25 Poemas para o 25 N
Escolma
Índice LIMIAR (RAP)...................................................................................................................................4 FLORES MARTÍN, Manuel Francisco.........................................................................................4 “NO” significa “NO”................................................................................................................4 25 POEMAS PARA O 25 N...............................................................................................................5 ALGEET, Escandar........................................................................................................................5 Hasta nunca, para siempre.........................................................................................................5 ANGELOU, Maya.........................................................................................................................6 E aínda así levántome................................................................................................................6 BAJRAJ, Xhevdet..........................................................................................................................7 O delito......................................................................................................................................7 CAPONNETTO, Antonino............................................................................................................7 No máis negro dos días.............................................................................................................7 COSTANZO, Igor..........................................................................................................................7 Esquina Epílogo........................................................................................................................7 DEGRAZIA, José Eduardo............................................................................................................8 Não sei o que é ser uma mulher................................................................................................8 DE MATTOS, Cyro.......................................................................................................................9 Poema da mulher não resignada................................................................................................9 DI LEO, Stefania...........................................................................................................................9 Jasad..........................................................................................................................................9 GOUVEIA BARATA, Maria de Lurdes......................................................................................10 Testemunho.............................................................................................................................10 ILONBÉ, Raquel..........................................................................................................................10 Covarde (Ceiba 52).................................................................................................................10 KARPOUZIS, Dyonisia...............................................................................................................10 Man que serves de nada..........................................................................................................10 MANHITU, Yohanes...................................................................................................................11 Escenario de amargura............................................................................................................11 MATITIAHU, Margalit................................................................................................................11 O Trono....................................................................................................................................11 PARENTE CUNHA, Helena.......................................................................................................12 O soberano...............................................................................................................................12 PATIÑO, Jhoana...........................................................................................................................12 Me habían dicho que no existía...............................................................................................12 RAYCHAUDHURI, Yashodhara.................................................................................................13 Ao primeiro mundo, desde o terceiro mundo..........................................................................13 RIDOCCI, Mercedes....................................................................................................................14 Me enamoré de la muerte........................................................................................................14 ROBLEDO, Gabriela...................................................................................................................14 Otrosí digo...............................................................................................................................14 Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
2
25 Poemas para o 25 N
Escolma
SENGUPTA, Ranjana..................................................................................................................15 A historia dun río morto..........................................................................................................15 SPÍNDOLA, Alice.......................................................................................................................15 No palco, a tensão do mundo..................................................................................................15 TALVET, Jüri...............................................................................................................................15 A espada do Cid…..................................................................................................................15 TIERNEY, Leya...........................................................................................................................16 Adeus.......................................................................................................................................16 TOMITA, Hiroshi........................................................................................................................16 Antes do dano..........................................................................................................................16 VASCONCELOS, Carmo............................................................................................................17 Mulheres-pombas....................................................................................................................17 YENIAY, Müesser........................................................................................................................17 Queixume................................................................................................................................17 EPÍLOGO EN PROSA.....................................................................................................................18 FERNÁNDEZ NAVAL, Francisco Javier....................................................................................18 ... É un mencer.........................................................................................................................18
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
3
25 Poemas para o 25 N
Escolma
LIMIAR (RAP) FLORES MARTÍN, Manuel Francisco “CURRICÉ”
“NO” significa “NO” "No" significa "no" asúmelo. Tú no tienes el derecho de forzar a quien no quiere. "No" significa "no" recuérdalo. No se tienen relaciones si uno de los dos no quiere. Me parece vergonzoso tener que seguir luchando, porque una mujer pueda ir sola por la calle andando. Que se siga cuestionando su forma de vestir, y por llevar falda o vestido digan: ¿dónde vas así? Que tenga que ser valiente, en vez de poder ser libre. Que por ser mujer que viva con miedo es inadmisible. Que si un tio liga mucho sea el más guay de la panda, pero si lo hace una chica se piense que es una guarra. Basta de machismo. La mujer no es inferior. Un objeto ni una esclava que se debe a su señor. Basta de machismo. El hombre no es superior. Tiene el derecho de decidir para ella lo mejor. Tú eres su maltratador si te crees mejor que ella. No pienses que lo que dices y haces no le deja huella. Quien ama no mata ni humilla ni maltrata. Y el hombre que lo hace no es hombre, es una rata. "No" significa "no" asúmelo. Tú no tienes el derecho de forzar a quien no quiere. "No" significa "no" recuérdalo. No se tienen relaciones si uno de los dos no quiere. https://youtu.be/WpYkxSSpQ4g
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
4
25 Poemas para o 25 N
Escolma
25 POEMAS PARA O 25 N ALGEET, Escandar Hasta nunca, para siempre. (Nada. Otra mujer asesinada. Nada. Nada. Nada. Eso es lo que pasa.) ... Me da igual tu vida de ninguno cabizbajo pobre títere necesitado de cuerdas para ahogarte ahogando me da igual tu disfraz solitario de lobo sin dignidad tu mentira de sonrisa hecha pedazos tu miedo a ser el menos del uno más me da igual tener que pisar tu mierda apagada o que te mueras en soledad. Ojalá. Me das igual. Tú y todas las desgracias que te puedan llegar a ocurrir y que te ocurrirán, no lo dudes, todos nos vamos a encargar de ello. De ella. Y de ti. Cada gotita de miedo que provoques traerá toneladas de consecuencias en cada paso que te atrevas a dar si te atreves, valiente. Cada trocito de odio que generes traerá consigo el amor de sabernos fuertes y unidos contra ti el desprecio inerte que formará tu presencia la indiferencia que alimentarás el vacío con el que soñarás solo será el principio de tu nada ausente de tu tristeza perenne y turbia. Somos las personas a las que nunca quisiste amar sólo tener y hemos traído la palabra vergüenza para grapártela en la frente como una idea en la espalda como un peso en las piernas como una hoguera.
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
5
25 Poemas para o 25 N
Escolma
No hay refugio para tu condena ni pena donde puedas esconderte. La limosna de extirpar tu estirpe de herida y muerte es nuestra guerra. La belleza nos protege: Las queremos vivas. Las queremos libres. Las queremos ellas. Siempre. http://escandar-algeet.blogspot.com.es/2015/11/nada.html
ANGELOU, Maya
E aínda así levántome
Ti podes escribirme na historia coas túas amargas, torcidas mentiras, podes aventarme á lama e aínda así, como o po… levántome.
A miña arrogancia oféndete? Non o tomes tan a peito, Porque eu río coma se tivese minas de ouro escavándose no mesmo patio da miña casa.
O meu descaro moléstate? Por qué estás aí quieto, apesarado? Porque camiño coma se fose dona de pozos petroleiros bombeando na sala da miña casa…
A miña sensualidade moléstate? Xorde como unha sorpresa que eu baile coma se tivese diamantes aí, onde se atopan as miñas coxas?
Como lúas e como soles, coa certeza das mareas, como as esperanzas brincando alto, así… eu levántome. Quéresme ver esnaquizada? cabeza agachada e ollos baixos, ombreiros caídos como bágoas, debilitados polo meu pranto desconsolado.
Podes dispararme coas túas palabras, podes ferirme cos teus ollos, podes matarme co teu odio, e aínda así, como o aire, levántome.
Das barracas de vergoña da historia eu levántome desde o pasado enraizado en dor eu levántome son un negro océano, amplo e inquieto, manando esténdome, sobre a marea, deixando atrás noites de temor, de terror, levántome, a un amencer marabillosamente claro, levántome, brindado os agasallos legados polos meus devanceiros. Eu son o soño e a esperanza do escravo. Levántome. Levántome. Levántome.
http://mujerciclica.com/2014/05/29/y-aun-asi-me-levanto-poema-de-maya-angelou/
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
6
25 Poemas para o 25 N
BAJRAJ, Xhevdet O delito Pasa unha muller Vendo o sol Con ollos de animal maltratado Hai un tempo morreu Pero non foi suficiente Así que tivo que repetilo Con todo Soñar co sol Na noite É un delito http://metaforologia.com/no-resignacion/
COSTANZO, Igor Odiar á violencia é un fito antigo ao que se chega despois dunha longa maneira de deixar un legado aos que herdarán a terra. Ocorre sorte, forza e intelixencia, e o que debe probar para crer corre o risco de ser asasinado ou de matar.
1 2
Escolma
CAPONNETTO, Antonino No máis negro dos días1 Miles soles apáganse cando unha muller é mortalmente ofendida cando violencia, obscenidade, tolemia ensucian o corpo, feren e percuten a mente miles de estrelas escurécense cando en contra dela, día tras día, a tiranía enferma dun macho, xa non máis home, o que no fondo ódiase a si mesmo e aos da súa manda, en contra dela, femia nai muller, sen pausa que faga estragos. Sen razón, e de improviso mata nela esperanzas e soños. Cada fermosura xa non demora nela cada cousa múdase no seu oposto cada ferida é culpa silente, ganas de morte, odio sen fin. Pero iso durará para sempre? Outra vez ti serás femia nai muller agora e sempre portavoz de vida, de beleza manancial de amor, cando o mundo erradica aquel virus que lle mata, agora, aquí, no máis negro dos días.
Esquina Epílogo2 Ela gritaba que foi un accidente, un empuxón estúpido nun bordo da madeira, así trivialmente consómese o epílogo, non quería, non quería, pero xa non serve de nada.
No resignación (Poetas del mundo por la no violencia contra la mujer) Antología de Salamanca, (escolma de Alfredo Pérez Alencart e ilustracións de Miguel Elías), Ayuntamiento de Salamanca, 2016, páx. 172 Ibidem, páx. 40
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
7
25 Poemas para o 25 N
Escolma
DEGRAZIA, José Eduardo Não sei o que é ser uma mulher3 O que é ser uma mulher, eu não sei. Mesmo amando a minha mãe, as minhas irmãs, a minha mulher, a minha filha – há nelas uma verdade que se esconde e se afasta por mais que eu tente tocar os seus cabelos penteados silenciosamente na tarde. Não que a mulher seja um mistério intocável, música em surdina, canção que se desata, água de rio, ou pedra de cascata, apenas flor, ou mata; às vezes a força que vem delas na hora do parto – ou quando levam o filho ao seio e a seiva o amamenta. Não, não sei o que é ser uma mulher quando a noite chega cheia de sons de arrependimento, e todo o amor de que são feitas deságua na dor e a vida vasa pelos olhos abertos de quem sofre do mais forte o vício, a incredulidade, a marca indelével no corpo, o tapa, a bala, a faca. O povo tem sempre razão quando diz que numa mulher não se bate nem com uma flor – mas também não se bate na criança, no pobre, no velho, no aleijado. Não se bate em nenhum homem. Não se bate em nenhuma mulher. Nem num cachorro se bate. Não sei o que é ser uma mulher num momento assim. Como se pode conviver com a negação do existir, se a mulher que carrega em si o sangue, o mel, a semente– a que prepara dentro de si o tempo e a realização do futuro em carne e sonho? Uma mulher agredida torna-se um ser incompreensível? Não, uma mulher ferida torna-se um ser que assume o seu sentido. Por não saber o que é ser uma mulher quando ela está sofrendo, peço humildemente que me entenda quando lhe estendo a mão, que acredite quando digo que estou ao seu lado – e que todos juntos podemos encontrar melhor destino. Defender a mulher com o poema, com a fala, com a lei não é só questão de direito, mas de humanidade. 3
Ibidem, pp. 220-221
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
8
25 Poemas para o 25 N
Escolma
Toda mulher ofendida em sua carne e em sua mente, leva consigo toda uma humanidade sofrida. Nesta humanidade até o homem tem guarida.
DE MATTOS, Cyro Poema da mulher não resignada Para onde vá sem voz Deixa que seja levada. Maneira de ser conduzida Expressa o espaço inútil. Golpeada na afronta, Indisponível de si mesma. Pousa vazia de sentidos No rito de cama e mesa. Rolam anos de vergonha, O que podemos achar nela? Amanhecer é preciso Apesar das opressões. Inaugurar uma abertura Entre fortes tremores. Chega! Um grito é capaz De parir as próprias emoções. Dona enfim de uma rosa Nascida de seu trauma. Alimentada na rebelião De corpo e alma, fissuras De seu muro entre as escolhas. Culpada mas sem pecado, Sabe que viver são ondas Passando pelo mito da mulher. Significa enfim o arrojo Ao alcance da verdade. Tal qual o parceiro na lida De frente para o mundo.
DI LEO, Stefania Jasad4 (para Joumana Haddad, poeta afouta) Encarcerada entre muros busco unha pinga de amor, placenta de vida, trato de esquecer esas mans vibrando nos meus ombreiros ao compás de malleiras. Escribo LIBERDADE no aire, tatúo tenrura, no dedo do meu esposo, e acho afecto por baixo da area. Entre mulás de xeonllos en mesquitas sacras, miro o rostro de Allah borro cada barbaridade e espero inocente que o meu corpo se cure. Esfollo o libro da miña existencia, entre aromas de chais, derramo paz entre crueis mujaheddines. Grito LIBERDADE con voz de santa mollando o meu corpo en augas benditas dunha mar sen tempo. O meu nome, MULLER, énchese de valor a cada pouco.
https://saberliterario.blogspot.com.es/2016/03/poema-damulher-nao-resignada-cyro-de.html
4
Ibidem, páx. 122
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
9
25 Poemas para o 25 N
Escolma
GOUVEIA BARATA, Maria de Lurdes ILONBÉ, Raquel Testemunho5 Minha cara macerada pela dor que foi gravada na pele. O desejo de acreditar que tudo vai melhorar com ele. Minha cara macerada disfarça, envergonhada, o choro em segredo. Que são estas equimoses? Não são mais que vozes deste meu degredo. O choro é silencioso no meu segredo teimoso que nada acalma. A culpa? Em mim atirada! Toda a violência marcada na minh’alma… Enrola-se no dia a dia sempre a mesma agonia do medo. E vem sempre a esperança de que virá uma mudança bem cedo… Não! Não vem! Já desespero! Denúncia? Fuga? O que quero já desconheço… Sou esta vítima sofrida da violência repetida, voz em eco… O eco a bater na parede envolvido numa rede que sufoca… E, eu, mulher agredida, com a esperança perdida, e a minha boca continuando amordaçada nesta violência calada que é soberana… Mas… chegou a hora: basta! Recuso assim a verdasca! Sou Mulher e sou humana! 5
Covarde (Ceiba 52) Non quero que me lembren que fuches a miña compañía, do fedor que bota a túa fronte infectáronse as campiñas. […] Cemiterio de corvos é o teu corpo que comeron covardía entre estraña sinfonía, de morteiros, chocas e coros de ratas mortas. https://poetassigloveintiuno.blogspot.com.es/ 2015/11/raquel-ilonbe-17637-poeta-deguinea.html
KARPOUZIS, Dyonisia Man que serves de nada Man capaz de asasinar, agora estás arrecantada ben dentro do cárcere que nos protexe do teu mal. Man capaz de losquear, agora detente a protesta e o berro na fala da xente. Man que serves de nada, agora non hai pratos rotos e só destilo dignidade. http://salamancartvaldia.es/not/133731/poem as-contra-violencia-genero-blum-tanarrogomez-dawes/
Ibidem pp. 169-170
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
10
25 Poemas para o 25 N
Escolma
MANHITU, Yohanes
MATITIAHU, Margalit
Escenario de amargura6
O Trono
Desde distintas direccións, veñen historias que nos poden facer chorar, aínda sen bágoas. Segue triunfando a inxustiza entre nós, contra as fillas amadas de estirpe humana. Ás veces diante dos nosos propios ollos, esta amarga realidade que se chama violencia actúa ben no seu escenario e aplaudimos coma se fose un drama por diversión. Sabemos que o silencio non sempre é ouro e un murmurio podería ser mellor que o mutismo. Hoxe nesta escuridade e bruma de inquietude, máis vale unha vela acesa que un faro sen luz. Non esquezamos que unha nai é unha muller, e do seu ventre, chega cada vida ao mundo. Entón, cada violencia contra a muller é unha traizón á misericordia maternal. Desde distintas direccións, veñen historias que nos poden facer chorar, aínda sen bágoas. Segue existindo esa inxustiza contra a muller. E nesta marcha, eliximos «non resignación»
Nos seus ollos reina o temor, Na súa alma o berro exclama, Unha man rachou o seu corazón, Golpes bateron o seu corpo. Os seus ollos saltaron con dor, Mirando ao que era o seu amor Menosprezando o seu corpo, Arrebatando a súa alma. A súa memoria lévaa Á moza con sorriso, Con amor e esperanza. Ata o día que o trono Escureceu a luz, Deveu muller sen protección, Envolvida na súa vergoña. Nos seus ollos reina o temor, Na súa alma o berro exclama, Por que? Por que? Por que? Quen lle dará unha palma?
http://salamancartvaldia.es/not/142978/voces-mujeres-mundo-antologia-salamanca/
6
Ibidem, páx. 50
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
11
25 Poemas para o 25 N
Escolma
PARENTE CUNHA, Helena
PATIÑO, Jhoana
O soberano7
Me habían dicho que no existía...
Ele – a serviço em várias cidades agora mais uma vez removido
Me habían dicho que no hablara me habían dicho que no era buena.
Ela – submissão e devoção que tal conhecer a nova cidade?
Me habían dicho que no valía que el amor no existía, y que los golpes me los buscaba.
Olhos pendentes rendidos os olhos dela curvados em ângulo agudo A voz se inclina e suspira e ela proclama –onde meu marido estiver bem eu também estarei Maridão sorri cada vez mais soberano cada vez mais excelso Os olhos dela cada vez mais abaixados servindo o suco de uva gelado e enxugando com a manga do vestido os baixos olhos despedidos cada vez mais rebaixados
7
Me habían dicho que no preguntara que no soñara que aguantara que las mujeres no pensaban que mi destino era la casa, la cama y la rabia Me habían dicho que no podía que no debía que me quemaría que me odiarían Y yo les creí Y yo lo permití Y yo lo cambié https://vidasvioletas.wordpress.com/2015/12/16/sec cion-de-poesia-feminista-2-ebano-de-jhoana-patino/
Ibidem, páx. 204
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
12
25 Poemas para o 25 N
Escolma
RAYCHAUDHURI, Yashodhara Ao primeiro mundo, desde o terceiro mundo Como algo práctico, as nosas violacións non son tan simples. Como algo práctico, viólannos dunha maneira moito máis violenta para que morramos. Ou durmamos no oco do arrozal pantanoso Déitannos estiradas, empapadas no barro. E sabemos e sentimos que as serpes pasan polas nosas fosas nasais, polo bordo dos nosos ollos. Os homes da nosa parte do mundo son semellantes aos tigres Reúnense cun berro de guerra e matan un año ou dous Desgárranos e despois xustifican, porque os años signifícanse pola súa carne Como todo o demais, a maneira en que vostede é violada é diferente ao que fan connosco. No seu mundo, se o marido penetra sen o seu consentimento: pode demandalo Se un compañeiro do colexio bícaa sen o seu permiso Ou un home coñecido lévaa cara a unha esquina para tocar as súas partes: pode demandalos. Oh a muller do primeiro mundo! Non ten pallus como nós Non leva burkas como nós Está tan comodamente vestida! Aínda así protesta contra algo parecido a unha violación. A violación: nós sobrevivímola día tras día. http://salamancartvaldia.es/not/133731/poemas-contra-violencia-genero-blum-tanarro-gomezdawes/
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
13
25 Poemas para o 25 N
Escolma
RIDOCCI, Mercedes Me enamoré de la muerte Aquí estoy vestida de novia negra descalza esperando su mano.
En mi pecho luce la punta de su flecha de la herida fluyen yemas de sangre. Las alianzas reposan sobre la mesilla de mi noche y no llega. http://mercedesridocci.blogspot.com.es/2017/09/vestida-de-novia-negra.html
ROBLEDO, Gabriela Otrosí digo demandan expropiar mi cuerpo. es legítimo según la ley. el juez regulará copiosos honorarios. se habrá hecho justicia. declararán mi placer de interés público. hallarán la marca incandescente de un hierro patriarcal sobre mi espalda. me sepultarán bajo sus escuelas, sus iglesias, sus cortes de justicia por subversiva, por guerrillera, por tortillera, por poeta. me quebrarán por no torcer el brazo. me violarán gendarmes de todas las tropas. apelaré, esa ley que no tiene vigencia en mi cuerpo, que me excomulga, me proscribe, me desaparece; desnuda en el atrio apelaré, con los muslos, con el pubis, con los brazos, con las venas, con el cuello, con las amígdalas, con el iris, con la córnea, con las uñas, con las rodillas no. apelaré aunque temis no se avoque ni escuche mi caso apelaré con las tetas, con el puño, con los pies, con las orejas, con las pestañas, con la espalda, apelaré en presente en pasado y en futuro del derecho y del revés con los dientes, con la cola, con las pezuñas, apelaré. https://quarkamable.wordpress.com/2015/01/31/otro-si-digo/ Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
14
25 Poemas para o 25 N
Escolma
SENGUPTA, Ranjana
SPÍNDOLA, Alice No palco, a tensão do mundo8
A historia dun río morto Había un río chamado Muller, Había unha fonte sobre ese río: Chamouse Amor. Viviu a xente nos dous brazos de Muller, Había un ceo azul de aloumiños, Había as cancións de amigables paxaros, o murmurio de follas, froitas, flores e moito máis. Os mortos tamén rumoreaban, Querían volver ao mundo. Pero un día o home ciscou veleno no aire. Púxose velenoso como a respiración do home; Fixo dano ao río, o río fíxose impuro, Tomou a súa vida, Tampouco deixou a fonte. O río xa está morto. Aínda se oe o pranto da Muller morta. O home é velenoso, tamén é o val. Quen levará a Muller ao mundo da vida?
A violência urbana. O grito de perigo. As mulheres sofrem. O inesperado acontece. Perfis feridos. O ser humano atacado no que há de mais íntimo. Há a dor Há o crime. Há a urgência de calar o grito preso na garganta. A vida pede socorro. Urge que unamos as mãos. O mundo nos convoca Sejamos o exemplo.
http://protestantedigital.com/cultural/40790/Poe mas_contra_la_violencia_hacia_la_mujer_R_Se ngupta_L_Tierney_e_I_Pavon
TALVET, Jüri A espada do Cid…9 A espada do Cid golpea a dereita e esquerda cortando cabezas de mouros e cristiáns: gaña así o pan para as fillas do Campeador, esas que agora, nos albores do século XXI, aníñanse entre a Porta do Sol e a Gran Vía. Delgadas, morenas,
8 9
pequenas Elviras e Soles atrapan nas redes das súas escuras miradas, a dereita e esquerda, a cristiáns e mouros –a homes–, tremelicando elas gáñanse o pan en pleno inverno de Madrid: Oh, pai!, oh, pai!, por que nos abandonaches?
Ibidem, páx. 152 Ibidem, páx. 60
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
15
25 Poemas para o 25 N
Escolma
TIERNEY, Leya Adeus Non máis caricias da cor da nada. Non máis desculpas con sabor a cinza. Nin máis abrazos baixo a choiva negra do mañá. O meu adeus é para sempre. Para ti o espido fel dos enganos, a malicia sanguenta da túa lingua feral, as bágoas mentidas que algunha vez manaron dos teus ollos cegos.
TOMITA, Hiroshi Antes do dano Que non se desangre o amor na sombra, na néboa. Que ninguén senta a dentada. Mellor que os dous aprendan a partir antes do dano, sinal e culpa da infamia. https://alastensas.wordpress.com/2017/02/03/po etas-del-mundo-por-la-no-violencia/
O meu adeus é para sempre. E tamén a dor das miñas feridas. http://protestantedigital.com/cultural/40790/Poe mas_contra_la_violencia_hacia_la_mujer_R_Se ngupta_L_Tierney_e_I_Pavon
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
16
25 Poemas para o 25 N
Escolma
VASCONCELOS, Carmo Mulheres-pombas10 Mulheres ofendidas, vilipendiadas, são pombas sofridas, de asas cortadas!
Denúncia??? Jamais!!! Que a vergonha impera e a vingança espera como um abutre sedento de sangue... E no corpo exangue a vítima teme de novo mais dor. E o carrasco, impune, alastra o seu lume... Rompe-lhe as veias, macera-lhe a carne, suga-lhe o fulgor.
Penas maltratadas nos lares sem carinho falseiam sorrisos chorando baixinho... Inventam estrelas nas paredes podres de sangue pintadas pela alucinada fúria malvada do homem que um dia lhes jurou amor... Mulheres humilhadas, mártires de dor, são pombas moídas, sacos de pancadas!
Terrível dilema... dolosa dormência... insano torpor! Mulheres desvalidas, laceradas vidas, como mortas-vivas, simulam a paz na alma que jaz!
Silêncios de medo nas bocas cerradas quando além das mãos do vil agressor lhe doem na alma ferinas palavras de ofensa e rancor. Mas quando o carrasco se finge cordeiro, babando desculpas, joelho no chão... As pombas, doídas, dão-lhe o seu perdão! E ao vilão se entregam, perdida a razão, fingindo orgasmos... na cama... sem chama. Mulheres resignadas, usadas, cansadas, são pombas castradas, asas pelo chão!
Acordem mulheres que sofrem caladas, pombas caídas, de asas cortadas... Mulheres humilhadas, mártires de dor, sacos de pancadas... Mulheres sofridas, caladas, castradas, pombas que fenecem sem pingo de amor! Acordem mulheres dessa sonolência! Não deixem que vença do macho opressor a feroz violência!
YENIAY, Müesser Queixume Ser muller significa estar invadida, Oh silenciada! eles toman de min toda cousa unha muller tomou a miña infancia un home, a miña feminidade… Deus non debeu crear á muller Deus non sabe como dar a luz aquí, as costelas de todos os homes están rotas
o noso pescozo é máis delgado que un cabelo os homes cárgannos como un funeral sobre os seus ombreiros estivemos por baixo dos seus pés leves como plumas voamos desde un mundo ata un Adán e as miñas palabras son, oh silenciada! as pegadas dos seus pés….
http://www.thevoicesproject.org/poetry-library/lament-by-messer-yenay 10 Ibidem pp. 180-181 Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
17
25 Poemas para o 25 N
Escolma
EPÍLOGO EN PROSA FERNÁNDEZ NAVAL, Francisco Javier ... É un mencer11 ...¿Onde os coñeciches? Sería nalgún bar as noites esas que saíches, cando dicías que afogabas na casa, que xa nada era igual. Chamábase Edelmiro, era meu compañeiro na Normal, tiña o cabelo loiro e un remuíño sobre a fronte imposible de peitear, era simpático e bo rapaz, quen mellor falaba nas asembleas, e tamén estudoso; seguro que está ben colocado. Todos queriamos copiar os seus apuntamentos, ordenados, escritos con bolígrafos de cores distintas, acompañábame á casa todos os días e aínda pedía verme os domingos, pero ti non querías. ¡Que vai facer contigo!, berrabas, ¿lémbraste?, e eu sentía mágoa de ti que ficabas no piso só, escoitando os partidos no transistor aquel que fora o meu galano no Nadal. (...) Edelmiro non sabía que eu era a túa vida, que eu tiña que ser a túa terra, e fun terra e vida ata hoxe e aínda tamén paixón e aire, ¿non é certo, Rubén? Logo xa non me acompañou máis. Non entendeu, pero tampouco fixo preguntas. Desapareceu. (...) ¿Que son eu agora, Rubén, que non me abres e non me deixas entrar e lavar e tirar ao lixo esta roupa estragada? Colgáronme dos pés. Di, primeiro espíronme, colgáronme dos pés e bateron en min cun cinto que estouraba seco no aire e no meu corpo. Eu berraba, Rubén, e tiven medo, e alí entre as bágoas e as sombras da fábrica crinte ver, na porta, e pensei que viñas por min, a rescatarme. Pero non eras ti, ¿ou si?, non, non podías ser ti aquela sombra que intuín entre as sombras; se foras ti, terías dito algo. ¿Como ías permitir que bateran en min de aquel xeito?, si, Rubén, tamén na cara que xa verás as marcas. Alguén estivo alí, ollando dende o fondo, pero non sei quen era, estaba do revés, e o sangue presionábame os ollos e as bágoas afogábanme. Teño o corpo cruzado de chagas, de feridas, pero xa non me proe, só me manca a dor e o medo de non saber que vai ser de nós agora. ¿Pagáronche? Polo menos cobraríaslles ben; se aínda sacases algo de todo isto, eu podería entendelo. O peor era o baixo que te colleu do ombreiro cando chegou á casa. Era el quen daba as ordes, o que tiña as ideas. Rubén, e ti sempre estabas nos meus soños. ¿Non me darías gratis, só por presumir como cando me levabas do brazo?¿Foi por ter cartos?, ultimamente andabas amolado, sufrías ao pensar que era eu quen te mantiña. Gustábache que provocase aos demais por ti, como cando na praia me facía tomar o sol sen bañador e toda a xente mirándome e ti fumando, escondido tras os lentes escuros, sabendo que todos estaban pendentes de ti, de min, pero de ti que eras quen estaba ao meu lado co aceno dominador para que todos soubesen que eu era túa e dicíasme “ ¡dáme un bico na boca, irmanciña!, ¡dáme un bico nos beizos, miña raíña!”. Ou, aquel entroido que chegaches á casa coa máscara de moucho e cuberta coa capa me levaches do brazo á discoteca e me apuntaches ao premio de disfraces, e tiven que desfilar diante de todos e non gañei pero aplaudían e asubiaban os rostros aqueles que eu non vía, que só ollaba para ti enviándome bicos dende a barra, gozando ao ver que todos me miraban. Historia de O, dixeches, ¿aínda a lembras? E eu facíao por ti, que te quería, eras o meu home, que logo do Edelmiro xa non tiven máis mozos que me levasen á casa, que ías buscarme ti e os espantabas todos, pero a min aquilo xa non me importaba porque eu queríate e dábame igual que foses meu irmán; eras o meu home, o meu único home, quen me habitaba, aquel ao que eu quería e vivíamos ben nos os dous xuntos e sós, que houbo un intre en que xa non precisamos dos demais e parecía que chegara a felicidade, e eu xa esquecera a Miro e a Normal e todas as amigas que 11 AA. VV., Berra Liberdade. Escritores galegos por Amnistía Internacional, Galaxia, Vigo 1995 Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
18
25 Poemas para o 25 N
Escolma
deixaron de vir a casa e de chamarme para saír porque dicían que ti as mirabas mal, e sempre querías acompañarme e Carme afirmaba que a nosa relación era enfermiza, sen chegar a entender que para unha muller tanto ten un home coma outro, que o importante é o amor. E eu amábate, Rubén, recibíate, sábelo ben, aínda sabendo que eras algo retorto, si, complicado e retorto, pero non me importaba. Ultimamente desaparecías, tardabas en volver dous ou tres días e cando chegabas viñas ensombrecido, teso, como vencido de febre e de silencio, pero eu sempre estaba alí, agardándote, alí, para coidarte, para darche canto precisabas e non che dicía nada, Rubén, que temía mancarte, só te agardaba en silencio, comesta de angustia. Rubén, podías abrirme agora que van baixar os veciños e vanme ver así e estou moi mal, ¿sabes?, teño sangue nos nocellos e nas mans, que tamén me ataron das mans e eu non facía máis que berrar e entón un deles fixo unha bola coa folla dun xornal e meteuma na boca para que non os amolase, que segundo eles eu xa sabía para que estaba alí e non podía berrar. ¿Sabías ti para que estaba alí? Foi entón cando sacaron a pistola e a min xa non me doía o corpo e pensei que ti querías desfacerte de min e por iso lles pagaras e que logo de me matar tirarían comigo nalgún daqueles depósitos que alí había entre as máquinas, que estarían cheos de xofre ou calquera outro ácido e xa ninguén sabería de min, e tiven máis medo aínda, e non de morrer que iso non me importaba, se non de sufrir e pensar que foras ti quen preparara todo, e entón un deles, non o baixo, outro que non falaba e que tiña os dentes amarelos e mal feitos, furgou no meu corpo e nas feridas co canon da pistola e estaba frío e colleume dos cabelos e tirou da miña cabeza para atrás, púxome a pistola entre os ollos e disparou, pero non disparou de socato, foi premendo o gatillo pouco a pouco e eu sentía o ferro no cello, ata que o percusor saltou e non tiña balas, pero riron a esgalla e beberon da botella que levaban e entón soltáronme e caín sobre aquel chan rugoso e sucio de graxa. E eu alí perdín a conciencia do tempo, que aquel intre fora se cadra máis longo que toda a noite xunta e sentinme vencida, incapaz de resistir. Logo xa sabes, entraron en min, pero eu non tiña forzas para sufrir e deixeinos facer e xa non chorei máis. A luz branca saía entre os tubos do teito pero non lles chegaba a eles; eles só serán unha sombra enriba de min que golpeaba, que batía con forza, un peso insoportable esmagándome o corpo, penetrándome. Eran policías, ¿non si? Non me taparon os ollos deixaron que eu os vise, de seguro que eran policías, noteillo no alento acedo, no xeito que tiñan de rir e de ceibar as palabras, na segura posesión da arma que sacaron, na chulería, si, eran policías, cando menos dous deles, os dous que máis falaban. ¿Non te terán pillado?, ¿non andarás na droga? Quizais saben do noso e ti non fuches capaz de confesarmo, nin de facerlles fronte. De sabelo, os dous teríamos fuxido ou pelexado o noso amor contra todos, como sempre fixemos. ¿Non me darías só por ameazas?, ¿que che pasou, Rubén, para perdernos? Xa rompe o día, está a baixar a muller do terceiro que sempre vai a misa de oito, ben o sabes, e é unha contiñeira que non nos pode ver e algo sospeita, e atoparame aquí, así, e non saberei que dicirlle. ¿Que lle digo, Rubén?,¿que me vas dicir ti cando me vexas entrar?, e esta noite, Rubén, ¿como vas mirarme esta noite? Son Licia, Rubén, que estou de volta dunha viaxe a que non debín ir. Non leves nada, dixeches, xa eles o poñen todo, e marchei sen bolso e sen chave, e eu pensaba que ti lles pediras que me levasen tomar unha copa, ou a bailar, e aínda ao saír e verche os ollos imaxinei que quizais me terías ofrecido, pero non para iso, Rubén, ¿querías castigarme?, ¿por que?, Rubén, se eu sempre fixen o que ti me pedías, se che dei canto puiden e, se non che dei máis é porque xa non o tiña. ¿Por que nos destruímos Rubén?, ¿por que ese afán por nos mancar?, por destruír o amor que conquistamos xuntos. A vida, aínda que sexa como a nosa, no pecado, é outra cousa, Rubén, e era outro o vivir co que soñábamos, ¿non si?, e eran outras as palabras que antes nos diciamos, miña pel de améndoa, miña raíña, ¿acordas?, palabras de paixón e agarimosas que non sei eu onde quedaron, non sei onde perdemos as palabras. Ábreme por favor, Rubén, non me teñas aquí como cando de nenos, ¿lembras?, que me deixaches pechada no baúl ata que viña a noite e a mamá a rescatarme. Daquela eu afíxenme ao silencio e a pensar en ti que non me contestabas, pero sempre Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
19
25 Poemas para o 25 N
Escolma
volvías, precisabas de min, ¿e agora?¿Non partirías sen min? É un mal pensamento que se me ven así, coma a canción que se me pon no peito e que me afoga. ¿Non marcharías logo de vendelo todo?, a casa, a min, todo, ¿estás na casa?, ¿aínda é nosa esta casa?, contéstame, Rubén, dime se non son nada para ti, se non me queres, e se así fora, ¿onde ficar?, ¿para onde ir?, se non son nada sen ti, se non son nada, se estou fincada a ti como se fose terra, a túa terra, Rubén, a túa terra da que xamais se foxe. Rubén, Rubén.
Os nomes das vítimas mortais
Biblioteca e Club de Lectura “Pedra do Acordo” – IES “San Paio”
20