IP / NN [ไอพี / เอ็นเอ็น]

Individual Projection / Nipponia Nippon IP / NN ไอพี / เอ็นเอ็น Kazushige Abe เขียน มุทิตา พานิช แปล บรรณาธิการต้นฉบับ บรรณาธิการบริหาร บรรณาธิการจัดการ ออกแบบปก รูปเล่ม พิสูจน์อักษร

อาภากร รุจีรไพบูลย์ อธิชา มัญชุนากร กาบูล็อง มณฑา มัญชุนากร ศรรวริศา เมฆไพบูลย์ พงศธร โชลิตกุล สิริมา สุวรรณไตรภพ นินนารา

IP/NN 阿部和重傑作集 Copyright © Kazushige Abe 2011 Printed in Japan All rights reserved.

Original Japanese edition published by KODANSHA LTD. Thai translation rights arranged with Cork, Inc. through LEE’s Literary Agency, Taiwan Thai translation rights © 2012 by Gamme Magie Editions ISBN 978-616-7591-27-8 ราคา 300 บาท

จัดพิมพ์โดย : สำนักพิมพ์กำมะหยี่ 74/1 รังสิต-นครนายก 31 ธัญบุรี ปทุมธานี 12130 โทรศัพท์ : 084 146 1432 โทรสาร : 02 996 1514 Email : gammemagie@gammemagie.com Homepage : http://www.gammemagie.com Facebook : http://www.facebook.com/GammeMagieEditions

หนังสือเล่มนี้ได้ทุนสนับสนุนการแปล และจัดพิมพ์จาก Japan Foundation พิมพ์ที่ : ห้างหุ้นส่วนจำกัด ภาพพิมพ์ 296 ซอยอรุณอมรินทร์ 30 ถนนอรุณอมรินทร์ แขวงบางยี่ขัน เขตบางพลัด กรุงเทพฯ 10700 โทรศัพท์ : 02 433 0026-7, 02 433 8586 โทรสาร : 02 433 8587 Homepage : http://www.parbpim.com จัดจำหน่ายทั่วประเทศโดย บริษัทอมรินทร์บุ๊คเซ็นเตอร์ จำกัด 108 หมู่ที่ 2 ถนนบางกรวย-จงถนอม ตำบลมหาสวัสดิ์ อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี 11130 โทรศัพท์ : 02 423 9999 โทรสาร : 02 449 9222, 02 449 9500-6 Homepage : http://www.naiin.com

จากผู้อำนวยการ เจแปนฟาวน์เดชั่น กรุงเทพฯ ตลอดระยะเวลากว่า 30 ปีที่ผ่านมา เจแปนฟาวน์เดชั่นได้ให้ การสนับสนุนสื่อสิ่งพิมพ์ที่เกี่ยวข้องกับประเทศญี่ปุ่นจากทั่วทุกมุม โลกผ่านโครงการทุนสนับสนุนการแปลและจัดพิมพ์หนังสือเกี่ยวกับ ประเทศญี่ ปุ่ น (Support Program for Translation and Publication) โดยมีหนังสือที่ได้รับการแปลและตีพิมพ์แล้วกว่า 50 ภาษา อาทิ วรรณกรรมดั้งเดิมและวรรณกรรมร่วมสมัยประวัติศาสตร์ สังคมวิทยา เศรษฐกิจ การเมือง และทฤษฎีทางวัฒนธรรม เป็นต้น ในครั้งนี้ เจแปนฟาวน์เดชั่น กรุงเทพฯ รู้สึกยินดีและเป็นเกียรติ อย่างยิง่ ทีไ่ ด้เป็นส่วนหนึง่ ในการแปลและพิมพ์หนังสือเรือ่ ง “Individual Projection/Nipponia Nippon (IP/NN)” ของสำนักพิมพ์กำมะหยี่ ซึ่ ง เป็ น ผลงานของนั ก เขี ย นรุ่ น ใหม่ ไ ฟแรงชาวญี่ ปุ่ น คื อ คาซึ ชิ เ งะ อาเบะ (Kazushige Abe) ผู้ ซึ่ ง ได้ รั บ รางวั ล สำคั ญ ๆทางด้ า น วรรณกรรมญี่ปุ่นมาอย่างมากมาย หนังสือเล่มนี้เป็น 1 ในหนังสือ ทั้งหมด 20 เล่มที่ทางหน่วยงานร่วมกับคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ ชาวญี่ปุ่นได้คัดสรรขึ้นเพื่อแนะนำให้กับผู้อ่านทั่วโลกได้เข้าใจภาพ สะท้อนมุมมองของสังคมและวัฒนธรรมญี่ปุ่นสมัยปัจจุบันผ่านสายตา ตัวละครหนุ่มสาวจากนักเขียนหลากรุ่นผู้มากความสามารถในการ รังสรรค์งานวรรณกรรมร่วมสมัย ภายใต้ชอื่ โครงการ “Worth Sharing:

Shedding light on Japan’s Youth” โครงการนี้นอกจากจะ เป็นการคัดสรรหนังสือวรรณกรรมเรื่องเยี่ยมจากญี่ปุ่นสู่มือผู้อ่านแล้ว ยังเป็นการส่งเสริมความร่วมมือทางด้านการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม ระหว่างประเทศผ่านงานแปลและจัดพิมพ์วรรณกรรมระหว่างญี่ปุ่นไทยให้พัฒนาและเพิ่มพูนมากขึ้น เพื่อเสริมสร้างความสัมพันธ์ที่ยั่งยืน และก่อให้เกิดความเข้าใจอันดีร่วมกันระหว่างประชาชนของทั้งสอง ประเทศต่อไป สุดท้ายนี้ เจแปนฟาวน์เดชั่น กรุงเทพฯ ขอขอบคุณสำนักพิมพ์ กำมะหยี่ที่เล็งเห็นคุณค่าและความสำคัญของงานวรรณกรรมญี่ปุ่น สมัยใหม่ ตลอดจนความร่วมมืออย่างดียิ่งในการจัดพิมพ์หนังสือเล่มนี้ จนเสร็จสิ้นสมบูรณ์ และขอขอบคุณนักแปล คุณมุทิตา พานิช ที่ได้ อุทิศเวลาในการแปล แก้ไข กลั่นกรอง ร้อยเรียงถ้อยคำ เพื่อนำมา ถ่ า ยทอดให้ ผู้ อ่ า นชาวไทยได้ รั บ ทราบเกี่ ย วกั บ สภาพสั ง คมและ วัฒนธรรมญี่ปุ่นในยุคปัจจุบันได้อย่างมีอรรถรส และหวังเป็นอย่างยิ่ง ว่าผู้อ่านชาวไทยทุกท่านจะสนุกเพลิดเพลินกับการอ่านหนังสือเล่มนี้ คาซุฮิโร ฟุกุดะ ผู้อำนวยการ เจแปนฟาวน์เดชั่น กรุงเทพฯ

คำนำสำนักพิมพ์ คุ้นๆ ว่าเคยพูดไปแล้วว่า หนังสื​ือกับสำนักพิมพ์นั้นเหมือนกับ เนือ้ คู่ ถ้าคูแ่ ล้วย่อมไม่แคล้วกัน หากไม่ใช่คตู่ นุ าหงัน ขวนขวายไขว่คว้า ปางตายก็ไม่ได้มาเรียงเคียงชั้นหนังสือ สำนักพิมพ์กำมะหยี่กับหนังสือเล่มนี้ (และนักเขียนคนนี้) โคจร มาเจอกันโดยบังเอิญ บังเอิญทางเจแปนฟาวน์เดชั่น ประเทศไทย ส่งหนังสือเล่มเล็กๆ ชื่อ “Worth Sharing: Shedding light on Japan’s Youth” ให้ผู้แปล บังเอิญผู้แปลเคยร่วมงานกับเรา เลยส่ง ต่ อ มาให้ ดู อี ก ที ในหนั ง สื อ เล็ ก ๆ เล่ ม นั้ น มี ร ายชื่ อ หนั ง สื อ ให้ เ ลื อ ก ประมาณ 20 เล่ม แล้วโดยไม่บงั เอิญ เราเลือกหนังสือเล่มนี้ เราเลือกเพราะเรือ่ งย่อ น่ า สนใจ และเมื่ อ อ่ า นจบเรื่ อ งแล้ ว ความน่ า สนใจก็ ยั ง ไม่ จ างหาย เป็นเรื่องแนวที่คนแปลชื่นชอบ เป็นเรื่องแนวที่สำนักพิมพ์ยังไม่เคยทำ แต่การบังเอิญไม่เคยทำ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะบังเอิญเริ่มทำไม่ได้

และการที่หนังสือเล่มนี้มาอยู่ในมือท่านเช่นนี้ก็ไม่น่าจะใช่ความ บังเอิญเสียทีเดียว หากเราจะแอบเชื่ออยู่ลึกๆ ว่า ความบังเอิญเป็น ภาคหนึ่งของการแปลงกายของสิ่งที่เรียกว่าชะตาฟ้าลิขิต ขอให้มีความสุขในการอ่าน สำนักพิมพ์กำมะหยี่ กุมภาพันธ์ 2557 ขอขอบคุณคุณวัฒนา อ่อนพานิช แห่งเจแปนฟาวน์เดชัน่ ผูช้ ว่ ยเหลือ เป็นที่ปรึกษา และช่วยประสานงานการขอทุนสนับสนุนการแปลและการ จัดพิมพ์ และคุณปานชีวา บุตรราช สำหรับการออกเสียงในภาษาจีน

จากผู้แปล สาวกญี่ ปุ่ น ไม่ มี ใ ครไม่ รู้ จั ก ชิ บุ ย ะ-แหล่ ง กำเนิ ด วั ฒ นธรรม ยุคใหม่ของมหานครโตเกียว รู ป ปั้ น ฮาจิ โ ก-สุ นั ข ยอดกตั ญ ญู แหล่ ง แฟชั่ น ย่ า นช็ อ ปปิ้ ง หลายแยกหน้ า สถานี ร ถไฟคลาคล่ ำ ไปด้ ว ยผู้ ค นทั้ ง กลางคื น และ กลางวัน วัยรุ่นจับกลุ่มเฮฮาหาความบันเทิงตามร้านคาราโอเกะ ผับ บาร์ ได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เป็นโชคดี (?) ของผู้อ่าน IP คุณมีโอกาสมองชิบุยะในแง่ลึก กว่านั้น ผ่านความคิดคำนึงของผู้เชี่ยวชาญอย่างโอะนุมะ ชายหนุ่ม ผู้ได้รับการฝึกเข้มข้นจากสำนักบ่มเพาะจารชนแห่งหนึ่ง ที่เจ้าสำนัก เองก็มีความเป็นมาน่าสงสัย (ตามที่เขาเล่าไว้) ชาววรรณกรรมบางคน อาจปรายตามองสำนวนห่างไกลความงดงามเชิงวรรณศิลป์ ปักป้าย นิยายนักเลงอันธพาลเลือดพล่านเกลื่อนความรุนแรงให้ แล้วเดินเฉียด ผ่านไป แต่...ช้าก่อน...อย่าเพิ่งตัดสินกันจากเปลือกนอก นี่คือคำ ให้การส่วนตัวของชายหนุ่มคนหนึ่ง แม้ชีวิตของเขาจะวนเวียนอยู่กับ เรื่องวิวาทชกต่อย แต่ถ้อยคำน้ำเสียงในบันทึกหลายครั้งก็ดูทรงภูมิ ช่างวิเคราะห์วิจารณ์ ใช้ศัพท์เกินอันธพาลกระจอก หรือจะมีการเข้า รหัสแอบซ่อนบางสิ่งไว้ใต้ผ้าคลุมเรื่องราวอันแหว่งวิ่นและถ้อยคำ ขรุขระ? ยังจะªช×ืè่ÍอºบØุ¤ค¤คÅลที่เขียนไว้ไม่ธรรมดา ชื่อและนามสกุลของ

คนญี่ปุ่นปกติใช้อักษรคันจิซึ่งเป็นอักษรภาพ แสดงความหมายและ ที่มาในตัวเอง แต่ผู้คนใน IP ล้วนปรากฏตัวด้วยอักษรคาตาคานะรหัสแทนเสียงซึ่งไม่สื่อความหมายใด ฮารุ โ อะ-ตั ว ละครเอกใน NN อาศั ย อยู่ ใ นมหานครโตเกี ย ว เช่นกัน เขาเป็นวัยรุน่ ผูห้ มกมุน่ อยูใ่ นโลกส่วนตัว ดำดิง่ สูภ่ ารกิจยิง่ ใหญ่ ในการบ่อนทำลายสังคมแห่งความปลิ้นปล้อนหลอกลวงด้วยน้ำมือ ของเขาแต่เพียงผู้เดียว เป้าหมายคือโครงการอนุรักษ์สัตว์ใกล้สูญพันธุ์ อันพิลึกพิลั่นเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ในสังคมญี่ปุ่นมาช้านาน แม้ต่างวัย ต่างจิตใจ ต่างสถานการณ์ ตัวเอกทั้งสองล้วนมาจาก บ้ า นเกิ ด ในเมื อ งเล็ ก ๆ จั ง หวั ด ห่ า งไกล พยุ ง ตั ว หาตำแหน่ ง แห่ ง ที่ ในเมืองใหญ่นี้ไปตามหนทางของตน IP/NN เป็นนิยายสองเรื่องที่อ่าน (และแปล) ไม่ง่ายนัก โดย เฉพาะ IP ที่มีรหัสซ้อนซ่อนเงื่อนหลายชั้น แต่ด้วยการเดินเรื่องฉับไว รายละเอียดมากมาย และปมปริศนาที่ผูกไว้อย่างแยบยล ชวนให้ ตะลุยพลิกหน้าต่อไปไม่หยุดยั้ง และยังมีเสน่ห์ยั่วยวนให้หวนกลับมา อ่านซ้ำทำความเข้าใจในรายละเอียดอีกหลายรอบ กระทั่งยอมศิโรราบ เป็นสาวกคาซึชิเงะ อาเบะ ไปในที่สุด มุทิตา พานิช

10 IP/NN

“การต่อสู้ขึ้นอยู่กับห้านาทีสุดท้าย” นโปเลียน โบนาปาร์ต 15 พฤษภาคม (อาทิตย์) ฮูลิโอ1 ตอนอายุครบ 33 ปี แต่งเพลง ‘อายุ 33’ เอาไว้ เนื้อเพลงว่าอย่างนี้ “ระหว่างการโหยหาอดีตหนึ่งสู่อีกหนึ่งอดีต ระหว่างชีวิตเธอกับชีวิตฉัน ระหว่างคืนและวัน วันเวลาล่วงผ่านไป... ไม่ว่าใครย่อมจดจำช่วงเวลา แห่งการอายุครบ 16 ได้ดี พวกเราในช่วงเวลานั้น อยากโตเป็นผู้ใหญ่กว่าที่เป็น ไม่ว่าใคร ก็มีอยู่สักนิด ที่อยากแอบซ่อนเวลาแห่งวันวาน เมื่อเริ่มพบ 1

Julio

Iglesias

นกั ร องนักแต งเพลงแนวละตินชือ่ ดังชาวสเปน

มชี อื่ เสียง

โดดเด นระดับนานาชาติในช วงทศวรรษ

1970-1980

Kazushige Abe

11

ริ้วรอยเหี่ยวย่น เพียงเล็กน้อย บนผิวหนัง อายุเพียง 33 แต่เป็นครึ่งหนึ่งของชีวิต 33 ปีที่ผ่านไป อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้ 33 ปี แห่งการรักคนที่ขอให้รัก 33 เฉกเช่นคุณ ใครอื่นจะคิดเช่นนั้น” ตอนนี้ผมกำลังฟังเพลงนี้อยู่ เนื้อเพลงแสนจะเรียบง่าย ก็จริง แต่ผมก็ชอบ เพลงของฮูลิโอมีแต่เพลงเยี่ยมๆ ทั้งนั้น แต่ เพลง ‘อายุ 33’ เร้าใจเป็นพิเศษ ไม่ต้องอ่านคำแปลเนื้อเพลงก็ เป็นเพลงที่อ่อนไหวสะเทือนอารมณ์เหลือร้ายอยู่แล้ว เสียงร้อง ราวกระซิ บ ของฮู ลิ โ อและความรู้ สึ ก เวลาได้ ยิ น ภาษาสเปน กระตุ้นเร้า ผมเป็นไมเกรน เวลาปวดหัวแล้วฟังเพลงนี้จะได้รับ แรงกระตุ้นเร้าถึงขั้นอยากตาย ถึงจะเป็นไมเกรน แต่ไม่ใช่ว่าผม จะนอนไม่หลับ เรื่องนอนน่ะเรื่องขี้ผง จะที่ไหนเมื่อไหร่ผมก็นอน ได้ แล้วยังตื่นได้ทันทีด้วย ไอ้ที่ปวดหัว พอได้นอนก็หายทันที ไม่ ต้องกินยาอะไร เรื่องอย่างนี้ทำได้ด้วยการฝึกฝนต่อเนื่อง พ่อผม 12 IP/NN

ก็เป็นไมเกรน อาจเป็นการถ่ายทอดทางพันธุกรรม แต่ถ้าเป็น อย่างนั้นก็แทบเรียกว่าเอาชนะได้ในรุ่นผม ด้วยการฝึกฝน ที่ผมชอบฟังเพลงของฮูลิโอ มาจากแฟนสมัยเรียนหนังสือ ซื้อซีดีอัลบั้มรวมฮิตของฮูลิโอให้เป็นของขวัญวันเกิด เธอบอกว่า “นักร้องคนนี้เกิดวันเดียวกับนายเลย” แล้วยื่นถุงพลาสติกหิ้ว ใบเล็กที่มีซีดีอยู่ข้างในให้ผม นับแต่นั้นมา ทุกครั้งที่พบเธอเราก็ ฟังเพลงของฮูลิโอพลางมีเซ็กซ์กันจนแทบกลายเป็นธรรมเนียม ปฏิบัติ ผลก็คือ ร่างกายของผมพอได้ยินเพลงของฮูลิโอก็จะมี ปฏิกริ ยิ าตอบสนอง ตืน่ ตัวชูชนั ทันใด ยิง่ ถ้าได้ยนิ ‘อายุ 33’ ละก็ ยิ่งรู้สึกเหมือนสัญชาตญาณถูกจี้เร้าเข้าอย่างจัง พอเรียนจบ ผม เลิกกับเธอทันที แต่จนถึงตอนนี้ ผ่านมาก็หลายปีแล้ว ปฏิกิริยา ในร่ า งกายผมที่ ถู ก เพลงของฮู ลิ โ อจุ ด ชนวนขึ้ น ก็ ยั ง มี อ ยู่ ไ ม่ เปลี่ยนแปลง การจะปลดปล่อยความต้องการที่เกิดขึ้นจากสิ่งนั้น ทำได้เพียงจัดการด้วยเรื่องเพศ หรือไม่ก็ความรุนแรง อย่างใด อย่ า งหนึ่ ง เท่ า นั้ น เฉพาะเรื่ อ งนี้ จ ะนอนก็ ไ ม่ ไ ด้ ผ ล ถ้ า ผมตื่ น แน่นอน ร่างกายผมเองก็พลอยตื่นไปด้วย ว่าไปแล้วในเนื้อเพลง ‘อายุ 33’ มีจุดที่เป็นลางบอกเหตุ ร้ายอยู่ที่หนึ่ง “ไม่ว่าใคร / ก็มีอยู่สักนิด / ที่อยากแอบซ่อนเวลา แห่งวันวาน / เมื่อเริ่มพบ / ริ้วรอยเหี่ยวย่น / เพียงเล็กน้อย / บนผิวหนัง” ตรงนี้ผมตีความได้อย่างนี้ ‘เวลาแห่งวันวาน’ หวน Kazushige Abe

13

กลับมากดดันคนที่ “เมื่อเริ่มพบ / ริ้วรอยเหี่ยวย่น / เพียงเล็ก น้อย / บนผิวหนัง” ให้เหนี่ยวรั้งตนเองไว้ ดังนั้นเวลาที่เกิดลังเล หรือหลงทาง แม้รู้ว่าจะต้องก้าวไปข้างหน้า ‘ไม่ว่าใคร / ก็มีอยู่ สักนิด’ ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ ก็จำต้อง ‘อยากแอบซ่อน’ มันไว้ ความสำนึกผิดจากความทรงจำของ ‘เวลาแห่งวันวาน’ บางครั้ง ทำงานได้ประโยชน์พอเหมาะพอควร แต่ก็มีข้อเสียคือ ทำให้ เฉยชาไม่กล้าลงมือ อีกไม่กี่ปีผมก็จะอายุ 33 ในตอนนี้ ‘เวลา แห่งวันวาน’ อาจกำลังเริ่มก่อตัวเป็นความกดดันคืบใกล้เข้ามา ทุกทีแล้วก็ได้ 18 พฤษภาคม (พุธ) ระหว่างทางไปร้านหนังสือตอนช่วงพักในเวลางาน ตอน เดินอยู่ในย่านเซ็นเตอร์2 หญิงแปลกหน้าวัยกลางคนเรียกผมตรง หน้าร้านพริตตี้นิชิมุระ เห็นว่ากำลังทำสำรวจเกี่ยวกับโฆษณา สินค้า ถ้ายอมให้ข้อมูลจะให้บัตรซื้อหนังสือ3 ผมเลยตกลง เธอ พาไปที่ห้องในตึกมังโยไคคัง หลังถามอายุ อาชีพ ชื่อนิตยสาร ที่อ่านประจำ อะไรพวกนั้นแล้ว ก็ให้ดูหนังและโปสเตอร์โฆษณา 2

ย านการค าหลักของชิบุยะ

มีห างสรรพสินค าและร านค าปลีกมากมาย

เป นแหล งรวมวัยรุ น

แฟชั่น

ดนตรี

ฯลฯ

3

บัตรของขวัญชนิดหนึ่ง

สําหรับซื้อหนังสือตามร านหนังสือทั่วไป

14 IP/NN

บุ ห รี่ ห ลายชนิ ด แล้ ว ให้ บ อกความรู้ สึ ก ผมตอบว่ า ทุ ก อั น ให้ ความรู้สึกธรรมดาๆ พอๆ กัน เธอถามว่าแค่นี้เองหรือ ผมตอบ ว่าแค่นแี้ หละ ปรากฏว่าเธอทำหน้าผิดหวังสุดๆ ผมเลยพูดเสริมว่า ดูยั่วยุหน่อยๆ คราวนี้ดูเหมือนเธอจะพอใจ บอกว่าเสร็จแล้วด้วย ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ผมเลยได้บัตรซื้อหนังสือมูลค่าหนึ่งพัน เยนมา ระหว่างกลับจากร้านหนังสือ พอลองเดินผ่านย่านเซ็นเตอร์ อีกครั้ง ก็มีหญิงวัยกลางคนอีกคนทำท่าจะเรียกคนที่เดินผ่านไป มา ผู้หญิงคนเมื่อกี้มีเพื่อนอีกสองสามคน แต่คนนี้อยู่คนเดียว เธอแต่งตัวดูดี ผมอยากได้บัตรซื้อหนังสืออีกสักรอบเลยลองเดิน เข้าไปใกล้หญิงคนนั้น แต่เธอไม่ใช่คนทำสำรวจ เป็นคนแจก ใบปลิว อย่างนี้ไม่ได้บัตรซื้อหนังสือแน่ ตอนแรกดูเหมือนเธอ กำลังจะเรียกให้คนหยุด แต่ก็อาจไม่เป็นอย่างที่คิดเสมอไป เธอ แค่ยืนเหม่อถือใบปลิว ผมยื่นมือออกไปรับ เป็นใบปลิวแจ้งเปิด ร้านเสริมสวยหลังปิดปรับปรุง ไม่ใช่แค่นั้น ร้านเสริมสวยที่ว่ามี ‘พลังต่อสู้ระดับปรมาณู’ ‘พลังต่อสู้ระดับปรมาณู’ รึ มันช่างยุ่ง จริงๆ พวกมุรานากะไม่มีทางปล่อยไอ้นั่นไว้โดยไม่ตามหาแน่ๆ มาซากิเอาไอ้ลูกบอลพลาสติกนั่นไปซ่อนไว้ที่ไหนนะ

Kazushige Abe

15

21 พฤษภาคม (เสาร์) ในหน้ า หนั ง สื อพิมพ์ วันนี้มีข่าวคนฆ่าตัวตายอีกแล้ว ดู เหมือนประเทศนี้ยังคง ‘ฮิตฆ่าตัวตาย’ กันต่อไป แต่ถึงอย่างนั้น ก็มีข่าวคนที่ไม่ได้อยากตายแต่ถูกฆ่าทุกวันเหมือนกัน ในจำนวน นั้นคดีฆ่าคนตายแบบพวกชอบวิตถารมีมากจนสะดุดตา เมื่อ เดือนก่อนในแขวงที่ผมอยู่ ผู้ชายที่ว่ากันว่าเป็นพวกชอบเล่นศพ ถูกจับ สำหรับชายคนนั้นขอให้เป็นศพเถอะ จะชายหรือหญิง ก็ใช้สนองตัณหาได้เหมือนๆ กัน พนักงานร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ เล่าว่า ตอนที่ตำรวจเข้าไปในที่พัก เขากำลังอมหัวองคชาตกับ อัณฑะที่ตัดมาจากศพผู้ชายไว้ในปากพองใหญ่ อมกลิ้งไปมาใน ปากเหมือนอมลูกอม ใส่ก้อนกลมๆ เข้าไปในปากตั้งสามลูก หมอนี่มันโลภมากน่าดูเลย ว่าไหมล่ะ? แต่ถ้าดูจากตอนที่ดึงออก มาตรงหน้าแล้ว ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็อมทันที ท่าทางไอ้นี่คงจะ อร่ อ ยที เ ดี ย ว ว่ า แล้ ว เขาก็ ชี้ ไ ปที่ เ ป้ า ตั ว เอง พนั ก งานพิ เ ศษ ขี้นินทาคนนี้ที่จริงแล้วเป็นคนบ้าขาสาวๆ อย่างโจ๋งครึ่ม เขาไม่ ปิดบังเรื่องนี้ ทุกครั้งที่ผมไปซื้อของ เขาก็เล่าเรื่องเจ้าของขาคู่ งามเลิศที่เข้าร้านในวันนั้นให้ฟัง เขาสงสัยว่าผมก็มีนิสัยชอบเรื่อง ทำนองเดี ย วกั น ผมเลยบอกไปว่ า ช่ ว งนี้ ก ำลั ง บ้ า ถ้ ำ มองเป็ น พิเศษ อย่างไรก็ตาม หนังสือพิมพ์บอกว่าจำนวนคดีอาชญากรรม และคนว่างงานยังคงมีแนวโน้มเพิ่มขึ้น และมีพยากรณ์ออกมา 16 IP/NN

แล้วว่าปีนี้หน้าร้อนจะอากาศเย็น เห็นว่าพวกเกษตรกรพากันไม่ อยากทำงานกันหมดแล้ว พวกนักการเมืองก็ทำแต่เรื่องงี่เง่าเวลา โต้ตอบกับต่างชาติ ทั่วโลกต่อต้านกันหมด สงสัยเกิดสงครามแน่ อสูรร้ายอาละวาดไปทั่วจอ มีแต่เรื่องวุ่นวายทั้งนั้น 26 พฤษภาคม (พฤหัสบดี) วันนี้ทำเรื่องงี่เง่าไปแล้ว หนุ่มชื่อฮิราซาวะที่เป็นคนทำงาน พิเศษบอกว่าจะไปแก้แค้นไอ้พวกที่รุมซ้อมตัวเองเมื่ออาทิตย์ ก่อน จะไม่ช่วยก็กระไรอยู่ ผมเลยไปด้วย เมื่อวันศุกร์ที่แล้วเขา เดินในตรอกข้างห้างเซบุตึก A ที่ลัดจากถนนอิโนะคาชิระไปย่าน เซ็นเตอร์ ตอนกลับบ้าน จู่ๆ ก็ถูกเด็ก ม.ปลายหลายคนที่ออกมา จากร้านเกมล้อมไว้ ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บไม่เหลือดีตรงนั้นเอง จริงสิ ตอนเห็นทีท่ ที่ ำงานเมือ่ วันจันทร์ หน้าของเขามีรอยช้ำไปทัว่ ฮิราซาวะเป็นเด็กมหาลัยที่เพิ่งมาจากบ้านนอกปีนี้เอง เจ้าตัว เล่าว่า สมัย ม.ปลายเขาเป็น ‘แยงกี้’ ที่มีชื่อทีเดียว วางก้ามใหญ่ โตอยู่ในถิ่นนั้น แต่ผมว่าที่จริงคงจะไม่ได้ใหญ่โตถึงขนาดเอามา โม้ได้ น่าจะเป็นแค่ตัวเล็กๆ เขาเพิ่งมาโตเกียวได้เพียงไม่กี่เดือน ถึงแม้จะหลายคน แต่พวกมันก็เป็นเด็ก ม.ปลาย พวกมันทำ เหมื อ นเขาเป็ น ไส้ เ ดื อ นกิ้ ง กื อ แถมยั ง ตบกระเป๋ า สตางค์ ที่ มี เงินสดราวห้าหมืน่ เยนกับพวกการ์ดต่างๆ รวมถึงเสือ้ แจ๊กเก็ตยีนส์ Kazushige Abe

17

ลีวายส์ 507XX ที่เพิ่งซื้อด้วยเงินผ่อนไปด้วย ถูกหยามเกียรติ เจ็บปวดสาหัสจนโมโหสุดขีด แล้ววันนี้ตอนออกไปซื้อข้าวเย็น หลังจากเริ่มฉายหนังรอบสุดท้ายยังดันบังเอิญเห็นคนหนึ่งใน กลุ่มเด็ก ม.ปลายกลุ่มนั้นสวมแจ๊กเก็ตยีนส์ของตัวเองเดินเข้าไป ในร้านเกม เข้าไปดูลาดเลาในร้านไม่เห็นมีเพื่อนในกลุ่มคนอื่น เลยคิดว่านี่เป็นโอกาสแก้แค้น เขาเล่าให้ผมฟังอย่างนั้น “คิดไงครับ? คุณโอะนุมะ ไม่น่าโมโหรึครับ? ถูกไอ้เด็กเมื่อ วานซืนอายุอ่อนกว่าอัดจนน่วม แล้วยังถูกฉกกระเป๋าสตางค์กับ แจ๊กเก็ตยีนส์ไปอีก ฟ้าดินลงโทษหรือไงนะ จริงเล้ย ทุเรศตัวเองทีส่ ดุ จนถึงเมื่อวานยังไม่กล้าเจอหน้าเพื่อนที่มหา’ลัยเลยครับ ผมว่า โดนทักทายมาก็ตอ้ งทักกลับใช่ไหมครับ? แน่อยูแ่ ล้วใช่ไหมครับ?” ผมตอบไปว่า “อืม จะเอายังไงก็เอาเลย แต่ถ้าทำเรื่องอย่างนั้นสักครั้ง แล้วก็จะไม่จบสิ้น อย่างน้อยก็ตลอดเวลาที่อยู่ในเมืองหลวง อาจ จะต้องทำเรื่อยไปจนตาย ไม่แน่หรอกว่าจะจบแค่นี้ แล้วทำไป ทำมาจะมี อ ะไรโผล่ อ อกมาอี ก ก็ ไ ม่ มี ใ ครรู้ ไอ้ พ วกนั้ น สวม เครื่องแบบแน่รึ? แถวบ้านเกิด นายอาจจะมีคนรู้จักที่เกี่ยวข้อง กั บ แก๊ ง สั ก คนสองคน แต่ที่นี่นายมันก็แค่นักศึกษา พูดอย่าง แบบทั่วๆ ไปเลยนะ อนาคตถ้าไม่อยากลงไปนอนอยู่ก้นอ่าว โตเกียวละก็ ทำตัวเรียบร้อยไว้ดีกว่า” 18 IP/NN

ผมคิดจะตักเตือนความหุนหันพลันแล่นให้สมเป็นคนอายุ มากกว่ า เสี ย หน่ อ ยก่ อ น เลยบรรยายสิ่ ง ที่ เขาจะต้ อ งแบกรั บ ให้เว่อร์นิดหนึ่ง แต่จะว่าไปมันก็แน่อยู่แล้วว่า สำหรับฮิราซาวะ ผู้ เ ลื อ ดร้ อ นและถู ก ยั่ ว ยุ ง่ า ย ทฤษฎี ร อบคอบระมั ด ระวั ง ของ คนอายุมากกว่าใช้ไม่ได้ผลเลย “กับไอ้เด็ก ม.ปลายเรื่องอะไรจะไปยอมมันเงียบๆ ล่ะครับ คุณโอะนุมะ ไอ้หลักปลอดภัยไว้ก่อนอย่างนั้นผมไม่ชอบ เรื่องที่ ควรทำถ้าไม่ทำก็เจ็บใจแย่ ถูกหยามก็ต้องโมโห...คุณโอะนุมะไม่ เป็นอย่างนั้นหรือครับ? ไอ้พวกนั้นจะมีอะไรหนุนหลังอยู่ก็ไม่ เกี่ยวหรอก ทางนี้เองก็เคยกรำศึกกันมาแล้ว มัวแต่ระแวดระวัง ตั้งรับก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง” ไอ้นี่ ตั้งแต่เมื่อกี้พูดแต่เรื่ององอาจคึกคักน่าดูทั้งนั้น ตั้งใจ พูดเรื่องแบบนี้ให้เราฟัง มันนึกจะทำอะไรของมัน? ผมคิด มันคง อยากให้เราไปช่วยล้างแค้นด้วยล่ะสิ ตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าฝ่ายโน้นจะ อยู่คนเดียว นั่นสิ เพราะอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อกี้เลยมาคุยอย่างกับจะ ให้เราร่วมโกรธไปด้วย แผนตื้นๆ คนมีประสบการณ์โชกโชน อย่างเรา แผนง่ายๆ อย่างนีใ้ ช้ไม่ได้หรอก ฮิราซาวะเอ๋ย...แต่อกี ใจ ผมก็คิดอีกอย่างเหมือนกัน ถึงจะอย่างนั้น การลงสนามรบจริง หลังจากห่างเหินมานานก็ไม่เลวเสียทีเดียว ถือเป็นการฝึกซ้อม ด้วย อีกอย่าง สถานภาพอย่างนี้ก็ดูไม่ผิดธรรมชาติสักเท่าไร Kazushige Abe

19

ประมาณยื่นมือไปช่วยคงไม่เป็นไร ถ้าอีกฝ่ายมีแค่คนเดียวก็ชม การสู้ศึกของฮิราซาวะก็แล้วกัน วันนี้ฟังเพลงฮูลิโอก่อนออกจาก บ้านเสียแล้ว แรงกระตุ้นต้องเจอแรงกระตุ้น ต้องสงบความ ตื่นตัวลงให้ได้... หลังเลิกงาน พวกเรามุง่ ไปร้านเกมนัน่ วันนีไ้ ม่มหี นังรอบดึก เวลายังผ่านไปไม่นานนักนับจากฮิ ร าซาวะ เห็นตัวคนที่อยาก แก้แค้น มันน่าจะยังอยู่ที่นั่น ผมส่งถ่านไฟฉายใช้แล้วขนาด D ที่หยิบมาจากห้องฉายหนังให้ ฮิ ร าซาวะ สองก้อน อะไรครับ? เขาถาม ไม่รู้หรอกรึ? ผมถาม เขาพยักหน้า เลยสอนไปว่ากำไว้ ทั้งสองมือ เวลาต่อยหมัดจะหนักทรงอานุภาพขึ้น อ้อ หมายถึง เรื่องนั้น ฮิราซาวะพูด ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกออก ระหว่างเดินไปตามถนนเลียบสวนสาธารณะ ผมนึกถึงสมัย ม.ต้น การทะเลาะวิวาทกันระหว่างนักเรียนนักเลงที่ผลัดกัน ยกพวกไปบุกโรงเรียนอีกฝ่าย พวกผมทำตามแบบฉบับนั้นซ้ำ แล้วซ้ำอีกไม่มีเบื่อ ไม่รู้ทำไม จะไม่ทำก็อดไม่ได้ และในตอนนี้ ในสารพัดแห่งสารพัดที่ก็ยังทำกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในรูปแบบต่างๆ การที่ ซ อฟต์ แวร์ เ กมคอมพิ ว เตอร์ ป ระเภทต่ อ สู้ ร บกั น ขายดิ บ ขายดี ต้ อ งเป็ น เพราะใครๆ ต่ า งก็ ต้ อ งการความรุ น แรงอยู่ ใต้สำนึกแน่ๆ การมองแบบนี้มีอยู่เกลื่อนกลาดดาษดื่น แต่ผู้คน ที่หลงเสน่ห์ความรุนแรงต้องมีอยู่ไม่น้อยแน่ๆ ตัวผมเองถึงจะ 20 IP/NN

ผ่านยุค ม.ต้นนั้นมาสิบกว่าปีแล้ว แต่ตอนนี้ก็มีทีท่าว่าจะทำ ซ้ำรอยรูปแบบงี่เง่าไร้สาระอย่างนั้นอยู่ นั ก เรี ย น ม.ปลายมี จ ำนวนเพิ่ ม ขึ้ น จริ ง ๆ ด้ ว ย แต่ ก็ แ ค่ สามคน ไม่มีปัญหา สวมเครื่องแบบสองคน สวมเสื้อยีนส์ที่ชิงไป จาก ฮิ ร าซาวะ หนึ่ ง คน ผมเรี ย กพวกมั น แล้ ว ชวนไปข้ า งนอก พอเห็นตัวฮิ ร าซาวะ พวกมันก็ดูเหมือนจะรู้ว่าเป็นเรื่องอะไร ทันที ไม่ทันไรทั้งสองฝ่ายก็ทำท่าพร้อมตะลุมบอนกันตรงนั้น ผมบอกว่ า ถ้ า เป็ น จุ ด สนใจที่ นี่ ค งไม่ ดี แ น่ เลยชวนว่ า ไปสวน สาธารณะมิยาชิตะกันเถอะ ตอนที่ทั้งห้าคนกำลังจะออกเดินไป ทางถนนอิโนะคาชิระ มีเสียงเรียกจากข้างหลังให้หยุด หันไปก็ เห็นนักเรียน ม.ปลายคนหนึ่งถือแฮมเบอร์เกอร์กับเชคออกจาก ร้านอาร์บีส์เข้ามาร่วมกับฝ่ายศัตรู สุดท้ายก็กลายเป็นสองต่อสี่ ถึงอย่างนั้นก็แน่นอนว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่ไม่ทันไรก็เกิดปัญหา พอเดินถึงจุดที่เลยทางลอดใต้ทาง รถไฟสายยามาโนเตะ เสียงโทรศัพท์ของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น เด็ก ม.ปลายคนหนึง่ เริม่ คุยกับคนทีโ่ ทร.เข้ามา ผมชักกังวล ผ่อนฝีเท้า ลงแล้วเงี่ยหูฟังบทสนทนานั้น ฝ่ายที่โทรศัพท์มาหาดูเหมือนจะ เป็ น หนึ่ ง ในกลุ่ ม เพื่ อ น เจ้ า ของโทรศั พ ท์ ร ายงานสถานการณ์ ที่อยู่ จำนวนคน และอื่นๆ พอวางสายก็บอกเพื่อนๆ ว่า มันว่า เดี๋ยวมา ดูเหมือนจะมีพรรคพวกอีกหลายคนอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ Kazushige Abe

21

ท่าจะกลายเป็นเรื่องยุ่งเสียแล้ว...ผมกระซิบสั้นๆ บอกเรื่องนี้กับ ฮิราซาวะ สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว ต้องรีบจัดการให้เสร็จสิ้น อาจเป็นเพราะตัวเขาเองเคยมีประสบการณ์ขมขื่นมาแล้ว เลย ทำหน้าจริงจังพยักหน้าเงียบๆ ระหว่างขึน้ บันไดไปสวนสาธารณะ ผมสั่งการฮิราซาวะง่ายๆ “เฮ้ย เอาถ่านไฟฉายที่ให้เมื่อกี้มาก้อนนึง” เขายื่นให้แต่โดยดี “ฟังนะ ไม่ว่ายังไง แกก็มุ่งไปที่คนเดียวพอ อีกสามคนไม่ ต้องสนใจ อืม เอาไอ้เจ้าคนทีใ่ ส่เสือ้ ยีนส์นนั่ แหละ คนอืน่ ไม่ตอ้ งยุง่ ” “คุณโอะนุมะ สามคนไหวหรือครับ?” “ข้าน่ะ สี่คนยังสบาย นาทีเดียวก็จัดการเรียบ” ฮิราซาวะไม่ยอมเชื่อ เวลาอย่างนี้อย่าพูดเหมือนในหนัง สิครับ เขาทำหน้ารำคาญๆ อาจจะทำเท่เกินไปหน่อยจริงๆ ผม สำนึกผิด แต่ไม่ได้ตั้งใจจะโกหก ที่จริงก็จัดการเรียบได้ภายใน หนึ่งนาที เพราะจนทุกวันนี้ผมก็ยังคงฟิตซ้อมไม่ได้ขาด ถึงจะ เป็นการสู้จริงที่ห่างเหินมานาน แต่ไอ้พวกระดับนี้ไม่คณามืออยู่ แล้ว จะว่าไป ถ้าสู้กับศัตรูระดับต่ำแค่นี้แล้วสูสีแม้เพียงนิดเดียว คงต้องกลับไปสมัยเข้าสำนัก เริ่มนับหนึ่งใหม่ ไม่มีทางอยู่รอด ภายใต้สภาวะโหดร้ายทรมานได้แน่ๆ “เฮ้ย มาเร็วๆ” 22 IP/NN

พวกเด็ก ม.ปลาย ยืนเรียงขวางห่างไปประมาณสองเมตร หันหน้ามาหาเรา พวกมันยืนจังก้า ไม่คิดจะถอดเสื้อคลุม สาม ในสี่คนผมยาว แถมอยู่ในสภาพเพิ่งสระผมมาใหม่ๆ ขยับแค่นิด เดียว ผมก็จะบังมองอะไรไม่เห็น ทุกคนสวม AJ XI4 ไอ้พวกนี้ มันเป็นทีมบาสเกตบอลรึไงวะ? ถ้าอย่างนัน้ ก็ยงั ขาดอีกคน ดูจาก ที่ยงั สวมกางเกงเอวต่ำเกือบหลุด ก็รวู้ า่ เจ้าพวกนีถ้ า้ ไม่ใช่กำลังหา เรือ่ งก็ไม่ได้คดิ อะไรเลย ถึงอย่างไรก็นบั ว่าสะดวกดีสำหรับพวกเรา “กล้าสู้กับข้าก็เข้ามา ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!” ฮิราซาวะตะโกนด่า พอเห็นว่าพวกเด็ก ม.ปลายหันไปมอง ทางเขา ผมก็อัดถ่านไฟฉายที่กำไว้ในมือขวาเข้าหน้าคนซ้ายสุด เต็มแรง แล้วเข้าประชิดด้านหน้าอีกคนที่อยู่ติดกัน ใช้ส้นมือ กระแทกเข้าคาง แล้วเตะเข้าสีข้างไอ้คนที่กินแฮมเบอร์เกอร์หมด แล้วแต่ยังดูดเชคไม่เสร็จ มันกำลังดูดเชคอยู่ สีข้างขวาก็เลยเปิด พอดี เชคที่เหลือกระจายใส่หน้าและหน้าอกของมัน ดีนะที่วันนี้ เปลี่ ย นใจไม่ ใ ส่ ไ อริ ช เซตเตอร์ 5 ใส่ ค อร์ เ ทซไนลอน 6 มาแทน เท้าเลยเบา จู่โจมง่าย หยุดการเคลื่อนไหวของแต่ละคนด้วยการ จู่โจมครั้งเดียวได้ชะงัด เท่ากับว่าจนถึงตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปได้ 4

รองเท า

Air

Jordan

XI

5

รองเท าหนังแท ยี่ห อ

Red

Wing

รุ น

Irish

Setter

6

รองเท าผ าใบยี่ห อ

Nike

รุ น

Cortez

Nylon

Kazushige Abe

23

ดีตามแผน ไอ้คนที่เจอถ่านไฟฉายกระแทกหน้าลุกไม่ขึ้นด้วย ความตกใจและเจ็บปวดสาหัส อยู่ในสภาพแทบไม่สามารถสู้ศึก ได้ ที่เหลือ ถ้าส่งหมัดพิฆาตใส่อีกสองคน หน้าที่รับผิดชอบของ ผมก็เสร็จสิ้น เหลือแค่ช่วยหนุนฮิราซาวะเท่านั้น แต่พอเหลือบ ไปมองฮิ ร าซาวะ ก็เห็นเขายืนแข็งทื่อจ้องมองมา ไม่มีทีท่าจะ ขยับเขยื้อน ผมตะโกนด่าฮิระ! เสียงดัง แล้วเปลี่ยนแผน อัดศอก ใส่ขมับคนสุดท้ายที่บุกเข้ามาทำท่าจะต่อย ส่งลงไปกองที่พื้น ฮิราซาวะที่ถูกเรียกเพิ่งรู้สึกตัวเริ่มเคลื่อนไหว ต่อยเจ้าคนที่ถูก เตะสีข้างกลิ้งล้มที่ดูแล้วเจ็บตัวน้อยที่สุดด้วยหมัดขวาที่กำถ่าน ไฟฉายไว้ ระหว่างทางกลับไปสถานีรถไฟ ฮิราซาวะพูดว่า เสื้อยีนส์ เปื้ อ นซะแล้ ว พลางหั ว เราะให้ ผ ม แล้ ว จะตอบแทนนะครั บ เขาว่า ผมเตือนอีกครั้งตอนที่เขากำลังเดินลงทางใต้ดินว่า ระวัง ตัวไว้ด้วยนะ แล้วข้ามทางม้าลายตัดแยกใหญ่หน้าสถานีชิบุยะ7 ระหว่างรอรถไฟสายยามาโนเตะบนชานชาลา ผมชักเสียใจใน 7

Pedestrian

Scramble

ระบบการข ามถนนที่มีจังหวะให พาหนะใน ทางแยกทั้งหมดหยุดนิ่ง

คนเดินถนนสามารถข ามแยกได ทุกทิศทาง รวมทั้งข ามตัดแยกเป นรูปกากบาทด วย

ในประเทศญี่ปุ นมีทางแยกที่ใช  ระบบนี้ที่โด งดังไปทั่วโลก

อยู ในบริเวณผู คนสัญจรหนาแน นใกล สถานี รถไฟชิบุยะ

กรุงโตเกียว

24 IP/NN

ตัวเลือกถูกตัดเหลือสาม เลี้ยงเอง ปล่อยไป ฆ่าทิ้ง แต่พอถึงวิธีที่ทำได้จริงยิ่งงวดลงอีก ในสามตัวเลือก เลีย้ งเองคงต้องตัดออก จะขนย้ายจากซาโดะ1 มาถึงในเมืองโตเกียวต้องลำบากแน่ แถมนั่นไม่ใช่นกขนาดเล็ก พอจะเลี้ยงปล่อยไว้ในห้องหกเสื่อ ถ้าเป็นที่บ้านเกิดละก็ อยู่ จังหวัดติดกัน ระยะทางใกล้ สิ่งแวดล้อมก็น่าจะเลี้ยงง่ายกว่า แต่ แค่เตรียมการคงเสียเวลาหลายปี สำหรับเด็กหนุ่มอ่อนแอวัย สิบเจ็ดไม่มีทั้งความรู้ทั้งเงินทอง คงไม่ใช่งานง่ายๆ หรอก ขนาด รัฐบาลยังเลีย้ งลำบาก มือใหม่เอีย่ มยังไม่บรรลุนติ ภิ าวะไม่มที างไหว ถ้าความแตกมีคนรูแ้ หล่งทีอ่ ยู่ ขโมยต้องมาบุกปล้นแน่ อาจถึงขัน้ กลายเป็นสงครามแย่งชิงระหว่างพวกมีอำนาจหลายฝ่าย การเลีย้ ง ให้เชื่องดูน่าสนใจ แต่คิดถึงแรงงานที่ต้องใช้คงไม่คุ้ม จึงเหลือแค่สองตัวเลือก ปล่อยไป หรือฆ่าทิ้ง ตรงนี้ก็มีปัญหาใหม่ขึ้นมาอีก ความรู้สึกทั้งสองทางยืนกรานไม่ยอมถอย จำต้องผัดผ่อน การตัดสินใจออกไปก่อน 1

Sado

Island

เกาะซาโดะ

เป นเกาะใหญ อันดับ

6

ของญี่ปุ น

มีพื้นที่

855.26

ตารางกิโลเมตร

ประชากรราวหกหมืน่ คน

(ป 

ค.ศ.2009)

อยูท  าง ทิศตะวันตกของจังหวัดนีงาตะ

ทางฝ  งทะเลญี่ปุ น

212 IP/NN

จะลังเลตอนจวนเจียนไม่ได้ เพราะฉะนั้น ต้องตั้งคำถาม แล้วตอบเองอยู่ตลอดเวลา ห้ามขี้เกียจเด็ดขาด เก็ บ ความรู้ สึ ก ทั้ ง สองขั้ ว ไว้ เ ท่ า ๆ กั น --- อย่ า งกั บ คน สองบุคลิกแน่ะเรา ฮารุโอะ โทยะ คิด ฮารุโอะสร้างภาพฝันอยู่เสมอ จะกำจัดความเฉื่อยชาให้สิ้น ไม่เหลือซากต้องใช้พลังจินตนาการอยูต่ ลอดเวลา จะปล่อยหนีไป หรือฆ่าทิ้ง ใช้ขั้นตอนเหมือนกันได้ จนถึงแอบเข้าไปในกรง ขั้น สุดท้ายเท่านั้นที่แตกต่าง ผลที่ได้นั้นต่างกันลิบลับ แต่ก็นึกภาพ ในหัวออกมาได้เหมือนจริง ไม่วา่ จะลงมือฆ่าหรือกำลังปล่อย ไม่วา่ สร้างอิมเมจตัวเองแบบไหนในใจก็ไม่ขัดเขิน เห็นภาพแจ่มชัด ไม่อดึ อัดขัดข้อง ความอิม่ ใจในความสำเร็จทัง้ คุณภาพและปริมาณ ก็ไม่ต่างกัน ในการปล่อยให้หนี เราจะมีฐานะเป็นผูป้ ลดปล่อยผูอ้ อ่ นแอ ไร้ความผิดที่ถูกกักขัง ได้ลิ้มรสความรู้สึกแบบฮีโร่และภูมิใจใน ตัวเองได้มากมาย ส่วนการฆ่าทิ้ง ฐานะของเราคือผู้ทำลายระบบ ระเบียบของสังคมด้วยการทุบทำลายจิตใจที่ดีงามและความหวัง ในสังคมให้แหลกเป็นผุยผง รับบทเพชฌฆาตเลือดเย็น ได้อาบ สภาพแห่งความสดชื่นตื่นกระตุ้นและปลื้มปีติ ทุกสิ่งเป็นเพียง วิ ม านในอากาศ มี แ ต่ ภ าพคาดคะเนที่ มี เ พี ย งการนึ ก ฝั น แต่ ไม่ว่าเมื่อใดก็ให้ความรู้สึกเหมือนจริง เต็มเปี่ยมยิ่งกว่าความจริง Kazushige Abe

213

เป็นไหนๆ ฮารุโอะ โทยะ ฉายซ้ำภาพฉากและความรู้สึกเหล่านี้ในหัว ทุกวัน กระตุ้นความอยากลงมือให้รุนแรงขึ้น ในตัวเรา คงมีมโนคติของความยุติธรรมกับความป่าเถื่อน อยู่ร่วมกัน ไม่วา่ อย่างไหนก็คดิ ว่าไม่ได้รสู้ กึ ไปเอง แต่ดเู หมือนความคิด ก็ ไ ม่ ไ ด้ รั บ อิ ท ธิ พ ลจากสองสิ่ ง นี้ อ ยู่ ต ลอดเวลา สุ ด ท้ า ยก็ เ ป็ น เรื่องที่อยู่ในใจ ไม่มีทางรู้ได้ ปล่อยให้หนีไปกับฆ่าทิ้ง ทางไหน ยุ ติ ธ รรม ทางไหนป่ า เถื่ อ น แยกแยะได้ ย ากจนต้ อ งคิ ด หนั ก อยากได้ทั้งสองทาง แต่ก็ไม่รู้สึกว่าขัดแย้ง จะขวาหรือซ้ายก็ เปลี่ยนแปลงได้อย่างอิสระ ถ้าอย่างนั้นตนอาจเป็นคนสองบุคลิก จริงๆ --- ฮารุโอะคิดเองเออเองมาตลอดจนติดเป็นนิสัย การจะลงความเห็นตัดสินหนึ่งในสองตัวเลือก ไม่มีทางอื่น นอกจากรอให้ ‘บุคลิก’ หนึ่งในสองด้านแข็งแกร่งขึ้น ระหว่างรอ ฮารุโอะตั้งใจว่าจะอยู่กับภาพฝันทั้งสองนั้น จากที่เริ่มคิดวางแผน วันเวลาล่วงเลยมาหลายวันโดยยังคงไม่ได้กำหนดวันลงมือ แต่ก็ เหมือนกับการเคลื่อนที่ของทาก เชื่องช้า คืบไปทีละน้อย ความ ตั้งใจของฮารุโอะค่อยๆ เคลื่อนเข้าใกล้ผืนป่าที่นกโทกิ2อาศัยอยู่ เข้าไปทุกขณะ • 214 IP/NN

ศูนย์อนุรักษ์นกโทกิซาโดะมีระบบรักษาความปลอดภัย ขนาดไหน ฮารุโอะนึกไม่ออก ในเว็บไซต์ของศูนย์ก็ไม่ได้บอก อะไรไว้ บทความ รายงานจากศูนย อนุรกั ษ นกโทก

ิ (หนังสือพิมพ์ ไมนิจิ กองบรรณาธิการไซเบอร์ เคเกทสึ ฮิราอิ) ทีล่ งในพิพิธภัณฑ 

‘นกโทกิ’

ออนไลน  ของ Mainichi

INTERACTIVE เขียนไว้ว่า รู สึกว าการดูแลนกโทกิเข มงวดกว าแพนด าที่อุเอโนะเสียอีก แต่ไม่มรี ายละเอียดของการรักษาความปลอดภัย ดูเหมือนผูเ้ ข้าชม ทั่วไปจะใช้กล้องส่องทางไกลจากจุดที่กำหนดส่องดูสภาพภายใน กรงเลี้ยง บริเวณที่มีกรงเลี้ยงและอาคารควบคุมมีรั้วกั้น ผู้ชม ห้ า มเข้ า เข้ า ใกล้ น กโทกิ ไ ม่ ไ ด้ แ ม้ แ ต่ ก้ า วเดี ย ว ถ้ า อย่ า งนั้ น ก็ แน่นอนว่าต้องคำนึงถึงระยะระหว่างรั้วกับกรงเลี้ยงด้วย ระยะ จากจุดดูนกที่มีกล้องส่องทางไกลสามตัวติดตั้งไว้จนถึงกรงเลี้ยง ประมาณห้าสิบเมตร ควรจะคิดว่าใกล้หรือไกลดี แค่ ดู แ ผนที่ เ ฉยๆ แทบหารายละเอี ย ดการรั ก ษาความ ปลอดภัยไม่ได้สักนิด ฮารุโอะลองไปดูแพนด าที่อุเอโนะ

คิดว่า อาจได้เบาะแสบ้าง แต่ก็ไม่ช่วยอะไร การจะรู้ข้อมูลที่แม่นยำ ต้องไปสถานที่จริงเท่านั้น ฮารุโอะกลัวการนั่งเครื่องบินและเรือ เลยลองนึกวิธีอื่นด้วย ขอไปเกาะซาโดะแค่ครั้งเดียวพอ 2

Nipponia

Nippon

(Asian

Crested

Ibis)

ชอื่ ไทยคือ

นกช อนหอยหงอน

Kazushige Abe

215

จากภาพถ่ายและแผนที่ของศูนย์อนุรักษ์นกโทกิซาโดะที่ แสดงไว้บนเว็บไซต์หลายแห่ง ทำให้รู้ว่ากรงเลี้ยงกับอาคารดูแล อยู่แยกกัน ดูเหมือนกรงเลี้ยงสร้างแยกออกมาข้างนอก นกโทกิ กินอยู่ที่นั่นตลอด ถ้าอย่างนั้นก็อาจเคลื่อนไหวหลบสายตาคนได้ จนเข้าใกล้กรง ถ้าปีนรั้วเข้าไปตอนดึก แอบเข้าไปในบริเวณห้าม เข้าก็จะเหมาะ แล้วถ้าบุกต่อเข้าไปในกรงเลี้ยงได้ จะปล่อยหรือ จะฆ่ า นกโทกิ ก็ ท ำได้ ทั้ ง นั้ น ลองฝั น ถึ ง ภาพเท่ ๆ ของตนเอง เหมือนใน ‘ลูแปงที่ 33’ ใช้เทคนิคงดงามฉับไวแหวกลอดตาข่าย รักษาความปลอดภัย เปิดประตูกรงเลี้ยงเข้าไปเผชิญหน้ากับนก โทกิ ฮารุ โ อะตื่ น เต้ น ด้วยเรื่องแค่นี้อาจพลิกเปลี่ยนโลกจาก หน้ามือเป็นหลังมือได้ เขาคิด คงกลายเป็นเรื่องวุ่นวายสับสนไป ทั่วประเทศ ต้องเกิดเสียงเซ็งแซ่ทั้งสนับสนุนทั้งวิพากษ์วิจารณ์ แน่นอน เป็นการกระทำกล้าบ้าบิ่นไม่กลัวใครที่ไม่เคยมีมาก่อน บางคนคงมองเป็นฮีโร่ บางคนคงมองเป็นวายร้าย เมื่อก่อนผู้คน มากมายปรารถนาแรงกล้าแต่ก็ล้มเหลวมาตลอด มีแต่เราเท่านั้น ที่อาจทำให้เป็นจริงได้ --- ฮารุโอะ โทยะ ประกอบชิ้นส่วนสร้าง โลกแฟนตาซีอยู่ในสมอง 3

Lupin

the

3rd

การ ตนู แอ คชัน่ แนวขบขันของญีป่ นุ 

แต งโดย

Monkey

Punch

ลงเป นตอนๆ

ในหนังสือการ ตนู

Weekly

Manga

Action

ในป 

ค.ศ.1967-1969

216 IP/NN

ผลงานเล่มอื1นๆ ของ Kazushige Abe ที่เราตั้งใจนำมาเสนอ เป็นลำดับต่อๆ ไป Grand Finale [Akutagawa Prize]

ซาวามิ ผู้บรรยายของนวนิยายขนาดสั้นเรื่องนี้ไม่มีงานทำ เขา เคยเป็นผู้ช่วยผู้กำกับในบริษัทสร้างภาพยนตร์เพื่อการศึกษาแห่งหนึ่ง แต่ไปมีส่วนพัวพันกับการลักลอบขายภาพอนาจารของชิฮารุ ลูกสาว วั ย ประถมของตนกั บ เพื่ อ นๆ ของเธอที่ ป รากฏตั ว ในภาพยนตร์ ที่ บริษัทของเขาผลิต ภรรยาของเขาขอหย่าขาดและได้รับสิทธิ์ในการ กีดกันไม่ให้เขาได้พบกับลูกสาวอีก ส่วนตัวเขาตกงาน ปลายเดื อ นตุ ล าคม 2002 เขาอาศั ย อยู่ ที่ บ้ า นเกิ ด ของตนที่ จิมมะจิ​ิ จังหวัดยามางาตะ เดินทางไปโตเกียว พยายามมองของขวัญ วันเกิดให้ลูกสาว แต่ทำไม่สำเร็จ เมื่อกลับจิมมะจิ​ิ ได้รับเชิญจาก เพื่อนเก่าสมัยประถมให้กำกับละครเวทีที่แสดงโดยเด็กหญิงสองคน การณ์กลับกลายเป็นว่าเด็กหญิงทัง้ สองกำลังว้าวุน่ ใจว่าพวกเธอจะต้อง พรากจากกันในฤดูใบไม้ผลิครั้งหน้า เลยวางแผนจะฆ่าตัวตายด้วยกัน

Pistils [Tanizaki Jun’ichiro Prize]

เรื่องราวของตระกูลอะยะเมะที่อาศัยในเมืองจิมมะจิ​ิ (หรือเมือง แห่งเทพ) มาร่วม 1,200 ปี คนในตระกูลนี้สืบทอดความลับต่อๆ กัน มาเรื่องหนึ่ง เรื่องเห็ดวิเศษที่อยู่ใกล้ๆ เขาโอซานางิ ที่สามารถนำมาใช้ ควบคุมจิตใจและล้างความทรงจำของผู้คนได้ เรื่องเริ่มต้นในเดือนกันยายน 2006 อิชิคาวะ ผู้จัดการวัยกลาง คนของร้านหนังสือในท้องถิ่นติดต่อกับตระกูลนี้ครั้งแรก เมื่อเขาขอให้ อายาเมะ อาโอบะ นักเขียนนวนิยายสำหรับวัยรุ่นให้มาช่วยโปรโมต หนังสือของเธอทีร่ า้ น แม้จะอยูเ่ มืองเดียวกัน เขาไม่รเู้ รือ่ งอะไรเกีย่ วกับ ตระกูลอายาเมะเลย แต่ตอนนี้จู่ๆ ก็เกิดสนใจขึ้นมา อาโอบะเผยว่า หัวหน้าตระกูลอายาเมะได้รับสืบทอดพลังวิเศษที่สามารถล้างความ ทรงจำจนหมด และขอโทษแทนมิซุกิพี่สาวของเธอ ที่ได้ล้างความ ทรงจำของมายุ ลูกสาวของอิชิคาวะที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นที่โรงเรียน หลังจากนั้นอาโอบะก็เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดของตระกูลอายาเมะ โดยมีขอ้ แม้วา่ เธอมีสทิ ธิจ์ ะล้างทุกอย่างทีเ่ ขาได้ยนิ ออกจากความทรงจำ ของเขา

หากพบหนังสือที่มีข้อผิดพลาดหรือไม่ได้มาตรฐาน อาทิ หน้ากระดาษหายหรือสลับกัน โปรดแจ้งมาที่ gammemagie@gammemagie.com เพื่อเปลี่ยนเล่มใหม่