Ypovrixio Issue 65

τεύχος 65

Εκδότης – Διευθυντής: Βαγγέλης Δαβιτίδης

ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΗΝ TERRA INCOGNITA

Φωτογραφίες: Πρακτορείο PHASMA, Άγγελος Χριστοφιλόπουλος, Μαρία Σαμαρτζή, Γιώργος Χαριτίδης, Λάμπρος Χειμωνάς, Γιώργος Μάκκας, Μάριος Λώλος, Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης, Κική Παπαδοπούλου, Κώστας Χατζηδάκης, Γιάννης Καλογρίδης, Στάμος Αμπάτης

Cam3dat Του Βαγγέλη Δαβιτίδη

Σχεδιασμός:

Battle of Ideas Εδώ ο ελεύθερος λόγος επιτρέπεται Του Νίκου Σωτηρακόπουλου και του Rob Lions

Εξώφυλλο: Εικονογράφηση: Tom Jennings

Γραμματοσειρές: Parachute [mostly] Υπεύθυνος Διαφήμισης Χάρης Καπλανίδης

Γράψε στ facebo ο ok “Perio YPOVR diko IXIO κάνε li ” και k fan pa e στο ge μας !

Missfit Economy Του Χάρη Μυλωνάδη

Μόδα: Photo: Παναγιώτης Κάτσος, Styling: Δημήτρης Γραμματικογιάννης

TEDxAthens Human Grid Του Στάθη Χαϊκάλη

Συνερ[γάτες]: Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λεωνίδας Αντωνόπουλος, Θοδωρής Γεωργακόπουλος, Βασιλική Γραμματικογιάννη, Διονύσης Γρανάς, Χριστίνα Ζέκκου, Δημήτρης Καλαβρός-Γουσίου, Βασίλης Καραγιάννης, Αλεξάνδρα Κατσαρού, Παναγιώτης Κετίκης, Νατάσσα Κεφαλληνού, Εβίτα Κολοκούρη, Ελένη Κριετσέπη, Νίκος Λεγάκης, Μαίρη Λιούγκου, Ευγενία Μίγδου, Χάρης Μυλωνάδης, Ελένη Νάτση, Γιώργος Παπαθωμάς, Τζίνα Παπαμιχαήλ, Κυριάκος Πιερρακάκης, Poka Yio, Αχιλλέας Πεκλάρης, Ανδρέας Πετράκης, Άρης Πολυμένης, Psithu, Δημήτρης Τζιμέας, Γιώργος Τσαλκίδης, Ελισάβετ Τσιδεμιάδου, Μανώλης Οικονόμου, Γιάννης Ραουζαίος, Νίκος Σωτηρακόπουλος, Ελένη Ψυχούλη, Πέτρος Ψωμάς

Athens Start Up Weekend University No Talk, all Action Της Λήδας Τσενέ Μιχάλης Μπλέτσας Το διαδίκτυο είναι το νέο οξυγόνο Στρατής Βογιατζής & Θέκλα Μαλάμου Caravan Project Αν δεν υπήρχε η κρίση θα έπρεπε να την εφεύρουμε

Agenda: Άγγελος Παπαπετρίδης

Διομήδης Σπινέλης Τελεία και Παύλα Guerilla tactics εναντίον της διαφθοράς

Περιοδικό Υποβρύχιο Διμηνιαία έκδοση Κ.Ε.: 016989

Άλεξ Οικονομίδης Ο σπόρος της αλλαγής

Μαυρογένους 6, Γαλάτσι Τ.Κ.: 11146 / Τ: 210-2131127 Fax: 210-2131503 info@ypovrixio.gr / www.ypovrixio.gr Ιδιοκτησία: SUB PRESS Υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο: Β. Δαβιτίδης

Περικλής Κοσκινάς Οι τύψεις της αστικής τάξης είναι το πρόβλημα της Ελληνικής κουζίνας Ask4Food Το μεγαλύτερο community site με κριτικές εστιατορίων από πελάτες Ταξιδεύοντας με την AIESEC Η άλλη οπτική που δεν αγγίζει ο τουρίστας

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή ή μετάδοση των κειμένων του περιοδικού εφόσον αναφέρεται η πηγή. Άλλωστε δε ντρεπόμαστε γι’ αυτά που γράφουμε. Το υπόλοιπο περιοδικό προστατεύεται από τους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας και απαγορεύεται η αναπαραγωγή του με οποιονδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη.

Βρείτε το αντίδοτο στα παρακάτω μέρη: Σε όλα τα πανεπιστήμια Διδασκαλείο ξένων γλωσσών [Ιπποκράτους 7] Πανεπιστημιακή Λέσχη [Ιπποκράτους 15] Hotel President [Λεωφόρος Κηφισίας 43] Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών [Σίνα 31, Κολωνάκι] Βιβλιοπωλεία: Πρωτοπορία [Γραβιάς 3-5], Βαβέλ [Ζ. Πηγής & Λόντου 1], Ναυτίλος [Χαριλάου Τρικούπη 28], Solaris [Μπόταση 6], Πολιτεία [Ασκληπιού 1], Ιανός [Σταδίου 24], Μεταίχμιο [Ιπποκράτους 118], Λεμόνι [Ηρακλειδών 22], ArtBookstore (Taschen showroom) [Σκουφά 64 & Γριβαίων], Έκφραση [Κύπρου 26α]. Βιβλιοπωλεία Παπασωτηρίου: Αθήνα: [Στουρνάρη 35 & Τζώρτζ], Ε.Μ.Πολυτεχνείο (Ζωγράφου)], [Πανεπιστημίου 37 & Κοραή], [Ερμού 39 Hondos Center]. Γλυφάδα: [Α.Παπανδρέου 13]. Κηφισιά: [Κολοκοτρώνη 10]. Μαρούσι: [Εμπορικό Κέντρο «The Mall»]. Περιστέρι: [Εθνικής Αντιστάσεως 55], Βιβλιοπωλείο Ευριπίδης [Ανδρέα Παπανδρέου 8], Δισκοπωλεία: Discobole [Χαριλάου Τρικούπη 17], Vinyl [Διδότου 34], Rhythm Records [Εμμ. Μπενάκη 74], Το Υπόγειο [Σόλωνος 140], Spindle Vinyl Rec [Διδότου 49].

Café – Bar - Εστιατόρια: Αγ. Παρασκευή Alco Hole [Ελβετίας 21, Πλ. Αγ. Ιωάννου] Αθήνα-Κέντρο Pop [Κλειτίου 10Β], Αμπάριζα [Στοά Λέκκα 12], Huge [Λέκκα 10, Σύνταγμα] Magaze [Αιόλου 33], Baba Au Rum [Κλειτίου 6], Dude Bar [Καλαμιώτου 14], Μορφή [Αγ. Φιλοθέης 15, εντός στοάς], Pure Bliss [Ρόμβης 24A, Σύνταγμα], Aperitif [Καλαμιώτου 4], Throubi [Πλατεία Αγίας Ειρήνης 2 & Βασιλικής 1], Booze [Κολοκτρώνη 57], Capu [Στοά Λέκκα 14], Bartesera [Κολοκοτρώνη 25], Six D.O.G.S. [Aβραμιώτου 6-8], Keyser Soze [Αβραμιώτου 12, Μοναστηράκι], Higgs [Ευπολίδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά], Key Bar [Πραξιτέλους 37], Pairidaeza [Παρνασσού 3, Πλ. Καρύτση], Πραξιτέλους [Πραξιτέλους 33], Seven Jokers [Βουλής 7], Toy Cafe [Καρύτση 10, Πλ. Καρύτση], Στοά [Πατησίων 101 & Κορδιγκτώνος], Σβούρα [ Χαρ. Τρικούπη 170], Stigma lab [Ανδρέα Μεταξά 4], Verve [Σόλωνος 94, Αθηνα] Γαλάτσι: Cafepolis [Πασσωβ 11 & Ριζου Νερουλου 37] Γκάζι - Βοτανικός Soirrre de Votanique [Καστοριάς 37], Hoxton [Βουτάδων 42], Βουτάδων 48 [Βουτάδων 48], Mish mash [Βουτάδων 50], Bios [Πειραιώς 84], Ginger [Τριπτολέμου 46 & Περσεφόνης], Tapas Bar [Τριπτολέμου 44 & Περσεφόνης], A lier man [Σωφρονίου 2], Intrepid Fox [Τριπτολέμου 30], Almodobar [Κωνσταντινουπόλεως 60], Κ44 - ΤΩΡΑ [Κωνσταντινουπόλεως 44], Void [Ευμολπίδων 26], Koo Koo [Ιάκχου 17], «π» [Ευπατριδών 7], Mad [Δεκελέων 12], Alley Cat [Κωνσταντινουπόλεως 50], _@ Rouf; [Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18], Soul Kitchen [Κωνσταντινουπόλεως 46, Γκάζι], Area 51 club [Περσεφόνης 23], Tramp [Βουτάδων 36 & Τριπτολέμου], Schweinchen Dick [ Ιάκχου 9-11], Συνεργατικό Καφενείο [Μοναστηρίου 140, Ακ. Πλάτωνος] Εξάρχεια Διπλό [Θεμιστοκλέους 70, Πλ. Eξαρχείων], Underground café [Α. Μεταξά 19 – 21], VaBenE [Βαλτετσίου και Εμ. Μπενάκη 78], Καφεκούτι [Σόλωνος 123], Ποδήλατο [Θεμιστοκλέους 48], Υποβρύχιο [Ασκληπιού 53], Floral [Θεμιστοκλέους 80], Circus [Ναβαρίνου 2], Καφετί [Ζ. Πηγής 29], Τρα λα λα [Ασκληπιού 45], Κόκκοι καφέ [Aσκληπιού 39], Ginger ale [Θεμιστοκλέους 74], Χάρτες

[Βαλτετσίου 35 & Ζ. Πηγής], Closer [Ιπποκράτους 150], Jingo Biloba [Σόλωνος 136], Ο Αγκλέουρας [Κωλέττη 9], Jack & the bean [Μπενάκη 43], Playhouse [Βαλτετσίου 49], Cusco [Κωλέττη 8], Rockin’ the Casbah [Χαριλάου Τρικούπη 13], Studio [Οικονόμου 3], La Poderosa [Ασκληπιού & Βαλτετσίου], 7 Sins [Θεμιστοκλέους και Γαμβέττα 5], Stand [Ζωοδόχου Πηγής 25], Blue fox cafe [Ασκληπιού 91], Πολυχώρος Άγκυρα [Σόλωνος 124], Skullbar [Ιπποκράτους και Λάμπρου Κατσώνη 11] Θησείο-Πετράλωνα Αλουστίνες [Ηρακλειδών 5], Σταύλος [Ηρακλειδών 10], Βραζιλιάνα [Αρκάδων 4, Πετράλωνα] Κεραμεικός Belafonte [Αγησιλάου 61Α], Arroyo Nuevo [Μεγάλου Αλεξάνδρου 128], Carousel [Θερμποπυλών 41], Nixon [Αγησιλάου 61Β, Κεραμικός], Lost & Found [Κεραμικού 53], Δυάρι [Μεγάλου Αλεξάνδρου 124 και Αρτεμισίου] Κολωνάκι Εν Δελφοίς [Δελφών 5, Κολωνάκι], γκαλερί M art [Σόλωνος 10 & Ηρακλείτου, Κολωνάκι]Σκουφάκι [Σκουφά 47-49], PaPlou Bar [Πατριάρχου Ιωακείμ 45 και Πλουτάρχου], City Bar [Χάριτος 43], Tribeca [Σκουφά 46 & Ομήρου], Rosebud [Σκουφά 40 και Ομήρου 60], Low Profile Cafe [Λυκαβηττού 6], Ρινόκερως [Ασκληπιού 22] Κουκάκι Tiki [Φαλήρου 15, Μακρυγιάννη], Κούκλες [Ζαν Μωρεάς 32, Κουκάκι], Μικρές Πατρίδες [Γ.Ολυμπίου 14] Νέα Πεντέλη: Coupepe [Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου] Παγκράτι- Μετς Colibri [Αναπαύσεως 9], Colibri [Εμπεδοκλέους 9-13], Cue [Σπύρου Μερκούρη 31, Παγκράτι] Μοναστηράκι - Ψυρρή Trova [Αθηνάς & Βλαχάβα 9], Taf [Νορμανού 5], Ψύρρα [Μιαούλη 19, Ψυρρή], Yoga Bala [Ρήγα Παλαμήδου 5-7, Ψυρρή], Τρανζίστορ [Πρωτογένους 10, Ψυρρή], Tailor Made [Πλατεία Αγίας Ειρήνης 2] Νότια προάστια Pere Ubu Bar [Κύπρου 74, Γλυφάδα], Επιτόκιο [Μ. Αλεξάνδρου 60, Νέα Σμύρνη], Mosaico [Λαοδίκης 30, Γλυφάδα] Πανόρμου Caliente [Πανόρμου & Αλέξη Παυλή 37α], Marabou [Πανόρμου 113], Ποτοπωλείον [Πανόρμου 113], Santa Botella [Πανόρμου 115 Α], Kasbah [Αλέξη Παυλή 35 β & Πανόρμου], Menundo [Αλέξη Παυλή 38 & Πανόρμου], Alegria [Πανόρμου 113], Dunkel [Πανόρμου 117] Πειραιάς Lemon [Ακτή Θεμιστοκλέους 154, Πειραϊκή] Πετρούπολη – Περιστέρι- Άγιοι Ανάργυροι Intro Coffee Bar [Κ. Βάρναλη 30 & Μεγ. Αλεξάνδρου], Πατατρακ [Μεγ. Αλεξάνδρου 94 & Επικούρου], Μικρό Cafe [Αιμιλίου Βεάκη 36], Kika [Αιμιλίου Βεάκη 35], Woltz [25ης Μαρτίου 75, Πλ. Πετρούπολης], Shelter [Τίρυνθος 8, Ανθούπολη], Igodo [Μεγάλου Αλεξάνδρου 75], Κακοφωνίξ [Κολοκοτρώνη 22] Χαλάνδρι Blue [Μεσολογγίου 8], bside cafe [Ιφικράτους3], Used [Γρ. Γυφτοπούλου 6], Think Positive [Ανδρέα Γκίνη & Ασπ. Κανατσούλη 2], El Rey Alobar [Θουκυδίδου 7], Mosaic [Ρωμανού Μελωδού 7], Le petit Fleur [Πλατεία Ελευθερωτών 2], Ερατεινός [Αγ.Παρασκευής 17], Κόκκινη σβούρα [Αγ. Γεωργίου 17], Σπόρος [Κατσουλιέρη 4] Πατήσια Strange fruit [Πατησίων 354, Πατήσια], Τάρ [Λ. Ηρακλείου 34]

Πλ. Μαβίλη Flower [Δορυλαίου 2, Πλ. Μαβίλη], Μπρίκι [Δορυλαίου 6, Πλ. Μαβίλη] Πευκάκια Egalite [Γ. Αβέρωφ 36 (σταθμός ηλεκτρικού Πευκάκια)] Ποδήλατα Tsirikos Bikes [Περικλέους 2 & Λεωφ. Κηφισίας 212, Νέο Ψυχικό], VCA – Vicious Cycles Athens Urban Bike Shop [Μελάνθου 8, Ψυρρή], Color Skates [Πρωτογένους 5, Ψυρρή] Μόδα Melcore [Metro Mall, Λεωφ. Βουλιαγμένης 276, Μετρό Άγιος Δημήτριος], Melcore [Λεωφ Κηφισίας 228, Κηφισιά], Shop [Ερμού 112Α, Αθήνα], Detroit: Κηφισιά [Κυριαζή 6-8], Κηφισιά [Κυριαζή 21], Eleven Soul [Κολοκοτρώνη 11], New Cult Extreme: Γλυφάδα [Μεταξά 9], [Μεταξά 11], [Μεταξά 19], [Λ. Βουλιαγμένης 22], Κορωπί [Βασ. Κωνσταντίνου 210], Phat Soles [Α. Μεταξά 27-29 Εμπορικό κέντρο EuroCenter, Γλυφάδα], De Toute Facon [Δημοκρίτου 21], Kulte [Μητροπόλεως 40], Kifisia 21 [Λεωφόρος Κηφισίας 265], Ministry Of Concrete [Κωνσταντινουπόλεως 42], Stratigos [Ηφαίστου 1-3 Μοναστηράκι], Faint [Ηφαίστου 10 Μοναστηράκι], Danny Shop [Ψυχάρη 1, Ψυχικό], Spoon [Λεωφόρος Στρατού 8 Θεσσαλονίκη], Armadillo [Αγ. Σοφίας 3, Θεσσαλονίκη], MicroXtreme [Αιμιλιανού Γρεβενών 5, πλατεία Ναβαρίνου, Θεσσαλονίκη], Planet Mushroom [Κεντρική αγορά Νάουσας, Πάρος], Ορφανίδης [Κολοκοτρώνη 27 και Θησέως, Αθήνα], Intervista [Τσιμισκή 71, Θεσσαλονίκη], Device One [Παύλου Μελά 38, Θεσσαλονίκη] Συναυλιακοί χώροι: Gagarin [Λιοσίων 203-205], Halfnote [Τριβωνιανού 17, Μέτς], After dark [Διδότου 31 & Ιπποκράτους], Κύτταρο [Ηπείρου 48 & Αχαρνών], An club [Σολωμού 13-15], Terra Petra [Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη] Επίσης: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης [Πειραιώς 206], Komicon [Σόλωνος 128], RABBITHOLE [Γερμανικού 20, Μεταξουργείο], Ash In Art [Ηρακλέους 10 & Λαχούρη 1, N. Κόσμος], Φούρνος [Μαυρομιχάλη 168], Θύρα Τέχνης [Σαρρή 14, Ψυρρή], Ταινιοθήκη Ελλάδος [Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136], αίθουσα τέχνης Αστρολάβος [Ξανθίππου 11, Δεξαμενή, Κολωνάκι], Ίδρυμα εικαστικών τεχνών & Μουσικής [Βασ. Σοφίας 9 & Μέρλιν], Politics Globalcom [Παπανικολή 24, Χαλάνδρι], Ποτομπορική [Φιλικής Εταιρείας 7, Κορυδαλλός], [Αγ. Παρασκευής 17-19, Περιστέρι], Hair Voulalas [Ιαλέμου 35 & Θύσου], Seven Videonet [Γαλατσίου 97-99], Φωτογραφικά Σκιαδόπουλος [Τζώρτζ 12, Αθήνα], CM tattoo [Λασκαρίδου 100, Καλλιθέα], Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς [Αχαρνών 417], Colab [ Πετράκη 28], Alba Graduate Bussines School [Ξενίας 6-8, Αθήνα] Επαρχία: Ριφιφί [Λιμάνι Εύδηλου Ικαρίας], καφέ Αερικό (Κάρυστος), Καφενείον Αστικόν (Κύθηρα, Ποταμός), Θυμωμένο Πορτραίτο (Ιωάννινα, Καπποδιστρίου 20), Παγοποιείο (Ηράκλειο Κρήτης), Η Αλίκη έχει λάθος αγόρι (Καβάλα/ κέντρο), Art Cafe Αστραδενή (Έρκυνας 5, Λιβαδειά), ΑΖΑ cinema club [Σβώλου 6, Θεσσαλονίκη], Azul Café (Αγ. Νικολάου (Μπούρτζι), Χαλκίδα), καφέ Αμάν [ Φλογιτών 2, Νεάπολη, Θεσσαλονίκη, Άρωμα Θεσσαλονίκης [Αγίου Βασιλείου 13, Κέρκυρα], ΟΖ Cocktail bar [Στοά Φραγκάκη, Χίος], Όταν η Μυρσίνη ερωτεύτηκε το φούρνο [ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΑΤΣΩΝΗ 3 ,KΑΒΑΛΑ]

σαμιζντάτ= ο παράνομος και αυτοσχέδιος Τύπος σε περιόδους ύφεσης και παρακμής

Μ

ια κατάσταση χωρίς σταθερές, απρόβλεπτη, ανεξερεύνητη. Μήπως όμως όλος ο κόσμος δεν ακολουθεί ένα μονοπάτι έξω από την “comfort zone” του; Από το Occupy Wall St movement με σύνθημα «είμαστε το 99%» μέχρι την «αραβική άνοιξη» ο παλιός κόσμος τρίζει συθέμελα. Και πόσο άραγε διαφέρει το κρατικίστικο μοντέλο της Γαλλίας από της Ελλάδας; Πόσο ικανοποιημένοι είναι οι Βρετανοί που ιδιωτικοποίησαν σχεδόν τα πάντα; Κάθε περίπτωση έχει τις ιδιαιτερότητές της. Στην περίπτωση της Ελλάδας ωστόσο δε μιλάμε απλά για ιδιαιτερότητες. Γιατί εδώ όταν δημιουργείς στην πραγματικότητα τρολάρεις το σύστημα. Ένα κλειστό για τους νέους σύστημα όπου η καινοτομία αποθαρρυνόταν ή στην περίπτωση εκείνων που είχαν «πρόσβαση» νεκρωνόταν στο Δημόσιο. Σε μια κοινωνία που αναγκαστικά εισέρχεται σε φάση επανεκκίνησης έχεις την ευκαιρία οι αδυναμίες σου να μετατραπούν σε πλεονεκτήματα. Είναι άπειρα τα πράγματα που λείπουν από την Ελλάδα; Οκ, ευκαιρία να τα φτιάξουμε λοιπόν. Έχουμε το πιο μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό που είχε ποτέ αυτή η χώρα. Και ακόμα πιο σημαντικό νέους ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει περισσότερο απ’ όσο ποτέ. Έχουν παραστάσεις, δεν μπορείς να τους πουλάς φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες πια. Μόνη προϋπόθεση να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από κανέναν. Οι δημιουργικές δυνάμεις που ήταν

στο περιθώριο όλα αυτά τα χρόνια μακριά από τους «προβολείς της δημοσιότητας», σπούδαζαν ή εργάζονταν αθόρυβα, οι misfits που το σύστημα αγνοούσε την περίοδο των παχιών αγελάδων, οι αποκλεισμένοι από ένα υπερτροφικό σύστημα που το μόνο που γνώριζε είναι να καταναλώνει, θα αποτελέσουν την επόμενη μέρα για την Ελλάδα. Το κατεστημένο του hangover παραδίδει τη σκυτάλη στους “doers”. Και αυτό δε θα συμβεί άμεσα και νομοτελειακά στην Ελλάδα μόνο. Είναι μια παγκόσμια τάση. Ένα αυτάρεσκο σύστημα καταρρέει σαν τραπουλόχαρτο σε μια κοινωνία γνώσης όπου η πληροφορία διαδίδεται μέσω του διαδικτύου αστραπιαία. Η έμπνευση πλέον την οποία απεγνωσμένα ψάχνουν οι πιο προηγμένες οικονομίες τους κόσμου στη στασιμότητα στην οποία έχουν περιπέσει (δες τη συνέντευξη που μας είχε δώσει ο vice president της Ogilvy UK, Rory Sutherland στο περιθώριο του περσινού TEDxAthens για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία της εποχής μας, “The great Stagnation” του Tyler Cowen, σημείωση: δεν τυπώθηκε ποτέ, είναι e-book http:// www.ypovrixio.gr/article.php?issues_ no=62&contents_id=1043) δεν προέρχεται από τεχνοκράτες αλλά από τον αναπτυσσόμενο κόσμο και τις γκρίζες ζώνες του δυτικού. Στο βασικό μας άρθρο στο παρόν τεύχος στο οποίο χαρτογραφούμε αυτή τη νέα terra incognita, μια απόφοιτος του LSE, η Kyra Maya Phillips και μια απόφοιτος της Οξφόρδης, η Alexa Clay υποστηρίζουν ότι οι πειρατές, οι τρομοκράτες, οι χάκερς και οι συμμορίες του Λος

Χαρτογραφώντας την terra incognita που απλώνεται μπροστά σου αναπόφευκτα νοιώθεις δέος, ενίοτε φόβο, κανείς δε σε προετοίμασε γι αυτό. Χρυσαυγίτες σε ρόλο Λαιστρυγόνων, ξεπερασμένοι πολιτικοί σχηματισμοί και οι υποστηρικτές τους σε ρόλο Λωτοφάγων, βρίσκομαι στην Οδύσσεια; Ή μήπως στη Μόρντορ; Άντζελες είναι εξίσου καινοτόμοι με τη Silicon Valley. Στο βιβλίο τους “Misfit Economy” που θα κυκλοφορήσει το 2013 υποστηρίζουν ότι υπήρχε πολύ περισσότερη δημοκρατία σε ένα πειρατικό πλοίο του 18ο αιώνα παρά σε ένα ευρωπαϊκό βασίλειο και αντλούν σύγχρονα παραδείγματα καινοτομίας από χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής. Ωστόσο το πιο σημαντικό είναι ότι ετοιμάζουν την ίδρυση της Misfit Academy όπου αυτό το «περιθώριο» θα κληθεί να διδάξει νέους αλλά και παραδοσιακούς επιχειρηματίες στο πως να καινοτομούν.

“Extreme times require extreme measures.” Οι misfits είναι το μέλλον. Το θέμα είναι ότι το ίδιο πιστεύουν και οι Χρυσαυγίτες… Και δυστυχώς όσοι τους κλείνουν το μάτι. Που δεν είναι άλλοι από αυτούς που εξισώσουν τα άκρα. Όπως λέω από τότε που ξεκίνησε η κρίση, η ευτυχία μας θα είναι η εκδίκησή μας.

150 XPONIA To party που δεν τελειώνει ποτέ! Ήταν το 1862 όταν ιδρύθηκε στο Σαντιάγο της Κούβας η BACARDI, από τον Don Facundo Bacardi Masso. Οι επαναστατικές μέθοδοι στην διαδικασία παραγωγής του ρούμι δημιούργησαν το Bacardi, ποτό απαλό με γεμάτο σώμα που πλέον είναι το πιο διάσημο ρούμι στον κόσμο. Το BACARDI είναι το success story στην ιστορία των ποτών, ανάλογο εκείνου της Coca Cola, που μαζί - προσθέτοντας και λίγο lime - μας δίνουν το θρυλικό Cuba Libre. Το BACARDI γιόρτασε τα 150 χρόνια πληθωρικής παρουσίας σε ένα ανάλογων διαστάσεων party στο Gazoo. Η μεγάλη μαύρη νυχτερίδα αγκάλιασε όλους τους νέους φίλους του BACARDI σε ένα άκρως ατμοσφαιρικό event το οποίο οι YIDSID!(κατά κόσμων Yes It Does, Sure It Does! έντυσαν με την μουσική τους. Το αγαπημένο μας ρούμι απόλαυσαν οι παρευρισκόμενοι από τα 3 bar, ένα για το BACARDI Cola πάντα με Coca Cola, ένα για το BACARDI Oakheart Spiced Rum και ένα για τα αγαπημένα σε όλους BACARDI cocktails. Με την πρωτότυπη ιδέα των flicker books είχαμε την δυνατότητα να απαθανατίσουμε τις χορευτικές φιγούρες μας (που μάλλον δεν μας κάνουν πολύ περήφανους) σε ένα vintage booklet.

Περιμένουμε ένα ανάλογο party σε πολύ λιγότερο από 50 χρόνια !

Η βραδιά πέρα από φοβερές μουσικές επιλογές των YIDSID! είχε και την ευφάνταστη αναπαράσταση της ιστορίας του BACARDI από το 1862 έως σήμερα με μία μοναδική χορογραφία από πολυμελή ομάδα χορευτών. Είναι ωραίο να γίνεσαι 150 χρόνων και να είσαι πιο νέος από ποτέ!

BACARDI and the Bat Devise are registered trademarks of Bacardi & Company Limited

www.apolafste.ypefthina.eneap.gr

Το Battle of Ideas (http://www.battleofideas.org.uk/ διανύει την όγδοη χρόνια του ως ένα αναγνωρισμένο φεστιβάλ που ξεκίνησε από το Institute of Ideas και διοργανώνεται στο Λονδίνο σε ετήσια βάση. Παράλληλα (satellite) events λαμβάνουν χώρα σε όλη την Ευρώπη. Το Battle of Ideas είναι ένα μοντέρνο, πανευρωπαϊκό δημόσιο φόρουμ με πάνω από 2000 μέλη από το κοινό να ζυμώνονται με περίπου 350 διεθνείς ομιλητές για να συζητήσουν και να διαφωνήσουν σε σημαντικά θέματα και ιδέες της εποχής μας. Αντίθετα από ένα ακαδημαϊκό συνέδριο δίνει μεγάλη έμφαση στην συμμετοχή του κοινού. Το μότο είναι «εδώ ο ελεύθερος λόγος επιτρέπεται» και κανένα θέμα δεν θεωρείται ταμπού.

Στις 5 Οκτωβρίου το Battle of ideas διοργάνωσε στην Αθήνα, στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση ένα satellite event με δύο πάνελ, ένα σχετικό με την οικονομία και έναν με την παιδεία. O αναφέρθηκε στο δίπολο Ανάπτυξης-Λιτότητας και ο στο τι είδους παιδεία θέλουμε.

Rob Lions Νίκος Σωτηρακόπουλος

Είναι το δημόσιο 'ή το ιδιωτικό πανεπιστήμιο το σωστό δίλλημα; Του Νίκου Σωτηρακόπουλου*

Η

συζήτηση για τις αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση είθισται να γίνεται στο δίπολο «δημόσιο ή ιδιωτικό» πανεπιστήμιο. Το ζήτημα που χάνεται στην παραπάνω κουβέντα είναι το τι πανεπιστήμιο θέλουμε και ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης του. Αν συμφωνήσουμε στην ουμανιστική ιδέα περί ενός πανεπιστημίου που προωθεί την αναζήτηση της αλήθειας, την κατάρριψη λανθασμένων ορθοδοξιών και την διεύρυνση των πνευματικών οριζόντων της ανθρωπότητας (απαραίτητα συστατικά για τα ριζικά άλματα μιας κοινωνίας προς τα μπρος), πρέπει να αποκλείσουμε

αγοράς, είναι και πλούσια και χαρακτηριστική. Όταν το πανεπιστήμιο γίνεται μια ακόμα επιχείρηση, ο καθηγητής είναι πλέον ο παροχέας υπηρεσιών και ο φοιτητής γίνεται ο πελάτης, ο οποίος όπως καλά ξέρουμε «έχει πάντα δίκιο». Η σχέση αυτή ελάχιστα κοινά έχει με τη σχέση διδάσκαλου-διδασκόμενου, όπου υπάρχει ένας συνεχής πειραματισμός και το στοιχείο της πρόκλησης, απαραίτητα για το άλμα προς τα μπρος στη γνώση. Η σχέση παροχέα-πελάτη είναι μια ανταλλαγή σε καθορισμένα όρια: σου δίνω «χ» και μου δίνεις πίσω «ψ», όπως προβλέπει το συμβόλαιο (δεν είναι τυχαίο ότι στη Βρετανία υπάρχει πρόβλεψη ο φοιτητής να πάρει πίσω τα λεφτά του αν δεν λάβει τη συμφωνηθείσα μερίδα γνώσης – μια πρόβλεψη που λειτουργεί ευεργετικά στην αγορά ενός ανεμιστήρα, είναι τελείως ξένης όμως με τη διαδικασία της αναζήτησης της γνώσης). Από το σχολείο ήδη συνειδητοποιούμε ότι η εκπαίδευση είναι μια διαδικασία πολλές φορές δύσκολη, άχαρη και βαρετή. Όμως τα χαρακτηριστικά αυτά δεν είναι αρεστά σε έναν πελάτη. Ο πανεπιστημιακός λοιπόν, προκειμένου να ρισκάρει μια αρνητική αξιολόγηση από έναν πελάτη ο οποίος δεν βρίσκει τη διαδικασία εξόχως ενδιαφέρουσα

* Ο Νίκος Σωτηρακόπουλος είναι υποψήφιος Διδάκτορας και βοηθός Λέκτορα στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στη Μεγάλη Βρετανία. Το ερευνητικό του ενδιαφέρον εστιάζεται μεταξύ άλλων στο Μαρξισμό, στα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα και στους παράγοντες της μεταμοντέρνας ιδεολογίας που έχουν διαβάλει την έννοια της Αριστεράς ως ριζοσπαστικού φορέα των ουμανιστικών ιδεών της οικουμενικότητας και της προόδου.

κάθε προσέγγιση που βλέπει την ανώτατη εκπαίδευση εργαλειακά. Η εργαλειοπόιηση αυτή προέρχεται τόσο από τις άρχουσες ελίτ (πανεπιστήμιο συνδεδεμένο με την αγορά, αποσπασμένη τεχνική εξειδίκευση αντί ολιστικής εκπαίδευσης κτλ), όσο και από κομμάτια της Αριστεράς, που αντιμετωπίζουν την ανώτατη εκπαίδευση ως μοχλό για την ανοδική κοινωνική κινητικότητα. Το πώς το τελευταίο είναι λιγότερο προοδευτικό από όσο ακούγεται, χωρίς αυτό να αμφισβητεί την ανάγκη για πανεπιστήμιο προσιτό στην εργατική τάξη, το έχουν αναλύσει σημαντικοί μαρξιστές, με προεξέχοντα τον Νίκο Πουλαντζά, οπότε θα επικεντρωθώ στο πώς σήμερα το πανεπιστήμιο που λειτουργεί με όρους αγοράς στέκεται εμπόδιο στην ουσία της ιδέας της Ακαδημίας: τη διεύρυνση της γνώσης. Η κριτική της Αριστεράς για τους ταξικούς φραγμούς του πανεπιστημίου-επιχείρησης είναι γνωστή και εν πολλοίς σωστή. Εδώ όμως πρέπει να παίξουμε στο γήπεδο του αντιπάλου και να αμφισβητήσουμε το επιχείρημα ότι η το πανεπιστήμιο της αγοράς προωθεί καλύτερα τη γνώση. Η εμπειρία από πανεπιστημιακά ιδρύματα της Μεγάλης Βρετανίας, που αν και όχι τύποις ιδιωτικά λειτουργούν καθαρά με τους νόμους της

(εξ’ου και η επιμονή των πανεπιστημίων στη Μεγάλη Βρετανία στην έννοια του ‘student experience’) θα μπει στον πειρασμό να θυσιάσει την ουσία για να προσφέρει ένα πιο εύπεπτο προϊόν. Βλέπουμε λοιπόν ότι στο πανεπιστήμιο-επιχείρηση μετράει περισσότερο το πώς θα διδάξεις κάτι, παρά το τι θα διδάξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι σε ένα οποιοδήποτε βρετανικό πανεπιστήμιο, η πλειοψηφία του προσωπικού που απασχολείται στο ίδρυμα είναι άσχετη με την διαδικασία της γνώσης αυτή καθ’εαυτήν: μια στρατιά από managers, υπεύθυνους human resources, ψυχολόγους, λομπίστες των student unions και λοιπούς παρατρεχάμενους οι οποίοι δημιουργούν μια πραγματικότητα όπου περίσσια ενέργεια σπαταλιέται σε ένα σωρό ανούσια meetings, workshops και στην απόκτηση «δεξιοτήτων», τη χρησιμότητα των οποίων δυσκολεύεται να συλλάβει κάποιος, όσο ανοιχτόμυαλος και αν είναι στο νέο και τις προσκλήσεις των καιρών. Ένα άλλο σημαντικό παρεπόμενο είναι η δημιουργία ενός κλίματος «πολιτικής ορθότητας», όπου πριν κάποιος ξεστομίσει οτιδήποτε σε μια αίθουσα διδασκαλίας θα πρέπει να το περάσει από πολλαπλά φίλτρα, προς αποφυγή ενόχλησης οποιασδήποτε ευαισθησίας κάποιου εύθικτου φοιτητή-πελάτη. Το περίβλημα της πολιτικής ορθότητας είναι πάντα προοδευτικό (αντιρατσισμός, αντισεξισμός κτλ), η κατάληξη ωστόσο είναι η αποφυγή της θίξης οποιασδήποτε βεβαιότητας ή «ορθοδοξίας». Ένα πανεπιστημιακό περιβάλλον όπου υπάρχουν προκαθορισμένα όρια, βεβαιότητες, ιερές αγελάδες (διαφορετικές από τις παλαιότερες βεβαιότητες τύπου κράτους, θρησκείας κτλ) και επικρατεί ο κομφορμισμός, δεν εξυπηρετεί σε τίποτα την αναζήτηση της αλήθειας, που προκύπτει μόνο μέσω μιας αδιάκοπης διαπάλης ιδεών και συνεχούς αμφισβήτησης. Οι προκλήσεις του πανεπιστημίου σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής και πνευματικής αβεβαιότητας είναι τεράστιες και δεν περιορίζονται ούτε στο ελάχιστο σε όσα ακροθιγώς θίχτηκαν παραπάνω. Ούτε σκοπός του άρθρου είναι η υπεράσπιση των κακώς κειμένων του δημόσιου πανεπιστήμιου δια της αντιπαραβολής κάποιων εκ των προβληματικών πτυχών του πανεπιστημίου της αγοράς. Επίσης, δεν ισχυρίζομαι ότι όλα τα πανεπιστήμια που λειτουργούν με όρους αγοράς θα ξεπέσουν στις παραπάνω παθογένειες. Είναι όμως η περιγραφή μιας τάσης και μια υπενθύμιση ότι κάθε συζήτηση για την όποια μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση θα πρέπει να έχει στο επίκεντρο το πώς το νέο πανεπιστήμιο θα προάγει καλύτερα τη γνώση, η κατάκτηση της οποίας είναι εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση για μια διαδικασία ριζικών κοινωνικών αλλαγών, τις οποίες χρειαζόμαστε όσο ποτέ.

Χρειαζόμαστε Αληθινή Ανάπτυξη για να Σταματήσει η Λιτότητα Του Ρομπ Λάιονς*

Μ

ετά από ένα σύντομο καλοκαιρινό διάλειμμα, η κρίση της Ευρωζώνης είναι και πάλι εδώ. Πρόσφατα είχαμε νέο γύρο μαζικών κινητοποιήσεων σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα, ενώ όλα δείχνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να «σώσει» και πάλι τις ισπανικές τράπεζες. Κι όμως, μόλις λίγες εβδομάδες πριν, τα πράγματα έδειχναν να οδεύουν προς μια σταθεροποίηση. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα ανακοίνωσε ότι θα δρούσε ως δανειστής έσχατης ανάγκης για τις δοκιμαζόμενες οικονομίες. Στη Γερμανία, το Συνταγματικό Δικαστήριο άναψε το πράσινο φως στη συμμετοχή της χώρας στο μόνιμο μηχανισμό στήριξης (ESM). Ήδη, ωστόσο, η Γερμανία και η Ολλανδία δείχνουν να κάνουν ένα βήμα πίσω σχετικά με το εύρος εφαρμογής των αποφάσεων, σκορπώντας νέες ανησυχίες. Ο επικεφαλής της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι η συμφωνία ήταν έργο του διαβόλου! Εδώ και τέσσερα χρόνια λοιπόν, γιατί ποτέ δεν φτάνουμε σε μια αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος, παρά το ότι ακούμε για τη μια δέσμη απεγνωσμένων μέτρων μετά την άλλη; Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα ούτε της γερμανικής αδιαλλαξίας, ούτε προδοτικών κυβερνήσεων, ούτε πλεονεκτών πολιτών που «μαζί τα φάγανε», ούτε και αμφιβόλου

ηθικής αγγλοσαξωνικών οικονομικών ιδρυμάτων. Πρώτα και κύρια, είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης οικονομικής ανάπτυξης. Η πικρή αλήθεια είναι πώς η αύξηση του δανεισμού στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ήταν μια συνειδητή επιλογή των κυβερνήσεων και των τραπεζών προκειμένου να αποφευχθεί μια ύφεση. Αλλά η κρίση δεν αποσοβήθηκε, απλά αναβλήθηκε και τελικά επιδεινώθηκε. Στην πραγματικότητα, οι τωρινές δυσκολίες είναι εν πολλοίς η συνέχιση οικονομικών παθογενειών που υποβόσκουν εδώ και περίπου 40 ή και περισσότερα χρόνια. Για τις χώρες της Ευρωζώνης, τα προβλήματα διογκώθηκαν από τους αναμεταξύ τους διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Πολύς λόγος έχει γίνει για Γερμανούς που δουλεύουν σκληρότερα από τους Έλληνες, αν και τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Αυτό που συνέβη, όμως, είναι ότι οι οικονομίες του ευρωπαϊκού Βορρά είχαν υψηλότερους ρυθμούς παραγωγικότητας από αυτές του Νότου. Η ύπαρξη διαφορετικών οικονομιών υπό ένα κοινό νόμισμα δημιούργησε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Η κρίση δεν θα επιλυθεί ωσότου υπάρξει αποτελεσματικότητα στο ζήτημα της κερδοφορίας, ωσότου η οικονομική ανάπτυξη επανέλθει και ωσότου οι κυβερνήσεις δεν μειώσουν το χρέος τους σε βιώσιμα επίπεδα. Απαιτείται, λοιπόν, μια ριζική αναδόμηση της οικονομίας σε παγκόσμια κλίμακα. Εταιρείες ή τμήματα εταιρειών που δεν είναι αρκετά παραγωγικές θα πρέπει να αλλάξουν ή να κλείσουν. Επίσης, ενώ είναι θεμιτό οι κυβερνητικές δαπάνες να μετατοπισθούν από την κατανάλωση στην παραγωγή νέου πλούτου, η λιτότητα δεν είναι λύση. Η αντιμετώπιση της κρίσης θα πάρει χρόνο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι εθνικές κυβερνήσεις θα μπορούσαν να βοηθήσουν ή και να αποτελέσουν τροχοπέδη στην όλη διαδικασία.

Πρώτα απ’ όλα είναι ανάγκη να αναγνωριστεί ότι ένα ποσοστό του χρέους κάποιων κρατών δεν πρόκειται να αποπληρωθεί και θα πρέπει να διαγραφεί. Αυτό έχει ήδη συμβεί σε κάποιο βαθμό, όμως χρειάζεται να γίνουν πολλά περισσότερα, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, ειδάλλως ο ελληνικός λαός θα βιώσει μια ακόμα πιο παρατεταμένη ύφεση. Τόσο οι πιστωτές όσο και οι δανειζόμενοι θα πρέπει από κοινού να επωμισθούν το κόστος του μη βιώσιμου χρέους. Κατά δεύτερον, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το Ευρώ από την αρχή ήταν μια προβληματική ιδέα. Μια οικονομική ένωση χωρίς ταυτόχρονα μια πολιτική ένωση ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Μια αποδόμηση του Ευρώ θα ήταν σαφώς επίπονη διαδικασία, όμως αν δεν αναγνωρίσουμε τις παθογένειες τόσων ετών απλά θα πηγαίνουμε από τη μια κρίση στην επόμενη για πολύ καιρό ακόμα. Ακόμα και οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναγνωρίζουν το πρόβλημα, ωστόσο η απάντησή τους είναι αυταρχικές λύσεις οι οποίες υποτιμούν τη δημοκρατία. Τρίτον, απαιτείται να καταλάβουμε ότι ο δημόσιος τομέας μπορεί να υπάρξει στη βάση μιας παραγωγής πλούτου σε άλλους τομείς μιας οικονομίας. Το κράτος μπορεί να παίξει έναν ιδιαίτερα παραγωγικό ρόλο επενδύοντας και δημιουργώντας της προϋποθέσεις παραγωγής νέου πλούτου. Το να δανείζεται λεφτά, ωστόσο, για να αναζωογονεί την οικονομία μπορεί να φέρει μόνο βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να υπάρξει μια ξεκάθαρη υπεράσπιση της ίδιας της οικονομικής ανάπτυξης. Εάν θέλουμε να δημιουργηθούν νέες δουλειές που θα δίνουν στο κόσμο τα προς το ζην και αν θέλουμε ποιοτικές υπηρεσίες, όπως υγεία και παιδεία, τότε η οικονομία πρέπει να μεγεθυνθεί και να παραχτεί νέος πλούτος. Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια η έννοια της οικονομικής ανάπτυξης έχει δεχτεί πυρά από διάφορες κατευθύνσεις, με τον ισχυρισμό ότι δημιουργεί προβλήματα ίσως και περισσότερα από όσα λύνει. Στην πραγματικότητα όμως, η ανάπτυξη αυτή είναι ο μόνος τρόπος για την επίλυση της κρίσης της Ευρωζώνης και τον τερματισμό της λιτότητας. *Ο Ρομπ Λάιονς είναι αναπληρωτής αρχισυντάκτης του Spiked, διαδικτυακού περιοδικού επικαιρότητας που έχει ως μότο ότι η ανθρωπότητα είναι υποτιμημένη. Αρθογραφεί για πληθώρα θεμάτων, με ιδιαίτερη έμφαση σε ζητήματα περιβάλλοντος, διατροφής, ενέργειας και ρίσκου. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Panic on a Plate: How society developed an eating disorder, ενώ διατηρεί την ιστοσελίδα www. paniconaplate.com. Είναι τακτικός πανελίστας στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

Πειρατές, χάκερς, καινοτόμοι και το

Misfit Economy του Χάρη Μυλωνάδη* εικονογράφηση: Tom Jennings

Τ

ι κοινό έχουν οι πειρατές, τρομοκράτες, χάκερς και συμμορίες με τους επιχειρηματίες της Silicon Valley; Σύμφωνα με την Kyra Maya Phillips και την Alexa Clay είναι όλοι καινοτόμοι. Η Kyra και η Alexa είναι συγγραφείς του νέου βιβλίου The Misfit Economy, που αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2013. Θεωρώντας συναρπαστική την έρευνα τους αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε μαζί τους το Misfit Economy και να ανακαλύψουμε πώς μπορούμε όλοι να επωφεληθούμε από τους πειρατές και τα υπόλοιπα «κακοποιά στοιχεία».

Τι είναι το Misfit Economy; Το Misfit Economy είναι μία έρευνα για το πως άνθρωποι που δρουν στις μαύρες και γκρί αγορές καινοτομούν για να βρουν λύσεις σε διάφορες προκλήσεις. Ξεπερνώντας την οικονομική κρίση, πρέπει να βρούμε τρόπους ώστε να μην επιστρέψουμε στις παλιές μας συνήθειες και να βοηθήσουμε τις εταιρείες να καινοτομήσουν. Πως θα το επιτύχετε αυτό; Το Misfit Economy είναι ένα κίνημα του οποίου κύρια μέρη είναι το βιβλίο, που θα εκδοθεί το 2013 από τον εκδοτικό οίκο Simon & Schuster, μία ταινία/ντοκιμαντέρ (η οποία χρηματοδοτήθηκε επιτυχώς μέσω του kickstarter) καθώς και άλλες υπηρεσίες όπως μια συμβουλευτική εταιρεία, το Misfit Academy και το Fringe Fund. Σκοπός μας είναι να βοηθήσουμε το Δυτικό Κόσμο να καινοτομήσει παίρνοντας μαθήματα από τις παραοικονομίες. Γιατί το κάνετε; Οι μεγάλες επιχειρήσεις θέλουν να έχουν υπαλλήλους που παράγουν διαρκώς χωρίς να τους δίνουν αρκετά ερεθίσματα και χρόνο για εξερεύνηση. Προκειμένου να αποφύγουμε τις προηγούμενες καταστάσεις και οικονομικές κρίσεις, πρέπει να καινοτομήσουμε με νέους τρόπους. Τι σας οδήγησε να το κάνετε αυτό; Ήταν κάτι τυχαίο ή ξέρατε από την αρχή ότι θέλετε να εξερευνήσετε αυτό τον τομέα; Και οι δύο έχουμε σπουδάσει οικονομικά. Συγκεκριμένα εγώ έχω κάνει μεταπτυχιακό στα Οικονομικά και η Alexa στην Οικονομική Ιστο-

«Στην τίμια εργασία το φαγητό είναι κακό, οι μισθοί χαμηλοί και η δουλειά σκληρή. Στην πειρατεία υπάρχει πληθώρα λαφύρων, είναι εύκολα και διασκεδαστικά, είμαστε ελεύθεροι και παντοδύναμοι. Ποιος παρουσιαζόμενος με αυτή την επιλογή δε θα διάλεγε την πειρατεία; Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να σε κρεμάσουν. Όχι! Μια ζωή μικρή και χαρούμενη θα είναι το σύνθημα μου.»

Bartholomew «Black Bart» Roberts, ο πιο επιτυχημένος πειρατής της Χρυσής Εποχής της Πειρατείας.

ρία. Ακούγοντας για τους τρόπους που ο κόσμος καινοτομεί τώρα, ξέραμε ότι οι περισσότεροι υπάρχουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Πάρε για παράδειγμα το lean methodology (βλ. περισσότερα εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/ Lean_manufacturing. Καινοτόμοι όπως οι πειρατές του 18ου αιώνα χρησιμοποιούσαν παρόμοιες τεχνικές προκειμένου να επιβιώσουν. Ποιοι είναι αυτοί οι misfits; Οι misfits είναι σύγχρονοι πειρατές, κάτοικοι παραγκουπόλεων, χάκερς υπολογιστών, αντιφρονούντες, και μέλη συμμοριών. Όλοι αυτοί έχουν να προσφέρουν μαθήματα καινοτομίας. Από τις συζητήσεις μας γνωρίζω ότι το βιβλίο είναι μόνο η αρχή και ένας καταλύτης για να γίνουν περισσότερα πράγματα. Τι άλλο ετοιμάζετε; Διάφορα πράγματα! Μία κίνηση είναι το Misfit Academy. Θέλουμε να βρούμε misfits άτομα και να τα φέρουμε σε μία αίθουσα να διδάξουν τους επιχειρηματίες πώς μπορούν να καινοτομήσουν. Βλέπω μια συχνή αναφορά στους πειρατές. Στο μυαλό του περισσότερου κόσμου (και του δικού μου μέχρι πρότινος) οι πειρατές ήταν και είναι εγκληματίες που λεηλατούσαν πλοία για τον θησαυρό τους. Τι μαθήματα έχει να μας δώσει η πειρατεία; Όντως οι πειρατές έχουν ένα κακό όνομα. Εμείς ερευνούμε κυρίως τους πειρατές του 18ου αιώνα οι οποίοι είχαν περισσότερες αρχές σε σχέση με τους πειρατές της σημερινής εποχής. Ναι, έκλεβαν πλοία και εμπορεύματα αλλά αυτή η κίνηση ήταν ένα μέσο για έναν μεγαλύτερο σκοπό. Ο κύριος σκοπός τους ήταν να πάνε ενάντια στο κατεστημένο και συγκεκριμένα στους εμπόρους. Οι έμποροι εκμεταλλεύονταν τους θαλασσοπόρους, τους πλήρωναν πολύ λίγα χρήματα και κρατούσαν τεράστιους φόρους. Τα πειρατικά καράβια ήταν μικρές αυτόνομες πολιτείες, δεν ανήκαν σε κάποιο κράτος και ταξίδευαν για την ελευθερία τους. Αναφέρεις πολύ το θέμα ελευθερίας και αυτονομίας για τα πειρατικά καράβια. Δηλαδή πως λειτουργούσαν;

Την στιγμή που όλη η Ευρώπη είχε βασιλεία, στα πειρατικά καράβια επικρατούσε απόλυτη δημοκρατία. Ο καπετάνιος και ο επιμελητής εκλέγονταν από το πλήρωμα και στη συνέχεια αυτοί οι δύο διάλεγαν τους υπόλοιπους αξιωματικούς. Για τις γενικές αποφάσεις όλο το πλήρωμα είχε ίση ψήφο όπως αναφερόταν και στο «σύνταγμα» τους. Παρ’ όλο που έχουμε συσχετίσει τους πειρατές με εγκληματίες, στη πραγματικότητα δεν ήταν οι στυγνοί δολοφόνοι όπως τους κατηγορούν. Η

Κινήματα όπως το Misfit Economy μας δίνουν την ευκαιρία να αναρωτηθούμε και να εξετάσουμε τι είναι «σωστό» και τι «λάθος». Τα μαθήματα από αυτή την υπόγεια οικονομία μπορούν να μας βοηθήσουν να επανεξετάσουμε το κατεστημένο και να καινοτομήσουμε χωρίς να σκεφτόμαστε διαρκώς αν αυτό που κάνουμε μπορεί να εξοργίσει κάποιον με μεγαλύτερη δύναμη.

προσέγγισή τους ήταν ότι αν παραδοθείτε δεν θα πάθετε τίποτα, αν όμως αντισταθείτε θα χυθεί αίμα. Γι’ αυτό χρησιμοποιούσαν και την σημαία με την νεκροκεφαλή, προκειμένου να περάσουν το μήνυμα τους. Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον ότι το πρώτο πράγμα που έκαναν όταν επιβιβάζονταν στο πλοίο ήταν να ρωτήσουν το πλήρωμα αν τους φερόταν καλά ο καπετάνιος τους. Αν η απάντηση ήταν θετική τότε ήταν επιεικείς μαζί του, αν όχι τότε είχε μεγάλο πρόβλημα. Επίσης στην πραγματικότητα οι πειρατές προσπαθούσαν πάντοτε να αποφύγουν τις μάχες. Κάθε πληγωμένος πειρατής σήμαινε χτύπημα για όλη την ομάδα τους και κάθε φθορά στο πλοίο σήμαινε έξοδα επισκευής και άρα χρόνο που δεν θα μπορούσαν να ταξιδέψουν. Φρόντιζαν τόσο πολύ ο ένας για τον άλλον, μέχρι που είχαν και μία μορφή ασφάλειας για τους τραυματισμένους. Για κάθε τραύμα υπήρχε και αντίστοιχη αποζημίωση. Όταν δε ερχόταν η ώρα της μοιρασιάς του πλούτου, οι περισσότεροι τα μοίραζαν εξίσου μιας και πίστευαν ότι όλοι είναι ίσοι. Συναρπαστικό! Καταλαβαίνω την λογική πίσω από το κίνημα που έχετε φτιάξει, αλλά δεν σας ανησυχεί ότι πολύς κόσμος μπορεί να πιστέψει ότι προωθείται την εγκληματικότητα και τους τρόπους της μαύρης αγοράς; Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε ή προσπαθούμε να δώσουμε λάμψη στις δραστηριότητες της μαύρης αγοράς. Το Misfit Economy είναι μία πολύ ευρύτερη ομπρέλα. Στην πραγματικότητα μόνο 5% των ιστοριών θα μιλάνε για καινοτόμους που δρουν στην μαύρη αγορά. Μας ενδιαφέρει να καταλάβουμε και όχι να υποστηρίξουμε τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους. Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το βιβλίο το είχαμε χωρίσει βάση διάφορων χαρακτήρων, όπως πειρατής, χάκερ, μέλος συμμορίας κτλ. Συνειδητοποιήσαμε όμως ότι έτσι θα ήταν πολύ δύσκολο για τον αναγνώστη να ταυτιστεί με τον χαρακτήρα και μπορεί να πέρναγε λάθος μήνυμα. Γι’ αυτό πλέον το βιβλίο είναι χωρισμένο σε αρχές όπως «guerilla governance» και «cumulative innovation». Ανυπομονώ να διαβάσω το βιβλίο και να μάθω περισσότερα! Έχεις τίποτα άλλο να προσθέσεις για το τι προσπαθείτε να κάνετε; Θέλουμε οι οργανισμοί να αρχίσουν να σκέφτονται διαφορετικά. Τα μαθήματα που παίρνουμε από τους misfits μπορούν να τους βοηθήσουν να καινοτομήσουν και να αποφύγουν τις καταστάσεις που μας έφεραν στο σημείο που είμαστε τώρα. Όλη αυτή η συζήτηση περί πειρατείας και καινοτομίας μου θύμισε μία πολύ ενδιαφέρουσα ταινία/ντοκιμαντέρ που είχα δει πριν περίπου 10 χρόνια με τίτλο «Pirates of Silicon Valley». Η ταινία εξιστορεί την ίδρυση της Apple Computer Corporation και Microsoft Inc (υπ’ όψιν τότε η Apple δεν ήταν αυτό

που είναι τώρα). Και στις δύο περιπτώσεις (όπως και με τις περισσότερες εταιρείες τεχνολογίας που έχουν επιτύχει) αυτό που τους έκανε να επιτύχουν ήταν το να πάνε ενάντια στο κατεστημένο και το να είναι καινοτόμοι. Η καινοτομία τους όμως ήταν περισσότερο πειρατεία παρά δημιουργία. Ο Στηβ Τζομπς περίφημα είχε δηλώσει ότι οι καλοί καλλιτέχνες αντιγράφουν και οι εξαιρετικοί καλλιτέχνες κλέβουν. Αυτό είναι και εμφανές στην πορεία της Apple. Πολλά από τα στοιχεία που έκαναν την Apple καινοτόμα εταιρεία ήταν κλεμμένα από άλλες εταιρείες. Το visual interface ήταν εφεύρεση της Xerox. Ο σχεδιασμός του iPod ήταν βασισμένος σε φορητό ραδιόφωνο της Braun. Όχι ότι αυτές οι κινήσεις ήταν κάτι κακό. Αν ο Τζομπς δεν είχε κλέψει και εξελίξει αυτές τις ιδέες το πιθανότερο είναι να είχαν καθυστερήσει πολύ να δουν το φώς της ημέρας. Αυτό που με στεναχωρεί είναι όταν άτομα όπως ο Τζομπς, που έχτισαν την επιτυχία τους πάνω σε άλλες ιδέες, κηρύσσουν θερμοπυρηνικό πόλεμο έναντι των ανταγωνιστών που χρησιμοποιούν κάποιες από τις ιδέες του (δες πόλεμο Apple με Android και Samsung). Όσον αφορά τον Bill Gates και την Microsoft, το λειτουργικό που έκανε την εταιρεία γνωστή (MS-DOS) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά προσαρμογή του 86-DOS (QDOS) ώστε να τρέχει σε προσωπικούς υπολογιστές. Βέβαια ο Gates δεν έκλεψε το 86-DOS αλλά το αγόρασε από τον δημιουργό του (Seattle Computer Products). Το σημαντικό είναι ότι η καινοτόμα ιδέα του δεν ήταν κάποια νέα εφεύρεση. Πιστεύω ότι τα παραπάνω φέρνουν στην επιφάνεια και το τι στην πραγματικότητα είναι καινοτομία. Εξ ορισμού το να καινοτομώ δεν σημαίνει εφευρίσκω. Σημαίνει κάνω αλλαγές σε κάτι καθιερωμένο, κυρίως με την χρησιμοποίηση νέων μεθόδων και ιδεών. Η αντιγραφή είναι

επομένως κάτι απαραίτητο για την καινοτομία. Αυτό που το κάνει κλοπή είναι το νέο κατεστημένο που φροντίζει να προστατεύει τους εφευρέτες και να ακρωτηριάζει τους καινοτόμους. Κινήματα όπως το Misfit Economy μας δίνουν την ευκαιρία να αναρωτηθούμε και να εξετάσουμε τι είναι «σωστό» και τι «λάθος». Τα μαθήματα από αυτή την υπόγεια οικονομία μπορούν να μας βοηθήσουν να επανεξετάσουμε το κατεστημένο και να καινοτομήσουμε χωρίς να σκεφτόμαστε διαρκώς αν αυτό που κάνουμε μπορεί να εξοργίσει κάποιον με μεγαλύτερη δύναμη.

* Ο Χάρης Μυλωνάδης είναι επιχειρηματίας, καινοτόμος, tech geek και αγαπά το Branding και το Simplicity. Το 2009 ίδρυσε το minimoko, μια εταιρεία με σκοπό να απλοποιήσει την επικοινωνία των εταιρειών. Το 2012 λάνσαρε το CPU Wars, ένα παιχνίδι αποκλειστικά για tech geeks.

του Στάθη Χαϊκάλη, μέλους της ομάδας του TEDxAthens

Ένα Ανθρώπινο Δίχτυ για την Αθήνα Η Αθήνα, τα τελευταία δύο χρόνια, έχει προσελκύσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον ως η πρωτεύουσα της κρίσης. Μέσα από τη δυναμική των εικόνων που καταγράφουν σκηνές κοινωνικής κατάρρευσης και ανθρώπινης δυστυχίας, η πόλη μας κάνει καθημερινά τον γύρο του κόσμου. Τρία στα τέσσερα δημοσιεύματα των διεθνών Μέσων, παρουσιάζουν μια Αθήνα ζωντανή μόνο μέσα από τις κοινωνικές της εντάσεις και όχι μέσα από τις πρωτοβουλίες που αναπτύσσουν οι πολίτες της, για ένα καλύτερο μέλλον…

Α

υτή την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, αντέχει, αναπτύσσεται και ενισχύεται διαρκώς, μια διαφορετική προοπτική που δικαιολογεί συγκρατημένη, τουλάχιστον, αισιοδοξία. Απέναντι στη βαθιά ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε, απλοί πολίτες ενώνουν τις δυνάμεις, τη δημιουργικότητα, τις δεξιότητες και τις αντοχές τους και κάνουν τη δράση, καθήκον. Ολοένα και αυξάνει η ατομική εθελοντική πρωτοβουλία που μετατρέπεται σε συλλογική δραστηριότητα και αποτελεί την αναγκαία αντίρροπη τάση, που χρειάζεται να υπάρχει στη σημερινή δυσμενή συνθήκη. Ένα ευρύ φάσμα δράσεων από τους απλούς πολίτες, με ευγενή στόχο την ενεργή υποστήριξη του κοινωνικού ιστού της πόλης που θέτουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τη διαβίωσή του, όπως είναι η υποστήριξη αστέγων και η συγκέντρωση τροφίμων για την παροχή σίτισης, αλλά και μικρότερες τοπικές πρωτοβουλίες περιβαλλοντικού ή πολιτιστικού χαρακτήρα που προσπαθούν για μια πιο όμορφη πόλη. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των σημαντικών πρωτοβουλιών, η διάθεση των ανθρώπων κάθε ηλικίας, από κάθε γωνιά της πόλης, να αναλάβουν ενεργή δράση, είτε για να προσφέρουν σε συνανθρώπους τους που πλήττονται, είτε για να προσθέσουν, μέσα από τη συμμετοχή τους σε μία συλλογική δραστηριότητα, το δικό τους λιθαράκι, για μια πιο ανθρώπινη πόλη! Οι εθελοντές του TEDxAthens σκεφτήκαμε ότι αυτή η αισιόδοξη τάση αποτελεί ικανό «υπέδαφος» για να παρουσιαστεί και να ενισχυθεί η αισιόδοξη αυτή πτυχή της αθηναϊκής καθημερινότητας, μέσα από τις εκδηλώσεις του TEDxAthens τόσο στην Αθήνα όσο και εκτός συνόρων, μέσα από τη δυναμική που παρέχει η παγκόσμια «ομπρέλα» του βασικού Θεσμού (TED). Στις αρχικές μας ενέργειες είναι η καταγραφή ορισμένων χαρακτηριστικών πρωτοβουλιών, που δείχνουν το εύρος και τη δυναμική που έχει αυτό το Ανθρώπινο Δίχτυ (“Human Grid”), το οποίο απλώνεται πάνω, κάτω και γύρω από την Αθήνα, με στόχο να την κάνει λίγο πιο ανθρώπινη. Στόχος μας η αρχική χαρτογράφηση να βοηθήσει τους πολίτες με διάθεση εθελοντικής προσφοράς, να ενταχθούν σε μια πρωτοβουλία που ήδη λειτουργεί αλλά η παρουσία της δεν τους ήταν γνωστή. Επιπλέον, προσδοκούμε η έμπρακτη πρωτοβουλία και τα θετικά αποτελέσματα των προσπαθειών που θα καταγραφούν, να αποτελέσουν παράδειγμα και κίνητρο για το στήσιμο νέων δράσεων από τους πολίτες, στο αντικείμενο και στον τόπο

που νιώθουν ότι μπορούν να προσφέρουν δημιουργώντας κάτι νέο. Επόμενη επιδίωξή μας αποτελεί η δημιουργία σχετικού ενημερωτικού υλικού (βίντεο, φωτογραφίες κλπ), που θα βοηθήσει να διαδοθεί περαιτέρω στα διεθνή Μέσα, η άλλη πλευρά της Αθήνας, που αντιστέκεται δημιουργικά σε όσα την υποβαθμίζουν. Μια σημαντική διάσταση αφορά στην αξιοποίηση της παγκόσμιας πλατφόρμας του TED. Δεν ήταν σύμπτωση η απόφαση του TEDxAthens να επιλέξει να εντάξει στα σχέδιά του, τη δράση “Human Grid”. Το παγκόσμιο TED έχει ήδη αναλάβει την υλοποίηση της δράσης TheCity2.0, που διαθέτει παρεμφερή χαρακτηριστικά, γεγονός που αποτέλεσε μια επιπλέον σημαντική πρόκληση για να ξεκινήσει μια διαφορετική αλλά εφάμιλλη προσπάθεια στην Αθήνα. Το TheCity2.0,αποτελεί από μόνο του μια ιδιαίτερη πρόκληση για κάθε μεγάλη πόλη που επιθυμεί να αναλάβει δράση για να βελτιώσει, με τη συνδρομή των πολιτών της, τις υπηρεσίες που παρέχει, πέρα από την ευθύνη της Πολιτείας ή/και των αρχών των εκάστοτε Δήμων.

Η βοήθειά σας πολύτιμη! Ήδη αρκετοί εθελοντές από τη δεξαμενή των εθελοντών του TEDxAthens, έχουν προσφερθεί να δουλέψουν για το “Human Grid”. Η Ομάδα είναι ανοιχτή και θα είναι ιδιαίτερη χαρά για όλους εμάς, να καταφέρουμε να τη διευρύνουμε προκειμένου να αντιμετωπιστεί με επιτυχία ένα τόσο φιλόδοξο project. Εξίσου πολύτιμη θα είναι και η βοήθεια όσων μας ενημερώσουν για επιπλέον συλλογικές πρωτοβουλίες που δεν εντοπίστηκαν κατά την καταγραφή μας και έχουν τα βασικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται για την ένταξή τους στο “Human Grid”, όπως: -πρωτοβουλίες/οργανώσεις/δράσεις που αφορούν στη ζωή στην πόλη (χωρίς να αποκλείεται η ευρύτερη εμβέλεια των δραστηριοτήτων τους στη χώρα) -πρωτοβουλίες πολιτών που έχουν grassroots (ο απλός πολίτη σε δράση) χαρακτήρα -πρωτοβουλίες που έχουν αναπτύξει δημόσια δράση και είναι εύκολη η πρόσβαση σε πληροφορίες αναφορικά με τις δραστηριότητές τους Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα του «Human Grid» (www.humangrid.gr) Το «Ηuman Grid» θα παρουσιαστεί στην κεντρική εκδήλωση του TEDxAthens, στις 23 & 24 Νοεμβρίου 2012.

Της Λήδας Τσενέ

Athens startup weekend university

«no talk all action» 42, η απάντηση στην απόλυτη ερώτηση, στη ζωή, στο σύμπαν, στα πάντα σύμφωνα με τον Douglas Adams (βλέπε το θρυλικό «Γυρίστε το Γαλαξία με ωτοστοπ»). 42 και οι ιδέες που ακούστηκαν στο πρώτο Athens Startup Weekend University. Ήταν άραγε σύμπτωση;

Ο

ι 42 αυτές ιδέες προσπάθησαν να δώσουν λύσεις σε καθημερινά προβλήματα. Αυτό που κάνουν δηλαδή εκ φύσεως τα startups. Μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο φοιτητές από είκοσι τρία ελληνικά Πανεπιστήμια μοιράστηκαν τις ιδέες τους, συνεργάστηκαν, έκαναν pivot και άλματα και κυρίως συνδημιούργησαν όχι μόνο επιχειρηματικές προτάσεις, αλλά και μια διαφορετική ατμόσφαιρα και κουλτούρα από αυτή που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τελευταία. Με μότο το “no talk all action” η δημιουργικότητα και η καινοτομία πλημμύρισαν το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Το πείραμα που ξεκίνησε τον περασμένο Φεβρουάριο στο Εργαστήριο Διαφήμισης και Δημοσίων Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου μέσα από το μάθημα “Social Media και

Επιχειρηματικότητα” (http://advertisingand publicrelationslab.tumblr.com/) εξελίχθηκε στο Athens Startup Weekend University και φαίνεται να πέτυχε. Κυρίως γιατί έγινε η αφετηρία για το ξεκίνημα μιας καινούριας εμπειρίας για τους έλληνες φοιτητές, οι οποίοι πλέον, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, θα μπορούν να βρίσκονται, να συνεργάζονται και να παράγουν. Ας γίνει λοιπόν το Athens Startup Weekend University το πεδίο εκείνο όπου θα πραγματώνεται απόλυτα το πρώτο και θα αποφεύγεται το δεύτερο μισό της παρακάτω φράσης και πάλι από τον Douglas Adams: “το ανθρώπινο είδος το οποίο έχει τη μοναδική ικανότητα να μαθαίνει από την εμπειρία των άλλων, έχει και τη μοναδική ικανότητα να αγνοεί το παραπάνω επιδεικτικά”.

1η θέση BeeΕasy Το beeEasy είναι μία εφαρμογή, με την οποία ο μελισσοκόμος θα μπορεί να προγραμματίζει τις εργασίες του, θα κρατά δεδομένα και μέσω αυτής να παίρνει προτεινόμενες λύσεις από όλη την μελλισοκομική κοινότητα και τους ειδικούς. «Η εμπειρία του Athens startup weekend university θα μας μείνει αξέχαστη. Γνωρίσαμε πολλά άτομα, μάθαμε πολλά πράγματα και το σημαντικότερο: ανταλλάξαμε ιδέες οι οποίες με αφοσίωση και προσήλωση μπορούν να φτάσουν στο επίπεδο επιχείρησης μέσα σε 54 ώρες! Η κούραση ήταν μεγάλη, η πίεση εξίσου αλλά το κλίμα τόσο ευχάριστο που ανυπομονούσαμε να ξαναπάμε την επόμενη μέρα για να υλοποιήσουμε και άλλες ιδέες. Ιδέες που θα έκαναν το project καλύτερο! Κρατάμε, λοιπόν, τις εμπειρίες από μία πολύ καλή διοργάνωση και στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι κάθε ιδέα μπορεί να ευδοκιμήσει φτάνει να πιστέψεις σε αυτήν.» Η ομάδα του BeeEasy

Η οπτική γωνία των μεντόρων του ASWU

2η θέση GloVo

Global Volunteers Platform

“Το Athens Startup Weekend University προσέφερε στους νέους φοιτητές που συμμετείχαμε μια πολύ σημαντική βιωματική εμπειρία. Μας δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιάσουμε την ιδέα μας και να σχηματίσουμε ομάδα με άτομα που δεν γνωρίζαμε πριν από τη διοργάνωση, να συνεργαστούμε μεταξύ μας και να δημιουργήσουμε ένα Startup σε μόλις 54 ώρες. Το πιο σημαντικό κομμάτι ήταν η ευκαιρία που είχαμε να αλληλεπιδράσουμε με τους μέντορες. Ανθρώπους με μεγάλη εμπειρία στο χώρο των επιχειρήσεων. Οι συζητήσεις μαζί τους ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητικές, καθώς είχαν όλοι τους διαφορετικό background γεγονός που μας έδωσε πολύπλευρες απόψεις, καινούργιες ιδέες, χώρο για προβληματισμό και μας έκαναν να σκεφτούμε πράγματα που κανείς μπορεί να ξέρει μόνο μέσα από τις εμπειρίες της δουλειάς. Μέσω αυτής της διαδικασίας δημιουργήσαμε το GloVo. Το όνομα GloVo προέρχεται από τα αρχικά των λέξεων Global Volunteers. Το GloVo είναι μια παγκόσμια πλατφόρμα εθελοντών, η οποία έρχεται να καλύψει ποιοτικά την ανάγκη των Event για τους κατάλληλους εθελοντές που θα στηρίξουν την εκδήλωσή τους, καθώς να προσφέρει τη δυνατότητα στους ενδιαφερόμενους να πάνε ως εθελοντές στα Events που τους ταιριάζουν, βάση των χαρακτηριστικών που μας έχουν δηλώσει. Ο συγκερασμός της όρεξής μας με το ωραίο κλίμα συνεργασίας που είχαμε δημιουργήσει μέσα στην ομάδα, και με την καθοδήγηση των μεντόρων μας, είχε ως αποτέλεσμα να βρεθούμε στην δεύτερη θέση αυτής της παγκοσμίου φήμης διοργάνωσης, ανοίγοντάς μας καινούριους δρόμους και δίνοντας μας πάτημα για ένα δυναμικό ξεκίνημα για την εταιρία των 54ωρών μας και για το δικό μας μέλλον. Η ιδέα προτάθηκε από τον Κωσταπάνο Μηλιαρέση, ο οποίος μαζί με τη μοναδική συνεισφορά των Άρη Κωνσταντινίδη, Αλέξανδρο Αντιμάντο, Χάρη Νινιό, Γιάννη Τσιμαλή και Χρήστο Παναγιώτου δημιούργησαν την ομάδα GloVo.” H ομάδα του Glovo

Σπύρος Λαμπρινίδης Head of Engineering & Commando of PeoplePerHour.com Ήταν πολύ ευχάριστο να διαπιστώσω το εύρος της καινοτομίας, των ιδεών και του ενθουσιασμού που παρουσίασαν οι συμμετέχοντες φοιτητές στο startup weekend. Η θέληση για συμμετοχή στην πραγμάτωση των ιδεών τους ήταν πρωτόγνωρη! Η αίσθηση αυτή ενισχύθηκε από το κλίμα που υπήρχε εντός του χώρου, όπου μέντορες και συμμετέχοντες προσπάθησαν να παράξουν κάποιο προϊόν καινοτομικό και εξωστρεφές. Στην Ελλάδα του σήμερα, το startup weekend παρείχε δύο πράγματα. Πρώτον, την ουσία του, που είναι η συνεύρεση ανθρώπων που επιθυμούν να αναπτύξουν μια ιδέα και δεύτερον, το πόση μεγάλη δύναμη σου δίνει η αυτοπεποίθηση και ο ενθουσιασμός. Ακριβώς τα δύο στοιχεία που λείπουν από την Ελλάδα του σήμερα! Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν! Γιώργος Χατζηγεωργίου, CEO & Co-Founder Engineering Skroutz S.A Ιδιαίτερα θετική αίσθηση μου δημιούργησε το γεγονός ότι νέοι άνθρωποι με όνειρα και έμπνευση παρά το κλίμα της εποχής και εν μέσω της κρίσης σκέφτηκαν δημιουργικά και out of the box προτείνοντας έξυπνες και καινοτόμες λύσεις σε καθημερινά προβλήματα. Όσο για το τι ακούστηκε στο Athens Startup Weekend; Ιδέες. Σαράντα δύο startup concepts τα οποία ξέφευγαν από την κλασική πεπατημένη του Web και οι οποίες παρουσίαζαν ανεξαιρέτως σπουδαίο ενδιαφέρον. Παρόλο που αναδείχθηκαν κάποιοι μεγάλοι νικητές, όπως συμβαίνει σε κάθε διαγωνιστικό θεσμό, αυτό που ακούστηκε επανειλημμένα από πολλούς στην εκδήλωση, είναι ότι όλοι ήταν νικητές στο Athens Startup Weekend University. Όλοι οι συμμετέχοντες δοκιμάστηκαν σε συνθήκες πίεσης, γνώρισαν πως είναι να παρουσιάζεις μία ιδέα, να τη στηρίζεις και να της δίνεις

ζωή, αποκομίζοντας παράλληλα πολύτιμες γνώσεις και εμπειρία στο πως είναι να συνεργάζεσαι με άτομα που δε γνωρίζεις για έναν κοινό στόχο. Φεύγοντας το τριήμερο από το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, έμεινα με τις σκέψεις ότι τα νέα παιδιά μας θύμισαν κάτι που αρκετοί ξεχνάμε στην έντονη και δύσκολη καθημερινότητά μας: Oτι καμία ιδέα δεν είναι ακατόρθωτη, όταν την αντιμετωπίσεις με θάρρος και πιστέψεις ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα… μακάρι στην

ηλικία τους να πέρναγα έτσι τα σαββατοκύριακα μου…! Καλή δύναμη σε όλους τους startupers και εν αναμονή για το επόμενο Startup Weekend.

Philipp Brinkmann, CEO και co-owner της Travelplanet24 Aim high! Never give up! Invest in people! Αυτή την τρίπτυχη συμβουλή θέλησα να δώσω στους συμμετέχοντες του 1ου Athens Startup Weekend University λίγες μέρες πριν. Θέστε τους στόχους σας ψηλά, επιμείνετε όταν εμφανιστούν οι πρώτες δυσκολίες και επενδύστε στους ανθρώπους - διόρθωση: στους σωστούς ανθρώπους!

Idea counts for 1% and the remaining 99% is execution Η καλή ιδέα θα γεννηθεί είτε μέσα από μια ανάγκη, είτε από την υλοποίηση ενός ήδη δοκιμασμένου μοντέλου σε κάποιο άλλο περιβάλλον. A startup is about doing things not talking about things in theory. Άρα, αυτό που μετράει τώρα είναι το πώς θα υλοποιήσεις την καλή ιδέα και εκεί έγκειται και η διαφοροποίηση ενός επιτυχημένου Startup από ένα μη-επιτυχημένο. Η εμπειρία του ΑSWU με ενθουσίασε. Βρέθηκα εκεί και τις τρεις μέρες του event μαζί με άλλα μέλη του team της travelplanet24. com (designers, developers & marketers), συζητήσαμε με τους φοιτητές, μοιραστήκαμε γνώση και αλληλεπιδράσαμε δημιουργικά μέσα από brainstorming. Η συναναστροφή με τους συμμετέχοντες, μου υπενθύμισε τη χαρά της δημιουργίας ενός δικού σου project από το μηδέν και ομολογώ πως αφιέρωσα περισσότερο χρόνο από όσο είχα αρχικά υπολογίσει.

Angostura Global Cocktail Challenge 2013 Ο Γύρος του κόσμου (με πολλές στάσεις στην Καραϊβική!) σε ένα ποτήρι cocktail

Συνήθως οι διαγωνισμοί είναι αγχωτικοί, βλέπεις τους συμμετέχοντες στρεσαρισμένους και νευρικούς. Ο ανταγωνισμός χτυπάει κόκκινο και η πίεση είναι αφόρητη. Σε ένα διαγωνισμό cocktail αυτό δεν συμβαίνει ποτέ!

Ε

ντάξει, είναι λογικό να ζηλεύετε την ομάδα του Υποβρυχίου που βρέθηκε στο Hub στον Κεραμικό στις 17 Σεπτεμβρίου και είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει ένα Party-Διαγωνισμό και να δοκιμάσει γεύσεις εμπνευσμένες από τα αρωματικά bitters και το ρούμι της Angostura! Αλλά δεν μπορείτε να έχετε παράπονο. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι φίλοι σας και τους συναντάτε πίσω από την μπάρα στα καλύτερα κοκτεϊλάδικα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης! Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο διαγωνισμός του Angostura Global Cocktail Challenge, επιβεβαίωσε ότι η ελληνική σχολή του bartending είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο! Μέσα από μια απαιτητική διαδικασία προεπιλογής δεκαέξι bartenders πέρασαν στον τελικό γύρο και διαγωνίστηκαν μπροστά στον Δημήτρη Κιάκο (Ιδιοκτήτη του Gin Joint Bar), Αριστοτέλη Παπαδόπουλο (World Class Bartender 2009, ιδιοκτήτη της σχολής Soulshakers στη Θεσσαλονίκη) και τον guru του ρούμι Ian – Rum Ambassador – Burrell από το Λονδίνο. Νικητής αναδείχτηκε ο Νίκος Μπάκουλης ο οποίος θα μας αντιπροσωπεύσει στον Ευρωπαϊκό τελικό που θα λάβει χώρα στην Ελλάδα για να διεκδικήσει την θέση για τον παγκόσμιο τίτλο Angostura Global Brand Ambassador στο Trinidad and Tobago που συνοδεύεται από 10.000 $! Η διαδικασία δεν ήταν καθόλου εύκολη αφού οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να φτιάξουν και να σερβίρουν 2 cocktails σε 7 λεπτά και αυτό ήταν μόνο ο πρώτος γύρος. Στον 2ο γύρο οι 5 καλύτεροι πέρασαν ένα σκληρό τεστ δημιουργικότητας, γνώσεων και δεξιοτεχνίας. Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε και με τους πέντε και να μυηθούμε γύρω από τι άλλο; Τα Cocktails!

www.apolafste.ypefthina.eneap.gr

ερωτησεισ 1. Τι πιστεύεις ότι ξεχωρίζει ένα κοκτέιλ σε έναν διαγωνισμό; Γιατί η συνταγή σου έκανε τη διαφορά; 2.Τα cocktail των διαγωνισμών είναι αρκετά πολύπλοκα και με πολλά «εξωπραγματικά» υλικά. Μπορούν να σερβιριστούν σε καθημερινή βάση; 3.Πού ψάχνετε υλικά και νέο προϊόντα για τα cocktail; 4.Τι αποτελεί έμπνευση για μια νέα συνταγή; 5.Τι πρέπει να έχει οπωσδήποτε ένα μπαρ για να γίνει στέκι… talk of the town; 6.Cocktail υπάρχουν χιλιάδες αλλά μόνο λίγα γίνονται μαζικά και τα ζητάει ο κόσμος. Τι χρειάζεται μια συνταγή για να έχει τέτοια απήχηση; 7.Δώσε μας τη συμβουλή σου για να απολαύσουμε ένα cocktail. Τι πρέπει να προσέξουμε; 8.Μία σύντομη τρελή φάση που συνέβη σε εσένα στο μπαρ.

9.Ωραία! Το cocktail είναι τάση. Πιστεύεις ότι θα ξεφουσκώσει; Ποια είναι η επόμενη τάση;

Θοδωρής Καΐσίδης

Γιώργος Μεγαλοκονόμος

Elvis, Θεσσαλονίκη

Think+, Χαλάνδρι

1. Η συνταγή μου ήταν πρωτότυπη όχι μόνο λόγο της σύστασής της και του τρόπου παρασκευής. Προτίμησα να κάνω ένα κρύο και ένα ζεστό cocktail.

2. Προτιμώ τα coctails να περιέχουν πρωτότυπα υλικά τα οποία όμως να μπορούν να παρασκευαστούν εύκολα.

3. Από το κήπο της γιαγιάς μέχρι ένα delicatessen.

4. Eμπνέομαι από οτιδήποτε, για παράδειγμα στο cocktail με το σιρόπι καφέ η ιδέα πρόεκυψε από μια κοπέλα που μου ζήτησε τον καφέ της με τέσσερις κουταλιές ζάχαρη και αυθόρμητα της απάντησα ότι αυτό είναι σιρόπι και όχι καφές.

5. Το προσωπικό, η αύρα, η αισθητική του χώρου.

6.Το πρώτο πράγμα που πρέπει να έχει μια συνταγή είναι ισορροπία.

7. Ένα cocktail κλασικό πρέπει να παρασκευάζεται έτσι όπως παρασκευάστηκε την πρώτη φόρα. Τα υλικά πρέπει να είναι φρέσκα. Επίσης η ποιότητα πάγου. Τέλος το σερβίρισμα είναι από τα πιο σημαντικά σε ένα cocktail.

8. Τρελές ιστορίες πίσω από το μπαρ δεν έχω, απλά νομίζω ότι κάθε βράδυ σου επιφυλάσσει κάτι διαφορετικό.

9. Το food pairing δηλαδή ο συνδυασμός cocktail και φαγητού.

1. Οι απλές και οικίες γεύσεις των cocktails που ετοίμασα έκαναν τη διαφορά. Απλά υλικά με απλό τρόπο παρασκευής.

2. Αν κοιτάξεις τις συνταγές που ετοίμασα στο συγκεκριμένο διαγωνισμό δεν θα βρείς ούτε ένα «εξωπραγματικό» υλικό. Τα cocktails αυτά μπορείς να τα απολαύσεις ανά πάσα στιγμή στο bar μου.

3. Από το να κάνεις μία βόλτα στις διάφορες αγορές (π.χ. λαϊκή αγορά, τα μπαχαράδικα στην Ευριπίδου) μέχρι βιβλία με συνταγές μαγειρικής. Επίσης, μεταξύ μας οι bartenders ανταλλάσουμε γνώσεις και απόψεις για υλικά και προϊόντα!

4. Η γνώση αποτελεί μεγάλο όπλο για νέες εμπνεύσεις. Γνωρίζοντας καλά τις κλασσικές συνταγές και τις ιστορίες που τις συνοδεύουν μπορείς να δημιουργήσεις νέες.

5. Καλά και καθαρά ποτά, καλή μουσική αλλά κυρίως καλή διάθεση και χαμόγελο.

6. Όχι πολύπλοκα υλικά και μέθοδοι παρασκευής, ένα έξυπνο και εύκολο όνομα για το cocktail και φυσικά πολύ αγάπη.

7. Βρες ένα καλό Bartender που σε κερδίζει με τη συμπεριφορά του, πες του τι είναι αυτό που σου αρέσει και δείξε του εμπιστοσύνη να σου φτιάξει ότι αυτός πιστεύει. Το μόνο που έχεις να προσέξεις είναι η καλή ποιότητα και φρεσκάδα των υλικών .

8. Πελάτης πλησιάζει στo bar μιλώντας στο κινητό του και μου λέει : -Φίλε μου πάρε να μιλήσεις με ένα κολλητό μου που είναι barman (πολύ αμφιβάλω) να σου πει να μου φτιάξεις ένα cocktail που θέλω!!! Τρομερό. Σάστισα για λίγο αλλά τελικά δεν του έκανα το χατίρι.

9. Θα είναι και πάλι το cocktail αλλά σε διαφορετική μορφή. Το cocktail άλλωστε άντεξε αλλά και γιγαντώθηκε ακόμα και τα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική, τώρα θα ξεφουσκώσει; Δε νομίζω.

Κωσταντίνος ΚΟΤΣΗΣ ΜΑΙΜΟΥ, Χαλανδρι

1. Η ερμηνεία της ιστορίας που έκανα προφορικά στους κριτές γύρω από τα Angostura και το φλασκί κρυμμένο μέσα σε ένα βιβλίο με μια μυστηριώδη ομίχλη ήταν που έκαναν τη διαφορά!

2. Η διάφορα στα cocktails των διαγωνισμών και εκείνων που έχουμε στον κατάλογο διαφέρουν για τον λόγο ότι απευθύνονται σε άλλο κοινό. Από τη μια μιλάμε για κριτές που αναζητούν τη λεπτομέρεια στη γευστική παλέτα. Και από την άλλη για πελάτες που απλά θέλουν να πιούνε κάτι δροσερό και ευχάριστο για να χαλαρώσουν.

3. Στο κέντρο συνήθως. Αλλά η αναζήτηση για υλικά δεν σταματά ποτέ, πχ σε China shop. Όπου υπάρχει φαγώσιμο ή πόσιμο υλικό εκεί θα είναι και ένας bartender.

4. Ό,τι μυρίζει ωραία και έχει ωραία γεύση. Ή ό,τι απλά είναι περίεργο.

5. Ωραία spirits, ωραία ποτήρια και ένα μεγάλο χαμόγελο.

6. Δεν υπάρχει ωραίο ή άσχημο cocktail. Είναι όλα θέμα γευστική παλέτας. Ο καθένας έχει διαφορετικά ερεθίσματα. Να είναι χρωματιστό σε μεγάλο ποτήρι και να έχει καμία μαϊμού πάνω!

7. Απλά μίλα στον άνθρωπο που είναι πίσω από το μπαρ.

8. «Βαλε ένα πότο δικό μου ένα δικό σου και κέρνα μας και 3 σφηνάκια...»

Νίκος ΜΠΑΚΟΥΛΗΣ (Σπιτάκι, Χαλκιδική)

1) Δεν νομίζω ότι ήταν κάτι τόσο ξεχωριστό στις συνταγές μου. Παίζει ρόλο και η παρουσίαση σε συνδυασμό με ένα χαλαρό στυλ. Κάνει τους κριτές να νιώσουν οικία.

2) Πιστεύω πως πλέον το απλό είναι αυτό που εντυπωσιάζει. Με ακριβώς αυτόν το σκοπό. Τα cocktails να μπορούν να σερβίρονται στα bar.

3) Υλικά σίγουρα ψάχνεις και ανακαλύπτεις περνώντας ατέλειωτες ώρες σε όλα τα delicatessen, μαναβικα κτλ. και δοκιμάζοντας ότι σου κινεί την περιέργεια.

4) Έμπνευση για ένα cocktail μπορείς να πάρεις από ένα όνομα, μια πόλη, μια κουβέντα με ένα φίλο, μια γυναίκα, ένα χρώμα, που θα σε κάνει να φανταστείς ή και να ονειρευτεις υλικα και γεύσεις.

5) Σίγουρα η ταυτότητα και η ποιότητα που παρέχει (π.χ. περιβάλλον, μουσική, ποτό, εξυπηρέτηση, επικοινωνία) αν συνδυαστούν με γούστο και πρωτοτυπία μπορεί να κάνει ένα bar να ξεχωρίσει. Βέβαια μην ξεχνάμε ότι η καλύτερη ανακαίνιση είναι ο άνθρωπος.

6) Ένα εύκολο, γρήγορο και γευστικό cocktail με ένα όνομα εύηχο που να μπορεί από το πρώτο άκουσμα του ο πελάτης να συγκρατήσει.

7). Ένα ποτό μπορεί να μας "γεμίσει" βλέποντας όλη την διαδικασία παρασκευής του, η εμφάνιση, το ποτήρι και φυσικά η γεύση του αν μας ικανοποίει τότε μιλάμε για απόλαυση..

9) Η φιλοσοφία του ποτού υπάρχει παρά πολλά χρόνια και cocktail συναντάμε από τις αρχές του 1800. Άρα δεν μπορεί να είναι κάτι που θα ξεφουσκώσει, μόνο να εξελίσσεται στο πέρας του χρόνου. Η τάση που βγαίνει στο προσκήνιο είναι retro- vintage-classic αναπροσαρμοσμένη στην εποχή μας με μια chic νότα της εξέλιξης του bartending χωρίς να αλλοιώνει το κλασικό χαρακτήρα.

αλεξανδροσ ΠΡΕΒΙΣΤΑΣ Bardot, Κολωνάκι

1. Τα cocktail μου ήταν παραλλαγές κλασσικών με λίγο πιο σύγχρονη προσέγγιση.

2. Βασικά χρησιμοποίησα συστατικά τα οποία υπάρχουν στο bar μου και πολλά από αυτά υπάρχουν και στα σπίτια μας.

3. Νομίζω η τάση σήμερα είναι να χρησιμοποιούμε σπιτικά και μικρής παραγωγής προϊόντα υψηλής ποιότητας.

4. Τα θέλω του πελάτη.

5. Φιλική εξυπηρέτηση, γρήγορο σέρβις και ωραία ποτά σίγουρα.

6. Συνήθως είναι απλές συνταγές χωρίς πολλά υλικά αλλά με καλές πρώτες ύλες.

7. Διαβάστε τον κατάλογο αν δεν σας αρέσει κάτι πείτε στον bartender τι περίπου θέλετε να πιείτε συνήθως ΞΕΡΕΙ καλύτερα.

8. Δεν ήταν ακριβώς στο bar. Αλλά από το bar ξεκίνησε. Ήταν μια πολύ χαλαρή μέρα όπου όταν κλείσαμε, πήραμε πάγο, υλικά και ποτά για να φτιάξουμε cocktail στη παραλία.

9. Δεν νομίζω ότι θα γυρίσουμε σε παλιές κακές εποχές. Ωστόσο σήμερα επικρατεί η τάση για εξειδίκευση μέσω των θεματικών bar.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΙΑΚΟΣ ΚΡΙΤΗΣ, Ιδιοκτήτης του Gin Joint Bar

1. Αυτό που ξεχωρίζει ένα κοκτέιλ κάθε φορά είναι μια καλή και ισορροπημένη συνταγή, γνώση των αποσταγμάτων που χρησιμοποιούνται καθώς η τεχνική και οι γνώσεις του bartender. Αυτό που κάνει την διάφορα είναι να υπάρχουν όλα τα παραπάνω μαζί.

2. Υπάρχουν κάποιες συνταγές που λόγω της πολυπλοκότητας τους φτιάχνονται για ένα διαγωνισμό και μετά «εξαφανίζονται». Για μένα αυτό που μετράει είναι η απλότητα των υλικών να δημιουργεί ένα «πολύπλοκο» αποτέλεσμα.

3. Διαβάζω διάφορα έντυπα και blogs συνήθως από εξωτερικό, ταξιδεύω συχνά και κάνω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας όπου πίστεψέ με αποτελεί έναν θησαυρό που περιμένει να ανακαλυφθεί.

4. Ένα καινούργιο βότανο, ένα καινούργιο απόσταγμα. Και πολύ διάβασμα παλιών κλασσικών συνταγών.

5. Αυτό που κάνει ένα μπαρ να ξεχωρίζει είναι κάθε φορά διαφορετικό και για άλλους λόγους. Για μένα πάντως το καθαρό ποτό, το καλό σέρβις

και οι πρώτες ύλες είναι η αρχή πλέον.

6. Τις περισσότερες φορές καλό marketing.

7. Που πίνουμε και ποιος το φτιάχνει. Σημασία έχει από τον επιχειρηματία έως τον bartender να υπάρχει σεβασμός στον πελάτη και αγάπη για αυτή τη δουλειά.

8. Ένας τύπος που μετά από 5 single malt whiskey ,έβγαλε να με πληρώσει με εισιτήρια λεωφορείου!

9. Εδώ στην Ελλάδα δυστυχώς έχουμε την τάση να τα εκφυλίζουμε όλα. Και στη έβγα της γειτονιάς σε λίγο θα δούμε cocktail. Γενικότερα σε όλη την Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο το cocktail κερδίζει συνεχώς έδαφος. Για μας στο gin joint είναι μια ευκαιρία να αναμιγνύουμε καλά αποστάγματα με φρέσκα υλικά και καλές πρώτες ύλες οπότε ακόμη και να ξεφουσκώσει η (για κάποιους) μόδα αυτή, εμείς θα συνεχίσουμε να πειραματιζόμαστε, να αναμιγνύουμε και να δημιουργούμε καινούργια πράγματα.

Ian Burrell

Θ

εωρείται και όχι άδικα ο πιο ειδικός άνθρωπος στον κόσμο για να σου μιλήσει για το ρούμι. Λονδρέζος τζαμαϊκανής καταγωγής, ο Ian Burrell είναι ο ιθύνον νους πίσω από το μεγαλύτερο φεστιβάλ για ρούμι στον κόσμο, το περίφημο Rum Fest του Λονδίνου! Αεικίνητος γυρνάει συνεχώς τον κόσμο αποκαλύπτοντας τα μυστικά του αποστάγματος της καραϊβικής. Παράλληλα διατηρεί το δικό του Caribbean style μαγαζί, το μοναδικό Cotton Rum bar & restaurant στο Λονδίνο με πάνω από 300 είδη ρούμι.

Τι είναι το Rum Fest; Τα πάντα γύρω από το ρούμι! Μπορείς να δοκιμάσεις περίπου πεντακόσιες διαφορετικές μάρκες ρούμι. Επίσης έχουμε cocktail master classes και σεμινάρια. Μaster blenders και distillers οι οποίοι μιλούν για το πώς φτιάχνουν το ρούμι τους. Έχουμε ιστορικούς για την ιστορία των cocktail με ρούμι, πρεσβευτές μαρκών και ταίριασμα ρούμι και σοκολάτας. Έχουμε σεφ να μαγειρεύουν με ρούμι, μουσική, χορό, διαγωνισμούς cocktail, ακόμη και δώρα όπως διακοπές στην Καραϊβική! Ε, είναι σημαντικό να δοκιμάσεις το ρούμι στο φυσικό του περιβάλλον! Το ρούμι σημαίνει διασκέδαση. Τι κάνει το ρούμι τόσο ξεχωριστό; Επέλεξες το ρούμι ή το ρούμι σε επέλεξε; Νομίζω ότι είναι ο συσχετισμός του με τις τροπικές χώρες. Όταν σκέφτεσαι το ρούμι, το μυαλό σου πάει σε διασκεδαστικά πράγματα, fun, mojito, mai tai, daiquiri, ήλιο. Με το ρούμι οι άνθρωποι γελάνε και διασκεδάζουν. Δεν είναι κρύο όπως η βότκα, δεν είναι σοβαρό όπως το τζιν ή όπως το ουίσκι, και είναι πιο πολύπλευρο από το κονιάκ ή το μπράντι. Το ρούμι με επέλεξε! Δοκίμασα την πρώτη μου γουλιά όταν ήμουν 4 χρονών. Η τζαμαϊκανή οικογένεια είναι τρελή, βάλε λίγο ρούμι στα χείλια του μωρού για να κοιμηθεί. Είναι μέρος του lifestyle το ρούμι εκεί, έχει πολλές χρήσεις. Όταν χτίζεις ένα σπίτι ρίχνεις ρούμι στα θεμέλια και το ευλογείς. Xρησιμοποιείται ως φάρμακο για το κρυολόγημα, ακόμη και για τα τσιμπήματα. Όταν ο γαμπρός παντρεύεται πίνει υποχρεωτικά ρούμι αλλά νομίζω ότι η πιο ενδιαφέρουσα χρήση του είναι αυτό που ονομάζεται εννέα νύχτες. Είναι παράδοση όταν κάποιος πεθαίνει η οικογένειά του να κάνει αγρυπνία για εννέα νύχτες, έτσι ώστε οι

Rum is fun!

φίλοι να έρχονται στο σπίτι και να πίνουν ρούμι. Είναι σαν ένα πάρτι στο σπίτι. Και το καλό είναι ότι αυτός που πέθανε έχει πληρώσει για το ρούμι! Οπότε το ρούμι είναι ένα μέρος του lifestyle της Καραϊβικής, του δικού μου lifestyle. Ποιες χώρες έχουν ενσωματώσει πιο πολύ το ρούμι στην κουλτούρα τους; Στην καραϊβική, ο τρόπος που χρησιμοποιούν το ρούμι έχει αφρικανικές ρίζες οπότε χρησιμοποιείται σε πολλές τελετές. Στο Τρίνινταντ το χρησιμοποιούν σε πάρτι και καρναβάλια. Υπάρχει κάποιος κανόνας που καθορίζει ποιο απόσταγμα είναι ρούμι; Υπάρχουν δύο. Ο ένας είναι ότι πρέπει να έχει φτιαχτεί από υποπροϊόντα ζαχαροκάλαμου, δηλαδή φρέσκο χυμό ζαχαροκάλαμου ή σιρόπι ζαχαροκάλαμου ή μελάσα. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την απόσταξη. Όταν κάνεις απόσταξη στο ρούμι, δε μπορείς να κάνεις παραπάνω από 96 αλκοολικούς βαθμούς ώστε να διατηρείται το γευστικό του προφίλ. Ποιές είναι οι βασικές διαφορές ανάμεσα στο σιρόπι, την μελάσα και το φρέσκο χυμό ζαχαροκάλαμου; Το ρούμι από φρέσκο ζαχαροκάλαμο, το agricοle όπως λέγεται, είναι πιο αγροτικό, μπορείς στην κυριολεξία να μυρίσεις το ζαχαροκάλαμο. Το ρούμι από σιρόπι είναι πιο γλυκό. Το ρούμι από μελάσα είναι το πιο διαδεδομένο, χρησιμοποιείται

από το 90% των εταιριών. Έχει να κάνει με το πώς την χρησιμοποιούν και πώς κάνουν την απόσταξη. Ποια είναι η σύνδεση σοκολάτας με ρούμι; Το μυστικό είναι ότι αφού μεγαλώνουν μαζί, πηγαίνουν μαζί. Η σοκολάτα συνήθως μεγαλώνει στην ίδια περιοχή που μεγαλώνει και το ρούμι. Μια από τις πιο σαφείς νότες που θα καταλάβεις από ένα ωριμασμένο ρούμι σε βαρέλι είναι αυτή του κακάο και της σοκολάτας. Ειδικά στα πολύ βαριά ρούμια. Οπότε αν δοκιμάσεις μια πραγματική σοκολάτα, πικρή, 70-75% κακάο ας πούμε και μετά δοκιμάσεις ρούμι, θα αισθανθείς ότι κάποιες νότες που βγαίνουν προς τα έξω. Και αυτό γιατί η πικράδα της σοκολάτας κόβει μέρος της ζάχαρης στο ρούμι.

Ταξίδι με Θέα!

ς να Από τα μέσα Νοεμβρίου μπορεί yJet eas η τί για ο» θυρ αρά διαλέξεις «Π τησης συεφαρμόζει την υπηρεσία κρά ς τις πτήσεις γκεκριμένων θέσεων σε όλε yJet plus! της. Οι κάτοχοι της κάρτας eas λέγουν Flexi αλλά και οι επιβάτες που επι να κάνουν Fare, θα έχουν τη δυνατότητα Παράλληκράτηση θέσης χωρίς χρέωση. απολαμλα, μπορούν να συνεχίσουν να Boardingβάνουν τα οφέλη του Speedy χρήση των που τους επιτρέπει να κάνουν ks και να Speedy Boarding check-in des οσκάφος. επιβιβαστούν πρώτοι στο αερ η θέση για Έτσι για να μην έχεις άγχος… Λονδίνο σε περιμένει!

www.easyjet.com

Δέκα (χιλιάδες) λόγοι για να πας στο

Λονδίνο! Ό ποιος δε γνωρίζει καλά τη βρετανική πρωτεύουσα ώστε να κινηθεί με ευκολία ή δεν έχει κάποιον φίλο που ζει εκεί (δύσκολο!), εδώ θα βρει ένα «φίλο οδηγό» http://www.streetsensation.co.uk/.

• Το Monmouth http://www. monmouthcoffee.co.uk/ έχει ίσως τον καλύτερο καφέ στο Λονδίνο (εκτός αν ανακαλύψεις άλλο, που θα χαρούμε να τo μοιραστείς μαζί μας)!

• Πέραν από το TATE Modern μουσείο μπορείς να επισκφθείς το The Institute of Contemporary Arts, (http://www.ica.org. uk/) , την Stolen Space Gallery (http://www.

Στην πραγματικότητα στο Λονδίνο μπορείς να πας χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο! Ακόμα και χωρίς πλάνο θα βρεις πολλά να κάνεις. Όπως κάποιον από τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες να δίνει μια συναυλία! Ή ένα ενδιαφέρον ποδοσφαιρικό ματς, που στην Αγγλία είναι μοναδική εμπειρία (ακόμα και αν δεν είσαι λάτρης του ποδοσφαίρου). Τα θεατρικά δρώμενα στο Λονδίνο είναι δεκάδες όπως επίσης τα μουσεία και οι γκαλερί που σχεδόν μόνιμα φιλοξενούν παγκοσμίου βεληνεκούς περιοδικές εκθέσεις. Το team του Υποβρυχίου ζύγισε γνώμες, εμπειρίες, προτάσεις, και σας παραθέτει τα πιο ενδιαφέροντα things to try… εκτός από το να δεις το Big Ben!

stolenspace.com/) αλλά και την Lazarides Gallery (http://www.lazinc.com) όπου χτυπά η καρδιά της conceptual art σκηνής του Λονδίνου.

• Το Λονδίνο όντας μουσική μητρόπολη, έχει και τα πιο «ψαγμένα» δισκάδικα. Αναζήτησε το BM Music (http://www.bm-soho.com/) και το Rough Trade (http://www.roughtrade. com/) ώστε να επιστρέψεις ενημερωμένος και με μερικά δωράκια για τους φίλους σου.

• Μετά από όλες αυτές τις ανακαλύψεις… μάλλον πεινάς! Στο Λονδίνο μιλούν περισσότερες από 300 γλώσσες, οπότε αντίστοιχες είναι και οι κουζίνες εκεί. Οπότε, πέραν από fish and Chips και πουτίγκες, μπορείς να

δοκιμάσεις και κάποια εστιατόρια. Ένα από τα καλύτερα Thai food εστιατόρια βρίσκεται στο Siam Central (http://www.london-eating. co.uk/7248.htm) ενώ για πιο ευρωπαϊκή προσέγγιση, το ιταλικό Princi (http://www. princi.com/) είναι εγγύηση. Από την άλλη, μπορείς να διαλέξεις εσύ το γεύμα σου στο Borough Market, την πιο διάσημη αγορά τροφίμων του Λονδίνου. Η βόλτα στο Λονδίνο οφείλει να κλείσει με ένα πότο. Το Book Club (http://www.wearetbc.com/about/) αλλά και διάφορα spots στο east end, έχουν το περισσότερο ενδιαφέρον.

•Π ερπάτησες , είδες, άκουσες, δοκίμασες καιρός να γυρίσεις, και ευτυχώς, το ταξίδι με την easyJet είναι πάντα ευχάριστο!

RECOMMENDS:

KIKA Ένα café-bar με την γοητεία μίας χορεύτριας του Φλαμένγκο. Το Kika σε κερδίζει με την πρώτη ματιά για τον ζεστό και στιλάτο χώρο του. Είναι ξεκάθαρο ότι δημιουργήθηκε με γνώμονα την παρέα και την επικοινωνία. Ξέρεις, είναι από εκείνα τα bar που στήθηκαν με πρότυπο τα κλασικά café-aperitivo του Ιταλικού βορρά και όχι από τα άλλα τα πρόχειρα που στήθηκαν για μία αρπαχτή. Αυτό επιβεβαιώνεται συντομα απο ολες τις μικρες λεπτομερειες που δείχνουν το στυλ της ομάδας του ΚΙΚΑ που μεταφέρεται αμέσως στους θαμώνες από τον πρωινό καφέ, εξαιρετικής ποιότητας espresso από τους καλύτερους στην Αθήνα, την μοναδική κάβα κρασιών από όλα τα μέρη του κόσμου μέχρι τα μουσικά ακούσματα που περιλαμβάνουν

bossa, indie, swing, soul. Τα cocktails δεν θα μπορούσαν να υστερούν σε ποιότητα και δεξιοτεχνία παρασκευής, και αισθάνεσαι άνετα να δοκιμάσεις τα πάντα.

Highlights: Η ξύλινη προθήκη πίσω από το bar, το παλιό πικάπ που παίζει πλάκες και όλες οι άλλες μικρές arty λεπτομέρειες που ανακαλύπτεις όσο κάθεσαι και επεξεργάζεσαι τον χώρο.

Το ΚΙΚΑ είναι ταξίδι, το ΚΙΚΑ είναι Ευρώπη Βεάκη Αιμίλιου 35 Περιστέρι, Τ.Κ. 12134 Δήμος Περιστερίου, Νομός Αττικής Τηλ.: 2105737300

Όχι δεν είναι Ισπανίδα χορεύτρια, ούτε η πρωταγωνίστρια του Αλμοδόβαρ, αλλά ένα πολύ ιδιαίτερο all day bar στην πιάτσα της Βεάκη στο Περιστέρι.

τις συνεντεύξεις των ομιλητών του TEDxAcademy πήρε ο Βαγγέλης Δαβιτίδης

Μιχάλης Μπλέτσας

Το διαδίκτυο είναι το νέο οξυγόνο Υπάρχει καταλληλότερος άνθρωπος να μας μιλήσει για το πώς θα μοιάζει το διαδίκτυο σε λίγα χρόνια από τώρα; Ο διευθυντής του Media Lab του MIT Μιχάλης Μπλέτσας είναι λαμπρό τέκνο της μεγάλης των Ελλήνων σχολής οι οποίοι διαπρέπουν εκτός συνόρων. Η ερώτηση όμως του ενός εκατομμυρίου δολαρίων που του επιφυλάσσαμε δεν ήταν –μόνο- αυτή. Μένω ή φεύγω από την Ελλάδα αναρωτιέται μια ολόκληρη γενιά νέων. «Όποιος μπορεί να φύγει πρέπει να το κάνει» απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη…

Έχετε πει ότι έχετε βαρεθεί να απαντάτε στην ερώτηση αν η Ελλάδα μπορεί να γίνει η Silicon Valley της Μεσογείου. Ναι, γιατί θα πρέπει να αρχίσουμε να πράττουμε. Η Silicon Valley φτιάχτηκε και δουλεύει στην λογική ότι δοκιμάζουμε κάποια πράγματα και αν δούμε ότι δεν δουλεύουν τα παρατάμε γρήγορα και συνεχίζουμε. Δουλεύει λίγο με φυσική επιλογή. Στην Ελλάδα είμαστε συνέχεια σε συζητήσεις επί συζητήσεων. Ελάχιστες φορές κάνουμε κάτι. Όλοι περιμένουμε την βελτίωση να έρθει από κάποιους άλλους. Και κυρίως όλοι περιμένουν το κράτος να κάνει τα πάντα. Σε όλα τα ταξίδια μου δεν έχω ξαναδεί άλλο μέρος όπου η κρατικιστική νοοτροπία είναι τόσο βαθιά ριζωμένη. Για παράδειγμα ο δήμαρχος στην Ελλάδα είναι κυρίως σκουπιδιάρης. Η κύρια προσδοκία

που έχουμε από ένα καλό δήμαρχο είναι να μαζεύει τα σκουπίδια.

Τα τελευταία τρία χρόνια στα ξένα μέσα ενημέρωσης έχει αναπαραχθεί το στερεότυ-

πο του τεμπέλη Έλληνα. Πώς είναι για τους Έλληνες που αποδεδειγμένα διαπρέπουν στο εξωτερικό να ακούν όλο αυτό το διάλογο ακόμα και από τα δίπλα γραφεία ; Έχω την τύχη να δουλεύω σε ένα οργανισμό όπου οι άνθρωποι κοιτούν πίσω από τις ετικέτες. Σε γενικές γραμμές όμως είναι πολύ δύσκολο. Το ακούμε συνέχεια. Ξέρουμε ότι είναι μύθος. Οι μελέτες του ΟΟΣΑ, ο οποίο δεν είναι κάποιος οργανισμός ο οποίος έχει κανένα λόγο να πριμοδοτεί την Ελλάδα, μιλάνε για το ακριβώς αντίθετο. Οι Έλληνες δουλεύουν βέβαια αντιπαραγωγικά αλλά δουλεύουν πολύ. Αυτό το βλέπει κανείς και στο ότι δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στην Ελλάδα για το χρόνο του άλλου. Η δημόσια διοίκηση

δεν έχει κανένα μα κανένα σεβασμό στον χρόνο του πολίτη. Θεωρώ τον

εαυτό μου τυχερό διότι έχω την πολυτέλεια οι γονείς μου να κάνουν συναλλαγές με την δημόσια διοίκηση για λογαριασμό μου. Πρόσφατα όμως έπρεπε να αλλάξω το δίπλωμά μου. Έκανα την διαδικασία σε ένα ΚΕΠ αλλά

θέλανε και ένα παράβολο το οποίο μπορείς να πάρεις μόνο από την εθνική τράπεζα. Είχε μια ουρά δυόμιση ώρες, πήρα αυτό το περίφημο παράβολο. Παίρνω το δίπλωμα μετά από μέρες και βλέπω ότι είχανε κάνει λάθος. Δε μου είχαν βάλει ότι ήταν και για αυτοκίνητο και για μοτοσυκλέτα. Πρέπει να ξαναβγάλετε φωτογραφίες μου λένε. Λέω είναι δυνατόν αφού είναι ήδη αποθηκευμένες ψηφιακά στο σύστημα γιατί να ξαναφέρω καινούργιες; Ε, σήκωσαν φυσικά οι υπάλληλοι τα χέρια ψηλά. «Εμείς απλώς διεκπεραιώνουμε την υπόθεση.» Πώς θα μπορούσε η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί όλο αυτό το ανθρώπινο κεφάλαιο το οποίο είναι στο εξωτερικό, διαπρέπει; Θα μπορούσε να συνεισφέρει στην χώρα και να την βάλει σε μια σύγχρονη πορεία, δημιουργική σε σχέση με το τέλμα που βρισκόμαστε; Πρέπει να ξεκινήσουμε από τα πολύ μικρά. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περίπλοκες λύσεις. Χρειάζεται λίγο θεωρία παιγνίων

στην συγκεκριμένη περίπτωση. Διότι έχουμε πολλούς παίκτες όπου ο ένας προσπαθεί να κερδίσει εις βάρος του άλλου. Δεν έχουμε καταλάβει ότι το παιχνίδι έχει χαθεί για όλους και αυτή η βελτιστοποίηση που προσπαθεί ο καθένας να κάνει για την δική του θέση βλάπτει το σύνολο πια και δεν υπάρχει περίπτωση να του αποδώσει κάτι. Εκείνο που χρειάζεται είναι λύσεις οι οποίες είναι δοκιμασμένες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του δυτικού κόσμου στον οποίο θέλουμε να ανήκουμε ή πιστεύουμε ότι ανήκουμε. Ας μην προσπαθούμε να τις αλλάξουμε, να τις προσαρμόσουμε στα ελληνικά δεδομένα ή οτιδήποτε άλλο. Πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι το ειδικό και ότι τα πάντα μπορούμε να τα κάνουμε καλύτερα από τους άλλους και δεν κάνουμε στο τέλος τίποτα. Για αυτό και τέλειωσα την ομιλία μου στο TEDxAcademy με το γνωστό πρόβλημα του Pareto, το 80-20. Με το 20%

της προσπάθειας λύνεις το 80% των προβλημάτων. Εκεί που μπορούν να φανούν χρήσιμοι οι άνθρωποι που είναι

Θα ήταν καλό οι νέοι άνθρωποι να βγουν έξω, να δουν πως είναι τα πράγματα και μετά κάποιοι από αυτούς να γυρίσουν να βοηθήσουν. χρόνια στο εξωτερικό είναι να προσφέρουν κάποια εμπειρία από τέτοιου είδους λύσεις. Ο λόγος για τον οποίο δεν έρχονται είναι ότι θίγουν συγκεκριμένα συμφέροντα. Επομένως δεν μπορεί αυτός απέξω να σου κάνει κάτι. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα γίνει κάτι είναι να έρθει να στο επιβάλλει. Πως θα μπορούσαμε να χτίσουμε μια κουλτούρα αστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, έχετε εστιάσει στο θέμα της εκπαίδευσης, ας μιλήσουμε λίγο πρακτικά γι αυτό. Ο μόνος τρόπος για να χτίσουμε μια κουλτούρα αστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα είναι να κοιτάξει ο καθένας τον εαυτό του στον καθρέφτη και να σταματήσει να προσπαθεί να βελτιώσει την θέση του σε βάρος των συνανθρώπων του. Με τις καθημερινές του δράσεις. Με το να σηκώνει μία σακούλα σκουπίδια από τον δρόμο και να την βάζει στο καλάθι, με το να σταματήσει να κατεβάζει τα σκουπίδια του κάτω όταν έχει απεργία, έτσι ώστε να διατηρηθεί το διαμέρισμά του καθαρό και όλος ο κοινόχρηστος χώρος να γίνει ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Αυτό το πράγμα μόνο σε μας και στην Νάπολι το βλέπεις. Τι έχετε να συμβουλέψετε ένα νέο παιδί που τώρα βλέπει πολύ περιορισμένες τις επιλογές του στη χώρα, να μείνει ή να φύγει; Οι σημερινοί απόφοιτοι των ελληνικών πανεπιστημίων είναι κατεστραμμένοι. Χωρίς να το ξέρουν. Όχι επειδή δεν έχουν δουλειές. Είναι κατεστραμμένοι διότι πέρασαν από το ελληνικό πανεπιστήμιο το οποίο τους εμπέδωσε την αρχή της ελάχιστης προσπάθειας. Έμαθαν ότι μπορεί να κλείνει το πανεπιστήμιο για έξι μήνες παρόλα αυτά να παίρνουν το πτυχίο τους στο τέλος του χρόνου δίνοντας κάποιες στοιχειώδεις εξετάσεις. Θα ήταν καλό οι νέοι άνθρωποι να βγουν έξω, να δουν πως είναι τα πράγματα και μετά κάποιοι από αυτούς να γυρίσουν να βοηθήσουν. Το ελληνικό πανεπιστήμιο με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί είναι το πιο τοξικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αντί να εκπαιδεύει ελίτ που θα τραβήξουν τους υπολοίπους προς τα εμπρός εκπαιδεύει τις χρυσές μετριότητες οι οποίες θα διαιωνίσουν το σύστημα. Πως φαντάζεστε το διαδίκτυο σε 10 χρόνια από σήμερα; Κάτι σαν το οξυγόνο. θα είναι το παγκόσμιο νευρικό σύστημα. Σε μεγάλο βαθμό θα αμβλύνει τις διαφορές και θα δημιουργήσει πολύ πιο γεωγραφικά κατανεμημένες

κοινωνίες. Αυτή την στιγμή έχουμε μάθει ότι το διαδίκτυο είναι κυρίως άνθρωποι. Σε δέκα χρόνια θα είναι συνδεδεμένα εκεί και τα περισσότερα από τα αντικείμενα, κτήρια, αυτοκίνητα κλπ. The internet of things όπως λέγεται. Το οποίο έχει πάρα πολλές εφαρμογές. Για παράδειγμα όταν όλα τα αυτοκίνητα επικοινωνούν μεταξύ τους είναι πολύ πιο εύκολο να διαχειριστείς συνθήκες κυκλοφοριακής συμφόρησης, ατυχήματα, κλπ. Όταν όλα τα κτήρια είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους θα μπορείς να αποφεύγεις blackout. Το διαδίκτυο έχει χτιστεί πάνω στην αμοιβαία εμπιστοσύνη. Το αναφέρετε σε κάθε ευκαιρία στις ομιλίες σας. Ζούμε σε ένα κόσμο με συνεχώς αυξανόμενη την ανασφάλεια και τον φόβο. Πως μπορεί μέσα σε ένα τέτοιο κόσμο ανασφάλειας κάτι το οποίο ουσιαστικά έχει γίνει το οξυγόνο μας όπως το διαδίκτυο να μην δηλητηριαστεί; Δεν είναι ευχή και κατάρα αυτό μαζί; Είναι πιο μεγάλη ευχή από ότι είναι κατάρα. Εφόσον οι θετικές συνέπειες υπερισχύουν των αρνητικών νομίζω ότι θα μάθουμε να ζούμε και με αυτό όπως μάθαμε να ζούμε και με τις σημερινές μορφές ηλεκτρονικού εγκλήματος. Και εξαρτάται από το πώς το βλέπεις σαν κοινωνία. Σε μια κοινωνία σαν την ελληνική που μας μαθαίνει τη δυσπιστία, είναι προφανές ότι θα δημιουργήσει προβλήματα. Σε μία κοινωνία όπως την αμερικάνική θα δημιουργήσει ευκαιρίες. Είναι ένα εργαλείο, το πώς θα το χρησιμοποιήσεις εξαρτάται από το λογισμικό που έχεις εσύ στο κεφάλι σου. Είχα μάλιστα χθες αυτή την συζήτηση με κάποιον φίλο επισκέπτη από την Ελλάδα. Πήγαμε μαζί στο σουπερμάρκετ. Τσεκάραμε τα ψώνια στο σκάνερ και πληρώσαμε στο αυτόματο μηχάνημα. Έκπληκτος μου έκανε την ερώτηση «πως τσεκάρει το σουπερμάρκετ ότι εγώ θα σκανάρω όλα τα ψώνια και όχι τα μισά;» Εντάξει κάποιος κόσμος μπορεί να το κάνει αλλά σε τελική ανάλυση αυτός ο κόσμος είναι αρκετά λιγότερος από τον κόσμο ο οποίος θα σκανάρει όλα του τα πράγματα. Και σε τελική ανάλυση η ζημιά η οποία παθαίνει το σουπερμάρκετ από αυτό είναι πολύ μικρότερη από το κόστος να βάλει κάποιον να τσεκάρει. Δεν υπάρχει μαύρο ή άσπρο. Θέλεις να είσαι πιο κοντά στο άσπρο από ότι στο μαύρο. Και με αυτόν τον κανόνα πορεύονται οι κοινωνίες. Το ίδιο συμβαίνει και με το διαδίκτυο. Το ότι από την αρχή είχε την εμπιστοσύνη έμφυτη πάνω του θεωρείται και η αχίλλειος πτέρνα του. Εγώ διαφωνώ, νομίζω ήταν ένα χαρακτηριστι-

κό το οποίο το βοήθησε να εξαπλωθεί και να γίνει αυτή η πλατφόρμα καινοτομίας η οποία είναι σήμερα. Οι οικονομίες οι ίδιες βασίζονται στην εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη χωρίς εμπιστοσύνη. Αυτό πρέπει να καταλάβουμε στην Ελλάδα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκανε εντύπωση στην Αμερική ήταν ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Σε αντίθεση με την Ελλάδα που θεωρούν ότι ο πελάτης θέλει πάντα να κλέψει. Για αυτό μιλάω για εμπιστοσύνη συνέχεια και φέρνω παραδείγματα από τον δικό μου τομέα που είναι το διαδίκτυο. Είμαστε μια κοινωνία

εν δυνάμει απατεώνων συνολικά.

Αυτό δεν θα αλλάξει από πάνω, θα αλλάξει από εμάς τους ίδιους αν το αναγνωρίσουμε σαν πρόβλημα. Έχουμε δει μια τεράστια ανάπτυξη των social media τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε την ιδιωτικότητά μας; Με ανησυχεί πάρα πολύ διότι βλέπεις τις μικρότερες ηλικίες εξαιτίας της αθωότητάς τους να αποκαλύπτουν πολλά πράγματα. Επίσης στις Η.Π.Α. το εκκρεμές είναι αυτή την στιγμή προς την πλευρά της προστασίας της επιχειρηματικότητας και όχι των προσωπικών δεδομένων. Στην Ευρώπη έχουμε μια καλύτερη προσέγγιση, ίσως διότι δεν εφεύραμε εμείς όλα αυτά τα θέματα. Επομένως δεν έχουμε να χάσουμε τόσα πολλά. Η Αμερική νομίζω θα μετακινηθεί. Υπάρχει ήδη η αντίδραση από κάτω προς μία θέση η οποία θα προστατεύει περισσότερο τα δεδομένα. Δεν θα αφήνει την τόσο εύκολη μεταφορά της ιδιοκτησίας των προσωπικών δεδομένων από το άτομο σε κάποιο μεγάλη εταιρία, όπως γίνεται αυτή την στιγμή στο Facebook. Οι περισσότερες από αυτές τις εταιρίες με μικρά μικρά γράμματα λένε «ξέρεις εγώ σου δίνω αυτόν τον δωρεάν τρόπο για να αποθηκεύσεις φωτογραφίες σου, για να μιλήσεις με τους φίλους σου και οτιδήποτε, αλλά οτιδήποτε βάλεις εδώ είναι δικό μου». Αυτό νομίζω με κάποιο τρόπο θα αλλάξει, το εκκρεμές θα γύρει πάλι προς την πλευρά του χρήστη. Από την άλλη το τζίνι έχει φύγει από το μπουκάλι και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε ένα πολύ πιο διαφανή κόσμο. Υπάρχουν πολλοί που λένε «Ξεχάστε την ιδιωτικό-

τητα όπως την ξέρατε παλαιότερα.»

Θα συμφωνήσω. Δε νομίζω ότι μπορούμε να ξαναγυρίσουμε σε παλιότερα στάνταρ. Όταν η πληροφορία είναι ψηφιακή μεταδίδεται πολύ εύκολα. Είμαστε τόσο πολύ συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Μπορούμε όμως να δώσουμε στο χρήστη πολύ μεγαλύτερο έλεγχο.

Παρακολουθείστε την ομιλία του Μιχάλη Μπλέτσα στο TEDxAcademy: http://www.tedxacademy.com/talks/michail-bletsas---growth-lessons-from-the-internet

Επτά χρόνια πριν προβλέπατε ότι οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών θα πάθουν ό,τι οι κατασκευαστές υπολογιστώνδεινοσαύρων τη δεκαετία του 80 με την επανάσταση των μικροϋπολογιστών». Τώρα όντας μέλος του ΔΣ του ΟΤΕ πως βλέπετε την αγορά των τηλεπικοινωνιών να αλλάζει σε ένα κόσμο όπου εμείς οι δύο π.χ. μιλάμε τώρα μέσω skype, το iPhone έχει εφαρμογές να μιλάει δωρεάν κλπ; Οι εταιρίες ψάχνουν απεγνωσμένα την απάντηση. Από την μία η κινητή τηλεφωνία τους έδωσε κάποιες ελπίδες ότι το παλιό μοντέλο ίσως και να έχει χρόνο ακόμα. Από την άλλη τώρα που η αγορά της κινητής τηλεφωνίας έχει κορεστεί αρχίζουν να βλέπουν ότι αυτό ήταν μία παροδική αναλαμπή. Ή θα πρέπει να γίνουν πάρα πολύ αποδοτικοί πάροχοι ενός πολύ απλού αγαθού που θα είναι η μετακίνηση της πληροφορίας και τίποτε άλλο ή θα πρέπει να ανέβουν λίγο προς τα πάνω και να παρέχουν κάποιες υπηρεσίες υψηλότερης προστιθέμενης αξίας. Όχι μόνο σα μεταφορικές εταιρίες αλλά παρέχοντας υπηρεσίες όπου θα σου δίνουν την πληροφορία

που θες, την στιγμή που την θες, στο χώρο που την θες. Αυτό είναι το μεγάλο τους στοίχημα αυτή την στιγμή. Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι βέβαια λίγο διαφορετική διότι εκ των πραγμάτων τώρα πια με την οικονομική κρίση προσπαθούμε απλώς να αντιγράψουμε βέλτιστες πρακτικές από το εξωτερικό. Δεν είναι η απόστασή μας τόσο μεγάλη όσο ήταν παλιότερα. Δηλαδή στις αρχές του 2000 η απόστασή μας ήταν πραγματικά τεράστια. Δυστυχώς η οικονομική κρίση ουσιαστικά κατέλυσε εντελώς όλο το επιχειρηματικό μοντέλο το οποίο είχε στηθεί στην δεκαετία του 2000. Στην Ελλάδα κάναμε μία τρύπα στο νερό. Ακολουθήσαμε το ευρωπαϊκό μοντέλο το οποίο έλεγε, ότι τουλάχιστον στο χώρο του διαδικτύου και των ενσύρματων (όχι των ασύρματων) επικοινωνιών, ότι είχαμε ένα ισχυρό πρώην κρατικό μονοπώλιο το οποίο θα έπρεπε σε κάποια χρόνια με κίνητρα από τον ρυθμιστή να γίνει δύο, τρεις, τέσσερις το πολύ ανταγωνιστικές εταιρίες. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Ο ΟΤΕ εξακολουθεί να είναι η μόνη βιώσιμή εταιρία και έχει πάρα πολλούς μικρούς ανταγωνιστές οι οποίοι σε καθεστώς πραγματικού ανταγωνισμού δεν θα μπορούσαν ποτέ να στηθούν.

Άρα ουσιαστικά δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός στην Ελλάδα; Δε λειτουργεί ο ανταγωνισμός στην Ελλάδα αυτή την στιγμή έτσι όπως θα έπρεπε να λειτουργεί διότι δεν έχουμε εταιρίες οι οποίες να μπορούν να σταθούν από μόνες τους. Δώδεκα χρόνια μετά την απελευθέρωση της αγοράς των τηλεπικοινωνιών στην Ελλάδα όλοι οι απαλλακτικοί πάροχοι βασίζονται ακόμα στις υποδομές του ΟΤΕ. Ο οποίος ακόμα αναγκάζεται να προσφέρει υπηρεσίες με τους ίδιους όρους και με την ίδια έμμεση πριμοδότηση προς τους ανταγωνιστές του. Η οποία είχε να κάνει με την εποχή που ο ΟΤΕ είχε το 100% της αγοράς. Είναι η μόνη εταιρία που κάνει επενδύσεις σε μια μεσοβέζικη τεχνολογία όπως είναι το VDSL αυτή τη στιγμή, μία τεχνολογία η οποία στις περισσότερες άλλες χώρες εγκαταλείπεται πια αλλά δυστυχώς έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει. Δεν έχει άλλες επιλογές. Και όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν τον ΟΤΕ να κάνει αυτή την επένδυση για να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες. Κάναμε μία τρύπα στο νερό δηλαδή, αν δώδεκα χρόνια μετά την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών ακόμα όλοι οι υπόλοιποι βασίζονται στον ΟΤΕ.

Στρατής Βογιατζής & Θέκλα Μαλάμου

Ο Στρατής και η Θέκλα είναι δύο σύγχρονοι νομάδες. Με ένα βαν περιδιαβαίνουν την Ελλάδα φωτογραφίζοντας και κινηματογραφώντας ιστορίες ανθρώπων «που την έχουν δει αλλιώς». Ο στόχος του Caravan Project; Πολύ απλός. «Να τη δούμε όλοι αλλιώς»!

Αν δεν υπήρχε η κρίση θα έπρεπε να την εφεύρουμε Στρατή τι σπουδές έχεις κάνει; Σπούδασα οικονομικά στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν σε ένα πανεπιστήμιο το οποίο ούτε εγώ τους καταλάβαινα ούτε εκείνοι εμένα. Οπότε έπρεπε να δω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου, να βρω την δική μου φωνή. Στο μυαλό μου ο πιο φυσικός τρόπος για να δω ποιος είμαι και τι θέλω ήταν το ταξίδι. Στην Κούβα βρήκα την φωτογραφία, κόλλησα. Μου ταίριαζε γιατί ήταν πιο αλήτικη, σε έβγαζε έξω στους δρόμους, ήσουν σε επαφή με τους ανθρώπους, είχε μια παιδικότητα. Ενώ το γράψιμο στο οποίο επιδιδόμουν μέχρι τότε είναι μια πιο μονήρης διαδικασία. Πως καταλήξατε στο Caravan Project;

Απλά μπήκε μια ταμπέλα. Τι έκανα πάντα; Ταξίδευα και έβρισκα ανθρώπους που με ενέπνεαν. Στην πορεία ήρθε και η Θέκλα. Το Caravan Project δε θα ξεκινούσε αν δεν υπήρχε η Θέκλα. Ερωτευτήκαμε, βρήκαμε ότι έχουμε κοινή αισθητική και με την κρίση μια ίδια ανάγκη να βγούμε έξω και να κάνουμε πράγματα. Όλα είναι θέμα timing. Τα παράτησε όλα και αυτή, έκλεισε το στούντιο που είχε στη Θεσσαλονίκη και ξεκινήσαμε να γυρνάμε με ένα βαν την Ελλάδα. Ποιος ήταν ο πρώτος σας σταθμός; Ήμασταν και οι δύο φωτογράφοι. Δεν είχαμε ξανακάνει ντοκιμαντέρ. Είπαμε να κάνουμε μια δοκιμή να δούμε αν μας πάει. Είμαι από

τη Χίο και ήξερα μια πολύ ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία εκεί, τον κυρ Γιάννη, τον τυφλό ψαρά. Στην αρχή ήταν δύσκολο να μας δεχθεί αλλά μετά μας έβαλε στην βάρκα του και αρχίσαμε το ταξίδι. Εμείς απλά θέλαμε να ζήσουμε αυτόν τον άνθρωπο, να είμαστε μαζί του. Σπάσαμε όλους τους κανόνες,

δεν υπήρχε μπάτζετ, δεν υπήρχε παραγωγή, δεν υπήρχε σενάριο, δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν ένα πείραμα.

Δεθήκαμε τόσο πολύ με αυτόν τον άνθρωπο, αφεθήκαμε σε αυτό το ταξίδι και το αποτέλεσμα έγινε το ντοκιμαντέρ «Ο τυφλός ψαράς». Τι φυσιογνωμία είναι ο κυρ Γιάννης; Ο κυρ Γιάννης τυφλώθηκε στα δέκα του

χρόνια από νάρκη που είχε ξεμείνει από τον πόλεμο. Είναι πάνω από εβδομήντα χρόνια τυφλός μέσα στην θάλασσα. Οποιαδήποτε κενά τα συμπληρώνει με την φαντασία του. Το πρώτο επίπεδο είναι ότι είναι τυφλός και ότι του λείπει το ένα χέρι. Το δεύτερο επίπεδο είναι ότι είναι ένας ζωντανός άνθρωπος, 100% στο τώρα. Έχει την ίδια λαχτάρα για τον εκατομμυριοστό χάνο που βγάζει με την λαχτάρα που έχει ένα μικρό παιδί στο πρώτο ψάρι που πιάνει. Πάει και ξανοίγεται στο άγνωστο και ψαρεύει. Ενώ είναι ηττημένος από αυτά που έχουν συμβεί στην ζωή του ταυτόχρονα είναι

μπορούν να τον εμπνεύσουν. Νομίζω ότι αυτή είναι η μαγική λέξη, η έμπνευση. Εμείς ουσιαστικά δεν κάναμε κάτι, είμαστε αγωγοί, δίνουμε βήμα σε κάποιους ανθρώπους. Διαφορετικά δεν θα είχαν φωνή. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ήρωες. Δεν ψάχνουμε για ήρωες ούτε ο κυρ Γιάννης είναι ήρωας. Ένας απλός άνθρωπος είναι, απλά ζει με έντονο τρόπο τη ζωή του. Αυτοί που

γουστάρουν αυτό που κάνουν δεν το κάνουν και πολύ θέμα. Πέφτουν, ξανα-

σηκώνονται, ηττούνται, γελάνε, κλαίνε. Αυτό που μας συνεπαίρνει είναι ένας άνθρωπος

μη φορέσουν το κουστούμι που άλλοι έχουν ράψει για αυτούς. Πώς χρηματοδοτείται το project; Ουσιαστικά στην αρχή ήμασταν μόνοι μας στα πάντα. Μετά κάναμε κάποιες αιτήσεις για χρηματοδότηση. Το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ενδιαφέρθηκε και μας χρηματοδότησε τον Απρίλιο. Έτσι τα πράγματα έγινα πιο εύκολα αλλά και η χρηματοδότηση αν δεν υπήρχε πάλι θα το κάναμε. Κάποιος θα μας δώσει ένα πιάτο φαγητό, δε θέλουμε τίποτε άλλο. Πόσες ιστορίες έχετε καταγράψει μέχρι τώρα; Έχουμε φωτογραφήσει κάποια μέρη στην άγονη γραμμή. Έχουμε κάνει μικρά ντοκιμαντέρ, τον κυρ Γιάννη, ένα καραβομαραγκό, ένα νεαρό Γάλλο που ζει στην Μυτιλήνη και ο οποίος τα φτιάχνει όλα μόνος του, αυτάρκης, μια μικρή ιστορία ενός μοναχού στο άγιο όρος, ένα μετανάστη στην Χίο με τις φωτιές τώρα το καλοκαίρι. Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που είχατε στο project μέχρι τώρα; Δεν είναι εύκολο να είσαι με κάποιον συνέχεια μαζί και ταυτόχρονα να δουλεύεις. Είναι δύσκολο. Το πιο δύσκολο είναι να βρούμε με την Θέκλα τη δική μας ισορροπία σαν δημιουργοί, σαν ταξιδιώτες αλλά και σαν σύντροφοι. Θέλει κάποιες φορές να χάνεσαι και με τον άλλον. Έτσι έχεις περισσότερη λαχτάρα μετά να τον ξαναδείς.

και νικητής γιατί δεν παραιτείται. Έχει μια τόσο έντονη ενέργεια, ακτινοβολεί, έχει απίστευτο χιούμορ. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν τους ξέρει κανείς και είναι σοφοί. Νομίζω κάτι τέτοιο είναι και ο κυρ Γιάννης. Δε θα σε πάρει ποτέ να σου πει ότι αυτό είναι το νόημα της ζωής δηλαδή μια διανόηση που φτάνει στην κατήχηση. Ουσιαστικά κάναμε ένα ταξίδι πιο δυνατό από αυτό που αρχικά εμείς θέλαμε να κάνουμε. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε το ντοκιμαντέρ «Ο τυφλός ψαράς». Πού προβλήθηκε; Πέρισυ στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Πήρε το βραβείου κοινού. Ο κόσμος έχει ανάγκη τις ιστορίες ανθρώπων που

που μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί του. Ένα άλλο πράγμα που μας ενδιαφέρει είναι η διαφορετικότητα. Άνθρωποι που ζουν με διαφορετικό τρόπο την ζωή τους. Υπάρχει μια ομογενοποίηση πάρα πολύ επικίνδυνη. Από την εκπαίδευση και το πανεπιστήμιο μέχρι την δουλειά που θα κάνεις τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν σαν εξίσωση. Δεν υπάρχουν ουσιαστικά ανατροπές, εκπλήξεις, είναι σαν να υπάρχουν κάποιες συντεταγμένες που όλοι ακολουθούν. Νομίζω ότι αυτό είναι μεγάλη πλάνη. Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Και αυτό είναι ένα σημαντικό πράγμα που θέλουμε να βγάλουμε με το Caravan Project. Να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους να ακολουθήσουν την δική τους φωνή και να

Τι άλλα πλάνα έχετε για το Caravan Project; Στήνουμε πανί και προτζέκτορα και κάνουμε παρουσιάσεις σε πλατείες και χωριά. Δείχνουμε τις ιστορίες και ξεκινά ένας δημιουργικός διάλογος. Στο μέλλον θέλουμε να διαμορφώσουμε αυτές τις ιστορίες σε ένα υλικό με εκπαιδευτικό προσανατολισμό και να το πάμε σε σχολεία. Σε πείσμα της οργανωμένης εκπαίδευσης για εξειδίκευση και πληροφορία, θέλουμε τα παιδιά να διδαχθούν την διαφορετικότητα μέσα από βιωματικές ιστορίες, μέσα από πραγματικούς ανθρώπους. Ένα κομμάτι του Caravan Project είναι και η διάδραση. Ακόμα και αν η κρίση δεν υπήρχε έπρεπε να την εφεύρουμε. Ο κόσμος δεν πήγαινε καθόλου καλά πριν. Μπορεί να κατανάλωνες αλλά κανένας δεν ενδιαφερόταν για τον διπλανό του, είχαμε απομακρυνθεί. Τώρα έρχεται αυτό το καμπανάκι. Είναι τεράστια ευκαιρία και ειδικά σε ένα τόπο σαν την Ελλάδα. Έλεγε κάποιος σε μια ομιλία του TEDx ότι η Ελλάδα είναι πρωτοπόρα επειδή πτώχευσε πρώτη. Ναι, ο οικονομολόγος Tomas Sedlacek, φιλοξενήσαμε συνέντευξή του στο προηγούμενο τεύχος. (δες εδώ: http://www.ypovrixio. gr/article.php?issues_no=64&contents_ id=1105

Παρακολουθείστε την ομιλία του Caravan Project στο TEDxAcademy: http://www.tedxacademy.com/talks/caravan-project---another-world-is-here

Είναι αναγκαίο ένα restart. Και μπορεί η Ελλάδα να παίξει κεντρικό ρόλο σε αυτό. Να αφυπνιστεί ο κόσμος, να αλλάξει, να πάει προς το ουσιώδες. Εδώ σου δίνει η ιστορία, σου δίνει ο τόπος, σου δίνει το περιβάλλον. Δεν μπορείς να ζήσεις σαν καταναλωτής, σαν αμερικανός, είναι διαφορετικό το μοτίβο που ταιριάζει σε αυτή την χώρα. Με αυτό το κλίμα, με αυτά τα προϊόντα που μπορεί να εξάγει. Παράλληλα μπορεί να αποτελέσει πόλο έλξης για ανθρώπους που θέλουν να δουν αυτό το πείραμα, να ζήσουν κοντά στην φύση. Ανθρώπους αλληλέγγυους οι οποίοι δεν περιμένουν πια από το κράτος αλλά οργανώνονται και φτιάχνουν πράγματα. Δε λέω να γίνουν όλοι αγρότες. Ακόμα και από το διαδίκτυο μπορεί να εργάζεται κάποιος και να ζει σε ένα νησί και παράλληλα να είναι ενεργός πολίτης, να παρεμβαίνει στα κοινά. Νομίζω ότι τώρα κάτι μικρό και τοπικό μπορεί να γίνει παγκόσμιο. Είσαι αισιόδοξος, το βλέπεις να γίνεται; Αν δεν ήμουν αισιόδοξος δε θα σηκωνόμουν από το κρεβάτι. Λένε ότι ο απαισιόδοξος απογοητεύεται κάθε μέρα, ο αισιόδοξος μόνο στο τέλος. Δεν μπορώ να βλέπω τα κανάλια να θέλουν να καθορίσουν αυτό που αισθάνεσαι. Καλλιεργώντας αυτό το ζοφερό κλίμα τρομοκρατίας. Πλέον είναι εποχή για ζογκλερικά, για ρίσκα. Υπάρχουν πολλοί που είναι έτσι. Το θέμα είναι να γίνουν περισσότεροι, ώστε να παρασύρουν και άλλους να αλλάξουν. Και συνήθως αλλάζεις όταν έχεις την έμπνευση. Πλέον η αλλαγή δεν είναι θέμα γραφικού, ξέρεις αυτός που πήρε τα βουνά. Αρχίζει και γίνεται ρεύμα. Χρειαζόμαστε πολλούς

τρελούς. Όταν είχα κάνει ένα βιβλίο για τα Μαστιχοχώρια που ουσιαστικά αφορά έναν τρόπο ζωής που υπήρχε στην Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια, μιλούσα με τους πρόσφυγες που είχαν έρθει από την Σμύρνη στην Χίο. Ποια οικονομική κρίση , δεν είχαν τίποτε. Μου έλεγαν όλοι: «Περάσαμε καλά, δεν είχαμε τίποτε, σαρδέλες τρωγαμε και στήναμε κάτι γλέντια…» Έβλεπα στα πρόσωπά τους, στις γιαγιάδες και στους παππούδες, αληθινή χαρά, μου έκανε φοβερή εντύπωση. Χρειαζόμαστε ελάχιστα, μια στέγη, τροφή και από εκεί και πέρα δημιουργία, όλα τα υπόλοιπα είναι φλυαρία.

Πλέον η αλλαγή δεν είναι θέμα γραφικού, ξέρεις αυτός που πήρε τα βουνά. Αρχίζει και γίνεται ρεύμα. Χρειαζόμαστε πολλούς τρελούς.

Αδιάβροχη

καινοτομία Αν ήμασταν στο 1987 ο καφές στο πληκτρολόγιο θα σήμαινε καταστροφή, στο 2011 θα σήμαινε νεύρα, ενώ το 2012 είναι απλώς μια βόλτα στον νεροχύτη! Π όσες φορές σου έχει τύχει, μέσα στον πανικό του γραφείου, να ακουμπήσεις ένα ντοσιέ που ακούμπησε ένα σημειωματάριο που με την σειρά του έριξε τον καφέ σου πάνω στο πληκτρολόγιο? Μάλλον αρκετές και μάλλον ο πανικός πολλαπλασιαζόταν αφού μέχρι να επανέρθεις σε κανονικούς ρυθμούς έχανες μισή ώρα. Πλέον η Logitech σου λύνει τέτοιου είδους προβλήματα με το νέο Logitech Washable K310!

Όπως προδίδει και το όνομά του μιλάμε για ένα καινοτόμο πληκτρολόγιο το οποίο μπορείς να το πλύνεις! Το Logitech Washable K310 μπορεί να πλυθεί επανειλημμένα στο χέρι, ενώ αντέχει να το βυθίσουμε έως και σε 28 πόντους νερό, εξαιρουμένου βέβαια του καλωδίου USB. Στο πίσω μέρος του υπάρχουν ειδικές οπές αποστράγγισης για εύκολο στέγνωμα, ενώ τα πλήκτρα έχουν αποτυπωμένους τους χαρακτήρες με laser αλλά και ειδική επίστρωση από βερνίκι UV, ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα ξεβάψουν στο πλύσιμο. Ακόμη, τα πλήκτρα έχουν διάρκεια ζωής έως και 5 εκατομμύρια πατήματα, για πραγματικά εντυπωσιακή αντοχή σε κάθε χρήση… πέρα από το πλύσιμο

Το ανθεκτικό και άνετο Logitech Washable K310 –με πλήρη διάταξη πλήκτρων κανονικού μεγέθους- ταιριάζει με κάθε χώρο, είτε οικιακό ή γραφείου. Διαθέτει αριθμητικό πληκτρολόγιο, πλήρη σειρά πλήκτρων Function και είναι συμβατό με λειτουργικά Windows® XP, Vista και 7. Τα 12 F πλήκτρα αντιστοιχούν και σε διαδεδομένες λειτουργίες, οπότε με ένα μόνο πάτημα μπορούμε να δούμε το email μας, να μπούμε στο Internet, να ρυθμίσουμε την ένταση του ήχου, ή να ξεκινήσουμε τις εφαρμογές που χρησιμοποιούμε συχνότερα. Και για να γίνει η ζωή μας ευκολότερη, το νέο πληκτρολόγιο είναι φυσικά plug n play και δεν χρειάζεται κανένα λογισμικό. Απλά το συνδέουμε σε μια θύρα USB και είναι έτοιμο. Μόνο μην το βάλετε στο πλυντήριο !

INFO BOX Το πληκτρολόγιο Logitech Washable K310 κυκλοφορεί με προτεινόμενη λιανική τιμή τα €39,99. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το εταιρικό site στο www.logitech.com ή το αντίστοιχο blog.

Παρακολουθείστε την ομιλία του Διομήδη Σπινέλλη στο TEDxAcademy: http://www.tedxacademy.com/talks/diomidis-d--spinellis

Guerilla tactics εναντίον της διαφθοράς Διομήδης Σπινέλλης Στο TEDxAcademy κέρδισε το ζεστό και παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού. Αφού ανέλυσε τις τακτικές ανταρτοπόλεμου που εφάρμοσε στη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων (από την οποία αποχώρησε διαμαρτυρόμενος για τη διαφθορά στους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς) όλοι νόμιζαν ότι είχε τελειώσει την ομιλία του. Η έκπληξη όμως ήρθε αμέσως μετά. Το «Τελεία και Παύλα» (teleiakaipavla.gr) το οποίο παρουσίασε με πάθος δεν είναι απλά μια διαδικτυακή πλατφόρμα εθελοντών ενάντια στη διαφθορά. Φιλοδοξεί να γίνει ένα νέο κίνημα…

Πότε σας γεννήθηκε η ιδέα για το «Τελεία και παύλα»; Πριν δύο χρόνια είχα δει μια αντίστοιχη προσπάθεια στην Ινδία, το ipaidabribe.com. Εκεί, ανέφερες την υπηρεσία όπου χρειάστηκε να δώσεις χρήματα κάτω από το τραπέζι χωρίς να κατονομάζεται ούτε ο υπάλληλος ούτε ποιος έδωσε αυτή την αναφορά. Η Ινδία έχει και αυτή πολύ μεγάλο πρόβλημα με την διαφθορά. Εκείνη την εποχή βέβαια υπηρετούσα στο Υπουργείο Οικονομικών οπότε δεν μπορούσα να αναλάβω μια τέτοια δράση. Προσπάθησα να κινητοποιήσω άλλους φορείς όπως την διεθνή διαφάνεια Ελλάς (σ.σ. μια Μ.ΚΟ που ασχολείται με την καταπολέμηση της διαφθοράς και την καθιέρωση χρηστής διοίκησης) η οποία έδειξε αρχικά ενδιαφέρον αλλά τελικά δεν προχώρησε κάτι. Μετά δοκιμάσαμε μέσα στο πανεπιστήμιο να το στήσουμε σαν εργασία. Είχε κάποια αποτελέσματα αλλά όχι στο βαθμό που θα μας επέτρεπε να βγούμε προς τα έξω δημόσια. Τελικά αυτό το καλοκαίρι μαζευτήκαμε μια ομάδα εθελοντών που ενδιαφερόμασταν για το πρόβλημα και είχαμε γνώσεις στην τεχνολογία και σε

άλλα πεδία, δουλέψαμε και μπορέσαμε να το ετοιμάσουμε. Έπαιξε ρόλο η συμμετοχή σας στη δημόσια διοίκηση για να πάρετε απόφαση να προχωρήσετε το «Τελεία και παύλα»; Σε μικρό σχετικά βαθμό. Ο ρόλος μου στο Υπουργείο οικονομικών ήταν τεχνικός. Στην γενική γραμματεία πληροφοριακών συστημάτων δεν ερχόμουν σε άμεση επαφή με το φοροεισπρακτικό μηχανισμό οπότε δεν μπορώ να πω ότι είχα από εκεί προσωπικές εμπειρίες. Διαβάζοντας μελέτες όπως της «διεθνούς διαφάνειας Ελλάς» διαπίστωνα ότι είμαστε προτελευταίοι σε όλη την Ευρώπη. Τι περιμένετε να αλλάξει από μια τέτοια πρωτοβουλία; Σαφέστατα να μειωθεί η διαφθορά. Στο teleiakaipavla.gr μπορείς να κανείς αναφορά της υπηρεσίας οι οποία αποτελεί εστία διαφθοράς. Παράλληλα βλέπεις την ταξινόμηση των διαφόρων φορέων ανάλογα με το ποιοι έχουν περισσότερο πρόβλημα καθώς και ποιοι είναι καλύτεροι. Γιατί μπορούμε να αντλήσουμε καλά στοιχεία από αυτούς που λειτουργούν υποδειγματικά. Τι κάνουν εκεί και είναι τόσο καλοί; Και μετά να μεταφυτέψουμε αυτές τις καλές πρακτικές στους φορείς που έχουν πρόβλημα. Αναδεικνύοντας στο teleikaipavla. gr κάποιον φορέα ως προβληματικό ελπίζουμε ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι που υπηρετούν εκεί θα μαζέψουν την κατάσταση. Γιατί φαντάζομαι κανείς δεν θέλει να εμφανίζεται η υπηρεσία του σε αυτή τη λίστα της ντροπής. Αλλά και οι φορείς της πολιτείας μπορούν να δούνε τι γίνεται εκεί πέρα. Υπάρχει ο γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης λόγου χάρη ο οποίος θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει για να επέμβει σε κάποιες περιπτώσεις. Είστε ικανοποιημένος από την ανταπόκριση που είχε το teleiakaipavla.gr μέχρι τώρα; Ναι, είχαμε πάνω από 40.000 επισκέπτες τις πρώτες μέρες, αριθμός που δείχνει τη μεγάλη διάθεση του κόσμου να δει πως δουλεύει η πλατφόρμα. Έχουν ανέβει ήδη πολύ ενδιαφέρουσες αναφορές, θετικές και αρνητικές. Διαβάζοντας τες κατανοείς τον τρόπο με τον οποίον δουλεύουν αυτά τα κυκλώματα και μπορείς να προστατευτείς από τέτοιες απάτες. Η φιλοσοφία της πλατφόρμας είναι πολύ κοντά σε εκείνη της λεγόμενης δημοσιογραφίας των πολιτών που βλέπουν κάτι και κάνουν ένα tweet ή του crowd funding.

-Δεν είναι τυχαίο. Η μεγάλη διείσδυση του διαδικτύου και των έξυπνων τηλεφώνων μας επιτρέπουν να έχουμε τέτοιες πρωτοπόρες εφαρμογές οι οποίες δίνουν σε όλους τους ενεργούς πολίτες ένα βήμα για να βελτιώσου-

με το κράτος στο οποίο ζούμε και για το οποίο όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Είναι σημαντικό να σημειώσω ότι το teleiakaipavla.gr δημιουργήθηκε με ανοιχτό λογισμικό. Eπιτρέπει δηλαδή σε ανθρώπους με τεχνικές γνώσεις να συνεισφέρουν ιδέες, κώδικα, πρόσθετη λειτουργικότητα στην πλατφόρμα. Στην πολύ ενδιαφέρουσα ομιλίας σας στο TEDxAcademy αναλύσατε τις guerilla tactics που εφαρμόσατε στη Γ.Γ. Πληροφοριακών Συστημάτων. Είναι το “Tελεία και παύλα” μια guerilla τακτική της κοινωνίας των πολιτών απέναντι στην διαφθορά που μαστίζει την χώρα; Σαφέστατα, είναι ανορθόδοξος πόλεμος. Ο ορθόδοξος πόλεμος που διεξάγουν οι θεσμοθετημένοι φορείς του κράτους δε δείχνει να είναι αποτελεσματικός για πολλούς λόγους. Υπάρχουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις που έχουν δοθεί από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό όργανο κατά της διαφθοράς και τις οποίες η κυβέρνηση δεν έχει εφαρμόσει. Φορείς υπεύθυνοι να εστιάζουν σε αυτά τα πράγματα στερούνται αρμοδιοτήτων! Χρειάζεται εμείς οι πολίτες να κινηθούμε για να σπρώξουμε το κράτος. Είστε αισιόδοξος ότι μπορεί να κερδηθεί αυτός ο πόλεμος και να έχουμε ένα κράτος αργά ή γρήγορα το οποίο να είναι πραγματικά υπέρ του πολίτη; Είμαι αισιόδοξος για δύο λόγους. Πρώτον επειδή πολλά από αυτά τα πράγματα που πρέπει να γίνουν είναι εύκολο να γίνουν, απλώς χρειάζεται να δοθεί μια ώθηση για να γίνουν. Δεύτερον γιατί αν δεν γίνουν είμαστε χαμένοι. Αν όλοι καθόμαστε απλώς και γκρινιάζουμε χωρίς να κάνουμε κάτι τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Γι αυτό πιστεύω ότι όλοι πρέπει να συμμετέχουμε σε τέτοιες δράσεις αναφέροντας περιστατικά τα οποία είτε επικροτούμε είτε μας έχουν δημιουργήσει πρόβλημα. Ώστε να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που δουλεύει το κράτος Αν σας ξαναζητούταν στο μέλλον να συμμετάσχετε στην δημόσια διοίκηση, θα επιστρέφατε ή έχετε απογοητευτεί τόσο πολύ που δεν θα θέλατε να έχετε ξανά σχέση; Δεν είναι θέμα απογοήτευσης. Δουλεύω στο πανεπιστήμιο. Το άφησα για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αλλά έχω υποχρεώσεις εδώ στις οποίες θέλω να είμαι συνεπής. Συν τοις άλλοις πιστεύω ότι υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί κανείς να έχει αποτέλεσμα στην δημόσια διοίκηση. Στον τομέα στον οποίο ήμουν εγώ καταφέραμε να κάνουμε κάποιες αλλαγές εφαρμόζοντας ανταρτοπόλεμο όπως είπα και στην ομιλία μου στο TEDxAcademy. Αλλά δεν μπορεί κανείς συνέχεια να δουλεύει με αυτόν τον τρόπο.

Μέλη της ομάδας του «Τελεία και παύλα» μιλάνε στο Υποβρύχιο Κρυσταλλία Δρυστέλλα Ο στόχος του «Τελεία και παύλα» δεν είναι η ψυχανάλυση, το κουτσομπολιό και η στοχοποίηση. Δεν επιδιώκουμε να στιγματίσουμε ανθρώπους αλλά να αλλάξουν οι δομές. Είμαστε όλοι αυτοί που αποφάσισαν να μην φύγουν στο εξωτερικό και να μείνουν εδώ και να το παλέψουν. Το θέμα είναι να μην παλεύει ο καθένας μόνος του γιατί θα τον εξαφανίσουνε. Μόνο όλοι μαζί σαν κοινωνία μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που μας διαλύει. Κάνουμε κουβέντα ο καθένας ξεχωριστά στην παρέα του, ξέρουμε ότι είμαστε πολλοί. Δεν είναι ο μόνος τρόπος να κατέβεις στον δρόμο και να κάνεις διαδήλωση. Δε μιλάμε μόνο για το δημόσιο. Είναι μια ευρύτερη νοοτροπία. Πιθανώς στο δημόσιο να τη συναντάς πιο πολύ γιατί οι άνθρωποι αισθάνονται πιο απαξιωμένοι. Αν αλλάξει ο τρόπος που βλέπει κανείς τη δουλειά του και τον ρόλο του στην κοινωνία και νιώσει περήφανος για αυτό που κάνει, θα τον αντιμετωπίσουν σαν έναν άνθρωπο που πρέπει να του δείξουν σεβασμό. Είναι λοιπό ψυχολογικό το θέμα. Ξεκινάει από τον αυτοσεβασμό. Στο «Τελεία και παύλα» έχουμε παράδειγμα γιατρού που πήγε κάποιος να του βάλει φακελάκι στην τσέπη και το έσπρωξε, είπε δεν θέλω. Αυτό πρέπει να αναδείξουμε.

Μάκης Αντύπας Η ανάπτυξη του teleiakaipavla.gr είναι ο ορισμός του crowdsourcing. Ο κώδικας της πλατφόρμας είναι ανοιχτός. Υπάρχουν εθελοντές που διορθώνουν ακόμα και bugs! Όποιος θέλει εθελοντικά μπορεί να συμμετέχει στην δράση. Αυτή είναι η δύναμή του. Αν κάποιος είναι γραφίστας μπορεί να μπει και να προτείνει ένα καινούργιο design για την σελίδα π.χ. Θέλουμε να το διευρύνουμε και σε άλλους τομείς. Η φοροδιαφυγή, η μαύρη εργασία, το λαθρεμπόριο είναι σημαντικά προβλήματα. Ξεκινήσαμε από την διαφθορά γιατί ουσιαστικά διαβρώνει την σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και τον πολίτη, ανάμεσα σε μένα και σε σένα. Όταν νιώθεις ότι ζεις σε ένα κράτος που είναι όλοι διεφθαρμένοι, που όλοι τα παίρνουν, δεν έχεις και κανένα κίνητρο να πληρώσεις τους φόρους σου. Είναι η πηγή όλων των άλλων προβλημάτων.

Αλεξ Οικονομίδης

Ο σπόρος της αλλαγής Για τον Ελληνολιβανέζο Αλεξ Οικονομίδη το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι «μεγαλώνουμε σε ένα σύστημα το οποίο μας κάνει να πιστεύουμε ότι η τροφή μεγαλώνει στα ράφια, το καθαρό νερό σε πλαστικά μπουκάλια, η υγεία στα χέρια των γιατρών, η εκπαίδευση στα ιδρύματα και ότι το χρήμα είναι το κλειδί για τα πάντα». Με το ντοκιμαντέρ του “A seed for change” μας ταξιδεύει στην ελληνική και λιβανέζικη επαρχία καλώντας μας να ανακαλύψουμε το δικαίωμα μας να καλλιεργήσουμε τη δική μας τροφή, να μαζέψουμε το δικό μας σπόρο και να τον ανταλλάξουμε μεταξύ μας. Ακόμα και στις ταράτσες και τα μπαλκόνια μας εδώ στην πόλη…

Άλεξ πως ξεκίνησες το “A Seed for change”; Χάρη στην οικονομική κρίση. Όταν αρχίζεις να έχεις πολύ χρόνο διαθέσιμο ασχολείσαι με κάτι καινούργιο. Και επίσης από μια σύμπτωση. Επιστρέφοντας από την παραλία στο Σχοινιά με την τότε κοπέλα μου σταματήσαμε σε κάτι φυτώρια. Εκεί ρώτησα αν τα φυτά του είναι βιολογικά. Από την απάντηση κατάλαβα ότι δεν έχω ιδέα τι σημαίνει βιολογικά. Ήμουν ένας από όλους αυτούς που τα έχει μπερδέψει όλα. Τι σημαίνει βιολογικά λοιπόν; Για χιλιάδες χρόνια μέχρι το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όλα ήταν βιολογικά. Δηλαδή η παραδοσιακή καλλιέργεια ήταν αυτό που λέμε σήμερα βιολογική. Δε βάζαμε φυτοφάρμακα. Το σύστημα της φύσης στηρίζεται στην αλληλεξάρτηση. Η αγελάδα τρώει χόρτα, αφήνει κοπριά, θρεπτική ουσία, όλο είναι ένα σύστημα. Αυτή είναι η βιολογική καλλιέργεια. Ο σπόρος μεγάλωνε, έφτανε στην ωρίμανση, ξαναέπεφτε, και συνέχιζε την επόμενη γενιά του. Αναπαραγόταν. Τώρα δε γίνεται αυτό; Τώρα είναι διαφορετικά. Έσπασε ο κύκλος της φύσης. Τα ζώα είναι εγκλωβισμένα σε κτίρια. Απομονωμένα. Επίσης προτιμούμε τις μονοκαλλιέργειες επειδή δεν μπορεί η μηχανή να ξεχωρίσει διαφορετικά είδη που μεγαλώνουν παρέα. Το μηχάνημα ξεχωρίζει τους σπόρους σε δευτερόλεπτα. Τώρα με την συμβατική καλλιέργεια εννοούν την χημική καλλιέργεια. Έχουν διώξει από το χωράφι όλα τα φυτά που δε θέλουν. Παρόλα αυτά στην φύση αυτά έκαναν κάτι. Τώρα βγάζουν τα αγριόχορτα από το χωράφι τους. Το αγριόχορτο όμως έχει την ικανότητα να τρυπήσει το χώμα σε βάθος και έχει χοντρή ρίζα η οποία πάει μέτρα κάτω. Αυτό σημαίνει ότι όταν ποτίζεις ή όταν βρέχει το νερό αποθηκεύεται πολύ βαθιά στο χώμα και διευκολύνει τα άλλα φυτά που δεν έχουν τόσο δυνατή ρίζα να χρησιμοποιήσουν αυτή την τρύπα που δημιούργησε το αγριόχορτο για να φτάσουν στο νερό. Και όταν έχει ξηρασία το φυτό παραμένει ζωντανό. Στη φύση όλα είναι μετρημένα, όλα έχουν ένα ρόλο. Οπότε όταν βγάλαμε όλα τα φυτά, απομονώσαμε όλα τα ζώα, υποχρεωθήκαμε να επαναφέρουμε τη χαμένη ισορροπία με χημική ουσία. Η οποία στην ουσία έχει σκοτώσει το χώμα. Δυστυχώς το χώμα έχει γίνει

Παρακολουθείστε την ομιλία του Αλεξ Οικονομίδη στο TEDxAcademy: http://www.tedxacademy.com/talks/alex-ikonomidis---grow-our-way-out-of-the-crisis

απλά ένα νεκρό παρκινγκ για φυτά. Έχουμε σκοτώσει το γεωσκόληκα, που αφρίζει το χώμα, αφήνει ασβέστιο, το σάλιο του που είναι πολύ θρεπτικό. Έχουμε σπάσει αυτόν τον κύκλο. Είναι αλήθεια ότι οι πολυεθνικές πατεντάρουν σπόρους; Οι πατέντες δουλεύουν περισσότερο για τα γενετικά μεταλλαγμένα τα οποία αυτή την στιγμή είναι περιορισμένα στην Ευρώπη ακόμα αλλά έρχονται με φόρα. Εδώ στην Ευρώπη καλλιεργούμε σε μεγάλη κλίμακα υβρίδια. Όχι τα φυσικά υβρίδια, αλλά τα F1 υβρίδια. Δηλαδή επιλεκτικά παντρεύουν συνέχεια το φυτό με τον εαυτό του και παίρνουν ένα πολύ καθαρόαιμο φυτό. Για να καταλάβω αν το ίδιο το κάναμε σε ανθρώπους θα το λέγαμε ευγονική; Αν το κάναμε σε ανθρώπους θα ήταν αιμομιξία. Φαντάσου ότι το σπόρο που παράγουν τα F1 υβρίδια δεν μπορείς να τον ξαναφυτέψεις. Θα βγει κάτι μεταλλαγμένο. Όπως στους ανθρώπους, θα βγει χωρίς αυτί, χωρίς δάχτυλα Πάμε πίσω στο πως ξεκίνησε το project σου «Α seed for change». Από το φυτώριο εκείνο λοιπόν στο Σχοινιά αποφασίσαμε να πάρουμε σπόρους από κολοκύθια. Τα φυτέψαμε χύμα, δεν είχαμε ιδέα. Μετά από κάτι μήνες γίνανε τέρατα. Δε σταμάταγαν να μεγαλώνουν. Γελάσαμε πάρα πολύ, λέγαμε «τι κάνουμε τώρα»;

Άρχισα να διαβάζω στο διαδίκτυο και να ενημερώνομαι. Τι είναι υβρίδιο, τι είναι μεταλλαγμένο, τι είναι φυσικός σπόρος. Με προτροπή ενός φίλου μου παραγωγού αποφάσισα να κάνω ένα script για ντοκιμαντέρ. Ξεκίνησα γυρίσματα, κατέθεσα ένα δοκιμαστικό trailer σε ένα ίδρυμα στη Βυρηττό το οποίο χρηματοδοτεί τέτοια project. Τα λεφτά δεν τα πήρα ποτέ αλλά και τα γυρίσματα δεν τα σταμάτησα ποτέ! Έτσι σήμερα μετά από δύο χρόνια μοντάρω και σύντομα, μέχρι το τέλος του έτους το ντοκιμαντέρ θα είναι έτοιμο χωρίς χρηματοδότηση. Τι θεωρείς πιο σημαντικό από αυτά που είπες στην ομιλία στο TEDxAcademy; Έχουμε το δικαίωμα να καλλιεργήσουμε δική μας τροφή. Να μαζέψουμε το δικό μας σπόρο και να τον ανταλλάξουμε μεταξύ μας. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα αυτό. Αυτή τη στιγμή βάλλεται αυτό το δικαίωμα; Βέβαια. Υπάρχουν οδηγίες όπου περιγράφεται με απίστευτη λεπτομέρεια το κάθε προϊόν που βρίσκεται στο ράφι του σουπερμάρκετ. Τι βάρος πρέπει να έχει η τομάτα, το χρώμα της, το σχήμα της κλπ. Αν πας τώρα στο σουπερμάρκετ θα δεις ότι όλες μοιάζουν. Αυτό στην φύση δεν υπάρχει. Όταν λοιπόν εσύ το απαιτείς αλλιώς δεν μπαίνει το προϊόν στο ράφι, σημαίνει ότι έχεις πει όχι στα γνήσια τα σπόρια. Παρότι θα μπορούσαν να είναι χίλιες φορές καλύτερα, να έχουν καλύτερη γεύση, πιο ωραίες μυρωδιές.

Πώς άλλαξε τη διατροφή σου το “A Seed for change”; Mπορώ πλέον να ξεχωρίσω ενεργειακά τα προϊόντα που τρώω. Δηλαδή ξέρω ότι ένα φρούτο που είναι εκτός εποχής έχει κάνει τουλάχιστον δεκαπέντε χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσει σε μένα. Φαντάσου την ενέργεια που σπαταλήθηκε για να το φέρουν. Ο καθένας μας μπορεί να κάνει κάτι. Όταν λες δεν το θέλω έχεις κάνει ήδη κάτι. Όταν δεν θα έχει ζήτηση, δεν θα υπάρχει αυτό το πράγμα. Πόσο εύκολο είναι να προμηθευτεί κανείς προϊόντα που προέρχονται από παραδοσιακούς σπόρους; Η εναλλακτική κοινότητα «Το Πελίτι» έχει κάνει πολύ καλή δουλειά χαρτογραφώντας όλους όσους καλλιεργούνε παραδοσιακά σε όλη την Ελλάδα. Προσπαθεί να ξαναφέρει στην αγορά παλιές ποικιλίες που έχουν χαθεί. Υπάρχουν ποικιλίες αυτή την στιγμή που τις έχουμε χάσει οριστικά; Που δεν έχουμε τους σπόρους τους; Βέβαια. Όταν πήγαινες παλιότερα στην λαϊκή έβρισκες σταφύλια εικοσιπέντε ειδών, τώρα βλέπεις δύο. Επιμένω ότι τα σπόρια δεν ανήκουν σε κανέναν και δεν είναι κάτι εμπορεύσιμο που μπορείς να το πουλάς και να το αγοράζεις. Αφήνω ανοιχτό σε οποιονδήποτε θελήσει να κάνει δωρεά και να στηρίξει το project να μπει στο

www.aseedforchange.com

Οι τύψεις της αστικής τάξης είναι το πρόβλημα της ελληνικής κουζίνας Περικλής Κοσκινάς Πώς είναι να είσαι ο top chef του πιο διάσημου ελληνικού εστιατορίου στον κόσμο; Σε μια χώρα γεμάτη με ταβέρνες οι οποίες διαφημίζουν “mousaka”; Ο Περικλής Κοσκινάς είχε μαγειρέψει σε Αγγλία, Γαλλία, Σκωτία, Ισπανία, Βενεζουέλα, Η.Π.Α και Καναδά πριν καταλήξει στην κουζίνα του Milos εδώ στην Αθήνα. Είναι ίσως ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να μας εξηγήσει γιατί η Ελλάδα με τόσο πλούτο σε τοπικά παραδοσιακά προϊόντα δεν έχει γίνει Τοσκάνη ή Αλσατία.

Βρίσκει κανείς το Milos στη Νέα Υόρκη, στο Μαϊάμι, στο Λας Βέγκας, στο Μόντρεαλ και στην Αθήνα. Ποια είναι η φιλοσοφία πίσω από την επιτυχία αυτή; Αρχικά η εύρεση της καλύτερης και πιο φρέσκιας πρώτης ύλης με το ψάρι να είναι κυρίαρχο. Βέβαια αυτό είναι επαγγελματική υποχρέωση όλων των σεφ. Το βήμα παραπάνω εδώ στο Milos είναι ότι η μαγειρική σχεδόν απαγορεύεται! Πρέπει να κάνουμε όσον τον δυνατόν λιγότερα πράγματα. H φιλοσοφία αυτή πηγάζει από τον κ. Σπηλιάδη, ιδρυτή του Milos. Μετά, όπως και σε κάθε δουλειά, αν η φιλοσοφία σου ταιριάζει μπορείς όχι μόνο να την ακολουθήσεις πιστά, αλλά και να την πας και ένα βήμα παραπέρα. Πόσο υπέρ του σεφ είναι αυτό το μοντέλο της ελάχιστης μαγειρικής; Δεν πιστεύω στο σεφ με την έννοια που έχει πάρει από τα μίντια τα τελευταία χρόνια. Περιορίσανε την δημιουργικότητα, την ορίσανε, της άλλαξαν έννοια. Δημιουργικό είναι να ανακατέψω πράγματα, να κάνω μια συνταγή ή ένα πιάτο που θα έχει μια εμφάνιση άλφα. Δημιουργικός μπορεί να είμαι και επειδή παίρνω τα βουνά και τα λαγκάδια και ψάχνω να βρω κρίταμα. Δεν μπορείς να πεις ότι ο ένας είναι δημιουργικός και ο άλλος δεν είναι.

Παρακολουθείστε την ομιλία του Περικλή Κοσκινά στο TEDxAcademy: http://www.tedxacademy.com/talks/periklis-koskinas---defining-taste-through-memory

που εγκαταλείφτηκε ο πρωτογενής τομέας τότε έτσι ασύντακτα και όλοι κάνανε μπαρ ή ενοικιαζόμενα δωμάτια. Από τις πρώτες ύλες που χειρίζεσαι, ποια θεωρείς αναντικατάστατη; Το αλάτι. Σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κουζίνες, στην ιαπωνική, η ποσότητα της σόγιας είναι αυτή που θα κρίνει το αποτέλεσμα. Έτσι και στην δικιά μας με το αλάτι. Δε μιλάμε για το αλάτι του εμπορίου, το βιομηχανοποιημένο που έχει χάσει τα πάντα. Μιλάμε για αυτό που δημιουργείται στις σχισμές και στις κοιλότητες των βράχων. Αφράλα λέγεται, ο αφρός από το αλάτι. Ή αφρίνα. Μέσα του κουβαλάει την προσπάθεια και το μεράκι του ανθρώπου που το μάζεψε. Στο Milos μόνο τέτοιο αλάτι χρησιμοποιούμε. Στην Γαλλία το λένε fleur du seul και το πουλάνε χρυσάφι. Βέβαια οι Γάλλοι και οι Ισπανοί χρησιμοποίησαν την γαστρονομία τους σαν δούρειο ίππο για να πουλάνε τον τουρισμό τους στον υπόλοιπο κόσμο.

Άρα ο ρόλος σου εδώ πέρα ποιος είναι πέρα από το να εντοπίζεις εξαιρετικές πρώτες ύλες; Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις χόρτα βραστά όπως πρέπει. Είναι πολύ δύσκολο να ψήσεις ένα ψάρι όπως πρέπει. Το γεγονός ότι το ξεπερνάμε αυτό νομίζω ότι προέρχεται από το κόμπλεξ του Έλληνα. Του φαίνεται πιο περίπλοκο ένα φιλέτο με σάλτσα ροκφόρ παρά δύο παϊδάκια στα κάρβουνα. Αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τις τύψεις της αστικής τάξης. Βάλαμε στο

περιθώριο τα δικά μας πράγματα γιατί μας φάνηκαν τόσο απλά για να είναι μαγικά. Απο-

κλείεται τα χόρτα τα βραστά να είναι γαστρονομία υψηλή! Οπότε λένε δεν το παίζω, δεν ασχολούμαι. Άρα το concept είναι απλότητα έτσι; Ναι, η οποία είναι και αυτή παρεξηγημένη όπως η δημιουργικότητα. Το απλό είναι δύσκολο πράγμα να το καταφέρεις, δεν είναι εύκολο. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να μάθεις να σκέφτεσαι απλά. Και να πράττεις απλά. Πώς θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε στην απλότητα; Μόνο με την παιδεία, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δες αυτό που γίνεται τώρα. Ο κόσμος στρέφεται στον πρωτογενή τομέα, στην αλιεία, στη γεωργία, ασύντακτα σα κοπάδι. Είναι για τα λάθος κίνητρα. Είναι γιατί η κρίση τον φόβισε και το βρίσκει σαν διέξοδο οικονομική. Το κίνητρο πρέπει να είναι η αγάπη σου, το πάθος σου, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο. Φοβάμαι μη γίνει ότι έγινε στον τουρισμό τις δεκαετίες του 60 και του 70 όπου έγινε η ανάποδη διαδικασία. Ο κόσμος παράτησε τα χωράφια για να πάει στον τουρισμό με σκοπό το γρήγορο κέρδος και είδαμε τι τερατουργήματα φτιάξαμε. Πράγματα που στερούνται αισθητικής σε έναν τομέα όπου η αισθητική είναι το Α και το Ω. Λάθος

Δε θα έπρεπε να γίνει και κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα; Δε θα μπορούσε να δημιουργηθεί εδώ ένα μοντέλο Τοσκάνης ή Αλσατίας; Με τόσα τοπικά προϊόντα που έχουμε; Μόνο με την εκπαίδευση μπορεί να γίνει, δεν μπορείς να περιμένεις να γεννηθεί ο μεσσίας. Η δικιά μου γενιά θα πρέπει να κάνει τα πάντα για να είναι η επόμενη γενιά καλύτερη. Αν πιστέψει ότι αυτή θα αλλάξει τον κόσμο δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνει. Το πρόβλημα ξεκινάει από το σχολείο. Σου λένε ότι μαραγκός θα γινόσουν αν είσαι βλάκας και δεν διαβάζεις, υδραυλικός το ίδιο, μάγειρας το ίδιο. Γιατί αν είσαι έξυπνος πρέπει να γίνεις γιατρός, δικηγόρος, κλπ. Άρα το πρώτο πράγμα που πρέπει να δούμε είναι ποιο παιδί θα ήθελε να γίνει μάγειρας, και όχι να του βάλουμε την ταμπέλα του βλάκα. Να του δώσουμε τα εφόδια να γίνει πολύ καλός σε αυτό που αγαπάει. Έχει η Ελλάδα μια συμπαγή σχολή γαστρονομίας; Όπως λέμε γιουγκοσλαβική σχολή ποδοσφαίρου; Όχι, θα πάρει χρόνια να κάνουμε. Για παράδειγμα επί βασιλείας Όθωνα ήταν βίαιο αυτό που έγινε. Πέρασε μία αστική κουλτούρα ξενόφερτη. Ο τσελεμεντές δεν είναι η ελληνική κου-

ζίνα, είναι το φαγητό που μαγείρευε αυτός στα ανάκτορα. Ένα απλό παράδειγμα. Εμείς κάναμε την

κακκαβιά από μικρά ψαράκια που τα πιάναμε στο δίχτυ και δεν μπορείς να τα κάνεις τίποτε άλλο, τα λεγόμενα βραστόψαρα. Αυτό μετά θεωρήθηκε μπανάλ και την σούπα την κάναμε με συναγρίδα και ροφό. Αντί να το ανάγουμε σε εθνικό πιάτο το καταργήσαμε. Εδώ στη Μεσόγειο συνηθίζεται να μοιραζόμαστε την τροφή. Ενώ το δυτικό μοντέλο είναι πρώτο, δεύτερο, τρίτο πιάτο. Εξατομικευμένο. Είναι ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της ελληνικής κουζίνας. Αλλά δεν μας αρέσει. Πάμε να φέρουμε το άλλο μοντέλο. Ο δυτικός τρόπος έχει μία ενοχή στον τρόπο που τρώνε, έχει ένα θεού φόβο. Το δικό μου και το δικό σου, να μην ακουμπήσουν οι αγκώνες στο τραπέζ, κλπ. Εμάς είναι να βουτήξω στην σαλάτα, να την γυρίσω από εδώ γιατί έχει πιο πολύ ρίγανη. Σπίτι μου στην Κέρκυρα οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονταν πάντα στο οικογενειακό τραπέζι, όχι στο καθιστικό με τσάι. Και δεν είναι ωραίο να χάσουμε αυτή τη διαδικασία.

Το www.ask4food.gr είναι το μεγαλύτερο ελληνικό community site με κριτικές εστιατορίων από πελάτες. Λειτουργεί με την πεποίθηση οτι η κοινή άποψη που μοιράζονται χιλιάδες πελάτες με πραγματικές εμπειρίες από τα εστιατόρια είναι, χωρίς αμφιβολία, πιο ακριβής και πιο έγκυρη από τις απόψεις μερικών επαγγελματιών κριτικών. Η ομάδα του ask4food.gr επέλεξε και παρουσιάζει μέσα από σχόλια των χρηστών του κάποια από τα εστιατόρια που ξεχώρισαν το τελευταίο διάστημα! Μαύρο Πρόβατο

Botrini’s Restaurant

Θέα Θάλασσα

Μεζεδοπωλείο με μοντέρνα κουζίνα στο Παγκράτι (Αρριανού 31-33, τηλ: 210 7223466) / 12-18 €/άτομο > Έγραψαν οι χρήστες του ask4food.gr: «Αν έχετε ένα φίλο που δεν μπορείτε να ευχαριστήσετε με τίποτα, προτείνεται άφοβα το μαύρο πρόβατο. Αν δεν του αρέσει και εκεί πολύ φοβάμαι πως είναι καιρός για νέες γνωριμίες.» «Στο χουνκιάρ ο πουρές μελιτζάνας βελούδινος, αφράτος, με ελαφρά καπνιστή γεύση και γλύκα από την κρέμα, γιαμ!» «Υπάρχουν τιμές στο επίπεδο του απίστευτου, τα δε ακριβότερα πιάτα κρύβουν ποικιλίες μεγέθους λοφίσκου.» «Άριστα θα βάλω στη σαλάτα με κατίκι, ντακάκια, ρόκα και μαριναρισμένη σε ξύδι ψιλοκομμένη ντομάτα, από μόνη της αρκεί για ένα ελαφρύ βραδινό.»

«Kάλο φαγητό με καλά υλικά σε προσγειωμένες τιμές για όλες τις τσέπες, αυτό καταφέρνει το μικρό αυτό μαγαζί στα στενά του παγκρατίου και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.»

Μοντέρνα κουζίνα στο Χαλάνδρι (Βασιλέως Γεωργίου Β’ 24β, τηλ: 210 6857323) 44-56 €/άτομο > Έγραψαν οι χρήστες του ask4food.gr: «Πραγματικά γκουρμέ, με έμφαση στη λεπτομέρεια, με ιδιαίτερους και φίνους συνδυασμούς, «χειρουργική« ακρίβεια!» «Κυβισμός του σολωμού με διαφορετικές υφές εσπεριδοειδών και σορμπέ πράσινου μήλου. Ουάου!» «Από ορεκτικά πήραμε τα αλλαντικά του Etrusco που συνοδεύονταν από ψωμί νοτισμένο με ντομάτα (η παρουσίαση του πιάτου απλά δεν περιγράφεται).» «Λαυράκι πάνω σε μους μελιτζάνας και αέρα λεμονιού. Τέλειο!» «Η κουζίνα ανοιχτή για να τη βλέπουν όλοι: καθαριότητα χειρουργείου και όλοι να τρέχουν αθόρυβα με άψογο συντονισμό.» «Χοιρινό βιολογικής εκτροφής με πουρέ λάχανο και σάλτσα φασκόμηλο: εξαιρετικό! Απίστευτα μαλακό και ποιοτικό κρέας, με πολύ εκλεπτυσμένα συνοδευτικά υλικά.» «Εξυπηρέτηση άψογη σε όλα όπως ταιριάζει σε εστιατόριο με περγαμηνές.»

Ψαροταβέρνα στο Μικρολίμανο (Ακτή Κουμουνδούρου 58, τηλ: 210 4132070) / 17-24 €/άτομο > Έγραψαν οι χρήστες του ask4food.gr: «Νέο ψαρο-μεζεδοπωλείο στο Μικρολίμανο, με τη γνωστή ωραία ατμόσφαιρα, πολύ περιποιημένο με αρκετούς (και ιδιαίτερους) μεζέδες, μεγάλη ποικιλία στο ούζο και την καλύτερη εξυπηρέτηση!» «Το καλύτερο πιάτο ήταν η πεσκανδρίτσα με λιγκουίνι. Αρκούντως χορταστικό και νόστιμο.» «Τα μοναδικά... τα ανεπανάληπτα...ΜΥΔΙΑ ΑΧΝΙΣΤΑ! Ζουμερότατα, φρεσκότατα με κρεμμυδάκι και ζουμάκι το οποίο εξαφανίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στα άδυτα του λαίμαργου και πεινασμένου στομαχιού μου...» «Αρκετά θαλασσινά μεζεδάκια γύρω στα 4-5 ευρώ, κουτσομούρες 38 το κιλό, αστακομακαρονάδα για 2 άτομα +-40 ευρώ (δεν καλοθυμάμαι, πάντως την κάνουν και με κωλοχτύπες ή καραβίδες αναλόγως διαθεσιμότητας).» «Σερβίρισμα από έναν ευγενέστατο κύριο πάντα με χαμόγελο και με ενδιαφέρον για το αν περνάμε καλά ή αν χρειαζόμαστε κάτι.»

Ντομάτες Δημιουργική κουζίνα ζυμαρικών στη Γλυφάδα (Ξενοφώντος 20, τηλ: 210 9606801) / 12-19 €/άτομο > Έγραψαν οι χρήστες του ask4food.gr: «Η μακαρονάδα που πρέπει να δοκιμάσετε αν είστε φαν της ιταλικής καρμπονάρας είναι αυτή με το ανθόγαλο, μανιτάρια, χοιρινό καπνιστό και απάκι που ειναι πεντανόστιμη» «Πήραμε ριγατόνι με άγρια αγγινάρα Τήνου, αμύγδαλα, δυόσμο και ανθόγαλα, εξαιρετική και πενάκι με λούζα Τήνου, σπιτικό λουκάνικο, ντομάτα και πιπεριές κόκκινες και πράσινες, επίσης εξαιρετικό.» «Το μαγαζι και οι ιδιοκτητες του βγαζουν πολλη ΑΓΑΠΗ σε αυτο που κανουν.» «Στο ντάκο η ντομάτα μύριζε.. αληθινή ντομάτα και όχι κάτι άνοστες ντομάτες που έχουμε πλέον συνηθίσει να τρώμε» «Όλες τις μακαρονάδες μπορείτε να τις παραγγείλετε με διάφορα ζυμαρικά και αναφέρω μερικά απο τα πιό ιδιαίτερα:ματσάτα Φολεγάνδρου, μακαρούνια χάλκης, παστιτσάδα Κέρκυρας, χυλοπίτες Μετσόβου κ.α.»

Μελίλωτος Μοντέρνα ελληνική κουζίνα στο κέντρο (Καλαμιώτου 19, τηλ: 210 3222458) / 15-23 €/άτομο > Έγραψαν οι χρήστες του ask4food.gr: «Πήραμε σωλομο με σπανακι σε σαλτσα απο μαστιχα χιου μαγειρεμενο στην λαδοκολλα. Αποδειξη πως η υγιεινη κουζινα δεν ειναι μονο νεροβραστα λαχανικα!» «Διαβάζοντας τα σχόλια των από κάτω λες στον εαυτό σου «Μα τόσο καλό επιτέλους;«. Κι όμως, συνάδελφοι καλοφαγάδες, είναι ανέλπιστα καλό.» «Μοσχοχτάποδα κοκκινιστά χουνκιάρ μπεγεντί, δηλαδή με πουρέ καπνιστής μελιτζάνας και κουκουνάρι. Θράψαλο στη σχάρα με φάβα πάνω σε σπανάκι. Το ένα πιο νόστιμο από το άλλο.» «Μια γαστρονομική όαση στο κέντρο της Αθήνας, ό, τι πρέπει για την κρίση και για τον ουρανίσκο σου και για το πορτοφόλι σου.» «Ο ΜΕΛΙΛΩΤΟΣ είναι μια κατηγορία από όος του. Αξίζει τα λεφτά του χίλια τα εκατό.»

Δάφνη Παραδοσιακή ελληνική κουζίνα στο Περιστέρι (Μ. Αλεξάνδρου 86, τηλ: 210 5773721) / 17-24 €/άτομο > Έγραψαν οι χρήστες του ask4food.gr: «Πολύ ζεστός χώρος και το πολύ καλό κρέας σε διάφορες παραλλαγές. Ειδικά το rib eye ήταν άπαιχτο.» «Η ατμόσφαιρα και το περιβάλλον που προσφέρει είναι κάτι διαφορετικό και σίγουρα δεν θύμιζε Μπουρνάζι. Ο πεζόδρομος είναι ήρεμος, φωτεινός και δροσερός δεδομένης της καλοκαιρινής ζέστης.» «Τα μπιφτέκια γαλοπούλας ήταν καταπληκτικά. Νομίζω πως δεν έχω δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο.» «Κολοκυθοκεφτέδες, ντάκος και γραβιέρα με σουσάμι, μέλι και φρούτα για ορεκτικά. Καταλαβαίνεις ότι η πρώτη ύλη έχει κάτι το σπιτικό, το αγνό.» «Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν τα σκιουφιχτά με κοτόπουλο και λιαστή ντομάτα (το πήρε η κοπέλα μου). Ίσως από τα καλύτερα πιάτα που έχω φάει.» Επισκεφθείτε το www.ask4food.gr, ψάξτε ανάμεσα σε πάνω από 16.000 κριτικές για τα εστιατόρια της Αθήνας και γράψτε τη δική σας γνώμη!

RECOMMENDS:

Στο προηγούμενο Υποβρύχιο γνωρίσαμε την Μαϊμού, το all day bar που μονοπώλησε φέτος τα καλοκαιρινά βράδια μας και όχι μόνο. Στο πεζόδρομο της Θουκιδίδου θα βρεις ένα πραγματικό στέκι με βιρτουόζικη μπάρα και πολύ ενδιαφέροντα Cocktails… Σε αυτό το Υποβρύχιο γνωρίζουμε τον Δημήτρη Γκούμα, έναν εκ των τριών bartenders και συζητάμε για cocktail’s και άλλα… Ποιο είναι το αγαπημένο υλικό signature υλικό που χρησιμοποιείτε στην Μαϊμού και ποιο κοκτέιλ θα μας πρότεινες; Το αγαπημένο signature υλικό που όλοι αγαπάμε στην Μαϊμού μας είναι το σπιτικό μας πικραμύγδαλο. Οι πελάτες απολαμβάνουν το mai tai από blend παλαιωμένων ρούμι, εσπεριδοειδή, bitters και πικραμύγδαλο που φτιάχνουμε εμείς γι αυτό και το προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Τι αποτελεί έμπνευση για μια νέα συνταγή; Πρώτα από ολα θα πρέπει να δοκιμάζεις συνέχεια αποστάγματα. Με λίγα λόγια να εκπαιδεύεις τον ουρανίσκο σου ώστε να μπορείς ξέρεις τι αποτελέσματα θα σου επιφέρει το καθετί που θα χρησιμοποιήσεις. Επίσης το διάβασμα σου ανοίγει το μυαλό και μπορείς να δεις με άλλο μάτι το οτιδήποτε. Η βασική έμπνευση για μένα είναι να αγαπάς αυτό

που κάνεις, να το εξασκείς και ρισκάρεις να μην μένεις στα ίδια και τα ίδια... Τι κάνει την Μαϊμού να ξεχωρίσει; Τι πρέπει να έχει οπωσδήποτε ένα μπαρ για να γίνει στέκι… talk of the town; Πιστεύω ότι είναι ένα ζεστό μαγαζί που ήρθε και έκατσε. Ξεκινήσαμε με ένα πολύ καλό team και μπήκαμε στο θέμα πολύ γρήγορα. Δεν θέλω να πω ότι ξεχωρίζει. Θέλω απλά να πω ότι κάνει την διαφορά μέσα από μουσικές, διακόσμηση, bartending και πολύ πολύ τρέλα. Θα την παρομοίαζα με έναν σερφερ που τον κυνηγούν τα κύματα και οι καρχαρίες αλλά αυτός… στον σκοπό του χαλαρός. Για να γίνει στέκι ένα μπαρ ο βασικός παράγοντας είναι η επικοινωνία και οι προσιτές τιμές. Κοκτέιλ υπάρχουν χιλιάδες αλλά μόνο λίγα γίνονται μαζικά και τα ζητάει ο καταναλωτής;

Στην Ελλάδα ο περισσότερος κόσμος δεν είναι εκπαιδευμένος, αλλά αυτό είναι και το χρέος το δικό μας, να τους ενημερώσουμε πάνω στο τι πίνουν. Για παράδειγμα έχω πολλούς πελάτες στο μαγαζί οι οποίοι ήρθαν ζητώντας straight ποτά και μπύρες αλλά στην πορεία το γύρισαν στο cocktail και φαίνεται να το απολαμβάνουν. Δώσε μας την συμβουλή σου, για να απολαύσουμε ένα κοκτέιλ τι πρέπει να προσέξουμε; Σίγουρα να συμβουλευτείτε τον bartender πριν αποφασίσετε. Να ενημερώνετε τον bartender για κάθε συστατικό στο οποίο είστε αλλεργικοί. Μετά από αυτά ας μιλήσει η ωραία διαδικασία παρασκευής και φυσικά η γεύση και η εμφάνιση. Και καλή απόλαυση! Μία σύντομη τρελή φάση που συνέβη στην Μαϊμού

(Γέλια) Όταν ένας πελάτης που έπινε σκέτο ρούμι και του πρότεινα ένα zombie μετά από 5 zombie μου είπε ‘’Μεγάλε τα κατάφερες το πες και το έκανες, με έκανες zombie!’’ Ωραία! το κοκτέιλ είναι τάση. Πιστεύεις ότι θα ξεφουσκώσει; Ποια είναι η επόμενη τάση; Τι να περιμένουμε από την Μαϊμού; Δεν πιστεύω ότι θα ξεφουσκώσει ακόμα, είναι πολύ νωρίς. Ο κόσμος αρχίζει και πειραματίζεται πιο έντονα. Θα πιει ό,τι του κινεί την περιέργεια. Στην Μαϊμού τουλάχιστον τα πράγματα είναι ανοδικά. Η επόμενη τάση δεν ξέρω ποια θα είναι, ελπίζω σε κάτι θετικό για όλους. Από την Μαϊμού να περιμένετε πολλά και διάφορα στον καινούργιο κατάλογο! «Μαϊμού» Θουκιδίδου 7Α και Σωκράτους Στον alternative πεζόδρομο του Χαλανδρίου που παίζει πλέον όλο το σκηνικό!

Ταξιδεύ οντας με την

AIESEC Τελικά, ό,τι κάνουμε στην ζωή είναι θέμα επιλογών. Αυτό λοιπόν αποφάσισαν να κάνουν η Λία, η Εράνθη, ο Γιώργος, η Δήμητρα, ο Ανδρέας, η Λίνα, η Sonila και η Κίρα, επιλέγοντας να συμμετάσχουν στο Global Community Development Program της AIESEC. Επέλεξαν την αλλαγή. Την αλλαγή μέσα από την εθελοντική εργασία σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Το Global Community Development Program της AIESEC προσφέρει την ευκαιρία στους νέους να δουλέψουν σε έναν μη-κυβερνητικό οργανισμό, σε μία οργάνωση ή ένα σχολείο, σε προγράμματα που έχουν ως στόχο το θετικό κοινωνικό αντίκτυπο. Διαβάστε τις εντυπώσεις τους και ζηλέψτε…

Η AIESEC είναι ο μεγαλύτερος παγκόσμιος φοιτητικός οργανισμός, με παρουσία σε πάνω από 110 χώρες σε όλο τον κόσμο. Κάθε χρόνο περισσότεροι από 16000 φοιτητές συμμετέχουν στα προγράμματα του οργανισμού και τα μέλη του ξεπερνούν τις 70.000. Περισσότερες πληροφορίες στο www.aiesec.gr

Λία Τρίγκα, 19 χρονών, Πολωνία, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

«Όταν σκέφτεσαι πολύ καταλήγεις να πάρεις μια «ασφαλή απόφαση» Θα μιλήσω ειλικρινά. Την απόφαση μου να φύγω για ενάμιση μήνα στην Πολωνία δεν την σκέφτηκα και πολύ. Καλύτερα, γιατί όσο περισσότερο σκέφτεσαι τόσο αυξάνονται οι αμφιβολίες και καταλήγεις στο να

πάρεις μια ‘ασφαλή’ απόφαση. Εγώ είχα την ανάγκη ενός ρίσκου, μιας πρόκλησης. Έτσι λοιπόν, αγνοώντας τα παρακάλια της κλασσικής Ελληνίδας μάνας, πήρα το δρόμο για την ξενιτιά! Οι πρώτες μέρες στην Πολωνία ήταν λίγο περίεργες, καθώς προσπαθούσα να προσαρμοστώ στο project (αφορούσε παιδική ενασχόληση) και ταυτόχρονα να συνεννοηθώ με όλους τους υπόλοιπους εθελοντές επτά διαφορετικών εθνικοτήτων. Συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να συνεργάζεσαι, να ακούς, να αποδέχεσαι, να συμβιβάζεσαι σε ένα διαπολιτισμικό

περιβάλλον. Δεν ήταν εύκολο. Υπήρξαν στιγμές που ήθελα να φωνάξω γιατί δεν καταλάβαιναν το “αυτονόητο”. Μου πήρε αρκετό χρόνο να αναθεωρήσω το αυτονόητο και να αποδεχτώ πως όλοι μας ήμασταν τόσο διαφορετικοί. Άρχισα να συζητώ ουσιαστικά. Η εμπειρία μου ήταν ανεπανάληπτη και αναζωογονητική. Νιώθω πως έδωσα πολλά και πήρα επίσης! Ήταν μια πρόκληση από την οποία βγήκα νικήτρια. Γιατί στο κάτω κάτω, όπως μου είπε μια φίλη, λίγοι θα είχαν τα κότσια να το κάνουν αυτό. Ελάτε να γίνουμε περισσότεροι λοιπόν!

Εράνθη Καραμαλή, 18 χρονών, Αίγυπτος, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

«Κάθε μέρα ανακάλυπτα κάτι καινούριο για τον εαυτό μου» Οι δύο μήνες που έζησα στην Αίγυπτο ήταν η πιο έντονη εμπειρία που έχω ζήσει στη ζωή μου! Δουλεύοντας σε ένα project επιχειρηματικότητας μαζί με μια ομάδα οκτώ ατόμων από διαφορετικές χώρες, μου έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστώ με ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες και με διαφορετικές αξίες και απέκτησα καινούργιες δεξιότητες. Όπως το να κάνω μια παρουσίαση σε κοινό 50 ατόμων. Αυτοί οι δύο μήνες μου έδωσαν την ευκαιρία να ανακαλύπτω καθημερινά κάτι καινούργιο για τον εαυτό μου! Κατάφερα να προσαρμοστώ στις συνήθειες και τα έθιμα των Αιγυπτίων, με αποτέλεσμα να νιώθω μέρος της τοπικής κοινωνίας και όχι τουρίστας. Ένα ακόμα στοιχείο που έκανε την εμπειρία μου τόσο μοναδική, ήταν τα άτομα (οι υπόλοιποι AIESECers) που βρισκόντουσαν την ίδια περίοδο στην Αίγυπτο και συμμετείχαν σε παρόμοια projects. Ήρθα σε επαφή με ογδόντα νέους από όλο τον κόσμο και οι είκοσι από αυτούς έγιναν στενοί μου φίλοι με τους οποίους έχω ακόμα σχεδόν καθημερινή επαφή! Μέσα από πολύωρες συζητήσεις και το χρόνο που περάσαμε μαζί, είδα έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, απέκτησα μια άλλη οπτική και έμαθα να ανέχομαι πλήρως την διαφορετικότητα. Αυτό που κατάλαβα τελικά είναι πώς ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από τη φυλή ή τη θρησκεία του, έχει κάτι να σου προσφέρει που θα σε κάνει καλύτερο. Τώρα ψάχνω να βρω ποιά θα είναι η επόμενη χώρα που θα εξερευνήσω. Δήμητρα Διονυσάτου, 19 χρονών, Κατάνια (Σικελία), Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

«Μαθαίνοντας να μαθαίνω» Το καλοκαίρι που μας πέρασε βρέθηκα στην Κατάνια, για έξι βδομάδες, μαζί με άλλους σαράντα φοιτητές από δέκα χώρες του κόσμου. Για εμένα, το να γίνω μέλος μίας παγκόσμιας οικογένειας ήταν μία εμπειρία ζωής. Συνειδητοποίησα πως ο κόσμος μου δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας μικρόκοσμος. Μπροστά στο διαφορετικό, στο πρωτόγνωρο, συχνά επιλέγουμε την ασφάλεια των

πεποιθήσεών μας. Προσωπικά λοιπόν, μέσα από την συναναστροφή με τόσα και τόσο διαφορετικά άτομα, αλλά κι από τις καταστάσεις που αντιμετώπισα μαζί τους, υιοθέτησα μία συνείδηση «think out of YOUR box». Παρατήρησα πως έπαψα να ασχολούμαι με τα ανούσια διαδικαστικά θέματα κι άρχισα να αναζητώ μόνο την ουσία. Τι μαθαίνω, τι προσφέρω. Πλέον σκέφτομαι πιο ανοικτόμυαλα κι είμαι πιο προσαρμοστική. Είδα στην πράξη πως τα ΠΑΝΤΑ είναι αντιμετωπίσιμα κι αυτό με γεμίζει σιγουριά και μου δίνει κουράγιο. Έμαθα πώς να αντιλαμβάνομαι την πολύπολιτισμικότητα μέσα από την καθημερινότητα και πώς να την κατανοώ...

Γύρισα πίσω διχασμένη, έχοντας ακούσει πολλά για να σκεφτώ. Πάνω στην άποψή μου, μπορεί να ακούγονταν άλλες είκοσι απόψεις, η μία με πιο διαφορετική προσέγγιση από την άλλη. Οπότε αναθεώρησα πολλές απόψεις μου, τις έκανα πληρέστερες, καλύτερες. Ήταν μία διαδικασία προσωπικής ολοκλήρωσης. Είμαστε ένα σύνολο ατελειών, που είναι όμως στο χέρι μας να τις τελειοποιήσουμε. Πώς; Αν απαγκιστρωθούμε για λίγο από τα απόλυτα κι άκαμπτα «πιστεύω» μας κι ανοιχτούμε στο διαφορετικό, θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα. Εγώ αισθάνομαι περήφανη που το έκανα κι έτοιμη να αναζητήσω το δεύτερο...

Γιώργος Καραμαλής, 20 χρονών, Αίγυπτος, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

«ο δυτικός κόσμος είναι μόνο η μία πλευρά του πλανήτη» Το καλοκαίρι που μας πέρασε έζησα στην Αίγυπτο για δύο μήνες και ήταν ίσως η πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία που έχω αποκτήσει μέχρι τώρα. Τα γεγονότα και τα συναισθήματα που έζησα ήταν πολύ έντονα. Καταρχάς είναι μία χώρα εν βρασμό, η επανάσταση μόλις τελείωνε και οι διαδηλώσεις είχαν αρχίσει να ελαχιστοποιούνται. Κάναμε πολλές πολιτικές συζητήσεις με διάφορους Αιγύπτιους, από ταξιτζήδες μέχρι AIESECers και καθηγητές, μέσα από τις οποίες άκουγες ενδιαφέρουσες σκέψεις από έναν λαό ο οποίος από τη μία ζει σε ένα διαφορετικό κόσμο, την ανατολή, αλλά από την άλλη έχει πολλά κοινά στοιχεία με την Ελλάδα. Είναι μάλιστα συγκινητικό το πόσο οι Αιγύπτιοι αγαπούν τους Έλληνες. Σίγουρα ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της εμπειρίας μου αποτέλεσαν τα ταξίδια εντός Αιγύπτου. Ταξιδέψαμε σε ολόκληρη τη χώρα. Από το όρος Σινά μέχρι μία όαση στη Σαχάρα. Από το Κάιρο και την Αλεξάνδρεια μέχρι το μεγάλο φράγμα του Νείλου. Κάναμε safari, sand board, scuba-diving και βουτήξαμε σε λίμνη από αλάτι. Μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα λοιπόν γύρισα πίσω πλουσιότερος σε εμπειρίες πού δεν ξεχνιούνται εύκολα. Συναναστράφηκα με μουσουλμάνους και έμαθα πολλά για τη θρησκεία τους. Κατάλαβα ότι ο δυτικός κόσμος είναι μόνο η μία πλευρά του πλανήτη, ενώ η άλλη έχει διαφορετική κουλτούρα με τεράστιο ενδιαφέρον.

Ανδρέας Μουσχούλης, 19, Ρουμανία, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

«Ένα ταξίδι στην αυτογνωσίΑ» Φέτος είπα να κάνω κάτι πολύ πιο δημιουργικό την καλοκαιρινή περίοδο. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και μια μέρα ξύπνησα ως εθελοντής σε ένα marketing project στην Ρουμανία και την άλλη χαμένος στις σκέψεις μου και στο ταξίδι της επιστροφής. Είχε περάσει κιόλας ενάμισι μήνας ατελείωτων εμπειριών. Γνώρισα άτομα απ’ όλο σχεδόν τον κόσμο και ανταλλάξαμε απόψεις και ιδέες.

Επικοινωνώντας στα αγγλικά, τα οποία βελτίωσα πολύ. Παρουσιάσεις με σκοπό την προώθηση της ελληνικής κουλτούρας , online & offline promotion και σύνθεση business letters για την επιδίωξη συνεργασίας ή επίτευξη χορηγίας ήταν οι αρμοδιότητες μου. Αισθάνομαι ανανεωμένος και θετικά εμπνευσμένος κάνοντας όλα αυτά ως φοιτητής στο πρώτο έτος και μαθαίνοντας πράγματα που ίσως δεν θα ακούσω ποτέ μέσα στο αμφιθέατρο. Πλέον κοιτάζω μπροστά, γιατί μπορώ, μπορώ να παίρνω αποφάσεις και να αναλαμβάνω το ρίσκο να «γευτώ» μια αναπάντεχη αποτυχία ή μια «αναζωογονητική» επιτυχία, διότι στο τέλος, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, γνωρίζω ότι είμαι κερδισμένος. Κερδισμένος, γιατί δεν φοβήθηκα. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε «Τι θα γινόταν αν το έκανα;». Όμως, μετά από αυτήν την χρονιά στην AIESEC, γνωρίζω την απάντηση. Λίνα Ζία, 20 χρονών, Ινδονήσια, Πανεπιστήμιο Πειραιά

«Βλέπεις τη φούσκα στην οποία ζούσες» Αθήνα-Σιγκαπούρη, Σιγκαπούρη-Τζακάρτα, Τζακάρτα-Παντάγκ, 16 ώρες μέσα στο αεροπλάνο, και κάπως έτσι βρίσκομαι κάπου στην νοτιοανατολική Ασία. Η πόλη είναι μικρή, μουσουλμανική, χαοτική και χωρίς ιδιαίτερα πράγματα να κάνεις. Οι Ινδονήσιοι σε βλέπουν στο δρόμο και σου φωνάζουν, θέλουν να βγουν φωτογραφία μαζί σου, αγγίζουν το ξένο-σε-αυτούς λευκό δέρμα σου. Είναι φτωχοί αλλά χαίρονται αυτά που έχουν, χαμογελαστοί και περήφανοι για τη χώρα τους. Είχα την τύχη να φιλοξενηθώ τους δύο μήνες που έζησα εκεί από μία εξαμελή οικογένεια ζώντας καθημερινά τις παραδόσεις και τα έθιμα τους. Εργάστηκα μαζί με έξι ακόμα φοιτητές από Κίνα, Γερμανία και Πολωνία σε ένα project όπου διδάσκαμε ορφανά παιδιά ηλικίας 9-19. Είμαστε περήφανοι γιατί κάναμε κάτι σπουδαίο. Για μένα η επιτυχία του project στηρίζεται στα χαμόγελα των μαθητών μας, χαμόγελα που προκαλέσαμε εμείς. Σίγουρα η ζωή στην Ινδονησία δεν ήταν εύκολη, αλλά το κυριότερο πράγμα που έμαθα εκεί είναι πως δεν υπάρχουν προβλήματα και δυσκολίες, αλλά μόνο προκλήσεις, κι αν αποφασίσεις να αντιμετωπίζεις με αυτό τον θετικό τρόπο σκέψης τη ζωή μπορείς μόνο να επωφεληθείς. Η ζωή σε ένα τόσο διαφορετικό περιβάλλον

σου δίνει την δυνατότητα να δεις την φούσκα στην οποία ζούσες και θεωρούσες δεδομένη από άλλη οπτική γωνία, και να εκτιμήσεις περισσότερο αυτά που έχεις. Είμαι πλέον πιο δυνατή, πιο ανοιχτή στην εμπειρία, βλέπω το μέλλον θετικά και ψάχνω ακόμα πιο υψηλές κορυφές για να κατακτήσω.

Sonila Metushi & Κίρα Αραμπίδου, 22 χρονών, Αίγυπτος, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

«Η άλλη οπτική που δεν αγγίζει ο τουρίστας» Το μόνο σίγουρο είναι ότι το καλοκαίρι του 2012 θα μας μείνει αξέχαστο. Ένας ολόκληρος μήνας στη γη των Φαραώ, στη γη του Νείλου, ένας τόπος τόσο διαφο-

ρετικός και τόσο γοητευτικός που σε κερδίζει αμέσως!

Η πρακτική μας αφορούσε στο fundraising και event management στα πλαίσια ενός τοπικού μη κυβερνητικού οργανισμού που στόχευε στην καταπολέμηση του αναλφαβητισμού σε μία από τις πιο υπανάπτυκτες περιοχές της νότιας Αιγύπτου. Η πιο σημαντική πτυχή αυτής ήταν η δυνατότητα επιτόπιας γνωριμίας με τις δραστηριότητες του ΜΚΟ και των εθελοντών εκεί, γεγονός που μας προσέφερε μία άλλη οπτική της χώρας, αυτή που δεν αγγίζει ένας απλός τουρίστας, συνειδητοποιώντας έτσι την ποικιλομορφία και τον πλούτο των παραδόσεων της Αιγύπτου. Η αγάπη και η ζεστή φιλοξενία που δεχθήκαμε από τους απλούς ανθρώπους της περιοχής θα μας μείνει αξέχαστη, και όσο υπερβολικό κι αν μπορεί να ακουστεί, αισθανόμαστε πως μία μέρα μπορούμε να επιστρέψουμε εκεί διότι υπάρχουν δικοί μας άνθρωποι εκεί! Τέλος, με την επιστροφή μας πίσω αντιληφθήκαμε τη σημασία αυτής της εμπειρίας! Όσο κι αν διαβάζαμε σε άρθρα διάφορα σχόλια για τον «Ιό του Δυτικού Νείλου»

αδυνατούσαμε να συλλάβουμε την κρίσιμη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, και την απουσία της πολυπόθητης ανεκτικότητας στο διαφορετικό, στο άγνωστο σε όλα τα επίπεδα (θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά κλπ.). Πλέον, νοιώθουμε την ευθύνη να αποκαταστήσουμε στο βαθμό που μπορούμε την όποια παρεξηγημένη εικόνα του διαφορετικού και του άγνωστου, και αυτό αποδεικνύει για άλλη μία φορά πως μία τέτοια εμπειρία μπορεί να σε εμπνεύσει και πέρα από τη διάρκειά της.