Συνέβη εν πλω: του Taki Theodoracopulos

ΣΥΝΕΒΗ ΕΝ ΠΛΩ

του sir Taki Theodoracopulos

Πριν πολύ καιρό έγραψα ότι το να περνάς το καλοκαίρι στη Ριβιέρα ή στα ελληνικά νησιά είναι ανούσιο χωρίς σκάφος. Αυτό γινόταν κάποτε. Τώρα είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Οι γαλλικές και οι ελληνικές θάλασσες είναι ίδιες, ίσως μόνο λίγο πιο γεμάτες από κόσμο, αλλά οι άνθρωποι που έχουν σκάφη είναι πολύ διαφορετικοί. Πίσω στο χρόνο, κάποιος γνώριζε σχεδόν όλους όσους άξιζε να γνωρίζει, όλους με τα κομψά σκάφη και λίγους με πολυτελή που ήταν, όμως, χαριτωμένα.

Αυτές οι σύγχρονες φρίκες του σήμερα που μοιάζουν με ψυγεία που έχουν πάρει στεροειδή, με την υπέρβαρη υπερδομή τους από την πλώρη έως την πρύμνη, τα ελικόπτερα, τα jetski, ακόμη και υποβρύχια, ναυλωμένα από celebrities, έχουν «δολοφονήσει» την κομψή ιστιοπλοΐα. Οι Άραβες του Κόλπου ειδικεύονται στην ιδιοκτησία ή ναύλωση τέτοιων τερατουργημάτων και έχουν κάνει την εύρεση καλών πληρωμάτων αδύνατη. Όπως έχουν παραδεχτεί πολλοί επαγγελματίες θαλασσόλυκοι, γιατί να δουλεύεις σε ένα σκάφος του οποίου ο ιδιοκτήτης ξέρει τη θάλασσα όταν μπορείς να προσποιηθείς, να αράξεις, δεμένος στο λιμάνι και να πληρωθείς, κάνοντας απολύτως τίποτα στο σκάφος αυτού που ξέρει μόνο για το αρχαιότερο επάγγελμα;

Ο χαρισματικός Gianni Agnelli, που σάλπαρε με τα όμορφα σκάφη του πολύ κοντά στα όρια του νόμου προς την κατεύθυνση του ανέμου και έκοψε το κατάρτι σ’ ένα από τα δικά μου, επέμενε ότι κάποιος θα μπορούσε να κρίνει έναν άνθρωπο ανάλογα με το σκάφος που κατείχε. Σίγουρα θα μπορούσε. Και η πλειονότητα των καλών σκαφών ήταν ιστιοφόρα. Ο Loel Guinness είχε ένα κομψό σκάφος αναψυχής, όπως και ο Ωνάσης το Christina, αλλά η επιτομή της κομψότητας ήταν τα ιστιοφόρα. Σήμερα μου έρχονται στο μυαλό μόνο τρία όμορφα, κλασικά πετρελαιοκίνητα σκάφη: το Talitha του Mark Getty, το Blue Bird της Tara Getty και το Virginian του Lord Bamford. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν κι άλλα, πολλά περισσότερα, αλλά δεν τα έχω πετύχει το τελευταίο διάστημα.

Talitha yacht

Περιττό να αναφέρω ότι υπάρχουν ακόμη ναυτικοί που λατρεύουν να σηκώνουν τα πανιά με τον παραδοσιακό τρόπο, με τους μυς τους αντί με «μύλους καφέ» όπως αυτούς στο σκάφος Puritan, το οποίο παίρνω κάθε χρόνο υπό τον καπετάνιο Simone, έναν παλιό Ιταλό ναυτικό που είναι ο καλύτερος για τα νερά της Μεσογείου. Το πρόβλημα, όταν ήμουν με το σκάφος μου, το Bushido, στα γαλλικά νερά, ήταν η δυσκολία να βγω στη στεριά με σκοπό να προπονηθώ. Κάθε μαρίνα ήταν γεμάτη με τα τερατώδη σκάφη και δεν επέτρεπαν να αγκυροβολήσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός προβλήτας. Η απουσία άσκησης είναι ο βασικός υπαίτιος για την αύξηση βάρους όσο βρίσκεσαι στο σκάφος, όπως και το ποτό.

Το πρώτο μου Bushido, ένα όμορφο σουηδικό σκάφος του 1939, χρειαζόταν πλήρωμα 4 ατόμων —η άγκυρα έβγαινε χειροκίνητα— και ο υμέτερος στη λαγουδέρα να κοντρολάρω την κατάσταση. Ήταν τόσο όμορφο που θυμάμαι τον Ωνάση να περνά και να με συγχαίρει για την κομψότητά του. Μαζί με τo Aries (ένα Camper-Nicholson του 1953) και το Nefertiti (ένα σκάφος του 1962 που είχε φτάσει στα ημιτελικά του America’s Cup) του πατέρα μου, είχαμε τρία καλαίσθητα σκάφη για να κάνουμε τις δουλειές μας. Ο πατέρας μου ήταν αρκετά γυναικάς, όπως και ο πατέρας του, και τη μόνη φορά που η μητέρα μου τον επισκέφθηκε στο πλοίο, σήκωσε μια σημαία που έγραφε «γυναίκα στο πλοίο» για να μη γίνει κάποια απρόοπτη συνάντηση. Αυτή η σημαία έγινε θρύλος ανάμεσα σε αυτούς που γνωρίζουν. Η μητέρα μου δεν ήταν ανόητη, αλλά αυτή η σημαία ψηλά στο κεντρικό κατάρτι έκανε τη δουλειά της εξαίσια. Μου είπε ότι τη μόνη φορά που αποφάσισε να πιάσει στα πράσα τον πατέρα μου, τον βρήκε να δειπνεί με έναν ιερέα.

Ε ναι! Αυτές ήταν ημέρες και νύχτες! Ζήσαμε κάτι αξέχαστα βράδια στο σκάφος με τον Nick Scott και τον Tim Hoare, όσο εκείνοι οι δύο υπέροχοι φίλοι ήταν στα πάνω τους. Στην πραγματικότητα, έτσι ξεκίνησε η λέσχη Pugs Club, με τα υπέροχα σκάφη του Roger Taylor και του Tim Hoare, μαζί με το Bushido, να «καταστρέφονται» τακτικά από το Mari-Cha του Bob Miller. Θυμάμαι στο ιδιωτικό νησί Κορώνη το ετήσιο reunion των Pugs. Κλείνοντας, θα σας διηγηθώ μια ακόμη ιστορία για την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Πάτμο με το Bushido.

Εάν κάτι σας θυμίζει, είναι επειδή έγραψα γι’ αυτό παλιότερα, αλλά πριν από πολύ καιρό. Το Bushido έδεσε στην Πάτμο και όλα ήταν υπέροχα. Το σκάφος βρισκόταν στη Νότια Γαλλία και έπλευσε στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Είχα μαζί μου στο σκάφος έναν master του judo, έναν εκπαιδευτή καράτε, έναν πυγμάχο και έναν αθλητή μεικτών πολεμικών τεχνών. Μετά το τέλος των Αγώνων, οι σκληροί τύποι έφυγαν και κατέφθασε η γυναίκα μου. Όσο βρισκόμουν στην Πάτμο, είχα ανάγκη από λίγη διασκέδαση και είπα στον Γερμανό μάγειρα Daniel να το κανονίσει. Ο Daniel δεν ήταν μόνο ο καλύτερος μάγειρας που είχα, αλλά και ο μεγαλύτερος καρδιοκατακτητής που υπήρξε ποτέ. Έπειτα, κάλεσα το πλήρωμα των 6 στην πρύμνη και κέρασα ποτά. Ο Daniel επέστρεψε με μια παρέα καλεσμένων για το πάρτι. Η τελευταία κυρία που ανέβηκε στο σκάφος με ρώτησε εάν είμαι ο μάγειρας. «Είμαι ο ιδιοκτήτης», την ενημέρωσα. Τότε τα πράγματα πήραν άλλη τροπή όταν ξαφνικά εμφανίστηκε η Αλεξάνδρα και τους έδιωξε όλους. Το πλήρωμα εξαφανίστηκε πιο γρήγορα απ’ ό,τι βουτούν οι ναύτες ενός υποβρυχίου με σκοπό να αποφύγουν το αντιτορπιλικό που κατευθύνεται κατά πάνω τους. Η γυναίκα που έφυγε τελευταία, η ίδια που γνώρισα λίγο πριν, γύρισε και μου ψιθύρισε: «Ήξερα ότι εσύ είσαι ο μάγειρας…»

BlueBird motor yacht

Το πρώτο μου Bushido, ένα όμορφο σουηδικό σκάφος του 1939, χρειαζόταν πλήρωμα 4 ατόμων —η άγκυρα έβγαινε χειροκίνητα— και ο υμέτερος στη λαγουδέρα να κοντρολάρω την κατάσταση. Ήταν τόσο όμορφο “ που θυμάμαι τον Ωνάση να περνά και να με συγχαίρει για την κομψότητά του. Μαζί με το Aries (ένα Camper-Nicholsons του 1953) και το Nefertiti (ένα σκάφος του 1962 που είχε φτάσει στα ημιτελικά του America’s Cup) του πατέρα μου, είχαμε τρία καλαίσθητα σκάφη για να κάνουμε τις δουλειές μας.“

Aries yacht

TO SAVOIR VIVRE ΤΌΥ ΔΊΑΔΊΚΤΥΌΥ

Το savoir vivre είναι ένας γαλλικός όρος, ο οποίος έχει επικρατήσει στη χώρα μας από την εποχή που η γαλλική γλώσσα είχε την πρωτοκαθεδρία διεθνώς. Αναφέρεται στους κανόνες καλής συμπεριφοράς και βασίζεται στην αρχή της ευγένειας στην ανθρώπινη επικοινωνία. Το Διαδίκτυο είναι ένας νεολογισμός και αποτελεί τη σύνθεση της προθέσεως «διά» και του ουσιαστικού «δίκτυο». Πρόκειται για έκφρασηδάνειο από την αγγλική λέξη «internet».

του Χρήστου Ζαμπούνη

Όπως και στην πραγματική ζωή, έτσι και στη διαδικτυακή, η ευγένεια ανοίγει εκείνες τις πόρτες που η αγένεια κλείνει. Ας φανταστούμε δύο ανθρώπους που συναντιούνται και ο ένας λέει στον άλλον «καλημέρα» χωρίς να λάβει απάντηση.

1) Ο πρώτος κανόνας της ψηφιακής διεπαφής είναι ότι απαντάμε. Όχι απαραιτήτως σε όλους. Επί παραδείγματι, δεν έχουμε καμία υποχρέωση να αποκριθούμε σε υβριστικά μηνύματα.

2) Επίσης, αποφεύγουμε να δώσουμε συνέχεια στα spam ή junkmails που στην ελληνική γλώσσα αποδίδονται ως «ενοχλητική αλληλογραφία».

3) Μια ασφαλής μέθοδος είναι να μη λησμονούμε, πριν γράψουμε κάτι, να διερωτηθούμε εάν θα μας πείραζε εμάς αυτό που θα γράψουμε.

4) Πότε απαντάμε; Η ταχύτης της επικοινωνίας δημιουργεί αρκετές παρεξηγήσεις σχετικά με τις αργοπορημένες απαντήσεις. Ένα εύλογο χρονικό διάστημα είναι το 24ωρο, ίσως και τα δύο 24ωρα.

5) Η απάντηση στις ευχές χρήζει χρονικής επεκτάσεως.

6) Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Αποφεύγουμε τα «σεντόνια» —τα κείμενα ποταμούς— διότι με τους ρυθμούς που έχει ο σύγχρονος βίος και τον καταιγισμό εκατοντάδων ηλεκτρονικών επιστολών που δέχεται ο μέσος άνθρωπος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα αναγνωσθούν, τουλάχιστον όχι ολόκληρα.

7) Απαντάμε πάντα στα e-mails που λαμβάνουμε κατά λάθος.

8) Υπάρχει καλός τρόπος για να πεις κάτι κακό και κακός τρόπος για να πεις κάτι καλό. Αποφεύγουμε να πούμε «δεν βγάζει νόημα αυτό που λες», προτιμώντας να πούμε «θέλεις λίγο να μου διευκρινίσεις τι εννοείς στο τάδε σημείο;».

9) Εάν κάνουμε λάθος, το παραδεχόμεθα. Ουδείς τέλειος.

10) Τα greeklish, δηλαδή η γραφή ελληνικών λέξεων με λατινικούς χαρακτήρες, είναι ένας ασφαλής τρόπος για να προστατευθούν όσοι δεν γνωρίζουν ορθογραφία. Από την άλλη, η συστηματική χρήση τους είναι βέβαιο ότι δημιουργεί αρνητική εντύπωση στους αμύντορες της γλώσσας των προγόνων μας.

Προδημοσίευσις από το βιβλίο Το διαδικτυακό savoir vivre .