‘
earnest
publishing
WINNER OF 2009 MAN BOOKER PRIZE
Hilary Mantel
WOLF HALL ทอมัส ครอมเวลส์ อำ�ม�ตย์ผู้พลิกแผ่นดิน นพดล เวชสวัสดิ์ แปล
ภ า ค ห นึ่ ง
I ข้ามทะเลแคบ พัตนีย์, 1500
“ลุกขึ้นมา” หน้าคว�่ำ งุนงง เงียบงัน เขาล้มแล้ว ถูกหวดฟาดนอนเหยียดยาว บนพื้นหินในลานบ้าน ใบหน้าเบือนไปด้านข้าง ตาเหลือบมองประตูหน้า ประหนึ่งว่าจะมีใครสักคนมาช่วยเขาได้ การหวดฟาดอีกครั้งวางเข้าที่ เหมาะเจาะ อาจคร่าชีวิตให้ปลิดปลง เลือดจากบาดแผลบนหัว ซึ่งเป็นการลงมือครั้งแรกของพ่อ ไหลริน อาบใบหน้า บวกรวมเรือ่ งนีเ้ ข้าไป ตาข้างซ้ายบอดไปแล้ว แต่ถา้ เขาหยีตา มองด้านข้างด้วยตาข้างขวา เขาพอจะมองเห็นตะเข็บของรองเท้าบู๊ต ของพ่อปริแตก เส้นหนังดีดขาดจากรอยเย็บ ปมแข็งเตะเฉียดผ่านคิ้ว เปิดบาดแผลอีกรอย “ลุกขึน้ มาเสียที!” วอลเตอร์ตะเบ็งเสียงตะคอกใส่ สอดส่ายสายตาหา จุดที่จะง้างเท้าเตะในล�ำดับถัดไป เขายกหัวขึ้นสักนิ้วหรือสองนิ้ว ดันท้อง คลานไปข้างหน้า เก็บมือทัง้ สองข้างให้มดิ ชิด มือทีว่ อลเตอร์โปรดนักหนา จะกระทืบให้เต็มแรง “แกเป็นอะไร? ปลาไหลหรือไง?” พ่อถาม ย่างเหยาะ ถอยหลัง ได้ทั้งระยะและความเร็ว วิ่งมาเตะเต็มข้อเท้า 9
ทอมัส ครอมเวลล์ : อ�ำมาตย์ผู้พลิกแผ่นดิน
ลมหายใจของเขาขาดห้วง เขาเชือ่ ว่าน่าจะเป็นลมหายใจเฮือกสุดท้าย หน้าผากของเขาแนบพืน้ หิน รอคอย รอให้วอลเตอร์กระโดดกระทืบซ�ำ ้ หมา น้อยตัวนัน้ , เบลลา เห่ากระโชก ถูกขังไว้ในห้องสุขานอกบ้าน คิดถึงหมา น้อย เขาคิดในใจ ลานบ้านคลุง้ กลิน่ เบียร์และเลือด ใครสักคนตะโกน เสียง แว่วมาจากริมฝั่งแม่น�้ำ ไม่มีอะไรเจ็บปวด หรืออาจเป็นเพราะทุกชิ้นส่วน เจ็บปวดถ้วนทั่ว เพราะไม่มีความเจ็บปวดแยกส่วนที่เขาจะเลือกหยิบออก มาได้ แต่ความหนาวเย็นเจาะเข้ามาเพียงบริเวณเดียว ผ่านโหนกแก้ม ที่นาบอยู่บนพื้นหินลานบ้าน “ดูนี่ซี ดูนี่!” วอลเตอร์ตะโกนสุดเสียง เขย่งกระโดดขาเดียวคล้าย ท่าเต้นร�ำ “ดูซีว่าฉันท�ำอะไรลงไปแล้ว รองเท้าบู๊ตคู่ดีที่สุดของฉันปริแตก เพราะเตะหัวแก” ทีละนิ้ว คราวละนิ้ว นิ้วแล้วนิ้วเล่า เขาคลานไปข้างหน้า อย่าได้ หม่นใจที่พ่อเรียกว่าปลาไหล ไส้เดือน หรือว่างู ก้มหน้าชิดพื้น อย่าได้ ยัว่ โทสะพ่อ จมูกของเขาอุดตันจากก้อนเลือด เขาต้องอ้าปากหายใจ ความ เดือดดาลและเสียดายรองเท้าบู๊ตคู่ดีที่สุดเปิดโอกาสให้เขาขย้อนอาเจียน ออกมา “ต้องอย่างนัน้ ” วอลเตอร์รอ้ งตะเบ็ง “คายออกมาให้หมด” คาย ออกมาให้เปื้อนลานหินของฉัน “ไม่เอาน่า, ไอ้หนู ลุกขึ้น ให้ฉันเห็นแก ลุกขึ้น โดยโลหิตของพระเยซูเลื้อยคลาน ลุกขึ้นยืนบนสองขาของแก” พระเยซูเลื้อยคลาน เขาคิดในใจ พ่อหมายถึงอะไร? เขาพลิกหน้า เปลี่ยนข้างตะแคง เส้นผมจุ่มอยู่ในอาเจียน หมาเห่า วอลเตอร์ค�ำราม เสียงระฆังดังหง่างเหง่งข้ามล�ำน�้ำมา เขารับรู้สัมผัสแห่งการเคลื่อนที่ ประหนึง่ ว่าลานหินสกปรกกลายเป็นแม่น�้ำเทมส์ไปแล้ว พืน้ เรียบลืน่ โยกโยน ใต้ร่างของเขา เขาปล่อยลมหายใจเฮือกท้ายสุดให้ไหลพรูออกมา แกท�ำ เกินเลยไปแล้วคราวนี้ เสียงนั้นบอกวอลเตอร์ แต่เขาปิดหู หรือไม่ พระเจ้าก็ช่วยปิดหูให้ ร่างของเขาจมดิ่งลงไปในสายน�้ำ จมลึกลงไปใน คลื่นด�ำเย็นเยียบ 10
ฮิลารี แมนเทล
สิ่งต่อมาที่เขารู้ เวลาใกล้เที่ยงวันแล้ว เขานั่งพิงบานประตูของเพกาซัส ม้ามีปีก แค็ต, พี่สาวของเขา เดินออกมาจากห้องครัว ถือถาดพายในมือ ในทันทีที่เธอมองเห็นเขา เธอแทบทิ้งถาดหลุดมือ ปากของเธออ้ากว้าง ด้วยความประหลาดใจ “ดูแกซี!” “แค็ต, อย่าตะโกน เสียงบาดหูเจ็บปวด” เธอส่งเสียงร้องเรียกสามี “มอร์แกน วิลเลียมส์!” เธอหมุนตัวเป็นวง ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าแดงฉานจากความร้อนของเตาอบ “มารับถาดนีไ้ ป พระวรกายพระเจ้า พวกแกไปอยู่ที่ไหนกันหมด?” ร่างของเขาหนาวสั่นตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เหมือนเบลลาในตอนที่ พลัดหล่นตกจากเรือครั้งนั้น เด็กสาววิ่งมาหา “เจ้านายเข้าเมือง” “ฉันรู้แล้ว, นังโง่” ภาพของน้องชายท�ำให้ความจ�ำทุกอย่างของเธอ กระเจิงไปสิน้ เธอยืน่ ถาดให้สาวใช้ “ถ้าแกวางพายไว้ให้แมวขโมยกินได้ ฉัน จะบ้องหูแกจนแกเห็นดาว” มือของเธอว่างแล้ว มือสองข้างบีบเข้าหากัน สวดมนต์เอาเป็นเอาตาย “วิวาทชกต่อยอีกแล้ว หรือว่าฝีมือพ่อ?” ใช่, เขากล่าว ผงกหัวรับ ลิม่ เลือดหยาดจากจมูก ใช่, เขาพยักหน้า คล้ายอยากบอกว่าวอลเตอร์อยูท่ นี่ ี่ แค็ตตะโกนขออ่างกับน�ำ ้ ขออ่างใส่นำ�้ กับผืนผ้า ร้องขอให้ซาตานลุกผงาดขึน้ มา มารับตัววอลเตอร์สาวกของมัน “นัง่ ลงก่อนแกจะล้มคว�ำ่ ” เขาพยายามอธิบายว่าเขาต้องลุกขึน้ ยืน เดินออก ไปจากทีน่ ี่ อาจจะชัว่ โมงนี้ หรืออาจจะวันนี้ เท่าทีเ่ ขาทราบ วันนีอ้ าจเป็น วันพรุง่ เว้นแต่วา่ เขายังนอนอยูบ่ นพืน้ อย่างนี้ วอลเตอร์จะตามมาหาถึงทีน่ ี่ และฆ่าเขาให้ตาย เนือ่ งเพราะเขานอนขวางทางหรือเพราะบาดแผลแห้งกรัง แล้ว ถ้านอนบนพื้นถึงตอนนั้น เขาคงเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งตัว ตัวแข็ง เกินกว่าจะขยับได้ จากประสบการณ์ล�้ำลึกสัมผัสก�ำปัน้ และรองเท้าบูต๊ ของ วอลเตอร์มาแล้ว เขารูด้ วี า่ วันทีส่ องเลวร้ายกว่าวันแรก “นัง่ , ไม่ตอ้ งพูด” 11
ทอมัส ครอมเวลล์ : อ�ำมาตย์ผู้พลิกแผ่นดิน
แค็ตออกเสียงสั่ง เมื่ออ่างน�้ำมาถึง เธอยืนคร่อมตัวเขา เริ่มท�ำงาน ผ้าชื้นเช็ดซับ เปลือกตาปิดสนิท ผ้าชืน้ เช็ดวนตามแนวไรผม ลมหายใจของเธอหอบกระชัน้ มือข้างทีว่ า่ งจับไหล่ของเขาไว้ เธอสบถออกมาเบาๆ บางคราว เธอร้องไห้ หรือไม่กล็ บู ล�ำคอของเขาแผ่วเบา กระซิบปลอบ “ไม่เป็นไรแล้ว เงียบซะ ไม่ต้องร้องไห้” ประหนึ่งว่าเขาเป็นผู้ส่งเสียงร�่ำไห้ออกมา ไม่มีทางเกิดขึ้น อยู่แล้ว เขารู้สึกเหมือนร่างลอยฟ่อง เธอเป็นน�้ำหนักดึงถ่วงให้เขาชะลอ ลงมาบนพืน้ โลก เขาอยากยกแขนโอบร่างเธอ ซุกหน้าจมอยูใ่ นผ้ากันเปือ้ น ฟังเสียงหายใจของเธอ แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอเปรอะเปื้อน พาเลือดไป เปื้อนอกเสื้อของเธอ เมือ่ มอร์แกน วิลเลียมส์กลับเข้าบ้าน เขาสวมเสือ้ โค้ตตัวเก่ง วางมาด เหมือนชาวเวลส์ผู้นิยมการต่อยตีวิวาท เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยินข่าวมาแล้ว เขามายืนข้างแค็ต จ้องมองกองเนือ้ บนพืน้ ปากอ้ากว้างไม่มเี สียงลอดออก มาชั่วขณะ จนกระทั่ง “เห็นไหม!” เขาก�ำมือเป็นก�ำปั้น ชกอากาศไป สามครั้ง “นี่เลย!” มอร์แกนส่งเสียง “เขาโดนแน่, วอลเตอร์ นั่นละ, ที่เขาจะได้จากฉัน” “ถอยหลังไป” แค็ตเสนอแนะ “คุณคงไม่อยากให้ชนิ้ ส่วนของทอมัส กระเซ็นติดเสื้อโค้ตลอนดอนของคุณ” เขาไม่ตอ้ งการเช่นกัน ร่างนัน้ ถอยหลังไป “ฉันไม่แคร์ ดูแกซี, ไอ้หนู แกพอจะอัดอันธพาลร่างยักษ์ให้พิการได้หากสู้กันซึ่งหน้า” “ไม่เคยมีการสูก้ นั ซึง่ หน้า” แค็ตบอก “พ่อแอบย่องมาข้างหลังละซี, ทอมัส มีอะไรสักอย่างในมือ?” “ดูคล้ายจะเป็นขวดแก้ว” มอร์แกน วิลเลียมส์กล่าว “หวดด้วยขวด?” ทอมัสสั่นหัว เลือดก�ำเดาทะลักออกมาอีก “อย่าท�ำอย่างนัน้ , ไอ้หนู” แค็ตบอก เลือดโชกท่วมมือเธอ เธอเช็ด เลือดบนผ้ากันเปื้อน เสียดาย เขาน่าจะกอดซบมุดหน้าไปในผ้ากันเปื้อน 12
ฮิลารี แมนเทล
แต่แรก “ฉันคิดว่าแกคงไม่เห็น?” มอร์แกนกล่าวต่อ “เครือ่ งทุน่ แรงทีเ่ ขาถือ ติดมือมา” “นั่นละ, วิธีถนัดของเขา” แค็ตบอก “แอบย่องเงียบมาข้างหลัง, พ่อคนพลาดหวังต�ำแหน่งผู้พิพากษาต�ำบล ฟังนะ, มอร์แกน จะให้ฉัน เล่าเรื่องพ่อให้ฟังหรือเปล่า? อะไรใกล้มือ เขาคว้ามาเลย บางคราวก็เป็น ขวด นั่นจริง ฉันเคยเห็นเขาตีหัวแม่ แม้แต่เบ็ต, น้องสาว ฉันเคยเห็น พ่อฟาดหัวเธอล้มคว�่ำ เออ, ฉัน ไม่ได้ เห็นดอกนะ ซึ่งนั่นก็เลวร้ายยิ่งกว่า เพราะฉันโดนฟาดหัวสลบไปก่อน” “ฉันสงสัย...สงสัยว่าฉันแต่งงานมาอยู่ในครอบครัวประเภทไหน” มอร์แกน วิลเลียมส์ร�ำพึง แต่กเ็ รือ่ งจริง เหมือนทีม่ อร์แกนบอก ชายบางคนมีนสิ ยั จามติดๆ กัน หญิงบางคนมีอาการปวดศีรษะ และมอร์แกนก็มแี ต่ความสงสัย เขาไม่ใส่ใจ รับฟังมอร์แกน นีถ่ า้ พ่อทุบหัวแม่แบบนัน้ แม่ผลู้ าลับไปนานแล้ว อาจเป็น ไปได้ว่าพ่อฆ่าแม่ ไม่, เขาไม่เชื่อเรื่องนั้น พัตนีย์เป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน ไร้กฎหมายก็จริง แต่ไม่มีใครรอดคดีฆาตกรรมไปได้ เขาเหลือแค็ตเสมือน แม่ ร้องไห้สงสารเขา ลูบล�ำคอปลอบโยน เขาหลับตาลง พยายามปรับตาข้างซ้ายให้เท่ากับข้างขวา ลืมตาทั้ง สองข้างขึน้ มาใหม่ เขาพูดออกมา “แค็ต, บอกผมทีวา่ ยังมีตาเหลืออยู่ มี ใช่ไหม? เพราะผมมองไม่เห็นอะไรเลย” ใช่, ใช่ ใช่ เธอบอก ในระหว่าง ทีม่ อร์แกน วิลเลียมส์พยายามสอบปากค�ำค้นหาข้อมูลเพิม่ เติม : เห็นพ้อง ต้องกันแล้วว่าเป็นของแข็ง มีน�้ำหนัก อาจเป็นขวด แต่มิใช่ขวด แตก ไม่ เช่นนั้น บาดแผลบนหัวคิ้วของทอมัสจะต้องฉีกเป็นรูปดาวจากการที่พ่อ เล็งแทงให้ตาบอด เขาได้ยินมอร์แกนตั้งทฤษฎีขึ้นมา อยากบอกเรื่อง รองเท้าบู๊ต ปมเชือกหนังที่หลุดขาดจากตะเข็บรองเท้า แต่การอ้าขยับ ริมฝีปากไม่คุ้มกับการขยับเคลื่อน เขาจ�ำต้องเห็นพ้องไปกับมอร์แกน เขา 13
ทอมัส ครอมเวลล์ : อ�ำมาตย์ผู้พลิกแผ่นดิน
พยายามยักไหล่ แต่การเคลื่อนไหวเจ็บปวดเหลือเกิน เขารู้สึกเหมือน แหลกเหลวไปทั้งตัว ข้อต่อหลุดออกจากกัน เขาสงสัยว่ากระดูกก้านคอ หักไปแล้วหรือ “ว่าแต่ว่า” แค็ตถาม “แกไปท�ำอะไรมา, ทอม ท�ำให้เขาเดือดจัด? ปกติเขาไม่เริ่มลงมือทุบตีจนกว่าจะดึกดื่นในยามที่แกไม่ได้ก่อเรื่อง” “ใช่” มอร์แกน วิลเลียมส์เสริม “แกท�ำเรื่องอะไร ฉันใคร่รู้?” “วันวาน มีเรื่องวิวาทชกต่อยกัน” “แกมีเรื่องชกต่อยเมื่อวาน? ในนามสิ่งศักดิ์สิทธิ์เบื้องบน แกไปสู้กับ ใคร?” “ผมไม่รู้” ชื่อเสียงเรียงนามของคู่ต่อกรกับเหตุผลที่วิวาทกันหายไป สิ้น ประหนึ่งว่าหลุดไปพร้อมกับเศษกะโหลกบางชิ้นในหัว เขายกมือแตะ หนังศีรษะท้ายทอย ลูบคล�ำเชื่องช้า ขวด? เป็นไปได้ “โอ” แค็ตอุทานเหนื่อยหน่ายใจ “แกชกต่อยกันเสมอ พวกนักเลง หัวไม้ รบกันข้างแม่น�้ำ” “ขอถามย�้ำ จะได้เข้าใจต้องตรงกัน” มอร์แกนกล่าว “แกกลับถึง บ้านเย็นวานนี้ เสื้อผ้าฉีกขาด สันหมัดแตกยับ พ่อเฒ่าก็เลยถามว่ามัน เรือ่ งอะไรกัน ไปสูร้ บกันมาหรือ? เขารอทัง้ วัน แอบย่องมาข้างหลัง ตีหวั ด้วยขวด พอล้มลงก็เตะเอาเตะเอา แล้วหยิบไม้กระดานพิงอยู่แถวนั้น ทุบฟาดตั้งแต่หัวลงไปถึงหาง...” “เขาท�ำยังงั้นเชียว?” “คุ้มวัดเขาลือกันให้แซด พวกเขามายืนเรียงแถวที่ท่าน�้ำรอบอกฉัน ตะโกนบอกตัง้ แต่กอ่ นเรือเข้าเทียบท่า มอร์แกน วิลเลียมส์ ฟังนะ, พ่อตา ของแกทุบตีทอมัสร่อแร่ เขาคลานไปตายที่บ้านพี่สาว พวกเขาเรียก บาทหลวงแล้ว...เธอเป็นคนไปฟ้องบาทหลวงหรือเปล่า?” “โอ, พวกตระกูลวิลเลียมส์!” แค็ตอุทานออกมาอย่างเหลืออด “คุณ หลงคิดว่าคุณเป็นผูย้ งิ่ ใหญ่ในแถบนีห้ รือไง? ผูค้ นมายืนแถวรอเล่าเรือ่ งให้ฟงั 14
ฮิลารี แมนเทล
รู้ไหมว่าท�ำไม? เพราะคุณเชื่อทุกอย่างที่เขาลือกัน” “แต่เป็นเรื่องจริง!” มอร์แกนตะโกนตอบ “จริงยิ่งกว่าจริง ใช่ไหม? ถ้าเธอไม่นับบาทหลวงเข้ามาร่วมด้วย นั่นก็หมายถึงว่าเขายังไม่ตาย” “คุณก็คงได้เป็นผู้พิพากษาต�ำบลสมใจ” แค็ตตอบ “คุณสายตา แหลมคม แยกแยะความแตกต่างระหว่างซากศพกับน้องชายของฉันได้” “เมื่อไหร่ที่ฉันได้เป็นผู้พิพากษาต�ำบล ฉันจะจับพ่อของเธอขังคุก พิพากษาลงโทษปรับ? ปรับยังไงก็ไม่พอ มีประโยชน์อะไรที่จะปรับคนที่ จะหลุดออกไปกรรโชกทรัพย์จ�ำนวนนัน้ จากผูบ้ ริสทุ ธิค์ นใดก็ตามทีเ่ ดินผ่าน หน้า?” เขาครางออกมา พยายามครางให้เบา ไม่ขัดจังหวะการบรรยาย “ท�ำใจดีๆ ไว้ ท�ำใจดีๆ ไว้ ท�ำใจดีๆ ไว้” แค็ตกระซิบแผ่วเบา “ฉันยืนยันได้เลยนะว่าผู้พิพากษาต�ำบลคงสวาปามจนพุงกางแล้ว” มอร์แกนกล่าวต่อ “ถ้าเขาไม่เอาน�้ำเจือเอล* เขาก็ปล่อยสัตว์ผิดกฎหมาย เข้าไปในทุ่งหญ้ารวม ถ้าไม่ท�ำลายทุ่งหญ้ารวม ก็ทุบตีเจ้าหน้าที่รักษา กฎหมาย ถ้าไม่มึนเมา ก็ต้องเมาเละหลงทิศ ถ้าไม่ตายก่อนวัยอันควร ก็ ไม่เหลือความยุติธรรมอีกแล้วในโลกนี้” “จบยัง?” แค็ตถาม หันกลับมาหาเขา “ทอม, แกควรอยู่กับเราไป ก่อน มอร์แกน วิลเลียมส์, คุณว่าไง? เขาท�ำงานหนักได้ถ้าแผลหายแล้ว เขาท�ำตัวเลขให้คุณได้ เขาบวกเลขคล่อง...แล้วอะไรอีก? เอาเถอะ, ไม่ ต้องหัวเราะเยาะฉัน คุณคิดว่าต้องใช้เวลานานขนาดไหนกว่าจะเรียนบวก ลบเลขได้ถ้ามีพ่อแบบนี้? ถ้าฉันพอจะเขียนชื่อตัวเองได้ นั่นก็เป็นเพราะ ทอมเป็นคนสอนฉันอ่านเขียน” “เขา...” ทอมัสส่งเสียงยากล�ำบาก “ไม่ชอบ” ท�ำได้เพียงเท่านั้น กล่าวประโยคสั้น ง่าย ได้ใจความ * เมรัยหมักจากมอลต์และฮ็อป เข้มข้นกว่าเบียร์ 15
ทอมัส ครอมเวลล์ : อ�ำมาตย์ผู้พลิกแผ่นดิน
“ชอบ? เขาน่าจะละอายใจ” มอร์แกนแย้ง แค็ตเสนอความเห็น “ในตอนทีพ่ ระเจ้าปัน้ พ่อ ดึงเอาความละอายใจ ทิ้งไปแล้ว” ทอมัสกล่าวต่อ “เพราะ ห่างไปแค่ไมล์เดียว เขามาง่าย” “มาตามหาแกหรือ? ปล่อยมันมาเลย” มอร์แกนก�ำก�ำปัน้ เต้นเขย่ง ชกลมอวดกล้าเหมือนคนเวลส์อีกครั้ง ] ] ]
หลังจากแค็ตเช็ดคราบเลือดจนหมดจดแล้ว หลังจากมอร์แกน วิลเลียมส์ หมดเรื่องคุยโม้และแต้มแต่งภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขานอนเอนหลัง หลับตาพัก หนึง่ หรือสองชัว่ โมง บรรเทาความเจ็บปวดให้จางลง ในช่วงนี้ วอลเตอร์มาที่ประตูหน้า พาเพื่อนหลายคนร่วมทางมาด้วย เสียงตะโกน เสียงเตะถีบประตู เสียงลอยมาเข้าหูเขาดังทึบ จนเขาคิดว่าอาจฝันไปเอง ค�ำถามในหัวของเขาตอนนี้ ฉันจะท�ำอะไรต่อ? ฉันไม่อาจอยู่ในพัตนีย์ ต่อไปได้อีกแล้ว ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความจ�ำบางส่วนหวนคืนกลับมา คืน ก่อนวันวาน การวิวาทต่อสู้กัน เขาคิดว่าน่าจะมีมีดสักเล่ม ที่ไหนสักแห่ง มีใครสักคนโดนเสียบ ไม่ใช่ฝมี อื เขา? หรือว่าใช่? ทุกอย่างไม่กระจ่าง แต่ ถ้าเป็นเรื่องวอลเตอร์ ชัดไม่รู้จะชัดยังไงแล้ว ฉันไม่ยอมทนอีกต่อไปแล้ว ถ้ามาตอแยอีก ฉันไม่ปล่อยให้เขารอดไปได้ และถ้าฉันฆ่าเขา ก็คงโดน แขวนคอ และถ้าจะแขวนคอฉัน ฉันอยากได้เหตุผลดีกว่านี้ ชั้นล่าง เสียงโต้เถียงกัน เสียงสูงเสียงต�่ำฟังไม่ได้ศัพท์ มอร์แกน บอกว่าวอลเตอร์ขึ้นฝั่งแล้วเผาเรือทิ้ง แค็ตส�ำนึกบาปที่เสนอให้น้องชาย ย้ายมาท�ำงานที่นี่ : งานคนเทกระโถน คนดูแลงานทั่วไป คนรับมือกับ อันธพาลที่มาก่อกวน มอร์แกนส่งเสียง “วอลเตอร์จะแวะเวียนมากวนใจ เป็นระยะ จริงไหม? มาร้องตะโกนถาม ‘ทอมอยู่ที่ไหน? ท�ำไมไม่ส่งมัน 16
ฮิลารี แมนเทล
กลับบ้าน ใครกันเป็นคนจ่ายบาทหลวงห่ะนั่นให้มันอ่านออกเขียนได้ ฉันเอง! แล้วแกเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ ไอ้เลวไอ้ชั่ว’ ” ทอมัสเดินลงบันไดมาชัน้ ล่าง มอร์แกนทักทายเสียงแจ่มใส “อาการ ดีขึ้นเยอะนะ” เรื่องจริงของมอร์แกน วิลเลียมส์ เรื่องเบื้องลึกที่ไม่ท�ำให้ทอมัสชอบ เขาน้อยไปกว่าเดิม ในใจจริงแล้ว มอร์แกนฝันอยากจะทุบตีพ่อตาสักครั้ง ใจจริงแล้ว มอร์แกนกลัววอลเตอร์เหมือนคนดีคนอืน่ ๆ ในพัตนีย์ และหาก กล่าวในแง่สถานที่แล้ว รวมตลอดไปถึงมอร์ตเลกและวิมเบิลดันด้วย “ผมจะออกเดินทาง” ทอมัสบอก แค็ตประท้วง “แกต้องพักทีน่ สี่ กั คืน แกก็รวู้ า่ วันทีส่ องเลวร้ายทีส่ ดุ ” “แล้วเขาจะทุบตีใครถ้าผมไม่อยู่?” “ไม่ใช่ธุระของเรา” แค็ตตอบ “เบ็ตก็แต่งงานไปแล้ว พ้นไปได้ ขอบคุณพระเจ้า” มอร์แกน วิลเลียมส์กล่าว “ถ้าวอลเตอร์เป็นพ่อฉัน ฉันบอกแกเลยนะ ฉันก็คงออกเดินทาง” เขารอคอย “ตามเรื่องที่เกิดขึ้น เราเตรียมเงินให้ ติดตัวไป” นิ่งรออีกหลายอึดใจ “ผมจะช�ำระคืน” มอร์แกนหัวเราะ “แกจะท�ำได้ยังไง, ทอม?” เขาไม่รู้ การหายใจยากล�ำบาก แต่นั่นก็ไม่มีความหมายใด แค่ก้อน เลือดอุดจมูก ไม่มชี นิ้ ส่วนไหนแตกหัก เขาแตะปลายนิว้ เบามือ แค็ตบอก ว่าระวังหน่อย นี่ผ้ากันเปื้อนผืนใหม่ เธอยิ้ม ยิ้มเจ็บปวดร้าวรานใจ เธอ ไม่อยากให้น้องชายจากไป แต่เธอไม่อาจขัดแย้งมอร์แกน วิลเลียมส์ได้ ครอบครัววิลเลียมส์เป็นคนโตในย่านนี้ ในพัตนีย์ ในวิมเบิลดัน มอร์แกน หลงรักเธอ และเตือนเธอเสมอว่ามีหญิงรับใช้ให้เธอสั่งอบขนมปังและ ดูแลถังหมักเบียร์ ท�ำไมเธอไม่นั่งเย็บปักถักร้อยอยู่ชั้นบนของบ้านเหมือน 17
ทอมัส ครอมเวลล์ : อ�ำมาตย์ผู้พลิกแผ่นดิน
คุณผู้หญิง สวดมนต์ภาวนาขอให้สามีประสบความส�ำเร็จในยามที่เขา เดินทางเข้าเมืองด้วยเสือ้ โค้ตตัวสวยทีส่ ดุ ? สองครัง้ ต่อวัน แค็ตควรจะสวม ชุดงามโฉบฉายในร้านเพกาซัสม้ามีปีก นั่งประจ�ำการสั่งการที่เคาน์เตอร์ นัน่ เป็นภาพทีเ่ ขาอยากเห็น แต่เธอยังท�ำงานหนักเท่าเทียมกับเมือ่ ครัง้ ทีเ่ ธอ ยังเป็นเด็ก เธอน่าจะชอบความสบาย มอร์แกนเคี่ยวเข็ญให้เธอนั่งปั้นปึ่ง วางท่าเหมือนคุณนาย “ผมจะช�ำระคืน” ทอมัสบอก “ผมอาจไปเป็นทหาร ผมจะส่งเงิน ค่าจ้างส่วนหนึ่งคืนมาให้ ผมอาจริบทรัพย์เชลยได้บ้าง” มอร์แกนกล่าว “แต่ไม่มีสงครามนี่” “ที่ไหนสักแห่ง มีสงครามอยู่แล้ว” แค็ตแย้ง “หรือว่าไปเป็นลูกเรือ แต่พี่ก็รู้, เบลลา ผมควรกลับไปรับเธอไหม? เธอเห่าหอนเสียงหลง พ่อขังเธอไว้” “เพื่อไม่ให้เบลลาแทะนิ้วเท้าเขายังงั้นหรือ?” มอร์แกนเบะปาก แดกดัน “ผมอยากพาเธอไปด้วย” “ฉันเคยได้ยินเรื่องแมวในเรือนะ แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องหมาในเรือ” “เบลลาตัวเล็ก” “หลอกยังไงก็ไม่มีใครเชื่อว่าเป็นแมว” มอร์แกนหัวเราะร่วน “แล้ว อีกอย่างหนึ่ง แกตัวโตเกินกว่าจะเป็นเด็กประจ�ำเรือ เขาอยากได้พวก ตัวเล็กเหมือนลิงปีนไต่ตามตาข่ายเชือก แกเคยเห็นลิงไหม, ทอม? แกเป็น ทหารเหมาะกว่า กล่าวโดยสัตย์จริง พ่ออย่างไร ลูกอย่างนั้น...แกไม่ใช่ คนแถวหลังในยามที่พระเจ้าแจกก�ำปั้นให้ประดับตัว” “เออ” แค็ตกล่าว “เรามาสอบทานว่าเข้าใจตรงกันไหม? วันหนึ่ง ทอมน้องชายของฉันออกไปทะเลาะวิวาทชกต่อยกัน พ่อลงโทษโดยการ แอบย่องมาข้างหลัง ฟาดหัวด้วยอะไรบางอย่าง ของหนัก อาจจะมีคม เขาล้มลงหน้าฟาดพื้น ตาเกือบแตกทะลักออกนอกเบ้า พ่อออกแรงเตะ 18
ฮิลารี แมนเทล
ซี่โครง ทุบด้วยไม้กระดานที่วางพิงอยู่แถวนั้น ถ้าฉันไม่ใช่พี่สาว ฉันก็คง จ�ำหน้าเขาไม่ได้ สามีของฉัน นี่เลย, ให้ค�ำแนะน�ำว่า ‘ทอม, แกไปเป็น ทหาร ไปเสาะหาใครสักคนทีแ่ กไม่รจู้ กั มาก่อน ไปควักลูกกะตา มัน ออกมา เตะซี่โครงมัน หรือถึงขั้น ฆ่ามันให้ตาย เพื่อจะได้รับเงินค่าจ้าง” “เป็นเช่นนัน้ ” มอร์แกนตอบรับ “การชกต่อยกันริมแม่นำ �้ ไม่มใี คร ได้รับประโยชน์อะไรเลย ดูสารรูปเขาซี ถ้าฉันมีอ�ำนาจนะ ฉันจะก่อ สงครามเพื่อว่าจ้างเขาโดยเฉพาะเลย” มอร์แกนควักกระเป๋าเงินออกมา วางเหรียญลง ชิง้ ชิง้ ชิง้ ด้วยท่า เชื่องช้าเหลือเกิน ทอมัสแตะโหนกแก้ม บวมช�้ำ ยังอยู่ครบ แต่เย็นเฉียบ “ฟังนะ” แค็ตกล่าว “เราเกิดและเติบใหญ่ที่นี่ น่าจะมีใครสักคนที่ ยื่นมือมาช่วยเหลือทอม...” มอร์แกนถลึงตาเข้าใส่ภรรยา บ่งบอกความหมายชัดเจนว่ามีคน มากหน้าหลายตาอย่างนัน้ หรือทีห่ าญกล้าเป็นศัตรูกบั วอลเตอร์ ครอมเวลล์? รอท่าให้วอลเตอร์ถีบพังประตูบ้าน? เธอกล่าว ประหนึ่งว่าได้ยินความคิด ของเขา “ไม่, อาจไม่มี อาจไม่มี ทอม, อาจเป็นทางเลือกทีด่ ที สี่ ดุ แกคิด อย่างนั้นไหม?” ทอมัสลุกขึน้ ยืน เธอกล่าว “มอร์แกน, ดูเขาสิ เขาไม่ควรออกเดินทาง คืนนี้” “ผมควรไปคืนนี้ หนึ่งชั่วโมงจากนี้ เขาคงดื่มเบียร์หมดถุงหนัง เขา จะย้อนกลับมา เขาจะจุดไฟเผาบ้านถ้าผมยังอยู่ที่นี่” มอร์แกนกล่าว “มีข้าวของที่จ�ำเป็นส�ำหรับการเดินทางหรือยัง?” ทอมัสอยากหันไปบอกแค็ตว่า ไม่มี แต่เธอเบือนหน้าไปทางอื่น แอบซ่อนน�้ำตา เธอไม่ได้ร้องไห้เพื่อเขา เขาคิด เพราะไม่มีใครหรอกที่จะร้องไห้เพื่อเขา พระเจ้าไม่ได้สร้างเขามา ในท�ำนองนี้ เธอร้องไห้สมเพชตัวเองที่ไม่ได้สัมผัสวิถีชีวิตแสนสุขที่ภรรยา 19
ทอมัส ครอมเวลล์ : อ�ำมาตย์ผู้พลิกแผ่นดิน
ควรได้รับ : วันอาทิตย์กลับจากโบสถ์ พี่สาวน้องสาวพี่สะใภ้น้องสะใภ้ จุมพิต อุ้ม และตบบั้นท้ายทารกของกันและกัน หลงใหลรักใคร่ลูบคล�ำ หัวกลม ยกเด็กน้อยมาวางเปรียบเทียบกัน ผลัดกันอุม้ ลูกคนอืน่ ระหว่างนัน้ พวกสามียนื จับกลุม่ พูดคุยธุรกิจ ขนสัตว์ เส้นด้าย ความยาว การส่งออก พวกเฟลมมิงส์น่าชัง สิทธิในการจับปลา การหมักเบียร์ ผลก�ำไรประจ�ำปี แลกเปลี่ยนข้อมูลชั้นดี ต่อรองข้อเสนอ มอบสินน�้ำใจ ค่าจ้างที่ต้องจ่าย ให้ทนาย นั่นเป็นชีวิตที่เธอควรได้รับ แต่งงานกับมอร์แกน วิลเลียมส์ ครอบครัววิลเลียมส์เป็นคนโตในพัตนีย์...แต่ดูเหมือนว่าภาพนั้นไม่เกิดขึ้น วอลเตอร์ ครอมเวลล์ท�ำลายทุกอย่างให้พังพินาศไปสิ้น ทอมัสลุกขึน้ ยืนเชือ่ งช้า ระมัดระวัง ทุกส่วนของเขาเจ็บปวดร้องระงม ไม่เลวร้ายเท่าความเจ็บปวดของวันพรุง่ วันทีส่ าม รอยบวมจะเปลีย่ นเป็น เขียวคล�ำ ้ ต้องตอบค�ำถามทุกคนว่าได้รบั บาดแผลแบบนีจ้ ากทีไ่ หน เมือ่ ถึง ตอนนั้น เขาไปไกลจากที่นี่ลิบลับแล้ว ไม่มีใครชี้นิ้วกล่าวโทษเขาอีกต่อไป เพราะไม่มีใครรู้จักเขา ไม่มีใครสนใจว่าเขาจะเป็นหรือตาย คนแปลกหน้า คงคิดว่าเป็นเรื่องสุดแสนจะปกติที่เขาจะโดนทุบหน้ายับเยินแบบนี้ เขาหยิบเหรียญใส่กระเป๋า กล่าวออกมา “ขอบคุณส�ำหรับเงิน จ�ำนวนนี้ ดูแลพี่สาวของผมด้วย ดูแลธุรกิจให้ดี แล้วเจอกันสักวันหนึ่ง ข้างหน้า” มอร์แกน วิลเลียมส์เบิ่งมอง เบิกตาโพลง ทอมัสเกือบจะอมยิ้ม หากฉีกยิ้ม ใบหน้าก็คงปริแตก ทุกวันที่เขา แวะเวียนมาทีบ่ า้ นพีส่ าว มอร์แกนจะหลงคิดไปหรือเปล่าว่าเขาแวะมาเพือ่ ขออาหารเย็น? มอร์แกน วิลเลียมส์กล่าวเชื่องช้า “โชคดี” ทอมัสถาม “ถ้าผมเดินเลียบฝั่งแม่น�้ำ ได้ผลดีเหมือนเส้นทางอื่น หรือไม่?” “แกจะมุ่งหน้าไปที่ไหน?” 20
ฮิลารี แมนเทล
“ออกทะเล” เสี้ยววินาทีนั้น มอร์แกน วิลเลียมส์มีเค้าหน้าเศร้าที่เรื่องต้องจบลง แบบนี้ เขาบอกว่า “แกดูแลตัวเองให้ดี, ทอม ฉันยืนยันได้ ไม่ต้องห่วง เบลลา ถ้าเธอมาตามหาแกที่นี่ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหิวกลับบ้าน แค็ต จะแบ่งขนมพายให้” เขาจ�ำต้องใช้เงินให้เหลือยาวนานทีส่ ดุ เขาพอจะรับจ้างท�ำงานล่องน�ำ้ ลงใต้ แต่ ก็ เ กรงไปว่ า จะมี ค นพบเห็ น และน� ำ ข่ า วไปแจ้ ง ให้ ว อลเตอร์ ท ราบ วอลเตอร์ตามมาจับตัวเขาแน่ วอลเตอร์มีเพื่อนมากหลาย เพื่อนประเภท ทีย่ อมท�ำทุกอย่างแลกเบียร์สกั เหยือก แรกสุด เขาคิดจะหลบลงเรือขนคน ออกนอกประเทศที่บาร์กิง, ทิลบรี แต่แล้วก็เปลี่ยนความคิด ต้องไป ฝรั่งเศส ฝรั่งเศสมีสงครามอยู่เสมอ มีคนกลุ่มหนึ่งที่มีความเชื่อเหมือนกัน เขาคุยกับคนแปลกหน้าได้งา่ ย เช่นนัน้ ต้องเป็นโดเวอร์ ข้ามช่องแคบจาก ที่นั่นไปยังฝรั่งเศส เขาออกเดินเท้าบนถนน ถ้าเราช่วยขนของขึ้นเกวียน เกือบทุกคราวจะได้รับอนุญาตให้นั่ง เกวียนไปด้วยระยะหนึ่ง นั่นเป็นช่วงที่เขาจะได้ใช้ความคิด คนเราไม่มี ฝีมือในการจัดข้าวของบรรทุกเกวียนเสียเลย มนุษย์เราพยายามเดินเป็น เส้นตรง ผ่านช่องประตูเล็กแคบ โดยอุ้มตู้หลังใหญ่ไว้ ท�ำไม? ท�ำไมไม่ แบ่งข้าวของเป็นชิน้ เล็กชิน้ น้อย ค่อยเดินเข้าบ้านหลายเทีย่ ว? อีกเรือ่ งหนึง่ จะเป็นม้า เขาอยู่ร่วมกับม้ามาตั้งแต่จ�ำความได้...ม้าหวาดกลัวแทบ ขาดใจ เพราะในตอนเช้า วอลเตอร์ยังเมาไม่สร่างจากเหล้าดีกรีสูงที่เขา เก็บไว้ดื่มกับเพื่อนๆ เขาจะงัวเงียขึ้นมาประกอบอาชีพที่สองคือ คนใส่ เกือกม้าและช่างตีเหล็ก กลิน่ เหล้าเหม็นหึง่ เสียงตวาดหัวเสีย หรืออาการ หงุดหงิดโทสะเป็นเจ้าเรือน แม้แต่มา้ ทีเ่ จ็บปวดอยากได้เกือกม้าก็ยงั สัน่ หัว กระถดหนีกองไฟ กีบเท้าอยูใ่ นมือของวอลเตอร์ ม้าสัน่ เทิม้ งานของทอมัส จะเป็นการยืนโอบหัวม้า กระซิบปลอบโยน และลูบขนเนียนนุ่มระหว่าง 21
ทอมัส ครอมเวลล์ : อ�ำมาตย์ผู้พลิกแผ่นดิน
สองหู บอกม้าว่าแม่มา้ รักหนูอยูแ่ ละยังพูดถึงลูกน้อยสีข่ าไม่ขาดปาก และ อีกไม่นาน หนูก็จะพ้นจากมือวอลเตอร์ไปแล้ว ทอมัสไม่ได้กินอาหารหนึ่งหรือสองวัน เจ็บปวดเกินกว่าจะกลืนอาหารลง ไปได้ แต่เมื่อเดินทางไปถึงโดเวอร์ รอยปริแตกบนหนังศีรษะสมานสนิท แล้ว เขาเชื่อว่าเนื้ออ่อนอวัยวะนุ่มภายในร่างน่าจะรักษาตัวเองไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นไต ปอด และหัวใจ จากสายตาที่ ค นอื่ น จ้ อ งมอง เขารู ้ ว ่ า ใบหน้ า ของเขายั ง บวมช�้ำ มอร์แกน วิลเลียมส์ตรวจสอบรายการให้เขาก่อนจะออกเดินทาง ฟัน (น่า อัศจรรย์ยิ่ง) ยังอยู่ครบ สองตาน่าอัศจรรย์นัก มองเห็นแล้ว สองแขน สองขา คนเราต้องการอะไรมากไปกว่านั้น? เขาเดินเตร่ไปบนท่าเรือ สอบถามคนที่พบหน้าว่ามีใครรู้บ้างไหมว่า ที่ไหนในตอนนี้มีสงครามรบพุ่งกันอยู่? ทุกคนเบิ่งตามองใบหน้าเขา ผงะไปก้าวใหญ่ ส่งเสียงตอบ “แกซี เป็นคนบอกเรา!” พวกนั้นชื่นมื่นไปกับภาพที่เห็น หัวเราะเต็มเสียงไปกับไหวพริบ ปฏิภาณของตน ดังนั้น เขาพบหน้าใคร เขาก็ใช้ค�ำถามนี้ มอบความ อภิรมย์ให้ทุกคนที่ได้พบในวันนั้น สุดแสนจะแปลกประหลาด เขาเดินทางออกจากโดเวอร์ ร�ำ่ รวยกว่า ตอนมาถึง เขาจับตามองคนเล่นกลไพ่สามใบ เมื่อเขาจับเคล็ดการเล่นได้ เขาร้องเชิญชวนให้คนเสีย่ งโชค เขาเป็นเพียงเด็ก คนหลายคนเชือ่ ว่าน่าจะ ง่าย แต่ละคนจากไปโดยทิ้งเงินไว้ส่วนหนึ่ง เขารวมเงินที่ได้รับ หักส่วนที่จ่ายไป ลดจ�ำนวนเล็กน้อยแลกกับการ นัวเนียกับผีเสือ้ ราตรี เรือ่ งพรรค์นนั้ ไม่อาจท�ำได้ในพัตนีย์ วิมเบิลดัน หรือ มอร์ตเลก ไม่อาจปิดข่าวไม่ให้เข้าหูผู้คนในครอบครัววิลเลียมส์ ผู้น�ำข่าว ไปแพร่ให้ชาวเมืองรับทราบทั่วกัน 22
ฮิลารี แมนเทล
เขาเห็นชายชราสามคนจากแดนต�ำ่ * อุ้มห่อเทอะทะท่าทางเก้งก้าง เขาไปช่วยเหลือ ห่อนุ่ม น่าจะเป็นตัวอย่างผ้าขนสัตว์ เจ้าหน้าที่การท่าฯ โวยวายเสียงลัน่ จุป๊ ากต�ำหนิ เอกสารไม่ครบถ้วน ตะโกนตะคอกเอาเสียง เข้าข่ม เขาไปยืนด้านหลังเสมียน ท�ำตัวเป็นคนรับใช้ของชายชราทั้งสาม ยกนิ้วบอกใบ้ว่าควรจ่ายเงินค่าน�้ำชาจ�ำนวนเท่าใด “ได้โปรด” ชายชรา ผู้หนึ่งกล่าวภาษาอังกฤษตะกุกตะกัก “กรุณารับเงินเหรียญอังกฤษไป ให้พ้นมือของฉันด้วย ฉันเพิ่งพบว่าเงินพวกนี้เป็นส่วนเกิน” ทันใดนั้น เสมียนยิ้มแย้ม ชายชราจากแดนต�่ำยิ้มแย้ม เพราะเชื่อว่าต้องจ่ายเงิน ใต้โต๊ะมากกว่านีอ้ กี หลายเท่าตัวนัก ในตอนขึน้ เรือ พวกเขาบอกคนเรือว่า “เจ้าหนูมากับเรา” ในระหว่างที่รอเรือแล่นออกจากท่า พวกเขาถามอายุ ทอมัสบอกว่า สิบแปด ทั้งสามหัวเราะออกมา ไอ้หนู, ดูอย่างไรก็ไม่แก่ขนาดนั้น เขา เสนอใหม่ว่าสิบห้า ทั้งสามประชุมกัน ลงความเห็นว่าสิบห้าน่าจะรับได้ พวกเขาคิดว่าไอ้หนูเด็กกว่านี้ แต่ไม่อยากท�ำให้เขาอับอาย ทั้งสามถามว่า ใบหน้าเขาไปโดนอะไรมา มีหลายเรื่องที่ทอมัสพอจะปั้นแต่งได้ แต่เขา เลือกความสัตย์จริง เขาไม่อยากให้ชายชราอารีหลงคิดไปว่าเขาเป็นหัวขโมย ทีถ่ กู จับได้ ทัง้ สามประชุมกันอีกครัง้ คนทีพ่ ดู ภาษาอังกฤษได้ แปลความ ให้เขาทราบ “เราพูดกันว่าคนอังกฤษทารุณลูกของตัวเอง ใจหินอีกด้วย ลูก ต้องยืนตัวตรงหากพ่อเดินเข้ามาในห้อง เด็กจะต้องกล่าววาจาให้เหมาะสม ท่านพ่อขอรับ ท่านแม่ขอรับ” ทอมัสประหลาดใจ มีชาติอนื่ ในโลกด้วยหรือทีไ่ ม่ทบุ ตีทำ� ทารุณต่อลูก ของตัวเอง? นับเป็นครั้งแรกในชีวิต น�้ำหนักกดสาหัสในใจของเขาเลื่อน เคลื่อนออกจากที่ เขาคิด น่าจะมีสถานที่อื่น...ดีกว่านี้ เขาเริ่มพูด เล่าถึง เบลลา ชายชราทัง้ สามนิง่ ฟังตาสลด ไม่มใี ครพูดโง่ๆ ออกมา เช่นว่า ไม่นาน * แดนต�่ำ - เนเธอร์แลนด์ ฟลานเดอร์ส และเบอร์กันดี 23
ทอมัส ครอมเวลล์ : อ�ำมาตย์ผู้พลิกแผ่นดิน
เจ้าก็หาหมาตัวใหม่ได้ เขาเล่าให้ฟังเรื่องโรงเตี๊ยมเพกาซัสของพี่สาว เล่า เรื่องโรงเบียร์ของพ่อ และวอลเตอร์โดนปรับอย่างน้อยปีละสองหนจาก การน�ำเบียร์บูดออกจ�ำหน่าย เขาเล่าเรื่องค่าปรับที่พ่อต้องจ่ายจากการไป ลักลอบตัดไม้ ตัดไม้ของผู้อื่น ต้อนแกะเกินจ�ำนวนที่ก�ำหนดไปเลี้ยงใน ทุ่งหญ้ารวม ชายชราทั้งสามสนใจเรื่องนั้น ทั้งสามน�ำตัวอย่างผ้าขนสัตว์ ออกมา อภิปรายกันเรื่องน�้ำหนักและเส้นทอ หันมาหาเขาเป็นครั้งคราว เพื่อดึงเขาเข้าร่วมวงพูดคุยด้วย พวกเขาไม่ให้ความส�ำคัญนักต่อผืนผ้า ทอส�ำเร็จในอังกฤษ แม้ว่าตัวอย่างผ้าที่ซื้อมาเริ่มท�ำให้พวกเขาเปลี่ยนใจ... ทอมัสฟังไม่ได้ศัพท์ เมื่อพวกเขาพยายามบอกเหตุผลที่จะต้องเดินทางไป กาเลส์, ฝรั่งเศส มีคนอีกกลุ่มที่นั่นที่พวกเขารู้จัก ทอมัสเล่าเรื่องกิจการโรงตีเหล็กของวอลเตอร์ ชายชราที่พูดภาษา อังกฤษได้ ให้ความสนใจ ถามเขาว่าเจ้าตีเกือกม้าได้หรือไม่? ทอมัสใช้ ละครใบ้บอกเล่าบรรยากาศ เตาร้อน พ่อหงุดหงิดฉุนเฉียวในที่คับแคบ ทั้งสามหัวเราะชอบอกชอบใจ ชอบฟังเรื่องที่เขาเล่า คนหนึ่งบอกว่าคนนี้ พูดเก่ง ก่อนเรือเข้าเทียบท่า ชายชราผูพ้ ดู น้อยทีส่ ดุ ลุกขึน้ กล่าวสุนทรพจน์ ใบหน้าเครียดขรึม อีกคนพยักหน้ารับ อีกคนแปลภาษา “เราเป็นสามพีน่ อ้ ง นี่คือถนนของเรา หากเจ้ามาเยี่ยมเยือนเมืองของเรา เจ้าจะได้เตียงนอน เตาไฟอุ่นและอาหารเสมอ” ลาก่อน ทอมัสกล่าว ลาก่อนและขอให้ทุกท่านโชคดี โชคดี พ่อค้า ภูษา ดูแลธุรกิจให้ดี ทอมัส ครอมเวลล์จะไม่ยอมหยุด จนกว่าเขาจะเดินทางไปถึงสงคราม อากาศหนาวเยือก แต่ทอ้ งทะเลราบเรียบ แค็ตมอบเหรียญศักดิส์ ทิ ธิ์ ให้เขาคล้องคอ เขาร้อยเหรียญด้วยเชือกหนัง เหรียญเย็นเฉียบบนผิว เขา ปลดเส้นเชือกหนัง ยกเหรียญมาแตะริมฝีปากเพื่อโชคดี เขาทิ้งเหรียญลง ทะเล เหรียญกระซิบบอกคลืน่ เขาจะจดจ�ำภาพท้องทะเลกว้างไว้ตลอดไป ความเวิ้งว้างยับย่นสีเทาเหมือนซากตะกอนของความฝัน 24