PSYKOPATMUSIKK
Hanne Kolstø
PSYKOPATMUSIKK
Roman
forlaget oktober 2024
hanne kolstø Psykopatmusikk
© Forlaget Oktober as , Oslo 2024
Bokomslag: StorakerSchwartz
Sett med Charter 10,5/14 pkt.
av Mona Persdatter Bekkevad
Papir: 70 g Holmen Book Cream 2,0
Trykk og innbinding: Scandbook uab , 2024
Første opplag, 2024
isbn: 978-82-495-2784-7
www.oktober.no
Materialet i denne utgivelsen er vernet etter åndsverkloven. Det er derfor ikke tillatt å kopiere, avfotografere eller på annen måte gjengi eller overføre hele eller deler av utgivelsens innhold uten at det er hjemlet i lov, eller følger av avtale med Kopinor.
Enhver bruk av hele eller deler av utgivelsen som input eller som treningskorpus i generative modeller som kan skape tekst, bilder, film, lyd eller annet innhold og uttrykk, er ikke tillatt uten særskilt avtale med rettighetshaverne.
Bruk av utgivelsens materiale i strid med lov eller avtale kan føre til inndragning, erstatningsansvar og straff i form av bøter eller fengsel.
tankane mine er som Tetris. Fleirkanta brikker rykker liksom hulter til bulter nedover skjermen oppe i hovudet, og slik går sekunda, minutta, timane, dagane: ein ny tanke, ei ny brikke å plassere, og eg vender og stablar, snur og stackar, og det er eit under at det går, ikkje sant, at eg ikkje klikkar, skallar hovudet i veggen eller henger meg i takrosetten på stua.
Tetris kom først ut i svart-kvitt, og kanskje var tankar meir svartkvite før, kva veit eg, men i hovudet mitt er det fargerikt: enkle, raude firkantar, den litt irriterande grøne sigerspallen, den gule slangebrikka som ikkje passar nokon stad; alle seglar dei nedover i varierande fart. På gode dagar klarar eg ryddejobben, klarar stable tankane tett og utan hol, ja liksom legge dei frå meg, ikkje sant, på linje, slik dei blinkar og fordampar ut av hovudet, opp i nye tankeskyer.
Men kva strategi er eigentleg den beste: legge lag på lag, men gå for ei lita opning slik at den lange flaggstanga kan reinske brettet, eller prøve å finne ut av ting heile tida? For dei flaggstengene er jo så sjeldne.
Og kva slags tanke er ei flaggstang eigentleg, den eine tanken som løyser alt?
Nokre dagar er alt eg gjer, å sjonglere, stable og kaste rundt på ting der oppe, andre dagar er eg på så høgt
level at eg ikkje rekk å snu på noko som helst før dagen er game over. Då blir tankane berre ståande sånn halvvegs balansert oppå kvarandre, sant, litt som ein av dei merkelege statuane på eit samtidsmuseum, slike eg håpar skal gje meining berre eg tiltar litt på hovudet, eller globusen, som eg likar kalle det; sjå for deg ein slik med dårleg kontakt, kanskje litt gneistar her og der, random blinking, lyst, mørkt, av og på, ikkje sant. Når eg er mørklagt, kjenner eg kor mykje vatn eg er, heile meg liksom skvulpar og pressar på frå innsida heilt til det byrjar renne i fossar og stryk ut av augene mine, og eg må dempe lydane frå munnen i ein handduk.
Men heldigvis kan det opne seg andre sprekker i meg, sprekker med brikker i andre fargar og fasongar. Dei kan eg liksom spytte ut, og bore hol i, ja eg drillar meg liksom gjennom dei tankane, lagar nye ord og samanhengar, før eg lenkar dei saman med lyd. Eg innbiller meg at musikk ser litt ut som DNA , du veit, litt som ein fargerik spiral, for musikken legg seg liksom rundt kroppen slik, som juletrelys rundt eit tre, som ei slags rustning, kanskje, og når eg spelar konsertar, kastar eg ut enden av lenka og håpar at nokon får tak, let seg rive med, kanskje bli lyst opp, kva veit eg.
Lenka er rar for tida, det er som eg har mista kontroll på straumen.
Kanskje må eg legge til brannsløkkingsapparat på rideren i tilfelle eg tek fyr?
e g hadde mareritt , drøymde eg heldt på å kjede meg i hel.
Tell a dream, lose a reader.
Godt ingen skal lese dette.
e g gliper med augeloka.
Augene står liksom i garasjen, på eit kaldt murgolv.
Sakte slepper eg lyset inn under garasjeporten, ser dagen stå der som ein logrande hund.
Eg opnar dyna.
Eg opnar døra.
Eg opnar doloket, datamaskinloket.
Opnar grinda inn i topploket.
Får skarpt blått lys rett i iris.
Knip saman.
Opnar.
Ser skjermen som eit breitt lysande område utan grenser.
Ser skjermen som eit avgrensa punkt.
Ser skjermen som ei skiten frontrute.
Skrur opp skjermlyset.
Opnar munnen.
Stikk inn ein finger med halvgamalt peanøttsmør.
Kjenner kor tørt det blir, knusktørt før spyttet går inn for oppgåva, og snart renn alt seigt nedover matrøyret.
For eit rør.
Internett, altså.
Veg berre 0,0000567 gram og er som Manhattan, ikkje sant, delt opp i gater på kryss og tvers.
Dei fleste held seg jo berre i utkanten av alt som er mogleg å finne der, ikkje sant, veit ikkje om dei private sidene, går ikkje inn i abstraksjonane, ikkje inn i det datamaskinene brukar for å snakke med kvarandre, skjønar ikkje at internett er bygd opp som verda for øvrig: av ein og null, ikkje sant, at heile greia berre er einarar og nullar som let som dei er noko anna, ein tone let som den er ein bokstav, ein bokstav eit ord, eit ord ei setning, ei setning ein roman.
Tonar kan vere utspekulerte jævlar, late som dei er ein låt.
Men dei lurer ikkje meg.
Eg skrollar nedover nyheitsoverskriftene.
SÅ SMALL DET.
NO SNUR DET.
EKSPERTAR ÅTVARAR.
KVA BLIR DET NESTE.
Ja, kva blir det.
Nokre dagar er eg ein frukt-tyggis.
To tygg.
Og eg har mista smaken.
Eg tenker «helvete, kva gjer eg».
Eg skal berre sjekke nyheitene.
Eg skal berre sjekke nyheitene veldig kjapt.
Eg skal berre skrolle nedover ein gong til.
Eg skal berre sjekke vêret.
Eg skal berre, ikkje sant.
Eg skal berre bite på alle algoritmar.
Eg skal berre ikkje leve, berre lese om det.
Er eg eit skal berre.
Seinare står eg fast ein annan plass.
Eg får ikkje lyd.
Eg har trykt på inputs, outputs, drege ut leidningar og sett dei inn andre stader.
Eg får ikkje lyd.
Det er heilt normalt.
Av og til er løysinga å skru programmet av og på.
Eller maskina av og på.
Slik eg gjer med meg sjølv av og til.
Berre går og legg meg.
Eg lenar meg tilbake i sofaen, ser bort på musikkutstyret som dekker heile stuebordet, på det raude lyset i støvet over effektboksane, lydkortet med volum som ei klokke, ser på dei kvite og svarte fiskepinnane, notatboka med skrift som små, svarte nudeltrådar, sit slik lenge, legg liksom ut på langtur i tankane utan forventning og utan å planlegge returen, ikkje sant, heilt til uroa tek overhand, og eg byrjar fikle med tastatur, strengar og knappar.
eg bur på rett side av byen, der lufta alltid er sterk og brennande, som fylt av nykverna, umodne bær.
Leilegheita mi er heilt grei: eit rom med sovegropseng, støvete persienner og eit litt skeivt «gisbort»-skap. Eit stykk gamalt bad med flislagd solnedgang og eit flisskår midt på golvet som gir livet litt spaning. Eit upersonleg kjøkken og ei personleg stue i eitt, med eit furugolv som knirkar, og heile greia ligg i tredje etasje med utsikt mot noko som liknar ein park, og mellom oss går ringvegen. Heldigvis har vindaugene triple glas, så når eg let dei igjen, blir det nesten heilt stille. Men berre nesten. Eg blir gal av nesten, ikkje sant, så på dårlege dagar går eg med øyreproppar inne, for det er irriterande lite eg kan gjere med at folk køyrer bil, lite eg kan gjere med at naboen går over golvet, lite eg kan gjere med at folk finst. Vi gidd ikkje gå dit.
Soverommet vender heldigvis inn mot bakgården som backar meg med stillheit. Men sjølv ei bakside kan glimte til, som når solstrålane stikk innom nokre minutt og blinkar mot kvarandre i dei skitne vindaugene i første etasje på blokka overfor, litt som i ein slags heilag dirty talk. No for tida held eg auge med det skarpe vinterlyset. Det har mykje fint ved seg, så
klart og krispt det gjer alle skuldrer, hjørne, opningar, kantar, hårstrå.
Utanfor blokka deler ei rekke tre ringvegen i to. Det er slike som tiltrekker alle likes-svoltne folk, ikkje sant, med sine klikkvenleg-rosa blomster på våren. Eg likar dei best på sommaren, når dei får frodige, grøne kroner eg kan gøyme blikket i. No står dei berre og spriker med tomme greiner i midten der, som om dei liksom vil bli løfta opp og plassert ved eit basseng på Granca.
No på vinteren ser eg heilt bort til sykkelbutikken på hjørnet av parken, der det alltid står syklar i alle fargar og fasongar utanfor, og eg er jo ofte ute og syklar, ikkje sant, det er i alle fall det eg tenker kvar gong eg går forbi den gjengen som står der hulter til bulter, haldne fast av ein stram kjettingklem: at nokon skulle halde meg fast slik.