♦ EGO MAG | Issue 2 | February, 2012 ♦ by Flit Media

FEB R UARY 2 012

201

UA RY

FOR ME SUCCESS is one more reason to go forward წარმატება კიდევ ერთი სტიმულია იმისათვის, რომ არ გავჩერდე და წინ ვიარო

ფასი/PRICE/ 7 /ლარი/GEL

Read EXCLUSIVE Interviews & Articles in

The COMMERCIAL TIMES Newspaper Weekly

Pure Art

in Fine Enamel.

Mob: 5 70 700 253; 570 700 254 OFFICE: 2 309 786 E-mail: marketing@commercial.ge

Pure Art

in Fine Enamel.

ევგენია პოპოვა

Radicalism and simplicity – the recipe for success

ქეთი გაბაძე

Irina Kochak

რადიკალიზმი და სისადავე წარმატებისაკენ

For me success one more reason to go forward

ირინა ქოჩაკი წარმატება კიდევ ერთი სტიმულია იმისათვის, რომ არ გავჩერდე და წინ ვიარო

Woman is happy only when she’s self realized

Natia bukia ნათია ბუკია

Addresses 90 Julie & Julia

ჯული და ჯულია

15 მისამართები

გასტრონომია

13 რჩევები მოგზაურებს

Adwices for Travelers

Gastronomy & Culinary

ქალი ბედნიერი მაშინ არის, როცა რეალიზებულია

Frey Wille Vespa Chair

Gift Ideas

Portrait

Perfection in Details

One day Katy Gabadze

31 Tamuna Liluashvili At the edge of career and emotions Tamuna Liluashvili’s Free Time

თამუნა ლილუაშვილი კარიერის და ემოციების ზღვარზე თამუნა ლილუაშვილის არასამსახურეობრივი საათი

06 სასაჩუქრე იდეები

Eugenia Popova

პორტრეტი

სრულყოფილება დეტალებში

საკუთარი ბიზნესი

ამბავი

ერთი დღე

Story

Running your own Business

February 2012 | 12

მთავარი რედაქტორი/ Editor in Chief აღმასრულებელი რედაქტორი/ Executive Editor

პასუხისმგებელი რედაქტორი/ Responsible Editor ლიტერატურული რედაქტორი/ Literary Editor არტ დირექტორი/Art Director კრეატიული დირექტორი/Creative Director ადმინისტრაციული მენეჯერი/Administrative Manager გაყიდვების მენეჯერები/Sales Managers

ანუკი ნაცვლიშვილი/Anuki Natsvlishvili ნატალია ლუჩანინოვა/ Natalia Luchaninova

ნინიკო ელიზბარაშვილი/ Niniko Elizbarashvili ნატუკა ნაცვლიშვილი/ Natuka Natsvlishvili სერგო კულიჯანოვი/Sergo Kulijanov საშა პრიშვინი/Sasha Prishvin გვანცა სალთხუციშვილი/Gvantsa Saltkhutsishvili მარიანა ნინიკაშვილი/Mariana Ninikashvili ნიტა მიშველიძე/Nita Mishvelidze ხათუნა გუჯაბიძე/ Khatuna Gujabidze

დიზაინი/ Design

გიორგი შოთაძე/George Shotadze სერგო ტიტენკოვი/Sergo Titenkov გიორგი წოწკოლაური/ Wer Michèlle

ფოტოგრაფები/ Photographers

გიორგი ნებიერიძე/Giorgi Nebieridze თამარა ლორთქიფანიძე/ Tamara Lortkipanidze

ჟურნალისტები/Journalists

ალექსანდრა აროშვილი/Aleksandra Aroshvili მარიამ ტაბაღუა/ Mariam Tabagua ელენე ფასური/ Elene Pasuri სალომე ბენაშვილი/Salome Benashvili

კორექტორი/Corrector მთარგმნელები/ Translators

მანანა ხორავა/Manana Khorava ალექსანდრე სკრივენერი/Alexander Scrivener ელენე გრძელიძე/ Elene Grdzelidze მარიამ შარვაშიძე/Mariam Sharvashidze

დისტრიბუტორი/Distributor ბუღალტერი/Accountant

ჟურნალი ეგო

2012

თებერვალი

F e b r u a r y

დავით კუპრაძე/David Kupradze მარინა ალექსაური/Marina Aleksauri

რედაქცია: საქართველო, თბილისი მ. ბროსეს ქ, 7., საფოსტო ინდექსი 0108 , ტელ.: +995 322 946 446, ფაქსი.: +995 322 922 898 / მარკეტინგის სამსახური info@ego.com.ge / გამოცემის თარიღი: 7.02.12. გამომცემლობა „ფლიტ მედია“ საქართველო, თბილისი, მ. ბროსეს ქ. 7, ელ.ფოსტა flitmail@flit.ge. პერიოდული გამოცემა/ გამოდის 2011 წლის დეკემბრის თვიდან.

Editorial office 7 M. Brosse st. 0108 Tbilisi, Georgia. Tel.: +995 322 946 446 Fax: +995 322 922 898 Marketing department: info@ego.com.ge პოლიგრაფიული წუნის აღმოჩენის შემთხვევაში დაგვიკავშირდით ტელეფონის ან ელ.ფოსტის საშუალებით და 5 დღის განმავლობაში მიიღებთ ახალ ეგზემპლარს. კატეგორიულად იკრძალება „ეგოში“ გამოყენებული ტექსტური და ფოტო მასალის სრულად ან ნაწილობრივ გამოყენება მთავარი რედაქტორის წერილობითი თანხმობის გარეშე. გამომცემლობა პასუხისმგებლობას იხსნის რეკლამაში განთავსებულ შინაარსზე.

Date of edition: February 07.02.2012. Publishing house “FLIT MEDIA”. In case of any polygraphic defects please address to our office or contact us by e-mail and new copy will be delivered within 5 days. Full or partial usage of texts or photo materials from “EGO” is forbidden without written confirmation of the Editor in Chief. Publishing house is not responsible for the content of advertised material.

UDC (უაკ) 396(0512)+659.3 ე–162 E-31

E D I TO R ' S L E T T E R

ანუკი ნაცვლიშვილი ყველას გვახსოვს, თინეიჯერობის პერიოდში პოპულარული საუბრები, „ქალები უფრო მაგრები არიან, თუ კაცები“...

მსგავსი კამათისას, როგორც წესი, მამრობითი სქესის წარმომადგენლები იშველიებდნენ შეკითხვას - „აბა ჩამომითვალე, რამდენი გენიოსი ქალი იცი?!“ ამ დროს გოგონები ხშირად ჩიხშიც კი შედიან, დამეთანხმეთ, რთულია ყველას გახსენება და ჩამოთვლა.

Anuki Natsvlishvili We all remember teenager discussions about: “who are smarter men or women”. During such debates boys mostly refer to the question: “Can you name any genius women?” and the girls in respond use to reach a deadlock. You probably concur with me that it is difficult to remember and name all of them. In the February issue of our magazine we told you about successful women working in different fields. We tried to remind our society that there were and are a lot of successful women among us who have proved that their activities might significantly contribute in current progress all over the world. The female heroes of the “Ego” magazine have proved once again that women are not just the representatives of the weak sex. In case if a woman is strong, smart and tasteful, she will be able to achieve success and recognition in any field. When a woman attains her objective it means that she realizes her abilities that is the main component of the sense of valuable happiness.

თებერვლის ნომერში ვეცადეთ, მოგვეთხრო სხვადასხვა სფეროში მოღვაწე წარმატებული ქალების შესახებ და შეგვეხსენებინა საზოგადოებისათვის, რომ უამრავი წარმატებული ქალი არსებობდა და არსებობს დღესაც. მათ უკვე თქვეს, ან ახლა ამბობენ სათქმელს, და რომ მათ მოღვაწეობას გლობალური ცვლილებების შეტანა შეუძლია მიმდინარე პროცესებში. „ეგოს“ გმირები კიდევ ერთხელ ამტკიცებენ, რომ ქალი სუსტი არსება არ არის და თუ ის ძლიერი, ჭკვიანი და გემოვნებიანია, ნებისმიერ სფეროში შეუძლია წარმატებას მიაღწიოს. და თუ ქალმა მიაღწია დასახულ მიზანს, ეს ნიშნავს, რომ მან საკუთარი შესაძლებლობების რეალიზაცია მოახდინა, რაც ერთ–ერთი მთავარი კომპონენტია სრულფასოვანი ბედნიერების განცდისათვის.

Woman is happyonly when she's self-realised

Eugenia Popova ევგენია პოპოვა

Commercial Director of BBDO Moscow BBDO მოსკოვის კომერციული დირექტორი

201 2

FEBRUARY

Childhood

STO RY

had an interesting childhood. I was born in Soviet Moscow in a moderately successful family. My father worked in foreign trade and my mother worked at Gosplan, the Soviet state planning agency. When I was 5 years old, I found myself in Afghanistan where my father went to work. I was separated from my world, my friends, my kindergarten, ice skating and Moscow. It was a real tragedy for me. However, my first impression was paradoxical as, despite the poverty, you could get things like Fanta, Sprite, Pepsi, chewing gum, jeans and other beautiful items you couldn’t get in Moscow. At first, my childish greed got the better of me and I was happy in my new environment but then I got bored of Pepsi and clothes... and started missing brown bread and boiled sausage – my homeland. Yes I had sunshine, a swimming pool, a large house and the freedom to do whatever I wanted from morning to night, but I missed Moscow. The revolution had just ended when we came, we sat in a shelter during the shooting and then collected shrapnel. When we returned, I found myself in 3rd grade in a popular school. At first I didn’t have any friends but I soon made some and began my studies in earnest and finished school with a medal. I often changed my mind about my ambitions. At first I wanted to become a lawyer, then a journalist, finally I decided to become a psychologist. One of my acquaintances offered me a job at Autodesk. This is a worldwide leader in computer graphics software development. I started working as a personal assistant there totally by accident. I worked there for 7 years and I took to the situation very easily. Our office was closed before the place went into liquidation and the programmers were invited to relocate to America. By that time I had become the head of human resources... During a crisis in 1988, there was a period of unemployment and lack of money. But as the Autodesk building, equipment and team remained, we decided to start our own business, although nothing became of this. We found a building and registered a company. I wrote the charter. It was a difficult period and there were not enough customers. We were hoping for support from our Dutch partners but to no avail. Finally I realised that I couldn’t do things this way. It is necessary to have capital to invest or have a trustworthy partner who is willing to take responsibility. This company actually still exists now and works in a totally different area but I left in 2000. One day I got a call to tell me that United Campaigns Publicis were looking for a traffic manager. At this time I was already a highly qualified personnel manager and I had published some material on conflict resolution.

FEBRUARY

201 2

STO RY

ბავშვობა

ქალი ბედნიერი მხოლოდ მაშინ არის, როცა რეალიზებულია

ს

აინტერესო ბავშვობა მქონდა. დავიბადე საბჭოთა მოსკოვში, საკმაოდ წარმატებულ ოჯახში. მამა საგარეო ვაჭრობის სფეროში მუშაობდა, დედა „გოსპლანში“. 5 წლის ავღანეთში აღმოვჩნდი. მამა სამუშაოდ წავიდა. მომწყვიტეს ჩემს რეალობას, ჩემს მეგობრებს, საბავშვო ბაღს, მოსკოვს, საციგურაო მოედანს, ნამდვილი ტრაგედია იყო. თუმცა პირველი შთაბეჭდილებები მაინც პარადოქსული აღმოჩნდა, იმიტომ, რომ ამ სიღარიბეში მოსკოვისგან განსხვავებით ფანტა, სპრაიტი, პეპსი, საღეჭი რეზინები, ლამაზი ნივთები და ჯინსები იშოვებოდა. თავიდან, რა თქმა უნდა, ბავშვურმა სიხარბემ წამძლია და ბედს შევეგუე, მერე ესეც მომბეზრდა, ტანსაცმელიც, პეპსიც... მომენატრა შავი პური და მოხარშული ძეხვი, მომენატრა სამშობლო. მართალია, აქ იყო მზე, აუზი, დიდი სახლი, შემეძლო დილიდან საღამომდე რაც მინდოდა, ის მეკეთებინა, მაგრამ მოსკოვი მენატრებოდა. რევოლუცია ახალი დამთავრებული იყო, ჩვენ რომ წამოვედით, თავშესაფართან ვისხედით სროლის დროს, დავდიოდით, ვაგროვებდით ჭურვის ნამსხვრევებს. უკვე დაბრუნებული პირდაპირ ერთ-ერთი პოპულარული სკოლის მესამე კლასში მოვხვდი, მეგობრერბი არ მყავდა, მერე შევიძინე, კარგად ვსწავლობდი, მედალზე დავამთავრე. მაღალ კლასებში ხშირად ვიცვლიდი აზრს თავიდან ადვოკატობა მინდოდა, მერე ჟურნალისტობა. საბოლოოდ გადავწყვიტე, ფსიქოლოგი გავმხდარიყავი.

ერთმა ნაცნობმა მუშაობა შემომთავაზა ავტოდესკში. ეს არის მსოფლიო მასშტაბის კომპანია, სადაც კომპიუტერული გრაფიკის განხრით მუშაობენ. სრულიად შემთხვევით მოვხვდი პირადი ასისტენტის თანამდებობაზე. 7 წელი ვმუშაობდი, საკმაოდ ადვილად მოვერგე სიტუაციას, სანამ ლიკვიდაცია მოხდებოდა და პროგრამისტებს ამერიკაში მიიწვევდნენ, ჩვენი ცენტრი დაიხურა. ამ დროს უკვე კადრების განყოფილების უფროსი ვიყავი. 1988 წელს, კრიზისის დროს, ავტოდესკი გაუქმდა, სამუშაო ადგილები არ იყო, დადგა უფულობის და უმუშევრობის პერიოდი. მაგრამ დარჩა ავტოდესკის გუნდი, შენობა და აღჭურვილობა. გადავწყვიტეთ საკუთარი ბიზნესი აგვეწყო, მაგრამ არაფერი გამოვიდა. ვიპოვე შენობა, დავარეგისტრირეთ კომპანია, მე თვითონ დავწერე „წესდება“. რთული პერიოდი იყო, კლიენტები არ იყვნენ, ჰოლანდიელი პარტნიორების მხარდაჭერის იმედი გვქონდა, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ სულ ტყუილად. ბოლოს მივხვდი, რომ ასე არ შემეძლო. აუცილებელი იყო კაპიტალის დაბანდება, საიმედო პარტნიორების შერჩევა, რომლებიც პასუხისმგებლობას აიღებდნენ საკუთარ თავზე. პრინციპში, ეს კომპანია დღემდე არსებობს და სულ სხვა რამით არის დაკავებული, მე კი იქიდან 2000 წელს წამოვედი. ერთ დღეს დამირეკეს და შემატყობინეს, რომ United Compaigns Publicis "ტრეფიკ" მენეჯერს ეძებს. ამ პერიოდისთვის მე პერსონალის

მართვის საკითხებში საკმაოდ კვალიფიცირებული ვიყავი, რამდენიმე პუბლიკაციაც დამიგროვდა კომპანიებში კომფლიქტების მოგვარების თემაზე, სამაგიეროდ წარმოდგენაც არ მქონდა, რას ნიშნავდა "ტრეფიკ" მენეჯერი და არაფერი ვიცოდი სარეკლამო ბიზნესის შესახებ. "სივის" „პერსონალის მართვა“ ამოვაკელი, რომ კადრების განყოფილება არ შემეშინებინა, დავამატე პროექტების მართვა. დასაკარგი არაფერი მქონდა, თავისუფლად წამოვედი, დარწმუნებული, რომ არ დამირეკავენ. 2001 წელს სახლის ტელეფონიც არ მქონდა, ერთ მობილურს მთელი ოჯახი იყენებდა. ჩემი ქმარი სამსახურში

201 2

FEBRUARY

I had no idea about what a traffic manager even was and had no knowledge of the advertising business. I took the personnel management references out of my CV in order to avoid scaring the human resources department and replaced it with project management. I had nothing to lose and I came back thinking that there was no way they would call me back. Back in 2001, I didn’t have a home phone, just a mobile that the entire family used. My husband was at work when they rang him to say that they were waiting for me at 3pm. I only just managed to make it there on time. Svetlana Shupe, the managing director, asked me how I was planning to work without any experience. I said that the advertising sector was neither nuclear science nor weapons technology and that I would not need more than a month to get my head round everything and my abilities would become clear. They gave me a chance and they took me on “from the street” without any experience. I ended up at this company at the most important time and I am very thankful to this day. -At the day I started there, the company was in the process of 2 big tenders, including one for Coca Cola. The team spent entire nights working and had no time for me. For three days I was hyperactive and tried to make a positive impression – though I had to ask silly questions like “what headline?” just to understand what’s going on and how everything’s working. I am not embarrassed by the fact that I

STO RY

didn’t know anything. Sometimes they tried to test me by telling me a lie but my experience in personnel and understanding human psychology meant that I could always find the right way out of the situation. I am quite an organized person. I think I was born to be a traffic manager. On my 3rd day, the creative director came to me and said “why didn’t we have you before?”. In a month after I started the print production manager left and I was asked to do his job as well as mine. I was busy working and I always did things on time. After a while I was like a mother, as they said, they could not imagine life without me. In the end, I worked there for 2 years and 3 months.

იყო, როცა დაურეკეს და უთხრეს, რომ სამ საათზე მელოდებოდნენ. ძლივს მივასწარი, აღმასრულებელმა დირექტორმა, Svetlana Shupe-მ მკითხა, როგორ ვაპირებდი მუშაობას გამოცდილების გარეშე. მე ვთქვი, რომ სარეკლამო ბიზნესი არც ბირთვული ქიმიაა და არც საბრძოლო ტექნოლოგიები, მაქსიმუმ თვეში ყველაფერში გავერკვევოდი და ჩემს შესაძლებლობებს დავამტკიცებდი. შანსი მომცეს, სამსახურში ამიყვანეს „გოგონა ქუჩიდან“, გამოცდილების გარეშე - ყველაზე საჭირო მომენტში მოვხვდი კომპანიაში. უზომოდ მადლობელი ვარ. ზუსტად ჩემი კომპანიაში მისვლის დღეს 2 მსხვილ ტენდერში გავიმარჯვეთ, ერთ-ერთი „კოკა-კოლას“. გუნდი ღამეებს ათენებდა, ჩემთვის არავის ეცალა. სამი დღის განმავლობაში ჰიპერაქტიური ვიყავი, ვცდილობდი, სარგებელი მომეტანა, ვსვამდი

სულელურ კითხვებსაც, მაგალითად ვიკითხე: რა არის "ჰედლაინი", თუმცა, ის ფაქტი, რომ არაფერი ვიცოდი, არ მესირცხვილებოდა. ხანდახან გამოსაცდელადაც მატყუებდნენ, მაგრამ რადგან დიდხანს ვმუშაობდი ფსიქოლოგიაშიც, ასე თუ ისე ვხვდებოდი, ეს კი მეხმარებოდა სწორი გამოსავლის მოძებნაში. საკმაოდ ორგანიზებული ვარ - მე მგონი "ტრეფიკად" დავიბადე, მესამე დღეს კრეატიული დირექტორი მოვიდა და მკითხა, აქამდე სად იყავითო. ერთი თვის შემდეგ პრინტ პროდაქშენის მენეჯერი წავიდა სამსახურიდან და მთხოვეს მისი ფუნქციებიც შემეთავსებინა. ბევრს ვმუშაობდი, ყველას ვეხმარებოდი, დედასავით ვიყავი, ასეც მეძახდნენ. United Compaigns Publicis-ში 2 წელი და სამი თვე ვიმუშავე.

FEBRUARY

201 2

BBDO

STO RY

his is when the BBDO era began in my life. I went to the interview out of interest as I knew that BBDO did not have a traffic manager and I wanted to know how they worked. Igor Kirikchi (now Chief Talent Officer of BBDO Russia Group), remembers to this day what he liked about me. He asked me “what sets you apart from other people?” and I responded that I have a phenomenal memory – I don’t forget anything. It has been 10 years since then and he still says that my memory has not failed me once. They then took me to Igor Lutz, the creative president. This was the decisive moment. I honestly told him that I came to the interview just out of interest and that I was not planning to leave my job at all. He was a philosophical and charismatic type and liked both my negative and positive experience ... I was attracted by the fact that such people worked in the sector, people who listen to you when you speak and really want to know your opinion. This is very important. I have been working at BBDO since 2003. This was a company whose staff did not understand the need for a traffic manager, and this was a great challenge for me. They gave me a maximum of 2 months at the beginning but in a few months, they too found me to be indispensable – especially the creative department. I was working as traffic for 3 years when I unexpectedly got an offer to

201 2

FEBRUARY

become business development director for the whole former Soviet Union. It became necessary for a person to manage the relationship with other countries, and this is how I came to Tbilisi for the first time. 6 months later I had to wear one more “hat” – Group HR Director: BBDO needed one and our management team remembered that I had such a background. And what I really like about BBDO, they give you a lot of career opportunities and it’s up to you what you are ready for, what your choice will be. As I hate choosing, I took both roles and succeeded. That is how things were until the 2008 crisis when I had to cut personnel by 10%. It is very difficult emotionally to sack people and disband things. And again, our management team helped me to get out of this frustration having changed my focus: this is how I got in charge of administrative department in addition to my other 2 roles. It was decided at the moment when we should been moving to a new office and I suddenly had a huge amount of extra work, so no time for reflection at all. Today I am officially the commercial director responsible for integration and development of all production units (TV and Print production, Design Studio) as well as for all administrative issues.

STO RY

ქედან BBDO-ს ერა იწყება. უნდა ითქვას, რომ გასაუბრებაზე ინტერესის გამო წავედი, ვიცოდი, რომ "ტრეფიკ" მენეჯერი საერთოდ არ ჰყავდათ და მაინტერესებდა გამეგო, უამისოდ როგორ მუშაობდნენ. იგორ კირიკჩი (BBDO მოსკოვის ორგანიზაციული განვითარების დირექტორი) დღემდე იხსენებს, რითი მოვხიბლე: მკითხა "რა არის თქვენი პრიორიტეტი, რა განგასხვავებთ სხვებისგან" და მე კი ვუპასუხე: "ფენომენალური მეხსიერება მაქვს, ყველა და ყველაფერი მახსოვს". უკვე ათი წელი გავიდა და დღესაც აღიარებს, რომ ჩემს მეხსიერებას ერთხელაც არ გაუწბილებია. მერე მიმიწვიეს იგორ ლუცთან - კრეატიული დირექტორი. აი, ეს იყო გადამწყვეტი მომენტი. მე ვუთხარი, რომ უბრალოდ ინტერესის გამო მივედი, მინდოდა გამეგო, როგორ მუშაობდნენ, ავუხსენი, რომ საერთოდ არ ვგეგმავ წამოსვლას სამსახურიდან. მოეწონა ჩემი ნეგატიური და პოზიტიური გამოცდილება. ისეთი ფილოსოფიური და ქარიზმატული ტიპი იყო... მომხიბლა ფაქტმა, რომ ბაზარზე არსებობს ასეთი საინტერესო ადამიანი, რომელიც გისმენს, როცა ლაპარაკობ და შენი მოსაზრებებით ინტერესდება - ეს მნიშვნელოვანია.

2003 წლიდან BBDO-ში ვმუშაობ. ეს იყო კომპანია,

რომლის არც ერთ წარმომადგენელს არ ესმოდა, რა საჭირო იყო "ტრეფიკ" მენეჯერი, მაქსიმუმ ორ თვეს მაძლევდნენ გამოსაცდელად და რამდენიმე თვეში უჩემოდ არსებობა ვეღარ წარმოედგინათ, განსაკუთრებით კრეატიულ განყოფილებას. ჩემი BBDO-ში მუშაობიდან 3 წელიწადში სრულიად მოულოდნელად ბიზნესის განვითარების დირექტორობასთან დაკავშირებით შემოთავაზება მივიღე პოსტ საბჭოთა სივრცის ქვეყნების მასშტაბით. ასე მოვხვდი პირველად საქართველოში. 6 თვის შემდეგ კიდევ ერთი „ქუდი“ მოვირგე - კადრების განყოფილების უფროსი გავხდი. BBDO უამრავ შესაძლებლობას გაძლევს, გადაწყვეტილების მიღებაში შეუზღუდავი ხარ, ასე რომ, შენზეა დამოკიდებული, რას აირჩევ, თუმცა იქიდან გამომდინარე, რომ არჩევას ვერ ვიტან, ორი როლი ერთდროულად მოვირგე. ასე გრძელდებოდა 2008 წლის კრიზისამდე, როცა კადრების 10 პროცენტით შემცირების აუცილებლობა დადგა. თვითონ პროცესი ემოციურად საკმაოდ დამთრგუნველი და რთულია, გამიჭირდა. საბედნიეროდ, ჩვენი გუნდი ძალიან დამეხმარა და მიხსნა სირთულეებისგან, ასე გავხდი ადმინისტრაციული დეპარტამენტის უფროსი. ახალ ოფისში გადასვლა გადაწყდა და უამრავი დამატებითი საქმე გაჩნდა, მოდუნების საშუალება აღარ მქონდა. ოფიციალურად კომერციული დირექტორიც ვარ.

ver the past 10 years, I have travelled to many totally different places with my family. Georgia is one of those places where I would be very happy to live in. I love everything there, the air, the sea...and even the taxi drivers. These people talk to me in Russian wherever I go and talk about their youth when they lived in Russia. Often they double as guides and show me places just to make me happy. I love the food, the wine, the water, the music in the streets and my iPod is full of Georgian songs. I have many friends here, some live in Georgia, some visit. I think that the most colourful and good thing about Georgia is the people. Outwardly they are cold but as soon as you talk to someone and smile, all the barriers break down. You are a very warm and welcoming people. Many countries have wine and sea but you are different. I travel a lot. For example, New York is not my kind of city at all, I couldn’t live there. I don’t even like shopping there, I feel sort of choked and dead there. I hope the situation improves and you will be able to travel to Russia freely again and bring colour to our grey, dark, heartless city. We need your energy.

Georgia

ა

საქართველო

BBDO

ბ

ოლო ათი წლის განმავლობაში ოჯახთან ერთად ერთმანეთისგან აბსოლუტურად განსხვავებული უამრავი რეგიონი მოვიარე. საქართველო ერთ-ერთი იმ ქვეყანათაგანია, სადაც დიდი სიამოვნებით ვიცხოვრებდი. აქ ყველაფერი მომწონს: ჰაერი, ზღვა... ტაქსისტებიც კი. ისინი რუსულად მელაპარაკებიან, სანამ ადგილამდე მიმიყვანენ, იხსენებენ ახალგაზრდობას, როცა რუსეთში ცხოვრობდნენ, მაჩვენებენ ადგილებს და გიდობასაც ითავსებენ, მხოლოდ იმიტომ, რომ რამით მასიამოვნონ. მომწონს ქართული კერძები, ღვინო, წყალი, ქუჩები, მუსიკა, აიპოდი სავსე მაქვს ქართული სიმღერებით. ჩემსავით ბევრია, მეგობრებიც ხშირად ჩამოდიან, ზოგი აქ ცხოვრობს. მე მგონია, რომ ყველაზე ფერადი და კარგი საქართველოში თვითონ ერია. გარეგნულად საკმაოდ ცივი და პირქუში ხალხია, მაგრამ, როგორც კი ადამიანთან ლაპარაკს იწყებ და უღიმი, ყველანაირი ბარიერი ქრება - საოცრად თბილი და სტუმართმოყვარე ერი ხართ. ზღვა და ღვინო ბევრ ქვეყანას აქვს, მაგრამ იქ თქვენ არ ხართ. მე ხშირად ვმოგზაურობ, აი, მაგალითად ნიუ იორკი საერთოდ არ არის ჩემი ქალაქი, იქ ვერ ვიცხოვრებდი, იქ შოპინგზე სიარულიც კი არ მსიამოვნებს, ვიხუთები, ისეთი მკვდარია. იმედია, მალე გაიხსნება გზები და თქვენც ჩამოხვალთ, ჩამოგვიტანთ სითბოს ნაცრისფერ, ჩამქრალ, კომუნალურ ქალაქში. თქვენი ენერგეტიკა გვჭირდება.

FEBRUARY

201 2

In Russia, women dominate the most senior positions in the advertising industry. The client service, media, tv production, strategic planning are very female sectors. In the creative department it is 50/50 and it is mostly men in the design studio. The president of BBDO is the beautiful, intelligent and charismatic Ella Stewart. The managing directors of majority of the creative agencies are also women. I cannot discern any discrimination against women in the advertising industry. Of course there are some businesses which are headed by men but in Russia you may often meet women at the top posts of companies in quite male businesses.

ქალები BBDO-ში და ზოგადად სარეკლამო ბიზნესში

რ

უსეთში სარეკლამო ბიზნესში წამყვან პოზიციებს ქალები იკავებენ. კრეატივში 50/50-ზე. BBDO-ს პრეზიდენტი ულამაზესი, ჭკვიანი და ქარიზმატული ქალბატონი ელა სტიუარტია. კრეატიული სააგენტოების მმართველი დირექტორებიც ქალები არიან. ზოგადად სარეკლამო ბიზნესში ქალების დისკრიმინაციას მე ვერ ვხედავ, რა თქმა უნდა, ალბათ არსებობს გარკვეული ტიპის ბიზნესები, სადაც სათავეებში კაცები არიან, მაგრამ საბოლოო ჯამში რუსეთში ქალებს უამრავი წამყვანი პოზიცია ეთმობათ.

I რჩევები Advice

I don’t know what to advise Georgian women. I don’t know what problems they have. But I would wish them peace and inner harmony. I would wish that they always feel wanted and loved and also for them to feel free. Women should do whatever they want without coming up against hindrances and without hearing silly phrases like “women’s place is at home and men should work”. Women should not ask themselves whether they are good mothers because they have gone to work and they shouldn’t feel bad because they fail to fulfil their potential because they put their families first. There is no need to make this choice. Everyone knows that women are happy only when they fulfil their potential. Children should not think that mothers are the people who follow them around everywhere and does everything for them. They must know that they have to be independent and that there are things in life that one must fight for. I want Georgian women to find themselves and know where they are going and why they are going there. More focus on their goal, less fighting and analysis. They should do whatever they want and everything that is necessary and I am sure that this will be the case.

ა

რ ვიცი, ქართველ ქალებს რა ვურჩიო. არ ვიცი, რა პრობლემები აქვთ, მაგრამ ვუსურვებ მშვიდობას და შინაგან ჰარმონიას, რომ თავი ყოველთვის სასურველად აღიქვან, იგრძნონ სიყვარული და ამავდროულად თავისუფლები იყვნენ. ყველა ქალმა უნდა აკეთოს ის, რაც უნდა და ისე, როგორც უნდა, არ შეხვდეს წინააღმდეგობები, არ ისმენდეს "მფრინავ ფრაზებს": "ქალი უნდა იყოს სახლში, ქმარი უნდა მუშაობდეს". არ უშლიდნენ ხელს. ქალი, არ უნდა დარდობდეს, კარგი დედა ვარ თუ არა, სამსახური რომ დავიწყეო. ხელი არ უნდა ეშლებოდეს თვითრეალიზაციაში, მითუმეტეს მხოლოდ იმიტომ, რომ არჩევანი ოჯახის სასარგებლოდ გააკეთა. არჩევანი არ არის საჭირო. ყველამ ვიცით, რომ ქალი ბედნიერი მხოლოდ მაშინ არის, როცა რეალიზებულია. ბავშვებს არ უნდა ეგონოთ, რომ დედა ის ადამიანია, რომელიც მუდმივად დაგსდევს და ყველაფერს საკუთარ თავზე იღებს, მათ უნდა გაიაზრონ, დამოუკიდებლობა მართებთ და არის რაღაცები ცხოვრებაში, რაც მხოლოდ ბრძოლით მიიღწევა. მინდა, ქართველმა ქალებმაც იპოვონ საკუთარი თავი და გააცნობიერონ, საით მიდიან, რისთვის. მეტი საქმე ნაკლები განხილვები და ჩხუბები. აკეთონ ის, რაც უნდათ, რაც საჭიროა და აუცილებელია და დარწმუნებული ვარ, ყველაფერი წესრიგში იქნება.

201 2

FEBRUARY

Family and business

ოჯახი და ბიზნესი

Women in BBDO and the advertising sector

STO RY

I don’t have a large family. I have a child and parents who help me a lot in raising the child. I believe that my role in the family is quite normal. I don’t think it is necessary for me to have my child always with me and do everything myself. Everyone knows that Puskhin was raised by his nanny Arina Radionova. Very few women sit at home after having a baby. In our company, no one stays at home after the end of maternity leave. It is very good that fathers, parents and nannies help mothers. Moscow is a crazy city. It is difficult to find a stable job and young families need a lot of money just to survive.

მ

ე არც ისე დიდი ოჯახი მაქვს, მყავს შვილი და მშობლები, რომლებიც ყოველთვის ძალიან მეხმარებოდნენ მის გაზრდაში. საერთოდაც, მგონია, რომ ჩემი როლი ოჯახში საკმაოდ ნორმალურია. არ ვთვლი, რომ აუცილებელი იყო ხელით მეტარებინა ბავშვი და ყველაფერი ჩემით მეკეთებინა. ყველამ იცის, რომ მაგალითად პუშკინი ძიძამ, არინა რადიონოვნამ გაზარდა. ქალების ძალიან მცირე ნაწილი ზის სახლში ბავშვის გაჩენის შემდეგ. ყოველ შემთხვევაში ჩვენთან, შინ არავინ რჩება კომპანიაში დეკრეტული შვებულების შემდეგ. ძალიან კარგია, რომ ძიძები, მამები და მშობლები ეხმარებიან ამ ადამიანებს. მოსკოვი გადარეული ქალაქია, აქ სტაბილური შემოსავლის მოპოვება არც ისე ადვილია, საქმე ფიზიკურ გადარჩენას ეხება. ახალგაზრდა ოჯახებს უამრავი ფული სჭირდებათ, რომ იცხოვრონ.

Natuka Natsvlishvili/ნატუკა ნაცვლიშვილი

R U N N I N G YO U R O W N B U S I N E S S

ქეთი გაბაძე კალა ჯგუფის მფლობელი

RADICALISM AND SIMPLICITY

the recipe for SUCCESS! Keti Gabadze

Owner of Kala group FEBRUARY

2012

R U N N I N G YO U R O W N B U S I N E S S

რადიკალიზმი და სისადავე - წარმატებისაკენ! კალა, Acid-ი, Near Opera, KGB, 19 - ჩამოთვლილ კაფეებს რამდენიმე საერთო აქვთ.

პ

ირველი: ამათგან ყველა კალა გრუფს ეკუთვნის, მეორე:

ყველა უკვე დიდი ხანია ქალაქის ერთგვარ კოლორიტულ თავშეყრის ადგილად იქცა, მესამე: თავს ყოველთვის „სახლში გრძნობ“... ალბათ კიდევ მოიძებნება საერთო ნიშნები, თანაც არაერთი… პირადად ჩემთვის, კალა გრუფი ჭრაჭუნა იატაკთან, გემრიელ კერძებსა და უკვდავ „რეტროსთან“ ასოცირდება. მართალია, თბილისში, როგორც ყველა დანარჩენი ტენდენცია, ესეც ადვილად გაიქექა და საბოლოოდ ქალაქელები „თვალებში მაზოლებს“ ვერ გადაურჩნენ, მაგრამ... ჰო, აი, კიდევ ერთი შესანიშნავი მახასიათებელი - აქაური სიძველეები არ ძველდება, იმიტომ, რომ სულ განახლების პროცესშია და იმიტომ, რომ არც ერთი ნივთი არ არის ამოვარდნილი კონტექსტიდან, ესეც ხომ მნიშვნელოვანია - გარემო ნაღდი უნდა იყოს და მყუდრო. მნიშვნელოვანია, რომ განახლების პროცესში ხარისხი და მიდგომა არ იცვლება, აი, თუ გნებავთ ათი წლით უკან დავბრუნდეთ და ყველაფერი უფრო ნათელი გახდება. კალა გრუფი ახალგაზრდა ცოლ-ქმარმა დააარსა. ქეთი გაბაძე

და ბაჩო მიქაძე მაშინ ბევრად უფრო გამოუცდელები იყვნენ და პრინციპში საერთოდ არ გააჩნდათ სახსრები ამხელა ქსელის შესაქმნელად. ისტორია საკმაოდ ბევრი სკულპულოზური დეტალით და დამთხვევით არის სავსე, ამიტომ, აუცილებელია, საუბარში ქეთი გაბაძე ჩაერთოს. სასურველია, ცოტა შორიდან დავიწყოთ, იმიტომ, რომ ქართულ სარესტორნო ბიზნესში არც ისე ბევრი ქალია, უფრო სწორედ, არც თუ ისე ბევრი სწორად მოაზროვნე, წარმატებული ქალი. პირველად „საკუთარი ბიზნესი“ მსუბუქად გამოიყენებს კვლევის ელემენტებს - დამეთანხმებით, საინტერესოა, რა კონკრეტული ნაბიჯები გადადგა სრულიად ახალგაზრდა და გამოუცდელმა ქალმა, რომელიც დღეს თავისი პატარა, წითელი "ფიატით" გადაადგილდება თბილისში და თქვენთვის საყვარელი კაფეების უმეტესობას ერთგულ პარტნიორთან ერთად მართავს.

„ოცნების პროფესია არ მქონია, ხშირად ვიცვლიდი აზრს, არც ბავშვური გეგმების სიმრავლით გამოვირჩეოდი. მახსოვს, რომ ვიყავი ცელქი, ვერთობოდი უცნაური ექსტრემალური აქტივობებით და არასოდეს მავიწყდებოდა ფულის გასესხება. თანხას დედისგან ყოველთვის პროცენტებით ვიბარებდი და საბოლოოდ ოჯახის ყველაზე მდიდარი წევრი ვიყავი“ ბოლოს ქეთიმ რადიკალურად შეცვალა მიზანი და აბიტურიენტობის ბოლო თვე ხატვას დაუთმო. ასე და ამგვარად, ჟურნალისტიკის გამოცდებისთვის მომზადებული აბიტურიენტი

201 2

FEBRUARY

Kala, Acid, Near Opera. KGB, 19 – these cafes and bars all have one thing in common.

irstly, all of them belong to the Kala Group. Secondly, all of them have become part of the cultural fabric of Tbilisi. Thirdly, in all of them you can feel at home. There are probably other common features but for me, Kala Group cafes are associated with impeccable floors, tasty food and great restaurants. Often you get a lot of “vintage” decoration in cafes which is not always in good taste – sometimes you see some really ugly items – but this is not the case at Kala Group cafes. One of the positive aspects of these places is that every item is always put in its context, and everything is constantly being changed so that even retro decorative elements never look dated. This is important, as the environment you spend time in has to be authentic and cosy. It is also important that the quality of this environment is high. If you look back 10 years, everything becomes clear. Kala Group was founded by a young married couple. Keti Gabadze and Bacho Mikadze were then far less experienced and did not have the financial resources to found a food chain. Their story is full of lucky breaks and small but important details which Keti Gabadze will tell us about. Let us start this story from the very beginning. After all, there are not many successful and intelligent women in the Georgian restaurant business. In this issue’s Own Business section, we will ask interesting questions about how a very young and inexperienced woman who today still drives a little Fiat and runs the exquisite chain of cafe loved so much by her customers.

“I never had a dream profession, I often changed my mind. I didn’t really

R U N N I N G YO U R O W N B U S I N E S S

have many childhood dreams. But I was always a very active child, I like doing extreme things. I never ever forgot to call in money I had lent out. I even made sure my mum gave me my money back with added interest. In the end, I was the richest member of the family”. When studying for her university admissions exams, Keti radically changed direction and, instead of studying journalism, spent all her time drawing instead. But the scepticism of her family about her move did not end up being justified.

“In 2000, I graduated from the Art Academy in Tbilisi and got married. This was a period of extreme poverty and stagnation. Tbilisi was a place lacking in things to do. The only fun my friends and I had was going to Cafe Apollo, which is where we met with people like us, young artists, writers, musicians and photographers, who had a chance to spend a calm evening relaxing. This was a means of communication and fun. One evening, one of my friends rang me and asked me to come to Apollo. But I didn’t even have the bus fare to get there. In the end, she came by and

we went anyway and I heard that the cafe was closing down. At this point, my husband and I had no money, and we even had a debt of cigarettes to the local shop. But there is something good about Tbilisi – if you need something here, you’ll certainly get it somehow. Bacho and I had a crazy idea to rent out then Apollo cafe premises and make our own cafe there. We borrowed miserly sums of money from an array of family members, friends and acquaintances and did the place up with our own hands. The first Acid Bar on Laghidze street featured pans brought from home and old fridge we

hat does Keti think are the most positive asp of her business?

The fact that so many

different types of people come to our cafes – no-one is excluded.

Simplicity – this is

the formula for success.

I never stop my

staff from kissing our clients. This is technically not something you do at a cafe but the fact that our staff and customers are friends is a good thing.

Finally – we always

do whatever we like.

FEBRUARY

2012

R U N N I N G YO U R O W N B U S I N E S S

ხატვაზე გადაერთო და გარშემომყოფების სკეპტიკური პროგნოზებიც აღარ გამართლდა. "2000 წელს სამხატვრო აკადემიის ფერწერის ფაკულტეტი დავამთავრე და გავთხოვდი. ეს იყო უკიდურესი გაჭირვებისა და სტაგნაციის პერიოდი. თბილისი აბსოლუტურ უმოქმედობაში იყო. ერთადერთი გასართობი ჩემთვის და ჩემი მეგობრებისთვის კაფე "აპოლოში" წასვლა იყო. იქ დაახლოებით „ჩვენნაირები“ იკრიბებოდნენ. ახალგაზრდა მხატვრებს, მწერლებს, მუსიკოსებს, ფოტოგრაფებს საშუალება ეძლეოდათ მშვიდად გაეტარებინათ საღამო. ეს იყო კომუნიკაციის საშუალებაც და გასართობიც. ერთ-ერთ საღამოს ჩემმა მეგობარმა დამირეკა და "აპოლოში" გასვლა შემომთავაზა, მე კიდევ ტრანსპორტის ფულიც არ მქონდა, ბოლოს გამომიარა და მაინც წავედით. იმ საღამოს შევიტყვე, რომ კაფე იკეტებოდა. წარმოიდგინეთ, ამ დროს მე და ჩემს მეუღლეს არაფერი გვაბადია, სამაგიეროდ გვაქვს სიგარეტის ვალი მაღაზიაში. მაგრამ თბილისს ერთი კარგი თვისება აქვს - აქ თუ რამე გინდა, შოულობ. მე და ბაჩომ, ერთი შეხედვით სრულიად აბსურდული იდეა, გვექირავა "აპოლოს" ფართი, მაინც განვახორციელეთ. ნაწილ-ნაწილ ვისესხეთ მიზერული თანხა მეგობრებისგან, ოჯახის წევრებისგან, ნაცნობებისაგან და საკუთარი ხელით გავაკეთეთ რემონტიც. პირველი Acid ბარი ლაღიძის ქუჩაზე სახლიდან მოტანილი ტაფებითა და ნათხოვარი მაცივრით აღვჭურვეთ, სულ ორი თანამშრომელი გვყავდა: ბარმენი და მზარეული, დანარჩენს ყველაფერს თვითონ ვაკეთებდით. ეს ის პერიოდია, როცა თბილისში მსგავსი სამუშაო მიუღებელია, ჩვენს მეგობრებს უკვირდათ კიდეც, რომ თანამშრომლების ფუნქციებს ვითავსებდით, იყო უხერხულობის მომენტიც, თუმცა ყველა მალე შეეჩვია, ბოლოს თვითონაც გვეხმარებოდნენ. ალბათ, სწორედ ამან შექმნა ოჯახური ატმოსფერო, რითაც გახდა შემდგომში "ეისიდი" ცნობილი. 2000 წელს თბილისში არ არსებობდა კაფე, სადაც არავინ ჩხუბობს, ყველაფერი იაფი ღირს და გემოვნებიან მუსიკას მოუსმენ."

borrowed. We had just two employees, the barman and the chef, we did everything else ourselves. This was the period in which doing this kind of work was seen as bad. Our friends were puzzled that we were doing the work of the employees and there were some awkward moments. But everyone got used to it and before long, people were helping us themselves. I think this is where the family atmosphere of the place for which Acid become known came from. In 2000, there was no cafe in Tbilisi in which no one had fights, had cheap and tasty food and in which you could listen to good music.” Then there was Kala – which was the first breath of life into what was then a dead and grey Erekle II street in the old town.

შემდეგი კალაა - პირველი გამოცოცხლება ნაცრისფერ, მკვდარ

"იმედი გადაგვეწურა. ბოლოს ბაჩო ერთ-ერთი ბანკის ფილიალში მივიდა. სხვათაშორის, მანამდე ამავე ბანკის სხვა ოფისში ვიყავით ნამყოფი და უარით გამოგვისტუმრეს. აღმოჩნდა, რომ აქ მუშაობს ვინმე საინტერესო და პროგრესულად მოაზროვნე ადამიანი, მიშა ჯავახიშვილი, რომელსაც ესმის, რომ ნებისმიერი ევროპული ქვეყნის ძველ

201 2

FEBRUARY

acid

bar

KGB

ერეკლეს ქუჩაზე. რა თქმა უნდა, ამ ქუჩას მაშინვე გამოარჩევდა „სტუმრების არაორდინალური ნაკადი“ და კულტურული აქტივობები, თუმცა ახლანდელი „შარდენის“ მიმდებარე ტერიტორია კვების ობიექტების სიმრავლით ნამდვილად ვერ დაიკვეხნიდა. წარმოიდგინეთ, ახალგაზრდა ცოლ-ქმარი თავისი ყოველდღიური სამოსით და პარკში ჩაწყობილი საბუთებით ბანკში შედის და 60 000 დოლარს ითხოვს სესხის სახით.

R U N N I N G YO U R O W N B U S I N E S S

ს

აკუთარი ბიზნესის მთავარი დადებითი მხარეები ქეთის აზრით:

Kala

აბსოლუტურად ყველა ტიპის და ფენის ადამიანი მოდის - შეზღუდული არავინ არის. სისადავე - წარმატების ფორმულაც ეს არის.

არასოდეს ვუშლი პერსონალს კლიენტი გადაკოცნოს, ეს არ შედის ქცევის წესებში, მაგრამ ჩვენთან პერსონალსა და მომხმარებელს შორის მეგობრული ურთიერთობები ყალიბდება და ეს კარგია.

და ბოლოს - ვაკეთებთ იმას რაც, მოგვწონს.

უბანში აუცილებლად არის კვების ობიექტები და სესხიც დამტკიცდა, სამაგიეროდ ყველაფერი იპოთეკაში ჩავდეთ, საერთოდ ყველაფერი. ამავე პერიოდში გავიცანით გუგა კოტეტიშვილი, რომელმაც მიზერულ ფასად გაგვიკეთა ავეჯი. საოცრება მოხდა და კალა გახსნიდან მეორე დღესვე ამუშავდა. მართალია, უამრავი სირთულე შეგვხდა, მაგრამ მე მაინც ვთვლი, რომ საკმაოდ საინტერესო გზა გავიარეთ და იმედია, წინ ბევრად უფრო საინტერესო პერიოდებია. უარყოფითი მხარე ნებისმიერ საქმეს აქვს, ჩვენი ტიპის ბიზნესი მენეჯმენტის კუთხითაც საკმაოდ რთულია, მაგრამ თუ საშუალება მომეცემა თავიდან ავირჩიო, ისევ იმავეს ავირჩევ. მე მიყვარს ჩემი საქმე და არასოდეს ვკარგავ ინტერესს. ხანდახან ვმზარეულობ კიდეც და ახალ კერძებსაც ვიგონებ ჩვენს მზარეულებთან ერთად. უნდა ვაღიარო, ხანდახან გული მწყდება, რომ ვერ ვხატავ, მაგრამ ეს ცალკე საკითხია, მხატვარმა აუცილებლად უნდა მიუძღვნას თავი საკუთარ საქმეს. მიუხედავად ყველაფრისა, ხანდახან მენატრება და ჩემთვის „ვმაიმუნობ“ ხოლმე. მგონია, რომ ყველა მენეჯერს აქვს საკმაო თავისუფალი დრო რაღაც ეტაპზე. ჩვენი არსებობის 10 წლიდან შვიდი წლის განმავლობაში მართლა არაფრის დრო არ მქონდა, თუმცა ახლა ყველაფერი სხვაგვარად

Although, even then, that street had above average visitors and cultural activities, although the area around what we now call “Shardeni” did not have many places to eat at all. Now imagine a husband and wife who went to the bank with ordinary house clothes and documents in a plastic bag to ask for a 45,000 dollar loan. “We began to lose hope. In the end, Bacho went into another branch of the same bank that had denied us earlier. But an interesting and progressively minded young man called Misha Javakhishvili worked at that branch who understood that every European old town required places to eat and approved our loan. But we had also put everything we owned down as collateral. At that time, we met someone called Guga Kotetishvili who made furniture for us in return for a miserable sum of money. A miracle happened and Kala opened the day after. While it is true that we were met with many difficulties but I believe that we took an interesting path and I have hope that yet more interesting times await us. Everything has a negative side. Managing a business like ours is rather difficult but if I had my life again I wouldn’t do anything different. I love my work and I never lose interest in it. Sometimes I help cook and invent new dishes together with the chef. However, I have to admit that I’m sometimes sad that I can’t paint anymore, but that is a different matter. An artist must devote themselves to their work full time, despite everything. Sometimes I miss it and I ‘monkey around’ sometimes. I think that

FEBRUARY

2012

R U N N I N G YO U R O W N B U S I N E S S

Near Opera

არის, ფუნქციები სწორად გადანაწილდა - ახლა უკვე ყველაფრის დრო მაქვს."

რაც შეეხება ქალის როლს და მფრინავ ფრაზებს ფემინური სისუტეებისა თუ ძლიერი მხარეების შესახებ, ქეთი თვლის, რომ ყველაფერი ძალიან ინდივიდუალურია... "მე არ მიყვარს ქაღალდები და კალკულაციები, ფურცლები, კრედიტები, ბანკები... ეს ყველაფერი ბაჩოს მოვალეობაში შედის. მე ძირითადად სერვისს განვაგებ. ვთვლი, რომ საკმაოდ კარგი პარტნიორები ვართ და რაც მთავარია, ვენდობით ერთმანეთს, არასოდეს აგვირევია პირადი ცხოვრება და საქმე. მიხარია, რომ პიონერები ვართ და მინდა კიდევ ბევრი "პიონერული" ნაბიჯი გადავდგათ. ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, სხვებისთვის დამახასიათებელი ყველა თვისებით. არ ვთვლი, რომ მენეჯერს რაიმე განსაკუთრებული უნარ-ჩვევები სჭირდება - ეს ნებისმიერ ადამიანს მოეთხოვება და შეუძლია კიდეც, გააჩნია, რომელს გაააქტიურებს, რას წამოწევს წინა პლანზე. აი, მაგალითად, მე არასოდეს მეგონა, რომ ხატვა შემეძლო, მაგრამ შევძელი, არასოდეს მიფიქრია, რომ თვლა შემეძლო და ახლა ესეც შემიძლია. სამაგიეროდ, ერთი რამ ზუსტად ვიცი - ყველაფერს გავაკეთებ, რასაც ვიტყვი. რა შეიძლება ითქვას ქალებზე, მათ პოტენციალსა და ახლადგაჩენილ ტენდენციაზე: ქალები თანამდებობებზე, ქალები მათთვის შეუფერებელ პროფესიებში - მგონია, რომ დაგროვილმა განუხორციელებელმა იდეებმა, სურვილებმა და მისწრაფებებმა, ამბიციებმა ერთად ამოხეთქა. ჩვენ ხომ კარგად ვიცით, რომ საუკუნის დასაწყისში ყველა ქალი, რომელიც განათლებას იღებდა ან რაიმე სახით ამბობდა

სათქმელს, ფაქტობრივად გმირი იყო. მე არ მგონია, რომ მოვალეობების არათანაბარი გადანაწილება ჯანსაღია, ბალანსი აუცილებელი რამ არის, მაგრამ თავისთავად დადებითი მოვლენის წინაშე ვართ: ბარიერების რღვევამ მეტი საშუალება მისცა სუსტი სქესის წარმომადგენლებს და საბოლოოდ მათაც თქვეს - „ჩვენ ეს შეგვიძლია“.

every manager has quite a bit of free time at some point. It is true that in 10 years of existence, for 7 years I had no time for anything, but everything is different now. I have delegated functions out so I now have time for everything.” As for the role of women and silly clichés about them being the weaker or stronger sex in certain areas, Keti believes that everything depends on the individual in question

“I don’t like paper o r calculations, credit, banks...all of this is dealt with by Bacho. I manage the service side of things mostly. I think that we are good partners and that, most importantly, we trust eachother. We never mix personal matters with work. I like that fact that we are pioneers and we would like to do other innovative things and pioneer new concepts. I am a normal human being, I have the same features as any other person. I don’t think that a manager requires any special skills. Every person has all of the skills but it depends on which you push forward and focus on. For example, I never thought I could draw but I could. I didn’t think I could do numbers but I can. I know that I can do anything I decide to do. As for women and what can be said about their potential and current trends, I think that the unfulfilled ambitions and ideas that have accumulated over the years have suddenly erupted now that women are working in top roles that were once seen as being

unsuitable for women. We know that at the beginning of the century every woman who was educated and spoke out was a hero. I don’t think that the unequal distribution of responsibilities is healthy. It is necessary to have balance but we are now witnessing an obviously positive thing – the breaking of barriers has given members of the fairer sex the chance and confidence to say ‘we can do this’”.

Natuka Natsvlishvili/ნატუკა ნაცვლიშვილი 20

201 2

FEBRUARY

R U N N I N G YO U R O W N B U S I N E S S

FEBRUARY

2012

O N E D AY

FOR ME SUCCESS IS ONE MORE REASON TO GO FORWARD

e met at 11 o’clock in the morning - time when Irina usually has meetings in order to spend the rest of the day in the boutique and concentrate only on work. Irina Kochak is the manager of famous Austrian company “Frey Willie” in Tbilisi. She looks amazingly self-confident and elegant. She is wearing a marvelous bracelet from Frey Wille. Irina’s day usually starts at 7 or 8 o’clock in the morning with helping her husband and children to prepare for work and school. The rest of the morning plans depend on weather and time. If weather is good and time is enough, Irina spends couple of hours for her hobby – horse riding.

ი

რინას დილის 11 საათზე შევხვდი. ჩვეულებრივ, ამ დროს ნიშნავს ხოლმე შეხვედრებს, რომ შემდეგ მთელი დარჩენილი დღე ბუტიკში გაატაროს და მხოლოდ საქმეზე იყოს კონცენტრირებული. ირინა კოჩაკი ცნობილი ავსტრიული კომპანიის, “ Frey Wille”-ის მენეჯერია თბილისში. საოცრად თავდაჯერებულად და ელეგანტურად გამოიყურება. ხელზე “ Frey Wille”-ის, ულამაზესი სამაჯური უკეთია.

ირინას დღე ძირითადად დილის 7 ან 8 საათზე იწყება. პირველ რიგში მეუღლეს და შვილებს ეხმარება, მეუღლეს - სამსახურისთვის, ბავშვებს კი – სკოლისათვის მომზადებაში. დარჩენილი დღის გეგმები ამინდსა და დროზეა დამოკიდებული. თუ ამინდი კარგია და დროც საკმარისი, ირინა რამდენიმე საათს ჰობის - ცხენით ჯირითს უთმობს.

201 2

FEBRUARY

O N E D AY

წარმატება კიდევ ერთი სტიმულია იმისათვის, რომ არ გავჩერდე და წინ ვიარო

ირინა კოჩაკი Irina Kochak ფრაი ვილლე თბილისის დირექტორი

Director of Frey Wille Tbilisi

FEBRUARY

201 2

O N E D AY

It’s an absolute relaxation for me. It’s not only physical but also spiritual act. It gives me really powerful and great feeling of freedom. At 11 o’clock the Frey Wille boutique opens and the work day starts.

Usually I try to be there at 11 in order to stay as much as possible in the boutique. We have a tradition - in the morning we set ourselves on a good mood, set challenges of the day, discuss different issues and questions that we have and also try to set ourselves on positive emotions we could share with our customers during a day. Irina lives in Tbilisi since 2008. She graduated from the Moscow Institute of Oriental Studies and is a specialist in history of oriental countries, especially Turkey. First time she started to work when she was 17, during university years. Irina tried different occupations: she was a typist at the very first beginning, then also worked for nongovernmental organization, French luxury brand and in advertising company on different positions.

My love with Frey Wille started long ago I became a part of the company. It was, I think, in 2006 or 2005, when I saw an advertisement in one of Russian fashion magazines and later became an happy owner of the Royal bracelet from Hommage a Hundertwasser collection. In 2006 we moved to Tatarstan and in 2007, I received an unexpected offer to join the company and become a boutique manager of Frey Wille Kazan. My first meeting with the owner of the company Dr.Wille, at the opening of the boutique ended with another offer –“Why not Istanbul?” So, 3 months later of opening the boutique in Kazan, after my first baby, I was in Istanbul working on another project.

201 2

FEBRUARY

O N E D AY

2008 for Irina started with another surprise as her family moved to Georgia and she was very happy to find out that opening the luxury Frey Wille boutique in Georgia, in Caucasus region, was one of the future plans of the company. So she was luckily again offered the same position - a boutique manager in Tbilisi.

ეს ჩემთვის სრული რელაქსაციაა – არა მხოლოდ ფიზიკური, არამედ სულიერი ქმედებაც. თავისუფლების ძლიერ განცდას მანიჭებს.

How would you describe yourself as a manager? What kind of communication do you have with your employees?

ჩვეულებრივ, ვცდილობ ხოლმე 11-ზე იქ ვიყო, რომ ბუტიკში რაც შეიძლება მეტი დრო გავატარო. ტრადიცია გვაქვს - დილიდან ვცდილობთ კარგი განწყობა შევიქმნათ, დღის გამოწვევები დავსახოთ, განვიხილოთ სხვადასხვა საკითხი და დავიმუხტოთ დადებითი ემოციებით, რომლებსაც დღის განმავლობაში მომხმარებლებს გავუზიარებთ.

I can explain myself as an honest and why not – a good manager. I do not distinguish myself from my personnel because we are one team. I like to work in sales area and not to sit all the time in the back office. When I have this kind of opportunity especially when we have foreign customers, I like to explain the diversity of our collections to them. I can do it for hours actually. I can say we have a very beautiful job. Irina talks about Frey Wille with great passion. It is obvious – she loves her work and everything that is connected with Frey Wille.

it is a family company and Dr.Wille plays a very important role in all decisions at all different levels. So all of us feel ourselves as a part of this huge multinational family How do you make most important decisions? What do you think is the most essential while making final decisions? Female intuition. If seriously, in business there is no place for coincidence. Therefore, it's natural that all the decisions are made after the analytics of conditions and consequences. In my opinion, Frey Wille has a perfect management structure. We have a country manager in our headquarters

11 საათზე Frey Wille-ის ბუტიკი

იხსნება და სამუშაო დღეც იწყება.

ირინა თბილისში 2008 წლიდან ცხოვრობს. მოსკოვის აღმოსავლეთმცოდნეობის ინსტიტუტი დაამთავრა და აღმოსავლეთის ქვეყნების, განსაკუთრებით კი თურქეთის ისტორიის სპეციალისტია. პირველად სწორედ უნივერსიტეტის წლებში დაიწყო მუშაობა. მაშინ 17 წლის იყო. სხადასხვა საქმეში სცადა ბედი. თავიდან მბეჭდავად მუშაობდა, შემდეგ არასამთავრობო ორგანიზაციაში, აგრეთვე ძვირფასი ნივთების ფრანგულ ბრენდსა და სარეკლამო კომპანიაში სხვადასხვა პოზიციაზე. Frey Wille-სადმი ჩემი სიყვარული ბევრად ადრე დაიწყო, ვიდრე კომპანიის თანამშრომელი გავხდებოდი. 2006 თუ 2005 წელი იყო, როცა მოდის ერთ-ერთ რუსულ ჟურნალში ვნახე რეკლამა. მოგვიანებით ჰუნდერთვასერის კოლექციიდან სამეფო სამაჯურის მფლობელიც გავხდი. 2006 წელს

საცხოვრებლად თათარსტანში გადავედით, 2007 წელს კი მოულოდნელი შემოთავაზება მივიღე, გავმხდარიყავი კომპანიის წევრი და Frey Willeის ბუტიკის მენეჯერი ყაზანში. ბუტიკის გახსნისას ჩემი პირველი შეხვედრა კომპანიის მფლობელთან, ბატონ ვილლთან კიდევ ერთი შემოთავაზებით დამთავრდა - „რატომ სტამბულში არ ვცადოთ ?“. ასე რომ, ყაზანში ბუტიკის გახსნიდან 3 თვის თავზე, რაც ჩემი პირველი შვილის გაჩენას დაემთხვა, უკვე სტამბულში ვმუშაობდი.

2008 წელი კიდევ ერთი მოულოდნელობით დაიწყო ოჯახი საქართველოში გადმოვიდა საცხოვრებლად. ირინა ძალიან გაახარა ცნობამ, რომ კომპანიის სამომავლო გეგმებში შედიოდა Frey Wille-ის ბუტიკის გახსნა საქართველოშიც, კავკასიის რეგიონში. კიდევ ერთხელ შესთავაზეს, გამხდარიყო ბუტიკის მენეჯერი, ოღონდ ამჯერად თბილისში. როგორ დაახასიათებთ საკუთარ თავს, როგორც მენეჯერს? როგორი ურთიერთობა გაქვთ თანამშრომლებთან? მე ვიტყოდი, პატიოსანი და კარგი მენეჯერი ვარ – რატომაც არა ?! საკუთარ თავს დანარჩენი პერსონალისგან არ გამოვყოფ, რადგან ჩვენ ერთი გუნდი ვართ. გაყიდვების სფეროში მუშაობა უფრო მომწონს, ვიდრე ადმინისტრაციაში. როცა შესაძლებლობა მეძლევა, კლიენტებს, განსაკუთრებით უცხოელებს, ვუყვები ჩვენი კოლექციების მრავალფეროვნების შესახებ. ამის კეთება არ მღლის. შემიძლია ვთქვა, რომ ძალიან ლამაზი სამუშაო გვაქვს.

FEBRUARY

201 2

O N E D AY

ირინა Frey Wille-ზე დიდი გატაცებით ლაპარაკობს. აშკარაა, მას უყვარს თავისი საქმე და ყველაფერი, რაც Frey Wille-თანაა დაკავშირებული. ეს საოჯახო კომპანიაა და ბატონი ვილლი დიდ როლს თამაშობს სხვადასხვა დონეზე გადაწყვეტილებების მიღებაში. ასე რომ, ყოველი ჩვენგანი თავს უზარმაზარი, მულტინაციონალური ოჯახის წევრად თვლის. როგორც მენეჯერს, ირინას, რა თქმა უნდა, ბევრი სერიოზული გადაწყვეტილების მიღება უხდება. აქაც Frey Wille ეხმარება, გაუმკლავდეს ყველაფერს. როგორ იღებთ ყველაზე მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებებს. როგორ ფიქრობთ, რა არის ყველაზე მთავარი და საჭირო ამ დროს? ქალური ინტუიცია. სერიოზულად კი, ბიზნესში შემთხვევითობის ადგილი არაა. ამიტომ, ბუნებრივია, ყველა გადაწყვეტილება გარემოებების და მოსალოდნელი შედეგების ანალიტიკური გააზრებით მიიღება. ჩემი აზრით, Frey Wille-ს იდეალური მენეჯერული სტრუქტურა აქვს. ჩვენ გვყავს ე.წ. ქვეყნის მასშტაბით მენეჯერი ვენაში, სათაო ოფისში, რომელიც სხვადასხვა ქვეყანაზეა პასუხისმგებელი, ზოგჯერ კი მთელ რეგიონზეც, როგორც ეს, მაგალითად, არაბული ქვეყნების შემთხვევაშია. მჭიდრო კავშირი გვაქვს სათაო ოფისთან. ძალიან მიხარია, რომ ყოველთვის შემიძლია, ვთხოვო რჩევა კომპანიის მენეჯერს ჩვენს ქვეყანაში სხვადასხვა საკითხთან დაკავშირებით. ეს მეხმარება გადაწყვეტილების მიღებაში.

201 2

FEBRUARY

რას ნიშნავს თქვენთვის, იყოთ Frey Wille-ის დირექტორი თბილისში, რა გამოწვევებთანაა დაკავშირებული ეს სამუშაო? პირველ რიგში, ეს უზარმაზარი პასუხისმგებლობაა, რადგან Frey Wille მსოფლიოში ცნობილი ბრენდია. ჩემი, როგორც თბილისის ფილიალის დირექტორის მისიაა, მივცეთ ქართველ მომხმარებლებს შესაძლებლობა, ისარგებლონ უმაღლესი დონის მომსახურებით, რომელსაც მთელ მსოფლიოში Frey Wille-ის ბუტიკების „სავიზიტო ბარათს“ უწოდებენ. ამავდროულად, ეს კარგი შანსია ჩემთვის, მივიღო დამატებითი ცოდნა, რადგან Frey Wille-ის მენეჯერობა არ გულისხმობს ბუტიკის მხოლოდ ზოგად მენეჯმენტს. აქ მოიაზრება სარეკლამო კამპანია, გადასახადები, ტრადიციები და სხვა. ეს კი დამატებითი შესაძლებლობაა, ჩემი პერსონალური განვითარებისთვის. რას ნიშნავს თქვენთვის წარმატება? რა გრძნობა გეუფლებათ, როცა თქვენთვის მნიშვნელოვან შედეგს აღწევთ? ჩემთვის წარმატება კიდევ ერთი სტიმულია, რომ არ გავჩერდე და წინ ვიარო. შეგიძლიათ პერფექციონისტი მიწოდოთ, მაგრამ ასი პროცენტით არასდროს ვარ კმაყოფილი საკუთარი მიღწევებით. რა თქმა უნდა, არსებობს გარკვეული კმაყოფილება, მაგრამ ყოველთვის მეჩვენება, რომ უკეთ შემიძლია საქმის გაკეთება.

ირინასთვის ძალიან მნიშვნელოვანია ხალხი, რომელთანაც მუშაობს. ეს ნამდვილი პროფესიონალების გუნდია, რომელსაც შეუძლია დაეყრდნოს.

პატარა, მაგრამ ძალიან მეგობრული გუნდი გვყავს. ჩვენთვის ძალიან კომფორტულია ერთად მუშაობა. იყო გამყიდველი ძვირფასი სამკაულების ბიზნესში არც ისე იოლია, როგორც შეიძლება ერთი შეხედვით ჩანდეს. Frey Wille-ის ყველა კოლექცია უნიკალურია. ჩვენი გამყიდველი კარგად უნდა ერკვეოდეს არა მხოლოდ გაყიდვებსა და ადამიანის ფსიქოლოგიაში, არამედ ხელოვნებისა და განსაკუთრებით კი, ხელოვნების ისტორიის კარგი მცოდნე უნდა იყოს. მეამაყება ვთქვა, რომ ჩემი თანამშრომლების პროფესიონალიზმი დღითიდღე იზრდება. ამიტომ მადლობა მინდა გადავუხადო სოფოს, ანას და ნინოს იმ არაჩვეულებრივი ატმოსფეროსთვის, რომელსაც ყოველდღე ქმნიან ბუტიკში.

კითხვაზე, რა არის მისთვის ყველაზე ღირებული მიღწევა ცხოვრებაში, ირინა პასუხობს: ყოველგვარი ყოყმანის გარეშე შემიძლია ვთქვა - ეს ჩემი ოჯახია. როგორ ანაწილებთ დროს ოჯახსა და საქმეს შორის? ვცდილობ, ისე გავაკეთო, რომ სამსახურმა არანაირი გავლენა არ მოახდინოს ოჯახზე, მაგრამ მიყვარს მუშაობა და განსაკუთრებით ახალი პროექტების დასაწყისში, დიდ დროს ვატარებ სამსახურში, მათ შორის შაბათ-კვირასაც. ხანდახან საქმე შინაც მიმაქვს. ნამდვილი "ჭოტი" ვარ, ამიტომ ყველაზე პროდუქტიული დრო დღის განმავლობაში ჩემთვის საღამოა. ოჯახის წევრები უკვე შეეჩვივნენ, რომ ძირითადად კომპიუტერთან მჯდომს ან ქაღალდებში ჩაფლულს მხედავენ. თავს მაინც იღბლიან ადამიანად

O N E D AY

in Vienna responsible for several countries around the world, sometimes that’s a whole region for example as in Arabic countries. We have a very close connection with headquarters. What I like most is that I can always consult with our country manager about different issues and that can help me to make any kind of decision.

What does it mean for you to be the director of Frey Wille Tbilisi? How challenging this job is?

First of all, it’s a great responsibility, because Frey Wille is a world known brand and my mission as a director of the company in Tbilisi is to give our Georgian customers an opportunity to enjoy the same highest level of customer service that can be called the “visiting card” of Frey Wille boutiques all over the world. At the same time It’s a great chance to acquire extra knowledge because being a director of Frey Wille company is not only a general management of the boutique, but also it’s also an advertising campaign, taxes, customs… It’s a great opportunity for my personal growth.

What does success mean to you? What emotions do you experience while achieving something important for you?

For me success is one more reason to go forward. You can call me a perfectionist, but I’m never 100% satisfied with my achievements. Undoubtedly, there is a certain satisfaction but it always seems to me that I can do it better. Team with whom she works is very important for Irina. These are group of good professionals she can always rely on, as she says.

We have a small, but very friendly and united team. It is very comfortable for us to work together. To be a sales assistant in a luxury business is not as easy as it can seem to be at a first sight. Every collection of FREY WILLE is unique, and our sales assistants must have not only knowledge of sales techniques or basic human psychology, but also to be an expert in art, especially in art history. I am pleased to note that professionalism of my personnel is improving every day. Because of that, I would like to thank Sopo, Ana and Nino for wonderful atmosphere they create in our boutique every day. On the question, what she thinks is her most valuable achievement in life, Irina answers:

With no doubt, it’s my family

FEBRUARY

2012

O N E D AY

მაქსიმალურად გამოიყენოს საკუთარი შესაძლებლობები.

ვთვლი, რადგან უნიკალური მეუღლე მყავს. მას ესმის ჩემი და ყველაფერში გვერდით მიდგას.

ჯირითის გარდა რელაქსაციის კიდევ ერთი საშუალება ირინასთვის სპა არის. საკმარისი დრო არ აქვს ხშირად იაროს, მაგრამ ამბობს, რომ სამსახურის შემდეგ დასვენებისა და განტვირთვისთვის სიამოვნებით გაატარებდა რამდენიმე საათს სპაში. სამუშაო დღის დასრულების, ანუ 8 საათის შემდეგ ირინა დროს ძირითადად ოჯახთან ერთად ატარებს, თუმცა მეგობრების ნახვა, მათთან საუბარი და ახალი ამბების გაზიარებაც ძალიან უყვარს. უკვე 3 წელია ირინა კოჩაკი საქართველოში ცხოვრობს. აქამდე კარიერაში არსებული მთავარი სირთულეები ერთი

201 2

FEBRUARY

ქვეყნიდან მეორეში გადასვლის აუცილებლობას უკავშირდებოდა. საქართველოზე საუბრისას აღნიშნავს: ეს არის ქვეყანა საოცარი კულტურული ტრადიციებით, არაჩვეულებრივი ხალხით და, რა თქმა უნდა, უგემრიელესი სამზარეულოთი. ეს არის ქვეყანა, რომელიც ერთი ნახვით შემიყვარდა.

რას უსურვებდით საკუთარ თავს 2012 წელს? საქართველოში დარჩენას. ირინას შეუძლია დაუსრულებლად ილაპარაკოს Frey Wille-ზე. ის კომპანიის ერთგულია და ძალიან უყვარს საკუთარი საქმე. ყველა დეტალი, რაც Frey Wille-ს უკავშირდება, მოტივაციას უჩენს,

ჩვენს პროდუქციაში განსაკუთრებით ის მომწონს, რომ ყოველ ნივთს თავისი ისტორია აქვს. მომხმარებელს შეუძლია აირჩიოს, ვინ უნდა იყოს დღეს - გუსტავ კლიმტის ვნებიანი და ფატალური ქალი, ალფონს მუხას ქალური და რთული მოდელი, კლოდ მონეს ნაზი ყვავილი თუ ჰუნდერთვასერის ექსტრავაგანტული პერსონა. ძალიან მსიამოვნებს, როცა ვხედავ ქალებს, რომლებიც ატარებენ ჩვენს სამკაულს და აკვირდებიან საკუთარ ანარეკლს სარკეში. საინტერესოა დააკვირდე, როგორ ხედავენ ისინი საკუთარ თავს და როგორ მოსწონთ თავი, როცა ჩვენს სამკაულს ირგებენ. ეს აქსესუარები გეხმარებათ, გამოხატოთ თქვენი არსი და აჩვენოთ ადამიანებს, რა არის თქვენში მთავარი - ვინ ხართ თქვენ. ეს ყველაზე ამაღელვებელია ჩემს სამუშაოში. ამიტომ მიყვარს ჩემი საქმე. ის მაძლევს შესაძლებლობას, სამყარო ოდნავ უფრო ლამაზი და სრულყოფილი გავხადო. Mariam Tabagua/მარიამ ტაბაღუა

O N E D AY How do you deal with allocating your time between your family and your job?

I try to do so that my work would not reflect my family in any way, but unfortunately, I am a workaholic, and sometimes, especially at the beginning of the project, I have to spend a lot of time at work, to stay late or to work on weekends. Sometimes I bring work home, because I am an owl. The most effective time of the day for me is evening. My family is quite used to see me at the computer and in papers in the evening. But I’m a very lucky person, because I have a unique husband, who understands me and supports me in everything. One more relaxation for Irina besides horse riding turns out to be Spa. She does not have enough time to go there often, but Irina says she would really spend a few hours in spa just to have a rest after work. When work day ends, at 8 o’clock usually, Irina spends time with her family. But she also loves to meet with friends in evening, chat and share some news with them. Irina Kochak lives in Georgia for 3 years now. The most difficulties in her career were mainly because of necessities to move from one county to another. While talking about Georgia, she says:

It is the county with amazing cultural traditions with wonderful people and of course, delightful cuisine. It’s the country I fell in love with at first sight, I can say without doubt.

What would you wish for yourself in 2012?

Just staying in Georgia.

Irina can talk about Frey Wille and their jewelry endlessly. She is dedicated to her work and loves it very much. Every detail about Frey Wille motivates her to do her best. What I like most about our jewelry is that every piece has its own story. What I like to see, when I work with our customers, is that - you can choose who am I today - do I want to be a passionate or

fatal woman of Gustav Klimt or feminine sophisticated model of Alphonse Mucha, am I a gentle flower of Claude Monet or maybe I’m an extravagant person of Hundertwasser. For me, what is most exciting about my job is that I really like to see women are trying on our jewelry and watch them looking at the reflection in the mirror, how they see themselves and how they like themselves, when they wear our jewelry. Our jewellery helps to express yourself, to show people what is inside you – who you are. That’s why I love my job. It gives me an opportunity to make this world a little bit more beautiful and perfect.

FEBRUARY

201 2

P E R F E C T I O N I N D E TA I L S

atches have always been very useful and, far from losing relevance, are becoming more popular all the time. Saying this is rather funny, as it should be obvious. Women are more demanding than men when choosing their accessories which means that watches must be accurate and of high quality as well as being beautiful to behold. When it comes to choosing the most durable and visually pleasing of watches, most career women choose Frey Wille. Their latest model, the Bangle Watch Regina, comes with Swiss quartz accuracy and is delightfully designed as well as being very practical. In short, it is a watch to be proud of. The Bangle Watch Regina is available in several collection-designs in two editions. All of them feature Frey Wille’s impeccable aesthetics, although each leaves a very different impression due to the colours and ornaments used. Most importantly, it is a very durable watch and the face is made of scratchproof sapphire glass. Of course the Swiss quartz is a guarantee of durability.

ს

აათი რომ ყველა დროის ერთ-ერთი ყველაზე საჭირო ნივთია, და მისი, როგორც საჭირო ნივთის აქტუალობა დღითი-დღე იმატებს, ამაზე ხაზგასმა უადგილო და ცოტა სასაცილოც კია. ქალები აქსესუარების შერჩევისას მომთხოვნი და დაკვირვებული არიან, რაც იმას ნიშნავს, რომ მაგალითად საათი აუცილებლად ხარისხიანი, ზუსტი, მაგრამ, ამავდროულად, ლამაზი უნდა იყოს. თუ საქმე მის გამძლეობასა და ელეგანტურობაზე მიდგა, საქმიანი ქალები უპირატესობას Frey Wille-ს ანიჭებენ. Bangle Watch Regina შვეიცარული კვარცის სისხარტით და საოცარი საფირმო დიზაინით მოსახერხებელიც არის და, რაც ყველაზე მთავარია, სიამაყის გრძნობას იწვევს. Bangle Watch Regina რამდენიმე ტიპის დიზაინით არის წარმოდგენილი სხვადასხვა

კოლექციებში. წააგავს ერთმანეთს Frey Wille-ის საკულტო ესთეტიკით, თუმცა აბსოლუტურად განსხვავებულ განწყობას ქმნის ფერთა გამის და ორნამენტების მრავალფეროვნების საშუალებით. რაც მთავარია, საათი გამძლეა და მისი ზედაპირი არ იჩხაპნება, ცნობილი შვეიცარული კვარცი კი იდეალური გამძლეობის გარანტია.

201 2

FEBRUARY

P E R F E C T I O N I N D E TA I L S

he creative studio bel&bel was founded in 2006. It's located in Viladecans (Barcelona), in a seventeenth century house. The studio started to work as soon as the long and difficult period of the rehabilitation processes had been finished and has been creating extraordinary products ever since. It is to be taken into consideration that each item produced in the studio is unique. If you carefully look at the entire portfolio of the studio you will find out that basically some car spare parts, metal and plastic pieces are used as a material. For instance, the “sofa-car” with huge headlights is amazing and the radio made of rough metal plates seems quite an interesting piece of work as well. Bel&bel also works on interior design. A vintage bicycle hung on a wall is quite a rare sight and very effective at the same time. The most interesting and practical thing out of all is the “Vespa-seat”. It is a rotating office-chair made from pieces of the legendary Piaggio Scooter. Piaggio is the well-known Italian manufacturer of scooters that started to produce the very legendary model of the scooter in 1946. This product is unique by its design and material, however soft leather cover and its regulating system makes it even more practical. Thus if you still are not sure what kind of chair you need for your working space, I recommend you to refer to bel&bel.

vespa chair სიგანე:170 სმ სიმაღლე: 120 სმ სიღრმე: 70 სმ წონა: დაახლოებით 32 კგ

კ

Width: 170 cm. Height: 120 cm. Depth: 70 cm. Approximate weight: 32 Kg

რეატიული სტუდია bel&bel 2006 წელს დაარსდა ვილადეკანსში (ბარსელონა). სახელოსნო მეჩვიდმეტე საუკუნის ერთ დროს ავარიულ სახლში მოაწყეს. რეაბილიტაციის რთული და ხანგრძლივი პროცესის დასრულებისთანავე სტუდია მუშაობას შეუდგა და დღეს საკმაოდ თავისთავად პროდუქტს ქმნის. რა თქმა უნდა, გასათვალისწინებელია და ბუნებივი, რომ ყოველი ნივთი ერთადერთია, მაგრამ პორტფოლიოს თუ გადახედავთ, მიხვდებით, ძირითადად მანქანის ნაწილები, მეტალი და პლასტმასი ჭარბობს. მაგალითად, მანქანა-სავარძელი, დიდი ფარით საოცარი სანახავია. მოუხეშავი, მეტალის ფირფიტებით აწყობილი რადიოც საკმაოდ საინტერესო ჩანს. bel&bel ინტერიერის დიზაინზეც მუშაობს და უნდა ითქვას, კედელზე ჩამოკიდებული ვინტაჟური ველოსიპედი არც ისე გავრცელებული სანახაობაა, მაგრამ აშკარად ეფექტურია. ყველაზე საინტერესო და გამოსადეგი ალბათ მაინც ვესპას სავარძელია. აი ასე, ცნობილი ვესპა პიაჯოს ნაწილებისგან აწყობილი უნაკლო, მბრუნავი სკამი ოფისისათვის. პიაჯო ცნობილი იტალიური სკუტერების მწარმოებელი კომპანიაა, რომელმაც 1946 წარმოებაში აი, ის ლეგენდარული მოდელი ჩაუშვა, რომლის ნაწილებისგანაც სავარძლები მზადდება. პროდუქტი თავისთავად უნიკალურია, მასალის და დიზაინის თვალსაზრისით, თუმცა რბილი ტყავის კორპუსი და მძლავრი მარეგულირებელი სტრუქტურა სავარძელს მოხერხებულობასაც სძენს. ასე რომ, თუ არ იცით, ზუსტად როგორი სავარძელი გჭირდებათ ოფისის ან სამუშაო კუთხისათვის, სრული პასუხისმგებლობით გირჩევთ bel&bel-ს მიმართოთ.

You can choose the color by yourself. As to the design, it is invariable and unique: metallic vintage, mechanical retro. . . I don't know what else one can say about it, but the fact is that it is exquisite. ფერის არჩევა თვითონ შეგიძლიათ, რაც შეეხება სტილს: უცვლელი და განუმეორებელია, "მეტალო ვინტაჟი", "მექანიკური რეტრო"... არც ვიცი, კიდევ რა შეიძლება დაარქვა, ფაქტია, რომ საოცრად დახვეწილი რამ არის.

http://www.belybel.com/ This is the web page for ordering online. ესეც მისამართი. გამოწერა პირდაპირ საიტიდან არის შესაძლებელი.

FEBRUARY

201 2

PORTRAIT

201 2

FEBRUARY

PORTRAIT

AT THE EDGE OF CAREER AND EMOTIONS Tamuna Liluashviliâ&#x20AC;&#x2122;s Free Time

he felt self-confidence at the age 14, when she started independent, American life over the oceans left without parents and relatives. It was a new opportunity for her to create herself anew, Tamuna Liluashvili as an active and successful person and she has achieved the goal.

FEBRUARY

201 2

PORTRAIT

კარი ერის და ემოც იების ზღვა რზე თამუნა ლილუაშვილის არასამსახურეობრივი საათი

პ

ირველად საკუთარი სიძლიერე 14 წლის ასაკში იგრძნო, როდესაც მარტომ ოკეანის მიღმა მშობლების და ახლობლების გარეშე დამოუკიდებელი, ახალი და ამერიკული ცხოვრება დაიწყო, საქმიანი და წარმატებული თამუნა ლილუაშვილის შესაქმენლად.

ow, at the age of 33 Tamuna Liluashvili is: the Head of the International Affairs and Public Relation Department at KVARTSIT Company; the Director of the own tour agency Tr-TRAVEL; a Founder and Manager of a Consulting Center; and finally she is a student again. Tamuna believes that she has already achieved the main goal - for many people in Georgia her name is now a synonym to a successful woman.

“Arriving in USA was the most important achievement of my life as I wanted to go there all my life. I dreamed about it every night and when I became 14 I got such chance. It was not possible to get the US visa in 90-ies in Georgia, as there was no American Embassy in Tbilisi. In addition my country stemmed with tremendous difficulties at that period. My mother and I had to go to Moscow for several times. We stood in long lines for hours and days to get the USA visa. At the beginning they refused to give me the visa, but finally I got it and I went to the USA despite the fact that almost everyone was against it. Nobody believed that I would be able to achieve any success there, because my relatives in Tbilisi considered me as a small, calm and inactive person. „

It wasn't that easy to survive in the US. Tamuna went to study to Atlanta, the city where mostly only Americans live in. She had to prove everyday that she was a strong and unique person, even though they couldn't find her country of origin on the map.

201 2

FEBRUARY

PORTRAIT

" I managed to overcome all my problems".

After finishing the high school in Atlanta, she continued with the process of making herself a successful woman at Agness Scott College, Atlanta, GA. Loosing father made Tamuna to take all the family responsibilities on her shoulders. Soon she became the best student of the college and after finishing it her abilities of a hard worker and the talents she obtained were easily discovered and she got her first offer to start job in the United States. From 2000 to 2007 she held quite a few important positions in Atlanta and later in Washington. Despite such success in the USA she never has regretted her decision to come back to Georgia. The decision was taken spontaneously after a short stay in Tbilisi. In 2007 she became a Head of an Investment Company in Georgia. She has not hesitated after receiving the offer on taking the above mentioned position. She was sure that she could do a lot for her country and achieve success in any case. Under her leadership the agency has made many successful steps and many projects significant for the country have been implemented. Since then she spends half of her life in the air. She flies from one country to another all the time. Believe or not the business started by her in Tbilisi office could possibly be finished at a restaurant or around a negotiation table of an office somewhere in Europe and/or the United States. She is almost never tired. She is full of energy that is enough for everything and everyone.

"When I think about it now, I wonder how I have managed to do it after 15 years’ absence from the country.

As soon as I came back I managed to adjust to the situation quickly. I guess I have the ability to adapt easily that helps me in my career and relationships. But there were some difficulties as well. I had some problems due to my American attitude. It was really a difficult period for my staff to understand the proper time management but after we had overcome the difficulties, they clearly understood, that one could do a lot in case of proper time management. As to my emotions, I was very scared at the beginning. Nobody knew who Tamuna Liluashvili was when I arrived from the United States. After several years of hard work I have gained the desired authority. When somebody hears my name, they mean under it a successful woman.”

“It is not easy to work with men, I would call it is reckless rather than difficultThe men who I have to meet within a job have some problems in dealing with me. They change their attitude out of job though". I cannot imagine myself other than a careerist woman: I always strived for education; I spent nights on studying; I was always enthusiastic to learn as much as possible; and I did my utmost to achieve success. Being in the UA I badly wanted to be a manger for celebrities and movie-stars. I wanted to go to Hollywood and work with any of well-known actors as a manager.

“They were looking for a manager before they started taking the fill “August 5” and as I had an experience of working in America and had a consulting center working on typical issues I have been offered to participate in the project and work as Her abilities always stand above Administrative Director on the film. average. She followed one and the Along with the administrative duties I same formula of success since she was responsible for taking care of the had come back to Georgia and was American movie-stars participating invited to work in a governmental in the film and organizing all kind of structure and/or took one of the high positions in a private company. issues related with them.“ “I’m not just giving out orders, I accomplish the task given to my staff along with them. The principles of “Team work” are working well. during the work the leader should be always along with her staff. When the staff sees you are working hard and long it is a good example for them.”

One of the main elements of success for a business woman is having a charm, being in shape at work and/ or everywhere else. It is a part of the theory that Tamuna is proving everyday.

"Everybody knows that my success formula is laying in the hard She is strict and demanding both to work. But there are many other details others and to herself. She is never sat- too. For me the most important thing isfied with the thing being only good. is a good communication. If a hard She wants everything to be very good. worker can't communicate properly She is happy when the job done by her with other people, he or she won't get and the staff is followed by successful too far. You should work following the and sensational results. She does not rule – “Don't burn you're bridges! Good like chaos and spend her time only on relations are very important.“ solving necessary issues. Time is very "Sometimes I'm trying to be an ordiexpensive stuff for her. nary person and spend more time on

FEBRUARY

201 2

PORTRAIT

მიზანს მიაღწია, თამუნა ლილუაშვილი 33 წლის ასაკში არის: კომპანია "კვარციტის" საერთაშორისო საკითხების და საზოგადოებასთან ურთიერთობის ხელმძღვანელი, საკუთარი ტურისტული კომპანიის TrTravel– ის დირექტორი, საკონსულტაციო ცენტრის დამფუძნებელი და მმართველი და ბოლოს ის ისევ სტუდენტია. დღეს უკვე მიაჩნია, რომ მთავარი გასაკეთებელი გააკეთა. მისი სახელი და გვარი საქართველოში არაერთისთვის წარმატებული ქალის სინონიმია. ბევრმა არ იცის ისტორია, რომელმაც თამუნა ლილუაშვილის ცხოვრება რადიკალურად შეცვალა. "ჩემი მთავარი გამარჯვება ცხოვრებაში იყო ის, რომ, მთელი ცხოვრება მინდოდა წავსულიყავი ამერიკაში, ყოველ ღამე ვნატრობდი ამას. წლის ვიყავი, როდესაც შანსი გამიჩნდა სასურველი საზღვრები დამერღვია, რაც არც ისე ადვილი იყო 90-იან წლებში. ქვეყანაში არსებულ სხვა სირთულეებთან ერთად თბილისში არ იყო ამერიკის საელჩო. მე და დედა მოსკოვში გრძელ რიგებში ვიდექით საათები, დღეები. ბევრჯერ მომიწია ჩასვლა, უარს მეუბნეოდნენ ვიზაზე, მაგრამ ბოლოს მაინც მივიღე და ამერიკაში გავფრინდი სასწავლებლად იმის მიუხედავად, რომ გარემოც და ოჯახიც ამის წინააღმდეგი იყო. ვერავინ წარმოიდგენდა, რომ იქ მე რამეს შევძლებდი და მივაღწევდი. იმიტომ, რომ წასვლამდე მშვიდი, ბეჯითი ბავშვი ვიყავი". თუმცა ეს არც ისე მარტივი აღმოჩნდა. თამუნა სასწავლებლად ატლანტაში წავიდა, ქალაქში, სადაც მხოლოდ ამერიკელები ცხოვრობდნენ. მას ყოველდღიურად უწევდა დამტკიცება, რომ ძლიერი იყო, იმის მიუხედავად, რომ მისი ქვეყნის მოძებნა რუკაზეც კი არავის შეეძლო.

„მაგრამ ამ ყველაფერმა გამაძლიერა და ბოლოს

სკოლაში ყველას ჩემი დიდი ნდობა ჰქონდა".

ატლანტის სკოლის წარჩინებულად დამთავრების შემდეგ, წარმატებული ქალის კარიერის შენება უნივერსიტეტში, ისევ ამერიკაში გააგრძელა. მამის გარდაცვალების შემდეგ გადაწყვიტა, ოჯახის ყველა სირთულე საკუთარ თავზე აეღო და მიზანი დაისახა. ძალიან მალე უნივერსიტეტში საუკეთესო სტუდენტი გახდა. Agness Scott College, Atlanta, GA, US-ში სწავლის დასრულების შემდეგ მისი შრომისუნარიანობა და ნიჭი ადვილად შეამჩნიეს და პირველი სამსახურიც შტატებში დაიწყო.

201 2

FEBRUARY

2000-2007 წლებში ატლანტასა და ვაშინგტონში არაერთი მნიშვნელოვანი და საპასუხისმგებლო საქმის საკუთარ თავზე აღება მოუხდა. რადიკალური ნაბიჯის გადადგმა არც მაშინ გასჭირვებია, როდესაც ამერიკული კარიერის დათმობა მოუწია. ხანგრძლივი პაუზის შემდეგ ის საქართველოში დაბრუნდა. გადაწყვეტილება ცოტა ხნით თბილისში ჩამოსულმა, სპონტანურად მიიღო. საქართველოს საინვესტიციო სააგენტოს სათავეში 2007 წელს ჩაუდგა. მიღებულ შეთავაზებაზე დიდხანს არ უფიქრია, იცოდა, რომ საკუთარ სამშობლოშიც ბევრს გააკეთებდა და მიაღწევდა. მისი მუშაობის პერიოდში სააგენტომ არაერთი წარმატებული ნაბიჯი გადადგა, განხორციელდა ქვეყნისთვის მნიშვნელოვანი ბიზნეს პროექტები. დილით სამსახურში დაწყებული საქმე, რამდენად დაუჯერებელიც არ უნდა იყოს, ზოგჯერ ევროპის ან ამერიკის რომელიმე რესტორნის ან ოფისის მოლაპარაკების მაგიდასთან გრძელდება. ენერგია ყველაფრისა და ყოველთვის ყოფნის.

„ახლა რომ ვუკვირდები, მიკვირს, როგორ შევძელი ეს ყველაფერი ?!

დავბრუნდი და სწრაფად მოვერგე სიტუაციას, ალბათ მაქვს ადაპტაციის უნარი, რაც ძალიან მეხმარება კარიერაში, ურთიერთობაში. რა თქმა უნდა, იყო სირთულეებიც, მცირე უსიამოვნო მომენტები ჩემი ამერიკული ხედვიდან გამომდინარე. გამიჭირდა დროის სწორად გადანაწილება. თანამშრომლებისათვის მნიშვნელოვანი იყო იმის გაცნობიერება, რომ დროის სწორი მენეჯმენტით უამრავი რამის გაკეთებაა შესაძლებელი. რაც შეეხება ჩემს ემოციებს, მქონია შიშის მომენტებიც. ახლა ეს მომენტი უკვე აღარ მაქვს. ჩემთვის შეუძლებელი არ არსებობს, ყოველთვის ვიცი, რომ დასახულ მიზანს მივაღწევ. ერთი ჩვეულებრივი ქართველი გოგო ვიყავი... რამდენიმე წლის მანძილზე მოვიხვეჭე ავტორიტეტი, რომელიც ჩემი სახელის ხსენებაზე ადამიანს მიახვედრებს რისი შესაძლებლობები მაქვს".

მისი შესაძლებლობები კი ყოველთვის საშუალოზე მაღლა დგას. მაშინაც, როდესაც ახალი ჩამოსული სახელმწიფო სტრუქტურაში მიიწვიეს, და მაშინაც, როდესაც კერძო კომპანიაში ერთ-ერთ მთავარ პოზიციაზე გადავიდა-წარმატების მხოლოდ ერთი ფორმულით მოქმედებდა. "მე არ ვიძლევი მხოლოდ განკარგულებებს, მე ვასრულებ გაცემულ დავალებებსაც. " Team Work" ჯერჯერობით მუშაობის ეს პრინციპი ამართლებს".

PORTRAIT

my personal life, with friends and have fun. Now, that I've achieved the most of my goals I feel more comfortable with own self. I was always focused on my work and now I have some other interests as well. I made my dreams come true and achieved a lot and now it's time to enjoy the life."

არის მკაცრი და მომთხოვნიც, რადგან საკუთარი თავის მიმართ ყოველთვის კრიტიკულია; სხვებთან მიმართებით ლოიალური იშვიათად არის. არასდროს არის კმაყოფილი შედეგით მისთვის არ არსებობს კარგი - არსებობს მხოლოდ ძალიან კარგი. კმაყოფილია მაშინ, როდესაც მის შესრულებულ საქმეს სენსაციამდე მისული წარმატება მოსდევს. არ უყვარს ქაოსი, ყოველთვის წინასწარ დაგეგმილად მოქმედებს და მხოლოდ საჭირო საკითხებზე ხარჯავს დროს. დრო მისთვის ყველაზე ძვირფასია.

The advice from Tamuna liluashvili for young business women:

„მამაკაცებთან მუშაობა, რთულია, თუმცა უფრო აზარტულს დავარქმევდი. მამაკაცებს, რომლებთანაც საქმიანი ურთიერთობა მაქვს, უჭირთ ჩემთან ურთიერთობა. სამსახურს გარეთ კი იცვლებიან.

"You have to work hard, you have to be the best at what you do, but always keep the balance between the career and the personal life. It's very important to be the most successful and the strongest person and to be a winner on both wings at the same time".

The advice from Tamuna liluashvili for young business women: "You have to work hard, you have to be the best at what you do, but always keep the balance between the career and the personal life. It's very important to be the most successful and the strongest person and to be a winner on both wings at the same time".

რჩევა ახალგაზრდა, საქმიან ქალბატონებს

“უნდა იშრომო ბევრი, ბალანსი არასდროს დაარღვიო საქმესა და პირად ცხოვრებას შორის - ბოლომდე ძლიერი და წარმატებული მაშინ ხარ, როდესაც ორივე ფლანგზე გამარჯვებული ხარ”

ვერც წარმომიდგენია, რომ არა ასეთი კარიერისტი, სხვა ვინ შეიძლებოდა ვყოფილიყავი. ყოველთვის სწავლაზე ორიენტირებული ვიყავი, ღამეებს ვათენებდი. მინდოდა მესწავლა, ყოველთვის ვისწრაფოდი წარმატებისკენ. მახსოვს, ძალიან მინდოდა ამერიკაში ცნობილი ადამიანებისვერსკვლავების მენეჯერი ვყოფილიყავი. მინდოდა, წავსულიყავი ჰოლივუდში და რომელიმე მსახიობთან მემუშავა“. „აგვისტოს 5 დღის გადაღებების დაწყებამდე ეძებდნენ პროექტის მენეჯერს და იქიდან გამომდინარე, რომ ამერიკული მუშაობის პრინციპი ძალიან კარგად მესმის და მაქვს საკონსულტაციო ფირმა ამ პროფილით, მთხოვეს მიმეღო მონაწილეობა, ვიყავი პროექტის ადმინისტრაციული დირექტორი. ჩემი პოზიცია ითვალისწინებდა ვარსკვლავების კურირებას და მათი საქართველოში ყოფნის პერიოდში ყველა დეტალის მოგვარებას".

საქმიანი ქალის წარმატების ერთ-ერთ ელემენტად მომხიბვლელობა მიაჩნია, ფორმაში ყოფნა სამსახურში და მის მიღმა მხოლოდ ნაწილია წარმატებული ქალის საკუთარი თეორიის, რომელსაც თამუნა ლილუაშვილი თავადვე ყოველ დღე ამტკიცებს. „ბანალური იქნება, რომ ვთქვა - წარმატების ფორმულა შრომაშია-მეთქი. ჩემთვის მთავარი ადამიანებთან ურთიერთობაა. თუ შრომისმოყვარე ადამიანმა არ იცის, ურთიერთობა, შორს ვერ წავა. უნდა იმუშაო ამ წესით “ Don’t burn your bridges” - არ უნდა დაწვა ხიდი, იმიტომ, რომ არ იცი, რაში გამოგადგება. ვცდილობ, ვიყო უბრალო და ყველაფერს თავისი ადგილი მივუჩინო, მეტი დრო დავუთმო პირად ცხოვრებას, მეგობრებს და ვისიამოვნო. როდესაც ჩემი მიზნების უმეტეს ნაწილს უკვე მივაღწიე, რაც შემეძლო, გავაკეთე. ადრე უფრო სამსახურზე ორიენტირებული ვიყავი, ახლა ინტერესების სფერო გამიფართოვდა. ოცნებები ავისრულე, ბევრი რამ შევძელი და შედეგით ტკბობის ეტაპი მაქვს".

Mariam Tabagua/მარიამ ტაბაღუა 38

201 2

FEBRUARY

ანაბარი დააგროვე უსაფრთხოდ და მიიღე სარგებელი

Gift Ideas for St. Valentine's 01 PARKER - IM Premium Black Roller Ball www.sales.ge 90.00 GEL 02 ARMANI EXCHANGE Men's Chronograph Watch www.nordstrom.com 180.00 USD

03 PARKER - Urban Metro Metalic BP www.sales.ge 55.00 GEL

201 2

ZIPPO - 1941 Replica Brush Chrome www.sales.ge 80.00 GEL

FEBRUARY

GIFT IDEAS 05

L'ATELIER DU VIN - Corkscrew set www.yoox.com 105.00 USD

BURBERRY - Rectangular Check Cuff Links www.nordstrom.com

150.00 USD 07 SARAJISHVILI V.S.O.P. სარაჯიშვილი V.S.O.P.

40.00 GEL SARAJISHVILI V.S.O.P is prepared according to age-old classical methods from the wine brandy spirits matured in oak barrels in the ancient wine cellars of Sarajishvili House. It is obtained by mixing high-quality spirits from different Georgian wine-making regions having different aromas and tastes, from which the age of the oldest spirit is over 20 years. This drink is distinguished by a brilliant gold colour, a rich and complete bouquet of vanilla and chocolate, and by a soft yet spicy taste. It induces a flurry of emotions, fills hearts with warmth, and encourages romanticism. სარაჯიშვილი V.S.O.P დამზადებულია კლასიკური ტექნოლოგიით სარაჯიშვილის სახლის სპირტსაცავებში მუხის კასრებში დავარგებული ქართული ღვინის სპირტებისგან. საკუპაჟე კომპოზიცია შექმნილია საქართველოს მეღვინეობის გარკვეული მიკროზონებიდან მიღებული სხვადასხვა არომატისა და გემოს მქონე უმაღლესი ხარისხის სპირტების შერევით, რომელთაგან უძველესი 20 წელზე მეტი ხნისაა. გამოირჩევა კრიალა ოქროსფრით, ვანილისა და შოკოლადის ტონების მქონე მდიდარი, ჩამოყალიბებული ბუკეტით, რბილი, პიკანტური გემოთი. ეს საოცარი სასმელი სასიამოვნოდ გაფორიაქებს, გულს გითბობს, რომანტიკული სიყვარულისკენ გიბიძგებს.

FEBRUARY

201 2

SPECIAL PROJECT

IRINA ABZHANDADZE "I am not saying anything new and different. I can only say that I'm a sincere person. I love my job, I adore my country and my friends. I am happy with my family. I never had conflicts with my parents. I love hiking and travelling." - By these words Tamuna abjandadze started her conversation with us. She is one of the great woman photographers, she is an interesting narrator and impressive respondent.

201 2

FEBRUARY

SPECIAL PROJECT

WORLD THROUGH LENSES One can find handmade stuff all over Irina’s place. There are many painted pots on the shelves and some historical and/or artistic photos hanging on the walls. In the entrance you can see big, empty frames around hangers for coats that are perceived as a photo image in the middle. Plants, red wine and sincerity – This is how we perceive Irina’s milieu. Irina’s morning starts with classical music that helps her to be filled with energy before she goes out to take photos. As Irina says she is working on the projects mostly related with her country. She tries to study extremely interesting historical objectives. Irina says that finding of an idea and/or a concept is of primary importance for her and only after she thinks how to present them as a visual product to spectators. Irina has already got a big bank of ideas. She works on many projects at the same time. Irina believes that if there is a wish and desire one can accomplish even the most difficult task. “I have recently met with young photographers. Their ambition is amazing. They have started discussion with complains though, saying that they have no studio, no conditions, etc. I always say and I have told them as well that it is important first to have desire to do this kind of job and it will work for sure. In case of having tremendous desire it is impossible not to achieve the goal”. In addition to Photography Irina loves collecting old stuff. She loves vintage and makes art pieces out of useless things. She says: "It's great when you turn the useless and old things into something new and different stuff." Irina is interested in medicine, archi-

“ახალს და განსხვავებულს არაფერს ვამბობ, მხოლოდ ის შემიძლია ვთქვა, რომ გულწრფელი ადამიანი ვარ. ძალიან მიყვარს ჩემი საქმე და ჩემი ქვეყანა, ჩემი მეგობრები. ბედნიერი ვარ ჩემს ოჯახში, დედმამასთან, რომლებთანაც არასოდეს მქონია კონფლიქტი. უზომოდ მიყვარს ხეტიალი და მოგზაურობა“. - ამ სიტყვებით იწყებს საუბარს ირინა აბჟანდაძე: ერთ-ერთი გამორჩეული ფოტოგრაფი ქალბატონი, რომელიც საკუთარ შემოქმედებაზე არანაკლებ საინტერესო მოსაუბრე და შთამბეჭდავი რესპოდენტია. მის სახლში ძირითადად ხელნაკეთი ნივთები ჭარბობს. მოხატული ქოთნები, ისტორიული და მხატვრული ფოტოები კედლებზე. შემოსასვლელში, საკიდების გარშემო, დიდი, ცარიელი ჩარჩოები კიდია, სადაც დაკიდებული ქურთუკი შორიდან ფოტოდ აღიქმება. კიდევ მცენარეები, წითელი ღვინო და გულწრფელობა - ასეთია ირინას ჩვენებურად აღქმული გარემო. მისი დილა კლასიკური მუსიკით იწყება, რის შემდეგაც, დიდი ენერგიით აღსავსე გადის სახლიდან. როგორც ამბობს, ამ ბოლო დროს ისეთ პროექტებზე მუშაობს, რაც მის ქვეყანას უკავშირდება - საქართველოს ისტორიული და უაღრესად საინტერესო წახნაგების შერჩევას ცდილობს. იდეა და კონცეპტუალური მხარე მისთვის პირველადია და მხოლოდ ამის შემდეგ ფიქრობს, როგორ მიაწოდოს იგი მაყურებელს ვიზუალურად. ამ იდეების „დიდი ყულაბა“ გააჩნია და უამრავი რამ აქვს ჩაფიქრებული. ერთდროულად რამდენიმე პროექტზე მუშაობს და თვლის, რომ ისიც კი, რაც ძალიან რთულია, აუცილებლად გამოვა, თუკი სურვილი და მონდომება არსებობს. „ამას წინათ ახალგაზრდა ფოტოგრაფებს შევხვდი. მინდა გითხრათ, გამაოცა მათმა ამბიციამ. თუმცა, საუბარი წუწუნით დაიწყეს - რომ არ აქვთ სტუდია, პირობები და ა.შ. სულ ვამბობ, და მათაც ვუთხარი, რომ პირველი და აუცილებელია სურვილი, გასაოცარი სურვილი შენი საქმის კეთების და არ არსებობს, რომ ამ შემთხვევაში ადამიანს არაფერი გამოუვიდეს. ეს გამორიცხულია“. გარდა საყვარელი საქმიანობისა, ირინას უყვარს ძველი ნივთების შეგროვება. საერთოდ, ვინტაჟი უყვარს ძალიან და გადასაყრელი ნივთებისგან სხვადასხვა საგნების გაკეთება - „კარგია, როცა რაღაცას, რასაც არავინ იყენებს,ახალ მიმართულებას აძლევ.“ აინტერესებს მედიცინა, არქიტექტურა, დიზაინი, ისტორია... სარეკლამო ფოტოც, სტუდიური გადაღებებიც, მოდელთან მუშაობაც, თუმცა, ყველაზე მეტად რეპორტაჟული ფოტოს კეთება უყვარს, რაც ყველაზე საინტერესოდ მიაჩნია. ამისთვის დღეს უკვე ნაკლები დრო აქვს - ადრე სულ ფოტოაპარატით დადიოდა, ახლა კი მუზეუმებში, ბიბლიოთეკებში ატარებს დროს. კითხვაზე, თუ როგორ დაიწყო გადაღება, პასუხის გაცემა უჭირს, რადგან ეს ძალიან ხანგრძლივ პერიოდთან იყო დაკავშირებული. იხსენებს, თუ როგორ ჩაუვარდა 5-6 წლისას ხელში ფოტოაპარატი და როგორ დაშალა ის ჩუმად, თანაც, საერთოდ არ იცოდა, რასთან ჰქონდა საქმე. მამის უცნაური ნივთი, სახელად „Смена“, პატარა ირინასათვის ძალიან საინტერესო გამოდგა დაშლილ მდგომარეობაში, როდესაც ორი გაურკვეველი საგანი შერჩა ხელში. ეს იყო ლინზები. ღიმილით იხსენებს, როგორ გაიხედა მათ მიღმა და აბსოლუტურად „გადამტყდარი“ სამყარო დაინახა, „უცნაურად დეფორმირებული სამყარო“. ამ ექსპერიმენტის შემდეგ ბევრი დრო გავიდა და ირინამ პოლიტექნიკურ უნივერსიტეტში ჩააბარა, იქ, სადაც საერთოდ არ უნდოდა სწავლა. სამედიცინო უნივერსიტეტში ძალიან მაღალი კონკურსის გამო სასურველი პროფესიის არჩევა ვერ შეძლო და

FEBRUARY

201 2

SPECIAL PROJECT

tecture, design, history. . . She enjoys producing commercials, taking studio photos, working with models . . . but making reporting photos is her favorite job. Now she has less time for photography, but earlier she always used to carry the camera. Now she spends the most of her time at the museums and libraries. It's hard for her to answer the question how she started to take photos, because it was a long time ago. She recalls how she first held a camera in her hands at the age 5 or 6 and how she broke it apart as she was curious to find out what was it made of. A strange thing called "SMENA", which belonged to Irina’s father turned out to be very interesting toy for Irina after she had broken it and found two vague pieces in her hands. They were lenses. It makes her smile when she remembers how she looked

Technical University. "I think that this decision changed all my life. I spent those years in totally different environment. Due to lack of interest to my studies I started to attend theatre performances and operas, museums and picture galleries almost every day. Once I went to the exhibition of Guram Tsibakhashvili and discovered what photography was. I realized that it was the stuff I wanted to be busy with. In 1989 I applied to Shota Rustaveli Theatre and Film State University in Tbilisi and majored in directing. That’s where I finally understood that photography was my job." As Irina says, Yuri Mechitov, her favorite photographer and teacher had significantly contributed in her development as a photographer: "I've heard about Mechitove before. When I

not dared to approach him for 6 years he told me that I had lost too much time and that I should've approach him earlier. I owe him for a life as he taught me for free. During the whole 4 years I studied at the University I didn't have to buy a film and did not even had my own camera. The only thing I had was an studio in the Rustaveli Theatre building. It was very interesting to work there." Irina took her first photo in 1996 during Dato Chikhladze’s performance in the underground passage under the hotel Iveria. On the picture there were masked people represented who had gathered there. "Back then I didn't know what was a bad or a good picture. People should learn photography the way they learn how to read - that's how Yuri Mechi-

through them and saw a “fractured world”, a "weirdly deformed world". A long time had passed after the “experiment” when Irina decided to enter the Technical University in Tbilisi. She actually never planned to study there. She wanted to study at the Medical University of Georgia, but there was a big competition. Thus she occurred on the Department of “Metallurgy” of the

saw him in the street I used to stop and look at him. I knew he was a person who could help me, but I was too shy to go and talk to him. It lasted 6 years. But finally I dared to come up to him and told him that I wanted to study photography. Back then photography wasn't so fashionable so he was surprised very much and happily agreed to teach me. When I told him that I had

tov had taught me. It is related with the technical issues of photography only, as to the artistic part, an artist should be learning and improving the esthetic perception of the world his/ her whole life. Even though I didn't know all of those principles back then, the picture with masked people turned out pretty interesting and I still like it."

201 2

FEBRUARY

SPECIAL PROJECT

The picture “Victim" is one of the countless projects of Irina Abjandadze. The picture is very special because it's connected to real tragedies. In 90's when each news program ended with reporting about murder of innocent people, there was no way to express protest about existing terrible situation rather than making images. Irina was one of them, who experienced such a tragedy herself. "I guess people start to think to do something about disaster only after they face it themselves and that's what happened in 1998 when I already was a photographer. That year one of my close friends, Tekla Ghambashidze was killed. I suddenly realized that it was becoming a never-ending story and I as a citizen had to protest in any possible way. I went door to door to the families whose children were murdered. It was very painful for them to talk about their children but they were still glad to do that. They liked the fact that a complete stranger like me was sharing their pain. The project included 25 photos - portraits of murdered people hanging on the walls of their houses. I chose square compositions as a form of lifelessness." Irina had other thematic projects as well, for instance: "Camera as a Weapon for Violence". As Irina says, when you take a picture of people you already abuse them unintentionally because you're interfering their private space. Once she

მეტალურგიის ფაკულტეტზე აღმოჩნდა. „ვთვლი, რომ ამ ფაკულტეტმა, რომელიც საშინლად არ მინდოდა, ბევრი რამ შეცვალა ჩემს ცხოვრებაში. შეიძლება ითქვას, მთელი ის წლები სულ სხვა გარემოში გავატარე: 24 საათი თეატრში ვიჯექი ან საოპერო სპექტაკლებს ვესწრებოდი. შემდეგ გურამ წიბახაშვილის გამოფენაზე მოვხვდი და მაშინ მივხვდი, რა იყო ფოტოგრაფია, რომ ამ უცნაურ საქმეს უნდა შევხებოდი. 1989 წელს თეატრალურ ინსტიტუტში ჩავაბარე კინო-ტელე სარეჟისორო ფაკულტეტზე და საბოლოოდ იქ მივხვდი, რომ ფოტოგრაფია მინდოდა, ეს ჩემი საქმე იყო.“ ირინას ფოტოგრაფად ჩამოყალიბებაში. განსაკუთრებული წვლილი, როგორც ამბობს, იური მეჩითოვს ეკუთვნის, მის ერთ-ერთ საყვარელ ფოტოგრაფსა და მასწავლებელს. „მეჩითოვზე მანამდეც სულ მესმოდა. ქუჩაში რომ დავინახავდი ხოლმე, შევჩერდებოდი და ვუყურებდი. ვიცოდი, რომ ეს იყო ადამიანი, რომელსაც ჩემი გადარჩენა შეეძლო, მაგრამ ვერასოდეს ვბედავდი მისვლას, სულ მერიდებოდა. ამან, ალბათ, ერთ ექვს წელს გასტანა, სანამ ერთხელაც არ მივედი და ვუთხარი, რომ ფოტოგრაფიის შესწავლა მინდოდა. მაშინ ეს საქმე ასეთი მოდური არ იყო, ამიტომ იურას გაუკვირდა და სიამოვნებით მიმიღო. გაოცდა, როცა მოვუყევი, რომ აქამდე მასთან მისვლა ვერ FEBRUARY

201 2

SPECIAL PROJECT

მოვახერხე და მითხრა, რამდენი დრო დაგიკარგავს, აქამდე უნდა გამოჩენილიყავი ჩემთანო. ამ ადამიანის წინაშე მართლაც მთელი ცხოვრება ვალში ვიქნები: ამიყვანა ყოველგვარი გასამრჯელოს გარეშე, მთელი 4 წლის განმავლობაში არც ფირი მიყიდია და არც ქაღალდი, აპარატიც კი არ მქონდა ჩემი. ერთადერთი, რაც მქონდა, ეს იყო წარმოუდგენელი სურვილი, მესწავლა ფოტოგრაფია. ეს წლები, მართლაც ერთ-ერთი საუკეთესო პერიოდი იყო ჩემს ცხოვრებაში: სახელოსნო რუსთაველის თეატრში გვქონდა, სადაც ძალიან საინტერესო იყო მუშაობა“. I ფოტო ირინამ 1996 წელს გადაიღო დათო ჩიხლაძის პერფორმანსზე, სასტუმრო ივერიის მიწისქვეშა გადასასვლელში. ფოტოზე იქ შეკრებილი ნიღბიანი ადამიანებია გამოსახული. „მაშინ საერთოდ არ ვიცოდი, რას ნიშნავდა კარგი ან ცუდი ფოტო. ზუსტად ისე, როგორც ადამიანები სწავლობენ კითხვას, ასევე უნდა შეისწავლო ფოტო, შეისწავლო მისი წაკითხვა, რაც სწორედ იური მეჩითოვმა მასწავლა. რა თქმა უნდა, აქ წმინდა ტექნიკური მხარე იგულისხმება, ესთეტიკურ აღქმას კი მთელი ცხოვრება უნდა ხვეწდეს ხელოვანი. მიუხედავად იმისა, რომ მაშინ ეს არ ვიცოდი, ის ფოტო, ნიღბიანი ადამიანებისა, საკმაოდ ნორმალური გამოვიდა და დღესაც 46

201 2

FEBRUARY

მომწონს.“ იმ უამრავი პროექტიდან, რომლებიც ირინა აბჟანდაძემ გააკეთა, „მსხვერპლი“ ერთ-ერთი გამორჩეულია, რადგან ამ ფოტოსერიას რეალურ ტრაგედიებთან აქვს კავშირი. 90-იან წლებში, როდესაც ყოველი საინფორმაციო გადაცემა უდანაშაულო ადამიანების მკვლელობების გამოცხადებით სრულდებოდა, ადამიანებს არ ჰქონდათ არანაირი საშუალება, რომ საკუთარი პროტესტი გამოეხატათ ამ შემზარავ მდგომარეობასთან დაკავშირებით. ერთ-ერთი იყო სწორედ ირინა, რომელმაც ეს ტრაგედია საკუთარ თავზე გამოსცადა: „ეტყობა, ამ საშინელებამ პირადად შენს ემოციებზე უნდა გაიაროს, პირადად შენ უნდა შეგეხოს, იმისთვის, რომ რაღაც მნიშვნელოვანი გაგაკეთებინოს და ასეც მოხდა. 1998 წელს, როდესაც მე უკვე ფოტოგრაფი ვიყავი, მოკლეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ადამიანი, თეკლა ღამბაშიძე. მაშინ მივხვდი, რომ გაჩერება არ შეიძლებოდა და ჩემი პროტესტი, როგორც მოქალაქის, ნებისმიერი ფორმით უნდა გამომეხატა - კარდაკარ დავდიოდი და ასეთ ოჯახებს ვიკვლევდი, რომლებსაც შვილები მოუკლეს. ეს მძიმე და ტკივილიანი პროცესი იყო, თუმცა მათ უხაროდათ, რომ სრულიად უცხო ადამიანი იყო მათი ტკივილის თანამოზიარე. ამ სერიაში სულ 25

SPECIAL PROJECT

decided to observe how her friend was reacting when Irina was taking her pictures and tested her attitudes. Later Irina made a new project on a medical topic. In 2009 Irina Abjandadze presented the new project of "Pararel Biography" with her close friend Maka Shapatava. In the project there were amazing parallels between a human anatomy and art. She showed how artists try to describe their own shapes in their works. The project was recognized as the best project of the year. She also worked on the issue of generations. She wanted to show in her pictures transformation of genes from one generation to another. She chose a woman as a subject of her investigation and made and made a photographic experiment making pictures of a grandmother, her daughter and a granddaughter. Irina wants to do a lot more besides what she has already done. She does not dream about it though as she believes she can achieve whatever she sets as a plan. “I remember when I dreamed about publishing a book. Nobody believed in me”. On 23 January, Irina Abjandadze and Maka Shapatava had the presentation of joint project at Goethe Institute. The book they have published is dedicated to the history of Georgian wine-making and it is unique by the photos and materials included there. Besides photos Irina considers the most interesting is the relation with the people whose photos she makes. She always remembers Mechotve’s words with a smile on her face when making the photos: “You are starting the greatest job, it is a perfect way and form of relation with people.”

ნამუშევარია შესული - გარდაცვლილი ადამიანების პორტრეტები მათი სახლის კუთხეებში. კომპოზიცია კვადრატული ავირჩიე, როგორც უსიცოცხლობის გამომხატველი ფორმა.“ გარდა ამისა, ირინას სხვა თემატური პროექტებიც ჰქონდა: „ფოტოაპარატი, როგორც ძალადობის იარაღი“ - როგორც ამბობს, როდესაც ადამიანს ფოტოს უღებ, უნებურად მასზე ძალადობ, რადგან მის პირად ბიოველში იჭრები. ერთხელ შეამჩნია, თუ როგორ რეაგირებდა ფოტოს გადაღებისას მისი მეგობარი და ამაზე ექსპერიმენტი ჩაატარა, შემდეგ კი მასთან ერთად ახალი პროექტი გააკეთა, ახლა უკვე სამედიცინო თემაზე. 2009 წელს, უახლოეს მეგობართან, მაკა შაფათავასთან ერთად, ირინა აბჟანდაძემ „პარალელური ბიოგრაფია“ წარმოადგინა, სადაც საოცარი პარალელები იყო ადამიანის ანატომიასა და მის შემოქმედებას შორის - თუ როგორ იმეორებენ ხელოვანები ნამუშევრებში საკუთარ ფორმებს. პროექტი წლის საუკეთესო გამოფენად აღიარეს. ასევე, იმუშავა თაობების თემაზეც - თუ როგორ განიცდის ტრანსფორმაციას გენი - საკვლევ ობიექტად ქალი აირჩია და ბებიის, შვილისა და შვილიშვილის მაგალითზე ჩაატარა ფოტოექსპერიმენტი. გარდა იმისა, რაც უკვე გააკეთა, ირინას კიდევ უამრავი რამის გადაღება სურს, თუმცა ოცნებით არაფერზე ოცნებობს, რადგან ყველაფერი შესაძლებლად მიაჩნია: „ოცნება იყო წიგნის გაკეთება შიშველი ხელებით, რომელსაც თუ შევძლებდით, არავის სჯეროდა.“ - 23 იანვარს, გოეთეს ინსტიტუტში ირინა აბჟანდაძისა და მაკა შაფათავას ერთობლივი ნამუშევრის პრეზენტაცია გაიმართა. წიგნი მოიცავს საქართველოს მეღვინეობის ისტორიას და უნიკალურია მასში მოგროვილი მასალებითა და ფოტოებით ის მთლიანად ირინას ფოტოებისაგან შედგება. ასეთ პროექტებზე მუშაობისას ყველაზე საინტერესოდ, გადაღების გარდა, ირინა ადამიანებთან ურთიერთობის პროცესს მიიჩნევს და ღიმილით ახსენდება იური მეჩითოვის რჩევა, როდესაც გადაღებას იწყებდა: „შენ კიდებ ხელს არაჩვეულებრივ საქმეს, რომელიც არაჩვეულებრივი ფორმაა ადამიანებთან ურთიერთობის, ფორმაც და საშუალებაც.“

FEBRUARY

201 2

SPECIAL PROJECT

NATELA GRIGALASHVILI “I think that I am me...” . This is how photographer and important figure Natela Grigalashvili begins talking about herself. She has been working in photography for a long time. She says that she has wanted to take photos from ever before she had ever held a camera. She studied at the Academy of Art and did drawings until she was taken with documentary film and dreamt of being an operator. She began to take photos after a friend gave her a “Smena” camera, after which she has never stopped taking them. Over the course of time, Natela began to learn the trade by herself and she is glad that she devoted herself to it. However, the thing she really loves apart from photography is being in nature – where of course there is ample opportunity to take amazing photos. Natela lives with her 19 year-old daughter Mariam who is a student of eastern languages and also the most important critic of Natela’a photos despite the fact that Mariam is not into photography herself. She says that photography does not appeal to her in the same romantic way as it does to her mother because she has lived with cameras from the day she was born. She even

201 2

FEBRUARY

SPECIAL PROJECT

jovially recalls that when her mother accidently hit her with her camera, she first checked to see if the camera was all right before seeing to her. Natela’s photos are documentary, and are mainly focussed on the socioeconomic situation in Georgian villages and her own life. She takes photos of people in their context. From her photos, one can deduce that she is especially interested in religious and folk festivals as well as varying local traditions and ethnic minority groups. Her photos feel associated with Georgian folk music. “Behind every photo, there is a unique history which only I know about. Sometimes when I don’t have time to think about where my next location will be, I just go to the bus station and decide where I’m going to go on the spot. I ask people where they are going and then I go with them to take photos. These meetings, friendships, new adventures are no less important than the photos themselves. You get the feeling that you are becoming richer and are growing when you do this. Even with the photos I don’t like, there are interesting stories and this emotional response sometimes really gets in the way of choosing photos. This is why I always like to listen to other people’s opinions, who help me see new things in my photos which I had not noticed myself. This is very, very interesting.” Natela’s main and only source of income is her photography. She says that she makes a living doing it but that what she does on an everyday basis and what she does for art are radically different from each other. As a photographer she says that she is not fulfilling even 10% of what she would like to do because her everyday work is of a more commercial nature. Despite everything, she still manages to set other things aside on weekends and leave town to take photos. “It is one thing to make a living doing photography but doing artistic photography – which is what I want to spend more time on - is totally different . I simply cannot survive without it. This is not just making a living but something that I just cannot do without

“მე ვფიქრობ, რომ მე - მე ვარ...“ - სწორედ ასე იწყებს საკუთარ თავზე საუბარს ქართული ფოტოდოკუმენტალისტკის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ფიგურა - ნათელა გრიგალაშვილი. ის უკვე ძალიან დიდი ხანია, რაც ფოტოგრაფიის სფეროში მუშაობს. როგორც თვითონ ამბობს, სანამ ფოტოაპარატს აიღებდა ხელში, ძალიან დიდხანს უნდოდა გადაღების დაწყება. სწავლობდა სამხატვრო სკოლაში და ბავშვობიდან ხატავდა, სანამ დოკუმენტურმა კინომ არ გაიტაცა და ოპერატორობაზე არ დაიწყო ოცნება. ამბობს, რომ ოპერატორი ვერ გახდა, თუმცა ფოტო-გადაღება დაიწყო, როდესაც მეგობარმა პირველი ფოტოაპარატი - „Смена“ აჩუქა, რის შემდეგაც, პრაქტიკულად, არ გაჩერებულა. დროთა განმავლობაში, ყველაფერი საკუთარი გამოცდილებით ისწავლა და ბედნიერია, რომ ამ საქმიანობას მიუძღვნა თავი, თუმცა, თუ შეიძლება ითქვას, რომ ფოტოგრაფიის შემდეგ რაიმე განსაკუთრებულად უყვარს, ეს ბუნებაში ყოფნაა - ყოფნა იქ, სადაც გადაღება შეიძლება. ნათელა შვილთან ერთად ცხოვრობს. 19 წლის მარიამი სტუდენტია და აღმოსავლურ ენებს ეუფლება, თანაც, ნათელას ფოტოების პირველ შემფასებლად ითვლება, მიუხედავად იმისა, რომ თვითონ არასოდეს დაინტერესებულა გადაღებით. ამბობს, რომ ფოტოაპარატი მისთვის არ არის იმდენად რომანტიკული, რამდენადაც დედისათვის - რადგან, თვალი რომ გაახილა, პირველად სწორედ ეს ნივთი დაინახა და იმის შემდეგ მისი ყურება უწევს. ხუმრობით იმასაც ჰყვება, ერთხელ, შემთხვევით დედამ ფოტოაპარატი გამარტყა თავში და ჯერ იმას დახედა, მერე კი – მეო. ნათელას ფოტოები დოკუმენტური ხასიათისაა, ძირითადად სოფელს და მის ცხოვრებას ასახავს, სოციალურ მდგომარეობას ქართულ სოფლებში. იღებს ადამიანებს, რომლებიც გარკვეულ გარემოში ცხოვრობენ, იქ მუშაობენ. მის ფოტოებში იგრძნობა ინტერესი რელიგიური თუ ხალხური დღესასწაულების, ტრადიციების მრავალფეროვნებისადმი, ეთნიკური უმცირესობებისადმი. ასოციაციურად მისი ფოტოები ყველაზე მეტად ქართული ხალხური მუსიკის განწყობას იწვევს. „ყველა ფოტოს უკან განსაკუთრებული ისტორიები იმალება, რომლებიც მხოლოდ მე ვიცი. ხშირად, როცა ვერ ვასწრებ გადაღებისათვის ადგილის არჩევას, უბრალოდ ვდგები, მივდივარ სადგურში, ვუყურებ ტრანსპორტს და იქვე ვწყვეტ, სად წავიდე. ხალხს ვესაუბრები, ვეკითხები, სად მიდიან, შემდეგ მივდივარ გადასაღებად. ეს შეხვედრები, ურთიერთობები, ახალ-ახალი ამბებით, ახალი ადამიანებით - ფოტოზე არანაკლებ მნიშვნელოვანია. გაქვს განცდა, რომ რაღაცით მდიდრდები, იზრდები. იმ ფოტოების უკანაც კი, რომლებიც არ მომწონს, იმდენად დიდი ისტორიები დგას, რომ ეს სუბიექტური ემოციური დამოკიდებულება ძალიან ხშირად ხელს მიშლის კიდეც ფოტოს არჩევაში. ამიტომ, ყოველთვის ვცდილობ, გავითვალისწინო სხვისი აზრი, რის შემდეგაც უამრავ ახალ რამეს აღმოვაჩენ ხოლმე საკუთარ ფოტოებში, რასაც მანამდე საერთოდ ვერ ვამჩნევდი, ეს კი ძალიან, ძალიან საინტერესოა“. თავის უპირველეს და ერთადერთ შემოსავლის წყაროდ ნათელა სწორედ ფოტოგრაფიას მიიჩნევს, ამბობს, რომ ამით ცხოვრობს, თუმცა ყოველდღიური საქმიანობა და შემოქმედებითი მუშაობა ერთმანეთისაგან რადიკალურად განსხვავდება. როგორც ფოტოგრაფი, თავისი შესაძლებლობებისა და სურვილების 10% -საც კი ვერ ამჟღავნებს, რადგან მისი ყოველდღიური სამუშაო უფრო კომერციული ხასიათისაა. ყველაფრის მიუხედავად, მაინც ახერხებს, შაბათს ან კვირას ყველაფერი გვერდით გადადოს და ქალაქიდან გავიდეს გადასაღებად: „ერთია, როცა შენ შენი საქმიანობით

FEBRUARY

201 2

SPECIAL PROJECT

to be a good photographer. ” Talking about holding an exhibition as a logical and expected result of her work, she says that this would be more difficult than just organising an event. “You can always hold an exhibition but the problem is working out whether you really need one”. Natela believes in the value of the process

201 2

FEBRUARY

ცხოვრობ, არსებობ, მეორე კი ცალკეა - შემოქმედებითი ფოტოგრაფია, რომლითაც გინდა, რომ მეტად დაკავდე, რადგან, ამის გარეშე, უბრალოდ, არ შეგიძლია. ეს უკვე თავის რჩენა კი არა, აუცილებელი საკვებია, რომელიც, ფოტოგრაფმა უნდა მიიღოს“. გამოფენაზე იგი საუბრობს, როგორც ლოგიკურ და მოსალოდნელ შედეგზე, რადგან, როგორც ფოტოგრაფისათვის, მისთვის გაცილებით რთულია ამ შედეგამდე მისვლა, ვიდრე მისი ორგანიზება. „გამოფენას ყოველთვის გააკეთებ, მაგრამ, საქმე ისაა, თუ რამდენად გჭირდება ის“ - ნათელას, შედეგზე მეტად პროცესი სჭირდება და ამ

SPECIAL PROJECT

more than in results and sees herself as being more fulfilled when she is engaged in it. She doesn’t like self-portraits very much but she has tried to do it a few times. “When you take a self-portrait, you are not just a photographer but a woman too.” She sees women’s role in photography as very important. “I have often seen a photo by someone I don’t know and I have

პროცესში მიიჩნევს თავს ყველაზე რეალიზებულად. ავტოპორტრეტების გადაღება დიდად არ უყვარს, თუმცა რამდენჯერმე უცდია. „როდესაც ავტოპორტრეტს იღებ, გარდა ფოტოგრაფისა, შენ ქალიც ხარ“. განსაკუთრებულად მიიჩნევს ქალის როლს საერთოდ, ფოტოგრაფიაშიც. „ხშირად ყოფილა, რომ მინახავს უცნობი ფოტოგრაფის ფოტო, და მაშინვე მივმხვდარვარ, გამომიცნია, რომ ქალის გადაღებულია. როცა ავტორი მამაკაცია, ფოტოები თითქოს უფრო მშვიდია, ქალები კი გაცილებით მტკივნეულად აღიქვამენ სამყაროს, თითქოს, უფრო პრობლემები გამოაქვთ გარეთ,

realised instantly that it was taken by a woman. I think men take calmer photos, while women see the world in a much more painful light and express problems more so their photography reflects this. This is strange but true”. There are not many female photographers in Georgia, but there were even fewer before. “I remember when I started working as

FEBRUARY

201 2

SPECIAL PROJECT

შესაბამისად, მათ ფოტოებსაც განსაკუთრებული განწყობა აქვთ. ცოტა უცნაურია, მაგრამ ასეა.“ საქართველოში ფოტოგრაფი ქალი არც ისე ბევრია, ადრე კი ეს საერთოდ იშვიათი იყო. „მახსოვს, პირველად რომ დავიწყე ფოტორეპორტიორად მუშაობა გაზეთ „დვრიტაში“, მაშინ ქალი ფოტოგრაფები თითქმის არ იყვნენ. რესპოდენტთან ინტერვიუზე რომ მივდიოდით, გვეკითხებოდნენ, ფოტოგრაფი სად არისო. არ სჯეროდათ, რომ მე ვიყავი ულვაშიან კაცს ველოდითო. ერთხელ, ისიც მითხრეს, თქვენ ალბათ დროებით ხართ ფოტოგრაფიო, არადა, მაშინ ეს სიტყვა ისე მეამაყებოდა და ახლაც ძალიან მეამაყება - მე ხომ მიყვარს ეს საქმე. ჩემთვის ფოტოგრაფია ნიშნავს, რომ არ დავიკარგო ცხოვრებაში, ჩემი კვალი დავტოვო, მშვიდად ვიცხოვრო. მათ კი ეგონათ, ამის კეთება ძალით მიწევდა თუმცა, ასეთი დამოკიდებულება არასოდეს ყოფილა ჩემთვის სირთულე - მათ უფრო იუმორით ვუყურებდი, ვიდრე, როგორც დაბრკოლებებს. უკვე სამი წელია ნათელა გრიგალაშვილი, უნივერსიტეტში ფოტოჟურნალისტიკას ასწავლის. როგორც თვითონ ამბობს, ამ კურსიდან მხოლოდ პრაქტიკული ფოტოგრაფიის სწავლა შეიძლება, რომელიც ჟურნალისტებს ფოტორეპორტაჟების კეთებისას გამოადგებათ. საყვარელ ფოტოგრაფებში გამოარჩევს Sebastiao Salgado-ს, Paolo Pellegrin-ს, კითხვაზე კი აქვს თუ არა საყვარელი აპარატი, იგი პასუხობს, რომ ეს დიდი ხნის გამოცდილებით მიღებული პრაქტიკაა - „ის კი არ არის მნიშვნელოვანი, თუ რომელი ფოტოაპარატია კარგი, არამედ ის, თუ პირადად შენ რომელი გჭირდება.“ ასევე ამბობს, რომ როცა ადამიანს არ უნდა გადაღება, მას არასდროს უღებს, თუმცა, არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც ფოტოგრაფი გადაღებაზე ვერ დაითანხმებს. „ჩემი აზრით, ხელოვნების ყველა დარგსა და ფოტოგრაფიაშიც, მთავარია იპოვო შენი სათქმელი და თქვა ის. მე მაგალითად, მიმაჩნია, რომ ჩემი ფოტოები არის სწორედ ჩემი სათქმელი. ეს არის შინაგანი მოთხოვნილება, ეს არის ჩემი გზა. შავ-თეთრი იქნება ფოტო, თუ ფერადი, ესეც შინაგან მოთხოვნილებაზეა დამოკიდებული - რა გჭირდება შენ იმ დროს, და ისიც, თუ რას იღებ. როდესაც გავაცნობიერე, თუ რისი გადაღება მინდოდა, მივხვდი, რომ მინდოდა გადამეღო საქართველო, რომელიც, შეიძლება ითქვას ძალიან „ფოტოგრაფიული“ ქვეყანაა. სულ ვფიქრობ, რომ დადგება დრო, როდესაც მე ავიღებ ფოტოაპარატს, წავალ და ვიცხოვრებ, ერთ წელს იმერეთში, ერთ წელს კახეთში, ყველა კუთხეში და გადავიღებ საქართველოს თითოეულ „ჩემს“ კუთხეს - თუ გინდა, რომ რაიმე კარგად გადმოსცე, აუცილებლად უნდა იცხოვრო იქ ერთი კვირით მაინც. თუმცა, ამ ყოველდღიური სამუშაოსა და სხვადასხვა მიბმულობის გამო. არ ვიცი, ეს როგორ მოხერხდება. არის ძალიან ბევრი ადგილი, სადაც მოვხვედრილვარ, დრო არ მქონდა იქ დასარჩენად და ძალიან მინდა, იქ დავბრუნდე გადასაღებად. ეს ყველაფერი არც ისე ადვილია, რადგან ძალიან რთულია დღეს ირჩინო თავიც და იგრძნო შემოქმედებითი თავისუფლებაც. მე კი მაინც მჯერა, რომ ამას შევძლებ - გადავიღებ საქართველოს“

201 2

FEBRUARY

a photographer at the Dvrita newspaper. Then female photographers were very rare. When I went for interviews I was asked ‘where the photographer was’ and they didn’t believe that it was me and expected a moustachioed man instead. Once I was told that I was probably only doing photography temporarily. But I was very proud of this fact and I am still proud today as I love this work. For me photography means that I will never get lost in life. It means I will leave my mark and I can live in peace. People thought that I was doing it out of necessity but such attitudes never caused me problems – I saw it as funny rather than as a real hindrance.” It has been 3 years since Natela Grigalashvili started teaching photojournalism at university. As she says, it is only possible to learn practical photography from the course which will allow them to be photojournalists. She singles out Sebastiao Salgafo and Paolo Pellegrin as her favourite photographers. As for her favourite camera she says that her experience tells her that “deciding which camera is the best is not important, but deciding which you need is”. She also says that she never takes photos of people who do not want to be photographed but that there are very few people who cannot be convinced to have their photos taken. “I think that in every art, including photography, it is important express what you have to say. I believe that my photos do just that. This is an inner need and my path. Whether a photo is black and white or colour depends on what your inner needs are –what do you need at that time as well as what the subject is. When I realise what I wanted, I knew I wanted to take pictures of Georgia which I would say is a very photogenic country. I think that one day I will pick up my camera and go and live in Imereti for a year, Kakheti for a year and in other regions and take pictures of ‘my’ experience of those places. If you want to depict place accurately you have to live there for a week at least. However, because of everyday work and other problems this is difficult to do. There are many places I have been to but not had time to stay and where I have since wanted to go back to. This is not easy as you have to make a living and retain your creative freedom. I believe that I can do this and I will capture Georgia in my photos.”

SPECIAL PROJECT

MARI NAKANI In contrast to Natela , our next respondent is not a follower of a particular style or genre. You may find everything in her photos. She takes portraits, cityscapes, fashion, architecture, compositions, colour, black & white, surrealism, family, friends, streets, houses and much more. The fact that you can find all kinds of photos in Mari Nakani’s collection is a result of the fact that she works mostly as a commercial photographer. Despite this creative variety, her photos are still noticeably the work of one person and express her vision. As she says “the house where I was born and grew up is on the river Mtkvari. The thing I did most often was gaze out the window. Sometimes it was fisherman staying up all night and sometimes it was bright sunny weather, other times it was lovers meeting and sometimes I saw them split up with each other. From time to time, they found someone drowned in the river and many people gathered by the riverside. There was a time when a small boat moved up and down the river. I also remember that when the river when dry it would resemble the surface of the moon. It was this view out of the window which made me such a dreamer.” In my childhood, she wanted to become a film director. She says that this was probably because her mother was a director. When she was very small. She often saw Mikheil Tumanishvili’s shows and these had a strong influence on her. “Such miracles happened on stage that it would be impossible not to be enchanted by it all. I was young but I understood everything. When I went to my country house on holiday, I would stage Vaudevilles and I really enjoyed doing this. I used to cut up old white sheets and make them into costumes, I had a cassette player and I turned on music at the appropriate time during my play. For one play, I even drew 100 tickets for people who came from other villages.” A bit later, she started writing, which was an influence from her father. She remembers when she “dared” to read her poetry to Lia Sturua, which she praised a lot. These poems were then published in the Tsiskara magazine, and Lia Sturua wrote an introductory piece about them. Mari Nakani stopped writing after the death of her grandfather and began to pursue drawing instead. She recalls with a smile that she spent whole nights, pencil in hand, trying to visualise her thoughts. Then a friend

FEBRUARY

201 2

SPECIAL PROJECT

advised her to get into photography – to which she laughed. But that surreal world soon appealed to her and now she loves it so much that she would laugh now if anyone asked her if she was getting bored of photography. Mari, who is 30, has a family and 2 children, as well as her own photo lab, where she works with her husband Giorgi Mamasakhlisi. She says that she takes pictures of everything, but when doing images for advertisements, she sees it as work. “In that case I have a responsibility to the customer and I think more rationally. I think a lot about the concept, new ideas, the style. I try to make the photo the best it can possibly be – technically perfect and, more importantly, interesting.” She says that doing work where the “customer” is herself is a luxury and believes that making photography into a creative hobby is a rather expensive joy. “It is difficult to leave the commercial aspect aside and make photography into a luxury. The first difficulty is financial. But when you love photography, you can manage this as well. I 54

201 2

FEBRUARY

am slowly learning how to enjoy taking commercial photos and how to find time for personal photos. To put it another way, I am learning to use my keys and I’m finding the doors that I need.” She also says that she doesn’t believe in coincidence and that she is interested in mysticism and symbolism, which she finds much of in her own life which is full of coincidences and unbelievable stories which she links with dreams, numbers, names and miracles. She also thinks that meeting her husband was one of these miracles as when they met each other there were some very strange coincidences. “When we met, both of us were photographers and we joined forces and, apart from enjoyment, we have made this into our family business. Both my work and family are connected to photography. Even my children are very enthusiastic about photography and come with me to various locations to help us. For them going on a photoshoot is as much a tradition as going to see grandma is for other children”. Mari Nakani’s favourite photos are

her personal pictures which she does not display publically. She recalls one favourite photo of her daughter. In that photo, she sees a lot of the energy and love that she put into it. This photo has been positively acclaimed on a foreign website. When she saw that it attracted hundreds of comments she laughed as that is a lot for a photo. “There should be a certain alchemy between observer and photo,” Mari says. “A photo should leave you with an emotion, be thoughtprovoking, open your eyes to something new or remind you about things that you have forgotten. If a photo does not leave you with any of these than that photo was not for you – it is impossible for every photo to be for you.” She singles out Annie Leibovitz and Sandro Mamasakhlisi as her favourite photographers and says that Georgia has very strong photographers but is worried that that they do not enjoy sufficiently good working conditions. It is hard to source the necessary raw materials in Georgia, she even needs to order slides in from abroad which are not developed in Georgia. There is not

SPECIAL PROJECT

ქალბატონი ნათელასაგან განსხვავებით , ჩვენი შემდეგი რესპოდენტი რაიმე კონკრეტული სტილის ან ჟანრის მიმდევარი არ არის, მის ფოტოებში ყველაფრის პოვნა შეიძლება. იღებს პორტრეტებს, ქალაქს, მოდას, არქიტექტურას, დადგმულ კომპოზიციებს, ფერადს, შავ-თეთრს, სურეალისტურს, ოჯახს, მეგობრებს, ქუჩებს, სახლებს და კიდევ უამრავს. გამომდინარე იქიდან, რომ მარი ნაკანი ძირითადად კომერციულ ფოტოებზე მუშაობს, მის არქივში ყველანაირი ტიპის ფოტოს პოვნაა შესაძლებელი. მიუხედავად ასეთი შემოქმედებითი მრავალფეროვნებისა, მის ფოტოებში მაინც იგრძნობა ერთი პიროვნების, ერთი ნატურის ხედვა და ამას თავადაც აღნიშნავს - „სახლი, სადაც დავიბადე და გავიზარდე, დგას მტკვრის პირას. ხშირად საათობით ვიჯექი ფანჯარასთან და ვიყურებოდი. მდინარესთან ხან მეთევზეები ათენებდნენ ღამეებს, ხან მზე ბრჭყვიალებდა, ხან შეყვარებულები ხვდებოდნენ ერთმანეთს, ხანაც შორდებოდნენ. დროდადრო, დამრხჩვალ ადამიანს პოულობდნენ მაშველები და უამრავი ხალხი აწყდებოდა იქაურობას. იყო დრო,როცა

პატარა გემიც დადიოდა. ისიც მახსოვს, დაშრობისას მტკვარი მთვარის ზედაპირს რომ ემსგავსებოდა. სწორედ ამ ფანჯრიდან ყურებამ გაზარდა მეოცნებე ადამიანი“. ბავშვობაში რეჟისორობა იზიდავდა, როგორც თვითონ ამბობს, ალბათ იმიტომ, რომ დედა ჰყავს რეჟისორი. როცა ძალიან პატარა იყო, ხშირად ესწრებოდა მიხეილ თუმანიშვილის სპექტაკლებს და ამან მასზე დიდი გავლენა იქონია: „სცენაზე ისეთი სასწაულები ხდებოდა, შეუძლებელი იყო, ამ ყველაფერს არ მოვენუსხე. პატარა ვიყავი, მაგრამ ყველაფერი კარგად მესმოდა. სოფელში რომ მივდიოდი დასასვენებლად, ვოდევილებს ვდგამდი. ძალიან მომწონდა ეს საქმე: დიდ თეთრ ზეწარს ვჭრიდი და კოსტიუმებად ვაქცევდი, „კულისებში“ მაგნიტოფონი მედგა და საჭირო დროს საჭირო მუსიკას ვრთავდი, ერთ ღამეში ასი ბილეთიც კი დამიხატავს მაყურებლებისათვის, რომლებიც ხშირად სხვა სოფლებიდანაც დადიოდნენ.“ ცოტა მოგვიანებით, უკვე მამის გავლენით დაიწყო წერა. იხსენებს, როგორ გაუკვირდა, როცა „გაბედა“ და

FEBRUARY

201 2

SPECIAL PROJECT

წააკითხა ერთხელაც ლია სტურუას საკუთარი ლექსები, რომელმაც ძალიან შეაქო. ეს ლექსები შემდეგ ჟურნალ „ცისკარშიც“ დაიბეჭდა, ქალბატონი ლიას წინასიტყვაობით. წერა ბაბუას გარდაცვალების შემდეგ შეწყვიტა და ხატვით დაინტერესდა. ღიმილით ახსენდება, როგორ ათენებდა ღამეებს ფანქრით ხელში საკუთარი ფიქრების ვიზუალიზაციისათვის. შემდეგ მეგობარმა ურჩია, ფოტოგრაფია ეცადა, რაზეც გაეცინა, თუმცა ამ სურეალურმა სამყარომ ისე ჩაითრია და ისე შეაყვარა თავი, დღეს ის უფრო გააცინებს, ვინმემ რომ უთხრას - ფოტოგრაფია მოგბეზრდებაო. 30 წლის მარის უკვე ოჯახი, ორი შვილი და საკუთარი ფოტოლაბორატორია აქვს, სადაც მეუღლესთან, გიორგი მამასახლისთან ერთად მუშაობს. ამბობს, რომ იღებს ყველაფერს, რაც ეხება რეკლამას, და ამ დროს იგი საკუთარ საქმეს როგორც დავალებას, ისე უდგება. „ამ დროს პასუხისმგებელი ვარ დამკვეთთან და უფრო რაციონალურად ვმოქმედებ, ბევრს ვფიქრობ ხოლმე ფოტოს კონცეფციაზე, ახალ იდეებზე , სტილზე. ყველანაირად ვცდილობ, რომ ფოტო საუკეთესო გამოვიდეს - ტექნიკურად ბოლომდე გამართული და, რაც მთავარია, საინტერესო.“ ისეთ გადაღებებს, სადაც „დამკვეთი“ მისივე გონებაა, ფუფუნებას უწოდებს, რადგან მიიჩნევს, რომ

201 2

FEBRUARY

ფოტოგრაფიის შემოქმედებით ჰობიდ ქცევა საკმაოდ ძვირი სიამოვნებაა - „ძალიან ბევრი რამ არის საჭირო იმისათვის, რომ შეეშვა კომერციას და ფოტოგრაფია ფუფუნებად აქციო, პირველ რიგში კი - ფინანსური მხარე. თუმცა, როცა ფოტოგრაფია გიყვარს, ამის შეთავსებაც შეიძლება: ნელ-ნელა ვსწავლობ, როგორ ვისიამოვნო კომერციული ფოტოს კეთებისაგან და როგორ გამოვყო დრო პირადი გადაღებებისათვის. ერთი სიტყვით, ვსწავლობ ჩემი გასაღების გამოყენებას და ვეძებ ჩემს კარს”. ამბობს, რომ შემთხვევითობების არ სჯერა, უყვარს მისტიკა, სიმბოლიკა, რითაც გაძეძგილია მისი ცხოვრება: უცნაური დამთხვევებით, დაუჯერებელი ისტორიებით... ისინი დაკავშირებულია სიზმრებთან, ციფრებთან, სახელებთან, დღესასწაულებთან და საერთოდ, სასწაულებთან. მეუღლესაც სწორედ ამ სასწაულის ნაწილად მიიჩნევს, როგორც ამბობს, უცნაურად იპოვა და უცნაურად დაემთხვნენ ერთმანეთს. „როცა ერთმანეთი გავიცანით, ორივე უკვე ფოტოგრაფები ვიყავით. შემდეგ, ძალები გავაერთიანეთ და ახლა, ეს სიამოვნების გარდა ჩვენს საოჯახო საქმედაც იქცა. გამომდინარე აქედან, ჩემი საქმეც და ოჯახიც - ფოტოგრაფიაა. ჩემი შვილებიც დიდი ენთუზიაზმით უდგებიან ფოტოგადაღებებს, დაგვყვებიან სხვადასხვა ადგილას, გვაკვირდებიან, გვეხმარებიან. გადაღებები მათთვის ისეთივე ტრადიციაა, როგორც სხვა ბავშვებისათვის, მაგალითად,

SPECIAL PROJECT a big choice of photographic paper and there is a lack of galleries. She hopes that a photography magazine will come out in Georgia and she wants there to be masterclasses and workshops in photography as Georgia is a very interesting and exotic place to capture on film. Mari believes that Georgia lacks the cultural events which are needed to nurture modern professional art and artists in the country. Despite the fact that there are fewer women photographers in Georgia, she feels that women are managing to make their voice heard in Georgian photography. “Women radically differ from men. I think that we perceive even colours and smells in a different way. That is not to say that either perceives them better or worse, but that women just see things differently, they even cry or express joy in a different way. This is also true in art. Women portray their female emotions in their own way. Of course, even women can depict roughness, but it will be a very female roughness just as a man can take a photo of a flower with all its subtlety and softness, but still make it obvious that it was taken by a man.” You can see Mari’s photos on her photolab’s official website at http://www. nakanimamasakhlisi.ge where there is a large archive of her work in various genres - Fashion, Travel, Commercial, Human portraits, Day, Architecture, Lifestyle, Things and others. She says that she dreams and travels alot within her mind in her photos...”Dreams bring you to art. You begin to search and look for answers and open the door to truth. In reality, that door never opens but the path that brings you to the door is always interesting”. In response to the question of what she wishes she could photograph, she says that she wishes she could capture her dreams but she would have to find the places she dreams about, and that would require travel. “When I get older, I would like to buy a Leica It is small, quiet and comfortable to use...and travel around, observing peoples’ lives from a distance”.

ბებიასთან სტუმრობა.“ საყვარელი ფოტოები მარი ნაკანისათვის უფრო პირადი ნამუშევრებია, რომლებიც საჯაროდ არ გამოაქვს. ახსენდება ერთი საყვარელი ფოტო, რომელშიც საკუთარი გოგონა გადაიღო. ამ ფოტოში დიდ სიყვარულს და ენერგიას ხედავს, რაც გადაღებისას ჩადო მასში. ამ ფოტომ, ერთერთ არაქართულ ფოტოსაიტზე დიდი მოწონება და გამოხმაურება დაიმსახურა. ასობით კომენტარი რომ გადაიკითხა ფოტოს ქვეშ, გაეცინა, რადგან არ შეიძლება ფოტოს ამხელა განხილვა მოჰყვეს.“ მაყურებელსა და ფოტოს შორის უნდა მოხდეს ალქიმია“- ამბობს მარი„ფოტომ უნდა დაგიტოვოს ემოცია, დაგაფიქროს რაიმეზე, დაგანახოს რამე ახალი ან გაგახსენოს ძველი. თუ ფოტოს ნახვისას რაიმე მსგავსი არ დაგრჩა, ესე იგი, ეს ფოტო შენი არაა და მორჩა. შეუძლებელია, ყველა ფოტო შენი იყოს.“ საყვარელ ფოტოგრაფებში გამოარჩევს ენი ლეიბოვიცს, სანდრო მამასახლისს. ამბობს, რომ საქართველოს ძალიან ძლიერი ფოტოგრაფები ჰყავს და ის უფრო ადარდებს, რომ ამ ადამიანებს სათანადო პირობები არ აქვთ სამუშაოდ. საქართველოში არ იშოვება საჭირო მასალა, სლაიდიც კი სხვა ქვეყნიდანაა გამოსაწერი, რომელსაც თბილისში არ ამჟღავნებენ. არ არის ფოტოქაღალდის დიდი არჩევანი, არც გალერეებია ბევრი. ისურვებდა, რომ ქართული ფოტოჟურნალი გამოსულიყო, ჩატარებულიყო მეტი მასტერკლასები და ვორქშოფები - საქართველო ხომ ძალიან საინტერესო და ეგზოტიკური მხარეა ამ მხრივ. მარის აზრით, საქართველოს ნამდვილად აკლია კულტურული ღონისძიებები, რითიც პირველ რიგში უნდა იკვებებოდეს თანამედროვე ხელოვნება და ხელოვანები. მიუხედავად იმისა, რომ ამ ფოტოხელოვანებშიც ქალები შედარებით ცოტაა, ისინი მაინც ამბობენ თავიანთ სიტყვასა და სათქმელს ქართულ ფოტოსივრცეში. „ქალი რადიკალურად განსხვავდება მამაკაცისაგან. ასე მგონია, ფერებსა და სუნებსაც კი განსხვავებულად ვხედავთ და ვგრძნობთ. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ რომელიმე უფრო კარგად ხედავს, ან უფრო ცუდად, უბრალოდ ქალი სხვანაირად აღიქვამს ყველაფერს - ის ტირილითაც განსხვავებულად ტირის, სიხარულსაც სხვაგვარად გამოხატავს. ასეა ხელოვნებაშიც. თავის განცდილ ემოციას ქალი ქალურად აჩვენებს. რა თქმა უნდა, შეიძლება, რომ სიუხეშე გვაჩვენოს, მაგრამ ეს სიუხეშეც ქალური იქნება, ისევე როგორც მამაკაცს შეუძლია გადაუღოს ყვავილს მთელი სიფაქიზითა და სინაზით, მაგრამ ეს მაინც იქნება კაცის მიერ გადაღებული ყვავილი“. მარის ფოტოების ნახვა მისი ფოტოლაბორატორიის ოფიციალურ საიტზეა შესაძლებელი: http://www.nakanimamasakhlisi.ge/ - აქ საკმაოდ დიდი არქივია იმ ჟანრობრივი მრავალფეროვნების, რომელზეც ზემოთ ვსაუბრობდით: Fashion, Travel, Commercial, Human portraits, Day, Architecture, Lifestyle, უბრალოდ Things და სხვა. ამბობს, რომ ბევრს ოცნებობს და მოგზაურობს გონებაში: სიზმრებში, ფიქრებში, ფოტოებში... „ოცნებას მიყავხარ ხელოვნებასთან. იწყებ ძიებას, ეძებ პასუხებს და ცდილობ გააღო ჭეშმარიტების კარი. სინამდვილეში, კარი არასოდეს იხსნება, მაგრამ გზა ამ კარამდე, ყოველთვის საინტერესოა“. კითხვაზე, თუ რის გადაღებაზე ოცნებობს, მისი პასუხი ასეთია - უნდა საკუთარი სიზმრების გადაღება, ოღონდ ამისათვის ის დასიზმრებული ადგილები უნდა იპოვოს, ამისთვის მოგზაურობაა საჭირო“. როცა ცოტა დავბერდები, მინდა ვიყიდო ლეიკა. პატარა, ჩუმი, კომფორტული... მინდა ვიარო და შეუმჩნევლად ვუთვალთვალო ცხოვრებას“. Aleksandra Aroshvili/ალექსანდრა აროშვილი

FEBRUARY

201 2

TRENDSETTER

ho people w the there are , re g a in o y h a s se w to a re are tho ccording e is th is h d T n . a fe tory to li create his bring this history in ome truth ho objects w ation but there is s el Jackson’s s a a generali all remember Mich d his probably e w c , were alle xample and what se accessories, s this. For e g in k c hite sto ithout the e. If you gloves, w shoes. W n the sam s is e h e – b ” e s v n a rie “Jackso uld not h ” accesso image wo ese “cult th rica or f e o m s Jackson’s e A an in icknam th n ia e rg th o , e e atched vid d in G ask m idely use s Tbilisi, people w w S re H o V m n were 1990 uses o candlelit friends ho is time that Europe. In TV awards in their th t a . It was M eos of the ht in from Moscow Nicholson’s were ug nd is for videos bro ksons, Lennons a knows th e n o c o Ja n s s ss, a ng on the the term is is a gue eep heari h k T e . w rd t a a e has been is th first h is certain a celebrity hould t y a b h d W e . n in certa em ow . This s at some it of dollars uinternet th ction for millions often infl re au ends a tr n gh a n u io in ro h s ld so ties th nd fa rprising a es of these celebri u s e b t o n b em. the wardro enced by seek to emulate th o h w people

ჯონ ლე

ნო ნი ს ს

ა თვ ა ლე

ses on’s glas John Lenn

ჯეინ ბირკინი

"ბ ირკი ნი თ"

Jane Birkin’s "B irkin"

ელვის პრეს ლის

ვა რ ცხ ნი ლო

Elvis Presley’ s hairdo

ბა

ა რვა ლ ყ ავ ი ს შ

ის ტ რი სო ნ er Pants ჯ იმ მო s’s Leath

ison Jim Morr

201 2

FEBRUARY

ი

TRENDSETTER

ჯეკ ნიკოლ სონის ქუ დ ი [ვიღაცამ გუგულის ბუ დეს გადაუ ფრინა] Jack Nicho lson’s hat [One Flew Over the C uckoo’s Ne st]

ა

რიან ადამია ნები, რომლებ იც ისტორიას ქმნიან და არ სებობს მათი ნივთები, რო აცოცხლებენ მლებიც ამავე ისტორ განზოგადებულ იას - ზედმეტ ად ი ნათქვამია, თუმცა მსგავს უდავოდ აქვს ფრაზებს კავშირი ჭეშმ არიტებასთან მაგალითად, . აი, ყველას კარგა დ გვახსოვს მა ჯექსონის ხელ იკლ თათმანები, თ ეთრი წინდებ ეგრეთ წოდებ ი, ული „ჯექსონე ბი“ - ფეხსაცმ ვგულისხმობ ელს - ჩამოთვლილ ი აქსესუარებ ჯექსონის იმიჯ ის გარეშე ი არ არსებო ბს. მსგავსი სა აქსესუარების კულტო ზედმეტსახელ ების ისტორია რომ მკითხო , მე , 90-ანების სა ქართველოსთ უფრო ორგა ვის ნულია, ვიდრ ე ამავე პერიო ამერიკის ან დის ევროპისათვი ს. „კერასინკე თბილისში ახ ბიან“ ალგაზრდები მეგობრის მი მოსკოვიდან ერ ვიდეო -კასეტ ებით ჩამოტან დაჯილდოვე ილ MTV-ს ბას ერთ -ერთ ი ნაცნობის სა უყურებენ. სა ხლში ვარაუდოდ, პი რველად სწო ამ დროს გაჟღ რედ ერდა სიტყვებ ი: „ჯექსონები „ნიკოლსონი “, “, „ლენონები “.... ესეც ვარ ზუსტი მონაცე აუ დ ია , მები არ არსე ბობს, სამაგი გვერდები ვე ეროდ ვებღარ იტევს ახ ალ ამბებს სხ ცნობილ აუქც ვადასხვა იონზე მილიო ნობით დოლ გაყიდული სა არად კულტო ნივთ ების შესახებ. სულაც არ არ გასაკვირი ის, მოდა, უფ რო სწორედ, ნაწილი ხომ მისი დიდი სწორედ ცნო ბი ლი ადამიანე გარდერობები ბის ს გავლით ყა ლიბდება უფ მიზეზად მიმბ რ ო დიდ აძველობისა თვის - ესეც თ „ტრენდი“. ქვენი

ოდრი ჰეფბერნის მუნდშტუკი [საუზმე ტიფანისთან] Audrey Hepburn’s cigarette-holder

FEBRUARY

201 2

TRENDSETTER

მადო ნ ა ს ჯვრი ს ფორმის [ Like a v ს აყ უ რე irgin] Ma dona’s Cross sha ped earrin g

ჯ უ დ ი გა რ

ლა

[The wizard ნდის ფე ხს ა ცმე ლ ები of Oz] Judi Garla nd’s slipp ers

201 2

FEBRUARY

TRENDSETTER

ებას, ე ჭ დ ილ ბ ა თ შ ელ წარუშლ ლაჟის სახით. ი, დენიმე ო მ ა -კ რ ო ტ აკუთარ თ ობ შე ს ფ ო ე ლა ს ს ი ვ ყ უდი გთავაზ ლ ჯ -კ ს ს პ ი გვაქვ რ არ მე პ ო ა ა ი ბ ნ ღ ე ე ა დ ლ ო მ უ რა დებ e Wizard აჭ ი რ თან [Th დამოკი არები ს ბ ი ტ ე ნ რ ე ლ უ ე მ ი მ გ ო კ საც ალ ea თან Lik ელ ფე ხ დ ნო სტ ი აყურეს ი მა წ ით მსუბუქა ს ც ყ ოფელ ს მ უ ი ი ნ მ ც ა რ ს ნდი ს ფო ე ბი ს გ ი ჯ ი ი რ მ ვ ლ ი ჯ უ ს გა რ ლა ი ს რ ავ მადო ნ ა დ მოპა ა, უკვდ Of OZ] ან ... ჰო, მართლ ობა ან უცნაურა და ნ ო ა ბ ლ Virgin-იდ ირად ვარცხნი ართლობა იქნე ულვაში მ ა ლუ რ ი ხშ ა ი ს ი ნ უ ე ლ . გ ი ე ს წ მ ნა ლ ფი ტული დება ხო ბატონი ადოლ არიზ მა ხ ქ ც მ ი ო რ ზ ე გ წვ ლი ის ე პრესლ სმღვრე სისხლი ოდა ან ელვის ყე ბ გვეყო. დ აგ ვ ი წ ულებელ გ უ ი რ ქ ო ჩო

ო პლ ჯე ნი ს ჯ

ის 65 წლ ლე ტ ი

ინის 19

t cabriole Porsche 5 6 9 1 lin’s Janis Jop

პორშე

ა ოს კ ა ბ ნ მო ნრ მერლი n Year Itch] ve [The Se ’s Dress M o nr o e n y Maril

იო ს კა ბ რ

hoto colrm of a p fo e th in Everyone ns impressio eed for comment. le b a tt e ard of Oz on forg in the Wiz or innober of un ments. There is n s m e u o n h a s u d s e o re hairstyle We give y e famous accoutr Garland’s shiny ings like s y ividuals. th e d , d th Ju in in n r g s o ir fo u V e o ia a m lag lg e fa ta f ik s o L o de age s from own n ples inclu of the im m a rt x earring has their x a ifi e p c s e u ru c m na’s beco t obvio or Madon d facial hair can some of the mos . le t a ty s ty th s t ly rge hair le vative rong to fo or Elvis Presley’s w e b ld u It wo stache ler’s mou Adolf Hit ჩ ა რლი

ჩ ა პლი ნ

რ ცილინდ

ის

ლჯოხ ი და ხე

ი

haplin’s Charlie C g-stick nd walkin a t a -h p to

ა დ ო ლფ ჰ

უ ლვა შ ი

იტლერის

Adolph Hitle r’s mustache

FEBRUARY

201 2

PRETTY WOMAN

INTUITIVE EXTRAVERT

ESTEE LAUDER 62

201 2

FEBRUARY

PRETTY WOMAN

t’s inexcusable of me not to know what an interesting lady Estée Lauderwas when I use the “Lauder” perfume, “Lauder” mascara, “Lauder” moisturizing cream… Naturally, whenever there is an issue of material success, there’s always a goal and the need of selfless work in order to achieve it.In this regard,Estée Lauder’s story is not much different from stories of other successful women. Josephine Esther Menzer was born in Corona, Queens, in the family of Hungarian and Slovak Jewish emigrants. As she later mentioned in her interviews, young Estée Lauderwas ashamed of her origins. She wasn’t much attracted to the idea of working in a small shop with her father; she wanted to be a real American, just like her school friends. She dreamed about being an actress, surrounded with flowers, expensive perfume and courteous fans. Surely, history could have taken a different course and Esther Menzer could have become a great actress, but everything is just not that simple. The main turning point in the life of a stubborn and motivated girl was brought about by her uncle, John Schotz, a chemist. He was the one to invent the secret formulae, according to which the original Estée Lauder-

creams were made. Lauder herself recalled her uncle saying: “A magician, an idol – he managed to fully capture my imagination”. Using the experience from working at her father’s shop and her flawless looks, the girl found is easy to advertise the product. On January 15, 1930 she married a Joseph Lauter, who later changed his surname to Lauder. The couple had their first child in 1933. Meanwhile Esty kept selling creams by all means available. This is how the first company „Lauter Chemists” was founded. For Estée Lauderhowever, career was always more important than personal life, so in 1939 she divorced her husband and moved to Miami. The first shop New York opened in 1944. Estée LauderInc. was founded in 1946. One of the first of the many exact and approved moves from a marketing point of view was the collaboration with the country’s most famous department stores: Saks, Blooming Dales, Macy’s… This was in itself, a guarantee for prestige. Besides, Estee Lauder invented the most widespread up until now – the “gift tradition”… It seems this woman strongly believed that whatever you give away, you will receive the

double – not so unreasonably as it turned out. If in the 50’s, Estée Lauderwas the only one to gift lipstick for every purchase, nowadays - everyone does that. In short, Esther Menzer became the queen of cosmetics in the USA. A completely unknown girl sold a relatively large amount of cream of an unknown origin and composition to residents of downtown Manhattan only because she had mastered the art of sales. She would stand in the street and stop the passers-by… She sold wherever she could: undergrounds, beauty salons, homes of rich women where she delicately mentioned beauty products while playing cards. She explained the reasons for the effectiveness of the “super rich cream” to everyone without an exception. She could preach about the power of beauty to anyone who would listen. Besides, Estée Lauderalways set her own rules and cynically denied whoever thought of her as just another lucky woman. She became a classic example of how individuals can create their own success as long as they follow their instincts and are not afraid to take risks. Estée Lauder had a strictly developed idea that every woman should always have the chance to

FEBRUARY

201 2

PRETTY WOMAN

ინტუიტიური ექსტრავერტი

ესტი ლაუდერი უპატიებელია, არ ვიცოდე, როგორი საინტერესო ქალბატონი იყო ესტი ლაუდერი, როცა ვისხამ "ლაუდერს", თვალებს "ლაუდერით" ვიღებავ, ვხმარობ "ლაუდერის" დამატენიანებელ საცხს... ბუნებრივია, სადაც საუბარი მატერიალურ წარმატებაზეა, ყოველთვის ფიგურირებს მიზანი და მიზნისათვის თავდაუზოგავი შრომის აუცილებლობა. ამ მხრივ ესტი ლაუდერის ისტორიაც დიდად არ განსხვავდება სხვა წარმატებული ქალების ისტორიებისგან. მაშ ასე, ჯოზეფინა ესთერ მენცერი უნგრელი და სლოვაკი ებრაელი ემიგრანტების ოჯახში დაიბადა კორონაში - კვინსი. როგორც მოგვიანებით რამდენჯერმე ითქვა ინტერვიუებში, ახალგაზრდა ესტი ლაუდერს სირცხვილის მიზეზად ექცა

201 2

FEBRUARY

წარმომავლობა, არც მამასთან ერთად პატარა მაღაზიაში მუშაობა იზიდავდა დიდად, უნდოდა ნამდვილი ამერიკელი ყოფილიყო, ისევე, როგორც მისი სკოლის მეგობრები. ოცნებობდა, გამხდარიყო მსახიობი, ყვავილებით, ძვირფასი სუნამოებით და გალანტური თაყვანისმცემლებით გარშემორტყმული. რა თქმა უნდა, შეიძლებოდა ისტორია სულ სხვანაირად შემობრუნებულიყო და ესთერ მენცერი დიდი მსახიობიც გამხდარიყო, მაგრამ ყველაფერი ასე მარტივად არ არის. მთავარი გარდატეხა ჯიუტი და მოტივირებული გოგონას ცხოვრებაში ბიძამ, ჯონ სკოცმა მოახდინა, რომელიც ქიმიკოსი გახლდათ. სწორედ მან გამოიგონა საიდუმლო ფორმულა, რომლითაც თავდაპირველად ამზადებდნენ ესტი ლაუდერის საცხებს. თვითონ ლაუდერი ბიძას ასე იხსენებდა: „ჯადოქარი, იდეალი - მან შეძლო და ჩემი წარმოსახვა სრულად მოიცვა“. მამისეულ მაღაზიაში მუშაობის დროს დაგროვილი გამოცდილების და საკუთარი უნაკლო გარეგნობის საშუალებით გოგონა ადვილად ახერხებდა პროდუქციის რეკლამირებას.

1930 წლის 15 იანვარს ცოლად გაჰყვა ვინმე ჯო ლაუტერს, რომელმაც მოგვიანებით გვარი ლაუდერად გადაიკეთა. პირველი ბავშვი წყვილს 1933 წელს შეეძინა. პარალელურად, ესტი არ სწყდებოდა საქმეს და ყველანაირი გზით თუ მოხერხებით ყიდდა საცხებს. ასე ჩამოყალიბდა პირველი კომპანია „Lauter Chemists”. თუმცა ესტი ლაუდერისთვის კარიერა ყოველთვის უფრო მნიშვნელოვანი იყო, ვიდრე

პირადი ცხოვრება, ამიტომ 1939 წელს ქმარს გაეყარა და მაიამიში გადავიდა საცხოვრებლად.

1944 წელს გაიხსნა პირველი მაღაზია New York. 1946 წელს Estee Lauder, Inc შეიქმნა. ლაუდერის ყველაზე სწორი და მარკეტინგულად გამართლებული სვლებიდან ერთ-ერთი პირველი ქვეყნის ყველაზე ცნობილ უნივერმაღებთან თანამშრომლობა იყო: Saks, Blooming Dales, Macy’s… ეს ხომ თავისთავად პრესტიჟის გარანტია. გარდა ამისა, ესტი ლაუდერმა დღემდე ყველაზე ფართოდ გავრცელებული "სასაჩუქრე ტრადიცია" გამოიგონა... ამ ქალს, როგორც ჩანს, მტკიცედ სწამდა, რომ რასაც გასცემ, ორმაგად დაგიბრუნდება - არც თუ ისე უსაფუძვლოდ. თუ ორმოცდაათიან წლებში ყოველ შეძენილ ნივთს საჩუქრად ტუჩის საცხს მხოლოდ ესტი ლაუდერი ამატებდა, დღეს ყველა ამ ხერხს მიმართავს. მოკლედ, ესთერ მენცერი ამერიკის შეერთებული შტატების მასშტაბით კოსმეტიკის დედოფლად იქცა. სრულიად უცნობმა გოგონამ სრულიად უცნობი წარმოშობის და შემადგენლობის საცხის საკმაოდ დიდი რაოდენობა მიჰყიდა ქვემო მანჰეტენელებს მხოლოდ იმიტომ, რომ გაყიდვის ხელოვნება შეისწავლა კარგად. იდგა ხოლმე ქუჩაში და ყოველ გამვლელს აჩერებდა... ყველგან ყიდდა, სადაც შეეძლო: მეტროებში, სილამაზის სალონებში, დადიოდა მდიდარ ქალებთან სახლებში და ბანქოს თამაშის პარალელურად, პიკანტურად ჩამოაგდებდა ხოლმე სახის მოვლის საშუალებების თემას. უკლებლივ ყველას დეტალურად უხსნიდა „სუპერმდიდარი საცხის“ ეფექტურობის მიზეზებს. შეეძლო

PRETTY WOMAN

look good. She never betrayed “her creams”, even after marrying and giving birth to two kids. She continued to arrange free demonstrations in salons, hotels and other public places. The real peak point for Estée Lauder’s career was probably in the nineties. Estée Lauder was the only woman in the list of “The most influential business geniuses of the 20th century” published by the Times in 1998. It is not a surprise - she said herself - the only thing important to me, was the dream. Already in the seventies, “Estée Lauder” sold in over 70 countries of the world. In the same period, Estée appointed her son, Leonard as the president of the company, while she remained the owner. In the nineties, Estée Lauder was the third among the largest companies in the USA. There were only two pioneer companies ahead: Avon and Revlon. According to the Fortune magazine, the company’s budget as of now is

ნებისმიერისთვის ექადაგა სილამაზის ძალაუფლების შესახებ, ნებისმიერისთვის, ვინც თანახმა იყო მოესმინა. ამასთან, ესტი ლაუდერი ყოველთვის საკუთარ კანონებს აწესებდა და ცინიზმით უარყოფდა ყველას, ვისაც უბრალოდ იღბლიან ქალად მიაჩნდა. მისი გზა კლასიკურ მაგალითად იქცა იმისა, რომ ადამიანები თავად ქმნიან საკუთარ წარმატებას, მთავარია, მიჰყვე ინსტინქტებს და არ შეგეშინდეს გარისკვის. ესტი ლაუდერს საკუთარი, მკაცრად ჩამოყალიბებული იდეაფიქსი ჰქონდა, ყოველთვის, ყველა ქალს უნდა ეძლეოდეს საშუალება, კარგად გამოიყურებოდეს. გათხოვების და ორი შვილის გაჩენის შემდეგაც არ ღალატობდა „საკუთარ საცხებს“. აწყობდა უფასო დემონსტრაციებს

სალონებში, სასტუმროებში... ნამდვილი მწვერვალი ესტი ლაუდერისთვის ალბათ უფრო ოთხმოცდაათიანი წლები იყო.

1998 წელს ჟურნალ Time-ის მიერ გამოქვეყნებულ სიაში – „მეოცე საუკუნის 20 ყველაზე გავლენიანი ბიზნეს-გენიოსი“ ესტი ლაუდერი ერთადერთი ქალი იყო. გასაკვირი არც არის, თვითონ ამბობდა, ჩემთვის მნიშვნელობა მხოლოდ ოცნებას ჰქონდაო. ჯერ კიდევ სამოცდაათიან წლებში „ესტი ლაუდერი“ მსოფლიოს 70-ზე მეტ ქვეყანაში იყიდებოდა, ამავე პერიოდში მან პრეზიდენტის თანამდებობაზე საკუთარი შვილი, ლეონარდი დანიშნა, თვითონ კი მფლობელად დარჩა. 90-იან წლებში "ესტი ლაუდერი" მესამე ადგილს იკავებდა ამერიკის ყველაზე დიდი კომპანიების სიაში. ორად-ორი პიონერი კომპანია Avon და Revlon

FEBRUARY

201 2

PRETTY WOMAN

approximately five billion dollars. Not bad, is it?! It’s all because of one intuitive extravert. One cannot call Estée Lauder a classic example of a successful woman – there are not many women that are dreamy and open-minded at the same time. She evaluated the opportunities clearly and objectively, that is why she left the production process to her husband and switched to marketing and sales herself. The reasonably spent energy and the correctly used policies, along with spontaneity were the reasons for colossal success. In case of Estée Lauder, there are no exact formulas: “I act fast and intuitively, I don’t think of failure and never do the self-analysis”. If however, you still need more specific and clear instructions –

უსწრებდა "ლაუდერს". ჟურნალი Fortune-ის მიერ გავრცელებული ინფორმაციით დღეს კომპანიის ბიუჯეტი დაახლოებით ხუთ მილიარდ დოლარს შეადგენს, ცუდი არ არის, არა ?! ყველაფერი კი ერთი ინტუიტიური ესქტრავერტის ბრალია. ესტი ლაუდერზე ვერ იტყვი, რომ წარმატებული ქალის კლასიკური მაგალითია - მეოცნებე და სწორად მოაზროვნე ქალები ერთდროულად არც ისე ბევრია. საღად და ობიექტურად აწონ-დაწონა შესაძლებლობები, ამიტომაც დაუთმო შიდასამზარეულო მეუღლეს, თვითონ მარკეტინგსა და გაყიდვებზე გადაერთო. მიზნობრივად დახარჯული ძალები და სწორი ენერგეტიკული პოლიტიკა, სპონტანურობასთან ერთად, იყო კოლოსალური წარმატების მიზეზი. ესტი ლაუდერის შემთხვევაში ზუსტი ფორმულები არ არსებობს: „მე ინტუიტიურად, სწრაფად ვმოქმედებ, არ ვფიქრობ შესაძლო წარუმატებლობაზე და არასოდეს ვკავდები თვითანალიზით“. თუ უფრო ზუსტი და მკაფიო მითითებები გჭირდებათ...

წესები წარმატებული ბიზნესის აწყობის მსურველთათვის

Rules for those wishing to build a successful business – from Estee Lauder:

Choosing the right place is the most important Don’t write angry letters Keep the image Keep track of the competitors Divide and conquer Learn to say “no” Trust your inner voice The law is strict, but it’s the law Admit your mistakes Write everything down Hire the best specialists Train the sales people well

ესტი ლაუდერისაგან:

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

მთავარია სწორად აირჩიო ადგილი ნუ დაწერთ მრისხანე წერილებს შეინარჩუნეთ იმიჯი თვალყური ადევნეთ კონკურენტებს დაყავი და იბატონე ისწავლეთ „არას“ თქმა ენდეთ საკუთარ შინაგან ხმას კანონი მკაცრია, მაგრამ კანონია აღიარეთ საკუთარი შეცდომები ჩაიწერეთ ყველაფერი აიყვანეთ საუკეთესო სპეციალისტები კარგად მოამზადეთ გამყიდველები

I have never worked a day in my life without selling. If I believe in something, I sell it, and I sell it hard." "When you stop talking, you've lost a customer. When you turn your back, you've lost her." Natuka Natsvlishvili/ნატუკა ნაცვლიშვილი

201 2

FEBRUARY

DIGEST

I’m a woman phenomenally – PHENOMENAL WOMAN – That’s

hen the "modern world demands a super woman"… When you have to make 17 phone calls, four presentations, send e-mails, be tactful, attend three meetings, pick up the kids from school, attend a literature event in their school, park your car well, raise an issue at a session, cook a delicious meal, make sure your husband enjoys your full attention, make sure your hair-do is fine, go to gym, come back home in good spirits, choose smart clothes, listen to friends, be independent, install Windows on your computer, have good intuition and a beautiful bottom, possess intellect and walk on high heels, have a healthy mental and sexual life… All this is very hard to do with your polished nails. Well, who will feel like watching Bergman's films or reading Joyce's Ulysses after a day like this? We absolutely understand. Therefore, it is easier to turn to sources of self-development in such times. Cinema, theatre and literature, alongside means of communication, keep abreast of our demands. The modern world provides us with an artistic product which entertains us and also gives us a light reminder of questions of existence. In the 1950s America, society demanded absolute perfection from women the same as now. And then Maya Angelou, a black woman in Harlem said “I am a woman phenomenally – phenomenally woman – That’s me” in the face of the superwomen with wavy hair and narrow corsets depicted on sexist vacuum cleaner ads. Angelou, an American writer, activist and poet was the embodiment of an independent, strong feminist. She countered the demands of the time, the way Jane Austen, Indira Gandhi, Frida Kahlo and Eleanor Roosevelt before her. And if the superwoman literature is now small, glossy pink books, which are slightly better than cheap novels (how to drive men mad in bed, how to slim arms, 800 secrets of shopping, etc), this digest will offer you several books. So, here are phenomenal women about phenomenal women:

201 2

FEBRUARY

რ

როდესაც „თანამედროვე სამყარო სუპერ-ქალს ითხოვს“… როდესაც უნდა გააკეთო 17 სატელეფონო ზარი, ოთხი პრეზენტაცია, გააგზავნო წერილები, იყო კორექტული, წახვიდე სამ შეხვედრაზე, გამოიყვანო შვილები სკოლიდან, დაესწრო მათ სკოლაში ლიტერატურულ საღამოს, დააყენო მანქანა კარგად, დააყენო საკითხი კრებაზე, გააკეთო სადილი, გააკეთო სადილი გემრიელად, საერთოდ, გააკეთო ისე, რომ მეუღლეს არ მოაკლო ყურადღება, ისე, რომ კარგი ვარცხნილობაც გქონდეს, წახვიდე სპორტდარბაზში, მიხვიდე სახლში კარგ ხასიათზე, შეარჩიო ტანსაცმელი გემოვნებით, მოუსმინო მეგობრებს, იყო დამოუკიდებელი, გადააყენო „ვინდოუზი“, გქონდეს ინტუიცია და ლამაზი უკანალი, გქონდეს ინტელექტი და მაღალი ქუსლები, გქონდეს ჯანმრთელი ფსიქოლოგია და სექსუალური ცხოვრება... ეს ყველაფერი კი მოვლილი ფრჩხილებით, რთულია. ძალიან რთულია. აბა ვის ექნება ასეთი დღის შემდეგ ბერგმანის ფილმებისა და ჯოისის ულისეს თავი? აბსოლუტურად გასაგებია. ამიტომაც, მარტივი ამ დროს თვითგანვითარების წყაროები ხდება. კინო, თეატრი, ლიტერატურა, კომუნიკაციის საშუალებებთან ერთად ავტომატურად ფეხს უწყობს ჩვენს მოთხოვნილებებს. თანამედროვე სამყარო გვაწვდის შემოქმედებით პროდუქტს, რომელიც არ დაგვღლის, გაგვართობს, მაგრამ მაინც მსუბუქად შეგვახსენებს ყოფნა არ ყოფნის საკითხებს.

50 -იანი წლების ამერიკაში, ცოტა ნაკლები პასუხისმგებლობით (განათლებისა და სამსახურის გარეშე), მაგრამ იმავე გზით, საზოგადოება ქალებისაგან სრულ უნაკლოებას მოითხოვდა. ერთხელ კი ტალღოვანი თმებისა და ვიწრო კორსეტის, მტვერსასრუტების სექსისტური სარეკლამო აბრების ფონზე, „სუპერქალს“ ერთმა შავკანიანმა ქალბატონმა ჰარლემში სულ სხვა ექსპრესია დაუპირისპირა: „I’m a woman phenomenally – phenomenal woman – That’s me” ეს იყო მაია ანჯელოუ. ამერიკელი ნოველისტი, აქტივისტი და პოეტი, რომლის სახელიც განუყოფელია დამოუკიდებელი, ძლიერი, მაგრამ ფემინური ქალის იერსახესთან. მსგავსი ტიპაჟის მთავარი ნიშანი გარემოებების მოთხოვნილებებთან დაპირისპირებაა, როგორც ამას ჯეინ ოსტინი, ინდირა განდი, ფრიდა კალო, ელეონორა რუზველტი და სხვანი აკეთებდნენ. და თუ "სუპერქალის" ლიტერატურა დღეს უნებურად გახდა პატარა, პრიალა ვარდისფერი წიგნები, ოდნავ უკეთესი ბულვარულ რომანებზე (როგორ დავავიწყოთ თავი საწოლში, როგორ შემოვევლოთ თავზე, როგორ გავიხდუნოთ მკლავები, შოპინგის 800 საიდუმლო და ა.შ.), დაიჯესტი საპასუხოდ რამდენიმე წიგნს შემოგთავაზებთ. მაშ ასე: ფენომენალური ქალები, ფენომენალურად ქალების შესახებ:

DIGEST

Mrs. Dalloway Virginia Woolf’s Mrs Dalloway is one of the prime examples of modernist fiction. This masterpiece explores secret thoughts and indiscernible details beyond the everyday life of a high class woman. It is about a day in life of Mrs Dalloway who is preparing to host a party. This is a book where a stream of consciousness and internal monologue incorporates the dreams, hopes and fears of over 20 people who mix with each other on a June day in 1923. They demonstrate a complex human nature and the loneliness that reigns in society. The 2002 Oscar-winning film Hours is a screen rendition of this book by Woolf. However, well before the Oscar, Woolf made a real breakthrough in literature. Woolf with her slender, refined figure, her large, slightly scary eyes and aristocratic manners was a prominent figure in London high society at the time. She started writing as a journalist. Her life can be viewed as an example of female independence and indiVirginia Woolf vidualism. At the beginning of the 20th century it was difficult to imagine a woman who would be capable of bringing her bold theories to life. Woolf’s critical essays were always backed up by her biography. “A woman must have money and a room of her own if she is to write fiction”, she used to say. Her experimental narrative ensured that the novel became well known for its innovation and the unconventional issues she raised prompted dialogue in society.

მ

ოდერნისტული მხატვრული ლიტერატურის ერთ-ერთი ათვლის წერტილი. ეს შედევრი ფარული აზრებისა და შეუმჩნეველი დეტალების კვლევაა, მაღალი სოციალური სტატუსის მქონე ქალის ყოველდღიურობის მიღმა. ერთი დღე მისის დალოვეისთან ერთად რომელიც ემზადება წვეულების მასპინძლობისათვის. ეს არის ნაწარმოები, სადაც ცნობიერების ნაკადისა და შინაგანი მონოლოგების ქსელში ეხვევა ოცნებები, იმედები და შიშები იმ ოცზე მეტი ადამიანისა, რომლებიც 1923 წლის ივნისის ერთ-ერთ დღეს ტრიალებენ ერთმანეთის გარშემო და გვაჩვენებენ ადამიანების კომპლექსურ ბუნებას, ურთიერთმარტოობას საზოგადოებაში. სწორედ ამ ნაწარმოების ეკრანიზაციაა 2002 წლის ოსკაროსანი ფილმი „საათები.“ თუმცა ოსკარამდე დიდი ხნით ადრე, 1925 წელს ამ წიგნის გამოცემით ლიტერატურულმა ფიგურამ, ესეისტმა, მწერალმა და კრიტიკოსმა, ვირჯინია ვულფმა ნამდვილი რევოლუცია მოაწყო ლიტერატურულ სამყაროში. ვულფი თხელი, დახვეწილი კიდურებით, დიდი, ოდნავ შემაშინებელი თვალებითა და არისტოკრატული მანერებით საკმაოდ ცნობილი იყო იმდროინდელი ლონდონის მაღალ წრეებში. წერა მან ჟურნალისტის ამპლუაში დაიწყო. მისი ცხოვრება ქალის დამოუკიდებლობისა და ინდივიდუალიზმის ერთ-ერთ მაგალითად შეიძლება მოვიაზროთ. მეოცე საუკუნის პირველ ნახევარში რთული წარმოსადგენი იყო ქალი, რომელიც თავის თამამ თეორიებს ცხოვრებაში რეალიზებას მოუხერხებდა, ვულფის კრიტიკულ წერილებს კი ყოველთვის ამაგრებდა მისი ბიოგრაფია". ქალს თავისი ფული და საკუთარი ოთახი ესაჭიროება, თუ ის წერას აპირებს“ ამბობდა ის. ექსპერიმენტულმა ნარატივმა ამ ნაწარმოებს ნოვატორული ნაშრომის სახელი მიანიჭა, ხოლო არაკონვენციურმა თემებმა საზოგადოებას დიალოგი შთააგონა.

The Bell Jar

Sylvia Plath

ylvia Plath is probably the most outstanding and tragic female figures in American poetry. She was a blond woman whose gentle appearance seemed incompatible with her strong, soul-shattering, heavy poetry. The author was unique both her language and aesthetics and was the first author to be awarded Pulitzer prize posthumously. Her biography and intellectual legacy continues to be an issue of discussion. The book, which is based on tragic reminiscences, is a compelling, poignant biographical narrative about a young woman who is growing up in a time when electric shock therapy was used to groom problematic women for normal society. The narrator is a young writer who moves to live and work in New York, a place that promises many wonderful adventures. However, her mental condition is slowly deteriorating and together with her artistic potential, her acute loneliness is gradually increasing. One can draw a

FEBRUARY

2012

DIGEST

lot of parallels with Plath’s life filled with mysticism and the book. The Bell Jar is a certain confessional protest of a woman fighting against circumstances and living in acute loneliness. Plath herself tended to choose difficult paths but always remained loyal to herself. In doing so she never justified the hopes of her friends, family and society. Her husband, fellow poet Ted Hughes, had a special place in her life. The 2003 film Sylvia portrayed the drama of their relationship. The book was translated into Georgian by Lela Samniashvili.

ს

ილვია პლათი ალბათ ამერიკული პოეზიის ყველაზე გამორჩეული და ტრაგიკული ქალური ფიგურაა. ქერა ქალბატონი, რომლის ნაზი გარეგნობა ვერაფრით შეესაბამება მის ძლიერ, სულისშემძვრელ და მძიმე პოეზიას. უნიკალური ენისა და მხატვრული ესთეტიკის მქონე, პირველი ავტორია, რომელიც პულიტცერით სიკვდილის შემდგომ დაჯილდოვდა. მისი ბიოგრაფია და ინტელექტუალური მემკვიდრეობა დღესაც საკამათო თემაა და კითხვის ნიშნებს ტოვებს. ტრაგიკულ მოგონებებზე აგებული ეს ნაწარმოები დაძაბული, შთამბეჭდავი ბიოგრაფიული მონათხრობია ახალგაზრდა ქალზე, რომელიც იზრდებოდა ხანაში, სადაც პრობლემურ ქალებს ელექტროშოკის თერაპიით ამზადებდნენ ნორმალური საზოგადოებისათვის. ნარატორი ახალგაზრდა მწერალი ქალია, რომელსაც ნიუიორკში გადასვლა და კარიერული წინსვლა უამრავ პერსპექტივასა და ამაღელვებელ თავგადასავალს ჰპირდება. მაგრამ მისი მენტალური მდგომარეობა ნელ-ნელა უარესდება და შემოქმედებით პოტენციალთან ერთად, მისი მწვავე მარტოობა ნელ-ნელა უფრო იმატებს. პლათის მისტიკით აღსავსე ცხოვრებასა და ამ ნაწარმოებს შორის მრავალი პარალელი ივლება. „ზარხუფი“ – The Bell Jar გარემოებებთან მებრძოლი, უკიდურეს მარტოობაში ჩაძირული ქალის ერთგვარი აღმსარებლური პროტესტია. თავად პლათი მთელი ცხოვრება რთულ, თუმცა საკუთარი თავის ერთგულ გზას ირჩევდა, ხოლო მისი მეგობრების, ოჯახისა და სოციალური წრის იმედები არასოდეს მართლდებოდა. განსაკუთრებული ადგილი მის ცხოვრებაში ასევე ცნობილ პოეტ ტედ ჰიუზს უჭირავს, რომელიც მისი მეუღლე იყო. მათი ურთიერთობის დრამატულობა დეტალურადაა აღწერილი 2003 წელს გადაღებულ ფილმში „სილვია". ნაწარმოები ქართულ ენაზე ლელა სამნიაშვილმა თარგმნა

Die Liebhaberinnen

lfriede Jelinek, author of Die Liebhaberinnen (Women as Lovers), is a shocking figure. The Austrian playwright and writer received the Nobel Prize in 2004. Political positions and women’s rights dominate the writings of this outspokenly feminist writer. Through her unique provocative writings she quickly rose to fame. Her character and books are inseparable, creating a qualitatively new, effective public figure. Some literary critics regard Jelinek’s books as genius, others describe them as disgraceful and perverse. Despite controversy surrounding her books, she is popular among readers. One can either adore her books or hate them – there is no middle ground. Her main subjects are female sexuality, gender struggle and violence. Women as Lovers features a history of two women. Paula and Brigitte live in a boring village in the Alps and work at a lingerie factory. Both of them sew bras and dream about sweeping love. However, according to their age, love means different things for them. Paula is young and dreams about abandonment and great shattering love. Brigitte, on the other hand, aims to start

201 2

FEBRUARY

Elfriede Jelinek

DIGEST

ა

ნუ ”საყვარლები”. ელფრიდე იელინეკი შოკისმომგვრელი ფიგურაა. ავსტრიელი დრამატურგი და მწერალი ნობელის პრემიის ლაურეატი გახდა 2004 წელს. მკვეთრად გამოხატული ფემინისტის შემოქმედებაში პოლიტიკური პოზიციებისა და ქალთა უფლებების თემას ყოველთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა ენიჭება. მწერალმა უნიკალური სტილის ეპატაჟური ნაწარმოებებით სწრაფად მოიპოვა წარმატება. ეს ის შემთხვევაა, როდესაც მწერლის ტიპაჟი და ნაშრომი განუყოფელია ერთმანეთისაგან, ისინი ერთად ქმნიან სრულიად ახალ, ეფექტურ საზოგადოებრივ ფიგურას. იელინეკის ნაწარმოებებს ლიტ.კრიტიკოსების ნაწილი გენიალურს უწოდებს, მეორე კი შემარცხვენელსა და პერვესიულს. მიუხედავად აზრთა სხვადასხვაობისა, ხალხი მას კითხულობს. იელინეკის შემოქმედება შეიძლება სიგიჟემდე გიყვარდეს ან გძულდეს შუალედი კი არ არსებობს. მისი მთავარი თემებია ქალური სექსუალობა, სქესთა ბრძოლა და ძალადობა. ”საყვარლები” ორი ქალის ისტორიაა. პაულა და ბრიგიტა ალპების ერთ-ერთ მოსაწყენ სოფელში ცხოვრობენ და ქალის თეთრეულის დამამზადებელ ფაბრიკაში მუშაობენ. ორივე აზღუდებს კერავს და ოცნებობენ დიდ სიყვარულზე. თუმცა ასაკის მიხედვით მათთვის სიყვარული სხვადასხვა რამეს ნიშნავს. პაულა ახალგაზრდაა, თავდავიწყებასა და დიდ დამანგრეველ სიყვარულზე ოცნობებს, ბრიგიტას მიზანი კი სტაბილური ოჯახის შექმნაა სოფლის ერთ-ერთ მდიდარ მკვირდთან, ჰაინცთან. ბრიგიტა ჰაინცს მოთმინებითა და ცივი გონებით უვლის გარშემო, უამრავ დამცირებას იტანს და მრავალ რისკზე მიდის უკეთესი ცხოვრებისათვის. მაშინ, როდესაც პაულას ტყისმჭრელი კაცი უყვარდება და დამოუკიდებლობისაკენ სწრაფვა ნელ-ნელა ავიწყდება. იელინეკი გვიყვება სამყაროზე, სადაც მასკულინური ძალაა გაბატონებული და ქალები გარემოებების მსხვერპლნი ხდებიან. ისინი წვალობენ და ჯანსაღი გრძნობების ძიების ნაცვლად, მშვიდად ურიგდებიან ყოველდღიურ სისასტიკეს. მათ არ აქვთ საკუთარი ღირებულებები, მეტიც, უბრალოდ ავიწყდებათ მათი განვითარება ამ გაჭირვებითა და აგრესიით აღსავსე სივრცეში. იელინეკი პრობლემაზე ირონიით ჰყვება, ნატურალისტურ დეტალებსა და ტრაგიკულ ფაქტებს კი აუღელვებელი ფორმალობით გვაწვდის. ”საყვარლები”, ეს არის სექსუალური პოლიტიკისა და თანამედროვე ცხოვრების უხეში, მოკლე და დაუფარავი შეფასება. Elene Pasuri/ელენე ფასური

201 2

FEBRUARY

I’m a woman phenomenally – PHENOMENAL WOMAN – That’s me

a stable family together with a rich fellow villager, Heinz. Brigitte awaits Heinz with great patience, attending him with cold mind, tolerating much humiliation and takes many risks to create a better future. At the same time, Paula falls in love with a woodcutter and gradually forgets about her independence. Jelinek speaks about a world dominated by masculine power, where women are victims of circumstance. They work and toil and instead of seeking healthy feelings they calmly resign themselves to everyday cruelty. They do not have value of their own. Moreover, they forget about them in the hardship and aggression they live in. Jelinek writes about these problems with irony. She speaks about naturalistic details and tragic facts with moving formality. Women as Lovers is a harsh, brief and undisguised assessment of sexual politics and modern life.

OUt dooR ge ipoveT Tqveni adgili auTdor.ji-s sareklamo sivrceSi

ტელ: +995 32 291 61 21 INFO@OUTDOOR.GE WWW.OUTDOOR.GE

OT H E R

The

Good Will Club

Choose who you want us to help

კეთილი ნების კლუბი აირჩიე, ვის გინდა დავემხაროთ

201 2

FEBRUARY

OT H E R

“გუდვილის” მომხმარებლის სურვილით კომპანია მზრუნველობამოკლებულ ბავშვებს დაეხმარება

უ

კვე მეორე თვეა, კომპანია „გუდვილმა“ „კეთილი ნების კლუბი“ შექმნა, სადაც მომხმარებლები გაერთიანდნენ, რათა ერთად მიიღონ გადაწყვეტილება, ვის გაუწიოს „გუდვილმა“ სოციალური თუ საქველმოქმედო დახმარება და მხარდაჭერა. ჰიპერმარკეტ „გუდვილში“ უკვე განთავსდა „კეთილი ნების“ სტენდი. ყოველთვიურად შემოსული დახმარების ან მხარდაჭერის თხოვნის წერილებიდან სამი მიმართულება სტენდზე ქვეყნდება. ყოველი მომხმარებელი, რომელიც ახორციელებს შესყიდვას, იღებს „გუდვილის“ მონეტას, რომელსაც სურვილისამებრ სტენდზე განთავსებული სამი მიმართულებიდან ერთ-ერთში აგდებს. თვის ბოლოს მიმართულებას, რომელიც ყველაზე მეტ მონეტას აგროვებს, „გუდვილი“ ეხმარება. სტენდზე გამოკრული მიმართულებები ყოველთვიურად განახლდება. „კეთილი ნების" სტენდზე არსებობს კიდევ ერთი მიმართულება - „შესაწირი“, მომხმარებელი ამავე სტენდზე მოთავსებულ „ყულაბაში“ თანხას აგდებს მონეტის ნაცვლად. ყველაზე სასიხარულო ის ფაქტია, რომ უკვე ამ შემთხვევაში, მონეტაზე მეტი თანხა შეგროვდა. ორ თვეში გამოიკვეთა მომხმარებელთა სურვილი, მათმა უმრავლესობამ მზრუნველობა მოკლებულ ბავშვებს მიანიჭეს მონეტა, შესაბამისად მათ დავეხმარებით. მნიშვნელოვანია ის ფაქტიც, რომ „გუდვილი“ გახსნის დღიდან აქტიურად გულშემატკივრობს და ეხმარება სოციალურად დაუცველ ადამიანებს, გვწერენ, როგორც საქველმოქმედო პროექტებზე, ისე უნარ შეზღუდულ, მზრუნველობა მოკლებულ ბავშვთა სახლებიდან, მიუსაფარ მოხუცთა თავშესაფრებიდან, უსინათლოთა და დევნილთათვის დახმარების გაწევაზე, ასევე მოგვმართავენ სხვადასხვა პროექტით: გარემოს დაცვასა და ეკოლოგიაზე ზრუნვა, უსახლკარო ცხოველთა დაცვა, და სხვა. კეთილი ნების კლუბი იმითი გამოირჩევა, რომ აქ გადაწყვეტილებას მხოლოდ „გუდვილი“ კი არა, მისი მომხმარებელიც იღებს. ჩვენ ერთად ვცდილობთ სასარგებლო საქმე ვაკეთოთ. გვიახარია, რომ მომხმარებლი აქტიურადაა ჩართული.

Under the request of its customers “ Goodwill” will help the homeless

t has been two months since “Goodwill” created the “Good Will Club” where the customers joined to make unanimous decisions regarding who “Goodwill” should provide with social or charitable assistance and support. The “Good Will” stand has already been set up at the hypermarket. Letters of request for help and support received monthly are grouped in three different types and published on the stand. Each customer purchasing certain products receives a “Goodwill” coin and places it in a group of their priority. At the end of the month, the group gathering the highest number of coins receives help from “Goodwill”. The group types published on the stand will be renewed monthly. There is also a “Charity” group on the “Good Will” stand where customers put money in the money-box placed on this same stand. The good news is that this case gathered more money than the coin groups. The customer’s priorities became clear two months into the project – most of the coins went to the homeless children’s group, thus Goodwill will be helping them. It is also very important that “Goodwill” has been actively supporting and helping the socially vulnerable. We receive letters regarding charity projects, orphanage homes, shelters for the elderly, assistance for the blind and refugees; We are offered different projects on protecting the environment and taking care of ecology, protecting homeless animals etc. The “Good Will Club” is exceptional because here, the decisions are made not solely by “Goodwill”, but also by the customers. We are trying to do good together. We are happy that the user participation ratio is so high – the aim of the “Good Will Club” is to engage the customers in the decisionmaking process. Anyone of our customers can join us. User opinion is very important to us, so we chose to stand together for the social welfare.

„კეთილი ნების კლუბის“ მიზანია, ჩავრთოთ მომხმარებელი გადაწყვეტილების მიღების პროცესში. კლუბში გაწევრიანება ნებისმიერ მომხმარებელს შეუძლია. ჩვენთვის მომხმარებლის აზრი ძალიან მნიშვნელოვანია, ამიტომ ვარჩიეთ, სოციალური კუთხითაც ერთად მივიღოთ გადაწყვეტილებები.

“გუდვილის” კრეატივ მენეჯერი/ “Goodwill” creative manager თეა გოცაძე/ Tea Gotsadze

FEBRUARY

201 2

OT H E R

Nisha

your place,your environment

ounge bar “Nisha” was opened on January 13th, the Old New Year’s Eve. The owners of the Lounge are Inga and Nanuka Bakuridze. They say the name “Nisha” is associated with a cozy corner and warmth - hence the choice of the name. The idea of opening a bar occurred to them while living abroad and they successfully imple-

mented it after returning to Georgia. The first thing you will notice when entering “Nisha” is the beautiful and sophisticated design by Natia and Nino Dalakishvili, although Inga and Nanuka actively participated in choosing all the details. The results of joint strenuous work showed at the grand opening. All the guests, including many popular faces, spent a rather pleasant evening and could not hide how much they liked the new lounge bar.“Nisha” is divided into three

Mariam Tabagua/მარიამ ტაბაღუა 76

201 2

FEBRUARY

parts: the first one is a cozy one, where the guests can sit in peace, rest and have lunch; the middle part is more of a lounge bar type, focused mostly on entertainment; the third part is for VIP clients who will also receive special gold discount cards. “Nisha” opens at 12 o’clock in the morning and works late. The bar offers its customers special events on Saturdays and Sundays. A person visiting “Nisha” can have a delicious meal, taste different drinks, relax or have fun. The bar is internet-friendly. As for the menu, “Nisha” offers mostly European cuisine. Both the Chef and the Bartender are experienced and rather successful in this field. The owners say they try their best to create an environment nobody would want to leave. Inga and Nanuka promise to host interesting evenings in the future. They plan to bring singers and deejays from abroad. They will have not only famous, but relatively unknown, yet very interesting faces perform at the lounge. All bar staff do their best to make visiting this place a pleasant experience. In short, if you want to have fun, taste delicious dishes or simply spend time in an interesting manner, visit “Nisha” on 39 Abashidze St. and see everything for yourself.

Inga Bakuridze Graduated the American Academy in Tbilisi. Studied International Economics and Management in Budapest, the Central European University. She continued her education in Bocconi University, Milan and started work there. Inga worked in several industries on various posts to find her field of interest. Currently, along with the lounge bar, she works at the computer company “acc distribution” as a marketing manager. Nanuka Bakuridze Graduated from the Faculty of Economics and Business at the Tbilisi State University. She received business education in Moscow, then passed language courses in ESE college in Malta. At various times she owned a studio and an advertising agency in Tbilisi.

OT H E R

ნიშა შენი კუთხე, შენი გარემო

ლ

აუნჯ ბარი „ნიშა“ 13 იანვარს, ძველით ახალი წლის ღამეს გაიხსნა. მისი მფლობელები ინგა და ნანუკა ბაკურიძეები არიან. ამბობენ, რომ სახელი „ნიშა“ საკუთარ კუთხესთან და სითბოსთან ასოცირდება, ამიტომაც შეარჩიეს. ბარის გახსნის იდეა საზღვარგარეთ ცხოვრებისას მოუვიდათ და საქართველოში დაბრუნების შემდეგ წარმატებით განახორციელეს. ამაში ბევრი მეგობარი ეხმარებოდა და მხოლოდ ერთ თვეში მოახერხეს ბარის გახსნა. პირველი, რაც „ნიშაში“ შესვლისას თვალში მოგხვდებათ, ლამაზი და დახვეწილი დიზაინია, რომელიც ნათია და ნინო დალაქიშვილებს ეკუთვნით, თუმცა ინგა და ნანუკა ყველა დეტალის შერჩევაში აქტიურ მონაწილეობას იღებდნენ. ერთთვიანი ერთობლივი, დაძაბული მუშაობის შემდეგ შედეგით კმაყოფილი არიან. ბარი სამ ნაწილადაა გაყოფილი: პირველი ნაწილი მყუდროა, აქ ადამიანი სიწყნარეში დაჯდება, დაისვენებს და ისადილებს; შუა ნაწილი უფრო ლაუნჯ ბარის ტიპისაა, სადაც ძირითადი აქცენტი გართობაზე გაკეთდება; მესამე კი VIP ოთახია. რაც შეეხება VIP კლიენტებს, მათ სპეციალურად დამზადებულ, სიმბოლურ “ფასდაკლების გასაღებებს” ურიგებენ. „ნიშა“ დილით, ათზე იხსნება და გვიანობამდე

მუშაობს. პარასკევს და შაბათს კი სპეციალურ ივენთებს სთავაზობს მომხმარებლებს. ადამიანს, რომელიც „ნიშაში“ შევა, შეუძლია გემრიელად მიირთვას, დააგემოვნოს სასმელები, დაისვენოს ან გაერთოს. ბარში არის ინტერნეტიც. რაც შეეხება მენიუს, „ნიშა“ სტუმრებს ძირითადად ევროპულ კერძებს სთავაზობს. ჰყავთ გამოცდილი და ამ სფეროში უკვე წარმატებული მზარეული და ბარმენი. მფლობელები ამბობენ, რომ ყველანაირად ცდილობენ ისეთი გარემო შექმნან, საიდანაც წასვლა არავის მოუნდება. ინგა და ნანუკა მომავალში საინტერესო საღამოებს გვპირდებიან. აპირებენ უცხოელი მომღერლების და დიჯეების ჩამოყვანას. ეყოლებათ არა მარტო ცნობილი, არამედ შედარებით უცნობი, მაგრამ ძალიან საინტერესო სახეებიც. ბარის ყველა თანამშრომელი მაქსიმუმს აკეთებს, რომ აქ სტუმრობა ყველასთვის სასიამოვნო იყოს. მოკლედ, თუ გსურთ, გაერთოთ, დააგემოვნოთ გემრიელი კერძები ან უბრალოდ, საინტერესოდ გაატაროთ დრო, აუცილებლად ეწვიეთ „ნიშას“ აბაშიძის #39-ში და საკუთარი თვალით ნახეთ ყველაფერი.

ინგა ბაკურიძე თბილისში ამერიკული აკადემია დაამთავრა. ორი წელი საერთაშორისო ეკონომიკას და მენეჯმენტს სწავლობდა ბუდაპეშტში, ცენტრალურ ევროპულ უნივერსიტეტში. სწავლა მილანში, ბოკონის უნივერსიტეტში გააგრძელა და მუშაობაც იქვე დაიწყო. მუშაობდა რამდენიმე ინდუსტრიაში და სხვადასხვა თანამდებობაზე, თავისათვის საინტერესო სფეროსთვის რომ მიეგნო. ამჟამად, ლაუნჯ ბარის პარალელურად კომპიუტერულ კომპანია “acc distribution”-ის მარკეტინგის მენეჯერია.

ნანუკა ბაკურიძე თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ეკონომიკის და ბიზნესის ფაკულტეტი დაამთავრა. ბიზნეს-განათლება მოსკოვში მიიღო. შემდეგ ენის კურსები გაიარა ესეს კოლეჯში, მალტაში. თბილისში სხვადასხვა დროს იყო ატელიეს და სარეკლამო სააგენტოს მფლობელი.

FEBRUARY

201 2

A ROOM OF ONE’S OWN

A ROOM OF ONE’S OWN საკუთარი ოთახი

201 2

FEBRUARY

A ROOM OF ONE’S OWN

Nina Simone is one of the most outstanding female musicians in the history of music. As well as her extraordinary vocals and unique performing manner she was a brave personality. Her successful performing career was influenced by her response to various events unfolding in the world. In the 1960s Nina Simone was a member of a human rights campaign movement and was an outspoken critic of racism. The majority of songs written during the period are permeated with her negative attitude to racial discrimination and a certain hopelessness – will things change?! For example, her song Mississippi Goddam was written after the bombing of a Baptist Church in Mississippi. Medgar Evers was killed in Mississippi in the same period. Radio stations were of course using every possible means to block the song. Her other songs, Backlash Blues, Old Jim Crow, Four Women and To be Young, Gifted and Black… carried the same sentiments. The latter song was written to honour her friend Lorraine Hansberry. The phrase, “Say it clear, say it loud, I am black and I am proud!” became a certain credo for the Black movement. As for Four Women and the cover version of Frank Sinatra’s My Way, both of them became a feminist anthem in 1960s America. Therefore, Eunice Kathleen Waymon is a vivid example of what a musician can say with or without a beautiful melody. ნინა სიმონე მსოფლიოს ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე

გამორჩეული მუსიკოსი ქალია. არაჩვეულებრივი ჟღერადობისა და სრულიად უნიკალური შესრულების მანერის გარდა მას უამრავი თამამი ნაბიჯი აქვს გადადგმული ხელოვნებაში. მუსიკოსის კარიერა სხვადასხვა პერიოდში მიმდინარე მოვლენებისადმი სრულიად ადეკვატური რეაქციებით არის სავსე.

სამოციან წლებში ნინა სიმონე სამოქალაქო უფლებების

დამცველთა მოძრაობის წევრი იყო, ხმამაღალ განაცხადებს აკეთებდა შავკანიანთა დისკრიმინაციის წინააღმდეგ. ამ პერიოდში დაწერილი კომპოზიციების უმეტესობა რასობრივი დისკრიმინაციისადმი ნეგატიური დამოკიდებულებითა და ერთგვარი უიმედობით არის გაჟღენთილი - "რამე შეიცვლება" ?! მაგალითად, სიმღერა “Mississippi Goddam” მისისიპიში ბაპტისტური ეკლესიის დაბობმბვის შემდეგ დაიწერა, ამავე პერიოდში მისისიპიში მოკლეს Medgar Evers-იც. სიმღერას, რა თქმა უნდა, ყველა შესაძლო მეთოდის გამოყენებით ბლოკავდნენ რადიო სადგურები. თითქმის იმავე დატვირთვას ატარებდა კომპოზიციები: Backlash Blues, Old Jim Crow, Four women და To Be Young, Gifted and Black ... ეს უკანასკნელი ავტორის მეგობრის, ლარეინ ჰანსბერის პატივსაცემად დაიწერა. შავკანიანთა მოძრაობის კრედოდ იქცა ფრაზა „Say it Clear, say it loud, I am black and I am proud!”. რაც შეეხება Four Women-ს და ფრენკ სინატრას My Way-ს ქავერ ვერსიას, ორივე მათგანი ფემინისტურ ჰიმნად იქცა სამოციანი წლების ამერიკაში. ასე და ამგვარად, უნის ეთლინ ვეიმონი ნათელი მაგალითია, რისი თქმა შეუძლია მუსიკოსს ლამაზი მელოდიის საშუალებით ან მის გარეშე.

Nina simone Eunice Kathleen Waymon (21 February 1933-21 April 2003)

ნინა სიმონე უნის ქეთლინ ვეიმონი [ 1933 წლის

21 თებერვალი - 2003 წლის 21 აპრილი]

FEBRUARY

201 2

A ROOM OF ONE’S OWN In 1925, Mexican Frida Kahlo, a girl with an interest in medicine was involved in a terrible accident as she was travelling in a trolley bus. She injured her backbone, pelvis, clavicle and extremities. She had 11 bone fractures and the broken bones even got into her stomach. The bedridden Frida chose a strange tool to fight off emptiness and boredom and started painting. “I paint myself because I am so often alone and because I am the subject I know best.” Her paintings are often autobiographical and revelatory of her physical pain and feature a large dose of protest. One feature that distinguishes Frida Kahlo from other female artists is her hardly discernible masculine energy, as well as her sharp lines, colours and Latin primitivism. The woman is not only a genius but a very interesting personality as well. In 1930, Frida changed her German sounding name Frieda to the Mexican Frida in a gesture of protest against fascism. She remained loyal to prominent Mexican artist Diego Rivera and Communism – European and Latin painters of the 1930s had an exceedingly naïve and a childishly idealistic attitude to this strange political creed. In the end, Frida Kahlo’s genius did not derive from loyalty or her art. She devoted her life to fighting unbearable pain and always emerged victorious from it. Her final and largest victory is probably her 1953 exhibition which Frida visited in her bed, with an amputated leg and, certainly, a victorious smile.

Frida Kahlo Frida Kahlo - Magdalena Carmen Frieda Kahlo y Calderón (6 July 1907 – 17 July 1954)

ფრიდა კალო

მაგდალენა კარმენ ფრიდა კალო [1907 წლის 6 ივლისი - 1954 წლის 17 ივლისი]

1925 წელს მედიცინით დაინტერესებული მექსიკელი გოგონა, ფრიდა კალო საშინელ ავტოკატასტროფაში მოყვა ტროლეიბუსით მგზავრობისას. დაუზიანდა ხერხემალი, მენჯები, დაემსხვრა ლავიწის ძვალი და კიდურები, მარჯვენა ფეხი 11 ადგილას ჰქონდა გადატეხილი, ნამსხვრევებმა მუცლის ღრუში შეაღწია. ლოგინად ჩავარდნილმა ფრიდამ სიცარიელესა და მოწყენილობასთან საბრძოლველად უცნაური იარაღი აირჩია და ხატვა დაიწყო. „ვხატავ ავტოპორტრეტებს იმიტომ, რომ ხშირად ვარ მარტო და საკუთარ თავს ყველაზე კარგად ვიცნობ“. ნახატები ხშირ შემთხვევაში ავტობიოგრაფიულია, ჩანს ფიზიკური ტკივილები და იგრძნობა პროტესტი. რაც ფრიდა კალოს სხვა მხატვარი ქალებისაგან გამოარჩევს,

ძლივსშესამჩნევი მასკულინური ენერგეტიკაა, კიდევ მკაფიო ხაზი, ფერი და ლათინური პრიმიტივიზმი. თქმა არ უნდა, ეს ქალი გენიალურია, ოღონდ მხოლოდ ნიჭიერი მხატვარი კი არა, ზოგადად საკმაოდ საინტერესო ფიგურაა.

1930 წელს ფრიდამ საკუთარი სახელი გერმანული Frieda-დან მექსიკურ Frida-დ გადააკეთა და ამ გზით პროტესტი განუცხადა ფაშიზმს. სიცოცხლის ბოლომდე არ უღალატია ცნობილი მექსიკელი მხატვრის, დიეგო რივერასა და საყვარელი კომუნიზმისთვის - 30-იანი წლების ევროპელ და ლათინოს მხატვრებს ხომ რატომღაც ზედმეტად ილუზორული და ბავშვურად იდეალისტური დამოკიდებულება ჰქონდათ ამ უცნაური პოლიტიკური მრწამსის მიმართ. საბოლოოდ, ფრიდა კალოს გენიალურობა არც ერთგულებასა და არც

მხატვრობაზე დგას - ეს ქალი მთელი ცხოვრება ებრძოდა არარეალურ ტკივილებს და ყოველთვის გამარჯვებული რჩებოდა. უკანასკნელ და ყველაზე მასშტაბურ გამარჯვებად ალბათ თავისუფლად შეიძლება ჩაითვალოს 1953 წელს გამართული გამოფენა, რომელსაც ლოგინად ჩავარდნილი ფრიდა საკუთარი საწოლიანად ეწვია, ამპუტირებული ფეხით და, რა თქმა უნდა, გამარჯვებული ღიმილით.

201 2

FEBRUARY

A ROOM OF ONE’S OWN

Marlen Dietrcich Marie Magdalene Dietrich (27 December 1901 – 6 May 1992)

მარლენ დიტრიხი მერი მაგდალენ დიტრიხი

[1901 წლის 27 დეკემბერი - 1992 წლის 6 მაისი]

History abounds with women who laid bare tabooed issues or refused to act according to accepted rules. These women often caused not just sensation or scandal but real, serious progress. Marlene Dietrich is a vivid example of such a woman. It is not frequent that actors go beyond mere acting and mould their characters. Dietrich with her German-American descent and stubbornness, not only entertained her viewers but literally paralyzed them through her exceptionally provocative roles. Her debut as such a provocative actress was in the film Morocco in 1931 where she played a heavy smoking cabaret singer, wearing a black suit and hat. This is how Marlen Dietrich became Hollywood's most glamorous and mysterious empress - with an ambivalent face and female weaknesses. Incidentally, Nazi German propaganda minister Joseph Goebbels promised that she would become the queen of German cinema if she agreed to take part in propaganda films dedicated to Hitler's polities. Dietrich turned down the proposal. ისტორიაში შედიან ქალები, რომლებმაც ტაბუდადებული

საკითხები გააშიშვლეს ან უარი თქვეს მანამდე არსებული წესების შესაბამის ქცევაზე და ამ ქალების სახელი მხოლოდ სენსაციას ან სკანდალებს კი არა, რეალურ, სერიოზულ ნაბიჯებს უკავშირდება.

მარლენ დიტრიხი ერთ-ერთი ყველაზე კაშკაშა მაგალითია. მსახიობებს ხშირად არ შეუძლიათ მხოლოდ ითამაშონ კი არა, თავად გამოძერწონ პერსონაჟები, მაგრამ დიტრიხი გერმანულ-ამერიკული წარმომავლობით და სიჯიუტით უბრალოდ კი არ ართობდა პუბლიკას, მაყურებლის პარალიზებას ახერხებდა საოცრად ეპატაჟური როლებით. ამ მხრივ მისი დებიუტი პრინციპში Morocco-ში [1931] შედგა, სადაც კაბარეს მომღერალს თამაშობს - აცვია შავი ფრაკი, ახურავს შლაპა და ბევრს ეწევა. ასე იქცა მარლენ დიტრიხი ჰოლივუდის ყველაზე გლამურულ, იდუმალებით მოცულ, მიმზიდველ იმპერატორად - ამბივალენტური სახით და ქალური სისუსტეებით. სხვათაშორის, გერმანელმა პოლიტიკოსმა, ჰიტლერის ერთ-ერთმა ყველაზე ერთგულმა მხარდამჭერმა, ჯოსეფ გოებელსმა დიტრიხს გერმანული კინოს დედოფლობა შესთავაზა ჰიტლერის პოლიტიკისადმი მიძღვნილ სააგიტაციო ფილმებში მონაწილეობის სანაცვლოდ, რაზეც მსახიობმა, რა თქმა უნდა, უარი განაცხადა.

FEBRUARY

201 2

A ROOM OF ONE’S OWN Sarah Breedlove was born in a family of former slaves in Louisiana in 1867 and went from being a simple cleaning lady to a successful female entrepreneur. She became an orphan at the age of 7 and that’s when she decided to “start it all”. She got married at the age of 14 just because she wanted to escape her abusive brother-in-law. Two years after her husband’s death Madam C. J. Walker moved to live in St Lewis together with her daughter Lelia. In 1890 she got a skin disease which resulted in hair loss. She used various medical shampoos and home-made remedies, including products made by the then famous Annie Malone. Soon afterwards she started working as a sales manager at Malone’s company and got married for the third time. She changed her name and started her own business. Soon she released a new hair and hair skin conditioner with a medical formula which, Walker said, she saw in a dream. This was of course followed by beauty salons and fame. However, the most important thing that is associated with the African American woman’s name is her words: “There is no royal, flower-strewn path to success. And if there is, I have not found it; for if I have accomplished anything in life, it is because I have been willing to work hard." You can judge yourselves, a 19th century black cleaning lady’s path to success in America.

სარა ბრიდლავი 1867 წელს ლუიზიანაში, ყოფილი მონების ოჯახში

Madam C.J. Walker Sarah Breedlove

(23 December 1867- 25 May 1919)

მადამ სი.ჯეი ვოქერი სარა ბრიდლავი [1867 წლის 23 დეკემბერი - 1919 წლის 25 მაისი]

201 2

FE BRUARY

დაიბადა და უბრალო მრეცხავიდან პირველ წარმატებულ ქალ -მეწარმედ იქცა. შვიდი წლის დაობლდა და მაშინ გადაწყვიტა „დაეწყო“. 14 წლისა გათხოვდა, მხოლოდ იმიტომ, რომ უხეში სიძისათვის თავი დაეღწია. ქმრის გარდაცვალებიდან ორ წელიწადში მადამ სი.ჯეი ვოქერი სენტ ლუისში გადავიდა საცხოვრებლად, ქალიშვილ ლელიასთან ერთად. დაახლოებით 1890 წელს თავის კანის დაავადება დაემართა, რომელიც თმის ცვენას იწვევს. იყენებდა სხვადასხვა სახის სამკურნალო დანიშნულების შამპუნს და სახლში დამზადებულ წამლებს, მათ შორის მაშინ ცნობილი ენი მელოუნის პროდუქტს. ცოტა ხანში ენი მელოუნის გაყიდვების მენეჯერად დაიწყო მუშაობა და მესამედ გათხოვდა, რის შემდეგაც გვარი შეიცვალა და საკუთარი ბიზნესი წამოიწყო. მალე ხალხლმა თმის და თავის კანის ახალი კონდინციონერის შესახებ შეიტყო, სამკურნალო ფორმულით, რომელიც, როგორც მადამ სი ჯეი ვოქერი ამბობდა, სიზმარში ნახა. რა თქმა უნდა, ამას მოყვა სილამაზის სალონები და საქვეყნო

აღიარებაც, თუმცა ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც ამ აფრო-ამერიკელი ქალის ისტორიას უკავშირდება, ალბათ მისივე სიტყვებია: „არ არსებობს ყვავილებით მოჩითული სამეფო გზა წარმატებისაკენ და თუ არსებობს, მე ნამდვილად არ გამივლია, რადგან თუ რამეს მივაღწიე, მხოლოდ იმიტომ, რომ უამრავი ვიმუშავე“. თავად განსაჯეთ, ზანგი მრეცხავი მეცხრამეტე საუკუნის ბოლოს ამერიკაში და მისი შესაძლო კარიერისტული გზა წარმატებისაკენ.

A ROOM OF ONE’S OWN

Virginia woolf Adeline Virginia Woolf

(25 January 1882 – 28 March 1941)

Virginia Woolf has a different story to tell. It will suffice to recall her work, Room of One’s Own. The book which she wrote in 1929 looks into women’s role in literature and beyond. Her answers are exhaustive. Disregarding all ungrounded feminist tenets and theories Woolf speaks about the truth. She is one of the strongest innovative writers in British literature. The mother of the stream of consciousness in her books thoroughly investigates her characters’ psychological-emotional motivation. Her texts are certainly often associated with the initial stage of the development of feminist criticism… Woolf is undoubtedly an important figure in early 20th century modernist literature. It is obvious that Woolf’s path was not flower strewn either, the writer was suffering from manic depression which eventually caused her to commit suicide. However, it can be said with full conviction that this woman with her hair put up and thin limbs, whose feminine words mattered, was a source of tremendous inspiration. She set a brand new trend in literature and created numerous clever and inspiring theories and stories which encourage and inspire all of us. ვირჯინია ვულფის შემთხვევა სრულიად განსხვავებულია. ჯერ მარტო Room of one’s Own (საკუთარი ოთახი) რად ღირს. ამ წიგნში, რომელიც 1929 წელს დაიწერა, თავიდან ბოლომდე სწორად არის განხილული ქალის როლი ლიტერატურაში და არა მხოლოდ ლიტერატურაში. პასუხები ამომწურავია. ყველანაირი უსაფუძვლოდ ფემინისტური პოსტულატების და თეორიების გვერდის ავლით, სამართლიანად, არგუმენტებით - ვირჯინია ვულფი სიმართლეს ღაღადებს. ვულფი ბრიტანული ლიტერატურის ერთ-ერთ ყველაზე ძლიერ ნოვატორად ითვლება. ცნობიერების ნაკადის „დედა“ ნაწარმოებებში საგულდაგულოდ იკვლევს პერსონაჟების ფსიქო-ემოციურ მოტივაციას. რასაკვირველია, ტექსტებს ხშირად საფუძვლიანად უკავშირებენ ფემინისტური კრიტიკის განვითარების საწყის ეტაპს... ვულფი მნიშვნელოვანი ფიგურაა მეოცე საუკუნის დასაწყისის მოდერნისტულ ლიტერატურულ მოძრაობაში და ამას წყალი არ გაუვა.

ვირჯინია ვულფი ადელინ ვირჯინია ვულფი [1882 წლის 25 იანვარი - 1941 წლის 28 მარტი]

Natuka Natsvlishvili/ნატუკა ნაცვლიშვილი

თავისთავად ცხადია, არც ვულფის გზა ყოფილა „ყვავილებით მოჩითული“, მითუმეტეს, რომ მწერალი მანიაკალური დეპრესიით იტანჯებოდა, რამაც საბოლოოდ სუიციდისკენ უბიძგა, მაგრამ თამამად შეიძლება ითქვას, რომ ამ ქალმა აკეცილი თმით და თხელი კიდურებით, მამაკაცურ კი არა, ნამდვილ ქალურ სიტყვებს რომ მიზანში ისროდა, დატოვა უზომოდ დიდი შემართების საფუძველი, სრულიად ახალი მიმდინარეობა ლიტერატურაში, უამრავი ჭკვიანური და მამოტივირებელი თეორია და ამბავი, რომელიც ნებისმიერი ჩვენგანისთვის, ალბათ, გულისამაჩუყებელი ისტორია კი არა, სერიოზული მასტიმულირებელი ბირთვია. FEBRUARY

201 2

A AD DV VIIC CEESS FFO ORR TTRRAV AVEELLEERRSS

201 2

FEBRUARY

AADDVVI ICCEESS FFOORR TTRRAV AVEELLEERRSS

a two-in-one city

FEBRUARY

2012

A D V I C E S F O R T R AV E L E R S

a two-in-one

city

London, the city that can also be called the “New York of Europe” is inimitable because of the way it combines the typical NY tempo and the European culture: the best of music, fashion, and architecture. This city really does offer the freedom of cultural choice: the East and the West are fundamentally different from each other. However, the stress so typical for London also has to be taken into account, which, because of constant heated competition helps the citizens to be best at everything.

ლ

Natia Bukia ნათია ბუკია

Georgian Hospitality Management Group Founder ჯორჯიან ჰოსპითალითი

ონდონი, რომელსაც შეგვიძლია „ევროპის ნიუ იორკი“ ვუწოდოთ, იმით არის განუმეორებელი, რომ ნიუ იორკისათვის დამახასიათებელ ცხოვრების ტემპსა და მრავალფეროვნებასთან ერთად, ევროპულ კულტურასაც მოიცავს: საუკეთესო მუსიკას, მოდას, არქიტექტურას. ეს ქალაქი მართლაც გვთავაზობს კულტურული არჩევანის თავისუფლებას: დასავლეთი და აღმოსავლეთი ძალიან განსხვავდება ერთმანეთისაგან. თუმცა, უნდა გავითვალისწინოთ ლონდონისათვის დამახასიათებელი სტრესიც უზარმაზარი კონკურენციის გამო, რაც ამ ქალაქის მაცხოვრებლებს ნამდვილად ეხმარება იმაში, რომ ისინი ყველაფერში საუკეთესონი იყვნენ.

მენეჯმენტ გრუპი დამფუძნებელი

201 2

FEBRUARY

GOD SAVE THE QUEEN

Balthaz ar

A D V I C E S F O R T R AV E L E R S I lived in London twice – two ears each time – studying. I did my Bachelor’s degree there and then the MBA too. Both of the periods wererather diverse, probably because of my age and lifestyle at the time. At first I often visited the electronic clubs and hippie bars in East London, throughout my second visit however, I spent my days at the best restaurants and cafés of West London – this city provides the luxury of such vast differences and that’s exactly why London is the only place other than Tbilisi, where I would reside with pleasure.

ლონდონში ორჯერ ვიცხოვრე ორ-ორი წლით სასწავლებლად. ჯერ ბაკალავრიატი დავამთავრე, შემდეგ კი MBA. ორივე პერიოდი ძალიან განსხვავდებოდა ერთმანეთისაგან, შეიძლება უფრო ჩემი ასაკისა და ცხოვრების სტილის გამო. თავიდან აღმოსავლეთ ლონდონის ელექტრონული კლუბებისა და ჰიპური ბარების ხშირი სტუმარი ვიყავი, მეორედ კი დასავლეთ ლონდონის საუკეთესო რესტორნებსა და კაფეებში ვატარებდი დღეებს. ეს ქალაქი ამის ფუფუნებას გაძლევს და სწორედ ამიტომ, ლონდონი ერთადერთი ადგილია თბილისის გარდა, სადაც სიამოვნებით ვიცხოვრებდი.

You should de finitely have a walk through one of the L ondon parks in morning. I m ostly stroll th the rough Hyde P ar k , si n ce I live righ opposite it. I t would suggest Primrose Hill to others sin great view of th ce it has a ecentral Londo n.

Primrose Hill

rie Brasse Electric

დილით აუცილებლად უნდა გაისეირნოთ ლონდონის რომელიმე პარკში. მე ძირითადად ჰაიდ პარკში ვსეირნობ, რადგან მის პირდაპირ ვცხოვრობ. სხვებს Primrose Hill-ს ვურჩევდი, რადგან ულამაზესი პარკია და თანაც, იქიდან ძალიან კარგი ხედი იშლება.

08:00 am The famous café “Electric Brasserie” is located in one of the most beautiful districts of London - Notting Hill where you can have a delicious breakfast before walking through this legendary area. It’s better to visit on Saturday – then you’ll get a chance to see the marvelous “Portobello Market” of antiques. ლონდონის ერთ-ერთ ულამაზეს უბანში, Notting Hillში არის ცნობილი კაფე, „Electric Brasserie“, სადაც შეგიძლია უგემრიელესად ისაუზმო, შემდეგ კი Notting Hill-ზე გაისეირნო. აქ უმჯობესია, რომ შაბათს წახვიდე, ძველმანების არაჩვეულებრივი ბაზრობის - „Portobello Market“ ის მონახულებასაც შეძლებ.

FEBRUARY

2012

ie Brasser Electric

A D V I C E S F O R T R AV E L E R S

13:00 am Have lunch at the “Automat” on Dover Street where you’ll also be offered a good American brunch. If you plan on continuing the day shopping at the best stores of London, this lunch spot will definitely be a good start because of its location. ლანჩი მიირთვით Dover Street-ზე, „Automat“ –ში, სადაც კარგ ამერიკულ ბრანჩსაც შემოგთავაზებენ. თუ დღის გაგრძელება ლონდონის საუკეთესო მაღაზიებში განგიზრახავთ, ლანჩის ადგილმდებარეობა ნამდვილად შეგიწყობთ ხელს.

17:00 am You just have to taste traditional 5 o’clock tea in this city - in “Fortnum & Mason” along with this most British beverage you will be served excellent sandwiches and cakes. Also you will get the chance of buying some real British tea - the one that her majesty herself drinks. ამ ქალაქში აუცილებლად უნდა გასინჯოთ ტრადიციული შუადღის ჩაი - Fortnum & Masonში ბრიტანულ ჩაისთან ერთად, გემრიელ სენდვიჩებსა და ნამცხვრებსაც მოგართმევენ. გარდა ამისა, აქვე იმ ნამდვილი ბრიტანული ჩაის ყიდვის საშუალებაც მოგეცემათ, რომელსაც ინგლისის დედოფალი სვამს.

21:00 am You have to go to East London for dinner: to one of the most fashionable regions – the Shoreditch. You can have the tastiest pizza at the “Pizza East” carry on with the walk towards the best bars of the East London located nearby. სადილად აუცილებლად წადით აღმოსავლეთ ლონდონში, ერთ-ერთ ყველაზე მოდურ რეგიონში, „ Shoreditch“-ში შეგიძლიათ მიირთვათ უგემრიელესი პიცა „Pizza East“-ში და გზა აღმოსავლეთ ლონდონის საუკეთესო ბარებისაკენ განაგრძოთ, რომლებიც იქვეა განლაგებული.

Thinking of this city, I associate it with a dress by Christopher Kane designer from London. At first it seems completely absurd, but then at the second look - you love it, because it has a piece of everything.

ასოციაციურად ამ ქალაქზე ლონდონელი დიზაინერის, კრისტოფერ კეინის კაბა მიდგება თვალწინ - ერთი შეხედვით, საშინლად აბსურდულად რომ გეჩვენება და მეორედ შეხედვის შემდეგ – ძალიან მოგწონს, რადგან მასში ყველაფერია გაერთიანებული.

High Street Kensington is a wonderful street with beautiful cafés and great shops. One of my best friends lived here and I’ve got many sweet memoriesabout it. My favorite store “Selfridges” –which I think everyone should visit, is located at the end of this street. ამ ქუჩაზე ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო მეგობარი ცხოვრობდა და მასთან უამრავი ტკბილი მოგონება მაკავშირებს. High Street Kensington მართლაც ძალიან საყვარელი ქუჩაა, ლამაზი კაფეებითა და კარგი მაღაზიებით, თანაც საკმაოდ ცნობილი. ქუჩის ბოლოს ჩემი საყვარელი მაღაზიაა ლონდონში - „Selfridges”, რომელიც, ჩემი აზრით, ყველა ადამიანმა უნდა მოინახულოს. 88

201 2

FEBRUARY

Electric Brasserie

A D V I C E S F O R T R AV E L E R S You can always tell the difference between a West and an East Londoner – The first one is a banker dressed up in a suit or a woman on a shopping spree, the second is much more interesting – it has to be a youngster dressed in the strangest manner. You can’t call this style anything other than the East London Style. The East and the West Londoners do have quite a lot in common – everyone here is in a terrible, terrible hurry.

Electric Brasserie

Tate Modern gallery

ქუჩაში მიმავალი დასავლეთ ლონდონელი ძალიან განსხვავდება აღმოსავლეთ ლონდონელისაგან - პირველი ძირითადად პიჯაკში გამოწყობილი ბანკირი ან საყიდლებზე მიმავალი ქალბატონია, მეორე კი გაცილებით საინტერესო - ის აუცილებლად ახალგაზრდაა და ყველაზე უცნაურადაა ჩაცმული. ამ სტილს არაფერი ჰქვია, თუ არა - აღმოსავლეთ ლონდონური სტილი. თუმცა, ქუჩაში მიმავალ დასავლელსა თუ აღმოსავლეთ ლონდონელს ბევრი აქვთ საერთოდ - აქ ყველას ძალიან, ძალიან ეჩქარება.

You should definitely visit the “Tate Modern” gallery where you can see many remarkable pieces of the contemporary art. You cannot experience London at its fullest without visiting the East side. Take a walk through London Fields and the Broadway Market. Visit the Dalston or the nightlife sensations. Look through the concert schedule,at least one gig is bound to be staged throughout your stay in London: the world’s best performances, concerts, musicals… By no means should you miss the chance. Also keep in mind that tickets sell out the fastest in London. აუცილებლად უნდა მოინახულო მუზეუმი, სახელად " Tate Modern", სადაც თანამედროვე ხელოვნების უამრავ ღირსშესანიშნაობას ნახავ. თუ აღმოსავლეთ ლონდონში არ წახვალ, ჩათვალე, რომ ლონდონი არ გინახავს - London Fields სა და Broadway Market-ზე გაისეირნე. ლონდონის ღამის ცხოვრების სანახავად, ღამით „ Dalston“-ს ეწვიე. გადახედე კონცერტების განრიგს - ლონდონში შენს ვიზიტს აუცილებლად დაემთხვევა ერთი კონცერტი მაინც: მსოფლიოში საუკეთესო დადგმები, კონცერტები, მიუზიკლები... ეს შანსი არავითარ შემთხვევაში არ უნდა გაუშვა ხელიდან. თანაც, გაითვალისწინე, არსად არ იყიდება სხვადასხვა ღონისძიების ბილეთები ისე სწრაფად, როგორც ლონდონში!

It’s the capital of the art world – in all cultural fields; all of theworld’s best is made in London – especially in fashion and music. To me, even the soundtrack for this city is the music by Radiohead. ეს შემოქმედებითი სამყაროს დედაქალაქია - ყველა კულტურულ სფეროში, ყველაფერი of qualities ost random m e საუკეთესო ლონდონში იქმნება th e in b com essy artist, either be a m son, it would განსაკუთრებით მოდა და მუსიკა. ამ er ld p u o a e w er It . w uch of an old If London this city so m ქალაქის „საუნდტრეკიც“ კი, ჩემთვის ive youngster e v at lo rv I se y n h co w t, - that’s or a very nea Radiohead-ის მუსიკაა. a musician; ). e: n თად -o n more likely two-i აფერი ერ e – or both, ოდა ყველ ბ ე ნ ქ ნ ი ა , ა family nam ს ი იყო ნებოდ მ ადამიან იან. ის იქ ო ლ რ ა ძ ი ნ ე ნ ს ო ა ა ი დ ძალ ლონ ს ქალაქი იკოსი; ან ელი მიყვარს ე უფრო მუს , ი მომადგენ ნ ა  - ამიტომ რ ვ ა წ ო ს ლ ი ე ხ რ ა ი ვ გ ლ ი ე გებ ველ მოუწესრი იციული, ძ ლი, ტრად უ ბ ე :) გ ი დ რ ა ს მოწე ვე ერთ , ან - ორი ა დ რ ზ ა გ ახალ

Radiohead

Aleksandra Aroshvili/ალექსანდრა აროშვილი

FEBRUARY

2012

GASTRONOMY & CULINARY

& Julie Julia

“Tears mess up your make up”

urns out, the traditional French saying thatmakes every gourmet’s mouth water, comes from no other than one of the culinary queens – Julia Child. She was the one who made the genius expression „Bon appétit“popular. In 2009 a movie called Julie &Juliamade the haute culinary world talk once again, reminding the general public the story of two related women. The unique character of Meryl Streep distinguished by “involuntary uncouth French elegance” embodies the culinary queen of the twentieth century – Julia Child. The beautiful views of Paris, old houses, architecture and streets of the 1950’s and of course, the dishes that, no matter how full you are, make you want to run to taste something delicious, or get up and prepare special meal yourself. This movie and this woman in general

201 2

FEBRUARY

directly respond to and invalidate the well-established stereotype that a woman in the kitchen is oppressed – without a chance of self-realization – finding relief in the kitchen, preparing tasty food for her husband and children. If anyone has ever crushed this stereotype, it was Julia Child; with her amazing talent she managed to write one of the most unique culinary books: the most famous of her works -„Mastering the Art of the French Cooking” – was published in two parts in 1961.For this bookJulia Child can be awarded with an honorary title for crushing another most common stereotype: she completely denied the idea that men are much better cooks than women. The real Julia Child was born in 1912 in California, in a rich and a conservative, traditional American family. In the first 30 years of her life she was

Julia Child never interested in cooking, although she always had an exceptional taste, typical for a gourmet. 185cm centimeter tall Julia played basketball at one point and worked at the interior design advertising department, before she met her husband Paul Child and married a member of an honorable family living in Paris on September 1, 1946. Paul was the one to introduce Julia to the wonders and refinement of the French cuisine. Delighted with it, Julia Child found her scope and reached great success in it, tooalthough it took her over 15 years to succeed. Residing in Paris, Julia Child studied at the “Le Cordon Bleu”, where nobody thought she’d make it; she also took personal tutoring from famous French chefs, joined the woman’s culinary club „Circle Des Gournettes” and managed to master everything with an amazing talent.In

GASTRONOMY & CULINARY

ჩაილდის გმირს განასახიერებს.

მომზადებაში პოულობს. თუკი

50-იანი წლების პარიზის ულამაზესი ოდესმე ვინმემ თავიდან ბოლომდე ხედები, ძველი სახლები, არქიტექტურა, ქუჩები, და რაც მთავარია, ისეთი კერძები, რომ რაც არ უნდა დანაყრებული იყო, ერთი სული გაქვს, ფილმი მორჩეს და რაიმე განსაკუთრებულად გემრიელის საჭმელად გაიქცე, ან უბრალოდ, ადგე, და თავად მოამზადო რაიმე განსაკუთრებული. ეს ფილმიც და საერთოდ, ეს ქალბატონიც, თავისი ბიოგრაფიით პირდაპირ ეხმაურება და აბათილებს იმ საყოველთაოდ დამკვიდრებულ სტერეოტიპს, რომ ქალი სამზარეულოში ემანსიპირებულ, დაჩაგრულ ობიექტად აღიქმება, ქალად, რომელიც ვერ ახერხებს საკუთარი თავის რეალიზაციას და შვებას სამზარეულოში, მეუღლისა და შვილებისათვის გემრიელი საკვების

დაამსხვრია ეს სტერეოტიპი, ეს ნამდვილად ჯულია ჩაილდი იყო: საკუთარი გასაოცარი ნიჭით

მან მოახერხა დღემდე ერთ-ერთი უნიკალური კულინარიული წიგნი შეექმნა: მისი ნაშრომებიდან ყველაზე ცნობილი ნამუშევარი

„Mastering The Art Of The French Cooking” – „ფრანგული სამზარეულოს ხელოვნების დაუფლება“ - ორ ნაწილად დაიბეჭდა 1961 წელს. ამ წიგნით ჯულია ჩაილდი მეორე ფართოდ გავრცელებული სტერეოტიპის მსხვრევისათვისაც შეგვიძლია დავაჯილდოვოთ საპატიო ტიტულით: მან თავიდან ბოლომდე უარყო ის წარმოდგენა, რომ მამაკაცები ბევრად უკეთესი მზარეულები არიან, ვიდრე ქალები. ისტორიული ჯულია ჩაილდი 1912 წელს დაიბადა კალიფორნიაში, მდიდარ და კონსერვატიულ, ტრადიციულ ამერიკულ ოჯახში. თავისი ცხოვრების პირველი 30 წლის განმავლობაში ის საერთოდ არ დაინტერესებულა მომზადებით, თუმცა, გურმანისათვის დამახასიათებელი დახვეწილი

FEBRUARY

201 2

Bon appétit!

თ

ურმე ტრადიციული ფრანგული გამოთქმა, რომლის წარმოთქმისთანავე ყველა გურმანს ენაზე ნერწყვი ადგება, არც მეტი, არც ნაკლები, კულინარიის ერთერთი დედოფლისაგან, ჯულია ჩაილდისაგან მოდის. გენიალური სიტყვათშეთანხმება „Bon appétit“ სწორედ ამ ქალმა გახადა პოპულარული. 2009 წელს გამოსულმა ფილმმა, სახელწოდებით Julie&Julia, კულინარიული სამყარო კიდევ ერთხელ აალაპარაკა და ორი ერთმანეთთან დაკავშირებული ქალბატონის ისტორია ფართო საზოგადოებას კიდევ ერთხელ გაახსენა. ფილმში მერილ სტრიპის უნიკალური პერსონაჟი, რომელიც „უნებლიედ მოუხეშავი ნამდვილი ფრანგული დახვეწილობით“ გამოირჩევა, მეოცე საუკუნის კულინარიის დედოფლის, ჯულია

Bon appétit!

GASTRONOMY & CULINARY

გემოვნებით ყოველთვის გამოირჩეოდა. 185 სმ სიმაღლის ჯულია ერთი პერიოდი კალათბურთელიც იყო და ინტერიერის გაფორმების სარეკლამო განყოფილებაშიც მუშაობდა, სანამ მომავალი მეუღლე, პოლ ჩაილდი არ გაიცნო და 1946 წლის 1 სექტემბერს ცოლად არ გაჰყვა პარიზში მცხოვრებ წარჩინებული ოჯახის შვილს. სწორედ პოლმა გააცნო ჯულიას ფრანგული სამზარეულო მთელი თავისი საოცრებებითა და დახვეწილობით. ფრანგული სამზარეულოთი აღფრთოვანებულმა ჯულია ჩაილდმა საკუთარი თავი სწორედ ამ სფეროში იპოვა და დიდ წარმატებასაც მიაღწია. თუმცა ამ წარმატებისათვის მას 15 წელზე მეტი დასჭირდა. პარიზში ცხოვრებისას ჯულია ჩაილდი “Le Cordon Bleu”-სკოლაში სწავლობდა, სადაც მას წარმატებებს არავინ უწინასწარმეტყველებდა, გარდა ამისა, კერძო გაკვეთილებს იღებდა ცნობილი ფრანგი შეფმზარეულებისაგან, გაწევრიანდა ქალთა კულინარიულ კლუბში „Circle Des Gournettes” და გასაოცარი ნიჭით ახერხებდა ყველაფრის ათვისებას. მისი ქმრის, პოლ ჩაილდის მემუარებში, სადაც ჯულიას უდიდესი ადგილი უკავია, ერთ-ერთ ასეთ აბზაცს ვაწყდებით: პოლი ჯულიას მზადების დროს მუსიკოსს ადარებს, რომელიც ისეთი დახვეწილი ოსტატობით ფუსფუსებს სამზარეულოში, თითქოს სიმფონიას ასრულებს. 1951 წელს ჯულია ჩაილდი კერძების მომზადებას იწყებს „ჩაილდის სამზარეულოში“, სადაც ის ამერიკელ ქალებს ფრანგული კერძების მომზადებას

201 2

FEBRUARY

ასწავლის. ზემოთ ნახსენები მისი პირველი და ყველაზე ცნობილი წიგნი, სადაც 524 ფრანგული რეცეპტია ინგლისურ ენაზე, მხოლოდ ათი წლის შემდეგ გამოდის. ამის შემდეგ ჯულია ჩაილდმა 18 -მდე წიგნი და უამრავი სატელევიზიო გადაცემა გამოუშვა - მის სატელევიზიო ჩანაწერებში კარგად ჩანს მისი განსაკუთრებული, მკვეთრად გამოხატული ინდივიდუალური და თავისებური ნატურა. ფილმი Julie&Julia სწორედ მისი წიგნების მიხედვით გამოვიდა: ამ წიგნებიდან ზოგი ავტობიოგრაფიულია, ზოგი მემუარული ხასიათის, ზოგი წმინდა კულინარიული. ფილმში 50-იანი წლების საფრანგეთის პარალელურად, სადაც ხელზე კალათაგადაკიდებული ჯულია ჩაილდი პარიზის ქუჩაში გამართულ ბაზრებში დასეირნობს პროდუქტის ასარჩევად, („მე ერთადერთი ამერიკელი ქალი ვიყავი პარიზში, რომელსაც კაბების თვალიერებაზე მეტად პროდუქტების არჩევა

Bon appétit!

GASTRONOMY & CULINARY

the memoirs of her husband, Paul Child, where Julia plays a major role, we come across a paragraph where Paul compares Julia cooking to a musician, busy in the kitchen with such exquisite skill as if she were performing a symphony. In 1951 Julia Child begins to cook at the “Child’s Kitchen”, where she teaches American women to prepare French dishes. Her abovementioned famous book with 524 French recipes written in English gets published only ten years later. After that Julia Child publishes 18 books and works on many different TV shows. Her strongly expressed individualism and peculiar nature are clearly seen in her television records. The movie Julie &Julia was released according to her books: some of which are autobiographical, some of a memoir nature and some - purely culinary. In the movie, along with France of

201 2

FEBRUARY

the fifties where Julia Child walks around the street markets in Paris, choosing the products with a basket in her hand (“I was the only American woman in Paris who preferred choosing the products to looking through dresses” - extract from the book My Life In France; Julia Child) you can also see scenes from New York of 2002 where the average American Julie Paul moves to a new house with her husband Eric. Julie Paul works at a call-center and finds relief in cooking after her tiring day’s work: “When you come home tired, mix egg yolk with milk chocolate and feel how this mass hardens, it’s impossible not to switch to a positive mood”. According to the movie, Julie Paul has a hard time self actualizing in a capitalist word and along with her modest nature, she becomes less and less motivated witnessing the overloaded everyday regime of other American women. She finds her call

ეხალისებოდა” - ამონარიდი წიგნიდან My Life In France; Julia Child) ჩანს 2002 წლის ნიუ-იორკის კადრებიც, სადაც საშუალო სტატისტიკური ამერიკელი ჯული პაული ქმართან, ერიკთან ერთად ახალ სახლში გადადის. ჯული პაული ქოლ-ცენტრში მუშაობს და დამღლელი სამუშაო დღის შემდეგ საჭმლის მომზადებაში პოულობს შვებას: „როცა სახლში მოხვალ დაღლილი, კვერცხის გულს რძიან შოკოლადთან ერთად აურევ და იგრძნობ, როგორ მყარდება ეს მასა, შეუძლებელია კარგ ხასიათზე არ დადგე“. ფილმის მიხედვით შეიძლება ითქვას, ჯული პაულს რეალიზება უჭირს კაპიტალისტურ სამყაროში და საკუთარი მშვიდი, მოკრძალებული ნატურის პარალელურად სხვა ამერიკელი ქალების გადატვირთული რეჟიმის ყურებისაგან უფრო და უფრო ნაკლებად მოტივირებული ხდება. ის თავის მოწოდებას ჯულია ჩაილდის ცნობილ წიგნში იპოვის და გადაწყვეტს - 524 რეცეპტი 365 დღეში მოამზადოს, ყოველდღიურად კი ეს პროცესი საკუთარ ბლოგზე აღწეროს. დროთა განმავლობაში პაული უფრო და უფრო მეტს იგებს მისი „კულინარიული წინაპრის“ შესახებ და ჩაილდის საოცარ დახვეწილობას აღტაცებაში მოჰყავს იგი: „შეხედე, ძვირფასო, სამზარეულოშიც კი მარგალიტი უკეთია ყელზე!“ ეუბნება ქმარს. ამ ორი, ერთი შეხედვით რადიკალურად განსხვავებული ქალის ფსიქოტიპებს

GASTRONOMY & CULINARY

Aleksandra Aroshvili/ალექსანდრა აროშვილი

შორის, ძალიან ბევრი საერთოს პოვნა შეიძლება, რაც უპირველესად ფემინურ საწყისებს უკავშირდება: ის მარტივი ქალური ჭეშმარიტება, რომ მნიშვნელობა არ აქვს, მკაცრი ჯულია ჩაილდი ხარ სამზარეულოში მარგალიტებით, თუ ბედს შეგუებული საშუალო სტატისტიკური ჯული პაუელი, ყველაზე მეტად მათ ერთნაირ მოქმედებებში ვლინდება: ორივეს შეუძლია იმედგაცრუებისაგან ქმრის მკლავებში ყველაზე ქალურად და სენტიმენტალურად იტიროს მხოლოდ იმის გამო, რომ ცხელ წყალში უნაჭუჭოდ მოხარშული კვერცხის მომზადება არ გამოუვიდათ. საერთო კი, მართლაც არც ისე ცოტა აქვთ: ორივეს ჰყავს მოსიყვარულე ქმარი, რომლებიც მათ ყველა “კულინარიულ“ კაპრიზს მოთმინებით იტანენ. ერიკი დაბადების დღეზე ჯულის ზუსტად ისეთ ყელსაბამს ჩუქნის, როგორც ჯულია ჩაილდს აქვს, პოლ ჩაილდი კი პარიზულ მრავალსტუმრიან ვახშამზე მეუღლეს ასეთ ფრაზას ეუბნება : Ты масло в моем хлебе! (შენ კარაქი ხარ ჩემს პურში!) სტატიის დასასრულს, ფინალში ჩამალული მინიშნებების კარი მინდა გავხსნა და აღვნიშნო, რომ ჯული პაულმა ეს ბლოგი მისიით - 365 დღე, 524 რეცეპტი, წარმატებით დაასრულა და მისმა ამბავმა 89 წლის ჯულია ჩაილდამდეც მიაღწია. ეს ყველაფერი კი ჰოლივუდური ფილმებისათვის აუცილებლად დამახასიათებელი ლოგიკური დასასრული არ გეგონოთ, რადგან ჯული პაულიც, ჩაილდის მსგავსად, ისტორიული პიროვნებაა და მან მართლაც გამოუშვა საკუთარი ბლოგის ჩანაწერებისგან აწყობილი წიგნი “ Juli & Julia“ - 2005 წელს ნიუ-იორკში. ჯულია ჩაილდი 91 წლის გარდაიცვალა. მას ეკუთვნის ფრანგული სამზარეულოს უძველესი, განთქმული კერძების რეცეპტები: ცნობილი “Beef Bourguignon”; “Floating Island”; “Paté De Canard En Croute” და სხვა მრავალი. გარდა იმისა, რომ კულინარიის დარგში მას უამრავი ჯილდო აქვს მიღებული, ის იყო კარგი მწერალი. ის იყო მწერალი და ამავე დროს, ნამდვილი ქალი. მას შეეძლო ქმრის მკლავებში ქვითინის შემდეგ სარკეში ეთქვა საკუთარი თავისთვის: “ცრემლები აფუჭებს მაკიაჟს“, ამის შემდეგ კი ისეთი კერძი მოემზადებინა, რომ მისთვის ჩვეული სპეციფიკური ინტონაციით ამაყად მიემართა ყველა გურმანისათვის ამქვეყნად: Bon appétit!!!

Bon appétit!

in Julia Child’s famous book and decides to prepare 524 recipes in 365 days and describe this process on her blog, daily. Over time Paul learns more and more about her “culinary ancestor” and is delighted by Child’s great elegance: “Look dear, she’s wearing pearls even in the kitchen!” – She says to her husband. There can be a lot in common found between these two radically different types of women, which first of all is linked to the feminine side: The simple womanly truth that it doesn’t matter whether you’re the strict Julia Child with pearls in the kitchen, or the resigned to her fate average statistical Julie Powell reveals most in their actions: both can cry with bitter sentiments in the arms of their husbands from disappointment only because they could not boil the egg without its shell. They do resemble quite a lot overall: both have loving husbands coping with all of their “culinary caprices” - Eric gives Julie the exact necklace Julia Child has for her birthday, while at a Parisian dinner with many guests Paul Child tells his wife: “You are the butter to my bread!” At the end of this article, I’d like to open the chamber of hidden hints and note that Julie Paul ended the blog mission 365 days, 524 recipes successfully and her story reached the 89 year-old Julia Child. Don’t take all of this as a typical Hollywood movie ending, as Julie Paul, just like Child, is also a real figure and she really published a book according to her blog posts “ Juli & Julia“- in New York in 2005. Julia Child passed away 91 years old. She is the author of the oldest, most illustrious French recipes: the famous “Beef Bourguignon”; “Floating Island”; “Paté De Canard En Croute” and others. Besides the fact that she has received many rewards, she was also a good author. She was a writer and at the same time, a real woman. She could cry in the arms of her husband and then look at herself in the mirror saying: “Tears mess up the makeup” after which she would prepare a meal so good that she could proudly address the gourmets of the world with the words: Bon appétit!!!

FEBRUARY

201 2

ADDRESSES

RADISSON BLU HOTEL, BATUMI/Batumi, Georgia, Ninoshvili Str. 1./Tel: +995 422 255 555./Fax: +995 422 228 888./info.batumi@radissonblu.

com/radissonblu.com/hotel-batumi

RADISSON BLU IVERIA HOTEL/Tbilisi 0108, Georgia/Tel: +995 322 402 200/Fax: +995 322 402 201/info.

tbilisi@radissonblu.com/radissonblu.com/hotel-tbilisi 03 HOLIDAY INN/Tbilisi 0171, Georgia/26 May Sq. 1/Tel: +995 322 300 099/info@hi-tbilisi.com/ hi-tbilisi.com

FREY WILLE/Tbilisi 0105, Georgia/Rustaveli Ave. 25/Tel: +995 322 990 957/tbilisi@freywille.ge/frey-wille.com

Tbilisi 0131, Georgia/Parnavaz Mepe Ave. 1/Tel: +995 322 243 673/info@goodwill.ge/www.goodwill.ge Chavchavadze Ave. 34/Tel: +995 322 244 333/info@goodwill.ge/www.goodwill.ge gia/Tel: +995 322 400 002/info@goodwill.ge/www.goodwill.ge bankconstanta.ge

201 2

FEBRUARY

GOODWILL/

GOODWILL - VAKE/Tbilisi 0179, Georgia/

GOODWILL - KAVTARADZE/Kavtaradze str. 1, Tbilisi, Geor-

BANK CONSTANTA/Tsereteli ave. 117, Tbilisi, Georgia/ +995 322 401 401/www.

Read EXCLUSIVE Interviews & Articles in

The COMMERCIAL TIMES Newspaper Weekly

Pure Art

in Fine Enamel.

Mob: 5 70 700 253; 570 700 254 OFFICE: 2 309 786 E-mail: marketing@commercial.ge

FEB R UARY 2 012

201

UA RY

ფასი/PRICE/ 7 /ლარი/GEL