คัลเลอร์ มาสเตอร์ ✻
สงวนลิขสิทธิ์ พ.ศ.2559 © ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ ลิขสิทธิ์ภำษำไทย © นพดล เวชสวัสดิ์ พ.ศ.2559
The Color Master คัลเลอร์ มาสเตอร์ Aimee Bender นพดล เวชสวัสดิ์
เขียน แปล
บรรณาธิการบริหาร บรรณาธิการจัดการ
อธิชำ มัญชุนำกร กำบูล็อง มณฑำ มัญชุนำกร ศรรวริศำ เมฆไพบูลย์ พงศธร โชลิตกุล ศุภรักษ์ ปฐมกสิวัฒนำ ปำนอรุณ ชัยลักษณ์
ออกแบบปก รูปเล่ม พิสูจน์อักษร
Copyright © 2013 by Aimee Bender Copyright arranged with: Dunow, Calson & Lerner Literary Agency, Inc. through Tuttle-Mori Agency Co., Ltd. ISBN 978-616-7591-56-8 รำคำ 230 บำท
จัดพิมพ์ โดย : ส�านักพิมพ์กา� มะหยี่ 74/1 รังสิต-นครนำยก 31 ธัญบุรี ปทุมธำนี 12130 โทรศัพท์ : 084 146 1432 โทรสำร : 02 996 1514 Email : gammemagie@gammemagie.com Homepage : http://www.gammemagie.com Facebook : http://www.facebook.com/GammeMagieEditions พิมพ์ที่ : ห้ำงหุ้นส่วนจ�ำกัด ภำพพิมพ์ 45/12-14, 33 หมู่ที่ 4 ต�ำบลบำงขนุน อ�ำเภอบำงกรวย จังหวัดนนทบุรี 11130 โทรศัพท์ : 02 879 9154-6 โทรสำร : 02 879 9153 Homepage : http://www.parbpim.com จัดจ�าหน่ายทั่วประเทศโดย : บริษัทเคล็ดไทย จ�ำกัด 117-119 ถนนเฟื่องนคร ตรงข้ำมวัดรำชบพิธ เขตพระนคร กรุงเทพฯ 10200 โทรศัพท์ : 02 225 9536-9 โทรสำร : 02 222 5188 Homepage : http://www.kledthai.com
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์
(อำจจะถือได้วำ่ เป็น) ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ อยำกจะกล่ำว ๓ ข้อค่ะ ๑ อ่ำนจำกที่ ไหนสักแห่ง เขำว่ำ กำรอ่ำนนั้น พำเรำหลบหนี ควำมจริงในโลกนี้ ไปยังโลกอื่น ขณะเดียวกันก็ท�ำให้เรำ เข้ำใจควำมจริงของโลกที่เรำอยู่มำกขึ้นด้วย ๒ โลกในงำนเขียนของเอมี เบ็นเดอร์ เต็มไปด้วยตัวละคร ประหลำดพิลกึ พิลนั่ เหตุกำรณ์แปลกแปร่งพิสดำรเรียงแถว กันเข้ำมำ แต่ในโลกนีเ้ ล่ำ ใครบ้ำงที่ไม่ประหลำด ไม่พลิ กึ พิลนั่ เหตุกำรณ์ตำ่ งๆ ทีเ่ กิดขึน้ รอบตัวเรำ มิได้มเี พียงเรือ่ งธรรมดำ สำมัญเท่ำนั้นที่เกิดได้
๓ เมื่ออ่ำนหนังสือ คนอ่ำนถูกดึงเข้ำไปในเนื้อเรื่องในโลก นั้น ขณะเดียวกันคนอ่ำนก็ถูกกันออกมำอยู่ข้ำงนอก เป็น ผู้สังเกตกำรณ์ และในจุดที่ผู้สังเกตกำรณ์ยืนอยู่ย่อมมอง เห็นแง่มุมต่ำงๆ ได้กว้ำงกว่ำ เข้ำใจเหตุและผลได้ดีกว่ำ คนข้ำงในผู้ก�ำลังพลุ่งพล่ำนด้วยอำรมณ์ควำมรู้สึกส่วนตัว ต่อสู้กับแรงผลักดันทั้งภำยนอกและภำยใน แล้วถ้ำเรำน�ำควำมเป็นผู้สังเกตกำรณ์ โลกใบนั้นมำใช้อ่ำน โลกใบนี้ มำท�ำควำมเข้ำใจผู้คนแถวนี้ มำพินิจเหตุกำรณ์ที่ เกิดขึ้นรอบๆ เรำนี้เล่ำ... ขอให้มีควำมสุขในทุกๆ กำรอ่ำน ด้วยไมตรี ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ กันยำยน ๒๕๕๙
ขอขอบคุณ
มำริษำ ‘ไข่หวำน’ โคทำนิ ร้อยแก้ว ‘น้องแก้ว’ สิริอำชำ สองสำวผู้ช่วยไขลำนนก
สำรบัญ PART ONE แอปเปิลเลือนลับลาแล้ว ริบบิ้นสีแดง ชุนเสือ ใบหน้า บ่ายวันเสาร์
11 15 40 53 76
PART TWO นาซีจอมปลอม น�้ามะนาว บ�าเหน็จการเดินขบวนประท้วงสงคราม จุดก�าเนิด หมอกับแร็บไบ
87 108 123 160 166
PART THREE คลังค�า คัลเลอร์ มาสเตอร์ สมมาตร อเมริกกา ขย�้า
187 197 224 235 250
แอปเปิลเลือนลับลำแล้ว จากเรื่อง
Appleless
กำลครัง้ หนึง่ ผมเคยรูจ้ กั สำวน้อยที่ ไม่ยอมกินแอปเปิล เธอ เดินลดเลี้ยวผ่ำนละเมำะไม้และสวนแอปเปิล ไม่ยอมแม้แต่ จะหันไปมอง แอปเปิลหนักท้องเกินไป เธอบอก หรือไม่ก็ เนื้อฉ�่ำเกิน หอมหวำนเกินไป ไม่, เธอกล่ำวย�้ำอีกครั้ง เผื่อว่ำเรำจะไม่ได้ยิน แอปเปิลกองพูนล้นตักพวกเรำ มีทั้ง แกรนนีสมิธกับเรดดีลิเชียส มีกำลำกับสปำร์ตันกับเยลโลว์ โกลเดนโกลบ แต่เรำได้ยินเธอตั้งแต่ค�ำบอกกล่ำวหนแรก แล้ว เรำคะยั้นคะยอเธอซ�้ำอีกรอบ ได้ โปรด, เรำวิงวอน ลองกัดสักค�ำ เรำกัดกร้วมเสียงกรอบ เนื้อขำวน�้ำฉ�่ำอวล ในปำก ประสำทกระเจิงนะ ถ้ำพบเจอคนที่ ไม่กินแอปเปิล พวกเรำที่เหลือไม่กินอื่นใดนอกจำกแอปเปิล ทดแทน กัน เธอประกำศแจ้งชัดว่ำเธอเป็นแอปเปิลวิรัติ เรำรู้สึก ไม่มีทำงเลือกเป็นอื่นแล้ว เรำรวมกลุ่มนั่งในสวนแอปเปิล นั่งขัดสมำธิ แอปเปิลร่วงหล่นจำกก้ำน เรำเหยียดแขน ยื่นมือไปรับกัดกินทันควัน แอปเปิลเขียวอ่อน ลำยทำง แดงแต้มแดง หรือเหลืองลำยทำงสีส้ม ริ้วลำยแอปเปิลฟูจิ แอปเปิลเลือนลับลำแล้ว
11
คล้ำยถักสำนด้วยเส้นสีมรกตกับทรำยเทำแกมแดง หรือแดง เข้มเจือสีกุหลำบ โรมันบิวตี้, พิปพิน, พิงค์เลดี้, เบรเบิร์น และแม็กอินทอช สวนแห่งนี้ปลูกทุกสำยพันธุ์ เรำดูดน�้ำจำกเนื้อแอปเปิล ดูดจนแห้งผำก เรำแคะ เปลือกแอปเปิลออกจำกซอกฟัน เรำกัดก้ำนเคี้ยวเมล็ด ใน ห้วงเวลำนี้ มีแอปเปิลอวบอ้วนเกำะกิ่งจนโน้มต�่ำห้อยระย้ำ พอจะเลีย้ งเรำให้อมิ่ ท้องได้ เรำกัดแทะวนรอบแกน ฟันขยับ กรุบกริบ กรำมขยับเคี้ยว สำยตำมองตำมสำวน้อยผู้นั้น เดินอ้อมสวนในกระโปรงยำวคลี่สยำย เธอเบือนหน้ำมอง ไปทำงอื่น วันหนึง่ เรำพบเธอ สวยล�ำ้ เกินห้ำมใจ เธอสวยหวำน หยำดเยิ้มในวันนั้น ผิวนวลกว้ำงไกลเหมือนแม่น�้ำ เรำ แหวกว่ ำ ยตรงไปหำ อดรนทนไม่ ไ หวอี ก ต่ อ ไปแล้ ว ที่ จ ะ ปล่อยให้เธอเดินจำกไป ในทันใด พวกเรำละทิ้งแอปเปิล บนตัก วิง่ กรูไปหำเธอ เส้นผมยำวสลวย มันวำวเหมือนฟ่อน ข้ำวสำลี พอจะน�ำเข้ำเตำอบเป็นขนมปังได้ ในห้วงวินำที นั้น หัวใจของเรำเต้นไม่เป็นส�่ำ ขนมปัง! ขนมปัง! เรำกิน แต่แอปเปิลนำนหลำยสัปดำห์แล้ว เรำรุมล้อม เดินวนเป็นวงรอบเธอ ริมฝีปำกของเธอ เม้มพับหำยเข้ำไปภำยใน ริมฝีปำกของเรำไล่เลือ่ นบนล�ำคอ ขำวผ่อง บนข้อมือกลมกลึง กลำงฝ่ำมือนวลเนียน เรำ จุ ม พิ ต ลำกลิ้ น เลี ย ไล้ ร ่ ำ งเธอเหมื อ นว่ ำ เรำหิ ว โซ ศี ร ษะ ของเธอค้อมต�่ำไม่อยำกมองพวกเรำ เรำแทะเล็มเส้นผม จูบเลื่อนเคลื่อนไปที่ข้อเท้ำพ้นชำยกระโปรง เรำสวดมนต์ วิงวอนเธอ ลมหำยใจของเรำหอมอวลกลิ่นแอปเปิล ท่ำน 12
คัลเลอร์ มำสเตอร์
คงมองเห็ น น�้ ำ ตำของเธอไหลพรู อ ำบสองแก้ ม ในขณะที่ มือของเรำช้อนประคองเต้ำถัน คลึงเคล้นล�ำคอกลมกลึง เธอใหม่สด เหมือนมีรอกซ่อนอยู่ ในผิวหนัง ปลำยนิ้วของ พวกเรำคืบเคลื่อนลอดใต้ผืนผ้ำ แตะสัมผัสเนื้อเปลือยเปล่ำ นวลเนียนของเธอ ผ่ำนพุ่มผมขนพองฟูเหมือนขนมปัง เรำ พบเธอในนั้น อบอุ่นเต้นตุบตับมีชีวิตชีวำ เรำเห็นน�้ำตำ ให้ หยุดหรือ? ไม่มีทำง เรำหอบหำยใจ เคลื่อนประชิด ขนตำ ของเธอวำววับด้วยหยดน�้ำแวววำว ไหล่สั่นสะท้ำนเหมือน นกน้อย เธอร�่ำไห้ ในอ้อมแขนพวกเรำ ร่ำงกองทรุดบนพื้น เรำแทรกเข้ำไปใต้เสื้อผ้ำ มือปำกแตะกดทุกหนทุกแห่ง ไม่มีศัพท์เสียงใด นอกจำกเสียงผิวกำยเสียดสี เสียงร�่ำไห้ กระซิกๆ เสียงแอปเปิลหล่นตุบตับกระทบพื้น ไม่มีมือเอื้อม ไปรับ : อำหำรกลำงวันอำหำรเย็นอำหำรเช้ำของเรำ เสียง แปร่งแปลกหู เนือ่ งเพรำะหลำยสัปดำห์ทผี่ ำ่ นมำ เรำไม่ยอม ปล่อยให้แอปเปิลตกกระทบพื้นแม้แต่ผลเดียว เธอร้องไห้ตลอดเวลำนัน้ เรำท�ำเสร็จสิน้ กองซ้อนทับ ร่ำงของเธอ เรี่ยวแรงเหือดหำยอับอำย แห้งผำกซูบเซียว ไปแล้ว เธอลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก รวบชำยกระโปรงรัดร่ำง ครำดเส้นผมกระเซิงให้รำบเรียบ เธอซับน�้ำตำจนแห้งผำก สองมือกอดรัดรอบเอว เธอเดินจำกไป ออกจำกสวนผลไม้ ก่อนพวกเรำจะลุกขึ้นและวิงวอนให้เธออยู่ต่อ ก่อนที่เรำจะ ยื่นมือไขว่คว้ำเกำะกุมข้อเท้ำเรียวงำมงดของเธอ เรำจับตำ มองเธอเดินลำจำก เชื่องช้ำหน้ำเชิดสูง พวกเรำไม่มี ใคร ไล่ตำมเธอได้ทัน เรำนอนแผ่หลำบนพื้นดิน ซ้อนกันเป็น กองพะเนิน ร่ำงของเธอหดเล็กลง เล็กลง ที่ขอบฟ้ำ แอปเปิลเลือนลับลำแล้ว
13
เธอไม่กลับมำเยือนสวนแอปเปิลอีกแล้ว ในอีกสัปดำห์ แอปเปิลเลือนลำลับ ปลิดขัว้ หล่นลงบนพืน้ ต้นไม่ผลิลกู ใหม่ อำกำศอวลกลิ่นหิมะเคลื่อนมำใกล้ ไม่มี ใครกล้ำเอ่ยปำกพูด ถึงเธอ แต่ทุกรุ่งสำง สำยตำพวกเรำจ้องจับที่ถนน รอคอย วำดหวัง เพ่งจ้องมองผ่ำนสวนผลไม้ว่ำงเปล่ำ ท้องของเรำ ลั่นโครกครำก หิวโหย ท้องฟ้ำยังเรื่อสีครำม ที่นี่สวยงำม เหลือเกิน
14
คัลเลอร์ มำสเตอร์
ริบบิ้นสีแดง จากเรื่อง
The Red Ribbon
เริม่ ต้นด้วยฝันหวำนของสำมี บอกเล่ำให้เธอทรำบในอำหำร มื้อเย็นกับไวน์ ในลัวโซ ดอรฺ ภัตตำคำรฝรั่งเศสที่มี นกทอง พิมพ์กรดกัดบนจำนและถ้วยทุกใบ “กลุ่มเพื่อนสมัยเรียนมหำวิทยำลัย” เขำบอกกล่ำว ในช่วงอองเทร “พำของพิเศษกลับบ้ำน” “ยำเสพติด?” “ผู้หญิง” แดเนียลบอกเบำๆ “จ่ำยเงินซื้อ” แม้จะมี เพียงแสงเทียน เธอพอจะเห็นหน้ำแดงเรื่อของเขำ “ผู้หญิงหำกิน?” แจเน็ตถำม “หมำยควำมอย่ำงนั้น? จริงน่ะ?” ประตูห้องครัวเปิดออก บริกรถือถำดประดับขนนก ของหวำนส�ำหรับโต๊ะข้ำงเคียง “ผมไม่ได้รว่ มวงด้วย, แจเน็ต” แดเนียลบอก เอือ้ มมือ ข้ำมโต๊ะมำกุมมือเธอ “ไม่เคย, แม้แต่ครั้งเดียว แต่ผมก็คิด ไม่จริงจังนะ แค่...” “แค่ฝันถึง” “ผมไม่เคยเข้ำร่วมวง แม้แต่ครั้งเดียว” เขำบอกซ�้ำ ริบบิ้นสีแดง
15
“ฉันเชื่อคุณ” แจเน็ตบอก ยกขำไขว้ อดสงสัยมิได้ คู่ที่นั่งโต๊ะข้ำงเคียงจะนึกอย่ำงไรต่อกำรสนทนำแบบนี้ คู่รัก รูปงำมแบ่งปันมูสช็อกโกเลต โน้มตัวหำกันหัวร่อต่อกระซิก ท่ำทำงเหมือนไม่สนใจมนุษย์หน้ำไหนในภัตตำคำร ระหว่ำง ที่รอปัตเต้ประดับด้วยช่อพำร์สลีย์ เธอกวำดสำยตำมองคน ในภัตตำคำร คู่หญิงชำยวัยกลำงคน บริกรผอมสูงเก้งก้ำง สตรีนำงหนึง่ พันคอด้วยผ้ำลำยพร้อย ขณะนี้ เธอรูส้ กึ อยำก จะพุ่งดิ่งเข้ำไปรับฟังกำรสนทนำของผู้อื่น “ผมท�ำให้คุณหงุดหงิด” แดเนียลหมุนส้อมวนบน ซอสขำว “ไม่มำกค่ะ” เธอกล่ำว “ช่ำงเถอะ” แดเนียลกล่ำว “จริงๆ นะ คุณสวยเหลือเกิน คืนนี้, แจเน็ต” ในกำรเดินทำงกลับบ้ำน เธอนั่งเบำะหลัง เหมือน ทุกครำว เขำบอกว่ำจะช่วยให้เธอปลอดภัยหำกมีอุบัติเหตุ ทำงรถยนต์ เธออิ่มใจ เธออยำกคิดว่ำเขำเป็นโชเฟอร์ของ เธอ อยำกคิดว่ำเธอบรรลุถึงควำมร�่ำรวยล้นฟ้ำ ไม่ต้องท�ำ อะไรด้วยตนเองอีกต่อไปแล้ว กลับคืนสู่วัยทำรกแบเบำะ วำดภำพว่ำมีแม่ครัว มีช่ำงแต่งผม มีคนเติมน�้ำอุ่นฟองสบู่ ในอ่ำงน�้ำ มีแม่นมที่จะมำตบหมอนให้พองฟู คลี่ผ้ำห่ม คลุมตัวให้ แดเนียลเปิดวิทยุสถำนีเพลงคลำสสิก เชลโล คอนแชร์ โตดังกระหึ่มล�ำโพงจำกข้ำงหลัง จำกมุมที่เธอนั่ง อยู่ แจเน็ตมองเห็นปลำยจมูกและริมฝีปำกบนของตัวเอง ในกระจกมองหลัง เธอเพ่งจ้องภำพนั้นตลอดกำรเดินทำง กลับบ้ำน จมูกของเธอมีกระดูกอ่อนที่ปลำยจมูก ลิปสติก 16
คัลเลอร์ มำสเตอร์
ยังไม่เลอะแม้จะผ่ำนมื้ออำหำร ภำพที่เห็น ยิ่งมองยิ่งสวย ให้ควำมชุ่มชื่นอิ่มเอมท่วมท้นใจ เธอชอบริมฝีปำกบนที่แตะ จรดรับริมฝีปำกล่ำงได้พอดิบพอดี ชอบระยะห่ำงระหว่ำง จมู ก กั บ ริ ม ฝี ป ำก ชอบเรีย วโค้งของใบหู และในควำม อิ่มเอมใจกับควำมสมดุลของชิ้นส่วนบนใบหน้ำ เธอรู้สึก ว่ำตัวตนของเธอก่อตัวเป็นรูปเป็นร่ำงขึ้นมำแล้วในขณะที่ แดเนียลพำรถเคลื่อนที่กลับเข้ำบ้ำน กลับถึงบ้ำน เธอใช้เวลำในห้องน�้ำนำนกว่ำปกติ ในทันใด เธอหวนกลับมำค้นพบขวดโลชั่นนำนำชนิดในตู้ยำใหม่อีก รอบ คัดสรรมำเพื่อแต่ละส่วนในร่ำงกำย มีทั้งโลชั่นทำเท้ำ ข้อศอก ขอบตำ ล�ำคอ เหมือนเนื้อดินต่ำงประเภทที่ต้อง ไถครำดด้วยเครือ่ งมือต่ำงกัน เธอกลับเข้ำห้องนอน ปรุงผิว ทั้งร่ำงตั้งแต่ศีรษะจรดเท้ำแล้ว ผิวหนังแต้มลำยฉลุด้วย ลวดลำยลูกไม้ของชุดนอน ไฟห้องนอนปิด แสงจันทร์ส่อง ผ่ำนช่องหน้ำต่ำงให้เห็นผิวเนื้อสำมเหลี่ยมใต้ลำยปัก “นอนกันเถอะ, ที่รัก” เธอส่งเสียงหวำนเจื้อยแจ้ว สัญญำณบ่งบอก อย่าแตะตัวฉันเชียว แต่ไม่มีควำมจ�ำเป็น อีกแล้ว แดเนียลผินหลังให้ แผ่ไออุ่นของเนื้อหนังหลับใหล เธอแทรกตัวเข้ำไปใต้ผนื ผ้ำ ปลุกภำพหนึง่ ขึน้ มำในใจ ธนบัตร ดอลลำร์สีเขียวพันห่อหุ้มท่อนเนื้อแข็งผงำดเหมือนถุงยำง อนำมัย มุมแหลมของธนบัตรสะกิดขูดเขี่ยในร่ำงของเธอ แดเนียลสำดของไหลเลอะเปรอะเปือ้ นใบหน้ำประธำนำธิบดี หยุดเดี๋ยวนี้, แจเน็ตกระซิบบอกตัวเอง ในท้ำยที่สุด เธอ ต้องกลืนยำนอนหลับ ขับไล่ภำพนั้นไปให้พ้น ภำพที่ท�ำให้ ริบบิ้นสีแดง
17
เธองุ่นง่ำนจนข่มตำหลับลงมิได้ แดเนียลไปท�ำงำนในโรงงำนรองเท้ำในตอนเช้ำ เสือ้ สูทพร้อม เสือ้ กัก๊ ตัวใน แจเน็ตหลับต่อ เหมือนเคย ช่วงบ่ำยว่ำง วันนี้ หลังอำบน�้ำอุ่นฝักบัว เธอตรงดิ่งไปยังร้ำนชั้นใน ลองชั้นใน ไร้สำยรัดทรงสีด�ำ เธออยู่ในห้องลองเสื้อนำนกว่ำยี่สิบนำที หันซ้ำยแลขวำ มองหนัน่ เนือ้ ของเธออัดยัดลงไปในผ้ำซำติน “ไง, แจเน็ต” ทีนำ, พนักงำนขำยสำวน้อยร่ำงระหง ร้องถำม “งำมไหม? พอดีหรือเปล่ำ?” แจเน็ ต ดึ ง สเวตเตอร์ ส วมทั บ เดิ น กลั บ ออกมำที่ เคำน์เตอร์ “เหมำะเจำะ” เธอบอก “ฉันสวมกลับบ้ำน เท่ำไหร่?” ทีนำอยูท่ เี่ ครือ่ งรับเงินสด นิว้ ดึงสำยยำงยืดรัง้ ถุงน่อง “ต้องใช้ปำ้ ยรำคำค่ะ” เธอบอก “นี่ ไม่ใช่รำ้ นรองเท้ำนี่คะ” แจเน็ตสูดลมหำยใจเต็มปอดยืดตัวเต็มส่วนสูง ระบำย ลมหำยใจออกล�ำบำก เพรำะซี่ โครงของเธอบีบรัดเข้ำหำกัน “บอกรำคำมำ, ทีนำ ฉันใส่แล้วไม่คิดจะถอด ถ้ำไม่ให้จำ่ ย ด้วยวิธีนี้ ฉันก็จะเดินออกจำกร้ำนโดยไม่จำ่ ย” ในตอนที่เธอออกจำกร้ำน สุดกร่ำงจำกควำมเชื่อมั่น เต็มเปีย่ มที่ ได้จำกชัน้ ในรัดทรง ใบเสร็จรับเงินในกระเป๋ำถือ พับทบสองครั้ง แจเน็ตนึกถึงไก่ที่เธอไม่ส่งกลับ แม้จะ กึง่ ดิบกึง่ สุกหรือไม่ใช่จำนทีเ่ ธอสัง่ ชิกเคนเคียฟแทนทีจ่ ะเป็น ชิกเคนมำซำรำ ไก่กับเห็ดแทนที่จะเป็นชิกเคนอะลำคิง : เรือนร่ำงของเธอก่อรูปด้วยไก่ผดิ ชนิด เธอยังจ�ำได้ จุมพิตแรก สุดรุมเร้ำของแดเนียลข้ำงสะพำนใกล้คำเฟกรีกบ่ำยวันเสำร์ 18
คัลเลอร์ มำสเตอร์
ชุนเสือ จากเรื่อง
Tiger Mending
น้องสำวของฉันได้งำนแล้ว เธอท�ำงำนไม่ยอมให้มที ตี่ ิ สองปี ก่อนหน้ำนี้ เธอเรียนหมอ ก่อนจะลำออกมำเป็นช่ำงเย็บผ้ำ (อะไรนะ? อำจำรย์อุทำนในวันที่เธอลำออก ศัลยแพทย์! เธอเป็นศัลยแพทย์มือดีได้! ไม่ค่ะ เธอบอก ไม่ชอบกำร ท�ำงำนดึกดืน่ เธอเหนือ่ ยล้ำตำปิดหลังเทีย่ งคืน) เธอมีทกั ษะ กำรเคลื่อนไหวละเอียดกว่ำเครื่องจักร เธอซ่อมผ้ำเช็ดหน้ำ ของท่ำนได้ มองไม่เห็นฝีเข็มด้วยซ�้ำไป ประหนึ่งว่ำ เธอ หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับผ้ำเช็ดหน้ำ ครั้งหนึ่ง ฉันปำก แตก ตกต้นไม้ เธอเย็บริมฝีปำกของฉันด้วยน�ำ้ แข็งและเข็ม อังไฟ ฉันไม่มีแม้รอยแผลเป็น มีเพียงเส้นขำวบำงๆ แน่อยู่แล้ว สตรีก�ำย�ำสองนำงเดินเข้ำมำในโรงเรียน ตัดเย็บ เธอทั้งสองมองเห็นน้องสำวของฉันเป็นคนแรก น้องสำวท�ำข้อสอบไฟนัล เสื้อรำตรีสีเหลืองมะนำว เพชร ระยิบระยับประดับรอบคอ เธอทุ่มสมำธิเต็มที่ สอยเข็ม ควักห่วงเล็กจิ๋ว สองสำวพุ่มผมดกหนำ กลิ่นกำยพฤกษำ คล้ำยกลิ่นไม้ ไผ่ (น้องสำวบอกฉันอย่ำงนั้น) ทั้งคู่ โฉบเข้ำ มำดูเธอท�ำงำน น้องสำวของฉันแน่วนิ่ง ไม่มีอำกำรนิ่วหน้ำ 40
คัลเลอร์ มำสเตอร์
แต่คนอื่นๆ ในชั้นอ้ำแขนโอบรับเรื่องเบี่ยงเบนควำมสนใจ เบิกตำโพลงจ้องมองนักรบสำวแอมะซอน สูงเกินหกฟุต สวยหวำนหยำดเยิ้ม ในยำมที่ฉันพบสองนำงในภำยหลัง ฉันหลงคิดไปว่ำฉันหลุดเข้ำไปในนิตยสำรแฟชั่นเสียแล้ว ในช่วงนั้น ฉันท�ำงำนในร้ำนเบอร์เกอร์คิง เป็นผู้จัดกำร ละแวกนัน้ (ดูแลสองร้ำนในช่วงตึกนัน้ ) ยำมใดทีพ่ บเจอเรือ่ ง เบี่ยงเบนควำมสนใจ ฉันจะน�ำไปใช้จนมิดกั่นทีเดียวเชียว มีครำวหนึง่ หนุม่ คนหนึง่ มำสัง่ ‘บิก๊ แม็ก’ (ทีร่ ำ้ นเบอร์เกอร์คงิ นีน่ ะ) สองวันเต็มๆ ฉันน�ำเรือ่ งนัน้ ไปเผำ บอกเล่ำให้ลกู ค้ำทุก คนได้ทรำบ เห็นใจฉันด้วย ไม่ใคร่จะมีเรือ่ งลึกลับตืน่ เต้นนัก ในโลกแห่งกำรน�ำเบอร์เกอร์เข้ำอุน่ ในเตำอบ อะไรผ่ำนหน้ำ ต้องคว้ำไว้ก่อน แต่น้องสำวของฉันเกิดมำพร้อมสมำธิเหนือมนุษย์ สองสำวจ้องมองเธอ เธอคนเดียวเท่ำนัน้ ใครจะแข่งขันกับ เธอได้? น้องสำวของฉันได้รำงวัลในกำรแข่งขันทุกครำวไป ใช่ว่ำเธอบ้ำคลั่งไปกับกำรแข่งขัน แต่เป็นเพรำะเธอมีสมำธิ ในเรือ่ งรำวสุดแสนอ่อนโยน แล้วท�ำไมจะไม่ชนะ? บำงครำว ผู้คนอำจสนใจแข่งขันว่ำใครวิ่งเร็วที่สุด ใครเล่นเปียโนให้ เสียงสดใสที่สุด หรือท�ำข้อสอบได้คะแนนสูงสุด เพ่งพินิจ ค�ำถำมแต่ละข้อ ปล่อยให้ ไหลเคลื่อนผ่ำนสมอง หลุดออก มำเป็นรอยแต้มดินสอในข้อสอบปรนัย สองสำวถำมด้วยเสียงต�่ำ เสียงหวำนที่สุด เธออยำก ไปท่องเที่ยวเอเชียไหม? น้องสำวของฉันเงยหน้ำจำกงำน ที่ท�ำ ที่นั่นมีงำนเย็บปักถักร้อยไหมคะ? ทั้งสองผงกศีรษะ เธอให้ค�ำตอบว่ำ อย่ำงนั้นหนูก็อยำกไปค่ะ หนูไม่เคยออก ชุนเสือ
41
จำกอเมริกำมำก่อน สองสำวบอกต่อ ก็งำนที่ท�ำไม่ ใคร่ ธรรมดำนัก หนูพำพี่สำวไปด้วยได้ ไหม? พี่ ไม่เคยเดินทำง ไปไหนเหมือนกัน สองสำวหันไปมองตำกัน พี่สำวของหนูท�ำอะไร? เธอเป็นผู้จัดกำรเบอร์เกอร์คิงบนถนนสำยที่สี่ ควำมขัดข้องไม่ชัด แต่เห็นได้ที่ริมฝีปำกบน เธอจะร่วมทำงเป็นเพื่อนหนู? งำนที่เรำเสนอให้หนูมีเอกสิทธิ์สุดสูง หนูไม่สนใจ อยำกฟังก่อนหรือ? น้องสำวของฉันผงกศีรษะ น่ำสนใจค่ะ แต่หนูเดินทำง ไม่ได้ถ้ำไม่มีพี่สำว เป็นควำมจริง น้องสำวของฉันมีสมำธิเป็นเลิศ แต่เธอ กลัวเครือ่ งบิน กลัวจนกระดิกตัวไม่ได้ หนทำงเดียวทีเ่ ธอจะ อยูบ่ นเครือ่ งบินได้ ฉันจะต้องอยูด่ ว้ ย เพรำะว่ำฉันจะมีวกิ ฤต ในชีวติ เสมอ ไม่เคยว่ำงเว้น เธอพุง่ ควำมสนใจช่วยแก้ปญ ั หำ ให้ฉันจนลืมควำมกังวลของตนเอง ฉันเป็นตะเข็บเปิดเปิง ของเธอ วิถีปกติในชีวิตประจ�ำวัน ฉันจะโทรไปคุยกับเธอ ทุกคืน คุยกันรำวชั่วโมง สี่สิบห้ำนำทีของฉัน และสิบห้ำ นำที ในกำรคนชำของเธอ แน่วนิ่ง สงบ เหมือนสภำวะเซ็น นิง่ สงบพอจะท�ำให้ชำวพุทธเบิง่ ตำมองด้วยควำมอิจฉำ สดับ ลมหำยใจเข้ำออก เคลื่อนผ่ำนควำมอิจฉำ และทะลุควำม อิจฉำเลยไกลไปกว่ำนั้น ฉันโชคดี โชคดีเหลือเกินที่มีเธอ เป็นน้องสำว ไม่เช่นนั้นจะไม่มี ใครยินยอมให้คนแบบฉันได้ ใช้เวลำล�้ำค่ำช่วงนั้นของวัน สองสำวนั ก รบแอมะซอนเก็ บ ง� ำ ควำมลั บ ไม่ เ ป็ น 42
คัลเลอร์ มำสเตอร์
เอำเสียเลย โหนกแก้มสูง สวมชุดเดรสลำยดอกสีเหลือง ตอบง่ำยๆ ว่ำ ก็ ได้ ทั้งสองไม่ละสำยตำไปจำกกำรสอยปัก บนตักของน้องสำวของฉัน หนูเข้ำกับสัตว์ ได้ดีไหม? หนูชอบสัตว์ทุกชนิด หนูแพ้ ขนแมวหรือเปล่ำ? ไม่คะ่ เธอแพ้แค่ลกู สน สำวคนร่ำงสูงกว่ำ สอดมือเข้ำไปในกระเป๋ำชุดเดรส ซ่อนแนบเนียนจนคล้ำย ว่ำเธอล้วงเข้ำไปในห้วงว่ำงเปล่ำ ดึงมือกลับออกมำ มี ตั๋วเครื่องบิน เรำมีควำมสุขเหลือเกินทีเ่ สำะหำจนเจอตัวหนู ตัว๋ อีกใบ จะส่งมำถึงวันพรุ่งนี้ น้องสำวของฉันยิ้มรับ ฉันรู้จักเธอดี เธออำจจะ ตระหนกแตกตื่นที่ ได้เห็นตั๋วเครื่องบิน และอยำกก้มกลับ ไปสอยห่วงติดเพชร เธออำจจะไม่สนใจงำนใหม่ ไม่อยำกรู้ เสียด้วยซ�้ำ เธอหัวดื้อหัวรั้นสมองด้ำนชำ สนใจแต่เฉพำะ ปัจจุบันกำล เมื่อครั้งที่เรำยังเป็นเด็ก ฉันกลับถึงบ้ำน เธอจะนั่ง อยู่ข้ำงหน้ำต่ำง หน้ำต่ำงช่องดีที่สุดของอพำร์ตเมนต์ มอง เหม่อออกไปไกลโพ้น เลยไกลไปจนถึงยอดเขำ นำนหลำยปี ฉันพยำยำมชวนเธอเล่นด้วย ไม่เลย เธอเป็นเด็กเล่นอะไร ไม่เป็น เธอเอำแต่มองเหม่อออกไปนอกหน้ำต่ำง ไม่ขยับ กระดุกกระดิก นำนครำวละหลำยชั่วโมง กลำงคืน เมื่อ เธอคืนกลับมำ ฉันมักจะหำแผลให้ตวั เองได้แล้ว ไม่ทำงใดก็ ทำงหนึ่ง ฉันสอบถำมเธอในขณะที่เธอซ่อมตัวฉัน เธอบอก ว่ำเหตุผลที่เธอนั่งได้นำนข้ำงหน้ำต่ำงได้หลำยชั่วโมง เป็น เพรำะหน้ำต่ำงนั้นเอง หน้ำต่ำงระบำยหนูหมดสิ้นจนกลวง ชุนเสือ
43
ไปทัง้ ร่ำง ค�ำตอบทีท่ ำ� ให้ฉนั หวำดกลัว ไม่, ไม่ตอ้ งกลัว เธอ ให้ค�ำตอบต่อใบหน้ำหวำดหวั่นของฉัน เธอนั่งที่ขอบเตียง มือถือผ้ำนุม่ ซับหน้ำผำกฉัน เป็นเรือ่ งดี, เธอบอก ระบำยหนู จนกลวงเปล่ำ เปิดที่ว่ำงให้สิ่งอื่นไหลเข้ำมำได้ ฉัน? ฉันถำมด้วยควำมหวัง เธอพยักหน้ำรับ ใช่คะ่ , พี่ ในช่วงนั้น เรำไม่มีพ่อแม่ คนหนึ่งหนีจำกไป อีกคน ตำยในมือหมอผ่ำตัด นีเ่ องทีเ่ ป็นเหตุผลแท้จริงทีเ่ ธอลำออก จำกโรงเรียนหมอ คืนนั้น เธอโทรบอกฉัน บอกให้ฉันลำออกจำกงำน ฉันเฝ้ำสวดมนต์ภำวนำมำนำนหลำยเดือนแล้ว อยำกได้รับ โทรศัพท์ เสียงล่องลอยมำตำมสำย บอกให้ฉันลำออกจำก งำน ฉันจะได้เดินทำงไปท่องเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจ ฉันถอด ผ้ำกันเปือ้ นเบอร์เกอร์คงิ ทิง้ เก็บเสือ้ ผ้ำลงกระเป๋ำ ตระเตรียม เรื่ อ งทุ ก ข์ เ รื่ อ งร้ อ นในชี วิ ต ที่ จ ะยกมำบ่ น โวยวำยให้ เ ป็ น เรื่องยำวได้ บนเครื่องบิน ฉันถำมเธอ เรำมำท�ำอะไรกัน ที่นี่? เขำให้ ไปท�ำงำนอะไร? เธอกำงถำดอำหำรหน้ำที่นั่ง ไม่มีค�ำตอบ ฉันบอกว่ำเอเชีย ประเทศไหน? เธอมองออก ไปนอกหน้ำต่ำง คนที่ ให้ค�ำตอบแก่ฉันคือนักบิน ในขณะที่ เรำรัดเข็มขัด เรำออกเดินทำงมุ่งหน้ำไปยังกัวลำลัมเปอร์ เมืองหลวงของมำเลเซีย รอเดีย๋ ว, ที่ ไหนในมำเลเซีย? ฉันกระซิบถำม เธอวำด แผนที่บนกระดำษเช็ดปำกรองใต้แก้วน�้ำขิงของเธอ ในช่วงเดินทำง ฉันดืม่ บลัดดีแมรี เธอปักลูกไม้ แม้แต่ ผู้ โดยสำรคนอื่นๆ ในเครื่องยังผ่อนคลำยสบำยใจไปกับกำร จ้องมองกำรท�ำงำนของเธอ ฉันกระซิบบอกเล่ำปัญหำชีวิต 44
คัลเลอร์ มำสเตอร์
ของฉัน กรอกเข้ำไปในหูของเธอ เธอตอบเชื่องช้ำโดย ประโยคยืดยำวจนฟังดูคล้ำยเพลงกล่อมนอน เปลือกตำ ของฉันหนักอึง้ เธอมอบผืนลูกไม้ ให้ชำยคนทีน่ งั่ อีกฟำกของ ช่องทำงเดิน เขำกังวลใจไปกับกำรป่วยไข้ของลูกชำย ผืน ลูกไม้ละเอียดแสนจะละเมียด เพียงแค่เขำถือในมือ เขำ ก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว นั่นไง, ผลงำนที่ท�ำด้วยมือ ทุกชิ้นจะทิ้ง ร่องรอยตัวตนของมนุษย์ ไว้ เพียงแค่จับต้อง ก็พอจะรู้สึก อุ่นใจสบำยตัว ไม่ว้ำเหว่เดียวดำยอีกต่อไปแล้ว ด้วยเหตุนี้ เองที่คนกินว็อปเปอร์ถึงได้สุขกำยสบำยใจกว่ำตอนเดินเข้ำ มำในร้ำน รถจอดรอเทียบทำงเท้ำหน้ำท่ำอำกำศยำน คนขับรถ ใจดีน�ำเรำไปส่งยังโรงแรมเขียว บนเตียงมีจดหมำยน้อย บอกให้นอ้ งสำวของฉันเตรียมตัวให้พร้อมเวลำหกนำฬิกำตรง จดหมำยไม่ได้บอกว่ำฉันไปด้วยได้ ไหม แต่เช้ำวันใหม่สดใส อำบน�้ำจนผ่องพุงป่องอิ่มท้อง เรำสองพี่น้องพบสองสำว นักรบแอมะซอน สองสำวถลึงตำมองฉัน ต�ำหนิมือยุกยิก ชอบถอนผมตัวเองเล่น หันไปถำมน้องสำวของฉัน ท�ำไม คนนี้ต้องมำที่นี่ด้วย? พี่ของหนูไปดูหนูท�ำงำนไม่ได้เหรอ? สองสำวตอบว่ำไม่แน่ ใจนัก กลัวว่ำ ‘พวกเขำ’ จะตกใจ กระวนกระวำย ฉันสำบำน ฉันไม่แตะอะไรทั้งนั้น นี่เป็นปฏิบัติกำรส่วนตัว ทั้งสองบอกให้ทรำบ น้องสำวของฉันถอนหำยใจยำว หนูท�ำงำนได้ดีที่สุด ถ้ำพี่สำวอยู่ด้วย ได้ โปรด เหมือนทุกครำว ท�ำนองกำรพูดของเธอ เสียงอ่อนโยน ชุนเสือ
45
หนุนเกื้อ สองสำวเปิดประตูรถ ขอบคุณค่ะ น้องสำวของฉันกล่ำว สองสำวผูกตำเรำด้วยเหตุผลเพื่อเก็บรักษำควำมลับ รถแล่นไปนำนชั่วโมงเศษ แล่นลงเนิน ถนนหยักโค้ง เสียง ล้อรถบดพื้นถนนเอี๊ยดอ๊ำด หยุดลงในสถำนที่อวลกลิ่น กระเทียมและผลไม้ หน้ำคฤหำสน์หิน สองสำวอีกคู่สวม เสื้อคลุมตัวโคร่งลำยดอกโบกมือทักทำยเรำในขณะที่เรำ ปลดผ้ำผูกตำออก ทั้งสองร่ำงเล็ก บอบบำง สงบ เดินน�ำ เรำเข้ำไปในห้องนั่งเล่น เรำอยู่ในนั้นไม่ถึงสิบนำที ในตอนที่ ได้ยินเสียงครำง เสียงครำงด้วยควำมเจ็บปวด ครวญครำงเจ็บปวด สำหัส เสียงดังมำจำกทำงทิศเหนือ เสียงที่ท�ำให้ฉันนึกถึง ควำมโดดเดี่ยวอ้ำงว้ำงแสนสำหัส คืนเหงำเดียวดำยเป็น ที่สุด สำวนักรบแอมะซอนผมสั้นมันเลื่อมผงกศีรษะ เสียงเสือโคร่ง เธอบอก เสืออะไร? ฉันถำม ชูว่ ์ เธอกระซิบ ฉันจะเรียกนำงว่ำ สโลน ไม่มเี หตุผล อื่นใด เว้นแต่ว่ำชื่อสโลนเป็นชื่อที่ค่อนข้ำงคุกคำม สโลนกล่ำว ชู่ว์ เงียบได้แล้ว สโลนพำน้องสำวของ ฉันไปที่หน้ำต่ำงกว้ำง มองออกไปเห็นป่ำกว้ำงภำยนอก ประหนึ่งจะรู้ โดยสัญชำตญำณ ว่ำจะเป็นกำรดีที่สุดถ้ำจะ พำน้องสำวไปที่หน้ำต่ำง ดูให้ดี สโลนกระซิบ ฉันยืนอยู่ข้ำงหลัง สำวร่ำงเล็กสองนำงที่เรำพบที่ ประตูทำงเข้ำ เดินเข้ำมำหยุดที่ดงเฟิน รอคอย จิตสงบ 46
คัลเลอร์ มำสเตอร์
กำยนิง่ เหมือนน้องสำวของฉัน ควำมสงบนิง่ ทีฉ่ นั ไม่มอี ยู่ ท�ำ ไม่ได้ที่จะนั่งนิ่งไม่ไหวติง ควำมสำมำรถที่จะท�ำให้มือลืมไป ว่ำตัวเองเป็นมือ ทั้งสองพริ้มตำหลับ เสียงครำงที่ฉันได้ยิน ดังขึ้นกว่ำเดิม เสียงห่ำงไกล ฉันหมำยถึงไกลลลลลโพ้น เสียงครำงดังขึน้ ทุกขณะ เสียงดังจนแทบทนไม่ไหว และแล้ว เสือลำยพำดกลอนขนำดมหึมำเดินโซเซตรงมำหำ สองตัว ครวญครำงเหมือนใกล้ตำย เมื่อเดินเข้ำมำใกล้ พอจะเห็น ได้ว่ำสันหลังฉีกขำด เหมือนว่ำมี ใครจับฉีกหนังให้ขำดออก จำกกัน ขนเกรียนด้ำน หนังลำยห้อยแบะสองฟำกข้ำง เหมือนลอกเทปกำวผนึกกล่องออก สองนำงคล้ำยไม่มีกำร เคลื่อนไหวใด แต่เข็มเงินผุดขึ้นจำกข้อนิ้ว ไหลมำอยู่ในมือ เสือโคร่งตัวหนึง่ เดินเข้ำไปหำ ฉันคิดว่ำฉันจะสติแตกอยูแ่ ล้ว เสือมหึมำใหญ่กว่ำตัวสำวน้อยสักสีเ่ ท่ำตัว สำวร่ำงเล็กพอจะ เป็นอำหำรว่ำงของเสือ ยักษ์ ใหญ่เดินกระย่องกระแย่งมำ ล้มตัวนอนบนตักเธอ วำงหัวขนำดใหญ่ลงบนพื้นดิน เธอ รีดแผ่นหนังให้ปิดเข้ำหำกัน เข็มร้อยด้ำยในมือชุนรอยขำด น�้ำตำไหลหยำดเป็นสำยจำกดวงตำของเสือโคร่ง ทรงพลังสุดแสนจะสะเทือนใจ ฉันเองพลอยหลัง่ น�ำ้ ตำ ไปด้วย มือเล็กเชีย่ วชำญ ชุนหนังเสือเหมือนว่ำเป็นกำงเกง ขำด เสือวำงหัวบนพื้นดิน น้องสำวของฉันนั่งนิ่งไม่ไหวติง ฉั นร้อ งไห้แ ละร้องไห้ มองภำพเสือมหึมำซบร่ ำ งบนตัก สำวน้อย เรื่องไม่คำดฝันชวนให้ประหลำดใจยิ่ง, ใครหนอ จะโผล่หน้ำมำช่วยเหลือในยำมที่เรำตกทุกข์ ได้ยำก เหมือน เมื่อครั้งที่พ่อของเรำตำยในห้องผ่ำตัด ไอ้ง่ำวที่ร้ำนขำย เหล้ำกลำยเป็นคนดี น�้ำใจงำมที่สุดในโลก เขำให้เรำกินน�้ำ ชุนเสือ
47
แครนเบอร์รี โดยไม่คิดเงินตลอดทั้งปี เกิดอะไรต่อเสือพวกนี้? ฉันหันไปถำมสโลน ท�ำไม ตกอยู่ในสภำพนี้? เธอเบือนคำงไปทำงอืน่ เรำไม่ทรำบ เสือสันหลังเหวอะ เดินออกมำจำกป่ำ ระยะหลังเพิม่ จ�ำนวน มำถีก่ ว่ำเดิม รอย ฉีกขำดบนสันหลังเหมือนกันในทุกครำว เสือไม่กินคนหรือไง? ถึงตอนนี้ ยังไม่นะ เธอตอบ แต่เสือไม่ใคร่ชอบคน ยุกยิก เธอบอก สำยตำมองปลำยเล็บของฉันฉีกดึงปลำย เล็บอีกข้ำง ฉันไม่ยอมชุนเสือ ฉันประกำศให้ทรำบ ไม่มี ใครขอให้เธอท�ำ ‘พวกเขำ’ เศร้ำเหลือเกิน น้องสำวของฉันส่งเสียง ใครจะไม่เศร้ำ? สโลนตอบ ถ้ำเป็นเสือ แล้วหลังแบะ ขำดอย่ำงนั้น สโลนวำงมือลงบนบ่ำน้องสำวของฉัน เมือ่ กำรชุนเสือ เสร็จสิน้ ทัง้ สีต่ วั สองหญิงสองเสือ นัง่ อำบแดดอุน่ อย่ำงน้อย ก็ครึ่งชั่วโมง อกของเสือกระเพื่อมขึ้นลง มือของสำวน้อย ลูบขนเสือ อำกำศเปลี่ยนจำกอุ่นเป็นร้อน เสียงครำงดัง อีกแล้วจำกสถำนที่ห่ำงไกล เสือสองตัวเดินกะเผลกออกมำ หำ สองตัวที่เย็บชุนแล้ว นอนหลับตำเหยียดยำว สองนำง เย็บชุนเสืออีกสองตัว แล้วก็อีกสองตัว เสือตัวหนึ่งมีรอย เลือดยำวเปื้อนหน้ำท้องสีขำว ท�ำงำนนำนหลำยชั่วโมง สองนำงเก็บเข็มเงิน เสือ ลุกขึ้นยืน ไม่มีกำรแลบลิ้นเลีย ไม่มีกำรแสดงกำรรับรู้ ใดๆ 48
คัลเลอร์ มำสเตอร์
เสือเดินหำยลับกลับเข้ำป่ำ กลับบ้ำนที่เสืออยู่อำศัย สตรี ทั้งสองเดินกลับเข้ำบ้ำน กลิ่นตัวคลุ้งสำบสำงเหมือนเสือ ท่ำทำงคล้ำยจะเคลิม้ เลือ่ นลอย ทัง้ สองมำร่วมโต๊ะอำหำรมือ้ กลำงวัน สโลนท�ำแกงกะหรี่แสนอร่อยกับกุ้งนำง นับว่ำได้รบั เกียรติสดุ สูงทีจ่ ะได้ชนุ เสือ สโลนบอกกล่ำว เข้ำใจละ น้องสำวของฉันตอบรับ หนูจ�ำต้องได้รับกำรฝึกเล็กน้อย สโลนบอก เพรำะ ฝีมือของหนูอยู่ในระดับสูงแล้ว แต่น้องสำวของฉันคล้ำยจะหวำดกลัว ขวัญกระเจิง อย่ำงที่ฉันไม่เคยเห็นมำก่อน เธอกินแกงกะหรี่ ไปเพียงครึ่ง ถ้วย ย้อนกลับไปนัง่ ข้ำงหน้ำต่ำง เหม่อมองรำวป่ำข้ำงนอก หนูจะออกไปค้นหำสำเหตุ เธอบอกกล่ำวในท้ำยที่สุด เมื่อแม่ครัวเดินเข้ำมำพร้อมถำดทำร์ตจิ๋วหน้ำมะม่วง หำอะไร? หำสำเหตุวำ่ ท�ำไมหนังปริแตกเป็นทำง เธอก้มหน้ำมอง พื้น ประหนึ่งว่ำควำมสนใจของเธอเป็นเรื่องน่ำอำย หนูเป็นช่ำงซ่อม สโลนบอกด้วยเสียงอ่อนโยน มิใช่ นักสัตววิทยำ ฉันเข้ำข้ำงน้องสำว ต้องค้นหำต้นตอ ฉันบอก สโลนนิ่วหน้ำในทุกครำวที่ฉันอ้ำปำกพูด ต้นตอ น้องสำวของฉันสะท้อนเสียง โลกเปลีย่ นไปแล้ว สโลนบอก ยืน่ ทำร์ตมะม่วงมำให้ฉนั ท่ำทำงลังเล ฉันเขมือบหมดชิ้นทันควัน ผิดวิสัยของน้องสำวของฉัน เธอไม่เคยรุกเร้ำริเริ่ม เธอพอใจในทุกสิง่ อย่ำงทีเ่ ป็นอยู่ แต่เธอกระซิบบอก ในตอน ชุนเสือ
49
ที่เรำออกเดินท่อมๆ ที่รำวป่ำ มองหำเบำะแส เธอกระซิบ บอกว่ำ สัมผัสรับรู้อันตรำยในกำรฉีกแบะแบบนั้น เธอรู้สึก ว่ำเธอจ�ำเป็นต้องค้นหำสำเหตุให้เจอเสียก่อน จะได้ชุนเสือ ด้วยฝีเข็มทีเ่ หมำะสม หนูไม่กงั วลเรือ่ งกำรเย็บชุน สนใจแค่ ชนิดของฝีเข็ม ฉันผงกหัวรับ ฉันเป็นนักรบชั้นดี ฉันไม่แยแสว่ำจะ เป็นห่วงเป็นเงือ่ นหรือลวดลำยประเภทไหน ฉันพอจะตุย๊ ท้อง เสือรูทวำรให้ตัวงอ หำกจ�ำเป็นต้องท�ำ เรำใช้เวลำตลอดทัง้ บ่ำยนอกอำคำร แต่ไม่พบเห็นเสือ ดงเสือ สถำนที่ที่เสือชุมนุมกันน่ำจะไกลแสนไกล กำร เดิ น ทำงมำที่ นี่ น ่ ำ จะเป็ น กำรเดิ น ทำงยำวไกลของเสื อ ที่ เจ็บปวดทรมำนที่สุด หลังแบะแบบนั้น เป็นเหยื่อของแร้ง หรือสัตว์กินเนื้ออื่นๆ ที่เคยกลัวหงอในยำมพบเสือ เจ้ำป่ำที่ แผ่ควำมหวำดกลัวให้สัตว์อื่นๆ เรำนอนในคฤหำสน์ ในคืนนั้น เตียงขนนกนุ่มจนฉัน นอนไม่หลับ รุง่ เช้ำมำถึง สโลนให้นอ้ งสำวของฉันไปท�ำงำน ร่วมกับสำวช่ำงเย็บทั้งสอง ฉันร้องไห้อีกครั้ง มองเห็น หัวเสือขนำดมหึมำซบที่เท้ำเธอ เธอเย็บชุนเสือด้วยอำกำร สงบนิง่ ทัง้ สำมท�ำงำนดียงิ่ เสือทีช่ นุ แล้วนอนเกลือ่ นรอบตัว แทนทีจ่ ะมีอำกำรเคลิม้ เลือ่ นลอยเหมือนสองสำว บ่ำยวันนัน้ น้องสำวของฉันหนักแน่น เคร่งเครียด บอกว่ำเธอแน่ใจว่ำ ต้องท�ำอะไรพลำดไปสักอย่ำง ไม่เลย, สโลนกล่ำว รินน�ำ้ ชำ ให้เรำ หนูท�ำงำนได้วิเศษมำก หนูพลำดอะไรบำงอย่ำง น้องสำวของฉันตอบ พลำด บำงอย่ำงที่ส�ำคัญยิ่ง 50
คัลเลอร์ มำสเตอร์
สโลนกลั บ เข้ ำ ห้ อ งไปงี บ กลำงวั น ฉั น เผ่ น ออกไป ข้ำงนอก ฉันได้รับค�ำเตือนแล้ว ฉันไม่สน ทุกคนมองฉัน เหมือนคนไร้ค่ำอยู่แล้ว ฉันเดินทำงไกล ฉันเดินเก่ง ฉัน เชื่อทุกก้ำวย่ำงที่ฉนั วำงเท้ำลงบนพืน้ ฉันไม่ชอบอำกำรของ น้องสำวที่เหม่อมองถ้วยชำของเธอ ไม่ชอบควำมรู้สึกในอก เมื่อได้เห็นภำพนั้น ก่อนฉันจะเดินเข้ำป่ำ ฉันบอกน้องสำว ให้นั่งที่ข้ำงหน้ำต่ำง บอกให้เธอเทควำมคิดในตัวออกมำให้ ว่ำงเปล่ำ เธอมองฉันด้วยสำยตำซำบซึง้ ใจ สำยตำประเภทที่ ฉันเคยแสดงออกบนใบหน้ำ แต่ไม่ชนิ นักกับกำรได้เห็นควำม ซำบซึ้งใจในประกำยตำคนอื่น ฉันเดินนำนหลำยชั่วโมง อำกำศชื้นเหนียวเหนอะ เกำะเสื้อเชิ้ตและเส้นผม ฉันนอนงีบใต้กอเฟิน ดวงอำทิตย์ เคลื่อนต�่ำ ฉันคงจ�ำเป็นต้องเดินต่อในควำมมืดของค�่ำคืน แต่เมื่อฉันไปถึงดงไม้ ใหญ่ มีบำงอย่ำงแปลกไป ยังไม่มี เสียงครวญครำงโหยหวน แต่ฉันรู้สึกได้ว่ำใกล้จะเกิดเรื่อง เกือบจะมีเสียงครำงแล้ว กำรรอคอยที่บำดหัวใจยิ่งกว่ำ ฉันสำบำนได้ว่ำได้ยินเสียงควำมทุกข์เจ็บปวด ฉันปีนต้นไม้ รอคอย ฉันไม่รู้ว่ำฉันจะได้พบเจออะไร เดำเอำว่ำ น่ำจะเป็น พรำนป่ำ มีดคมกริบในมือ ฉันไม่คำดว่ำจะได้เห็นเสืองุน่ ง่ำน หงุดหงิด อ้ำปำกหำว หำวสุดหล้ำ หำวปำกกว้ำงสุดเดชจน ผิวหนังแนวสันหลังปริแตกจำกกัน เป็นเช่นนัน้ ทุกตัว เหมือน ว่ำพวกมันอยำกกระชำกหนังหุ้มร่ำงออกให้พ้นตัว และแล้ว ก็อัศจรรย์ ใจไปกับสิ่งที่ตนเองท�ำลงไป เสือครวญครำง โหยหวน ชุนเสือ
51
เสือเดินออกจำกดงไม้ทีละตัวสองตัว เข้ำสู่เส้นทำง เชื่องช้ำยำวไกล เส้นทำงทอดสู่กำรเย็บชุน ภำพที่เห็น ยังควำมตื่นตระหนกพิลึกพิลั่นที่สุดเท่ำที่ฉันเคยเห็นมำ ฉันเดินทำงกลับคฤหำสน์ ในคืนนัน้ มีเพียงแสงส่องทำง จำกจันทร์เสี้ยว ฉันพบน้องสำวนั่งอยู่ข้ำงหน้ำต่ำง เสือท�ำตัวเอง ฉันกระซิบบอกเธอ เธอเอื้อมมือมำกุม มือฉันไว้ หน้ำผ่องตำเป็นประกำย ขอบคุณค่ะ เธอกระซิบ บอก ออกแรงจะดึงร่ำงฉันไปสวมกอด ฉันขืนตัวไว้ ไม่, ฉันบอก และในตอนเช้ำ ฉันออกเดินทำงมุ่งหน้ำไปยัง สนำมบิน
52
คัลเลอร์ มำสเตอร์
คลังค�ำ จากเรื่อง
Wordkeepers
ฉันไม่อำจจดจ�ำชื่อเรียกขำนก�ำกับสรรพสิ่ง ถ้อยค�ำที่จะ ใช้ บ อกกล่ ำ ว ฉั นสูญ เสีย ค� ำ ไปสิ้ นแล้ว เกิดจำกอะไร? อินเทอร์เน็ต? กำรส่งเมสเซจ? อีเมล? ฉันพบเห็นเรือ่ งนี้ ใน ตัวเด็กนักเรียนเช่นกัน ไม่ใช่เรือ่ งอำยุ ไม่ใช่ปญ ั หำควำมชรำ ฉันรูเ้ รือ่ งนี้ ในซูเปอร์มำร์เก็ตวันวำน ฉันถำมคนหนุม่ เครือ่ ง ที่ใช้บอกน�้ำหนักอยู่ที่ ไหน บอกน�้ำหนักของข้ำวของน่ะ มือ ของฉันโบกขวักไขว่บอกใบ้ หน้ำผำกเขำยับย่น “คุณหมำยถึง เครื่องชั่งหรือครับ?” “เออ, นัน่ ละ” ฉันตอบ หน้ำผ่องขึน้ มำทันควัน จับมือ เขำเขย่ำ “เครื่องชั่ง!” แสดงควำมยินดีเหมือนว่ำเขำเป็น ยอดนักเรียนตอบค�ำถำมชิงรำงวัลระดับชำติ ในห้องตรวจของหมอ ฉันบอกหมอว่ำเจ็บ “เจ็บอะไร?” ฉันชี้ ไปที่ล�ำคอ “ตรงนี้” “เจ็บคอ” หมอเสนอแนะ “ใช่ค่ะ” หมอถำมอำกำร เขียนใบสั่งยำให้ฉัน คลังค�ำ
187
กำรโบกมือขวักไขว่เติมช่องว่ำงได้เยอะ ค�ำเช่น thing และ stuff และ –ness ช่วยได้มำก เช่น patientness แทนค�ำ patience ใช้ค�ำว่ำ fastness แทน speed และ honestness แทนที่ honesty ในทำงเลือกหลำกหลำย กำรชี้นิ้ว กำรโบกไม้ โบกมือ กำรใช้มือแสดงท่ำทำง แทน ค�ำได้ ที่ร้ำนรองเท้ำ ฉันจับตำมองสตรีนำงหนึ่ง เดินตรง ไปยังถุงเท้ำ ชี้มือไปที่นั่น พนักงำนขำยทรำบได้ ในทันทีว่ำ เธอต้องกำรอะไร อีกอย่ำงหนึ่ง มี ใครไปรู้ด้วยเล่ำว่ำถุงผ้ำ เนื้อบำงสวมเท้ำมีศัพท์เรียกว่ำยังไง “คนถ�้ำชี้นิ้ว” ซูซำน, เพื่อนบ้ำนของฉัน บอกในตอนเช้ำวัน เสำร์ “เธออยำกได้อะไร ก็ชี้นิ้วจิ้มสิ่งนั้น แต่เธอต้องย้อน กลับไปใช้มำตรฐำนคนถ�้ำนีแอนเดอร์ธัล” “เป็นไปได้ว่ำเรำจะย้อนกลับไปยังยุคคนถ�้ำ” ฉันตอบ เทแป้งแพนเค้กเหนียวหนืดเป็นวงในกระทะ “เทคฯล�้ำยุค ภำษำย้อนกลับ” “reverting” ซูซำนให้ค�ำศัพท์ “อะไรนะ?” “reverting ไปยังยุคคนถ�้ำ” “นัน่ ไม่ใช่คำ� ทีฉ่ นั เลือก” ฉันหยิบไอ้ที่ใช้พลิกกลับสิง่ ของ “ฉันตัง้ ใจจะบอกว่ำ ‘ย้อนกลับ’ ฉันไม่ชอบค�ำว่ำ reverting” “ถ้ำตั้งใจจะใช้ ก็พอรับได้” ฉันพลิกแพนเค้ก “โอ ไปตำยเหอะ” เมื่อขอบเหลืองทองแล้ว ฉันตักวำงบนจำนของเธอ วงกลมสีทองสมบูรณ์แบบ เธอยิ้มให้ แต่ไม่ ใช่ยิ้มขอบคุณ 188
คัลเลอร์ มำสเตอร์
ไม่เลย, ยิ้มอิ่มใจ เธอโอ่อ่ำ สุดแสนจะ smug smug smug ฉันโปรดค�ำนี้เป็นที่สุด ฉันไม่ยอมลืมง่ำยนัก ซู ซ ำนให้ ค วำมเห็ น ว่ ำ เว็ บ ไซต์ งี่ เ ง่ ำ เบี่ ย งเบนควำม สนใจ เธอถึงขั้นไม่ยอมอ่ำนหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เพรำะ อย่ำงฉันต้องหน้ำกระดำษ หน้ำกระดำษสถำนเดียว เออ ดี, ฉันเองก็อ่ำนหน้ำกระดำษ ฉันโปรดกลิ่นหนังสือที่ทุกคน พร�ำ่ เพ้อพูดถึง ได้เวลำแล้วทีค่ นปรุงกลิน่ น�ำ้ หอมจะตืน่ ลืมตำ เสียที ว่ำไหม? น�ำ้ หอมกลิน่ หนังสือ? ตำมติดด้วยโคโลญจน์ หนังสือพิมพ์? ค�ำถำมก็คอื ท�ำไมเธอต้องวำงมำดโอ่อำ่ สูงส่ง ฉันเป็นเจ้ำแห่งควำมชอบธรรมเพียงผู้เดียว? ท�ำไมเธอต้อง เลิกคิ้วสูงแบบนั้น ในยำมที่ฉันเปรยถึง app? เธอมองข้ำม ไหล่ฉันในยำมที่ฉันส่งเมสเซจ น่ำร�ำคำญอยู่แล้ว ในตอนที่ ฉันพิมพ์ lol ลงไป เธอตั้งข้อสังเกตว่ำฉันเงียบเชียบ มิได้ ‘หัวเรำะเสียงดัง’ ออกมำตำมตัวอักษร ฉันบอกว่ำ ก็แค่ กำรแสดงออก แท้จริงแล้ว ฉันหัวเรำะเสียงดังในควำมคิด เธอเหลือกตำมองฟ้ำ พลิกลูกตำกลับเข้ำไปในเบ้ำ เหอะ เธอไม่ใช่เพื่อนของฉัน เรำเคยนอนด้วยกันหนหนึ่ง ตอนที่ ฉันย้ำยเข้ำมำที่นี่ แต่ไม่ได้ซำบซึ้งตรึงใจจนกลำยเป็นควำม สัมพันธ์ เรำวุ่นอยู่กับอำชีพกำรงำน และฉันก็ตื่นขึ้นมำเจอ กับปัญหำเพื่อนบ้ำน ปัญหำของคู่รัก-เพื่อนบ้ำนน่ะ เออ, เอำเหอะ ฉันยกมือถือมำดูทุกสองนำที ใครๆ ก็ท�ำยังงั้น ดีกว่ำเสพติดบุหรี่ ฉันบอกเลย กำรเสพติดมือถือน่ำจะเรียก ได้ว่ำบุหรี่ชนิดใหม่ ปอดปลอดภัย “ไอ้ที่ ใช้หำยใจ” นักเรียนของฉันคนหนึ่งบอก ชี้มือ ไปที่หน้ำอกของเธอ เธอพยำยำมอธิบำยว่ำท�ำไมถึงไม่ได้ คลังค�ำ
189
มำสอบประวัติศำสตร์ ฉันพยักหน้ำรับ เข้ำใจควำมหมำย ของเธอ “ปอดอักเสบ” เธอให้ค�ำศัพท์ ในที่สุด “หำยแล้ว?” “คิดว่ำค่ะ” เธอตอบ “หมอให้หนูเล่นยำด้วย” “เล่นยำ?” เธอคิดชัว่ ครู่ หำยใจเสียงหอบหวีด “แอนติโรโบติกส์” ฉันอดยิ้มไม่ได้ “เพื่อไม่ให้หนูเป็นหุ่นยนต์?” “คิดว่ำงั้นค่ำ” สำวน้อยหัวเรำะออกมำ ในช่วงกลำงวัน ฉันท�ำงำนในโรงเรียน สอนประวัติศำสตร์ ระดับมัธยมต้น ฉันท�ำงำนที่นั่นนำนแปดปีแล้ว ฉันเกิด วิกฤตกำรเรียนรู้ ในคณะนิติศำสตร์ ฉันรู้สึกตัวว่ำฉันเกลียด กำรอ่ำนหนังสือกฎหมำยปกสีแดงสีครีม ท�ำงำนสอนสนุก กว่ำ ฉันสอนประวัติศำสตร์อเมริกัน เรำใช้เวลำนำนโข อภิปรำยกันเรื่องสงครำมประกำศอิสรภำพ ยิ่งกว่ำสงครำม ครัง้ ไหนๆ เด็กมอต้นโปรดปรำนกำรน�ำห่อชำของคนอังกฤษ โยนทิ้งลงในน�้ำ ท่ำนก็คงคิดว่ำโรงเรียนน่ำจะเป็นแหล่งสอนสัง่ ชัน้ ดี ใน กำรใช้ค�ำ ไม่เลย แท้จริงแล้วเลวร้ำยเหลือเชื่อ ในยำมที่ เรำมีกำรอภิปรำยในชัน้ เด็กนักเรียนของฉันชูมอื สลอนด้วย enthusiasticness กระโดดโลดเต้นให้ครูชี้นิ้วเรียกตัว แต่ เมือ่ ถึงเวลำทีฉ่ นั เรียกให้พดู ส่วนใหญ่ทำ� หน้ำเด๋อด๋ำ “หนูลมื ไปแล้วว่ำจะพูดอะไร” เกิน 50 เปอร์เซ็นต์ ฉันสอนมำนำน หลำยปี เรื่องแบบนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อห้ำปีที่ผำ่ นมำ เรื่องใหม่ 190
คัลเลอร์ มำสเตอร์
“หำยไปไหนแล้ว?” ฉันถำม “อะไรหำย?” “ประเด็นของเรื่อง” นักเรี ย นยักไหล่ “ไม่รู้ ได้” ยกมือถือในมือ ขึ้ นมำ “ขอโทษด้วยค่ำ เรำเก็บเรื่องเล็กเรื่องน้อยไว้ ในหัว” “อะไรเล็กอะไรน้อย?” ฉันถำม “เรื่อง” นักเรียนพูด “ในนี้...” นักเรียนชี้ขมับตัวเอง “เรำเก็บอะไรเยอะแยะไว้ ในนี้” ฉันควรจะหงุดหงิด เว้นแต่ในยำมที่นักเรียนออกจำก ห้องไปแล้ว ฉันมีบำงอย่ำงที่วำงแผนไว้ว่ำจะต้องท�ำ ฉัน เดินมำถึงกลำงห้องเพื่อท�ำงำนนั้น จะเป็นอะไร บินหำยลับ ไปแล้ว กึ่งวันท�ำงำน ฉันพบตัวเองยืนหมุนไปหมุนมำกลำง ห้องเรียน ในงำนวิจัยเรื่องหนึ่ง กล่ำวกันว่ำมือถือและคอมพิวเตอร์ เข้ำมำแทนทีเ่ ซรีบรัลคอร์เทกซ์หรือเปลือกสมองของเรำ ขับ ควำมคิดของเรำออกไปอยูข่ ำ้ งนอก จนเรำไม่จำ� เป็นต้องคิด อีกแล้ว เหมือนสำมีภรรยำบำงคู่ คนหนึง่ ขึน้ ต้นประโยคแล้ว เสียงขำดหำย อีกคนสำนต่อจนจบประโยค พวกเรำเป็นพวก ควำมคิดขำดกลำง...กูเกิลเป็นเพือ่ นยุกยิกของเรำ ซูซำนวิตก กังวลไปกับเรือ่ งนี้ เลวร้ำยขนำดนัน้ เชียวหรือ? แหงอยูแ่ ล้ว เชกสเปียร์รู้จักค�ำหมื่นค�ำ หรือว่ำล้ำนค�ำ เขำท�ำงำนของ เขำได้เป็นเลิศ แต่ในยุคนั้น ไม่อนุญำตให้สตรีเข้ำชมละคร ของเขำ ใครที่ป่วยโรคปอดอักเสบมักจะเสียชีวิตในสองวัน คลังค�ำ
191
เด็กทีเ่ กิดมำ ครึง่ หนึง่ ไม่มอี ำยุถงึ สิบขวบ ได้อย่ำงเสียอย่ำง ต้องแลกเปลี่ยนกัน ฉันยืนยันอย่ำงนั้น ซูซำนสัน่ ศีรษะ “ไม่ใช่กำรแลกเปลีย่ น ไม่ใช่กำรเลือก เพียงอย่ำงเดียว” เธอแวะมำเยือน ถือไวน์ติดมือมำด้วย “ควำมหมำย” เธอกล่ำว “เรำเพิ่มค�ำศัพท์ เติมคลังค�ำของ เรำได้ แล้วก็ยังมียำปฏิชีวนะอะม็อกซีซิลินและลงคะแนน เลือกตั้งได้ ไม่มีรำยกำรให้เลือกว่ำ แต่ละยุคเรำได้ option เพียงสิบรำยกำร ที่เหลือเขี่ยทิ้งลงนรกไปหมด” “ฉันชอบค�ำว่ำ option นะ” ฉันบอก “ล้อเล่นเปล่ำ?” “optional” ฉันกล่ำว “opt. opting. ระรื่นหู” เธอรินไวน์แก้วที่สอง “ฉันเบื่อกำรเดต” ซูซำนบอก เอนหลังพิงพนักเก้ำอี้ หดขำขึ้นมำนั่งขัดสมำธิ “ออนไลน์?” “เออ” เธอบอก ถอนหำยใจยำว “แม้แต่ฉนั , แม้แต่ฉนั ออนไลน์ เอำเถอะ ฉันเกลียดกำรตัง้ ชือ่ ตัวเอง รู้ไหม? วันวำน ฉันพบผู้ชำยคนหนึ่ง เขำใช้นำมจอว่ำ ไฟโด ฉันจะท�ำ ยังไงดี?” “แล้วเธอตั้งนำมจอว่ำไง?” “ไม่มีชื่อ” “ต้องตั้งชื่อ ไม่งั้นล็อกอินเข้ำไปในหน้ำนั้นไม่ได้” เธอกระดกไวน์ที่เหลือในแก้ว เหล่ตำมองขวด ฉันริน เติมทั้งสองแก้ว จะได้ ไม่ดูเหมือนว่ำเธอดื่มคนเดียว “คลังค�ำ” เธอบอก 192
คัลเลอร์ มำสเตอร์
“อะไรนะ, นำมจอเว็บหำคูเ่ ดตของเธอคือ ‘คลังค�ำ’?” “หุบปำกเหอะ” เธอตัดบท “เซ็ก-สี” ฉันให้ควำมเห็น “อำจมีสักคนที่คิดแบบนั้น” เธอถอดแว่นตำออก มือ บีบสันจมูก กิริยำที่ฉันหลงรัก “ให้สำ� เนียง ‘เจ้ำนำย’” ฉันบอก จิบไวน์ ในมือ “เหมือน ว่ำเธอเก็บรวบรวมค�ำทั้งมวลไว้ หว่ำนโปรยออกไปในยำมที่ กระสันจะท�ำ ชำยบำงคนอำจชอบ” เธอหลับตำลง เธอครุ่นคิดเรื่องรำวบำงอย่ำง เรื่อง ส่วนตัว “ชำยบำงคน” เธอกล่ำว ฉันเปิดถุงถั่วลิสง เทลงถ้วยใหญ่ ซูซำนกับฉันคุยกัน เรื่องกำรหำคู่เดตออนไลน์ ตั้งแต่เว็บนั้นโผล่มำให้เห็น ฉัน ปฏิเสธเสมอมำ ฉันไม่แน่ใจนักว่ำเพรำะเหตุใด เรำสองคน เหมือนคู่ ‘เลส’ ในซิตคอม ประกำยแตกเปรียะดึงดูดกัน แต่ ไม่ได้ครองคู่ร่วมชีวิต เกรงว่ำเรตติ้งจะตก “เธอก็รวู้ ำ่ ฉันท�ำไม่ได้” ฉันบอก วำงถ้วยถัว่ ลิสงลงบน โต๊ะ “เรำเป็นเพื่อนบ้ำนกัน” “แล้วไง?” เธอลืมตำขึ้น “เรำไปด้วยกันได้ดี ฉันพบ เธอแทบจะทุกวัน” “เสี่ยงเกินไป” “เหลวไหล!” เธอถลึงตำใส่โต๊ะ เธอเริม่ แกะเปลือกถัว่ “เธอไม่...เคลิ้ม?” ซูซำนเป็นหญิงหน้ำตำดี ฉันต้องยกให้ ไม่ ใช่ค�ำชม เกินเลย เธอสวมเบลำส์ ไม่กลัดกระดุมเม็ดบน ต�ำแหน่ง คลังค�ำ
193
พอเหมำะที่ผู้อื่นอยำกเห็น แว่นตำให้เค้ำหน้ำที่ชวนให้ผู้อื่น อยำกถลำเข้ำไปปลดแว่นออก เธอมีคู่เดตมำกหลำย หรือ พอจะหำคู่เดตได้ ไม่ซ�้ำหน้ำ ถ้ำอยำกท�ำอย่ำงนั้น “เธอ smug” ฉันบอก หัวเรำะตัวเองที่โพล่งออกไป ประหลำดใจ “เธอหมำยควำมว่ำไง?” “ ‘คลังค�ำ’?” “อย่ำงนั้นเรียก smug?” ฉันนิ่วหน้ำ “คล้ำยอย่ำงนั้น” “ฉันเป็นคนหัวโบรำณ” ซูซำนบอก กวำดเปลือกถัว่ ลิสง รวมเป็นกอง ฉันยิ้มให้ แต่ไม่ใช่ยิ้มเห็นพ้อง เธอสั่นศีรษะ “ฉันไม่ได้ตั้งใจแบบนั้น ฉันแค่ชื่นชอบ ควำมรูส้ กึ ทีค่ น้ พบค�ำทีเ่ หมำะสมในควำมคิด น�ำออกมำใช้งำน ฉันได้ควำมอภิรมย์จำกควำมรูส้ กึ นัน้ ฉันโปรดภำษำมำกกว่ำ ท่ำร่ำง ฉันคิดว่ำคนอื่นอำจคิดอย่ำงนั้นเช่นกัน” “แหงละ” “ฉันไม่คิดว่ำฉันดีกว่ำ สูงส่งกว่ำเธอ” ซูซำนบอก “ไม่ต้องกังวล เธออำจจะดีกว่ำอยู่แล้ว” ฉันตอบ เรำนัง่ นิง่ ไปครู่ใหญ่ เธอโปรดกำรกรีดเล็บยำวไปตำม รอยผ่ำของถั่วลิสง ก่อนจะบิเปิดเหมือนกล่องของขวัญ “ฉันเดำเอำว่ำเซ็กส์เป็นท่ำร่ำง” ซูซำนกล่ำว “ไม่ใช่ท่ำร่ำงแท้จริง” “คงไม่ใช่ ไม่ได้บ่งบอกชี้ชวนด้วย” “จริง” 194
คัลเลอร์ มำสเตอร์
เธอกินถั่วลิสง หน้ำแดงเรื่อจำกไวน์ เธออยำกจะ เปลื้องเสื้อผ้ำออก ฉันรู้สึกได้ ด้วยวิธีเดียวกับกำรเฉำะ เปลือกถั่วลิสง ฉันรู้สึกว่ำเป็นเรื่องโหดร้ำยเหลือเกินที่ฉันไม่ อยำกมีเซ็กส์กับเธอ แต่นั่นเป็นควำมจริง ฉันมีอีเมลที่ต้อง ไปตรวจดู ฉันพอจะ ‘ติ้ว’ ได้เร็วกว่ำ ง่ำย สะดวกกว่ำกำร หมำงใจกัน ใครอยำกมีปำกเสียงทะเลำะกับเพื่อนบ้ำน? เธอออกแรงปลำยนิ้วกดฐำนแก้วไวน์ ไม่เช่นนั้น เธอ คงห้ำมใจไม่ได้ ต้องขว้ำงแก้วข้ำมห้อง ฉันตรวจข่ำวในมือถือ ส่งเมสเซจสองสำมชิน้ ไม่กนี่ ำที หลังจำกนั้น เธอกลับบ้ำน มือถือขนำดเท่ำกับซองบุหรี่ ฉันไม่ประหลำดใจเลยที่ ที่จุดบุหรี่ ในรถแปรสภำพเป็นที่ชำร์จมือถือ บุหรี่กับมือถือ เป็นญำติกัน มือถือเหมือนบุหรี่ คนชอบส่งเมสเซจ/คนติด บุหรี่ปลีกตัวออกจำกกลุ่มผู้คนหลำยนำที...ไป ‘ท�ำรัก’ กับ วัตถุแสนสวย มนุษย์เอ๋ย ชีวิตเรำขำดข้ำวของบำงอย่ำง ไม่ได้ เรำไม่อำจด�ำเนินชีวิตสืบไปโดยไม่มี ‘พร็อป’ ที่จริงไม่น่ำจะกวนใจฉัน แต่ก็กวนใจฉัน ใต้ฝักบัวอำบน�้ำ ฉันหำเรื่องทดสอบตัวเอง ไอ้ฟองเยอะๆ ที่ฉันใส่ผม เออ, shampoo กระเช้ำสีเงินแขวนใกล้ฝักบัว เรียกว่ำ caddy เส้นขำวขุ่นที่ ใช้ขูดฟัน เออ dental floss เธอวนเวียน อยู่ ในหัวฉันทั้งวัน, ซูซำนคนนี้ แล้วท�ำไมไม่เล่นรักกับเธอ เสียเลย? ตลอดทัง้ วัน ฉันได้ยนิ เสียงซูซำนเว้ำวอนเชิญชวน เธอไม่ได้แวะมำทีห่ อ้ งของฉันหลำยวัน ผิดปกติไปแล้ว วันเสำร์ ฉันเดินไปที่ห้องของเธอ ฉันฝันถึงเธอ ควำมฝัน คลังค�ำ
195
แสนสุข ฉันอยำกเสพรสละเมียดของฝันหวำนนั้น ฉันท�ำ สตรอว์เบอร์รชี บุ ช็อกโกเลตถำดย่อม ท�ำไว้ตงั้ แต่คนื วันศุกร์ ช็อกโกเลตชั้นดี ไปกันได้ดีกับไวน์ สตรอว์เบอร์รีออร์แกนิก เพรำะสตรอว์เบอร์รีทั่วไปมักจะใช้สำรเคมีเยอะ เธอเปิด ประตูรับ “อะไรหรือ?” เค้ำหน้ำเธอเหนื่อยล้ำ หัวยุ่ง ฉันเดินเข้ำไปในห้อง ยื่นถำดให้เธอ “ให้ฉัน?” ซูซำนถำม น�้ำเสียงระแวง “จริง” “เพื่ออะไร?” ฉันยืนอยู่กลำงห้องนั่งเล่นของนำง วำงแผนไว้ดิบดี ฉันจ�ำได้ว่ำวำงแผนไว้แล้ว แต่เรื่องรำวที่เหลือละลำยหำย ไปหมดแล้ว
196
คัลเลอร์ มำสเตอร์
คัลเลอร์ มำสเตอร์ จากเรื่อง
The Color Master
ร้ำนของเรำรำคำแพง ฉันหมำยถึง แพง-ระ-ยับ สมรำคำ หำกว่ำค�ำสั่งท�ำผืนผ้ำหรือแผ่นหนังจะต้องใช้สีกลืนไปกับ ธรรมชำติ ดยุคสั่งท�ำรองเท้ำสีหิน เดินไปในดงหินต้องไม่ เห็นเท้ำ โอ่อำ่ สูงส่งปำนนัน้ ไม่อยำกเห็นเท้ำตัวเอง เขำอยำก สร้ำงภำพ เดินไปในดงหิน เหมือนว่ำร่ำงล่องลอยเห็นแต่ เพียงข้อเท้ำ แต่ก็แน่นอน หินมีหลำยเฉดสี ควำมแตกต่ำง เหลื่อมกันเล็กน้อย มิใช่มีเพียงสีเทำสุดสำมัญ ค�ำท้ำที่ฉัน ให้สญ ั ญำพร้อมสนอง หำกจะผสมสีให้กลมกลืน มิใช่เพียงแค่ ตัดรองเท้ำแสนสวยย้อมสีเทำเท่ำนัน้ เรำต้องเดินทำงสำมวัน เต็มๆ ท่องดินแดนดยุค เก็บตัวอย่ำงหินใส่ถุงกลับบ้ำน น�ำมำวำงเรียงในสตูดิโอ ใช้เป็นตัวอย่ำงเทียบเคียง ฉันใช้ เวลำห้ำชั่วโมงในตอนบ่ำยเพ่งจ้องก้อนหิน พยำยำมค้นหำ กำรจัดเรียงของเม็ดสี เทำ, สมองของฉันกระซิบบอก ฉัน มองเห็นสีเทำ ร้ำนของเรำ กล่ำวโดยสรุปแล้ว เรำรับท�ำผืนผ้ำ รองเท้ำ เสือ้ เชิต้ เสือ้ โค้ต พืน้ รองเท้ำ ส้นรองเท้ำ เรำฟอก หนัง ทอผืนผ้ำ สร้ำงรูปทรงและลวดลำย แม้จะไม่มีค�ำสั่ง คัลเลอร์ มำสเตอร์
197
พิเศษ รองเท้ำสักคู่หรือเสื้อคลุมสักผืน มีรำคำเทียบค่ำได้ กับลูกม้ำหรืออำหำรจำกตลำดทั้งเดือน ผู้คนในหมู่บำ้ นไม่มี เงินพอจะจ่ำย ดังนั้น ลูกค้ำมักจะเป็นผู้ครองดินแดนหรือ นักเดินทำงเศรษฐีที่ขี่ม้ำผ่ำนหมู่บ้ำน ได้ยินเสียงเล่ำลือถึง ฝีมือเอกอุของร้ำนเรำ ส�ำหรับรองเท้ำดยุค พวกเรำทุกคน, ช่ำงรองเท้ำ ช่ำง ตัดเสือ้ รวมก�ำลังพลสิบสองคน ท�ำงำนทัง้ วันทัง้ คืน คนหนึง่ เสนอควำมคิดให้ป่นหินเป็นผง น�ำผงหินลงไปผสมในอ่ำง ย้อมผ้ำ ซึ่งก็พอจะช่วยได้เล็กน้อย เรำทุกคนเข้ำนั่งประชุม จินตภำพ วำดภำพในใจว่ำก้อนหินรู้สึกนึกคิดอย่ำงไร หนึ่ง ชัว่ โมงแห่งกำรท�ำสมำธิผำ่ นลมหำยใจเข้ำออก เรำหวนกลับ ไปหำโต๊ะท�ำงำน พยำยำมแทรกสอดภำพพจน์ของหินเข้ำไป ในกระบวนกำร จะต้องทิง้ รองเท้ำไว้ ในอ่ำงย้อมสีนำนแค่ไหน เรำสัมผัสรับรู้พลังของภูผำในหินก้อนนั้น ปล่อยให้พลังไหล เคลื่อนแทรกเข้ำไปในเนื้อสี เมื่อกำรย้อมลุถึงระดับเข้มข้น ที่สุดแล้ว เรำได้รองเท้ำสีเทำบริสุทธิ์ สีเทำหินผำ แต่ก็ยัง เทำ จำกนั้น เรำอัญเชิญคัลเลอร์ มำสเตอร์ เธออำศัยอยู่ ในกระท่อมเล็กกลำงป่ำโอ๊กห่ำงออกไป รำวครึ่งไมล์ เรำเชิญเธอมำ โดยปล่อยแพะเดินไปตำม ทำงดิน เนือ่ งเพรำะเธอห้ำมขำดกำรรบกวนจำกมนุษย์ แพะ เดินไปตำมทำงดิน ใช้หัวชนบำนประตู คัลเลอร์ มำสเตอร์ เป็นผู้ก่อตั้งสตูดิโอและร้ำนแห่งนี้เมื่อหลำยปีก่อน เธอจะ เป็นผู้ปิดงำนเสมอ แต่ระยะหลัง เธอไม่ใคร่สบำย ชิ้นงำน ล่ำสุด กระเป๋ำถือของดัชเชส ค�ำสั่งพิเศษต้องเป็นสีกุหลำบ แรกบำน เธอเคี่ยวกร�ำตัวเอง ทุ่มควำมคิดให้สีชมพู ต้อง 198
คัลเลอร์ มำสเตอร์
นอนป่วยติดเตียงนำนหลำยสัปดำห์ พักฟืน้ คืนสภำพ ปืน้ ด�ำ วงรอบดวงตำ เธอแก่ชรำมำกแล้ว ยิ่งไปกว่ำนั้น น้องชำย ของเธอป่วยด้วยโรคปวดหลัง ไม่อำจขยับหยิบจับอะไรได้ ทัง้ นัน้ เขำอำศัยอยูร่ ว่ มกับเธอ นอนอยูบ่ นโซฟำตลอดทัง้ วัน เธอเป็นยอดฝีมือ หมำยเลขหนึ่งในดินแดนนี้ แต่ไม่ได้กำร แซ่ซอ้ งยอมรับ พวกเรำ, ช่ำงตัดเสือ้ ช่ำงท�ำรองเท้ำ ทรำบ ถึงฝีมือของเธอ แต่องค์รำชำ? ผู้คนในหมู่บ้ำน? เธอเดิน ปะปนกับชำวบ้ำนในตลำด ซื้อมะเขือเทศ ไม่มีผู้ ใดทรำบ ว่ำเธอมองเห็นรำยละเอียดปลีกย่อยยิ่งกว่ำชำวบ้ำนหลำย พันเท่ำ ในยำมที่ชำวบ้ำนเหมือนฉันมองดูมะเขือเทศ เรำ มองเห็นเพียงแค่ผลสีแดงเปล่งปลั่ง ก้ำนเขียว ใหม่สด น่ำ กัดขย�้ำ แต่เธอมองมะเขือเทศ มองเห็นสีน�้ำตำลสีน�้ำเงิน เส้นสำยขอบหยักโค้ง ผิวนูนสูงต�ำ่ เงำและแสง เธออำจถึง ขั้นเดำได้ว่ำมีกี่เมล็ด เพียงแค่ชั่งน�้ำหนักในอุ้งมือ ดังนัน้ เรำส่งแพะออกเดินทำง เมือ่ คัลเลอร์ มำสเตอร์ เข้ำมำในสตูดิโอ เรำเสร็จสิ้นกำรย้อมสีรอบที่สี่ รองเท้ำ วำงให้แห้งบนผืนเสื่อ สีเทำนวลสุดสวย ฉันบอกเชอรีลว่ำ จินตนำกำรภูผำของเธอช่วยได้มำก เธอหน้ำแดงเรือ่ ฉันบอก เช่นกันว่ำ ข้อคิดของเอ็ดวินเรื่องกำรป่นหินให้เป็นอนุภำค ช่วยเติมเนือ้ สำรให้สมจริง เขำเตะขำตัง่ ด้วยควำมยินดี ฉัน ไม่ได้ท�ำอะไรมำกนัก ยังไม่มีทักษะฝีมือ แต่ฉันชื่นชมฝีมือ ท�ำงำนชั้นดีทุกครำวที่เห็น คัลเลอร์ มำสเตอร์มำถึง สวมเสือ้ คลุมแทรกลำยเส้น สีน�้ำเงิน ใบหน้ำซูบซีด เธอทักทำยพวกเรำทุกคน หยุดยืน ที่เคำน์เตอร์ เพ่งมองรองเท้ำสีหยดหยำดจนแห้ง คัลเลอร์ มำสเตอร์
199
ท�ำงำนได้ดี, เอสเธอร์ เธอกล่ำวชม เอสเธอร์เป็น ช่ำงย้อมสี เอสเธอร์ถอนสำยบัวรับ เรำป่นหินเป็นผงโรยลงสีย้อม เอสเธอร์บอก ทำงเลือกที่ดี คัลเลอร์ มำสเตอร์ตอบรับ เอ็ดวินซอยเท้ำเต้นร�ำอยู่กับที่ที่ โต๊ะท�ำงำนของเขำ แพะหมุนตัวนอนบนหมอนทีม่ มุ ห้อง กัดเคีย้ วไส้ ในของหมอน คัลเลอร์ มำสเตอร์บดิ หมุนหัวไหล่สองสำมครัง้ รอจน รองเท้ำแห้ง ปลำยนิ้วของเธอแตะรองเท้ำ ยกรับแสง เธอ หยิบก้อนหินทีว่ ำงข้ำงรองเท้ำ ยกมำเทียบ เธอพลิกรองเท้ำ และก้อนหินทุกทิศ เอียงท�ำมุมกับรังสีแสง จำกนัน้ เธอเดิน ตรงไปยังถังสี กอบฝุ่นสีน�้ำเงินเต็มฟำยมือ เรำมีถังโลหะใส่ ฝุน่ สีรำวหนึง่ ร้อยห้ำสิบถัง ถังเล็กแคบพอจะวำงเรียงติดผนัง ได้มำกหลำยในสตูดิโอ ในยำมที่มีคนน�ำฝุ่นสี ใหม่มำให้ เรำ จะทุบโลหะท�ำถังใหม่ แทรกสีเข้ำไปในสเปกตรัม ขยับเลือ่ น จนเข้ำที่ ช่ำงตัดเสื้อคนหนึ่งพบสีแดงเบอร์กันดีสุดสวยใน ลำนแห้งผำกกลำงป่ำ ครำวหนึ่ง ฉันพบแหล่งสินแร่เหล็ก หม่นแดงข้ำงทะเลสำบ ฝุ่นสีน�้ำตำลเข้มกว่ำดินรอบข้ำง อีกคนพบสีฟ้ำใหม่จำกดอกแพนซีแห้ง และอีกสี ในขนของ ซำกนก เรำได้รบั ค�ำสัง่ ให้เหลียวซ้ำยแลขวำ มองหำสี ใหม่ๆ จำกทุกหนทุกแห่งอยู่ตลอดเวลำ คัลเลอร์ มำสเตอร์เดินไปรอบห้อง กอบฝุน่ สีนำ�้ เงิน (ฉัน เฝ้ำจับตำมองเหมือนเคย อัศจรรย์ ใจ เธอรู้ได้ ไง? สีนำ�้ เงิน?) เธอขยีส้ นี ำ�้ เงินเข้ำรองเท้ำ เดินไปทีถ่ งั สีสดี ำ� ด�ำเขม่ำ แล้วก็ เขียวเซจ ในระหว่ำงทีเ่ ธอท�ำงำน ทุกคนยืนมอง เงียบเชียบ เรำเลิกแหย่เย้ำพูดคุยเซ็งแซ่ 200
คัลเลอร์ มำสเตอร์
คัลเลอร์ มำสเตอร์ทำ� งำนเร็ว แต่เกณฑ์ปกติ เธอเติม สีสนั รำวสีส่ บิ สี กระบวนกำรนีจ้ งึ มักจะใช้เวลำรำวสองชัว่ โมง เธอเติมสีที่นั่นบ้ำงที่นี่บ้ำง บำงครำว เม็ดสีขนำดเท่ำผลึก เกลือ รองเท้ำสีเทำแปลงโฉมและเฉดสีต่อหน้ำต่อตำ เมื่อ ถึงระดับทีต่ อ้ งกำร เธอขอสำรเคลือบ เอสเธอร์เดินออกมำ ข้ำงหน้ำ คัลเลอร์ มำสเตอร์เคลือบรองเท้ำตรึงสีไว้ ย้อน กลับมำหำแสงอำทิตย์ ยกรองเท้ำรับแสง มองเปรียบเทียบ กับก้อนหินในมืออีกข้ำง ท�ำเช่นนีอ้ ยูร่ ำวสีร่ ะลอก ฉันสำบำน ได้ ฉันเริม่ รูส้ กึ ถึงควำมทะมึนของภูผำสูงในห้องนี้ ได้ยนิ เสียง สะท้อนกึกก้อง เมือ่ คัลเลอร์ มำสเตอร์ทำ� งำนแล้วเสร็จ รองเท้ำคูน่ นั้ สีเทำอย่ำงยิ่ง เหมือนก้อนหิน แทบไม่น่ำเชื่อว่ำท�ำมำจำก แผ่นหนัง เหมือนว่ำเพิ่งสกัดออกมำจำกแผ่นผำขรุขระ ส�ำเร็จ เธอบอก เรำล้อมวงรอบเธอ ค้อมค�ำนับ ชัยชนะอีกครั้ง แซนดีงึมง�ำออกมำ เธอไม่อำจผสมสี รักษำชีวิตตัวเองให้รอดได้ คัลเลอร์ มำสเตอร์กวำดสำยตำมองไปรอบห้อง สำยตำ ของเธอจ้องจับบนใบหน้ำของพวกเรำแต่ละคน เพ่งพินิจ เสำะค้น ในท้ำยที่สุด สำยตำของเธอหยุดที่ตัวฉัน? ฉัน? เธอเดินไปส่งฉันกลับบ้ำนได้ ไหม? คัลเลอร์ มำสเตอร์ ถำมด้วยเสียงทุ้มลึก ในขณะที่เอสเธอร์ผูกม้วนกระดำษ ใบแจ้งรำคำเข้ำที่ขำนกพิรำบสื่อสำร นกบินมุ่งหน้ำไปทำง ดินแดนของดยุค เป็นเกียรติยงิ่ ฉันพึมพ�ำบอก ฉันคว้ำข้อศอกของเธอ คัลเลอร์ มำสเตอร์
201
ผลงานของผู้เขียนคนเดียวกันที่แปลเป็นภาษาไทยแล้ว
สาวน้อยกระโปรงเพลิง (The Girl in the Flammable Skirt) นพดล เวชสวัสดิ์ แปล รวมเรื1องสั้นสุดสร้างสรรค์ นิทานยุคสมัยใหม่ เหมาะ สําหรับผู้สามารถคิดนอกกรอบ มีจินตนาการกว้างไกล เอมี เบ็นเดอร์ นักเขียนชาวอเมริกนั คลื1นลูกใหม่มาแรง ใช้ลลี าการเขียนกระชับฉับไว ไม่พรํา่ เพ้อ หากให้รายละเอียด ของภาพชัดเจน พาท่านไปสัมผัสเหตุการณ์พลิ กึ ผูค้ นพิสดาร ไม่ว่าจะเป็นบรรณารักษ์ผู้ตัดสินใจจะร่วมรักกับผู้ชายทุกคน ที่เข้ามาในห้องสมุด ความรักของทารกปิศาจกับเงือกสาว ชะตาชีวติ ทีค่ ล้ายจะต่างขัว้ ของสองสาวน้อยผ่าเหล่าคนหนึง่ มี แขนเพลิง คนหนึง่ มีแขนเป็นนํา้ แข็ง อีกหนึง่ สาวมีสามีทเี่ พิง่ กลับจากสงครามแบบครบแค่สามสิบเอ็ด…ขาดริมฝีปาก ฯลฯ
(ตัวอย่ำงจำกเล่ม ‘สำวน้อยกระโปรงเพลิง’)
เพื่อนชำยของฉันกลำยเป็นวำนร จากเรื่อง
The Rememberer
สุดที่รักของฉันเพิ่งบรรลุผ่ำนวิวัฒนำกำรย้อนกลับ ฉันไม่ได้ บอกใครนะ ฉันไม่รวู้ ำ่ เกิดได้อย่ำงไร วันหนึง่ เขำเป็นเพือ่ นชำย ของฉัน วันถัดมำเขำกลำยเป็นไอ้จอ๋ นีก่ ห็ นึง่ เดือนผ่ำนมำแล้ว เขำกลำยเป็นเต่ำทะเล ฉันวำงเขำไว้บนเคำน์เตอร์ ในอ่ำงแก้ว เติมด้วยน�ำ้ เค็ม “เบน” ฉันพูดกับหัวผลุบโผล่ของเขำ “คุณเข้ำใจฉันไหม เนี่ย?” เขำเบิ่งจ้องด้วยตำกลมแป๋ว เหมือนหยดน�้ำมันดิน ฉันหยำดน�้ำตำร่วงหล่นลงในอ่ำงแก้ว ทะเลส่วนตัวของฉัน เขำเคลือ่ นผ่ำนกำลเวลำล้ำนปีในวันเดียว แม้ฉนั ไม่ใช่ นักวิทยำศำสตร์ แต่กพ็ อจะล�ำดับเรือ่ งคร่ำวๆ ได้แบบนี้ ฉัน กลับไปหำอำจำรย์ชวี วิทยำทีว่ ทิ ยำลัยชุมชน ถำมเขำถึงล�ำดับ เวลำของวิวัฒนำกำรมนุษย์ เขำชักสีหน้ำร�ำคำญ ต้องกำร เงินค่ำจ้ำง ฉันบอกเขำว่ำฉันไม่ได้ถำมฟรีนะ ฉันพร้อมจะจ่ำย ค่ำเสียเวลำให้อำจำรย์ ดูเหมือนว่ำเขำหน้ำตำแช่มชืน่ ขึน้ มำ ได้บำ้ ง ลำยมืออำจำรย์อำ่ นยำก เขำน่ำจะพิมพ์ดดี ส่งงำน แต่ ดูเหมือนว่ำอำจำรย์จะตอบผิด เขำบอกว่ำกระบวนทั้งหมด น่ำจะกินเวลำรำวหนึง่ ปี แต่เรือ่ งที่เกิดขึ้น ดูเหมือนว่ำเรำ...
(ตัวอย่ำงจำกเล่ม ‘สำวน้อยกระโปรงเพลิง’)
จะตำมติดชิดใกล้ไปจนถึงบ้ำนเธอ จากเรื่อง
Call My Name
ฉันใช้เวลำตลอดทั้งบ่ำยคัดสรรบุรุษ พวกเขำไม่รู้ นีเ่ ป็นกำรคัดสรรเชิงลับ เพียงเป็นตัวของ ตัวเอง สภำพเดิมๆ ดีแล้ว “ถำมจริง” ฉันคุยกับชำยผอมสูงบนรถไฟใต้ดิน ชำย เจ้ำของประกำยตำเหนือ่ ยล้ำจนมองเห็นควำมตำยก่อตัวเป็น รูปร่ำงในดวงตำแล้ว “คุณชอบแมวหรือหมำ?” เขำฝืนยิ้มรับค�ำถำม ฉันไม่อำจบอกได้ว่ำฉันตำมหำ สิ่งใด แต่รู้ ได้ ถ้ำได้พบเห็น ฉันอยำกวำบหวิวลมหำยใจ ขำดห้วงอ่อนปวกเปียกร่ำงกำยสิน้ เรีย่ วแรงเมือ่ ร่ำงหนึง่ ช�ำแรก เข้ำมำในวิญญำณของฉัน ฉันอยำกโดนย�่ำยีบดขยี้ ให้ร่ำง แหลกเหลวด้วยควำมเข้ำใจลึกซึ้งรู้แจ้งแทงตลอด “แมว, ไม่ตอ้ งสงสัย” เขำให้คำ� ตอบ ปลำยนิว้ ท�ำท่ำคลึง เม็ดยำ หมอนีเ่ พ้อยำ ฉันไม่แคร์ แมวไม่สน ต้องหมำอย่ำง เดียว ฉันผิดหวัง ฉันขอบคุณเขำ มือยกสำงเส้นผม ย้อนกลับมำนั่งที่ ต�ำแหน่งสังเกตกำรณ์แถวหน้ำ มองไปยังท้ำยขบวน นั่งอยู่ หลังคนขับผู้ขยิบตำให้ฉันเมื่อฉันเดินขึ้นรถ...
(ตัวอย่ำงจำกเล่ม ‘สำวน้อยกระโปรงเพลิง’)
ขอริมฝีปำกนั้นคืนให้ฉัน จากเรื่อง
What You Left in the Ditch
สตีเวนกลับจำกสงครำมโดยไม่มีริมฝีปำก ภำพแตกตื่นสุดสยองส�ำหรับแมรี, ภรรยำ ผู้ ใช้เวลำ ตลอดหกเดือนที่ผ่ำนมำถักเสื้อสเวตเตอร์ พยำยำมหลีกให้ ห่ำง ไม่เฉียดไปใกล้รำ้ นช�ำแห่งหนึง่ ทีม่ ชี ำยหนุม่ คนหนึง่ มอง เธอด้วยสำยตำอย่ำงหนึ่งอย่ำงใด ฉันคำดหวังริมฝีปำก จะ เป็นหรือตำย...ขอให้มีริมฝีปำก สตีเวนเดินเข้ำไปในห้องนั่งเล่น ที่นั่น เก้ำอี้ตัวโปรด ของเขำตัง้ อยู่ เช็ดฝุน่ สะอำดเกลีย้ งเกลำ ไม่ได้ ใช้งำนมำนำน ผม-กิน-อำหำร-ได้เหมือน-ปกติ เขำพูดตะกุกตะกัก ยำกจะ บังคับแผ่นพลำสติกปิดครอบบริเวณทีเ่ คยเป็นปำก พลำสติก แผ่กว้ำงเหมือนจุกนมปลอม หมอ-จะ-ปลูก-ผิว-ให้-ใหม่สัปดำห์-หน้ำ-นี้...ใช้-ผิว-จำก-ฝ่ำ-มือ เขำยกมือขึ้นดู น่ำจะ-ได้-ผล-นะ-ผม-คิด...แต่-คง-ไม่-เหมือน-เดิม ไม่, แมรีตอบ ไม่เหมือนแน่นอน ระเบิดลูกนั้น, เธอ กล่ำวต่อ เธอยืนอีกฟำกหนึ่งของเก้ำอี้ คุณรู้ ไหม มันพรำก จูบแท้จริงของคุณไปชัว่ นิรนั ดร์ เท่ำทีฉ่ นั จ�ำได้ จูบนัน้ ควรจะ เป็นของฉัน...
อารมณ์เศร้า เลม่อนเค้ก (The Particular Sadness of Lemon Cake) นพดล เวชสวัสดิ์ แปล วันก่อนวันครบรอบวันเกิดอายุเก้าขวบ โรสกัด เลม่อนเค้กที่แม่ของเธอทํา และได้ค้นพบว่าตนเองมี พรสวรรค์วิเศษ สามารถรู้รสชาติของความรู้สึกของแม่ ในเค้กชิ้นนั้นได้ หากเธอต้องตกใจเป็นอย่างยิ่งเมื1อรู้ว่า แม่ผู้ร่าเริงมีรสชาติของความสิ้นหวัง ต่อมาเธอได้รับรู้ความลับที่ทุกครอบครัวเก็บซ่อน ไว้ คือ พ่อไม่แยแส แม่นอกใจ พีช่ ายถอยห่างออกจาก โลกภายนอกขึ้นทุกที
(ตัวอย่ำงจำกเล่ม ‘อำรมณ์เศร้ำ เลม่อนเค้ก’)
1
เกิดเรื่องครั้งแรกสุดในบ่ ำยวันอังคำร วันอำกำศ อบอุ่นฤดูใบไม้ผลิในทุ่งรำบใกล้ฮอลลีวูด ลมอ่อนโบกโบย จำกมหำสมุทรเคลื่อนไปทำงตะวันออก โยกส่ำยกลีบดอก แบล็กอำยด์แพนซีที่เพิ่งปลูกใหม่ในกระบะดอกไม้ แม่ของหนูอยู่บ้ำน อบเค้ก หนูเดินสะดุดบนทำงเดิน แม่เปิดประตูหน้ำรับก่อนหนูจะทันได้เคำะประตู ซ้อมใหญ่กันดีไหม? แม่ถำม ยืนเอนพิงกรอบประตู แม่ ดึงหนูมำกอดทักทำย กดอัดร่ำงหนูเข้ำกับผ้ำกันเปื้อนที่หนู โปรดที่สุด ผ้ำฝ้ำยกร่อนบำงประดับลำยเชอร์รีคู่ บนเคำน์เตอร์ห้องครัว แม่วำงเครื่องปรุง : ถุงแป้ง กล่องน�้ำตำล ไข่ไก่เปลือกสีน�้ำตำลสองฟองวำงในร่อง กระเบื้อง เนยเหลืองขอบกลมมนสองก้อน ชำมแก้วก้นตื้น บรรจุผิวเลม่อน ช่วงนี้เป็นสัปดำห์วันเกิดเก้ำขวบของหนู วันยำวนำนคำบเรียนต่อเนื่องติดกันที่หนูแสนเกลียด ใน สนำมเด็กเล่นที่มีแต่กำรแผดเสียงขำนคะแนน กลับมำ หำห้องครัวแสงส่องนวลกับดวงตำยิ้มอบอุ่นของแม่ก ำง วงแขนอ้ำต้อนรับ หนูแหย่ปลำยนิ้วเข้ำไปในถุงกระดำษไข น�้ำตำลเกล็ด ส่งเสียงงึมง�ำ ได้เลย ได้ โปรด ได้ค่ะ แม่บอกว่ำใช้เวลำรำวหนึง่ ชัว่ โมง หนูเลยดึงสมุดสะกดค�ำ
ออกมำ หนูช่วยไหมคะ? หนูถำม วำงกระดำษดินสอบน เสื่อน�้ำมัน ไม่ต้องเลย แม่บอก คนแป้งกับเบกกิ้งโซดำให้เข้ำกัน วันเกิดของหนูอยู่ ในเดือนมีนำคม ปีนั้น อยู่ ในสัปดำห์ กระจ่ำงใสสุดพิเศษฤดูใบไม้ผลิ ฟ้ำโปร่งสดใสเหนือถนน เล็กแคบย่ำนที่พักอำศัยทำงใต้ของซันเซ็ต แจสมินเลื้อย แหย่ยนื่ ผ่ำนประตูรวั้ ของเพือ่ นบ้ำน แย้มบำนโชยกลิน่ เข้มข้น ยำมย�ำ่ เย็น ทำงเหนือ เนินสูงต�ำ่ ไล่เรือ่ ยไปจนถึงเส้นขอบฟ้ำ บ้ำนหลังเล็กหลังน้อยแทรกอยู่เป็นระยะ อีกไม่นำน เวลำ ออมแสงจะมำเยือน แม้หนูอำยุใกล้เก้ำขวบเต็ม หนูยงั พอจะ โยงได้ว่ำวันเกิดของหนูบ่งบอกถึงกำรมำเยือนของฤดูร้อน ห้องเรียนเปิดหน้ำต่ำง สวมเสื้อผ้ำบำงลงและอีกไม่กี่เดือน ข้ำงหน้ำจะไม่มีกำรบ้ำน เส้นผมของหนูสีอ่อนจำงลงใน ฤดูใบไม้ผลิ จำกสีน�้ำตำลอ่อนเกือบจะเป็นสีบลอนด์ แทบ จะเหมือนปลำยหำงม้ำของแม่เวลำที่รวบผม ในสวนของ เพื่อนบ้ำน อะกำแพนธัสแทงก้ำนเขียวยำวขึ้นจำกพื้น อีก ไม่นำนจะบำนอวดกลีบสีม่วงและน�้ำเงิน แม่ตีไข่ร่อนแป้ง แม่วำงฟรอสติงช็อกโกเลตถ้วยหนึ่ง ไว้ด้ำนข้ำง อีกถ้วยเป็นเกล็ดน�้ำตำลสีรุ้ง กำรอบเค้กโกลำหลไม่ใช่กจิ กรรมปกติยำมบ่ำย แม่ไม่ได้ ท�ำเค้กบ่อยครั้งนัก งำนที่แม่ โปรดที่สุดจะเป็นงำนท�ำมือ กำรอบเค้กเป็นหนึ่งในรำยกำรทดลอง ‘ฝีมือ’ ยำวเหยียด หลำกสำขำ ในช่วงหกเดือนที่ผ่ำนมำ แม่โน้มน้ำวอ้อนวอน จนสตรอว์เบอร์รีอ่อนใจกลำยเป็นเถำไม้เลื้อย แม่น�ำลูกไม้ โบรำณมำเย็บปักเป็นที่รองแก้ว และจำกแรงบันดำลใจ
ปัจจุบันทันด่วน เจำะผนังห้องนอนพี่ชำย ติดตั้งบำนประตู ไม้ โอ๊ก (ว่ำจ้ำงช่ำงไม้มำเป็นลูกมือ) แม่ทำ� งำนเป็นผูจ้ ดั กำร ส�ำนักงำน แต่ไม่ชอบเครื่องถ่ำยเอกสำร รองเท้ำส้นสูงใน ส�ำนักงำน หรือคอมพิวเตอร์ หลังจำกที่พ่อจ่ำยช�ำระเงินกู้ เรียนกฎหมำยของพ่องวดสุดท้ำยแล้ว แม่ถำมว่ำจะลำออก จำกงำนได้ ไหม? จะได้เรียนรูง้ ำนที่ใช้มอื เสียบ้ำง มือของฉัน, แม่เอียงเอวร่ำงพิงพ่อในช่องทำงเดิน...ไม่เคยเข้ำโรงเรียน ฝึกฝนเลย ฝึกฝนอะไร? พ่อถำม สองมือประคองมือของแม่ไว้ เธอ หัวเรำะในล�ำคอ ทุกอย่ำง ที่มีประโยชน์ แม่ให้ค�ำตอบ ทั้งสองขวำงทำง เต็มช่องทำงเดินเลย หนูกระโจนจำก ห้องหนึ่งไปยังอีกห้องพร้อมกับเสือดำวพลำสติก ขอทำง ด้วยค่ะ หนูบอก พ่อจุมพิตพุ่มผมแม่ สูดกลิ่นหอมกรุ่นจำกพุ่มผมดกหนำ พ่อเห็นพ้องยอมรับข้อเสนอของแม่ทุกเรื่องเพรำะพ่อยืน สองขำจังก้ำ กรำมขบแน่น ตีตรำติดหน้ำผำกว่ำ ‘ผู้ดูแล ครอบครัว’ พ่อรักแม่เหมือนคนดูนกที่หัวใจพองโตในยำม ได้ ยิ น เสี ย งนกปำกช้ อ นสี กุ ห ลำบ นกน�้ ำ ขำยำวปุ ย ขนสี ชมพูหวำนเพรียกร้องคู-คูจำกแนวป่ำโกงกำง เจออีกหนึ่ง, นักดูนกส่งเสียง ได้เลย, พ่อบอก จดหมำยในมือปึกใหญ่ ปรบแผ่นหลังของแม่ โฮก เสียงเสือดำวพลำสติกค�ำรำม ล่ำถอยเข้ำถ�้ำ ✾
ผลงานเล่มอื่นๆ ของผู้เขียน ที่ทางส�านักพิมพ์ตั้งใจจะน�าเสนอเป็นล�าดับต่อๆ ไป
An Invisible Sign of My Own โมนาเป็นครูสาวโรงเรียนประถม ผู้หลงใหลตัวเลข ผู้สร้าง “พิพิธภัณฑ์ตัวเลขอันงามงด” ที่ทุกๆ อย่าง ไม่ว่าจะเป็น เด็ก เข็มกลัด เจลลี แขนกุดๆ มีความหมายที่ลึกลํ้ากว่าความหมายทั่วไป จนกระทั่งวันหนึ่งเธอได้พบกับ ครูสอนวิทยาศาสตร์ผู้แปลกประหลาด ความรักจึงเข้ามายังโลกของเธอ
(ตัวอย่ำงจำกบทที่ 1)
1
วันเกิดครบรอบยี่สิบปี ฉันซื้อขวำนเป็นของขวัญให้ ตัวเอง ของขวัญเลิศที่สุดที่ฉันได้รับในรอบทศวรรษ ขวำน สุกปลัง่ บนผนังร้ำนเครือ่ งก่อสร้ำง เหมือนคูร่ กั ทีส่ ร้ำงขึน้ มำ จำกเหล็กกล้ำและไม้ ฉันละเลิกกำรเฉลิมฉลองวันเกิดไปแล้ว วันเกิดปีที่สิบเก้ำ แม่เตะโด่งฉันออกจำกบ้ำน ปีที่สิบแปด ฉันจัดปำร์ตีส�ำหรับสองคน นัวเนียกันนำนรำวหนึ่งชั่วโมง เรำสองคนประกำศว่ำป่วยภูมิแพ้ แยกย้ำยกันกลับบ้ำน จำมแทบหัวหลุดจำกบ่ำ ปีที่สิบเจ็ด ฉันอบเค้กช็อกโกเลต ให้ตัวเอง ในเมื่อฉันไม่อยำกกินเค้ก ฉันผสมสำรฆ่ำแมลง ลงไป เค้กพองฟูอวบอัด งำมทีส่ ดุ เท่ำทีเ่ คยท�ำมำ ฉันลำกเค้ก ออกจำกเตำอบ ผิวโค้งโป่งนูนน�ำ้ ตำลเรือ่ ฉันเดินวนรอบถำด หลำยชั่วโมง สูดกลิ่นเนยหอมอวลในอำกำศ มดไต่มำบน เคำน์เตอร์ กินเศษเค้ก ตำยเป็นเบือ...
Willful Creatures โลกแสนอัศจรรย์ที่รักแท้เบ่งบาน โลกที่มีเด็กชายนิ้วกุญแจเป็นพระเอก ผู้หญิงที่ออกลูกเป็นมันฝรั่ง เด็กชายตัวน้อยหัวเตารีด เกิดในครอบครัวหัวฟักทอง
(ตัวอย่ำงจำกเรื่องที่ 1)
1
ชำยสิบคนไปหำสิบหมอ หมอทุกคนแจ้งบุรุษทุกนำย ว่ำมีเวลำชีวิตเหลือเพียงสองสัปดำห์ ห้ำคนร�่ำไห้ สำมคน เดือดจัด หนึ่งนั้นยิ้มแก้มปริ ชำยคนท้ำยสุดเงียบขรึม ครุ่นคิด โอเค, เขำตอบรับ ไม่มีปฏิกิริยำใด คนเดือดจัด พบเขำในล็อบบี้ กลุ้มรุมท�ำร้ำยจนเสียชีวิต ฆ่ำตำยด้วย มือเปล่ำ หมอพรวดพรำดออกมำจำกห้องตรวจ ขอโทษ ขอโพย...ต่อผูเ้ สียชีวติ หันไปยิม้ อำยๆ ให้เพือ่ นหมอ ห่ะ, ฉัน ดูวนั ผิดไปอีกแล้ว เพือ่ นหมอเสือ้ กำวน์ขำวปลอบประโลมว่ำ ไม่จ�ำเป็นต้องรับผิดชอบต่ออุบัติเหตุหรือฆำตกรรม ชำยเดือดดำล ชำยเศร้ำ และชำยยิ้มกริ่ม เดินออก จำกห้องตรวจไปสิ้นแล้ว ชำยผู้มีรอยยิ้มบนใบหน้ำไม่รู้ว่ำ ท�ำตัวเองยิ้มอิ่มสุขนัก ก็แค่โล่งอก เขำหมกมุ่นกับควำมคิด ฆ่ำตัวตำย บัดนี้ เรื่องนั้นพ้นไปจำกมือของเขำแล้ว...
The Third Elevator เรื1องราวของหงส์ตัวหนึ่ง นกตัวหนึ่ง ครอบครัวพิลึกที่ทั้งสองร่วมสร้าง และบรรดาลิฟต์ลึกลับกลางหมู่บ้านของพวกเขา ลิฟต์ตัวหนึ่งตั้งสูงขึ้นถึงท้องฟ้า ลิฟต์อีกตัวเปิดออกสู่ไพรป่า และอีกตัวเลื1อนดิ่งลงใต้ดิน รวมทั้งตัวละครอื1นๆ เช่น คนเหมืองแร่ที่ค้นหาบางอย่างด้านหลังกําแพงถํ้า ชายตัดต้นไม้ที่อ่อนโยนเกินกว่าจะฟันต้นไม้ ราชาผู้ชอบกินเต่า และคนอื1นๆ ที่พิลึกพิลั่นน่าสนใจอีกมากมาย
เกี่ยวกับผู้เขียน
เอมี เบ็ น เดอร์ ส� ำ เร็ จ กำรศึ ก ษำปริ ญ ญำตรี ที่ ม หำวิ ท ยำลั ย แคลิ ฟ อร์ เ นี ย ที่ ซ ำนดิ เ อโก และศิ ล ปศำสตรมหำบั ณ ฑิ ต จำก โครงกำรงำนเขียนสร้ำงสรรค์ชั้นสูง MFA ที่มหำวิทยำลัย แคลิฟอร์เนียทีเ่ ออร์ไวน์ ในระหว่ำงทีเ่ รียนในเออร์ไวน์ เธอร่วมชัน้ กับจูดธิ กรอสส์แมน และเจฟฟรีย์ วูลฟฟ์ ปัจจุบนั เธอสอนวิชำ งำนเขียนสร้ำงสรรค์ที่มหำวิทยำลัยเซำเธิร์นแคลิฟอร์เนีย และ เป็นหัวหน้ำภำควิชำงำนเขียนเหนือจริงที่ยูซีแอลเอ เป็นศิลปิน อำวุโสในโครงกำร The Imagination Workshop องค์กร ไม่แสวงหำผลก�ำไร ช่วยเหลือผู้ป่วยและผู้มีควำมเสี่ยงทำงจิต บ� ำ บั ด ด้ ว ยกำรเขี ย น และกำรแสดงละครเวที จ ำกบทละคร สร้ำงสรรค์ที่ช่วยกันเขียนเอง เธอยกย่องนับถือ ออสกำร์ ไวลด์, ฮันส์ คริสเตียน แอนเดอร์เซ็น, พี่น้องตระกูลกริมม์ และแอนน์ เซ็กซ์ตัน ว่ำ มีอิทธิพลต่องำนเขียนของเธอ เอมี เบ็นเดอร์ ได้รับรำงวัล Pushcart Prizes สองครั้ง ได้รับกำรเสนอชื่อชิงรำงวัล James Tiptree Jr. ในปี 2005 เรื่องสั้น Faces เข้ำรอบสุดท้ำย Shirley Jackson ในปี 2009 และเป็นหนึ่งในคณะกรรมกำรตัดสินรำงวัล Flatmancrooked Writing
หากพบหนังสือที่มีข้อผิดพลาดหรือไม่ได้มาตรฐาน อาทิ หน้ากระดาษขาดหายหรือสลับกัน โปรดแจ้งมาที่ gammemagie@gammemagie.com เพื่อขอเปลี่ยนเล่มใหม่