Bedwinger van de tocht der tochten Egbert Breedveld en de 11-stedentocht
Pier Karenbeld
Afgelopen 4 januari was het 40 jaar geleden dat de laatste Elfstedentocht werd verreden. Voor veel media aanleiding om er volop aandacht aan te besteden. De Papenacker kon niet achterblijven, zeker niet toen het de redactie ter ore kwam dat Spooldenaar Egbert Breedveld de legendarische tocht ooit ook volbracht had. Echter niet in 1997, maar in 1986. Van marechaussee naar politie De uit het Drentse Nieuw-Buinen afkomstige Egbert werd in 1950 geboren en groeide op in een tijd dat bijna jaarlijks geschaatst kon worden. Met een kanaal voor de deur werd de liefde voor de schaatssport hem als het ware met de paplepel in gegoten. Naast het dagelijkse schaatsen ook de kampioenschappen van school en voetbalclub en natuurlijk ook al wel eens een toertocht. Op een gegeven moment verliet hij Drenthe om in Apeldoorn een opleiding te gaan volgen bij de Marechaussee, waarna er diverse standplaatsen volgden. In 1974 besloot hij de politieopleiding in Lochem te gaan doen. In datzelfde jaar trouwde hij met z’n dorpsgenoot Lammie Haikens om vervolgens in Zwolle te gaan wonen. Bij beide opleidingen stond sport in hoog aanzien en ook aan schaatsen werd alle ruimte gegeven. Zodoende ging hij vaak in een politiebus, met een echte coach, op stap naar de kunstijsbaan in Deventer. Ook namen ze jaarlijks deel aan de politiekampioenschappen en mocht er sprake zijn van natuurijs, dan werd alles in het werk gesteld om aan toertochten deel te nemen. Vooral die laatsten smaakten naar meer.
• De route / stempelkaart van de Elfmerentocht van 1986
waardoor meedoen in 1985 uitgesloten was. Wel reed hij de 115 kilometerlange Elfmerentocht, ook niet te onderschatten. Een jaar later reed hij die weer, veertien dagen voor de volgende Elfstedentocht verreden zou worden. “Die Elfmerentocht was uitzonderlijk zwaar, ik was kapot en als de Elfstedentocht vlak daarna was geweest, had ik niet meegedaan.” Gelukkig was er voldoende tijd om te herstellen en zijn conditie weer op peil te brengen. Ondertussen liet hij niets aan het toeval over en was hij elke ochtend al heel vroeg, onder het schijnsel van de straatverlichting, in de weer op de stadsgracht. Maar er was nog een probleem, hij was nog steeds geen lid van de Elfstedenvereniging. Gelukkig maakte buurman Akkerman hem attent op het feit dat hij iemand kende die wel lid was, maar wegens ziekte niet kon meedoen. “Misschien kun jij op zijn kaart rijden.", iets wat toen nog kon. Zo kon hij uiteindelijk meedoen op het startbewijs van een zekere Jansen die op de Zalkerdijk in Zalk woonde. Bij elk startbewijs hoorde ook een bepaalde vertrektijd, maar helaas moest zijn straatgenoot veel eerder vertrekken dan hij. “Hij verwees me naar z’n broer, Tiemen Bijsterbos uit Wapenveld, die ongeveer dezelfde starttijd had als ik." Een pluspunt was ook nog dat de gebroeders Bijsterbos familie hadden in Leeu-
Van Elfmerentocht naar Elfstedentocht Noord-Overijssel was natuurlijk een ideale omgeving om te toeren, maar het echte, grote werk lag toch nog noordelijker met uiteindelijk de Elfstedentocht als ultieme doel voor ogen. Na jaren kwam in 1985 de tocht der tochten eindelijk weer in beeld. De laatste was in 1963 geweest, de barre tocht die later "de hel van het noorden" genoemd werd en gewonnen werd door de onlangs overleden Zwollenaar Reinier Paping. Helaas was Egbert geen lid van de Elfstedenvereniging, 6
Papenacker 50
