Praski Świerszcz
Pandemiczny kurs Tegoroczny kurs drużynowych harcerskich i starszoharcerskich był zdecydowanie inny, niż poprzednie, które pamiętam. Powód? Pandmemia oczywiście i związane z nią ograniczenia. Jednakże, jako iż w roku 2020 kurs się nie odbył z powodu bardzo małej liczny zgłoszeń, w grudniu wspomnianego już roku, uznaliśmy, że musimy przeprowadzić kolejne szkolenie dla kadry naszego hufca. Znaliśmy już się trochę z panem koroną (małe litery wstawione są tu specjalnie – wyrażają brak szacunku), postanowiliśmy więc trochę się mu postawić i działać wbrew. Na początku plan – jako iż nie mieliśmy możliwości, aby tradycyjnie już spotkać się na kursie w czasie zimowiska, podzieliliśmy zajęcia na bloki i rozsialiśmy je po całym kalendarzu. Czasem mieliśmy się spotykać na całą sobotę, a czasami na kilka godzin po południu. Terminy ustaliliśmy w późniejszym czasie razem z kursantami. Zgodnie z postulowaną już wcześniej radą Druha Adama (wielkie litery wstawione są specjalnie – wyrażają szacunek), aby w czasie kursu skupić się bardziej na pracy zastępami a nie drużyną kursową, dokładnie tak postąpiliśmy. Spotkania miały odbywać się w wąskim gronie, spełniającymi wymagania reżimu sanitarnego i być prowadzone równolegle dla każdego zastępu przez kadrę kursu oraz zaproszonych prowadzących. Jako iż kursantów mieliśmy tylko 4, w pewnym sensie zrealizowaliśmy swoje założenia ;) Tu wspomnę, że w tej sprawie korespondowaliśmy z Chorągwianą Szkołą Instruktorską. Nie wiem, czy wiecie, ale standard kurs drużynowych zakłada, iż minimalna liczba uczestników kursu to 10, która to „(…) podyktowana jest wymogami prowadzenia kursu systemem małych grup (przynajmniej 2 zastępy, po 5-8 osób każdy) i nie powinna być modyfikowana”. Niemniej, jako iż czasy są, jakie są, dostaliśmy zgodę na kurs prowadzony praktycznie jednym zastępem. O jego przebiegu możecie poczytać więcej w wywiadzie udzielonym Frankowi Pokorze przez Marcina Czajkę , moim tekstem starałem się uzupełnić podane przez chłopaków informacje. Nowa dla nas forma kursu miała oczywiście swoje zalety i wady. Plusy to: brak potrzeby zgłaszania zimowiska do MEN i Chorągwi, zajęcia rozłożone w czasie, co pozwala lepiej przyswajać swoją wiedzę i zdobyte umiejętności, a także łatwość zorganizowania miejsca na krótkie spotkania. Z drugiej jednak strony - gdy przez ponad tydzień siedzieliśmy razem w jednym miejscu - prościej było zbudować wspólnotę, choć łatwiej też o konflikty. No i oddawanie prac strasznie się rozjeżdża, w domu wszystko jest ważniejsze od napisania pracy na zaliczenie kursu – to tzw. syndrom studenta w czasie sesji.
6
Nr 74
Czerwiec 2021
Dużą różnicą była też praca z osobami tylko z naszego hufca. Kosztem braku poszerzenia horyzontów o dobre praktyki naszej harcerskiej braci z innych gmin, odczuwałem zdecydowanie bardziej rodzinną i serdeczną atmosferę w naszym małym gronie. Kurs był inny i dał nam sporo do myślenia, wnioski z niego na pewno wyciągnijmy i wdrożymy w kolejnych latach. Tak jak i cały świat, nasze kursy też odmienią się dzięki/przez pana koronę. W tym miejscu chciałbym serdecznie podziękować Mateuszowi Kowalczykowi, Gabrysi Lassocie, Michałowi Święcickiemu i Stefanowi Matysiakowi za zaangażowanie w pracę kursu, a także Darii Ciesielskiej za drobne pomoce. Z Wami stanę naprzeciw każdej pandemii.
Stanisław Matysiak komendant kursu
Służba Każdy harcerz i harcerka wie, co to służba i na czym ona polega. Musi być długoterminowa, zaplanowana i dobrze przygotowana. Za służbę można uznać zarówno działanie w drużynie (mam tu na myśli pełnienie funkcji), jak i działanie poza nią czy w ogóle Związkiem Harcerstwa Polskiego, np. pomoc w schroniskach dla zwierząt. Zdarzają się też sytuacje nieprzewidziane, kiedy pomoc potrzebna jest natychmiast. Jest to normalne, że kiedy dzieje się coś niedobrego, oczekujemy, że ktoś odpowie na wezwanie. Pomoc doraźna, bo o niej tu mowa, w przeciwieństwie do służby, jest bezpośrednia, nagła, a czas przygotowania do niej jest bardzo krótki. Myślę, że nie trzeba przytaczać przykładów, bo na pewno każdy z nas znalazł się w sytuacji, gdzie przydała się życzliwa dłoń. Dlaczego jest to tak ważne? Drogie Druhny, szanowni Druhowie, musimy umieć hierarchizować nasze obowiązki wynikające z Prawa Harcerskiego i zaistniałego zdarzenia. Jest to oczywiste, że kiedy padnie hasło „pomocy!”, nie wszyscy ruszą z odsieczą ze względu np. na obowiązki w pracy. Jednak dam głowę, że nie każdy ma tydzień zaplanowany co do minuty i nie może czasem poświęcić godziny na pomoc, która nie jest wpisana do zaplanowanej wcześniej służby. Druhny i Druhowie, skoro mamy świecić przykładem przed naszymi podopiecznymi, bądźmy też przykładem dla siebie nawzajem. Czasem sytuacja wymaga dodatkowych rąk do pracy. W końcu pomoc przy pakowaniu nagród dla harcerzy Nieprzetartego Szlaku to żaden wstyd.
pwd. Aleksandra Goworowska drużynowa 295 WDH “Sulima”
