Zo had ik zelf niet lang geleden een droom die een mengeling was van zeer oude herinneringen, een werkelijk gebeurd bezoek aan iemand en een absurde gedachte, die je ook wel een wensgedachte zou kunnen noemen. Dat zit zo.
‘ALS JE HET MAAR ÉCHT WILT’ Mijn jeugd, in de vijftiger en zestiger jaren, speelde zich af in het oude zeedorp, vlak achter de Noord-boulevard. Een omgeving die vaak terugkomt in mijn dromen. Mijn herinnering spreekt van licht en ruimte. Dat ervoer ik vooral als ik vanuit de kleine bebouwing van het dorp de boulevard op liep. De ongedwongen sfeer, de gebouwen, het straatmeubilair, de duinen en de zee. Dit alles heeft zich in mijn ziel gegraveerd als een soort ideaalbeeld van het leven: hoe mooi, licht en vrij het kan zijn. Het geruis van de eeuwig bewegende zee, het geluid van de meeuwen, de weidsheid van de lucht. Ach, ach, wat een sentimenten. MAAR NU DE DROOM Ik ben op bezoek bij een gigantisch rijke projectontwikkelaar. Net zoals ik dat ooit in het echt ben geweest bij geen onbekende in Noordwijk. De man praat, ik luister, want andersom gaat gewoon niet. Zo ging het in het echt, zo gaat het in de droom ook. Aan het eind van zijn betoog, waar ik maar half naar heb geluisterd, vraagt hij wat ik eigenlijk kom doen. ‘Dat zal ik u vertellen,’ zeg ik. ‘Ik heb zo bedacht dat dat slopen van onze oude Noord-boulevard eigenlijk gewoon een vergissing was. Iedereen dacht destijds dat er aan het toerisme niets meer te verdienen viel en dat die hopeloos verouderde hotels en pensions daarom moesten plaatsmaken voor appartementen. Want daar valt wél aan te verdienen en er was behoefte aan. Zei men. Genoeg gefortuneerde lieden die graag een uitzicht op zee willen en kunnen betalen. Maar, en nu komt het: dat was gewoon een misrekening! Rustig maar, we gaan er niet meer boos over
T E K S T E N B E E L D Willem van den Haak
doen, maar we moeten de geschiedenis terugdraaien. Nee, niet lachen, het ís mogelijk, als je het maar écht wilt! ‘Maar kijk eerst hier eens naar…’ En ik spreid mijn mooiste foto’s van de boulevard uit op de enorme marmeren tafel. Grofweg foto’s uit de jaren 1910 tot en met 1935. Vooral de glasnegatieven van Rudolf Tappenbeck slaan bij de projectontwikkelaar in als een bom, zijn mond valt open. ‘Maar, m… maar,’ stottert hij, ‘hier heb ik van gedroomd! Wat schitterend.’ ‘Vertel mij wat,’ zeg ik. ‘Dus wat we gaan doen. Met uw oligarchisch grote kapitaal hérbouwen we de Noord-boulevard. Als die Japanners onze Keukenhof in Japan kunnen nabouwen, als sjeik Hamad Bin Khalifa al-Thani 800 miljoen wil investeren in een nagebouwd oud-Rome, waarom kunt u dan niet een paar honderd miljoen steken in een nieuwe oude boulevard? U ziet toch zelf hoe mooi het was? Het hoeft er alleen maar vanbuiten hetzelfde uit te zien, vanbinnen wordt het helemaal super-de-luxe van deze tijd.
107 NEX
