1.2.4. Η απεικόνιση του μελλοντικού ερειπίου | The Bank of England in ruins

1.2.4. Η απεικόνιση του μελλοντικού ερειπίου | The Bank of England in ruins

O Sir John Soane, κατά τη θητεία του ως αρχιτέκτονας και επιθεωρητής του κτιρίου της Τράπεζα της Αγγλίας, πραγματοποιεί πολλές επεμβάσεις και προσθήκες, μέχρι που μετά από σαράντα πέντε χρόνια το κτήριο καταλαμβάνει ολόκληρο το οικόπεδο (εικ. 21-23). Το πιο σημαντικό, όμως, σχέδιο για αυτό το κτίριο αποτελεί το The Bank of England in ruins (1830), που σχεδίασε ο ζωγράφος Joseph Michael Gandy (εικ. 20). Αυτό είναι ένα αξονομετρικό σχέδιο της τράπεζα ως ερείπιο προβαλλόμενο σε μελλοντικό χρόνο, που διαφαίνεται ο θαυμασμός των δημιουργών για τα ρωμαϊκά ερείπια και για τα χαρακτικά του Piranesi (Fabrizi, 2016).

εικόνα 20. Στην αξονομετρική απεικόνηση του κτιρίου φαίνονται ταυτόχρονα η φάσεις της κατασκευής και της ερείπωσης. Joseph Michael Gandy, Bank of England in ruins, 1830 Στο αποκομμένο αξονομετρικό σχέδιο συγχέονται ευφάνταστα οι συμβάσεις της αναγεννησιακής τεχνικής εναέριας προοπτικής με τις πειρανεσιακές απεικονίσεις των ρωμαϊκών ερειπίων του δέκατου όγδοου αιώνα. Το εντυπωσιακό που πετυχαίνει η εικόνα αυτή είναι να μεταφέρει δύο διαφορετικές χρονικές φάσεις του κτιρίου, αφού συνδυάζεται ταυτόχρονα η αναπαράσταση του υπό κατασκευή και υπό ερείπωση (“Sir John Soane›s Museum”, χ.χ.). «Σε αυτή τη σύνθετη εικόνα –που συνδυάζεται η κάτοψη, η τομή και οι όψεις του κτιρίου– αναπαριστάται το σύνολο του επιτεύγματος του Soane: εσωτερικό και εξωτερικό, κατασκευή και διακόσμηση, υποδομή και υπερδομή, όλα αποκαλύπτονται δημόσια σαν μια μακέτα σε ένα τραπέζι» (Abrahamson, όπως αναφέρεται στο “Sir John Soane›s Museum”, χ.χ.). Ώς αποτέλεσμα, στο σχέδιο συνδιαλέγονται τόσο η αρχική ιδέα όσο και το υλοποιημένο έργο –στην τελική του φάση ως ερείπιο– και η συνολική εικόνα λειτουργεί ως μια φαντασιακή προβολή του μέλλοντος (Μαρινάκη, 2016: 17).

Τα ερείπια διασφαλίζουν μια δομική συνέχεια με το αρχικό έργο, επιτρέποντας στον αρχιτέκτονα να σχεδιάσει την ερειπωμένη εκδοχή του κτιρίου στο μέλλον. Αξίζει να σημειωθεί ότι η προβολή του υπό σχεδίαση κτιρίου στο παρελθόν εισάγεται πρώτη φορά από τον Hubert Robert στους δύο πίνακες της Μεγάλης Αίθουσας του Λούβρου. Ό πρώτος αναπαριστά τις προτάσεις του ζωγράφου για τη διαμόρφωση της αίθουσας (εικ. 24), ενώ ο δεύτερος που ονομάζεται Ερείπια της Μεγάλης Αίθουσας του Λούβρου αποτελεί μία αρχαιολογική φαντασία, με το κατεστραμμένο πλέον μουσείο (εικ. 25). Το μελλοντικό ερείπιο που εγκαινιάζει την ιστορική απόσταση ως μέτρο αυθεντικότητας εμφανίζεται στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα –εποχή επανακαθορισμού αξιών του πολιτισμού (Κούρος, 1999: 30).

εικόνα 21. Σχέδιο της Τράπεζας. John Soane, Bank of England 1794

εικόνα 22. Σχέδιο της Τράπεζας. John Soane, Bank of England 1794

εικόνα 23. Το Αποικιακό Γραφείο στην Τράπεζα της ΑγγλίαςJohn Soane, Bank of England 1818

εικόνα 24. Robert Hubert, Project for the Transformation of the Grande Galerie du Louvre, 1796.

εικόνα 25. Ταυτόχρονα με τον πίνακα της εικονάς 23, ο Hubert οραματίζεται την πιθανή κατάσταση του κτιρίου μετά απο την μερική καταστροφή του. Robert Hubert, Imaginary View of the Grande Galerie in the Louvre in Ruins, 1796