IOANNA AVRAAM Συνέντευξη με την κορυφαία χορεύτρια της Όπερας της Βιέννης. An interview with the Cypriot First Soloist of the Vienna State Opera.

© ASHLEYTAYLOR

Πιστεύω ότι όσο πιο ταπεινός είσαι, τόσο πιο πολύ υπηρετείς την Τέχνη. Γι’ αυτό σήμερα νιώθω λίγο άβολα να είμαι στο επίκεντρο.

Κάνετε, όμως, μια δουλειά που σας θέλει στο κέντρο μιας φωτισμένης σκηνής… Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου σιωπηλά, όσο καλύτερα μπορώ. Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να πω ποια είμαι, ούτε με ενδιέφερε η προβολή. Αυτή ουσιαστικά είναι η πρώτη μου συνέντευξη. Πάνω στη σκηνή νιώθω οικεία, νιώθω σαν να είμαι στο σπίτι μου. Το κοινό θέλει να έρθει να δει υποκριτική, θέαμα, κι αυτό προσπαθώ να προσφέρω.

Θα με διευκόλυνε να σας κατανοήσω αν μου περιγράφατε τον τρόπο με τον οποίο προετοιμάζεστε κάθε φορά... Με φαντάζομαι στο ρόλο, διαβάζω το έργο σε όσο πιο ακριβή μετάφραση γίνεται, βρίσκω βιβλία και αναλύσεις, έτσι ώστε να διεισδύσω όσο περισσότερο γίνεται στο χαρακτήρα που υποδύομαι. Σκοπός

But your job requires you to be front and centre on stage, correct? I try to do my job the best I can, as quietly as I can. I don’t feel the need to be visible. Believe it or not, this is my first interview! On stage, I feel a sense of familiarity – I feel at home. The audience wants to see a spectacular performance, and I try to give them that.

Can you describe how you prepare for each performance so I can better understand the process? I imagine myself in the role. I read accurate translations of the script, find books and do research for myself to become one with my character. My purpose is to conquer my role. It’s an ongoing process of preparation that never stops. Simultaneously, I must be fit, eat right, rehearse in the studio, and watch recordings of myself to study my movements and expressions and make corrections. Together with my coaches,

«Το ταλέντο μπορεί να ατονήσει και να χαθεί εν τέλει, εάν δεν υπάρχουν αμέτρητες ώρες σε διάβασμα και σε εξάσκηση. Χρειάζεται αφοσίωση και επιμονή». “Talent can fade and eventually be lost if one doesn’t invest countless hours of study and practice. It takes dedication and persistence.”

μου είναι να τον «κατακτήσω» όσο καλύτερα μπορώ. Είναι μια συνεχής πορεία και προετοιμασία που δεν σταματά. Παράλληλα, πρέπει να έχω πολύ καλή φυσική κατάσταση, να τρέφομαι σωστά, να δουλεύω στο στούντιο, να βιντεογραφώ τον εαυτό μου, για να δω πώς φαίνομαι, τις κινήσεις μου, τις εκφράσεις μου και να διορθώσω ό,τι δεν μου αρέσει. Μαζί με τους προπονητές μου πάμε βήμα βήμα, έτσι ώστε να τελειοποιήσουμε τη χορογραφία.

Γιατί οι μεγάλοι χορευτές ξεχώρισαν; Τι είναι εκείνο που ξεχώριζε τον Rudolf Νureyev ή την Pina Bausch; Ήταν σπουδαίες προσωπικότητες. Είχαν συναίσθημα, έκφραση, ήταν καινοτόμοι και πρωτότυποι. Έδειξαν νέες κινήσεις κι άλλες χορογραφίες. Ανέβασαν το χορό σε άλλο επίπεδο και εδραίωσαν την άποψη ότι, τόσο στο κλασικό αλλά ιδιαίτερα στο σύγχρονο, πάντοτε θα υπάρχει χώρος για νέες κινήσεις. Όπως στην επιστήμη, πάντα υπάρχει πρόοδος και νέα στοιχεία. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, άνοιξαν το δρόμο.

Η δασκάλα σας Ναδίνα Λοϊζίδου πώς σας επηρέασε; Με επηρέασε, με επηρεάζει και θα με επηρεάζει για πάντα. Ήταν η δασκάλα μου, η μέντοράς μου. Μαζί της έκανα τα πρώτα μου σωστά βήματα, μου έδωσε τις βάσεις και με έσπρωξε να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Έβλεπε ότι είχα ταλέντο και ότι έπρεπε να ακολουθήσω αυτό το δρόμο. Εξακολουθεί να βλέπει τις παραστάσεις μου και να μιλάμε συχνά, δίνοντάς μου συμβουλές.

Και έκτοτε; Ποιοι υπήρξαν μέντορές σας; Επηρεάστηκα πολύ απ’ τον τρόπο που μεγάλωσα. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα στον Πολιτιστικό Όμιλο Διάσταση. Εκεί ήρθα κοντά σε κορυφαίους Έλληνες μουσικούς όπως ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος και με άλλους ανθρώπους που έγραψαν ιστορία σε αυτό το χώρο. Η μουσική, το έργο τους και οι ιστορίες τους με επηρέασαν κατά κάποιο τρόπο και χορευτικά. Φυσικά, ακόμα διαμορφώνομαι καθημερινά. Επηρεάζομαι απ’ τα βιβλία που διαβάζω, από τους χορογράφους με τους οποίους έρχομαι σε επαφή, όπως ο Paul Lightfoot, η Sol Leon, ο Boris Eifman, ο Jiri Kylian, ο William Forsythe, ο Alexei Ratmansky και άλλοι, αλλά και από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Στην έννοια του ταλέντου πιστεύετε; Αν δεν υπάρχει ταλέντο, κανείς δεν μπορεί να διακριθεί στον τομέα του. Μπορεί να γεννηθείς με ταλέντο, αλλά ό,τι έμφυτο υπάρχει θέλει εξέλιξη, γιατί το ταλέντο δεν είναι αρκετό από μόνο του. Θέλει πειθαρχία, σκληρή δουλειά, αφοσίωση, συνεχή μόρφωση, έτσι ώστε να μπορεί να καινοτομεί και να παράγει αισθητική.

Μπορεί να χαθεί το ταλέντο; Μπορεί να ατονήσει και να χαθεί εν τέλει, εάν δεν υπάρχουν αμέτρητες ώρες σε διάβασμα και σε εξάσκηση. Χρειάζεται αφοσίωση και επιμονή.

Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, πώς επηρεάζουν έναν καλλιτέχνη; we perfect the choreography step by step.

Why do great dancers stand out? What is it that distinguishes Nureyev or Pina Bausch? They had great personalities. They had emotion and expression and were innovative and original in their movements and choreography. They raised classical and contemporary [especially] dance to another level and established the belief that there is always room for innovation. As in science, progress and discovery is fluid. These people paved the way.

How did Nadina Loizidou, your teacher, influence you? She has affected and will continue to affect me forever. She was my teacher and mentor. With her, I took my first significant steps. She gave me a foundation to work from and pushed me to pursue my dreams. She recognised my talent and my need to follow this path. She still watches my shows. We speak often, and she continues to give me advice.

Who have been your mentors since? Growing up, I took my first steps in the Diastasis Cultural Association. There, I became close with leading Greek musicians such as Hadjidakis, Theodorakis, Xarchakos and others who made history in this field. Their music and work, as well as their stories, influenced me dance-wise in some shape or form. Of course, I find inspiration every day. I’m inspired by the books I read, by the choreographers I work with, such as Paul Lightfoot, Sol Leon, Boris Eifman, Jiri Kylian, William Forsythe, Alexei Ratmansky and others, but also by what is happening around me.

Do you believe in talent?

«Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου σιωπηλά, όσο καλύτερα μπορώ. Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να πω ποια είμαι, ούτε με ενδιέφερε η προβολή. Αυτή ουσιαστικά είναι η πρώτη μου συνέντευξη». “I try to do my job the best I can, as quietly as I can. I don’t feel the need to be visible. Believe it or not, this is my first interview!”

Ο καλλιτέχνης δεν είναι ένας άνθρωπος ξεκομμένος απ’ τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν γίνεται, δηλαδή, να μη νοιάζεται για την καταστροφή της φύσης, για τις συνέπειες του πολέμου, για τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, τον ρατσισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι η τέχνη προάγει κάποιες αξίες όπως η ελευθερία, η ισότητα, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η αγάπη. Αυτό κάνουν οι καλλιτέχνες, είτε είναι οι μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Αισχύλος είτε μουσικοί όπως ο Beethoven και ο Τchaikovsky. Επομένως, όλοι μας πρέπει να νοιαστούμε για να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο.

Αλήθεια, τι είναι πατρίδα για εσάς; Είναι η χώρα όπου γεννιέται και μεγαλώνει κανείς. Είναι η γλώσσα, η κουλτούρα, τα έθιμα, οι αγώνες ενός λαού και οι αξίες του. Την πατρίδα την έχεις μέσα σου, την κουβαλάς, αν και πολλές φορές μπορεί να σε πικράνει. Για μένα πατρίδα είναι ο χορός. Αυτός είναι συνέχεια στη σκέψη μου, καταλύτης στο είναι μου.

Στην Κύπρο, σε ποια γειτονιά μεγαλώσατε; Γεννήθηκα στη Λευκωσία. Μέχρι τα 3 μου χρόνια, μεγάλωσα με τη γιαγιά και τον παππού, γιατί οι γονείς μου σπούδαζαν ακόμη. Όταν οι γονείς μου τέλειωσαν τις σπουδές τους, πήγαμε στη Λεμεσό. Μέναμε σε συνοικισμό γιατί ο πατέρας μου είναι πρόσφυγας απ’ την Αμμόχωστο. Στα 4 μου, ξεκίνησα να ασχολούμαι με το χορό.

Τι είναι εκείνο που σας λείπει περισσότερο απ’ την Κύπρο; Στην Κύπρο έρχομαι τα καλοκαίρια για δύο μήνες, όταν δεν έχουμε παρασ τάσεις. Απολαμβάνω την οικογένειά μου και τη ζεσ τασιά του σπιτιού μου, με ωραίο φαγητό. Είναι ο χρόνος που βρισκόμασ τε όλοι μαζί και το απολαμβάνουμε. Όσο είμαι σ την Κύπρο, διοργανώνουμε με την αδε λφή μου σεμινάρια κ λασικού και σύγχρονου χορού – η αδε λφή μου η Λουίζα είναι χορεύτρια σ ύγ χρονου χορού σ τη Γερμανία – για ανθρώπους που θέ λουν προετοιμασία για τις σ χολές του εξωτερικού, προσκαλών τας διακεκριμέ νους π αιδαγωγούς και χορευτές με διεθνή καριέρα. Προσπαθούμε να μεταφέρουμε τις δικές μας γ νώσεις και εμπειρίες και να μεταδώσουμε σ τα νέα παιδιά ό,τι πιο νέο υπάρχει σ τον τομέα του κ λασικού και σύγχρονου χορού.

Τι σημαίνει για εσάς η πρόσφατη ανακήρυξή σας ως κορυφαία χορεύτρια της Όπερας της Βιέννης; Ήταν ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Ήθελα να έρθει αυτή η στιγμή, If there is no talent, no one can stand out in their field. You may be born with talent, but whatever is innate needs development because talent is not enough by itself. It takes discipline, hard work, dedication, and continuous education to become innovative and creatively productive.

Can talent be lost? It can fade and eventually be lost if one doesn’t invest countless hours of study and practice. It takes dedication and persistence.

How does everything happening around us affect artists? Artists aren’t cut off from the rest of the world. In other words, it is impossible not to care about the destruction of nature, the consequences of war, social inequalities, poverty, exploitation and racism. Let’s not forget that art promotes values such as freedom, equality, respect for diversity, and love. Artists do this, whether they are great writers like Aeschylus or musicians like Beethoven and Tchaikovsky. Therefore, artists must care about changing the world for the better.

What does homeland mean to you? It is where one is born and raised. It is language, culture, customs, struggles and values. Your homeland exists inside; you carry it with you even though it can sometimes be painful. For me, home is dance. It is constantly in my thoughts, a catalyst for my being.

In what area did you grow up? I was born in Nicosia. Until the age of 3 I lived with my grandparents because my parents were still studying. When they finished their studies, we moved to a settlement in Limassol because my father was a refugee from Famagusta.

What do you miss the most about Cyprus? I come to Cyprus in the summer for about two months when I don’t have shows. I enjoy my family and the warmth of my home – and good food! It is when we are all together. When I am in Cyprus, my sister Louisa, a performer in contemporary dance in Germany, and I organise classical and modern dance seminars for those who want to prepare to study abroad. We bring in distinguished dance instructors from around the world. We try to transfer our knowledge and experience with classical and modern dance to children.

What does the recent announcement that you are a First Soloist in the Vienna State Opera mean to you?

© ASHLEYTAYLOR

την περίμενα, αλλά όταν έγινε τελικά, εξεπλάγην. Η χαρά είναι μεγάλη και η συγκίνησή μου βαθιά.

Τι σημαίνει αυτός ο τίτλος; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση στο χώρο μας. Σε προσωπικό επίπεδο, όμως, δεν αλλάζει κάτι. Θα συνεχίσω να δουλεύω σκληρά και να προσπαθώ μέσα απ’ τους νέους ρόλους που θα αναλάβω να αναδείξω κι άλλες πτυχές του εαυτού μου.

Είναι μια επίπονη δουλειά ο χορός. Τι σας στέρησε; Τίποτα σημαντικό δεν μου στέρησε. Ο χορός μόνο μου έδωσε. Πάντα είχα όλα όσα ήθελα να έχω. Δεν ένιωσα ποτέ ότι θέλω να κάνω κάτι άλλο. Εκείνο που θα έλεγα ότι επηρεάζει είναι το ότι δυσκολεύομαι να αφήσω χώρο στους ανθρώπους μέσα μου. Ο χορός και η καριέρα μου καταλαμβάνουν τόσο πολύ χώρο στη ζωή μου, που δεν απομένει άλλο κενό, παρόλο που το προσπαθώ. Είναι κάτι που δουλεύω. It’s a dream come true. I wanted this moment to come – I was waiting for it. When it finally happened, I was honestly surprised. I am extremely touched and happy.

What does this title mean to an artist? There is no greater recognition in our field. But on a personal level, nothing changes. I will continue to work hard to show other aspects of myself through new roles.

Dancing is hard work. Do you ever feel as though you’ve missed out on something? I was deprived of nothing important. Dance gave me everything. I never felt like doing anything else. What affects me the most is that I find it hard to make room for people in my life. My career takes up so much space that there is nothing left, though I do try. It’s something I’m working on.