Ypovrixio Issue 61 by Evangelos Davitidis

τεύχος 61 Όχι άλλη κρίση, δώστε μου μια λύση Cam3dat Τhe new facebook timeline Access all areas Φράου, έχεις κανά κατοστάρικο; Της Ντίνας Δασκαλοπούλου Κάποιος μου πήρε το μισθό (κι εγώ πήρα πίσω τη ζωή μου) Της Μαριέττας Φαφούτη REMAP 3 Υπάρχει ταλέντο εδώ Του Λάμπρου Αραπάκου Αριθμίες Του Πέτρου Ψώμα Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα Του Λάμπρου Αραπάκου TEDxAthens Η Μαγ[ε]ια του αύριο Συνέντευξη στον Βαγγέλη Δαβιτίδη Mπιενάλε Αθήνας Ο Μικρός Πρίγκιπας στο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ του Benjamin Συνέντευξη στον Λάμπρο Αραπάκο CoLab Μια δημιουργική καρδιά στο κέντρο της Αθήνας Της Ζηνοβίας Λιμπερτοπούλου Ιστορία ήρθαμε! Του Θοδωρή Αντωνόπουλου Sonar Που πας, ρε πατριώτη; Χρέη χείριστου σόναρ: Νατάσα Κεφαλληνού Downhill Με τα φρένα σπασμένα Του Λάμπρου Αραπάκου Goin out First aid music Του Γιώργου Τσαλκίδη Agenda Tου Αγγέλου Παπαπετρίδη Το πλήρωμα Του Psithu

Εκδότης – Διευθυντής: Βαγγέλης Δαβιτίδης Αρχισυνταξία: Ντίνα Δασκαλοπούλου Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν, Πέπη Λουλακάκη, Γιώργος Μουτάφης, Παναγιώτης Μοσχανδρέου, πρακτορείο PHASMA, Άγγελος Χριστοφιλόπουλος, Μαρία Σαμαρτζή, Γιώργος Χαριτίδης, Λάμπρος Χειμωνάς, Γιώργος Μάκκας, Μάριος Λώλος, Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης, Κική Παπαδοπούλου, Κώστας Χατζηδάκης Σχεδιασμός: Γραμματοσειρές: Parachute [mostly] Υπεύθυνος Διαφήμισης Χάρης Καπλανίδης Διαφήμιση: Γράψε στ Δήμητρα Δέδε, Δήμητρα Παπαδά facebo ο ok “Perio Διόρθωση Κειμένων: YPOVR diko IXIO Αυγή Πλατσή κάνε li ” και k fan pa e στο Μόδα: ge μας ! Photo: Παναγιώτης Κάτσος, Styling: Δημήτρης Γραμματικογιάννης Συνερ[γάτες]: Νίκος Αϊβατζίδης, Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λεωνίδας Αντωνόπουλος, Κώστας Βαϊμάκης, Βασιλική Γραμματικογιάννη, Διονύσης Γρανάς, Χριστίνα Ζέκκου, Αγγελική Θεοδωροπούλου, Βασίλης Καραγιάννης, Αγγελική Καραμπουρούνη, Αλεξάνδρα Κατσαρού, Παναγιώτης Κετίκης, Νατάσσα Κεφαλληνού, Αλεξία Κομματά, Δέσποινα Μεταξά, Νίκος Λεγάκης, Ζηνοβία Λιμπερτοπούλου, Μαίρη Λιούγκου, Μαρία Λούκα, Γιώργος Παπαθωμάς, Τζίνα Παπαμιχαήλ, Αχιλλέας Πεκλάρης, Ανδρέας Πετράκης, Αφροδίτη Πολίτη, Άρης Πολυμένης, Psithu, Δημήτρης Τζιμέας, Γιώργος Τσαλκίδης, Ελισάβετ Τσιδεμιάδου, Μανώλης Οικονόμου, Γιάννης Ραουζαίος, Ελένη Ψυχούλη, Πέτρος Ψωμάς Υπεύθυνος Ύλης: Λάμπρος Αραπάκος, Agenda: Άγγελος Παπαπετρίδης Περιοδικό Υποβρύχιο / Διμηνιαία έκδοση / Κ.Ε.: 6989 Μαυρογένους 6, Γαλάτσι / Τ.Κ.: 11146 / Τ: 210-2131127 Fax: 210-2131503 / info@ypovrixio.gr / www.ypovrixio.gr Ιδιοκτησία: SUB PRESS Υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο: Β. Δαβιτίδης

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή ή μετάδοση των κειμένων του περιοδικού εφόσον αναφέρεται η πηγή. Άλλωστε δε ντρεπόμαστε γι’ αυτά που γράφουμε. Το υπόλοιπο περιοδικό προστατεύεται από τους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας και απαγορεύεται η αναπαραγωγή του με οποιονδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη.

Βρείτε το αντίδοτο στα παρακάτω μέρη: Σε όλα τα πανεπιστήμια Διδασκαλείο ξένων γλωσσών [Ιπποκράτους 7] Πανεπιστημιακή Λέσχη [Ιπποκράτους 15] Ι.Ε.Κ. Laika academy [Υμηττού 243, Παγκράτι] Hotel President [Λεωφόρος Κηφισίας 43] Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών [Σίνα 31, Κολωνάκι] Βιβλιοπωλεία: Εναλλακτικό [Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια], Πρωτοπορία [Γραβιάς 3-5], Βαβέλ [Ζ. Πηγής & Λόντου 1], Ναυτίλος [Χαριλάου Τρικούπη 28], Solaris [Μπόταση 6], Πολιτεία [Ασκληπιού 1], Ελεύθερος τύπος [Βαλτετσίου 53], Απόπειρα [Ναβαρίνου 1820], Ιανός [Σταδίου 24], Μεταίχμιο [Ιπποκράτους 118], Λεμόνι [Ηρακλειδών 22], ArtBookstore (Taschen showroom) [Σκουφά 64 & Γριβαίων], Έκφραση [Κύπρου 26α]. Βιβλιοπωλεία Παπασωτηρίου: Αθήνα: [Στουρνάρη 35 & Τζώρτζ], Ε.Μ.Πολυτεχνείο (Ζωγράφου)], [Πανεπιστημίου 37 & Κοραή], [Ερμού 39 Hondos Center]. Γλυφάδα: [Α.Παπανδρέου 13]. Κηφισιά: [Κολοκοτρώνη 10]. Μαρούσι: [Εμπορικό Κέντρο «The Mall»]. Περιστέρι: [Εθνικής Αντιστάσεως 55], Βιβλιοπωλείο Ευριπίδης [Ανδρέα Παπανδρέου 8], Βιβλιοπωλείο Μικρός Κοραής [Παπάγου 7 & Αριστοφάνους]. Δισκοπωλεία: Discobole [Χαριλάου Τρικούπη 17], Vinyl [Διδότου 34], Sound Effect [Ζαΐμη 30], Rhythm Records [Εμμ. Μπενάκη 74], Το Υπόγειο [Σόλωνος 140], Spindle Vinyl Rec [Διδότου 49]. Café – Bar - Εστιατόρια: Αθήνα-Κέντρο Pop [Κλειτίου 10Β], Αμπάριζα [Στοά Λέκκα 12], Huge [Λέκκα 10, Σύνταγμα] Magaze [Αιόλου 33], Baba Au Rum [Κλειτίου 6], Dude Bar [Καλαμιώτου 14], Μορφή [Αγ. Φιλοθέης 15, εντός στοάς], Pure Bliss [Ρόμβης 24A, Σύνταγμα], Aperitif [Καλαμιώτου 4], Throubi [Πλατεία Αγίας Ειρήνης 2 & Βασιλικής 1], Booze [Κολοκτρώνη 57], Capu [Στοά Λέκκα 14], Bartesera [Κολοκοτρώνη 25], Six D.O.G.S. [Aβραμιώτου 6-8], Bacaro [Σοφοκλέους 1], Keyser Soze [Αβραμιώτου 12, Μοναστηράκι], Higgs [Ευπολίδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά], Key Bar [Πραξιτέλους 37], Pairidaeza [Παρνασσού 3, Πλ. Καρύτση], Πραξιτέλους [Πραξιτέλους 33], Seven Jokers [Βουλής 7], Toy Cafe [Καρύτση 10, Πλ. Καρύτση], Στοά [Πατησίων 101 & Κορδιγκτώνος] Γαλάτσι Sante [Αγ. Γλυκερίας 43, Γαλάτσι], Cafepolis [Πασσωβ 11 & Ριζου Νερουλου 37] Γκάζι - Βοτανικός Soirrre de Votanique [Καστοριάς 37], Hoxton [Βουτάδων 42], Why Sleep [Βουτάδων 52], Βουτάδων 48 [Βουτάδων 48], Mish mash [Βουτάδων 50], Bios [Πειραιώς 84], Ginger [Τριπτολέμου 46 & Περσεφόνης], Tapas Bar [Τριπτολέμου 44 & Περσεφόνης], A lier man [Σωφρονίου 2], Intrepid Fox [Τριπτολέμου 30], Almodobar [Κωνσταντινουπόλεως 60], Γκαζοχώρι [Δεκελέων 2], Κ44 - ΤΩΡΑ [Κωνσταντινουπόλεως 44], Void [Ευμολπίδων 26], Koo Koo [Ιάκχου 17], «π» [Ευπατριδών 7], Mad [Δεκελέων 12], Alley Cat [Κωνσταντινουπόλεως 50], Barouge [Ανδρόνικου 4 & Τζαφέρη], Νηπιαγωγείο [Ελασιδών & Κλεάνθους 8], _@ Rouf; [Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18], Soul Kitchen [Κωνσταντινουπόλεως 46, Γκάζι], Area 51 club [Περσεφόνης 23], Tramp [Βουτάδων 36 & Τριπτολέμου] Εξάρχεια Πωλείται [Κωλέττη 9], Διπλό [Θεμιστοκλέους 70, Πλ. Eξαρχείων], Underground café [Α. Μεταξά 19 – 21], VaBenE [Βαλτετσίου και Εμ. Μπενάκη 78], Καφεκούτι [Σόλωνος 123], Ποδήλατο [Θεμιστοκλέους 48], Condade [Τζώρτζ 36], Υποβρύχιο [Ασκληπιού 53], Floral [Θεμιστοκλέους 80], Circus [Ναβαρίνου 2], Καφετί [Ζ. Πηγής 29], Τρα λα λα [Ασκληπιού 45], Κόκκοι καφέ [Aσκληπιού 39], Ginger ale [Θεμιστοκλέους 74], Χάρτες [Βαλτετσίου 35 & Ζ. Πηγής], Box [Κωλέττη 4], Closer [Ιπποκράτους 150], High Fidelity [Σόλωνος 136], Ostria [Θεμιστοκλέους 65], Ο Αγκλέουρας [Κωλέττη 9], Jack

& the bean [Μπενάκη 43], Mind the coffee [Εμ. Μπενάκη 20 & Φειδίου], Τραίνο [Εμ. Μπενάκη 72], Playhouse [Βαλτετσίου 49], Roi Mat [Σολωμού 17-19], Cusco [Κωλέττη 8], Rockin’ the Casbah [Χαριλάου Τρικούπη 13], Studio [Οικονόμου 3], La Poderosa [Ασκληπιού & Βαλτετσίου], 7 Sins [Θεμιστοκλέους και Γαμβέττα 5], Stand [Ζωοδόχου Πηγής 25], Bat City [Λ. Αλεξάνδρας 11], Blue fox cafe [Ασκληπιού 91], Food Company [Εμ. Μπενάκη 63-65], Πολυχώρος Άγκυρα [Σόλωνος 124], Indigo [Θεμιστοκλέούς 80], Skullbar [Ιπποκράτους και Λάμπρου Κατσώνη 11] Θησείο-Πετράλωνα Αλουστίνες [Ηρακλειδών 5], Σταύλος [Ηρακλειδών 10], Loop [Πλ. Αγίων Ασωμάτων 3], Βραζιλιάνα [Αρκάδων 4, Πετράλωνα] Κεραμεικός Belafonte [Αγησιλάου 61Α], Cachica club [Πλαταίων 5], Arroyo Nuevo [Μεγάλου Αλεξάνδρου 128], Carousel [Θερμποπυλών 41], Nixon [Αγησιλάου 61Β, Κεραμικός], Lost & Found [Κεραμικού 53] Κηφισιά Gloria Jeans [Λεβίδου 1 & Κασσαβέτη] Κολωνάκι Εν Δελφοίς [Δελφών 5, Κολωνάκι], Mommy’s [Δελφών 4, Κολωνάκι], Σκουφάκι [Σκουφά 47-49], PaPlou Bar [Πατριάρχου Ιωακείμ 45 και Πλουτάρχου], City Bar [Χάριτος 43], Tribeca [Σκουφά 46 & Ομήρου], Rosebud [Σκουφά 40 και Ομήρου 60], Χημείο [Σόλωνος 87 – 89], Low Profile Cafe [Λυκαβηττού 6], Argo [Δεινοκράτους 19], Ρινόκερως [Ασκληπιού 22] Κουκάκι Tiki [Φαλήρου 15, Μακρυγιάννη], Κούκλες [Ζαν Μωρεάς 32, Κουκάκι], Μικρές Πατρίδες [Γ.Ολυμπίου 14] Νέα Πεντέλη: Coupepe [Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου] Παγκράτι- Μετς Colibri [Αναπαύσεως 9], Cafe De L’ art [Πλ. Μεσολογγίου 6], Colibri [Εμπεδοκλέους 9-13], Cue [Σπύρου Μερκούρη 31, Παγκράτι] Μοναστηράκι - Ψυρρή Trova [Αθηνάς & Βλαχάβα 9], Taf [Νορμανού 5], Θηρίο [Λεπενιώτου 1], Ψύρρα [Μιαούλη 19, Ψυρρή], Λουκούμι [Τάκη 18, Ψυρρή], Joy Art bar [Σαρρή 18 & Σαχτούρη], Yoga Bala [Ρήγα Παλαμήδου 5-7, Ψυρρή], Τρανζίστορ [Πρωτογένους 10, Ψυρρή], Tailor Made [Πλατεία Αγίας Ειρήνης 2] Νότια προάστια Pere Ubu Bar [Κύπρου 74, Γλυφάδα], Επιτόκιο [Μ. Αλεξάνδρου 60, Νέα Σμύρνη] Πανόρμου Caliente [Πανόρμου & Αλέξη Παυλή 37α], Marabou [Πανόρμου 113], Ποτοπωλείον [Πανόρμου 113], Santa Botella [Πανόρμου 115 Α], Kasbah [Αλέξη Παυλή 35 β & Πανόρμου], Menundo [Αλέξη Παυλή 38 & Πανόρμου], Alegria [Πανόρμου 113], Bocca [Πανόρμου 113], Dunkel [Πανόρμου 117] Πειραιάς Lemon [Ακτή Θεμιστοκλέους 154, Πειραϊκή], Παλαιό Βυρσοδεψείο [Χρ. Σμύρνης & Μπαλτατζή, Ρέντη] Πετρούπολη – Περιστέρι- Άγιοι Ανάργυροι Intro Coffee Bar [Κ. Βάρναλη 30 & Μεγ. Αλεξάνδρου], Πατατρακ [Μεγ. Αλεξάνδρου 94 & Επικούρου], Enzoo De Cuba [Αγ. Παρασκευής 70,], Μικρό Cafe [Αιμιλίου Βεάκη 36], Kika [Αιμιλίου Βεάκη 35], Καφενές [28ης Οκτωβρίου 42], Woltz [25ης Μαρτίου 75, Πλ. Πετρούπολης], Shelter [Τίρυνθος 8, Ανθούπολη], Igodo [Μεγάλου Αλεξάνδρου 75], Κακοφωνίξ [Κολοκοτρώνη 22] Χαλάνδρι Blue [Μεσολογγίου 8], bside cafe [Ιφικράτους3], Details [Ηρακλείου 6 (πεζόδρομος)], Used [Γρ. Γυφτοπούλου 6], Mona’s [Ηρακλείου & Σωκράτους 5], Craft [Κεντρική πλατεία Χαλανδρίου], Think Positive [Ανδρέα Γκίνη & Ασπ. Κανατσούλη 2], Le Roi [Παπανικολή 18], El Rey Alobar [Θουκυδίδου 7], Mosaic [Ρωμανού Μελωδού 7], Le petit Fleur [Πλατεία

Ελευθερωτών 2], Ερατεινός [Αγ.Παρασκευής 17], Κόκκινη σβούρα [Αγ. Γεωργίου 17], Σπόρος [Κατσουλιέρη 4] Πατήσια Τιθόρα [Λ. Ιωνίας 275, Άνω Πατήσια], Νιρβάνα καφέ [Νιρβάνα 47, Κάτω Πατήσια], Strange fruit [Πατησίων 354, Πατήσια], Τάρ [Λ. Ηρακλείου 34] Πλ. Μαβίλη Flower [Δορυλαίου 2, Πλ. Μαβίλη], Μπρίκι [Δορυλαίου 6, Πλ. Μαβίλη] Πευκάκια Egalite [Γ. Αβέρωφ 36 (σταθμός ηλεκτρικού Πευκάκια)] Ποδήλατα Tsirikos Bikes [Περικλέους 2 & Λεωφ. Κηφισίας 212, Νέο Ψυχικό], VCA – Vicious Cycles Athens Urban Bike Shop [Μελάνθου 8, Ψυρρή], Color Skates [Πρωτογένους 5, Ψυρρή] Μόδα Melcore [Metro Mall, Λεωφ. Βουλιαγμένης 276, Μετρό Άγιος Δημήτριος], Melcore [Λεωφ Κηφισίας 228, Κηφισιά], Shop [Ερμού 112Α, Αθήνα], Detroit: Κηφισιά [Κυριαζή 6-8], Κηφισιά [Κυριαζή 21], Eleven Soul [Κολοκοτρώνη 11], New Cult Extreme: Γλυφάδα [Μεταξά 9], [Μεταξά 11], [Μεταξά 19], [Λ. Βουλιαγμένης 22], Κορωπί [Βασ. Κωνσταντίνου 210], Phat Soles [Α. Μεταξά 27-29 Εμπορικό κέντρο EuroCenter, Γλυφάδα], De Toute Facon [Δημοκρίτου 21], Kulte [Μητροπόλεως 40], Kifisia 21 [Λεωφόρος Κηφισίας 265], Ministry Of Concrete [Κωνσταντινουπόλεως 42], Stratigos [Ηφαίστου 1-3 Μοναστηράκι], Faint [Ηφαίστου 10 Μοναστηράκι], Danny Shop [Ψυχάρη 1, Ψυχικό], Spoon [Λεωφόρος Στρατού 8 Θεσσαλονίκη], Armadillo [Αγ. Σοφίας 3, Θεσσαλονίκη], MicroXtreme [Αιμιλιανού Γρεβενών 5, πλατεία Ναβαρίνου, Θεσσαλονίκη], Planet Mushroom [Κεντρική αγορά Νάουσας, Πάρος], Ορφανίδης [Κολοκοτρώνη 27 και Θησέως, Αθήνα], Intervista [Τσιμισκή 71, Θεσσαλονίκη], Device One [Παύλου Μελά 38, Θεσσαλονίκη] Συναυλιακοί χώροι: Gagarin [Λιοσίων 203-205], Σταυρός του Νότου [Φραντζή & Θαρύπου 37], Halfnote [Τριβωνιανού 17, Μέτς], After dark [Διδότου 31 & Ιπποκράτους], Rodeo [Χεϋδεν 34], Κύτταρο [Ηπείρου 48 & Αχαρνών], An club [Σολωμού 13-15], Fuzz club [Πειραιώς 209 & Πατρ. Ιωακείμ, Ταύρος], Terra Petra [Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη] Επίσης: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης [Πειραιώς 206], Mr Copy [Θεμιστοκλέους 49, Εξάρχεια], Komicon [Σόλωνος 128], Φίλωνδώρημα [Σολωμού 33, Μοσχάτο], Nosotros [Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια], Θέατρο της Άνοιξης [Γερμανικού 20, Μεταξουργείο], Μουσείο Ηρακλειδών [Ηρακλειδών 16], Ash In Art [Ηρακλέους 10 & Λαχούρη 1, N. Κόσμος], Ε.Φ.Ε (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας) [Φειδίου 2 και Χαριλάου Τρικούπη (1ος όροφος)], Φούρνος [Μαυρομιχάλη 168], Τριανόν [Πατησίων 101 και Κοδριγκτώνος 21], Θύρα Τέχνης [Σαρρή 14, Ψυρρή], Ταινιοθήκη Ελλάδος [Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136], αίθουσα τέχνης Αστρολάβος [Ξανθίππου 11, Δεξαμενή, Κολωνάκι], Ίδρυμα εικαστικών τεχνών & Μουσικής [Βασ. Σοφίας 9 & Μέρλιν], Politics Globalcom [Παπανικολή 24, Χαλάνδρι], Ποτομπορική [Φιλικής Εταιρείας 7, Κορυδαλλός], [Αγ. Παρασκευής 17-19, Περιστέρι], Hair Voulalas [Ιαλέμου 35 & Θύσου], Seven Videonet [Γαλατσίου 97-99], Φωτογραφικά Σκιαδόπουλος [Τζώρτζ 12, Αθήνα], CM tattoo [Λασκαρίδου 100, Καλλιθέα], Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς [Αχαρνών 417]. Επαρχία: Ριφιφί [Λιμάνι Εύδηλου Ικαρίας], καφέ Αερικό (Κάρυστος), Seven Videonet (Θεσσαλονίκη, Δελφών 4 & Μάντη Τειρεσία), Καφενείον Αστικόν (Κύθηρα, Ποταμός), Θυμωμένο Πορτραίτο (Ιωάννινα, Καπποδιστρίου 20), Παγοποιείο (Ηράκλειο Κρήτης), Η Αλίκη έχει λάθος αγόρι (Καβάλα/κέντρο), Art Cafe Αστραδενή (Έρκυνας 5, Λιβαδειά), ΑΖΑ cinema club [Σβώλου 6, Θεσσαλονίκη], Azul Café (Αγ. Νικολάου (Μπούρτζι), Χαλκίδα).

The new facebook timeline

ο concept του τεύχους για παράδειγμα είναι «Όχι άλλη κρίση, δώστε μου μια λύση». Ακούγεται –και είναι- ωραίο αλλά να στη δώσει ποιος; Οι πολιτικοί, η μαμά σου, το κόμμα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ο φοιτητοπατέρας της ΔΑΠ ή της ΠΑΣΠ, ποιος; Προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε δύο κόσμους που φαινομενικά είναι διαφορετικοί αλλά προσπαθούν να φτάσουν στο ίδιο σημείο από διαφορετικές κατευθύνσεις. Ποια είναι τα κοινά της Χιλιανής φοιτήτριας που πετάει πέτρες στους μπάτσους εδώ και μήνες διεκδικώντας μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα και του TEDx; Της συγκατοίκησης και του Remap; Των νέων Ελλήνων που εγκαταλείπουν τη χώρα και του CoLab; Ίσως η απάντηση κρύβεται σε αυτό που μας λέει μερικές σελίδες παρακάτω η Μαριέττα Φαφούτη. «Κάποιος μου πήρε το μισθό και εγώ πήρα πίσω τη ζωή μου.» Πως είναι δυνατόν να περιμένουμε τις ριζοσπαστικές λύσεις που απαιτούνται για να βγούμε από το σπιράλ της κρίσης από αυτούς που αποτελούν αιτία του προβλήματος; Είμαστε μόνοι μας, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα και από κανέναν. Μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο μόνοι μας είμαστε θα απελευθερωθεί η τεράστια δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Δεκατέσσερις μήνες πριν στο τεύχος του Υποβρυχίου με concept «Do It Yourself» έγραφα: «Μην περιμένεις τίποτα πια από κανένα θεσμό, κράτος, πολιτικό ή επαγγελματία συνδικαλιστή. Κανείς δεν πρόκειται να σε σώσει, κατάλαβέ το έστω και με καθυστέρηση. Μόνο η αυτοοργάνωση και η συλλογική δράση με αυτούς που μπορείς να συνεννοηθείς θα σε κάνει να πάρεις την κατάσταση πραγματικά στα χέρια σου. Βγες από τα στατικά κουτάκια που με περισσή φροντίδα σε εναπόθεσε η ελληνική κοινωνία του μικροαστισμού, η οικογένεια, το κράτος, το σχολείο, το κόμμα για να σε έχει εξαρτημένο, κακομαθημένο και ελεγχόμενο και επιτέλους αυτοσχεδίασε. Αφού δε σου κάνει η ταινία που σου προβάλλουν, σκηνοθέτησε επιτέλους τη δική σου, εμπιστεύσου τον εαυτό σου,

μπορείς.» Ένας κύριος ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από την παραπάνω παράγραφο που την κόλλησε στο τέλος ενός δικού του κειμένου στο διαδίκτυο περί κοινωνικού αυτοματισμού αυτούσια χωρίς να αναφέρει πηγή, τίποτα, σα να ήταν δική του! Imitation is the sincerest form of flattery λένε οι Αγγλοσάξωνες. Ωστόσο το μεγάλο στοίχημα πάντα είναι η επόμενη μέρα. Και αυτό είναι οι νέοι να αποτελέσουν μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Το κοινωνικό συμβόλαιο στην Ελλάδα αναλώθηκε στους διορισμούς και την κομματοκρατία. Τι προέβλεπε αυτό το συμβόλαιο για τους νέους; Υψηλά εφάπαξ και ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα για τους γονείς τους. Έρευνα, καινοτομία και ανάπτυξη όμως άγνωστες λέξεις. Μοναδική διέξοδος: «Να βάλω το παιδί στο Δημόσιο με μέσο». Όσο για τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα; «Πάρε χαρτζιλίκι από τους δικούς σου». Ο κύριος του εξωφύλλου διατέλεσε πρωθυπουργός για περισσότερο από μια δεκαετία θέτοντας τα θεμέλια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας που ζούμε σήμερα. Τώρα η κατάσταση θυμίζει Κράμερ εναντίον Κράμερ. Γράφτηκαν πολλά κείμενα που θεώρησαν αυτή την κρίση ευκαιρία για αλλαγή. Αν οι κυβερνώντες επιδείκνυαν την ίδια δημιουργικότητα στην καινοτομία και την έρευνα από ότι στην εξεύρεση νέων φόρων, θα ήμασταν η Σίλικον Βάλεϋ της Μεσογείου! Βρήκαν όμως επιτέλους τον τρόπο να χτυπήσουν το μαύρο χρήμα. Από εδώ και στο εξής δε θα υπάρχει καθόλου χρήμα… Τα ζωτικής σημασίας θέματα αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είναι σημαντικά νομοσχέδια όπως αυτό για την Παιδεία και ναρκωτικά. Και ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται στο πώς θα σώσουμε το τομάρι μας… Στις Ηνωμένες Πολιτείες το κίνημα Occupy Wall Str έμεινε αρκετά στην αφάνεια από τα παραδοσιακά μέσα μέχρι που δεν μπόρεσαν να το αγνοήσουν άλλο. Βοήθησε σε αυτό η αστυνομική βαρβαρότητα και η στήριξη αρκετών επώνυμων. Ένα αξιόλογο κείμενο του

Το concept μας αυτή τη φορά είναι παραπλανητικό. Το εξώφυλλο προβοκατόρικο. Ο τίτλος του άρθρου μου άσχετος. Η εικόνα που το συνοδεύει επίσης. Όλα είναι μια ψευδαίσθηση.

Lawrence Lessig με τίτλο #OccupyWallSt, Then #OccupyKSt, Then #OccupyMainSt μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://www.huffingtonpost.com/ lawrence-lessig/occupywallst-thenoccupyk_b_995547.html Το πόσταρε η ίδια η Arriana Huffington στο facebook account της. Η social media editor των New York Times Liz Heron για το ίδιο θέμα πόσταρε το εξής: http://wearethe99percent.tumblr.com/ post/11037315404 Ο Άγγλος πρωθυπουργός Κάμερον πανικόβλητος μπροστά στα πρωτοφανή επεισόδια που έπληξαν τη Μεγάλη Βρετανία τον Αύγουστο ανακοίνωσε ότι εξετάζεται ο περιορισμός της πρόσβασης στα κοινωνικά δίκτυα σε περιόδους έντασης ή ταραχών. Αρκετοί από τους διαδηλωτές συνεννοούνταν μέσω των smartphones τους στο Twitter δημόσια ή ακόμη καλύτερα με Blackberry ιδιωτικά και μη ανιχνεύσιμα. Όταν οι δικτάτορες έριχναν το internet κατά τη διάρκεια των βορειοαφρικανικών εξεγέρσεων έβαλα σαν status στο Facebook «ένα καθεστώς ονομάζεται και επίσημα χούντα όταν κόψει το internet…» Ένα γεγονός με τεράστια σημειολογία συντελέστηκε εδώ και μερικές μέρες. Η κεφαλαιοποίηση της Apple ξεπέρασε εκείνη της Exxon Mobil. Ζούμε στο μεταίχμιο της μετάβασης σε έναν νέο κόσμο. Μέσα σε όλα αυτά ο θάνατος του Steve Jobs προκάλεσε πλήθος αγιογραφιών και αφορισμών. Ίσως ό,τι πιο ισορροπημένο διάβασα ήταν το άρθρο του John Cassidy στο New Yorker: http://www.newyorker.com/online/blogs/ johncassidy/2011/10/steve-jobs-artist-orhippie-capitalist.html Για μένα το γεγονός ότι πληροφορήθηκα το θάνατο του διαβάζοντας τα νέα στο iphone όπως κάθε πρωί καθισμένος στη λεκάνη της τουαλέτας μου μιλάει από μόνο του…

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου | www.daskalopoulou.gr

Φράου,

έχεις κάνα κατοστάρικο; Δεν ζω σε χώρα πια, ζω στην Ομόνοια και ζητιανεύω κατοστάρικα, ενώ δίπλα μου η Όλγα που Τρέμει βουτάει τσάντες από ανύποπτες γριούλες κι ο Μπένι ο Χοντρός σπρώχνει τα χρυσά δόντια του παππού για φραγκοδίφραγκα.

ην πήραμε τη δόση; Θα την πάρουμε; Κι αν δεν την πάρουμε, τι θα απογίνουμε; Ανήμερα της επετείου της ίδρυσης του ΕΑΜ, το μήνυμα που έστειλε προς πάσα κατεύθυνση ο «πρωθυπουργός» της «χώρας μας» από την πρωτεύουσά μας, το Βερολίνο, είναι σαφές: εμείς οι Έλληνες κάνουμε τα πάντα για να πάρουμε τη δόση μας. Πουλάμε λόγγους, βουνά και ρεματιές. Αποποιούμαστε όλων των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Σμπαραλιάζουμε το σύνταγμά μας και το κοινοβούλιό μας. Τινάζουμε στον αέρα μια κοινωνία ολόκληρη και κλέβουμε το μέλλον των παιδιών μας. Φράου, έχεις κάνα κατοστάρικο; Προφανώς, είναι πολλά τα σκαλοπάτια στην κάθοδο της ελληνικής κοινωνίας προς τον Άδη. Αυτό μπορεί εύκολα κανείς να το τσεκάρει εάν έχει επισκεφθεί, έστω και ως τουρίστας, χώρες από τις οποίες πέρασε ο τυφώνας ΔΝΤ. Και δεν θα σας αγριέψω τώρα με ιστορίες για ανήλικους πορτοφολάδες στην Ισταμπούλ και 12χρονες πόρνες στην Μπανγκόκ. Θα σας πω μονάχα, ότι, όπως συμβαίνει με την πρέζα, έτσι και με τη δόση του δανείου, «όλοι σου λένε πόσο ψηλά θα σε ανεβάσει – κανείς δεν

σου λέει πόσο χαμηλά θα σε ρίξει». Τόσο χαμηλά, ώστε πριν από λίγες μέρες, όταν ψηφίζονταν τα νέα μέτρα του μνημονίου, οι ΜΑΤατζήδες να χτυπούν ακόμα και 8χρονα παιδιά. Πάντως, τα πράγματα δεν είναι τόσο σύνθετα, είναι απλά: την πρέζα ή την κόβεις ή σε στέλνει στην τρέλα και στο θάνατο. Θέλουμε να είμαστε μια χώρα με μοναδικό σκοπό ύπαρξης τους μισθούς και τις συντάξεις; ΟΚ, μένουμε στο μνημόνιο, γινόμαστε η Φλόριντα της Ευρώπης και κατοικούν στην Ελλάδα μόνον όσοι πιάνουν το υψηλό όριο σε ουρία, σάκχαρο και χοληστερίνη. Θέλουμε μια χώρα που να μπορεί να κρατήσει τους νέους ανθρώπους της; Βγαίνουμε από το μνημόνιο. Το τι θα γίνει μετά ουδείς μπορεί να προβλέψει. Αν η Ευρώπη θεωρεί την Ελλάδα αναγκαία για την ύπαρξή της, θα μας κρατήσει στο ευρώ. Αν δεν τη θεωρεί, θα μας διώξει από το ευρώ. Επίσης, υπάρχει και η περίπτωση να φύγουμε από μόνοι μας. Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι θα γίνει αύριο. Αυτό όμως που ξέρω είναι τι γίνεται σήμερα. Σήμερα ο πατέρας μου είναι απελπισμένος. Σήμερα ο αδερφός μου θέλει να φύγει μετανάστης.

Σήμερα η μάνα μου μονολογεί ακατάπαυστα «Τι να πω; Τι να πω;» Σήμερα οι φίλοι μου απολύονται. Σήμερα οι γείτονές μου χάνουν τα σπίτια τους. Σήμερα οι συγχωριανοί μου αρρωσταίνουν. Σήμερα η αν(τ)οχή μου πέθανε. Και τη σκότωσαν αυτοί. Λοιπόν, αύριο λέω να ξημερώσουμε μια άλλη μέρα. Έκανε την καθιερωμένη ερώτηση. «Γιατί πιστεύετε πως έχετε ανάγκη τα ναρκωτικά, κύριε Λι;» Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν κάποιος σου κάνει αυτήν την ερώτηση δεν γνωρίζει το παραμικρό για την πρέζα. «Τη χρειάζομαι για να σηκωθώ το πρωί απ’ το κρεβάτι, τη χρειάζομαι για να πλυθώ και να βάλω κάτι στο στόμα μου». «Εννοώ την οργανική σας εξάρτηση». Σήκωσα τους ώμους μου. Αυτός περίμενε να του κάνω τη διάγνωση και να τον βγάλω από τον κόπο.

«Γιατί με φτιάχνει». Γουίλιαμ Μπάροουζ, «Τζάνκι»

Της Μαριέττας Φαφούτη / www.mariettafafouti.com

Η απόλυση είναι κακό πράγμα. Αναμφισβήτητα. Τα τελευταία δύο χρόνια, λοιπόν, αυτό το «κακό πράγμα» έχει πάρει αδικαιολόγητες διαστάσεις που με κάνουν να θυμώνω πολύ. Έτσι, μέσες-άκρες ήμουν προετοιμασμένη πως θα ερχόταν και για μένα σύντομα η ώρα που θα έπαιρνα την περίφημη αποζημίωση για τα 7 χρόνια εργασίας μου ως copywriter. Και πράγματι, συνέβη, όπως το περίμενα.

υτό που δεν περίμενα, ωστόσο, ήταν η τεράστια ανακούφιση που θα αισθανόμουν ακούγοντας την πρόταση: «Δυστυχώς θα πρέπει να διακόψουμε τη συνεργασία μας, στο πλαίσιο των γενικότερων περικοπών». Και αυτό γιατί για 7 ολόκληρα χρόνια δεν είχα αφήσει ποτέ ουσιαστικό χώρο στη ζωή μου για τη μουσική μου. Πάντα ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Και πάντα μετά τις 7 το απόγευμα, για να έχω γυρίσει από τη δουλειά. Και πάντα με άγχος και αγωνία για να μην είμαι ασυνεπής στην πρωινή εργασία μου. Είναι εντυπωσιακό το πόσο μπορεί να παρασυρθεί κάποιος από την άτιμη την ανασφάλεια. Και εγώ είχα παρασυρθεί. Σκεφτόμουν πως η πρωινή δουλειά μου μου εξασφάλιζε έναν σταθερό μισθό κάθε μήνα και όλα τα άλλα δεν μετρούσαν. Και γι’ αυτόν τον σχεδόν βασικό μισθό… εγώ είχα κάνει πέρα τη μουσική που τόσο αγαπώ. Ξαφνικά, λοιπόν, έρχεται κάποιος και μου λέει ότι μου παίρνει αυτό τον βασικό μηνιαίο μισθό και στη θέση του μου δίνει 364 μέρες τον χρόνο, ολόδικές μου για να φτιάχνω μουσική με τα χεράκια μου! Ακόμα θυμάμαι πώς ήταν το πρόσωπό μου την πρώτη εβδομάδα που είχα απολυθεί. Είχε μία απροσδιόριστη έκφραση ανυπομονησίας, ανακούφισης και δέους απέναντι σε μία νέα ζωή. Και ακόμα νιώθω ότι ο κόσμος όλος είναι δικός μου και αν πιστέψω σε αυτό που κάνω και δουλέψω με όλη μου την ψυχή θα τα καταφέρω. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, η καρδιά μου τρέχει κάπως πιο γρήγορα. Πάλι ονειρεύομαι όλα αυτά τα όμορφα που μπορεί να συμβούν στη ζωή μου. Σκέφτομαι τι μαγικά που θα ήταν να ζω από τη μουσική μου. Και ξέρω ότι μπορεί και να μην τα καταφέρω. Αλλά τη δουλειά ποτέ δεν τη φοβήθηκα. Και μπορώ να κάνω τα πάντα αν δεν γίνουν τα πράγματα όπως θα ήθελα. Με μία διαφορά, όμως: πλέον έχω μάθει πως δεν θα αφήσω ξανά καμία ανασφάλεια να με κάνει να βάλω στην άκρη αυτό που τόσο αγαπάω. Και αυτή και μόνο η σκέψη… με κάνει να χαμογελώ.

φωτογραφία: Αntonis.

Αλεξία Καραβέλα

ReΜap 3:

υπάρχει ταλέντο εδώ

Κάθε δύο χρόνια ο Κεραμεικός και το Μεταξουργείο δίνουν ραντεβού με τη διεθνή πλατφόρμα σύγχρονης τέχνης ReΜap. Κενά οικόπεδα, έρημα κτήρια, εκθεσιακοί χώροι, μουσεία, θέατρα, παλιά νεοκλασικά, κινηματογράφοι, ακόμα και μπαλκόνια φιλοξενούν καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο που προσπαθούν να δημιουργήσουν θετικό πρόσημο στην ταλαιπωρημένη περιοχή. Του Λάμπρου Αραπάκου (larapakos.blogspot.com)

άββατο. Κάπου μία το μεσημέρι, κατεβαίνω από το μετρό στο Μεταξουργείο, έτοιμος να χωθώ στα στενά μιας δύσκολης γειτονιάς. Οι δρόμοι είναι τίγκα από παρέες μεταναστών. Αναρωτιέμαι πώς βλέπουν όλη αυτήν τη φάση με το ReΜap στη γειτονιά τους. Αδύνατοι, ήρεμοι, με την κούραση να προδίδεται στα βήματά τους. Πρώτη στάση που κάνω στην οδό Δεληγιώργη 43, στο χώρο του ινδικού εστιατορίου «Νοοr». Ένας ευγενικός –μάλλον Ινδός– με πληροφορεί ότι η ομαδική «NOOR: Θάνατος στην Τζαϊπούρ» είναι στον δεύτερο όροφο. Οι πολυέλαιοι, τα λουλουδάτα τραπεζομάντιλα, οι ζωγραφισμένες στον τοίχο ανατολίτικες φιγούρες και γενικότερα όλο το σκηνικό του εστιατορίου σίγουρα ενέπνευσαν τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση. Τα έργα τους αφηγούνται ιστορίες και η συγγραφέας Λίνα Στεφάνου έπλεξε αυτές τις ιστορίες στο

διήγημα «Θάνατος στην Τζαϊπούρ». Στη συνέχεια κατευθύνομαι στο λευκό και μικρό εργαστήρι της Κατερίνας Κανά, στην οδό Λεωνίδου, που βρίσκεται στο ισόγειο της γκαλερί της Ρεβέκκας Καμχή. Πάω για να με φωτογραφίσει! Τι γίνεται εκεί; Η Κατερίνα καλεί τους επισκέπτες του ReΜap 3 να μπουν στο χώρο της και να τους φωτογραφίσει, στο πλαίσιο του project «Ι have a face, but a face is not what Ι am». H καλλιτέχνις παίρνει τα πορτρέτα, τα εκτυπώνει, τα επεξεργάζεται με διάφορα υλικά, τα «κατακερματίζει» και στη συνέχεια τα εκθέτει. Στόχος είναι να γεμίσουν οι τοίχοι του εργαστηρίου με κολάζ «μεταλλαγμένων πρόσωπων». Ρωτάω την Κατερίνα εάν έρχονται μετανάστες που μένουν στην περιοχή να τους φωτογραφίσει. Η απάντησή της, αρνητική. Ανεβαίνω στην αίθουσα τέχνης της Ρεβέκ-

κας Καμχή, που φιλοξενεί την ομαδική έκθεση τεσσάρων νέων ελλήνων καλλιτεχνών, των Αλεξίας Καραβέλα, Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη, Χρυσάνθης Κουμιανάκη, Βασίλη Πασπάλη. Τα έργα της Αλεξίας Καραβέλα τραβούν την προσοχή μου. Η εικαστικός δημιουργεί μέσω της ζωγραφικής με μαρκαδόρους, μολύβια και μπλάνκο εικόνες από φωτογραφίες που βρίσκει τυχαία και αποτυπώνει τη νεοελληνική πραγματικότητα - μοναδικότητα. Πηγαίνω σε μια παλιά πολυκατοικία, δίπλα από το νεοκλασικό κτήριο της αίθουσας τέχνης. Κάθε όροφος και μια διαφορετική έκθεση. Ρωγμές, σοβάδες, εγκατάλειψη. Η τέχνη επί ερείπιων. Στον δεύτερο όροφο παρακολουθώ με προσοχή το video - performance του Tayfun Sertta, «The Other The Other and Beyond», το οποίο αποτελείται από φιλμικές καταγραφές 30 κτηρίων, που ανήκαν άλλοτε σε μειονότητες της Κωνσταντινούπολης και

Poka-Yio σήμερα έχουν εγκαταλειφθεί. Δυο ορόφους πιο πάνω, ένα άλλο σκληρό video. Ο Χρήστος Σαρρής και ο Βασίλης Κοτταράς κατέγραψαν την καθημερινότητα των μόνιμων κατοίκων, επισκεπτών, επαγγελματιών του Κεραμεικού και του Μεταξουργείου μέσα στο μήνα Αύγουστο. Αστυνομικοί, lofts, μετανάστες, άστεγοι, πόρνες, πισίνες, ηλικιωμένοι, ναρκομανείς πρωταγωνιστούν στο 16λεπτο video.

Όσον αφορά τη φετινή διοργάνωση, η κ. Κομνηνού εξηγεί ότι το ReΜap 3 είναι το πιο διευρυμένο και το πιο διεθνοποιημένο σε σχέση με τα προηγούμενα, ενώ συμμετέχουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες που δείχνουν για πρώτη φορά τη δουλειά τους. «Πρόκειται για μια πλατφόρμα εξωστρεφή που μιλάει για τη σύγχρονη ελληνική εικαστική σκηνή στο εξωτερικό. Υπάρχει εξαιρετικό δυναμικό και ταλέντο εδώ».

Στους δρόμους του Μεταξουργείου βλέπω μαμάδες με τα παιδάκια τους, φοιτητές, καλλιτέχνες, ξέγνοιαστους χίπστερ να κάνουν βόλτες, βλέπουν εκθέσεις, φωτογραφίζουν, ενώ κάποιοι μετανάστες ψάχνουν το μεσημεριανό τους στα σκουπίδια. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι από την Αφρική αγκαλιασμένα δίνουν ένα παθιασμένο –μάλλον πρώτο– φιλί.

Από το υπαίθριο γραφείο πετάγομαι στο πρώην διώροφο bar «Αστοίβη» (Γιατράκου 10). Εκεί η γκαλερί The Breeder παρουσιάζει τον street artist HOPE. Η ενδιαφέρουσα έκθεση είναι ένα ετερόκλητο κολάζ από εικόνες και στοιχεία από διάφορους αρχαίους πολιτισμούς και υποκουλτούρες που προκαλούν σκέψη - συναισθήματα. Αφορμές για συζήτηση δημιουργεί και η νέα δουλειά της ομάδας Under Construction που παρουσιάζει το έργο Self As a Stage. Μέσα σ’ έναν παλιό (σχεδόν ερειπωμένο) χώρο στην οδό Θερμοπυλών 23 έχει δημιουργηθεί ένα ηχητικό κολάζ με ιστορίες - αφηγήσεις των μελών της ομάδας που πραγματεύονται την έννοια του Εγώ.

Ο χάρτης με οδηγεί στο υπαίθριο γραφείο που έχει στηθεί στην πλατεία Αυδή, μέσα σε μια αυλή ενός περίπου ερειπωμένου κτίσματος. «Το υπαίθριο γραφείο οργανώνεται ως ανοικτός αστικός χώρος που υποδέχεται εργασίες στο διαδίκτυο…» γράφει στο blog του ο αρχιτέκτονας του project Αριστείδης Αντωνάς. Το υπαίθριο γραφείο λειτουργεί και ως info point του ReΜap 3. Εκεί συναντώ τη διευθύντρια του ReΜap, την κ. Έφη Κομνηνού. Πιάνουμε κουβέντα για το εάν το ReΜap μπορεί να επηρεάσει θετικά την περιοχή. «Το ReΜap βοηθάει να ανακαλύψουμε διαφορετικά την περιοχή, να τη διατρέξουμε με διαφορετικό τρόπο και διάθεση. Ο στόχος μας είναι να φέρουμε ένα θετικό πρόσημο στην περιοχή. Η τέχνη που παράγεται μέσα στον αστικό ιστό της πόλης μπορεί να βοηθήσει ώστε να ανακτήσουμε τον δημόσιο χώρο και να νιώσουμε ότι μας ανήκει αυτή η πόλη».

Η ώρα έχει πάει 7… Σ’ ένα παλιό ψυχιατρείο, που κατόπιν έγινε το ξενοδοχείο «Γαλήνη», και τώρα λειτουργεί μόνο γα τις ανάγκες του ReΜap, 5 καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται στη Γλασκώβη και άλλοι 5 από την Αθήνα φτιάχνουν έργα ειδικά για το χώρο, δημιουργώντας συνθήκες διαλόγου με την πόλη. Εκθέματα ανάμεσα σε σπασμένα τζαμιά, φθαρμένες ταπετσαρίες, άχρηστες βρύσες, μόνιμες ρωγμές. Ένας χώρος που έσφυζε από ζωή κάποτε ζωντανεύει πάλι. Η τέχνη δείχνει τη δύναμή της και διώχνει τη σκόνη. O ταλαντούχος και δημιουργικός Κώστας Σαχπάζης, που συμμετέχει

στην έκθεση, με ξεναγεί και πιάνουμε ωραία κουβέντα για τις δημιουργίες του. Τελευταίος σταθμός στη βόλτα μου στο Remap3 είναι η έκθεση Bordello Nacional του εικαστικού Poka-Yio – μέλους του επιμελητικού τρίο ΧΥΖ και καλλιτεχνικού διευθυντή της Μπιενάλε της Αθήνας. Νεαροί διαφορών εθνικοτήτων πλημμυρίζουν τα πολυάριθμα μπουρδέλα της γειτονιάς. Τριγυρίζουν με την παρέα τους για να βρουν την τέλεια πουτάνα που θα τους ξεκαυλώσει. Ο δρόμος βρομάει κάτουρο. «Η έκθεση είναι ανοιχτή – για λόγους ασφάλειας η πόρτα είναι κλειστή, καλέστε στο 69…..» λέει το σημείωμα έξω από την κεντρική πόρτα της πολυκατοικίας. Κόκκινοι φωτισμοί, περούκες, εντομοαπωθητικά teza, σοκολάτες κυριαρχούν στις φορτισμένες συναισθηματικά δημιουργίες του Poka-Yio που εκτείνονται και στους πέντε ορόφους της παλιάς πολυκατοικίας. Νύχτωσε. Με το που βγαίνω από την έκθεση πέφτω σε πρεζάκια που βαράνε ο ένας στον άλλο με τη σύριγγα ηρωίνη. Φοβάμαι. Λίγο. Φεύγω. Φτάνω στο μετρό που είναι δίπλα και σκέφτομαι τα λόγια της διευθύντριας του ReΜap: «Οι κάτοικοι της περιοχής αγκαλιάζουν το ReΜap. Χαίρονται που ενεργοποιείται με τον τρόπο αυτόν η περιοχή τους. Μας λένε, “φέρτε κόσμο, να κάνετε εγκαίνια, πάρτι, εκθέσεις’’. Είναι ωραίο η περιοχή να πλημμυρίζει από κόσμο που έρχεται με διάθεση να παραγάγει κάτι». Θα ξαναπάω να δω τα υπόλοιπα.

infο Το ReMap 3 θα διαρκέσει μέχρι και τις 30 Οκτωβρίου. Αναλυτικό πρόγραμμα στο www.remapkm.org

Simply Burgers Αν είσαι φρέσκος στην Αθήνα, σύντομα θα ανακαλύψεις ότι το αυθεντικό και νοστιμότερο burger έχει ονοματεπώνυμο: Simply Burgers! Ρώτα συμφοιτητές από μεγαλύτερα έτη και θα σου το επιβεβαιώσουν…

To brand new στέκι στο Χαλάνδρι!

ια όσους απολαμβάνουν το αληθινό φαγητό, το delivery από τα Simply Burgers είναι λατρεμένη συνήθεια. Το ολοκαίνουριο όμως Simply Burgers στο Χαλάνδρι βάζει για τα καλά το dine-in στις βόλτες μας! Είναι αλήθεια ότι τώρα τελευταία το Χαλάνδρι έχει ανέβει. Νέα πολύχρωμα στέκια για καφέ και ποτό ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, δίνοντας μια πολύ καλή εναλλακτική αν βαριέσαι να τραβιέσαι downtown. Το νέο entry στο Χαλάνδρι είναι το ολοκαίνουργιο κατάστημα Simply Burgers κοντά στον κινηματογράφο Αβάνα.Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα είστε στην περιοχή για σινεμά, καφέ ή βόλτα στα μαγαζιά, περάστε και από τα Simply Burgers, Λεωφ. Κηφισίας 228 και απολαύστε το γεύμα σας σε ένα μοντέρνο και cosy περιβάλλον! Ζήστε την απόλυτη εμπειρία burger με 3 απλά βήματα: 1: Διαλέξτε από το μενού. 2: Δώστε την παραγγελία σας και πληρώστε στο ταμείο. 3: Καθίστε στο τραπέζι σας και θα σας φέρουν την παραγγελία σας. Tip:

Μπείτε στη σελίδα των Simply Burgers στο facebook www.facebook. com/simplyburgers και κατεβάστε το κουπόνι της προσφοράς για το νέο Simply Burgers στο Χαλάνδρι

Dine in (ή take out) 25% off Σπεύσατε γιατί η προσφορά διαρκεί μέχρι 31/10!

Προφανώς γνωρίζετε ότι τα burgers των Simply Burgers πλάθονται καθημερινά από 100% φρέσκο μοσχαρίσιο κιμά. Ξέρετε, όμως, ότι και το ψωμάκι που χρησιμοποιούν είναι χειροποίητο και ψήνεται κάθε μέρα για να είναι πάντα φρέσκο; Γευστικό και αφράτο, μαζεύει όλα τα ζουμάκια του burger, για να κάνει την εμπειρία Simply Burgers ακόμα απολαυστικότερη! Και, μην ξεχνάτε, όλα ετοιμάζονται τη στιγμή που τα παραγγέλνετε! Βρείτε και τα υπόλοιπα 16 καταστήματα των Simply Burgers στην Αττική στη διεύθυνση www.simplyburgers.gr ή www.facebook.com/simplyburgers

Όταν τα τζαζ πνεύματα συναντιούνται Του Λεωνίδα Αντωνόπουλου

Όποιος αγαπάει την τζαζ λατρεύει τις διασκευές – εκτός αν ζει στο 2011. Όπου διασκευάζονται σχεδόν τα πάντα, και σχεδόν τα πάντα ίδια.

τζαζ γεννήθηκε μέσα από τη «διασκευή». Για να απλουστεύσω τη θεωρία, η τζαζ δημιουργήθηκε μέσα από την ερμηνεία των ποπ τραγουδιών του Μεσοπολέμου. Μέσα από τον τρόπο που οι μουσικοί ξαναδιάβαζαν τα τραγούδια και τις δημοφιλείς μελωδίες των μιούζικαλ του Broadway και τις λαϊκές μελωδίες της Νέας Ορλεάνης. Και συνέχισε έτσι ή κάπως έτσι, κάνοντας το ίδιο και με τα πρωτότυπα τζαζ θέματα που κατά κόρον ηχογραφούσαν οι σπουδαίοι μουσικοί και συνθέτες - ο Duke, ο Miles, ο Dizzy. Τη δεκαετία του ’60 και του ’70 φτάσαμε σε ακραίες καταστάσεις όπου η τζαζ άγγιζε τα όρια του απόλυτα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και του θορύβου. Σ’ αυτήν την αφιλόξενη περιοχή όπου κάτω από την ομπρέλα της «free jazz» χωρούσαν όλοι οι ήχοι που έβγαζε ένα μουσικό όργανο. Άλλες εποχές αυτές, φευγάτες. Η έννοια της «διασκευής» έφτασε στα όριά της, στο μουσικό σύνορο όπου ήταν αδύνατο –και αδιανόητο- για έναν δημιουργικό μουσικό να διασκευάσει τους αυτοσχεδιασμούς του Ornette Coleman, του Eric Dolphy, του Sun Ra, των Art Ensemble of Chicago, του Anthony Braxton, ακόμη και του John Coltrane… Και, αλίμονο, του Albert Ayler. Το έσχατο αυτό σύνορο έπεσε επίσης με θόρυβο την τελευταία δεκαετία. Η «μουσική» (τα εισαγωγικά είναι μία ευγενική παραχώρηση στους αθώους μουσικόφιλους που αν τους βάλεις να ακούσουν 5 λεπτά Albert Ayler θα υπέγραφαν με ανακούφιση τον εγκλεισμό σου σε ψυχιατρική κλινική ισοβίως – και, βέβαια, δε θα αναγνώριζαν τίποτε «τζαζ» στον ψυχεδελικό αυτό ορυμαγδό) του A. Ayler βρήκε πρόθυμους δύο πολύ γενναίους και ανήσυχους κιθαρίστες, τον πολύ Marc Ribot, μουσικό τοτέμ του

www.apolafste.ypeythina.eneap.gr

Albert Ayler

Tom Waits, και τον Henry Kaiser. Ο πρώτος «διασκεύασε» αλλά και έγραψε μουσική εμπνευσμένη από το «Spiritual Unity» του 1964 (ο Ribot τιτλοφόρησε το δικό του άλμπουμ, το 2005, επίσης «Spiritual Unity») και ο δεύτερος (στο «Healing Force», 2007) ανέστησε τα… τραγούδια που έγραψε ο A. Ayler στους τελευταίους τρεις δίσκους της ζωής του, πριν τον βρουν νεκρό από άγνωστη αιτία, πιθανόν αυτοκτονία, στο East River της Νέας Υόρκης τον Νοέμβριο του 1970. Ο σαξοφωνίστας Albert Ayler, που περιέγραφε τον εαυτό του ως το Άγιο Πνεύμα της Αγίας Τριάδας της free jazz, όπου ο John Coltrane ήταν ο Πατήρ και ο Pharoah Sanders ο Υιός, ηχογράφησε μονάχα από το 1962 έως το 1970. Και ήταν αναμφίβολα ένας προφήτης της free jazz και κάτι παραπάνω. Η μουσική του ξεχυνόταν σε διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτοχρόνως, από τα χάλ-

κινα της Νέας Ορλεάνης στα γκόσπελ, στα εμβατήρια, στον απόλυτο αυτοσχεδιασμό. Οι σημαντικοί του δίσκοι ήταν τα “Witches And Devils” (1964), “Spiritual Unity” (1964), “Bells” (1965) και το “Spirits Rejoice” (1965). Οι τρεις, όμως, τελευταίοι του δίσκοι (“Love Cry”, “New Grass”, “Music Is The Healing Force Of The Universe”) ήταν μία μεγάλη στροφή στην αφελή ψυχεδέλεια και την πιο εύπεπτη R&B/Soul, σε μία προσπάθεια να συγκινήσει το νεανικό κοινό. Το αποτέλεσμα ήταν το μεν νεανικό κοινό να μην του δώσει καμία σημασία και οι φανατικοί οπαδοί του να τον θεωρήσουν ξεπουλημένο στην εμπορικότητα. Πνιγμένος και αδικοχαμένος, σβήστηκε από την ιστορία της τζαζ έτσι όπως την αφηγήθηκαν μετέπειτα ο Wynton Marsalis και οι mainstream ιστορικοί. Όχι, όμως, και οι μουσικοί. Αλλά πώς «διασκευάζεις» τον απόλυ-

7 Νοεμβρίου, Jazz Masters: Chucho Valdes & His Afrocuban Messengers feat. Archie Shepp, Παλλάς 11 Νοεμβρίου, Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, Gagarin 205 18 & 19 Νοεμβρίου, Jan Fabre, Παλλάς

1 Οκτωβρίου, Χάρης Λαμπράκης Quartet, DizzyMiles 6 Οκτωβρίου, Gianluigi Trovesi – Gianni Coscia, ΣτέγηΓραμμάτων & ΤεχνώνΙδρύματοςΩνάση 2 Νοεμβρίου, Jazz Masters:The Swallow Quintet, Παλλάς

GIN RI SUN RA

FREE JAZZ

DON CHERRY

CECIL TAYLOR

HARD BOP

BE BOP

ANTONY BRAXTON

ALITY

ALBERT AYLER

ARCHIE SHEPP

PHAROAH SANDERS JOHN COLTRANE

CHARLIE PARKER

MORE TO THE PAST

το αυτοσχεδιασμό ή, να το πω αλλιώς, τον διαταραγμένο ψυχισμό ενός τέτοιου μουσικού; Το σωστό ρήμα είναι το «ερμηνεύω». Και αυτό που «ερμηνεύεται» δεν είναι τόσο η ίδια η μουσική όσο το πνεύμα, δηλαδή η πνευματικότητα που καιγόταν να εκφράσει ο Ayler – πιστός στο δρόμο της πνευματικής ολοκλήρωσης του ανθρώπινου γένους, που χάραζε μέσω της μουσικής του ο John Coltrane στα τελευταία βασανιστικά χρόνια τής επίσης σύντομης ζωής του. Υπάρχει σε όλες τις θρησκείες ένας κοινός τόπος όπου τα λόγια είναι περιττά: είναι η στιγμή της ενόρασης, μία στιγμή που συνδέεται, αρχέγονα, με τον ήχο, τη «μουσική». Στα χρόνια της μεγάλης εσωτερικής αναζήτησης, όπως ήταν τα ανήσυχα χρόνια του ’60, η στιγμή της απόλυτης πνευματικής διαύγειας όπου το πνεύμα εναρμονίζεται με το σύμπαν ήταν ένα ζητούμενο που πολλοί μουσικοί το κυνήγησαν με ένταση και πίστη. Οι περισσότε-

ροι κάηκαν, άλλοι επέζησαν και επέστρεψαν, όπως ο Charles Lloyd, αλλά κανείς δεν έπεισε ότι το βρήκε. Μπορεί και να ήταν μία από τις παγίδες που στήνουν στη φθαρτή μας φύση τα ναρκωτικά. Σημασία έχει ότι μέσα από το κυνήγι της ουτοπίας της free jazz, μουσικοί όπως ο Albert Ayler άνοιξαν δρόμους και κέρδισαν, για λογαριασμό όλων των μουσικών, την ελευθερία της δημιουργίας και την αποδέσμευση της έκφρασης από φόρμες και κανόνες. Εάν λοιπόν ζεις στο 2011, που η φόρμα προσδιορίζει τη μουσική και όχι το αντίθετο, η «διασκευή» μπορεί να σου προσφέρει αυτήν τη «μια κάποια λύσιν», που έγραφε σκωπτικά και ο Αλεξανδρινός.

Healing Force

Spiritual Unity

Το Haig®, ένα από τα παλαιότερα ονόματα στο σκωτσέζικο ουίσκι, σε ταξιδεύει στις πηγές έμπνευσης της μουσικής δημιουργίας. Το Tree of Originality, η νέα πλατφόρμα του Haig στο facebook, είναι η διαδικτυακή κοινότητα όπου μπορείς να ανακαλύψεις τις πηγές έμπνευσης πίσω από τις σύγχρονες μουσικές δημιουργίες. Ταξίδεψε πίσω στο χρόνο και γνώρισε τις επιρροές που συνθέτουν τη μουσική παλέτα της σύγχρονης μουσικής. Μοιράσου τις απόψεις σου, στείλε τα σχόλιά σου, κέρδισε δώρα και μάθε που γίνονται τα καλύτερα live στην πόλη στην Jazz και την Indie σκηνή. www.facebook.com/ haiggreece

The HAIG word and associated logos are trade marks © Diageo Brands B.V. 2011

ART ENSEMBLE OF CHICAGO

ORNETTE COLEMAN

OI ΔΙΣΚΟΙ

T HE T R EEO FO

TO THE PRESENT

.96

.1.082.000

ευρώ πουλήθηκε ο πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα «Το άτακτο εγγόνι» σε πρόσφατη δημοπρασία του οίκοι Sothby’s. Για άτακτο δεν ξέρω, πάντως ακριβό στα σίγουρα… ενδιαφέρουσες επισημάνσεις επί των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων: Στην αρχική λίστα αντί της Οκνηρίας ο εισηγητής πάπας είχε προτείνει την Ακηδία. Πρόκειται για την αδράνεια και αποχαύνωση, που στην πραγματικότητα σημαίνει άρνηση του μεγαλείου του Θεού και των δημιουργημάτων του. Ενδιαφέρον έχει και η δεύτερη ιστορική αναφορά που αλιεύσαμε, τα κατά Μπέρναρντ Σο θανάσιμα αμαρτήματα. Ο εκκεντρικός συγγραφέας είχε καταρτίσει τη δική του λίστα την οποία απάρτιζαν τα ακόλουθα: Τροφή, Ένδυση, Θέρμανση, Ενοίκιο, Φόροι, Ευπρέπεια και Παιδιά!

.57 .36

τα θανάσιμα αμαρτήματα. Τα εισηγήθηκε η δυτική χριστιανοσύνη και τα ονομάτισε ο πάπας Γρηγόριος ο Μέγας, ο επονομαζόμενος και Διάλογος. Είναι γνωστά, μα τα παραθέτουμε για λόγους καταγραφής: Αλαζονεία, Λαιμαργία, Απληστία, Οργή, Λαγνεία, Ζηλοφθονία, Οκνηρία.

από τον Πέτρο Ψωμά

ήταν ο αριθμός εμμονή του Χένρι Τζον Χάινζ, που έμελλε να γίνει συνώνυμος της… μαγιονέζας. Παρότι η αυτοκρατορία του παρήγε –ήδη από το 1892– πολύ περισσότερες από 57 σάλτσες, εφηύρε εκείνη τη χρονιά το κλασικό πλέον σλόγκαν «57 Varieties». Ακόμα και σήμερα η αλληλογραφία για τα γραφεία της εταιρείας «Heinz», στο Πίτσμπουργκ, φτάνει μέσω της ταχυδρομικής θυρίδας 57, ενώ τα τελευταία ψηφία του τηλεφώνου στην οικία Χάινζ είναι σταθερά 5757!

λέξεις για το «κύμα» αλιεύσαμε σε κείμενο του Αλέξανδρου Εμμανουήλ Παπαδιαμάντη. Ούτε το χαρακτηριστικότερο των αποσπασμάτων του είναι το παρακάτω ούτε από κάποια ειδική ιστορικότητα η φιλολογική σπουδαιότητα διακρίνεται. Αρέσει, απλώς, η λέξη «κύμα» στις «Αριθμίες» και επιλέγουμε με αυτή την έμμεση αναφορά να συμβάλουμε κι εμείς στον διπλό φετινό εορτασμό των 160 χρόνων από τη γέννηση και των 100 από το θάνατο του Κοσμοκαλόγερου των γραμμάτων μας. Ιδού και το εν λόγω κείμενο, ενδεικτικό της γλώσσας και της πένας του: «Παιδίον του γαλανού πόντου νήπιον, χαϊδεμένον της θαλάσσης. Έβρεχε μόλις τους πόδας του κι έφευγε. Ω, τι αύρα δροσερά! Ω, ποία θαλασσία αηδών ψυχή πολυπαθής και πολύτροπος ακούεται να κελαηδεί εκεί εις τα βάθη του πόντου…»

θύματα άφησαν πέφτοντας οι Δίδυμοι Πύργοι της Νέας Υόρκης, την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Μέχρι σήμερα, δέκα χρόνια μετά, τα 1.629 από αυτά έχουν αναγνωριστεί. Οι προσπάθειες ιατροδικαστών και ειδικών επιστημόνων συνεχίζονται, καθώς τα 21.817 υπολείμματα ανθρώπινων σωμάτων που βρέθηκαν στο περίφημο «Σημείο Μηδέν» εξακολουθούν να ερευνώνται. Κατά πώς φαίνεται, όμως, για ελάχιστους ακόμα από τους 1.124 μη ταυτοποιημένους αγνοούμενους θα υπάρξουν νέα αναγνώρισης από δω και πέρα.

.2.573

σκοράρει η λέξη KNOWLEDGE έτσι και αντιστοιχηθεί κάθε της γράμμα με τη σειρά του στο αγγλικό αλφάβητο και αθροιστούν οι αξίες όλων της των γραμμάτων. Δεν είναι παιχνίδι, είναι μια τακτική που συνηθίζεται προκειμένου να υπολογίζεται η αξία μιας λέξης. Οι επί μέρους αξίες των γραμμάτων είναι 1 για το Α, πρώτο γράμμα του αλφαβήτου, 2 για το Β που ακολουθεί κ.ο.κ. Το εντυπωσιακό είναι πως η φράση HARD WORK βαθμολογείται –βάση της ίδιας λογικής υπολογισμού– με 98. Υπερτερεί δηλαδή η ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ της ΓΝΩΣΗΣ.

μήνες για τα Χριστούγεννα! Καλή ακαδημαϊκή χρονιά σε όλους!

.41.615

διαφορετικά επαγγέλματα αντιστοίχισε σε σχετική της έρευνα η Υπηρεσία Εθνικών Στατιστικών με τους μήνες γεννήσεως μερικών χιλιάδων πολιτών. Πού κατέληξε; Στο συμπέρασμα πως ο μήνας γέννησης μπορεί να σημαίνει αυξημένες στατιστικές πιθανότητες να διαλέξει κανείς συγκεκριμένα επαγγέλματα. Ιδού μια ενδεικτική λίστα επαγγελμάτων (στην παρένθεση ο μήνας που είναι το πιθανότερο να έχει γεννηθεί αυτός που θα τα ακολουθήσει): Γιατροί και εισπράκτορες (Ιανουάριος), καλλιτέχνες και τροχονόμοι (Φεβρουάριος), πιλότοι και μουσικοί (Μάρτιος), πολιτικοί (Μάιος), στελέχη επιχειρήσεων και… νομπελίστες (Ιούνιος), οδηγοί τρένων και συγγραφείς (Ιούλιος), οικοδόμοι (Ιούλιος και Αύγουστος), φυσικοί και αθλητές (Σεπτέμβριος) και οδοντίατροι (Δεκέμβριος). Θα προσέξατε ίσως πως η έρευνα δεν κατόρθωσε να αποφανθεί για όσους γεννήθηκαν Απρίλιο, Οκτώβριο ή Νοέμβριο. Μοιρασμένα επαγγέλματα στους γεννηθέντες αυτούς τους μήνες έδειξαν τα ευρήματα. λέξεις της αγγλικής γλώσσας προέρχονται απ’ τα ελληνικά. Από τις 490.000 λέξεις συνολικά που διαθέτει η αγγλική. Τιμή για την ελληνική. Τιμή επίσης και η γνωστή φράση του Μπιλ Γκέιτς για τη γλώσσα μας: «Η ελληνική γλώσσα με τη μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια».

.1 χρωστούμενο απ’ την αρχή της στήλης νούμερο: 100! Πρόκειται για την αξία της λέξης ΑΤΤΙΤUDE, αν ακολουθηθεί η ίδια τακτική υπολογισμού του λεξάριθμου, με τους παραπάνω υπολογισμούς της λέξης KNOWLEDGE και της φράσης HARD WORK. Τι σημαίνει ATTITUDE; Αν δεν έχετε τη… γνώση, δεν είναι δα και καμιά… σκληρή δουλειά να ανατρέξετε σε ένα ελληνοαγγλικό λεξικό.

Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ανακοινώθηκε πρόσφατα πως) χρηματοδοτήθηκαν κατά την τριετία 2007-2009 με συνολικό ποσό 39 εκατομμυρίων ευρώ. Προέκυψαν και θέσεις εργασίας από αυτήν την αθρόα χρηματοδότηση. Μόνο που αυτές οι θέσεις δεν ήταν παρά 1.826. Οι διαιρέσεις δικές σας!

.265 παρομοιώσεις βρίσκει κανείς μέσα στους 15.500 στίχους της Ιλιάδας. Όλους τους στίχους (και, βέβαια, όλες τις παρομοιώσεις) τους/τις μετέφρασε πρόσφατα ο Δημήτρης Μαρωνίτης.

.486

χιλιόμετρα την ώρα είναι η ταχύτητα που αναπτύσσει ο τελευταίας τεχνολογίας συρμός που συνδέει τη Σαγκάη με το αεροδρόμιο Χάτζκου στην Κίνα. Το τρένο κατασκευάστηκε στη Γερμανία και μεταφέρθηκε έτοιμο στην Σαγκάη. Η ταχύτητα που αναπτύσσει –σε μία απόσταση 27 χιλιομέτρων– είναι πράγματι ιλιγγιώδης. Το Αθήνα - Θεσσαλονίκη θα το έκανε σε κάτι παραπάνω από μία ώρα. Αν, και αν, και αν…

.25.000

.19

.707

.91

νίκες σε γκραν-πρι, 68 πολ-ποζίσιον, 76 ταχύτεροι γύροι, 1.473 βαθμοί και 850 εκατομμύρια ευρώ περιουσία. Κάπως έτσι συνοψίζεται με νούμερα η 20ετής πορεία του γερμανού Μίχαελ Σουμάχερ στις πίστες του κόσμου. Ξεκίνησε το 1991, γιορτάστηκε φέτος, προ εβδομάδων, στην πίστα Σπα Φρανκορσάν, του Βελγίου.

δόντια έχει το σαλιγκάρι.

To αυθεντικό 20s-30s cabaret event του Βερολίνου για δύο μόνο εμφανίσεις στην Αθήνα!

α βερολινέζικα media έχουν χαρακτηρίσει το Bohème Sauvage ως ένα πραγματικό ταξίδι στο χρόνο με μοναδική ατμόσφαιρα. Για δύο βράδια το Booze στην καρδιά της Αθήνας μεταμορφώνεται στην κυριολεξία σε βερολινέζικο cabaret των 20s. Η διακόσμηση, οι μουσικές, τα μαθήματα χορού, τα burlesque dance shows, το dresscode θα μας μεταφέρουν εκεί όπου οι άνθρωποι διασκέδαζαν, εν μέσω κρίσης, σαν να μην υπήρχε αύριο…

Επιρροές Bohème Sauvage: Bohème of Paris (Moulin Rouge, Art Nouveau, Burlesque, Tolouse-Lautrec) American Swinging Thirties (Chicago Mafia, Al Capone, Prohibition, Jazzclubs, Speakeasys)

Dresscode: Bohèmian, Burlesque, Cabaret, Cancan, Dandy, Diva, Gigolo, Glamour, Mafia, Moulin Rouge, Rascal, Roaring Twenties, Varieté, Vaudeville, Villain

Music Swing, Charleston, Chanson, Gipsy, Klezmer, Neo-Swing, Russian Folk, Tango, ChaChaChas, Mambos, Rumbas

Dances Lindy Hop (Swing), Charleston, Waltz, Foxtrott, Tango Για πολλούς η περίοδος του Μεσοπολέμου είναι μια εποχή γεμάτη περιπέτεια, μυστήριο, jazz και ερωτισμό. Στην Αμερική ισχύει η ποταπαγόρευση. Τα παράνομα μπαρ και η μαφία κάνουν χρυσές δουλειές, ενώ τα roaring twienties ακολουθεί η Μεγάλη Κρίση του ’29. Στην καρδιά της Ευρώπης, στην περίφημη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», οι τέχνες γνωρίζουν πρωτοφανή άνθηση. Οι κινηματογραφικές αίθουσες κατακλύζονται για το «Νοσφεράτου» του Murnau και το «Metropolis» του Fritz Lang, o Brecht και ο Kurt Weill ανεβάζουν την «Όπερα της Πεντάρας»… Γεννιέται το Bauhaus στην

αρχιτεκτονική. Η κουλτούρα του καμπαρέ μεταδίδεται από το Παρίσι στο Βερολίνο και η Josephine Baker (η πιο ερωτική γυναίκα που είχε δει ποτέ κανείς, σύμφωνα με τον Χέμινγουεϊ) είναι το νέο icon στη γερμανική πρωτεύουσα. Οι γυναίκες δεν υποχρεούνται πια να φορούν τους άβολους και ανθυγιεινούς κορσέδες, μπορούν επιτέλους να φορέσουν κοντά φορέματα και φούστες, να έχουν κοντά χτενίσματα, να καπνίζουν, να εργάζονται έξω από το σπίτι και να ψηφίζουν στις εκλογές. Το Βερολίνο κατακλύζεται από μποέμ τύπους, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, συγγραφείς, δημοσιογράφους και κάθε είδος τυχοδιώκτες. Εξαιτίας του υψηλού πληθωρισμού, ο κόσμος διασκεδάζει στα καμπαρέ σαν να μην υπάρχει αύριο, προσπαθώντας να ξοδέψει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα αφού γνωρίζει ότι αύριο –κυριολεκτικά– δεν θα έχουν ούτε τη μισή αξία! Εικόνες του μέλλοντος, άραγε;

Σε κάθε τεύχος ο ραδιοφωνικός παραγωγός του Εν Λευκώ, Μανώλης Οικονόμου, καθισμένος στο μπαλκόνι του κτήματος Appleton, ατενίζοντας τον ζεστό ήλιο των τροπικών να δύει και να δίνει τη θέση του στη νύχτα, μας διηγείται μια διαφορετική ιστορία με ένα ποτήρι ρούμι στο χέρι. Καθώς όμως ξετυλίγεις το κουβάρι των εξωτικών του ιστοριών, ανακαλύπτεις ότι στην πραγματικότητα δε διαβάζεις, αλλά ακούς τη γνώριμη φωνή του να σ’ τις αφηγείται…

TIM MAIA, THE SOUL OF BRAZIL

ν βρίσκαμε έναν τρόπο να εκτροχιάσουμε το χωροχρονικό συνεχές, θα μπορούσαμε ασφαλώς να γίνουμε πάμπλουτοι από στοιχήματα πάνω σε αγώνες ή άλλα συμβάντα την έκβαση των οποίων θα γνωρίζαμε, έχοντας ταξιδέψει μερικές μέρες ή ώρες μπροστά στο χρόνο. Προσωπικά, θα προτιμούσα να ταξιδέψω στο παρελθόν, βιώνοντας γεγονότα και εποχές που θα με έκαναν πλούσιο σε εμπειρίες. Να πεταγόμουν στο 1951, σε κάποια ζωντανή εμφάνιση του Percy Mayfield στο Los Angeles, αμέσως μετά στο Houston του Texas αρχές δεκαετίας του ’60, να βλέπω με τον πιτσιρικά Doug Sahm δίπλα μου τους Bobby Bland και T-Bone Walker. Ένα βλεφάρισμα αργότερα, παρακολουθώ live του ενήλικου πλέον Doug, αρχές δεκαετίας ’70. Δροσάτη στάση στη Βρετανία για Georgie Fame, Zoot Money, Chris Farlowe, και φυσικά πολλά gigs του David Bowie και των Stones. Σειρά έχουν Κολομβία και Περού για Fruko, Afrosound, Destellos, Lucho Bermudez. Και μετά Βραζιλία στη δεκαετία του ’70, σε συναυλίες του Tim Maia, όταν ακόμα κατάφερνε να

www.apolafste.ypeythina.eneap.gr

πηγαίνει κι αυτός. Γιατί αυτός ο παθιασμένος άνθρωπος και καλλιτέχνης, ο συνεπής σαμποτέρ της κακομοιριάς μα και του ίδιου του του εαυτού, ο πιο ιδιοσυγκρασιακός, ασεβής και αλητήριος βραζιλιάνος καλλιτέχνης, έγινε γνωστός στα 80s για τη συνήθειά του να μην παρίσταται σε κάποιες από τις συναυλίες του. Ήταν ο γλυκός ψευτάκος που σε μια έκρηξη ειλικρίνειας ανακοίνωσε σε κοινό 50.000 ατόμων την προτίμησή του στην μάρκα Antarctica, ενώ σπόνσορας της περιοδείας του ήταν η μπίρα Brahma! Ήταν το σκανδαλιάρικο τυπόνι που μοίραζε LSD στους λογιστές της δισκογραφικής, γιατί πίστευε πως το είχαν άμεση ανάγκη για να σωθούν. Ήταν το παχουλό delivery boy που τσιμπολογούσε από τα προς παράδοση γεύματα, αφού ασφαλώς είχε κάνει διάφορες στάσεις για να παίξει με τους φίλους του. Ήταν όμως και ο άνθρωπος που όρισε μια καινούργια ταυτότητα για τους μαύρους Βραζιλιάνους, ξέφυγε από τους παραδοσιακούς ρόλους και κατέκτησε πλήρη έλεγχο στον ήχο του, κάτι που δεν ίσχυε για τους παγιδευμένους σε στερεότυπα καλλιτέχνες της

Αφηγείται ο Μανώλης Οικονόμου samba ή της bossa nova. Πάνω απ’ όλα ήταν ο αφοσοιωμένος soulman που αβίαστα μετέδιδε το βάθος και την ένταση του συναισθήματος, ο funkster που αφομοίωσε τέλεια το groove των Funkadelic και του Sly, ανοίγοντας το δρόμο για έναν νέο ήχο που θα ανθούσε στη Βραζιλία στη δεκαετία του ’70. Ο Sebastiao Rodrigues Maia γεννήθηκε στην Tijuca του Rio De Janeiro στις 28 Σεπτεμβρίου του 1942, τραγουδούσε από 8 ετών, ήταν το πρώτο από τα πιτσιρίκια της γειτονιάς του που έμαθε κιθάρα, και δίδαξε κατόπιν τους φίλους του – ανάμεσά τους οι μελλοντικοί stars Roberto Carlos και Erasmo Esteves, που αργότερα έγινε γνωστός ως Erasmo Carlos. Με τον Erasmo άκουγαν πολύ αμερικάνικο rhythm & blues στο ράδιο και ήταν μαζί στους Sputniks, που σχημάτισε ο Maia μετά τους Os Tijucanos Do Ritmo. Το 1959 που διαλύθηκαν, ο 17χρονος Tiao ταξίδεψε για τη χώρα που τόσο είχε αγαπήσει από το ραδιόφωνο, χωρίς να υπάρχει το εμπόδιο του φανατικά αντιαμερικανού πατέρα του, που πέθανε εκείνη τη χρονιά. Χωρίς να ξέρει λέξη αγγλικά, με 12 δολάρια στην τσέπη, έμεινε σε έναν γνωστό του

στο Tarrytown της Νέας Υόρκης. Έκανε διάφορες νόμιμες και λιγότερο νόμιμες δουλειές και τραγουδούσε στους Ideals, ένα πενταμελές φωνητικό συγκρότημα. Μετονομάστηκε από Tiao σε Jimmy και κατόπιν Tim, και το ’63 συνελήφθη στη Florida μέσα σε κλεμμένο αμάξι για κατοχή μαριχουάνας, φυλακίστηκε 6 μήνες και απελάθηκε. Όταν γύρισε, είπε σε όλους πως έφυγε από την Αμερική για να μην τον στείλουν στο Βιετνάμ! Ζήτησε τη βοήθεια του Roberto Carlos, ο οποίος τον κάλεσε στην τηλεοπτική εκπομπή του, αλλά το κοινό πάγωσε με τη «φυλακόβια» εμφάνιση του. Ο δρόμος για τη δισκογραφία άνοιξε το 1970, μετά από ένα ντουέτο που έκανε μαζί του η Elis Regina στο δικό του τραγούδι “These Are The Songs”. Το αριστουργηματικό πρώτο του άλμπουμ κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά, λεγόταν “Tim Maia”, όπως και οι 3 επόμενοι δίσκοι του (1971, 1972, 1973), ήταν ένα μείγμα soul και βραζιλιάνικης μουσικής που δεν έμοιαζε με τίποτε άλλο, είχε ταυτότητα, προσωπικότητα και επιτυχία, καθώς ήταν για 24 εβδομάδες στην κορυφή του pop chart. Ακολούθησαν δύο δίσκοι που τους κυκλοφόρησε ταυτόχρονα και αντανακλούν μια σύντομη αλλά έντονη αλλαγή στη ζωή του. Είναι ασφαλώς τα θρυλικά και εξαίρετα Racional Vol. 1 και Vol. 2, άλμπουμ

μανιφέστα της θρησκείας με την οποία «κόλλησε» για περίπου έναν χρόνο, όταν έπιασε στα χέριατουτοβιβλίο «Universe In Disenchantment» στο σπίτι ενός φίλου. Ήταν ένα διάλειμμα και από Tim Maia τις ανθυγιεινές συνήθειές του, καθώς κατανάλωνε τεράστιες ποσότητες φαγητού («Δοκίμασα κάποτε να κάνω δίαιτα για δύο εβδομάδες και έχασα 14 ημέρες» είχε πει χαρακτηριστικά), αλκοόλ και ναρκωτικών όλων των ειδών. Έτρωγε πλέον υγιεινά, κουρεύτηκε, ξυρίστηκε, έκοψε τις ουσίες, ντυνόταν στα άσπρα και υποχρέωσε τα μέλη της μπάντας του να βάψουν σε αυτό το χρώμα όλα τα όργανα! Κάποια στιγμή τσακώθηκε με τον ιδρυτή της θρησκείας και επέστρεψε με ορμή στις παλιές του συνήθειες, την επιτυχία και τη δημοτικότητα, με δίσκους που είχαν τη σωστή δοσολογία disco-funk τραγουδιών με μπαλάντες. Στη δεκαετία του ’80 ξεκινάει το «ξεκούρδισμά» του, με δίσκους που έχουν λίγα καλά τραγούδια, ενώ γίνεται γνωστός για τη συνήθειά του να μην πηγαίνει στις συναυλίες του! Στη δεκαετία του ’90 η ποιότητα των δίσκων του χειροτερεύει αισθητά, όπως και η κατάσταση της υγείας του, κάτι που έμαθε όταν μετά τόσα χρόνια καταχρήσεων πήγε για πρώτη φορά σε γιατρό. Τον Μάρτιο του ’98 κατέρρευσε στη σκηνή κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας και μία εβδομάδα αργότερα, στις 15 Μαρτίου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 55 ετών. «Το πιο ελεύθερο άτομο, που έκανε κάθε στιγμή μέχρι τέλους αυτό που ήθελε, πληρώνοντας τεράστιο τίμημα» (λόγια του φίλου του Nelson Motta) πλήρωσε τελικώς το τελευταίο αντίτιμο. Κάποτε δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε ο William Burroughs γράφοντας πως η γλώσσα είναι ένας ιός από το εξώτερο Διάστημα. Όταν ακούω φωνές όπως του Tim Maia, μου αποκαλύπτεται μία πιθανή ερμηνεία αυτής της πρότασης. Δεν ξέρω πορτογαλικά (βέβαια έχει τραγουδήσει και στα αγγλικά), αλλά αυτό δεν αποτελεί φραγμό στο να μου μεταβιβάσει αυτό που θέλει, η γλώσσα είναι μια επινόηση που την παρακάμπτει, επικοινωνούμε χωρίς αυτήν. Τον ευχαριστώ…

Στα μέσα του 17ου αιώνα, στην κοιλάδα του Nassau ανακάλυψαν ότι με την κατάλληλη επεξεργασία μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αναζωογονητικό αλκοολούχο ποτό αποστάζοντας τη λεπτή και κολλώδη καφέ ουσία από το ζαχαροκάλαμο. Κάπως έτσι γεννήθηκε το Appleton Estate Jamaican Rum. Μετά από χρόνια εμπειρίας ανακαλύφθηκε ότι η διάρκεια που έμενε το ρούμι μέσα στο βαρέλι σε συνδυασμό με το απαλό κούνημα του πλοίου μεταφοράς έδιναν στο ρούμι μια πιο απαλή και ευχάριστη γεύση. Κάθε φιάλη του Appleton Estate περιέχει ένα μοναδικό μείγμα παλαιωμένων ρούμι επιλεγμένων από τον Master Blender. Επιπλέον ο μοναδικός σχεδιασμός των χάλκινων δοχείων απόσταξης, η αργή μέθοδος διύλισης, τα δρύινα βαρέλια παλαίωσης που χρησιμοποιούνται κατά την παραγωγή συμβάλλουν στην ιδιαίτερη αίσθησή του. Η αφοσίωση στην τελειότητα, η χειροποίητη παραγωγή, αλλά και η γνησιότητα της συνταγής απαιτούν μία χρονοβόρα αλλά και μαγευτική διαδικασία, εξασφαλίζοντας έτσι ότι το Appleton Estate δεν είναι απλώς ένα ακόμα ρούμι, αλλά ένα από τα καλύτερα στον κόσμο…

Μήπως εκτός από την παραφροσύνη που προκαλεί η οικονομική κρίση, να μοιραζόμασταν και κάτι άλλο; Το σαλόνι του σπιτιού μας, τα έξοδα και το ενοίκιο, τις νύχτες και τις μέρες μας; Η συγκατοίκηση, άγνωστη μέχρι πρό τινος στην Ελλάδα, εξαπλώνεται ραγδαία – φέρνοντας ακόμα και άγνωστους ανθρώπους κάτω από την ίδια στέγη. Ξεκίνησαν με στόχο να μειώσουν τα έξοδα και ανακαλύπτουν μια νέου τύπου οικογένεια.

ριν από 3 χρόνια σκέφτηκα να παρατήσω την προβλέψιμη ζωή στην Πάτρα και να έρθω στην Αθήνα ακολουθώντας το μεγάλο όνειρο που λεγόταν δραματική σχολή. Ωραία η απόφαση, όμως φράγκα δεν έπαιζαν… Μόλις είχα τελειώσει το στρατό και ήμουν άνεργος. Τα μηνιαία χρήματα που μπορούσαν να μου στείλουν οι γονείς δεν έφταναν ούτε για ζήτω. Άρα, το εργάκι που είχα τόσο καλά πλάσει στο μυαλό μου γρήγορα εξατμίστηκε… «Παιδί μου, μην τρελαίνεσαι, θα μείνεις σε μένα, θα μείνουμε μαζί εδώ στο πατρικό της μάνας μου, δε θα πληρώνεις νοίκι, απλώς θα επωμιστείς τους λογαριασμούς του σπιτιού για να νιώθεις ότι είναι συγκατοίκηση και όχι φιλοξενία» μου

είπε η φίλη Ιωάννα στο τηλέφωνο και μέσα σε μια νύχτα μάζεψα τα μπογαλάκια μου και εγκαταστάθηκα στο σπίτι με το μεγάλο κήπο! Και το όνειρο ξεκινάει… Με την Ιωάννα μείναμε μαζί για ένα χρόνο και σίγουρα της οφείλω πολλά… Τις νύχτες που γύρναγα από τη σχολή και η Ιωάννα από τη δουλειά μαζευόμασταν στην κουζίνα, τρώγαμε (είναι καταπληκτική μαγείρισσα) και μοιραζόμασταν σκέψεις, εμπειρίες και αγωνίες, γελούσαμε και καταλαβαίναμε τα λόγια του Λειβαδίτη: «ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει»… Σίγουρα δεν ήταν όλα ρόδινα. Και πλακω-

θήκαμε, και ψιλοβριστήκαμε για τις δουλειές του σπιτιού και θυμώσαμε για τις «ώρες κοινής ησυχίας» και για τα άτομα που βάζαμε στο σπίτι, αλλά δεν χαλάσαμε τις καρδιές μας. Στο τέλος, τα όμορφα έχουν ισχύ στο χρόνο. Και τώρα συγκατοικώ. Πριν από ένα χρόνο ο φίλος μου ο Κώστας αποφάσισε να έρθει στην Αθήνα και κατευθείαν σκεφτήκαμε να μείνουμε μαζί. Μοιραζόμαστε τα έξοδα του σπιτιού στο μισό, ας πούμε ότι μοιραζόμαστε και τις δουλειές του σπιτιού (εγώ βαριέμαι ή δεν έχω χρόνο για φασίνα) και παράλληλα διηγούμαστε τα λάθη και τα πάθη μας στο μικροσκοπικό μπαλκόνι μας με θέα την Ακρόπολη…*

Φωτογραφίες: Κώστας Χατζηδάκης

«Η συγκατοίκηση δεν είναι λύση γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι έχουν να κερδίσουν μόνο μείωση των μηνιαίων εξόδων τους, αλλά γι’ αυτούς που τους αρέσει να μοιράζονται και να προσφέρουν» αναφέρει ο 30χρονος Κωνσταντίνος, κοινωνιολόγος, που συγκατοικεί στο Παγκράτι με τη φίλη του Φωτεινή. Ένα απόγευμα, έπειτα από κατανάλωση μιας ντουζίνας μπίρες, αποφάσισαν να ενώσουν τις μοναξιές τους. Η συγκατοίκησή τους –όπως τονίζουν και οι δύο– ήταν πρώτα επιλογή και μετά ανάγκη. Ρωτάω την 27χρονη βιολίστρια Φωτεινή τι έχει μάθει από τον συγκάτοικό της εδώ και 8 μήνες που ζουν κάτω από την ίδια στέγη: «Ο Κωνσταντίνος στόλισε την γυναικεία μου φύση με πλουμιστές δόσεις ανδρικής ψυχραιμίας, η παρέα του μετέτρεψε τη διαδικασία του μαγειρέματος σε παιχνίδι και του φαγητού σε πολύωρη λεκτική αντιπαράθεση, μα πάνω απ’ όλα είχα έναν καλό ακροατή να με αντέχει ολημερίς και ολονυχτίς να γκρινιάζω ή να παίζω μουσική (ήρωας!)».

* Λίγο πριν πάμε τυπογραφείο, προέκυψε μια αλλαγή που αξίζει να καταγραφεί…Πλέον δεν συγκατοικώ με τον Κώστα. Στην περίπτωσή μας η συγκατοίκηση πέτυχε, η φιλία απέτυχε. Δεν πειράζει, την περίοδο αυτή ψάχνω συγκάτοικο, ψήνεται κανείς;

Του Λάμπρου Αραπάκου (larapakos.blogspot.com)

Η κουζίνα του καλού συγκατοί κου

Μαγειρεύεις για το συγκάτοικό σου; Για τους φίλους σου; Το «Υποβρύχιο» άνοιξε τον «Τσελεμεντέ» του και βρήκε δύο εύκολες, γρήγορες, νόστιμες και δοκιμασμένες συνταγές που θα σε μετατρέψουν σε master chef (και οι φίλοι σου θα πάθουν πλάκα με το γαστρονομικό ταλέντο σου)!

Πίτα «πανδαισία» Την Κυριακή που θα είσαι χαλαρός από μαθήματα και υποχρεώσεις, πες στο συγκάτοικό σου ότι θα μαγειρέψεις! Καλέστε και τους φίλους σας και μάγεψέ τους! Α, πέρνα και από το video club για καμιά καλή ταινία (π.χ., «Ασυγκράτητη οργή» του Takeshi Kitano – θα σας αρέσει σίγουρα) και φτιάξε μια κινηματογραφική βραδιά τρώγοντας πίτα «πανδαισία» (όνομα και πράγμα).

ΥΛΙΚΑ (για 4 μερίδες) 1 έτοιμη ζύμη για τάρτα 2 πιπεριές (πράσινες και κόκκινες) σε κύβους 1 μικρή μελιτζάνα σε κύβους ½ κολοκυθάκι σε κύβους 1 κρεμμύδι σε κύβους 4 τομάτες σε κύβους 50 γρ. μουστάρδα Hellmann’s mild 10 γρ. παρμεζάνα τριμμένη αλάτι και πιπέρι Λίγο ελαιόλαδο

Αρχικά ζεσταίνεις το λάδι στο τηγάνι. Έπειτα προσθέτεις τα λαχανικά και τα ανακατεύεις μέχρι να μαγειρευτούν για 15’. Προσθέτεις τη μουστάρδα και συνεχίζεις το καλό ανακάτεμα. Επόμενο βήμα είναι να προετοιμάσεις τη ζύμη σύμφωνα με τις οδηγίες. Βάζεις το μείγμα πάνω στη ζύμη, την πασπαλίζεις με παρμεζάνα και στο τέλος την ψήνεις στο φούρνο για 20 με 30’.

Καλή κινηματογραφική όρεξη!

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Προστασίας Ενοικιαστών, δικηγόρο Άγγελο Σκιαδά, ο αριθμός των συγκατοικούντων τα τελευταία δύο χρόνια έχει αυξηθεί 25 με 30% λόγω της οικονομικής δυσπραγίας. Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που ακούει στο γραφείο του συλλόγου (Μενάνδρου 66, Ομόνοια) σχετικά με τη συγκατοίκηση; «Το βασικότερο πρόβλημα είναι όταν ο ένας από τους δύο βρίσκεται σε αδυναμία να πληρώσει το ενοίκιο, τότε ο άλλος –επειδή είναι κοινό το μισθωτήριο– καλείται να πληρώσει ολόκληρο το ενοίκιο». Από τη συζήτηση με τον κ. Σκιαδά μαθαίνουμε για μια νέα μορφή συγκατοίκησης. «Υπάρχουν αρκετοί ιδιοκτήτες που έχουν ένα μεγάλο σπίτι και νοικιάζουν δωμάτια και κοινόχρηστους χώρους. Αυτό ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια με τους οικονομικούς μετανάστες και τώρα έχει επεκταθεί σε αρκετούς Έλληνες. Ουσιαστικά, γυρίζουμε στη μεταπολεμική εποχή που υπήρχε το φαι-

νόμενο της εκμίσθωσης δωματίου. Επίσης, παλιότερα η συγκατοίκηση γινόταν ανάμεσα σε φίλους και κυρίως στους φοιτητές. Τώρα ακόμα και μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες αναζητούν συγκάτοικο και πολλές φορές είναι τόσο πιεσμένοι οικονομικά που ψάχνουν να βρουν ακόμα και κάποιον άγνωστο». Ζωντανό παράδειγμα, η 46χρονη Λία, δημόσια υπάλληλος από τη Θεσσαλονίκη, που έβαλε αγγελία σε γνωστό site για να βρει συγκάτοικο. «Δεν τα βγάζω πέρα με τη δόση του δανείου και αποφάσισα να συγκατοικήσω. Εάν δεν υπήρχε οικονομική ανάγκη δεν θα έβαζα κανέναν μέσα στο σπίτι μου. Τα λεφτά που θα μου δίνει ο συγκάτοικος θα πηγαίνουν στην τράπεζα, υπολογίζω ότι θα γλιτώνω 300 ευρώ». Οι περισσότεροί φίλοι της Λίας συγκατοικούν ή έχουν οικογένεια, κατά συνέπεια ο μόνος τρόπος για να ψάξει για συγκάτοικό ήταν το internet. «Δε φοβάμαι να βάλω σπίτι μου έναν άγνωστο…

Λόγω της οικονομικής κατάστασης και των δυσκολιών που περνάμε, όλα τα ρισκάρεις» εξηγεί η Λία – που αυτές τις μέρες περιμένει τη νέα της συγκάτοικο. Η οικονομική κρίση και το γεγονός ότι είχε μείνει για ένα διάστημα χωρίς δουλειά οδήγησαν τον δημοσιογράφο Νικήτα Καραγιάννη να αποδεχτεί την πρόταση του φίλου του Σπύρου να μετακομίσει μαζί του. Τελικά, στο πρόσωπο του φίλου του ανακάλυψε μια νέα οικογένεια: «Τα όρια, οι αντοχές και η ευελιξία δοκιμάζονται και μάλιστα έντονα. Μέσα από μια συγκατοίκηση οι εμπλεκόμενοι “απογυμνώνονται” αποκαλύπτοντας τον πραγματικό τους εαυτό. Ναι, πολλοί συγκάτοικοι καταλήγουν να μην μιλούν μεταξύ τους, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο κανόνας. Πρέπει να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός για να πετύχει μια συγκατοίκηση. Με τον συγκάτοικο γίνεσαι οικογένεια, δένεσαι. Όταν εσύ είσαι χάλια, σε βοηθάει να

Άγγελος Σκιαδάς, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Προστασίας Ενοικιαστών

Η κουζίνα του καλού συγκατοί κου

Τρέχεις όλη μέρα στη σχολή και δεν προλαβαίνεις να μαγειρέψεις. Μαζεύεσαι τα βράδια σπίτι με τους συγκάτοικους ή τους φίλους σου και δεν ξέρεις τι και πώς να μαγειρέψεις; Στο www. hellmanns.gr θα βρεις πολλές και ενδιαφέρουσες συνταγές που γίνονται στο άψε -σβήσε. Να, για παράδειγμα, τα γρήγορα Αβγά «λούνα παρκ»!

Αβγά «λούνα παρκ» ΥΛΙΚΑ (που στάνταρ υπάρχουν σε κάθε φοιτητικό ψυγείο)

ξεχάσεις λίγο το πρόβλημά σου, και το αντίθετο. Δεν αισθάνεσαι μοναξιά και αυτό είναι πολύ σημαντικό, επειδή σήμερα η μοναξιά είναι κοινός παρονομαστής πολλών ανθρώπων». Αυτό το ισχυρό οικογενειακό δέσιμο ανάμεσα σε συγκατοίκους που αναφέρει ο Νικήτας υπάρχει έντονα στο σπίτι του Πάρη και της Ιωάννας. Είναι 20 χρόνων, γνωρίστηκαν στη σχολή μαγειρικής που σπούδαζαν στη Θεσσαλονίκη, έγιναν φίλοι και πριν από ένα χρόνο, αφού πήραν το πτυχίο τους, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη γενέτειρά τους και να δοκιμάσουν την τύχη τους στην πρωτεύουσα. Βρήκαν ένα μικρό σπίτι στου Γκύζη και, εκτός από το ενοίκιο και όλους τους λογαριασμούς, μοιράζονται και το ίδιο δωμάτιο. «Μέσα σ’ αυτόν το χρόνο έχω μάθει να είμαι πιο αυτόνομος, πιο ανθεκτικός, πιο υπομονετικός, έχω μάθει να σέβομαι τον άλλον, να κάνω υποχωρήσεις, να συνεργάζομαι» αναφέρει ο Πάρης και συμπληρώνει η συγκάτοικός του: «Η συγκατοίκηση σε βοηθάει να μάθεις τον εαυτό σου καλύτερα και παράλληλα να δημιουργήσεις δυνατούς δεσμούς με τον άνθρωπο που μένεις μαζί». Ρωτάω τον Πάρη, εάν του έφταναν τα λεφτά, θα προτιμούσε να έμενε μόνος του; «Έχω δεθεί τόσο πολύ με την Ιωάννα που θα ένιωθα πολύ μόνος εάν έμενα μόνος σ’ ένα σπίτι».

8 αβγά (χτυπημένα καλά) 50 ml ελαιόλαδο 1 μεγάλη φρέσκια τομάτα τριμμένη 160 γρ. κέτσαπ Hellmann’s 1 πιπεριά πράσινη ψιλοκομμένη ½ κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο πιπέρι και αλάτι

Πρώτα ρίχνεις σε ένα τηγάνι το ελαιόλαδο, το ψιλοκομμένο κρεμμύδι και την πιπεριά και τα σοτάρεις ελαφρά. Βάζεις την τριμμένη τομάτα και τη μαγειρεύεις μέχρι να φύγουν τα περισσότερα υγρά της. Προσθέτεις την κέτσαπ και μόλις πάρει μια ελαφριά βράση ρίχνεις τα αβγά. Στο τέλος ανακατεύεις όλα τα υλικά μαζί έως ότου τα αβγά μαγειρευτούν και δέσουν.

Καλά μαγειρέματα!

Και ο γνωστός ηθοποιός Αλέκος Συσσοβίτης συγκατοικεί με τον καλύτερό του φίλο. Η συγκατοίκηση τους προέκυψε πολύ απλά. Ο Αλέκος έψαχνε σπίτι και ο κολλητός τού πρότεινε μέχρι να βρει να μείνει σπίτι του... Τελικά κόλλησαν και συνυπάρχουν στο ίδιο σπίτι εδώ και 2,5 χρόνια. «Το σπίτι είναι μεγάλο και άνετο – δεν στριμωχνόμαστε, υπάρχει αυτονομία». Προβλήματα στη συγκατοίκησή τους δεν υπάρχουν. Είναι 30 χρόνια κολλητοί και, κατά συνέπεια, η σχέση τους είναι δοκιμασμένη. «Δεν συγκατοικήσαμε για οικονομικούς λόγους, όμως βολεύει και οικονομικά. Γίναμε όλοι άπληστοι και παράλληλα κλειστήκαμε στον εαυτό μας και έρχεται τώρα η πραγματικότητα που μας πιέζει ν’ ανοίξουμε, να μοιραζόμαστε περισσότερο, και (γιατί όχι;) να μάθουμε να ζούμε με κάποιον άλλο άνθρωπο» λέει ο Αλέκος Συσσοβίτης. Για το τέλος, κρατάω τα λόγια της συντάκτριας του περιοδικού μας Αλεξάνδρας Κ*, που από το 2007 έως το 2010 μοιραζόταν το ίδιο σπίτι με άλλα οχτώ άτομα! «Πλατεία Μαβίλη, 130 τ.μ., το σπίτι του Μικέ με τις τυρόπιτες. Στην αρχή ήμασταν δύο, η Τζίνα κι εγώ. Βάφω κάθε δωμάτιο κι άλλο χρώμα, αλλά το σπίτι μού ζητάει κάθε δωμάτιο κι άλλον άνθρωπο. Έξι μήνες μετά, μετράω οχτώ κεφάλια. Μόνιμους. Στην κουζίνα, καλημερίζω άγνωστους που έχουν ξεμείνει από την προηγουμένη. Στο σαλόνι προβάρουν μία χορογραφία, «περνάνε» λόγια, Σέξπιρ, Χατζιδάκις, Archive με πουέντ, η Δήμητρα σχεδιάζει ένα σπίτι στη Σίφνο, η Τζίνα διαβάζει για τις παθήσεις του αμφιβληστροειδούς. Κανείς για σφουγγάρισμα; Κανείς. Τρία πολύβουα χρόνια και η σκόνη ευθέως ανάλογη της αγάπης».

Να είσαι ο εαυτός σου. Εάν νιώθεις ότι δεν είσαι προσαρμοστικός, καλύτερα να μην το κανείς. Κωνσταντίνος Να είσαι σίγουρος για το άτομο που θα μείνεις μαζί του. Εάν έχεις αμφιβολίες, μην το τολμήσεις. Ιωάννα Μη συγκατοικήσεις μόνο για οικονομικούς λόγους. Να είναι περισσότερο επιλογή απ’ ό,τι ανάγκη. Φωτεινή. Να είσαι δοτικός, να προσφέρεις πολλά, για να πάρεις περισσότερα. Αλέκος Το «εγώ» πρέπει να γίνεται «εμείς», διαφορετικά θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Ο χώρος του καθενός είναι ιερός. Είναι πολύ εύκολο να ξεπεράσει ο ένας τα όρια του άλλου... Όσο περισσότερη εμπιστοσύνη υπάρχει τόσο ευκολότερη είναι η κατάσταση. Νικήτας Να κάνεις υποχωρήσεις και να καταλαβαίνεις τις ανάγκες του άλλου. Πάρης Στο καθάρισμα του σπιτιού, στα ψώνια, στους κοινούς λογαριασμούς να υπάρχει ίση συμμετοχή και απόλυτη συνέπεια. Λία Να αφεθείς, να εμπιστευτείς να συν-υπάρξεις πραγματικά. θα δεις, θα γίνεις πιο πλούσιος! Φωτεινή

Εκεί που ήσουν μέσα στον ενθουσιασμό που πέρασες στη σχολή που ήθελες, προσγειώνεσαι ανώμαλα από το άγχος των γονιών σου για τα έξοδα της εγκατάστασής σου. Έτσι αρχίζεις να σκέφτεσαι το ενδεχόμενο της συγκατοίκησης. Άλλωστε η ιδέα της συγκατοίκησης πάντα ήταν συνυφασμένη με τη φοιτητική ζωή. Το ενοίκιο μοιράζεται στα δύο, το ίδιο και τα ψώνια, οι λογαριασμοί και τα κοινόχρηστα. Επιπλέον, δεν νιώθεις ποτέ μοναξιά και υπάρχει και ένας άνθρωπος δίπλα σου σε ώρα ανάγκης. Της Βασιλικής Γραμματικογιάννη

STORA | κρεβάτι-σοφίτα 289,00 €

HEMNES | Κρεβάτι με 3 συρτάρια 299,00 €

ς φοιτητής πλέον αφήνεις το άνετο σπίτι των γονιών σου για ένα μικρότερο που θα πρέπει να το μοιραστείς με έναν συγκάτοικο. Πρέπει να είναι ένα σπίτι που να μπορείς να διαβάζεις και να αποτελεί καταφύγιο από το στρες που κουβαλάς. Πρέπει να είναι ένα μέρος που θα απολαύσεις μια ταινία ή θα χαλαρώσεις διαβάζοντας ένα βιβλίο.

Φυσικά, υπάρχουν τρόποι να δημιουργήσεις την τέλεια όαση για τη φοιτητική σου ευδαιμονία.

Βέβαια, υπάρχει και ο συγκάτοικός σου. Πρέπει να συζητήσεις μαζί του τι έχει στο μυαλό του. Γιατί μπορεί η συγκατοίκηση να έχει τα θετικά της, έχει όμως και τα αρνητικά της. Δεν αποφασίζεις μόνος. Για να κυλήσει ομαλά θα πρέπει να μπουν όρια και κανόνες που θα είναι σεβαστοί και από τις δύο πλευρές. Αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να συντονιστείς ακριβώς με τις επιθυμίες του και να αποτραπείς από το να εκφράσεις τον εαυτό σου. Θα είστε και οι δυο πιο χαρούμενοι εάν σεβαστείτε ο ένας τα δικαιώματα του άλλου. Κάντε, λοιπόν, καλή αρχή με το να διακοσμήσετε από κοινού το χώρο σας. Κατ’ αρχήν πρέπει να κάνετε σωστή εκτίμηση του χώρου και των αναγκών σας για να σχεδιάσετε ένα concept plan. Είναι σίγουρο ότι θα σκεφτείτε πως ο χώρος δεν είναι αρκετός, όταν όμως κάνετε μια βόλτα στα καταστήματα ΙΚΕΑ θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν τόσες λύσεις για τη σωστή εκμετάλλευση του χώρου που στο τέλος το σπίτι σας θα δείχνει μάλλον σοφιστικέ και λουσάτο, παρά ένας μικρός χώρος που ζεις από ανάγκη.

στα κρεβάτια δεν περιλαμβάνονται τα στρώματα και τα λευκά είδη

Στην ΙΚΕΑ μπορείς να βρεις πολύ έξυπνες και πολυλειτουργικές λύσεις για να εξοπλίσεις το σπίτι σου.

TIPS:

έες και γεμάτος ιδ ρίσκε( 2 1 0 2 ηβ ΙΚΕΑ ή ζωή) ήδ τάλογος Ο νέος Κα λύτερη καθημεριν ρθει ακόμα σπίτι μια κα ν έχει έ στο λύσεις για 00 σπίτια. Εάν δε εις online .0 ίσ 0 λ λ 0 υ .0 φ 3 ε ε ξ ται σ είς να τον σου, μπορ a.gr. www.ikΙΚeΕΑ παραμένουν στα2θ.ε201 όγου υγούστου ου καταλ Oι τιμές τ ουν μέχρι τις 15 Α χύ ές και ρές και ισ προσφορ , ις ε σ ώ τ α, εκπ το θεις τα νέ άνε like σ Θες να μά ισμούς της ΙΚΕΑ; Κ eece ή follow gr διαγων om/ikea ebook.c er.com/ikea_gr c a .f w w w er twitt στο twitt

MYDAL | κουκέτα 169,00 €

BRIMNES | κρεβάτι με αποθήκευση 179,00 € Ξεκινήστε από την επιλογή των χρωμάτων του σπιτιού. Συνήθως τα φωτεινά χρώματα είναι καλή επιλογή, επειδή δείχνουν μεγαλύτερο το χώρο και αναδεικνύουν τα υφάσματα των επίπλων. Στη συνέχεια καλό είναι να επιλέξετε έπιπλα που χρησιμοποιούνται με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα, το μονό κρεβάτι HEMNES από την ΙΚΕΑ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν καναπές, ενώ μπορεί να μετατραπεί και σε διπλό κρεβάτι τραβώντας το ντιβάνι με μηχανισμό που κρύβεται από κάτω, παράλληλα τα τρία συρτάρια χρησιμεύουν σαν αποθηκευτικοί χώροι για το πάπλωμα και τα μαξιλάρια σας. Για τραπεζάκι μέσης μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον πάγκο SIGURD από την ΙΚΕΑ από μασίφ ξύλο σημύδας και να το μετατρέπετε σε καναπεδάκι βάζοντας του πάνω μαξιλάρια όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Μια γυμνή και ημιτελής βιβλιοθήκη μπορεί να είναι ό,τι ζητούσες πάντα. Η σειρά IVAR από την ΙΚΕΑ, από ακατέργαστο ξύλο που μπορεί να υποστεί επεξεργασία με λάδι, κερί ή και να βαφτεί, θα δώσει τη δική σου οπτική και θα δημιουργήσει ένα λειτουργικό κομμάτι που θα προέρχεται από σένα. Επιπλέον στη δεξιά και αριστερή πλευρά της βιβλιοθήκης μπορείς να τοποθετήσεις δυο ντουλάπες για ρούχα καλυμμένες με κουρτίνες και να δώσεις στο χώρο σου ένα cottage style, που θα κλέβει τη ματιά του επισκέπτη σου, ενώ συγχρόνως θα

SIGURD | πάγκος 79,00 €

έχεις εξοικονομήσει περισσότερο χώρο για την γκαρνταρόμπα σου. Εάν είστε κορίτσια, προσθέστε και λίγη γυναικεία λάμψη. Η κρεβατοκάμαρα, ιδιαίτερα όταν είναι μικρή, απαιτεί και τα περισσότερα. Είναι προφανές ότι ένα κρεβάτι με αποθηκευτικούς χώρους είναι προτιμότερο από ένα απλό κρεβάτι. Μια άλλη έξυπνη ιδέα είναι η λύση της κουκέτας, η οποία αφήνει ελεύθερο το χώρο κάτω από το κρεβάτι για να τοποθετήσεις το γραφείο σου ή να δημιουργήσεις τον προσωπικό σου χώρο χαλάρωσης και διαβάσματος με μια άνετη πολυθρόνα. Τέλος, βάλε μια ακόμη δική σου πινελιά στο διαμερισματάκι σου. Δοκίμασέ το με τον τοίχο σου. Στόλισέ τον με τη δική σου διακοσμητική φαντασία. Κρέμασε έναν μαυροπίνακα και δημιούργησε ένα μοντέρνο κομμάτι τέχνης, που μπορεί να αλλάζει κάθε φορά που έχεις έμπνευση. Συγχρόνως μπορεί να λειτουργήσει ως μέσον ανταλλαγής μηνυμάτων με τον συγκάτοικό σου. Εμπνεύσου και δημιούργησε. Κάνε το design του σπιτιού σου, κάνε νέους φίλους, γνώρισε καινούργιους ανθρώπους, βγες και διασκέδασε. Έχεις αλλάξει σελίδα, κάνε μια νέα αρχή και άφησε τον ντροπαλό μαθητή πίσω σου. Είναι η ευκαιρία να γίνεις ο άνθρωπος που πραγματικά θέλεις. Μη φοβάσαι.

ΑΡΠΑΞΕ ΤΗΝ.

ODDA | μονό κρεβάτι 159,00 €

Η ΜΑΓ(Ε)ΙΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ Ποιο είναι αυτό το ετήσιο «gathering» που έχει χαρακτηρισθεί ως το απόλυτο εγκεφαλικό συνέδριο; Γιατί γίνεται τόσος ντόρος γι’ αυτό; Πόση τέχνη προϋποθέτει μια ανατροπή; Και πόσες ανατροπές απαιτούνται για να γεννηθεί η τέχνη; Συνέντευξη στον Βαγγέλη Δαβιτίδη

ια τους ανθρώπους του TEDxAthens ανατρεπτικό είναι οτιδήποτε μπαίνει σε ένα βαλτωμένο σύστημα, το αναθεωρεί πλήρως και το κατευθύνει σε μια εντελώς διαφορετική συνέχεια. Πρακτικά είναι αυτό που έκανε η Wikipedia, αυτό που έχει κάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό το Twitter με τα νέα μέσα, το Facebook με τον τρόπο που δικτυωνόμαστε, η επιστήμη της μοριακής κουζίνας στη γαστρονομία. Ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας, ο 24χρονος Δημήτρης Καλαβρός, αναλαμβάνει να μας «διακτινίσει» στον κόσμο του TED. Κατά κάποιον τρόπο η πορεία του ίδιου είναι ενδεικτική και της φιλοσοφίας του TED. Αν και οι σπουδές του είναι στα νομικά, το πάθος του για την τεχνολογία τον οδήγησε να δημιουργήσει το www.away.gr το οποίο παρακολουθεί τα νέα της on line επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα. Εδώ και τρεις μήνες συνεργάζεται με τη γερμανική HackFwd, η οποία επενδύει σε πρωτοποριακές ιδέες νέων ανθρώπων στο διαδίκτυο.

- Πώς ξεκίνησε το TEDxAthens; «Το 2009 το TED έδωσε τη δυνατότητα να διοργανώνονται ανεξάρτητα events υπό την αιγίδα του σε τοπικό επίπεδο. Εκείνη την ημέρα προετοιμαζόμουν για να δώσω την επομένη εξετάσεις στο τελευταίο μου μάθημα στην Αγγλία και δεν ήθελα για κάποιο λόγο να διαβάσω. Ήμουν στο Facebook όταν είδα την ανακοίνωση “δημιούργησε το δικό σου Tedx event”». - Αν ήσουν, δηλαδή, πιο… διαβαστερός μπορεί να μην το είχες κάνει… «Χα-χα, ισχύει! Παρακολουθούσα το TED δύο χρόνια ήδη και σκέφτηκα ότι θα είχε πολύ ενδιαφέρον να έρθει αυτό το format συνεδρίου στην Ελλάδα. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον η χώρα να εκπροσωπείται σ’ έναν παγκόσμιο θεσμό μ’ αυτό τον τρόπο.

Και, επίσης, ήμουν περίεργος τι αποδοχή θα είχε στην Ελλάδα ένα TED. Έτσι ξεκίνησε, δίχως πολλή σκέψη». - Και πλέον είστε μια ομάδα 35 ανθρώπων που στήνει το TEDx. «Σωστά, και το 2009 ήμασταν μόλις πέντε! Η αύξηση της ομάδας είναι καθαρά οργανική. Έχει προκύψει μέσα από την ανάγκη του event να μεγαλώσει. Δεν είχαμε ένα πλάνο που έλεγε ότι τον πρώτο χρόνο θα έχουμε πέντε άτομα στην ομάδα μας ή 15 τον δεύτερο και 35 στο τρίτο». - Όλη η ομάδα ασχολείται εθελοντικά; «Ναι. Πρόκειται για εθελοντές από διαφορετικά επιστημονικά και επαγγελματικά πεδία. Αν το τρέχαμε επί πληρωμή δεν θα ήταν το ίδιο. Άλλωστε, ένας από τους

βασικότερους κανόνες του TED είναι ότι και οι ομιλητές δεν πληρώνονται. Αρκετοί από αυτούς είναι πολύ γνωστοί άνθρωποι, με εξαιρετικά “σφιχτό” πρόγραμμα. Η συνολική εμπειρία της συμμετοχής σε μια τέτοια εκδήλωση είναι το κέρδος γι’ αυτούς». - Ποιο είναι το κοινό σας; «Είναι ο ενεργός πυρήνας μιας κοινωνίας η οποία θέλει να προχωρήσει μπροστά, να εξελιχθεί και ν’ αλλάξει τα κακώς κείμενα. Αντιλαμβανόμενοι όλοι, ο καθένας από τη σκοπιά του, ότι η κοινωνία αυτή τη στιγμή διανύει μια πολύ έντονη μεταβατική περίοδο. Υπάρχουν άνθρωποι, νέοι ή λιγότερο νέοι, οι οποίοι θέλουν να αποτελέσουν τη μαγιά του αύριο, τη δημιουργική δύναμη του τόπου. Το TEDx ανατρέπει τη λογική τού ότι είσαι ο μοναδικός ο οποίος σκέφτεται με αυτό τον τρόπο.

TED

ση αφιερωμένη στις ρδοσκοπική οργάνω Το TED είναι μια μη κε ε ως τετραήμερο συνέ διαδοθούν». Ξεκίνησ κο ο όν χρ «ιδέες που αξίζει να το α φορά πριν από 25 χρόνια. Μι δριο στην Καλιφόρνια μοιράζονται τις ιδέες ο σμ κό τον ο τητες από όλ t ρυφαίες προσωπικό logy Entertainmen ΤΕD σημαίνει Techno οίο οπ το και τις πράξεις τους. α σμ ρύ φά νεται και σε ένα πιο ευ Design, αλλά επεκτεί ς στοχαστές του ου έν σμ ευ πν εμ ό τους πιο προσφέρει γνώση απ από ανθρώπους που ιρία σε μια κοινότητα κόσμου και την ευκα ν και να ανταλλάξουν γιο να συναναστραφού διψούν για το καινούρ κατευθύνει προς μια ν στοχεύει στο να σε ιδέες. Η εκδήλωση δε α ή οτιδήποτε. Θέλει μια συγκεκριμένη ιδέ συλλογιστική ή προς τα. Ουσιαστικά εσύ ά διαφορετικά πράγμα να σε εκθέσει σε πολλ οσωπικότητάς σου. Το τις ιδέες βάσει της πρ α αξιολογείς όλες αυτές ασία σου, την εμπειρί τεύεις, την ιδιοσυγκρ οι ωπ θρ τι σ’ απασχολεί, τι πισ άν , ες ήμον –επιχειρηματίες, επιστ σου. Το ποικίλο κοινό όσο και οι ομιλητές, κό κτι λη ταπ κα εδόν τόσο της τέχνης– είναι σχ nk Gehry, Bill Bill ιλαμβάνονται και οι Fra rd στους οποίους συμπερ , Paul Simon, sir Richa , Bono, Annie Lennox Gates, Jane Goodall Starck. Branson και Philippe

Υπάρχει μια ισχυρή ομάδα ανθρώπων και ποσοτικά και ποιοτικά, που θέλουν να κάνουν πράγματα ο ένας με τον άλλον. Το μήνυμά μας είναι “Γνωριστείτε και προχωρήστε”».

λοντών της Wikipedia. Οι άνθρωποι που παίρνουν μέρος στο TEDx είναι της αντίληψης ότι πρέπει να γίνονται πράγματα και συνέργειες».

- Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Wikipedia και η βιβλιοθήκη της Βέροιας. «Ακριβώς, και μάλιστα πολύ φωτεινό. Δύο από τους περσινούς μας ομιλητές, ο Γιάννης Γιανναράκης, συντονιστής της ελληνικής προσπάθειας της Wikipedia, και ο Δημήτρης Πρωτοψάλτου από τη –βραβευμένη από το ίδρυμα του Bill Gates– δημοτική βιβλιοθήκη της Βέροιας γνωρίστηκαν στο TEDx. Η συνάντησή τους έγινε η αιτία να ξεκινήσουν ένα ανοιχτό κάλεσμα στους κατοίκους της Βέροιας να περάσουν κάποιες μέρες στη βιβλιοθήκη της πόλης, εμπλουτίζοντας τη Wikipedia, έχοντας τη βοήθεια των εθε-

- Θα μας αποκαλύψεις κάποιους ομιλητές που θα έχουμε την τύχη να ακούσουμε; «Ο Sebastian Lindstrom είναι ένας 27χρονος Σουηδός, πρώην μέλος των ειδικών δυνάμεων, ο οποίος τα παράτησε όλα ξαφνικά και πήγε στην Αφρική. Ξεκίνησε ν’ ασχολείται επαγγελματικά με την παραγωγή ντοκιμαντέρ, προσπαθώντας ο ίδιος ν’ αποτυπώσει τους αφανείς ήρωες αυτής της ηπείρου. Επίσης, θα έχουμε μαζί μας τον αντιπρόεδρο της Ogilvy UK Rory Sutherland, ένα από τα πλέον ανατρεπτικά και δημιουργικά μυαλά της διαφήμισης σε παγκόσμιο επίπεδο».

TEDxATHENS 2011 countdown! Πού: Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» Πότε: 3 Δεκεμβρίου (από νωρίς το μεσημέρι έως το βράδυ) Η κάθε ομιλία διαρκεί έως 18 λεπτά και θα υπάρξουν περίπου 18 ομιλίες, μεταξύ των οποίων και μουσικά/θεατρικά δρώμενα. Πώς θα το παρακολουθήσω: Επειδή οι διοργανωτές θέλουν να καταλάβουν αν ο άνθρωπος που θέλει να παρακολουθήσει αντιλαμβάνεται την αξία του TED, πρέπει να υποβάλετε μια αίτηση με κάποιες βασικές πληροφορίες και το λόγο για τον οποίο θέλετε να παρακολουθήσετε το TEDx. Οπότε, σπεύσατε! Αν δεν καταφέρετε να είστε εκεί, έχετε κατά νου πως όλες οι ομιλίες είναι διαθέσιμες on line μετά την εκδήλωση.

Ο Μικρός Πρίγκιπας στο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ του Benjamin Η φετινή Μπιενάλε στοχεύει στο να προκαλέσει συζήτηση γύρω από κάτι που έχει καταστραφεί, αλλά και να προσφέρει την πιθανότητα μιας ματιάς σε κάτι νέο που ακολουθεί. Βασίζεται στην αναπάντεχη συνάντηση του Μικρού Πρίγκιπα με τον Walter Benjamin. Αυτή η σύζευξη των δύο φαινομενικά αταίριαστων ηρώων λειτουργεί ως σημείο εκκίνησης για τη μελέτη και το σχολιασμό της τρέχουσας κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής κατάστασης μέσω ενός αφηγήματος που θα εξετάσει την ανθρώπινη πλευρά της με τρόπο ευρύ και ποιητικό. Στα γραφεία της Μπιενάλε, στην οδό Αχαρνών, συναντήσαμε τους επιμελητές, Ξένια Καλπακτσόγλου και Poka-Yiο και μας έβαλαν στο κλίμα της εικαστικής διοργάνωσης. Συνέντευξη στον Λάμπρο Αραπάκο (larapakos.blogspot.com)

Ο τίτλος της φετινής Μπιενάλε: ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ

«Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ έχει μπει στο λεξικό μας: Ακούμε συνεχώς ότι τα νέα μέτρα είναι μονόδρομος, η πτώχευση είναι μονόδρομος, το ΔΝΤ είναι μονόδρομος, το μνημόνιο είναι μονόδρομος. Όλα αυτά νομοτελειακά δείχνουν ότι τα πράγματα έχουν μόνο μία κατεύθυνση, ενώ στην τέχνη ποτέ δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Με τον τίτλο αυτό προσπαθούμε να επεξεργαστούμε την έννοια του μονόδρομου και να βρούμε ποιοί άλλοι δρόμοι υπάρχουν. Η τέχνη δεν προτείνει δρόμους με τους αναμενόμενους τρόπους, οι δρόμοι της μπορεί να είναι παράλληλοι, σε άλλους κόσμους, να κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις στο χώρο και στο χρόνο». H συνάντηση του Μικρού Πρίγκιπα με τον Walter Benjamin στη φετινή Μπιενάλε

«Η συνάντηση αυτή δημιουργεί ερωτήματα. Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι ο κατ’ εξοχήν αθώος χαρακτήρας, που διαρκώς θέτει ερωτήματα για πράγματα που για μας είναι δεδομένα. Ο κόσμος σήμερα είναι πιο παράλογος από ποτέ και έτσι τα ερωτήματα του Μικρού Πρίγκιπα είναι πιο έντονα, πιο καυστικά και επίκαιρα και πονάνε περισσότερο. Ο Benjamin είναι ο εμβληματικός διανοητής του 20ού αιώνα. Είναι τραγικός διότι είναι αποτραβηγμένος και διωκόμενος μπροστά στον επερχόμενο όλεθρο του ολοκληρωτισμού και οδηγείται στην αυτοκτονία. Δημιουργείται έτσι ένας εσωτερικός διάλογος μεταξύ της διανόησης με την όποια σπίθα αθωότητας έχουμε μέσα μας. Η αθωότητα θέτει ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν λόγω του αδιεξόδου που ζούμε, ενώ η διανόηση αποτραβιέται ηττημένη από τον ολοκληρωτισμό που πλησιάζει». Η Αθήνα της κρίσης

Οι επιμελητές της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας 2011 ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Nicolas Bourriaud, Ξένια Καλπακτσόγλου και Poka-Yio στη Διπλάρειο Σχολή. Φωτογραφία © Μπιενάλε της Αθήνας 2011

«Οι ζυμώσεις που γίνονται σε οικονομικό επίπεδο έχουν μεταβάλει τον κοινωνικό ιστό και έτσι δημιουργούνται φαινόμενα φασιστικά, βίαια. Στην πρώτη έκθεση της Μπιενάλε «Destroy Athens» το 2007 καταλάβαμε ότι ο Αθηναίος απαξιώνει την Αθήνα. Είναι μια πόλη κλουβί γι’ αυτόν, στην οποία βρίσκεται από

ανάγκη. Σήμερα βλέπουμε ότι η ανάγκη αυτή έχει μετατρέψει τον Αθηναίο σε τρελαμένο ζώο μέσα σε κλουβί. Δε νιώθει μόνο αναγκασμένος να ζει και να εργάζεται εδώ (εάν έχει πλέον δουλειά), αλλά νιώθει απόλυτα εγκλωβισμένος, χωρίς καμία διέξοδο. Ζει σ’ έναν χώρο που είναι αφιλόξενος, γκρίζος». Η Μπιενάλε πάει και στην πλατεία Θεάτρου

«Η τέχνη καταγράφει το σήμερα και πηγαίνει εκεί όπου γίνονται οι περισσότερες ζυμώσεις, εκεί όπου οι κοινωνικές τεκτονικές πλάκες τρίβονται πιο πολύ. Αυτές οι περιοχές για την τέχνη είναι ένα κοινωνικό εργαστήριο, η Μπιενάλε έχει να κάνει με την Αθήνα και οφείλει να πιάνει τον παλμό της. Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μια γυάλινη, απομονωμένη σφαίρα. Πηγαίνει για να φωτίσει περιοχές που είναι σκοτεινές. Γι’ αυτό, φέτος η εκθέση της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας θα πραγματοποιηθεί στη Διπλάρειο Σχολή (στην πλατεία Θεάτρου), στο κέντρο της Αθήνας, και στους χώρους του Πάρκου Ελευθερίας. Είναι γνωστό ότι το κέντρο έχει σοβαρά προβλήματα, παρουσιάζει την εικόνα μιας πόλης που βρίσκεται σε παρακμή. Είναι μια πόλη που δεν σε ωθεί να την περπατήσεις και η κατάσταση παραμένει ανεξέλεγκτη. Η Μπιενάλε επηρεάζεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της πόλης και της ευρύτερης κατάστασης. Στις διαστρωματώσεις της Διπλαρείου Σχολής εμείς βλέπουμε μιαν αλληγορία της ιστορίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους». Η τέχνη μπορεί ν’ αλλάξει το κέντρο;

«Ο πολιτισμός μπορεί να βοηθήσει να διεκδικήσουμε την πόλη μας, να επέμβει και να φέρει αλλαγές, αλλά όχι μόνος του. Δεν μπορεί να υποκαταστήσει οποιαδήποτε άλλη θεσμική συγκρότηση η οποία πρέπει να εκπορεύεται, να διεκπεραιώνεται και ν’ αποφασίζεται από άλλους θεσμούς, αλλά μπορεί να λειτουργήσει συνεργατικά με αυτούς τους θεσμούς. Το σημαντικό είναι να μην απομακρυνθούμε από το κέντρο, να μην παραιτηθούμε, γιατί έτσι θα επέλθει η ερήμωση σε όλα τα επίπεδα. Η παραίτηση σίγουρα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα…»

3η Μπιενάλε της Αθήνας 2011 ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Βαγγέλης Γκόκας, Dead Conductor, 2010 Λάδι σε καμβά, 30 x 40 εκ.

Προς τον Theodor Adorno Λούρδη, 2 Αυγούστου 1940

Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη και της Gallery Elika

infο Η 3η Μπιενάλε της Αθήνας ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ θα πραγματοποιηθεί στη Διπλάρειο Σχολή στην πλατεία Θεάτρου και στα τρία ιστορικά κτήρια του Πάρκου Ελευθερίας: Κέντρο Τεχνών, Μουσείο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και Μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης. Δράσεις και ομιλίες θα διεξαχθούν στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Αξίζει να σημειωθεί ότι η φετινή Μπιενάλε θα κινηματογραφηθεί: Καθώς η έκθεση σχεδιάζεται, τα διάφορα στάδια προετοιμασίας της θα γίνουν μεγάλου μήκους ταινία σε σκηνοθεσία του Nicolas Bourriaud. Μετά από την ολοκλήρωση της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, η ταινία θα παρουσιαστεί σε επιλεγμένα κινηματογραφικά φεστιβάλ και σε μουσεία, ιδρύματα και χώρους τέχνης. Διάρκεια: 23 Οκτωβρίου έως 11 Δεκεμβρίου 2011 (http://www.athensbiennial.org) Επιμελητές: Nicolas Bourriaud, X&Y

Αγαπητέ Τέντι, (…) Τα μέτρα που με συνέτριψαν τον περασμένο Σεπτέμβριο μπορούν να επαναληφθούν από μέρα σε μέρα, αλλά αυτήν τη φορά με τελείως διαφορετική πρόγνωση. Τους τελευταίους μήνες έχω δει αρκετούς όχι απλώς να απομακρύνονται από την αστική τους ζωή, όσο να καταδύονται με το κεφάλι κάπου μακριά της από τη μία μέρα στην άλλη... (…) Η πλήρης αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα, για το τι θα φέρει η επόμενη ώρα κυριαρχεί πάνω μου εδώ και εβδομάδες. Είμαι καταδικασμένος να διαβάζω κάθε εφημερίδα (τώρα βγαίνουν σε μία μόνο σελίδα) σαν γραπτή κλήση σε προσαγωγή, να διακρίνω σε κάθε ραδιοφωνική εκπομπή τον αγγελιοφόρο του κακού. Η προσπάθειά μου να φτάσω στη Μασσαλία για να υπερασπιστώ την περίπτωσή μου στο προξενείο πήγε χαμένη. Καιρό τώρα δεν έχει δοθεί άδεια παραμονής σε κανέναν ξένο υπήκοο. Συνεπώς, συνεχίζω να εξαρτώμαι από οτιδήποτε κάνετε εσείς στο εξωτερικό... (…) Φοβούμαι πως έχουμε λιγότερο χρόνο από ό,τι νομίζουμε... Ελπίζω μέχρι στιγμής να σου έχω δώσει την εντύπωση ότι διατηρώ την ψυχραιμία μου ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Μη νομίζεις ότι έχει αλλάξει τίποτε. Αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μπροστά στην επικίνδυνη φύση των πραγμάτων. Πιστεύω ότι όλοι όσοι κατάφεραν να διαχωρίσουν τη θέση τους κάποια μέρα θα λογοδοτήσουν. Μου προξενεί ανακούφιση το γεγονός ότι παραμένεις «προσεγγίσιμος» στη Νέα Υόρκη και σε επιφυλακή, με την κυριολεκτική της σημασία... Δικός σου, Βάλτερ Μπένγιαμιν

Δεν είναι ρομαντικοί, αλλά παίκτες σ’ ένα διαφορετικό επιχειρηματικό παιχνίδι, όπου ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρά τεχνολογικά start-ups (καινοτόμες επιχειρήσεις) βάζουν ισότιμα τις ιδέες στο τραπέζι και καταλήγουν σε οργανωμένα επιχειρηματικά σχέδια που αναζητούν επενδυτή. Της Ζηνοβίας Λιμπερτοπούλου

έσα από μια «ανοιχτή» φιλοσοφία συνεργασίας, διαφάνειας και πίστης στην έννοια «κοινότητα», το CoLab, ένας εύκολα προσβάσιμος χώρο στο κέντρο της Αθήνας, έχει ήδη μετατραπεί σε μαγνητικό πόλο έλξης νέων ανθρώπων με καινοτόμες ιδέες, μετρώντας μόνο κάποιους μήνες ζωής (από τον Νοέμβριο του 2010) και «βγάζοντας» ήδη τα έξοδά του, τη στιγμή που οι περισσότερες παραδοσιακές επιχειρήσεις είναι πλέον ζημιογόνες. Πώς γίνεται αυτό; Tο CoLab, ξεκινώντας από την οδό Ερμού και καταλήγοντας εδώ και 3 μήνες σ’ έναν εξαιρετικά φιλικό χώρο, συνολικής επιφάνειας 400 τ.μ. κοντά στο Σύνταγμα, νοικιάζει σε συμφέρουσες τιμές τους χώρους του, συστεγάζοντας διαφορετικούς επαγγελματίες στον ίδιο χώρο. Συνομιλώντας με τους Σπύρο Καπετανάκη, Σταύρο Μεσσίνη και Δημήτρη Τσαπακίδη, ιδρυτές του CoLab, καταλαβαίνεις πραγματικά πώς, μέσα από τη συλλογική εμπειρία των ανθρώπων αυτών, οι ιδέες «πάνε» μπροστά και η καινοτομία γίνεται πράξη. Και είναι εξαιρετικά πρόθυμοι και φιλικοί να το αναλύσουν και σ’ εσάς, προσφέροντάς σας… έναν γευστικότατο εσπρέσο! Πηγαίνοντας λίγο πίσω με μια νοητή μηχανή του χρόνου, καλλιτεχνικά κοινόβια συναντάμε στη Ν. Υόρκη ήδη από τη δεκαετία του ’50, αλλά ουσιαστικά ο συνεργατικός χώρος (co-working space) όπως τον ξέρουμε σήμερα έκανε την εμφάνισή του το καλοκαίρι του 2006 από τον Brad Neuberg, νεαρό προγραμματιστή στο Σαν Φρανσίσκο, πρώτα με το Hat Factory και δύο μήνες μετά με το Citizen Space. Στη δική μας... Silicon Valley, συναντά κανείς ικανότατους προγραμματιστές, σχεδιαστές και γενικά ανθρώπους με ενδιαφέρον για τεχνολογίες αιχμής. Και πώς να μη γίνεται αυτό, τη στιγμή που το CoLab στηρίζει τεχνολογικές κοινότητες, όπως οι Drupal, GoogleTegnology Users Group, Ruby, Java, OWASP, αποτελώντας το melting point τόσων ανθρώπων με high-tech γνώσεις up-to-date. Αν είσαι δε προγραμματιστής και

γενικώς high-tech τύπος, με motto όπως αυτά του Σταύρου Μεσσίνη «Make Web, not War», προγραμματίζονται ήδη Hackathons, μικρoί διαγωνισμοί όπου εσύ και άλλοι του «είδους» σου μαθαίνουν το πρόβλημα ενός λειτουργικού συστήματος επιτόπου και προσπαθούν να το λύσουν. Όλα αυτά υπό την ευγενική εποπτεία της Google. Σε ένα παρόμοιο παιχνιδάκι θα φτιαχτούν εφαρμογές για τηλέφωνα τα οποία θα διαθέτουν λειτουργικό σύστημα της Microsoft, το οποίο δεν έχει ακόμη κυκλοφορήσει. Σ’ ένα τρίτο παιχνίδι, μέσω συγκεκριμένης πρόκλησης που μαθαίνεις επιτόπου, ελέγχεις την ασφάλεια ενός συγκεκριμένου server. Τι κερδίζεις; Πολλές γνωριμίες με άλλους «ομοϊδεάτες», ένα δώρο και ενδεχομένως το «άνοιγμα» θυρών σε εταιρείες που ασχολούνται με τεχνολογίες αιχμής. Και είπαμε: στο CoLab ακόμη και ο καφές αξίζει! Ο κ. Καπετανάκης, ο οποίος μεταξύ άλλων συγκαταλέγεται σ’ εκείνους που υποστήριξαν σθεναρά τη δημιουργία του opencoffee, μας περιγράφει με μεγάλη ικανοποίηση την ιστορία της ομάδας «sfalma» (πλέον BugSense), αποτελούμενη από τους Παναγιώτη Παπαδόπουλο και Γιάννη Βλαχογιάννη. Οι δύο νέοι αυτοί προγραμματιστές ξεκίνησαν (οι ίδιοι και η ιδέα τους) από το CoLab και κατέληξαν στη Silicon Valley των ΗΠΑ, λαμβάνοντας την πρώτη τους χρηματοδότηση ύψους 100.000 δολ. για μια εφαρμογή που ενημερώνει τους προγραμματιστές για ενδεχόμενα προβλήματα που έχει η εφαρμογή τους για IPhone και Android. Παρόμοια είναι και η ιστορία της κυρίας Βίκυς Κολοβού, που γνωρίσαμε στο CoLab, ιδιοκτήτριας της επιχείρησης teez.me, της οποίας το τελευταίο εγχείρημα είναι μια mobile εφαρμογή που αξιοποιεί τα «QR Codes», τη δισδιάστατη μετεξέλιξη του bar code για τη σύνδεση του φυσικού κόσμου με τον ψηφιακό και την προώθηση brand names και εμπορικών εταιρειών. Οι συνεργάτες της στο CoLab έμειναν εμβρόντη-

Μια δημιουργική καρδιά στο κέντρο της Αθήνας τοι όταν δέχθηκαν επίσκεψη από έναν επιχειρηματία από το βρετανικό υπουργείο Ανάπτυξης που έχει προσληφθεί για να ανακαλύψει startup επιχειρηματίες απ’ όλο τον κόσμο, στο πλαίσιο του προγράμματος Global Entrepreneur Program (Διεθνές Πρόγραμμα Επιχειρηματιών). Ο βρετανός «κυνηγός ταλέντων» τούς βρήκε μέσω του CoLab στο διαδίκτυο και αποφάσισε να τους επισκεφθεί και να κανονίσει μαζί τους μια σειρά «επιχειρηματικών οντισιόν». Το αποτέλεσμα; Η κυρία Κολοβού και η ομάδα της ετοιμάζονται πυρετωδώς για ένα ταξίδι στο Λονδίνο, όπου θα έρθουν σε επαφή με επενδυτές και θα προωθήσουν την ιδέα τους, με στόχο την πολυπόθητη χρηματοδότηση. Εκτός όμως από τις παραπάνω ομάδες, ο κ. Σπύρος Καπετανάκης μάς μιλά εξίσου αισιόδοξα και για τις υπόλοιπες καινοτόμες επιχειρήσεις που φιλοξενεί αυτήν τη στιγμή το CoLab και τις οποίες μπορείτε να βρείτε φυσικά... διαδικτυακώς (www.kamibu.com, www.historiousapp.com, www.exphp.com, www.inruntime.com, www.startersfund.com/) και φυσικά (κυριολεκτικώς) στον φιλόξενο χώρο του CoLab (Πετράκη 28, Σύνταγμα). Με γνώμονα τη δικτύωση, οι άνθρωποι του CoLab φιλοξενούν, μεταξύ άλλων, και το www.theopenfund.com – ένα seed fund για νέες τεχνολογίες start-ups, «ψαρεύοντας» και προωθώντας ανθρώπους με το υλικό της επιτυχίας ενός συνεργατικού χώρου: καινοτόμες ιδέες, πάθος για δημιουργία, επιμονή, εργατικότητα. Σε ό,τι αφορά το προφίλ των ανθρώπων που επιλέγουν αυτόν τον τρόπο εργασίας, σε πρόσφατη έρευνά του το περιοδικό Deskmag (www.deskmag.com), που ασχολείται με τους συνεργατικούς χώρους διεθνώς, αναφέρει ότι η μέση ηλικία των ανθρώπων αυτών κυμαίνεται γύρω στα 34 χρόνια, τα 2/3 τους είναι άντρες, 4 στους 5 είναι κάτοχοι πανεπιστημιακού τίτλου, η πλειονότητά τους δουλεύει πλέον σε δημιουργικές επιχειρήσεις και σε νέα μέσα και λίγο περισσότεροι από τους μισούς είναι freelancers. Παρ’ όλα αυτά, το ποσοστό των μισθωτών υπαλλήλων αυξάνεται συνεχώς, διότι μεγάλες εταιρείες βλέπουν με

θετικό μάτι τη νέα αυτήν τάση, κυρίως στις ΗΠΑ, όπου το 35% εργάζονται πλέον για λογαριασμό μεγάλων εταιρειών. Στην εύλογη απορία πολλών ότι αυτές οι κοινότητες αποτελούνται μόνο από ικανότατους «κομπιουτερόπληκτους», ο κ. Καπετανάκης μάς εξηγεί ότι ένας συνεργατικός χώρος όπως το CoLab βασίζεται μεν στην παροχή άυλης υπηρεσίας (τριτογενής τομέας), που υπηρετείται στο έπακρο από την επιστήμη της Πληροφορικής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σε δεύτερο επίπεδο άνθρωποι άλλων ειδικοτήτων, όπως οικονομολόγοι, ειδικοί στο μάρκετινγκ και στην επικοινωνία, δεν είναι απαραίτητοι σε έναν συνεργατικό χώρο. Το εντελώς αντίθετο: η διεπιστημονικότητα υπηρετεί τις καινοτόμες ιδέες, δίνοντας ταυτόχρονα πνοή σε καινούργιες. Στην εποχή της διαδραστικότητας και της «ψηφιακής επιπεδοποίησης» του Web 2.0, η τάση των συνεργατικών χώρων κερδίζει συνεχώς έδαφος. Φυσικά ή διαδικτυακά, ο κόσμος μόνον όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει. Αν, λοιπόν, ανήκετε σ’ αυτούς που όταν τους δείχνουν το φεγγάρι δεν κοιτούν το δάχτυλο, θέλετε να «χακάρετε» τις στενές λύσεις που σας δίνονται κι έχετε μια επίμονη «τρελή» ιδέα, επισκεφθείτε τους ανθρώπους του CoLab. Και, πού ξέρετε, η λύση μπορεί να απέχει... ένα γραφείο παραπέρα.

Πού μπορείτε να βρείτε το CoLab: http://colabworkspace.com/, διεύθυνση: Πετράκη 28, Σύνταγμα For more appetite, more co-working spaces… Thermlink (www.thermi-group.com/thermi-link-el) Loft 2 Work (www.loft2work.gr) 123P (http://123p.gr/)

Ιστορία, ήρθαµε!

Του Θοδωρή Αντωνόπουλου

Από την Τυνησία και την Αίγυπτο μέχρι την Αγγλία και τη Χιλή, το φάντασμα της επανάστασης ξαναπαίρνει σάρκα και οστά, σε πείσμα των θεωριών περί του «τέλους της Ιστορίας». Δίχως «μπροστάρηδες», ηγέτες αυτού του κύματος που σαρώνει τον μισό πλανήτη μπορεί να είμαστε αυτός, εσύ, εγώ, καθένας.

έχρι χτες ξέραμε πως κάθε εξέγερση, ακόμα και η πιο... αντισυμβατική, χρειάζεται κάποιον ηγέτη. Μία –ή περισσότερες, κάποτε– μορφή ιδιαίτερου κύρους και γενικής αποδοχής, ικανή να συμπυκνώνει και να εκφράζει δυναμικά τη βούληση των εξεγερμένων. Να μετατρέπεται σε καταλύτη, σύμβολο, σημείο αναφοράς. Η Γαλλική Επανάσταση είχε τον Ροβεσπιέρο, τον Νταντόν, τον Μαρά, οι μπολσεβίκοι τον Λένιν, τους Ισπανούς Δημοκρατικούς ενέπνεε η Πασιονάρια, τους αναρχικούς της CNT-FAI ο Μποουνεβαντούρα Ντουρούτι. Η αμερικανική αμφισβήτηση ανέδειξε τους Άμπι Χόφμαν - Τζέρι Ρούμπιν, ο Μάης του ’68 τον Κον Μπεντίτ, το γερμανικό φοιτητικό κίνημα της ίδιας εποχής τον Ρούντι Ντούτσκε, οι Ζαπατίστας τον κομαντάντε Μάρκος, οι εξεγερμένοι τού κινηματογραφικού Matrix τον... Νίο (Κιάνου Ριβς) κ.λπ. Η ανάγκη αυτή αμφισβητήθηκε έντονα κατά καιρούς – «ψάχνουμε για αρχηγούς αντί να ψάχνουμε για εραστές», διαμαρτυ-

ρόταν ήδη στα 60s ο Τζούλιαν Μπεκ, ιδρυτής του Living Theater. Φαίνεται, ωστόσο, πως για πρακτικούς και μόνο λόγους (πέραν της διαφαινόμενης γονιδιακής κληρονομιάς, εφόσον η καθοδήγηση του ικανότερου ήταν ζωτικό θέμα επιβίωσης τόσο στις αφρικανικές σαβάνες όσο και στους ευρωπαϊκούς παγετώνες, ακόμα κι αν υποτεθεί ότι οι αποφάσεις παίρνονταν συλλογικά), ναι, χρειαζόμαστε κάποιους μπροστάρηδες. Κι αν δεν τους έχουμε εξαρχής, συνήθως αναφαίνονται ή τους φτιάχνουμε στην πορεία. Ή μήπως όχι (πια;). Οι μεγάλες κοινωνικές αναταραχές του τελευταίου καιρού –από την «αραβική άνοιξη» μέχρι τους Ευρωπαίους «Αγανακτισμένους»– μοιάζουν να πραγματώνουν το διάπυρο όραμα μιας σειράς επαναστατών φιλοσόφων, από τους κλασικούς του αναρχισμού μέχρι τον Καστοριάδη και τον Νέγκρι, εφόσον κεντρικός πρωταγωνιστής τους ήταν –και είναι– ο ίδιος ο λαός. Εκείνος ήταν που αυτοοργανώθηκε, συσπειρώθηκε, ξεσηκώθηκε. Πράγματι, στις περισσότερες περιπτώσεις

(και στην Ελλάδα επίσης) την ιστορία «έγραψαν» κατά βάση οι μάζες. Απουσίαζαν οι χαρισματικές φυσιογνωμίες που θα έκαναν τη διαφορά, όπως συνήθως συνέβαινε στο παρελθόν. Ειπώθηκε, μάλιστα, ότι αυτός ήταν ένας βασικός λόγος που τα κινήματα αυτά δεν έδειξαν να δικαιώνονται πραγματικά, ακόμα κι όταν κατάφεραν να αναποδογυρίσουν την παλιά τάξη πραγμάτων (Τυνησία, Αίγυπτος κ.ά.) – πρόκειται, φυσικά, για ένα «ντόμινο» που παραμένει σε εξέλιξη, άρα ας μην προτρέχουμε... Έπειτα, ναι, μπορεί να ξεμείναμε από μεγάλους ηγέτες –με δεδομένη βέβαια την αλαζονεία και τον αυταρχισμό πολλών από αυτούς, μένει στην Ιστορία να αποφανθεί αν αυτό αποτελεί δυστύχημα ή... ευτύχημα–, όχι όμως κι από αποφασισμένους καθημερινούς ανθρώπους (άσημοι κι ανώνυμοι μέχρι χτες οι πιο πολλοί), που ένα γύρισμα της μοίρας μετέτρεψε άξαφνα σε «μικρούς ήρωες», σύμβολα και μπροστάρηδες αγώνων. Αρκετοί παρέμειναν και παραμένουν άγνωστοι, κάποιοι άλλοι όμως κέρδισαν μια θέση στο μπαλκόνι της δημοσιότητας. Ας τους γνωρίσουμε:

Μοχάμεντ Μπουαζίζι, Τυνησία Την Ιστορία γράφουν κάποτε απλοί, καθημερινοί άνθρωποι: Ο 26χρονος βιοπαλαιστής που, απελπισμένος επειδή δεν του ανανέωναν την άδεια μικροπωλητή που διέθετε, αυτοπυρπολήθηκε στο Μπεν Αρούς της Τυνησίας στις 17/12/10, δεν ευτύχησε να ζήσει για να δει ότι η απονενοημένη του ενέργεια θα γινόταν η σπίθα μιας εξέγερσης που θα σάρωνε την παλιά τάξη πραγμάτων στη χώρα του για να εξαπλωθεί σαν λάβα, στη συνέχεια, μέχρι τη Μέση Ανατολή και την Αραβική χερσόνησο. Οι εξεγερμένοι τον ανακήρυξαν μάρτυρα και ήρωά τους, ενώ δεκάδες άλλοι έσπευσαν να τον μιμηθούν, ως πράξη υπέρτατης αυτοθυσίας. Σήμερα, η κεντρική πλατεία της Τύνιδας φέρει το όνομά του, το ίδιο και μια πλατεία στο Παρίσι, ενώ η ζωή του θα γυριστεί ταινία.

Ουάελ Γόνεμ, Αίγυπτος Δεν είναι αριστερός ριζοσπάστης, μήτε βέβαια φανατικός ισλαμιστής. Δεν είναι καν άνεργος ή εξαθλιωμένος νεολαίος. Διευθυντής μάρκετινγκ της Google στη χώρα του Νείλου, πρωτοστάτησε στην παλλαϊκή εξέγερση που έμελλε να γκρεμίσει το καθεστώς Μουμπάρακ, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακιστεί για δύο βδομάδες. Υπήρξε μάλιστα διαχειριστής της ακτιβιστικής ιστοσελίδας «Είμαστε όλοι ο Χαλέντ Σαΐντ», προς τιμή ενός νεαρού που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από την αστυνομία στην Αλεξάνδρεια και μετατράπηκε σε «μάρτυρα» των εξεγερμένων. Η διαδικτυακή δράση τού Γόνεμ συνέβαλε τα μέγιστα στην εξάπλωση της επανάστασης, με τους καθεστωτικούς να τον κατηγορούν για ξένο πράκτορα. «Δεν είμαι ήρωας, ήρωες είστε εσείς που κρατήσατε ζωντανή αυτήν την πλατεία» δήλωσε στη «συγκέντρωση της νίκης» στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου, όπου του επιφυλάχθηκε αποθεωτική υποδοχή. Το περιοδικό «Time» τον ανακήρυξε άνδρα της χρονιάς.

Άσμα Μαχφούζ, Αίγυπτος Στις 24 Ιανουαρίου μια άσημη, συνηθισμένη κοπέλα δίχως καμιά πρωτύτερη ανάμειξη στην πολιτική –αυτό που θα ονομάζαμε «κορίτσι της διπλανής πόρτας»– ανέβασε ένα βιντεάκι στο youtube, καλώντας τους συμπατριώτες της να ξεπεράσουν το φόβο και να κατέβουν να διαδηλώσουν στην πλατεία Ταχρίρ. Την επόμενη μέρα, εκατοντάδες χιλιάδες Αιγύπτιοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά της – ήταν η πρώτη από τις μεγάλες διαδηλώσεις που εν τέλει ανέτρεψαν το καθεστώς. «Με έβλεπαν στο δρόμο άγνωστοι άνθρωποι και με συνέχαιραν συγκινημένοι... Τα είχα χάσει... Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα συναντούσε τέτοια απήχηση εκείνο το βίντεο» έλεγε αργότερα.

Νέντα Σολτάν, Ιράν Το 2009 το Ιράν συγκλονιζόταν από διαδηλώσεις που απείλησαν σοβαρά τη θεοκρατική κυβέρνηση και που προανήγγειλαν τη φετινή «αραβική άνοιξη». Ήταν η σοβαρότερη αμφισβήτηση των μουλάδων αφότου πήραν την εξουσία. Σε μια τέτοια συγκέντρωση στην Τεχεράνη (20/6), αστυνομία και παρακρατικοί επιτέθηκαν στο πλήθος χρησιμοποιώντας ακόμα και όπλα. Οι σφαίρες άφησαν στον τόπο μια διαδηλώτρια δίχως μαντίλα, την 26χρονη και απολίτικη μέχρι τότε Νέντα Σολτάν, υπάλληλο γραφείου ταξιδίων. Η δολοφονία της ανέβηκε «ζωντανή» στο youtube («ο πρώτος φόνος στην Ιστορία που είχε τόσους μάρτυρες», έγραψε μια εφημερίδα), προκαλώντας διεθνή συγκίνηση και πεισμώνοντας τους εξεγερμένους. Η Νέντα, που στα φαρσί σημαίνει θεϊκό μήνυμα, έγινε μάσκα, κονκάρδα, εικόνισμα, Τ-shirt, δυστυχώς όμως ο Αχμαντινετζάντ εν τέλει διέσωσε, προς το παρόν, το καθεστώς. Σχετικό ντοκιμαντέρ, καθώς και δεκάδες αφιερωματικά βιντεάκια κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.

5 6 4

Τζόντι Μακ Ιντάιρ, Μ. Βρετανία

Μπάρναμπι Ρέιν, Μ. Βρετανία

Στο Ηνωμένο Βασίλειο συμβαίνουν από πέρσι πρωτόγνωρες σε ένταση και συμμετοχή φοιτητικές διαμαρτυρίες με αφορμή την εκτίναξη του κόστους σπουδών, ενώ η θερινή εξέγερση των νεολαίων από τα υποβαθμισμένα προάστια ήρθε να συμπληρώσει το αμφισβητησιακό σκηνικό. Ακτιβιστής, δημοσιογράφος (Guardian, Independent, New Statesman κ.ά.) και άτομο με ειδικές ανάγκες, ο 21χρονος Τζόντι συμμετείχε πέρσι τον Δεκέμβριο σε διαδήλωση στο Λονδίνο που διέλυσε βίαια η αστυνομία. Αφιονισμένοι «μπόμπηδες» τον έριξαν από το αναπηρικό καροτσάκι, σέρνοντάς τον για πολλά μέτρα στο δρόμο. Το επεισόδιο πήρε ευρεία δημοσιότητα, τον προσκάλεσαν μάλιστα στο BBC, όπου ένας δημοσιογράφος-κυβερνητικό φερέφωνο προσπαθούσε να τον προβοκάρει καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης. Ο Τζόντι δεν «μάσησε» και, παρά το παθολογικό του τραύλισμα, κατήγγειλε σθεναρά τα κυβερνητικά μέτρα και την καταστολή, εκθέτοντας επιπλέον τον αγενή οικοδεσπότη του. Παραμένει έκτοτε πολιτικά δραστήριος, ετοιμάζει βιβλίο, ενώ διατηρεί το δημοφιλές μπλογκ Life on Wheels. «Η εξουσία δεν παραχωρεί τίποτε αν δεν το απαιτήσεις» διαβάζω στην προμετωπίδα του.

«Είμαστε αυτοί που όλοι σας απαξιώνατε ως μια γενιά απολίτικη, αδιάφορη, παθητική... Ήρθε λοιπόν η ώρα να σας αποδείξουμε πως κάνατε πολύ μεγάλο λάθος!» Ένας ξανθομπούμπουρας τινέιτζερ από το Λίβερπουλ, σαν κι αυτούς που συναντάς κατά κοπάδια τα Σάββατα στα malls, έγινε τον περσινό χειμώνα η φωνή της σπουδάζουσας βρετανικής νεολαίας με τους πύρινους λόγους του στα αμφιθέατρα και τις συγκεντρώσεις, που γνώρισαν πιένες και στο διαδίκτυο. Και δεν έμεινε εκεί – λίγο μετά τον είδαμε να καταγγέλλει δημόσια τον πόλεμο στο Αφγανιστάν: «Όσες βόμβες κι αν έχετε, η κοινή γνώμη είναι πιο δυνατή από σας!» Σημειώστε κάπου το ασυνήθιστο όνομά του, αυτό το παιδί έχει μέλλον.

Καμίλα Βαγιέχο, Χιλή «Υπάρχουν τεράστια αποθέματα δυσαρέσκειας στη νεολαία... Δεν θέλουμε τη βία, ζητάμε όμως να ανακτήσουμε το δικαίωμα στην εκπαίδευση!» Οι εκτεταμένες φοιτητικές διαμαρτυρίες που συγκλόνισαν το καλοκαίρι –χειμώνα είχαν, βέβαια, εκεί– τη λατινοαμερικανική χώρα με αφορμή την εκεί νεοφιλελεύθερη βερσιόν για το εκπαιδευτικό (εντατικοποίηση σπουδών, καταβαράθρωση της δημόσιας παιδείας, πριμοδότηση της ιδιωτικής – τα γνωστά, δηλαδή), βρήκαν την ηγερία τους στο πρόσωπο μιας σέξι 23χρονης με σκουλαρίκι στη μύτη και περισσό τσαμπουκά. Σπουδάστρια γεωγραφίας, πρόεδρος της Φοιτητικής Ένωσης και στέλεχος της νεολαίας του ΚΚ Χιλής, δέχθηκε επανειλημμένα απειλές για τη ζωή της εξαιτίας της δράσης της, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να υποχρεωθεί να της παράσχει αστυνομική προστασία. Οι απειλές, ωστόσο, δεν σταμάτησαν ούτε την ίδια ούτε τις κινητοποιήσεις.

trivia Όταν η Ιστορία εκβιάζεται: To «γκέι κορίτσι από τη Δαμασκό» Αρχές της άνοιξης, στο ξεκίνημα της συριακής εξέγερσης, όλοι μιλούσαν για το ακτιβιστικό μπλογκ «Gay Girl in Damascus» που υπέγραφε μια όμορφη κοπέλα ονόματι Αμίνα Αράφ. Η ιστορία πήρε μεγάλες διαστάσεις όταν διέρρευσε η πληροφορία ότι είχε συλληφθεί και η τύχη της αγνοούνταν. Η ηρωική Αμίνα έγινε θέμα σε γνωστά ΜΜΕ κι ένα διεθνές κίνημα συμπαράστασης άρχισε να δημιουργείται, όταν αποκαλύφθηκε πως τελικά επρόκειτο για έναν... στρέιτ Αμερικανό που σπούδαζε στη Σκωτία! Ο «δράστης» δικαιολογήθηκε πως απλώς ήθελε να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο. Γεγονός είναι, ωστόσο, ότι δημιούργησε ένα κακό προηγούμενο, με αρνητικές συνέπειες για τους Σύρους αγωνιστές, την γκέι κοινότητα της χώρας, αλλά και τον διαδικτυακό ακτιβισμό εν γένει.

Πού πας, ρε πα τριώτη; brain drain

Οι μικρο-ιστορίες των οικείων μας μοιάζει να επιβεβαιώνουν τους πηχυαίους και τρομακτικούς τίτλους των εφημερίδων: «Ζούμε το μεγαλύτερο κύμα μετανάστευσης μετά το ’60». Αν και δεν υπάρχουν ακόμα στοιχεία που να συνηγορούν σε κάτι τέτοιο, πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα οι νέοι που, διαθέτοντας πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, πετούν για… άλλες πολιτείες.

Χρέη χειριστού σόναρ: Νατάσα Κεφαλληνού natasakefallinoy.blogspot.com

Μελίνα και ο Γιώργος μού στέλνουν εδώ και ένα εξάμηνο ηλεκτρονικά φιλιά από την Ολλανδία, όπου πήγαν για να βρουν την… τύχη τους. Δεν ξέρω αν η τύχη ρέει μαζί με τα νερά του ποταμού Άμστελ, ωστόσο το φιλικό μου ζευγάρι βρήκε σχετικά σύντομα δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών του και ένα όμορφο σπιτάκι στα κανάλια, που πολύ το ζηλεύω. Το Ελενάκι ήδη έβγαλε βίζα για την Αυστραλία, όπου ζει η μαμά του και σε έναν μήνα θα του κουνάμε το μαντίλι. Η αδερφή μου με βομβαρδίζει καθημερινά με μέιλ του τύπου «Ανοίγει δρόμο για μετανάστευση των νέων σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία το υπουργείο Εξωτερικών». Παράλληλα, προσπαθεί να μου εξηγήσει με «στοιχεία» ότι το επάγγελμα του λογιστή (που σπούδασε) έχει μεγάλη απορροφησιμότητα στην αγορά εργασίας της μακρινής (24 ώρες ταξίδι με το αεροπλάνο! - Αλεξάνδρα, πού πάς;) Νέας Ζηλανδίας. Ο Θοδωρής έφυγε πριν από λίγες μέρες για την παγωμένη Νορβηγία. Η παιδική μου φίλη Βασούλα περιμένει τηλεφώνημά του ότι βρήκε δουλειά και σπίτι, για να βάλει τα δύο κουτσούβελα στο αεροπλάνο και να φύγει. Αν και άγνωστοι μεταξύ τους, όλοι τους συμφωνούν πως «εδώ δεν πάει άλλο» και ονειρεύονται τόπους που ίσως το πράγμα να πηγαίνει αλλιώς… Και μπορεί οι παραπάνω μικρο-ιστορίες των οικείων μου να μην αρκούν για να επιβεβαιώσουν απόλυτα τους πρόσφατους πηχυαίους και τρομακτικούς τίτλους των εφημερίδων, πως «Ζούμε το μεγαλύτερο κύμα μετανάστευσης μετά το ’60» (άλλωστε δεν υπάρχουν ακόμα στοιχεία που να συνηγορούν σε κάτι τέτοιο), ωστόσο αποτυπώνουν ένα γενικότερο κλίμα: οι νέοι απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών (διαθέτοντας πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά) σκέφτονται ολοένα και περισσότερο να πετάξουν για… άλλες πολιτείες. Σκέψη που μοιάζει πολύ λογική, μια και η Ελλάδα κατέχει την πρωτιά στην ανεργία των νέων πτυχιούχων σε σύγκριση με τις άλλες χώρες του ΟΟΣΑ, καταγράφοντας διπλάσιο ποσοστό, που αγγίζει το 13,2%. Ενώ σύμφωνα με

πρόσφατη έρευνα της Eurostat προκύπτει ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου τα ποσοστά ανεργίας δεν μειώνονται ανάλογα με την απόκτηση περισσοτέρων τυπικών προσόντων. Το φαινόμενο αυτό της μετανάστευσης ερευνητών/επιστημόνων σε χώρες πιο ανεπτυγμένες, που ονομάζεται brain drain ή αλλιώς «αιμορραγία εγκεφάλων», δεν είναι καινούργιο ούτε φυσικά ελληνικό. Επί πλέον, φαίνεται πως έπληττε τη χώρα και πριν από την κρίση, με πιθανότερη εξήγηση το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν παράγει σύνθετα προϊόντα (έντασης γνώσης/τεχνολογίας) και γι’ αυτό αδυνατεί να αξιοποιήσει τους πτυχιούχους της. Ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο, με τα σύννεφα της ύφεσης, της ανεργίας, της επισφάλειας, της διά βίου λιτότητας να κυκλώνουν απειλητικά τον λαμπρό αττικό ουρανό, η… διαρροή εγκεφάλων φαίνεται πως θα κορυφωθεί. Άλλωστε, αρκετοί είναι και εκείνοι που την… έχουν κάνει από καιρό και δεν δείχνουν καμία διάθεση να επιστρέψουν. Σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημιακού Λόη Λαµπριανίδη («Επενδύοντας στη φυγή», εκδ. Κριτική) εκτιμάται ότι σήμερα εργάζονται στο εξωτερικό 110.000-135.000 έλληνες πτυχιούχοι (ή 8,5-10,5% του συνόλου των πτυχιούχων που ζουν στην Ελλάδα). Η συντριπτική πλειονότητά τους έχει σπουδάσει σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και κατέχει μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους. Οι έλληνες μετανάστες πτυχιούχοι που προτιμούν ως τόπους εγκατάστασης τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και την Ελβετία είναι κυρίως οικονομολόγοι, νομικοί, προγραμματιστές, φυσικοί, χημικοί και μηχανικοί. Μάλιστα, στην πλειοψηφία τους (60%), προτού πάρουν την απόφαση να παραμείνουν και να εργαστούν στο εξωτερικό, δεν αναζήτησαν καν δουλειά στην Ελλάδα! Γιατί, όμως, οι έλληνες ερευνητές/επιστήμονες ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους; Μερικές από τις πολλές αιτίες είναι: Οι αυξημένες δυνατότητες επαγγελματικής ανέλιξης στο εξωτερικό. Οι ικανοποιητικότερες αμοιβές

(είναι χαρακτηριστικό ότι το 68,4% των πτυχιούχων που εργάζονται στο εξωτερικό έχει ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο από 40.000 ευρώ, όταν στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό είναι 34,4%). Η αδυναμία εύρεσης εργασίας γενικότερα ή πάνω στο αντικείμενο σπουδών στην Ελλάδα. Η αναγνώριση των προσόντων τους στη διεθνή αγορά εργασίας. Ενώ σημαντικό ρόλο παίζει και η υψηλή ποιότητα ζωής, που προσφέρεται σε αρκετές μητροπόλεις του εξωτερικού. Η διαρροή επιστημονικού προσωπικού απ’ την Ελλάδα μπορεί να αποστερεί τη χώρα απ’ τα πιο… λαμπρά μυαλά της, ωστόσο δίνει διέξοδο σε ένα ανθρώπινο δυναμικό υψηλής εκπαίδευσης, που παραμένει ανεκμετάλλευτο εδώ, απειλούμενο από την κατάθλιψη, τη μιζέρια, την ανέχεια και την αχρήστευση των πιο δημιουργικών του ικανοτήτων. Παρ’ όλα αυτά, η διαφαινόμενη μετατροπή της Ελλάδας από χώρα αποστολής ανειδίκευτου προσωπικού (από τη δεκαετία του ’50 και ύστερα) σε χώρα εξαγωγής πτυχιούχων έχει συλλογικές, δυσμενείς επιπτώσεις. Πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το φαινόμενο αυτό υποθηκεύει την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, καθώς της στερεί τα πιο παραγωγικά μυαλά της. Επί πλέον, σημαντικό μέρος του δημόσιου χρήματος που «επενδύουν» οι έλληνες φορολογούμενοι για τη λειτουργία της δημόσιας δωρεάν (τουλάχιστον, μέχρι σήμερα) εκπαίδευσης στην ουσία χάνεται. Αφού το υψηλά εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό που παράγεται εδώ θα αξιοποιηθεί σε μιαν άλλη εύρωστη χώρα, η οποία δεν έχει επενδύσει ούτε ένα ευρώ για την εκπαίδευσή του. Τελικά, ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από τη φυγή; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Μια χώρα χάνει το επιστημονικό της δυναμικό, μειώνοντας τις πιθανότητες υπέρβασης της κρίσης της. Ένας νέος άνθρωπος κερδίζει την αξιοπρέπειά του σε ένα νέο περιβάλλον που σέβεται τις ικανότητες και τις γνώσεις του. Εγώ χάνω τους φίλους και συγγενείς. Και το ερώτημα συνεχίζει να παραμένει αναπάντητο…

Δύο πράσινα παπούτσια που, αν και προφυλακίστηκαν άδικα, επιμένουν να «σεργιανάνε» στους φοιτητικούς διαδρόμους και δρόμους της Θεσσαλονίκης. Ένας μεταπτυχιακός στο Βερολίνο που στοχάζεται γύρω από τη νοσταλγία του Νάγκελ. Μια νεαρή δημοσιογράφος που άφησε το μικρόφωνο για τα πανέμορφα highlands. Όλοι τους προσπαθούν να ενώσουν τα κομμάτια ενός παζλ που θέλει να απαντήσει στο ερώτημα

«μένω ή φεύγω;».

Για να ζήσουμε σαν άνθρωποι κι όχι σαν αγρίμια Παναγιώτης Κετίκης*

«Στο σταθμό του Μονάχου, με πέταξε, άχου η μαύρη μοίρα μου, μάνα κακομοίρα μου» που έλεγε και ο αείμνηστος Στράτος. Μπορεί η μοίρα μας σήμερα να μην είναι τόσο μαύρη και το Skype να αφήνει μια επικοινωνία με την κακομοίρα μάνα… αλλά η ξενιτιά είναι ξενιτιά. Η κρίση ήρθε να ζωντανέψει φαντάσματα του παρελθόντος, που ο Έλληνας ξόρκιζε μισό και βάλε αιώνα, με νεοφιλελεύθερες και εκσυγχρονιστικές μαγγανείες. Κάποτε έφευγαν ως «γκασταρμπάιτερς» στη Γερμανία… σήμερα φεύγουν για καριέρα στις Ευρώπες. Άλλοι λόγω αδιεξόδου και ανάγκης για μια δουλειά, άλλοι ζητώντας εργασιακή αξιοπρέπεια και αξιοκρατία και άλλοι θαμπωμένοι από τα «σύγχρονα» μοντέλα ζωής. Το θέμα πάντα στην Ελλάδα ήταν πως έτρωγε τα παιδιά της… Αλλά πάντα κάποιοι επέλεγαν να μείνουν και να πολεμήσουν, όπως κάνουν κι άλλοι σε άλλες αντίστοιχες κοσμογωνιές. «Πού θα πας, ρε μαλάκα;» έλεγα στον κολλητό μου. «Αυτοί οι βόρειοι είναι σαν το κλίμα τους… κρύοι. Εδώ όλα τα στραβά τα έχουμε, αλλά τουλάχιστον θα δεις και ένα χαμόγελο, θα σου πουν ένα αισιόδοξο καλημέρα». «Καλημέρα θα λένε, αλλά χωρίς δουλειά;» (θα μπορούσε να απαντήσει, προσθέτοντας και πολλά άλλα). Δεν ήθελα να τα δεχτώ. Ξέρεις, 6 χρόνια τώρα στο πανεπιστήμιο αλλιώς τα λογάριαζα, δεν είχα την κρίση στα πλάνα μου… Στα όνειρά μου είχα τις παρέες μου κάπου κοντά, όχι διεσπαρμένες σε όλη την Ευρώπη. Έλεγα να γίνω ακαδημαϊκός, αλλά πλέον πού να βρεις θέση; Τα διδακτορικά απλήρωτα και τα μάστερ κατώτερα των ξένων. Αλλά αν κάτσουμε και βάλουμε κάτω την υπάρχουσα κατάσταση και την αποδεχτούμε ως μονόδρομο… θα οδηγηθούμε στην αυτοκτονία. Αισιοδοξία της βούλησης, λοιπόν. Να μείνουμε να πολεμήσουμε, πολιτικά και κοινωνικά. Να υπερασπιστούμε το υγιές και να πολεμήσουμε το άδικο. Το χρωστάμε στο λαό αυτόν που τόσα χρόνια πλήρωνε τους φόρους για να μας σπουδάσει. Να ψάξουμε νέους τρόπους ζωής. Απλά πραγματάκια, για να ζήσουμε τα χρόνια αυτά ως άνθρωποι κι όχι ως αγρίμια. Νέοι άνθρωποι είμαστε, έχουμε σπουδάσει και δυο πράγματα, όλο και κάτι έξυπνο και καινοτόμο θα κάνουμε. Δίκαια πράγματα, χωρίς αφεντικά, χωρίς δούλους. Συνεταιριστικά. Στο χέρι όσων μένουν είναι να παλέψουν να αλλάξουν τα πράγματα. Μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες θα μάθουμε να εκτιμούμε την ζωή μας… * Ο Παναγιώτης Κετίκης, εκτός από «εν Ελλάδι φοιτητής (από γούστο)», όπως δηλώνει είναι, και ο μόνος έλληνας πολίτης που το 2007 προφυλακίστηκε για έναν μήνα στις Φυλακές Ανηλίκων στην Αυλώνα επειδή φορούσε… πράσινα «σταράκια». Πρόκειται για τον φοιτητή που συνελήφθη άδικα και σε μεγάλη απόσταση από μία εστία επεισοδίων στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια του αποδόθηκε ένα ολοφάνερα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, με μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο το χρώμα των παπουτσιών του!

Μέρη που μπορούν τα όριά μας να χωρέσουν Διονύσης Γρανάς*

Φίλε μου, δεν γράφω για να σου μιλήσω για μένα. Γράφω για ένα ποίημα, για μια φιγούρα σκυθρωπή του Καββαδία, αυτή πιο πολύ με συγκινεί... Μιλώ για τον πιλότο τον Νάγκελ, από τη Νορβηγία. Από κάτι νησιά του μακρινού βορρά ερχόταν, τα Λοφότεν, με ελάχιστους κατοίκους και δύσκολο καιρό. Αφού, λοιπόν, ο Νάγκελ γύρισε ως πλοίαρχος τον κόσμο όλο, κουράστηκε, λέει, και ξέμεινε σ’ ένα λιμάνι, να ξεπροβοδίζει τα πλοία που φεύγουν. Και εκεί, στην ήρεμη απόσυρσή του, σκεφτόταν με πόνο την πατρίδα του, τα νησιά του τα μακρινά. Ώσπου μια μέρα έφυγε η ψυχή του, μαζί μ’ ένα Steamer Tanker που ’χε πορεία για τον τόπο του. Όλο έρχεται μπροστά μου η φιγούρα του Νάγκελ και με στοιχειώνει, ειδικά εδώ στα ξένα. Τον φαντάζομαι στην αρχή νέο και δυνατό, στην πατρίδα του, να πνίγεται. Τον φαντάζομαι να φεύγει με ανακούφιση. Όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά. Μήπως με τα πολλά τα μέρη και τους ανθρώπους τη δίψα του κατασιγάσει. Βλέπω μπροστά μου έπειτα το αγέρωχο χαμόγελο και τα μακριά μαλλιά του, καθώς παλεύουν με τον θαλασσινό άνεμο, τους ωκεανούς, τα λιμάνια, τους έρωτες και τις φιλίες, τους αποχωρισμούς... Μεγάλωνε και αυτός μαζί με τις αποστάσεις, τιθάσευε τον κόσμο. Κι ήταν όλα όσα φαντα-

ζόταν ο κόσμος, και ακόμη περισσότερα. Και μετά τον φαντάζομαι κουρασμένο, μπουχτισμένο. Τα χρόνια έφυγαν και τα λιμάνια έμοιαζαν τόσο ίδια, η θάλασσα τόσο μονότονη. Τον φαντάζομαι βαρύ σε κάποιο λιμάνι, να ζητά λίγη σταθερότητα, στα πόδια, στα μάτια, στην ψυχή του, ένα κομμάτι γη να δέσει. Και απ’ όλα τα μέρη και τα όμορφα που είδε, τί αναπόλησε πιο πολύ στη στιγμή αυτή τη στενάχωρη; Ένα μικρό και μίζερο κομμάτι γη, μια ξέρα στο βορρά, τα Λοφότεν. Αντί η αίγλη του κόσμου να τα εκμηδενίσει, τα έκανε να φαντάζουν τόσο ονειρικά... Πόσο του έλειπε ο βράχος που έλεγε πατρίδα! Τί του έλειπε, άραγε; Οι βράχοι οι μαύροι που τους δέρνει το κύμα το χειμώνα; Τα ψηλά και ανοιχτόχρωμα κορίτσια; Οι φίλοι που άφησε πίσω; Δεν ήταν ο κόσμος όλος αρκετός για να τον κάνει να ξεχάσει το χωριό όπου γεννήθηκε, τη μάνα που τον κράταγε; Και αν του έλειπε τόσο όλο αυτό, γιατί δεν γύρισε; Γιατί μαράζωνε κοιτώντας τα καράβια που φεύγουν, αυτός, αφέντης άλλοτε των θαλασσών; Ίσως ήξερε πως την πατρίδα του την είχε πια χάσει. Για σπίτι του είχε πια μόνο τη θάλασσα ή το λιμάνι που ξεβράστηκε. Τί ήταν τότε γι’ αυτόν τα νησιά Λοφότεν; Η ανάμνηση μιας ζωής που δεν έζησε; Τί δύναμη έχει το χαμηλό χορτάρι

ενός ξερού τόπου απέναντι στην απεραντοσύνη και το μεγαλείο του ωκεανού; Και ύστερα μου ’ρχονται στο μυαλό οι φίλοι, νωχελικά αραχτοί σε μια ταβέρνα στη Σαλονίκη, να ονειρεύονται, όπως κι εγώ άλλοτε, μέρη που να μπορούν τα όριά μας να χωρέσουν, κάπου καλύτερα, μακριά από ό,τι μας εμποδίζει. Τί έχω, άραγε, να τους πω; Για ποια απώλεια να τους μιλήσω, για ποια πατρίδα χαμένη, για ποια γκρίζα ξενιτιά, όταν μέσα τους φυσά ο αέρας αυτός του ωκεανού; Δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι πάλι τον Νάγκελ να κάθεται καπνίζοντας στο μόλο και να τα σκέφτεται όλα αυτά. Ή ίσως να μη σκέφτεται και τίποτα απ’ όλα αυτά, μόνο να ’χει στο κεφάλι του την ογκώδη σκιά μιας βορινής βραχονησίδας, που τη λέει ακόμη, γιά δες, σπίτι... * Ο Διονύσης Γρανάς είναι μεταπτυχιακός δημόσιου δικαίου και πολιτικής επιστήμης στη Νομική ΑΠΘ, LLM στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βερολίνου.

See you later! Τζίνα Παπαμιχαήλ*

Την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια πριν κάνα χρόνο περίπου, σε μια χώρα του βορρά που τυχαίνει να βρίσκεται στο μεγαλύτερο νησί της Ευρώπης. Μαζί με τους γλάρους και τη θάλασσα. Ε, ναι, είμαι καλά εδώ πάνω. Κοιτάω αφ’ υψηλού την κατάσταση, απ’ τη δική μου φωλιά που έχτισα πάνω στα βράχια και δηλώνω εκτός. Τώρα αν θεωρείτε πως είμαι μεταναστευτικό πουλί επειδή πέταξα με δυο σιδερένια φτερά, τότε τι να πω... μάλλον δεν θα ξέρετε τι εστί αποδημητικό πουλί. Απλώς ξεχειμωνιάζω. Έφυγα από μια θερμή χώρα με ψυχρό κλίμα για να ξεχειμωνιάσω σε μια ζεστή χώρα με παγωμένο κλίμα. Σκληρή η λέξη μετανάστευση. Δεν μ’ αρέσει. Όπως δεν μ’ αρέσει η μιζέρια, το γλείψιμο, η κουτοπονηριά και η αρχοντοβλαχιά, το βόλεμα και το βύσμα. Πάντα υπάρχει ο γυρισμός, πάντα το φευγιό, πάντα η αλλαγή. Θα μπορούσα να παραμείνω εντός συνόρων και να εξασκήσω καλά τους σιελογόνους μου αδένες, να «δώσω» μερικούς συναδέλφους, να πάρω πίπα σε κάνα αφεντικό, να ζω με τη μαμάκα μέχρι να γεράσω. Όμως, εγώ αλλιώς μεγάλωσα κι άλλα όνειρα είχα. Κι επειδή κατάλαβα πως είχα αρχίσει να εξοκέλλω, είπα να φύγω. Και καλά έκανα. Βρήκα δουλειά αμέσως στο αντικείμενό μου, με βάση τα πτυχία μου – που στην Ελλάδα τα σνομπάρανε. Πάω για μεταπτυχιακές σπουδές σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Βρετανίας – που στην Ελλάδα έπρεπε να έχω βύσμα για να μπω. Πήρα υποτροφία για περαιτέρω σπουδές, βγαίνω για μπίρες με τους συναδέλφους και το αφεντικό μου, έχω ελεύθερο χρόνο, κάνω αποταμίευση. Δεν βλέπω κάποιον λόγο να γυρίσω πίσω. Εκτός αν λόγος είναι οι βροχές και το κρύο. Κανείς τόπος δεν είναι τέλειος. Μετράς, δοκιμάζεις, τολμάς και βλέπεις τι σου ταιριάζει. Λίγο περιοριστικό δεν είναι να είμαστε εγκλωβισμένοι σε σύνορα; Οι ψυχές ταξιδεύουν και μαζί με αυτές και τα σώματά μας. Τι μαθαίνουμε τόσα χρόνια ξένες γλώσσες; Καιρός να τις χρησιμοποιήσουμε. Ωραία η Ελλαδίτσα, δεν λέω... και λείπει. Για το καλοκαίρι και τα μπάνια, για το φαγητό και την οικογένεια. Μπορεί κάποια στιγμή να ξαναγυρίσω. Μπορεί και να πάω σε άλλη χώρα, δεν έχω αποφασίσει. Άμα κάνεις την αρχή, δεν σταματάς. Δεν θα έλεγα σε κάποιον να αφήσει τη χώρα του για να ζήσει καλύτερα κάπου αλλού. Για τον καθένα ο δρόμος είναι διαφορετικός. Εξαρτάται από τις αναζητήσεις και άλλους πολλούς παράγοντες. Ένας αγαπητός σκωτσέζος συνάδελφος μου είπε: «Αφού τα κατάφερες εδώ, με τα περίεργα αγγλικά μας και κάνοντας αυτήν τη δουλειά, μπορείς να τα καταφέρεις παντού!» Σημειωτέον, δουλεύω σε δημόσια υπηρεσία ψυχικής υγείας. Προσωπικά, κάπου είχα διαβάσει πως χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει πρόοδος και νομίζω πως θα συμφωνήσω με το τελευταίο. See you later! * Η Τζίνα Παπαμιχαήλ είναι δημοσιογράφος και συντάκτρια του «Υποβρυχίου».

by Ypovrixio

φέρνει στην Το Υποβρύχιο αναδύεται και γεμάτους ενέργεια, επιφάνεια νέους ανθρώπους ροστά σε τίποτα, νέους που δεν σταματάνε μπ Molto Way double γεμάτους όρεξη για ζωή. Το η ανεξάντλητη σας παρουσιάζει παιδιά που χειλίζουν από ενέργειά τους τα κάνει να ξε ότητα και φαντασία. δημιουργικότητα, εφευρετικ

Downhill

kos@ypovrixio.gr)

Του Λάμπρου Αραπάκου (larapa

Με τα φρένα σπασμένα Κατεβαίνουν τα βουνά με το ποδήλατό τους. Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα. Τα εμπόδια που συναντούν στις καταβάσεις δεν τους φοβίζουν – αντίθετα, τους προκαλούν. Ο Γιόχαν και ο Δημήτρης εξηγούν γιατί το downhill, πέρα από σπορ, έχει γίνει και τρόπος ζωής τους…

Γιόχαν Πάνου φωτογραφίες: Αndrew Pappas

29 ετών κάνει downhill εδώ και 4 χρόνια, Αθήνα «Θα ήθελα να βλέπω στο δρόμο ποδηλάτες με κοστούμια να πηγαίνουν στη δουλειά τους» Τι είναι ακριβώς το downhill; Είναι κατάβαση βουνού με μεγάλη ταχύτητα και άλματα πάνω από βράχια και φυσικά εμπόδια. Τι σε έκανε να το αγαπήσεις; Η ταχύτητα, η αδρεναλίνη, οι εκδρομές με τους φίλους και, το πιο σημαντικό, η επαφή με την φύση. Είναι αρκετά επικίνδυνο και οι τραυματισμοί είναι συχνοί, σχεδόν καθημερινοί, ωστόσο υπάρχουν προστατευτικά, όπως κράνος, επιγονατίδες και ειδικά προστατευτικά για τον αυχένα, που παρέχουν πολύ σημαντική ασφάλεια. Ποια είναι η αγαπημένη σου πίστα κατάβασης στην Ελλάδα; Αγαπημένες πίστες είναι του Παρνασσού και της Δίρφης στη Στενή Ευβοίας, η οποία είναι πολύ καλά φτιαγμένη από local riders και αξίζει κάποιος να την επισκεφθεί και να δοκιμάσει τα πρώτα του βήματα στο downhill. Τι πιστεύεις πως είναι αυτό που χρειάζεται για να αναπτυχθεί το ελληνικό downhill; Αγάπη και αρκετή δουλειά από όσους κάνουν

downhill και freeride για να ανοίγονται συνεχώς νέα μονοπάτια. No dig, no ride. Πώς και πού προπονείσαι; Η προπόνηση γίνεται συνήθως στα γύρω βουνά της Αττικής τα Σαββατοκύριακα, αλλά και εκτός Αττικής, σε camps που οργανώνονται. Σημαντική είναι και η φυσική κατάσταση που πάντα βοηθά να κάνεις μεγάλες αποστάσεις για προπόνηση με ποδήλατο δρόμου. Ποιο είναι το δύσκολο κομμάτι στους αγώνες κατάβασης; Τα πιο δύσκολα κομμάτια είναι αυτά που έχουν ρίζες δέντρων, βρεγμένα βράχια και στροφές με αρνητική κλίση.

Παίρνεις μέρος σε αγώνες dowhill; Κατά καιρούς λαμβάνω, αλλά δεν υπάρχει οργανωμένο πρωτάθλημα από ομοσπονδία, αφού η ομοσπονδία ποδηλασίας κάνει έναν αγώνα τη χρονιά και συνήθως τον ανακοινώνει μια εβδομάδα πριν. Δεν τους πολυνοιάζει το downhill. Για τα άλλα είδη ποδηλάτου υπάρχει μεγαλύτερο κοινό, άρα και μεγαλύτερες επιχορηγήσεις από το κράτος. Τον τελευταίο καιρό, κυρίως στην Αθήνα, αρκετός κόσμος παράτησε το αυτοκίνητο και αποφάσισε να μετακινείται με τα ποδήλατα. Λίγο η κρίση, λίγο η μόδα βοήθησε να γίνει μια στροφή προς το ποδήλατο. Σίγουρα είναι θετικό. Θα ήθελα να βλέπω στο δρόμο ποδηλάτες με κοστούμια να πηγαίνουν στη δουλειά τους Τι θα συμβούλευες κάποιον που σκέφτεται ν’ ασχοληθεί με το downhill; Να φοράει πάντα κράνος και να σέβεται τη φύση, το βουνό και τους συνανθρώπους μας που απλώς πάνε για μια βόλτα στο βουνό.

Δημήτρης Νησιώτης 29 ετών κάνει downhill εδώ και 3 χρόνια, Θεσσαλονίκη «Άλματα, κλίσεις, γρήγορες στροφές…» Τι σημαίνει για σένα το downhill; Eίναι ένα από τα καλύτερα extreme sports που μπορεί να κάνει κάποιος. Η ταχύτητα, τα άλματα, οι απότομες κλίσεις και οι γρήγορες στροφές σε συνδυασμό με το ότι βρίσκεσαι μέσα στο βουνό κάνουν το downhill πολύ συναρπαστικό. Για μένα, όμως, πέρα από άθλημα έχει γίνει και τρόπος ζωής. Αγαπημένη διαδρομή εντός συνόρων; Η αγαπημένη μου διαδρομή είναι το Forest Gam στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης. Στην Ελλάδα, βέβαια, έχει πολλά ωραία μονοπάτια – και δύσκολα, αλλά και εύκολα. Σχεδόν σε κάθε πόλη της χώρας μας υπάρχει τουλάχιστον μία, αλλά και περισσότερες διαδρομές κατάβασης στις οποίες οι εκάστοτε downhilleders διοργανώνουν τον δικό τους αγώνα, με αποτέλεσμα να έχουμε σχεδόν κάθε 2 μήνες και από έναν αγώνα σε διαφορετικό μέρος. Στο εξωτερικό έχεις τρέξει; Είναι πιο αναπτυγμένο το άθλημα έξω;

Ναι, έχω τρέξει το 2009 στην Πορτογαλία, που είναι αρκετά πιο ανεπτυγμένο από εδώ. Επίσης είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο σε Αμερική, Καναδά, Αγγλία, Αυστρία, Ανδόρα, Αυστραλία, Νότια Αφρική και πολλές ακόμα χώρες.

Σε αγώνες συμμετέχεις; Έχω τρέξει σχεδόν σε όλους του αγώνες απ’ τον Ιούνιο του 2008 μέχρι σήμερα, και σ’ αυτούς τους αγώνες έχω ανεβεί σε περισσότερα από 15 βάθρα.

Τι είναι αυτό που σε κάνει να πας γρήγορα; Όχι φρένο. Ακούγεται λίγο αστείο, αλλά είναι η αλήθεια. Και, φυσικά, να κρατάς σταθερό ρυθμό όταν κατεβαίνεις ένα μονοπάτι. Όσο πιο γρήγορος είναι αυτός ο ρυθμός τόσο πιο γρήγορος γίνεσαι.

Τι θα έλεγες σε κάποιον που σκέφτεται ν’ ασχοληθεί με το downhill; Οπωσδήποτε να συμβουλευτεί κάποιον έμπειρο αναβάτη όσον αφορά την επιλογή του ποδηλάτου και τις τεχνικές οδήγησης και από εκεί και πέρα... Καλές καταβάσεις!

Προπονήσεις που κάνεις; Προπονούμαι στα μονοπάτια τις Θεσσαλονίκης, Ωραιόκαστρο και Χορτιάτη, αλλά και στο πολύ ωραίο μονοπάτι της Νάουσας στα Τρία Πέντε Πηγάδια. Πέρα, όμως, από την προπόνηση με downhill ποδήλατο, κάνω προπόνηση και με απλό ποδήλατο βουνού XC, αλλά και με ποδήλατο δρόμου. Όπως επίσης τρέξιμο, κολύμβηση και βάρη.

νέα

γεύση

βανίλια πορτοκάλ- ι

Ποια είναι η αγαπημένη σου βόλτα στην Αθήνα και ποιο τραγούδι θεωρείς ότι είναι το σάουντρακ της πόλης;

7 Φωτεινοί Αθηναίοι απαντούν... 1. Χρήστος Χουσέας

5. Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος

“Βar 42”

“Six d.o.g.s”

Η αγαπημένη μου βόλτα στην Αθήνα είναι ξημερώματα μεταξύ 4 το πρωί και 5 (όχι Παρασκευή ή Σάββατο) στο κέντρο της Αθήνας και ειδικά στα κομμάτια του όπου όλες τις υπόλοιπες ώρες επικρατεί πολυκοσμία και κίνηση και θυμός και πανικός.

Soundtrack: “The Makings” από House Shoes.

2. Δημήτρης Καραμάνης “Σπόρος” Αγαπημένη βόλτα στην Αθήνα βράδυ με τον φίλο Θωμά, στην οδό Κολοκοτρώνη, με μια μόνιμη παιδική αφέλεια να μας ακολουθεί παντού, και παντός καιρού, εξερευνώντας μικρά δρομάκια και προσπαθώντας πάντα να κοιτάμε ψηλά, εκεί που ο ουρανός ενώνεται με τους τελευταίους ορόφους, σιγοπαίζοντας το

“Untitled” των Interpol.

3. Αχιλλέας Πουλημένος barman στο “Τiki Athens” Μακρυγιάννη. Συναντάς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου σε έναν πεζόδρομο ο οποίος σε γυρίζει σε άλλες εποχές. Ένα πραγματικά πανέμορφο μέρος για βόλτα στην πραγματική Αθήνα.

Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Πετράκη-Αβραμιώτου. Σάουντρακ: The Boy, “Κόψε το χέρι” (Ηλιοθεραπεία, Inner Ear, 2011).

6. Μάνος Κουβάκης “Blue Fox” Ένας πολύ ωραίος δρόμος για να απολαύσει κανείς τη βόλτα του (και τον καφέ του) είναι η οδός Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια. Βρίσκω ιδιαίτερα όμορφο αυτόν το δρόμο και κυρίως τα απογεύματα της άνοιξης ή και του καλοκαιριού. Νομίζω πως συνδυάζει υπέροχα τη ροκ κουλτούρα και την απλότητα των Εξαρχείων, με μία αίγλη από άλλες εποχές.

Κατάλληλο σάουντρακ: “Come go with me” των Del Vikings.

Σάουντρακ: “Gamma ray” από Βeck.

7. Κατερίνα Παπουτσάκη

4. Δημήτρης Ταμπάκης

“Nueva Trova”

“Closer” Βόλτα στην Αθήνα; Πρωινό ξύπνημα, “Green Onions” από Booker T and the Mc’s, λοιπόν (σε αναλογικό ηχοσύστημα, παρακαλώ...), κράνος, μπουφάν, μηχανή και προορισμός: κέντρο! Βόλτα και χάζι στα υαλοπωλεία, δερματάδικα, εργαλειάδικα, καταστήματα σιδηρικών κ.λπ., κάτω από την Αθηνάς, και στα υφασματάδικα της Αιόλου. Ό,τι θελήσεις να φτιάξεις που να ομορφαίνει το χώρο σου και τη ζωή σου είναι εκεί σε μορφή (φτηνών) υλικών και σε περιμένει. Μεσημεριανό στα παραδοσιακά εστιατόρια της Πραξιτέλους. Σπιτικό φαγητό και ζεστή επικοινωνία. Απογευματινός καφές και κουβέντα στα καφέ της Ασκληπιού και βραδινό ποτάκι στην παραεξάρχειο περιοχή... Ή μήπως Καρύτση; Σημασία έχει η καλησπέρα!

Η Αθήνα είναι για μένα (παρά τα... θεματάκια της!) η πόλη που αγαπώ και συνδέω με όλη μου τη ζωή: την εφηβεία μου στην Ηφαίστου, στο Μοναστηράκι, που με τη φίλη μου τη Βίκυ ψάχναμε για ώρες σωρούς από παλιά βινύλια για να ανακαλύψουμε το ένα και ΜΟΝΑΔΙΚΟ!!! Τα πρώτα ραντεβού στους «Διόσκουρους», στην Πλάκα, τις ατέλειωτες κραιπάλες στα μπαράκια κοντά στην πλατεία Ηρώων... καταλήγοντας σήμερα στην αγαπημένη μου βόλτα για φαγητό στο «Τρανζίστορ», μετά για μπίρα στην «Ψύρρα», που εδώ και χρόνια είναι σταθμός στη ζωή μου, και τέλος στην «Τrova» μας, μέχρι το ξημέρωμα, να τραγουδάμε σαν μια παρέα. Όλοι μαζί... Γυρίζοντας σπίτι, κλείνοντας τα μάτια, στο μυαλό μου έρχεται ένα αγαπημένο κομμάτι του Στάθη Δρογώση, «Τα φώτα που σβήνουν» - «όλα έχουν τελειώσει, έχει πια ξημερώσει». Όνειρα γλυκά...

We love music as it comes... and music heals…

Βουτάδων 36 & Τριπτολέμου, Γκάζι

c a f é

b i s t r o t h è q u e

Πρωτογένους 10, Mετρό Μοναστηράκι τ. 210 32 28 658. tranzistor10@gmail.com

ΓΚΑΖΙ

τες μπύρας, απογειώνουν ποιοτικά τη γεύση! Ιάκχου 9-11, Γκάζι

«Π» Αlternative coffe shop bar – ενδιαφέρον μπαρ με εσωτερική αυλή και ροκ χαρακτήρα. Ψαγμένες μουσικές, καθαρά ποτά, λογικές τιμές (6€ το ποτό) και καλλιτεχνική διάθεση, με εικαστικά δρώμενα να τρέχουν κάθε μήνα. Ανοιχτά από τις 19:30 έως αργά το βράδυ. Ευπατρίδων 7, Γκάζι, στάση μετρό Κεραμεικός (τελευταίο στενάκι Τριπτολέμου, πριν από την Ιερά Οδό), τηλ.: 210 3470510. mail: p.alternativ@gmail.com – myspace: www. myspace.com/pistogazi fb: P Alternativ Στο Γκαζι

Tramp Σίγουρα η αισθητική του θα σου τραβήξει το βλέμμα και θα θελήσεις να το γνωρίσεις. Φτιαγμένο από ξύλο, εναρμονισμένο στον βιομηχανικό χαρακτήρα της περιοχής, αποδεικνύει ότι ήρθε πριν από 5 μήνες στο Γκάζι για να γίνει στέκι. Ανοιχτό από τις 10:30 το πρωί με ατμοσφαιρικές μουσικές, soul μέχρι house τις καθημερινές, ενώ Παρασκευή & Σάββατο ανεβαστικοί party ήχοι. Δοκίμασε το «Chili Mohito» και θα μας θυμηθείς! Βουτάδων 36 & Τριπτολέμου

Schweinchen Dick 1) Θες να φας κάτι πριν αρχίσεις το ξενύχτι; 2) Ξημερώματα. Γκάζι. Έχεις πιει λίγο παραπάνω και πείνας σαν «γουρουνάκι»; Σ’ ένα περιβάλλον βιομηχανικού χαρακτήρα που θυμίζει κάτι από Βερολίνο, το Schweinchen Dick (στα ελληνικά τροφαντό γουρουνάκι) ψήνει μπροστά στα ματιά σου αυθεντικά λουκάνικα Νυρεμβέργης, Θουριγκίας Κρακοβίας και… όλα αυτά κάτω από jazz, rock και blues ρυθμούς. Kaserkrainer (λουκάνικο γεμιστό με τυρί), πεντανόστιμα hot dogs και άλλα ωραία γερμανικά, καθώς και ποικιλία από ετικέ-

ΕΞΑΡΧΕΙΑ Stand Φοίνιξ - Φοίνικας (από το «φοινός» = πορφυρός, βαθυκόκκινος), το μυθολογικό, αθάνατο πουλί που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Ο Ηρόδοτος αναφέρεται στη μοναδική ικανότητα του Φοίνικα, όταν πλέον φτάνει σε μια ηλικία, να αναγεννάται από τις στάχτες του, οι οποίες προέρχονται από την ίδια του τη φωτιά. Ποιος από μας δεν έχει βάλει κάποτε φωτιά στο παρελθόν για να φτιάξει ένα πιο αξιοπρεπές παρόν και μέλλον; Έτσι κι εμείς, συχνά πυκνά αναγεννιό-

μαστε από τις στάχτες μας. Ευχή μας να μπορούμε να το κάνουμε πάντα αυτό. Γιατί είναι ένα από τα πιο υπέροχα συναισθήματα. Ζωοδόχου Πηγής 25, τηλ.: 6974 320286. fb: Bar Stand (To Phoenix) Ποδήλατο Πασίγνωστο για τις ζεστές σοκολάτες του και τον εκπληκτικό καφέ, το Ποδήλατο είναι από τα πιο γνωστά μαγαζιά στα Εξάρχεια. Με τις πιο ψαγμένες μουσικές στην περιοχή, δεν σερβίρει μόνο το πρωί, αλλά και το βράδυ. Keep in mind: ήταν το πρώτο που έφερε ρακή και έφτιαξε ρακόμελο στην περιοχή. Μοναδικά πάρτι σε έναν χώρο με πολύ χαρακτήρα, επηρεασμένο από τις καλλιτεχνικές εκθέσεις που φιλοξενεί, το Ποδήλατο είναι ένα από τα σταθερά στέκια της Αθήνας. Ποδήλατο - Θεμιστοκλέους 48, Εξάρχεια, τηλ.: 210 3303430 Υποβρύχιο Το όνομα λέει πολλά! Κάθε μέρα έτοιμο να αναδυθεί και να προσφέρει απίστευτους καφέδες. Ένα ξεχωριστό καφέ-μπαρ στο κέντρο της πόλης. Τα φωτεινά χρώματα του χώρου σάς φτιάχνουν τη διάθεση, ενώ τα ψάρια που κοσμούν τους τοίχους του σας δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκεστε στο βυθό! Ασκληπιού 53 & Αραχώβης, Εξάρχεια, τηλ.: 210 3614296

Blue Fox Rock n roll, swing, boogie woogie, jive και όλες τις μουσικές που ξεσήκωναν τον κόσμο τις δεκαετίες του 40 και του 50 φιλοξενούνται στο Blue Fox που έχει ως στόχο να επαναφέρει τις απίθανές χορευτικές μουσικές της εποχής εκείνης. Ξέρεις ότι...το Blue Fox άνοιξε το καλοκαίρι του 2007 και το όνομα είναι επηρεασμένο από το κέντρο διασκέδασης της Αθήνας του 50, Μπλε Αλεπού. Κάθε δεύτερη Πέμπτη, παίζει rock’n’roll πάρτυ με πολύ χορό από τους Rollin Foxes: Οκτώβριος 13/10 και 27/10. Νοέμβριος 10/11 και 24/11. Δεκέμβριος 8/12 και 22/12. Ασκληπιού 91, Εξάρχεια. Μore info: Blue Fox στο facebook

ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ΚΑΡΥΤΣΗ Capu Στον αριθμό 14 της οδού Λέκκα υπάρχει μια στοά που εδώ και τρία χρόνια σε ταξιδεύει κάπου μαγικά. Το απολαμβάνεις μέσα από τις μαύρες μουσικές, τα περάσματα από funk, ska, afrobeat, jazz, swing, reggae και τις πινελιές από rock. Το εμπεδώνεις πίνοντας το ποτό σου έξω, υπό το βλέμμα του Marley και του Hendrix. Κι αν ζητάς λίγο να

απομονωθείς, μπορείς να επισκεφθείς την πίσω αυλή. Capu - Στοά Λέκκα 14, Σύνταγμα, τηλ.: 210 3226844

ΠΑΝΟΡΜΟΥ Ποτοπωλείο Το Ποτοπωλείο ξεκινάει τη διαδρομή του μέσα στην ημέρα! Από τo μεσημέρι το γνωστό πλέον στέκι της Πανόρμου ανοίγει τις πόρτες του πάντα με χαμόγελο και υποδέχεται το ψαγμένο νεανικό κοινό του... Στιγμές χαλάρωσης στα όμορφα τραπεζάκια, πίνοντας παγωμένες μπίρες στο Ποτοπωλείο, που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή. Ακόμα και καθημερινές πλημμυρίζει από κόσμο που γουστάρει καθαρά και φθηνά ποτά, συνοδευόμενα από jazz, soul και funk μουσικές με έντονες πινελιές rock. Ένα είναι σίγουρο: οι μέρες και οι νύχτες είναι πάντα όμορφες και ιδιαίτερες εδώ! Ανοιχτά από τις 12 το μεσημέρι. Πανόρμου 113, Αμπελόκηποι, τηλ.: 210 6911672 Caliente To Caliente γεννήθηκε τον Δεκέμβρη του 2007 για να γίνει, όπως δηλώνει και το όνομά του στα ισπανικά, το πιο «καυτό»

μπαράκι στο διάσημο σοκάκι της Πανόρμου. Τα μουσικά set εναλλάσσονται διαρκώς και κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον των πιστών θαμώνων του. Ένα είναι σίγουρο: κάθε βραδιά στο Caliente είναι διαφορετική! Tip: Ανακαλύψτε τον μυστικό κήπο στην πίσω πλευρά του μαγαζιού για χαλαρές συναντήσεις! Happy Hour 7:0011:00 μ.μ. και Κυριακή έως Πέμπτη έκπτωση 25% στα μπουκάλια. www.caliente.gr – fb: caliente panormou. Πανόρμου & Αλ. Παυλή 37

ΠΛ. ΜΑΒΙΛΗ Flower Σε μία από τις πιο γνωστές πλατείες της Αθήνας, την πλατεία Μαβίλη, η Ιστορία συναντά την ποιότητα, η μουσική τη διασκέδαση και όλα μαζί δημιουργούν το νέο «hot» νεανικό στέκι της πόλης. Διαθέτει μεγάλη ποικιλία ποτών, αλλά και μουσικής, αφού καθημερινά στα decks βρίσκονται έμπειροι djs. Είναι σίγουρο πως θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς. Το φιλικό περιβάλλον, τα events, το κέφι σε προκαλούν να ζήσεις ανεπανάληπτες στιγμές διασκέδασης. Δορυλαίου 4, πλ. Μαβίλη, τηλ.: 210 6432240

Cocktail «Jason Voorhees» Le goût de la France

Πανόρμου & Αλ. Παυλή 37 www.caliente.gr | fb: caliente panormou

tiki

Η παρέα βρήκε νέο στέκι στην πλατεία Kαρύτση που ακούει στο όνομα «The gin joint»… O bartender του «The gin joint», Νίκος Γαρτζολάκης, πάντα κάτι νέο έχει να μας προτείνει… Τις προάλλες έκανε τα μαγικά του: Με τη βοήθεια του Appleton Estate και του Orange Boudier από τη σειρά Paradoxales έφτιαξε το cocktail «Jason Voorhees». Τα χαρακτηριστικά του; Φρουτώδες με γεμάτη γεύση, αρώματα από κίτρο, τζίντζερ, grapefruit και αμύγδαλο! Τι χρησιμοποιεί για να το φτιάξει; (μας αποκάλυψε τα μυστικά του)

90 ml Blend από Appleton Estate Rums (30 ml Appleton Estate V/X, 30 ml Appleton Estate 8 ετών και 30 ml Appleton Estate 12 ετών), 15 ml Orange Boudier (ένα blend του οίκου Gabriel Boudier από πορτοκάλια Σεβίλλης και cognac Orange fine de champagne), 20 ml φυσικό χυμό Lime, 15 ml ροζ grapefruit, 10 ml Falernum 10 ml σιρόπι ζάχαρης, 3 σταγόνες σιρόπι ροδιού, 3 σταγόνες από αρωματικά Bitters.

fb: P Alternativ Στο Γκαζι

Πάνω στην κουβέντα, ο Νίκος ανέφερε ότι το Orange Boudier από τη σειρά Paradoxales –βασικό συστατικό τού «Jason Voorhees»– ανήκει στην σειρά του οίκου Gabriel Boudier, που αποτελεί τη μόνη μεγάλη, ανεξάρτητη οικογενειακή επιχείρηση στη Γαλλία η οποία χρησιμοποιεί αποκλειστικά φυσικές πρώτες ύλες. (www.boudier.com) «The Gin Joint», Χρήστου Λαδά 1, πλατεία Καρύτση, τηλ.: 210 3218646

ΑΘΗΝΑ Τiki Tο πρώτο exotica bar της πόλης, με τη μεγαλύτερη λίστα cocktails στην Αθήνα. Με punk-lounge αισθητική και ενέργεια, είναι ένας μικρός παράδεισος (ή κόλαση) σε έναν από τους πιο ωραίους δρόμους της Αθήνας – για όσους δεν αντέχουν την πολυκοσμία της πιάτσας. Τις Κυριακές μετατρέπεται σε Τiki live με συναυλίες ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Η μουσική κινείται σε soul, funk, calypso, french pop, electronica, indie, rare groovies, 60s pop, horror rock ‘n’ roll. Φαλήρου 15, Μακρυγιάννη, τηλ.: 210 9236908

ΨΥΡΡΗ - ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ Tranzistor Από τις 12 το μεσημέρι το Τranzistor ανοίγει και αποδεικνύει ότι γεννήθηκε για να γίνει μοναδικό στέκι! Μέσα σε οικείο περιβάλλον μπορείς να διαβάσεις πίνοντας ελληνικό καφέ φτιαγμένο στο μπρίκι, συνοδευόμενο με λουκουμάκι! Εκμεταλλεύσου το μεγάλο ξύλινο τραπέζι: υπάρχει για να ενώνει παρέες! Δοκίμασε τις τορτίγιες με κιμά και λαχανικά και για επιδόρπιο απόλαυσε το μωσαϊκό με ή χωρίς παγωτό… Τα βράδια το σκηνικό γίνεται πιο «χορευτικό». Jazz και ethnik ρυθμοί προκαλούν ανεβασμένες διαθέσεις – και τα ποτά, τα βιολογικά κρασιά και τα cocktails σε φθηνές τιμές κάνουν τις νύχτες πιο δυνατές! Πρωτογένους 10, Μοναστηράκι, τηλ.: 6974 797235

ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Θεμιστοκλέους 48, Εξάρχεια - τηλ.: 210 3303 430

Αθηνάς & Βλαχάβα 9, Μοναστηράκι, 698 0091150

Θουκυδίδου 7, Χαλάνδρι Τηλ.: 2106814459

Ψύρρα Πριν ακόμη συσσωρευτούν στη Μιαούλη τα περισσότερα μπαρ του Ψυρρή, το θρυλικό ντισκοκαφενείο της Ψύρρας ήταν εκεί! Χαλαρά ποτά και ρακόμελα στα τραπέζια έξω, ξέφρενη μουσική από ντίσκο μέχρι jazz μέσα. Ένας από τους πιο παιχνιδιάρικους και ζεστούς χώρους της πόλης. Ανοιχτά και από το μεσημέρι για καφέ. Μιαούλη 19, Ψυρρή, τηλ.: 210 3244046 Nueva Τrova Σε ένα ξεχωριστό κτήριο στο κέντρο της Αθήνας, ανακαινισμένο όπως του αξίζει, κάθε βραδύ ανακατεύονται διάφοροι καλλιτέχνες και μουσικά κοινά δημιουργώντας μια εκρηκτική παρέα.. Super Parties, ξεχωριστές μπάντες, stand up comedies, θεατρικά, ο θεσμός πλέον των «A Des Potes» κάθε Πέμπτη και φυσικά πολύ jamming συνθέτουν τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα του χώρου και κάνουν την κάθε νύχτα στο Nueva Trova μια διαφο-

ρετική εμπειρία… Δες το πρόγραμμα στο: www.nuevatrova. gr. Αθηνάς & Βλαχάβα 9 Μοναστηράκι, 6980091150

ΧΑΛΑΝΔΡΙ Σπόρος We love music as it comes... and music heals Ο Σπόρος «φύτρωσε» στο Χαλάνδρι για να γίνει το στέκι σου! Οι ψαγμένες μουσικές (από alternative rock, soul, indie pop, downtempo μέχρι reggae), το πολυσυλλεκτικό κοινό και το πραγματικά cool attitude των ανθρώπων εκεί, φτιάχνουν ένα περιβάλλον αυθεντικό, ζεστό και άκρως παρεΐστικο! Tips 1) Ο bartender του Σπόρου Δημήτρης Κυριακίδης κάνει θαύματα με τα τρελά cocktails που φτιάχνει. Θα σε εντυπωσιάσει!

2) Μελέτησε τα ιδιαίτερα γκράφιτι του Σπόρου και μύρισε το βασιλικό από τις γλάστρες που κυριαρχούν στο χώρο. 3) Εάν γράψεις στο facebook Sporos bar, θα μαθαίνεις αμέσως όλα τα ωραία events που ετοιμάζει ο Σπόρος. Κατσουλιέρη 4, τηλ.: 210 6844543 El Rey Alobar H μόνιμη πλέον στάση στον πεζόδρομο της Θουκυδίδου στο Χαλάνδρι είναι το μικρό και ζεστό EL REY ALOBAR! Coctails με βότανα, homemade infusions καθώς και η καλά ενημερωμένη κάβα με πολλά διαφορετικά gin, rum, single malt καλύπτούν όλες τις ανάγκες των πολλών φιλών του. Η διακόσμηση και η χαλαρή ατμόσφαιρα θυμίζουν μπαράκι του κέντρου ενώ οι μαύρες soul funk μουσικές με νότες salsa μέχρι new rock, και swing δημιουργούν διαθέσεις και ανατροπές… Θουκυδίδου 7, Χαλάνδρι

του Γιώργου Τσαλκίδη

SEASICK STEVE You cant teach an old dog new tricks Ρlay it again Sam Ο Seasick παίζει διαολεμένο boogie, διαβάζει τη Βίβλο και πίνει Jack. Τριγυρνάει με ένα τροχόσπιτο στην Αμερική, αλλά τελευταία τον συναντάμε σε πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ χωρίς το τροχόσπιτο γιατί δεν γνωρίζει τους δρόμους. Έχει ωριμάσει τόσο φωνητικά, που σε κάποια σημεία θυμίζει τον Cash, ενεργειακά όμως θέλει να τα σπάσει, να παίξει γρήγορο slide με παραμόρφωση και να βγάλει από μέσα του τον μονότονο αμερικάνικο νότο σαν εμετό από μεθύσι.

BEARDYMAN I done a album Sunday best Τελικά τα κατάφερε, το έκανε το album και το έκανε ωραιότατο και άρρωστο. Διαπερνάται από ηλεκτροφόρα αγγεία με ήχο που αλλού είναι αυτό που λέμε dubstep (κοφτά dub-electro breaks), αλλού afro-electro, αλλού downtempo, πάντα με χιούμορ, ευρηματικότητα και ωραία samples. Όπως δείχνει και το εξώφυλλο, όταν είσαι αυθεντικός και ακομπλεξάριστος, ακόμα και τα σκατά σου λάμπουν!

KING ELEPHANT King Elephant Inner Ear Ο King Elephant είναι συναισθηματικό παχύδερμο που ξέρει να μην πλατειάζει στη μουσική του, που κρατάει πανκ χρόνους σε electro-jungle funk δημιουργίες και που δεν φοβάται τα ποντίκια.

LIZ GREEN O Devotion! Play it again Sam Άλλη μια επιστροφή στον παλιό καλό καιρό που οι μπάντες με τα πνευστά έβγαιναν στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης, τα σπουδαία

γυναικεία φωνητικά είχαν σκούρο δέρμα και γεύση μελιού και όλα ήταν πρωτότυπα και ευφάνταστα. Μια τέτοια συνάντηση συμβαίνει και στο «O Devotion!», μόνο που η Liz Green είναι λευκή από το Manchester.

SCALA & KOLACNY BROTHERS Wall of sound Τα αδέρφια Kolacny γεννήθηκαν στο Βέλγιο. Όταν μεγαλώσανε μαζέψανε διάφορα ωραία και καλλίφωνα γυναικάκια και φτιάξανε μια γυναικεία χορωδία. Ο ένας ο αδερφός έκατσε στο πιάνο και ο άλλος στη διεύθυνση ως μαέστρος. Το αποτέλεσμα ήταν να διασκευάσουν κομμάτια από Kings of Leon, Foo Fighters, Nirvana, Metallica, Oasis, U2, Radiohead, Νταλάρα... (πολύ θα θέλανε) και όλα μόνο με πιάνο και δεκάδες αέρινες ονειρικές φωνές.

BEASTIE BOYS Hot sauce committee part two Capitol Αφήσανε λίγο τα instrumental των τελευταίων ετών και είπανε να μιλήσουνε. Δεν βάζουν όμως γλώσσα μέσα τους, μια και όλη η δουλειά είναι ένα ακατάπαυτο mc, κράξιμο σε όλους και σε όλα, τίγκα στα samples και τα μελωδικά μπίτια και με μια μοναδική συμμετοχή της Santogold σε μια raga-hop επιτυχία και ίσως το πιο mainstream κομμάτι του δίσκου.

THE BANDANA SPLITS Mr Sam presents the Bandana Splits Ό,τι δεν προλάβανε οι αδερφές Ανδρέου, κοινώς The Andrews Sisters, και οι Cavelles ή οι Shangri Las, το συνεχίζει αυτό το trio girl band βγαλμένο από τη δεκαετία του ’50. Τα κομμάτια έχουν πλάκα – ακούγονται ξεκούραστα πάνω από δυο φορές την ημέρα. Οι κοπέλες το πιστεύουν και δεν ντρέπονται να κυκλοφορούν παντού με τα ασπροκόκκινα ριγέ μαγιό τους. Εξάλλου, όπως λέει και το τραγούδι, δεν κάνει κρύο στην Αγγλία...

agenda 21/10 Mogwai Fuzz - 22/10 | Block 33 Οι Mogwai αποτελούν μία ιδιαίτερη μουσική κολεκτίβα και το πιο cult μουσικό project της σκωτσέζικης σχολής την τελευταία εικοσαετία. Θεωρούνται μία συνάντηση post, art rock και κιθαρίστικου instrumental. Από το πρώτο τους άλμπουμ «Mogwai Young Team» απέδειξαν τις μοναδικές ικανότητές τους και τη δυναμική που έχουν να επεκτείνουν τα όρια του post rock. Με τα επόμενα «Come on Die Young», «Rock Action» και «Happy Songs for Happy People» κατάφεραν και αποστασιοποιήθηκαν από τη μανιέρα του retro rock και απέδωσαν μια δική τους ψυχεδελική μουσική αισθητική. Τον Φεβρουάριο του 2011 κυκλοφόρησαν το «Hardcore Will never die, but you will» που ενθουσίασε.

programm

του Άγγελου Παπαπετρίδη

31/10 - 1 & 2/11 Explosive Mechanism Six D.O.G.S. Gig Space Οι Explosive Mechanism παρουσιάζουν στο Six d.o.g.s. το καινούργιο τους φωτογραφικό (κατά βάση) project «Draft_H», που περιλαμβάνει video installations, live μουσικές, performances και dj sets. Στη σκηνή θα εμφανιστούν οι Transistor για ένα live ειδικά διαμορφωμένο για την έκθεση όπου θα τραγουδήσουν για πρώτη φορά κομμάτια από τον καινούριο τους δίσκο «Resting in the shade of the family tree». Οι beat boxers Word of Mouth (Bitman, El Pap Chico), με guest έναν ηθοποιό και η φωνή της Πηγής Κωνσταντίνου με δύο χορευτές κι έναν πιανίστα. Στο video wall θα προβάλλεται η performance στην οποία έχει βασιστεί η φωτογράφηση. Τα ντεσιμπέλ θ’ ανεβάσουν οι djs Νίκη Καραγεώργου, Stereo K και Mike Ls στο closing party του τριημέρου.

Six D.O.G.S. 19/10 Eskmo 23/10 Matt Elliott/ Tango With Lions 29/10 Talbot

An Club 20/10 Rocksound Nights 29/10 Gehenna + Sad/ Slaughtered Priest

Fuzz Live Music Club 15/10 Pain Of Salvation/ Von Hertzen Brothers 20/10 The Mission/ Common Sense 21/10 Mogwai/ Kwoon 22/10 Dub Fx 19/11 Yann Tiersen 26/11 Ulver

Θέατρο Παλλάς 02/11 The Swallow Quintet 7/11 Chucho Valdes & His Afrocuban Messengers feat. Archie Shepp 18 & 19/11 Jan Fabre

Gagarin 205 21/10 The Ex 22/10 The Haunted 28/10 Symphony X 4/11 Schiller 11/11 Kilimanjaro Darkjazz Ensemble 12/11 Wax Taylor Band 25/11 Peter Hook & The Light 26/11 Levellers Κύτταρο Live 21/10 Past Perfect Genes 22/10 Βήτα Πεις 27/10 Blues Wire & Απροσάρμοστοι 29/10 Μωρά Στη Φωτιά 5/11 Suicide Commando + Nano Infect 18/11 The Godfathers PassPort 20/10 Burger Project 21/10 Λουδοβίκος Των Ανωγείων 28 & 29/10 Παύλος Παυλίδης & B-Movies Θέατρο Badminton 18/10 Yasmin Levy, Μάρθα Φριντζήλα, Mehtap Demir 4-6/11 The Voca People

Αξίζουν 15 & 16/10 Gizelle Smith Half Note Jazz Club 16/10 Λόλεκ Koo-Koo Live Music Bar 16/10 Lexicon Project Σταυρός Του Νότου/ Club 4 & 5/11 Al Di Meola/ Peo Alfonsi & Μιχάλης Παούρης Θέατρο Ακροπόλ 10 & 11/11 Ennio Marchetto Μέγαρο Μουσικής

Θεσσαλονίκη EightBall Club 26/11 Peter Hook & The Light 28/10 Gehenna/ Sad/ Slaughtered Priest Μύλος Club 17/10 Mode Plagal 19/10 Pat Martino 22/10 The Ex Block 33 22/10 Mogwai 23/10 The Haunted 5/11 Schiller/ Liebe 20/10 Eskmo GaiAlive 5/11 The Horn And The Hunt Coo Cafe Bar

Όλος ο κόσμος της μπύρας σε ένα από τα ωραιότερα νεοκλασικά της Αθήνας • μία από τις πιο δροσερές αυλές της πόλης (απέναντι από το πάρκο Δρακοπούλου) • ένας από τους μεγαλύτερους και πιο ιδιαίτερους καταλόγους με ετικέτες μπύρας • γαστρονομικές απολαύσεις για κάθε τύπο μπύρας

Ταρ από το 1989 Λ. Ηρακλείου 34, Α. Πατήσια, 210-2237717