ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ - ΑΣΤΥΔΡΟΜΟΣ νο3

Μέσα από ένα

δορυφόρο Μπήκε ένα βράδυ κρυφά στο σκάφος και κρύφτηκε πίσω από μια οθόνη τεραστίων διαστάσεων. Στη θέση που βρισκόταν δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την πανηγυρική εκτόξξ ξευση του δορυφόρου, όπως αυτή μεταδξ διδόταν από τα ΜΜΕ της μισής ηπείρου κι αυτός ήταν κι ο λόγος της άγνοιας για το που βρίσκεται. Οι τσέπες των ρούχων του ήταν γεμάτες με ξηρούς καρπούς και κυβάκξ κια ζωμού με διάφορες γεύσεις, ενώ το κασκόλ του βρώμικο και λασπωμένο

Ήταν η στιγμή που πήρε την απόφαση να πηδήξει από άστρο σε άστρο ώσπου να βρεθεί ένα που θα τον έλξει με τη βαρύτητά του, χωρίς να χρησιμοποιεί ιμάντες για να τον προσδέσει σερνόταν στο πάτωμα και άφηνε φανερά τα ίχνη του σουρσίματός του στο φρεσκογξ γυαλισμένο πάτωμα. Προσπαθούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό το οίκημα στο οποίο κρύφτηκε, αλλά όλα του ήταν θολά μετά από το χτύπημα που είχε φάει στο κεφάλι. Η μόνη του σκέψη ήταν ότι τη γλύτωσξ σε φθηνά, μιας και θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα και αυτή τη στιγμή να

ήταν δεμένος με ιμάντες πάνω σε ένα κρεβξ βάτι, σε ένα λευκό δωμάτιο...όπως είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του. Χίλιες φορές σε αυτό εδώ το αποστειρωμένο οίκημα κι ας μην ήξερε τι ακριβώς ήταν, σκεφτόταν. Παρόλα αυτά ένα συναίσθημα φόβου είχε αρχίσει να ανεβαίνει προς τα χείλη του με μορφή ξηροστομίας, ενώ το μέτωπο του έδειχνε πολύ λευκό, σε αντίθξ θεση με το φυσικό του χρώμα. Ξαφνικά μια εκκωφαντική έκρηξξ ξη τον κόλλησε στο πάτωμα και τον έκανε να ουρλιάξει όπως δεν είχε ουρλιάξει ποτέ, ενώ ένα ρίγος διαπξ πέρασε σαν ηλεκτροσόκ τη σπονδυλξ λική του στήλη. Ευτυχώς για εκείνον, η κραυγή του δεν ακούστηκε λόγω του θορύβου. Εκείνη τη στιγμή όμως κατάλξ λαβε ότι βρισκόταν όχι σε κάποιο πολυτξ τελές οίκημα, αλλά σε ένα ιπτάμενο σώμα σαν αυτό που είχε δει πάνω από το χωριό του παλιότερα, ένα πουλί με σιδερξ ρένια φτερά και ατσάλινο ράμφος, με προπέλες που σβούριζαν στον αέρα και που προτού πετάξει έβγαζε φωτιές όχι από τα ρουθούνια (όπως οι δράκοι του παραμυθιού που συνήθιζε να του λέει η γιαγιά του) αλλά από τον κώλο. Ο τρόμος είχε ριζώσει για τα καλά μέσα του. Αργά και προσεκτικά σηκώθηκε από το κρησφύγετό του και βάδισε προς έναν πίνακα όπου υπήρχε καρφιτσωμένο ένα χαρτί. Άγνωστα γράμμξ ματα και λέξεις ώσπου το μάτι του έπεσε

Αφιερωμένο στις χελώνες των λόφων της Αθήνας

Ήλιος

Σήμερα ο ήλιος φαίνεται να έχει φτύσει το πρωινό του γάλα. Δεν ήθελε να ξυπνήσει και να μας φωτίσει. Μας γέμισε με ένα ασπρουλί χρώμα. Ο ουρανός έχει γίνει γαλατής και δε λέει να ξεγίνει. Δε φαίνονται ούτε καν τα σύννεφα. Και μετά μου λες να σου μιλήσω για δορυφόρους. Πού να τους δω αυτούς; Έλα στο μπαλκόνι μου να δεις! Τέτοιες μέρες νομίζω πως θα κρατήσουν για πάντα. Η ομίχλη δε σε αφήνει να δεις πάνω από τον Υμηττό. Θέλω παρέα!! << Το μόνο που μας ενώνει είναι ο πόνος, γι’ αυτό και σε έχασα για να πονάμε και να μας ενώνει ο πόνος.>> θα μου πείτε. Εμένα πάντως τα μάτια των φίλων μου είναι φανάρια στο έρεβος της καθημερινής βλακείας. Πλανήτες νέοι σε μια γη που παντού έχει φθάσει το ρεύμα, ενώ όταν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ κάνουν απεργία ο πολιτισμός μας τα χάνει. Εγώ πάλι στα φανάρια μας βρίσκω κι εκεί τη βρίσκω κάτω από τα αστέρια που τρεμοπαίζουν, πλανήτες αιώνια κινούντες. Ποιος το είπε για τους φίλους πώς χαθήκανε; Ποιος πως σκορπίσανε; Χάνουμε το κέντρο βάρους μας. Αυτό δε σημαίνει πως αυτό δεν υπάρχει. Οι δορυφόροι μας το αναζητούν, το έχουν ανάγκη, ώστε να μας περιτριγυρίζουν. Αν τους κοιτάξουμε μας το υπενθυμίζουν. Έχει ομίχλη σήμερα θα μου πεις. Όμοιος ο

σε γράμματα που του φάνηκαν γνώριμα. Άρχισε να συλλαβίζει δυνατά: ¨Μη φοβάσαι, είσαι στο δαρυφόρο???? και πετάς για έναν πλανέτη που???.????? ¨ (αυτή τη φράσξ ση δεν την καταλάβαινε). Διαβάζοντας και προσπαθώντας να καταλάβει τι σήμαιναν αυτά, θυμήθηκε τότε που ήταν μικρός και βάζαν τα ζώα στο χωριό να διασχίσουν το ποτάμι για να ελέγξουν σε ποιο σημείο είναι προσπελάσιμο, ώστε, σε περίπτωση που χρειαστεί, να το διαβούν μετά και οι ίδιοι... Πολλά ζώα είχαν πνιγεί με αυτόν τον άδοξο τρόπο. Σήκωσε το μέτωπό του με αποφασιστικξ κό ύφος, έμοιαζε υπερβολικά σοβαρός και κουρασμένος. Οι σκέψεις του σχεδόν δημιοξ ουργούσαν κύματα στο μέτωπό του, ενώ κανένα καράβι δε φαινόταν να τα διασχίζει ώστε να ζητήσει βοήθεια, όντας και ο ίδιος ένας αστροναυαγός. Πλησίασε προς την οθόνη κι άλλαξε

όχλος στα λασπόνερα αυτής της μέρας… Κοιτάζεις μες στη λακκούβα, αφαιρείσαι και σκοντάφτεις. Λες και δεν υπάρχει ο υπόλοιπος δρόμος. Θέλεις να με μπερδέψεις. Να ξεχάσω ότι έρχεται η μέρα που ο δορυφόρος φαίνεται να περνά από εδώ. Να περνά και να μην είναι φευγαλέος, όπως νομίσαμε, μάθαμε. Θέλεις να με μπερδέψεις και να φανεί ότι ξεχνώ τη μέρα που βρισκόμαστε κι επηρεαζόμαστε από εσένα κι εμένα, εμάς. Φευγάτε τύπε, και καλά…Καιρός σου

Εμένα πάντως τα μάτια των φίλων μου είναι φανάρια στο έρεβος της καθημερινής βλακείας να μαζέψεις τα χόρτα σου και τα μαγικά ματζούνια σου, στο βουνό που λες ότι σε περιμένει. Εγώ εδώ… και για τη φορά που θα ξαναπεράσει ο δορυφόρος. Όχι για να τον προλάβω, αλλά για να τον χορτάσω. Ξέρω δεν είναι φευγάτος και δεν αγωνιώ. Θα είμαι εδώ όσο κι αν διαρκέσει. Εδώ, πάνω στο σκοινί που μου άφησες και πάνω του θα βρίσκω το κέντρο βάρους μου. Θα πιω το γάλα μου με τον παππού του περιπτέρου. Είναι γιατί μου θύμισε το καλημέρα όλη μέρα και δεν θυμόταν που να ΄χει τις εφημερίδες. 

κανάλι, κουνώντας απλώς το δάχτυλο του. Μπροστά στο άγνωστο έμοιαζε να έχει αποκτήσει άλλες δυνάμεις, σχεδόν υπερφυσικές. Η γη πλέον δεν του ασκούσξ σε καμία βαρύτητα, αιωρούνταν σαν διαλογξ γιζόμενος γιόγκι. Δοκίμασε να πηδήξει από τη μια μεριά του δορυφόρου στην άλλη και το κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Ένα αίσθημα χαράς πλατάγιασε στην γλώσσξ σα του παρέα με ένα στραγάλι που μασούσξ σε για ώρα. Ήταν η στιγμή που πήρε την απόφαση να πηδήξει από άστρο σε άστρο ώσπου να βρεθεί ένα που θα τον έλξει με τη βαρύτητά του, χωρίς να χρησιμοποιεί ιμάντες για να τον προσδέσει. Και η σκέψη του αυτή φώτισε για μια στιγμή το πρόσωπό μου σαν αστέρξ ρι, μη γνωρίζοντας πλέον αν ήταν ένας ακόμη αστροναυαγός ή ένας αστροταξξ ξιδιώτης. 

Κρίμα που δε συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα στον Άρδα. Που σεργιανούσα μόνος στο Δέλτα. Να γυρνάω στη Δαδιά και αυτή να με διώχνει. Ερημιά στο Σουφλί όπως τα επισκεπτήρια της θητείας μου. Και έπειτα είχαμε ονειρευτεί να καταλήγαμε στις Πρέσπες, με στάση το μεσημεράκι στη Δοϊράνη. Κρίμα που δε συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα … οι φίλοι. 

astidromos@gmail.com astidromos.blogspot.com

Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω! Με αυτή την ελπιδοφόρα δήλωση μπορούμε να σηκώσουμε το βλέμμα μας ατενίζοντας το μέλλον. ΚΟΙΤΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΛΟΙΠΟΝ. Με σιγουριά, όχι πάντα, αλλά ξέρουμε να κλείνουμε τις πόρτες πίσω μας. Εκείνο το δωμάτιο...ήταν ένα φίλτρο, νιώθαμε σιγουριά εκεί μέσα. Το τρίξιμο από τις σόλες, όχι κάποιου τυχαίου αλλά κάποιου που ξέραμε πολύ καλά. Το φάγωμα τον νυχιών, το στρίγκλισμα της κιμωλίας, το ρούφηγμα της σούπας, ο ξερόβηχας... Φρικτός εφιάλτης! Όλα αυτά μας διαμέλιζαν σε κάτι σιχαμερά όμορφο και σαρδόνιο. Στο θάψιμο της παιδικής μας ηλικίας. Μπροστά μας ορθώνεται ένα τέρας, αβέβαιο. Το μέλλον είναι παραμορφωμένο γιατί έρχεται από το παρελθόν! Σπέρνεται από το παρελθόν μας... Τώρα μου λες ότι δε συμφωνούμε. Όχι απαραίτητα, και κάνεις τράκα τσιγάρο αφού πρώτα έχεις δηλώσει ότι το έχεις κόψει. Μετά το σβήνεις κάπως βιαστικά λέγοντας ότι δε σου αρέσει. Εκείνο το δωμάτιο δεν είχε θέα τη θάλασσα αλλά τους εαυτούς μας. Η θάλασσα ήταν μέσα μας και τα ξεχαρβαλωμένα έπιπλα από τα σκουπίδια γεμάτα αλάτι. Το παλιό σαλόνι της μαμάς και αυτό με αλάτι, το μαρμάρινο τραπεζάκι και αυτό. Το πλαστικό διαφημιστικό τασάκι... όλο δικό σου. Οι ανασκαφές που κάναμε εκεί θα μας λείψουν...σαν γνήσιοι απόγονοι όλων των συμπλεγμάτων που κληρονομήσαμε, αλλά τώρα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε και ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα θα έχει και το βάρος της καταγραφής. Οι υπόλοιποι θα το παίξουμε κανονικοί, θα λουφάξουμε μέσα στους πονοκεφάλους. Δε βαριέσαι...

κάνω το βήμα κι ύστερα τα επόμενα. «Γίνε άνθρωπος» με καλεί μια φωνή. «Κατέβα στην πορεία μας». Τότε θα έβρισκα ισορροπία, το κέντρο βάρους μου. Θα σκεπτόμουν ξάστερα, δίχως μπιχλιμπίδια. Με τη σκέψη,

ςς

Υπόγειο-Ισόγειο

Δεν είναι που μ΄ έμαθες δορυφορικά να σε κοιτώ δορυφορικά να σ΄ αγαπώ δορυφορικά να σε χαϊδεύω είναι που σ΄ έμαθα πια δορυφορικά να με μαλώνεις που νιώθουμε ευτυχισμένοι έχοντας ο ένας τον άλλο. 

Να μου έδινα χρόνο να κοιταζόμουν σταθερά με τη χελώνα. Να έβλεπα τα μάτια της, δορυφόροι να με τριγυρνούν και να με ανακαλύπτουν

συνοδοιπόρο κι όχι παραπομπέα στο τέλος του βιβλίου. Ποιού βιβλίου, καλέ; Να έτρεχα πάνω στο καβούκι μιας χελώνας. Προσοχή, πάνω κι όχι μέσα του, σταθερά δίχως να γίνομαι λαγός στα δύσκολα. Να είχα μια χελώνα για δορυφόρο. « Έχει αργά αντανακλαστικά. Το καβούκι τι το έχει;» Θα έλεγαν για το σωματοφύλακά μου. Εγώ δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Δεν ξέρουν την αξία στο καβούκι της μπροστά σε όλα τα μέτρα ασφαλείας. Δεν ξέρουν την αξία στο βλέμμα της μπροστά στις κάμερες παρακολούθησης. Να μου έδινα χρόνο να κοιταζόμουν σταθερά με τη χελώνα. Να έβλεπα τα μάτια της, δορυφόροι να με τριγυρνούν και να με ανακαλύπτουν. Χρόνο από το χρόνο μου σε μια χελώνα ας τον δώσω. 

άλλα ουράνια σώματα, γύρω απ’ τον Ήλιο. Ένα ολόκληρο σύστημα, το Ηλιακό, με πολλούς δορυφόρους, σαν ψαράκια, και έναν αρχηγό. Αυτός καίει τους πιο κοντινούς του, και παγώνει τους πιο μακρινούς. Ο πλανήτης μας, προς το παρόν, βρίσκεται σε ασφαλές σημείο. Εάν κάτι ξεφύγει, εάν χαθεί αυτή η ισορροπία, τότε ο Κόσμος μας, είτε θα λιώσει, είτε θα καταλήξει ένα τεράστιο παγάκι. Μπαίνω σε μια ιστοσελίδα και χαζεύω την Ελλάδα από δορυφόρο. Μια χερσόνησος καφέ- γκρι που «σκύβει» προς τη θάλασσα. Πριν από δύο περίπου χρόνια, την περίοδο των μεγάλων πυρκαγιών, ο δορυφόρος φωτογράφιζε τη χώρα να σιγοκαίεται, καπνοί έβγαιναν από την Πελοπόννησο και κατευθύνονταν νοτιοδυτικά προς τη Σικελία και τη Βόρεια Αφρική. Πέρα απ’ τους φυσικούς και τεχνητούς δορυφόρους, υπάρχουν και άλλου είδους δορυφόροι. Η Ελλάδα ας πούμε είναι ΚράτοςΔορυφόρος. Όσους «Μεγάλους Έλληνες» και ν’ αναδεικνύουμε με ψηφοφορίες, παραμένουμε υποτελείς σε κάποιους άλλους. Και μάλιστα, ακόμα και αυτό το «ρόλο» δυσκολευόμαστε να τον παίξουμε με συνέπεια και συνέχεια. Στην ίδια ιστοσελίδα, βλέπω τις ελληνικές πόλεις από ψηλά: γκρίζα άναρχα κουτάκια, σαν σκονισμένα lego. Ασχήμια παντού. Όμως, περιέργως, δε λυπάμαι, ούτε θυμώνω. Κοιτώντας, έτσι από ψηλά, νιώθω, για λίγο, δορυφόρος κι εγώ. 

Να πατούσα στη γη, στο χώμα, στις λάσπες. Τότε θα κυλιόμουν, θα περιστρεφόμουν όπως λένε. Τότε το κορμί θα στροβιλιζόταν. Να ζωντανέψω θα πεθυμούσα. Να γίνω άνθρωπος. Να

Τη στιγμή που εμείς τρωγόμαστε με τα δικά μας, ένας, από τους 2000 τεχνητούς δορυφόρους που υπάρχουν στο διάστημα, μας βλέπει από ψηλά και συνεχίζει να γλιστράει απαλά μες το σκοτάδι. Ενώ όλοι εμείς αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για κρίσεις, εξεγέρσεις, χρεοκοπίες συστημάτων, και νέες αρχές, ένας δορυφόρος γυρνάει το όλο κουμπιά, μεταλλικό πρόσωπο του, σιγά-σιγά, νωχελικά, και χαμογελάει στη σελήνη, που είναι κι αυτή με τη σειρά της φυσικός δορυφόρος της μεγάλης γαλάζιας, μελαγχολικής ξαδέλφης, της Γης. Η Γη, δορυφόρος κι αυτή, μοιράζει το φως που της δίνεται απ’ τον Ήλιο, ασταμάτητα και με, όσο γίνεται, περισσότερη δικαιοσύνη. Έτσι προκύπτουν οι μέρες και οι νύχτες, οι χειμώνες και τα καλοκαίρια. Την ώρα που κάποιος επάνω σε μια βέσπα στην Ομόνοια ιδροκοπάει ντάλα μεσημέρι καλοκαιριού, κάποιος αγουροξυπνημένος στο Μπουένος Άιρες ανοίγει την ομπρέλα του για να πάει στη δουλειά του, ενώ ένα ζευγάρι σ’ ένα σπίτι στο Σίδνεϊ τρώει αμίλητα το βραδινό του. Τι υπέροχες αντιθέσεις! Αλλού άνοιξη, αλλού φθινόπωρο, εδώ φως, εκεί σκοτάδι, όταν εδώ κάτι αρχίζει, στην άλλη άκρη του πλανήτη κάτι άλλο τελειώνει, και ούτω καθεξής. Την ώρα που κάποιος στην Αλεξανδρούπολη κάνει ποδήλατο ή τη στιγμή που κάποιος στην Αθήνα αναστενάζει, την ίδια στιγμή η Γη γυρίζει, αδιάκοπα, μαζί με τόσα

Μια βραδιά στο καβ-ούκι

Υπόγειο-Ισόγειο Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω! Με αυτή την ελπιδοφόρα δήλωση μπορούμε να σηκώσουμε το βλέμμα μας ατενίζοντας το μέλλον. ΚΟΙΤΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΛΟΙΠΟΝ. Με σιγουριά, όχι πάντα, αλλά ξέρουμε να κλείνουμε τις πόρτες πίσω μας. Εκείνο το δωμάτιο...ήταν ένα φίλτρο, νιώθαμε σιγουριά εκεί μέσα. Το τρίξιμο από τις σόλες, όχι κάποιου τυχαίου αλλά κάποιου που ξέραμε πολύ καλά. Το φάγωμα τον νυχιών, το στρίγκλισμα της κιμωλίας, το ρούφηγμα της σούπας, ο ξερόβηχας... Φρικτός εφιάλτης! Όλα αυτά μας διαμέλιζαν σε κάτι σιχαμερά όμορφο και σαρδόνιο. Στο θάψιμο της παιδικής μας ηλικίας. Μπροστά μας ορθώνεται ένα τέρας, αβέβαιο. Το μέλλον είναι παραμορφωμένο γιατί έρχεται από το παρελθόν! Σπέρνεται από το παρελθόν μας... Τώρα μου λες ότι δε συμφωνούμε. Όχι απαραίτητα, και κάνεις τράκα τσιγάρο αφού πρώτα έχεις δηλώσει ότι το έχεις κόψει. Μετά το σβήνεις κάπως βιαστικά λέγοντας ότι δε σου αρέσει. Εκείνο το δωμάτιο δεν είχε θέα τη θάλασσα αλλά τους εαυτούς μας. Η θάλασσα ήταν μέσα μας και τα ξεχαρβαλωμένα έπιπλα από τα σκουπίδια γεμάτα αλάτι. Το παλιό σαλόνι της μαμάς και αυτό με αλάτι, το μαρμάρινο τραπεζάκι και αυτό. Το πλαστικό διαφημιστικό τασάκι... όλο δικό σου. Οι ανασκαφές που κάναμε εκεί θα μας λείψουν...σαν γνήσιοι απόγονοι όλων των συμπλεγμάτων που κληρονομήσαμε, αλλά τώρα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε και ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα θα έχει και το βάρος της καταγραφής. Οι υπόλοιποι θα το παίξουμε κανονικοί, θα λουφάξουμε μέσα στους πονοκεφάλους. Δε βαριέσαι...

Μέσα από ένα

δορυφόρο Μπήκε ένα βράδυ κρυφά στο σκάφος και κρύφτηκε πίσω από μια οθόνη τεραστίων διαστάσεων. Στη θέση που βρισκόταν δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την πανηγυρική εκτόξξ ξευση του δορυφόρου, όπως αυτή μεταδξ διδόταν από τα ΜΜΕ της μισής ηπείρου κι αυτός ήταν κι ο λόγος της άγνοιας για το που βρίσκεται. Οι τσέπες των ρούχων του ήταν γεμάτες με ξηρούς καρπούς και κυβάκξ κια ζωμού με διάφορες γεύσεις, ενώ το κασκόλ του βρώμικο και λασπωμένο

Ήταν η στιγμή που πήρε την απόφαση να πηδήξει από άστρο σε άστρο ώσπου να βρεθεί ένα που θα τον έλξει με τη βαρύτητά του, χωρίς να χρησιμοποιεί ιμάντες για να τον προσδέσει

Μια βραδιά στο καβ-ούκι Να πατούσα στη γη, στο χώμα, στις λάσπες. Τότε θα κυλιόμουν, θα περιστρεφόμουν όπως λένε. Τότε το κορμί θα στροβιλιζόταν. Να ζωντανέψω θα πεθυμούσα. Να γίνω άνθρωπος. Να

Να μου έδινα χρόνο να κοιταζόμουν σταθερά με τη χελώνα. Να έβλεπα τα μάτια της, δορυφόροι να με τριγυρνούν και να με ανακαλύπτουν κάνω το βήμα κι ύστερα τα επόμενα. «Γίνε άνθρωπος» με καλεί μια φωνή. «Κατέβα στην πορεία μας». Τότε θα έβρισκα ισορροπία, το κέντρο βάρους μου. Θα σκεπτόμουν ξάστερα, δίχως μπιχλιμπίδια. Με τη σκέψη,

συνοδοιπόρο κι όχι παραπομπέα στο τέλος του βιβλίου. Ποιού βιβλίου, καλέ; Να έτρεχα πάνω στο καβούκι μιας χελώνας. Προσοχή, πάνω κι όχι μέσα του, σταθερά δίχως να γίνομαι λαγός στα δύσκολα. Να είχα μια χελώνα για δορυφόρο. « Έχει αργά αντανακλαστικά. Το καβούκι τι το έχει;» Θα έλεγαν για το σωματοφύλακά μου. Εγώ δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Δεν ξέρουν την αξία στο καβούκι της μπροστά σε όλα τα μέτρα ασφαλείας. Δεν ξέρουν την αξία στο βλέμμα της μπροστά στις κάμερες παρακολούθησης. Να μου έδινα χρόνο να κοιταζόμουν σταθερά με τη χελώνα. Να έβλεπα τα μάτια της, δορυφόροι να με τριγυρνούν και να με ανακαλύπτουν. Χρόνο από το χρόνο μου σε μια χελώνα ας τον δώσω. 

Αφιερωμένο στις χελώνες των λόφων της Αθήνας

Ήλιος

Σήμερα ο ήλιος φαίνεται να έχει φτύσει το πρωινό του γάλα. Δεν ήθελε να ξυπνήσει και να μας φωτίσει. Μας γέμισε με ένα ασπρουλί χρώμα. Ο ουρανός έχει γίνει γαλατής και δε λέει να ξεγίνει. Δε φαίνονται ούτε καν τα σύννεφα. Και μετά μου λες να σου μιλήσω για δορυφόρους. Πού να τους δω αυτούς; Έλα στο μπαλκόνι μου να δεις! Τέτοιες μέρες νομίζω πως θα κρατήσουν για πάντα. Η ομίχλη δε σε αφήνει να δεις πάνω από τον Υμηττό. Θέλω παρέα!! << Το μόνο που μας ενώνει είναι ο πόνος, γι’ αυτό και σε έχασα για να πονάμε και να μας ενώνει ο πόνος.>> θα μου πείτε. Εμένα πάντως τα μάτια των φίλων μου είναι φανάρια στο έρεβος της καθημερινής βλακείας. Πλανήτες νέοι σε μια γη που παντού έχει φθάσει το ρεύμα, ενώ όταν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ κάνουν απεργία ο πολιτισμός μας τα χάνει. Εγώ πάλι στα φανάρια μας βρίσκω κι εκεί τη βρίσκω κάτω από τα αστέρια που τρεμοπαίζουν, πλανήτες αιώνια κινούντες. Ποιος το είπε για τους φίλους πώς χαθήκανε; Ποιος πως σκορπίσανε; Χάνουμε το κέντρο βάρους μας. Αυτό δε σημαίνει πως αυτό δεν υπάρχει. Οι δορυφόροι μας το αναζητούν, το έχουν ανάγκη, ώστε να μας περιτριγυρίζουν. Αν τους κοιτάξουμε μας το υπενθυμίζουν. Έχει ομίχλη σήμερα θα μου πεις. Όμοιος ο

όχλος στα λασπόνερα αυτής της μέρας… Κοιτάζεις μες στη λακκούβα, αφαιρείσαι και σκοντάφτεις. Λες και δεν υπάρχει ο υπόλοιπος δρόμος. Θέλεις να με μπερδέψεις. Να ξεχάσω ότι έρχεται η μέρα που ο δορυφόρος φαίνεται να περνά από εδώ. Να περνά και να μην είναι φευγαλέος, όπως νομίσαμε, μάθαμε. Θέλεις να με μπερδέψεις και να φανεί ότι ξεχνώ τη μέρα που βρισκόμαστε κι επηρεαζόμαστε από εσένα κι εμένα, εμάς. Φευγάτε τύπε, και καλά…Καιρός σου

Εμένα πάντως τα μάτια των φίλων μου είναι φανάρια στο έρεβος της καθημερινής βλακείας να μαζέψεις τα χόρτα σου και τα μαγικά ματζούνια σου, στο βουνό που λες ότι σε περιμένει. Εγώ εδώ… και για τη φορά που θα ξαναπεράσει ο δορυφόρος. Όχι για να τον προλάβω, αλλά για να τον χορτάσω. Ξέρω δεν είναι φευγάτος και δεν αγωνιώ. Θα είμαι εδώ όσο κι αν διαρκέσει. Εδώ, πάνω στο σκοινί που μου άφησες και πάνω του θα βρίσκω το κέντρο βάρους μου. Θα πιω το γάλα μου με τον παππού του περιπτέρου. Είναι γιατί μου θύμισε το καλημέρα όλη μέρα και δεν θυμόταν που να ΄χει τις εφημερίδες. 

κανάλι, κουνώντας απλώς το δάχτυλο του. Μπροστά στο άγνωστο έμοιαζε να έχει αποκτήσει άλλες δυνάμεις, σχεδόν υπερφυσικές. Η γη πλέον δεν του ασκούσξ σε καμία βαρύτητα, αιωρούνταν σαν διαλογξ γιζόμενος γιόγκι. Δοκίμασε να πηδήξει από τη μια μεριά του δορυφόρου στην άλλη και το κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Ένα αίσθημα χαράς πλατάγιασε στην γλώσσξ σα του παρέα με ένα στραγάλι που μασούσξ σε για ώρα. Ήταν η στιγμή που πήρε την απόφαση να πηδήξει από άστρο σε άστρο ώσπου να βρεθεί ένα που θα τον έλξει με τη βαρύτητά του, χωρίς να χρησιμοποιεί ιμάντες για να τον προσδέσει. Και η σκέψη του αυτή φώτισε για μια στιγμή το πρόσωπό μου σαν αστέρξ ρι, μη γνωρίζοντας πλέον αν ήταν ένας ακόμη αστροναυαγός ή ένας αστροταξξ ξιδιώτης. 

Κρίμα που δε συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα στον Άρδα. Που σεργιανούσα μόνος στο Δέλτα. Να γυρνάω στη Δαδιά και αυτή να με διώχνει. Ερημιά στο Σουφλί όπως τα επισκεπτήρια της θητείας μου. Και έπειτα είχαμε ονειρευτεί να καταλήγαμε στις Πρέσπες, με στάση το μεσημεράκι στη Δοϊράνη. Κρίμα που δε συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα … οι φίλοι. 

astidromos@gmail.com astidromos.blogspot.com

σε γράμματα που του φάνηκαν γνώριμα. Άρχισε να συλλαβίζει δυνατά: ¨Μη φοβάσαι, είσαι στο δαρυφόρο???? και πετάς για έναν πλανέτη που???.????? ¨ (αυτή τη φράσξ ση δεν την καταλάβαινε). Διαβάζοντας και προσπαθώντας να καταλάβει τι σήμαιναν αυτά, θυμήθηκε τότε που ήταν μικρός και βάζαν τα ζώα στο χωριό να διασχίσουν το ποτάμι για να ελέγξουν σε ποιο σημείο είναι προσπελάσιμο, ώστε, σε περίπτωση που χρειαστεί, να το διαβούν μετά και οι ίδιοι... Πολλά ζώα είχαν πνιγεί με αυτόν τον άδοξο τρόπο. Σήκωσε το μέτωπό του με αποφασιστικξ κό ύφος, έμοιαζε υπερβολικά σοβαρός και κουρασμένος. Οι σκέψεις του σχεδόν δημιοξ ουργούσαν κύματα στο μέτωπό του, ενώ κανένα καράβι δε φαινόταν να τα διασχίζει ώστε να ζητήσει βοήθεια, όντας και ο ίδιος ένας αστροναυαγός. Πλησίασε προς την οθόνη κι άλλαξε

άλλα ουράνια σώματα, γύρω απ’ τον Ήλιο. Ένα ολόκληρο σύστημα, το Ηλιακό, με πολλούς δορυφόρους, σαν ψαράκια, και έναν αρχηγό. Αυτός καίει τους πιο κοντινούς του, και παγώνει τους πιο μακρινούς. Ο πλανήτης μας, προς το παρόν, βρίσκεται σε ασφαλές σημείο. Εάν κάτι ξεφύγει, εάν χαθεί αυτή η ισορροπία, τότε ο Κόσμος μας, είτε θα λιώσει, είτε θα καταλήξει ένα τεράστιο παγάκι. Μπαίνω σε μια ιστοσελίδα και χαζεύω την Ελλάδα από δορυφόρο. Μια χερσόνησος καφέ- γκρι που «σκύβει» προς τη θάλασσα. Πριν από δύο περίπου χρόνια, την περίοδο των μεγάλων πυρκαγιών, ο δορυφόρος φωτογράφιζε τη χώρα να σιγοκαίεται, καπνοί έβγαιναν από την Πελοπόννησο και κατευθύνονταν νοτιοδυτικά προς τη Σικελία και τη Βόρεια Αφρική. Πέρα απ’ τους φυσικούς και τεχνητούς δορυφόρους, υπάρχουν και άλλου είδους δορυφόροι. Η Ελλάδα ας πούμε είναι ΚράτοςΔορυφόρος. Όσους «Μεγάλους Έλληνες» και ν’ αναδεικνύουμε με ψηφοφορίες, παραμένουμε υποτελείς σε κάποιους άλλους. Και μάλιστα, ακόμα και αυτό το «ρόλο» δυσκολευόμαστε να τον παίξουμε με συνέπεια και συνέχεια. Στην ίδια ιστοσελίδα, βλέπω τις ελληνικές πόλεις από ψηλά: γκρίζα άναρχα κουτάκια, σαν σκονισμένα lego. Ασχήμια παντού. Όμως, περιέργως, δε λυπάμαι, ούτε θυμώνω. Κοιτώντας, έτσι από ψηλά, νιώθω, για λίγο, δορυφόρος κι εγώ. 

ήταν δεμένος με ιμάντες πάνω σε ένα κρεβξ βάτι, σε ένα λευκό δωμάτιο...όπως είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του. Χίλιες φορές σε αυτό εδώ το αποστειρωμένο οίκημα κι ας μην ήξερε τι ακριβώς ήταν, σκεφτόταν. Παρόλα αυτά ένα συναίσθημα φόβου είχε αρχίσει να ανεβαίνει προς τα χείλη του με μορφή ξηροστομίας, ενώ το μέτωπο του έδειχνε πολύ λευκό, σε αντίθξ θεση με το φυσικό του χρώμα. Ξαφνικά μια εκκωφαντική έκρηξξ ξη τον κόλλησε στο πάτωμα και τον έκανε να ουρλιάξει όπως δεν είχε ουρλιάξει ποτέ, ενώ ένα ρίγος διαπξ πέρασε σαν ηλεκτροσόκ τη σπονδυλξ λική του στήλη. Ευτυχώς για εκείνον, η κραυγή του δεν ακούστηκε λόγω του θορύβου. Εκείνη τη στιγμή όμως κατάλξ λαβε ότι βρισκόταν όχι σε κάποιο πολυτξ τελές οίκημα, αλλά σε ένα ιπτάμενο σώμα σαν αυτό που είχε δει πάνω από το χωριό του παλιότερα, ένα πουλί με σιδερξ ρένια φτερά και ατσάλινο ράμφος, με προπέλες που σβούριζαν στον αέρα και που προτού πετάξει έβγαζε φωτιές όχι από τα ρουθούνια (όπως οι δράκοι του παραμυθιού που συνήθιζε να του λέει η γιαγιά του) αλλά από τον κώλο. Ο τρόμος είχε ριζώσει για τα καλά μέσα του. Αργά και προσεκτικά σηκώθηκε από το κρησφύγετό του και βάδισε προς έναν πίνακα όπου υπήρχε καρφιτσωμένο ένα χαρτί. Άγνωστα γράμμξ ματα και λέξεις ώσπου το μάτι του έπεσε

Τη στιγμή που εμείς τρωγόμαστε με τα δικά μας, ένας, από τους 2000 τεχνητούς δορυφόρους που υπάρχουν στο διάστημα, μας βλέπει από ψηλά και συνεχίζει να γλιστράει απαλά μες το σκοτάδι. Ενώ όλοι εμείς αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για κρίσεις, εξεγέρσεις, χρεοκοπίες συστημάτων, και νέες αρχές, ένας δορυφόρος γυρνάει το όλο κουμπιά, μεταλλικό πρόσωπο του, σιγά-σιγά, νωχελικά, και χαμογελάει στη σελήνη, που είναι κι αυτή με τη σειρά της φυσικός δορυφόρος της μεγάλης γαλάζιας, μελαγχολικής ξαδέλφης, της Γης. Η Γη, δορυφόρος κι αυτή, μοιράζει το φως που της δίνεται απ’ τον Ήλιο, ασταμάτητα και με, όσο γίνεται, περισσότερη δικαιοσύνη. Έτσι προκύπτουν οι μέρες και οι νύχτες, οι χειμώνες και τα καλοκαίρια. Την ώρα που κάποιος επάνω σε μια βέσπα στην Ομόνοια ιδροκοπάει ντάλα μεσημέρι καλοκαιριού, κάποιος αγουροξυπνημένος στο Μπουένος Άιρες ανοίγει την ομπρέλα του για να πάει στη δουλειά του, ενώ ένα ζευγάρι σ’ ένα σπίτι στο Σίδνεϊ τρώει αμίλητα το βραδινό του. Τι υπέροχες αντιθέσεις! Αλλού άνοιξη, αλλού φθινόπωρο, εδώ φως, εκεί σκοτάδι, όταν εδώ κάτι αρχίζει, στην άλλη άκρη του πλανήτη κάτι άλλο τελειώνει, και ούτω καθεξής. Την ώρα που κάποιος στην Αλεξανδρούπολη κάνει ποδήλατο ή τη στιγμή που κάποιος στην Αθήνα αναστενάζει, την ίδια στιγμή η Γη γυρίζει, αδιάκοπα, μαζί με τόσα

σερνόταν στο πάτωμα και άφηνε φανερά τα ίχνη του σουρσίματός του στο φρεσκογξ γυαλισμένο πάτωμα. Προσπαθούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό το οίκημα στο οποίο κρύφτηκε, αλλά όλα του ήταν θολά μετά από το χτύπημα που είχε φάει στο κεφάλι. Η μόνη του σκέψη ήταν ότι τη γλύτωσξ σε φθηνά, μιας και θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα και αυτή τη στιγμή να

Δεν είναι που μ΄ έμαθες δορυφορικά να σε κοιτώ δορυφορικά να σ΄ αγαπώ δορυφορικά να σε χαϊδεύω είναι που σ΄ έμαθα πια δορυφορικά να με μαλώνεις που νιώθουμε ευτυχισμένοι έχοντας ο ένας τον άλλο. 

ςς

Υπόγειο-Ισόγειο Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω! Με αυτή την ελπιδοφόρα δήλωση μπορούμε να σηκώσουμε το βλέμμα μας ατενίζοντας το μέλλον. ΚΟΙΤΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΛΟΙΠΟΝ. Με σιγουριά, όχι πάντα, αλλά ξέρουμε να κλείνουμε τις πόρτες πίσω μας. Εκείνο το δωμάτιο...ήταν ένα φίλτρο, νιώθαμε σιγουριά εκεί μέσα. Το τρίξιμο από τις σόλες, όχι κάποιου τυχαίου αλλά κάποιου που ξέραμε πολύ καλά. Το φάγωμα τον νυχιών, το στρίγκλισμα της κιμωλίας, το ρούφηγμα της σούπας, ο ξερόβηχας... Φρικτός εφιάλτης! Όλα αυτά μας διαμέλιζαν σε κάτι σιχαμερά όμορφο και σαρδόνιο. Στο θάψιμο της παιδικής μας ηλικίας. Μπροστά μας ορθώνεται ένα τέρας, αβέβαιο. Το μέλλον είναι παραμορφωμένο γιατί έρχεται από το παρελθόν! Σπέρνεται από το παρελθόν μας... Τώρα μου λες ότι δε συμφωνούμε. Όχι απαραίτητα, και κάνεις τράκα τσιγάρο αφού πρώτα έχεις δηλώσει ότι το έχεις κόψει. Μετά το σβήνεις κάπως βιαστικά λέγοντας ότι δε σου αρέσει. Εκείνο το δωμάτιο δεν είχε θέα τη θάλασσα αλλά τους εαυτούς μας. Η θάλασσα ήταν μέσα μας και τα ξεχαρβαλωμένα έπιπλα από τα σκουπίδια γεμάτα αλάτι. Το παλιό σαλόνι της μαμάς και αυτό με αλάτι, το μαρμάρινο τραπεζάκι και αυτό. Το πλαστικό διαφημιστικό τασάκι... όλο δικό σου. Οι ανασκαφές που κάναμε εκεί θα μας λείψουν...σαν γνήσιοι απόγονοι όλων των συμπλεγμάτων που κληρονομήσαμε, αλλά τώρα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε και ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα θα έχει και το βάρος της καταγραφής. Οι υπόλοιποι θα το παίξουμε κανονικοί, θα λουφάξουμε μέσα στους πονοκεφάλους. Δε βαριέσαι...

Μέσα από ένα

δορυφόρο Μπήκε ένα βράδυ κρυφά στο σκάφος και κρύφτηκε πίσω από μια οθόνη τεραστίων διαστάσεων. Στη θέση που βρισκόταν δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την πανηγυρική εκτόξξ ξευση του δορυφόρου, όπως αυτή μεταδξ διδόταν από τα ΜΜΕ της μισής ηπείρου κι αυτός ήταν κι ο λόγος της άγνοιας για το που βρίσκεται. Οι τσέπες των ρούχων του ήταν γεμάτες με ξηρούς καρπούς και κυβάκξ κια ζωμού με διάφορες γεύσεις, ενώ το κασκόλ του βρώμικο και λασπωμένο

Ήταν η στιγμή που πήρε την απόφαση να πηδήξει από άστρο σε άστρο ώσπου να βρεθεί ένα που θα τον έλξει με τη βαρύτητά του, χωρίς να χρησιμοποιεί ιμάντες για να τον προσδέσει

Μια βραδιά στο καβ-ούκι Να πατούσα στη γη, στο χώμα, στις λάσπες. Τότε θα κυλιόμουν, θα περιστρεφόμουν όπως λένε. Τότε το κορμί θα στροβιλιζόταν. Να ζωντανέψω θα πεθυμούσα. Να γίνω άνθρωπος. Να

Να μου έδινα χρόνο να κοιταζόμουν σταθερά με τη χελώνα. Να έβλεπα τα μάτια της, δορυφόροι να με τριγυρνούν και να με ανακαλύπτουν κάνω το βήμα κι ύστερα τα επόμενα. «Γίνε άνθρωπος» με καλεί μια φωνή. «Κατέβα στην πορεία μας». Τότε θα έβρισκα ισορροπία, το κέντρο βάρους μου. Θα σκεπτόμουν ξάστερα, δίχως μπιχλιμπίδια. Με τη σκέψη,

συνοδοιπόρο κι όχι παραπομπέα στο τέλος του βιβλίου. Ποιού βιβλίου, καλέ; Να έτρεχα πάνω στο καβούκι μιας χελώνας. Προσοχή, πάνω κι όχι μέσα του, σταθερά δίχως να γίνομαι λαγός στα δύσκολα. Να είχα μια χελώνα για δορυφόρο. « Έχει αργά αντανακλαστικά. Το καβούκι τι το έχει;» Θα έλεγαν για το σωματοφύλακά μου. Εγώ δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Δεν ξέρουν την αξία στο καβούκι της μπροστά σε όλα τα μέτρα ασφαλείας. Δεν ξέρουν την αξία στο βλέμμα της μπροστά στις κάμερες παρακολούθησης. Να μου έδινα χρόνο να κοιταζόμουν σταθερά με τη χελώνα. Να έβλεπα τα μάτια της, δορυφόροι να με τριγυρνούν και να με ανακαλύπτουν. Χρόνο από το χρόνο μου σε μια χελώνα ας τον δώσω. 

Αφιερωμένο στις χελώνες των λόφων της Αθήνας

Ήλιος

Σήμερα ο ήλιος φαίνεται να έχει φτύσει το πρωινό του γάλα. Δεν ήθελε να ξυπνήσει και να μας φωτίσει. Μας γέμισε με ένα ασπρουλί χρώμα. Ο ουρανός έχει γίνει γαλατής και δε λέει να ξεγίνει. Δε φαίνονται ούτε καν τα σύννεφα. Και μετά μου λες να σου μιλήσω για δορυφόρους. Πού να τους δω αυτούς; Έλα στο μπαλκόνι μου να δεις! Τέτοιες μέρες νομίζω πως θα κρατήσουν για πάντα. Η ομίχλη δε σε αφήνει να δεις πάνω από τον Υμηττό. Θέλω παρέα!! << Το μόνο που μας ενώνει είναι ο πόνος, γι’ αυτό και σε έχασα για να πονάμε και να μας ενώνει ο πόνος.>> θα μου πείτε. Εμένα πάντως τα μάτια των φίλων μου είναι φανάρια στο έρεβος της καθημερινής βλακείας. Πλανήτες νέοι σε μια γη που παντού έχει φθάσει το ρεύμα, ενώ όταν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ κάνουν απεργία ο πολιτισμός μας τα χάνει. Εγώ πάλι στα φανάρια μας βρίσκω κι εκεί τη βρίσκω κάτω από τα αστέρια που τρεμοπαίζουν, πλανήτες αιώνια κινούντες. Ποιος το είπε για τους φίλους πώς χαθήκανε; Ποιος πως σκορπίσανε; Χάνουμε το κέντρο βάρους μας. Αυτό δε σημαίνει πως αυτό δεν υπάρχει. Οι δορυφόροι μας το αναζητούν, το έχουν ανάγκη, ώστε να μας περιτριγυρίζουν. Αν τους κοιτάξουμε μας το υπενθυμίζουν. Έχει ομίχλη σήμερα θα μου πεις. Όμοιος ο

όχλος στα λασπόνερα αυτής της μέρας… Κοιτάζεις μες στη λακκούβα, αφαιρείσαι και σκοντάφτεις. Λες και δεν υπάρχει ο υπόλοιπος δρόμος. Θέλεις να με μπερδέψεις. Να ξεχάσω ότι έρχεται η μέρα που ο δορυφόρος φαίνεται να περνά από εδώ. Να περνά και να μην είναι φευγαλέος, όπως νομίσαμε, μάθαμε. Θέλεις να με μπερδέψεις και να φανεί ότι ξεχνώ τη μέρα που βρισκόμαστε κι επηρεαζόμαστε από εσένα κι εμένα, εμάς. Φευγάτε τύπε, και καλά…Καιρός σου

Εμένα πάντως τα μάτια των φίλων μου είναι φανάρια στο έρεβος της καθημερινής βλακείας να μαζέψεις τα χόρτα σου και τα μαγικά ματζούνια σου, στο βουνό που λες ότι σε περιμένει. Εγώ εδώ… και για τη φορά που θα ξαναπεράσει ο δορυφόρος. Όχι για να τον προλάβω, αλλά για να τον χορτάσω. Ξέρω δεν είναι φευγάτος και δεν αγωνιώ. Θα είμαι εδώ όσο κι αν διαρκέσει. Εδώ, πάνω στο σκοινί που μου άφησες και πάνω του θα βρίσκω το κέντρο βάρους μου. Θα πιω το γάλα μου με τον παππού του περιπτέρου. Είναι γιατί μου θύμισε το καλημέρα όλη μέρα και δεν θυμόταν που να ΄χει τις εφημερίδες. 

κανάλι, κουνώντας απλώς το δάχτυλο του. Μπροστά στο άγνωστο έμοιαζε να έχει αποκτήσει άλλες δυνάμεις, σχεδόν υπερφυσικές. Η γη πλέον δεν του ασκούσξ σε καμία βαρύτητα, αιωρούνταν σαν διαλογξ γιζόμενος γιόγκι. Δοκίμασε να πηδήξει από τη μια μεριά του δορυφόρου στην άλλη και το κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Ένα αίσθημα χαράς πλατάγιασε στην γλώσσξ σα του παρέα με ένα στραγάλι που μασούσξ σε για ώρα. Ήταν η στιγμή που πήρε την απόφαση να πηδήξει από άστρο σε άστρο ώσπου να βρεθεί ένα που θα τον έλξει με τη βαρύτητά του, χωρίς να χρησιμοποιεί ιμάντες για να τον προσδέσει. Και η σκέψη του αυτή φώτισε για μια στιγμή το πρόσωπό μου σαν αστέρξ ρι, μη γνωρίζοντας πλέον αν ήταν ένας ακόμη αστροναυαγός ή ένας αστροταξξ ξιδιώτης. 

Κρίμα που δε συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα στον Άρδα. Που σεργιανούσα μόνος στο Δέλτα. Να γυρνάω στη Δαδιά και αυτή να με διώχνει. Ερημιά στο Σουφλί όπως τα επισκεπτήρια της θητείας μου. Και έπειτα είχαμε ονειρευτεί να καταλήγαμε στις Πρέσπες, με στάση το μεσημεράκι στη Δοϊράνη. Κρίμα που δε συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα … οι φίλοι. 

astidromos@gmail.com astidromos.blogspot.com

σε γράμματα που του φάνηκαν γνώριμα. Άρχισε να συλλαβίζει δυνατά: ¨Μη φοβάσαι, είσαι στο δαρυφόρο???? και πετάς για έναν πλανέτη που???.????? ¨ (αυτή τη φράσξ ση δεν την καταλάβαινε). Διαβάζοντας και προσπαθώντας να καταλάβει τι σήμαιναν αυτά, θυμήθηκε τότε που ήταν μικρός και βάζαν τα ζώα στο χωριό να διασχίσουν το ποτάμι για να ελέγξουν σε ποιο σημείο είναι προσπελάσιμο, ώστε, σε περίπτωση που χρειαστεί, να το διαβούν μετά και οι ίδιοι... Πολλά ζώα είχαν πνιγεί με αυτόν τον άδοξο τρόπο. Σήκωσε το μέτωπό του με αποφασιστικξ κό ύφος, έμοιαζε υπερβολικά σοβαρός και κουρασμένος. Οι σκέψεις του σχεδόν δημιοξ ουργούσαν κύματα στο μέτωπό του, ενώ κανένα καράβι δε φαινόταν να τα διασχίζει ώστε να ζητήσει βοήθεια, όντας και ο ίδιος ένας αστροναυαγός. Πλησίασε προς την οθόνη κι άλλαξε

άλλα ουράνια σώματα, γύρω απ’ τον Ήλιο. Ένα ολόκληρο σύστημα, το Ηλιακό, με πολλούς δορυφόρους, σαν ψαράκια, και έναν αρχηγό. Αυτός καίει τους πιο κοντινούς του, και παγώνει τους πιο μακρινούς. Ο πλανήτης μας, προς το παρόν, βρίσκεται σε ασφαλές σημείο. Εάν κάτι ξεφύγει, εάν χαθεί αυτή η ισορροπία, τότε ο Κόσμος μας, είτε θα λιώσει, είτε θα καταλήξει ένα τεράστιο παγάκι. Μπαίνω σε μια ιστοσελίδα και χαζεύω την Ελλάδα από δορυφόρο. Μια χερσόνησος καφέ- γκρι που «σκύβει» προς τη θάλασσα. Πριν από δύο περίπου χρόνια, την περίοδο των μεγάλων πυρκαγιών, ο δορυφόρος φωτογράφιζε τη χώρα να σιγοκαίεται, καπνοί έβγαιναν από την Πελοπόννησο και κατευθύνονταν νοτιοδυτικά προς τη Σικελία και τη Βόρεια Αφρική. Πέρα απ’ τους φυσικούς και τεχνητούς δορυφόρους, υπάρχουν και άλλου είδους δορυφόροι. Η Ελλάδα ας πούμε είναι ΚράτοςΔορυφόρος. Όσους «Μεγάλους Έλληνες» και ν’ αναδεικνύουμε με ψηφοφορίες, παραμένουμε υποτελείς σε κάποιους άλλους. Και μάλιστα, ακόμα και αυτό το «ρόλο» δυσκολευόμαστε να τον παίξουμε με συνέπεια και συνέχεια. Στην ίδια ιστοσελίδα, βλέπω τις ελληνικές πόλεις από ψηλά: γκρίζα άναρχα κουτάκια, σαν σκονισμένα lego. Ασχήμια παντού. Όμως, περιέργως, δε λυπάμαι, ούτε θυμώνω. Κοιτώντας, έτσι από ψηλά, νιώθω, για λίγο, δορυφόρος κι εγώ. 

ήταν δεμένος με ιμάντες πάνω σε ένα κρεβξ βάτι, σε ένα λευκό δωμάτιο...όπως είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του. Χίλιες φορές σε αυτό εδώ το αποστειρωμένο οίκημα κι ας μην ήξερε τι ακριβώς ήταν, σκεφτόταν. Παρόλα αυτά ένα συναίσθημα φόβου είχε αρχίσει να ανεβαίνει προς τα χείλη του με μορφή ξηροστομίας, ενώ το μέτωπο του έδειχνε πολύ λευκό, σε αντίθξ θεση με το φυσικό του χρώμα. Ξαφνικά μια εκκωφαντική έκρηξξ ξη τον κόλλησε στο πάτωμα και τον έκανε να ουρλιάξει όπως δεν είχε ουρλιάξει ποτέ, ενώ ένα ρίγος διαπξ πέρασε σαν ηλεκτροσόκ τη σπονδυλξ λική του στήλη. Ευτυχώς για εκείνον, η κραυγή του δεν ακούστηκε λόγω του θορύβου. Εκείνη τη στιγμή όμως κατάλξ λαβε ότι βρισκόταν όχι σε κάποιο πολυτξ τελές οίκημα, αλλά σε ένα ιπτάμενο σώμα σαν αυτό που είχε δει πάνω από το χωριό του παλιότερα, ένα πουλί με σιδερξ ρένια φτερά και ατσάλινο ράμφος, με προπέλες που σβούριζαν στον αέρα και που προτού πετάξει έβγαζε φωτιές όχι από τα ρουθούνια (όπως οι δράκοι του παραμυθιού που συνήθιζε να του λέει η γιαγιά του) αλλά από τον κώλο. Ο τρόμος είχε ριζώσει για τα καλά μέσα του. Αργά και προσεκτικά σηκώθηκε από το κρησφύγετό του και βάδισε προς έναν πίνακα όπου υπήρχε καρφιτσωμένο ένα χαρτί. Άγνωστα γράμμξ ματα και λέξεις ώσπου το μάτι του έπεσε

Τη στιγμή που εμείς τρωγόμαστε με τα δικά μας, ένας, από τους 2000 τεχνητούς δορυφόρους που υπάρχουν στο διάστημα, μας βλέπει από ψηλά και συνεχίζει να γλιστράει απαλά μες το σκοτάδι. Ενώ όλοι εμείς αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για κρίσεις, εξεγέρσεις, χρεοκοπίες συστημάτων, και νέες αρχές, ένας δορυφόρος γυρνάει το όλο κουμπιά, μεταλλικό πρόσωπο του, σιγά-σιγά, νωχελικά, και χαμογελάει στη σελήνη, που είναι κι αυτή με τη σειρά της φυσικός δορυφόρος της μεγάλης γαλάζιας, μελαγχολικής ξαδέλφης, της Γης. Η Γη, δορυφόρος κι αυτή, μοιράζει το φως που της δίνεται απ’ τον Ήλιο, ασταμάτητα και με, όσο γίνεται, περισσότερη δικαιοσύνη. Έτσι προκύπτουν οι μέρες και οι νύχτες, οι χειμώνες και τα καλοκαίρια. Την ώρα που κάποιος επάνω σε μια βέσπα στην Ομόνοια ιδροκοπάει ντάλα μεσημέρι καλοκαιριού, κάποιος αγουροξυπνημένος στο Μπουένος Άιρες ανοίγει την ομπρέλα του για να πάει στη δουλειά του, ενώ ένα ζευγάρι σ’ ένα σπίτι στο Σίδνεϊ τρώει αμίλητα το βραδινό του. Τι υπέροχες αντιθέσεις! Αλλού άνοιξη, αλλού φθινόπωρο, εδώ φως, εκεί σκοτάδι, όταν εδώ κάτι αρχίζει, στην άλλη άκρη του πλανήτη κάτι άλλο τελειώνει, και ούτω καθεξής. Την ώρα που κάποιος στην Αλεξανδρούπολη κάνει ποδήλατο ή τη στιγμή που κάποιος στην Αθήνα αναστενάζει, την ίδια στιγμή η Γη γυρίζει, αδιάκοπα, μαζί με τόσα

σερνόταν στο πάτωμα και άφηνε φανερά τα ίχνη του σουρσίματός του στο φρεσκογξ γυαλισμένο πάτωμα. Προσπαθούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό το οίκημα στο οποίο κρύφτηκε, αλλά όλα του ήταν θολά μετά από το χτύπημα που είχε φάει στο κεφάλι. Η μόνη του σκέψη ήταν ότι τη γλύτωσξ σε φθηνά, μιας και θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα και αυτή τη στιγμή να

Δεν είναι που μ΄ έμαθες δορυφορικά να σε κοιτώ δορυφορικά να σ΄ αγαπώ δορυφορικά να σε χαϊδεύω είναι που σ΄ έμαθα πια δορυφορικά να με μαλώνεις που νιώθουμε ευτυχισμένοι έχοντας ο ένας τον άλλο. 

ςς

ία δεν φέρει καμία ευθύν η. Άμα χαθείτ ε στην πορεία, η εταιρε δε φέρουμε καμία ευθύν η. Άμα σας ψάχνει η μαμά σας, επίσης θα τους μάθετ ε, Τους υπόλοιπους όρους του συμβολαίου αφού υπογράψετε.

Προς κάθε αρμόδιο δικαστήριο και αρχή ΕΞΩΔΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ- ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ- ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

Δυνάμει καλοκαιρινών δειλινών με θέα το γαλάζιο τ’ ουρανού κι άρωμα την αρμύρα της θάλασσας, συνδέθηκα μαζί σας ψυχή τε και σώματι, δοσμένος και χαμένος στα ταξίδια της γλυκιάς σας αβύσσου, λιγωμένος από τους χυμούς της θεϊκής σας φύσης και θηλυκότητας. Πλην όμως ουδέν ταξίδι άνευ τέλους, ουδέν δειλινό άνευ επερχόμενου σκότους, ουδέν σκότος άνευ επερχόμενης αυγής ζωοφόρου και ζωοποιού, η οποία αποτελεί ένα ταξίδι εν τη γενέσει... Καθ’ όλη την διάρκεια των μεταξύ μας σχέσεων μετήλθα παν πρόσφορο μέσο για την δική σας ασφάλεια, ευημερία, άνευ όρων απόλαυση και ηδονή μέχρι τέλους, ήτοι μέχρι ενός πρωινού όπου το μεταξύ μας ταξίδι έλαβε τέλος. Ακόμα και την ύστατη στιγμή προνόησα για την δική σας

ασφάλεια, αφήνοντάς σας πάντα στην διακριτική ευχέρεια τον τρόπο, το χρόνο και την αιτία της αποχώρησής σας... Καίτοι το ταξίδι έλαβε τέλος, κράτησα για κάθε μία εξ υμών τις πλέον ζεστές, τρυφερές και φιλήδονες αναμνήσεις, τις οποίες διαφύλαξα, ως τι ακριβό και πολύτιμο, εντός των άδυτων της ψυχής και του νου μου. Σεβόμενος την επιθυμία σας έπαψα να σας αναζητώ και να αποτελώ πλέον τμήμα του βίου σας, αποφεύγοντας να συχνάζω σε μέρη κοινά και αγαπημένα και να σας κοιτώ κατά πρόσωπο όταν η τύχη ήθελε να μας οδηγήσει σε διασταυρούμενα μονοπάτια. Εντούτοις εσείς δεν σεβαστήκατε ουδέν εκ των ανωτέρω και συνεχίζετε να περιβάλλετε τον βίο και την καθημερινότητά μου με τον πλέον βάρβαρο και προκλητικό τρόπο.

Κάτι Γυρίζει…

ΠΤΩΣΕΙΣ ή ΣΕΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑΖΟΥΣΕΣ ΕΚΣΥ ΜΒΟΛΑΙΟ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ

ν! Από το «μεταξύ Ο Ευκ λείδης απο τελεί παρελθό φθάσαμε σήμερα ία» ευθε δυο σημείων μεσολαβεί μια ν άπειρες ή καμία». βού ολα μεσ είων σημ δυο αξύ στο «μετ με το συμφέρον σας ται τίζε ταυ σας α Οπό τε, αν η ελευθερί όμως του να μην ογή επιλ Η . ή δε θα έχετε καμία ή άπειρες το συμφέρον σας. με ται τίζε ταυ δεν α θερί ελευ έχετε καμία άπειρα συμφέροντα! Οπό τε σας συμφέρει να έχετε όν σας προσ φέρει την λοιπ noi kopa tion urba mast al Η Glob ελευθερία σας! είναι ν’ αγοράσετ ε έναν Εσείς το μόνο που έχετ ε να κάνε τε σας (κι όχι στον κώλο σας! λι κεφά στο τε βάλε το να και ο δορυφόρ βάλε τε προφυλακ τικό, μη σετε θελή που Σε περίπτωσ η πάντως τος. Επίσ ης βγάλτε τον σήμα γιατί δυσχεραίνει τη μετάδοση του Άπαξ και συμβεί αυτό !). ουμε βλέπ σας θα δε γιατί πριν χέσε τε, πάσα στιγμή, ο Ανά νο. ισμέ φαλ το συμφέρον σας είναι εξασ κι αν είστε, είτε είστε όπου σας, δορυφόρος εντοπίζει το συμφέρον σχήμ Α- λόγου λόγω εν (το ε χύστ δε είτε ε χύστ είτε δεν είστε είτε μένου ότι δεδο τικά, κβαν ας κιόλ ί της παρήχησης έχει αποδειχθε μην είναι παράλληλα. Η να και είναι να εί μπορ ο ατίδι ένα σωμ η θερα -penis = peos δηλαδή του αρχή της αντιφάσεως εν ολίγοις, έχει καταρριφθεί.) στη θάλασσα, πρώην τεχνοκαπιταλοπολιτισμού στο κρεβάτι, στη Τζαμάϊκα, εία, δουλ στη ό, βουν στον αέρα, στο ρ το συμφέρον σας χυσά Καρα ν στο Τσιμπουκ τού ή στο Αφιό ί. δοκε καρα ε, σοδομήστ ε, Κλέψ τε, σκοτώστε, ρημάξτε, κάψτ μαζοχύστ ε, συκο φαντ ήστε, σαδο , κοπρολαγ νήστ ε, ουρολαγνήστε πάνω απ’ όλα. βρίσ τε ελεύθερα! Το συμφέρον σας με… οιού Όμως σας προειδοπ ταστ ήσετ ε το δορυφόρο Θέλε τε και μη, αφ’ ης στιγμής εγκα τεί. Ξεχάστε λοιπόν τον σβησ θα σας λθόν παρε το σας, στο κεφάλι α σας, γιατί θα σας ρούχ τα από ς (εκτό εαυτό σας κι απεκδυθείτε συναισθήματος, ς, υμία επιθ γαμήσουμε ούτως ή άλλως!) κάθε ας, θρησ κείας, λογί ιδεο ής, ηθικ ας, ότητ ωπικ χαρακτήρα, προσ γκόμενας, σκύλου ή γάτας. , αρισ τεροί, δεξιοί, Κουτσοί, στραβοί, ματ, αναρχικοί ικοί, χρισ τιανοί, τωφ μολο , ίστες φασ κομμουνισταί, ακρο ούκοι, αλανιστές, βουζ βασι μουσουλμανισ τές, μπολσεβίκοι, και τσατσάδε ς γιατί δες ατζή νταβ ται ρούν (εξαι ες πόρν αλανιάρε ς, , μέταλα, οξέα, ηδες πάνκ ιοι, λών βαβυ , είμαστε εμείς!), αριβιστές άλατα και πιπέ ρια ελάτ ε. Σας δεχόμαστ ε όλους! ργασ ία με τους μετόχους Το υπουργικό συμβούλιο σε συνε δρίαση για τότε, αμήν και συνε σει ηρύσ προκ , εσάς δή του, δηλα ία. πορε σει ουθή πότε ή ποτέ. Θ’ ακολ Προλάβε τε! 

ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ Στροβιλίζεται συνέχεια αυτό το απόλυτο συναίσθημα στο μυαλό σου και αυτή τη φορά ξέρεις ότι σε λιγάκι θα σε ρίξει χαμηλά... ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; Αυτή τη φορά είσαι προετοιμασμένος, δε θα την πατήσεις όπως τις προηγούμενες φορές. Έχεις τον έλεγχο και αγκιστρώνεσαι σε κάτι πιο χαρούμενο.

-Δε γίνεται αλλιώς...

Τώρα είσαι μέσα στο μετρό και νομίζεις ότι είναι αρκετά σκοτεινά, εκεί με όλους αυτούς που μοιάζουν σκοτεινοί. Θα προσπαθήσεις να βγεις στην επιφάνεια, στο φώς. Τόσες ζωές, που πάνε, τι κάνουν; Κάθε άνθρωπος είναι τόσο ξεχωριστός αλλά αυτοί δε σου μοιάζουν ξεχωριστοί, ούτε και εσύ! Θα προσπαθήσεις καλύτερα να βγεις στο φώς.

-Δε γίνεται αλλ...

Άραγε το όνειρο ενός δορυφόρου είναι να ακολουθήσει μια αναπάντεχη ελλειπτική τροχιά και καθώς μπαίνει στην ατμόσφαιρα να πυρώνει και να διαμελίζεται σε χιλιάδες κομμάτια; Ελευθερία θέλουμε... αλλά υπάρχει ελευθερία όταν ακροβατείς σε ένα δίπολο; Όταν οι επιλογές μειώνονται ανάμεσα στη

Εισέρχεσθε στο χώρο μου, πολιορκείτε τον κοινωνικό μου κύκλο, ελλοχεύετε σε κάθε στιγμή προσωπικής διασκέδασης, σε κάθε ζυθοπωλείο, εστιατόριο και οινοποτείο, σε κάθε ακρογιαλιά και ηλιοβασίλεμα, διασκορπίζοντας βασανιστικά το άρωμά σας στην αύρα του δειλινού. Μάλιστα το θράσος σας έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να εμφανίζεστε 2 ή και 3 μαζί, στον ίδιο χώρο με εμένα μη κρατώντας ουδέν πρόσχημα. Αποτέλεσμα αυτής της παντελώς προκλητικής και αντίθετης προς τα χρηστά και συναισθηματικά ήθη συμπεριφορά σας είναι η πλήρης καταρράκωση της συναισθηματικής μου ζωής και της προσωπικότητάς μου. Έχετε περικυκλώσει πάσα πτυχή της καθημερινότητάς μου και παρακολουθείτε πάσα πτυχή του προσωπικού μου βίου. Ελέγχετε την κάθε μου σκέψη, το κάθε μου λάθος, την κάθε μου επιλογή. Είστε παρούσες, άπασες ή τινές εξ υμών, σε κάθε φιλί, σε κάθε ονείρωξη, σε κάθε απόπειρα αποτυχημένης συνουσίας, σε κάθε ταξίδι σαρκικής, ηδονικής πανδαισίας... Εξακολουθείτε να περιφέρεστε γύρω από το άτομό μου και τον πυρήνα του υποσυνείδητού μου με τον πλέον βασανιστικό και απάνθρωπο τρόπο. Επειδή η ως άνω συμπεριφορά σας προσβάλλει κατάφορα την συναισθηματική μου ελευθερία, τον προσωπικό μου χώρο, την ιδιωτικότητά μου και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς μου.

σκλαβιά και τη συντριβή σου;

-Δε γίνεται α...

Ξέρω ότι το κέντρο το μηδενίσανε προ πολλού, το σιχαθήκαμε προ πολλού, δε μας δώσανε την επιλογή να πιστέψουμε σε κανένα μικροαστισμό. Οι ίδιοι που το λανσάρανε το παίρνουνε πίσω με δόσεις και έτσι σύγχρονοι, με κομμένες τις ρίζες, τραβάει ο καθένας τη δική του ξέφρενη τροχιά και αυτό είναι ένα απόλυτο συναίσθημα.

-Δε γίνεται ...

Δεν υπάρχουν τα ενδιάμεσα, αμοιβαία, συναινετικά στρώματα που οδηγούν τους ανθρώπους να συνυπάρξουν;

-Δε γίνετ........

Αποξενώνεσαι στη σκοτεινή πλευρά και τώρα αφοπλισμένος ακολουθείς τη δική σου ελλειπτική τροχιά. Δεν τους κάνεις πια. Ποτέ δεν τους έκανες ή έτσι νομίζεις! Κλείνουν σιγά-σιγά όλες οι επικοινωνίες σου και αρχίζεις να παγώνεις και να χάνεις μοίρες, ώσπου να λαμπαδιάσεις, να γίνεις μαλακός, να απλωθείς, να συντριφτείς στο κεφάλι μου μέσα. Και αυτό είναι ένα απόλυτο συναίσθημα που με τρώει...  Επειδή οι ως άνω πράξεις σας μου προκαλούν συνάμα σύγχυση και ταραχή, με αποτέλεσμα να υφίσταμαι συνεχώς βλάβη ηθική και συναισθηματική. Επειδή ουδέποτε σας έδωσα το δικαίωμα με πράξεις ή παραλείψεις μου, να περιφέρεστε γύρω μου και εντός μου με τον εις το ιστορικό της παρούσης αδιάκριτο και ενοχλητικό τρόπο. Για τους λόγους αυτούς και με ρητή και ευρύτατη επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματός μου. Σας καλώ, εντός διαστήματος τριάντα (30) δειλινών από την κοινοποίηση σε εσάς της παρούσης, όπως παύσατε πάσα ενέργεια και πράξη, η οποία συνίσταται στην παρουσία σας στην ζωή και την καθημερινότητά μου δια της συνεχούς σας περιφοράς γύρω από το άτομό μου, τις σκέψεις μου, τους φόβους μου, τις επιθυμίες μου και τα όνειρά μου, άλλως θα προχωρήσω σε πάσα νόμιμη ενέργεια εναντίον σας θεμιτή ή αθέμιτη. Αρμόδιος δικαστικός επιμελητής παρακαλείται να επιδώσει νομίμως την παρούσα σε αυτές προς τις οποίες απευθύνεται, προς γνώσιν τους και για τις έννομες συνέπειες, αντιγράφοντας το περιεχόμενο της παρούσης στην έκθεση επιδόσεως που θα συντάξει.  Αθήνα, 07 Απριλίου 2009. Ο εξωδίκως δηλών.

Ξ

Κάτι γυρίζει…

κάτι παρακολουθεί…

Κάτι μας προφυλάσσει(;)…

κάτι μας προστατεύει(;)…

Κάτι με εμποδίζει να ανασάνω…

κάτι με σφίγγει το νιώθω… ασφυκτιώ… θέλω να ξεφύγω…

να κινηθώ χωρίς φόβο… χωρίς σκιές… ελεύθερα.

Μπερδεμένοι όλοι…

μπερδεμένες σκέψεις… μπερδεμένα συναισθήματα… ανάμικτα… δειλά… κρυφά.

Άλλοι συμφωνούν… άλλοι διαφωνούν…

άλλοι αγνοούν…

άλλοι αδιαφορούν… Κάτι γυρίζει… κάτι σφυρίζει… κάτι φωνάζει… κάτι ουρλιάζει… να ακούσω… να αντισταθώ… 

υπνάω κάποια πρωινά μ’ ένα παράξενο συναίσθημα. 50 μέτρα μέχρι τη στάση. Στριμωξίδι, άσχημες πρωινές ανάσες στα ρουθούνια μου.

10 χιλιόμετρα μέχρι τη δουλειά, 8 ώρες με την πλάτη στον τοίχο και πίσω. Η ίδια πορεία μέχρι την αργία που και αυτή, ενσωματωμένη στην καθημερινότητα, αποτελεί μια απλή δικαιολογία, και αυτή στα πλαίσια του κανόνα. Τα ίδια βήματα ενός χορού που δεν τον συνειδητοποιώ καν, σαν μαριονέτα που εκτελεί το ίδιο πρόγραμμα ξανά και ξανά. Η ίδια στιχομυθία με αυτούς που περιμένουν κάτι από εμένα και εγώ από αυτούς, λόγια κακογραμμένου κειμένου, με νόημα χαμένο στις λεπτομέρειες, σαν το Θεό που χαμογελάει μ’ όλη αυτή την ανοησία. Άνθρωποι αδιάφοροι με μοίρες τραγικές. Λάθος επιλογές η μία μετά την άλλη και εξακολουθητικά, σαν να είμαστε αναγκασμένοι να πειθαρχήσουμε στα κελεύσματα του άγνωστου σκηνοθέτη της ζωής μας. Χωρίς διάκριση ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό να τρέχουμε στις ίδιες τροχιές με τον ίδιο τρόπο ξανά και ξανά, κανόντας πάλι και πάντα τα αγαπημένα μας λάθη, αυτά που δικαιολογούμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Πράγματα που κοστίζουν ακριβά σ’ εμένα και σ’ εσένα που σε πλήγωσα όπως με πλήγωσες, που σ’ αγάπησα όπως μ’ αγάπησες. Χωρίς ποτέ να συναντηθούμε, σε παράλληλες διαδρομές να γυρίζουμε ο ένας γύρω από τον άλλο με πορεία που φθίνει.

365 μέρες σε ένα ακόμα χρόνο, 10 λύπες για μία χαρά, μικρή σαν τη χλόη που σπάει τη χαραμάδα στο πεζοδρόμιο. Η παρουσία και η απώλεια σαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που περιστρέφεται εσαεί χωρίς να πέφτει δίνοντας την τελική του ετυμηγορία. Φίλοι που είναι μακριά και φαίνονται σαν να μην έχουν λείψει και άνθρωποι που στο ίδιο στρώμα χωρίζονται από απύθμενη άβυσσο. Η ζωή και ο θάνατος που εξίσου σκληρά και απόλυτα ορίζουν τα όρια της τροχιάς μας. Αν μπορούσα να απομακρυνθώ για λίγο από τη ζωή αυτή που ζω, και φανταζόμουν ότι με παρατηρώ από απόσταση χώρου και χρόνου, τα πάντα θα φαίνονταν ακριβώς όπως είναι. Γραμμές στην άμμο, επαναλαμβανόμενες τροχιές γύρω από ένα κέντρο που δεν μπορώ να συλλάβω. Σαν να προσπαθώ να ξεφύγω από τον εαυτό μου και ότι κάνω, ότι έχω κάνει και ότι πρόκειται να κάνω να μην έχει καμία σημασία. Σαν τυφλός να μετράω τους κόκκους της άμμου στην άβυσσο. Ένας δορυφόρος σε τροχιά γύρω από την ουσία της ύπαρξης, αυτή τη φευγαλέα στιγμή που περνάει για να μη γυρίσει ποτέ ξανά, ένας ακόμα κόκκος της κλεψύδρας που περνάει από την άλλη μεριά. Ξυπνάω κάθε πρωί μ’ ένα παράξενο συναίσθημα. 

Περί ανδρείας λόγος Οὗτος πρῶτος δορυφόρους ἔσχε, καὶ τὴν ἀρχὴν εἰς τυραννίδα μετέστησε· ….Ἤκμαζε δὲ περὶ τὴν τριακοστὴν ὀγδόην Ὀλυμπιάδα, καὶ ἐτυράννησεν ἔτη τετταράκοντα….δύο φασὶ Περιάνδρους γεγονέναι, τὸν μὲν τύραννον, τὸν δὲ σοφὸν ….Καὶ Ἀριστοτέλης μὲν τὸν Κορίνθιόν φησιν εἶναι τὸν σοφόν· Πλάτων δὲ οὔ φησιν. Τούτου ἐστί· Μελέτη τὸ πᾶν.

Διoγένης Λαέρτιος Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων

Βίοι Γιατί ένας άνδρας που φέρει εξουσία έχει ανάγκη να φέρει μαζί του άνδρες που φέρουν δόρυ; Μήπως του λείπει η στοιχειώδης ευφυΐα; Δε νομίζω για αυτόν που διχογνωμούν δυο σπουδαίοι φιλόσοφοι. Προφανώς για την προστασία της εξουσίας. Γιατί ένας ιδιώτης ή μια επιχείρηση ιδιωτικού ή δημοσίου συμφέροντος αισθάνξ νεται την ανάγκη να προσλάβει φρουρά; Και όσο αυξάνει το υπερκέρδος τους τόσο πληθύνονται οι σωματοφύλακες. Προφανώς για την προστασία του κέρδους. Γιατί μια κοινωνία αστυνομοφορείται και κουκουλοφορείται, δεδομένου ότι και οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος επικαλούνται έναν καλύτερο κόσμο, αλλά κανείς φαντάζομαι δεν αισθάνεται ασφαλής όταν παρευρίσκεται σε χώρους που πέφτουν χειροβομβίδες κρότου λάμψης ή μολότοφ; Προφανώς για την προστασία της ασφάλειας.

Διολισθαίνω λογικά στο σχήμα:

Εξουσία, Πλούτος-Χημικοφόροι, Κουκουλοφόροι-Ανασφάλεια Αναντίρρητα, είναι πια πιο ορατό από ποτέ ότι ο Υπέρτατος Θεός Χρήμα χρεοκξ κόπησε, ότι ο φέρελπις πλούτος δεν έφερε την πολυαναμενόμενη ευημερία και ότι η συσσώρευση της υπεραξίας περιχαράκωσε το όραμα της κοινωνικής γαλήνης. Και το ένα έφερε το άλλο και όλα μαζί την τρομολαγνεία που σερβίρεται από τα ανεκδιήγητα Μ.Μ.Ε αδιαλείπτως πρωινά, δεκατιανά, μεσημεριανά και light βραδινά, γιατί πρέπει να κοιμηθούμε μακάρια ώστε το πρωί να δουλέψουμε υπέρ πάντων παγίων, επιτοκίων, χρεολυσιών. Τα δικαιώματα της αξιοπρέπειας, της παιδείας, της εργασίας, της υγείας, της ασφάλισης, της ελευθερίας έκφρασης ποιος …… –φορος θα τα διασφαλίσει; Για αυτά υπάρχει ανασφάλεια όσο και εάν θεωρείς ότι τείνω αυτή τη στιγμή σε λαϊκισμό. Εν ολίγοις, καμιά ανδρεία, καμιά ιδέα, καμιά ηθική αξία, κανένα όνειρο δεν έχει ανάγκη προστασίας είτε από τους μεν είτε από τους δε. Χορτάσαμε από αναξξ ξιοκρατία και ψευτοπαλληκαράδες. Τα δίπολα, τα οπισθοδρομικά διλήμματα, τα φαντάσματα του παρελθόντος, που έχουν αναλυθεί εξαντλητικά και έχουν ερμηνξ νευθεί ιστορικά, μας τοποθέτησαν ως κοινωνία σε καραντίνα και απενεργοποίησαν πολλά αξιόλογα κύτταρα της ανθρώπινης παγκόσμιας πολιτείας. 

Κάποιος με κοιτάει. Όχι τώρα, εδώ και χρόνια. Από τότε που γεννήθηκα και συγκεκριμένα πριν γεννηθώ. Άκουγα τη μαμά μου που έλεγε: «Θα πάμε να δούμε το μωρό στον υπέρηχο». Αφού θα με βλέπετε μια ζωή πρέπει να με δείτε και πριν γεννηθώ; Και μετά γεννήθξ θηκα. Το πρώτο βλέμμα μου το έριξε ο γιατρός και ύστερα τα τεράστια – έκπληκτα μάτια της μάνας μου. Και από τότε ξεκίνησε το μαρτύριο μου. Με κοίταζαν όλοι μαζί. Οι γονείς μου, η γιαγιά και ο παππούς μου, οι θείεξ

Και με κοιτούσε και η Ξενούλα, η συμμαθήτρια μου, μόνο που εγώ δεν την κοιτούσα ποτέ γιατί δε μπορούσα να πω το όνομά της ες μου πως θα κοιμηθεί το μωρό, πως θα ξυπνήσει, πότε θα γελάσει, πότε θα κλάψει και όλα τα υπόλοιπα φυσιολογικξ κά πράγματα που κάνει ένας άνθρωπος γίνονταν θέμα προς συζήτηση γιατί ένα μωρό τα κάνει πιο χαριτωμένα! Και σιγά – σιγά μεγάλωνα και θυμάμξ μαι τη μαμά μου να μου λέει πάντα: «Να ΄σαι καλό παιδάκι γιατί ο Θεούλης σε κοιτξ τάει από ψηλά». Να κι άλλος ένας που με κοιτάει. Και προσπαθούσα να είμαι καλό παιδάκι. Κι όταν πήγα σχολείο με κοιτούσξ σε η δασκάλα και όλοι οι συμμαθητές μου που προσπαθούσα να πω την αλφαβξ βήτα και πάντα κολλούσα στο «Ξ» δε

μπορούσα να το πω, δε μου έβγαινε. Και με κοιτούσε και η Ξενούλα, η συμμξ μαθήτρια μου, μόνο που εγώ δεν την κοιτούσα ποτέ γιατί δε μπορούσα να πω το όνομά της. Και συνέχισα να μεγαλώνξ νω ώσπου ένα πρωινό μου είπε η μαμά μου ότι ο παππούς μου πήγε ψηλά στον ουρανό και τώρα με κοιτάει κι αυτός από εκεί γι’ αυτό να είμαι καλό παιδί. Άντε να είμαι τόσο καιρό καλό παιδί για το Θεούλξ λη τώρα να είμαι και για τον παππού; Τα χρόνια περνούσαν και συνέχισξ σαν να με κοιτάνε δάσκαλοι, καθηγητές, συμμαθητές, συμμαθήτριες, η κουτσομξ μπόλα γειτόνισσα, η οικογένεια μου και η Ξενούλα που όσο μεγαλώναμε με κοιτούσε σαν να έψαχνε κάτι πάνω μου που θα με έκανε ήρωα στα μάτια της. Ψάχνοντας κι εγώ τα μέσα μου και τα έξω μου και θέλοντας να μάθω τα πάντα για τον κόσμο και τη ζωή ανακάλυψα ότι υπάρχει ένα δορυφόρος που μας κοιτάει όλους, μπαίνει στα σπίτια μας, στα μαγαζιά μας, στα αυτοκίνητα μας και μας παρακολουθεί. Και μου έρχεται στο μυαλό η φράση της μαμάς μου: «Να ΄σαι καλό παιδάκι γιατί ο Θεούλης σε κοιτάει από ψηλά». Λες τελικά να είναι ο Θεούλης; Και ξέρω πλέον ότι εκεί ψηλά είναι ο Θεούλης που με κοιτάει για να με προσξ στατεύει από το κακό, είναι ο παππούς μου που με κοιτάει γιατί μ΄ αγαπάει και είναι και ο δορυφόρος που δε ξέρω γιατί ακριβώς με κοιτάει αλλά θα έχει και αυτός τους λόγους του. 

Αναλογικές

ανησυχίες Δορυφορικές εικόνες, διασχίζοντες αστέρες, εικονικές παπαριές, τζι άι τζο και εφ μπι άι. Ανακαλύπτεις ξαφνικά στην εποχή της πληροφορίας ότι γρηγορότερα πας στον άλλο κόσμο παρά στο Νέο Κόσμο και φυσικά ότι καταναλώνεις πολλά περισσότερα από αυτά που σου αναλογούν. Γινόμαστε όλο και λιγότεροι της γης οι κολασμένοι, διότι απλά το επίπεδο φτώχειας συμπιέζεται και συμπιέζεται περισσότερο προς τα κάτω, ανεβάζοντας στα ύψη τα επίπεδα ευημερίας της περισξ στροφικής κλανιάς, που μας σερβίρει σε περιτύλιγμα κωλόχαρτου και γκλαμ η νομενκλατούρα της δορυφορικής αποχξ χαύνωσης σε συνδυασμό με την εικόνα ενός φανταστικού ιδεατού. Κινούμαι σε δορυφορικά επίπεδξ δα. Επιλέγω δορυφορικές σχέσεις. Δορυφορίζω διαρκώς. Δόρυ φέρω μα και δόρυ χαίρω. Ο Σπουτνικ τιτιβίζει στον εγκέφαλό μας. Διασταυρωνόμαστε σε τροχιές ανύπαρκτες. Εν έτη 2009 ακόμα πεθαίνει κόσμος; Έχουμε εικονξ νο-κρίση, εκτός από οικονο-κρίση; Βία Σεξ Ναρκωτικά; Ακόμα αυτό το τρίπτυχο πουλάει για ένα μπλοκμπάστερ χολυγξ γουντιανής παραγωγής; Και οι δορυσχέσεις; Ο συνάδελφος; Η γιαγιά σου; Το δάνειο; Και αυτά δορυφξ φορικά εε; Μήπως πολλές φορές δεν πάτησες το ‘σελφ ντεστράκτιον’ κουμπί σου και όταν η αντίστροφη μέτρηση έφτανε κοντά στο μηδέν ( γύρω στο 5,4,3 πρέπει να ήταν) δεν ξαναπάτησες το ‘ρεσέτ μπάτον’; Η εποχή του δορυφόρου σιγά σιγά χάνει τη μαγεία της… Αναπληρξ ρώνεται από ντίτζιταλ άναρθρες κραυγές συσσωματωμάτων ανθρώπων που προσξ σπαθούν να επιβιώσουν ψυχοσωματικά αντιμέτωποι με τη δυαδική σύγκρουση φτώχειας και περισσότερης φτώχειας… Υπομένοντες τον ‘καθώς πρέπει’ ανασξ σκολοπισμό της μικροαστικής πλύσης εγκεφάλου που δέχτηκαν από τη δορυφξ φορική τβ του γείτονα. Περιφέροντες τα ‘άχρηστα’ για αναμετάδοση σήμα κορμξ μιά-δορυφόρους και τους ‘καμένους’ από την υπερβολική αντί-χρήση εγκεφξ φάλους-ηλεκτρονικούς υπολογιστές… Συνεχίζουμε να τροφοδοτούμαστε από τη βοηθητική πηγή ενέργειας ενός ακόμα υπερχρεωμένου δανείου με βασική υποχρέωση να αναπνέοξ ουμε για να μπορεί κάποιος κάτι να μας χρεώσει… Το ιστορικό προτσές ανελέητο συνεχξ χίζει την τροχιά του στο άγνωστο…. Είναι όμως πραγματικά άγνωστο; Το ότι ο δορυφόρος μας ξέφυγε της πορείας, εισήλθε σε ατμόσφαιρα άγνωστου αστερξ ριού και απλά καίγεται γοργά λόγω τριβής δεν το νοιώθετε; Όσο για το φως στο τούνελ; Μη φοβάσαι δορυφόρε μου… Είναι το αστέρι που ακτινοβολεί και έρχεται καταπάνω σου από την αντίθετη μεριά του τούνελ με σκοπό να σε συναντήσει… 

ία δεν φέρει καμία ευθύν η. Άμα χαθείτ ε στην πορεία, η εταιρε δε φέρουμε καμία ευθύν η. Άμα σας ψάχνει η μαμά σας, επίσης θα τους μάθετ ε, Τους υπόλοιπους όρους του συμβολαίου αφού υπογράψετε.

Προς κάθε αρμόδιο δικαστήριο και αρχή ΕΞΩΔΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ- ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ- ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

Δυνάμει καλοκαιρινών δειλινών με θέα το γαλάζιο τ’ ουρανού κι άρωμα την αρμύρα της θάλασσας, συνδέθηκα μαζί σας ψυχή τε και σώματι, δοσμένος και χαμένος στα ταξίδια της γλυκιάς σας αβύσσου, λιγωμένος από τους χυμούς της θεϊκής σας φύσης και θηλυκότητας. Πλην όμως ουδέν ταξίδι άνευ τέλους, ουδέν δειλινό άνευ επερχόμενου σκότους, ουδέν σκότος άνευ επερχόμενης αυγής ζωοφόρου και ζωοποιού, η οποία αποτελεί ένα ταξίδι εν τη γενέσει... Καθ’ όλη την διάρκεια των μεταξύ μας σχέσεων μετήλθα παν πρόσφορο μέσο για την δική σας ασφάλεια, ευημερία, άνευ όρων απόλαυση και ηδονή μέχρι τέλους, ήτοι μέχρι ενός πρωινού όπου το μεταξύ μας ταξίδι έλαβε τέλος. Ακόμα και την ύστατη στιγμή προνόησα για την δική σας

ασφάλεια, αφήνοντάς σας πάντα στην διακριτική ευχέρεια τον τρόπο, το χρόνο και την αιτία της αποχώρησής σας... Καίτοι το ταξίδι έλαβε τέλος, κράτησα για κάθε μία εξ υμών τις πλέον ζεστές, τρυφερές και φιλήδονες αναμνήσεις, τις οποίες διαφύλαξα, ως τι ακριβό και πολύτιμο, εντός των άδυτων της ψυχής και του νου μου. Σεβόμενος την επιθυμία σας έπαψα να σας αναζητώ και να αποτελώ πλέον τμήμα του βίου σας, αποφεύγοντας να συχνάζω σε μέρη κοινά και αγαπημένα και να σας κοιτώ κατά πρόσωπο όταν η τύχη ήθελε να μας οδηγήσει σε διασταυρούμενα μονοπάτια. Εντούτοις εσείς δεν σεβαστήκατε ουδέν εκ των ανωτέρω και συνεχίζετε να περιβάλλετε τον βίο και την καθημερινότητά μου με τον πλέον βάρβαρο και προκλητικό τρόπο.

Κάτι Γυρίζει…

ΠΤΩΣΕΙΣ ή ΣΕΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑΖΟΥΣΕΣ ΕΚΣΥ ΜΒΟΛΑΙΟ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ

ν! Από το «μεταξύ Ο Ευκ λείδης απο τελεί παρελθό φθάσαμε σήμερα ία» ευθε δυο σημείων μεσολαβεί μια ν άπειρες ή καμία». βού ολα μεσ είων σημ δυο αξύ στο «μετ με το συμφέρον σας ται τίζε ταυ σας α Οπό τε, αν η ελευθερί όμως του να μην ογή επιλ Η . ή δε θα έχετε καμία ή άπειρες το συμφέρον σας. με ται τίζε ταυ δεν α θερί ελευ έχετε καμία άπειρα συμφέροντα! Οπό τε σας συμφέρει να έχετε όν σας προσ φέρει την λοιπ noi kopa tion urba mast al Η Glob ελευθερία σας! είναι ν’ αγοράσετ ε έναν Εσείς το μόνο που έχετ ε να κάνε τε σας (κι όχι στον κώλο σας! λι κεφά στο τε βάλε το να και ο δορυφόρ βάλε τε προφυλακ τικό, μη σετε θελή που Σε περίπτωσ η πάντως τος. Επίσ ης βγάλτε τον σήμα γιατί δυσχεραίνει τη μετάδοση του Άπαξ και συμβεί αυτό !). ουμε βλέπ σας θα δε γιατί πριν χέσε τε, πάσα στιγμή, ο Ανά νο. ισμέ φαλ το συμφέρον σας είναι εξασ κι αν είστε, είτε είστε όπου σας, δορυφόρος εντοπίζει το συμφέρον σχήμ Α- λόγου λόγω εν (το ε χύστ δε είτε ε χύστ είτε δεν είστε είτε μένου ότι δεδο τικά, κβαν ας κιόλ ί της παρήχησης έχει αποδειχθε μην είναι παράλληλα. Η να και είναι να εί μπορ ο ατίδι ένα σωμ η θερα -penis = peos δηλαδή του αρχή της αντιφάσεως εν ολίγοις, έχει καταρριφθεί.) στη θάλασσα, πρώην τεχνοκαπιταλοπολιτισμού στο κρεβάτι, στη Τζαμάϊκα, εία, δουλ στη ό, βουν στον αέρα, στο ρ το συμφέρον σας χυσά Καρα ν στο Τσιμπουκ τού ή στο Αφιό ί. δοκε καρα ε, σοδομήστ ε, Κλέψ τε, σκοτώστε, ρημάξτε, κάψτ μαζοχύστ ε, συκο φαντ ήστε, σαδο , κοπρολαγ νήστ ε, ουρολαγνήστε πάνω απ’ όλα. βρίσ τε ελεύθερα! Το συμφέρον σας με… οιού Όμως σας προειδοπ ταστ ήσετ ε το δορυφόρο Θέλε τε και μη, αφ’ ης στιγμής εγκα τεί. Ξεχάστε λοιπόν τον σβησ θα σας λθόν παρε το σας, στο κεφάλι α σας, γιατί θα σας ρούχ τα από ς (εκτό εαυτό σας κι απεκδυθείτε συναισθήματος, ς, υμία επιθ γαμήσουμε ούτως ή άλλως!) κάθε ας, θρησ κείας, λογί ιδεο ής, ηθικ ας, ότητ ωπικ χαρακτήρα, προσ γκόμενας, σκύλου ή γάτας. , αρισ τεροί, δεξιοί, Κουτσοί, στραβοί, ματ, αναρχικοί ικοί, χρισ τιανοί, τωφ μολο , ίστες φασ κομμουνισταί, ακρο ούκοι, αλανιστές, βουζ βασι μουσουλμανισ τές, μπολσεβίκοι, και τσατσάδε ς γιατί δες ατζή νταβ ται ρούν (εξαι ες πόρν αλανιάρε ς, , μέταλα, οξέα, ηδες πάνκ ιοι, λών βαβυ , είμαστε εμείς!), αριβιστές άλατα και πιπέ ρια ελάτ ε. Σας δεχόμαστ ε όλους! ργασ ία με τους μετόχους Το υπουργικό συμβούλιο σε συνε δρίαση για τότε, αμήν και συνε σει ηρύσ προκ , εσάς δή του, δηλα ία. πορε σει ουθή πότε ή ποτέ. Θ’ ακολ Προλάβε τε! 

ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ Στροβιλίζεται συνέχεια αυτό το απόλυτο συναίσθημα στο μυαλό σου και αυτή τη φορά ξέρεις ότι σε λιγάκι θα σε ρίξει χαμηλά... ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; Αυτή τη φορά είσαι προετοιμασμένος, δε θα την πατήσεις όπως τις προηγούμενες φορές. Έχεις τον έλεγχο και αγκιστρώνεσαι σε κάτι πιο χαρούμενο.

-Δε γίνεται αλλιώς...

Τώρα είσαι μέσα στο μετρό και νομίζεις ότι είναι αρκετά σκοτεινά, εκεί με όλους αυτούς που μοιάζουν σκοτεινοί. Θα προσπαθήσεις να βγεις στην επιφάνεια, στο φώς. Τόσες ζωές, που πάνε, τι κάνουν; Κάθε άνθρωπος είναι τόσο ξεχωριστός αλλά αυτοί δε σου μοιάζουν ξεχωριστοί, ούτε και εσύ! Θα προσπαθήσεις καλύτερα να βγεις στο φώς.

-Δε γίνεται αλλ...

Άραγε το όνειρο ενός δορυφόρου είναι να ακολουθήσει μια αναπάντεχη ελλειπτική τροχιά και καθώς μπαίνει στην ατμόσφαιρα να πυρώνει και να διαμελίζεται σε χιλιάδες κομμάτια; Ελευθερία θέλουμε... αλλά υπάρχει ελευθερία όταν ακροβατείς σε ένα δίπολο; Όταν οι επιλογές μειώνονται ανάμεσα στη

Εισέρχεσθε στο χώρο μου, πολιορκείτε τον κοινωνικό μου κύκλο, ελλοχεύετε σε κάθε στιγμή προσωπικής διασκέδασης, σε κάθε ζυθοπωλείο, εστιατόριο και οινοποτείο, σε κάθε ακρογιαλιά και ηλιοβασίλεμα, διασκορπίζοντας βασανιστικά το άρωμά σας στην αύρα του δειλινού. Μάλιστα το θράσος σας έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να εμφανίζεστε 2 ή και 3 μαζί, στον ίδιο χώρο με εμένα μη κρατώντας ουδέν πρόσχημα. Αποτέλεσμα αυτής της παντελώς προκλητικής και αντίθετης προς τα χρηστά και συναισθηματικά ήθη συμπεριφορά σας είναι η πλήρης καταρράκωση της συναισθηματικής μου ζωής και της προσωπικότητάς μου. Έχετε περικυκλώσει πάσα πτυχή της καθημερινότητάς μου και παρακολουθείτε πάσα πτυχή του προσωπικού μου βίου. Ελέγχετε την κάθε μου σκέψη, το κάθε μου λάθος, την κάθε μου επιλογή. Είστε παρούσες, άπασες ή τινές εξ υμών, σε κάθε φιλί, σε κάθε ονείρωξη, σε κάθε απόπειρα αποτυχημένης συνουσίας, σε κάθε ταξίδι σαρκικής, ηδονικής πανδαισίας... Εξακολουθείτε να περιφέρεστε γύρω από το άτομό μου και τον πυρήνα του υποσυνείδητού μου με τον πλέον βασανιστικό και απάνθρωπο τρόπο. Επειδή η ως άνω συμπεριφορά σας προσβάλλει κατάφορα την συναισθηματική μου ελευθερία, τον προσωπικό μου χώρο, την ιδιωτικότητά μου και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς μου.

σκλαβιά και τη συντριβή σου;

-Δε γίνεται α...

Ξέρω ότι το κέντρο το μηδενίσανε προ πολλού, το σιχαθήκαμε προ πολλού, δε μας δώσανε την επιλογή να πιστέψουμε σε κανένα μικροαστισμό. Οι ίδιοι που το λανσάρανε το παίρνουνε πίσω με δόσεις και έτσι σύγχρονοι, με κομμένες τις ρίζες, τραβάει ο καθένας τη δική του ξέφρενη τροχιά και αυτό είναι ένα απόλυτο συναίσθημα.

-Δε γίνεται ...

Δεν υπάρχουν τα ενδιάμεσα, αμοιβαία, συναινετικά στρώματα που οδηγούν τους ανθρώπους να συνυπάρξουν;

-Δε γίνετ........

Αποξενώνεσαι στη σκοτεινή πλευρά και τώρα αφοπλισμένος ακολουθείς τη δική σου ελλειπτική τροχιά. Δεν τους κάνεις πια. Ποτέ δεν τους έκανες ή έτσι νομίζεις! Κλείνουν σιγά-σιγά όλες οι επικοινωνίες σου και αρχίζεις να παγώνεις και να χάνεις μοίρες, ώσπου να λαμπαδιάσεις, να γίνεις μαλακός, να απλωθείς, να συντριφτείς στο κεφάλι μου μέσα. Και αυτό είναι ένα απόλυτο συναίσθημα που με τρώει...  Επειδή οι ως άνω πράξεις σας μου προκαλούν συνάμα σύγχυση και ταραχή, με αποτέλεσμα να υφίσταμαι συνεχώς βλάβη ηθική και συναισθηματική. Επειδή ουδέποτε σας έδωσα το δικαίωμα με πράξεις ή παραλείψεις μου, να περιφέρεστε γύρω μου και εντός μου με τον εις το ιστορικό της παρούσης αδιάκριτο και ενοχλητικό τρόπο. Για τους λόγους αυτούς και με ρητή και ευρύτατη επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματός μου. Σας καλώ, εντός διαστήματος τριάντα (30) δειλινών από την κοινοποίηση σε εσάς της παρούσης, όπως παύσατε πάσα ενέργεια και πράξη, η οποία συνίσταται στην παρουσία σας στην ζωή και την καθημερινότητά μου δια της συνεχούς σας περιφοράς γύρω από το άτομό μου, τις σκέψεις μου, τους φόβους μου, τις επιθυμίες μου και τα όνειρά μου, άλλως θα προχωρήσω σε πάσα νόμιμη ενέργεια εναντίον σας θεμιτή ή αθέμιτη. Αρμόδιος δικαστικός επιμελητής παρακαλείται να επιδώσει νομίμως την παρούσα σε αυτές προς τις οποίες απευθύνεται, προς γνώσιν τους και για τις έννομες συνέπειες, αντιγράφοντας το περιεχόμενο της παρούσης στην έκθεση επιδόσεως που θα συντάξει.  Αθήνα, 07 Απριλίου 2009. Ο εξωδίκως δηλών.

Ξ

Κάτι γυρίζει…

κάτι παρακολουθεί…

Κάτι μας προφυλάσσει(;)…

κάτι μας προστατεύει(;)…

Κάτι με εμποδίζει να ανασάνω…

κάτι με σφίγγει το νιώθω… ασφυκτιώ… θέλω να ξεφύγω…

να κινηθώ χωρίς φόβο… χωρίς σκιές… ελεύθερα.

Μπερδεμένοι όλοι…

μπερδεμένες σκέψεις… μπερδεμένα συναισθήματα… ανάμικτα… δειλά… κρυφά.

Άλλοι συμφωνούν… άλλοι διαφωνούν…

άλλοι αγνοούν…

άλλοι αδιαφορούν… Κάτι γυρίζει… κάτι σφυρίζει… κάτι φωνάζει… κάτι ουρλιάζει… να ακούσω… να αντισταθώ… 

υπνάω κάποια πρωινά μ’ ένα παράξενο συναίσθημα. 50 μέτρα μέχρι τη στάση. Στριμωξίδι, άσχημες πρωινές ανάσες στα ρουθούνια μου.

10 χιλιόμετρα μέχρι τη δουλειά, 8 ώρες με την πλάτη στον τοίχο και πίσω. Η ίδια πορεία μέχρι την αργία που και αυτή, ενσωματωμένη στην καθημερινότητα, αποτελεί μια απλή δικαιολογία, και αυτή στα πλαίσια του κανόνα. Τα ίδια βήματα ενός χορού που δεν τον συνειδητοποιώ καν, σαν μαριονέτα που εκτελεί το ίδιο πρόγραμμα ξανά και ξανά. Η ίδια στιχομυθία με αυτούς που περιμένουν κάτι από εμένα και εγώ από αυτούς, λόγια κακογραμμένου κειμένου, με νόημα χαμένο στις λεπτομέρειες, σαν το Θεό που χαμογελάει μ’ όλη αυτή την ανοησία. Άνθρωποι αδιάφοροι με μοίρες τραγικές. Λάθος επιλογές η μία μετά την άλλη και εξακολουθητικά, σαν να είμαστε αναγκασμένοι να πειθαρχήσουμε στα κελεύσματα του άγνωστου σκηνοθέτη της ζωής μας. Χωρίς διάκριση ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό να τρέχουμε στις ίδιες τροχιές με τον ίδιο τρόπο ξανά και ξανά, κανόντας πάλι και πάντα τα αγαπημένα μας λάθη, αυτά που δικαιολογούμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Πράγματα που κοστίζουν ακριβά σ’ εμένα και σ’ εσένα που σε πλήγωσα όπως με πλήγωσες, που σ’ αγάπησα όπως μ’ αγάπησες. Χωρίς ποτέ να συναντηθούμε, σε παράλληλες διαδρομές να γυρίζουμε ο ένας γύρω από τον άλλο με πορεία που φθίνει.

365 μέρες σε ένα ακόμα χρόνο, 10 λύπες για μία χαρά, μικρή σαν τη χλόη που σπάει τη χαραμάδα στο πεζοδρόμιο. Η παρουσία και η απώλεια σαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που περιστρέφεται εσαεί χωρίς να πέφτει δίνοντας την τελική του ετυμηγορία. Φίλοι που είναι μακριά και φαίνονται σαν να μην έχουν λείψει και άνθρωποι που στο ίδιο στρώμα χωρίζονται από απύθμενη άβυσσο. Η ζωή και ο θάνατος που εξίσου σκληρά και απόλυτα ορίζουν τα όρια της τροχιάς μας. Αν μπορούσα να απομακρυνθώ για λίγο από τη ζωή αυτή που ζω, και φανταζόμουν ότι με παρατηρώ από απόσταση χώρου και χρόνου, τα πάντα θα φαίνονταν ακριβώς όπως είναι. Γραμμές στην άμμο, επαναλαμβανόμενες τροχιές γύρω από ένα κέντρο που δεν μπορώ να συλλάβω. Σαν να προσπαθώ να ξεφύγω από τον εαυτό μου και ότι κάνω, ότι έχω κάνει και ότι πρόκειται να κάνω να μην έχει καμία σημασία. Σαν τυφλός να μετράω τους κόκκους της άμμου στην άβυσσο. Ένας δορυφόρος σε τροχιά γύρω από την ουσία της ύπαρξης, αυτή τη φευγαλέα στιγμή που περνάει για να μη γυρίσει ποτέ ξανά, ένας ακόμα κόκκος της κλεψύδρας που περνάει από την άλλη μεριά. Ξυπνάω κάθε πρωί μ’ ένα παράξενο συναίσθημα. 

Περί ανδρείας λόγος Οὗτος πρῶτος δορυφόρους ἔσχε, καὶ τὴν ἀρχὴν εἰς τυραννίδα μετέστησε· ….Ἤκμαζε δὲ περὶ τὴν τριακοστὴν ὀγδόην Ὀλυμπιάδα, καὶ ἐτυράννησεν ἔτη τετταράκοντα….δύο φασὶ Περιάνδρους γεγονέναι, τὸν μὲν τύραννον, τὸν δὲ σοφὸν ….Καὶ Ἀριστοτέλης μὲν τὸν Κορίνθιόν φησιν εἶναι τὸν σοφόν· Πλάτων δὲ οὔ φησιν. Τούτου ἐστί· Μελέτη τὸ πᾶν.

Διoγένης Λαέρτιος Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων

Βίοι Γιατί ένας άνδρας που φέρει εξουσία έχει ανάγκη να φέρει μαζί του άνδρες που φέρουν δόρυ; Μήπως του λείπει η στοιχειώδης ευφυΐα; Δε νομίζω για αυτόν που διχογνωμούν δυο σπουδαίοι φιλόσοφοι. Προφανώς για την προστασία της εξουσίας. Γιατί ένας ιδιώτης ή μια επιχείρηση ιδιωτικού ή δημοσίου συμφέροντος αισθάνξ νεται την ανάγκη να προσλάβει φρουρά; Και όσο αυξάνει το υπερκέρδος τους τόσο πληθύνονται οι σωματοφύλακες. Προφανώς για την προστασία του κέρδους. Γιατί μια κοινωνία αστυνομοφορείται και κουκουλοφορείται, δεδομένου ότι και οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος επικαλούνται έναν καλύτερο κόσμο, αλλά κανείς φαντάζομαι δεν αισθάνεται ασφαλής όταν παρευρίσκεται σε χώρους που πέφτουν χειροβομβίδες κρότου λάμψης ή μολότοφ; Προφανώς για την προστασία της ασφάλειας.

Διολισθαίνω λογικά στο σχήμα:

Εξουσία, Πλούτος-Χημικοφόροι, Κουκουλοφόροι-Ανασφάλεια Αναντίρρητα, είναι πια πιο ορατό από ποτέ ότι ο Υπέρτατος Θεός Χρήμα χρεοκξ κόπησε, ότι ο φέρελπις πλούτος δεν έφερε την πολυαναμενόμενη ευημερία και ότι η συσσώρευση της υπεραξίας περιχαράκωσε το όραμα της κοινωνικής γαλήνης. Και το ένα έφερε το άλλο και όλα μαζί την τρομολαγνεία που σερβίρεται από τα ανεκδιήγητα Μ.Μ.Ε αδιαλείπτως πρωινά, δεκατιανά, μεσημεριανά και light βραδινά, γιατί πρέπει να κοιμηθούμε μακάρια ώστε το πρωί να δουλέψουμε υπέρ πάντων παγίων, επιτοκίων, χρεολυσιών. Τα δικαιώματα της αξιοπρέπειας, της παιδείας, της εργασίας, της υγείας, της ασφάλισης, της ελευθερίας έκφρασης ποιος …… –φορος θα τα διασφαλίσει; Για αυτά υπάρχει ανασφάλεια όσο και εάν θεωρείς ότι τείνω αυτή τη στιγμή σε λαϊκισμό. Εν ολίγοις, καμιά ανδρεία, καμιά ιδέα, καμιά ηθική αξία, κανένα όνειρο δεν έχει ανάγκη προστασίας είτε από τους μεν είτε από τους δε. Χορτάσαμε από αναξξ ξιοκρατία και ψευτοπαλληκαράδες. Τα δίπολα, τα οπισθοδρομικά διλήμματα, τα φαντάσματα του παρελθόντος, που έχουν αναλυθεί εξαντλητικά και έχουν ερμηνξ νευθεί ιστορικά, μας τοποθέτησαν ως κοινωνία σε καραντίνα και απενεργοποίησαν πολλά αξιόλογα κύτταρα της ανθρώπινης παγκόσμιας πολιτείας. 

Κάποιος με κοιτάει. Όχι τώρα, εδώ και χρόνια. Από τότε που γεννήθηκα και συγκεκριμένα πριν γεννηθώ. Άκουγα τη μαμά μου που έλεγε: «Θα πάμε να δούμε το μωρό στον υπέρηχο». Αφού θα με βλέπετε μια ζωή πρέπει να με δείτε και πριν γεννηθώ; Και μετά γεννήθξ θηκα. Το πρώτο βλέμμα μου το έριξε ο γιατρός και ύστερα τα τεράστια – έκπληκτα μάτια της μάνας μου. Και από τότε ξεκίνησε το μαρτύριο μου. Με κοίταζαν όλοι μαζί. Οι γονείς μου, η γιαγιά και ο παππούς μου, οι θείεξ

Και με κοιτούσε και η Ξενούλα, η συμμαθήτρια μου, μόνο που εγώ δεν την κοιτούσα ποτέ γιατί δε μπορούσα να πω το όνομά της ες μου πως θα κοιμηθεί το μωρό, πως θα ξυπνήσει, πότε θα γελάσει, πότε θα κλάψει και όλα τα υπόλοιπα φυσιολογικξ κά πράγματα που κάνει ένας άνθρωπος γίνονταν θέμα προς συζήτηση γιατί ένα μωρό τα κάνει πιο χαριτωμένα! Και σιγά – σιγά μεγάλωνα και θυμάμξ μαι τη μαμά μου να μου λέει πάντα: «Να ΄σαι καλό παιδάκι γιατί ο Θεούλης σε κοιτξ τάει από ψηλά». Να κι άλλος ένας που με κοιτάει. Και προσπαθούσα να είμαι καλό παιδάκι. Κι όταν πήγα σχολείο με κοιτούσξ σε η δασκάλα και όλοι οι συμμαθητές μου που προσπαθούσα να πω την αλφαβξ βήτα και πάντα κολλούσα στο «Ξ» δε

μπορούσα να το πω, δε μου έβγαινε. Και με κοιτούσε και η Ξενούλα, η συμμξ μαθήτρια μου, μόνο που εγώ δεν την κοιτούσα ποτέ γιατί δε μπορούσα να πω το όνομά της. Και συνέχισα να μεγαλώνξ νω ώσπου ένα πρωινό μου είπε η μαμά μου ότι ο παππούς μου πήγε ψηλά στον ουρανό και τώρα με κοιτάει κι αυτός από εκεί γι’ αυτό να είμαι καλό παιδί. Άντε να είμαι τόσο καιρό καλό παιδί για το Θεούλξ λη τώρα να είμαι και για τον παππού; Τα χρόνια περνούσαν και συνέχισξ σαν να με κοιτάνε δάσκαλοι, καθηγητές, συμμαθητές, συμμαθήτριες, η κουτσομξ μπόλα γειτόνισσα, η οικογένεια μου και η Ξενούλα που όσο μεγαλώναμε με κοιτούσε σαν να έψαχνε κάτι πάνω μου που θα με έκανε ήρωα στα μάτια της. Ψάχνοντας κι εγώ τα μέσα μου και τα έξω μου και θέλοντας να μάθω τα πάντα για τον κόσμο και τη ζωή ανακάλυψα ότι υπάρχει ένα δορυφόρος που μας κοιτάει όλους, μπαίνει στα σπίτια μας, στα μαγαζιά μας, στα αυτοκίνητα μας και μας παρακολουθεί. Και μου έρχεται στο μυαλό η φράση της μαμάς μου: «Να ΄σαι καλό παιδάκι γιατί ο Θεούλης σε κοιτάει από ψηλά». Λες τελικά να είναι ο Θεούλης; Και ξέρω πλέον ότι εκεί ψηλά είναι ο Θεούλης που με κοιτάει για να με προσξ στατεύει από το κακό, είναι ο παππούς μου που με κοιτάει γιατί μ΄ αγαπάει και είναι και ο δορυφόρος που δε ξέρω γιατί ακριβώς με κοιτάει αλλά θα έχει και αυτός τους λόγους του. 

Αναλογικές

ανησυχίες Δορυφορικές εικόνες, διασχίζοντες αστέρες, εικονικές παπαριές, τζι άι τζο και εφ μπι άι. Ανακαλύπτεις ξαφνικά στην εποχή της πληροφορίας ότι γρηγορότερα πας στον άλλο κόσμο παρά στο Νέο Κόσμο και φυσικά ότι καταναλώνεις πολλά περισσότερα από αυτά που σου αναλογούν. Γινόμαστε όλο και λιγότεροι της γης οι κολασμένοι, διότι απλά το επίπεδο φτώχειας συμπιέζεται και συμπιέζεται περισσότερο προς τα κάτω, ανεβάζοντας στα ύψη τα επίπεδα ευημερίας της περισξ στροφικής κλανιάς, που μας σερβίρει σε περιτύλιγμα κωλόχαρτου και γκλαμ η νομενκλατούρα της δορυφορικής αποχξ χαύνωσης σε συνδυασμό με την εικόνα ενός φανταστικού ιδεατού. Κινούμαι σε δορυφορικά επίπεδξ δα. Επιλέγω δορυφορικές σχέσεις. Δορυφορίζω διαρκώς. Δόρυ φέρω μα και δόρυ χαίρω. Ο Σπουτνικ τιτιβίζει στον εγκέφαλό μας. Διασταυρωνόμαστε σε τροχιές ανύπαρκτες. Εν έτη 2009 ακόμα πεθαίνει κόσμος; Έχουμε εικονξ νο-κρίση, εκτός από οικονο-κρίση; Βία Σεξ Ναρκωτικά; Ακόμα αυτό το τρίπτυχο πουλάει για ένα μπλοκμπάστερ χολυγξ γουντιανής παραγωγής; Και οι δορυσχέσεις; Ο συνάδελφος; Η γιαγιά σου; Το δάνειο; Και αυτά δορυφξ φορικά εε; Μήπως πολλές φορές δεν πάτησες το ‘σελφ ντεστράκτιον’ κουμπί σου και όταν η αντίστροφη μέτρηση έφτανε κοντά στο μηδέν ( γύρω στο 5,4,3 πρέπει να ήταν) δεν ξαναπάτησες το ‘ρεσέτ μπάτον’; Η εποχή του δορυφόρου σιγά σιγά χάνει τη μαγεία της… Αναπληρξ ρώνεται από ντίτζιταλ άναρθρες κραυγές συσσωματωμάτων ανθρώπων που προσξ σπαθούν να επιβιώσουν ψυχοσωματικά αντιμέτωποι με τη δυαδική σύγκρουση φτώχειας και περισσότερης φτώχειας… Υπομένοντες τον ‘καθώς πρέπει’ ανασξ σκολοπισμό της μικροαστικής πλύσης εγκεφάλου που δέχτηκαν από τη δορυφξ φορική τβ του γείτονα. Περιφέροντες τα ‘άχρηστα’ για αναμετάδοση σήμα κορμξ μιά-δορυφόρους και τους ‘καμένους’ από την υπερβολική αντί-χρήση εγκεφξ φάλους-ηλεκτρονικούς υπολογιστές… Συνεχίζουμε να τροφοδοτούμαστε από τη βοηθητική πηγή ενέργειας ενός ακόμα υπερχρεωμένου δανείου με βασική υποχρέωση να αναπνέοξ ουμε για να μπορεί κάποιος κάτι να μας χρεώσει… Το ιστορικό προτσές ανελέητο συνεχξ χίζει την τροχιά του στο άγνωστο…. Είναι όμως πραγματικά άγνωστο; Το ότι ο δορυφόρος μας ξέφυγε της πορείας, εισήλθε σε ατμόσφαιρα άγνωστου αστερξ ριού και απλά καίγεται γοργά λόγω τριβής δεν το νοιώθετε; Όσο για το φως στο τούνελ; Μη φοβάσαι δορυφόρε μου… Είναι το αστέρι που ακτινοβολεί και έρχεται καταπάνω σου από την αντίθετη μεριά του τούνελ με σκοπό να σε συναντήσει… 

Μέσα από ένα

δορυφόρο Μπήκε ένα βράδυ κρυφά στο σκάφος και κρύφτηκε πίσω από μια οθόνη τεραστίων διαστάσεων. Στη θέση που βρισκόταν δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την πανηγυρική εκτόξξ ξευση του δορυφόρου, όπως αυτή μεταδξ διδόταν από τα ΜΜΕ της μισής ηπείρου κι αυτός ήταν κι ο λόγος της άγνοιας για το που βρίσκεται. Οι τσέπες των ρούχων του ήταν γεμάτες με ξηρούς καρπούς και κυβάκξ κια ζωμού με διάφορες γεύσεις, ενώ το κασκόλ του βρώμικο και λασπωμένο

Ήταν η στιγμή που πήρε την απόφαση να πηδήξει από άστρο σε άστρο ώσπου να βρεθεί ένα που θα τον έλξει με τη βαρύτητά του, χωρίς να χρησιμοποιεί ιμάντες για να τον προσδέσει σερνόταν στο πάτωμα και άφηνε φανερά τα ίχνη του σουρσίματός του στο φρεσκογξ γυαλισμένο πάτωμα. Προσπαθούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό το οίκημα στο οποίο κρύφτηκε, αλλά όλα του ήταν θολά μετά από το χτύπημα που είχε φάει στο κεφάλι. Η μόνη του σκέψη ήταν ότι τη γλύτωσξ σε φθηνά, μιας και θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα και αυτή τη στιγμή να

ήταν δεμένος με ιμάντες πάνω σε ένα κρεβξ βάτι, σε ένα λευκό δωμάτιο...όπως είχε περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του. Χίλιες φορές σε αυτό εδώ το αποστειρωμένο οίκημα κι ας μην ήξερε τι ακριβώς ήταν, σκεφτόταν. Παρόλα αυτά ένα συναίσθημα φόβου είχε αρχίσει να ανεβαίνει προς τα χείλη του με μορφή ξηροστομίας, ενώ το μέτωπο του έδειχνε πολύ λευκό, σε αντίθξ θεση με το φυσικό του χρώμα. Ξαφνικά μια εκκωφαντική έκρηξξ ξη τον κόλλησε στο πάτωμα και τον έκανε να ουρλιάξει όπως δεν είχε ουρλιάξει ποτέ, ενώ ένα ρίγος διαπξ πέρασε σαν ηλεκτροσόκ τη σπονδυλξ λική του στήλη. Ευτυχώς για εκείνον, η κραυγή του δεν ακούστηκε λόγω του θορύβου. Εκείνη τη στιγμή όμως κατάλξ λαβε ότι βρισκόταν όχι σε κάποιο πολυτξ τελές οίκημα, αλλά σε ένα ιπτάμενο σώμα σαν αυτό που είχε δει πάνω από το χωριό του παλιότερα, ένα πουλί με σιδερξ ρένια φτερά και ατσάλινο ράμφος, με προπέλες που σβούριζαν στον αέρα και που προτού πετάξει έβγαζε φωτιές όχι από τα ρουθούνια (όπως οι δράκοι του παραμυθιού που συνήθιζε να του λέει η γιαγιά του) αλλά από τον κώλο. Ο τρόμος είχε ριζώσει για τα καλά μέσα του. Αργά και προσεκτικά σηκώθηκε από το κρησφύγετό του και βάδισε προς έναν πίνακα όπου υπήρχε καρφιτσωμένο ένα χαρτί. Άγνωστα γράμμξ ματα και λέξεις ώσπου το μάτι του έπεσε

Αφιερωμένο στις χελώνες των λόφων της Αθήνας

Ήλιος

Σήμερα ο ήλιος φαίνεται να έχει φτύσει το πρωινό του γάλα. Δεν ήθελε να ξυπνήσει και να μας φωτίσει. Μας γέμισε με ένα ασπρουλί χρώμα. Ο ουρανός έχει γίνει γαλατής και δε λέει να ξεγίνει. Δε φαίνονται ούτε καν τα σύννεφα. Και μετά μου λες να σου μιλήσω για δορυφόρους. Πού να τους δω αυτούς; Έλα στο μπαλκόνι μου να δεις! Τέτοιες μέρες νομίζω πως θα κρατήσουν για πάντα. Η ομίχλη δε σε αφήνει να δεις πάνω από τον Υμηττό. Θέλω παρέα!! << Το μόνο που μας ενώνει είναι ο πόνος, γι’ αυτό και σε έχασα για να πονάμε και να μας ενώνει ο πόνος.>> θα μου πείτε. Εμένα πάντως τα μάτια των φίλων μου είναι φανάρια στο έρεβος της καθημερινής βλακείας. Πλανήτες νέοι σε μια γη που παντού έχει φθάσει το ρεύμα, ενώ όταν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ κάνουν απεργία ο πολιτισμός μας τα χάνει. Εγώ πάλι στα φανάρια μας βρίσκω κι εκεί τη βρίσκω κάτω από τα αστέρια που τρεμοπαίζουν, πλανήτες αιώνια κινούντες. Ποιος το είπε για τους φίλους πώς χαθήκανε; Ποιος πως σκορπίσανε; Χάνουμε το κέντρο βάρους μας. Αυτό δε σημαίνει πως αυτό δεν υπάρχει. Οι δορυφόροι μας το αναζητούν, το έχουν ανάγκη, ώστε να μας περιτριγυρίζουν. Αν τους κοιτάξουμε μας το υπενθυμίζουν. Έχει ομίχλη σήμερα θα μου πεις. Όμοιος ο

σε γράμματα που του φάνηκαν γνώριμα. Άρχισε να συλλαβίζει δυνατά: ¨Μη φοβάσαι, είσαι στο δαρυφόρο???? και πετάς για έναν πλανέτη που???.????? ¨ (αυτή τη φράσξ ση δεν την καταλάβαινε). Διαβάζοντας και προσπαθώντας να καταλάβει τι σήμαιναν αυτά, θυμήθηκε τότε που ήταν μικρός και βάζαν τα ζώα στο χωριό να διασχίσουν το ποτάμι για να ελέγξουν σε ποιο σημείο είναι προσπελάσιμο, ώστε, σε περίπτωση που χρειαστεί, να το διαβούν μετά και οι ίδιοι... Πολλά ζώα είχαν πνιγεί με αυτόν τον άδοξο τρόπο. Σήκωσε το μέτωπό του με αποφασιστικξ κό ύφος, έμοιαζε υπερβολικά σοβαρός και κουρασμένος. Οι σκέψεις του σχεδόν δημιοξ ουργούσαν κύματα στο μέτωπό του, ενώ κανένα καράβι δε φαινόταν να τα διασχίζει ώστε να ζητήσει βοήθεια, όντας και ο ίδιος ένας αστροναυαγός. Πλησίασε προς την οθόνη κι άλλαξε

όχλος στα λασπόνερα αυτής της μέρας… Κοιτάζεις μες στη λακκούβα, αφαιρείσαι και σκοντάφτεις. Λες και δεν υπάρχει ο υπόλοιπος δρόμος. Θέλεις να με μπερδέψεις. Να ξεχάσω ότι έρχεται η μέρα που ο δορυφόρος φαίνεται να περνά από εδώ. Να περνά και να μην είναι φευγαλέος, όπως νομίσαμε, μάθαμε. Θέλεις να με μπερδέψεις και να φανεί ότι ξεχνώ τη μέρα που βρισκόμαστε κι επηρεαζόμαστε από εσένα κι εμένα, εμάς. Φευγάτε τύπε, και καλά…Καιρός σου

Εμένα πάντως τα μάτια των φίλων μου είναι φανάρια στο έρεβος της καθημερινής βλακείας να μαζέψεις τα χόρτα σου και τα μαγικά ματζούνια σου, στο βουνό που λες ότι σε περιμένει. Εγώ εδώ… και για τη φορά που θα ξαναπεράσει ο δορυφόρος. Όχι για να τον προλάβω, αλλά για να τον χορτάσω. Ξέρω δεν είναι φευγάτος και δεν αγωνιώ. Θα είμαι εδώ όσο κι αν διαρκέσει. Εδώ, πάνω στο σκοινί που μου άφησες και πάνω του θα βρίσκω το κέντρο βάρους μου. Θα πιω το γάλα μου με τον παππού του περιπτέρου. Είναι γιατί μου θύμισε το καλημέρα όλη μέρα και δεν θυμόταν που να ΄χει τις εφημερίδες. 

κανάλι, κουνώντας απλώς το δάχτυλο του. Μπροστά στο άγνωστο έμοιαζε να έχει αποκτήσει άλλες δυνάμεις, σχεδόν υπερφυσικές. Η γη πλέον δεν του ασκούσξ σε καμία βαρύτητα, αιωρούνταν σαν διαλογξ γιζόμενος γιόγκι. Δοκίμασε να πηδήξει από τη μια μεριά του δορυφόρου στην άλλη και το κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Ένα αίσθημα χαράς πλατάγιασε στην γλώσσξ σα του παρέα με ένα στραγάλι που μασούσξ σε για ώρα. Ήταν η στιγμή που πήρε την απόφαση να πηδήξει από άστρο σε άστρο ώσπου να βρεθεί ένα που θα τον έλξει με τη βαρύτητά του, χωρίς να χρησιμοποιεί ιμάντες για να τον προσδέσει. Και η σκέψη του αυτή φώτισε για μια στιγμή το πρόσωπό μου σαν αστέρξ ρι, μη γνωρίζοντας πλέον αν ήταν ένας ακόμη αστροναυαγός ή ένας αστροταξξ ξιδιώτης. 

Κρίμα που δε συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα στον Άρδα. Που σεργιανούσα μόνος στο Δέλτα. Να γυρνάω στη Δαδιά και αυτή να με διώχνει. Ερημιά στο Σουφλί όπως τα επισκεπτήρια της θητείας μου. Και έπειτα είχαμε ονειρευτεί να καταλήγαμε στις Πρέσπες, με στάση το μεσημεράκι στη Δοϊράνη. Κρίμα που δε συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα … οι φίλοι. 

astidromos@gmail.com astidromos.blogspot.com

Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω! Με αυτή την ελπιδοφόρα δήλωση μπορούμε να σηκώσουμε το βλέμμα μας ατενίζοντας το μέλλον. ΚΟΙΤΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΛΟΙΠΟΝ. Με σιγουριά, όχι πάντα, αλλά ξέρουμε να κλείνουμε τις πόρτες πίσω μας. Εκείνο το δωμάτιο...ήταν ένα φίλτρο, νιώθαμε σιγουριά εκεί μέσα. Το τρίξιμο από τις σόλες, όχι κάποιου τυχαίου αλλά κάποιου που ξέραμε πολύ καλά. Το φάγωμα τον νυχιών, το στρίγκλισμα της κιμωλίας, το ρούφηγμα της σούπας, ο ξερόβηχας... Φρικτός εφιάλτης! Όλα αυτά μας διαμέλιζαν σε κάτι σιχαμερά όμορφο και σαρδόνιο. Στο θάψιμο της παιδικής μας ηλικίας. Μπροστά μας ορθώνεται ένα τέρας, αβέβαιο. Το μέλλον είναι παραμορφωμένο γιατί έρχεται από το παρελθόν! Σπέρνεται από το παρελθόν μας... Τώρα μου λες ότι δε συμφωνούμε. Όχι απαραίτητα, και κάνεις τράκα τσιγάρο αφού πρώτα έχεις δηλώσει ότι το έχεις κόψει. Μετά το σβήνεις κάπως βιαστικά λέγοντας ότι δε σου αρέσει. Εκείνο το δωμάτιο δεν είχε θέα τη θάλασσα αλλά τους εαυτούς μας. Η θάλασσα ήταν μέσα μας και τα ξεχαρβαλωμένα έπιπλα από τα σκουπίδια γεμάτα αλάτι. Το παλιό σαλόνι της μαμάς και αυτό με αλάτι, το μαρμάρινο τραπεζάκι και αυτό. Το πλαστικό διαφημιστικό τασάκι... όλο δικό σου. Οι ανασκαφές που κάναμε εκεί θα μας λείψουν...σαν γνήσιοι απόγονοι όλων των συμπλεγμάτων που κληρονομήσαμε, αλλά τώρα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε και ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα θα έχει και το βάρος της καταγραφής. Οι υπόλοιποι θα το παίξουμε κανονικοί, θα λουφάξουμε μέσα στους πονοκεφάλους. Δε βαριέσαι...

κάνω το βήμα κι ύστερα τα επόμενα. «Γίνε άνθρωπος» με καλεί μια φωνή. «Κατέβα στην πορεία μας». Τότε θα έβρισκα ισορροπία, το κέντρο βάρους μου. Θα σκεπτόμουν ξάστερα, δίχως μπιχλιμπίδια. Με τη σκέψη,

ςς

Υπόγειο-Ισόγειο

Δεν είναι που μ΄ έμαθες δορυφορικά να σε κοιτώ δορυφορικά να σ΄ αγαπώ δορυφορικά να σε χαϊδεύω είναι που σ΄ έμαθα πια δορυφορικά να με μαλώνεις που νιώθουμε ευτυχισμένοι έχοντας ο ένας τον άλλο. 

Να μου έδινα χρόνο να κοιταζόμουν σταθερά με τη χελώνα. Να έβλεπα τα μάτια της, δορυφόροι να με τριγυρνούν και να με ανακαλύπτουν

συνοδοιπόρο κι όχι παραπομπέα στο τέλος του βιβλίου. Ποιού βιβλίου, καλέ; Να έτρεχα πάνω στο καβούκι μιας χελώνας. Προσοχή, πάνω κι όχι μέσα του, σταθερά δίχως να γίνομαι λαγός στα δύσκολα. Να είχα μια χελώνα για δορυφόρο. « Έχει αργά αντανακλαστικά. Το καβούκι τι το έχει;» Θα έλεγαν για το σωματοφύλακά μου. Εγώ δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Δεν ξέρουν την αξία στο καβούκι της μπροστά σε όλα τα μέτρα ασφαλείας. Δεν ξέρουν την αξία στο βλέμμα της μπροστά στις κάμερες παρακολούθησης. Να μου έδινα χρόνο να κοιταζόμουν σταθερά με τη χελώνα. Να έβλεπα τα μάτια της, δορυφόροι να με τριγυρνούν και να με ανακαλύπτουν. Χρόνο από το χρόνο μου σε μια χελώνα ας τον δώσω. 

άλλα ουράνια σώματα, γύρω απ’ τον Ήλιο. Ένα ολόκληρο σύστημα, το Ηλιακό, με πολλούς δορυφόρους, σαν ψαράκια, και έναν αρχηγό. Αυτός καίει τους πιο κοντινούς του, και παγώνει τους πιο μακρινούς. Ο πλανήτης μας, προς το παρόν, βρίσκεται σε ασφαλές σημείο. Εάν κάτι ξεφύγει, εάν χαθεί αυτή η ισορροπία, τότε ο Κόσμος μας, είτε θα λιώσει, είτε θα καταλήξει ένα τεράστιο παγάκι. Μπαίνω σε μια ιστοσελίδα και χαζεύω την Ελλάδα από δορυφόρο. Μια χερσόνησος καφέ- γκρι που «σκύβει» προς τη θάλασσα. Πριν από δύο περίπου χρόνια, την περίοδο των μεγάλων πυρκαγιών, ο δορυφόρος φωτογράφιζε τη χώρα να σιγοκαίεται, καπνοί έβγαιναν από την Πελοπόννησο και κατευθύνονταν νοτιοδυτικά προς τη Σικελία και τη Βόρεια Αφρική. Πέρα απ’ τους φυσικούς και τεχνητούς δορυφόρους, υπάρχουν και άλλου είδους δορυφόροι. Η Ελλάδα ας πούμε είναι ΚράτοςΔορυφόρος. Όσους «Μεγάλους Έλληνες» και ν’ αναδεικνύουμε με ψηφοφορίες, παραμένουμε υποτελείς σε κάποιους άλλους. Και μάλιστα, ακόμα και αυτό το «ρόλο» δυσκολευόμαστε να τον παίξουμε με συνέπεια και συνέχεια. Στην ίδια ιστοσελίδα, βλέπω τις ελληνικές πόλεις από ψηλά: γκρίζα άναρχα κουτάκια, σαν σκονισμένα lego. Ασχήμια παντού. Όμως, περιέργως, δε λυπάμαι, ούτε θυμώνω. Κοιτώντας, έτσι από ψηλά, νιώθω, για λίγο, δορυφόρος κι εγώ. 

Να πατούσα στη γη, στο χώμα, στις λάσπες. Τότε θα κυλιόμουν, θα περιστρεφόμουν όπως λένε. Τότε το κορμί θα στροβιλιζόταν. Να ζωντανέψω θα πεθυμούσα. Να γίνω άνθρωπος. Να

Τη στιγμή που εμείς τρωγόμαστε με τα δικά μας, ένας, από τους 2000 τεχνητούς δορυφόρους που υπάρχουν στο διάστημα, μας βλέπει από ψηλά και συνεχίζει να γλιστράει απαλά μες το σκοτάδι. Ενώ όλοι εμείς αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για κρίσεις, εξεγέρσεις, χρεοκοπίες συστημάτων, και νέες αρχές, ένας δορυφόρος γυρνάει το όλο κουμπιά, μεταλλικό πρόσωπο του, σιγά-σιγά, νωχελικά, και χαμογελάει στη σελήνη, που είναι κι αυτή με τη σειρά της φυσικός δορυφόρος της μεγάλης γαλάζιας, μελαγχολικής ξαδέλφης, της Γης. Η Γη, δορυφόρος κι αυτή, μοιράζει το φως που της δίνεται απ’ τον Ήλιο, ασταμάτητα και με, όσο γίνεται, περισσότερη δικαιοσύνη. Έτσι προκύπτουν οι μέρες και οι νύχτες, οι χειμώνες και τα καλοκαίρια. Την ώρα που κάποιος επάνω σε μια βέσπα στην Ομόνοια ιδροκοπάει ντάλα μεσημέρι καλοκαιριού, κάποιος αγουροξυπνημένος στο Μπουένος Άιρες ανοίγει την ομπρέλα του για να πάει στη δουλειά του, ενώ ένα ζευγάρι σ’ ένα σπίτι στο Σίδνεϊ τρώει αμίλητα το βραδινό του. Τι υπέροχες αντιθέσεις! Αλλού άνοιξη, αλλού φθινόπωρο, εδώ φως, εκεί σκοτάδι, όταν εδώ κάτι αρχίζει, στην άλλη άκρη του πλανήτη κάτι άλλο τελειώνει, και ούτω καθεξής. Την ώρα που κάποιος στην Αλεξανδρούπολη κάνει ποδήλατο ή τη στιγμή που κάποιος στην Αθήνα αναστενάζει, την ίδια στιγμή η Γη γυρίζει, αδιάκοπα, μαζί με τόσα

Μια βραδιά στο καβ-ούκι