SPEKTAKL DEZINTEGRACJI / MCKENZIE WARK

McKenzie Wark

Spektakl dezintegracji sytuacjonistyczne drogi wyjścia z XX wieku

McKenzie Wark

S pe kta k l d e z i n t eg R ac j i s y t uac j o n i s t yc z n e d ro g i w y j Ĺ› c i a z x x w i e k u

warszawa 2014

Spis tReści

1. Coraz szersze kręgi 2. Krytyka życia codziennego 3. Wolność wiodąca lud na barykady 4. Spektakl nowoczesnego życia 5. Anarchie percepcji 6. Rewolucja życia codziennego 7. Przechwycenie jako utopia 8. Teoria queerowa Charles’a Fouriera 9. Wielka dupa w chińskiej dzielnicy 10. Mao o sobie 11. Sekrety i państwa 12. Ostatnia szansa, by ocalić kapitalizm 13. Antykino 14. Stronnictwo diabła 15. Guy Debord, jego sztuka i czasy 16. Romski objazd 17. Potajemny język 18. Gra w wojnę 19. Strateg 20. Nieludzka komedia 21. Podziękowania

11 29 43 61 73 85 105 121 141 155 169 183 195 215 229 245 255 269 279 291 313

Ku pamięci: The Mode of Information Marka Postera Place, Taste and Tradition Bernarda Smitha The Otherness When It Comes Adama Cullena

Brak całości może wcale nie być tym, czym się wydaje.

Anna Mendelssohn

Pod chodnikiem wyczuwam rzekę Neckinger, mdlące toksyny, które spływają do St. Saviours.

Laura Oldfield Ford

1. Coraz szersze kręgi Bystrość i zdrowy sąd! Kto połączy te zalety, staje się panem położenia.

Baltasar Gracián1

G

dy w transportowiec Hansa Carrier uderzył sztorm, z pokładu statku spadło do Pacyfiku dwadzieścia jeden kontenerów, unosząc około osiemdziesięciu tysięcy par najków. Seryjne numery butów wyrzuconych przez ocean na deszczowe zachodnie wybrzeże Ameryki Północnej pozwoliły Curtisowi Ebbesmeyerowi, oceanografowi z Seattle, wyznaczyć położenie rosnącego wiru oceanicznego śmiecia, który pojawia się zwykle między Kalifornią a Hawajami. Większy od Teksasu nosi nazwę Subtropikalnego Wiru Północnopacyficznego; marynarze od dawna wiedzą, że od tego obszaru — obejmującego rejon od równika do piętnastego stopnia szerokości północnej — lepiej trzymać się z dala.

Zwykle jest to strefa bezwietrznego pustkowia, gdzie mało co żyje. Gromadzą się tu i krążą szczątki, które ulegają biodegradacji. Chyba że są z plastiku — ten podlega tylko fotodegradacji w słońcu i rozpada się na coraz mniejsze kawałki. Dziś można tu znaleźć więcej plastikowych drobin niż planktonu. Wir to kraina mebli, lodówek, zapalniczek i telewizorów, do których nikt się nie przyznaje — podskakują w wodzie i powoli niszczeją, nigdzie jednak nie zamierzają odpłynąć2.

1 2

Wszystkie cytaty z Baltasara Graciána za: tenże, Wyrocznia podręczna, przekł. Stanisław Łoś, Test, Lublin 1997 (przyp. tłum.). cnn.com, 28 maja 2003; „Sydney Morning Herald”, 29 grudnia 2007.

New Hawaii, w: Bernadette Corporation, Eine Pinot Grigio, Bitte, Sternberg Press, New York 2007, s. 10.

11

McKenzie Wark Spektakl dez in teg racji

Teraz, kiedy Wir Północnoatlantycki stanowi zagłębie współczesnych towarów konsumpcyjnych, niektórzy satyrycy chętnie nazywają go Nowymi Hawajami. Ktoś mógł­by go określić mianem spektaklu dezintegracji. Ten natłok plastikowych szczątków wirujących bezładnie na powierzchni i w głębinach oceanu jest tak samo dobrym emblematem dzisiejszego życia jak każda inna przelotna atrakcja. Plastik i ocean są od siebie oddzielone także wtedy, gdy plastik ulega rozpadowi i przenika w głąb — wdziera się w wodę, zawsze jednak pozostając jej obcy.

Lautréamont pisał kiedyś: „Stary oceanie, jesteś symbolem tożsamości, zawsze jednakowy. Nie zmieniasz się w sposób istotny, bo jeżeli gdzieś twoje fale dostają napadu furii, to dalej, w jakimś innym miejscu, zachowują całkowity spokój”3. Obraz ten jednak nie pasuje już do oceanu, który dziś wydaje się daleki od równowagi. Przystaje natomiast do spektaklu, Morza Sargassowego obrazów, wiecznej ciszy otoczonej wrzeniem, w centrum zawsze takiej samej.

Gdy Guy Debord publikował Społeczeństwo spektaklu (1967), sądził, że spektakl istnieje w dwóch formach: skoncentrowanej i rozproszonej. Spektakl skoncentrowany występował wyłącznie w państwach faszystowskich i stalinowskich — tym, co go spajało, był kult jednostki. Dziś podobne państwa należą do rzadkości, o ile całkiem nie wyginęły. Na formę dominującą wyrosła spektakularność rozproszona, której Stalin czy Mao w roli centralnego wyobrażenia jest niepotrzebny. Wielki Brat już na was nie patrzy. Jego miejsce zajęła mała siostrzyczka i jej przyjaciółki: niekończące się obrazy modelek i innych ślicznych rzeczy. Rozproszony spektakl szepce do swych śpiących poddanych: „co się ukazuje, jest dobre; a co jest dobre, ukazuje się”4.

3 Lautrémont, Pieśni Maldorora i Poezje, przekł. Maciej Żurowski, PIW, Warszawa 1976, s. 60.

4 Guy Debord, Społeczeństwo spektaklu oraz Rozważania o społeczeństwie

12

1. Coraz szersze krę g i

Jednak zwycięstwo spektakularności rozproszonej nad jej skoncentrowaną kuzynką nie sprawiło, że wygrana rozprzestrzeniła się po świecie. W Rozważaniach o społeczeństwie spektaklu (1988) Debord uznał, że spektakl zintegrowany wchłonął elementy obu form, tworząc nowe spektakularne uniwersum. Choć z pozoru sprawiało ono wrażenie spektaklu rozproszonego, nadającego pragnieniu postać towaru, to miało pewne cechy koncentracji, zwłaszcza w utajonym państwie, gdzie władza staje się coraz mniej przejrzysta.

Tego, że państwo będzie tajemnicą dla swoich obywateli, można się było spodziewać, jednak fakt, że może stać się enigmą także dla rządzących, to co innego. Zintegrowany spektakl rozszerzył zasięg spektakularności nie tylko na zewnątrz, ale i wewnątrz; falsyfikacja świata objęła również tych, którzy nim zawiadują. W 1978 roku Debord pisał: „Tą ziemią jałową, na której nowe cierpienia przybierają nazwy dawnych przyjemności, nie można już rządzić.

A ludzie ją zamieszkujący odczuwają tylko strach (…). Chodzą słuchy, że ci, którzy wywłaszczyli ich z życia, teraz, na domiar złego, zgubili je. Oto więc cywilizacja, która płonie, chwieje się i pogrąża w otchłani. Ach, jakże piękne torpedowanie!”5.

Debord, który umarł w 1994 roku, nie zdążył zobaczyć najbardziej rozbuchanych oraz zapaskudzonych form tego cudu, spektakularnej potęgi, która łączy w sobie rozspektaklu, przekł. Mateusz Kwaterko, PIW, Warszawa 2006, par. 12 [dalej cytowane jako — odpowiednio — SS i RoSS, z podaniem paragrafu (przyp. tłum.)]. Zastąpienie Wielkiego Brata małymi siostrzyczkami to zjawisko analogiczne do tego, co lacaniści nazywają „upadkiem skuteczności symbolicznej”. Zob. Slavoj Žižek, The Ticklish Subject: The Absent Centre of Political Ontology, Verso, London 1999.

5 Guy Debord, In girum imus nocte et consumimur igni, w: tegoż, Dzieła filmowe, przekł. Mateusz Kwaterko, Ha!art, Kraków 2007, s. 169–170.

Zob. też: tenże, In girum imus nocte et consumimur igni, Gallimard, Paris 1999, s. 54; lub: tenże, Œuvres, Gallimard, Paris 2006, s. 1399–1400.

13

McKenzie Wark Spektakl dez in teg racji

proszenie i koncentrację. Ku jego pamięci nazwijmy ten punkt dojścia spektaklu zintegrowanego spektaklem dezintegracji — widowiskiem, w którym widz zaczyna dostrzegać, że stary porządek się wali, niemal starty w pył nieodmienną alienacją od wszelkiego lęku przed sobą. Debord: „takim państwem nie można już kierować w sposób strategiczny”6.

A mimo to spektakl wciąż trwa, wciąż wokół siebie krąży, wciąż sam siebie zadziwia. Wszystko jest nim przesycone, przesiąknięte, lecz ów nowy świat pozostaje płodem poronionym. Spektakl rozpada się, rozprasza i przenika nie tylko ciało społeczne, ale też to, co utrzymuje je przy życiu. Ów świat, jak pisze T.J. Clark, niegdysiejszy towarzysz Deborda, nie jest „»kapitałem, który osiągnął taki stopień akumulacji, że stał się obrazem«, by zacytować słynne stwierdzenie Guya Deborda, lecz jest raczej obrazami, które rozpraszają się i przyspieszają, póki nie staną się prawdziwymi towarami”7.

Spektakl przemawia językiem rozkazów. Rozkaz spektaklu skoncentrowanego brzmiał: „BĄDŹ POSŁUSZNY!”.

Spektakl rozproszony nakazywał: „KUPUJ!”. W spektaklu zintegrowanym komendy „BĄDŹ POSŁUSZNY!” i „KUPUJ!” stały się wymienne. Natomiast komenda spektaklu dezintegracji brzmi: „PRZETWARZAJ!”. Niczym ameba krztusząca się w oceanie granulkami reklamówek spektakl może dziś iść naprzód, tylko jeśli rozwinie umiejętność wchłaniania własnych odchodów.

Spektakl dezintegracji jest w stanie zaakceptować koniec wszystkiego z wyjątkiem końca samego siebie. Potrafi ze spokojem kontemplować topnienie pokrywy lodowej, 6

RoSS, par. VII [w polskim przekładzie ten passus Rozważań… ma postać: „gdy rządzący cierpią na trwały deficyt wiedzy historycznej, nie mogą już kierować państwem w sposób strategiczny” (przyp. tłum.)].

7 T.J. Clark, The Sight of Death: An Experiment in Art Writing, Yale University Press, New Haven 2008, s. 184.

14

1. Coraz szersze krę g i

morze śmieci czy peak oil, ale sam się przy tym ostaje. Jest odporny na cząstkową krytykę. Mustapha Khayati: „Fourier już dawno temu obnażył roztrzepanie metodyczne związane z rozpatrywaniem zasadniczych kwestii z pominięciem całościowego punktu widzenia nowoczesnego społeczeństwa. Fetyszyzm faktów przesłania zasadniczą kategorię, a szczegóły »maskują całokształt«”8.

Nawet gdy mowa o dezintegracji, spektakl w całości dotyczy szczegółów. Plastikowy Pacyfik, chociaż wielki jak Teksas, jest przedstawiany jako wydarzenie szczególne.

Cząstkowa krytyka pociąga spektakl do odpowiedzialności za fałszowanie tego obrazu czy tamtej opowieści, uprawomocniając tym samym jego pretensję, że w ogólności może stanowić wehikuł prawdy. Tymczasem postawa rzeczywiście krytyczna wychodzi od przesłanki wręcz przeciwnej: że spektakl może niekiedy przedstawiać jakiś prawdziwy fragment, z konieczności jednak jest fałszywy jako całość.

Debord: „W świecie rzeczywiście odwróconym na opak prawda jest momentem fałszu”9.

Naszym zadaniem jest zatem krytyka spektaklu jako całości, przy czym jest to zadanie, które myśl krytyczna na ogół zarzuca. Otępiała od własnej bezsilności zamieniła się w pijaka, który zgubiwszy kluczki od samochodu, szuka ich pod latarnią. Pijak wie, że kluczyki zniknęły w mętnej kałuży obok, tam, gdzie panuje ciemność, łatwiej mu jednak 8

9

Mustapha Khayati, O nędzy w środowisku studenckim, przekł. Mateusz Kwaterko, http://dixierom.blogspot.com/2010/06/o-nedzy-wsrodowisku-studenckim.html, data dostępu: 15 października 2013. Khayati to jeden z najzdolniejszych późnych sytuacjonistów.

Niestety, w tej książce pojawi się jeszcze tylko raz, niewiele bowiem mogę dodać do jego świetnego tekstu. Najlepszy hołd dla niego stanowi cała masa anonimowych publikacji — niektóre są całkiem udane — powstających w łonie ruchu oburzonych na Uniwersytecie Kalifornijskim, w New School i na innych uczelniach od roku 2008.

SS, par. 9; zob. też: RoSS, par. XVII. Por. „Całość jest nieprawdą”, w: Theodor Adorno, Minima moralia: refleksje z poharatanego życia, przekł. Małgorzata Łukasiewicz, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1999, s. 52.

15

McKenzie Wark Spektakl dez in teg racji

szukać ich pod latarnią, w miejscu, gdzie może znaleźć światło, jeśli nie oświecenie.

A potem myśl krytyczna poddaje się, zarzuca nawet takie poszukiwania i zasypia na poboczu. I całe szczęście.

Bo absolutnie nie była w stanie prowadzić. W zamroczeniu fetyszyzuje pewne szczególne aspekty spektakularnej organizacji życia. Krytyka treści (critique of content) stała się zadowoloną z siebie krytyką beztreściową10. Chce zajmować się tylko polityką, kulturą, podmiotowością, jakby wszystkie one wciąż istniały, jakby nie zostały skolonizowane przez spektakl i nie stały się ciałami obcymi w jego pochodzie. Myślenie krytyczne zadowala się fragmentami: zjawia się na scenie spóźnione i przepatruje pozostałe kawałki. Albo chowa się w totalności filozofii. Ma na pieńku z metafizyką. Cofa się przed spektaklem, któremu filozofia nadała konkretność. Krótko mówiąc, myśl krytyczna sama stała się spektakularna. Teoria krytyczna zamieniła się w teorię hipokrytyczną. Potrzebuje odnowy, i to nie tylko treści, ale też formy.

Swego czasu amerykańska Agencja Żywności i Leków oznajmiła, że sprzedaży pewnych powszechnie przepisywanych tabletek nasennych będzie towarzyszyło ostrzeżenie przed nietypowymi zachowaniami. Była to reakcja na doniesienia nie tylko o zaspanych kierowcach czy otumanionych ludziach rozmawiających przez telefon, lecz także o półprzytomnych zakupach przez internet11. Fakt, że spektakl przeniknął nawet w te rejony codzienności, oznacza, że życiem, które zaleca, można żyć także podczas snu.

Co stwarza pewną trudność dla otwarcia się na inne możliwości życia nawet w myślach.

10 Na temat „zadowolonych krytyków” — zob. Todd Gitlin, Media Unlimited: How the Torrent of Images and Sounds Overwhelms Our Lives, Henry Holt, New York 2007, s. 136.

11 „New York Times”, 15 marca 2007. Zob. też: Call It Sleep, film w reżyserii Isaaca Cronina i Terrel Seltzer z 1982 roku.

16

Podziękowania Prawdy, na których nam najbardziej zależy, słyszymy tylko połowicznie; kto uważny, zrozumie je w całości.

Baltasar Gracián

Większości z tego, czego potrzebowałem, by napisać tę książkę, nauczyłem się nie w szkole, lecz od pewnych osób, które spotkałem poza jej murami. Tu chciałbym złożyć szczególne wyrazy uznania dla sieci artystów, teoretyków i aktywistów realizujących swe projekty w latach dziewięćdziesiątych pod szyldem Nettime. Na różne owocne sposoby kontynuowali oni, przechwytywali, miksowali, szatkowali, krytykowali lub ignorowali spuściznę Międzynarodówki Sytuacjonistycznej. Dziękuję ponadto Raoulowi Vaneigemowi, René Viénetowi, Martine Barraqué, Brigitte Cornand, Jacqueline de Jong, Arthurowi Guibertowi, Simonowi Guibertowi, Aliette Guibert, Hediemu el Kholti, Sylvère’owi Lotringerowi, Danie Polan, Michaelowi Pettingerowi, Alexowi Gallowayowi, Richardowi Barbrookowi, Red Channels, Project X, Issue Project Room, „Cabinet”, Samowi Cooperowi, Tomowi Bunyardowi, Jen Kennedy i zmarłemu Markowi Posterowi.

Podziękowania składam również moim asystentom: Julii P. Carrillo i Pablowi Busdinduyowi Amadorowi. Dziękuję wszystkim w Verso Books, w tym Rowanowi Wilsonowi, Sarah Shin, Jacobowi Sevensowi, Markowi Martinowi, Timowi Clarkowi i zmarłej Clarze Heyworth. Szczególne wyrazy wdzięczności kieruję pod adresem moich studentów w Lang College i New School for Social Research. Wcześniejsze wersje części tekstów zamieszczonych w książce zostały opublikowane w „Angelaki”, „October”, „Social Research”, „Data Browser”, „Grey Room” i w bro-

313

McKenzie Wark Spektakl dez in teg racji

szurze 50 Years of Recuperation of the Situationist International. Dziękuję moim gospodarzom w „Cabinet”, Whitechapel, na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, na Uniwersytecie Kalifornijskim w Davis, w School of Visual Arts, na Uniwersytecie Duke, na Uniwersytecie Zachodniego Ontario, na Uniwersytecie w Sussex, na Uniwersytecie w Sydney i w sztokholmskim Iaspis, gdzie znaczna część książki została po raz pierwszy zaprezentowana.

Publikacje Fundacji Bęc Zmiana

Seria KIESZONKOWA Markus Miessen, Koszmar partycypacji, Warszawa 2013 McKenzie Wark, Spektakl dezintegracji. Sytuacjonistyczne drogi wyjścia z XX wieku, Warszawa 2014 Kuba Snopek, Bielajewo: zabytek przyszłości, Warszawa 2014 Seria DESIGN / PROJEKTOWANIE Nerwowa drzemka. O poszerzaniu pola w projektowaniu, red. Sebastian Cichocki, Bogna Świątkowska, Warszawa 2009 Jakub Szczęsny, Wyspa. Synchronizacja, red. Kaja Pawełek, Warszawa 2009 Handmade. Praca rąk w postindustrialnej rzeczywistości, red. Marek Krajewski, Warszawa 2010 Monika Rosińska, Przemyśleć u/życie. Projektanci. Przedmioty. Życie społeczne, Warszawa 2010 Redukcja / Mikroprzestrzenie. Synchronizacja, red. Bogna Świątkowska, Warszawa 2010 Artur Frankowski, Typespotting. Warszawa, Warszawa 2010 Coś, które nadchodzi. Architektura XXI wieku, red. Bogna Świątkowska, Warszawa 2011 Piotr Bujas, Alicja Gzowska, Aleksandra Kędziorek, Łukasz Stanek, Postmodernizm jest prawie w porządku.

Polska architektura po socjalistycznej globalizacji, partner: Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa 2012 Natalia Fiedorczuk, Wynajęcie, Warszawa 2012 Maciej Rawluk, Przystanki polskie. Element infrastruktury punktowej systemu transportu zbiorowego, współwydawca: Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2012 Chwała miasta, red. Bogna Świątkowska, Warszawa 2012 Piotr Korduba, Ludowość na sprzedaż, Warszawa 2013 TR Laszuk. Dizajn i rewolucja w teatrze, współwydawca: TR Warszawa, Warszawa 2013 Marek Krajewski, Są w życiu rzeczy… Szkice z socjologii przedmiotów, Warszawa 2013 Miasto-Zdrój. Architektura i programowanie zmysłów, red. Bogna Świątkowska, Joanna Kusiak, Warszawa 2013

Seria ORIENTUJ SIĘ Piotr Bazylko, Krzysztof Masiewicz, Podręcznik kolekcjonera sztuki najnowszej, Warszawa–Kraków 2008 Stadion X: miejsce, którego nie było, red. Joanna Warsza, Warszawa–Kraków 2008 (książka dostępna również w wersji angielskiej) Piotr Bazylko, Krzysztof Masiewicz, 77 dzieł sztuki z historią.

Opowiadania zebrane, Warszawa 2010 Mikołaj Długosz, 1994, Warszawa 2010 Rafał Drozdowski, Marek Krajewski, Za fotografię!

W stronę radykalnego programu socjologii wizualnej, Warszawa 2010 Cecylia Malik, 365 drzew, Warszawa 2010 Badania wizualne w działaniu. Antologia tekstów, red. Maciej Frąckowiak, Krzysztof Olechnicki, współpraca wydawnicza: Instytut Socjologii UAM, Narodowy Instytut Audiowizualny, Warszawa 2011 Konrad Pustoła, Widoki władzy, Warszawa 2011 David Harvey, Bunt miast. Prawo do miasta i miejska rewolucja, Warszawa 2012 Niewidzialne miasto, red. Marek Krajewski, współpraca: Instytut Socjologii UAM, Warszawa 2012 Rafał Drozdowski, Maciej Frąckowiak, Marek Krajewski, Łukasz Rogowski, Narzędziownia, czyli jak badaliśmy (Niewidzialne) miasto, Warszawa 2012 Fanny Vaucher, Polskie pigułki / Polish pills / Pilules polo­ naises, wydane dzięki wsparciu Szwajcarskiej Fundacji dla Kultury Pro Helvetia oraz Instytutu Polskiego w Paryżu, współwydawca: Noir sur Blanc, Warszawa 2013 Seria KULTURA NIE DLA ZYSKU Czytanki dla robotników sztuki. Zeszyt 1, red. zbiorowa, Warszawa 2009 Ivan Illich, Odszkolnić społeczeństwo, Warszawa 2010 Dragan Klaić, Mobilność wyobraźni. Międzynarodowa współpraca kulturalna. Przewodnik, współwydawca: Narodowy Instytut Audiowizualny, Warszawa 2011 Wieczna radość. Ekonomia polityczna społecznej kreatywności, red. zbiorowa. Warszawa 2011

Seria EKSPERYMENT Znikanie. Instrukcja obsługi, red. zbiorowa, Warszawa 2009 Katarzyna Krakowiak, Andrzej Kłosak, Słuchawy.

Projektowanie dla ucha, Warszawa 2009 Magdalena Starska, Dawid Wiener, Komunikacja.

Pogłębianie poczucia przestrzeni, Warszawa 2009 Aleksandra Wasilkowska, Andrzej Nowak, Warszawa jako struktura emergentna, Warszawa 2009 Janek Simon, Szymon Wichary, Zmaganie umysłu ze światem.

Gry losowe, Warszawa 2009 Grzegorz Piątek, Marek Pieniążek, Jan Dziaczkowski, Góry dla Warszawy!, Warszawa 2009 Kasia Fudakowski, David Álvarez Castillo, Pokonać obiekt.

W wypadku rzeźby, Warszawa 2009 Eksperyment. Leksykon. Zbiór tekstów, red. zbiorowa, Warszawa 2012 Formy przestrzenne jako centrum wszystkiego, red. Karolina Breguła, Warszawa 2012 Kwartalnik FORMAT P # 1 Piekło rzeczy, 2009 # 2 Bóle fantomowe, 2009 # 3 Manifesty, Precz z neutralnością!, 2009 # 4 The Future of Art Criticism as Pure Fiction, 2011 # 5 Wystawy mówione / Spoken Exhibitions, 2011 # 6 Publiczna kolekcja sztuki XXI wieku m.st. Warszawy, 2012 # 7 Ziemia pracuje! Wystawa o mauzoleach, ruinach i szlamie, 2013 # 8 Nieposłuszeństwo. Teoria i praktyka, 2013

www.sklep.beczmiana.pl zamówienia: sklep@beczmiana.pl

Seria kieszonkowa Spektakl dezintegracji. Sytuacjonistyczne drogi wyjścia z XX wieku McKenzie Wark Warszawa 2014 ISBN 978-83-62418-34-3 First published in English as The Spectacle of Disintegration: Situationist Passages out of the 20th Century by Verso 2013 © McKenzie Wark 2013 © wersja polska: Fundacja Bęc Zmiana, Katarzyna Makaruk Koordynacja

Ela Petruk

Tłumaczenie

Katarzyna Makaruk Redakcja

Mateusz Kwaterko korekta

Paulina Sieniuć Projekt graficzny i skład

Grzegorz Laszuk K+S, Anna Hegman K+S Wydawca

Fundacja Nowej Kultury Bęc Zmiana ul. Mokotowska 65/7 00-533 Warszawa www.beczmiana.pl www.sklep.beczmiana.pl bec@beczmiana.pl zamówienia: sklep@beczmiana.pl

Druk

Drukarnia Stabil ul. Nabielaka 16 31-410 Kraków

McKenzie Wark australijski teoretyk mediów, pracuje jako wykładowca (studia nad mediami i kulturą) w New School w Nowym Jorku.

Autor m.in. A Hacker Manifesto — książki, w której poddaje krytyce zjawisko utowarowienia informacji, Gamer Theory — pracy upatrującej w grach komputerowych utopijnej wizji świata, oraz The Beach Beneath the Street — książki podejmującej temat spuścizny Międzynarodówki Sytuacjonistycznej.

Spektakl dezintegracji to kontynuacja opowieści o Międzynarodówce Sytuacjonistycznej, którą McKenzie Wark rozpoczął w świetnie przyjętej książce The Beach Beneath the Street (Plaża pod brukiem).

W swojej nowej pracy Wark przedstawia spuściznę lat sześćdziesiątych i umieszcza późne dzieła sytuacjonistów w kontekście znacznie szerszym i głębszym, niż się to przyjęło robić. Ujawnia ich związki ze współczesnością i odkrywa przenikliwą krytykę nowoczesności.

Posiłkując się pracami sytuacjonistów, wyznacza historyczne etapy społeczeństwa spektaklu: od formy rozproszonej przez zintegrowaną, aż po ulegającą dezintegracji. Spektakl dezintegracji to niezwykła alternatywna historia radykalnej praxis, a zarazem wezwanie do podjęcia działań w dobie kryzysu finansowego i ożywienia ulicznych protestów. Przywołuje ukryte drogi wyjścia z XX wieku i wskazuje na te, które wiodą w wiek XXI.

ISBN 978-83-62418-34-3

9 788362 418343

cena 44 zł