Οίνωψ Πόντος: του Taki Theodoracopulos

ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ

Ξεκίνησα τα ταξίδια στη θάλασσα πάνω στο «Aries», το όμορφο σκάφος του πατέρα μου, ένα 40μετρο Camper Nicholson χτισμένο το 1953.

του Taki Theodoracopulos

Α, ο «Οίνωψ Πόντος» και όλα αυτά τα έχουμε ξανακούσει, αλλά δεν υπάρχει Έλληνας που να έχει χορτάσει τη θάλασσα. Η λαχτάρα του Έλληνα για τη θάλασσα και το κρασί είναι άλτης των ναυτικών, όπου η θάλασσα έβραζε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα και σκέφτηκα ότι ο Οδυσσέας και το πλήρωμά του θα σκέφτονταν το ίδιο. Ήμασταν εκεί με μοντέρνο εξοπλισμό, χάρτες και εκπαιδευμένο πλήτόσο ξακουστή που έχει επικρατήσει στους αιώνες, από ρωμα, και όμως η εικόνα της θάλασσας ήταν τρομακτιτον 8ο αιώνα π.Χ. – τότε που γράφτηκε η «Ιλιάδα» και η κή. Θυμήθηκα ένα σοβιετικό πλοίο που περνούσε δίπλα φράση «οίνωψ πόντος». Μια φράση που είναι ασφαλώς μεταφέροντας στρατιώτες, οι οποίοι έκαναν νεύματα καταχωρισμένη στο ασυνείδητο ακόμη κι εκείνων που προς το κορίτσι που είχα μαζί μου, προσκαλώντας τη νομίζουν πως ο Όμηρος είναι ο πρωταγωνιστής μιας να ανέβει στο πλοίο τους. Εκείνη παρέμεινε τρομοκρααμερικανικής τηλεοπτικής σαπουνόπερας («Homer τημένη όσο κράτησε αυτό. Pyle»: Το παρακολουθούν αποκλειστικά ηλίθιοι). Δεν θυμάμαι να πηγαίνω στη Μύκονο, την εποχή που Αν και τα μεταγενέστερα έργα του Ομήρου ήταν αυτά ήταν διασκεδαστική, και να μη διασχίζω τη θάλασσα που πραγματεύονταν θαλάσσιες περιπέτειες, στη χερ- χωρίς να ακούω τον βαρύ βρυχηθμό από το μελτέμι, τα σαία του «Ιλιάδα» ήταν που ακούστηκε η γνωστή αυτή βυθίσματα στο νερό που φαινόταν να κοχλάζει, το σφύφράση. Το «οίνωψ πόντος» μας έμεινε, μας εμπνέει, μας ριγμα του ανέμου, κάποιες φορές δυνατό σαν βροντή, οδηγεί. Άραγε με ποιον τρόπο ο Όμηρος είδε τη θάλασ- μερικές φορές ήρεμο. Έχω σκίσει περισσότερα πανιά σα σαν σκούρο κρασί; Και με τόσους πιθανούς παραλ- από τις ψευδείς υποσχέσεις του Τσίπρα, αλλά, κοιτάζοληλισμούς, γιατί διάλεξε το κρασί; Μια που δεν είμαι ντας πίσω, ήταν πολύ διασκεδαστικό. Ένα ζευγάρι Άγομηρικός μελετητής, δεν θα εμβαθύνω περαιτέρω, γλων που είχα κάποτε στο σκάφος, καθώς η καταιγίδα απλώς θα πω πως το «οίνοπα πόντον» είναι η αρχαία μάς χτύπησε, πήγαν κάτω και άρχισαν να τραγουδούν. έκφρασή της και θα σας αφήσω να συνεχίσετε την κου- Νόμιζαν ότι θα πεθάνουν. Οι Άγγλοι έχουν την τάση να βέντα μεταξύ σας, σε εσάς τους γνώστες. Η Anais Nin, τραγουδούν πριν συναντήσουν τον δημιουργό τους. μια θλιμμένη αλλά σεξουαλικά δραστήρια συγγραφέας, που ζούσε στο Παρίσι στα μέσα του περασμένου αιώνα, Αν και οι ρομαντικοί από εμάς βλέπουν τη θάλασσα ως συνέκρινε τον εαυτό της με γοργόνα: «Με δίχως φόβο το τέλειο μέρος για ρομαντικές σκέψεις και συναντήσεις, για τον πυθμένα και με μεγάλο φόβο για τη ρηχή ζωή». η θάλασσα έχει καταπιεί τους ανθρώπους ανελέητα και Το σεξ και η θάλασσα πάνε μαζί, όπως το πλοίο με τα από αμνημονεύτων χρόνων. Ο χώρος δεν μου επιτρέπει πανιά. «Ashore it’s wine, women, and song; aboard it’s να αναφερθώ στις χειρότερες καταστροφές, επειδή είναι rum, bum, and concertina», λέει ένα παλιό τραγούδι. Κι τόσο πολυάριθμες που σφίγγεται η καρδιά. Οι χιλιάδες όπως λένε, «η μόνη απασχόληση ενός θαλασσόλυκου σκλάβοι που ρίχτηκαν στο νερό από σκληρούς Άραβες στην ξηρά μέχρι να μπαρκάρει είναι να ευχαριστηθεί δουλεμπόρους. Οι χιλιάδες σκλάβοι κωπηλάτες στα ισπαόσο σεξ μπορεί». Οι τρεις βασικοί ήχοι της φύσης είναι νικά, στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα ολλανδικά πολεμιη βροχή, ο άνεμος και το κύμα. Όπως κι εσείς, έτσι κι κά πλοία που βυθίστηκαν αλυσοδεμένοι στους πάγκους εγώ τους έχω ακούσει όλους, αλλά αυτός της θάλασ- τους. Οι χιλιάδες ναυτικοί που πνίγηκαν με τα πλοία σας όταν το κύμα σπάει στην παραλία είναι ο καλύτερος τους, καθώς έπεφταν σε άγνωστα βράχια και αχαρτογράκαι ο πιο ποικιλόμορφος. Είναι επίσης πολύ τρομακτι- φητες ακτές. Χιλιάδες γενναίοι άνδρες των υποβρυχίων κός όταν τον ακούς στη μέση μιας καταιγίδας. που είναι παγιδευμένοι για πάντα βαθιά κάτω από μας. Θα αναφέρω όμως μια περίπτωση όπου η σκληρή θάλασΞεκίνησα τα ταξίδια στη θάλασσα πάνω στο «Aries» , το σα έδειξε τον πραγματικό της εαυτό και μια άλλη, όταν όμορφο σκάφος του πατέρα μου, ένα 40μετρο Camper η θάλασσα πήρε τη δεύτερη θέση στη σκληρότητα μετά Nicholson χτισμένο το 1953. Το πρώτο δικό μου ήταν την απανθρωπιά του ανθρώπου: Στη μάχη της Οκινάβα, μια σουηδική ομορφιά, ναυπηγημένο για το America’s ένα αμερικανικό καταδρομικό βυθίστηκε από ιαπωνικό Cup του 1938. Με αυτό το ιστιοπλοϊκό, περνώντας τα υποβρύχιο. Στο πλοίο ήταν πέντε αδέλφια, οι Sullivans, οι στενά της Μεσίνα, εν πλω προς την Ελλάδα, πέσαμε στη οποίοι είχαν επιμείνει να υπηρετήσουν μαζί, γιατί «μαζί «μητέρα των θυελλών» και βίωσα το πρώτο μου «knock είμαστε αήττητοι». Και οι πέντε βυθίστηκαν με το πλοίο. down» όταν το κατάρτι άγγιξε το νερό και το σκάφος Αργότερα, δύο καταδρομικά ονομάστηκαν προς τιμήν παρέμεινε γερμένο στο πλάι. Μέχρι να επανέλθει, μου τους «USS The Sullivans», καθώς και μια υπέροχη ταινία φάνηκε αιώνας. Τα στενά της Μεσίνα ήταν γνωστά από από τη σύντομη ζωή τους. Η θάλασσα ήταν πραγματικά την ομηρική εποχή ως «η Σκύλλα και η Χάρυβδη», ο εφι- σκληρή στην περίπτωσή τους.

Δεν θυμάμαι να πηγαίνω στη Μύκονο, την εποχή που ήταν διασκεδαστική, και να μη διασχίζω τη θάλασσα χωρίς να ακούω τον βαρύ βρυχηθμό από το μελτέμι, τα βυθίσματα στο νερό που φαινόταν να κοχλάζει, το σφύριγμα του ανέμου, κάποιες φορές δυνατό σαν βροντή, μερικές φορές ήρεμο. “ “

Το άλλο περιστατικό έλαβε χώρα τη νύχτα της 15ης Απριλίου 1912, όταν ο «Τιτανικός» χάθηκε. Αφού το μεγάλο πλοίο είχε βυθιστεί, οι μερικώς γεμάτες σωσίβιες λέμβοι που στέκονταν μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά δεν επέστρεψαν ποτέ. Οι κραυγές εκείνων που κολυμπούσαν άσκοπα στα παγωμένα μαύρα νερά θα μπορούσαν να ακουστούν σαφώς. Αλλά δεν πλησίασε καραβάκι. Πώς θα μπορούσε οποιοσδήποτε άνθρωπος να μην προσέξει αυτές τις κραυγές; Φοβόταν ότι οι σωσίβιες λέμβοι θα κατακλύζονταν στο νερό από εκείνους. Και όμως, το πιο σπαραξικάρδιο μέρος ολόκληρης της τραγωδίας ήταν η αποτυχία των σκαφών που ήταν εν μέρει γεμάτα να πάρουν τις φτωχές ψυχές που βρέθηκαν στο νερό. Άκουσαν τις κραυγές και δεν επέστρεψαν. Αν το είχαν πράξει, θα είχαν σωθεί μερικές εκατοντάδες ψυχές. Αυτό ήταν το πραγματικό σκάνδαλο της καταστροφής του «Τιτανικού», όπου οι άνθρωποι εμφανίστηκαν τελικά απάνθρωποι. Η θάλασσα, μετά από όλα, δεν μπορεί να βοηθήσει, είναι σκληρή. Οι άνθρωποι μπορούν.

Έτσι, μετά από εξήντα χρόνια ιστιοπλοΐας στη Μεσόγειο, η θάλασσα αυτή, που ήταν κάποτε σύνορο μεταξύ ενός πολιτισμένου κόσμου και ενός βάρβαρου, έχει γίνει ένας αγωγός για τους Αφρικανούς να εγκατασταθούν στην Ευρώπη. Δεν είμαι πλέον ιδιοκτήτης σκάφους, αλλά ναυλώνω κάθε χρόνο.

Το τελευταίο μου σκάφος, το «Bushido», ήταν το πέμπτο και, καθώς έγινα υπέργηρος Οδυσσέας, η Καλυψώ και οι Σειρήνες σταμάτησαν να υλοποιούνται εμπρός μου. Έπλευσα με το «Bushido» κυρίως γύρω από τα Ιόνια νησιά, από όπου καταγόταν ο πατέρας μου, τη Ζάκυνθο, το Fiore di Levante, γενέτειρα του Σολωμού και του μεγαλύτερου βάρδου της Ιταλίας, του Foscolo.

Το Ιόνιο ήταν πάντα η γέφυρα ανάμεσα στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη και ενέπνευσε με την ομορφιά της ελληνικής υπαίθρου και την αριστοκρατικότητα της βενετσιάνικης αρχιτεκτονικής, το γαλάζιο της θάλασσας και το σκούρο πράσινο των κυπαρισσιών. Μου άρεσαν το Φισκάρδο και η Άσσος στην Κεφαλονιά, όταν ήμουν αγόρι και με το yacht του πατέρα μου τα επισκεφθήκαμε. Είδαμε τον Διονύσιο Ρώμα και τους ξαδέρφους του μπαμπά, την οικογένεια Καρέρ, μιλήσαμε για το παρελθόν και τη Φιλική Εταιρεία, στην οποία ανήκαν οι πρόγονοί μας.

Λοιπόν, όλοι αυτοί έχουν «φύγει» τώρα και σύγχρονοι φόβοι έχουν αντικαταστήσει τα βενετσιάνικα κτίρια, αλλά η θάλασσα παραμένει ίδια εκεί.

Το πρώτο δικό μου σκάφος ήταν μια σουηδική ομορφιά, ναυπηγημένο για το America’s Cup του 1938. Με αυτό το ιστιοπλοϊκό, περνώντας τα στενά “ της Μεσίνα, εν πλω προς την Ελλάδα, πέσαμε στη

«μητέρα των θυελλών» και βίωσα το πρώτο μου «knock down» όταν το κατάρτι άγγιξε το νερό και το σκάφος παρέμεινε γερμένο στο πλάι.“