ﾅ「kasz Kleczka SDS
Kontemplacja Serca Jezusa
Wydawnictwo SALWATOR Krakﾃｳw
Korekta Zofia Smęda Projekt okładki Artur Falkowski Redakcja techniczna i przygotowanie do druku Artur Falkowski Imprimi potest ks. Piotr Filas SDS, prowincjał l.dz. 098/P/2013 Kraków, 27 marca 2013 Książka jest zapisem sesji przeprowadzonej w Centrum Formacji Duchowej Salwatorianów w Krakowie w 2002 roku. © 2013 Wydawnictwo SALWATOR
ISBN 978-83-7580-351-8 Wydawnictwo SALWATOR ul. św. Jacka 16, 30-364 Kraków tel. 12 260-60-80, faks 12 269-17-32 e-mail: wydawnictwo@salwator.com www.salwator.com
Będą patrzeć na Tego, którego przebili (Za 12,10).
Wstęp
W dniach 7–9 czerwca 2002 roku przeprowadziłem w Krakowie w Centrum Formacji Duchowej skupienie na temat: „Kontemplacja Serca Jezusa”. Były to ostatnie tygodnie mojej trzyletniej posługi, którą pełniłem w Centrum, tuż przed wyjazdem na studia specjalistyczne do Rzymu. Po siedmiu latach poproszono mnie, by teksty wygłoszonych konferencji przygotować do publikacji w ramach „Zeszytów Formacji Duchowej”. Czytając je dziś, spisane z kaset magnetofonowych, zauważyłem, że pomimo upływu lat, nie straciły na aktualności w moim życiu i na mojej duchowej drodze. Co więcej, odczytuję je w kontekście wydarzeń i życiowych doświadczeń, które miały miejsce w ostatnich latach. Stanowią one dla mnie ważny materiał do refleksji i rachunku sumienia, w jakim stopniu treści, którymi dzieliłem się przed laty, realizują się we mnie i w moim życiu dzisiaj. Teksty miały charakter konferencji wygłoszonych z okazji dnia skupienia. Ich celem było –7–
podprowadzenie do osobistej modlitwy, refleksji i adoracji Serca Jezusowego. Dalekie były od systematycznego wykładu i nie brałem wtedy pod uwagę możliwości ich publikacji. Po dokładnym przejrzeniu postanowiłem je gruntownie przepracować, opatrzyć cytatami i koniecznymi przypisami. Dokonałem też pewnych uaktualnień, czerpiąc zwłaszcza z bogatej myśli i nauczania papieża Benedykta XVI. Chciałbym wyrazić szczerą wdzięczność ks. Krzysztofowi Wonsowi SDS, dyrektorowi Centrum Formacji Duchowej w Krakowie i redaktorowi naczelnemu „Zeszytów Formacji Duchowej”, za poddanie idei opublikowania moich konferencji. Wydawnictwu SALWATOR dziękuję za trud ich spisania, korektę stylistyczną, przygotowanie do druku i publikację. Ośmielam się zadedykować niniejszy numer wszystkim tym, którzy stanęli na drodze mojego kapłańskiego życia i których spotkałem w czasie mojej posługi w Centrum Formacji Duchowej w Krakowie i później w Rzymie, zwłaszcza tym, którzy otwierali przede mną tajniki swoich serc w czasie sakramentu pojednania bądź kierownictwa duchowego – wszystkim, którym mogłem służyć jako duchowy towarzysz drogi do adoracji i kontemplacji Serca Pana Jezusa. Te osoby pomogły także mi otwierać moje serce na Serce Boga. Łukasz Kleczka SDS Rzym–Bagno, marzec 2009 r.
Moje serce w pryzmacie Jego Serca Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom (Mt 11,25).
Rozpocznę od wspomnień, którymi chciałbym podzielić się na wstępie tego krótkiego zatrzymania się przy Sercu Jezusa. Są one bardzo osobiste. Są to obrazy z życia, które wypływają z prostego doświadczenia Boga i pozostają dla mnie ważnym punktem odniesienia. Kiedy miałem 12 lat, zostałem ministrantem. Zauważyłem wtedy, że spośród wszystkich nabożeństw, których wiele w naszych kościołach w ciągu roku, szczególne stało się dla mnie nabożeństwo czerwcowe ze śpiewem Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Już wcześniej wiernie przestrzegałem praktyki pierwszych piątków miesiąca. Nie zastanawiałem się, dlaczego tak jest. Jednak dzisiaj mogę powiedzieć, że nie była to rutyna. Z perspektywy czasu stwierdzam, że tak czerwcowe nabożeństwa, jak i pierwsze piątki miesiąca, –9–
Kontemplacja rany Serca. Miłość potwierdzona czynem Jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęły krew i woda (J 19,34).
Jezus zaprasza nas do tego, by stanąć przed Nim w prawdzie. On zna nasze radości i sukcesy, nasze porażki, zmęczenie i trud, naszą siłę i słabość. Mówi nam: „Przyjdźcie wy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”. Chce, byś my stawali przed Nim bez fałszu i udawania. Czy pamiętamy o tym? A może traktujemy spotkanie z Jezusem jak wizytę w gabinecie, który nazywa się Kościół? I przychodzimy do Niego tylko wtedy, gdy jesteśmy chorzy. Jezus jest Kimś więcej. On jest Przyjacielem! Prawdziwa przyjaźń jest relacją dwóch stron. Dlatego Jezus potrzebuje podzielenia się naszą radością, oczekuje naszej serdecznej wdzięczności, pragnie naszego szczęścia. Do tego nas zaprasza. W obecnej refleksji chcemy wejść w dramat Kalwarii, którego głównym bohaterem jest Jezus z Nazaretu. Na Golgocie staje krzyż, symbol hań– 23 –
Kontemplacja Serca Jezusa jako miejsca uczuć i pragnień Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: «Pragnę» (J 19,28).
Stajemy pod krzyżem, by patrzeć na Jezusa ukrzyżowanego, który jest w agonii. Będąc słabym, najbardziej jednoczy się z człowiekiem. Otwarty bok Jezusa na krzyżu pokazuje, do jakiego stopnia słabość Jezusa otwiera się na naszą słabość. Z tego dramatycznego momentu konania Jezusa Ewangelista zapisuje: „Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pis mo, rzekł: «Pragnę»”. Bóg, objawiając nam siebie na kartach Pisma Świętego, objawia również swoje uczucia. Sfera uczuć, emocji i pragnień jest potocznie związana z sercem, które jest uważane za siedlisko uczuć. Nie możemy jednak zapomnieć, że w języku Biblii serce jest symbolem całego życia wewnętrznego człowieka oraz „całego człowieka, w całości – 41 –
Adoracja rany Serca – źródła życia i świętości Strumienie wody żywej popłyną z Jego wnętrza (J 7,38).
Mówiąc o Sercu Jezusa, musimy mieć stale na uwadze fakt, że nie myślimy o ludzkim organie będącym centralnym narządem układu krwionośnego człowieka, ani też o jakimś symbolu, ale o konkretnej Osobie, o Jezusie Chrystusie. Kiedy Jezus mówi, że jest cichy i pokornego serca, mówi o sobie. W centrum nauki Jezusa jest głoszenie Królestwa Bożego i objawienie Osoby Boga Ojca, a Bóg jest Miłością. Zatem to miłość stoi w centrum nauczania Jezusa, w centrum Ewangelii. Ta miłość dociera do konkretnego człowieka nie tylko przez Słowo, choć ono zawiera w sobie jej treść, ale mówi o tej miłości, którą Jezus żywi względem nas. Pamiętajmy jednak, że Jezus okazuje swoją miłość przez osobisty kontakt z człowiekiem. W Ewangeliach znajdujemy wiele opisów, w których mowa o spojrzeniu Jezusa, które przenika człowieka. Dociera do najgłębszych zakamarków jego serca. – 57 –
Sakramenty – uzdrawiające zanurzenie w ranie Serca Jezusa W Jego ranach jest nasze uzdrowienie (Iz 53,5).
W czwartej pieśni o Słudze Pańskim prorok Izajasz mówi o Jego cierpieniu, śmierci i chwale: „Lecz on się obarczył naszym cierpieniem, on dźwigał nasze boleści, a my uznaliśmy go za skazańca, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz on był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła nań chłosta zbawienna dla nas, a w jego ranach jest nasze uzdrowienie. Wszyscy pobłądziliśmy jak owce, każdy z nas zwrócił ku własnej drodze, a Pan obarczył go winami nas wszystkich. Dręczono go, lecz sam pozwolił się gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak on nie otworzył ust swoich” (Iz 53,4-7). Niczym refren pojawia się w tej pieśni-proroctwie określenie „za nasze winy”, „dla nas”. Prorok widzi tajemniczego Sługę Pańskiego, który przyjmuje nasze cierpienie. Zostaje przybity do krzyża – 75 –
Spis treści Wstęp. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
7
Moje serce w pryzmacie Jego Serca . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 Kontemplacja rany Serca. Miłość potwierdzona czynem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 Kontemplacja Serca Jezusa jako miejsca uczuć i pragnień. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41 Adoracja rany Serca – źródła życia i świętości. . . . . . . . 57 Sakramenty – uzdrawiające zanurzenie w ranie Serca Jezusa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75 Kontemplacja a pobożność – uczenie się więzi z Jezusem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
– 125 –