HISTORIA Tempest V Series II (NV696), podczas próbnego lotu z fabryki Hawker Langley koło Slough, 25 listopada 1944 r. Samolot wszedł do służby w 222. Sqn RAF w następnym miesiącu.
1
Tomasz Szlagor
Hawker Tempest Mk V
Samolot myśliwski Tempest zapisał się w historii przede wszystkim jako pogromca latających bomb V-1, przed którymi bronił Anglię. Chociaż stosunkowo nieliczny, w ostatnich miesiącach II wojny światowej na froncie zachodnim okazał się najtrudniejszym przeciwnikiem Luftwaffe – kilka dywizjonów myśliwców tego typu zgłosiło zastrzelenie w sumie aż 240 samolotów.
S
ydney Camm, główny konstruktor wytwórni Hawker Aircraft Ltd., zaczął rozważać radykalne przeprojektowanie samolotu myśliwskiego Typhoon już w marcu 1940 r., gdy podczas prób w locie zaczęły wychodzić na jaw kolejne problemy techniczne tego samolotu. Oprócz pożarów silnika, przedostawania się tlenku węgla do kokpitu i poważnych niedociągnięć konstrukcyjnych (w pierwszych egzemplarzach w trakcie lotu nurkowego z dużą prędkością odpadały ogony!), Typhoon rozczarował słabymi osiągami i marną zwrotnością na dużej wysokości. W kwestii osiągów, głównym winowajcą był, charakterystyczny dla ówczesnych myśliwców Hawkera (Hurricane’a i Typhoona), stosunkowo gruby płat, który stawiał duży opór aerodynamiczny. Maksymalna grubość względna profilu skrzydła Typhoona wynosiła 18% u nasady i 12% na końcówce. Dla porównania, grubość względna profilu skrzydła samolotu myśliwskiego Supermarine Spitfire wynosiła odpowiednio 13,2% i 6%. O ile w przypadku Hurricane’a taki płat jedynie ograniczał osiągi samolotu, to w przypadku Typhoona, który dzięki silnikowi o dużej mocy rozwijał znacznie większą prędkość, powodował m.in. silny buffeting (trzepotanie usterzenia). Rozwiązaniem okazało się skrzydło o obrysie półeliptycznym i laminarnym profilu, przypominające to Spitfire’a. Miało nieco mniejszą rozpiętość i większą cięciwę niż skrzydło Typhoona oraz znacznie mniejszą gru-
72
Lotnictwo Aviation International
bość – u nasady o całe pięć cali (12,7 cm). Z tego względu nowy samolot początkowo nazywano „Thin-Wing Typhoon” (Typhoon cienkoskrzydły). Maksymalna grubość względna profilu jego skrzydła wynosiła 14,5% u nasady i 10% na końcówce i znajdowała się w 37,5% cięciwy (w Typhoonie – w 22% cięciwy).
W marcu 1941 r. brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa wydało specyfikację F.10/41, sankcjonując budowę samolotu, który na tym etapie rozwoju konstrukcji określano jako Typhoon Mk II (oznaczenie fabryczne P.1012). Jako, że silnik Typhoona wciąż sprawiał sporo problemów, Camm na wszelki wypadek postanowił przetestować różne
Rzędowy, 24-cylindrowy silnik Napier Sabre IIA, który napędzał samoloty myśliwskie Typhoon, jak i myśliwce Tempest.
MARZEC 2019
