Pedagogika egzystencjalna Jadwiga Szymaniak
Dlaczego potrzebujemy nowego myślenia o edukacji w czasach kryzysu wartości? Pedagogika egzystencjalna nie jest dziedziną, która podaje gotowe recepty, ale wyraża się jako postawa pedagoga. Ma przyczyniać się do wsparcia osobowego wzrostu jednostki, także dzieci i młodzieży, do ich spełnionego życia, szczególnie w przyszłości. Dlatego budzi ostatnio duże zainteresowanie, zwłaszcza w środowisku psychologów klinicznych i psychologów zdrowia, pracujących z młodzieżą z doświadczeniami traumatycznymi. Główni teoretycy, na których opierają się dzisiaj twórcy pedagogiki egzystencjalnej, to: Viktor Frankl
28
T E M AT N U M E RU
(1905–1997), psycholog, neurolog, filozof, twórca nowego kierunku w psychoterapii – analizy egzystencjalnej i logoterapii1, oraz Martin Buber (1878–1965), filozof, teolog, współtwórca tak zwanej filozofii dialogu. Z nowszych nazwisk koniecznie wymienić trzeba dr Evę Marię Waibel, pedagog związaną z Akademią Pedagogiczną w Tyrolu i Innsbrucku, autorkę licznych prac z dziedziny pedagogiki egzystencjalnej, oraz Alfrieda Länglego, psychoterapeutę, który w latach 1982–1991 współpracował z Franklem i napisał książkę jemu poświęconą.
R E F L E KS J E 6/2021
