Dj De Gehaakte Muts

Het was zaterdag tegen tienen en we hadden net mijn schoonouders uitgezwaaid. Onze vegetarische pasta en de seizoensalade waren een succes geweest, mijn nieuw appartement goedgekeurd en er waren geen vragen gesteld over het uitblijven van kleinkinderen. Prima avond. En toch: een avond met schoonouders… is een avond met schoonouders. Zou het universum nog meer te bieden hebben, dacht ik, uit het raam kijkend naar de vele lichtjes beneden in de stad. “Je wilde toch eindelijk weer gaan dansen”, opperde mijn vriend. “Waarom niet vanavond?” Nog geen uur later stonden we op de drempel van een club, oog in oog met een in een lichte wolk van aftershave en sigarettenrook gehulde uitsmijter. Achter mij duwde een andere gast een ellenboog in mijn rug. Hoe moest dit ook alweer, zonder QR-code en reservering vooraf? Ik glimlachte. De uitsmijter liet ons verder. Voor een tientje mochten we onze armen uitstrekken en een onleesbare stempelafdruk in ontvangst nemen. Op naar de dansvloer! De avond was aangekondigd als Midnight Vodoo. Wat zou dit voor muziekstijl zijn, wat zou hier worden bezworen? Na een paar minuten wisten mijn ledematen in ieder geval weer welke modus hier van ze

gevraagd werd: die van swing, step en shake. Dansen is als fietsen, dat verleer je niet. Dj-en, dat verleer je misschien wél, beseften we na een aantal nummers. De jonge man met gehaakte muts die met een soepele draai van zijn polsen vinyls oplegde en geconcentreerd aan regelaars schoof, keek niet één keer naar de zaal. Geen enkele van zijn overgangen was origineel, op geen enkel moment speelde hij in op de sfeer op de dansvloer. In mijn verbeelding hadden dj’s twee coronajaren lang gepassioneerd gewerkt aan een gedenkwaardige set waar ze ons na de epidemie mee zouden betoveren. Ze zouden de hele club naar extatische sferen en voorheen onbekende muzikale universums katapulteren. Kortom, ze zouden kicken op de ontmoeting met ons, het publiek.

Al dansend drong de realiteit tot me door. Natuurlijk hebben niet alle dj’s de set van hun leven voorbereid. Evenmin hebben tijdens de pandemie alle musici in volle concentratie hun volgende album samengesteld waarin ze voor ons de sterren van de hemel zouden spelen. En niet alle auteurs hebben zonder dralen een nieuwe bestseller geschreven. Toch zijn ze er. Zo nu en dan lees je ze, de verhalen over kunstenaars die tijdens de lockdowns nieuwe creatieve hoogtes hebben bereikt. Maar hoe zit het met de anderen? Die hebben onderwijzer en entertainer gespeeld voor hun thuiszittende kids. Die hebben TOZO formulieren ingevuld, nederig hopend op een aalmoes van de overheid. Of ze hebben toch maar een bijbaantje genomen. Sommigen hebben eenzaam thuis gezeten, in dubio of ze nog in de fase van ‘eventjes een down’ zitten, of toch al in een serieuze depressie.

We riepen het al vroeg tijdens de pandemie, het werd een cliché: ‘Het oude normaal komt niet terug.’ Net als: ‘We zullen niets leren van deze crisis.’ Toch leefde bij mij nog de hoop op vooruitgang. Creativiteit, zo dacht ik, die hoopt zich op, die gaat niet verloren. Het manifesteerde zich in mijn onnozele hoop op een once in a lifetime avondje dansen in een club. “Hoop is een blind boerenpaard dat blijft sjokken”, schrijft Ester Naomi Perquin. Toen dj De Gehaakte Muts ineens was verdwenen maakten we ons klaar voor de hoofd-act van de avond: XOGN. “Dat is een West-Afrikaans woord,” las mijn vriend voor uit het programma, “het betekent ‘aangebakken rijst op de bodem van de pan’.” We bestelden twee tequila’s en hoopten nog één keer op die ene onvergetelijke post-corona dj set.

CHRISTIANE GRONENBERG

En passant

ONDERTUSSEN IN RUSLAND

Op 24 februari geeft journaliste Elena Tsjernenko een verklaring uit waar zich al snel honderden collega’s bij aansluiten. Ze veroordelen de militaire operatie in Oekraïne. Ook journalisten van het staatspersbureau Tass doen mee. ***Enkele uren na de inval veroordeelt de Russische dirigent Semjon Bytschkow, muzikaal leider van de Tsjechische Philharmonie, de inval in de Oekraïne. Zijn afspraak met het Russisch Jeugd Orkest voor komende zomer zegt hij af. * * *Elena Kowalskaja treedt terug als directeur van het Moskouse theatercentrum Wsewolod Meyerhold. ‘Men kan niet voor een moordenaar werken’, laat ze op Facebook weten. * * *De Russische dirigent Kirill Petrenko draagt een concert met de Berliner Philharmoniker op aan de slachtoffers van de Russische agressie. Ze spelen de Tweede Symfonie van Mahler. ***Het Russische cultuurtijdschrift Spectate publiceert een oproep tegen de oorlog in Oekraïne die is ondertekend door 18.000 cultuurmakers. * * * Meer dan 6500 Russische architecten, stedenbouwkundigen en ontwerpers spreken zich in een open brief uit tegen de ‘onacceptabele’ inval in Oekraïne en eisen ‘een onmiddellijk stopzetten van deze gewelddadige oorlog’. * * *De Russische dirigent Vasily Petrenko legt zijn functie bij het Academisch Symfonieorkest van de Russische Federatie neer. Hij noemt de oorlog ‘een van de grootste morele dwalingen en menselijke catastrofes van deze eeuw.’ * * *De Siberisch/Oekraïense rapper Capital Bra maakt de portestsong Stop Wars en zamelt op Instagram geld in voor de slachtoffers. *** Regisseur Jurij Schechwatow wordt tot dertig dagen cel veroordeeld nadat hij voor een winkel een Aviertje omhoog houdt met het opschrijft ‘Nee tegen oorlog’. * * *Russische wetenschappers en wetenschapsjournalisten keren zich in een open brief af van de oorlog en benadrukken de historische banden tussen Rusland en Oekraïne. * * *Juristen, medewerkers en studenten van het Moskouse Instituut voor Internationale betrekkingen veroordelen de Russische agressie in een open brief. * * *Het Garage Museum voor hedendaagse kunst in Moskou legt alle lopende tentoonstellingen plat. * * *De kunstenaars Alexandra Sucharewa en Kirill Sawtschenkow en de Litouwse curator Raimundas Malasauskas stoppen met hun voorbereidingen van de Russische bijdrage aan de Biënnale van Venetië 2022.