เดิมทีผู้เขียนตั้งใจจะตั้งชื่อนวนิยายเล่มนี้ว่า ‘วัยแห่งกวีกานต์‘ ในความเห็นของคุนเดอรา วัยแห่งกวีกานต์คือวัยเยาว์ และนวนิยายเล่มนี้ เหนืออื่นใดเป็นมหากาพย์ของความเป็นหนุ่มสาว มหากาพย์แนวเสียดสีซึ่งค่อยๆ กัดกร่อนลอกเปลือกคุณค่าที่สำคัญต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ความเป็นเด็ก ความเป็นแม่ การปฏิวัติ แม้กระทั่งกวีนิพนธ์ ------
จาโรมิล - ตัวเอกในเรื่อง - จริงๆ แล้วเป็นกวี แม่ของเขาสร้างเขาให้เป็นกวี เธอไปเป็นเพื่อนเขา (แบบเปรียบเปรย) ขึ้นเตียงรัก และ (แบบตรงตามตัวอักษร) ขึ้นเตียงที่เขานอนตาย จาโรมิลเป็นตัวละครที่น่าขันและน่าประทับใจ ชวนขวัญผวาและไร้เดียงสาโดยสิ้นเชิง ในขณะเดียวกันก็เป็นกวีที่แท้จริงด้วย เขาไม่ใช่คนน่ารังเกียจ เขาเป็นกวีเอก กวีเอกผู้ติดกับดักของการปฏิวัติคอมมิวนิสต์ ติดกับดักอยู่ในใบหน้าเคร่งขรึม
--------
ควบคู่ไปกับ ‘ดอน กิโฆเต้‘ และ ‘มาดามโบวารี‘ ‘ชีวิตอยู่หนอื่น‘ น่าจะเป็นหนังสือซึ่งเขียนถึงกวีนิพนธ์ได้โหดที่สุดเท่าที่เคยมีมา กวีนิพนธ์ในฐานะที่ลี้ภัยของพระเจ้า
