Euskal Herrian ziklo politiko berriari ateak ireki zitzaizkion arren gatazkaren ondorioek hor diraute. Preso politikoen gaia da agian egun bizi dugun ondoriorik gordinena. Orain dela gutxi hil da (erail dute ene aburuz) Figeroa preso Algortarra, gordintasun horren adierazpide garbia. Indarkeria amaitu dela diote batzuk. Baina esan diezaiotela hori astero bizitza arriskuan jartzen duten ehunaka Euskal Herritarrei, ordu erdiko bisita bat egiteko onenean ere 800 kilometro egin behar duten lagunei, ama barrote artean ezagutu duten haurrei, funtzionarioen irain eta mespretxuak jasan behar dituzten bikotekideei. Horientzat indarkeria eguneroko ogia da. Mendekuaren paradigma. Ezin bestela ulertu. Ez omen dago preso politikorik, ez omen dago mendekurik, baina eurak dira presoen bereizketa egiten duten lehenak, sakabanaketak eta neurri bereziek erakusten duten moduan. Eta honen aurrean zer egin dezakegu? Ziegetako giltzak eurek dituzte eta hori ezin dugu aldatu baina herri honek erakutsi du gai dela aterik gabeko paretak gurutzatzeko, iluntasunean argia ikusteko. Orduan zergatik ez giltzarik gabe ziegak irekitzeko? Ezberdintasun bat dago gatazkaren alde bat eta bestearen artean. Haiek gorrototik erasotzen gaituzten bitartean guk maitasunetik dihardugu. Hori da gure dohaina, maitasunetik borrokatzen dugu. Eta dohain horrekin irekiko ditugu ziegak, dohain horrekin jarraituko dugu kilometroz kilometro, malkoz malko, azken kartzelako azken ziega ireki arte.
Baina presoak hurbildu eta etxean ikusiko baditugu gure esku dagoela sinistu behar dugu. Ez dugu ezer galtzeko, sufritzera ohituak baikaude. Aitzitik, dena dugu irabazteko. Gure esku dago, herritarron esku. Presente izan behar ditugu. Presente etxean, lanean, klasean eta kalean. Eta presente izan behar dugu soilik borrokaz eta ez beste inola lortuko dugula. Gatazka ez baita konponduko azken presoa etxera etorri arte. Bide luzea eta malkartsua dugu aurretik, egia da. Baina urratsez urrats, lortuko dugu. Parot doktrina indargabetuz, preso gaixoak askatuz, sakabanaketarekin amaituz eta azken ongietorria ospatuz. Irudimena da gure ekintzik zuzenena dio abestiak. Eta gorrototik oztopoak jartzen dituztenei, maitasunetik, irudimenez, grinez eta borrokaz erantzungo diegu. Kaleak presoen ahotsaren erakusleiho bihurtuz, oztopoak jartzen dituztenen amesgaizto bilakatuz zein edonor itotzeko moduko elkartasun olatuak sortuz. Gorrotoz erasotzen gaituztenen aurrean harro eta irribarrez altxatuko gara. Ez baitugu ezer ezkutatzeko, maite ditugu eta harro gaude euretaz. Presoak herriarenak dira eta herriak askatuko dituenaren ziurtasun osoa daukat. Goazen bada urtarrilean irudikatu genuen olatua uholde bilakatzera. Auzoz auzo, herriz herri hautsak harrotu eta kaleak hankaz gora jarriz urteetako borrokarekin jarraitu eta ate berriak irekiz. Giltzarik ez dugu izango eskuartean baina ezta beharrik ere, ez dugu opari edo inongo faboreen beharrik, duintasunez, borrokaz askatuko baititugu. Gure esku dago eta lortuko dugu.