อาฟเตอร์เดอะเควก / after the quake

after the quake อ�ฟเตอร์เดอะเควก Haruki Murakami คมสัน นันทจิต

เขียน แปล

บรรณ�ธิก�รเล่ม แบล็คโอลีฟ บรรณ�ธิก�รต้นฉบับ ฐิติรัตน์ ทิพย์สัมฤทธิ์กุล บรรณ�ธิก�รบริห�ร อธิชา มัญชุนากร กาบูล็อง บรรณ�ธิก�รจัดก�ร ศรรวริศา เมฆไพบูลย์ มณฑา มัญชุนากร ออกแบบปก รูปเล่ม พิสูจน์อักษร

ชวณัฐ สุวรรณ (Wonderwhale) วัชรา พิพัฒนาไพบูรณ์ นินนารา

KAMI NO KODOMOTACHI WA MINA ODORU

by Haruki Murakami Copyright © 2000 Haruki Murakami All rights reserved.

Originally published in Japan by SHINCHOSHA Publishing Co., Ltd. Tokyo Thai translation rights arranged with Haruki Murakami through THE SAKAI AGENCY and SILKROAD AGENCY. ISBN 978-616-7591-47-6 ราคา 180 บาท

จัดพิมพ์ โดย : สำ�นักพิมพ์กำ�มะหยี่ 74/1 รังสิต-นครนายก 31 ธัญบุรี ปทุมธานี 12130 โทรศัพท์ : 084 146 1432 โทรสาร : 02 996 1514 Email : gammemagie@gammemagie.com Homepage : http://www.gammemagie.com Facebook : http://www.facebook.com/GammeMagieEditions พิมพ์ที่ : ห้�งหุ้นส่วนจำ�กัด ภ�พพิมพ์ 45/12-14, 33 หมู่ที่ 4 ต�าบลบางขนุน อ�าเภอบางกรวย นนทบุรี 11130 โทรศัพท์ : 02 879 9154-6 โทรสาร : 02 879 9153 Homepage : http://www.parbpim.com จัดจำ�หน่�ยทั่วประเทศโดย บริษัทเคล็ดไทย จำ�กัด 117-119 ถนนเฟื่องนคร ตรงข้ามวัดราชบพิธ เขตพระนคร กรุงเทพฯ 10200 โทรศัพท์ : 02 225 9536-9 โทรสาร : 02 222 5188 Homepage : http://www.kledthai.com

คำ�นำ�สำ�นักพิมพ์

‘If writing novels is like planting a forest, then writing short stories is more like planting a garden.

Haruki Murakami หากการเขียนนวนิย ายเป็นเหมือนการปลูกป่า เช่นนั้น การเขียนเรื่องสั้นก็เป็นการท�าสวน ป่านวนิยายที่อุดมด้วยต้นไม้แน่นขนัด เนื้อหาเข้มข้น มี พื้นที่กว้างใหญ่ ไพศาลบรรยายได้แทบไม่รู้จบ เปิดโอกาสให้ ทั้งผู้เขียนและผู้อ่านมีเวลาละเลียดซึมซับเที่ยวท่องไป จึง เป็นงานเขียนที่ผู้อ่านประทับใจเข้าไปอยู่ ในโลกเขียวชอุ่ม ใบนั้นได้ง่ายดายกว่าโดยธรรมชาติ ขณะที่งานท�าสวนเล็กๆ ในพื้นที่จ�ากัดเรียกร้องความ กระชับฉับไว ห้ามขาดตกและห้ามเกินล้น ผูเ้ ขียนและผูอ้ า่ น ต้องมุง่ มัน่ ตัง้ ใจเสพรสในขอบเขตชัว่ ระยะเวลาวาบแล่น จึง

เป็นเรือ่ งแสนธรรมดาทีค่ วามซาบซึง้ ตรึงใจจะเกิดขึน้ ยากกว่า แต่อย่าได้ประมาทฤทธิ์เดชของงานเขียนแนวเรื่องสั้น ความน้อยแต่มากในสวนที่ได้รบั การออกแบบจัดวาง ตรวจวัด อย่างละเอียดทุกกระเบียดนิว้ ทัง้ เนือ้ หาใจความและวิธกี าร น�าเสนอ สามารถกระแทกใจของผูอ้ า่ นให้ลม้ ผลึง่ แผ่หงายได้ ในชั่วระยะเวลาไม่กี่หน้ากระดาษ หกเรื่องสั้นที่สะท้อนแรงสั่นไหวหลังแผ่นดินเคลื่อนใน เล่มนี้มีอานุภาพเช่นนั้น

ขอให้มีความสุขในการอ่าน ด้วยไมตรี ส�านักพิมพ์กา� มะหยี่ ตุลาคม 2558

คำ�นำ�ผู้แปล

12 ปีผ่านไป รวมเรื่องสั้นเล่มนี้ ได้รับการตีพิมพ์ ใหม่ อีกครั้ง ต้องขอขอบคุณ คุณอธิชา มัญชุนากร กาบูล็อง เจ้า ส�านักก�ามะหยี่ ส�าหรับการควบคุมดูแลและไถ่ถามติดตาม อย่างอบอุ่น รวมไปถึงทีมงานส�านักพิมพ์ก�ามะหยี่ทุกท่าน คุณหญิง - ฐิตริ ตั น์ ทิพย์สมั ฤทธิก์ ลุ บรรณาธิการตรวจทาน แก้ ไขเปรียบเทียบกับต้นฉบับภาษาญี่ปุ่น และคุณแบล็ค โอลีฟ บรรณาธิการต้นฉบับภาษาไทย 20 ปีที่แล้ว เช้าตรู่วันเสาร์ที่ 17 มกราคม 2538 เกิด แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ จุดเหนือศูนย์กลางแผ่นดินไหวอยู่ บริเวณเกาะอาวาจิ ซึ่งอยู่ห่างจากเมืองโกเบไปเพียง 20 กิโลเมตร ระยะเวลาการสั่นสะเทือนนานประมาณ 20 วินาที ช่างเป็นเวลา 20 วินาทีที่ยาวนานเหลือเกิน เพียง 20 วินาทีที่ โลกขยับตัว มีผู้เสียชีวิต 6,434 คน 4,600 คนเป็นประชากรในเมืองโกเบ ซึ่งเป็นเมืองใหญ่ที่อยู่

ใกล้ที่สุด โครงสร้างทางยกระดับพังทลาย ปั้นจั่นท่าเรือ เสียหาย การคมนาคมขาดสะบั้น บ้านเรือนที่อยู่อาศัยกลับ กลายเป็นเพียงเศษซากปรักหักพัง ท้องฟ้ามืดครึ้มหม่นมัว ผู้คนไร้ถิ่นฐานที่อยู่ หลายชีวิตกระจัดกระจายแตกสลาย ดุจเดียวกับรอยร้าวบนผืนแผ่นดิน ช่างเป็นการลั่นเลื่อนสะเทือนไหวที่ปวดร้าวเหลือเกิน เรื่องสั้นทั้งหกเรื่องที่คุณก�าลังจะได้พลิกเปิดอ่าน เกิด ขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ หลังจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวหนึ่ง เดื อ น ตั ว ละครหลั ก จากทั้ ง หกเรื่ อ งดู ค ล้ า ยจะไม่มี ส ่ ว น เกี่ยวข้องกับการสูญเสีย ทว่าเมื่อผิวเปลือกปริแตก รอย แผลลึกที่เคยสมานสนิทจึงเผยอเปิดอีกครั้ง ลึกลงไปใน บาดแผล อดีตที่คลับคล้ายว่าจะผ่านพ้นกลับปรากฏตนขึ้น มาสั่นสะเทือนชีวิตเขาและเธอ ไม่ต่างอะไรจากอุบัติภัยที่ ขยับตัวผิวโลก หกเรื่องสั้น หกตัวละคร หกเรื่องราวหลังโลกขยับตัว ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การสั่นสะเทือนไหว-ภายในตัว ของเราเอง. คมสัน นันทจิต 31 สิงหาคม 2558

“ลิซ่า! เมื่อวานนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ” “มันก็เป็นอย่างที่มันเคยเป็น” “เป็นไปไม่ได้! นั่นมันช่างโหดร้าย!” ฟีโอดอร์ ดอสโตเยฟสกี, Demons

วิทยุ: ...ทหารกองรักษาการณ์ถกู ท�าลายล้างอย่าง ย่อยยับโดยเวียดกง ซึ่งสูญเสียก�าลังพลไป ทั้งหมด 115 นาย ผู้หญิง: มันแย่มากเลยใช่ไหมล่ะ มันช่างดูเหมือน ไร้ตัวตน ผู้ชาย: อะไรนะ ผู้หญิง: พวกเขาบอกว่าทหารกองโจร 115 นาย แต่ ถึงจะมากขนาดนัน้ ก็ยงั ไม่มคี วามหมายอะไร เพราะเราไม่รู ้ เ รื่ อ งราวของพวกเขาเลย พวกเขาเป็น ใครเหรอ พวกเขารั ก ผู ้ ห ญิ ง หรือเปล่า หรือมีลกู กันบ้างไหม พวกเขาชอบ ดูหนังหรือดูละครเวทีมากกว่ากัน เราไม่รู้ อะไรเลย พวกเขาบอกแค่ว่า...ตายไป 115 ฌอง-ลุค โกดาร์ด, Pierrot le Fou

ยูเอฟโอที่คุชิโร่

10

ห้าวันเต็มเต็มที่เธอไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวจากหน้าจอโทรทัศน์ ตามองตรงแน่วไปที่ภาพธนาคารและโรงพยาบาล ซึ่งบัดนี้ กลายเป็นเพียงเศษซากปรักหักพังชิ้นเล็กชิ้นน้อย ตึกแถว ร้านขายของลุกไหม้อยู่ในเปลวเพลิงเผาผลาญ ความพินาศ ย่อยยับของรางรถไฟและทางหลวง เธอไม่พดู อะไรแม้สกั ค�า เดียว จมดิ่งลงในความนุ่มของโซฟา ริมฝีปากเม้มแน่นปิด สนิท เธอไม่ตอบค�าแม้ยามที่ โคมุระพูดกับเธอ ไม่แม้กระทั่ง จะผงกหัวหรือสั่นศีรษะ โคมุระไม่แน่ ใจว่าเสียงของเขาจะ ผ่านเลยไปยังประสาทการรับรู้ภายในร่างกายเธอหรือไม่ เนือ่ งจากบ้านเดิมของภรรยาโคมุระอยูท่ างเหนือ จังหวัด ยามากาตะ และเท่าทีเ่ ขารู้ เธอไม่เคยมีเพือ่ นหรือญาติพนี่ อ้ ง ทีน่ า่ จะประสบภัยแผ่นดินไหวที่โกเบ แต่เธอก็ยงั ฝังกายแน่น อยูห่ น้าจอโทรทัศน์ตั้งแต่เช้าจรดค�่า เขาสังเกตเห็นว่าเธอ ไม่ กิ น ไม่ ดื่ ม อะไรเลยแม้ แ ต่ น ้ อ ย ไม่ แ ม้ ก ระทั่ ง ลุ ก ไปเข้ า ห้องน�้า และนอกจากการขยับนิ้วเพื่อเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ ด้วยการกดรี โมตคอนโทรลเป็นบางคราวแล้ว เธอก็แทบ ยูเอฟโอที่คุชิโร่

ไม่ได้ขยับเขยื้อนกล้ามเนื้อส่วนอื่นอีกเลย โคมุระจะปิ้งขนมปังและชงกาแฟกินก่อนออกไปท�างาน ตอนเช้า เมื่อกลับจากท�างานตอนเย็น ก็พบว่าภรรยายังนัง่ อยูท่ า่ เดิมอยูห่ น้าโทรทัศน์เหมือนตอนเช้า เขาไม่มที างเลือก นอกจากลงมือท�าอาหารง่ายง่ายจากอะไรก็ตามทีพ่ บในตูเ้ ย็น แล้วนั่งกินเพียงล�าพัง แม้กระทั่งยามเขาเข้านอน เธอก็ยัง นั่งนิ่งมองตรงไปที่ โทรทัศน์เพื่อดูข่าวภาคดึก มีก�าแพงศิลา อันเงียบงันล้อมรอบเธอไว้ และโคมุระรูส้ กึ สิน้ หวังทีจ่ ะพังมัน ทลายลง แม้กระทั่งจะส่งเสียงทักทายเธอเขาก็เลิกท�า ห้าวันต่อมาเมื่อเขากลับจากท�างานมาถึงบ้านตามเวลา ปกติ ในวันอาทิตย์ ภรรยาก็หายไปเสียแล้ว โคมุระท�างานเป็นพนักงานขายอยู่ร้านขายเครื่องเสียงเก่า แก่ ในย่านอากิฮาบาระของโตเกียว สินค้าในการดูแลของ เขาเป็ น สิ น ค้ า ระดับไฮเอนด์ และเขาก็ ได้ค่าคอมมิ ช ชั่ น คุ้มค่าจากการขายสินค้า ลูกค้าส่วนใหญ่ของเขาเป็นหมอ นั ก ธุ ร กิ จ ฐานะดี และเศรษฐี จ ากต่ า งจั ง หวั ด เขาอยู่ ใ น ธุรกิจนี้มาแปดปีแล้ว มีรายได้น่าพอใจนับตั้งแต่วันแรกที่ เริ่มท�างานด้วยสภาพเศรษฐกิจอันเข้มแข็ง ประกอบกับ ราคาอสังหาริมทรัพย์ทพี่ งุ่ สูงขึน้ เรือ่ ยเรือ่ ย ท�าให้ผนื แผ่นดิน ญี่ปุ่นดูราวกับถูกปูลาดไปด้วยเงิน ในกระเป๋าของทุกคน อัดแน่นด้วยแบงก์หมืน่ เยนจนแทบระเบิด และไม่มีใครรัง้ รอ ที่จะใช้จ่ายมัน สินค้าราคาแพงที่สุดขายหมดอย่างรวดเร็ว ที่สุดทุกครั้งไป โคมุระรูปร่างสูง ผอม รู้จักแต่งตัว ทั้งยังอัธยาศัยดี Haruki Murakami

11

12

สมั ย เป็ น หนุ ่ ม โสดเขาจึ ง ควงสาวมากมาย แต่ ห ลั ง จาก แต่งงานเมื่ออายุ 26 เขาพบว่าความปรารถนาการผจญภัย ทางเพศของตนหายไปอย่างง่ายดายและเร้นลับ ตลอดระยะ เวลา 5 ปีเต็มเต็มของชีวิตสมรส เขาไม่เคยหลับนอนกับ ผู้หญิงคนอื่นอีกเลยนอกจากภรรยา ไม่ ใช่ว่าโอกาสเช่นนั้น จะหาไม่ได้ แต่เพราะเขาสูญเสียความรู้สึกอยากหาเศษ หาเลยหรือนอกใจไปเสียสิ้น เขาต้องการแค่รีบกลับบ้าน ไปรับประทานอาหารเย็นกับภรรยา นั่งคุยกับเธอบนโซฟา ก่อนจะขึ้นเตียงและร่วมรักกัน นี่แหละคือทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เขาต้องการ เพือ่ นของโคมุระทุกคนล้วนแปลกใจกับการแต่งงานของ เขา ยิ่งเมื่อเทียบกับโคมุระผู้ทั้งสะอาดและหล่อเหลาแล้ว หน้าตาของภรรยาเขาจึงดูธรรมดาเสียยิง่ กว่าธรรมดา แล้ว ไม่ใช่แค่รปู ลักษณ์ภายนอกเท่านัน้ แม้กระทัง่ อากัปกิรยิ าและ บุคลิกลักษณะของเธอก็ ไม่มีอะไรน่าดึงดูดใจเลยแม้แต่น้อย เธอไม่ค่อยพูดและมีสีหน้าบึ้งตึงเสมอ เธอรูปร่างเล็ก แขน ก็ ใหญ่ แถมยังดูเฉื่อยชาและเซ่อซ่าอีกด้วย ทว่ามีความรู้สึกหนึ่งซึ่งแม้แต่เขาเองก็ ไม่เข้าใจนักว่า เกิดขึ้นได้อย่างไร นั่นคือโคมุระรู้สึกว่าแรงกดทับที่บ่าของ เขาจะสลายไป และรู้สึกผ่อนคลายทันทีที่ ได้อยู่ด้วยกันสอง ต่อสองกับภรรยาภายใต้หลังคาเดียวกัน เขาจะหลับใหล อย่างสงบสบาย ความฝันอันแปลกประหลาดซึง่ เคยรบกวน เขาเมือ่ อดีตไม่เคยตามมาหลอกหลอนอีกเลย เครือ่ งเพศของ เขายังคงแข็งขัน และชีวติ รักของเขาก็ยงั คงอบอุน่ แนบแน่น เขาไม่ต้องกังวลเรื่องความตาย กามโรค และเรื่องความ ยูเอฟโอที่คุชิโร่

กว้างใหญ่ไพศาลของจักรวาลอีกต่อไปแล้ว ภรรยาเขาไม่เคยชอบความแออัดของโตเกียว และมี ความผูกพันอย่างลึกซึง้ กับบ้านเดิมของเธอทีย่ ามากาตะ เธอ ยังคงคิดถึงพ่อแม่และพี่สาวสองคนซึ่งอาศัยอยู่ที่นั่น เธอ จะกลับบ้านไปหาพวกท่านทันทีที่ต้องการ ครอบครัวเธอ มี กิจ การเรี ย วคั​ั ง 1 และฐานะการเงินก็อยู่ ในขั้นสุข สบาย พ่อของเธอซึ่งรักลูกสาวคนเล็กมาก จึงเต็มใจที่จะจ่ายค่า เดินทางกลับบ้านให้เธอเสมอ มีหลายครั้งที่ โคมุระกลับจาก ที่ท�างานมาพบว่าภรรยาไม่อยู่ที่บ้าน เธอจะวางโน้ตเล็กเล็ก บนโต๊ะในครัว เพื่อบอกว่าจะกลับไปอยู่กับครอบครัวเธอ สักพัก เขาไม่เคยคัดค้านหรือทักท้วงแม้แต่น้อย ได้แต่เฝ้า รอให้ภรรยาเดินทางกลับมา ซึ่งเธอจะกลับหลังจากผ่านพ้น ไปหนึ่งสัปดาห์หรือ 10 วัน พร้อมอารมณ์ที่ดีขึ้นเสมอ แต่มาครั้งนี้ จดหมายที่ภรรยาเขาทิ้งไว้ดูแตกต่างไป “ฉัน จะไม่กลับมาอีกแล้ว” เธอเขียนไว้เช่นนัน้ ต่อด้วยค�าอธิบาย ง่ายง่ายและชัดเจน ว่าท�าไมเธอจึงไม่ต้องการอยู่กับเขาอีก ต่อไป ปัญหาก็คอื เธอไม่เคยให้อะไรฉันเลยสักอย่างเดียว เธอ เขียนในจดหมาย หรือถ้าจะพูดให้ชัดเจนกว่านั้น เธอไม่มี อะไรในตัวที่จะมอบให้กับฉันได้เลย เธอเป็นคนดี สุภาพ และหน้าตาดี ทว่าการใช้ชีวิตร่วมกับเธอนั้น คล้ายดั่งอยู่ กับมวลอากาศอันว่างเปล่า มันไม่ใช่ความผิดของเธอทัง้ หมด 1

โรงแรมขนาดเล็กตกแต่งแบบดั้งเดิมของญี่ปุ่น Haruki Murakami

13

ทัศนียภ�พกับเต�รีด

38

จุนโกะก�าลังดูโทรทัศน์ ขณะโทรศัพท์สง่ เสียงขึน้ ก่อนเทีย่ งคืน เคสุเกะสวมหูฟังนั่งอยู่ที่มุมห้อง สองตาหรี่ลงจนเกือบปิด โยกศีรษะไปมา ขณะพรมนิ้วเรียวยาวรัวลงบนสายกีตาร์ ไฟฟ้าทั้งหกสาย เขาก�าลังฝึกดีดกีตาร์ท่อนที่เร็วที่สุดอยู่ และเห็นได้ชดั ว่าไม่มที างทีเ่ ขาจะได้ยนิ เสียงโทรศัพท์ซงึ่ ก�าลัง ดังแน่แน่ จุนโกะรับโทรศัพท์ “นี่นอนรึยัง” มิยาเกะถามเบาเบาตามเคย “ม่าย” จุนโกะตอบ “เรายังไม่นอน” “ฉันอยูท่ ชี่ ายหาด เธอน่าจะได้เห็นเศษไม้! คราวนีเ้ ราท�า อะไรยิ่งใหญ่ได้เลยเชียวละ มาได้ ไหม” “แน่นอน” จุนโกะตอบ “ขอเวลาเปลีย่ นเสือ้ ผ้าแป๊บหนึง่ แล้วฉันจะไปถึงที่นั่นภายในสิบนาที” เธอสวมกางเกงรัดรูปแล้วสวมกางเกงยีนส์ทับ จากนั้น สวมเสื้อคอเต่า หยิบบุหรี่ซองหนึ่งใส่ลงในกระเป๋าเสื้อโค้ต ขนแกะ พร้อมทั้งกระเป๋าเงิน ไม้ขีดไฟ กุญแจบ้าน เธอใช้ เท้าเขี่ยหลังของเคสุเกะ เขาจึงถอดหูฟังออก ทัศนียภาพกับเตารีด

“ฉันก�าลังจะออกไปก่อกองไฟที่ชายหาด” เธอบอก “อีตาลุงมิยาเกะอีกแล้วเหรอ” เคสุเกะถามด้วยใบหน้า บึ้งตึง “เธอต้องบ้าไปแล้วแน่แน่ ตอนนี้เดือนกุมภาพันธ์ แล้วเธอรู้ ไหมว่าปาเข้าไปตั้งเที่ยงคืนแล้ว เธอยังจะออกไป ก่อกองไฟกันตอนนี้อีกเหรอ” “ไม่ เ ป็ น ไรหรอกน่ า เธอไม่ต ้ อ งไปด้ ว ยก็ ไ ด้ ฉั น ไป คนเดียวก็พอ” เคสุเกะถอนหายใจ “ฉันจะไปด้วย ไปด้วยครับ ขอเวลา เปลี่ยนชุดแป๊บหนึ่ง รอหน่อย” เขาปิดไฟ หยิบกางเกงขายาวมาสวมทับชุดนอน สวม เสือ้ สเวตเตอร์ แล้วทับด้วยแจ็กเก็ตขนเป็ดซึง่ รูดซิปปิดจนถึง คาง จุนโกะหยิบผ้าพันคอมาพัน ก่อนจะคว้าหมวกไหมพรม มาสวมศีรษะ “พวกเธอต้องบ้าไปแล้วแน่แน่” เคสุเกะบ่นระหว่างเดิน ไปตามทางสู่ชายหาด “ไอ้กองไฟเนี่ย มันมีอะไรน่าสนใจ นักนะ” ราตรี นี้ เ หน็ บ หนาวยิ่ ง นั ก ทั้ ง ที่ ไ ม่ มี ล มเลยแม้ แ ต่ น ้ อ ย ถ้อยค�าที่หลุดร่วงจากปากพลันเยือกแข็งแขวนค้างอยู่กลาง อากาศ “แล้วอย่างวงเพิร์ลแจมล่ะ มีอะไรน่าสนใจนักเหรอ” จุนโกะโต้ “มีแต่เสียงดังหนวกหู” “เพิ ร ์ ล แจมมี แ ฟนเพลงมากกว่ า สิ บ ล้ า นคนทั่ ว โลก” เคสุเกะสวนกลับ “เหรอ แต่ในโลกนีม้ แี ฟนของกองไฟมาห้าหมืน่ ปีแล้วนะ” จุนโกะพูด Haruki Murakami

39

40

“จะว่าอย่างนั้นก็ถูก” เคสุเกะยอมรับ “ต่อให้เพิร์ลแจมวงแตกไปแล้ว ยังไงก็ยังมีกองไฟเหลือ อยู่” “จะว่าอย่างนั้นก็ถูกอีก” เคสุเกะยกมือขวาจากกระเป๋า เสื้อขึ้นโอบไหล่จุนโกะไว้ “แต่ปัญหาก็คือ ไม่ว่าจะเป็นเวลา ห้าหมื่นปีที่แล้วหรือในอีกห้าหมื่นปีข้างหน้า ฉันก็ ไม่มีอะไร เกีย่ วข้องกับมันอยูด่ ี ไม่มเี ลย เท่ากับศูนย์ ปัจจุบนั ต่างหาก ที่ส�าคัญที่สุด ใครจะไปสนใจว่าเมื่อไหร่ โลกนี้จะถึงจุดสิ้นสุด ใครจะไปล่วงรู้อนาคตได้ สิ่งเดียวที่ส�าคัญก็คือ ท�าอย่างไร ตอนนี้ท้องฉันถึงจะอิ่ม และท�าอย่างไรฉันถึงจะยังปึ๋งปั๋งได้ เท่านั้นเอง ใช่ไหมล่ะ” ทั้งคู่ค่อยค่อยเดินไต่บันไดขึ้นไปบนก�าแพงกันคลื่น คุณ มิยาเกะอยู่ตรงต�าแหน่งประจ�าของเขาที่ชายหาดด้านล่าง เขาก�าลังเดินเก็บเศษไม้ทุกแบบทุกขนาดที่ลอยมาเกยฝั่ง เพื่อน�ามาบรรจงก่อเป็นกองฟืน มีขอนไม้ ใหญ่กลมโตท่อน หนึ่งอยู่ด้วย ซึ่งคงต้องใช้เรี่ยวแรงอย่างมากในการลากมา สุมกอง แนวหาดยามต้องแสงจันทร์สว่างนวล และแปรรูปไป ดูคล้ายใบมีดอันคมกริบ คลื่นทะเลฤดูหนาวส่งเสียงแปลก ทุกครัง้ ยามพัดมาโลมไล้ผนื ทราย มีมยิ าเกะอยูค่ นเดียวทีน่ นั่ “เป็นไง เก็บมาได้เยอะเลยเห็นไหมล่ะ” มิยาเกะพูด ลมหายใจที่พ่นออกมาเป็นควันขาว “สุดยอดไปเลย!” จุนโกะตอบ “บางทีมเี รือ่ งแบบนีล้ ะ เพิง่ มีพายุใหญ่กบั คลืน่ ลมรุนแรง เมือ่ ไม่นานมานีเ้ อง เดีย๋ วนีพ้ อได้ยนิ เสียงลมทะเลฉันก็บอก ทัศนียภาพกับเตารีด

ได้เลย ว่าวันนี้จะต้องมีฟืนท่อนงามงามมาเกยฝั่งรึเปล่า” “โอเค โอเค เรารู้ว่าคุณเก่งแค่ไหน” เคสุเกะว่าพลาง ถูมือทั้งสองข้างไปด้วย “มาท�าอะไรให้มันอุ่นขึ้นหน่อยเถอะ ที่นี่หนาวจะตาย หนาวจนเกือบจะหดหมดแล้ว” “เฮ้ ใจเย็นเย็น มันต้องเป็นไปตามขัน้ ตอน แรกสุดนาย ต้องวางแผนก่อน แล้วเมือ่ นายจัดการทุกอย่างเรียบร้อย มัน ก็จะด�าเนินต่อไปเองได้ โดยไม่มีสะดุด ต้องค่อยเป็นค่อยไป ค่อยค่อยท�ากันไป นายเร่งมันไม่ ได้หรอก ‘ช้าช้าได้พร้า สองเล่มงาม’ ” “ช่าย” เคสุเกะตอบ “ช้าช้าได้แม่ค้าสองคนงาม” มิยาเกะส่ายหัว “ยังเด็กอยู่ อย่าเล่นมุกไร้สาระแบบนี้ เลยน่า” เขาพูด มิ ย าเกะมี ฝ ี มื อ ยอดเยี่ ย มในการน� า เศษไม้ ชิ้ น เล็ ก ชิ้ น น้อยและท่อนไม้ ใหญ่มาเรียงสลับกัน จนกระทั่งกองไม้นั้น ดูละม้ายคล้ายงานศิลปะสมัยใหม่ล�้ายุค เขาจะถอยหลัง สองสามก้าวเพื่อส�ารวจผลงานที่สร้างขึ้น แล้วจึงเดินกลับ ไปจัดชิ้นส่วนไม้บางชิ้น จากนั้นจะเดินวนไปฝั่งตรงข้าม เพื่อส�ารวจอีกครั้ง เขาจะท�าตามกระบวนการทั้งหมดนั้น ซ�้าแล้วซ�้าอีกเหมือนเช่นทุกครั้ง ทั้งหมดที่เขาท�าขึ้นก็เพื่อ ประกอบทุกชิ้นส่วนของกองไม้ ให้สามารถจุดไฟเป็นกอง เพลิงดังทีเ่ ห็นลุกโชนอยูภ่ ายในจินตนาการของเขา ดุจเดียว กับประติมากรมองเห็นรูปปั้นซึ่งซุกซ่อนอยู่ ในแท่งหินอ่อน ก่อนจะลงมือแกะสลัก มิยาเกะจะใช้เวลาของเขาอย่างเต็มที่ เมื่อใดก็ตามที่ จัดแจงทุกอย่างได้ดั่งใจ เขาจะพยักหน้าราวกับจะพูดกับ Haruki Murakami

41

บุตรหล�นพระเจ้�ล้วนเริงระบำ�

64

โยชิ ย ะตื่ น ขึ้ น มาพร้ อ มอาการเมาค้ า งรุ น แรงที่ สุ ด เขา พยายามอย่างยิ่งที่จะลืมตา แต่สุดท้ายก็ลืมตาได้เพียงข้าง เดียว เปลือกตาข้างซ้ายไม่ยอมฟังค�าสั่งเอาเสียเลย เขา รูส้ กึ เหมือนหัวเขาอัดแน่นด้วยเศษฟันผุพงั ตัง้ แต่คนื วาน มัน เป็นเศษย่อยสลายเละเทะไหลเยิ้มจากเหงือกอันเปื่อยยุ่ย แล้วค่อยค่อยกัดกินเนื้อสมองของเขาจากภายใน หากท�า เป็นไม่สนใจ เขาอาจไม่มสี มองหลงเหลืออีกเลยก็เป็นได้ ซึง่ ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ เขาอยากหลับนานกว่านี้ อีกนิด แต่รดู้ วี า่ ไม่มที างเป็นไปได้เอาเสียเลย เพราะเขารูส้ กึ แย่เกินกว่าจะหลับลง เขาเหลียวมองนาฬิกาข้างหมอน แต่มันหายไปเสียแล้ว ท�าไมมันไม่อยู่ตรงนั้นนะ แว่นตาก็หายไปด้วยเช่นกัน เขา คงจะเขวี้ยงมันไว้ที่ ไหนสักแห่งโดยไม่รู้ตัว และนี่ก็ ไม่ใช่ครั้ง แรกที่เป็นแบบนี้ คิดในใจว่าต้องพยายามลุกขึ้นให้ ได้ แต่เพียงแค่ยกตัว ท่อนบนขึน้ ก็หน้ามืดจนต้องฟุบหน้ากลับลงกับหมอน มีเสียง บุตรหลานพระเจ้าล้วนเริงระบำา

ประกาศจากล�าโพงรถบรรทุกขายราวตากผ้าที่วิ่งผ่านแถว บ้านไป บริการรับแลกราวตากผ้าเก่าเก่ากับของใหม่เอี่ยม อวดอ้างว่ายืนราคาเดียวกันนี้มาร่วม 20 ปีแล้ว ด้วยเสียง ประกาศลากยาวไร้ทว่ งท�านองของชายวัยกลางคน เสียงนัน้ ท�าให้เขารูส้ กึ เหมือนเมาเรือ แต่กแ็ ค่วงิ เวียน ยังไม่สามารถ อาเจียนออกมาได้ เพื่อนของเขาคนหนึ่งเคยแนะน�าว่า วิธีรักษาอาการ เมาค้างที่ดีที่สุดคือเปิดโทรทัศน์ดูรายการทอล์คโชว์ยามเช้า เสียงแหลมน่าร�าคาญราวกับนักล่าแม่มดของพิธีกรที่พูด โต้ตอบกันจะท�าให้ทกุ สิง่ ทุกอย่างทีย่ งั หลงเหลืออยู่ในท้องเรา ตั้งแต่คืนวาน พุ่งพรวดออกมาจนหมดเกลี้ยง แต่ โยชิยะไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือพอจะลากตัวเองไป หน้าจอโทรทัศน์ ตอนนี้เพียงแค่หายใจเข้าออกก็ยังยาก ล�าบากเสียเหลือเกิน มีแสงสว่างวาบเป็นระยะแต่สม�า่ เสมอ ปรากฏพร้อมกับฝ้าหมอกมัวสีขาวหมุนวนไปมาอยูใ่ นดวงตา เขา ท�าให้เขามองเห็นโลกดั้งเดิมซึ่งรายล้อมแปลกไปจาก ที่เคย หรือนี่จะเป็นความรู้สึกก่อนตาย ใช่เลย แต่แค่ครั้ง เดียวก็เกินพอแล้ว ได้ โปรดเถิดพระผู้เป็นเจ้า อย่าได้ท�า เช่นนี้กับข้าพระองค์อีกเลย “พระผู้เป็นเจ้า” ท�าให้เขานึกถึงแม่ขึ้นมาได้ เขาจึง พยายามตะโกนขอน�้าจากแม่ แต่ก็ตระหนักในไม่ช้าว่าเขา อยู่บ้านเพียงล�าพัง สามวันมาแล้วที่แม่และผองชนผู้เปี่ยม ศรัทธาออกเดินทางไปคันไซ คนเรานี่มันมีหลากหลายด้าน จริงจริง อาสาสมัครผู้รับใช้พระผู้เป็นเจ้ากลับเป็นคนเดียว กับมารดาของราชาแห่งอาการเมาค้างคนนี้ เขาลุกขึ้นไม่ได้ Haruki Murakami

65

66

และยังคงลืมตาซ้ายไม่ได้ด้วยเช่นกัน ใครหน้าไหนนะที่เขา นั่งดื่มด้วยจนเมาฉิบหายได้ขนาดนี้ ยังไงก็ ไม่มีทางนึกออก งั้นไว้ค่อยคิดอีกทีก็แล้วกัน น่าจะยังไม่ถึงเวลาเที่ยง แต่ก็คงใกล้แล้ว โยชิยะคาด คะเนโดยสังเกตจากแสงสว่างที่ส่องผ่านม่านหน้าต่าง คง ราวราวสิบเอ็ดโมงกว่า ถึงแม้นายจ้างจะไม่ถอื ว่าการเข้างาน สายของพนักงานต�าแหน่งเล็กเล็กในส�านักพิมพ์อย่างเขาเป็น เรือ่ งใหญ่โต เพราะเขาพยายามท�างานชดใช้ดว้ ยการท�างาน ล่วงเวลาจนดึกดืน่ ก็ตาม แต่การไปท�างานตอนบ่ายอาจท�าให้ เขาถูกหัวหน้างานเพ่งเล็ง ซึ่งจริงจริงแล้วเขาจะท�าเป็นไม่ สนใจก็ ได้ แต่ยังไม่อยากให้ปัญหาลุกลามไปถึงผู้ศรัทธา ซึ่งแนะน�าให้เขาเข้ามาท�างานที่นี่ สุดท้ายกว่าจะได้ออกจากบ้านก็เกือบบ่ายโมงแล้ว หาก เป็นวันอื่นเขาคงจะหาข้ออ้างโทรศัพท์ ไปลางานเรียบร้อย แล้ว ทว่าเขายังมีงานค้างอยู่ ในแผ่นดิสก์ชิ้นหนึ่งซึ่งต้อง จัดการให้เรียบร้อยและพิมพ์มันออกมาภายในวันนี้ งานนี้ ไม่สามารถให้คนอื่นท�าแทนได้เสียด้วย เขาออกจากคอนโด ซึ่งเช่าอยู่ร่วมกับแม่ที่อะซากายะ นั่งรถไฟสายชูโอไปยังยทซึยะ เพื่อเปลี่ยนไปนั่งรถไฟใต้ดิน สายมารุโนะอุชิ ไปไกลกระทัง่ คาสุมกิ าเซกิ เปลีย่ นขบวนรถ อี กครั้งไปยังรถไฟใต้ดินสายฮิบิย่า ลงที่สถานีคามิย ะโจ ซึ่ ง อยู ่ ใ กล้ กับ ส�า นักพิมพ์เล็กเล็กที่พิมพ์หนังสือคู่มือ ท่ อ ง เที่ยวต่างประเทศที่เขาท�างานอยู่ เขาไต่บันไดเหยียดยาว ของแต่ละสถานีขึ้นขึ้นลงลงอยู่หลายเที่ยวด้วยสองขาสั่น ระริก บุตรหลานพระเจ้าล้วนเริงระบำา

เขาพบกั บ ชายที่ ไ ม่ มี ติ่ ง หู ค นนั้ น ตอนขากลั บ จากท� า งาน ประมาณสีท่ มุ่ ทีส่ ถานีรถไฟใต้ดนิ คาสุมกิ าเซกิ ผูช้ ายคนนัน้ อายุราวห้าสิบปี เกือบทัง้ ศีรษะมีเส้นผมสีเทาแซมอยู่ รูปร่าง สูง ไม่ ใส่แว่นตา สวมเสื้อโอเวอร์ โค้ตผ้าสักหลาด มือขวา ถือกระเป๋าเอกสาร ก้าวเดินช้าช้าด้วยท่าทีครุ่นคิดเรื่องใด เรื่องหนึ่งอย่างลึกซึ้ง มุ่งหน้าจากชานชาลารถไฟสายฮิบิย่า ไปสายชิโยดะ โยชิยะตัดสินใจสะกดรอยตามทันที โดยไม่ ลังเลแม้แต่นอ้ ย และตอนนัน้ เองทีเ่ ขารูส้ กึ ว่าล�าคอแห้งผาก ราวกับชิ้นส่วนของเครื่องหนังเก่าคร�่า มารดาของโยชิยะอายุ 43 แต่เธอยังดูสาวราวกับอายุยัง ไม่ ถึ ง 35 เธอหน้ า ตาดี สวยสะอาดตามมาตรฐานของ คนสวย ผิวพรรณเธอยังเปล่งปลัง่ และรูปร่างยังยอดเยีย่ ม เพราะกินอาหารที่ดีต่อสุขภาพและการออกก�าลังกายอย่าง หนักหน่วงทั้งเช้าและเย็น นอกจากนี้ยังอายุมากกว่าโยชิยะ เพียงแค่ 18 ปี จึงมีบ่อยครั้งที่คนเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็น พี่สาวเขา เธอไม่ ค ่ อ ยมี สั ญ ชาตญาณความเป็ น แม่ สั ก เท่ า ไรนั ก หรือบางทีอาจเป็นแค่เพราะเธอเป็นคนแปลกแปลกอยู่แล้ว ก็เป็นได้ กระทั่งโยชิยะเข้าเรียนชั้นมัธยมต้นและเริ่มสนใจ เรื่องเพศแล้วก็ตาม แต่เธอยังคงเดินไปเดินมาในบ้านโดย สวมแค่ชุดชั้นใน หรือบางทีก็ ไม่สวมอะไรเลย จริงอยู่ที่ทั้งคู่ นอนแยกกันคนละห้อง ทว่าเมื่อไรก็ตามที่เธอรู้สึกโดดเดี่ยว ขึน้ มากลางดึก เธอจะมุดเข้าในผ้าห่มของโยชิยะด้วยร่างกาย ที่เกือบจะเปลือยเปล่า เธอจะกอดเขาราวกับกอดหมาหรือ Haruki Murakami

67

ไทยแลนด์

94

เสียงประกาศดังขึ้น “คณะนี้เคลื่องบีนของเราคามลางผ่าน เข้าสู่หลูมอากัด ได้ โพรดกลับเข้านั่งพระจามที่และรัดเค้ม ขาดที่นั่งของทานด้วยค่ะ” ซัทสึคิก�าลังปล่อยจิตใจล่องลอยไปอย่างไม่มีจุดหมาย เธอจึงต้องใช้เวลาอีกครู่ ใหญ่ กว่าจะถอดรหัสภาษาญี่ปุ่น ส�าเนียงแปร่งของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินชาวไทยได้ ขณะนี้ เ ครื่ อ งบิ น ของเราก� า ลั ง ผ่ า นเข้ า สู ่ ห ลุ ม อากาศ ได้ โปรดกลับเข้านั่งประจ�าที่และรัดเข็มขัดที่นั่งของท่าน ด้วยค่ะ เธอรู้สึกร้อนมากจนเหงื่อไหลท่วมตัว เหมือนเธอก�าลัง อาบน�า้ ร่างกายร้อนผะผ่าว เธอร�าคาญถุงน่องและเสือ้ ชัน้ ใน เสียจนอยากจะเหวี่ยงทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไปเพื่อปลดปล่อย ตั ว เองเป็ น อิ ส ระ เธอชะเง้ อ คอดู ผู ้ โดยสารคนอื่ น ใน ชั้นธุรกิจ เห็นได้ชัดเลยว่ามีเธอคนเดียวเท่านั้นที่ก�าลังทุกข์ ทรมานอยู่กับความร้อน ส่วนคนอื่นอื่นก�าลังขดตัวหลับใหล โดยมีผ้าห่มคลุมหน้าอกเพื่อต้านทานความเย็นจากเครื่อง ไทยแลนด์

ปรับอากาศ มันต้องเป็นฮ็อตแฟลช1 อีกแล้วแน่แน่ ซัทสึคิ กัดริมฝีปาก แล้วตัดสินใจเพ่งสมาธิไปที่เรื่องอื่นเพื่อให้ลืม ความร้อนนั้น เธอเปิดหนังสือ พยายามเริ่มต้นอ่านต่อจาก ที่อ่านค้างไว้ แต่การท�าเป็นลืมนั้นเป็นไปไม่ได้ นี่ ไม่ใช่ความ ร้อนปกติธรรมดา และอีกหลายชั่วโมงกว่าเขาจะน�าเครื่อง ลงสัมผัสแผ่นดินกรุงเทพฯ เธอขอน�้าดื่มจากพนักงานสาว ที่เดินผ่านไป ค้นหากล่องยาในกระเป๋าถือ แล้วจึงจัดการ กลืนฮอร์ โมนที่ลืมกิน อาการหมดประจ� า เดื อ น มั น ต้ อ งเป็ น ค� า เตื อ นแกม เย้ยหยันจากพระเจ้า (หรือไม่ก็แค่ลูกเล่นง่ายง่ายที่ ใช้กับ มนุษยชาติ) ส�าหรับการที่มนุษย์พยายามยืดช่วงชีวิตให้ยาว เกินไปแน่แน่ เธอคิดอย่างนั้นขึ้นมาอีกครั้ง เพียงแค่ร้อยปี ก่อนนี่เองที่อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ยืนยาวไม่เกินห้าสิบปี และผู้หญิงคนไหนที่มีชีวิตอยู่จนกระทั่งประจ�าเดือนหมดไป แล้วยีส่ บิ หรือสามสิบปีกเ็ ป็นเรือ่ งแปลก ความยากล�าบากใน การด�าเนินชีวิตอยูก่ บั ร่างกายซึ่งรังไข่หรือต่อมไทรอยด์หยุด หลัง่ ฮอร์ โมนตามปกติ ความสัมพันธ์ทเี่ ป็นไปได้ระหว่างการ ลดลงของเอสโตรเจนในวัยหมดประจ�าเดือนกับการเกิดโรค อัลไซเมอร์ ทัง้ หมดนัน้ ไม่นา่ เป็นค�าถามทีม่ คี ณ ุ ค่าพอจะท�าให้ ใครสักคนต้องล�าบากใจ ส�าหรับคนส่วนใหญ่การหาอาหารให้ เพียงพอส�าหรับบริโภคในแต่ละวันนั้นส�าคัญเร่งด่วนยิ่งกว่า เรื่องนี้มากมายนัก พอคิดอย่างนี้แล้ว ความเจริญก้าวหน้า ทางการแพทย์จงึ ไม่เป็นอะไรมากไปกว่าการเปิดเผย จ�าแนก 1

Hot Flash อาการร้อนวูบวาบในวัยหมดประจ�าเดือน Haruki Murakami

95

96

และยิง่ สร้างความซับซ้อนให้กบั ปัญหาทีม่ นุษย์เราก�าลังเผชิญ อยู่เพิ่มมากขึ้นหรอกหรือ ครู่ต่อมามีเสียงประกาศดังจากระบบกระจายเสียงอีก ครั้ง คราวนี้เป็นภาษาอังกฤษ “ถ้าหากมีผู้ โดยสารท่านใด เป็นแพทย์ กรุณาแจ้งพนักงานต้อนรับบนเครื่องด้วยค่ะ” ต้องมีผู้ โดยสารก�าลังไม่สบายแน่ ซัทสึคิคิดจะอาสาอยู่ ครูห่ นึง่ แต่แล้วก็ตอ้ งเปลีย่ นใจอย่างรวดเร็ว เธอเคยตัดสิน ใจอาสาอยู่สองครั้ง และต้องเจอกับแพทย์ที่เปิดคลินิกของ ตัวเองซึ่งบังเอิญอยู่บนเครื่องบินล�าเดียวกัน คนเหล่านั้นมี ท่าทางสงบนิง่ ราวกับนายพลผูก้ า� ลังบัญชาการรบในแนวหน้า ทัง้ ยังมีสายตาเฉียบคมจนแค่เพียงช�าเลืองมองก็รวู้ า่ ซัทสึคิ เป็นเพียงพยาธิแพทย์เฉพาะทางผู้ ไร้ประสบการณ์ ในสมรภูมิ จริง “ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเรือ่ งนี้ ได้ดว้ ยตัวเอง เชิญคุณ หมอกลับไปนั่งเถิดครับ” เขาบอกเธอด้วยรอยยิ้มเย็น เธอ พึมพ�าค�าพูดโง่ โง่หาข้ออ้างออกมา แล้วกลับมาที่นั่งของตัว เพื่อดูหนังไร้สาระที่ฉายค้างอยู่จนจบ อย่างไรก็ตาม เธอคิด ฉันอาจเป็นเพียงคนเดียวที่มี ใบอนุญาตประกอบวิชาชีพเวชกรรมบนเครื่องบินล�านี้ก็ ได้ และผู้ป่วยคนนั้นก็อาจเป็นใครสักคนที่มีปัญหาเรื่องระบบ ภูมิคุ้มกันที่เกี่ยวกับต่อมไทรอยด์ ถ้าหากเป็นกรณีนั้น ทั้งที่ มีความเป็นไปได้ ไม่มากมายนัก แม้แต่เราก็อาจมีประโยชน์ ได้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกลึก แล้วจึงกดปุ่มเรียกพนักงาน บนเครื่อง การประชุมระดับโลกเรื่องต่อมไทรอยด์ จัดขึ้นที่ โรงแรม ไทยแลนด์

บางกอก แมริออท เป็นเวลาสี่วัน อันที่จริงมันเหมือนการ คืนสู่เหย้าของสมาชิกในครอบครัวซึ่งมีอยู่ทั่วโลกมากกว่า จะเป็นการประชุม ทุกคนที่มาร่วมงานล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญ เรือ่ งต่อมไทรอยด์ ทัง้ หมดรูจ้ กั กันดีหรือไม่กส็ ามารถแนะน�า ให้รู้จักกันได้อย่างรวดเร็ว เป็นวงการแคบแคบ จะมีการ น�าเสนอผลงานและการอภิปรายกลุ่มตอนกลางวัน พอตก กลางคืนแต่ละกลุ่มจะมีงานเลี้ยงส่วนตัวเล็กเล็ก เพื่อนฝูง ใกล้ชิดจะมาพบกันอีกครั้งเพื่อรื้อฟื้นความสัมพันธ์ครั้งเก่า ดื่มไวน์จากออสเตรเลีย แลกเปลี่ยนเรื่องราวเกี่ยวกับต่อม ไทรอยด์และข่าวซุบซิบ แลกเปลี่ยนข้อมูลเรื่องต�าแหน่ง หน้าที่การงาน เล่าเรื่องตลกสัปดนด้วยมุกเฉพาะทางของ วงการแพทย์ และร่วมร้องเพลง เซิร์ฟเฟอร์เกิร์ล ของ วงเดอะบีช บอยส์ที่บาร์คาราโอเกะ ทีก่ รุงเทพฯ ซัทสึคใิ ช้เวลาส่วนใหญ่รว่ มกับผองเพือ่ นจาก ดิทรอยต์ซึ่งเป็นกลุ่มที่เธอรู้สึกสะดวกใจจะอยู่ด้วยมากที่สุด เธอเคยท�างานในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยที่ดิทรอยต์นาน เกือบสิบปี วิจัยเรื่องหน้าที่ภูมิคุ้มกันของต่อมไทรอยด์ แต่ สุดท้ายเธอเกิดทะเลาะกับสามี ซึง่ เป็นนักวิเคราะห์หลักทรัพย์ ผู้ติดแอลกอฮอล์หนักขึ้นทุกปี แถมยังมีเรื่องที่เขาไปพัวพัน กับหญิงสาวบางคน ซึง่ ดันเป็นคนทีซ่ ทั สึคริ จู้ กั ดีเสียด้วย เขา และเธอจึงแยกกันอยู่ ตามด้วยการตั้งป้อมเป็นศัตรูอันแสน ขมขืน่ ทางกฎหมาย ซึง่ กินเวลายืดเยือ้ ถึงหนึง่ ปีเต็มเต็ม สามี เธอกล่าวหา “ปัจจัยส�าคัญทีต่ ดั สินให้ทกุ อย่างต้องเป็นแบบนี้ คือการที่เธอไม่อยากมีลูก” ทั้งคู่ตกลงเจรจาหย่าขาดได้ ในที่สุดเมื่อสามปีก่อน ไม่กี่ Haruki Murakami

97

พ�ยน้ำ�ผึ้ง

1

150

“ดังนั้นอุ้งมือของมาซาคิจิจึงเต็มไปด้วยน�้าผึ้งมากเกินกว่า เขาจะกินหมด เขาจึงใส่นา�้ ผึง้ ลงในถัง แล้วเดินลงจากภูเขา ไปตามเส้นทางเข้าเมือง เพื่อจะขายน�้าผึ้งนั้น มาซาคิจิเป็น ยอดหมีนักล่าน�้าผึ้งอันดับหนึ่งตลอดกาล” “แล้วหมีมีถังได้ยังไง” ซาระถาม “มาซาคิจิมีอยู่ใบหนึ่ง” จุนเปอธิบาย “เขาพบมันตกอยู่ บนถนน เขาเลยเก็บมาเพราะคิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์บา้ ง” “แล้วก็มีประโยชน์จริงจริง” “แน่นอน จากนัน้ เจ้าหมีมาซาคิจเิ ดินเข้าไปในเมือง แล้ว พบท�าเลเหมาะตรงจัตรุ สั เขาติดป้ายว่า ‘น�า้ ผึง้ ธรรมชาติแท้ แสนอร่อย เต็มถ้วย ถ้วยละ 200 เยน’” “หมีเขียนหนังสือเป็นด้วยเหรอ” “โนว ไม่เป็นแน่แน่” จุนเปพูด “พอดีมีคุณลุงใจดีที่มี ดินสอนั่งอยู่ข้างข้าง เขาเลยขอร้องคุณลุงช่วยเขียนให้” พายน้ำาผึ้ง

“แล้วหมีนับเงินเป็นด้วยเหรอ” “เยส มาซาคิจเิ คยอยูก่ บั มนุษย์ สมัยทีเ่ ขายังเป็นลูกหมี พวกคนเลี้ยงเลยสอนเขาพูดภาษามนุษย์ สอนวิธีนับเงิน แล้วยังสอนเรื่องอื่นให้ตั้งหลายเรื่อง แถมพื้นฐานตัวเขายัง เป็นหมีฉลาดอยู่ด้วย” “โห ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องไม่เหมือนหมีตัวอื่นเลยละสิ” “แน่นอน ใช่ ไม่เหมือนเลย มาซาคิจิเป็นหมีพิเศษ เขา ก็เลยถูกหมีตัวอื่นซึ่งไม่พิเศษเหมือนเขาเหม็นหน้า” “เหม็นหน้าหมายความว่ายังไง” “ใช่แล้ว พวกหมีตวั อืน่ จะท�าท่าเหมือนกับว่า ‘เฮ้ ไอ้หมี นีม่ นั ยังไงนะ ท�าเป็นเท่ไปได้’ แล้วก็เลยพูดใส่หน้าเขาว่า ‘หึ’ และไม่ยอมคบหาสมาคมด้วย เขาเลยเข้ากับคนอืน่ ไม่คอ่ ยได้ โดยเฉพาะเจ้าทงกิจิจอมวายร้าย มันไม่ชอบมาซาคิจิเอา มากมาก” “มาซาคิจิผู้น่าสงสาร” “ช่าย น่าสงสาร มาซาคิจิน่ะดูรูปร่างหน้าตาภายนอก ยังไงก็เป็นหมีไง พวกมนุษย์จึงมักจะพูดว่า ‘โอเค ถึงเขา จะรู้วิธีนับเงิน ถึงเขาจะพูดภาษามนุษย์ ได้ แต่เขาก็ยังเป็น หมีอยู่ดี’ ดังนั้น มาซาคิจิจึงไม่เคยได้รับการยอมรับอย่าง สนิทใจจากโลกไหนได้เลย ไม่ว่าจะเป็นโลกของหมีหรือโลก ของคน” “ยิ่งน่าสงสารขึ้นไปอีก มาซาคิจิไม่มีเพื่อนเลยเหรอ” “ไม่มีแม้แต่คนเดียว หมีไปโรงเรียนไม่ได้ เขาก็เลยไม่รู้ ว่าจะหาเพื่อนได้จากไหน” “ซาระมีเพื่อนนะ ที่ โรงเรียนอนุบาล” Haruki Murakami

151

152

“แน่นอนที่สุด” จุนเปกล่าว “ซาระต้องมีเพื่อนสิ” “แล้วจุนจังมีเพือ่ นหรือเปล่า” ค�าว่า “คุณลุงจุนเป” นัน้ ยาวเกินไป ซาระจึงเรียกเขาสั้นสั้นว่า จุนจัง “พ่อของหนูเป็นเพื่อนสนิทอันดับหนึ่งของลุงมาตั้งนาน แล้ว แม่หนูก็เป็นเพื่อนสนิทพอพอกัน” “ดีจังเลยนะ ที่มีเพื่อน” “ใช่ ดีจริงจริง” จุนเปพูด “หนูพดู ถูกเลยแหละเรือ่ งเนีย้ ” จุ นเปชอบแต่งเรื่องให้ซาระฟังก่อนเข้านอน เมื่ อ ไร ก็ตามที่หนูน้อยไม่เข้าใจ เธอจะถามเพื่อให้เขาอธิบายเพิ่ม เติม และจุนเปจะค่อยค่อยตอบแต่ละค�าถามอย่างตัง้ อกตัง้ ใจ ค�าถามของซาระมักจะน่าสนใจและเฉียบแหลมเสมอ ขณะที่ เขาก�าลังครุน่ คิดหาค�าตอบอยูน่ นั้ เขามักจะเจอแนวทางใหม่ ส�าหรับเรื่องที่กา� ลังเล่าไปด้วย ซาโยโกะถือแก้วนมอุ่นเข้ามา “จุนจังเล่าเรื่องเจ้าหมีมาซาคิจิให้หนูฟัง” ซาระบอกแม่ ของเธอ “เขาเป็นยอดหมีนักล่าน�้าผึ้งอันดับหนึ่งตลอดกาล แต่ตัวเขาไม่มีเพื่อนเลย” “จริงเหรอ แล้วมาซาคิจิเป็นหมีตัวใหญ่ไหมนะ” ซาระหันมามองจุนเปอย่างไม่สบายใจ “มาซาคิจติ วั ใหญ่ ไหมคะ” “ไม่คอ่ ยใหญ่” เขาตอบ “จริงจริงแล้วเขาเป็นหมีตวั เล็ก เมื่อเทียบกับหมีทั่วไป ขนาดพอพอกับหนูเลยแหละ ซาระ นิสัยก็เรียบร้อย เวลาเขาอยากฟังเพลงขึ้นมาเมื่อไหร่ เขา จะไม่ฟงั เพลงร็อค พัง้ ค์ หรือเพลงอะไรท�านองนัน้ เขาชอบ ฟังเพลงของชูเบิร์ต” พายน้ำาผึ้ง

ซาโยโกะพึมพ�าเบาเบา ‘เทราต์1’ “เขาฟังเพลงด้วย มาซาคิจมิ เี ครือ่ งเล่นซีดดี ว้ ยเหรอคะ” ซาระเอ่ยถามจุนเป “มีอยู่วันหนี่งเขาเจอวิทยุวางทิ้งไว้บนพื้น ก็เลยเก็บมัน กลับบ้าน” “ท�าไมจูจ่ ถู่ งึ บังเอิญมีของแบบนัน้ วางอยูต่ ามภูเขา” เธอ ถาม ท่าทางสงสัยเคลือบแคลง “ก็มนั เป็นภูเขาสูงและชันมาก ชันสุดสุด พวกนักปีนเขา มักจะเหนือ่ ยแล้วก็หมดแรง เลยโยนข้าวของที่ ไม่ตอ้ งการทิง้ จนเต็มสองข้างทาง ‘โอ้ โฮ สัมภาระหนักเหลือเกิน หนักจะ ตายอยู่แล้ว ฉันไม่ต้องการถังนี้อีกแล้ว ฉันไม่ต้องการวิทยุ นี่อีกแล้วด้วย’ แบบนี้ มาซาคิจิเลยเจอของที่เขาต้องการ จากข้างถนนเสมอ” “แม่รู้เลยว่าอารมณ์แบบนั้นเป็นยังไง” ซาโยโกะพูด “บางทีก็อยากโยนทุกอย่างทิ้งไป” “หนูไม่เห็นมีความรู้สึกแบบนั้นเลย” “เพราะหนูคือจอมงกตัวน้อยน่ะสิ” ซาโยโกะล้อ “หนูไม่ใช่คนงกนะ” ซาระประท้วง “ไม่ ใช่จ้ะ” จุนเปพูด พยายามหาทางไกล่เกลี่ยอย่าง นิ่มนวล “หนูยังเป็นเด็กที่เต็มไปด้วยพละก�าลังต่างหากเล่า ซาระ คราวนี้รีบดื่มนมได้แล้ว ลุงจะได้เล่าเรื่องหมีมาซาคิจิ ต่อให้จบ” “ก็ ได้” ซาระพูด ยื่นสองมือมารับแก้วนมอุ่นไปประคับ1

เพลง The Trout โดยฟรานซ์ ชูเบิร์ต Haruki Murakami

153

ผลงานของฮารูกิ มูราคามิ

ที่ส�านักพิมพ์ก�ามะหยี่จะน�าเสนอเป็นล�าดับต่อไป

อันเดอร์กราวนด์ Underground:

The Tokyo Gas Attack and the Japanese Psyche บทสัมภาษณ์ผู้อยู่ ในเหตุการณ์กรุงโตเกียวถูกโจมตีด้วย แก๊สพิษในสถานีรถไฟใต้ดิน ที่มีผู้เสียชีวิต 12 คน บาดเจ็บ หลายพัน เพื่อตามหาที่มาที่ ไปของเหตุร้ายสะเทือนขวัญ ครั้งนี้

บันทึกนกไขลาน

The Wind-Up Bird Chronicle จากก้ น บ่ อ น�้ า แห้ ง เงี ย บสงั ด ไปถึ ง กระดิ่ ง เลื่ อ นหิ ม ะ กรุ๋งกริ๋งในไซเบอร์สเปซ จากกล่องน�้าหอมในถังขยะ ย้อน เวลากลับไปถึงการแล่หนังมนุษย์ทั้งเป็นในแมนจูเรีย และ การสังหารหมู่เฟอะฟะในสวนสัตว์ซินเกียง

เรือเชื่องช้าสู่เมืองจีน

A Slow Boat to China รวมเรื่องสั้นกรุ่นกลิ่นอายอารมณ์เศร้า เหงา ขัดแย้ง ในตัวตน และพล็อตเรื่องสุดพิลึก ตามขนบของมูราคามิ

Men without Women ผลงานรวมเรื่องสั้นล�าดับล่าสุดที่หลายคนรอคอย

สั่งซื้อหนังสือของก�ามะหยี่ โดยตรงได้ที่ www.gammemagie.com หากพบหนังสือที่มีข้อผิดพลาดหรือไม่ได้มาตรฐาน อาทิ หน้ากระดาษขาดหายหรือสลับกัน โปรดแจ้งมาที่ gammemagie@gammemagie.com เพื่อขอเปลี่ยนเล่มใหม่