Henriëtte Hustinxprijs voor acteur Emmanuel Ohene Boafo ‘diamant op zijn opleiding’

“Geloof is een troost. Ik hoef niet al mijn zorgen zelf te dragen”

Afgelopen zomer heeft acteur Emmanuel Ohene Boafo (alumnus Toneelacademie Maastricht, 2018) de Henriëtte Hustinxprijs gewonnen. Een erkenning voor vier jaar hard werken. “Het diploma is belangrijk, maar dit is niet de kers maar de diamant op mijn opleiding.” Een interview over de drang op het podium te staan, geloof, inclusiviteit en Emmanuels grote droom.

Dat hij op het podium wilde staan, wist Emmanuel Ohene Boafo al als kind. Hij drumde in de kerk en genoot daarvan. Acteren kwam pas in beeld na het zien van een voorstelling van JongRast, tegenwoordig de Amsterdamse theatergroep DeGasten. “Ik vond het zo fantastisch om te zien; ik wilde acteur worden om mijn eigen verhaal te ontdekken.” Emmanuels ouders zagen echter een andere toekomst voor hun zoon. Ze vonden dat hij voor zekerheid moest kiezen: International Business Studies en die studie heeft hij ook afgerond. Hij noemt die tijd “de donkerste dagen van mijn leven.” Het is wel de periode die hem uiteindelijk enorm heeft gemotiveerd en hem op de bühne heeft gebracht tot waar hij nu staat. “Een leven met International Business Studies kon ik mezelf niet aandoen. Daar is een soort vuur in me opgeflakkerd. Spelen en audities doen waren op leven en dood, zo voelde ik het. Ik móést aangenomen worden bij de Toneelacademie Maastricht.”

Emmanuel Ohene Boafo: “Ja, ik ben een dromer, maar wel eentje die dromen omzet indaden.” (Foto: Het Nationale Theater / Koen Veldman)

De jury van de Henriëtte Hustinxprijs omschrijft je als een overtuigende theaterpersoonlijkheid die groots denkt, droomt en speelt. Waar komt die gedrevenheid vandaan?

“De gedrevenheid komt doordat ik mijn familie heb moeten overtuigen waarom deze opleiding bij mij past. Mijn familie staat nu volledig achter me. En ik ben dankbaar dat het zo gelopen is. Want doordat ik eerst International Business Studies heb gedaan, weet ik hoe het voelt iets te doen wat je eigenlijk niet wilt doen. Dat zorgt voor een drive. Ik ben weer een vrolijke jongen, lach elke dag omdat ik doe wat ik wil doen.”

Ben je een grootse dromer?

Een korte stilte, zijn ogen omhooggeslagen, nadenkend. “Ja, ik ben een dromer, maar wel eentje die dromen omzet in daden. Ik wil dromen verwezenlijken. Soms is het spannend of het gaat lukken, maar tot nog toe is het telkens gelukt. Het lijkt wel alsof alles iedere keer dichterbij komt. Ik durfde het niet te dromen, maar na mijn afstuderen kreeg ik een vast contract aangeboden bij Het Nationale Theater. De bevestiging dat het kan; maar ik werk er ook keihard voor.”

Als je zo’n drive hebt om op het podium te staan, ben je dan nog kritisch over de rollen? Of ben je zo gretig dat je elke kans aangrijpt?

“Toen ik net begon met acteren, was ik zo dankbaar dat ik mocht spelen, dat ik soms vergat te kijken naar de rol. Ik mag spelen, yes. Hiervan heb ik geleerd; nu ben ik kritischer. Wat leer ik van deze productie?, vraag ik me bij een nieuwe rol af. Ik ga niet meer in een productie staan die geen waarde toevoegt aan mijn carrière en het gesprek daarbuiten.”

Bij het Nationale Theater speel je in Sea Wall, een monoloog, een personage die kritisch over het geloof is na een onomkeerbare gebeurtenis. Heeft die rol een speciale betekenis voor je, omdat je gelovig bent opgevoed?

“Zeker. Het mooie van deze rol is dat het me dwingt alle vooroordelen on hold te zetten. Je leert door zo’n rol andere mensen beter begrijpen. Ik heb mezelf ook de vraag gesteld wat er zou gebeuren als ik van mijn geloof afstap. Mijn geloof is door deze rol sterker geworden. In de vele gesprekken met regisseur Erik Whien ben ik dieper gaan onderzoeken waarom ik geloof.”

Wat betekent geloof voor je?

“Geloof is een troost. Ik hoef niet al mijn zorgen en vragen zelf te dragen, maar ik kan ze aan God geven. Dat gaat heel ver. Geloof is een soort bril hoe je naar de wereld kijkt. Het geeft mij rust. Het geloof shaped mij voor een groot deel. Het maakt me ook humble; ik weet dat er iets veel groters is. Het geloof maakt me nieuwsgierig naar wat er nog meer is; naar dingen die we wel een naam hebben gegeven, maar die we niet volledig begrijpen.”

Emmanuel in de voorstelling Sea Wall: “Mijn geloof is door deze rol sterker geworden.”(Foto: Het Nationale Theater / Koen Veldman)

Je bent actief betrokken bij Need for Legacy, een beweging die zich inzet voor een meer inclusieve theaterwereld. Hoe belangrijk is Need for Legacy voor je?

“Heel belangrijk omdat er veel jonge acteurs zijn die net als ik hun dromen willen verwezenlijken. Maar als er niet genoeg werk is, of geen verhalen waaraan ze zich kunnen verbinden, dan is er niks om te groeien. Need for Legacy gaat als gesprekspartner voor theaterscholen en theaters fungeren, zodat er meer ruimte en begrip komt. En ook dat er meer weet komt van de vergeten zwarte makers.”

Wat heeft je hierin aangetrokken?

“Ik speelde in een stuk van Arthur Miller over de arbeidsklasse en immigratie. Ik herkende mijn ouders daarin. Zij zijn vanuit Ghana naar Nederland gekomen. Het stuk ging dus over mijn ouders, daar voelde ik me direct mee verbonden. Het maakte veel los.”

Vinden jullie gehoor met jullie oproep voor een meer inclusieve theaterwereld?

“Het lijkt alsof er meer draagvlak is maar dat niet iedereen begrijpt wat het inhoudt. Als je een donkere persoon in je cast hebt, betekent dit niet dat je er bent. Het gaat dieper; we willen mee aan tafel zitten, waar beslissingen worden genomen. Het is lastig, niemand wil terechtgewezen worden. We moeten grote gezelschappen uitdagen anders te programmeren.”

Heb je zelf het gevoel dat je je harder moet bewijzen dan blanke acteurs?

“Nu hoef ik me niet meer te bewijzen, maar ik heb dat wel lange tijd zo gevoeld. Nu weet ik dat ik verdien wat ik doe omdat ik hard gewerkt heb. Als ik het gevoel krijg dat ik me ergens extra moet bewijzen, weet ik niet of ik daar wel mee wil werken.”

Je droomt, denkt en speelt groots, aldus de jury van de Henriëtte Hustinxprijs. Waar zien we Emmanuel Ohene Boafo over tien jaar?

Schiet in de lach, strekt zijn armen naar de hemel. “Dan wil ik graag begonnen zijn met de productie over Kwame Nkrumah (de stichter van het onafhankelijke Ghana, red.). Ik wil zijn verhaal met de wereld delen. Hij is mijn held die dit podium verdient, voor wat hij gedaan heeft en ik wil laten zien hoe belangrijk wilskracht is, hoever je kunt komen. Soms lijkt het alsof zijn verhaal vergeten wordt. Dat is niet eerlijk. Voor mij hoort hij bij de grote namen, zoals een Nelson Mandela.”

Emmanuel Ohene Boafo is in 2018 afgestudeerd aan de Toneelacademie Maastricht. Al vanaf 2017 speelt hij bij Het Nationale Theater in Den Haag. Sinds 2013 heeft hij aan enkele films en TV-producties meegedaan, waaronder de film Exit die een Gouden Kalf won voor beste televisiefilm 2013, geregisseerd door Boris Paval Conen. In 2017 heeft hij de Guido de Moorprijs gewonnen, de publieksprijs voor het veelbelovend jong acteertalent van Het Nationale Theater. En afgelopen zomer heeft Emmanuel de Henriëtte Hustinxprijs gewonnen. Deze wordt jaarlijks toegekend aan studenten van de kunstopleidingen van Zuyd die excelleren en beloftevol zijn.