10
UIT ERVARING
Elke maand laten we iemand aan het woord die vanuit zijn of haar werk naar de wereld kijkt. Deze keer is dat KINDERBEGELEIDER MARIANNE.
‘Moeder- en vadergevoel is iets van over de hele wereld’ Kinderdagverblijven en crèches blijven ook in coronatijd open, in de eerste plaats voor kinderen van zorgverleners en mensen die niet kunnen telewerken. Een cruciaal beroep kortom, dat generatie na generatie helpt opgroeien van kleine baby tot ‘fijn wereldburgertje’.
TEKS T SIMON BELLENS ILLUS TRATIE PETER GOES
M
arianne* is al sinds 1990 kinderbegeleider in de omgeving van Antwerpen. ‘Vroeger noemden ze ons onthaalmoeders’, vertelt ze, ‘maar sinds 2014 hebben we een officiële naam: kinderbegeleider in de gezinsopvang. Dat vind ik fijner. Het dekt de lading van de job beter, want die is veel meer dan kindjes opvangen. Er wordt toegezien op onze pedagogische rol, op de emotionele ondersteuning van de kinderen, op de begeleiding van de ouders enzovoort. Je moet een overzichtelijke speelruimte hebben met ‘een rijk aanbod aan ervaringsgebieden’, en bij een activiteit of spelletje moeten we erop letten dat de kinderen zowel motorisch als talig gestimuleerd worden. Tegelijkertijd moet je koken en probeer je de kinderen als groep samen te houden. Soms is er een kindje dat in zijn broek plast of een slechte dag heeft … Mensen hebben niet door hoeveel verschillende aspecten het werk inhoudt. Men onderschat het beroep heel erg.’
Blokkendoos ‘Dertig jaar geleden was het bij wijze van spreken goed genoeg als je een mat en een doos blokken had. Vandaag wordt meer van ons verwacht, niet alleen door de politiek, ook de ouders zijn veeleisender geworden. Ze verwachten dat er van alles met hun kinderen gebeurt en dat ze al eens met een knutselwerkje thuiskomen. Ze hebben duidelijkere wensen, waaraan wij ons in de mate van het mogelijke proberen aan te passen. Ik kan niet zeggen dat het contact met de ouders daardoor lastiger geworden is, op al die jaren heb ik maar een paar keer meegemaakt dat het echt moeilijk werd. Al hoor ik bij collega’s wel andere verhalen. Tegenwoordig krijgen de ouders een dagverslag via mail, waarin staat of hun kind goed geslapen heeft, wanneer het gegeten heeft, waar het ongeveer gespeeld heeft. Wat soms problemen geeft, is wanneer ouders in een
‘Scheidingen komen alsmaar vaker voor, wij moeten ervoor zorgen dat de kinderen die stress hier kunnen kanaliseren’ MARIANNE, KINDERBEGELEIDER
echtscheidingsprocedure verwikkeld zijn. Dan zijn wij vaak het rustpunt voor de kinderen, die heen en weer worden geslingerd tussen hun ouders en zich nog niet daartegen kunnen weren. Scheidingen komen alsmaar vaker voor, wij moeten ervoor zorgen dat de kinderen die stress hier kunnen kanaliseren.’ ‘Tijdens de coronacrisis wordt duidelijk dat de samenleving ons nodig heeft. Zonder ons zouden ouders niet allebei voltijds kunnen gaan werken, of zich bijscholen. Een alleenstaande mama die een inburgeringscursus volgt, heeft ook nood aan opvang voor haar kindje. Wij leveren een belangrijke sociale bijdrage, die tot nu toe niet altijd maatschappelijk gewaardeerd wordt. Ik hoop van harte dat dat verandert.’ Dat gebrek aan erkenning, vermoedt Marianne, zegt iets over hoe wij als samenleving met de allerjongsten omgaan. ‘Ik denk dat men die leeftijd niet zo belangrijk vond. Zodra kinderen naar school gaan, vinden we alles belangrijk, maar dat de basis daarvoor in de jongste jaren gelegd moet worden, kreeg vroeger weinig aandacht.’
‘Het gaat om kinderen op een zeer kwetsbare leeftijd, misschien wel in de kwetsbaarste periode van hun leven. Bij mij zijn ze drie maanden oud tot ze naar de kleuterschool gaan, de echte kleintjes. Het is een enorme verantwoordelijkheid om met iemands kinderen bezig te zijn. Soms komen serieuze mistoestanden of ongevallen in de media, dat is een van de redenen waarom het beroep geprofessionaliseerd is en waarom er meer controle gekomen is.’ Wijst die extra controle ook op minder vertrouwen? Dat gevoel heeft Marianne niet: ‘Ik geloof dat er vooral een beter begrip van het beroep uit spreekt. Men denkt niet meer: Zet de kinderen ’s morgens af, kom ze ’s avonds halen en voor de rest van de dag laat je ze maar doen. Wij bereiden de kinderen voor op school. Het is de bedoeling dat we ze als fijne wereldburgertjes afgeven aan de juf. Dat ze een beetje weerbaar zijn, dat ze zich kunnen redden in een groep. Dat ze zich kunnen openstellen en nieuwsgierig zijn. Ik probeer er altijd voor te zorgen dat mijn kindjes – dat zijn er vijf, zes of zeven – elkaar leren kennen en een vriendengroepje worden.’
