De journalist die geschiedenis maakte

Sneller dan verwacht overleed eind maart PSV’s perschef Thijs Slegers (46) aan de gevolgen van leukemie. Maar niet voordat hij een indrukwekkende erfenis had nagelaten in de vorm van duizenden nieuwe bloed- en stamceldonoren. Zelden zal een persoonlijke oproep zoveel maatschappelijke impact hebben gehad als die van de voormalig voetbaljournalist.

TEKST: HANS MATHEEUWSEN I FOTO’S: RENÉ MANDERS/DCI MEDIA

Aanvang februari maakte geboren Geldroppenaar Thijs Slegers het slechte nieuws wereldkundig: de afstotingsziekte die hem al maanden dwars zat, was geen halt toe te roepen. 'Na een eerder geslaagde stamceltransplantatie zullen de naweeën me uiteindelijke fataal worden. De medici kunnen niets meer voor me doen. Ons rest niets anders dan het noodlot te accepteren en er mee te dealen'. Het was vooral ook een moedige stap maar geheel conform zijn professie om de buitenwereld via het bericht op de hoogte te stellen van de onheilstijding. Compleet voorzien van zijn eigen, droge humor: 'Hoe lang nog? Dat weten we nu niet en dat blijft ongewis. Tips voor goeie series enz. zijn welkom'. Opvallend was de volgende oproep: 'Maar als jullie ons echt blij willen maken: schrijf je via Matchis in als stamceldonor en/of via de Philips x PSV x Sanquin-campagne in als bloeddonor. Ik ben niet meer te helpen, maar anderen wel!'

De rest is geschiedenis. Er kwam een golf aan sympathie en actie op gang die zowel Matchis als Sanquin duizenden donoren opleverde, en de - internationale - voetbalwereld veel goodwill. Blijkbaar kan een gezamenlijk geformuleerd goed doel nog steeds zowel emotioneren als verbinden. Het was vanzelfsprekend en wonderbaarlijk tegelijkertijd. Thijs had de juiste snaar geraakt. Voetballers, bestuurders en supporters bleken over een klein hartje te beschikken. Het liep storm bij Matchis en Sanquin.

PSV-WATCHER

En zo werd een voormalige fanatiek nieuwsjager inspirator van velen. Nooit had de jeugdvoetballer van RKSV Heeze kunnen dromen dat ooit een volle Kuip voor hem zou applaudisseren, schreef de Telegraaf. Thijs Slegers laat een boodschap voor de eeuwigheid achter, kopte het Eindhovens Dagblad. Thijs woonde in Veldhoven, ik kwam hem bij gelegenheid van mijn eigen voetballende zoon tegen bij Marvilde. Thijs groeide op in Heeze. Zijn vader runde daar een bakkerij en bezorgde ook brood aan huis. Na de Academie voor de Journalistiek in Tilburg volgde hij vanaf 1999 voor voetbalweekblad Voetbal International Ajax. Om dat in 2008 te verruilen voor een journalistieke job als PSV-watcher bij de Telegraaf. De 24/7-hectiek van de dagproductie was moeilijk te combineren met zijn gezinsleven zodat hij alweer in 2010 inging op het aanbod van hoofdredacteur Johan Derksen om als PSV-watcher terug te keren bij VI. Ondertussen schreef hij de biografiën van Andy van der Meyde en Luc Nilis. Zijn gemoedelijke, Brabantse inborst en onbevangen gevatheid maakten van hem een netwerker pur sang die zelfs in een omgeving als die van Ajax een wereldster als Zlatan Ibrahimovic aan zijn vriendenkring toevoegde.

‘ANDERE KANT’

Maar pas echt opmerkelijk was zijn binnenlandse transfer in 2015 naar PSV, waar hij op verzoek van directeur Toon Gerbrands de communicatie hervormde en manager perszaken werd. Thijs verhuisde naar de ‘andere kant’, zoals de achterblijvers in het journalistieke métier dat doorgaans schijnen te voelen en beleven. Het is nog net geen verraad aan het vak maar wie levert er nou vrijwillig zijn creatieve vrijheid in ten behoeve van een meester wiens woord men spreekt omdat men diens brood eet?

Het was weliswaar een sprong in het diepe, zoals Thijs het zelf noemde, maar hij voelde zich onmiddellijk thuis bij PSV. Hij bewoog soepel tussen de voetbalsterren, de bobo’s én de buitenwereld. Sterker nog, hij werd al gauw ‘one of the guys’ op de Herdgang en in het Philips Stadion, én van de rest van voetballend Nederland. „Veel journalisten die een hoge positie bekleden binnen een medium missen het vermogen om commercieel te denken. Je moet soms samenwerking zoeken. Er is geen enkele Ajax- of Roda JC-supporter die op onze site een interview bekijkt met Luuk de Jong. Maar als VI datzelfde interview aankoopt, klikken ze het wel aan. Dat is weer interessant voor onze hoofdsponsor Energiedirect.nl of oprichter Philips.”

SPIL

Na een paar jaar werd hij getroffen door een herseninfarct. Dat was al behoorlijk schrikken. Vijf jaar geleden interviewden we Thijs voor FRITS. Hij bleek onverminderd gedreven en ambitieus. Hij vertelde toen ook al open over hetgeen hem was overkomen, en de impact dat dit had op zijn leven, maar vooral op zijn gezin. „Twee kleine kinderen, je vrouw, je familie, de verbouwing van onze boerderij en een superactief leven, ik dacht: dit is het dan, je mag blij zijn als je niet op vier wieltjes naar buiten gaat.” En uit zijn ervaringen toen bleek al de gunfactor en de mate waarin Thijs vooral ook familieman was, ondanks zijn drukke baan binnen het voetbedrijf. Hij vertelde: „Er waren ongetwijfeld genoeg supporters die mij als journalist van Voetbal International best wel vervelend vonden. Als je een kampioensbijlage maakt, vindt iedereen je geweldig, maar als je uitlegt waar het slecht gaat, dan ben je een klootzak en snap je er niks van. Dan verwacht je niet dat ze een spandoek voor je gaan ophangen staan. Hij werd na enkele maanden fit verklaard. „Ik heb puur geluk gehad. We gingen die week met PSV naar Osijek en naar Augsburg. Krijg je zoiets op tien kilometer hoogte dan had ik het niet geweten. Ik ben binnenste buiten gekeerd, maar er is niets gevonden. Twee pillen per dag moeten herhaling voorkomen. Daar valt prima mee te leven”, vond hij. En het ging ook over de toekomst. Zijn toekomst. „Ik ben nu 41 jaar en dit werk bevalt me heel erg goed. Maar tot nu toe heb ik elke acht, negen jaar wel een prikkel nodig gehad, dus dan is het niet logisch als ik de rest van mijn arbeidzaam leven perschef van PSV blijf. Of misschien vind ik hier wel de rust, kan ook.”

Pittige Uitdaging

als je zoiets overkomt. Er stonden op een gegeven moment veertig bossen bloemen in ons huis. En honderden kaarten. Al die blijken van medeleven en de steun van mijn vrouw hebben me er doorheen gesleept. Zonder Syl had ik niet gestaan waar ik nu sta. Bij ons thuis draait bijna alles om mij en mijn werk, maar Syl is de spil van ons gezin. Een geweldige vrouw en moeder voor onze twee kinderen.”

Thijs had geluk, zoals hij zich ook terdege realiseerde, de schade viel mee. Hij besloot te knokken voor zijn volledig herstel, voor zijn be-

Begin maart hadden we het laatste mailcontact, waarin ik hem kandideerde voor de Zilveren Tulp: ‘De Tulp wordt uitgereikt aan mensen (uit het vak) die Eindhoven positief in het nieuws hebben gebracht. Nou, dat behoeft verder geen betoog in jouw geval’. Zijn antwoord volgde haast per omgaande: 'Bedankt voor je mail en mooie woorden. Dat doet me goed. En vanzelfsprekend is het een prachtige eer om de Zilveren Tulp te mogen ontvangen. Praktisch is het voor mij een pittige uitdaging. Ik moet zeer zuinig omgaan met mijn energie. Ieder bezoek buitenshuis moet strak en qua logistiek gepland worden. Anders kan ik het niet volhouden. Daarnaast weet ik letterlijk niet hoe lang ons nog gegund is. Het kunnen weken of maanden zijn. Dus plannen is lastig. Heb jij een idee hoe we dit in kunnen richten?

Wellicht wel. Ik hoor graag van je'. We hebben nog gebeld met elkaar. Thijs is overleed onverwacht snel op 27 maart van dit jaar. En Thijs, mijn antwoord heeft je vrouw Sylvia op 17 mei ontvangen. Zij nam jouw Zilveren Tulp in ontvangst, dankbaar voor alles wat jij betekende, voor haar, je gezin, en alle mensen om je heen. Thijs vond zijn rust. Hij is altijd perschef van PSV gebleven.