TO TΣΆΙ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ
-χαρισμένο σε έναν φίλο που έφυγε νωρίς και μου ενέπνευσε αυτήν την ιστορία...στον Νίκο τον Στυλιανόπουλο-
Εβδομηντάρα πια η κυρα Στάθαινα, προβλήματα στη ζωή της δεν είχε. Μετά τον θάνατο του αντρός της, που τον δέχτηκε αγόγγυστα και καρτερικά όπως κάνουν σ’ αυτή την ηλικία οι περισσότεροι άνθρωποι, ζούσε μονάχη στο σπιτάκι της σε μιαν ακρούλα του χωριού, μέχρι να έρθει και η δικιά της ώρα να πάει στο παράδεισο. Και ζούσε όμορφα. Με τις κοτούλες και τα λουλουδικά της, με τα πρόσφορα και τα κόλλυβα στην εκκλησιά, το μόνο που ζήταγε απ’ το θεό πια, ήταν να μη κλείσει γρήγορα τα μάτια, για να χαρεί όσο περισσότερο μπορεί, τούτο το τελευταίο μα ήσυχο κεφάλαιο της ζωής της. Γιατί δεν ήταν μόνο τα παραπάνω. Ήταν κι ο μοναχογιός της ο Γιάννης, που ζούσε στην Αθήνα, μα ερχόταν κάθε Σαββατοκύριακο με τα εγγόνια και τη νύφη της, να την δουν και να γεμίσουν με χαρά το σπιτικό της. Την αγαπούσε τη μάννα του ο Γιάννης. Πώς και πώς περίμενε να έρθει η Παρασκευή, να τα μαζέψουν και να πάνε κοντά της. Εξ’ άλλου, δεν ήταν μακριά το χωριό του. Μια ώρα δρόμο απ’ την Αθήνα ήταν. Και ποτέ δε πήγαινε με άδεια χέρια. Κάθε φορά, έφερνε του κόσμου τα καλούδια. Σακούλες με καφέδες, μακαρόνια, αλάτια, απορρυπαντικά, μέχρι πλυντήρια, τηλεοράσεις και ψυγεία έφερνε. «Τι τα θες βρε Γιάννη μου; Τι να τα κάνω; Μια έρμη ψυχή είμαι» τούλεγε εκείνη.
Ένα πρόβλημα μόνο είχε η κυρα Στάθαινα, μέσα στην μακάρια ευτυχία της. Το ζάχαρο. Ήταν ανεβασμένο συνέχεια το άτιμο και μόνο μετά από αυστηρή δίαιτα, κατόρθωνε κάπου κάπου να το ρίχνει. Βέβαια ο Γιάννης της είχε πάρει και μετρητή και την είχε μάθει να το μετράει μόνη της κάθε μέρα. Δε παρέλειπε δε κάθε βράδυ να της τηλεφωνεί… « Πώς ήταν το ζάχαρο σήμερα μάνα;» «Ένα εβδομήντα Γιάννη μου… ένα εβδομήντα…» «Δίαιτα μάνα! Δίαιτα! Ούτε κόκκο ζάχαρη στον καφέ!» της έλεγε κάπως αυστηρά εκείνος, καθώς ήξερε πως η μάνα του ήτανε γλυκατζού και κάθε τόσο, έκανε τις παρασπονδίες της.
Σε μια από τις τελευταίες επισκέψεις του όμως, βρήκε τη μάνα του και το σπίτι σε κακά χάλια. Όλα τα πλακάκια είχαν ξεκολλήσει από το πάτωμα, σα νάχε περάσει από κάτω τους μια υπερφυσική δύναμη. Η κυρά Στάθαινα καθόταν σε μια καρέκλα στη βεράντα και