AΙ ΜΠΟΣΚΑΙ
-απόπειρα Παπαδιαμάντειου διηγήματος-
“Εστί δε και αλεξιφάρμακον όλη προ των θυρών κρεμαμένη” Διοσκουρίδης
Ήτο απόγευμα, παραμονή πρωτοχρονιάς του σωτηρίου έτους 197... Οκταετής πια, ενθυμούμαι καθαρώς την ημέραν εκείνην. Ο καιρός ήτο ψυχρός. Μελανά νέφη απ' άκρην σε άκρην του ουρανού, βαρέα και έτοιμα να στάξουν. Από τας καπνοδόχους των οίκων της μικρής μας πολίχνης, λευκός καπνός εγειρόταν χορευτικός, μαρτυρώντας την ευτυχία των κατοίκων που ανέμενον μετά γλυκών και εδεσμάτων, μετά οίνου και χοιρινού κρέατος, την έλευσην του νέου έτους. Η μήτηρ μου αφού με ενέδυσεν καταλλήλως διά την περίστασιν και αφού με εξεπροβόδισεν εις την μικρήν χωμάτινην οδόν έμπροσθεν της οικίας μας, μου είπεν θέτοντας εις τα χείρας μου μικρόν σκέπαρνον… «Θα πας στα ριζά, εκατό μέτρα πέρα από τον μεγάλο βράχο. Αριστερά, λίγο πάνω απ' τη σπηλιά, θα βρεις πολλές μπόσκες» Μπόσκα εις το χωρίον μου ελέγαμεν βολβόν τι, ο οποίος εφύετο ανάμεσα εις βράχους και πέτρας εις τα ριζά του μικρού μας όρους. Το μέγεθος του βολβού ήτο ως χούφτα ανδρός και είχεν εις την κορυφήν ολίγα πλαταία πράσινα φύλλα. Ομοίαζε δε αρκετά με κρεμμύδιον. Εσυνδυάζετο η χρήσης του με έθιμον χαμένο εις τα βάθη του χρόνου. Εθεωρείτο πως έφερνεν τύχην, αφθονίαν, υγείαν και μακροημέρευσην. Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, ο πατήρ ή η μήτηρ κάθε οικογενείας, έπαιρνον το φυτόν εκείνο και λέγοντας ευχάς, έκρουον με την πλευράν του βολβού και ουχί των φύλλων, τας κεφαλάς των υπολοίπων μελών της οικογενείας, ωσάν το συγκεκριμένον φυτόν να ήτο μαγικόν και να μετέδιδε εις όλους την ποθητήν τύχην, δι’ όλο το ερχόμενον έτος. «Χρόνια πολλά! Καλή χρονιά!» Ούτος ήτο ο λόγος ο οποίος η μήτηρ μου –άγιον το χώμα που τήνε σκέπει πια- με εξεπροβόδιζεν εκείνο το μακρινόν της ζωής μου απόγευμα. Εδώ και αρκετάς ημέρας την είχον πολλάκις παρακαλέσει, να με αφήκει να φέρω εγώ την μπόσκαν εφέτος εις την οικίαν μας και εκείνη εις το τέλος ενέδωκεν στας παιδικάς και επιμόνους παρακλήσεις μου.