Po prostu lec tio divina na niedziele i święta
Redakcja Agnieszka Ćwieląg-Pieculewicz Korekta Magdalena Mnikowska Redakcja techniczna i przygotowanie do druku Artur Falkowski Projekt okładki Artur Falkowski
Imprimi potest ks. Piotr Filas SDS, prowincjał
© 2015 Wydawnictwo SALWATOR
ISBN 978-83-7580-460-7
Wydawnictwo SALWATOR ul. św. Jacka 16, 30-364 Kraków tel. (12) 260-60-80, faks (12) 269-17-32 e-mail: wydawnictwo@salwator.com www.salwator.com
I Niedziela Adwentu n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie spadł na was znienacka jak potrzask (Łk 21,34-35). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. Dla ludzi Biblii serce to centralne, najważniejsze miejsce w człowieku. Z tego powodu jest to miejsce szczególnie wystawione na to, co dobre, szlachetne, piękne, ale też i na to, co złe, niedobre, brzydkie. Miejsce, które należy wyjątkowo chronić, aby to, co dobre, a nie złe, opanowało centrum naszego życia. Czy uważam na siebie? Czy troszczę się o siebie? Czy dbam o swoje serce, jego wymiar cielesny i duchowy? Czy ze swoimi problemami sercowymi odwiedzam nie tylko kardiologa, ale i Pana Jezusa? Czy odwiedzam Go regularnie? Czy z wizytą u Jezusa nie czekam, aż pojawi się realne zagrożenie lub stan poważnej duchowej choroby mego serca? Czy stosuję duchową profilaktykę: codzienny rachunek sumienia, regularną spowiedź, codzienną modlitwę? Takie jest życie, trzeba jeść i pić. Codzienność zaś każdego dnia niesie nam wiele spraw, problemów, kłopotów, trosk. To jednak nie zwalnia człowieka z wysiłku, aby obronić serce przed ich nieuporządkowanym przeżywaniem, bo takie przeżywanie może doprowadzić do duchowego bałaganu. Brak kontroli serca może zamienić jedzenie w obżarstwo, picie w pijaństwo, a doczesność ze swymi troskami może przesłonić wieczność i dzień przyjścia Pana, zamykając nas w więzieniu doczesności. 5
IV Niedziela Adwentu n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. [Elżbieta] wydała głośny okrzyk i powiedziała: Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? (Łk 1,42-43). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. Elżbieta nazywa Maryję błogosławioną, czyli szczęśliwą. Maryja jest błogosławiona między niewiastami i jest błogosławieństwem dla całej ludzkości. Szczęśliwy jest także Ten, którego nosi w łonie. Zawołanie Elżbiety jest radosnym okrzykiem całego Izraela, który doczekał się spełnienia prorockich zapowiedzi. Oto jest Owoc, który zgładzi skutki zerwania i spożycia zakazanego owocu. Czy czuję się błogosławiony, szczęśliwy wśród kobiet i mężczyzn? Czy dla innych ludzi moje życie jest błogosławieństwem? Czy także na mój widok wydają okrzyk pełen dobrych, ciepłych i miłych słów? A może są to słowa, których lepiej nie cytować, nie powtarzać, jak najszybciej o nich zapomnieć? Jakie owoce noszę w swym sercu? Dobre, życiodajne czy raczej zakazane, śmiercionośne? Czy noszę Jezusa? Do Elżbiety nie przychodzi już tylko jej daleka krewna z Nazaretu, Maryja. Przychodzi Matka Mesjasza. Radość Elżbiety jest wielka. Jako jedna z pierwszych z narodu wybranego spotyka Oczekiwanego, Utęsknionego, Wymodlonego. Jak oczekuję Jezusa? Jak Go spotykam? Jak przeżyłem kończący się czas adwentu? Czy czuję się szczęśliwy, kiedy mogę Go spotkać w modlitwie, sakramentach, w Bożym słowie? Czy czuję radość, kiedy 11
Niedziela Świętej Rodziny n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. Rodzice Jego chodzili co roku do Jeruzalem na Święto Paschy. Gdy miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym (Łk 2,41-42). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. Święto Paschy, centralna uroczystość żydowskiego roku liturgicznego. Rodzice Jezusa, Józef i Maryja, jak na pobożnych Żydów przystało, pielgrzymowali, aby je celebrować w świętym mieście, w Jerozolimie, wraz z innymi rodakami, pragnęli poczuć się wielką rodziną Izraela, narodu wybranego. Moje święto Paschy to niedzielna Eucharystia, Msza św. Czy systematycznie w niej uczestniczę? Jakie jest moje uczestnictwo: żywe, aktywne czy martwe, w roli widza? Czy w każdą niedzielę chodzę na Mszę św., czy tylko do kościoła? Jest to tylko mój zwyczaj świąteczny, niedzielny, czy także zwyczaj mojego serca? Według Prawa wymagany wiek wynosił 13 lat. Jezus udał się rok wcześniej, bo w oczach rodziców został uznany za dojrzałego do przeżywania takich uroczystości. To była bowiem nade wszystko pielgrzymka, a nie wycieczka. Celem była modlitwa, a nie zwiedzanie Jerozolimy. Jakie to piękne, mądre, wychowawcze, kiedy do kościoła na Mszę św. udają się rodzice z dziećmi. Rodzice to przecież pierwsi i dlatego najważniejsi nauczyciele wiary, życia liturgicznego, tradycji. Tak wiele mogą pomóc, jeśli chodzi o relację dziecka z Bogiem, ale także wiele mogą zepsuć. Czy pomagam (dla rodziców), daję przy19
Uroczystość Objawienia Pańskiego (6 stycznia) n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: „Gdzie jest nowo narodzony Król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon”. (...) Oni zaś, wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę. A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, postępowała przed nimi, aż przyszła i za trzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; padli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzy mawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się z powrotem do swojego kraju (Mt 2,1-2.9-12). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. Wielu ludzi marzy o tym, aby osobiście spotkać gwiazdę sportu, kina, estrady czy inną. Chcą otrzymać autograf, zrobić zdjęcie, zamienić kilka słów, a nawet tylko popatrzeć na nią z pewnej odległości. Niektórzy ograniczają się do zbierania zdjęć i czytania wywiadów ze swoim idolem w różnych czasopismach. Nasi bohaterzy z Ewangelii, trzej mędrcy, po opuszczeniu herodowego dworu ucieszyli się, że na ich drodze znowu pojawiła się gwiazda, która zaprowadziła ich do Nowonarodzonego króla żydowskiego, do Jezusa. Czy dziękuję Bogu za ludzi, którzy jak owa gwiazda, zwana betlejemską, zaprowadzili mnie i dalej prowadzą do Jezusa? Czy potrafię 26
I Niedziela Wielkiego Postu n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. Wówczas powiódł Go [diabeł] w górę, pokazał Mu w jednej chwili wszystkie królestwa świata i rzekł do Niego diabeł: „Tobie dam po tęgę i wspaniałości tego wszystkiego, bo mnie są poddane i mogę je dać, komu zechcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszyst ko będzie Twoje”. Lecz Jezus mu odrzekł: „Napisane jest: «Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć bę dziesz»” (Łk 4,5-8). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. To musiał być wspaniały, wręcz oszałamiający widok nawet dla samego Jezusa. Zobaczył On bowiem potęgę i wspaniałość tego, co wyszło spod ręki Jego Ojca i Jemu było poddane. Diabeł kłamał. Upaść przed Złym znaczyło dla Jezusa zerwać łączność z Ojcem, zejść z drogi synowskiego posłuszeństwa, a wejść na drogę bałwochwalstwa. Wobec mnie Zły nie musi się tak wysilać. Często czarną robotę wykonuje za niego choćby telewizyjna reklama. Wystarczy, abym zobaczył reklamowany proszek, samochód i usłyszał „musisz to mieć”, a już głupieje moje serce. Często, aby to mieć, gotowy jestem zrobić niejedno głupstwo, popełnić niejeden występek, czyli ostatecznie oddać pokłon Złemu. Często za jedną chwilę przyjemności płacę godzinami, miesiącami, latami uzależnienia, choroby, długiej drogi wychodzenia na prostą. Jakże często zapominam, że lepiej stracić wszystko niż Pana Boga. Pan Jezus w odpowiedzi na diabelską prowokację przypomina słowami Pisma, komu należy oddawać pokłon i komu służyć. Oddawać 31
Niedziela Palmowa, Męki Pańskiej n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: „Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas”. Lecz drugi, karcąc go, rzekł: „Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież – sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił”. I dodał: „Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa”. Jezus mu odpowiedział: „Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju” (Łk 23,39-43). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. Łotr, który urągał Jezusowi, żądając wybawienia, nie zdawał sobie sprawy, że to wybawienie dokonuje się na Jego oczach. Wybawienie, które otwiera nie tylko bramy więzienia, ale także bramy nieba, bramy raju. Ten łotr prawdopodobnie chciał opuścić tylko krzyż, gdzie ponosił karę za swe czyny, ale nie zamierzał opuszczać swych grzechów. Jego towarzysz, mówiąc językiem sportowym, nie zmarnował takiej stuprocentowej okazji. Wykorzystał ją. Chociaż pod krzyżem było tylu oskarżycieli, on bronił Jezusa, wskazując, że jest niewinny. Sam przyznał się do winy i przyjął karę, którą za nią ponosił. Kończąc swą mowę w obronie Jezusa, Jego samego poprosił o pamięć, o obronę przed Bogiem. Nie prosił o uwolnienie z opresji krzyża. Mówiąc językiem prawniczym, on poprosił niejako o ułaskawienie. I otrzymał je – jakbyśmy powiedzieli – od ręki. Czego nas uczy historia dwóch łotrów, którzy byli ukrzyżowani wraz z Jezusem? Po pierwsze, że Bóg daje człowiekowi szansę nawró41
V Niedziela Wielkanocna n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. Po jego wyjściu rzekł Jezus: „(...) Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; że byście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy pozna ją, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,31.34-35). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. W życiu ważne są znaki rozpoznawcze. One ułatwiają życie. Podróżnym, wędrowcom, pozwalają odnaleźć zagubioną drogę, a policji zdemaskować ukrywającego się groźnego bandytę. Znak wzajemnej miłości umożliwia ludziom z zewnątrz rozpoznać uczniów Jezusa Chrystusa. Czy o tym pamiętam? Czy troszczę się o znak wzajemnej miłości w rodzinie, we wspólnocie, w miejscu pracy, nauki czy odpoczynku? A może nie chcę, aby inni we mnie rozpoznali ucznia Jezusa Chrystusa? Czy czasami tego znaku świadomie nie zamazuję, nie zacieram, czy wręcz nie niszczę? Czy w moim życiu jest on wyraźny, czytelny, rozpoznawalny z daleka? W życiu dochodzi często do wielu nieporozumień, zamieszania, bałaganu. Powód: informacje wysłuchane nie do końca, jednym uchem, nieuważnie. Judasz też nie wysłuchał Jezusa do końca. Opuścił wieczernik i nie usłyszał, że uczniowie Jezusa mają się wzajemnie miłować oraz że w tej miłości powinni odwoływać się do wzoru samego Mistrza, mają miłować jak Chrystus.
51
X Niedziela Zwykła n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. [Jezus] udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a podążali za Nim Jego uczniowie i tłum wielki. Gdy przybliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego – jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta. Na jej widok Pan zlitował się nad nią i rzek do niej: „Nie płacz”. Potem przystąpił, dotknął się mar – a ci, którzy je nieśli, przystanęli – i rzekł: „Mło dzieńcze, tobie mówię, wstań!” A zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce (Łk 7,11-15). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. Ewangelia rysuje przed nami ciekawy i pełen kontrastu obraz. Dwa tłumy, pochody zbliżające się do siebie. Z jednej strony podążający w stronę miasta Jezus, uczniowie i zafascynowany Jezusem i Jego czynami tłum. Z drugiej wychodząca z miasta zapłakana matka, martwe ciało syna niesione na marach i tłum uczestników pogrzebu pełnych współczucia dla zmarłej. Życie naprzeciw śmierci, radość naprzeciw smutkowi, uśmiech naprzeciw łez. Pan Jezus nie pozwolił śmierci niejako niepostrzeżenie, cichaczem przemknąć obok siebie, jak gdyby nigdy nic. On postanowił nie tylko wskrzesić do życia umarłego młodzieńca, otrzeć łzy z oczu wdowy przerażonej samotnym, pozbawionym wsparcia życiem. Jezus chciał, aby te dwa jakże przeciwstawne pochody, tłumy, manifestacje połączyły się i razem weszły do miasta wśród radości i wesela. Pan Jezus codziennie wielu matkom oddaje dzieci uwikłane w zabawę ze śmiercią, ale też pragnie, aby matki codziennie w modli77
XXV Niedziela Zwykła n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. Ja też wam powiadam: Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków. Kto w bardzo małej sprawie jest wierny, ten i w wiel kiej będzie wierny; a kto w bardzo małej sprawie jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie (Łk 16,9-10). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. Mamona, kasa, gotówka – po prostu pieniądze. Niewłaściwie używane mogą uczynić wiele zła. Jednak używane dobrze, mogą czynić dobro, zaradzić wielu ludzkim potrzebom, przywrócić radość życia, uratować ginącą nadzieję, pomóc. Do takiego używania, inwestowania pieniędzy zachęca Pan Jezus. On pragnie, abyśmy ich używali w służbie drugiemu człowiekowi. Ja a pieniądze, mamona, kasa. Jakie łączą mnie z nimi relacje? To one mną rządzą, czy ja nimi? Czy wykorzystuję swoje pieniądze jako przestrzeń, środek do pomagania innym? Czy ciągle uważam, że mam za mało mamony, aby dzielić się nią z innymi? Czy pamiętam, że nieba nie można kupić, ale dobrze używając pieniędzy, można sobie niebo otworzyć? Do rzeczy wielkich jakże często dochodzi się powoli, małymi krokami, wiernością w tym, co małe i niepozorne. Odnosi się to również do spraw materialnych. Mamona, pieniądze – także w małych kwotach – to wielka pokusa do nieuczciwości czy zachłanności. Jak traktuję swoje z pozoru drobne obowiązki, zadania, powinności? Czy nie marzę ciągle o wielkich, spektakularnych, a te drob109
XXXI Niedziela Zwykła n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. Potem wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A pewien czło wiek, imieniem Zacheusz, który był zwierzchnikiem celników i był bardzo bogaty, chciał koniecznie zobaczyć Jezusa, któż to jest, ale sam nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić (Łk 19,1-4). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. Nie bogactwo czy zwierzchnictwo nad grupą celników, ale pragnienie zobaczenia Jezusa i wytrwałość w jego spełnieniu okazały się najważniejszymi wyróżnikami celnika Zacheusza. One doprowadziły go do najważniejszego w życiu spotkania, spotkania z Jezusem. Czy są to też moje wyróżniki? Czy w moim sercu jest pragnienie, aby ujrzeć Jezusa? W realiach ziemi zobaczyć Go oczyma wiary. W realiach nieba zobaczyć Go twarzą w twarz. Czy systematycznie spotykam się z Jezusem w Jego słowie, na modlitwie, odnajduję Jego obecność, niekiedy trudną, w drugim człowieku? Czy poznaję Jezusa coraz lepiej, rozczytując się w Ewangelii? Czy nie zadowalam się tym, co mam, moją zamożnością czy licznymi relacjami międzyludzkimi? Czy relacja z Jezusem staje się moją najważniejszą relacją, a obfitość Bożej łaski moim największym bogactwem? Wielu ludzi na miejscu Zacheusza zrezygnowałoby z realizacji ukrytego w sercu pragnienia, powołując się na liczne przeszkody. Zacheusza jednak nie zniechęcił ani wielki tłum, ani niewielki wzrost. On koniecznie chciał zobaczyć Jezusa. Najpierw zamienił się w bie121
XXXIV Niedziela Zwykła (Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata) n I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. [Gdy ukrzyżowano Jezusa] lud zaś stał i patrzył. A członkowie Sanhedrynu szydzili: „Innych wybawiał, niechże teraz siebie wy bawi, jeśli jest Mesjaszem, Bożym Wybrańcem”. Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: „Jeśli Ty jesteś Królem żydowskim, wybaw sam siebie”. Był także nad Nim napis <w języku greckim, łacińskim i hebrajskim>: „To jest król żydowski” (Łk 23,35-38). II. Meditatio: Staraj się dogłębnie zrozumieć tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”. Dziś byśmy powiedzieli, że lud stał i się gapił, żądny sensacji. Od czasów Pana niewiele się zmieniło w postawie tłumu. Członkowie Wysokiej Rady nie dawali za wygraną. Koniecznie chcieli, aby Jezus zmienił swe mesjańskie plany, a w rezultacie plany Ojca. Wtórowali im rzymscy żołnierze. Jedni i drudzy chcieli, aby Pan Jezus sam zszedł z Krzyża, aby ratował siebie i zapomniał o innych. Mam nie tyle gapić się na Ukrzyżowanego, co Go adorować. Patrzeć z miłością, nie z obojętnością. Dziękować, że przyszedł wybawiać innych, a wśród nich także i mnie. Jezus uczy, że w drodze do domu Ojca nie jestem sam. To wielki egoizm ratować tylko własną skórę, myśleć tylko o sobie. Muszę mieć oczy szeroko otwarte, aby – gdy zajdzie taka potrzeba – pomóc swoim braciom czy siostrom, którzy pogubili się na drodze do domu Ojca, pobłądzili, zabłąkali się. Trzeba, abym im pomógł odnaleźć właściwy kierunek. Postanowię 127
Spis treści I Niedziela Adwentu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 II Niedziela Adwentu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 III Niedziela Adwentu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 IV Niedziela Adwentu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11 Narodzenie Pańskie (Msza w nocy). . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13 Narodzenie Pańskie (Msza o świcie). . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16 Niedziela Świętej Rodziny. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19 II Niedziela Bożego Narodzenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21 Uroczystość Bożej Rodzicielki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24 Uroczystość Objawienia Pańskiego (6 stycznia). . . . . . . . . . . . . . 26 Niedziela Chrztu Pańskiego. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29 I Niedziela Wielkiego Postu. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31 II Niedziela Wielkiego Postu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33 III Niedziela Wielkiego Postu. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35 IV Niedziela Wielkiego Postu. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37 V Niedziela Wielkiego Postu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39 Niedziela Palmowa, Męki Pańskiej. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41 Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43 II Niedziela Wielkanocna (Niedziela Miłosierdzia Bożego). . . . 45 III Niedziela Wielkanocna. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 47 IV Niedziela Wielkanocna. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 49 V Niedziela Wielkanocna. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51 VI Niedziela Wielkanocna. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53 VII Niedziela Wielkanocna (Wniebowstąpienie Pańskie) . . . . . . 55 Niedziela Zesłania Ducha Świętego. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57 II Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59 III Niedziela Zwykła. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61 IV Niedziela Zwykła. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63 V Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65 VI Niedziela Zwykła. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 67 VII Niedziela Zwykła. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69 VIII Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71 139
IX Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 74 X Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77 XI Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79 XII Niedziela Zwykła. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81 XIII Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83 XIV Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85 XV Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87 XVI Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89 XVII Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91 XVIII Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93 XIX Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95 XX Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97 XXI Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99 XXII Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 102 XXIII Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104 XXIV Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 106 XXV Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109 XXVI Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 111 XXVII Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 113 XXVIII Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115 XXIX Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117 XXX Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 119 XXXI Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121 XXXII Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123 XXXIII Niedziela Zwykła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125 XXXIV Niedziela Zwykła (Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata). . . . . . . . . . . . . . . . . 127 Niedziela Trójcy Przenajświętszej. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 129 Uroczystość Wniebowzięcia NMP (Ewangelia z wigilii Uroczystości). . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 131 Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej (Boże Ciało). . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 133 Uroczystość Wszystkich Świętych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 136