TERRASJE IN DE ZON Ik sprak laatst een cultuurfilosoof die mij een even verrassend als een verontrustend beeld gaf. Hij zei: "Ken jij dat heerlijke relaxte gevoel van op een terrasje zitten? Liefst in de zon met een vriendin? En dan mensen kijken?" Ik herkende het gevoel meteen. Uren zou ik kunnen kijken. Grote, kleine, vrolijke, verwarde, serieuze, sombere, succesvolle, mooie en vreemde mensen. Het lekkerst vind ik wel als ik mensen zie die ik in mijn eigen leven nooit tegenkom. Waarvan je de mond los valt. Waarvan je denkt, dit bestaaaaat niet. Ik voel dan weerzin, waanzin en verwondering tegelijkertijd. Het fascineert me zo dat ik zelfs even ga verzitten om het beeld nog wat langer vast te houden; het bezorgt me soms de sensatie van een griezelfilm. En ook, zittend
We moeten het contact aangaan met elkaar en de afstand niet langer bewaren 6  #1 2020
op een terrasje, op klaarlichte dag kan ik mezelf verliezen in een eigen ter plekke geregisseerde romantische film wanneer er een aantrekkelijke man voorbijloopt, met of zonder een prachtige vriendin.? kortom, ik kon me er alles bij voorstellen. "Het grootste misverstand", zei deze cultuurfilosoof die veel meedenkt in complexe vraagstukken die de openbare ruimte in het bijzonder en de samenleving in zijn algemeenheid aangaan, "is dat mensen elkaar graag willen ontmoeten. Mensen willen elkaar helemaal niet ontmoeten!", zei hij met de overtuiging van een wetenschapper. "Ze willen hun eigen vrienden en familie ontmoeten", ging hij verder, "maar zeker toch geen vreemde vreemden. Mensen die zo anders zijn, dat contact maken eng is. Mensen willen vooral observeren om
