τεύχος 59 ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ Cam3dat Tου Βαγγέλη Δαβιτίδη Access all areas Μέρες της αρμύρας Της Ντίνας Δασκαλοπούλου Εμείς Του Βασίλη Καραγιάννη Σύνταγμα Πιάσε το χέρι του τρελού κι ανέβα στο άσπρο άλογο Γράφουν οι: Θ. Αντωνόπουλος, Γιώργος Παπαθωμάς, Αχιλλέας Πεκλάρης, Ελισάβετ Τσιδεμιάδου Αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ Χιλιάδες χαμογελαστές ψυχές Από το δίκτυο Ηλιόσποροι Ποδήλατο Fixed gear-single speed του Χάρη Καπλανίδη Αριθμίες Του Πέτρου Ψωμά Rock ’n’ roll. Το στυλ καθορίζεται από την πορεία σου Της Ρόδης Καγκελάρη Γιώργης Χριστοδούλου Με άπειρο χρόνο για χάσιμο και κανέναν προορισμό Του Λάμπρου Αραπάκου Μανία για Vintage Ρεπορτάζ: Νατάσα Κεφαλληνού Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα; 5 εικαστικοί απαντούν Επιμέλεια: Λάμπρος Αραπάκος Δημήτρης Πολυχρόνης. Ο άνθρωπος Pinhole! Του Λάμπρου Αραπάκου Στη χώρα των Λομογράφων Του Λάμπρου Αραπάκου Λος Άντζελες. Somewhere over the Rainbow Του Ανδρέα Πετράκη Δαυίδ Ναχμίας. Σαν υπνοβάτης μόλις βγούνε τ’ αστέρια Συνέντευξη στον Λάμπρο Αραπάκο Surfers. Ταξιδεύουν κι αναζητούν τα καλύτερα κύματα. Του Λάμπρου Αραπάκου Αgenda Των Γιάννη Ραουζαίου και Άγγελου Παπαπετρίδη Το πλήρωμα Του Psithu ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ 1) Κανένας δεν την πάτησε – ωστόσο, η επανόρθωση επιβάλλεται. Στο προηγούμενο τεύχος, στο οδοιπορικό στη Δανία του συνεργάτη μας Δ. Τζιμέα, ο δαίμων του τυπογραφείου θεώρησε ότι μπορεί να υποτιμήσει την κρίση των αναγνωστών, μετατρέποντας στον πρόλογο του κειμένου τη φράση «Είναι η δεύτερη πιο ειρηνική γωνιά του πλανήτη και η δεύτερη λιγότερο διεφθαρμένη χώρα στον κόσμο» στο προβοκατόρικο και αναληθές «Σε ό,τι αφορά την ειρήνη αλλά και τη διαφθορά στον πλανήτη μας είναι η δεύτερη χώρα του κόσμου». Απεταξάμεθα! 2) Η φωτογραφία της Miss Catalina στο θέμα “Put the fun between your legs” του τεύχους 58 είναι του φωτογράφου Ιωάννη Ασημακόπουλου. Απολογούμαστε που δεν δημοσιεύτηκε το όνομα του.
Εκδότης – Διευθυντής: Βαγγέλης Δαβιτίδης Αρχισυνταξία: Ντίνα Δασκαλοπούλου Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν, Πέπη Λουλακάκη, Γιώργος Μουτάφης, Παναγιώτης Μοσχανδρέου, πρακτορείο PHASMA, Άγγελος Χριστοφιλόπουλος, Μαρία Σαμαρτζή, Γιώργος Χαριτίδης, Λάμπρος Χειμωνάς, Γιώργος Μάκκας, Μάριος Λώλος, Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης, Κική Παπαδοπούλου Eξώφυλλο: "It's the end of the world as we knew it", έργο του Κώστα Καρνίκη από την έκθεση "Αυτί είναι η ζωή", που παρουσιάζεται μέχρι τις 3 Ιουλίου στο πλαίσιο του Terra Nueva Project Σχεδιασμός: Γραμματοσειρές: Parachute [mostly] Υπεύθυνος Διαφήμισης Χάρης Καπλανίδης Διαφήμιση: Γράψε στ facebo ο Δήμητρα Δέδε, Δήμητρα Παπαδά ok “Perio Διόρθωση Κειμένων: YPOVR diko IXIO Αυγή Πλατσή κάνε li ” και k fan pa e στο Μόδα: ge μας ! Photo: Παναγιώτης Κάτσος, Styling: Δημήτρης Γραμματικογιάννης Συνερ[γάτες]: Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λεωνίδας Αντωνόπουλος, Κώστας Βαϊμάκης, Κώστας Βενιζέλος, Βασιλική Γραμματικογιάννη, Χριστίνα Ζέκκου, Κωσταντίνος Θαλασσοχώρης, Αγγελική Θεοδωροπούλου, Βασίλης Καραγιάννης, Αγγελική Καραμπουρούνη, Αλεξάνδρα Κατσαρού, Γιώργος “Περού” Κεφαλλονίτης, Νατάσσα Κεφαλληνού, Αλεξία Κομματά, Δέσποινα Μεταξά, Άρης Μπαλτατζής, Νίκος Λεγάκης, Μαίρη Λιούγκου, Μαρία Λούκα, Γιώργος Παπαθωμάς, Μιχάλης Παπαμακάριος, Τζίνα Παπαμιχαήλ, Αχιλλέας Πεκλάρης, Ανδρέας Πετράκης, Αφροδίτη Πολίτη, Psithu, Δημήτρης Τζιμέας, Γιώργος Τσαλκίδης, Ελισάβετ Τσιδεμιάδου, Μανώλης Οικονόμου, Γιάννης Ραουζαίος, Ελένη Ψυχούλη, Πέτρος Ψωμάς Υπεύθυνος Ύλης: Λάμπρος Αραπάκος, Agenda: Άγγελος Παπαπετρίδης Περιοδικό Υποβρύχιο / Διμηνιαία έκδοση / Κ.Ε.: 6989 Μαυρογένους 6, Γαλάτσι / Τ.Κ.: 11146 / Τ: 210-2131127 Fax: 210-2131503 / info@ypovrixio.gr / www.ypovrixio.gr Ιδιοκτησία: SUB PRESS Υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο: Β. Δαβιτίδης Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή ή μετάδοση των κειμένων του περιοδικού εφόσον αναφέρεται η πηγή. Άλλωστε δε ντρεπόμαστε γι’ αυτά που γράφουμε. Το υπόλοιπο περιοδικό προστατεύεται από τους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας και απαγορεύεται η αναπαραγωγή του με οποιονδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη.
Βρείτε το αντίδοτο στα παρακάτω μέρη: Σε όλα τα πανεπιστήμια Διδασκαλείο ξένων γλωσσών [Ιπποκράτους 7] Πανεπιστημιακή Λέσχη [Ιπποκράτους 15] Ι.Ε.Κ. Laika academy [Υμηττού 243, Παγκράτι] Hotel President [Λεωφόρος Κηφισίας 43] Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών [Σίνα 31, Κολωνάκι] Βιβλιοπωλεία: Εναλλακτικό [Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια], Πρωτοπορία [Γραβιάς 3-5], Βαβέλ [Ζ. Πηγής & Λόντου 1], Ναυτίλος [Χαριλάου Τρικούπη 28], Solaris [Μπόταση 6], Πολιτεία [Ασκληπιού 1], Ελεύθερος τύπος [Βαλτετσίου 53], Απόπειρα [Ναβαρίνου 18-20], Ιανός [Σταδίου 24], Μεταίχμιο [Ιπποκράτους 118], Λεμόνι [Ηρακλειδών 22], ArtBookstore (Taschen showroom) [Σκουφά 64 & Γριβαίων], Έκφραση [Κύπρου 26α]. Βιβλιοπωλεία Παπασωτηρίου: Αθήνα: [Στουρνάρη 35 & Τζώρτζ], Ε.Μ.Πολυτεχνείο (Ζωγράφου)], [Πανεπιστημίου 37 & Κοραή], [Ερμού 39 Hondos Center]. Γλυφάδα: [Α.Παπανδρέου 13]. Κηφισιά: [Κολοκοτρώνη 10]. Μαρούσι: [Εμπορικό Κέντρο «The Mall»]. Περιστέρι: [Εθνικής Αντιστάσεως 55], Βιβλιοπωλείο Ευριπίδης [Ανδρέα Παπανδρέου 8], Βιβλιοπωλείο Μικρός Κοραής [Παπάγου 7 & Αριστοφάνους]. Δισκοπωλεία: Discobole [Χαριλάου Τρικούπη 17], Vinyl [Διδότου 34], Sound Effect [Ζαΐμη 30], Rhythm Records [Εμμ. Μπενάκη 74], Το Υπόγειο [Σόλωνος 140], Spindle Vinyl Rec [Διδότου 49]. Café – Bar - Εστιατόρια: Αθήνα-Κέντρο Pop [Κλειτίου 10Β], Αμπάριζα [Στοά Λέκκα 12], Magaze [Αιόλου 33], Baba Au Rum [Κλειτίου 6], Dude Bar [Καλαμιώτου 14], Μορφή [Αγ. Φιλοθέης 15, εντός στοάς], Pure Bliss [Ρόμβης 24A, Σύνταγμα], Aperitif [Καλαμιώτου 4], Throubi [Πλατεία Αγίας Ειρήνης 2 & Βασιλικής 1], Booze [Κολοκτρώνη 57], Capu [Στοά Λέκκα 14], Bartesera [Κολοκοτρώνη 25], Six D.O.G.S. [Aβραμιώτου 6-8], Bacaro [Σοφοκλέους 1], Keyser Soze [Αβραμιώτου 12, Μοναστηράκι], Higgs [Ευπολίδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά], Key Bar [Πραξιτέλους 37], Pairidaeza [Παρνασσού 3, Πλ. Καρύτση], Πραξιτέλους [Πραξιτέλους 33], Seven Jokers [Βουλής 7], Toy Cafe [Καρύτση 10, Πλ. Καρύτση], Στοά [Πατησίων 101 & Κορδιγκτώνος] Γαλάτσι Sante [Αγ. Γλυκερίας 43, Γαλάτσι] Γκάζι - Βοτανικός Soirrre de Votanique [Καστοριάς 37], Hoxton [Βουτάδων 42], Why Sleep [Βουτάδων 52], Βουτάδων 48 [Βουτάδων 48], Mish mash [Βουτάδων 50], Bios [Πειραιώς 84], Ginger [Τριπτολέμου 46 & Περσεφόνης], Tapas Bar [Τριπτολέμου 44 & Περσεφόνης], A lier man [Σωφρονίου 2], Intrepid Fox [Τριπτολέμου 30], Almodobar [Κωνσταντινουπόλεως 60], Γκαζοχώρι [Δεκελέων 2], Κ44 - ΤΩΡΑ [Κωνσταντινουπόλεως 44], Void [Ευμολπίδων 26], Koo Koo [Ιάκχου 17], «π» [Ευπατριδών 7], Mad [Δεκελέων 12], Alley Cat [Κωνσταντινουπόλεως 50], Barouge [Ανδρόνικου 4 & Τζαφέρη], Νηπιαγωγείο [Ελασιδών & Κλεάνθους 8], Swing [Ιάκχου και Ευμολπιδών], _@ Rouf; [Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18], Soul Kitchen [Κωνσταντινουπόλεως 46, Γκάζι] Εξάρχεια Πωλείται [Κωλέττη 9], Διπλό [Θεμιστοκλέους 70, Πλ. Eξαρχείων], Underground café [Α. Μεταξά 19 – 21], VaBenE [Βαλτετσίου και Εμ. Μπενάκη 78], Καφεκούτι [Σόλωνος 123], Ποδήλατο [Θεμιστοκλέους 48], Condade [Τζώρτζ 36], Υποβρύχιο [Ασκληπιού 53], Floral [Θεμιστοκλέους 80], Circus [Ναβαρίνου 2], Καφετί [Ζ. Πηγής 31], Τρα λα λα [Ασκληπιού 45], Κόκκοι καφέ [Aσκληπιού 39], Ginger ale [Θεμιστοκλέους 74], Χάρτες [Βαλτετσίου 35 & Ζ. Πηγής], Box [Κωλέττη 4], Closer [Ιπποκράτους 150], High Fidelity [Σόλωνος 136], Ostria [Θεμιστοκλέους 65], Ο Αγκλέουρας [Κωλέττη 9], Jack & the bean [Μπενάκη 43], Mind the coffee [Εμ.
Μπενάκη 20 & Φειδίου], Τραίνο [Εμ. Μπενάκη 72], Playhouse [Βαλτετσίου 49], Roi Mat [Σολωμού 17-19], Cusco [Κωλέττη 8], Rockin’ the Casbah [Χαριλάου Τρικούπη 13], Studio [Οικονόμου 3], La Poderosa [Ασκληπιού & Βαλτετσίου], 7 Sins [Θεμιστοκλέους και Γαμβέττα 5], Stand [Ζωοδόχου Πηγής 25], Bat City [Λ. Αλεξάνδρας 11], Blue fox cafe [Ασκληπιού 91], Food Company [Εμ. Μπενάκη 63-65], Πολυχώρος Άγκυρα [Σόλωνος 124], Indigo [Θεμιστοκλέούς 80], Skullbar [Ιπποκράτους και Λάμπρου Κατσώνη 11] Θησείο-Πετράλωνα Αλουστίνες [Ηρακλειδών 5], Σταύλος [Ηρακλειδών 10], Loop [Πλ. Αγίων Ασωμάτων 3], Βραζιλιάνα [Αρκάδων 4, Πετράλωνα] Κεραμεικός Belafonte [Αγησιλάου 61Α], Cachica club [Πλαταίων 5], Arroyo Nuevo [Μεγάλου Αλεξάνδρου 128], Carousel [Θερμποπυλών 41], Nixon [Αγησιλάου 61Β, Κεραμικός], Lost & Found [Κεραμικού 53] Κηφισιά Gloria Jeans [Λεβίδου 1 & Κασσαβέτη] Κολωνάκι Εν Δελφοίς [Δελφών 5, Κολωνάκι], Mommy’s [Δελφών 4, Κολωνάκι], Σκουφάκι [Σκουφά 47-49], PaPlou Bar [Πατριάρχου Ιωακείμ 45 και Πλουτάρχου], City Bar [Χάριτος 43], Tribeca [Σκουφά 46 & Ομήρου], Rosebud [Σκουφά 40 και Ομήρου 60], Χημείο [Σόλωνος 87 – 89], Low Profile Cafe [Λυκαβηττού 6], Argo [Δεινοκράτους 19], Ρινόκερως [Ασκληπιού 22] Κουκάκι Tiki [Φαλήρου 15, Μακρυγιάννη], Κούκλες [Ζαν Μωρεάς 32, Κουκάκι], Μικρές Πατρίδες [Γ.Ολυμπίου 14] Παγκράτι- Μετς Colibri [Αναπαύσεως 9], Cafe De L’ art [Πλ. Μεσολογγίου 6], Colibri [Εμπεδοκλέους 9-13], Cue [Σπύρου Μερκούρη 31, Παγκράτι] Μοναστηράκι - Ψυρρή Trova [Αθηνάς & Βλαχάβα 9], Taf [Νορμανού 5], Θηρίο [Λεπενιώτου 1], Ψύρρα [Μιαούλη 19, Ψυρρή], Λουκούμι [Τάκη 18, Ψυρρή], Joy Art bar [Σαρρή 18 & Σαχτούρη], Yoga Bala [Ρήγα Παλαμήδου 5-7, Ψυρρή], Τρανζίστορ [Πρωτογένους 10, Ψυρρή] Νότια προάστια Pere Ubu Bar [Κύπρου 74, Γλυφάδα], Επιτόκιο [Μ. Αλεξάνδρου 60, Νέα Σμύρνη] Πανόρμου Caliente [Πανόρμου & Αλέξη Παυλή 37α], Marabou [Πανόρμου 113], Ποτοπωλείον [Πανόρμου 113], Santa Botella [Πανόρμου 115 Α], Kasbah [Αλέξη Παυλή 35 β & Πανόρμου], Menundo [Αλέξη Παυλή 38 & Πανόρμου], Alegria [Πανόρμου 113], Bocca [Πανόρμου 113] Πειραιάς Lemon [Ακτή Θεμιστοκλέους 154, Πειραϊκή], Παλαιό Βυρσοδεψείο [Χρ. Σμύρνης & Μπαλτατζή, Ρέντη] Πετρούπολη – Περιστέρι- Άγιοι Ανάργυροι Intro Coffee Bar [Κ. Βάρναλη 30 & Μεγ. Αλεξάνδρου], Πατατρακ [Μεγ. Αλεξάνδρου 94 & Επικούρου], Enzoo De Cuba [Αγ. Παρασκευής 70,], Μικρό Cafe [Αιμιλίου Βεάκη 36], Kika [Αιμιλίου Βεάκη 35], Καφενές [28ης Οκτωβρίου 42], Woltz [25ης Μαρτίου 75, Πλ. Πετρούπολης], Shelter [Τίρυνθος 8, Ανθούπολη], Igodo [Μεγάλου Αλεξάνδρου 75], Κακοφωνίξ [Κολοκοτρώνη 22] Χαλάνδρι Blue [Μεσολογγίου 8], bside cafe [Ιφικράτους3], Details [Ηρακλείου 6 (πεζόδρομος)], Used [Γρ. Γυφτοπούλου 6], Mona’s [Ηρακλείου & Σωκράτους 5], Craft [Κεντρική πλατεία Χαλανδρίου], Think Positive [Ανδρέα Γκίνη & Ασπ. Κανατσούλη 2], Le Roi [Παπανικολή 18], El Rey Alobar [Θουκυδίδου 7], Mosaic [Ρωμανού Μελωδού 7], Le petit Fleur [Πλατεία Ελευθερωτών 2], Ερατεινός [Αγ.Παρασκευής 17]
Πατήσια Τιθόρα [Λ. Ιωνίας 275, Άνω Πατήσια], Νιρβάνα καφέ [Νιρβάνα 47, Κάτω Πατήσια], Strange fruit [Πατησίων 354, Πατήσια], Τάρ [Λ. Ηρακλείου 34] Πλ. Μαβίλη Flower [Δορυλαίου 2, Πλ. Μαβίλη], Μπρίκι [Δορυλαίου 6, Πλ. Μαβίλη] Πευκάκια Egalite [Γ. Αβέρωφ 36 (σταθμός ηλεκτρικού Πευκάκια)] Ποδήλατα Tsirikos Bikes [Περικλέους 2 & Λεωφ. Κηφισίας 212, Νέο Ψυχικό], VCA – Vicious Cycles Athens Urban Bike Shop [Μελάνθου 8, Ψυρρή], Color Skates [Πρωτογένους 5, Ψυρρή] Μόδα Melcore [Metro Mall, Λεωφ. Βουλιαγμένης 276, Μετρό Άγιος Δημήτριος], Melcore [Λεωφ Κηφισίας 228, Κηφισιά], Shop [Ερμού 112Α, Αθήνα], Detroit: Αθήνα [Μητροπόλεως 88], Κηφισιά [Κυριαζή 6-8], Κηφισιά [Κυριαζή 21], Eleven Soul [Κολοκοτρώνη 11], New Cult Extreme: Γλυφάδα [Μεταξά 9], [Μεταξά 11], [Μεταξά 19], [Λ. Βουλιαγμένης 22], Κορωπί [Βασ. Κωνσταντίνου 210], Phat Soles [Α. Μεταξά 27-29 Εμπορικό κέντρο EuroCenter, Γλυφάδα], De Toute Facon [Δημοκρίτου 21], Kulte [Μητροπόλεως 40], Kifisia 21 [Λεωφόρος Κηφισίας 265], Ministry Of Concrete [Κωνσταντινουπόλεως 42], Stratigos [Ηφαίστου 1-3 Μοναστηράκι], Faint [Ηφαίστου 10 Μοναστηράκι], Danny Shop [Ψυχάρη 1, Ψυχικό], Spoon [Λεωφόρος Στρατού 8 Θεσσαλονίκη], Armadillo [Αγ. Σοφίας 3, Θεσσαλονίκη], MicroXtreme [Αιμιλιανού Γρεβενών 5, πλατεία Ναβαρίνου, Θεσσαλονίκη], Planet Mushroom [Κεντρική αγορά Νάουσας, Πάρος], Ορφανίδης [Κολοκοτρώνη 27 και Θησέως, Αθήνα], Intervista [Τσιμισκή 71, Θεσσαλονίκη], Device One [Παύλου Μελά 38, Θεσσαλονίκη] Συναυλιακοί χώροι: Gagarin [Λιοσίων 203-205], Σταυρός του Νότου [Φραντζή & Θαρύπου 37], Halfnote [Τριβωνιανού 17, Μέτς], After dark [Διδότου 31 & Ιπποκράτους], Rodeo [Χεϋδεν 34], Κύτταρο [Ηπείρου 48 & Αχαρνών], An club [Σολωμού 13-15], Fuzz club [Πειραιώς 209 & Πατρ. Ιωακείμ, Ταύρος], Terra Petra [Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη] Επίσης: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης [Πειραιώς 206], Mr Copy [Θεμιστοκλέους 49, Εξάρχεια], Komicon [Σόλωνος 128], Φίλων-δώρημα [Σολωμού 33, Μοσχάτο], Nosotros [Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια], Θέατρο της Άνοιξης [Γερμανικού 20, Μεταξουργείο], Μουσείο Ηρακλειδών [Ηρακλειδών 16], Ash In Art [Ηρακλέους 10 & Λαχούρη 1, N. Κόσμος], Ε.Φ.Ε (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας) [Φειδίου 2 και Χαριλάου Τρικούπη (1ος όροφος)], Φούρνος [Μαυρομιχάλη 168], Τριανόν [Πατησίων 101 και Κοδριγκτώνος 21], Θύρα Τέχνης [Σαρρή 14, Ψυρρή], Ταινιοθήκη Ελλάδος [Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136], αίθουσα τέχνης Αστρολάβος [Ξανθίππου 11, Δεξαμενή, Κολωνάκι], Ίδρυμα εικαστικών τεχνών & Μουσικής [Βασ. Σοφίας 9 & Μέρλιν], Politics Globalcom [Παπανικολή 24, Χαλάνδρι], Ποτομπορική [Φιλικής Εταιρείας 7, Κορυδαλλός], [Αγ. Παρασκευής 17-19, Περιστέρι], Hair Voulalas [Ιαλέμου 35 & Θύσου], Seven Videonet [Γαλατσίου 97-99], Φωτογραφικά Σκιαδόπουλος [Τζώρτζ 12, Αθήνα], CM tattoo [Λασκαρίδου 100, Καλλιθέα], Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς [Αχαρνών 417]. Επαρχία: Ριφιφί [Λιμάνι Εύδηλου Ικαρίας], καφέ Αερικό (Κάρυστος), Seven Videonet (Θεσσαλονίκη, Δελφών 4 & Μάντη Τειρεσία), Καφενείον Αστικόν (Κύθηρα, Ποταμός), Θυμωμένο Πορτραίτο (Ιωάννινα, Καπποδιστρίου 20), Παγοποιείο (Ηράκλειο Κρήτης), Η Αλίκη έχει λάθος αγόρι (Καβάλα/κέντρο), Art Cafe Αστραδενή (Έρκυνας 5, Λιβαδειά), ΑΖΑ cinema club [Σβώλου 6, Θεσσαλονίκη], Azul Café (Αγ. Νικολάου (Μπούρτζι), Χαλκίδα).
Μια ακόμα ιστορία από το Σύνταγμα Πριν γεμίσουν οι πλατείες της Ισπανίας από δεκάδες χιλιάδες νέους, κυρίως άνεργους και φοιτητές που διεκδικούν το αυτονόητο, δηλαδή μια πραγματική και όχι κατ’ επίφαση δημοκρατία, επισκέφθηκα τη Βαρκελώνη. Αν και η Βαρκελώνη είναι ίσως ο φθηνότερος πλέον προορισμός να πετάξεις από Αθήνα λόγω της vueling, αναγκάστηκα να πετάξω με άλλη εταιρία γιατί δε βρήκα εισιτήριο.
Έ
τσι βρέθηκα να πετάω από τον Βόλο, αεροδρόμιο Νέας Αγχιάλου, με την Ryan Air με ενδιάμεσο σταθμό το Μιλάνο. Η τελική τιμή του εισιτηρίου με τους φόρους ήταν 17 € Βόλος-Μιλάνο και 60 € Μιλάνο-Βαρκελώνη. Στο αεροδρόμιο της Ν. Αγχιάλου μου έκανε εντύπωση μια παρέα πέντε έξι αστυνομικών ντυμένων στα μαύρα, οπλισμένοι σαν αστακοί που έμοιαζαν περισσότερο με συμμορία. Φρόντισα να μείνω μακριά τους. Φτάνοντας στο Μιλάνο παρατηρώ τέσσερα παιδιά γύρω στα 25, έμοιαζαν φοιτητές, που κατεβαίνουν από την ίδια πτήση με μένα και είναι όχι απλά εξοργισμένοι αλλά εκτός εαυτού. Λεπτομέρεια; Ήταν όλοι σκουρόχρωμοι. Τα καντήλια που κατεβάζουν μεταξύ τους στα αγγλικά για την Ελλάδα και τους Έλληνες δεν περιγράφονται. Ξεπερνούν ακόμα και το περίφημο τραγούδι «Η υβρεοπομπή» που έχει γράψει ο Φοίβος Δεληβοριάς για την θητεία του στον Ελληνικό Στρατό. (Αν δεν το ξέρετε το κομμάτι, δείτε το ΤΩΡΑ στο youtube!) Η περιέργεια μου έχει χτυπήσει κόκκινο. «Επιτέλους φτάσαμε στην Ιταλία, εδώ είναι Ευρώπη, free Italia!» «Αν είχα έναν Έλληνα μπροστά μου θα τον πυροβολούσα άνετα» λέει ο άλλος. Η περιέργεια δε σκότωσε μόνο τη γάτα αλλά και έναν μαλάκα Έλληνα που πήγαινε γυρεύοντας σκέφτομαι αλλά δεν μπορώ πια να αντισταθώ. “Sorry guys, what happened to you in Greece?” ρωτάω όσο πιο ευγενικά μπορώ.
Και ξετυλίγεται το κουβάρι… Όσα θα διαβάσετε παρακάτω έχουν διαδραματιστεί δύο εβδομάδες πριν το φονικό για μια κάμερα στην Γ Σεπτεμβρίου και το πογκρόμ της Χ.Α. ενάντια στους μετανάστες. «Λοιπόν φίλε, άκου να δεις τι έγινε σε αυτή την κωλοχώρα που πήγαμε για διακοπές. Είμαστε μπροστά από το κοινοβούλιο και βγάζουμε φωτογραφία αυτούς τους στρατιώτες με τις παραδοσιακές ενδυμασίες. Ξαφνικά έρχονται αστυνομικοί και διώχνουν από την πλατεία όποιον είναι μαύρος. Μα τους Γιαπωνέζους δίπλα γιατί δεν τους διώχνετε, τους λέμε. «Shut up illegal immigrant! Go back to your country» ήταν η απάντηση. Μας πέταξαν έξω από την πλατεία κακήν κακώς. Δύο μέρες μετά τα ίδια στο Μοναστηράκι. Αλλά το αποκορύφωμα ήταν στο ελληνικό αεροδρόμιο, πριν δύο ώρες. Με το που μας άφησε το ταξί και πριν μπούμε μέσα για check in, μας περικύκλωσε μια ομάδα πέντε αστυνομικών. «Where are your papers?” άρχισαν να φωνάζουν. «Ι am a British citizen, here is my passport” Καλύτερα να μην του το έδινα ποτέ! Διαβάζει ότι έχω γεννηθεί στο Μογκαντίσου και ξεσπά: «Ρε λαθρομετανάστη ποιον δουλεύεις; Εδώ γράφει Μογκαντίσου, τι Βρετανός μου λες. Το διαβατήριο είναι πλαστό, δεν πας πουθενά, δεν ανεβαίνεις σε αυτό το αεροπλάνο» λέει έξαλλος και μου πετάει το διαβατήριο στο πάτωμα! Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. «Μα δeν έχετε την τεχνολογία να τσεκάρετε αν είναι αληθινό ή πλαστό;» ψελλίζω γεμάτος έκπληξη. «Shut up, εσύ ο άλλος, papers.” Στριγγλίζει ο αστυνομικός. Εκεί παρεμβαίνει το άλλο παλικάρι που βγάζει ακόμα αφρούς από το στόμα. «Ο άλλος ήμουν εγώ. Του δίνω λοιπόν την ελβετική μου ταυτότητα που είναι σαν των Ισπανών, κάτι σαν πιστωτική κάρτα. Με το που βλέπει ο αστυνομικός ότι είμαι Ελβετός πολίτης κοκκινίζει από θυμό ακόμα περισσότερο. «Ρε τι αυτά που μου λέτε; Εσύ είσαι Ελβετός τώρα έτσι; Ποιον κοροϊδεύεις ρε μετανάστη; Δε φεύγει κανείς από δω σήμερα!» ουρλιάζει και πάει να μου σπάσει την κάρτα! «Όχι μη», τον εκλιπαρώ και προσπαθώ να του την πάρω από τα χέρια. Κάπου εκεί μπαίνουν και οι άλλοι φί-
λοι μας στη μέση και λένε ότι αν δεν αφήσουν εμάς, δε θα φύγουν ούτε εκείνοι… Κάθομαι μπροστά τους αποσβολωμένος, με το κεφάλι κατεβασμένο, κόκκινος από ντροπή και προσπαθώ να τους ηρεμήσω απολογούμενος για τους «συμπατριώτες» μου. Νιώθω ότι ζω μια από τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου. Υπάρχει και η άλλη Ελλάδα τους εξηγώ, δεν είμαστε όλοι έτσι. Μετά από κουβέντα μιας ώρας, συνειδητοποιώ ότι θα χάσω την πτήση. Ανταλλάσουμε email και φιλιά. «Άντε, όταν ξανάρθετε να στείλετε πρώτα mail, να σας φιλοξενήσω για λίγες μέρες στην Αθήνα και μετά να σας στείλω Σαμοθράκη, Αμοργό, Ζαγόρια, αποκλείεται να τα βρείτε μόνοι σας…» Αυτά τα αγανακτισμένα παιδιά έτυχε να συναντήσουν εμένα. «Please write down everything!” μου είπαν όταν έμαθαν τι δουλειά κάνω. Και τους το υποσχέθηκα. Αυτή η ιστορία που ξεκινάει από την πλατεία Συντάγματος είναι η δική μου συνεισφορά στη συνέλευση που γίνεται κάθε βράδυ στην πλατεία... Υ.Γ. Πριν τρεις εβδομάδες, καλεσμένος στην εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης «Μένουμε Ελλάδα», προτίμησα να μη μιλήσω για τα ταξίδια μου στο Περού, στο Μεξικό, στην Κούβα, στο Μάλι, στην Παταγωνία αλλά να διηγηθώ αυτήν ακριβώς την ιστορία. Καθώς μιλάω βλέπω ιδρωμένα βλέμματα πίσω από τις κάμερες. Όταν τελειώνω την ιστορία, η εκπομπή περνάει στο επόμενο θέμα της για την αρχαία Ολυμπία… Υ.Γ. 2 Με αφορμή το «Μένουμε Ελλάδα» «Η εξέλιξη της κρίσης στην Ελλάδα έχει να κάνει με το αν τα ελληνικά ταλέντα, οι νέοι θα μείνουν ή θα φύγουν. Αν τους δεις να φεύγουν πούλα ελληνικά ομόλογα, αν τους δεις να μένουν τότε αγόρασε.» Thomas Friedman, New York Times Υ.Γ. 3 «Να ξέρεις πως όσο κι αν πιέζεις, Ούτε βήμα δεν υποχωρώ, Να ξέρεις δεν φοβάμαι να ελπίζω, δεν φοβάμαι να ονειρευτώ, Όσα ονειρεύομαι να ζήσω Δεν χωράνε στο μυαλό τους το στενό» SKA BANGIES, η μπάντα των πιτσιρικάδων που ξεπήδησαν από το Schoolwave
ACCESS ALL AREAS Της Ντίνας Δασκαλοπούλου www.daskalopoulou.gr
Μέρες της αρμύρας Ξυπνάω πάντα χαρούμενη. Ο γάτος σαλτάρει πάνω στο κρεβάτι μου, τα λουλούδια μου είναι όλα ανθισμένα, πολλά καινούργια βιβλία με περιμένουν, πάντα μια ενδιαφέρουσα πρόσκληση υπάρχει για το βράδυ. Καλημέρα, όμορφε κόσμε, λέω κάθε - μα κάθε πρωί ανοίγοντας τα παραθυρόφυλλά μου. Η ευωχία δεν κρατάει πολύ. Όλα τα χρώματα χάνονται στο μαύρο μόλις απαντήσω στην πρώτη κλήση στο κινητό, μόλις ανοίξω τα μέιλ μου ή διαβάσω ειδήσεις. Έτσι έγινε κι εκείνη τη μέρα. Ο γάτος άρχισε τις ταρζανιές, τα λουλούδια μοσχοβολούσαν, τα κείμενα για το «ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ» καθυστερούσαν και... χτύπησε το τηλέφωνο. «Ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε για μια βιντεοκάμερα». Είναι η αγχωμένη φωνή του Λάμπρου. Στην αρχή δεν καταλαβαίνω πολλά. «Έχει γεμίσει ο τόπος χρυσαυγίτες». Εξακολουθώ να μην παρακολουθώ. «Λένε ότι θα γίνουν επεισόδια». Χαρά τέλος. Λίγα λεπτά αργότερα η εικόνα ξεκαθαρίζει: ένας άνθρωπος 44 χρονών ετοιμάζεται να πάει στο μαιευτήριο τη γυναίκα του. Κρατάει μια βιντεοκάμερα στα χέρια. Τρεις άλλοι του επιτίθενται για να τον κλέψουν και τον μαχαιρώνουν. Οι φασίστες ξεκινούν πογκρόμ εναντίον των μεταναστών. Οι τηλεοράσεις αλυχτούν, ομού με τους «αγανακτισμένους πολίτες» (όχι του Συντάγματος). Οι πολιτικοί κοκορομαχούν πάνω από τη σορό του άνδρα που δεν πρόλαβε να γίνει πατέρας για δεύτερη φορά. Η πανταχού παρούσα –και ουδέν πληρούσα– αστυνομία αδειάζει τους γύρω
δρόμους, τα γραφεία και τις σχολές, γιατί «δεν μπορεί να προστατέψει κανέναν». Για μερόνυχτα το κέντρο της Αθήνας παραδίδεται στους φασίστες που τραυματίζουν δεκάδες μετανάστες. Ένα 24ωρο από τη δολοφονία του ανθρώπου με την κάμερα, κάποιοι σκοτώνουν έναν άλλον άνθρωπο, μετανάστη, μόλις 21 χρόνων. Και την ίδια μέρα στην πανεργατική απεργία η αστυνομία επιτίθεται λυσσαλέα στους διαδηλωτές, στέλνοντας στο νοσοκομείο δεκάδες. Ένας από αυτούς πέφτει σε βαθύ κώμα, ένας άλλος χάνει τη σπλήνα του, πολλοί έχουν ανοιγμένα κεφάλια, οι γιατροί επίσημα μιλούν για «δολοφονικές επιθέσεις». Τέσσερεις μέρες αργοτερα κάποιοι επιτίθενται με μολότοφ στο Α.Τ. Εξαρχείων, ενώ στην Καλλιδρομίου γίνεται λαϊκή αγορά. Ένας άνθρωπος στην εντατική, άλλοι δύο βαριά καμμένοι στη μονάδα εγκαυμάτων. Η Αθήνα μετατρέπεται σε θέατρο πολέμου και το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή δεν είναι η επιλογή των κατοίκων της. Η στρατηγική της έντασης συνιστά κεντρική επιλογή μιας εξουσίας που, έντρομη πια, χρησιμοποιεί τα όργανα του κράτους, και τους χρήσιμους ηλίθιους του παρακράτους για να στραφούμε όλοι εναντίον όλων και όχι εναντίον της. (φυσικά δεν είμαι ο δικαστής Ντρεντ για να ξέρω ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να πετάξει μολότοφ στη λαϊκή. Αν όμως, αν, είναι ένας οργισμένος πιτσιρικάς, ποιος πρώτος τον δίδαξε το δίκαιο της βίας; Φαντάζομαι αυτός που τον χτύπησε πρώτος και του έκλεψε το μέλλον) Αν υπάρχει όμως έστω και μια μικρή περίπτωση αυτή η χώρα να διασωθεί (η χώρα, όχι οι δανειστές της – ούτε οι οικονομικοί δείκτες,
ούτε το ευρώ, ούτε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα), αυτή βρίσκεται στο δικό μας «μαζί». Χωρίς να φαγωνόμαστε για το μεθαύριο. Όλα αυτά τα χρόνια ξοδέψαμε ατελείωτες ώρες συζητώντας αν χρειάζεται επανάσταση ή αν το σύστημα αλλάζει από τα μέσα, αν η Ιστορία και η πάλη των τάξεων τελείωσε και πότε, αν ο νεοφιλελευθερισμός είναι καλύτερος από τη σοσιαλδημοκρατία, αν μετά την επανάσταση πρέπει να φτιάξουμε σοβιέτ ή κολεκτίβες. Όλες αυτές οι κουβέντες –που συνιστούσαν μια εξαιρετική πολυτέλεια– τελείωσαν. Τώρα πια ντόπιοι κι από αλλού φερμένοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, μεγαλύτεροι και μικρότεροι είμαστε ακριβώς στην ίδια θέση. Αν το συνειδητοποιήσουμε, αυτή θα είναι η μεγαλύτερη δύναμή μας. Καλύτερα από μένα το λέει ο Κ.Χ. Μύρης: «Μεγάλωσαν τα γένια μας, η ψυχή μας αλλιώτεψε / αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του / βοήθα, καλέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας». ΥΓ.: Από τον αποχαιρετισμό του Μανώλη Γλέζου στον Λάκη Σάντα: «Λάκη, σ’ το είχα πει και τότε – σ’ το λέω και τώρα. Εάν φύγεις πρώτος, δεν θα αφαιρέσω τα ωμοφόρια από πάνω μου και θα συνεχίσω τον αγώνα για να μείνουν ελεύθεροι οι νέοι, για όλους αυτούς που αφουγκράζονται την ωκεάνια βοή μέσα από τα κοχύλια της θάλασσας και που ταυτίζονται στις μελιχρές ώρες με τα ηλιοβασιλέματα, γιατί περιμένουν ότι και αύριο θα ξημερώσει». ΥΓ.2: Από την απραξία, την αφασία και την μελαγχολία, προτιμώ την πλατεία
Οι αόρατοι τοίχοι, οι σαπισμένες μάσκες/ που χωρίζουν τον άνθρωπο από τους άλλους/ τον άνθρωπο από τον εαυτό του, γκρεμίζονται για μια απέραντη στιγμή και φευγαλέα βλέπουμε τη χαμένη μας ενότητα, τη στέρηση του είναι / το θέμα τού να είμαστε άνθρωποι. Ο ήλιος, του ψωμιού το μοίρασμα, το ξεχασμένο σάστισμα του να είσαι ζωντανός... Οκτάβιο Πας, «Η πέτρα του ήλιου»
Το πιο υπέροχο, το πιο καταπληκτικό με αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην πλατεία Συντάγματος είναι το πώς καταφέρνουν τόσο αλάθητα να βγάλουν στον καθένα μας τον πραγματικό του εαυτό, τις πραγματικές του καταβολές. Το ξεγύμνωμα αυτό μακάρι να το δούμε όλοι δημιουργικά. Είχε ξανασυμβεί τον Δεκέμβρη του 2008. Μακάρι να συνεχίσει... Δημήτρης Καραΐσκος – φίλος μου στο facebook Του Βασίλη Καραγιάννη Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος
Ζ
υμώσεις, συγκλίσεις, κίνηση ιδεών παντού. Στα καφενεία, στις δουλειές, στις γειτονιές. Το κίνημα των Αγανακτισμένων αντιμετώπισε στην αρχή τη χλεύη των καθεστωτικών και αρτηριοσκληρωτικών, αλλά αργότερα φάνηκε ότι έχει πυροδοτήσει μια μαζική επιστροφή στην πολιτική. Παρότι η ιδέα προέκυψε κάτω από την επιρροή του αντίστοιχου ισπανικού κινήματος Democracia real ya, σ’ εμάς πήρε σύντομα τα κλασικά ελληνικά και διονυσιακά χαρακτηριστικά. Στην ουσία οι Αγανακτισμένοι είτε στ’ αστεία απελευθερώνουν το κλειστό επάγγελμα του διαδηλωτή είτε στα σοβαρά προβάλλουν τη μοναδική εναλλακτική πολιτική απέναντι σ’ έναν ακήρυχτο εμφύλιο πόλεμο – την πολιτική τη βασισμένη αρχικά στην επιθυμία και στο Εμείς ως αυθεντικού τόπου συνεννόησης. Η δημοκρατία αναγεννιέται σταδιακά στους δημόσιους χώρους, επιδιώκοντας την επαφή όλων μας σε μια σταδιακά οργανωμένη συνύπαρξη, με κεντρικό στόχο να περάσει επιτέλους η διακυβέρνηση της χώρας στους νέους και στους μη επαγγελματίες της πολιτικής. Τα πρώτα πολιτικά αιτήματα, η απόρριψη της αποτυχημένης συνταγής του μνημονίου, η προστασία των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων κι η αντίθεση στο ξεπούλημα του πλούτου της χώρας είναι ήδη γεγονός, ενώ εκατοντάδες ομάδες γεννιούνται από τις παρέες στο facebook και στις γειτονιές προοιωνίζοντας ένα θερμό καλοκαίρι.
(«σημαιά κι προσευχ ής» σε κατασκε υή στ Σύνταγμ ο α)
φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος
Ναι, ξυπνήσαμε. Και το χειρότερο για σας είναι πως από τότε έχουμε αϋπνίες και νεύρα...
πολλά νεύρα. Του Θοδωρή Αντωνόπουλου
“Σςςςς.... σιγά, θα ξυπνήσουμε τους Έλληνες”, ακούστηκε πως χωράτευαν στις υπαίθριες συγκεντρώσεις των Indignados στην Ισπανία αρχές Μαϊου. Εντέλει ήταν ράδιο αρβύλα. Τέτοιο σύνθημα δεν υπήρξε ποτέ – άλλωστε εμείς είμαστε “ξυπνητοί” ήδη από τον Δεκέμβριο του 2008 -, ήταν όμως, καθώς ειπώθηκε, εκείνο το “γινάτι” που έκανε δύο δεκαοκτάχρονα παιδιά να κάνουν το πρώτο διαδικτυακό κάλεσμα για μια αντίστοιχη συγκέντρωση “Αγανακτισμένων” στο Σύνταγμα στις 18/5. Χιλιάδες άνθρωποι ανταποκρίθηκαν ειρηνικά, άντρες, γυναίκες, νέοι, γέροι, παιδιά, κάνοντας την πλατεία σύμβολο, πολλοί και δεύτερο σπίτι. Αξιώνοντας όχι μόνο να φύγει το ΔΝΤ, το Μνημόνιο κι εκείνοι που το έφεραν αλλά και διεκδικώντας αξιοπρέπεια, ακεραιότητα, ταυτότητα, συνύπαρξη, όπως έγραφε κάποιο χαρτόνι. Αποκορύφωμα ήταν η μεγάλη πανευρωπαϊκή διαμαρτυρία της 29ης Μαϊου, οπότε στο Σύνταγμα μαζεύτηκε κάπου εκατό χιλιάδες κόσμος - η μεγαλύτερη και ζωηρότερη συγκέντρωση απ’ όλες, είπαν. Λίγες μέρες μετά, στις 5 Ιουνίου, ο αριθμός των ανθρώπων που κατέβηκαν στο δρόμο για την νέα Πανευρωπαϊκή Ημέρα Δράσης ξεπέρασε σε μέγεθος οποιαδήποτε πολιτική συγκέντρωση της Μεταπολίτευσης. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι υπολογίζεται ότι πέρασαν από το Σύνταγμα από τις 5 το απόγευμα μέχρι αργά τη νύχτα. Οι αγανακτισμένοι συνεχίζουν να συγκεντρώνονται καθημερινά υπό τα αμήχανα, ανήσυχα, ένοχα βλέμματα των κυβερνώντων αλλά και του συνόλου σχεδόν του πολιτικού συστήματος. Όχι μόνο στην Αθήνα πια αλλά και σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Καλαμάτα... Κυβέρνηση, αντιπολίτευση – δεξιά κι αριστερή -, ακόμα κι η Εκκλησία (μάλιστα το σοβινιστικότερο κομμάτι της) προσπαθούν άλλοτε να “χαϊδέψουν”, άλλοτε να προσεταιριστούν, άλλοτε πάλι να δώσουν “πατριωτική” χροιά στο πρωτόγνωρο κίνημα. Θα βόλευε πολύ να θυμίζει πανηγύρι προς τιμή κάποιου εθνικού θριάμβου, όπως τότες που σηκώσαμε το Euro. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ, νιώθοντας να γλιστρά το χαλί κάτω από τα πόδια τους, άρχισαν κι αυτά τα “καλοπιάσματα”, ελπίζοντας να μανιπουλάρουν την κατάσταση κάποια στιγμή. Όταν, μάλιστα, γνωστό μεγάλο κανάλι επιχείρησε να υποβαθμίσει τη συγκέντρωση στα “ψιλά” των ειδήσεων, η ιστοσελίδα του σαρώθηκε από “τσουνάμι” αναφορών – έκτοτε, ο χρόνος που αφιερώνει στους “Αγανακτισμένους” τριπλασιάστηκε... “Μα, είναι όλοι το ίδιο; Κι εκείνοι που μουτζώνουν και φωνάζουν συνθήματα σεξιστικά, κι οι άλλοι με τον Λεωνίδα, τα εθνόσημα και τις κρεμάλες, κι οι παραπέρα που έρχονται βασικά για καμάκι και χαβαλέ;”, ακούω τις ενστάσεις. Πότε, ωστόσο, είδατε τόσο ετερόκλητο πλήθος να διαδηλώνει αντάμα και γιατί να μας χαλάει μια διαμαρτυρία που θυμίζει περισσότερο γιορτή; Προτιμότερη, στην τελική, η τσίκνα από τα σουβλάκια των δεκάδων μικροπωλητών από την αποφορά των δακρυγόνων και του καμένου πλαστικού – απ’ αυτά χορτάσαμε πια. Υπάρχει έπειτα κόσμος πολιτικοποιημένος μεν, που όμως αντιμετωπίζει το νέο κίνημα με μπόλικο σκεπτικισμό. Αιθεροβάμονες δίχως αντοχές που θα διαλυθούν, λένε, με το πρώτο “φύσημα”. Ποιους εξυπηρετεί, συμπληρώνουν, η πλήρης απαξίωση της “επίσημης” πολιτικής (αληθεύει πως πληθαίνουν οι Έλληνες που θα καλόβλεπαν, στην απελπισία τους, ακόμα και μια χούντα) κι επιπλέον, πόσοι “αγανακτισμένοι” είναι απλά... ξεβολεμένοι; Κάποια δίκια σίγουρα τα έχουν. Από την άλλη, είναι φανερό πως πολλοί πολιτικοί χώροι ενοχλούνται που βρέθηκαν άξαφνα στο περιθώριο των εξελίξεων, που κομματικά έντυπα και σημαίες δεν έχουν θέση στην πλατεία. Εννοείται βέβαια πως όσο διαρκεί μια τέτοια μεγάλη υπαίθρια μάζωξη ανθρώπων θα σημειωθούν και παρατράγουδα. Ήδη βγήκε “οδηγία” τύπου “φυλάξτε τα πράγματά σας”... Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει όλο αυτό, ξέρω όμως πως, από τότε, τίποτα δεν είναι πια ίδιο σε αυτή την χώρα. Όχι διότι άλλαξε κάτι μεμιάς, αλλά επειδή μοιάζει να βρήκαμε για πρώτη, ίσως, φορά μεταπολεμικά έναν κοινό παρονομαστή, παραμερίζοντας τα πολλά πελώρια “εγώ” για χάρη ενός ευρύτερου “εμείς”. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή οι “Αγανακτισμένοι” του Συντάγματος διαλυθούν, αφενός ήδη μεταφέρουν τη δράση τους στις γειτονιές, αφετέρου έχουν ήδη σπείρει τα σπέρματα μιας συνεργατικής, συλλογικής, αλληλέγγυας κουλτούρας. Οι μέρες του Μεγάλου Ύπνου μοιάζουν να έχουν τελειώσει.
ς εθελοντές να μας Γυρέψαμε από κάποιου ο Σύνταγμα, τι τους πουν τι τους έβγαλε στ οσδοκούν από την κράτησε εκεί και τι πρ ητοποίηση. Ιδού τι πρωτόφαντη αυτή κιν απάντησαν:
φωτογραφία: Μάριος Λώλος
Από την πρώτη κιόλας μέρα, οι πιο συνειδητοποιημένοι και δραστήριοι από τους “Αγανακτισμένους” αυτοοργανώθηκαν σε πρότυπα αμεσοδημοκρατικά, με αναφορές τόσο στην ελευθεριακή κουλτούρα όσο και στην Εκκλησία του Δήμου της κλασικής Αθήνας. Δημιούργησαν ομάδες - τεχνικής υποστήριξης, εφοδιασμού, σίτισης, εκδηλώσεων, νομικής και γραμματειακής υποστήριξης, περιφρούρησης, multimedia, μεταφράσεων, εξορμήσεων, καλλιτεχνικών δράσεων, υγείας, καθαριότητας, ακόμα και... ψυχραιμίας! - καθώς κι άλλες επιμέρους συλλογικότητες, με άξονα και κεντρικό σημείο αναφοράς τη μεγάλη απογευματινή λαϊκή συνέλευση – γνωστή και ως “Κάτω Βουλή” - όπου καθένας (πλην Χρυσαυγιτών) είναι ευπρόσδεκτος να μιλήσει, αρκεί να τον ευνοήσει ο κλήρος. Θ’ ακούσεις, εννοείται, και αρλούμπες – τις προάλλες, π.χ., ένας απήγγειλε με στεντόρεια φωνή το “Πιστεύω”, ένας δεύτερος πρότεινε να... διπλασιαστούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, ένας τρίτος ήθελε να ξαναστήσει τα σοβιέτ -, θ’ ακούσεις όμως επίσης σκέψεις και προτάσεις φιλοσοφημένες, σοβαρές, συχνά μάλιστα από κει που δεν θα το περίμενες. Καλοδεχούμενοι κι όσοι θέλουν να δράσουν, δίχως άλλο περιορισμό πέρα από το σεβασμό του διπλανού τους. Όλοι οι εκπρόσωποι είναι αιρετοί. Όχι πως λείπουν οι αντιπαραθέσεις - κάποτε έντονες-, οι διαφωνίες, οι γκρίνιες – αλίμονο αν δεν υπήρχαν κιόλας! -, σημασία όμως έχει ότι εξακολουθούν να πορεύονται εν γένει μονιασμένοι. Πού ακριβώς; Και πόσο θα κρατήσει άραγε αυτό το ωραίο παραμύθι; Ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν ίσως καλά-καλά, ξέρουν όμως τι απορρίπτουν: ένα μίζερο, αρρωστημένο, εφιαλτικό παρόν κι ένα άκυρο μέλλον. Κάποιοι “απέξω” τους είπαν “μη σοβαρούς”, κοντολογίς τρελούς. Καμιά φορά, όμως, οι “τρελοί” είναι που πρωταγωνιστούν στην ιστορία. Μη σας πω τις περισσότερες φορές...
Θοδωρής, 47, σερβιτόρος – περιφρούρηση
«...Ήμουν παλιά σε κάποιο κόμμα, αλλά με διώξανε γιατί ήθελα τη δική μου σκέψη, τη δική μου αγανάκτηση, το δικό μου σύνθημα ν’ ακουστούν, όχι εκείνα που μου υπαγόρευαν... Κατέβηκα στην πλατεία γιατί με έτρωγε ό,τι κι όλους μας... Ας διαλύσουμε αυτή τη χώρα κι ας την ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Δε γουστάρω να ξαναζήσω μια τέτοια κατάσταση, θέλω να περνώ μπροστά απ’ το Σύνταγμα περήφανος, με το κεφάλι ψηλά, όχι να φτύνω και να βρίζω...» Κώστας, 33, φαρμακοποιός – ιατρείο
«Δεν ήμουν ποτέ πολιτικοποιημένος... Η αγανάκτηση για το πλιάτσικο και την προδοσία με έφερε εδώ. Μας έχουν στην Εντατική με τα σωληνάκια και μας κρατάνε με ορούς για να έχουμε να τους πληρώνουμε! Αρχικά ήμουν μ’ εκείνους που μούντζωναν. Ύστερα την είδα πιο σοβαρά, έγινα εθελοντής κι αυτό που βλέπω μέχρι τώρα γύρω μου μου αρέσει...» Σίμος, φωτογράφος – multimedia
«Για να βρίσκομαι εδώ παράτησα την εφημερίδα και τη δουλειά μου. Όχι πως είχα την πολυτέλεια, αλλά είπα άι σιχτίρ, θέλω ζωή, όχι επιβίωση – κι αυτή στην Εντατική... Στη δουλειά μου διατηρώ μια προσωπική ηθική κι αυτήν ακολουθώ ανέκαθεν, δεν χρειάζομαι κανέναν κώδικα δεοντολογίας. Δεν θα εστίαζα, π.χ., σ’ ένα σέξι κοριτσάκι με μίνι, δεν μας εξυπηρετεί εδώ σε τίποτα μια τέτοια φωτογραφία – ακόμα κι αν ήμουν τόσο λιγούρης, θα προτιμούσα να την κρατήσω για το σπίτι!»
φωτογραφία: Μάριος Λώλος
φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος φωτογραφία: Μάριος Λώλος
φωτογραφία: Μάριος Λώλος
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Η μάζωξη των αγανακτισμένων, όλων μας δηλαδή, είναι κάτι που κλοτσάει στην πλάτη να φωνάξεις «επιτέλους!». Επιτέλους, απομακρύνονται οι αποκλειστικοί μεσάζοντες που όριζαν τη ζωή όπως όριζε η επιβίωσή τους, μέσα από, σκόπιμα, φτιαγμένους λαβυρίνθους. Επιτέλους, τελειώνει το μελάνι στις πένες που θέλανε να γράφουνε στο δέρμα μας τα νέα τους. Επιτέλους, η ευθύνη για τη ζωή γίνεται προσωπική – και όχι απρόσωπη όπως έπρεπε να πιστεύουμε ότι έπρεπε να είναι! Επιτέλους οι άνθρωποι πηγαίνουν στη συνέλευση όχι για να φωνάξουν, αλλά για να κάνουν ησυχία και να ακουστεί ο διπλανός τους. Επιτέλους, δεν χωράνε πια στο Σύνταγμα οι νταήδες της ζωής μας. Επιτέλους, παίρνουμε πίσω ό,τι πολυτιμότερο μας έχει απομείνει. Την αξιοπρέπειά μας. Θα ’ρθει, τελικά, η ώρα να φωνάξουμε «επιτέλους, τα καταφέραμε!»; Κανείς δεν ξέρει αν και πού μπορεί να οδηγήσει η κίνηση των indignados. Όμως, καμία επανάσταση, όσο αποτυχημένη κι αν ήταν, δεν πήγε τελικά χαμένη. Ό,τι γίνεται κάθε βράδυ στις 9 στις πλατείες είναι ένα βήμα μπροστά και το καλύτερο είναι ότι γίνεται σε άγνωστο μονοπάτι... Γιώργος Παπαθωμάς
Βάσω, 19, φοιτήτρια – εξορμήσεις
Αργυρώ, 50, άνεργη – σίτιση
«...Βαρέθηκα να με κοροϊδεύουν, να με αδικούν, να είναι όλοι στον κόσμο τους... Ναι, νοιάζομαι για την οικονομία και το μνημόνιο, δεν είναι όμως μόνο αυτά. Σημασία έχει κατ’ αρχήν να φτιάξουμε σωστή παιδεία, αλλά και να ξεχάσουμε τη μοναχοφάικη αντίληψη του “παρτάκια” που αποδείχτηκε ότι δεν βγάζει πουθενά. Θέλω ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, θέλω να ξυπνήσει ο κόσμος, να μιλήσει, να εκφραστεί... Στο σχολείο δεν έμαθα τίποτα, αυτό που συμβαίνει τώρα εδώ είναι το σχολείο το καλό».
«Κατέβηκα γιατί σιχάθηκα τη διαφθορά και την ατιμωρησία... Εδώ συμβαίνει κάτι που δεν είναι κομματικοποιημένο, που δεν φοβούνται να έρθουν γονείς με τα παιδιά τους, που ξέρει να συνδιαλέγεται. Εμπιστεύομαι το λαό, γιατί αποδεικνύει ότι είναι πολύ πιο μπροστά από τους πολιτικούς του. Υπάρχει περισσότερη δημοκρατία στη λαϊκή συνέλευση από ό,τι στη Βουλή απέναντι».
Αντώνης, 23, φοιτητής – γραμματεία
«...Ανήκα κι εγώ μέχρι προχτές στη γενιά του facebook και του καναπέ, ώσπου κατάλαβα ότι έτσι δεν θ’ αλλάξει ποτέ τίποτα. Βλέποντας τι γίνεται στην Ισπανία και αλλού παθιάστηκα, ήρθα εδώ εξαρχής και θα κάτσω όσο χρειαστεί, ώσπου να μπορέσουμε να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό από εμάς για μας. Οι δικοί μου μ’ έχουν χάσει, αλλά τους λέω να μην ανησυχούν, έχω ήδη φτιάξει εδώ μιαν άτυπη οικογένεια που με έμαθε πολλά και με την οποία μοιράζομαι επίσης πολλά». Σταύρος, 31, αρχιτέκτονας – τεχνική υποστήριξη
«...Σπούδασα Αγγλία, δούλεψα κιόλας εκεί, γύρισα δέκα χρόνια μετά για να καταλήξω άνεργος με 4 πτυχία και ν’ ακούσω ότι “μαζί τα φάγαμε” και να μου ζητάνε να φορολογήσουν και το γάλα της μάνας μου... Αυτοί που μας έβαλαν σ’ αυτήν την περιπέτεια καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον της, να φύγουν, οι λύσεις τους απέτυχαν, τέλος. Τουλάχιστον εφαρμόζω αυτά που έμαθα προσπαθώντας να χωροθετήσω τέντες και σκηνές στην πλατεία!»
Ηρώ, 29, άνεργη – καλλιτεχνικές δράσεις
«Δεν με έφερε “κάτι” εδώ, δεν έχω πάει “κάπου”, το Σύνταγμα είναι το σπίτι μου. Έτσι νιώθω κι έτσι πρέπει να ’ναι. Ζητάω αλλαγή φάσης σε όλα τα επίπεδα, δεν ξέρω για το μετά, δεν είναι θεός το μετά, άσε που ξέρει εκείνο από μόνο του τι θα φέρει. Για να ζήσεις, άλλωστε, το μετά, πρέπει πριν να ζήσεις το τώρα». Αλέκα, 36, καθηγήτρια αγγλικών ή αλλιώς... «ψυχραιμία, παιδιά!»
«Ήρθα Σύνταγμα γιατί οραματίζομαι μια ζωή συλλογική, οικολογική, μακριά από χρήμα και ιδιοκτησία... Την ομάδα Ψυχραιμίας τη δημιουργήσαμε ύστερα από πρόταση μιας κυρίας, ώστε να διατηρηθεί το κλίμα ομόνοιας και δημοκρατικού διαλόγου στην πλατεία, να παραμείνει το “εμείς” πάνω από το “εγώ”. Θέλουμε να φτάσουμε στο σημείο όταν δύο άνθρωποι μαλώνουν, οι άλλοι να τους κυκλώνουν φωνάζοντας αγάπη, ψυχραιμία, ηρεμία! Οργανώνουμε πνευματικά παιχνίδια, ώστε να γνωριστούμε καλύτερα, προτείνουμε επίσης ρέικι, ρεφλεξιολογία και άλλες χαλαρωτικές τεχνικές – κάθε συνεισφορά δεκτή!»
φωτογραφία: Μάριος Λώλος
Βουλή είναι κατασκότεινη και σιωπηλή. Αυτό που συνειδητοποιεί κανείς έπειτα από λίγες μέρες είναι ότι Η πρώτη στιγμή που συνειδητοποίησα πού ακριβώς βρίσκομαι υπάρχει ήδη μια κατάκτηση για να επιδειχθεί: εντελώς ξαφνικά, σε και τι ακριβώς βλέπω ήταν κάπως σουρεαλιστική: μια αξιοπρεπής η πλατεία Συντάγματος, από το απόγευμα και οικογένεια καλοζωισμένων νεοαστών, μπαμπάς, μαμά και έφηβα παι- σκοτεινούς καιρούς, μετά, μετατρέπεται σε μια φωτεινή, ζωντανή, ρομαντική πόλη με άρωδιά, παίρνουν φόρα και φτύνουν ομαδικά τα τζάμια της λιμουζίνας του μα ελευθερίας. Οι άνθρωποι χαμογελούν ο ένας στον άλλο φιλικά, Χρυσοχοΐδη. Ένας χαμογελαστός ΜΑΤατζής τούς απωθεί ευγενικά και ευγενικοί, ανεκτικοί στο διαφορετικό και σέβονται ξαναφτιάχνει την αλυσίδα με τους συναδέλφους του, που δεν κρατάνε είναι περισσότερο τον διπλανό τους. Μοιράζονται ό,τι έχουν, δεν ρυπαίνουν, παίζουν κλομπ ούτε και χτυπάνε κανέναν στο κεφάλι με τη σιδερένια λαβή. ζωγραφίζουν, δημιουργούν και επικοινωνούν Μια 25χρονη χίψτερ ανεβασμένη στους ώμους του φίλου της ουρλιάζει μουσική και παιχνίδια, σε απόλυτα ήρεμο κλίμα. Παραδέχομαι ότι είχα πολλά χρόνια να δω «κλέφτες!» και οι φλέβες γράφουν στον λευκό λαιμό της. Σκηνές τέτοια όμορφη ατμόσφαιρα κάπου στην Αθήνα, ίσως σ’ αυτήν την ένταπου δεν περίμενα να δω τόσο ξαφνικά. Όταν έφυγα για τη Νέα Υόρκη, ση να μην την έχω δει καν ποτέ. Αμέσως συνειδητοποίησα πόσο πολύ πριν από τρεις εβδομάδες, άφησα μιαν άλλη πόλη πίσω μου, κάπως λείπει σε όλους μας αυτό – μια ανθρώπινη πόλη, με φιλικούς συμπονοθρή, μίζερη και απελπισμένη. Σε αδιέξοδο. Γύρισα προχθές – και λίτες. Είναι αυτό ακριβώς που δεν πέτυχαν, εδώ και δεκαετίες, γενιές πριν μου περάσει το τζετ λαγκ είδα τη Βασιλίσσης Σοφίας όπως δεν ολόκληρες πολιτικών, μιντιαρχών και κρατικής νομενκλατούρας. την είχα φανταστεί ποτέ. Και τους Αθηναίους τόσο τσατισμένους όσο Η αυτοοργάνωση και η υπευθυνότητα του ατόμου είναι η κεντριδεν τους έχω ξαναδεί ποτέ. κή φιλοσοφία του πειράματος. Η εθελοντική ομάδα καθαριότητας Λίγα μέτρα πιο πέρα, μπροστά στον Άγνωστο, ένα πλατύ και πυκνό δημιουργήθηκε την πρώτη μέρα και έστησε σ’ όλη την πλατεία δάσος από ανοιχτές παλάμες και κωλοδάχτυλα κάνει κάτι σαν μαύρες σακούλες απορριμμάτων και πράσινες της ανακύκλωσης, σε γηπεδικό κύμα αγανάκτησης. Είναι ένα πλήθος ανθρώπων απ’ όλες ζευγάρια. Ο κόσμος τις χρησιμοποιεί με εμμονή, δεν πετάει σκουπίδια, τις αστικές «φυλές» – σαν να ’χεις αδειάσει στο δρόμο έναν τυχαίο – παρά τις χιλιάδες που «ζουν» εκεί. Πίσω συρμό του μετρό. Ούτε ακροδεξιούς τους λες ούτε αναρχικούς. Είναι η πλατεία μένει καθαρή της συνέλευσης συστάθηκε η ομάδα ψυχραιμίκανονικοί, καθημερινοί άνθρωποι. Πιο κάτω, μια παρέα με ελληνικές από τη μικροφωνική ας, που αποτελείται από ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και σημαίες με κάνει να σηκώσω τα φρύδια – ακροδεξιοί; Πλησιάζοντας εθελοντές calmdowners. Έχει στόχο να κατευνάζει τις εντάσεις και να πιο κοντά βλέπω ότι είναι απλώς τέσσερεις ηλικιωμένες καλοντυμέδιευκολύνει τον ήρεμο διάλογο, με βασικά εργαλεία την ηρεμία και νες κυρίες, σαν να σχόλασαν από κουμκάν, που λένε ένα τραγουδάκι το χιούμορ. Γράφτηκα τελικά σ’ αυτήν την ομάδα, γιατί νομίζω ότι αυτό για κάποιο συγγενικό πρόσωπο του Θ. Πάγκαλου. Δεν υπάρχουν, ούτε είναι ένα από τα πιο βασικά θέματα που απασχολούν τους πολίτες σ’ φασιστικά σύμβολα, ούτε συνθήματα σε ακτίνα χιλιομέτρων από την αυτήν τη φάση: να παραμείνουμε όλοι ψύχραιμοι, ό,τι κι αν γίνει. πλατεία. Εκτός κι αν θεωρείται φασίστας όποιος κρατάει μια ελληνική Λίγα μέτρα πιο κάτω εκπέμπει το Ράδιο Ένταση 101,1, που στήθηκε σημαία και τραγουδάει τον εθνικό ύμνο – δηλαδή, ο μέσος έλληνας σε μια νύχτα και λειτουργεί 24ωρο, ενώ δίπλα είναι το ιατρείο με πατριώτης. Μάλλον όχι; Ας μη ζωγραφίζουμε, με το ζόρι, χιτλερικά δεκάδες γιατρούς, νοσηλευτές και εθελοντές φοιτητές. Η ομάδα μουστάκια στη θεία Όλγα και τις φίλες της. multimedia, που αποτελείται από δημοσιογράφους που έχουν χάσει Πιο κάτω, μετά τα σκαλιά, εκεί που οι βρισιές, οι κατσαρόλες και τις δουλειές τους, και η τεχνική υποστήριξη, για μικροφωνικές, φώτα, τα καντήλια ακούγονται αχνά, συντελείται αυθόρμητα και με πείσμα τηλεπικοινωνίες. Η ομάδα επικοινωνίας, η γραμματεία, η τράπεζα ένα πρωτόγνωρο πείραμα μετα-ιντερνετικής δημοκρατίας: χιλιάδες και η ομάδα περιφρούρησης. Η ομάδα πολίτες όλων των ηλικιών, με άξονα τα social networks και κοινά γνω- χρόνου, η ομάδα μεταφράσεων σίτισης, που καθημερινά διανέμει εκατοντάδες μερίδες σπιτικό ρίσματα την ανησυχία για το αύριο, το καθαρό μυαλό και την απόφασή φαγητό (της ηρωικής ελληνίδας μάνας) σε όσους ζουν στις σκηνές, τους να φέρουν πραγματική ανατροπή, προσπαθούν να εφαρμόσουν σε φτωχούς, άστεγους, μετανάστες και γενικά σε όποιον δηλώνει ότι τους κανόνες διεξαγωγής του δημοκρατικού διαλόγου. Στη χώρα που πεινάει. τον γέννησε, μετά τον διέσυρε και τον κατακρεούργησε σε βρόμικα Σ’ αυτήν τη μικρή πολιτεία, που μέσα σε δέκα μέρες ζει και ανατι ι συνειδητοποιήσε να τηλεοπτικά παράθυρα, και τώρα προσπαθεί πνέει ελεύθερα στην καρδιά της πόλης, υπάρχει ενθουσιασμός που σημαίνει «δεν διακόπτω το συνομιλητή μου πριν ολοκληρώσει» και είχα πολύν καιρό να δω. Η ένταση και η απειλή βίας απουσιάζουν «όταν θέλω να μιλήσω ζητάω πρώτα το λόγο». εντελώς, ακόμα και τις στιγμές που οι τόνοι ανεβαίνουν – κι αυτό Ας το παραδεχθούμε. Η άμεση δημοκρατία είναι σκληρό σπορ, συμβαίνει γιατί όλοι έχουν συμφωνήσει σοβαρά από την πρώτη στιγμή έχει μαρκαρίσματα και πτώσεις στο τερέν, αλλά όλοι εδώ γύρω δεν ότι αποκλείεται η βία. Και, επίσης, διότι υπάρχει κάτι ακόμα που είχα φοβούνται να γρατζουνιστούν ή και να ματώσουν. Γι’ αυτό άλλωστε να δω πολύν καιρό σ’ αυτήν τη χώρα: ένας κοινός στόχος, η ανατροπή ξεροσταλιάζουν κάθε νύχτα στις συνελεύσεις και στα μεταμεσονύχτια του αποτυχημένου και μη λειτουργικού πια πολιτικού σκηνικού. Το αν πηγαδάκια. Γι’ αυτό ψηφίζουν μία μία τις προτάσεις έπειτα από εξαη πλατεία θα τα καταφέρει, τελικά, θα το μάθουμε μετά από χρόνια, ντλητικό debate: από το εάν θα αποκλειστεί το κοινοβούλιο μέχρι το της Ιστορίας που ήδη γράφεται στο Σύνταγμα αν πρέπει να μείνουν οι καντίνες ή μήπως αυτό εμπορευματοποιεί τον διαβάζοντας τον επίλογο από τις τελευταίες μέρες του Μάη… ελευθεριακό χαρακτήρα της πολιτικής διαμαρτυρίας. Το ρολόι δείχνει μεσάνυχτα και οι ψηφοφορίες συνεχίζονται με ένταση και χωρίς να Αχιλλέας Πεκλάρης φεύγει κανείς από τη θέση του. Τώρα αποφασίζουν όλοι. Απέναντι, η
Σύνταγμα
Στο Σύνταγμα, στις 25 Μαΐου, αλλά και τις μέρες που ακολούθησαν… Είδα χιλιάδες κοινωνικά, ηλικιακά και ιδεολογικά ετερό κλητους πολίτες να συνυπάρχουν στην ίδια διαδήλωση και, χωρίς «καθοδηγητές» ή «περιφρούρηση», να επικοινωνο ύν μεταξύ τους χωρίς καχυποψία. Είδα ανθρώπους από τα ΜΑΤ να χαμογελάνε, πιάνοντας κουβέντα με διαδηλωτές. Είδα 3.000 άτομα καθισμένα σε μία πλατεία να κάνουν λαϊκή συνέλευση. Είδα 3.000 άτομα να θέλουν να μιλήσουν στη συνέλευση, αλλά να περιμένουν τη σειρά τους, ακούγοντας τον εκάστ οτε ομιλητή, όσο και να διαφωνούν μαζί του. Είδα αγχωμένους επαγγελματίες του συνδικαλισμού και της «επανάστασης» να «χαιρετίζουν» τη συνέλευση ουρλι άζοντας και την πλειοψηφία του κόσμου να τους γειώνει. Είδα νέους που δεν μπορούν να περπατήσουν, να ακούσουν ή να δουν να διαδηλώνουν και να διεκδικούν στη συνέλευση μία πόλη προσβάσιμη σε όλους. Είδα τον κόσμο φεύγοντας να πετάει σε σακούλες τα σκουπίδια του, αλλά και ξεχασμένα σκουπίδια άλλων. Είδα παιδικούς φίλους, άνεργους ενηλίκους πια, να επιμένουν να μένουν εδώ. Ίδωμεν…
φωτογραφία: Μάριος Λώλος
Ελισάβετ Τσιδεμιάδου
FIX HELLAS
«Ποια να συγκριθεί μαζί σου!»
Όλες οι στιγμές παρέα με μια Fix Hellas! Καλά, ο παππούς έπαθε πλάκα μόλις με είδε να πίνω μπίρα Fix Hellas! «Πού τη βρήκες;» με ρώτησε και τα μάτια του γούρλωσαν από απορία. «Στο περίπτερο, παππού…. Εδώ και μήνες, όλη η παρέα την έχουμε ανακαλύψει και τη γουστάρουμε τρελά!».
«Δηλαδή, ξαναβγήκε;» λέει σχεδόν συγκινημένος. «Τι λέμε τόση ώρα… Γίνεται χαμός με τη Fix Hellas». «Και παλιά γινόταν χαμός. Μεγαλώσαμε με τη Fix και τώρα, βλέπω και εσύ… Αυτή η μπίρα είναι ένα με την Ελλάδα». Ο παππούς μέσα σε λίγα λεπτά θυμήθηκε όλη τη ζωή του «Χαρές, λύπες,
δυσκολίες, γάμοι, γεννητούρια, πλατείες, καλοκαίρια, δουλειές, όλα με μια Fix» αναφέρει. Καθώς έτρεχα στο περίπτερο, ν’ αγοράσω μπίρες για τον παππού και εννοείται και για μένα, σκεφτόμουν ότι η Fix Hellas εκτός από απολαυστική είναι ιστορική, ελληνικότατη, γι’ αυτό και καμία άλλη μπίρα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της.
634 λέξεις για μια ιστορία που ξεπερνάει τα 150 χρόνια! Όλα ξεκίνησαν από ένα φόνο… Το 1850 ο Γιάννης Φιξ ζει στο Μόναχο, νοσταλγεί τον πατέρα του και έρχεται στην Ελλάδα για να τον δει. Φτάνοντας στο πατρικό του ακούει δύο πιστολιές. Πλησιάζει στον τόπο που ακούστηκαν τα δυνατά «ΜΠΑΜ» και αναγνωρίζει νεκρό τον πατέρα του. Ο νεαρός Γιάννης τρομοκρατήθηκε…Δεν ήξερε τι να κάνει: να μείνει στην Ελλάδα ή να επιστρέψει στο Μόναχο; Τελικά μένει και εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός στη χώρα που ήξερε να φτιάχνει μπίρα και ανοίγει το μικρό του εργαστήρι. Όμως, χρειαζόταν βοηθό για να φτιάξει μπίρα και δεν είχε φράγκα για να πάρει κάποιον. Η λύση ήταν ο γάμος. Παντρεύτηκε, και έτσι είχε και γυναίκα και βοηθό. Ο Κάρολος Φιξ φέρνει πρώτος στην Ελλάδα τον τεχνητό πάγο... Ο μεγάλος του γιος, Κάρολος, κρατά το μαγαζί όταν πέθανε ο πατέρας του. Η πελατεία μεγαλώνει και ο χώρος πλέον είναι πολύ μικρός για να καλύψει τον τόσο κόσμο που γουστάρει την μπίρα που φτιάχνει. Έτσι, ο Κάρολος Φιξ μεταφέρει το σπίτι του και το μαγαζί του στην εξοχική τότε λεωφόρο Συγγρού. Η μικρή χειροκίνητη βιοτεχνία μετατρέπεται σε ατμοκίνητο εργοστάσιο… Για να γίνει η μπίρα έχει ανάγκη χαμηλής θερμοκρασίας και ο μόνος τρόπος της εποχής είναι το χιόνι που φέρνουν οι αγωγιάτες με ζώα από την Πάρνηθα. Ο Κάρολος μαθαίνει ότι στην Ευρώπη έχουν αρχίσει να παράγουν τεχνητό πάγο και έτσι εφοδιάζει το εργοστάσιο με ψυκτικά μηχανήματα! Όταν πέθανε και ο Κάρολος, ανέλαβαν το εργοστάσιο οι δύο γιοι του, κάνοντας την επιχείρηση ακόμα πιο δυναμική!
Ο Πόλεμος, οι νέες βάσεις και το «προσωρινό» τέλος… Ο Πόλεμος και η Κατοχή ξεσπούν. Έτσι, η ζυθοβιομηχανία Φιξ υποχρεώθηκε να σταματήσει για λίγο την πρόοδό της. Όταν ο πόλεμος πέρασε, τα δύο αδέλφια μέτρησαν τις πληγές που προκλήθηκαν στα εργοστάσια και κατ’ευθείαν αναδιοργάνωσαν την επιχείρηση σε νέες βάσεις. Όμως, λίγα χρόνια αργότερα θα έρθει το τέλος της αυτοκρατορίας Φιξ, όταν το όνομα της οικογένειας ενεπλάκη στις πολιτικές αντιπαραθέσεις της εποχής. Το κλείσιμο της εταιρείας Φιξ έγινε το 1982. Όλα αρχίζουν ξανά… Μια τόσο μεγάλη και ενδιαφέρουσα ιστορία δεν μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους τους επιχειρηματίες κ. Γιάννη Χήτο και αδελφούς Γιώργο και Ηλία Γκρέκη, που έβαλαν το μεγάλο στοίχημα και με πάθος και όρεξη έφεραν και πάλι την μπίρα FIX σε κάθε ωραία στιγμή του Έλληνα. Η πρώτη φιάλη της Fix Hellas εμφιαλώθηκε στο υπερσύγχρονο ζυθοποιείο της Ολυμπιακής Ζυθοποιίας, στη Ριτσώνα Ευβοίας, το Μάρτιο του 2010, ενώ ένα μήνα αργότερα, οι Έλληνες είχαν στη διάθεσή τους την «παλιά αγαπημένη» τους. Η πρωτοβουλία των τριών Ελλήνων επιχειρηματιών βρήκε γρήγορα μεγάλη ανταπόκριση και η Fix Hellas πρωταγωνιστεί πλέον σε κάθε παρέα! Η μεγάλη ζήτηση έκανε τη διοίκηση και τα στελέχη της εταιρείας να ανεβάσουν τον πήχη πιο ψηλά: βάζουν τα δυνατά τους και φιλοδοξούν να πετύχουν μερίδιο αγοράς γύρω στο 10%, για τη φετινή χρονιά. Η ιστορικότερη ελληνική μπίρα είναι πάλι εδώ και γράφει νέα κεφάλαια στην ιστορία της, μέσα από την ποιότητα και την υπέροχη γεύση της…
4
1
1
3
4
2
30 εκατ. ευρώ περίπου επένδυσαν ο κ. Γιάννης Χήτος και οι αδελφοί Γιώργος και Ηλίας Γκρέκης για να εκσυγχρονίσουν το εργοστάσιο της Ολυμπιακής Ζυθοποιίας, στη Ριτσώνα, Ευβοίας το Μάρτιο του 2010.
Στο 20% της συνολικής ζήτησης μπόρεσε να ανταποκριθεί η Ολυμπιακή Ζυθοποιία το καλοκαίρι του 2010, καθώς η ζήτηση του κοινού ξεπέρασε κάθε προσδοκία. 150 εργαζόμενοι δουλεύουν αυτή τη στιγμή στην Ολυμπιακή Ζυθοποιία. Όταν ξεκίνησε η λειτουργία της απασχολούσε 30 εργαζομένους. Η διαρκώς αυξανόμενη ζήτηση της μπίρας Fix έκανε τους μετόχους της εταιρείας, το φθινόπωρο του 2010, να επενδύσουν αλλά 25 εκατ. ευρώ και ως εκ τούτου να προσλάβουν και άλλο προσωπικό.
ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ ΤΗΣ FIX HELLAS ΤΟ ; Καλοκαίρι, ξαπλώστρα, χαλάρωση, θάλασσα και… σταυρόλεξο! Έτοιμοι
3
2
Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΖΥΘΟΠΟΙΙΑ – FIX HELLAS ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ!
ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ 1. Έχουμε πάει στην……..του Μύρτου στην Κεφαλονιά. Λιώσαμε όλη μέρα, πίνοντας μπίρες Fix, παίζοντας ρακέτες και κάνοντας μακροβούτια! 2. ”Fix my…..” ζητά η όμορφη τουρίστρια απ’ τη γνωστή ανδροπαρέα, στο νέο τηλεοπτικό σποτ της Fix; (ξ.λ. με ελληνικούς χαρακτήρες) 3. Ο αριθμός των χρυσών μεταλλίων και διακρίσεων που έχουν απονεμηθεί στη Fix Hellas. (αναγράφεται σε όλες τις συσκευασίες, ψάξε) 4. Απολαμβάνουμε τη Fix Hellas σε μπουκάλια των 500 & 330 ml και στα αλουμινένια κουτιά των 500 & 330 ml. Τις συσκευασίες
αυτές, όταν τις «τελειώνουμε», τις πάμε για…..
ΚΑΘΕΤΑ 1. Ένας από τους τρεις δημοφιλείς ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν στο τηλεοπτικό σποτ της Fix Hellas. 2. Ποιο μήνα του 2010 επαναλανσαρίστηκε η Fix Hellas; 3. Γίνεται να πας σε …… ν΄ ακούσεις μουσική, και να μην πιεις Fix Hellas; 4. Ο Κάρολος Φιξ φέρνει στην Ελλάδα για πρώτη φορά τον τεχνητό …….
Φωτογραφία: Globaleye
Φωτογραφία: Globaleye
Φωτογραφία: Κορίνα Γκοβοστή Φωτογραφία: Κορίνα Γκοβοστή
Φωτογραφία: Κορίνα Γκοβοστή
Hταν μια όαση ειρήνης, αγάπης και αισιοδοξίας σε αντιδιαστολή προς το γενικευμένο κλίμα βίας, ανασφάλειας και μιζέριας. Το 7ο Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ Αθήνας δημιούργησε για δύο μέρες μία αυτόνομη ζώνη, μία άλλη πόλη μέσα στην πόλη, μια βαλβίδα κοινωνικής αποσυμπίεσης κόντρα στην οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική και πνευματική κρίση, ενάντια στο φόβο, τις απαγορεύσεις και τις εξαρτήσεις. Από το δίκτυο Ηλιόσποροι*
Σ
ε πείσμα σχεδόν όλων των ΜΜΕ που αποσιώπησαν το μεγαλύτερο ελεύθερο - αυτοδιαχειριζόμενο φεστιβάλ της πόλης, περισσότεροι από 150 μουσικοί και DJs σε 4 μουσικές σκηνές για όλα τα γούστα, περισσότερες από 30.000 χιλιάδες χαμογελαστές ψυχές έδωσαν το παρών στον Tαύρο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι εδώ και χρόνια διεκδικούν το... αυτονόητο: να αλλάξουν οι παράλογες και απάνθρωπες πολιτικές περί ναρκωτικών που μέχρι σήμερα φυλακίζουν τους χρήστες και πλουτίζουν τη ναρκωμαφία. Η καταστολή μάς έχει κοστίσει ήδη πολύ ακριβά σε ανθρώπινες ζωές και σε πολύτιμους οικονομικούς πόρους, που θα μπορούσαν να ενισχύσουν κοινωνικές παροχές που πλήττονται από τα άγρια μέτρα λιτότητας. Κατά τα πρότυπα πολλών θετικών παραδειγμάτων από το εξωτερικό (Πορτογαλία, Ισπανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ελβετία, Τσεχία, Γερμανία, Καλιφόρνια κ.α.) ζητάμε να σταματήσουν να διώκονται ποινικά οι εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες ουσιών στην Ελλάδα, να υπάρξει πλήρης αποποινικοποίηση της χρήσης, πλουραλισμός στις θεραπευτικές μεθόδους για τους τοξικοεξαρτημένους,
να υπάρξει αντικειμενική και αδογμάτιστη πληροφόρηση για την επικινδυνότητα των ουσιών, με έμφαση στην πρόληψη και τα επιστημονικά δεδομένα, ενώ οι ουσίες πρέπει να αντιμετωπίζονται με βάση την τοξικότητά τους. Ειδικότερα η κάνναβη πρέπει να ρυθμιστεί σε ένα πλαίσιο αντίστοιχο με των άλλων νόμιμων ουσιών (του καπνού και του αλκοόλ), να επιτραπεί η αυτοκαλλιέργεια για προσωπική χρήση και να υπάρξει ξεχωριστό νομοθετικό πλαίσιο για την κλωστική κάνναβη. Σε αυτήν την ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο κρίσης το κράτος μπορεί να έχει οικονομικό όφελος περισσότερα από 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο (εξοικονόμηση από καταστολή και έσοδα από φόρους) αντί για τα τουλάχιστον 600 εκατομμύρια που σπαταλάει κάθε χρόνο σε αδιέξοδες πολιτικές που είναι αποδεδειγμένα προς όφελος της ναρκωμαφίας και των κυκλωμάτων που την συντηρούν. Εν αναμονή των νομοθετικών εξελίξεων που προανήγγειλε και η Μένη Μαλιώρη, πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ, στην συζήτηση του Αντιαπαγορευτικού της Αθήνας, μένουμε στις δηλώσεις της ίδιας ότι σύντομα θα υπάρξει πλήρης αποποινικοποίηση της χρήσης και
της κατοχής μικροποσοτήτων για προσωπική χρήση, που θα αντιμετωπίζεται πλέον με διοικητικές κυρώσεις (συστάσεις για θεραπεία κ.λπ.) και όχι με ποινικές. Μας γεμίζει χαρά που 7 χρόνια συνεπούς δράσης, συνεχίζοντας βέβαια τον εικοσαετή αντιαπαγορευτικό αγώνα της ΕΣΕΑΝ και του ΡΑΚ, αποφέρουν καρπούς – καθώς είναι πολύ κοντά μια θετική νομοθετική ρύθμιση που θα καλύψει μέρος των αιτημάτων μας. Από το πρώτο Αντιαπαγορευτικό της Αθήνας στο Πάρκο Ελευθερίας το 2005, όπου 2.000 ψυχές έδωσαν δειλά δειλά το «παρών», μέχρι φέτος σε Αθήνα, Βόλο (1η χρονιά) και Θεσσαλονίκη (2η χρονιά), που δεκάδες χιλιάδες κόσμου απέδειξαν ότι δεν φοβούνται πλέον να βγουν ανοιχτά και να δείξουν ότι είναι πάρα πολλοί για να χωρέσουν στα κελιά, καλύψαμε πολύ δρόμο, αλλά είμαστε ακόμη στην αρχή της επανάκτησης των ελευθεριών μας. Μέχρι πότε θα διεκδικούμε τα αυτονόητα και θα αγωνιζόμαστε για τα απαγορευμένα; Σίγουρα μέχρι να λάμψει η αλήθεια, γιατί αυτή είναι η καλύτερη πρόληψη. *Οι Ηλιόσποροι είναι ένα δίκτυο νέων για την κοινωνική και πολιτική οικολογία (www.iliosporoi.net)
Ο ήχος του χρήματος Money ‘n’ jazz Του Λεωνίδα Αντωνόπουλου
Είναι το χρήμα το παν; Εάν περιμένετε απάντηση υπαρξιακού τύπου, ξεχάστε το. Άλλο θέλω να επισημάνω. Ότι σε εποχές οικονομικής ύφεσης, το χρήμα αποκτά πολύπλευρη υπόσταση. Το χρήμα δεν τραγουδιέται εύκολα. Ξορκίζεται ναι, αλλά δε γίνεται ποτέ –ή, μάλλον, γίνεται πολύ δύσκολα– συναίσθημα. Η λατρεία, η ανάγκη, η επιθυμία για χρήμα είναι απαγορευμένο θέμα για τη μουσική. Και είναι ίσως η μοναδική στιγμή που η μουσική έρχεται σε αναντιστοιχία με την κοινωνική πραγματικότητα. Οι περισσότεροι δημιουργοί χώνουν το κεφάλι στην άμμο, σαν τις στρουθοκαμήλους, όταν το χρήμα βρίσκεται στον πυρήνα κάθε συζήτησης.
Μ
όνο τα blues (και τα ρεμπέτικα, μην ξεχνιόμαστε…) είχαν ακομπλάριστη σχέση με το χρήμα. Ίσως λόγω της κραυγαλέας έλλειψης χρημάτων στον κόσμο των δημιουργών που προέρχονταν από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Πάντως, στα blues και στα ρεμπέτικα το χρήμα, και ό,τι σήμαινε η έλλειψή του, τραγουδήθηκε στην πραγματική, ωμή, του διάσταση. Στον υπόλοιπο μουσικό κόσμο έχουμε το «Money» των Pink Floyd, το «Money (That’s what I want)» του Barrett Strong, το «Money, money, money» των ΑΒΒΑ φυσικά, και μερικά ακόμη. Ο κόσμος της τζαζ είναι ένας διαφορετικός κόσμος. Γραμμένος στο μεγαλύτερο μέρος του χωρίς στίχους, όπου οι τίτλοι των κομματιών μοιάζουν με ιμπρεσιονιστικές ατάκες, ενώ τα τραγούδια ανήκουν
The Haig™ word and associated logos are trademarks. Diageo Brands B.V.2009
www.apolafste.ypeythina.eneap.gr
συχνά στο παλαιό «ελαφρό» ρεπερτόριο του αμερικάνικου τραγουδιού. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που η χρήση της λέξης «money» δηλώνει άποψη, θέση ή κατάσταση. Για παράδειγμα, στο «Money Jungle» του 1962, το θρυλικό άλμπουμ που ηχογράφησαν για την Blue Note ο Duke Ellington, ο Charles Mingus και ο Max Roach, ο τίτλος έγινε κάτι σαν σύνθημα για τους μαύρους και τους λευκούς διανοούμενους της εποχής. Θα περίμενε κανείς ότι εμπνευστής του θα ήταν ο ασυμβίβαστος Charles Mingus, κι όμως ήταν ο Duke που χρησιμοποίησε τον όρο «jungle», τον οποίο οι λευκοί είχαν επιβάλει στη μουσική του στα τέλη της δεκαετίας του ’20, για να μιλήσει, 30 χρόνια αργότερα και καταξιωμένος πλέον, για τη δική τους ζούγκλα. Διόλου τυχαία το άλμπουμ αυτό εξαιτίας του τίτλου του και, βεβαίως, χάρη στη θαυμάσια συνύπαρξη τριών «τεράτων» της τζαζ, αγαπήθηκε πολύ και συγκαταλέχθηκε
στα μουσικά μανιφέστα μιας εποχής που ο αγώνας για τη χειραφέτηση και την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων κορυφωνόταν. (Έναν χρόνο αργότερα ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ηγούνταν της μεγάλης διαδήλωσης στην Ουάσινγκτον, όπου έβγαλε τον θρυλικό του λόγο «I have a dream…»). Στις αρετές του άλμπουμ συγκαταλέγεται και η σύγχρονη προσέγγιση του Ellington στο παίξιμο και τη σύνθεση – απόδειξη μιας σπουδαίας προσωπικότητας που ήταν πάντα σε διάλογο, αλλά όχι απαραιτήτως και σε συμφωνία, με την κάθε εποχή. Την ίδια χρονιά, 1962, και στην ίδια εταιρεία, Blue Note, απογειωνόταν και το ταλέντο ενός από τους τζαζίστες, τους μετρημένους στα δάχτυλα, που πλούτισαν από την τζαζ: του πιανίστα Herbie Hancock. Το άλμπουμ ήταν το «Takin’ Off», το ντεμπούτο του Hancock στη μουσική. Είχε μόλις αφιχθεί
LIVE ON: 6 Ιουνίου, Cesaria Evora & Lura, Θέατρο Λυκαβηττού 7 Ιουνίου, Marianne Faithful, Θέατρο Λυκαβηττού 8 Ιουνίου, Laurie Anderson, Θέατρο Badminton 17 Ιουνίου, Τυνησία-Αίγυπτος: Η μουσική αφύπνιση, Τεχνόπολις 14 Ιουλίου, Thievery Corporation, Θέατρο Λυκαβηττού
OI ΔΙΣΚΟΙ
Money Jungle
Duke Ellington στη Νέα Υόρκη, ένας φέρελπις αλλά άγνωστος νεαρός πιανίστας –και άφραγκος– που δούλευε σκληρά για να επιβιώσει στη μουσική σκηνή. Πολύ σύντομα θα γινόταν ο πιανίστας του Miles Davis, αλλά την εποχή του «Takin’ Off» ούτε που το φανταζόταν. Για εκείνο το άλμπουμ έγραψε ένα κομμάτι που το ονόμασε «Empty pockets». «Ήμουν σε τραγική οικονομική κατάσταση όταν έγραψα αυτό το κομμάτι», ομολόγησε αμέσως μετά ο Hancock. Παρόλο που το «Empty pockets», όπως και άλλες συνθέσεις, επισκιάστηκαν από την τεράστια επιτυχία και τη φόρα του κλασικού «Watermelon man», που άνοιγε το άλμπουμ, το κομμάτι αυτό παραμένει μία πολύ δυνατή blues στιγμή, με τον ντράμερ Billy Higgins να κεντάει και τους Freddie Hubbard, τρομπέτα και Dexter Gordon σαξόφωνο, να ανταποδίδουν τη συνεργασία που είχε προηγηθεί με τον Hancock, με δύο θαυμάσια σόλο.
Τα χρόνια που θα έρθουν είναι σίγουρο ότι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε βροχή χρημάτων από τον ουρανό, όπως τραγουδούσε το 1936 στο «Pennies from Heaven» ο Bing Crosby, την εποχή που η Αμερική έβγαινε από την ύφεση του 1929. Είναι όμως –κάπως- παρήγορο να ακούς ξανά μερικές ηχογραφήσεις που είτε γράφτηκαν σε δύσκολες για τους δημιουργούς τους οικονομικές συνθήκες, είτε μιλούν για τον ρόλο που παίζει το χρήμα στη ζωή μας. Για τους περισσότερους δημιουργούς, το χρήμα θεωρείται «πεζό» ως θέμα, για τους εμπνευσμένους δημιουργούς όμως είναι ένα ακόμη θέμα. Που, αν πιάσει, είναι πιο αληθινό και από τη ζωή.
Takin’ off
Λίγες είναι οι ιστορίες που αξίζει να πεις και λιγότερες αυτές που αξίζει να εκμυστηρευτείς. Στο τέλος, όμως, αυτές είναι οι ιστορίες που αντέχουν στο χρόνο γιατί μιλούν για γνώση, ποιότητα και μοναδικότητα. Αυθεντικές ιστορίες που ταυτίζονται με την ιστορία του HAIG γιατί έχουν πραγματική αξία. Έτσι, το HAIG επιλέγει μοναδικές ιστορίες και παρουσιάζει στο κοινό τα HAIG ORIGINALS. Αληθινές ιστορίες καλλιτεχνικής έκφρασης που αξίζει να τις ζήσεις…
FIXED GEAR D E E P S E L G SΕναIN λλακτικά ποδήλατα στην καρδιά της πόλης… στο VCA
Μια ταχύτητα, ένας χρόνος παρουσίας, 1η Ιουλίου το μεγάλο πάρτι!!! Το Vicious Cycles Athens (VCA για τους γνώστες) γιορτάζει φέτος τα πρώτα του γενέθλια και με αφορμή αυτό ρωτάμε τον Gareth Jones τι δουλειά έχει ένας άγγλος ποδηλάτης στου Ψυρρή.
Πώς διάλεξες την Ελλάδα για να ανοίξεις την επιχείρησή σου; Αφού ταξίδεψα και δούλεψα σε πολλά μέρη της Ευρώπης ως manager για αλυσίδες καταστημάτων, επέστρεψα στην Ελλάδα που αγάπησα λόγω των συγκατοίκων μου που μεγάλωσαν εδώ. Στο διάστημα που ήμουν εδώ παρατήρησα ότι οι ποδηλάτες ήταν ελάχιστοι στους δρόμους, αλλά σε καθημερινή βάση αυξάνονταν. Τους έβλεπα να βολτάρουν αγκομαχώντας και ιδρώνοντας πάνω σε κάτι τεράστια «πολεμικά» mountain bikes και αναρωτήθηκα «what the bloody hell they’re doing?», έτσι αποφάσισα και ασχολήθηκα με τη δουλειά που έκανα ως έφηβος. Ήθελα να μεταφέρω το δικό μου knowhow στην εξελισσόμενη κοινότητα εδώ. Τι είναι το FIX GEAR και το SINGLE SPEED; Eίναι τα βασικά, πρώτα, απλά, ελαφριά ποδήλατα. Είναι ποδήλατα χωρίς ταχύτητες και άλλα περιφερειακά. Είναι φτιαγμένα με βάση τις ανάγκες, τη χρήση και τις αντοχές του αναβάτη, κυρίως για μεταφορά στην πόλη. Δεν έχουν κόστος συντήρησης (αφού δεν έχουν πολύπλοκα εξαρτήματα), ενώ λόγω βάρους (7-9 κιλά) δεν απαιτούν φυσική κατάσταση πρωταθλητή. To Single Speed δεν διαφέρει από τα κλασικά ποδήλατα, πλην του ότι έχει μία ταχύτητα. Το Fix Gear είναι διαφορετικό. Βασίζεται στην τεχνολογία του ποδηλατοδρομίου (πίστα) και ο πίσω
τροχός είναι ευθέως συνδεδεμένος με τα πετάλια, οπότε αν σταματήσεις το πετάλι σταματάει ο τροχός (tricky). Πόσο κοστίζει ένα τέτοιο ποδήλατο; Τα ποδήλατά μας ξεκινούν από τα 400 € και μπορούν να φτάσουν υψηλά, ανάλογα με τις απαιτήσεις του πελάτη. Βασικό συστατικό για κάθε ποδήλατο είναι όλα τα εξαρτήματά του να είναι καλά ποιοτικώς, με αποτέλεσμα τα «παιδιά» μας να είναι όλα «σκυλιά». Σημαντικό, επίσης, για εμάς είναι, αφού μιλήσουμε με κάθε επισκέπτη, να κατανοήσουμε τις ανάγκες του και να του προτείνουμε αυτό που του ταιριάζει καλύτερα. ΓΙΑΤΙ FIX GEAR ή SINGLE SPEED; • Ελαφρύ • Εύκολο στη χρήση • Tailor made στις ανάγκες το αναβάτη • Μοναδικό, customized, είναι μέσο… έκφρασης Single Speed – το πιο εύκολο ποδήλατο Fix Gear – για πιο έμπειρο ποδηλάτη Τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνει το κράτος για να στηρίξει τους ποδηλάτες; Το απλό: εδώ και χρόνια στην Αγγλία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, τα παιδιά στο σχολείο όταν γίνουν 9 παίρνουν ένα
Κείμενο-φωτ.: Χάρης Καπλανίδης
δίπλωμα οδήγησης ποδηλάτου. Είναι πολύ απλό, για να μπορείς άφοβα να οδηγήσεις πρέπει να ξέρεις πώς «λειτουργεί» ο δρόμος, τα σήματα, τα νοήματα και ό,τι χρειάζεται για να είσαι ασφαλής εσύ και οι γύρω σου. Αυτό πιστεύω ότι είναι απαραίτητο, αλλά και πολύ εύκολο να γίνει, αφού 1-2 ώρες σεμιναρίου είναι ένα όμορφο παιχνιδιάρικο διάλειμμα από τα μαθήματα. Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον; Θέλω το VCA να είναι ένα community bike shop. Έτσι λειτουργούν πολλά bike shops ανά τον κόσμο, αλλά εδώ αυτό δεν είναι διαδεδομένο. Ο καθένας που μπαίνει εδώ μπορεί να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία μας και εμείς του δείχνουμε πώς, τον «εκπαιδεύουμε», ώστε να μπορεί να σετάρει το ποδήλατό του μόνος του. Θέλω να είμαστε μία μεγάλη παρέα από ποδηλάτες που επικοινωνούν, συναναστρέφονται και μοιράζονται τις εμπειρίες τους και… να περνάμε καλά. Το πάρτι προπομπός για το «κοινωνικό ποδηλατάδικο» του Gareth οργανώνεται, μέχρι τότε για πολύχρωμα ποδήλατα, στο… Vicious Cycles Athens Urban Bike Shop +30 211 71 09 378 http://vca.gr/ info@vca.gr Μελανθίου 8, Ψυρρή, 105 54 Αθήνα
.843
.9
στρέμματα είναι το εμβαδόν του National Park της Νέας Υόρκης. Κλείστε τα μάτια και μεταφερθείτε για δευτερόλεπτα σε μια γωνιά του. Αν θέλετε.
.170
μέτρα είναι το ύψος του μεγαλύτερου υψώματος στη Δανία! Το δανέζικο ανάγλυφο διαμορφώθηκε κατά την εποχή των παγετώνων, και αυτός είναι ο λόγος που η χώρα είναι τελείως επίπεδη. Κάπου στο κέντρο της μόνο υπάρχει το εν λόγω… βουνό. Το νούμερο είναι εντυπωσιακό. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι εξίσου ενδιαφέροντες δανέζικοι αριθμοί από τη στήλη, συνεισφορά μας (καθυστερημένη) στο εξαιρετικό αφιέρωμα του περασμένου μας τεύχους στην όμορφη χώρα του βορρά της Ευρώπης. Οι «Αριθμίες» δεν χώρεσαν σ’ εκείνο το τεύχος. Είχαν πάει... Δανία!
ενδιαφέροντα νούμερα για το πολυσυζητημένο σίριαλ «Το νησί», που κέρδισε φέτος ακροαματικότητες και καρδιές: 4.000.000 ευρώ το κόστος παραγωγής, 150.000 ευρώ το κόστος κάθε επεισοδίου, 12 μήνες γυρισμάτων, 120 βασικοί ρόλοι, 150 κομπάρσοι (οι περισσότεροι Κρητικοί), 8 μήνες μελέτη για τα κοστούμια, 2.000 κοστούμια συνολικά, 12 μήνες προετοιμασίας για τα σκηνικά, 18 μήνες προετοιμασίας.
.1
ολυμπιακά μετάλλια δεν είναι και μικρή συγκομιδή. Το ακριβώς αντίθετο! Ειδικά, μάλιστα, για μία περίοδο 36 χρόνων. Το κατάφερε μία χώρα που δεν υπάρχει πια. Ο λόγος για την Ανατολική Γερμανία, η οποία από το 1952 μέχρι και το 1988 κατέκτησε 202 χρυσά, 189 αργυρά και 172 χάλκινα!
.150
.150
χρόνια συμπληρώθηκαν πρόσφατα από τον πρώτο επίσημο αγώνα ποδοσφαίρου που διεξήχθη στην Ελλάδα. Ήταν στις 3 Απριλίου του 1906, πραγματοποιήθηκε στο Ποδηλατοδρόμιο της Αθήνας και είχε ως αντιπάλους την ομάδα του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου και ομάδα άγγλων αξιωματικών του Ναυτικού.
από τον Πέτρο Ψωμά
στους 9 άνδρες λέγεται Γιώργος, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα επί των ελληνικών ονομάτων! Πράγματι, το αποτέλεσμα της σχετικής έρευνας έβγαλε νικητήριο όνομα το όνομα του πρωθυπουργού, του υπουργού Οικονομικών, του αρχηγού της Εθνικής Ελλάδος, του φίλου σας (δεν μπορεί, όλοι θα έχετε κάποιον φίλο Γιώργο) και τόσων άλλων. 11,1% είναι το σχετικό ποσοστό. Ακολουθεί –όπως μάλλον θα αναμένατε– το όνομα Γιάννης, με 8,55% και η συνέχεια της λίστας έχει ως εξής: Κώστας 7,97%, Δημήτρης 7,65%, Νίκος 6,93%, Παναγιώτης 4,91%, Βασίλης 3,6%, Χρήστος 3,56%, Θανάσης 2,43%, Μιχάλης 2,27%, Βαγγέλης 1,98%, Σπύρος 1,97%, Αντώνης 1,87%, Αναστάσιος-Τάσος 1,64%, Θόδωρος 1,57%, Ανδρέας 1,54%. Ανεπίσημη είναι η εν λόγω έρευνα – οι… σπάνιοι, μη στενοχωριέστε!
.121
ημέρες το χρόνο διαρκούν κατά μέσον όρο οι βροχοπτώσεις στη Δανία. Το κλίμα είναι γενικά ήπιο λόγω της επίδρασης του Ρεύματος του Κόλπου του Μεξικού. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους ο άνεμος είναι δυνατός –και ειδικά το χειμώνα– και για το λόγο αυτόν η Δανία είναι από τις πρώτες χώρες στον κόσμο στη χρήση της αιολικής ενέργειας.
.1026
1.026 μέρες διαρκεί η περίοδος μιας πλήρους περιστροφής του πλανήτη Άρη.
.50
50 χρόνια πριν θα απαντούσαμε με ευκολία και ακρίβεια στην ερώτηση «τι παράγει –και τι εξάγει– η Ελλάδα μας;». Κάπως έτσι θα απαντούσαμε: σύκα, σταφίδα, εσπεριδοειδή, καπνά, ελιές, λάδι, λιγνίτη, γούνες, βαμβάκι… Αλήθεια, τι απαντάμε σήμερα;
.32 στους 3 έλληνες καπνιστές άρχισαν να καπνίζουν σε ηλικία μεταξύ των 15 και των 18! Άλλο ένα τρίτο των καπνιστών μας ξεκίνησαν τη συνήθεια ενώ ήταν σε ηλικία 18 έως 22 ετών. Αυτά έδειξε πρόσφατη έρευνα που αφορά το κάπνισμα στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα 32,9% των Ελλήνων άρχισαν να καπνίζουν ενώ βρίσκονταν στο ηλικιακό φάσμα από 15 έως 18 ετών, ενώ σχετικό είναι και το ποσοστό (32,5% για την ακρίβεια) αυτών που πρωτοκάπνισαν στις ηλικίες 18 έως 22 ετών. Άλλα ενδιαφέροντα ποσοστά που αφορούν τους καπνιστές μας αναφέρονται στο επίπεδο εκπαίδευσής τους (42,7% είναι απόφοιτοι ανώτατης εκπαίδευσης), στην εργασιακή τους κατάσταση (34,3% εργαζόμενοι, 20% συνταξιούχοι, 15,7% επιχειρηματίες, 9,5% φοιτητές) και στη μέση ετήσια κατανάλωση κατ’ άτομο που προσδιορίζεται στα 3.000 τσιγάρα!
είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι της χώρας!
.1
είναι το νούμερο με το οποίο ξεκινούν τα barcodes των ελληνικών προϊόντων. Εντοπίστε τα, αγοράστε τα, καταναλώστε τα.
.15
εκατοστών σχισμή προκάλεσε μια γυναίκα όταν έπεσε κατά λάθος στον υπεραιωνόβιο πλέον πίνακα του Πάμπλο Πικάσο «Ο ηθοποιός», κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικού προγράμματος στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Οι ειδικοί αισιοδοξούν πως ο αξίας 130.000.000 δολαρίων πίνακας θα επισκευαστεί!
.7.314
χιλιόμετρα είναι το μήκος της ακτογραμμής της Δανίας. Το Βασίλειο της Δανίας (ή παλαιότερα Δανιμαρκία) ή απλώς Δανία είναι μια χώρα που βρίσκεται στη Σκανδιναβία, στη βόρεια Ευρώπη. Συνορεύει από ξηρά μόνο με τη Γερμανία, ενώ από θάλασσα γειτνιάζει με τη Σουηδία, τη Βόρεια Θάλασσα και τη Βαλτική. Απλώνεται πάνω στη χερσόνησο της Γιουτλάνδης και πάνω σε εκατοντάδες νησιά, άλλα μεγάλα όπως το Σχέλαν και άλλα μικρά και ακατοίκητα. Στη Δανία ανήκουν τα αυτόνομα νησιά Φερόες, καθώς και η τεράστια Γροιλανδία.
Έλληνες κάνουν μεταπτυχιακές ή διδακτορικές σπουδές. Από αυτούς, 52.000 φοιτούν στα 459 προγράμματα σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων, 11.000 στα 26 προγράμματα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και περίπου 25.000 σε πανεπιστήμια του εξωτερικού (οι περισσότεροι στο Ηνωμένο Βασίλειο).
ιδιαίτερα ονοματεπώνυμα υπαρκτών συνανθρώπων μας (είτε το πιστεύετε είτε όχι), αλιευμένα από τους τηλεφωνικούς καταλόγους της επικράτειας: Σουλτάνα Κουτσουκλανιότογλου, Τίμιος Τέλειος, Βρασίδας Βρυκόλακας, Ολυμπία Φάρσαλα, Σεβαστή Φέτα, Λέλα Τρέλα, Ζήσης Γεράσης, Ελπιδοφόρος Προσπαθόπουλος, Γουλιέλμος Στέλιος, Ακριβή Γουρούνα, Ροδόλφος Παπιομύτογλου, Χαριτωμένη Ταράτσα, Σγουρή Λεμονιά, Παγώνα Σίγουρα, Ζωή Νάχη, Παρασκευή Μεσημέρη, Παρθένα Τσιμπούκα, Τριανταφυλλιά Πορτοκάλη.
.18
.768.000
.520
.87.958
.1
32 χιλιάδες έλληνες φοιτητές φοιτούσαν το ακαδημαϊκό έτος 20072008 στις έξι πιο δημοφιλείς για σπουδές Ελλήνων χώρες του εξωτερικού. Οι χώρες είναι, κατά σειρά, οι ακόλουθες (και το πλήθος των φοιτητών μας στις παρενθέσεις): Αγγλία (16.051), Γερμανία (6.077), Ιταλία (5.054), ΗΠΑ (2.030), Γαλλία (1.952) και Τουρκία (884).
στίχος τού (και ρετρό) Αττίκ, για αποχαιρετισμό. Προσφορά στη μνήμη του σπουδαίου μας καλλιτέχνη (κατά κόσμον Κλέωνα Τριανταφύλλου) και συνεισφορά στη θεματική ενότητα του σημερινού μας τεύχους. Στίχος από τραγούδι του βιωματικό: «Μα δεν είναι οι καρδιές όλες το ίδιο καμωμένες, ούτε κι οι αγκαλιές στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες...» Καλό, θερμό καλοκαίρι, ω συνέλληνες – ξέρετε εσείς!
O ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΚΟΥΠΑΤΟΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΦΙΛΟΙ… Βασίλης 20, φοιτητής του τμήματος Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Ένα πράγμα ονειρεύομαι: Να τελειώσει η εξεταστική και να φύγουμε για Σαμοθράκη! Αρχές Ιουλίου, παίρνουμε τις σκηνές και όλα τα αναγκαία και ταξιδεύουμε για camping! Θα κάτσουμε 15 μέρες και θα είμαστε οργανωμένοι- όχι όπως πέρυσι που ήμασταν χύμα στο κύμα… Θα ξυπνάμε το πρωί (προς μεσημεράκι), θα φτιάχνουμε με γκαζάκι τον «μεγάαααλο καφέ» που ακούει στο όνομα «ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΚΟΥΠΑΤΟΣ», θ’ απολαμβάνουμε το διπλό ελληνικό καφέ. – ο καθένας στην κούπα του- και θα γελάμε με όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ.. Τα μεσημέρια θα εξερευνούμε τις βάθρες κάνοντας ατελείωτες βουτιές στις λίμνες και τα βράδια θα χορεύουμε κάτω από τον ήχο των κρουστών… Προς το παρόν, σταματάω τα όνειρα και πάω για διάβασμα. «Γιάννη, βάλε στη φωτιά έναν καφέ ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΚΟΥΠΑΤΟΣ και φέρε τις σημειώσεις σου. Άντε, μήπως περάσουμε κάνα μάθημα γιατί αλλιώς μας βλέπω να ξυπνάμε χαράματα στη Σαμοθράκη, μόνοι και να διαβάζουμε…»
Ηλίας, 27, μέλος του συγκροτήματος «fterna»
Ευγενία, 31, λογίστρια Τελικά ο «ΛΟΥΜΙΔΗΣ» ενώνει 3 γενιές!
Έχουμε ανακαλύψει ένα μικρό παραδοσιακό καφενείο στα Πετράλωνα. Μαζευόμαστε τα μέλη της μπάντας πριν πάμε για πρόβα! Πίνούμε «ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΚΟΥΠΑΤΟΣ» με το ιδανικό χαρμάνι για διπλό ελληνικό και το άρωμα που σου σπάει τη μύτη, τρώμε τα λουκουμάκια τριαντάφυλλο, παίζουμε τάβλι (και πάντα τσακωνόμαστε) και όταν το θυμηθούμε πάμε για πρόβα…
Τι εννοώ; Τις προάλλες ήμαστε στο χωριό, οικογενειακώς. Και ο καθένας μας έχει το δικό του καφέ. Η γιαγιά επιμένει παραδοσιακά «ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ». Αυθεντικό χαρμάνι, μοναδική γεύση και πλούσιο άρωμα που σε πάει σε άλλη εποχή…Η μαμά έχει ανακαλύψει τον ελληνικό «ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ χωρίς καφεΐνη» και εγώ δεν αλλάζώ με τίποτα τον «ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΚΟΥΠΑΤΟΣ». Οι συνάδελφοι στη δουλειά μού έμαθαν το νεανικό χαρμάνι του «ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΚΟΥΠΑΤΟΣ» και έχει γίνει η αγαπημένη μου συνήθεια κάθε πρωί και κάθε απόγευμα που πίνω καφέ. Είναι ο ιδανικός καφές για διπλό ελληνικό και εννοείται τον απολαμβάνω στην ειδική κούπα μου με τον παπαγάλο σε αστεία σχέδια κόμικς. «Χορταστικός» μεγάααλος καφές... Η μεστή και απαλή του γεύση είναι μαγεία!...Η «μαγεία», όμως, συνεχίζεται όταν η γιαγιά μάς λέει τον καφέ… Και πάντα έχει να πει περισσότερα για μένα. Λογικό, αφού τον πίνω κουπάτο…
Έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες.
ι Ξέρετε λόλητνικού
0 κιλά ε 6.000.00 ονται ετησίως άγ καφέ παρ σιο Οινοφύτά στο Εργοσ ο μέσα στην όν μ ώ των, εν έχει δεκαετία ία τα υ τελε ς κ γ τεί ο ό ο διπλασιασ γής. παραγω
Όλα άρχισαν το 1919… Τα τρία αδέλφια της οικογένειας Λουμίδη, ο Αντώνιος, ο Νίκος και ο Ιάσων, αφού είχαν εργαστεί σε διάφορα καφεκοπτεία της εποχής, πήραν τη μεγάλη απόφαση και άνοιξαν το πρώτο κατάστημά τους στον Πειραιά. Όλη μέρα δούλευαν και προσπαθούσαν να βρουν τους τρόπους που τα χαρμάνια τους θα γινόντουσαν καλύτερα!...Μετά από πολύ ψάξιμο και επίπονες προσπάθειες πρότειναν τον «Έτοιμο καφέ Λουμίδη» και άλλαξαν για πάντα τα δεδομένα στην κατηγορία του ελληνικού καφέ. Σύντομα όλος ο Πειραιάς έπινε «Λουμίδη» με αποτέλεσμα το 1923 να λειτουργήσει το δεύτερο κατάστημά τους. Ο «Έτοιμος καφές Λουμίδη» με το πλούσιο άρωμά του σε συνδυασμό με τους προσεχτικά επιλεγμένους κόκκους του γίνεται γρήγορα γνωστός στην Αθηνα και σ’ όλη την Ελλάδα. Όλοι μιλούσαν για τη μοναδική γεύση του και το εξαιρετικό χαρμάνι και ήθελαν να δοκιμάσουν αυτό τον υπέροχο καφέ! Τρία χρόνια μετά, βλέποντας τη μεγάλη ζήτηση, τα αδέλφια Λουμίδη, αφού κατοχύρωσαν την εμπορική ονομασία ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ, άρχισαν την πώληση ελληνικού καφέ εκτός των καταστημάτων τους και δημιούργησαν το προϊόν ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ. Η πορεία στο χρόνο συνεχίζεται και ο ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ καταφέρνει να «εγκλιματίζεται» στην ελληνική πραγματικότητα μεταφέροντας τις αξίες της διαχρονικότητας και ποιότητας που τόσο καλά
πρεσβεύει. Ζωντανό παράδειγμα είναι το νέο τηλεοπτικό σποτ για το «ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ»: «Το γέλιο και ο Έλληνας πάνε μαζί… Ο Έλληνας είναι από καλό χαρμάνι και με ιστορία. Να, όπως ο Λουμίδης» λέει με χαμόγελο ο Κώστας Βουτσάς στο Σπύρο Παπαδόπουλο... Ο Κώστας Βουτσάς, ως πιο έμπειρος και συνηθισμένος στα δύσκολα, μας θυμίζει πως οι Έλληνες με το χιούμορ τους πάντα ξεπερνάνε όλες τις δυσκολίες και με το γλυκό τρόπο του ενθαρρύνει τον Σπύρο Παπαδόπούλο, που δείχνει απογοητευμένος από την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα. Ένα σποτ που μιλάει για το εδώ και τώρα, κουβαλάει αισιοδοξία και βάζει λίγο
χρώμα στο γκρίζο που κυριαρχεί. Αλλά και το δεύτερο σποτ έχει αισιοδοξία, φρεσκάδα και χιούμορ.. Μας βάζει στο παιχνίδι μια παρέας (που θα μπορούσε να είναι κάθε παρέα που περνάει ατελείωτες ώρες μαζί απολαμβάνοντας το διπλό ελληνικό καφέ «ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΚΟΥΠΑΤΟΣ»). Η παρέα, λοιπόν, παίζει παντομίμα, προσπαθούν να βρουν τη λέξη που τους περιγράφει ο φίλος τους, η ώρα περνάει χωρίς κανείς να έχει καταφέρει να τη βρει. Με το που εμφανίζεται όμως ο Θέμης, με τους διπλούς ελληνικούς «ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΚΟΥΠΑΤΟΣ» για όλη την παρέα, όλοι κατευθείαν βρίσκουν τη λέξη που έψαχναν τόση ώρα …
Ψήνεσαι να πας Καραϊβική
με το μεγαλύτερο κρουαζιερόπλοιο του κόσμου; Πάρε μέρος “ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΑΑΑΛΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ”
www.koupatosonline.gr O Παπαγάλος χρειάζεται τη βοήθειά σου για να ανακαλύψει το κρυμμένο θησαυρό του Αυτοκράτορα Λουμιδιανού! Βρες στις συσκευασίες ΛΟΥΜΙΔΗΣ ΚΟΥΠΑΤΟΣ 100γρ και 200γρ τον ειδικό, δισδιάστατο κωδικό, σκάναρέ τον στο www.koupatosonline.gr ακολουθώντας τις οδηγίες και δες αν θα κερδίσεις ένα από τα: Sony Vaio VPCEA3L1E/W laptops με CPU Core i3, γραφικά ΑΤΙ και ανάλυση οθόνης 1366Χ768 iPhone 4
ΣΤΟ
Ακόμα, μπορείς να ταξιδέψεις στις 5 Ηπείρους, να συλλέξεις στοιχεία απαντώντας δύσκολες ερωτήσεις στους φύλακες των ναών και να αυξήσεις τις συμμετοχές στη μεγάλη κλήρωση: για μια Κρουαζιέρα στην Καραϊβική, για 2 άτομα με το μεγαλύτερο κρουαζιερόπλοιο του κόσμου!
ν έχει δημιουργηθεί Ένα διαδραστικό, διασκεδαστικό online παιχνίδι παγκόσμιων γεωγραφικών γνώσεω ύψεις! στο www.koupatosonline.gr και σε περιμένει μέχρι τις 15/07/20011 να το ανακαλ
Το στυλ καθορίζεται από την πορεία σου Ο μπαμπάς μου αγαπούσε τόσο το rock ’n’ roll, που βάφτισε το γάτο μας Elvis. Όμως δεν ήταν αυτό που με οδήγησε στο vintage. Της Ρόδης Καγκελάρη // φωτογραφία: Μαριέττα Φαμέλη
Δ
εν ξέρω αν όλοι νιώθουν τη μιζέρια της εποχής μας, κάποιοι πάντως σίγουρα νιώθουμε την ανάγκη να ξεφύγουμε απ’ αυτήν και να επιστρέψουμε σε εποχές πιο αγνές και απονήρευτες. Σε εποχές που οι λεπτομέρειες είχαν νόημα και οι άνθρωποι ικανοποιούνταν από τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας, όχι λόγω μικρής απαίτησης αλλά λόγω σημασίας. Το vintage και το ρετρό παραπέμπουν κυρίως στην περίοδο 1920 με 1950. Αφορούν την αισθητική στο ντύσιμο, την αρχιτεκτονική, τη μουσική, τα αυτοκίνητα, αλλά και τη διασκέδαση, τις σχέσεις, την επικοινωνία, το χιούμορ. Το swing παραπέμπει στο βαρύ πολεμικό κλίμα του
’40 και το rock ’n’ roll στο αιώνιο καλοκαίρι του ’50. Δεν υπάρχει κάποια φιλοσοφία ή ιδεολογία πίσω από το ρετρό. Σε άλλους αρέσει αισθητικά, σε άλλους από μόδα, σε άλλους επειδή αρέσει στην παρέα τους. Κάποιοι δεν ξέρουν καν τι είναι. Όλοι, ωστόσο, το απολαμβάνουν ως μία σημαντικά διαφορετική εναλλακτική του mainstream. Όπως με όλα τα στυλ, έτσι και με το vintage: δεν ξυπνάς μια μέρα και αποφασίζεις ότι στο εξής θα ντύνεσαι, θα χορεύεις και θα ακούς τη μουσική μιας συγκεκριμένης εποχής. Καταλήγεις εκεί κάνοντας μια διαδρομή στο χρόνο, χωρίς σχεδιασμό και πρόγραμμα. Το στυλ του καθενός καθορίζεται από την πορεία του. Προσωπικά, είχα σχετικά
ερεθίσματα από μικρή: στον πατέρα μου άρεσε το rock ’n’ roll, μ’ έπαιρνε και χορεύαμε, είχαμε κι έναν γάτο που τον έλεγαν Elvis... Ωστόσο, στο στυλ κατέληξα πολύ αργότερα και μετά κατάλαβα ότι ήταν από αισθητική ανάγκη. Όπως σε όλα τα στυλ, υπάρχουν από πολύ φτηνά έως πολύ ακριβά ρούχα. Μπορεί κανείς να βρει πολύ αξιόλογα πράγματα σε μαγαζιά με μεταχειρισμένα ή να παραγγείλει μέσω internet. Χειροποίητα ρούχα και αξεσουάρ, πολύ πιστά στην τότε αισθητική, θα βρείτε στα Vintage & Crafts Bazaar, που διοργανώνει η γυναικεία ομάδα Les Broderies Anglaises. Τo rock ’n’ roll βασίζεται σε μία τεχνική αρκετά δύσκολη και
περιλαμβάνει πολύ τον αυτοσχεδιασμό ακριβώς λόγω της μουσικής, που είναι γρήγορη, ζωηρή και ξεσηκωτική. Ωστόσο, μπορεί κανείς να χορέψει αρκετά σύντομα. Το δύσκολο δεν είναι να μάθεις τα βήματα, είναι να τα ξεπεράσεις και να τα χρησιμοποιήσεις έτσι που να μπορείς να εκφράσεις αυτό που ο ίδιος νιώθεις όταν χορεύεις. Η χορευτική ομάδα των Rollin Foxes διοργανώνει 50s πάρτι και events στο «Blue Fox», αλλά και στο δρόμο. Επίσης παραδίδει δωρεάν μαθήματα χορού. Επειδή ο αριθμός είναι περιορισμένος, πρέπει οπωσδήποτε να επικοινωνήσετε νωρίτερα στο rollin_ foxes@yahoo.gr. Για τα πάρτι μπορείτε να ενημερώνεστε από το Facebook: Rollin Foxes.
Με άπειρο χρόνο για χάσιμο και κανέναν προορισμό Κάθε φορά που τον συναντάω με εκπλήσσει που δεν αγχώνεται με τίποτα. Όλοι τρέχουμε σαν τρελοί, ο Γιώργης Χριστοδούλου δεν βιάζεται. Δύσκολα θυμώνει. Δεν απογοητεύεται. Θα τον συναντήσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Ισπανία να κάνει συναυλίες και τις νύχτες ταξιδιάρικες. Σε αυτό το μεγάλο παιδί δώσαμε 23 λέξεις και μας έδωσε σκέψεις. Του Λάμπρου Αραπάκου (*larapakos@ypovrixio.gr*)
ρετρό Ρετρό - Μετρό: διασχίζουν υπογείως το τοπίο μας...
Flaneur «Είμαι ένας διαβάτης κάτω από τις μύτες σας όλες τις μέρες του χρόνου, κυρίες και κύριοι... είμαι η Ευτυχία!» (από το «flaneur»)
Αθήνα - Βαρκελώνη Η ευτυχία σε απόσταση μόλις τρεισήμισι ωρών!
έρωτας «...όνομα *ουσιαστικόν*, πολύ *ουσιαστικόν*, ενικού αριθμού» (η Κική Δημουλά έδωσε τον ορισμό)
συντροφικότητα Όνομα ουσιαστικόν, ίσως το πιο ουσιαστικόν, γένους θηλυκού...
κρίση Όσο πιο πολύ μιλάμε γι’ αυτήν, τόσο τρέφουμε τον εγωισμό της και τη μεγεθύνουμε.
πτώχευση Όσο τη φοβόμαστε, τόσο το χειρότερο μήπως θα ’ταν καλύτερα να συμφιλιωθούμε με την ιδέα πως έχει ήδη συντελεσθεί και να αρχίσουμε την αυριανή μέρα χωρίς φόβο, αλλά με φαντασία και δημιουργικότητα;
αλληλεγγύη Το ύψιστο δείγμα πολιτισμού... γιατί ο πολιτισμός δεν βρίσκεται μόνο στα θέατρα και τα μουσεία...
Info
παιχνίδι Αγγελία: Ανταλλάσσω παιχνίδια: virtual, ηλεκτρονικά, πλαστικά, τυχερά και άτυχα, επιτραπέζια και παρασκηνιακά με απρόβλεπτα παιχνίδια του μυαλού χωρίς κανόνες. Τιμές ευκαιρίας - Πληροφορίες εντός.
Αργεντινή Ο ήχος των κυμάτων που τραγουδούν τους στίχους της Αλφονσίνας Στόρνι, οι φωνές των καλόκαρδων και παθιασμένων «πορτένιος», όλα προσκαλούν σ’ αυτήν την τόσο πλούσια και μαγευτική χώρα - Περιμένω να φθινοπωριάσει γρήγορα για να τη γνωρίσω...
διεθνής καριέρα Διόρθωση για το τυπογραφείο: παρακαλώ, αλλάξτε το διεθνής με το «προσωπική» και το καριέρα με το «πορεία».
αναγνωρισιμότητα Ένα τσόφλι που αν το σπάσεις θα δεις πως δεν περιέχει τίποτα!
βόλτα ...Αξίζει πραγματικά όταν έχεις άπειρο χρόνο για χάσιμο και κανέναν προορισμό...
ηρεμία Το Adagio του Albinoni... μια αγκαλιά από τον άνθρωπό σου... η μυρωδιά ενός χωραφιού γεμάτο ανθισμένα χαμομήλια... η φωνή του Chet Baker.
Φωτογραφία: Ιgnasi Casas
βινύλιο Η βελόνα στο βινύλιο, ένα μικρό καράβι που αυλακώνει μια θάλασσα από ήχους...
ρομαντισμός Φθαρμένη λέξη που εκλιπαρεί για επανεφεύρεση...
αποσκευές Μεταφράζω από τα ισπανικά έναν στίχο από το πρώτο τραγούδι του album: «ελαφρύς από αποσκευές, απολαμβάνω το τοπίο κι έτσι αφήνομαι να παρασυρθώ...»
live Να ζεις για το «απρόβλεπτο»...
jazz Μπλε νότες σε μαύρο βελούδο...
επαφή Τα φύλλα της λεύκας χαϊδεύουν το γεμάτο φεγγάρι...
μοναξιά H μοναξιά είναι εχθρός μου - η μοναχικότητα φίλη μου.
Κρίση «Την είπαν την ορμή, που φτιάχνει αγάπη μέσα στο λιβάδι» (Μάνος Χατζιδάκις)
«Υποβρύχιο» Tο πιο vintage και καλοκαιρινό γλύκισμα στην ιστορία της ζαχαροπλαστικής!
τάει χωρίς βιασύνη, που σημαίνει αυτός που περιδιαβαίνει, αυτός που περπα Ονόμασε τη νέα του δισκογραφική δουλειά «flaneur», και ένα ορχηστρικό ς. Το cd αποτελείται από 7 ισπανόφωνα, 3 γαλλόφωνα τυχαία, αφημένος στην εντύπωση και το θέαμα της στιγμή καλοκαίρι στην Αργεντινή. τραγούδι και κυκλοφορεί ήδη και στην Ισπανία και το
Αδιανόητα παπούτσια και καπελίνα H πελατεία της Αμερικανικής Αγοράς απαρτίζεται από διαφόρων ειδών ανθρώπους: «ψαγμένους» θιασώτες του vintage που αναζητούν ρούχα άλλων εποχών, νέους και νέες που ψάχνουν πιο οικονομικές λύσεις ένδυσης, αλλά και ενδυματολόγους θεατρικών παραστάσεων.
Β
όλτα στον πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο, στην Αθηνάς. Στάση στον αριθμό 30, στην Αμερικανική Αγορά. Δύο όροφοι και χιλιάδες κομμάτια second hand και vintage, για όλα τα γούστα και τις… τσέπες, παραταγμένα στις κρεμάστρες τους. Η Ελένη Λάρδα, ιδιοκτήτρια της παλαιότερης και μεγαλύτερης (400 τ.μ.) Αμερικανικής Αγοράς στην Ελλάδα, μας υποδέχεται με ένα χαμόγελο και πολλή όρεξη να μας μιλήσει για το κέφι κα το μεράκι της: «Η ιδέα γι’ αυτό το μαγαζί ξεκίνησε από τον πεθερό μου, ο οποίος ήταν παθιασμένος με την ανακύκλωση. Ταυτόχρονα εγώ ενδιαφερόμουν για το ρούχο και τις τάσεις της μόδας. Ενώνοντας αυτά τα δύο προέκυψε αυτό το μαγαζί». Και η ίδια συλλέκτρια vintage ρούχων και αντικειμένων, μας δείχνει με καμάρι τη συλλογή της με τα υπέροχα βραδινά τσαντάκια (εξαιρετική η μινιατούρα Louis Vuitton), αλλά και με κούκλες (ξεχωρίζει η Μπάρμπι του ’60), τα οποία δεν πωλούνται. Πώς, όμως, ξεκίνησε η εξάπλωση των Αμερικανικών Αγορών; «Στην Αμερική, εδώ και δεκαετίες, οι άνθρωποι καθαρίζουν τις ντουλάπες τους και δίνουν τα ρούχα σε φιλανθρωπικές οργανώσεις (Ερυθρός Σταυρός, Στρατός της Σωτηρίας). Τα ρούχα που συγκεντρώνονται σε μεγάλες αποθήκες είναι πάρα πολλά και πωλούνται σε εμπόρους, ώστε οι οργανώσεις να εξοικονομήσουν χρήματα για τους σκοπούς τους» μας εξηγεί η κυρία Ελένη. Η ίδια επιλέγει τα κομμάτια που διαθέτει στο μαγαζί της κατόπιν συχνών επισκέψεων σε δύο μεγάλες αποθήκες στο Σικάγο και τη Νέα Υόρκη. Αποφασίζω να εξερευνήσω αυτό το χρωματικό κομφούζιο που ξετυλίγεται μπροστά μου. Ο ένας όροφος περιλαμβάνει άπειρα casual ρούχα. Στον δεύτερο μπορεί να ανακαλύψεις διάφορους «θησαυρούς»: μια φοβερή συλλογή από vintage τουαλέτες, και-
νούργια ρούχα από επώνυμες αμερικανικές φίρμες (Calvin Klein, Donna Karan, Guess), δερμάτινα και καμπαρντίνες, άπειρα αξεσουάρ κ.ά. Η ποικιλία ξαφνιάζει, ενώ όλα τα κομμάτια είναι ανεπανάληπτα και μοναδικά. Τα ρούχα είναι σε άριστη κατάσταση – απολυμαίνονται στην Αμερική και στη συνέχεια σιδερώνονται με ατμοσίδερο. Όσο για τις τιμές, σε αφήνουν άφωνο: οι λάτρεις του επώνυμου ρούχου μπορεί να βρουν, π.χ., καινούργιο (με την ετικέτα του) πουκάμισο Ralph Lauren στα 35 ευρώ. Οι «κολλημένοι» με τα vintage μπορούν να επιλέξουν ένα υπέροχο πρασινογάλαζο ολομέταξο φόρεμα με το ζακετάκι του στα 117 ευρώ. Ta casual ρούχα (στον πρώτο όροφο) κοστίζουν από 3 έως το πολύ 20 ευρώ. Ευχαριστημένες θα μείνουν και οι κυρίες όλων των ηλικιών, που θέλουν να βρουν ένα ξεχωριστό κομμάτι για κάποια επίσημη περίσταση, επιλέγοντας μία από τις υπέροχες τουαλέτες του καταστήματος που ξεκινούν από 80 ευρώ. Ενώ το κατάστημα πραγματοποιεί και εκπτώσεις (-30%) δύο φορές το χρόνο (τέλος Ιουνίου και Φεβρουαρίου) που κρατούν για ενάμιση μήνα. Για αρκετές ώρες στριφογυρίζω θαυμάζοντας χρώματα, αγγίζοντας υφάσματα, φορώντας αδιανόητα παπούτσια και καπελίνα, ποζάροντας στον καθρέφτη με καμπαρντίνες. Τελικά, η επίσκεψη στην Αμερικανική Αγορά είναι πραγματικά διασκεδαστική (ιδιαίτερα αν φεύγεις κρατώντας το υπέροχο πουά πράσινο φόρεμα, με αβυσσαλέο ντεκολτέ, που λάτρεψες με την πρώτη ματιά).
Φωτογραφία: Ναστάζια Αράπογλου
Της Νατάσας Κεφαλληνού
Mανία για Το παλιό τσαντάκι της γιαγιάς, το σακάκι του παππού, εκείνη η κελεμπία της μάνας σου και η «καμπάνα» του πατέρα σου δεν είναι για τα μπαούλα της νοσταλγίας. Το παλιό έχει μέλλον. Ρεπορτάζ: Νατάσα Κεφαλληνού Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Κ
οιτάζω γύρω μου και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι βρίσκομαι στην καρδιά της Αθήνας εν έτει 2011. Γύρω μου φιγούρες που ξετρύπωσαν από άλλες εποχές. Νιώθω σαν επισκέπτης στα back stage ταινιών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Με περιτριγυρίζουν καλοντυμένες γυναίκες με μεσάτα φορέματα, φουρό, λουλουδάτες μακριές πουκαμίσες. O χώροs του The Booze Market είναι γεμάτος με μικρούς ανεκτίμητους vintage θησαυρούς: στις κρεμάστρες «λικνίζονται» φορέματα, τουαλέτες, πουκάμισα, φούστες από τα 50s, 60s, 70s, 80s. Τα περισσότερα είναι εμπριμέ, με πρωτότυπα κοψίματα και «περίεργα», άγνωστα σ’ εμένα, υφάσματα. Στους πάγκους είναι αραδιασμένα λογιών λογιών αξεσουάρ που θέλω να τα πάρω όλα. Λίγο καιρό πριν, σε μια βόλτα στο Άμστερνταμ, ανακάλυψα ότι στη δυτική Ευρώπη η λογική της επανάχρησης είναι αρκετά διαδεδομένη. Η πόλη είναι γεμάτη υπαίθριες αγορές, second hand και vintage stores. Oι νεαροί Ολλανδοί δίνουν μάχες, αναζητώντας ένα όμορφο, ξεχωριστό και φτηνό κομμάτι.
Μάλιστα, η κουλτούρα αυτή είναι τόσο εμπεδωμένη, ώστε στο μεγαλύτερο υπαίθριο πάρτι της χώρας, το Queen’s Day, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του Άμστερνταμ βγάζουν πάγκους στο δρόμο έξω από τα σπίτια τους, πουλώντας ό,τι θεωρούν πως δεν τους είναι πλέον χρήσιμο: ρούχα, παπούτσια, βιβλία, έπιπλα, δίσκους και ό,τι άλλο βάζει ο νους σου. Αμέτρητοι θησαυροί αραδιασμένοι στο δρόμο αναμένουν να αλλάξουν χέρια! Να σημειώσουμε ότι όταν λέμε vintage αναφερόμαστε σε καινούργια, αλλά κυρίως μεταχειρισμένα είδη, τα οποία δημιουργήθηκαν μεταξύ των δεκαετιών 1920 και 1990. Η… μανία για τα vintage αναπτύχθηκε τα τελευταία 20-25 χρόνια σε χώρες όπως η Αγγλία, η Ολλανδία κ.α. Μάλιστα υποστηρίζεται ότι η ζήτηση των vintage ενδυμάτων αυξήθηκε αλματωδώς, όταν γνωστά μοντέλα και σταρ του Χόλιγουντ άρχισαν να τα λανσάρουν στις αρχές του ’90. Οι φανατικοί υποστηρικτές τους επιμένουν ότι ένα τέτοιο κομμάτι έχει πολλά πλεονεκτήματα: είναι μοναδικό, καλής ποιότητας, με ασυνήθιστα υφάσματα, ευφάνταστο στυλ και προσιτό στην τιμή. Ενώ η «ανακάλυψή»
του θεωρείται διασκευαστικό παιχνίδι, που μοιάζει με το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, αφού είναι αναγκαίο να δαπανήσεις αρκετές ώρες αναζητώντας το «διαμαντάκι» μέσα σε σωρούς στοιβαγμένων ρούχων. H vintage κουλτούρα δεν αποτελεί μόνο μια εκκεντρική και εξεζητημένη ενδυματολογική επιλογή, αλλά και μια απάντηση στο μοντέλο του δυτικού πολιτισμού της υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης υλικών αγαθών. Οι επιπτώσεις αυτού του μοντέλου –η καταστροφή του περιβάλλοντος, οι άθλιες εργασιακές συνθήκες στα εργοστάσια των πολυεθνικών σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, ο πολιτισμός των σκουπιδιών– γέννησαν αρκετούς επικριτές, που είδαν στην κουλτούρα της επανάχρησης μια κάποια λύση. Φυσικά, η επανάχρηση δεν αποτελεί μανιφέστο ανατροπής μιας κοινωνίας που στηρίζεται στην ακόρεστη εκμετάλλευση/καταστροφή του ανθρώπου και του περιβάλλοντος. Ωστόσο, είναι μια συνειδητή επιλογή που μπορεί να κάνει κανείς ως καταναλωτής, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν στηρίζει και δεν συναινεί στις πρακτικές της αγοράς και των πολυεθνικών.
e και η Στην Ελλάδα το vintag ρησης κάάχ κουλτούρα της επαν ς βήματα του νουν τώρα τα πρώτα οικονοη υ – σε μια συγκυρία πο ο όραμα στ ος μική κρίση έβαλε τέλ οπτης σκ ρό της ατέρμονης και απ ηνή σκ e tag κατανάλωσης. Η vin ί, θε τη ρο της Αθήνας έχει συγκ όοπ ωτ πρ ς διαθέτοντας ήδη του η ώτ πρ Η ς. τη ρους εκπροσώπους ό αϊκ ην αθ ο παρουσίασή τους στ Μάη στο κοινό έγινε στα μέσα του ργαδιο υ πο The Booze Market, ry cto Fa s νώνουν η The Craft Οι a. tiv με την Booze Coopera της le, sty e ειδήμονες του vintag ίηπο τα με ς επανάχρησης και τη ν τη ς ντα λώ σης ήταν εκεί, διαλα ιέτο ς, του εια πρωτότυπη πραμάτ ία ορ απ θε κά μοι να μας λύσουν ην κουλκαι να μας μυήσουν στ ν οι: Ηoly ίχα τούρα τους. Συμμετε αγορά, η νικ Mustache, Αμερικά re su ea Tr Abused, Preloved, tage, vin ng house, Uturn, Feeli le mb hu Super Katerina, My isance, rn Fu , workshop, Datsy fex Yesterday’s bread.
Holy Mustache Κινείται στο χώρο με μια vintage κοκκινόμαυρη κελεμπία με πανέμορφα κεντίδια. Η μακριά του γενειάδα ξεχωρίζει από μακριά. Είναι ο Holy Mustache. «Η vintage κουλτούρα είναι επίκαιρη και οικολογική, έχει να κάνει με την ανακύκλωση και τις αρχές του δίκαιου εμπορίου» σημειώνει. «Επιδιώκουμε να διερευνήσουμε και διευρύνουμε έναν άλλο τρόπο ζωής που βασίζεται στην επανάχρηση, την τροποποίηση, τη μη βία, την ελευθερία, τις τέχνες, την πολιτιστική εξέλιξη, τη vegan κουλτούρα. Η κατάσταση έχει φτάσει σε αδιέξοδο στις σύγχρονες πόλεις και απαιτείται ένα άλλος τρόπος βίωσης της καθημερινότητας. Νομίζω ότι είναι ιδανική η περίοδος, εν μέσω οικονομικής κρίσης, για την επέκταση της κουλτούρας της επανάχρησης αφού δίνει λύσεις, οικονομικές και πρακτικές. Επί πλέον είναι φιλική και προς τα ζώα, αφού αγοράζοντας ένα δερμάτινο από second hand ή vintage store δεν συμβάλλεις στο να θανατωθεί ακόμα ένα ζώο». H πρόσφατη δημιουργία του χώρου Holy Room (Ψυρρή, Παλλάδος 21) δεν αποσκοπεί μόνο στη διάθεση vintage ρούχων, αντικειμένων, επίπλων κ.λπ., αλλά και στη δημι-
ουργία ενός χώρου που θα αποτελέσει μια πολυ-δυναμική πλατφόρμα επικοινωνίας και διαδραστικότητας μεταξύ καλλιτεχνών και κολεκτιβών που θα επικοινωνούν και θα πλαισιώνουν διάφορα πρότζεκτ. Άννα Οικονόμου Η Άννα κρατά στα χέρια ένα αντικείμενο που από μακριά μοιάζει με κουτί για καπέλα. Πλησιάζοντας διαπιστώνω ότι πρόκειται για ένα μεγάλο τσίγκινο κύπελλο της φυτίνης ΕΛΑΪΣ! Πρόκειται για ένα από τα πολλά ενδιαφέροντα μικροαντικείμενα που διαθέτει στη συλλογή της, τα οποία αποδεικνύουν ότι ακόμα και τα πιο αναλώσιμα πράγματα έχουν τη δική τους ιστορία και πορεία στο χρόνο. Αρκεί να τη διασώσεις. Η Άννα έχει σπουδάσει σχεδιάστρια μόδας, έχει περιηγηθεί αρκετά στον κόσμο, και τα τελευταία 15 χρόνια αποφάσισε να «ριζώσει» στην Ελλάδα. Δουλεύει σπίτι φτιάνοντας τσάντες σε περιορισμένα αντίτυπα. Σχεδιάζει – κόβει – ράβει και τις προωθεί μόνη της, κυρίως σε καταστήματα. «Το vintage μού άρεσε πάντα. Το σπίτι μου είναι γεμάτο με αντίστοιχα έπιπλα και μικροαντικείμενα, κυρίως απ’ τη δεκαετία του ’50-60.
Μεταπολεμικά, επειδή υπήρξε μεγαλύτερη οικονομική άνεση οι άνθρωποι έδειξαν ενδιαφέρον για το design. Ο σχεδιασμός, οι φόρμες, τα μοτίβα, τα υλικά, τα χρώματα και συνολικότερα η κουλτούρα εκείνης της εποχής αποπνέουν πρωτοτυπία, ευρηματικότητα και φρεσκάδα. Αυτά σήμερα έχουν εκλείψει, όλα είναι αναμασημένα» επισημαίνει. Για την Άννα η «ανακάλυψη» και απόκτηση ενός vintage ρούχου βάζει σε κίνηση και ένα νοερό ταξίδι στο χρόνο. «Είναι πολύ ωραίο να πηγαίνεις σε αγορές, ειδικά της Ευρώπης και να βλέπεις “τρελά” ρούχα, ωραία ή άσχημα, και να αναρωτιέσαι με ποια λογική φτιάχτηκαν, ποιος τα έβαλε, πού; Έχω κάποια φουρό και φτιάχνω ολόκληρα σενάρια, για αιθέριες υπάρξεις που τα φόρεσαν και πήγαν σε κάποιο χορό με τον καβαλιέρο τους». «Τα ρούχα αυτά φτιάχτηκαν και χρησιμοποιήθηκαν σε μια άλλη εποχή, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν και μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν γιατί η ποιότητά τους είναι πολύ καλή. Σε αντίθεση με τα καινούργια ενδύματα που τα υλικά τους είναι ευτελή και γι’ αυτό είναι τελείως αναλώσιμα».
Το επό crafts fac μενο Vintage Scho tory ol b Culture θα and Holy Mustach y the e πραγματο ποιηθεί το Vintage τοκύριακο έως και τα 18 & 19 Ιουνίου από σαββαμ τι (Κολοκοτρ εσάνυχτα στη Στοά ς 2μμ το τις 22.00, ώνη 57). Το Σάββατο υ ΒOOZE οι H 18 & Greek Re oly Mustache Vinta /6 από ge tr άζουν Retr o Fans 80’s & 90’s π Culture αρ o videos, dis & Vintage Party με μ ουσιc ο & 90s ενδυ o lights, groovy mo υσική, ods, 80s μασία. Για το www.fa πληροφορ c ίε School/21 ebook.com/pages/V ς δείτε 57102017 intage8054 thebooze market.blo 4 και το www. gspot.com
Στέλλα Βασιλειάδου Θα μπορούσαν να στοιβάζονται στις σκονισμένες αποθήκες των παλαιοβιβλιοπωλείων ή να είχαν γίνει χαρτοπολτός: κι όμως, η «Πολυάννα», οι «Μεγάλοι εφευρέτες», η «Κυρά της λίμνης», οι «Μικρές κυρίες» –σε εκδόσεις 20-30 χρόνων πριν– αποτελούν την πρώτη ύλη για τις πρωτότυπες τσάντες από εξώφυλλα βιβλίων που φτιάχνει η Στέλλα. Έχοντας μακρά πορεία στο design, τη μόδα και την εικονογράφηση, η Στέλλα πλέον κατασκευάζει στο στούντιό της στη Θεσσαλονίκη καλαίσθητες χειροποίητες τσάντες, ανακυκλώνοντας υλικά που ήταν καταδικασμένα να καταλήξουν στα αζήτητα (π.χ., σακιά από εισαγόμενα όσπρια). Παράλληλα, εμπορεύεται vintage ρούχα σε συνεργασία με τον Holy Mustache. «Την ενασχόληση με το vintage την… κληρονόμησα από τη μαμά μου, η οποία εκτιμούσε πολύ τα παλιά πράγματα και δεν πετούσε τίποτα. Στη συνέχεια άρχισα και εγώ να συλλέγω vintage από τα ταξίδια μου στο εξωτερικό. Μου άρεσε πολύ ότι το vintage σου δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώνεις μια εντελώς προσωπική αισθητική και να μην είσαι η κόπια του άλλου» υποστηρίζει.
«Στην Αθήνα η vintage σκηνή είναι διαδεδομένη, στη Θεσσαλονίκη είναι παρθένο ακόμα το έδαφος, αλλά υπάρχει ανταπόκριση. Η vintage κουλτούρα νομίζω ότι ήρθε την κατάλληλη στιγμή στην Ελλάδα: σε περίοδο οικονομικής κρίσης, σε μια συγκυρία που ο κόσμος αναθεωρεί τα προηγούμενα μοντέλα ζωής, τον καταναλωτισμό, τον πολιτισμό των σκουπιδιών. Αποτελεί έτσι μια εναλλακτική πρόταση πιο φιλική για τους ανθρώπους και τη φύση. Και μόνον ότι δεν αγοράζεις ρούχα που παράγονται από υποχρεωτική εργασία παιδιών νομίζω ότι είναι σημαντικό». Νάγια Φερεντίνου «Τα σκουπίδια του ενός είναι ο θησαυρός του άλλου» υποστηρίζει η Νάγια, που σχεδιάζει και φτιάχνει χειροποίητα κοσμήματα. «Έχω επιρροές από τις δεκαετίες ’60-70 και τα περισσότερα υλικά που χρησιμοποιώ είναι vintage. Τα μοτίβα τους έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον» αναφέρει. «Χρησιμοποιώ αυτά τα υλικά γιατί με εμπνέει η αισθητική τους, αλλά και γιατί υποστηρίζω την ανακύκλωση και την επανάχρηση ενάντια στη λογική της υπερκατανάλωσης» αναφέρει. Το «δυνατό σημείο» των κοσμημάτων της
Νάγιας είναι ο εμπνευσμένος συνδυασμός παλιού και νέου και η μοναδικότητά τους, σε τιμές απίστευτα προσιτές (δείγμα της δουλειάς της μπορείτε να δείτε στο facebook pf my humble workshop). Θεόδωρος Στούμπος Ο Θοδωρής δραστηριοποιείται στο vintage ρούχο τον τελευταίο χρόνο, διατηρώντας το κατάστημα u turn recycled fashion (Παρασκευοπούλου 25, Περιστέρι) με κομμάτια από την Αυστραλία. Στην ερώτηση γιατί κανείς να επιλέξει ένα vintage ρούχο, μας απαντά: «Γιατί είναι εξαιρετικά φτηνό, σε σχέση μάλιστα με την ποιότητα που προσφέρει. Γιατί είναι μοναδικό, και με αυτό τον τρόπο μπορείς να ξεχωρίσεις αισθητικά σε μια εποχή ομοιογενοποίησης και μαζικής κουλτούρας. Επίσης, επειδή αυτά τα ρούχα τα παρήγαν σε μιαν άλλη εποχή, που ήταν σχεδιασμένα για να φοριούνται χρόνια και να περάσουν σε άλλα μέλη της οικογένειας, είναι καλοφτιαγμένα και από ανθεκτικά υλικά».
Καλωσορίζουμε στο πλήρωμα του Υποβρυχίου τον ραδιοφωνικό παραγωγό τού Εν Λευκώ Μανώλη Οικονόμου. Σε κάθε τεύχος ο Μανώλης, καθισμένος στο μπαλκόνι του κτήματος Appleton, ατενίζοντας τον ζεστό ήλιο των τροπικών να δύει και να δίνει τη θέση του στη νύχτα, μας διηγείται μια διαφορετική ιστορία με ένα ποτήρι ρούμι στο χέρι. Καθώς όμως ξετυλίγεις το κουβάρι των εξωτικών του ιστοριών, ανακαλύπτεις ότι στην πραγματικότητα δε διαβάζεις, αλλά ακούς τη γνώριμη φωνή του να σ’ τις αφηγείται…
ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ, ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ Παρά τη σύντομη γνωριμία μας, καλλιεργήθηκε μεταξύ μας η άνεση και το θάρρος που με έκανε να τον ρωτήσω περισσότερα. Μου εξομολογήθηκε με φυσικότητα πως ήταν και είναι τα πάντα, πάντοτε, παντοιοτρόπως. Αλάτι στη θάλασσα αλλά και κόκκος του σε κλεψύδρα, εργαλείο που χάραζαν ιερογλυφικά, ιερέας, μάντης, αιρετικός όλων των θρησκειών που πιστεύτηκαν αλλά και απίστευτων, δοξάρι βιολιού μα και σκανδάλη όπλου και ξανά από την αρχή αέρας. Αέρας σε στόματα που μιλάνε, σε τρομπέτες που φυσάνε, αέρας που ταξιδεύει ιλιγγιωδώς μέσα σε καταιγίδα, αλλά και στάσιμος, και μετά πάλι ον. Και λοιπόν; Παρά την αιώνια, απαράμιλλη σε μέγεθος και ποιότητα γνώση, παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια ερμηνείας και ανάλυσης. Περιορίστηκε στην έρευνα για τα ξεχασμένα διπλά σύμφωνα. Όμως, γιατί; Τι οδήγησε αυτήν τη σπάνια, πολυδιάστατη οντότητα να επιλέξει μια τέτοια «σμίκρυνση» της υπόστασης και των δυνατοτήτων της; Άφησε να εννοηθεί www.apolafste.ypeythina.eneap.gr
πως άνθρωποι αδηφάγοι, ανικανοποίητοι, χαώδεις ρουφούσαν την αρετή και τη γαλήνη του πολύ πιο εξουθενωτικά από τα έντομα που τον απομυζούσαν όταν ήταν τροπικό λουλούδι. Θέλησα να τον μεταπείσω, επισημαίνοντας την κωμική, τη διονυσιακά γελοία όψη που έχουν οι άνθρωποι όταν έχεις το κουράγιο να τους δεις έτσι. Του είπα ένα σωρό ιστορίες, θυμάμαι πιο πρόσφατα αυτή με τον Νάσο, τον Τσιουρή και τον Κυριάκο. Ο Νάσος ο ξενέρας, ένας τραγικός, απροσάρμοστος, ανέραστος νέος, άρπαξε την ευκαιρία μιας κάποιας κοινωνικής ενσωμάτωσης πριν από λίγα χρόνια. Έγινε emo που τον έλεγαν Jerry, με laptop στην πλατεία Συντάγματος και αφοσίωση στους κώδικες συμπεριφοράς και εμφάνισης. Όλη αυτή η εποχή είναι ασφαλώς παρελθόν, μαζί με τις φάπες που δεχόταν με στωικότητα από τους κάγκουρες. Αναζήτησε έναν λιγότερο πρωτότυπο μα σαφώς πιο διαχρονικό χώρο ένταξης, και έγινε ο Νάσος ο πειρατής. Ως χουλιγκάνος στην κερκίδα, με μπουκάλι γεμάτο… περίεργες ουσίες, βιώνει αισθητά
Αφηγείται ο Μανώλης Οικονόμου λιγότερη πλήξη και τρώει σαφώς λιγότερο ξύλο, ενώ γνώρισε και τη σκανδαλώδη εύνοια της τύχης για πρώτη φορά. Γνώρισε τον Τσιουρή το βλάχο, που τιμά με το παραπάνω το προσωνύμιό του και, έτσι στερημένος από μυαλό, εμπειρίες και εμφάνιση όπως είναι, κάνει τον Νάσο να φαίνεται σχεδόν cool!.. Επιθυμώντας να ανταποδώσει τη στήριξη και την αποδοχή του Νάσου, ο «βλάχος» τον βόλεψε επαγγελματικά, βάζοντάς τον στη δουλειά που και ο ίδιος εξασκούσε. Ο Νάσος ο ξενέρας, ο πρώην Jerry o πειρατής, είναι πλέον δημοτικός αστυνομικός που κόβει κλήσεις παράνομης στάθμευσης – μάλιστα, δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο γιατί είναι καινούργιος και θέλει να δείξει πως αξίζει το μισθό του. Τα κίνητρα του Τσιουρή του βλάχου, όμως, είναι διαφορετικά. Ο Μποντλέρ είχε γράψει πως είναι κάποιου τύπου αρετή να γνωρίζεις ότι είσαι κακός, μα αυτό που είναι πραγματικά ασυγχώρητο είναι να κάνεις το κακό από βλακεία. Ο Τσιουρής, κυριευμένος από ένα δαιμόνιο συμπυκνωμένης βλακείας ανάμεικτης με
κακία, μοίραζε κλήσεις για παρανομίες που αυτός μόνον έβλεπε. Στο σημείο αυτό ο συνομιλητής μου, το μοναδικό αυτό ον, με διέκοψε γελώντας, καθώς είχε πέσει κι εκείνος θύμα των δύο αυτών ανόητων! Μου είπε πως του ήταν αδύνατο να κατανοήσει, ακόμα και με το μεγαλειώδες συμπαντικό πνεύμα του, τι παράβαση είχε κάνει. Μου έδωσε χαρά το γέλιο του και συνέχισα, για να του γνωρίσω τον «καλό» της ιστορίας, τον Κυριάκο τον άντρα. Ο πανύψηλος και μποντιμπιλντεράς Κυριάκος, αν και ευκατάστατος επιχειρηματίας, στο γυμναστήριο (μάλιστα!) φοράει κόκκινο μπλουζάκι με σφυροδρέπανο και τα ξεχασμένα αρχικά CCCP σε άσπρο χρώμα. Το είχε φτιάξει στο Μινσκ, δίνοντας μερικά δολάρια παραπάνω στους επιτηδευματίες που ήταν αρχικά απρόθυμοι να τυπώσουν κάτι τέτοιο. Το πάθος του για το κόμμα και τις πορείες ήταν όπως αυτό για τις γυναίκες, το δεύτερο άγγιζε τα όρια του ψυχαναγκασμού, αν κρίνω από τις παραδοχές που έκανε στα κριτήρια επιλογής, έστω και για μια βραδιά. Σε μια τέτοια αρπαχτή έπαθε ένα ατυχηματάκι στο ξενοδοχείο που
συνήθιζε να πηγαίνει. Υπήρχαν καθρέφτες σε όλους τους τοίχους, και γούσταρε να βλέπει την ερωτική αλλά και τη σωματική του πρόοδο, αυτήν που αφορά γράμμωση και όγκο. Αυτό που δεν έβλεπε ήταν μια αναδίπλωση της ευτελούς μοκέτας που τον έκανε να σκοντάψει ενώ δοκίμαζε τις αντοχές των ποδιών του, όρθιος, με την κοπέλα όλη πάνω του. Όταν έπεσαν επάνω στην επίσης αναξιόπιστη πόρτα, το κόντρα πλακέ υποχώρησε από την ορμή των σωμάτων τους, τα οποία σωριάστηκαν στο διάδρομο. Μια συστάδα από συμμετρικά παραταγμένα κεφάλια θορυβημένων και φιλοπερίεργων «γειτόνων» πελατών δημιουργήθηκε – και το ενοχλητικό τους σούσουρο έκανε τον Κυριάκο να συνέλθει από το σοκ και να αναφωνήσει ένα επιβλητικό «Τι κοιτάτε, ρε!». Αυτοί οι ήχοι έφεραν τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου στον ορίζοντα των γεγονότων. Φυσικά, δεν ήθελε να χάσει έναν τέτοιο πελάτη και με φιλικό τρόπο του είπε, «Αμάν, ρε ψηλέ, κάθε φορά που έρχεσαι θα την κάνεις τη ζημιά σου». Δεν τον πείραξε το εξτραδάκι που έδωσε στον υπεύθυνο για την πόρτα, ούτε τα σιχαμένα βλέμματα των άλλων, ούτε καν το στούκο, αφού όλη τη μηχανική ενέργεια από την πρόσκρουση την απορρόφησε το απαλό σώμα της παρτενέρ του. Τον πείραξε που ακριβώς αυτό το κορμί θα στερηθεί, καθώς η κοπέλα πόνεσε σωματικά και ψυχικά, χαλάστηκε. Ούτε μέχρι το αμάξι του δεν τον πήγε το κορίτσι. Το είχε αφήσει σε έξυπνα διαλεγμένο σημείο στο κέντρο και, όπως έφτανε με το ταξί, αντικρίζει τον Τσιουρή το βλάχο να του γράφει μία από αυτές τις παρανοϊκές του, αυθαίρετες κλήσεις. Τα λιγοστά λόγια που πρόλαβε να πει στον παρανομούντα δημοτικό υπάλληλο συνοδεύτηκαν γρήγορα από πράξεις, που ο Τσιουρής θέλησε να ξεχάσει, γι’ αυτό και δεν ανέφερε ποτέ τίποτα σε κανέναν. Ο Θεσβίτης, αυτό το ξεχωριστό πλάσμα, γέλασε ξανά και μου υποσχέθηκε να σκεφτεί την πρότασή μου, εμμονή στο μεγαλείο. Για να βοηθήσει τη σκέψη του, πήγε να κάνει τραμπάλα με τα ενάρετα, φωτισμένα φαντάσματα κάτι παλιών του φίλων. Τους είχε τάξει να τραγουδήσουν ξανά μαζί κάτι ξεχασμένες στην άβυσσο των αιώνων μελωδίες…
Στα μέσα του 17ου αιώνα, στην κοιλάδα του Nassau ανακάλυψαν ότι με την κατάλληλη επεξεργασία μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αναζωογονητικό αλκοολούχο ποτό αποστάζοντας τη λεπτή και κολλώδη καφέ ουσία από το ζαχαροκάλαμο. Κάπως έτσι γεννήθηκε το Appleton Estate Jamaican Rum. Μετά από χρόνια εμπειρίας ανακαλύφθηκε ότι η διάρκεια που έμενε το ρούμι μέσα στο βαρέλι σε συνδυασμό με το απαλό κούνημα του πλοίου μεταφοράς έδιναν στο ρούμι μια πιο απαλή και ευχάριστη γεύση. Κάθε φιάλη του Appleton Estate περιέχει ένα μοναδικό μείγμα παλαιωμένων ρούμι επιλεγμένων από τον Master Blender. Επιπλέον ο μοναδικός σχεδιασμός των χάλκινων δοχείων απόσταξης, η αργή μέθοδος διύλισης, τα δρύινα βαρέλια παλαίωσης που χρησιμοποιούνται κατά την παραγωγή συμβάλλουν στην ιδιαίτερη αίσθησή του. Η αφοσίωση στην τελειότητα, η χειροποίητη παραγωγή, αλλά και η γνησιότητα της συνταγής απαιτούν μία χρονοβόρα αλλά και μαγευτική διαδικασία, εξασφαλίζοντας έτσι ότι το Appleton Estate δεν είναι απλώς ένα ακόμα ρούμι, αλλά ένα από τα καλύτερα στον κόσμο…
Άννα Λέκκα
Νίκος Νικολαΐδης
Επιμέλεια: Λάμπρος Αραπάκος (larapakos@ypovrixio.gr)
Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκε με επιτυχία το οκταήμερο σπονδυλωτό αφιέρωμα στον ασυμβίβαστο Νίκο Νικολαΐδη, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Παρουσιάστηκε το συνολικό έργο ενός δημιουργού, έργο που έχει καταφέρει να συγκινεί κάθε γενιά, από εκείνη «της πρώτης αμφισβήτησης και της φυγής» των 50’s ώς και τους νέους του facebook, της ανεργίας και της κρίσης των 10’s. Εικαστικοί εμπνεύστηκαν από τα κουρέλια του Νικολαΐδη και δημιούργησαν πρωτότυπα έργα που τραγουδάνε ακόμα. Άννα Λέκκα Ναι, τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα. Άνθρωποι που κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και δεν τον καλλωπίζουν. Άνθρωποι ευαίσθητοι, που διαγράφουν τη δική τους μοναχική πορεία σ’ ετούτη την πραγματικότητα και χαρίζουν σ’ αυτό που λέμε «αντικειμενικότητα» μιαν άλλη διάσταση στη ζωή. Αναγκαία η ανάσα τους... Το παιχνίδι πια έχει γίνει πολύ σκληρό για να συνεχιστεί, και φωνές όπως αυτές μάς πάνε παρακάτω, δίνουν την αξία στα χαμένα της κάθε εφηβείας, αναζωπυρώνουν την ύπαρξη ολόκληρη.
Στέφανος Ρόκος Όπως πολύ σωστά παρατήρησε ένας φίλος μου που είδε πριν από λίγες ημέρες για πρώτη φορά τα «Κουρέλια», προς το τέλος της ταινίας που αναφέρεται ολόκληρος ο τίτλος της, η έμφαση στον προφορικό λόγο δίνεται στη λέξη «τραγουδάνε» και όχι στη λέξη «ακόμα». Από την πρώτη φορά που είδα την ταινία μέχρι σήμερα έχουν περάσει 10-12 χρόνια και όλο αυτό το διάστημα, όταν αναφερόμουν σ’ αυτήν, αλλά και όταν άκουγα άλλους να μιλούν για αυτήν, όλοι κάναμε
το ίδιο λάθος: Δίνουμε έμφαση στο «ακόμα» και όχι στο «τραγουδάνε». Έχοντας αυτό πλέον στο μυαλό μου, παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και γνωρίζοντας ότι ο μόνος τρόπος σωτηρίας για μένα είναι να κλειστώ στο καταφύγιο της ζωγραφικής μου, θα απαντήσω στο αν τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα με μια εξίσου δύσκολη ερώτηση: Ευρυδίκη;
Στέφανος Ρόκος
Ειρήνη Γκόνου Tο ερωτηματικό ανοιχτό κρέμεται εκεί απλά, σταθερά, καθημερινά και ζητάει απαντήσεις πολλές, διαφορετικές, ανόμοια εύστοχες, ειρωνικά υποθετικές, Αυτοσαρκασμός, εμείς, αυτοί, τότε, τώρα, αύριο, άσε, ίσως μετά, ανησυχώ, φύγε, τραγούδα.
Ειρήνη Γκόνου
Φώτης Πεχλιβανίδης
Μιχάλης Μανουσάκης
Μιχάλης Μανουσάκης Η ζωή, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είναι κινηματογράφος. Οι δικοί μου φίλοι κατοικούν και στις νύχτες μου κι εγώ ζωγραφίζω χωρίς να το θέλω τις ανάσες τους. Οι νύχτες, ξέρεις, γέρνουν πιο ήρεμα στα σεντόνια και σου ανασύρουν μνήμες απρόσκλητες. Ίσως, οι φόνοι και το αίμα να μεταμορφώνονται σε ήχους από σαράκι που κατοικεί στα έπιπλα, ίσως πάλι σε γείτονες απειθάρχητους ή δαιμονισμένα αυτοκίνητα κάτω στο δρόμο. Εδώ ευγνωμονείς την απώλεια της μοναξιάς, ευγνωμονείς αυτούς που έφυγαν, κι εσύ
με τη σειρά σου τους θυμάσαι. Δεν ξέρω για τα άλλα κουρέλια, για τα δικά μου όμως, αν έχω, φοβάμαι ότι γίνονται πιο νύχτα από τη νύχτα και δεν μπορώ να τα δω. Στο άγγιγμά τους, όμως, φαντάζουν υπέροχα! Μοιάζουν με σώμα γυναίκας που η παλάμη μαλακώνει στο χνούδι του δέρματος. Ο ήχος του τραγουδιού τους ταυτίζεται με τον ήχο των εραστών, ελάχιστα λίγο πριν από το τέλος. Ποιο τέλος; Πότε τελειώνουν οι άνθρωποι; Πώς μηδενίζεται ο χρόνος; Πώς το βλέμμα χάνει το κοίταγμά του προς τα μέσα; Πώς;
Φώτης Πεχλιβανίδης Δεν ξέρω αν κάποιο ζωηρό άστρο είχε πλησιάσει υπερβολικά τη Γη όταν εµφανίστηκε ο Νίκος Νικολαΐδης στο καλλιτεχνικό τοπίο, αλλά ποτέ άλλοτε η παρακµή δεν είχε τόση γοητεία. Έκανε τέχνη µε την ακρίβεια που ένας δολοφόνος εκτελεί το έγκληµά του. Κόντρα στην έρπουσα κοινή λογική, αυτήν που µέρα µε τη µέρα µάς κυριεύει και µας μαραζώνει. Η αφόρητη έλξη της καθημερινότητας είναι η δεξαμενή απ’ όπου ο Νικολαΐδης αντλεί το υλικό του. Έκοβε µια σελίδα από το ημερολόγιο της ζωής του και την έκανε ταινία ή βιβλίο. Αι-
σθάνεσαι πως κάθε λέξη απ’ τα βιβλία του την έχει ζήσει, την έχει βιώσει. Τον σκέφτοµαι να γυρίζει στους δρόµους της Αθήνας σαν µια σκιά. Να καταγράφει και να παρατηρεί τα πάντα µε το µάτιφακό του. Τον σκέφτοµαι να γυρίζει πίσω στο δωµάτιό του, εκεί που η σκόνη πέφτει και σκεπάζει τα πλήκτρα της γραφομηχανής µε την ανάµνηση όλων των σκηνών που διαδραματίστηκαν μπροστά στα µάτια του. Ο Νικολαΐδης είναι ένας αισθητικός τρομοκράτης που έσπειρε παντού τις βόµβες του. Και η γιορτή στην Ταινιοθήκη αποδεικνύει πως «τα κουρέλια τραγουδάνε ακόµα».
Επιστροφή στην αθωότητα Mr Pink: Μα γιατί εγώ να είμαι ο Mr Pink; Joe Cabot (L.A. Gangster): Γιατί αν σας αφήσω να διαλέξετε μόνοι σας τα ονόματα, θα τσακώνεστε μεταξύ σας για το ποιος θα είναι ο Mr Black. Να με ευχαριστείς που δεν είσαι ο Mr Yellow… Mr Pink: Δεν μπορώ τουλάχιστον να είμαι ο Mr Purple; Mr White: Ποιος νοιάζεται για τα ονόματα στην τελική; Μr Pink: Εύκολο για σένα να το λες, είσαι ο Mr White, έχεις πάρει το πιο cool όνομα. Αν δε σου είναι πρόβλημα θες να ανταλλάξουμε ονόματα; Joe Cabot (L.A. Gangster): Κανείς δεν αλλάζει όνομα με κανέναν. Άκου Mr Pink. Υπάρχουν δύο τρόποι να γίνει αυτή δουλειά.
My way or the highway…
Κάποιοι φοράνε γυαλιά ηλίου για να κρύψουν τα μάτια τους.
Κάποιοι, όχι όλοι…
Γ
ια τον Mr. Blonde (Michael Madsen), τον Mr. Blue (Eddie Bunker), τον Mr. Brown (Quentin Tarantino), τον Mr. Orange (Tim Roth), τον Mr. Pink (Steve Buscemi), και τον Mr. White (Harvey Keitel) δεν υπάρχει επιστροφή πηγαίνοντας να κάνουν το κόλπο της ζωής τους στο reservoir dogs. Από πίσω παίζει το all time vintage classic τραγούδι Little Green Bag του George Baker. Σε λίγο που τα πράγματα θα έχουν ζορίσει ο Mr Blonde ανοίγει το ραδιόφωνο μέσα στην Cadillac Coup de Ville και το Stuck in the middle with you των Stealers Wheel σαρώνει τα πάντα. Η αποστολή τους δείχνει τόσο δύσκολη όσο και των Blues Brothers. Για τον John Belushi και τον Dan Aykroyd το να σώσουν το ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσαν με ολόκληρη την αστυνομική δύναμη του Chicago στο κατόπι τους με μόνο όπλο ένα πρώην «μπατσικό» όχημα και τα μουσικά όργανα που έχουν αγοράσει από το θρυλικό μαγαζί του Ray Charles είναι η εκπλήρωση ενός αθώου καθήκοντος. Τόσο αθώου όσο το road trip καβάλα στα chopper του Peter Fonda, του Dennis Hopper και του Jack Nicholson στο Easy Rider. Η διάσχιση της αμερικάνικης ηπείρου από το Λος Άντζελες στην Νέα Ορλεάνη για το περίφημο καρναβάλι Mardi Gras επιβεβαιώνει αυτό που υποπτεύεσαι ήδη. Ότι δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι…
Ray-Ban | The story 1936 Η Γέννηση των γυαλιών Ray-Ban Ο Στρατηγός MacCready ζητάει από τη Ray-Ban να κατασκευάσει ένα τύπο γυαλιών, για τους πιλότους της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορία, δίνοντας έτσι το έναυσμα για τη δημιουργία της μεγαλύτερης εταιρείας οπτικών στον κόσμο και την ευκαιρία σε πολλούς , τελικά, να ανανεώνουν εύκολα το στυλ τους. 1961 «Η Πιο Διακεκριμένη Επωνυμία στα Γυαλιά Ηλίου»: Τα γυαλιά Wayfarer επιβεβαιώνουν για πρώτη φορά το χαρακτηρισμό κλασικά, αφού χρησιμοποιήθηκαν στα γυρίσματα της ταινίας «Breakfast at Tiffany’s», με την Audrey Hepburn.. 1962 Για άλλη μία φορά η εταιρεία δείχνει ότι είναι μπροστά από την εποχή της, καθώς κατασκευάζει γυαλιά με ανθεκτικούς σε κρούση φακούς. Οι Η.Π.Α. θέτουν σε ισχύ τον κανονισμό FDA, που καθιστά υποχρεωτικούς τους ανθεκτικούς φακούς, δέκα χρόνια αργότερα. Δεκαετία του ‘70 Η δεκαετία του ‘70 σηματοδότησε την ανάδυση μιας πιο εκλεπτυσμένης αγοράς γυαλιών, σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες... Τα γυαλιά ηλίου δεν είναι πλέον ένα χρηστικό αντικείμενο, αντίθετα η Ray-Ban τα καθιερώνει, και πλέον αποτελούν fashion statement! 1980 Πρόκειται για τη δεκαετία, κατά την οποία κυκλοφόρησαν ταινίες όπως οι Blues
Brother’s, και το Top Gun, οι πρωταγωνιστές των οποίων δεν μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς τα Ray- Ban τους. 1990 Η Ray-Ban παραμένει σταθερή αξία για όποιον θέλει να παραμείνει μέσα στο στυλ. Reservoir Dogs με συνοφρυωμένα μάτια δε γίνεται. 2007 Η Ray-Ban υιοθετεί το moto Never hide και μας παροτρύνει να κάνουμε όσα θέλουμε, ν’ αποκαλύπτούμε τον εαυτό μας και να ζούμε αληθινά φορώντας γυαλιά ηλίου Ray-Ban. 2008 Η Ray-Ban παρουσιάζει το RAY-BAN REMASTERS. Μια συνεργασία με οκτώ διεθνείς μουσικούς, οι οποίοι ηχογράφησαν και παρουσίασαν ένα τραγούδι της επιλογής τους, από τη δεκαετία του ’50 και του ’60 2010 Tα Ray-Ban Aviator γιορτάζουν την επιτυχία τους, ως ένα από τα πλέον συμβολικά αξεσουάρ όλων των εποχών, με τη βοήθεια των πιο ισχυρών ονομάτων της μουσικής σκηνής του παρελθόντος και του παρόντος. Παράλληλα με το μοντέλο Ιconic, η Ray-Ban παρουσιάζει έξι συναρπαστικές, νέες εκδοχές του πάντα επίκαιρου στυλ Aviator –Titanium, Craft, Metal Glide, Ultra Gold, Road Spirit, Tech. Τα Iconic Ray-Ban Aviator αποτελούν την ψυχή της κολεξιόν Ray-Ban και πλέον συνοδεύονται από μια σειρά μοντέλων.
To be continued…
κάνουμε τέχνη … γιατί έτσι μας αρέσει!
Τι θέλει η βιβλική Εύα έξω από το Pop, φορώντας ένα ροζ φόρεμα με φουρό; Τι γράφει κάθε λίγο και λιγάκι στο εφτασφράγιστο ημερολόγιό της; Γιατί ο γενειοφόρος Αδάμ είναι καχύποπτος μαζί της και σκίζει τα χάρτινα λουλούδια που του χαρίζει; Και τι είναι αυτή η έξαψη που νιώθουν και οι δύο όταν τα σώματά τους έρχονται κοντά; Το πρώτο ζευγάρι από καταβολής κόσμου συναντιέται στο κέντρο της Αθήνας μια ζεστή βραδιά του Μαγιού: τσακώνεται, αγαπιέται, συζητά, αναστατώνεται, ξεσπά σε γέλια και σε κλάματα. Η… αιώνια αντίθεση ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα ξαναέρχεται στο φως μέσα από το βλέμμα του Μαρκ Τουέν. Με μια γραφή που ανασυνθέτει, αποδομεί, αλλά και διαιωνίζει σχεδόν όλα τα στερεότυπα που αφορούν τα φύλα.
Της Νατάσας Κεφαλληνού Κεντρική φωτό: Λαμπρίνα Καραγιαννίδου Μικρότερες: Γιώργος Παράσχος
Ο
ι τυχεροί που παρευρέθηκαν σε αυτήν την… κοσμοϊστορική συνάντηση πήραν μια τριαντάλεπτη πρόγευση από το πολύ ιδιαίτερο «χειροποίητο» μιούζικαλ τσέπης: «Το ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας», που ανέβηκε στο Συνεργείο, σε σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ. Τι συνέβη, όμως, και η παράσταση βγήκε για σεργιάνι στους δρόμους; Μη φανταστείτε ότι λόγω οικονομικής κρίσης τους έκαναν… έξωση! Απλώς, το perform in art αποφάσισε να γεμίσει τις νύχτες και τους δρόμους της πόλης με θεατρικά events, αναδεικνύοντας τη δουλειά ταλαντούχων δημιουργών και ομάδων. Έτσι, αν κάποια καλοκαιρινή βραδιά που βολτάρετε στο κέντρο της πόλης ακούσετε βουή από συγκεντρωμένο νεαρόκοσμο, δείτε νέους ηθοποιούς να πλέκουν τις θεατρικές τους ιστορίες και πετύχετε εκεί δίπλα ένα βανάκι που κερνάει μπίρες Amstel pilsener, μην αναρωτηθείτε: από πίσω κρύβεται το perform in art. Πρόκειται για έναν θεσμό που «τρέχει» το πολιτιστικό portal ελculture.gr, με τη χορηγία της μπίρας Amstel, έχοντας ως κεντρικό μότο: «κάνουμε τέχνη… γιατί έτσι μας αρέσει!». Το perform in art, στοχεύει να παρέμβει στο τοπίο του λεγόμενου «ερευνητικού θεάτρου» στην Ελλάδα, προτείνοντας στο κοινό φρέσκες, ερεθιστικές παραστάσεις. Ποιοι, όμως, ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στη δημιουργία του; Η Μαρία Μεταξάκη, project manager του perform in art, μας εξηγεί: «Διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν πολλοί νέοι δημιουργοί που δεν έχουν την υποδομή να προετοιμάσουν και να ανεβάσουν ένα έργο. Παρά τις ενδιαφέρουσες ιδέες και προτάσεις τους, παρά το ταλέντο και το μεράκι που διαθέτουν, ωστόσο καλούνται να αντιμετωπίσουν ανυπέρβλητα εμπόδια: χαμηλό έως μηδενικό budget, έλλειψη χώρου για να κάνουν πρόβες, αδυναμία να βρουν μέσα διάδοσης της δουλειάς τους». Ακριβώς εκεί έρχεται να παρέμβει το perform in art: «Παρέχουμε στις θεατρικές ομάδες χώρο για να κάνουν πρόβες και αναλαμβάνουμε εξ ολοκλήρου το κομμάτι της επικοινωνίας: διοργανώνοντας events, προβάλλοντας τις παραστάσεις από το site, παίζοντας ραδιοφωνικά spots στο Galaxy, φτιάχνοντας την αφίσα της παράστασης κ.λπ.» επισημαίνει η Μαρία. Και πώς μια θεατρική ομάδα μπορεί να «υιοθετηθεί» από
το perform in art; «Τις περισσότερες φορές μάς προσεγγίζουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Από εκεί και πέρα μια ομάδα από συνεργάτες του ελculture, που είναι ενήμεροι για την πολιτιστική κίνηση της πόλης, κάνει την επιλογή». Τι λένε, όμως, οι ίδιοι οι καλλιτέχνες για την καινοτόμα ιδέα του ελculture; «Η προσπάθεια αυτή είναι πολύ σημαντική» αναφέρει η Λίλλυ Μελεμέ, που σκηνοθετεί μία από τις παραστάσεις που στηρίζει το perform in art. «Για τις νεανικές ομάδες σαν τη δική μας, που δεν έχουν από πίσω τους κάποιο θέατρο ή παραγωγό, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα από οικονομική άποψη. Και ακόμη πιο δύσκολα στο επίπεδο της προώθησης της δουλειάς μας. Σε αυτό το πλαίσιο το perform in art αποτελεί ένα βήμα για αρκετές ομάδες, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να απευθυνθούμε σε ένα ευρύτερο κοινό». Η ενδιαφέρουσα αυτή προσπάθεια «περπατάει» στον δεύτερο χρόνο της,«γνωρίζοντας σημαντική ανταπόκριση από τον κόσμο», όπως υποστηρίζουν οι άνθρωποι του ελculture, γεγονός που το είδαμε και εμείς με τα μάτια μας. Το σημαντικότερο δε είναι ότι έχει αγκαλιάσει μια σειρά από θεατρικές ομάδες [Oper(0), Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων, ΑΣΙΠΚΑ, Sforaris κ.ά.] και καλλιτεχνικές προσπάθειες, που σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να μην υλοποιούνταν ποτέ ή να έμεναν στην αφάνεια. Κι αυτό, παρά την πληθώρα των πολιτιστικών στηλών στα μεγάλα έντυπα και τα τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία φαίνεται να «αγνοούν» την πιο πρωτοποριακή, φρέσκια, νεανική θεατρική κίνηση της πόλης. Γιατί, όμως, οι νεανικές ομάδες –ακόμη και οι πιο πρωτοπόρες και «ψαγμένες»– δεν τυγχάνουν προβολής από τα περισσότερα ΜΜΕ; «Υπάρχουν πάρα πολλές ομάδες, οι οποίες προσπαθούν και καταθέτουν αυτό που μπορούν, και οι δημοσιογράφοι δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν όλα όσα συμβαίνουν στον θεατρικό χάρτη της Αθήνας» υποστηρίζει η Λίλλυ Μελεμέ. Ενώ η Μαρία Μεταξάκη συμπληρώνει ότι: «Υπάρχει μια τάση να υποστηρίζονται αυτοί που είναι καθιερωμένοι και όχι όσοι έχουν ανάγκη από στήριξη, επειδή δεν είναι στα δίκτυα». Αυτό το κενό, λοιπόν, που δημιουργείται έρχεται να καλύψει ο θεσμός αυτός, παρέχοντας «χείρα βοηθείας» και στους καλλιτέχνες και στο θεατρόφιλο κοινό. Τι λέτε, λοιπόν, πάμε θέατρο;
Τεχνικά χαρακτηριστικά 6Χ7 Roll Film Pinhole Camera Βέλτιστο Εστιακό μήκος: 52mm (ευρυγώνια) ή μπορείτε να γράψετε Super Wide Διάφραγμα: f/260 Δέχεται ρολό φιλμ 120 (για 10 πόζες) η 220(για 20 πόζες)
O άνθρωπος PINHOLE! Το πρωί δουλεύει ως οδηγός σχολικού λεωφορείου, τα απογεύματα κλείνεται στο εργαστήριό του και φτιάχνει μόνος του φωτογραφικές μηχανές. Ο φωτογράφος Δημήτρης Πολυχρόνης είναι, ίσως, ο μοναδικός έλληνας κατασκευαστής pinhole. Το χόμπι του, οι φωτογραφίες του, το ίδιο του το σπίτι είναι ένα ταξίδι στο χρόνο. Σήμερα μας πάει χρόνια πίσω, τότε που η φωτογραφία γεννιόταν. Του Λάμπρου Αραπάκου (larapakos@ypovrixio.gr)
Σ
άββατο πρωί. Ηλιόλουστη μέρα. Βρίσκομαι στο σπίτι του Δημήτρη στη Λυκόβρυση – ένα σπίτι που σίγουρα δεν το λες «μια από τα ίδια». Είναι γεμάτο αντίκες. Η ραπτομηχανή, το τηλέφωνο, ο ξύλινος καναπές, η βιβλιοθήκη, το ραδιόφωνο σε ταξιδεύουν σε άλλη εποχή. Όλα είναι τακτοποιημένα και ιδιαίτερα. Πού τα βρίσκεις όλα αυτά; ρωτάω κατευθείαν. «Ψάχνω παντού, μαζεύω εδώ και χρόνια. Τα παλιά αντικείμενα έχουν μια ιστορία – μικρή ή μεγάλη. Πολλά από αυτά αξίζει να τα ξαναζωντανέψεις και να τους δώσεις την αίγλη που είχαν. Αρχικά σπούδασα αργυροχρυσοχοΐα και έτσι έχω μάθει να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου. Είναι
κρίμα να τα πετάξεις ή να τα σπάσεις. Εξάλλου, μερικά από αυτά είναι ανεκτίμητης αξίας» αναφέρει. Εκείνο που κάνει περισσότερο εντύπωση είναι η ξύλινη, μεγάλη βιτρίνα που είναι γεμάτη από τα πολύχρωμα, εντυπωσιακά ορυκτά που μαζεύει από τα μεταλλωρυχεία του Λαυρίου. Από τη συζήτηση καταλαβαίνω ότι το Λαύριο και τα ορυκτά αποτελούν τη δεύτερη μεγάλη αγάπη του. Και γράφω δεύτερη, γιατί η πρώτη είναι η κατασκευή pinhole μηχανών. Αυτή η πρωτότυπη ενασχόλησή του αποτελεί και το λόγο της επίσκεψής μου στο «ρετρό» σπίτι του. Ο Δημήτρης είναι περίπου 40 ετών, μένει μόνος του και όλη την ώρα του αρέσει να καταπιάνεται με κάτι δημιουργικό. Να
είναι τα χέρια του σε εγρήγορση. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας εκμυστηρεύεται ότι πάντα ήθελε να φτιάξει μια δική του φωτογραφική μηχανή. Να την κατασκευάσει από το μηδέν. Την περίοδο που ήταν στη σχολή φωτογραφίας, τυχαία, είδε κάποιες φωτογραφίες τραβηγμένες από pinhole και εντυπωσιάστηκε με το αποτέλεσμα. Έκανε μια μικρή έρευνα και το 1996 έφτιαξε την πρώτη μηχανή. «Δύο μήνες μού πήρε για να τη φτιάξω. Όταν την ολοκλήρωσα, αναρωτιόμουν: Καλή η κατασκευή, θα βγάλει, όμως, φωτογραφίες;» Έτσι, λοιπόν, πήγε στο Ολυμπιακό Στάδιο και έκανε το πρώτο test. «Οι πρώτες αυτές φωτογραφίες ήταν πολύ καλύτερες απ’ ό,τι περίμενα. Είχαν πολύ καλή εικόνα και είχα μείνει άναυδος!»
Τι είναι η pinhole camera;
Η πρώτη φωτογραφία με pinhole τραβήχτηκε το καλοκαίρι του 1826 από τον Joseph Nicephore Niepce, γάλλο λιθογράφο και εφευρέτη. Η pinhole είναι μια φωτογραφική μηχανή που αντί για φακό έχει μια πολύ μικρή οπή η οποία ελέγχει το φως, συγκεντρώνει τις φωτεινές ακτίνες και τις οδηγεί να σχηματίσουν μια ορατή εικόνα πάνω στο φιλμ. Ποια είναι τα πλεονεκτήματα της; Δεν παρουσιάζει γραμμική παραμόρφωση σε ευρυγώνιες μηχανές (με πολύ μικρό εστιακό μήκος). Έχει άπειρο βάθος πεδίου, χάρη στην πολύ μικρή διάμετρο της οπής - διαφράγματος (που είναι μερικά δέκατα του χιλιοστού) και του βέλτιστου εστιακού μήκους της μηχανής (η απόσταση από την οπή ώς το επίπεδο του φιλμ). Δημιουργεί soft φωτογραφίες, δηλαδή μαλακούς τόνους εκτός των ορίων των κόκκων του φιλμ. Στα μειονεκτήματά της είναι η μεγάλη διάρκεια έκθεσης και το ότι παρουσιάζει χρωματικό σφάλμα (στα έγχρωμα φιλμ, λόγω φαινομένων συμβολής ή περίθλασης).
Φωτογραφία: Κώστας Αποστολίδης (camera type: camera type: Action Sampler)
Μεταφερόμαστε σε ένα μικρό δωμάτιο του σπιτιού του που το έχει μετατρέψει σε πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο. Τις pinhole του τις προσέχει σαν τα μάτια του. Καθεμία κουβαλάει ατέλειωτες ώρες δουλειάς και αρκετά χρήματα για να κατασκευαστούν… Για καθεμία έχει να μου πει και μια ιστορία. Για παράδειγμα, όταν άρχισε να φτιάχνει τις pinhole είχε part time δουλειά και με τα λίγα χρήματα που του περίσσευαν αγόραζε υλικά για να τις κατασκευάσει. Από το 1996 έχει φτιάξει 18 μηχανές. Κάποιες τις έχει πουλήσει, κάποιες τις έχει χαρίσει και 8 έχει αυτή τη στιγμή στη συλλογή του. Τελικά, τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να αφιερώνει 15 χρόνια της ζωή του σε κάτι που οι περισσότεροι το θεωρούν ξεπερασμένο και με λίγες δυνατότητες; «Μέσα από τη διαδικασία της κατασκευής ανακαλύπτω τι σημαίνει φωτογραφία και η pinhole είναι η ψυχή της. Μ’ αυτόν τον τρόπο κρατάμε ζωντανό αυτό που γέννησε τη φωτογραφία».
Του Λάμπρου Αραπάκου (larapakos@ypovrixio.gr) Στις αρχές του 1990, σπουδαστές στην Αυστρία ανακάλυψαν μια μικρή αινιγματική ρώσικη φωτογραφική μηχανή, την Automat Lomo Kompact, και ξεκίνησαν ένα νέο ύφος πειραματικής φωτογραφίας με τους φίλους τους. Τι έκαναν; Τραβούσαν όσο το δυνατόν περισσότερες φωτογραφίες στις πιο περίεργες καταστάσεις, από τις πιο ασυνήθιστες θέσεις, και έπειτα τις εμφάνιζαν όσο το δυνατόν πιο φτηνά. Τα αποτέλεσμα ήταν να δημιουργούν εκατοντάδες τρελές, ζωηρόχρωμες και ιδιαίτερες εικόνες και να τις τοποθετούν σε πάνελ που διαμόρφωνoυν τα εντυπωσιακά lomowalls… Η lomography άρχισε σιγά σιγά να «εξαπλώνεται» σε όλο τον κόσμο και να αποκτά φανατικούς θαυμαστές. Στο εξωτερικό η Lomography είναι πλέον πολύ γνωστή και η δράση της έχει αναγνωριστεί διεθνώς! Στην Ελλάδα ήρθε το 2008 και αυτήν τη στιγμή η Ελληνική Λομογραφική Κοινότητα αριθμεί 1.500 μέλη. «H Lomography δεν είναι απλώς μια εταιρεία που κατασκευάζει πλαστικές αναλογικές μηχανές! Είναι ένα φωτογραφικό κίνημα ENANTIA στην “τελειότητα” και “αρτιότητα” του ψηφιακού κόσμου! Η Lomography δίνει τη δυνατότητα σε όλους, ανεξαρτήτως γνώσεων γύρω από τη φωτογραφία, μέσω των μηχανών της, να εκφραστούν και να αποτυπώσουν θέματα (που για πολλούς ίσως είναι αδιάφορα) απλώς με ένα κλικ!» αναφέρει η Διονυσία Σκιαδοπούλου, ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Κοινότητας Λομογράφων, ενώ ο λομογράφος και μέλος αυτής της κοινότητας, Γιάννης Φουντουλάκης (ή καλύτερα Fudu) συμπληρώνει: «Lomography = επικοινωνία! Βασικός άξονας της Ελληνικής Κοινότητας των Λομόγραφων είναι η ελευθερία της έκφρασης!» 10 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΛΟΜΟΓΡΑΦΩΝ 1. Πάρε την κάμερα μαζί σου όπου και να πας. 2. Χρησιμοποίησέ την μέρα και νύχτα. 3. Η Lomography είναι μέρος της ζωής σου και όχι μια παρέμβαση σ’ αυτήν. 4. Δοκίμασε να κάνεις ασυνήθιστες λήψεις, π.χ. από το ύψος της μέσης σου. 5. Προσέγγισε το αντικείμενο της λομογραφικής σου επιθυμίας όσο πιο κοντά γίνεται. 6. Μη σκέφτεσαι. 7. Να είσαι γρήγορος. 8. Δεν χρειάζεται να ξέρεις από πριν τι έχεις αποτυπώσει στο φιλμ. 9. Ούτε και μετά, όμως. 10. Μην ανησυχείς για τους κανόνες. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη Lomography: www. lomography.gr | www.facebook.com /LomographyGreece
Σάββατο πρωί. Αρχές του Απρίλη, πρώτο έτος μετά ΔΝΤ. Οδηγώ από τα προάστια με κατεύθυνση το κέντρο του Λος Άντζελες. Ο ουρανός έχει αρχίσει να συννεφιάζει. Περίεργο. Έχει κανείς την εντύπωση πως ο ήλιος δεν αφήνει ποτέ μόνη την πόλη των αγγέλων. Κείμενο και φωτογραφίες του Ανδρέα Πετράκη
Ο
ι δρόμοι είναι άδειοι. Παρκάρω στην Πέμπτη Λεωφόρο κι αποφασίζω να περπατήσω. Γρήγορα συνειδητοποιώ πως οι μόνοι μου συνοδοιπόροι είναι άστεγοι, ζητιάνοι και διάφοροι περιθωριακοί τύποι που με κοιτούν κάπως παράξενα. Κατευθύνομαι προς την Κεντρική Βιβλιοθήκη. Μπροστά από την είσοδο ορθώνεται ο πύργος της αμερικανικής τράπεζας. Το υψηλότερο κτήριο δυτικά του Μισισιπή. Τις καθημερινές, η εικόνα σε αυτούς εδώ τους δρόμους, είναι διαφορετική. Τα αστραφτερά ατσάλινα κτήρια της Wells Fargo, της AΟN και των λοιπών πολυεθνικών γεμίζουν από γιάπηδες που καταφθάνουν με τζιπ και λιμουζίνες, έχοντας σχεδόν πάντα το κινητό τους κολλημένο στο αφτί. Σήμερα, όμως, είπαμε, έχει συννεφιά και με έκπληξη διαπιστώνω πως δυο-τρεις άστεγοι που συνάντησα λίγο πριν έμπαιναν κι αυτοί στη Βιβλιοθήκη. Χτισμένη το 1926 από τον Μπέρτραμ Γκούντχιου, είναι μία από τις μεγαλύτερες
δημόσιες βιβλιοθήκες στον κόσμο αριθμώντας πάνω από έξι εκατομμύρια τόμους. Ήθελα να δω από κοντά το μέρος που τη δεκαετία του ’40 αποτελούσε καταφύγιο για τον τότε νεαρό και μετέπειτα κορυφαίο αμερικανό ποιητή Τσαρλς Μπουκόφσκι, που το όνομά του, ίσως όσο κανενός άλλου λογοτέχνη, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτήν την πόλη. Ανέβηκα κατευθείαν στον δεύτερο όροφο. Αφού ξεφύλλισα για κάμποση ώρα μερικά βιβλία ισπανικής λογοτεχνίας, έπεσα στο ράφι με το έργο του Χένρι Μίλερ. Ανοίγω τον «Κολοσσό του Μαρουσιού», το μάτι μου πέφτει στην παρακάτω πρόταση: «The Greek knows how to live with his rags: they don’t utterly degrade and befoul him as in other countries Ι have visited» (ελληνιστί: Ο Έλληνας ξέρει πώς να ζει με τα κουρέλια του: αυτά δεν τον υποβιβάζουν καθόλου ούτε τον ρυπαίνουν, όπως σε άλλες χώρες που έχω επισκεφθεί). Ανασηκώνομαι, το ξαναδιαβάζω. Αυτά εν έτει 1939. Νιώθοντας λίγος για να αμφισβητήσω την οξυδέρκεια
του Μίλερ, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι (μαζί με τη φτώχεια) κάποτε χάθηκε και η αξιοπρέπεια αυτού του λαού. Τώρα, που η φτώχεια γύρισε για τα καλά, ας κοιτάξει ο καθένας μας μέσα του, να δούμε τι μας έχει απομείνει. Στα μικρά αναγνωστήρια βλέπω μερικούς να κοιμούνται. Λίγο πιο πέρα ένας άνδρας, ρακένδυτος, διαβάζει κάτι με ευλάβεια. Μυρίζει αλκοόλ, προσπαθώ από περιέργεια να δω τον τίτλο – μάταια όμως, καθώς έσκυβε σχεδόν με όλο του το σώμα πάνω από το βιβλίο. Απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, στην Ευρώπη δεν έχω δει ποτέ άστεγο σε αναγνωστήριο βιβλιοθήκης. Όχι ότι έχει σημασία, απλώς το αναφέρω.... Αρχίζω να περπατάω στους διαδρόμους. Δεν ξέρω τι ώρα είναι. Η αντίληψη του χρόνου μέσα στις βιβλιοθήκες μεταβάλλεται. Βγαίνω από την πίσω πλευρά στην Έκτη Λεωφόρο. Η πόλη έχει ξυπνήσει, κόσμος πολύς στους δρόμους.
Σ’ αυτήν τη γωνιά της πόλης το σκηνικό είναι διαφορετικό. Μερικά παλιά κτήρια χτισμένα από τούβλα, με τις γνωστές μεταλλικές σκάλες κινδύνου στο εξωτερικό τους (από αυτά που βλέπει κανείς πιο συχνά στη Νέα Υόρκη), προσδίδουν μιαν αύρα από το παρελθόν. Στα ισόγειά τους ενεχυροδανειστήρια, μαγαζιά με ρούχα, κοσμήματα, σουβενίρ και ό,τι βάζει ο νους. Φτάνω στην οδό Μπρόντγουεϊ. Αρχίζει να ψιχαλίζει. Στο απέναντι πεζοδρόμιο βλέπω έναν έγχρωμο άνδρα γύρω στα εξήντα, πολύ ψηλό και αδύνατο. Το μαύρο του παντελόνι είναι τέλεια σιδερωμένο με την τσάκιση μπροστά. Είναι λίγο κοντό, ίσα που αφήνει τους αστράγαλους ακάλυπτους. Το ίδιο καλά σιδερωμένα και το άσπρο πουκάμισο με το ροζ μεταξωτό γιλέκο κάτω από το μαύρο σακάκι που είναι ριγμένο στον έναν του ώμο. Τα ασπρόμαυρα λουστρίνια, τύπου wingtips, κι αυτά τέλεια γυαλισμένα. Φορά μαύρο καπέλο με ένα κόκκινο φτερό στην αριστερή πλευρά. Κοιτάζει προς όλες τις κατευθύνσεις αόριστα και μονολογεί. Κάνει αναστροφή και μπαίνει στο ισόγειο του κτηρίου που βρίσκεται από πίσω του. Διαβάζω την επιγραφή... Clifton’s Cafeteria. Διασχίζω το δρόμο και μπαίνω μέσα ακολουθώντας τον. Το πρώτο πράγμα που μου προκαλεί εντύπωση μπαίνοντας μέσα είναι η διακόσμηση, που μοιάζει με σκηνικό παλιάς χολιγουντιανής ταινίας. Ψεύτικοι βράχοι και ψηλά κωνοφόρα δέντρα δημιουργούν διάφορα επίπεδα στα οποία βρίσκονται τα τραπέζια, όπου μπορείς να πιεις κάτι ή ακόμη και να φας. Ανάμεσα σ’ αυτά, μικρά ρυάκια, ξύλινες καλύβες… προσπαθούν κι αυτά να συμβάλουν στη μίμηση του τοπίου. Πηγαίνω και παίρνω έναν καφέ από τον μπουφέ και κάθομαι στο τραπέζι δίπλα από τον άνδρα που είχα δει προηγουμένως. Έχει σερβιριστεί και τρώει. Από κοντά παρατηρώ πως του λείπουν όλα τα δόντια. Όλα, εκτός από ένα, που ακόμη στέκει στην αριστερή πλευρά της άνω γνάθου. Παρατηρώ, επίσης, ότι φοράει ένα χρυσό ρόλεξ και αρκετά χρυσά δαχτυλίδια. Προσπαθώ να καταλάβω τι είδους άνθρωπος είναι. Καταλήγω στο νταβατζής ή μουσικός. Δίπλα από την καρέκλα του βλέπω μία μεγάλη βαλίτσα. Σύντομα διαπιστώνω πως είναι δική του. Αρχίζει να μου περνά
από το μυαλό η τρελή σκέψη πως ίσως να είναι κι αυτός άστεγος. Η σκέψη ότι εκείνη η βαλίτσα κρύβει μέσα της όλη του τη ζωή ή, τουλάχιστον, το λιγότερο, τα υπόλοιπα υπάρχοντά του. Αυτή η εικασία με ικανοποιούσε πιο πολύ απ’ όλες. Ήθελα να φαντάζομαι πως, παρότι άστεγος, φορούσε πάντα τα καλά του, πλυμένα και τέλεια σιδερωμένα για τις δημόσιες εμφανίσεις του. Δεν ξέρω πώς μπορεί να τα κατάφερνε, ούτε με απασχολούσε ιδιαίτερα. Η ιδέα μού άρεσε και αυτό ήταν αρκετό. Το φως ήταν λιγοστό. Οι λιγοστοί πελάτες έμοιαζαν με σκιές. Ένα γκαρσόνι γύριζε από τραπέζι σε τραπέζι ρωτώντας εάν μπορεί να εξυπηρετήσει σε κάτι. Μία γριά με σπασμωδικές κινήσεις σηκώθηκε και περπάτησε σιγά σιγά προς την έξοδο. Σκεφτόμουν τους Αμερικανούς που αγαπώ. Ναι, αγαπώ τους Αμερικανούς, τους αιρετικούς Αμερικανούς. Ίσως εκείνος ο ψαρομάλλης άνδρας με το κάλυμμα στο δεξί του μάτι και τη μαύρη καμπαρντίνα στο βάθος να ήταν ο Νίκολας Ρέι. Καθόταν με την πλάτη γυρισμένη προς εμένα και σημείωνε κάτι πάνω στην εφημερίδα. Απέναντί του κάθονταν ο Ντένις Χόπερ. Ιδρωμένος, φορώντας ένα καουμπόικο καπέλο έπινε πού και πού ουίσκι από ένα μπουκάλι που έκρυβε στο σακάκι του και ο εκκωφαντικός θόρυβος του αυτοκινήτου που περνούσε εκείνη την στιγμή απ’ έξω ήταν η Πόρσε 550 του Τζέιμς Ντιν που ξεκινούσε για το Σαλίνας, για το στερνό του ταξίδι. Ένα κοριτσάκι περνάει τρέχοντας μπροστά από το τραπέζι μου φωνάζοντας τη μητέρα του. Δίπλα μου ο άνδρας με τη βαλίτσα έχει φύγει. Στο κινητό μου βλέπω ένα μήνυμα από ένα φιλικό ζευγάρι που με περιμένει για φαγητό στη Σάντα Μόνικα. Αφήνω δύο δολάρια στο τραπέζι και βγαίνω στο δρόμο.
Ο ήλιος έχει επιστρέψει. Ένα ουράνιο τόξο, μερικά σύννεφα και η τρομπέτα του Τσετ Μπέικερ μού κρατάνε συντροφιά κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Κάθε πόλη έχει τα φαντάσματά της, τα μυστικά της περάσματα. Για να την αγαπήσεις πρέπει να ψάξεις να τα βρεις – ή, αλλιώς, να τα φανταστείς...
Σαν υπνοβάτης μόλις βγούνε τ’ αστέρια Συνέντευξη στον Λάμπρο Αραπάκο (larapakos@ypovrixio.gr) φωτογραφία: Γιώργος Μιχαλόπουλος
Πέντε πόλεμοι, δώδεκα στρατιωτικά κινήματα, δύο δικτατορίες, μια κατοχή και δύο εμφύλιοι σίγουρα αποτελούν μεγάλη πηγή έμπνευσης για οποιονδήποτε καλλιτέχνη. Από τη Βέμπο ώς τον Αττίκ, κανείς τους δεν έπληξε. Ο Δαυίδ Ναχμίας μάς ξεναγεί στο ρετρό, στις «καρδιές ενός πιο αθώου κόσμου».
Τι είναι αυτό που σε τράβηξε στο ρετρό τραγούδι; «Δεν υπάρχει τίποτα που να ξεκινάει απ’ το απόλυτο μηδέν. Τριγύριζαν διάφορα ακούσματα στη μνήμη μου. Κάποια στιγμή διαπίστωσα πως αυτό το υπέροχο ελληνικό κομμάτι τέχνης απουσιάζει ηχηρά από την καθημερινότητα. Στην ουσία, μια και κανείς δεν περπατούσε σ’ αυτόν το δρόμο, αισθάνθηκα ένα είδος ευθύνης. Σιγά σιγά, μου έδωσε τόσα πολλά και η επιλογή μου δικαιώθηκε περίτρανα». Πόσα χρόνια μελετάς τα τραγούδια αυτά και με ποιον τρόπο; «Ξεκίνησα αρχικά να μελετάω τις συνθήκες που γέννησαν τα τραγούδια. Ξέρεις, τίποτα εκείνη την εποχή δεν είναι αποκομμένο απ’ τη ζωή... Όλα είναι βιωματικά. Αν, λοιπόν, δεν ξεκινήσεις απ’ τα ριζώματα, κινδυνεύεις να το μεταφέρεις βάναυσα στη δική μας εποχή και ν’ αρχίσει να μοιάζει σαν διασκευή συμφωνίας του Μπετόβεν για κρουστά και κιθαρίτσα. Σ’ αυτήν την περίπτωση λάμπει για λίγο και μετά εξανεμίζεται, όπως κάθε νέα δημιουργία που πρωτοεμφανίζεται στο στενούτσικο σήμερα. Η ουσιαστική κατάδυσή μου στη λεπτομέρεια της ενορχήστρωσης του είδους αυτού ξεκίνησε το 2001, όταν συνοπτικά... το ερωτεύτηκα». Ποιο τραγούδι σε συγκινεί περισσότερο; «Το τελευταίο που έγραψε ο Αττίκ λίγο πριν αυτοκτονήσει τον Αύγουστο του 1944. Είναι η σπουδαιότερη σύνθεσή του και ίσως το σημαντικότερο τραγούδι του απώτερου ελληνικού ρεπερτορίου. Το ρεφρέν λέει: "Χωρίς εσένα το μυαλό μου αργεί, / άλλους κόσμους η ψυχή μου τραγ ικά νοσταλγεί, / σαν υπνοβάτης μόλις βγούνε τ’ αστέρια / όλο απλώνω τα χέρια προς άλλη γη"». Τι συναισθήματα και τι μνήμες κουβαλάει το ελληνικό τραγούδι του πρώτου μισού του 20ού αιώνα; «Όλα τα καλλιτεχνικά "προϊόντα" που μας άφησε εκείνο το πρώτο κομμάτι του αιώνα είναι βιωματικά. Πελώριες πιέσεις και αντιξοότητες που αναζητούσαν απεγνωσμένα τα γιατρικά τους. Η αληθινή πείνα, οι εξανδραποδισμοί, τα βάσανα και οι θρησκοκεντρικές στεγανώσεις του σεξουαλικού ενστίκτου, η πρωτόγονη ιατρική τεχνολογία, πέντε πόλεμοι, δώδεκα στρατιωτικά κινήματα, δύο δικτατορίες, μια κατοχή και δύο εμφύλιοι σίγουρα αποτελούν μεγάλη πηγή έμπνευ-
σης για οποιονδήποτε καλλιτέχνη ψάχνει θεματολογία. Κανείς τους δεν έπληξε πάντως. Οι ψυχικοί υδρατμοί δραπέτευσαν και διοχετεύτηκαν σε υπέροχους πίνακες ζωγραφικής, σε λογοτεχνία, σε κινηματογράφο, σε ποίηση μοναδική και οπωσδήποτε στο τραγούδι, που διαθέτει και την πιο άμεση δυνατότητα διείσδυσης. Μέσα εκεί βρίσκονται κρυμμένα όλα τα συναισθήματα που ξεχείλισαν από τις καρδιές ενός πιο αθώου κόσμου». Τι σχέση έχει νεολαία σήμερα με τα τραγούδια αυτά; «Η νεολαία τού σήμερα, ανυποψίαστη από την προπαγάνδα της κιτς δεκαετίας του ’80, που αποπειράθηκε να βγάλει το ελαφρό τραγούδι απ’ τη μέση, μια και δεν μπορούσε να βγάλει λεφτά απ’ αυτό κι από την πολύπλοκη σύνθεσή του, σιγά σιγά ανακαλύπτει και πλησιάζει όλο και πιο πολύ». Πώς σου φαίνεται η ελληνική μουσική σήμερα; «Εξαιρετικά προσεγμένη τεχνολογικά, αλλά σε αδικαιολόγητο βαθμό επαναλαμβανόμενη. Όταν η τέχνη έχει ως κεντρικό κίνητρό της το κέρδος, στειρώνεται σταδιακά και καταπέφτει σε τέλμα».
φωτό: Χάρης Αττώνης
φωτό: Ν. Μπιτζένης/Νikonn
retroPOLIS
φωτό: Μπάμπης Βασιλειάδης
4
2
Νέοι καλλιτέχνες διασκεύασαν και τραγούδησαν αστικά τραγούδια του Μεσοπολέμου στο πλαίσιο της μουσικής παράστασης RΕTROPOLIS, στις 3 Μαΐου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη. Εμείς ήμασταν εκεί, ταξιδέψαμε σε μουσικές και ιστορίες μιας άλλης Ελλάδας, συναντήσαμε τους καλλιτέχνες και μάθαμε για τη «φρέσκια» αναμέτρησή τους με το ρετρό τραγούδι. Η παράσταση βρήκε τόσο θερμή ανταπόκριση, που θα επαναληφθεί σύντομα. «Το σημαντικότερο που ανακάλυψα ήταν πόσο σύγχρονα μπορούν να ακουστούν, πόσο μας αφορούν, πως η κλασικότητα ενός κομματιού δεν σταματάει στην πρώτη ενορχήστρωση ή εκτέλεση, όσο σπουδαία και αν ήταν. Όταν γίνεται με σεβασμό και συνέπεια, η μουσική ξεφεύγει από τα κουτάκια που επιμένουμε να τη βάζουμε». Χάρης Αττώνης
«Τα retro τραγούδια, εκτός από σημεία αναφοράς στη νοητή συνέχεια της ελληνικής μουσικής μας, μεταφέρουν τα συναισθήματα και την εικόνα μιας εποχής πιο απλής και ρομαντικής. Εμείς πήραμε ένα τέτοιο τραγούδι και το τοποθετήσαμε μουσικά σε μία περίοδο περίπλοκη και μια ατμόσφαιρα ελαφρώς πιο σκοτεινή, αλλά, επειδή η ιστορία κάνει ενίοτε κύκλους, με τους ίδιους φόβους, όνειρα και επιδιώξεις». Empty Frame
«Ρετρό τραγούδι είναι αυτό που έχει βαθιά τις ρίζες στο παρελθόν και τα κλαδιά του φτάνουν στο σήμερα. Η “Μισιρλού” είναι ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι το οποίο έμαθα να παίζω στο πιάνο από πολύ μικρός. Πάντως, για να φτάσουν αυτά τα τραγούδια να μας αγγίζουν σήμερα, σημαίνει ότι οι ανθρώπινες ψυχές περνούν από τα ίδια μονοπάτια που έχουν περάσει κι άλλες πιο πριν». Tareq
«Δεν ξέρουμε στ’ αλήθεια τι είναι πιο όμορφο. Το να υπάρχουν τραγούδια που γράφτηκαν 70 χρόνια πριν και σε συγκινούν ακόμα; Ή το να έρχεται κάποιος και να σου προτείνει να τα πάρεις στα χέρια σου και να τα μεταφέρεις στο τώρα; Αφήσαμε το κομμάτι να μας οδηγήσει, παίζοντας τη “Ζεχρά” ξανά και ξανά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να νιώθεις έστω και για λίγο ότι γίνεσαι ένα με στιγμές που ανήκουν στο παρελθόν. Ένα ταξίδι στο χρόνο μέσα από μουσικές που ζεσταίνουν την καρδιά σου». Μαριέττα Φαφούτη and band
φωτό: Antonis.
3
1
Μαραθώνιο Οικονομίας της Shell! Όχι άλλο…καύσιμο!
Του Λάμπρου Αραπάκου (larapakos@ypovrixio.gr)
Εδώ και 27 χρόνια μαθητές και φοιτητές απ’ όλο τον κόσμο συμμετέχουν σ’ έναν πρωτότυπο διαγωνισμό που σπάει όλα τα κοντέρ ενεργειακής αποδοτικότητας! Η Shell κινητοποιεί τους νέους να κατασκευάσουν οχήματα που θα ταξιδέψουν τη μεγαλύτερη απόσταση, καταναλώνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα καύσιμα. Νικήτρια είναι η ομάδα που θα καλύψει τη μέγιστη δυνατή χιλιομετρική απόσταση στην πίστα, καταναλώνοντας τη λιγότερη δυνατή ενέργεια.
Φ
έτος, 222 ομάδες από 26 χώρες δούλεψαν όλο το χρόνο, αξιοποίησαν γνώσεις, τρέλα και φαντασία και πήραν μέρος στο διαγωνισμό φτιάχνοντας τα δικά τους οικολογικά οχήματα και προτείνοντας τις δικές τους λύσεις για τα έντονα ενεργειακά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης! Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Πολυτεχνείο Κρήτης και το 2ο ΕΠ.ΑΛ/Σ.Ε.Κ. Αιγάλεω πριν από λίγες μέρες, πήραν τα εντυπωσιακά και ευφάνταστα οχήματά τους, ταξίδεψαν στο Lausitz της Γερμανίας, εκπροσώπησαν τη χώρα μας στον Ευρωπαϊκό Μαραθώνιο Οικονομίας στην πίστα Eurospeedway και απέδειξαν ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από την τεχνογνωσία των υπόλοιπων ομάδων της Ευρώπης. Η πρόκληση και ο ανταγωνισμός για τις ελληνικές ομάδες ήταν πολύ μεγάλος διότι είχαν ν’ αντιμετωπίσουν ομάδες με πολυετή εμπειρία, καθώς και άλλες που είχαν την υποστήριξη μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών! Οι ελληνικές ομάδες απέδειξαν ότι και με μικρή χρηματοδότηση μπορούν να ξεχωρίσουν, να τερματίσουν και να κατακτήσουν πολύ καλές θέσεις. Το συμπέρασμα; Τα χρήματα έρχονται σε δεύτερη μοίρα εάν υπάρχει ομαδικότητα, έμπνευση, φαντασία και πάνω απ’ όλα δυνατά επιστημονικά μυαλά. Στο μεταξύ, οι ελληνικές συμμετοχές, βλέποντας τις καταπληκτικές φετινές επιδόσεις τους, οπλίστηκαν με ενέργεια και αυτοπεποίθηση
και ήδη προετοιμάζονται για τον επόμενο διαγωνισμό, το 2012, στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας! Συναντήσαμε κάποια από τα μέλη των 3 ελληνικών συμμετοχών και μας «έβαλαν» στα οχήματά τους… Πολυτεχνείο Κρήτης, 1η θέση στο Διαγωνισμό Ασφαλείας, όχημα ΕR11!
Οι Πολυτεχνίτες στην Κρήτη μας κάνουν περήφανους! Κατάφεραν για δεύτερη συνεχόμενη χρόνια μια μεγάλη πρωτιά! Το σούπερ εξελιγμένο όχημα πόλης ΕR11 που έφτιαξαν, κατέκτησε το σημαντικότατο βραβείο της ασφάλειας οχημάτων! Το ΕR11 κατάφερε να κεντρίσει όλα τα βλέμματα και με την εμφάνισή του, αλλά και με τις δυνατότητές του… Μπράβο, παιδιά! Η ομάδα συμμετείχε για τέταρτη χρονιά και πέτυχε επίδοση 45 Km/KWh που αντιστοιχεί σε περίπου 430 Km/lt και κατατάχθηκε στην 8η θέση στην κατηγορία που συμμετείχε! Το ΕR11 εντυπωσίασε με τις κυψέλες καύσιμου υδρογόνου που διαθέτει και κινείται με ηλεκτρικό κινητήρα, ενώ μάθαμε ότι η κριτική επιτροπή έμεινε με το στόμα ανοιχτό μόλις είδε το πρωτότυπο όχημα της ομάδας! «Είμαστε χαρούμενοι για την κατάκτηση της πρώτης θέσης στο διαγωνισμό ασφαλείας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά καθώς αυτό δεν γίνεται συχνά. Αυτό το κύπελλο ανταμείβει τους κόπους μας και ταυτόχρονα μας καθιστά την καλύτερη ομάδα στον
1
συγκεκριμένο τομέα» λέει με ενθουσιασμό ο Τάσος Πέτρου, φοιτητής του Πολυτεχνείου. Επί 7 ολόκληρους μήνες δούλευαν όλοι μαζί για να κατακτήσουν τον στόχο τους. «Βασικό στοιχείο της ομάδας ήταν ότι ποτέ δεν τα παρατούσε, με αποφασιστικότητα, επιμονή και σεβασμό στην δουλειά του συναδέλφου όλοι μαζί ξεπερνούσαμε τις όποιες δυσκολίες εμφανιζόνταν» αναφέρει ο Θάνος Τζανάκης, φοιτητής και μέλος της ομάδας. Μετά την τόσο επιτυχημένη πορεία τους, οι φοιτητές του Πολυτεχνείου Κρήτης στρώνονται, ήδη, στη δουλειά και ετοιμάζονται για του χρόνου. «Πρόθεσή μας είναι να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια. Η εμπειρία ήταν ανεπανάληπτη. Υπάρχουν ιδέες και όρεξη για την επομένη συμμετοχή» αναφέρει ο Τάσος. 2ο ΕΠ.ΑΛ/Σ.Ε.Κ. Αιγάλεω, όχημα Ίρις, κατάκτηση 38ης θέσης
Πώς είναι να πηγαίνεις λύκειο, να έχεις φροντιστήρια, εξετάσεις, διαβάσματα και παράλληλα να συμμετέχεις στον Μαραθώνιο Οικονομίας της Shell; Οι μαθητές του 2ου ΕΠ.ΑΛ/ Σ.Ε.Κ. Αιγάλεω βρήκαν τις ισορροπίες ανάμεσα σε διάβασμα και στη δημιουργία του οχήματός τους και απέδειξαν ότι όταν έχεις στόχο όλα συνδυάζονται! Η ομάδα από το Αιγάλεω ξέρει πολύ καλά τον Μαραθώνιο αφού συμμετείχε για πρώτη φορά το 2004. Φέτος, διαγωνίστηκε με το όχη-
1 μα «Ίρις» το οποίο αξιοποιεί κινητήρα εσωτερικής καύσης με καύσιμο βενζίνη και κατάφερε να διανύσει 434 km/lt, καταλαμβάνοντας την 38η θέση στην κατάταξη στην κατηγορία του. «Οι πολλές δυσκολίες και πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του Μαραθωνίου που καταφέραμε να ξεπεράσουμε, οι επιτυχημένες και όλο βελτιούμενες αγωνιστικές μας προσπάθειες, το πνεύμα συναδελφικότητας, συνεργασίας και ευγενούς άμιλλας ιδιαίτερα μεταξύ των ελληνικών ομάδων έχουν χαραχτεί βαθιά μέσα μας» αναφέρει ο υπεύθυνος καθηγητής Δημήτρης Οικονόμου. Η Μαρία, μαθήτρια του Λυκείου, η πρώτη οδηγός του οχήματος, χαρακτηρίζει την κατασκευή τους πρωτότυπη (δύο χρόνια τους πήρε για να τη φτιάξουν) και εξηγεί ότι κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού ένιωθε πολύ άγχος μέχρι να μπει στην πίστα και να τερματίσει. Πώς βίωσαν τη συμμετοχή τους στη Γερμανία; «Ήταν μοναδική εμπειρία γιατί δεν είχαμε ξανάζήσει κάτι τέτοιο. Ανταγωνισμός δεν υπήρχε, αντιθέτως όλες οι ομάδες συνεργαζόντουσαν μεταξύ τους. Περισσότερο εντύπωση μας έκανε η οργάνωση και η ασφάλεια που είχαν» λέει ο Κωνσταντίνος, μαθητής και μέλος της ομάδας.
2 ψε το πρωτότυπο ηλεκτρικό μονοθέσιο όχημα χαμηλού βάρους και μηδενικών εκπομπών (καινοτομία: το σύστημα κίνησης του οχήματος αποτελείται από ένα pack μπαταριών!) της ομάδας «Προμηθέας» που αποτελείται από φοιτητές της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών (ΗΜΜΥ) του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. «Πυρφόρο» ονόμασαν το όχημά τους και κατέκτησαν την 7η θέση στην κατηγορία που συμμετείχαν και φυσικά το πανελλήνιο ρεκόρ οικονομίας καυσίμου! Ξενύχτησαν στο εργαστήριο της σχολής τους, δούλεψαν ομαδικά, ξεπέρασαν εμπόδια και κατάφεραν να ξεχωρίσουν… «Αισθανθήκαμε έντονα τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης δεδομένου ότι φέτος η οικονομική στήριξη του project ήταν αρκετά περιορισμένη» αναφέρει ο φοιτητής και μέλος της ομάδας Σταύρος Γιαγιάννος. Η χαμηλή χρηματοδότηση δεν τους πτόησε. Αντίθετα, τους έκανε πιο δημιουργικούς και κατ’ επέκταση πιο ανταγωνιστικούς. «Κάθε χρόνο περιμένουμε με αγωνία να δούμε τι θα έχει σκαρφιστεί ο καθένας προκειμένου να διανύσει τα παραπάνω πολυπόθητα χιλιόμετρα! Φέτος καταφέραμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και προκαλέσαμε μάλιστα διαρκείς ανακατατάξεις στην κατηγορία μας με κάθε επιτυχημένη μας προσπάθεια»! εξηγεί ο Σταύρος, ενώ ο συμφοιτητής του Κωνσταντίνος Μπούρχας συνεχίζει: «Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι διαπιστώσαμε πως δεν έχουμε να
3 ζηλέψουμε τίποτα σε γνώσεις, τεχνολογία και τεχνογνωσία από ομάδες οι οποίες έχουν καθιερωθεί ως μεγαθήρια στον διαγωνισμό. Χαρακτηριστικό είναι ότι φοιτητές και καθηγητές ξένων πανεπιστημίων θαύμαζαν τον χειροποίητο κινητήρα και αντιστροφέα του “Πυρφόρου” και έτσι νιώσαμε περήφανοι»… Σκοπός των φοιτητών του Μετσόβιου είναι να δημιουργήσουν μια πολύτιμη κληρονομιά για το εργαστήριο, ώστε οι επόμενες γενιές να αναλάβουν τη συνέχιση αυτής της προσπάθειας με σκοπό να καθιερωθεί το Πανεπιστήμιό τους ως ένας δυνατός παίκτης στο διαγωνισμό! «Η ικανοποίηση είναι πολύ μεγάλη και πριν ακόμα προλάβουμε να φύγουμε από το διαγωνισμό σκεφτόμασταν ιδέες για να βελτιωθούμε την επόμενη χρόνια» αναφέρει το μέλος της ομάδας «Προμηθέας» Βασίλης Παπανικολάου.
2 3 Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όχημα Πυρφόρος, κατάκτηση 7ης θέσης.
3.492 km/lt διένυσε και πραγματικά μάγε-
Μεταφέρουμε τη θετική μας ενέργεια και όλη την ενθάρρυνσή μας στις ελληνικές ομάδες και ευχόμαστε και στον επόμενο Μαραθώνιο Οικονομίας της Shell στην Ολλανδία να σκίσουν και πάλι και να μας γεμίσουν με χαμόγελα! Περισσότερες πληροφορίες: http://www. shell.com/home/content/ecomarathon/ europe/ ή καλέστε στο Τμήμα επικοινωνίας Coral Α.Ε. (δικαιούχο των σημάτων Shell στην Ελλάδα): 210 9476132.
Όταν ένα ωδείο έχασε το δρόμο του, μια χορδή δημιούργησε την μπιραρία
Beer Cult ure
«Τάρ»*
Έτσι ξεκινάει η ιστορία του νεοκλασικού που χρονολογείται από το 1930 στη Λ. Ηρακλείου, στα Άνω Πατήσια, πριν από 22 χρόνια.
* Τάρ στα περσικά σημαίνει χορδή, σιτάρ σημαίνει εξάχορδο!
Σ
υνάντησα τον Βαγγέλη Διακάκη, δάσκαλο κλασικής κιθάρας, που επέλεξε το οίκημα για να δημιουργήσει ένα ωδείο, αλλά η αγάπη του για την μπίρα δημιούργησε την «Τάρ», την πρώτη μπιραρία της Αθήνας, και μιλήσαμε για τον κόσμο της μπίρας, μέσα από τις ποικιλίες της και τις γεύσεις με τις οποίες μπορείς να τη συνοδέψεις. Καθίσαμε στον υπέροχο κήπο, που το καλοκαίρι είναι μια όαση στην καρδιά των άνω Πατησίων λόγω της δροσιάς που έχει από το πάρκο Δρακόπουλου. Η επιτυχία της «Τάρ» συνοδεύεται από την πάντα άριστη σχέση ποιότητας και τιμής. Σημαντικό προσόν για τις μέρες που διανύουμε... Δεν θα μπορούσα να μη ξεχωρίσω στην τόσο διαχρονική και οικεία διακόσμηση της «Τάρ», που με τόσο μεράκι έχει επιμεληθεί η Αγγελική, η γυναίκα του Βαγγέλη, … Στην κουβέντα συμμετείχε και ο σεφ της «Τάρ» Δημήτρης, όπως και ο έμπειρος Σωτήρης, που τον θυμάμαι να με σερβίρει τα τελευταία 13 χρόνια στον συγκεκριμένο χώρο. Ξεχωριστά πιάτα, όπως το πλατό του ξυλοκόπου και το B.B.Q. Plate, θα δημιουργήσουν μια ξεχωριστή γαστρονομική βραδιά για σας και την παρέα σας, αφού καθένα τους αποτελεί πιάτο 6 ατόμων. Τα ινδικά πιτάκια από
χειροποίητο φύλλο με κοτόπουλο και κάρι, όπως και τα μανιτάρια πλευρότους με ρίγανη και αρωματικά τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. WEISS: Σημαίνει λευκή στα γερμανικά – θολή έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε εμείς στην Ελλάδα. Παχιά γεύση, δυνατά αρώματα. Συνοδεύεται κυρίως με λουκάνικα βραστά και κίτρινα τυριά. Καταναλώνεται πιο εύκολα το χειμώνα. Αυτό το θολό της χρώμα το έχει πάρει από τη μείξη σιταριού και κριθαριού. Μια καλή πρόταση είναι να απολαύσετε τη συγκεκριμένη μπίρα με ένα εξαιρετικό αργεντίνικο πιάτο, το empanadas. PILSNER: Απαλή γεύση, πίνεται και μόνη της, δεν θέλει παρέα. Οι Τσέχοι υποστηρίζουν ότι είναι η πιο σωστή μπίρα, αρκεί να την πιεις στο ποτήρι και να κάνει τον απαιτούμενο αφρό! Μια τεράστια επιλογή από μοναστηριακές, που η καθεμιά έχει ξεχωριστά αρώματα. Ο Δημήτρης μου είπε ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη μπίρα για το ανάλογο φαγητό – δεν είναι όπως το κρασί, που αν τρως λευκά κρέατα ή σάλτσες θα πιεις και το ανάλογο λευκό ή κόκκινο. Η μπίρα που ταιριάζει στον καθένα μας έχει να κάνει με τον ουρανίσκο μας!
Της Δήμητρας Παπαδά «Με τη θερμοκρασία τι ακριβώς συμβαίνει;» ρώτησα τον Βαγγέλη. «Η μπίρα» μου απάντησε «δεν πρέπει να είναι πολύ παγωμένη, αλλά ούτε και ζεστή, γιατί έτσι δεν πίνεται. Εννέα βαθμοί Κελσίου είναι μια καλή θερμοκρασία, έτσι ώστε να αναδειχθούν τα αρώματά της». Όσην ώρα καθόμουν στην μπάρα και ο Βαγγέλης σέρβιρε μπίρες, πέρασαν από μπροστά μου όλα τα επιβλητικά ποτήρια με όλες τις αποχρώσεις που μπορεί να έχει μια μπίρα: ξανθιά, κίτρινη, κόκκινη, μαύρη, θολή, και μου ήρθε στο μυαλό αυτή η εικόνα της πρώτης γουλιάς – όταν πιάνεις το δροσερό ποτήρι και πίνεις αυτήν την πρώτη γουλιά που θα σου αφήσει το λευκό ελαφρύ μουστάκι, που η άκρη της γλώσσας σου θα χαϊδέψει απαλά για να το αφαιρέσει από το πάνω χείλος του στόματός σου. Φεύγοντας, κοντοστάθηκα σε μια παρέα με νέα παιδιά που εκείνη τη στιγμή έδινε παραγγελία για φαγητό και ο Σωτήρης πρότεινε στις κοπέλες ποια μπίρα θα μπορούσε να συνοδεύσει το φαγητό τους. Χρειάστηκαν δυο-τρεις ερωτήσεις για να κρίνει ποια θα τους φέρει. Η περιέργειά μου με έκανε να κάτσω στο διπλανό τραπέζι, να καπνίσω ένα τσιγάρο, για να δω τις αντιδράσεις των δύο κοριτσιών. Σε 5 λεπτά είχαν φτάσει και οι μπίρες που είχε κρίνει ότι θα ταίριαζαν στα γούστα της καθεμιάς. St. Landelin κόκκινη για τη μία κυρία, La trappe για τη δεύτερη. Τις σέρβιρε με τρόπο που ένας connaisseur θα σέρβιρε το πιο ακριβό κρασί. Η αντίδραση και των δύο, η αναμενόμενη για μένα. ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΕΣ! «Μπράβο!» ήταν το σχόλιό τους, «μα πώς κατάλαβες ποια θα μας αρέσει; Και πάλι μπράβο!» Ο Σωτήρης, με το χαμόγελο της σιγουριάς και χωρίς να σχολιάσει, έκανε στροφή και πήγε στην επόμενη παρέα να εντυπωσιάσει! Έσβησα το τσιγάρο μου και καθώς κατευθύνθηκα στην εξώπορτα της αυλής μού ήρθε στο μυαλό η ζωγραφιά που είναι στον καθρέφτη της εισόδου από το φίλο του Βαγγέλη και ζωγράφο Αλέκο Φασιανό, με έναν ποδηλάτη ζωγραφισμένο και με τίτλο «Ένας ποδηλάτης τις νύχτες ψάχνει το δρόμο για το “Τάρ”». ΤΣΙΟΥ ΤΣΙΟΥ ΤΑΡ ΤΑΡ ΤΑΡ «Τάρ», Λεωφόρος Ηρακλείου 34, Άνω Πατήσια, τηλ. 210 2237717
ΠΟΔΗΛΑΤΟ
Θεμιστοκλέους 48, Εξάρχεια - τηλ.: 210 3303 430
ΕΞΑΡΧΕΙΑ Ποδήλατο Πασίγνωστο για τις ζεστές σοκολάτες του και τον εκπληκτικό καφέ το Ποδήλατο είναι από τα πιο γνωστά μαγαζιά στα Εξάρχεια. Με τις πιο ψαγμένες μουσικές στη περιοχή δεν σερβίρει μόνο το πρωί αλλά και το βράδυ. Keep in mind: Ήταν το πρώτο που έφερε ρακή και έφτιαξε ρακόμελο στη περιοχή. Μοναδικά πάρτι σε ένα χώρο με πολύ χαρακτήρα επηρεασμένο από τις καλλιτεχνικές εκθέσεις που φιλοξενεί, το Ποδήλατο είναι ένα από τα σταθερά στέκια της Αθήνας. Ποδήλατο - Θεμιστοκλέους 48, Εξάρχεια, 210-3303430 Υποβρύχιο Το όνομα λέει πολλά! Κάθε μέρα έτοιμο να αναδυθεί και να προσφέρει απίστευτους καφέδες. Ένα ξεχωριστό καφέ-μπαρ στο κέντρο της πόλης. Τα φωτεινά χρώματα του χώρου σας φτιάχνουν τη διάθεση, ενώ τα ψάρια που κοσμούν τους τοίχους του σας δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκεστε στο βυθό! Ασκληπιού 53 & Αραχώβης, Εξάρχεια, 210-3614296 Playhouse HAPPY PLAYHOUSE MORNINGS (10:00-6:00) Για όλο το καλοκαίρι μπορείτε να παίζετε τα αγαπημένα
σας παιχνίδια δωρεάν! EVERY HOUR – HAPPY HOUR: Στην ομορφότερη μυστική αυλή του κέντρου απολαύστε το ποτό σας με 5€! και τα καλύτερα cocktails της πόλης μόνο με 6€! Βαλτετσίου 49, Εξάρχεια, 210-3821200
ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ΚΑΡΥΤΣΗ Capu Στον αριθμό 14 της οδού Λέκκα υπάρχει μια στοά που εδώ και τρία χρόνια σε ταξιδεύει κάπου μαγικά.. Το απολαμβάνεις μέσα από τις μαύρες μουσικές, τα περάσματα από funk, ska, afrobeat, jazz, swing, reggae και τις πινελιές από rock. Το εμπεδώνεις πίνοντας το ποτό σου έξω υπό το βλέμμα του Marley και του Hendrix. Κι αν ζητάς λίγο να απομονωθείς μπορείς να επισκεφτείς την πίσω αυλή. Capu - Στοά Λέκκα 14, Σύνταγμα, 210 3226844
ΠΑΝΟΡΜΟΥ Ποτοπωλείο Το Ποτοπωλείο ξεκινάει τη διαδρομή του μέσα στην ημέρα! Από τις 12:00 το μεσημέρι το γνωστό πλέον στέκι της Πανόρμου ανοίγει τις πόρτες του πάντα με χαμόγελο και υποδέχεται το ψαγμένο νεανικό κοινό του... Στιγμές χαλάρωσης στα όμορφα τραπεζάκια πίνοντας παγωμένες μπίρες στο Ποτοπωλείο που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή. Ακόμα και καθημερινές πλημμυρίζει από κόσμο που γουστάρει καθαρά και φθηνά ποτά συνοδευόμενα από Jazz, soul και funk μουσικές με έντονες πινελιές rock. Ένα είναι σίγουρο: οι μέρες και οι νύχτες είναι πάντα όμορφες και ιδιαίτερες εδώ! Ανοιχτά από τις 12 το μεσημέρι. Πανόρμου 113, Αμπελόκηποι, 210-6911672
Των Γιάννη Ραουζαίο υ και Άγγε λου Παπαπε τρίδη
Περισσότερη agenda στο www.ypovrixio.gr
αυτοσχέδια μπάσου και ska ήχους. Η μεγαλύτερη επιτυχία τους ήρθε με το ομώνυμο άλμπουμ τους (1996) και θεωρείται από κοινό και κριτικούς ένα κλασικό άλμπουμ της ska μουσικής.
Στάθης Δρογώσης
Terra Nueva Project Ιουνίου Το ταξίδι προς αναζήτηση της Νέας Γης συνεχίζεται για πέμπτο μήνα και το Terra Petra υποδέχεται το καλοκαίρι με θέα και κοκτέιλ. Στις 17 Ιουνίου θα εμφανιστεί, στο Level 4 | Αίθριο του πολυχώρου ο Στάθης Δρογώσης, συνθέτης, τραγουδιστής, πιανίστας, ενορχηστρωτής. όπου θα παίξει με τον γνωστό ιδιαίτερο τρόπο το πιάνο του σε ένα ξεχωριστό rock πρόγραμμα. Αφού τους απολαύσαμε στις 23 Μαΐου, τους ζητήσατε και τους ξαναφέρνουμε. Η ομάδα OK Athens με τη μουσικοθεατρική παράσταση «Μια Πάνω 5 Κάτω» – συρραφή μονολόγων από 5 ηθοποιούς κι ένα μουσικό θα μας προσφέρει και πάλι άφθονο γέλιο αλλά και μερικούς λόγους για να προβληματιστούμε την Πέμπτη 30 Ιουνίου.
19 – 26/6 Έκθεση Φωτογραφίας. Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δήμου Ηρακλείου Αττικής «Δημήτρης Καβούρης» στη Βίλα Στέλλα Αναζήτηση, περιέργεια, πάθος για αποκάλυψη, φως, χώρος, αντικείμενα, η μεταμόρφωση της πραγματικότητας, η αισιοδοξία της δημιουργίας: Λέξεις και φράσεις που αποτυπώνονται στις φωτογραφίες των 100 μαθητών του Τμήματος Φωτογραφίας του Δήμου Ηρακλείου Αττικής και τις παρουσιάζουν στην ομαδική έκθεσή τους. www.faos.gr
17/6 Sonisphere TerraVibe Park Το Sonisphere Festival, ηγετικό ροκ φεστιβάλ του πλανήτη, επιστρέφει στην Ελλάδα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με ένα ασυναγώνιστο line up και υποδέχεται ως headliners το κορυφαίο live rock συγκρότημα στον πλανήτη, τους Iron Maiden! Μαζί με τους Slipknot | Mastodon | Rotting Christ | MoonSpell | Gojira | Nightfall | Virus | Need | Total Riot θα ταρακουνήσουν το TerraVibe Park σε μια ανεπανάληπτη ροκ εμπειρία. 21/6 House of Pain, TerraVibe Park Οι House of Pain, το πασίγνωστο αμερικάνικο hip hop συγκρότημα, έρχονται στην Ελλάδα στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους. Με το πρώτο τους album με τίτλο το όνομά τους άλλαξαν το πρόσωπο της hip hop μουσικής κι έγιναν γνωστοί σε ολόκληρο τον κόσμο, κυρίως χάρη στο ανεπανάληπτο τραγούδι «Jump Around».
4/7 Orquesta Buena Vista Social Club, Θέατρο Λυκαβηττού Η αυθεντική Orquesta Buena Vista Social Club συνεχίζει να διαδίδει το latin spirit παγκοσμίως. Η 14μελής μπάντα, αποτελούμενη από αρχικά μέλη του σχήματος της Buena Vista Social Club και μερικούς από τους πιο ταλαντούχους νέους κουβανέζους μουσικούς, έχει στο ενεργητικό της τεράστια μουσική παράδοση από κουβανέζικα όργανα, αναπαράγοντας με τον καλύτερο τρόπο τους latin ρυθμούς (Son Montunos, Danzon, Cha Cha Cha, Boleros, Cuban Jazz) και την ατμόσφαιρα της Κούβας.
12, 13, 14/7 4o ARTogether Festival! Six d.o.g.s Το bankit.gr, η πρώτη καλλιτεχνική πλατφόρμα στο διαδίκτυο που δημιουργήθηκε με σκοπό να δώσει βήμα σε όλους τους καλλιτέχνες, διοργανώνει και φέτος για τέταρτη χρονιά το ετήσιο φεστιβάλ ARTogether με είσοδο ελεύθερη. Ένα μεγάλο πάρτυ με κεντρικό πρωταγωνιστή τις τέχνες (συναυλίες, θέατρο, εικαστικά, ταινίες, χορός, nstallations, ποίηση κ.α ) μας καλεί να μπούμε στο καλοκαιρινό, νεανικό του ρυθμό. www.artogether.gr. Roger Waters
14/6 Sublime W/ROME, «Τεχνόπολις» Ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του ska/punk/reggae ήχου, έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα μαζί με το νέο μέλος της παρέας τους, τον Rome Ramirez. Οι Sublime θεωρούνται ως ένα από τα συγκροτήματα που σύστησαν τη ska-punk σκηνή στο κοινό τη δεκαετία του ’90. Με επιρροές από τoυς Bob Marley, Peter Tosh και τη hip hop του ’80 και του ’90, η μουσική τους χαρακτηρίζεται βασικά από reggae ρυθμούς. Περιέχει, ωστόσο, και πολλές εναλλαγές μεταξύ trash punk και ska, ψυχεδελικά αλλά πάντα αρμονικά σόλο κιθάρας, ρυθμικά
8, 9 & 12/7 Roger Waters – The Wall Live, Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ Ο.Α.Κ.Α. Το θρυλικό «Τείχος» θα χτιστεί, brick by brick, για να γκρεμιστεί την ίδια μέρα, κατά τη διάρκεια της συναυλίας, σε ένα θέαμα που τα διεθνή μέσα χαρακτήρισαν ως επικών διαστάσεων. Η παγκόσμια περιοδεία «The Wall Live», με την υπογραφή του Roger Waters στη δημιουργία και το σχεδιασμό, γιορτάζει τα 30 χρόνια από τη δημιουργία του πολυ-πλατινένιου album των Pink Floyd.
22/6 Ejekt Festival Πλατεία Νερού, Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου Το Ejekt Festival συνεχίζει την επιτυχημένη του πορεία για έβδομη συνεχή χρονιά. Για το 2011 έχει την τιμή να παρουσιάσει κορυφαίους καλλιτέχνες της σύγχρονης μουσικής: την απόλυτη diva της σύγχρονης μουσικής (για πρώτη φορά στην Ελλάδα) Amy Winehouse, τον αγαπημένο τού ελληνικού κοινού Moby και τους ολόφρεσκους The Vaccines!
29/6 – 2/7 The Tiger Lillies Freakshow, Θέατρο Badminton H ιδέα της παράστασης, που αποτελεί το σίκουελ του Tiger Lillies Circus, γεννήθηκε από τα ομώνυμα θεάματα που παρουσιάζονταν στα μέσα του 19ου αιώνα στην Αμερική: Νάνοι, σιαμαία αδέρφια, άτομα με κάθε είδους δυσμορφίες, ερμαφρόδιτοι, άνθρωποι που κατάπιναν φωτιές και σπαθιά, ακόμα και ζώα με δυσπλασίες σόκαραν και προκαλούσαν το θαυμασμό, διεγείροντας τη φαντασία των θεατών. Με το «Freakshow» οι Tiger Lillies κι ο Sebastiano Toma προσεγγίζουν έναν πιο σκοτεινό και εκκεντρικό κόσμο, ένα παράλληλο σύμπαν-ταμπού που ζει και αναπνέει δίπλα μας, με τους δικούς του νόμους και άγραφους κανόνες.
6/7 Grinderman TerraVibe Park, 5/7 Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη Το side project του Nick Cave μαζί με τους παλιότερους και στενότερους φίλους του από τους Bad Seeds, Warren Ellis, Martyn Casey και Jim Sclavunos. Άγριο, πρωτόγνωρο, ωμό, ακατέργαστο rock, με σκοπό να «δραπετεύσει» η παρέα από τα δεσμά των Bad Seeds. Ο ήχος τους ακούγεται περισσότερο ως συνέχεια της post punk περιόδου των Birthday Party. Κυκλοφόρησαν το 2007 το πρώτο τους album με τίτλο το όνομά τους και το 2010 το δεύτερο studio album τους «Grinderman 2».
Thievery Corporation
14/7 Thievery Corporation Θέατρο Λυκαβηττού Έρχονται με ολοκαίνουργιο album «Culture of Fear» κι ένα φαντασμογορικό show ήχου με visual art, 14 μουσικούς επί σκηνής, εντυπωσιακά γυναικεία φωνητικά και δυνατούς στίχους. Βραζιλιάνικη bossa nova, τζαμαϊκανή reggae, ήχοι και ρυθμοί Ινδίας και Μέσης Ανατολής και όλες οι μεγάλες επιτυχίες τους από το παρελθόν. Με συνολικά 5 άλμπουμ κι αμέτρητα singles και καταγεγραμμένες τις πολιτικές τους θέσεις ενάντια στον πόλεμο και υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων, οι Thievery Corporation εξερευνούν ξένες κουλτούρες με ορθάνοιχτα μάτια και ηχογραφούν τραγούδια που διηγούνται ιστορίες για έναν καλύτερο κόσμο.
Κύτταρο Live 29/6 Agnostic Front/ First Blood 2/7 Boy Sets Fire + Fall Of Man/ Day Off An Club 16/6 Come Back Kid 18/6 Bouriblog Presents: Deadly Combination 2011 24/6 Wings in Motion/ Beating Bianca/ Dreams yo Let/ Still Falling/ Apotaxis 25/6 Lost In Vanity/ My Own Sacrament/ Die Without/ Paradigm Shift 7/7 Eyehategod/ Church Of Misery
17/6 Στάθης Δρογώσης | Terra Petra 18/6 Parthian Shot + Mother Of Millions Οξυγόνο Live 19/6 See The Music feat. Signmark/ Κ.Βήτα Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο Πειραιώς) 20/6 Locomondo Θέατρο Πέτρας 22/6 Eject Festival Πλατεία Νερού, Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου 5/7 Judas Priest/ Whitesnake Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου 8, 9 & 12/7 Roger Waters Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ Ο.Α.Κ.Α. Κάθε Πέμπτη A Des Potes Nueva Trova Πρόγραμμα Φεστιβάλ Αθηνών
Τεχνόπολις 14/6 Sublime w/ Rome 16/6 Maraveyas Ilegal + Leon
Ωδείο Ηρώδου Αττικού 12/6 Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης Αφιέρωμα στον Φραντς Λιστ 24/6 Αφιέρωμα στον Ελύτη (1911Θέατρο Badminton 1996) | Μονόγραμμα, του Γιώργου 16/6 Γιώργος Περρής - Deborah Κουρουπού / Κονσέρτο για πιάνο και Myers ορχήστρα αρ. 21, του Β. Α. Μότσαρτ 29/6 – 2/7 The Tiger Lillies 26/6 Φιλαρμονική της Σκάλας του Θέατρο Λυκαβηττού Μιλάνου | Αφιέρωμα στον Γκούσταβ 29/6 Σωκράτης Μάλαμας Μάλερ 4/7 Orquesta Buena Vista Social Club 13/7 Συμφωνική Ορχήστρα του 14/7 Thievery Corporation Θεάτρου Μπολσόι | Ραχμάνινοφ Ντβόρζακ Terra Vibe Park 15/7 Κρατική Ορχήστρα Αθηνών | 17/6 Sonisphere Αφιέρωμα στον Γκούσταβ Μάλερ 21/6 House Of Pain 6/7 Grinderman Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου 1-2/7 Νίκος Πορτοκάλογλου | Ρεμίξ O.A.K.A. 8-9/7 Η Μόνικα στη Μικρή Επίδαυρο 13/7 Πυξ Λαξ 15-16/7 Δήμητρα Γαλάνη & Vassiliko 20/7 Bon Jovi Αξίζουν 13-14/6 Η κόρη της καταιγίδος |Θεόφραστου Σακελλαρίδη| Πειραιώς 260, Κτίριο Η 17/6 El Tanbura - Orchestre Med Gagarin 205 Fusion - L. Bedioui / Ήχοι του Κόσμου 21/6 Clutch & Lucky Funeral - Τυνησία-Αίγυπτος: Η μουσική αφύ28/6 Canned Heat πνιση, Τεχνόπολις 4/7 Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ | Floral Ιδομενέας, Βασιλιάς της Κρήτης (Όπε17/6 Cyanna Undressed Live Show 18/6 «My Black Conscience» | Μανώ- ρα σε συναυλιακή μορφή) Μέγαρο Μουσικής Αθηνών λης Οικονόμου [Εν Λευκώ] 6/7 Κλάουντιο Μοντεβέρντι / Η στέψη 24/6 Quantic (Tru – Thoughts – Dj της Ποππαίας | Όπερα με πρόλογο Set) | 2 Years Floral Party και 3 πράξεις, Στέγη Γραμμάτων και 25/6 Klein Mein Τεχνών Αξίζουν 12 & 14/7 Όπερα Θεάτρου Μπολσόι 14/6 Mad Video Music Awards 2011 | Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι - Ευγένιος Κλειστό Φαλήρου (Γήπεδο Tae Kwon Ονιέγκιν, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών Do) Κέντρο Ιππασίας - Πάρκο Γουδή 6/7 Thirty Seconds To Mars/ Marsheaux 12/7 Twisted Sister + Outloud
by Ypovrixio
φέρνει στην Το Υποβρύχιο αναδύεται και γεμάτους ενέργεια, επιφάνεια νέους ανθρώπους ροστά σε τίποτα, νέους που δεν σταματάνε μπ Molto Way double γεμάτους όρεξη για ζωή. Το η ανεξάντλητη σας παρουσιάζει παιδιά που ζουν από ενέργειά τους κάνει να ξεχειλί ότητα και φαντασία. δημιουργικότητα, εφευρετικ kos@ypovrixio.gr)
Του Λάμπρου Αραπάκου (larapa
Ταξιδεύουν κι αναζητούν
τα καλύτερα κύματα
Ο Βασίλης Μίσσας και ο Κωνσταντίνος Κουτσουμπής έμαθαν μόνοι τους surfing, παλεύοντας ατελείωτες ώρες με τη θάλασσα, αψηφούν κίνδυνους και μας εξηγούν γιατί «τα κύματα δεν είναι ποτέ αρκετά, θες όλο και περισσότερα».
Βασίλης Μίσσας «Χαρά και ελευθερία» 27 ετών, κάνει surfing εδώ και 10 χρόνια Φωτογραφίες: Αμαλία Τσίγκου Πώς ξεκίνησε η πώρωσή σου με το surfing; Η πρώτη φορά ήταν στην Ικαρία με ένα mini malibu (σανίδα) που είχε φέρει ένας φίλος από το εξωτερικό και μετά από πολλή προσπάθεια κόλλησα. Ξεκίνησα να μαθαίνω σε διάφορες παραλίες της Ελλάδας και συνεχίζω διδασκόμενος: το surf είναι ένα άθλημα που μαθαίνεις όλη σου τη ζωή. Τι νιώθεις κάθε φορά που είσαι πάνω στο surf σου; Τα συναισθήματα είναι ποικίλα και δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να τα περιγράψω ακριβώς, αλλά μερικά από αυτά είναι: ελευθερία, χαρά, το συναίσθημα ότι γίνεσαι ένα με τη φύση... Ποιο είναι το ωραιότερο μέρος στην Ελλάδα για να κάνει κάποιος surf; Η δυτική ακτογραμμή έχει πανέμορφα μέρη για surf! Ένα από τα αγαπημένα μου είναι η Κεφαλονιά. Στο εξωτερικό πού έχεις ταξιδέψει; Έχω γυρίσει κυρίως την Ευρώπη, κάποια μέρη στον Ινδικό ωκεανό και, τελευταία, στην κεντρική Αμερική. Εάν και θα μπορούσα να ξεχωρίσω ένα shorebreak στο Μεξικό, όπου
ήμουν μόνος μου στο νερό και τα κύματα ήταν τέλεια barrels για τουλάχιστον μία ώρα! Είναι επικίνδυνο άθλημα; Από τη στιγμή που το surf γίνεται σε συνεργασία με τη θάλασσα, οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να γίνει επικίνδυνο, γιατί απλώς δεν μπορείς να «ελέγχεις» τη φύση. Ποια είναι τα κριτήρια που πρέπει να πληροί κάποιος για να κάνει surfing;
Χρειάζεσαι πολύ καλή φυσική κατάσταση και πρέπει να αφιερωθείς σ’ αυτό για να αντεπεξέλθεις στις δυσκολίες του αθλήματος. Είναι ακριβό; Μπορείς να πεις ότι είναι ακριβό λόγω του εξοπλισμού, αλλά αν το συγκρίνεις με κάποια άλλα extreme sports είναι σίγουρα φτηνότερο. Φυσικά, εξαρτάται και από το πού μένεις, αν είσαι κοντά στα κύματα ή όχι. Στην Ελλάδα πόσο αναπτυγμένο είναι το surfing;
Φωτογραφία: Ιωαννα Κούκη
αλλά ούτε υπήρχε κάποιος να μου δείξει. Τώρα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Οι γονείς σου στην αρχή ένιωθαν φόβο με την ενασχόλησή σου αυτή; Τι σου έλεγαν; Φοβόνταν, αντιδρούσαν περίεργα. Τους φαίνονταν παράλογο να φεύγω συνέχεια για σερφ με τόσο κρύο… Τι νιώθεις κάθε φορά που είσαι πάνω στο surf σου; Σταματάει ο χρόνος, αδειάζει το μυαλό και απλώς ακολουθείς το κύμα.
ς Φωτ.: Γιώργος Φάκαρο
Ποιο είναι το ωραιότερο μέρος στην Ελλάδα γα να κάνει κάποιος surfing; ΠΡΕΒΕΖΑ! Κανείς δεν μπορεί να το διαψεύσει, άλλωστε…
Φωτογραφία: Γιώργος Κατσούλας Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται συνεχώς, αν και με αργούς ρυθμούς σε σχέση με το εξωτερικό. Διδάσκεις στο εξωτερικό; Διδάσκω στο εξωτερικό όπου υπάρχουν πολλές οργανωμένες σχολές και φιλοδοξώ να διδάξω στην Ελλάδα κάποια στιγμή στο μέλλον. Διδάσκοντας σε διαφορετικές σχολές του εξωτερικού μαθαίνεις πολλούς διαφορετικούς τρόπους μαθήματος, γνωρίζεις ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων και έχεις μια ιδιαίτερη ικανοποίηση όταν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα καταφέρνεις να τους μάθεις τα βασικά του αθλήματος. Στις σχολές αυτές έρχονται άνθρωποι όλων των ηλικιών που αγαπούν τη θάλασσα, ξεκινώντας από 5 έως και 70 χρόνων. Περίμενες ποτέ ότι το surfing θα αποτελούσε την επαγγελματική σου δραστηριότητα; Η αλήθεια είναι πως όχι, αλλά η αγάπη μου για το surf με έφερε σ’ αυτόν το δρόμο. Ποιο είναι το moto που κουβαλάει ένας surfer; Τα κύματα δεν είναι ποτέ αρκετά, θες όλο και περισσότερα...
Υπάρχει κάποια έντονη εμπειρία που έχεις ζήσει κάνοντας surfing; Μια από τις πιο όμορφες στιγμές ήταν όταν περιμέναμε τα κύματα (στο lineup) και μας πλησίασαν δύο φάλαινες που παίζανε για τουλάχιστον 30 λεπτά δίπλα μας.
Στο εξωτερικό πού έχεις ταξιδέψει; Το μέρος που έχεις απολαύσει περισσότερο το surfing; Μπαλί, Μαλδίβες, Πορτογαλία, Μαρόκο, Ισπανία, Μαϊάμι. Οι Μαλδίβες έρχονται πρώτες.
Κωνσταντίνος Κουτσουμπής
Με ποια κριτήρια μπορεί κάποιος να μάθει surf; Οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει, αρκεί να αφιερώσει χρόνο .
«Απλώς ακολουθείς το κύμα» 28 ετών, κάνει surfing εδώ και 13 χρόνια Πώς άρχισε το κόλλημά σου με το surf; Τυχαία. Πριν ξεκινήσω surf, μάθαινα windsurf. Μια μέρα ακυρώνεται η προπόνηση του windsurf λόγω των έντονων καιρικών συνθηκών και του μεγάλου κυματισμού. Τότε αποφάσισα να δοκιμάσω να παίξω με τα κύματα, δηλαδή surf με τη σανίδα μυ του windsurf! Ε… έπειτα από 3 ώρες προσπάθειας κατάλαβα πως αυτό το άθλημα με είχε κερδίσει. Πού έμαθες; Μόνος μου, με μεγάλη ταλαιπωρία, αφού δεν ήξερα τίποτε από το άθλημα αυτό,
Είναι ακριβό χόμπι; Κόστος σανιδιού γύρω στο 500 ευρώ και σίγουρα τα ταξίδια κοστίζουν.