การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก [South of the Border, West of the Sun]

SOUTH OF THE BORDER, WEST OF THE SUN การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก HARUKI MURAKAMI เขียน โตมร ศุขปรีชา แปล สุพัตรา สุขสวัสดิ์ จินตนา เวชสวัสดิ์

บรรณาธิการ บรรณาธิการต้นฉบับภาษาญี่ปุ่น

บรรณาธิการบริหาร บรรณาธิการจัดการ

อธิชา มัญชุนากร กาบูล็อง มณฑา มัญชุนากร ศรรวริศา เมฆไพบูลย์

ออกแบบปก รูปเล่ม พิสูจน์อักษร

ภัคพันธุ์ สมัครสมาน วัชรา พิพัฒนาไพบูรณ์ วิกรานต์ ปอแก้ว

KOKKYO NO MINAMI, TAIYO NO NISHI by Haruki Murakami Copyright © 1992 Haruki Murakami All rights reserved.

Originally published in Japan by KODANSHA LTD., Tokyo Thai translation rights arranged with Haruki Murakami through THE SAKAI AGENCY and SILKROAD AGENCY. พิมพ์ครั้งที่ 3 (ส�านักพิมพ์ก�ามะหยี่) : มีนาคม 2559 พิมพ์ครั้งที่ 2 (ส�านักพิมพ์ก�ามะหยี่) : กรกฎาคม 2555 พิมพ์ครั้งที่ 1 (ส�านักพิมพ์ก�ามะหยี่) : มีนาคม 2554 การจัดพิมพ์ครั้งก่อนหน้า - (ส�านักพิมพ์กายมารุต) : 2546 ISBN 978-616-7591-51-3 ราคา 225 บาท

จัดพิมพ์โดย : สํานักพิมพ์กํามะหยี่ 74/1 รังสิต-นครนายก 31 ธัญบุรี ปทุมธานี 12130 โทรศัพท์ : 084 146 1432 โทรสาร : 02 996 1514 Email : gammemagie@gammemagie.com Homepage : http://www.gammemagie.com Facebook : http://www.facebook.com/GammeMagieEditions พิมพ์ที่ : ห้างหุ้นส่วนจํากัด ภาพพิมพ์ 45/12-14, 33 หมู่ที่ 4 ต�าบลบางขนุน อ�าเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี 11130 โทรศัพท์ : 02 433 0026-7, 02 433 8586 โทรสาร : 02 433 8587 Homepage : http://www.parbpim.com จัดจําหน่ายทั่วประเทศโดย บริษัทเคล็ดไทย จํากัด 117-119 ถนนเฟื่องนคร ตรงข้ามวัดราชบพิธ เขตพระนคร กรุงเทพฯ 10200 โทรศัพท์ : 02 225 9536-9 โทรสาร : 02 222 5188 Homepage : http://www.kledthai.com

จากผู้แปล 1 ส�าหรับผม นับแต่แปลหนังสือเล่มนี้เป็นครั้งแรกเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ฝนที่ตกลงไปในทะเลก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย ฝนคือความฉ�า่ ชืน่ ทะเลคือความยิง่ ใหญ่ แต่หนังสือเล่มนีก้ ลับเปลีย่ น การร่วงหล่นของเม็ดฝนลงไปในทะเลให้กลายเป็นความร้าวรอนเหมือนถูก ทิ่มแทงไม่รู้จบ ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีก หลังพลิกไปถึงหน้าสุดท้าย คล้ายตอนจบของชีวิตใครบางคน ที่ทอดทิ้งใครอีกบางคนเอาไว้กับ ความไม่เข้าใจ และจะไม่มีวันเข้าใจต่อการกลับมาเพื่อจะสูญหายไปครั้งแล้ว ครั้งเล่านั้นได้ ชีวติ คือม่านสีดา� ทีข่ งึ เป็นฉากหลังอยูบ่ นเวทีละคร ความลึกลับสีดา� นัน้ ยิ่งใหญ่เท่าจักรวาล แม้ประปรายไปด้วยระยิบของแสงแห่งการแสดงบ้าง ในบางคราว แต่ที่สุดแล้ว ม่านก็จะคลี่ลงคลุมทุกสิ่ง และดวงตากับหัวใจ อันบอบบางของเราก็ไม่อาจรับรู้หรือมองเห็นอะไรได้อีกต่อไป หยาดฝนที่ร่วงหล่นลงไปในทะเลคล้ายเข็มร่วงลงไปบนผิวของสัตว์ มหึมา แม้ทิ้งร่องรอยเป็นวงเล็กวงน้อยเอาไว้บนนั้น แต่เพียงกระพริบตา ก็ไม่เหลือร่องรอยอะไรให้เห็นอีก

เว้นเพียงความเจ็บปวดที่พราวพรายอยู่ในหัวใจยามได้พบกับความรัก, และรู้แน่ว่าจะต้องสูญเสียมันไปตลอดกาล 2 นับตั้งแต่แปลหนังสือเล่มนี้เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ผมไม่เคยกล้าอ่านมัน จนจบอีกเลย, จนกระทั่งวันนี้...

1 วันเกิดของผมคือวันที่ 4 มกราคม 1951 สัปดาห์แรกของเดือนแรกของปีแรก ของครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบ ผมเดาว่าคงคล้ายเป็นอนุสรณ์บางอย่าง พ่อแม่จึงตั้งชื่อให้ผมว่า ฮาจิเมะ ซึ่งแปลว่า “เริ่มแรก” แต่นอกเหนือจาก นี้แล้ว ผมก็แทบไม่มีอะไรเล่าเกี่ยวกับการเกิดของผม พ่อของผมท�างานอยู่ ในบริษัทค้าหลักทรัพย์ใหญ่แห่งหนึ่ง แม่ของผมเป็นแม่บ้านธรรมดา ในช่วง สงคราม พ่อถูกเกณฑ์ไปฝึกแล้วส่งไปรบที่สิงคโปร์ หลังพ่ายสงคราม พ่อ ติ ด อยู ่ ใ นค่ า ยกั ก กั น พั ก หนึ่ ง บ้ า นแม่ ข องผมไหม้ ร าบไปเพราะเครื่ อ งบิ น บี 29 ทิง้ ระเบิดใส่ในปีสดุ ท้ายของสงคราม ในห้วงสงครามอันยาวนาน ต้อง นับว่าคนรุ่นนี้ทุกข์ยากที่สุด อย่างไรก็ตาม ตอนที่ผมเกิด เราแทบมองไม่ออกเลยว่าเคยเกิด สงครามมาก่อน ละแวกบ้านไม่มีซากปรักหักพังที่ถูกเผา ไม่มีกองทหาร ยึ ด ครอง เราอาศั ย อยู ่ ใ นเมื อ งเล็ ก ๆ อั น สงบเงี ย บ ในบ้ า นที่ บ ริ ษั ท ของ พ่อจัดไว้ให้ บ้านหลังนั้นเป็นบ้านสร้างก่อนสงคราม แลดูเก่าอยู่บ้างแต่ก็ กว้างขวางเพียงพอ ในสวนมีต้นสนขนาดใหญ่ และถึงขั้นมีสระน�้าเล็กๆ ที่มี โคมหินประดับ เมืองที่พวกเราอาศัยอยู่ เป็นย่านชานเมืองถิ่นชนชั้นกลาง เพื่อนร่วม ชั้นที่ผมผูกมิตรด้วยล้วนแต่อาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยวค่อนข้างสวยงาม แม้จะ 6

การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก

แตกต่างกันบ้างในเรือ่ งของขนาด แต่ทกุ หลังล้วนมีทางเข้าแบบเดียวกันและ มีต้นไม้อยู่ในสวนเหมือนๆ กัน ในเรื่องงาน พ่อของเพื่อนๆ ผมล้วนท�างาน บริษัท หรือไม่ก็ประกอบวิชาชีพเฉพาะทาง แทบไม่มีแม่ของใครท�างานนอก บ้าน และเกือบทุกบ้านจะเลี้ยงหมาหรือแมว ผมไม่รู้จักใครที่อาศัยอยู่ใน อพาร์ตเม้นท์หรือคอนโดเลยสักคน ต่อมาผมย้ายไปอยู่ในอีกเมืองใกล้ๆ กัน แต่ทุกอย่างก็แทบจะเหมือนเดิม ผลก็คือ ผมหลงเชื่อว่าทุกคนในโลกทั้งใบ ล้วนอาศัยอยูใ่ นบ้านเดีย่ วทีม่ สี วน เลีย้ งหมาหรือแมว และผูกเน็คไทไปท�างาน เป็นประจ�าทุกวัน กระทัง่ ไปเรียนทีม่ หาวิทยาลัยในโตเกียว ผมจินตนาการชีวติ แบบอื่นๆ ไม่ออกเอาเสียเลย ในโลกที่ผมเติบโตขึ้นนั้น ครอบครัวทั่วไปจะมีลูกเฉลี่ยสองหรือสาม คน เพื่อนๆ ในวัยเด็กของผมล้วนอยู่ในครอบครัวแบบนี้กันทั้งนั้น ถ้าไม่มี ลูกสองคน ก็จะมีสาม แต่ถ้าไม่ใช่สาม ก็จะเป็นสอง ครอบครัวที่มีลูกๆ หกหรือเจ็ดคนนั้นมีอยู่น้อยยิ่งกว่าน้อย แต่ที่มีน้อยไปกว่านั้นก็คือครอบครัว ที่มีลูกเพียงคนเดียว ผมบังเอิญเป็นหนึ่งในกลุ่มที่ไม่เหมือนคนอื่นนี้ด้วย เพราะผมเป็น ลูกคนเดียว ผมมีปมด้อยเรื่องนี้ คล้ายกับมีบางสิ่งในตัวที่ต่างจากคนอื่น เป็นสิ่งที่ใครๆ ก็มี ทว่าผมขาด ตอนเด็กๆ ผมชิงชังวลี ลูกคนเดียว ทุกครัง้ ทีไ่ ด้ยนิ ผมจะรูส้ กึ ว่ามีบาง อย่างในตัวขาดหายไป คล้ายผมไม่ใช่มนุษย์สมบูรณ์แบบ วลี ลูกคนเดียว ยืน อยู่ตรงนั้นพลางชี้นิ้วกล่าวหาผมว่า “นายมีอะไรไม่ครบถ้วนนะเพื่อน” ในโลกที่ผมอาศัยอยู่ คนทั่วไปเชื่อกันว่าลูกคนเดียวนั้น พ่อแม่จะต้อง ตามใจจนเสียเด็ก อ่อนแอ และเอาแต่ใจตัวเอง ผู้คนเคยเชื่อกันจริงจัง อย่างนั้น เชื่อเหมือนเชื่อทฤษฎีซึ่งได้รับการยอมรับแล้ว อย่างเช่น ยิ่งปีน เขาสูงขึ้นไป ความกดอากาศจะยิ่งลดต�่าลง หรือวัวตัวเมียก็ย่อมต้องให้นม Haruki Murakami 7

ผมจึงเกลียดนักเวลามีใครถามว่าผมมีพนี่ อ้ งกีค่ น เพียงได้ยนิ ว่าผมไม่มพี นี่ อ้ ง เลย ผมคิดว่าพวกเขาล้วนมีปฏิกิริยาสะท้อนกลับแบบนี้ ลูกคนเดียวเหรอ หือ ถูกตามใจ อ่อนแอ แล้วก็เอาแต่ใจตัวเองละสิ ปฏิกิริยาพิมพ์เดียวกัน เหล่านัน้ ท�าให้ผมเอือมระอาและเจ็บปวด แต่สงิ่ ทีร่ สู้ กึ เหนือ่ ยหน่ายและท�าร้าย ผมจริงๆ กลับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือข้อเท็จจริงที่ว่า สิ่งที่คนเหล่านั้น พูดกันน่ะ ล้วนแต่ถูกต้อง ผม เคย ถูกตามใจ อ่อนแอ และเอาแต่ใจตัวเอง จริงๆ ในช่วงหกปีที่ผมเรียนชั้นประถม ผมพบเด็กที่เป็นลูกคนเดียวอีกเพียง หนึ่งคนเท่านั้น ผมจึงจดจ�าเธอ (ใช่ครับ เธอเป็นเด็กผู้หญิง) ได้แม่นย�า ผม สนิทกับเธอ เราคุยกันได้ทุกเรื่อง เราเข้ากันได้ดี และผมก็ตกหลุมรักเธอ ชื่อของเธอคือชิมาโมโตะ หลังคลอดได้ไม่นาน เธอป่วยเป็นโปลิโอ ท�าให้เธอต้องเดินลากขาข้างซ้าย ในทีแรก เธอย้ายมาเรียนทีโ่ รงเรียนของเรา ตอนปลายปีประถมห้า ถ้าเทียบกับผมแล้ว ในตอนนัน้ เธอมีปมปัญหาทางจิต ทีต่ อ้ งสางหนักหนาสาหัส อย่างไรก็ตาม ปมปัญหานีท้ า� อะไรเธอไม่ได้นอกจาก ท�าให้เธอแข็งแกร่งขึ้น เธอเป็นลูกคนเดียวที่ควบคุมตัวเองได้มากกว่าที่ผม เคยเป็นมาทั้งหมด เธอไม่เคยกรีดเสียงบ่นว่า ไม่เคยแสดงอาการร�าคาญใจ แต่เธอคงต้องรู้สึกร�าคาญไม่รู้จักกี่ครั้งกี่คราว ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจะยิ้ม ที่จริง ยิ่งอะไรๆ เลวร้ายลงเท่าไหร่ รอยยิ้มของเธอก็ยิ่งกว้างขึ้นเท่านั้น ผมรักรอยยิ้มของเธอ มันช่วยบรรเทาใจผม ให้ก�าลังใจผม ไม่เป็นไรหรอก รอยยิ้มของเธอบอก อดทนอีกนิด ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเรียบร้อยไปได้เอง หลายปีต่อมา เมื่อใดก็ตามที่ผมคิดถึงเธอ ผมจะนึกถึงรอยยิ้มของเธอก่อน สิ่งอื่นเสมอ ชิมาโมโตะเรียนได้คะแนนดีตลอดมาและเป็นคนใจดี เพื่อนๆ ยอมรับ นับถือเธอ เราทั้งคู่เป็นลูกคนเดียวก็จริง แต่ในแง่นี้เธอกับผมไม่เหมือนกัน 8

การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก

ทว่ากระนั้นก็ไม่ได้แปลว่าเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดของเราชอบเธอ ไม่มีใคร ล้อเลียนหรือกระเซ้าเย้าแหย่เธอ แต่นอกจากผมแล้ว เธอก็ไม่มีเพื่อนแท้ คนไหนอีก บางทีเธออาจเป็นผู้ใหญ่เกินไป ควบคุมตัวเองได้ดีเกินไป เพื่อนร่วม ชั้นบางคนอาจคิดว่าเธอเย็นชาและเห็นว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น แต่ผมค้น พบอะไรอื่นอีก อะไรอื่นที่อบอุ่นและบอบบางอยู่ภายใต้รูปลักษณ์นั้น บาง สิ่งคลับคล้ายเด็กคนหนึ่งก�าลังเล่นซ่อนหา บางสิ่งที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ พร้อม ความหวังว่าจะมีผู้ค้นพบ เนื่ อ งจากงานของพ่อท� า ให้ชิมาโมโตะต้องย้ายโรงเรียนครั้งแล้ว ครัง้ เล่า ผมจ�าไม่ได้วา่ พ่อของเธอท�างานอะไร ครัง้ หนึง่ เธออธิบายให้ผมฟัง อย่างละเอียดว่าพ่อของเธอท�างานอะไร แต่ก็เหมือนเด็กส่วนใหญ่นั่นแหละ ครับ เข้าหูซ้ายแล้วก็ทะลุหูขวา ดูเหมือนเท่าที่จ�าได้ก็คืองานวิชาชีพอะไร สักอย่างที่เกี่ยวข้องกับการธนาคารหรือสรรพากร หรืออะไรท�านองนี้ เธอ อาศัยอยู่ในบ้านของบริษัท แต่บ้านหลังนั้นใหญ่กว่าบ้านปกติ เป็นบ้านสไตล์ ตะวันตก มีก�าแพงหินเตี้ยๆ ล้อมรอบ เหนือก�าแพงนั้นมีรั้วพุ่มไม้ที่เขียวสด ตลอดปี ถ้ามองลอดผ่านช่องระหว่างพุ่มไม้เข้าไป คุณจะเห็นภาพสวนที่มี สนามหญ้า ชิมาโมโตะเป็นเด็กผู้หญิงร่างใหญ่ เธอสูงเท่ากับผม และมีรูปลักษณ์ สะดุดตา ผมมั่นใจว่า ในอีกสองสามปี เธอต้องกลายเป็นสาวงาม แต่เมื่อ แรกพบเธอ รูปร่างภายนอกยังไม่พัฒนาทัดเทียมคุณสมบัติด้านในของเธอ บางอย่างในตัวเธอไม่สมดุล มีไม่กี่คนรู้สึกว่าเธองามน่ามอง ในตัวเธอมีทั้ง ส่วนที่เป็นผู้ใหญ่และส่วนที่ยังคงเป็นเด็ก และทั้งสองส่วนไม่ผสานกันลงตัว ความไม่ลงตัวนี้ท�าให้คนอื่นๆ เข้ากับเธอไม่ได้ Haruki Murakami 9

บางทีอาจเพราะบ้านของเราอยูใ่ กล้กนั จนสามารถโยนก้อนหินถึงกันได้ ในเดือนแรกหลังจากเธอเข้าเรียนในโรงเรียน ครูจึงให้เธอนั่งติดกับผม ผม ช่วยให้เธอเรียนทันเพื่อนๆ เรื่องการสอบประจ�าสัปดาห์ เรื่องหนังสือเรียน เรือ่ งการผลัดเวรกันท�าความสะอาดและล้างจานในมือ้ เทีย่ ง โรงเรียนของเรา มีนโยบายให้เด็กที่อาศัยอยู่ใกล้ที่สุดช่วยเหลือเด็กที่เพิ่งย้ายมาใหม่ ครูเรียก ผมไปพบ บอกผมว่าในช่วงแรกๆ ครูอยากให้ผมช่วยดูแลชิมาโมโตะสักพัก เหมือนกับเด็กๆ วัยสิบเอ็ดสิบสองปีที่เพิ่งพูดคุยกับคนเพศตรงข้าม เป็นครั้งแรก ในสองวันแรก การสนทนาของเราเป็นเรื่องกดดัน แต่เมื่อเรา ทั้งคู่พบว่าต่างเป็นลูกคนเดียว เราจึงผ่อนคลายลง นี่เป็นครั้งแรกที่เราทั้งคู่ ได้พบเพื่อนที่เป็นลูกคนเดียว เรามักเดินกลับบ้านพร้อมกันบ่อยๆ ด้วยความ ที่ขาของเธอไม่ดี เราจึงเดินช้าๆ เป็นระยะทางหนึ่งกิโลเมตรกลับบ้านพลาง คุยกันสารพัดเรือ่ ง ยิง่ ได้คยุ กันมากเท่าไหร่ เราก็ยงิ่ ตระหนักว่าเราเหมือนกัน มากเท่านั้น เราชอบอ่านหนังสือและฟังเพลง แล้วยังแมวอีกล่ะ เราทั้งคู่มัก ประสบปัญหาในการเล่าความรูส้ กึ ของตัวเองให้คนอืน่ ฟัง เรามีรายการอาหาร ที่ไม่ชอบกินยืดยาว และเมื่อคุยกันเรื่องวิชาเรียน วิชาที่เราชอบเราแทบไม่ ต้องตั้งสมาธิเรียนเลย แต่วิชาที่ไม่ชอบเราก็เกลียดมันแทบตาย อย่างไร ก็ตาม มีความแตกต่างใหญ่หลวงอย่างหนึ่งระหว่างเรา นั่นก็คือชิมาโมโตะ จงใจห่อหุ้มตัวเองอยู่ในเปลือกป้องกันตัว ที่ไม่เหมือนผมก็คือ เธอพยายาม ตัง้ ใจเรียนวิชาที่เธอเกลียด และได้คะแนนดีเสียด้วย ถ้าอาหารกลางวันของ โรงเรียนมีสิ่งที่เธอเกลียด เธอก็ยังกิน พูดอีกอย่างหนึ่ง เธอสร้างก�าแพง ป้องกันตัวล้อมรอบเอาไว้สงู ยิง่ กว่าทีผ่ มเคยสร้างมา อย่างไรก็ดี สิง่ ทีว่ างอยู่ เบื้องหลังก�าแพงนั้นก็เหมือนกับสิ่งที่อยู่ในก�าแพงของผมนั่นเอง ไม่เหมือนเมื่ออยู่กับเด็กผู้หญิงคนอื่น เวลาอยู่กับชิมาโมโตะ ผมจะ ผ่อนคลาย ผมรักการเดินกลับบ้านพร้อมเธอ ขาซ้ายของเธอโขยกเขยก 10 การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก

เล็กน้อยขณะเดิน บางครั้งก็ต้องนั่งพักเหนื่อยอยู่ในสวนสาธารณะระหว่าง ทางกลับบ้าน แต่ผมไม่ว่าอะไร ตรงข้ามเสียอีก ผมรู้สึกยินดีที่ได้อยู่ด้วยกัน นานขึ้น ไม่ช้าเราก็เริ่มใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น ผมจ�าไม่ได้ว่ามีใครล้อเลียน เราเรื่องนี้หรือเปล่า ตอนนั้นผมไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย แต่ถึงตอนนี้ดูเหมือน จะเป็นเรื่องแปลกอยู่เหมือนกัน เด็กๆ วัยนั้นมักชอบล้อเลียนและกระเซ้า เย้ า แหย่ เ ด็ ก ๆ คู ่ ที่ ดู เ หมื อ นจะสนิ ท กั น มากกว่ า สิ่ ง อื่ น ใดทั้ ง หมด แต่ ค ง เพราะชิมาโมโตะเป็นคนอย่างนั้น บางอย่างในตัวเธอท�าให้คนอื่นรู้สึกเกรง บรรยากาศรายล้อมตัวเธอท�าให้คนอื่นๆ คิดว่า ไม่เอาน่า อย่าพูดอะไรงี่เง่า ต่อหน้าเด็กผู้หญิงคนนี้เลย แม้แต่บรรดาครูของเราก็ยังเกรงใจเธอเวลา พูดคุยกับเธอ ขาที่เสียของเธออาจมีส่วนเกี่ยวข้องอยู่บ้าง คนส่วนใหญ่ คิดว่าชิมาโมโตะเป็นคนแบบทีไ่ ม่ควรไปล้อเลียน ไม่วา่ จะมากน้อยแค่ไหนก็ตาม ซึ่งส�าหรับผมแล้วเป็นเรื่องดีทีเดียว ในระหว่างชั่วโมงพละ เธอจะนั่งอยู่ขอบสนาม เมื่อชั้นของเราออก ไปเดินป่าหรือปีนเขา เธอจะอยู่บ้าน ค่ายว่ายน�้าฤดูร้อนก็เช่นกัน ในวันกีฬา ประจ�าปีของเรา เธออาจดูเป็นคนนอกไปบ้าง แต่นอกเหนือจากนี้แล้ว ชีวิต นักเรียนประถมของเธอก็เหมือนคนอืน่ เธอแทบไม่เอ่ยถึงขาของเธอเลย เท่า ที่ผมจ�าได้ เธอไม่เคยพูดถึงมันแม้แต่ครั้งเดียว เมื่อไรก็ตามที่เราเลิกเรียน เดินกลับบ้านด้วยกัน เธอไม่เคยขอโทษผมแม้แต่ครั้งเดียวในข้อที่รั้งผมให้ ช้าลง เธอไม่แสดงออกให้เห็นว่าคิดถึงเรื่องนี้อยู่ แต่ถึงกระนั้น ผมก็รู้ชัดว่า เป็นเพราะขาของเธอ เธอจึงหลีกเลี่ยงไม่พูดถึงมัน เธอไม่ชอบไปบ้านของ ใครนักเพราะต้องถอดรองเท้าทีท่ างเข้าบ้าน พืน้ รองเท้าสองข้างของเธอหนา ไม่เท่ากัน ท�าให้รองเท้าข้างซ้ายและขวาต่างกันเล็กน้อย เธอจึงไม่อยากให้ คนอื่นเห็น ผมคิดว่าคงเป็นรองเท้าสั่งตัดพิเศษ เวลากลับถึงบ้านของตัวเอง Haruki Murakami 11

เธอจะรีบเก็บรองเท้าเข้าตู้ทันที บ้านของชิมาโมโตะมีเครื่องเสียงสเตอริโอใหม่เอี่ยมตั้งอยู่ในห้อง นั่งเล่น ผมแวะไปฟังเพลงที่บ้านเธอบ่อยๆ มันเป็นเครื่องเสียงชั้นดีทีเดียว แต่บรรดาแผ่นลองเพลย์ที่พ่อของเธอสะสมเอาไว้ดูไม่สมค่าของเครื่องเสียง เลย เขามีแผ่นเสียงอย่างมากที่สุดราวสิบห้าแผ่น ส่วนใหญ่เป็นเพลงไลท์ คลาสสิก เราฟังแผ่นเสียงราวสิบห้าแผ่นนัน้ ซ�า้ ไปซ�า้ มานับครัง้ ไม่ถว้ น กระทัง่ วันนี้ ผมยังร�าลึกถึงดนตรีเหล่านั้นได้ - ทุกๆ ตัวโน้ต ชิมาโมโตะเป็นคนดูแลจัดการแผ่นเสียง เธอจะหยิบแผ่นออกมาจาก ซอง ใช้ทั้งสองมือจับขอบแผ่นวางลงบนเครื่องเล่นโดยไม่ให้นิ้วแตะถูกร่อง แผ่นเสียง และหลังจากใช้แปรงเล็กๆ ปัดหัวเข็มแผ่นเสียงจนปราศจากฝุ่น แล้วเธอก็วางเข็มแผ่นเสียงลงบนแผ่นอย่างเบามือ เมื่อเพลงจบ เธอจะพ่น ลมท�าความสะอาด แล้วเช็ดด้วยผ้าสักหลาด สุดท้ายเธอจะเก็บแผ่นเสียง ใส่ซองแล้ววางไว้บนที่ประจ�าบนชั้น พ่อของเธอสอนวิธีการนี้ให้ เธอท�าตาม ค�าสอนของเขาด้วยใบหน้าจริงจังเคร่งครัด ดวงตาของเธอหรี่ กลัน้ ลมหายใจ ในเวลาเดียวกัน ผมจะนัง่ อยูบ่ นโซฟา คอยมองดูเธอทุกอากัปกิรยิ า เมือ่ แผ่น เสียงปลอดภัยอยู่บนชั้นแล้วนั่นแหละ เธอจึงหันมาหาผมและยิ้มน้อยๆ ให้ ทุกครัง้ ผมจะอดคิดไม่ได้วา่ ไม่ใช่แผ่นเสียงหรอกทีเ่ ธอคอยเอาใจใส่ดแู ล แต่ เป็นสิ่งที่คล้ายวิญญาณบอบบางของใครสักคนในขวดแก้วต่างหากเล่า บ้านของผมไม่มีแผ่นเสียงหรือเครื่องเล่นแผ่นเสียง พ่อแม่ของผมไม่ สนใจดนตรีมากนัก ผมจึงมักฟังเพลงจากวิทยุเอเอ็มท�าจากพลาสติกเครื่อง เล็กๆ ที่ห้องตัวเอง ผมมักฟังร็อคแอนด์โรลและดนตรีในแนวนี้ แต่พอได้ฟัง ดนตรีไลท์คลาสสิกทีบ่ า้ นของชิมาโมโตะ ผมก็ตกหลุมรักทันที นีค่ อื ดนตรีจาก โลกอีกใบหนึ่งซึ่งผมถูกดึงดูด ผมคิดว่าคงเป็นเพราะ เธอ เป็นส่วนหนึ่งของ โลกใบนั้น สัปดาห์ละครั้งหรือสองครั้ง เธอกับผมจะนั่งบนโซฟา ดื่มชาที่แม่ 12 การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก

ของเธอชงให้เรา และใช้เวลายามบ่ายฟังเพลงโหมโรงของรอสซินี ซิมโฟนี พาสโทรอล ของบีโธเฟน และเพียร์กินต์สวีท แม่ของเธอยินดีต้อนรับเมื่อ ผมมาที่บ้าน ผมคิดว่าเธอดีใจที่ลูกสาวมีเพื่อนอย่างรวดเร็วหลังจากย้ายมา โรงเรียนใหม่ และผมก็แต่งตัวสะอาดเนี้ยบ ว่ากันตามสัตย์ ผมไม่อาจท�าใจ ให้ชอบแม่ของเธอได้มากนัก ไม่ได้ไม่ชอบอะไรอย่างเป็นรูปธรรม เธอใจดี กับผมเสมอ แต่ผมรู้สึกว่าวิธีพูดของเธอเจือความหงุดหงิดร�าคาญเล็กน้อย ซึ่งบางครั้งก็ท�าให้ผมอึดอัด ในบรรดาแผ่นเสียงทั้งหมดของพ่อเธอ แผ่นที่ผมชอบที่สุดคือแผ่น เพลงเปียโนคอนแชร์โตของลิซท์ ด้านหน้าเป็นหมายเลขหนึ่ง ด้านหลังเป็น หมายเลขสอง มีอยู่สองเหตุผลที่ผมชอบแผ่นเสียงนี้ แรกสุด ปกแผ่นเสียง สวย สอง ไม่มีใครที่ผมรู้จัก แน่นอน - ยกเว้นชิมาโมโตะ ที่เคยฟังเปียโน คอนแชร์โตของลิซท์มาก่อน ความคิดนี้ท�าให้ผมตื่นเต้น ผมได้พบโลกอีกใบ หนึง่ ทีไ่ ม่มใี ครรอบตัวผมรูจ้ กั เป็นสวนลับทีผ่ มได้รบั อนุญาตให้เข้าไป ผมรูส้ กึ คล้ายลอยขึ้น ได้ยกระดับขึ้นสู่อีกระนาบหนึ่งของชีวิต ตัวดนตรีเองก็มหัศจรรย์ แรกทีเดียว มันจูโ่ จมผมอย่างยิง่ ใหญ่เกินจริง กระทั่งเข้าใจไม่ได้ แต่ทีละน้อย ด้วยการฟังซ�า้ แล้วซ�า้ เล่า ภาพอันสลัวเลือน ก็ค่อยๆ ก่อร่างขึ้นในใจผม เป็นภาพที่มีความหมาย เมื่อผมหลับตาลงและ ตั้งสมาธิ ดนตรีมาสู่ผมคล้ายหมู่วังน�้าวน วังวนหนึ่งก่อตัวรอบนอกออกไป อีกวงหนึ่งก็เริ่มเป็นรูปร่าง แล้ววังวนที่สองก็จะเชื่อมต่อเข้ากับอันที่สาม ถึง ตอนนี้ ผมตระหนักว่าวังวนเหล่านัน้ มีคณ ุ ลักษณะในเชิงมโนทัศน์อนั เหนือจริง เหนืออื่นใด ผมอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้ชิมาโมโตะฟัง แต่มันอยู่เหนือภาษา ธรรมดา ต้องใช้ถ้อยค�าพิเศษที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง แต่ผมก็ไม่รู้จัก ภาษานั้นว่าเป็นอย่างไร ยิ่งกว่านี้ ผมไม่รู้ด้วยว่า สิ่งที่ผมรู้สึกนั้น มีคุณค่า พอจะแปรออกมาเป็นถ้อยค�าหรือไม่ น่าเสียดายที่ผมจ�าชื่อของนักเปียโน Haruki Murakami 13

ไม่ได้แล้ว แต่ผมยังจดจ�าสีสันแจ่มชัดของปกแผ่นเสียงและน�้าหนักของตัว แผ่นเสียงเองได้ มันเป็นแผ่นเสียงที่หนักและหนาอย่างลึกลับทีเดียว แผ่นเสียงที่บ้านของเธอยังมีเพลงของแนต คิง โคลและบิง ครอสบี้ ปะปนอยูด่ ว้ ย เราฟังสองแผ่นนีบ้ อ่ ยครัง้ แผ่นของครอสบีเ้ ป็นเพลงคริสต์มาส แต่เราก็ฟังโดยไม่ค�านึงถึงช่วงเวลา มานึกดูตอนนี้ ช่างน่าประหลาดที่เรา รื่นรมย์กับอะไรอย่างนี้ได้ซ�้าแล้วซ�้าเล่า วันหนึง่ ในเดือนธันวาคมใกล้จะถึงคริสต์มาส ชิมาโมโตะกับผมนัง่ อยูใ่ น ห้องนัง่ เล่นทีบ่ า้ นเธอ เรานัง่ บนโซฟา ฟังแผ่นเสียงเหมือนเคย แม่ของเธอไป ท�าธุระนอกบ้าน เราจึงอยู่ด้วยกันตามล�าพัง บ่ายนั้นเป็นบ่ายของฤดูหนาวที่ เมฆครึ้ม รังสีแห่งดวงตะวัน เมื่อมีม่านฝุ่นละเอียดบดบัง ก็แทบไม่อาจส่อง ผ่านชัน้ เมฆหนาลงมาได้ ทุกอย่างแลดูสลัวเลือนและหยุดนิง่ ตอนนัน้ เกือบค�า่ แล้ว ในห้องมืดราวกับกลางคืน แสงจากเปลวไฟในเครือ่ งท�าความร้อนแบบใช้ แก๊สสาดส่องผนังห้องเป็นสีเรื่อๆ แนต คิง โคลก�าลังร้องเพลง “พรีเทนด์” แน่นอนว่าเราไม่เข้าใจความหมายของเนื้อร้องภาษาอังกฤษเลย ส�าหรับเรา เพลงนี้เหมือนเพลงสวด แต่เราก็ชอบ และฟังมาแล้วหลายครั้งจนสามารถ ร้องเลียนเสียงค�าในท่อนแรกได้ พรีเทนนูอาแฮปปี้เวเนียบลู อิททิสซึ่นเวรีฮาดทูดู1 แน่นอนว่าขณะนี้ผมเข้าใจความหมายแล้ว แสร้งท�าว่าคุณสุข ในยาม ที่ก�าลังเศร้า ไม่ใช่เรื่องยากเลย เพลงเพลงนี้กับรอยยิ้มมีเสน่ห์ที่ปรากฏอยู่ 1

ถอดเสียงค�ำร้องตำมต้นฉบับภำษำญี่ปุ่น

14 การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก

บนใบหน้าของชิมาโมโตะราวกับเป็นหนึ่งเดียวกัน ค�าร้องคล้ายจะเผยถึงวิธี คิดเดียวกัน แต่บางครั้งผมก็รู้สึกว่าวิธีคิดนั้นเป็นเรื่องยากเหลือเกิน ชิมาโมโตะสวมสเว็ตเตอร์คอกลมสีน�้าเงิน เธอมีสเว็ตเตอร์สีน�้าเงิน หลายตัว สีนา�้ เงินคงเป็นสีโปรดของเธอ หรือไม่บางทีเธออาจจะใส่สเว็ตเตอร์ พวกนัน้ เพราะสีของมันเข้ากับเสือ้ โค้ตสีกรมท่าทีเ่ ธอมักสวมใส่ไปโรงเรียน ปก สีขาวของเสื้อตัวในประอยู่ที่บริเวณคอของเธอ เธอใส่กระโปรงลายตาราง หมากรุกและถุงเท้าผ้าฝ้ายสีขาว สเว็ตเตอร์เนื้อนุ่มพอดีตัวของเธอเผยให้ เห็นหน้าอกที่นูนออกมานิดๆ เธอนั่งพับเพียบอยู่บนโซฟา ศอกข้างหนึ่งเท้า บนที่พักแขนของโซฟา ขณะฟังเพลง เธอจ้องมองไปยังฉากแห่งจินตนาการ อันไกลแสนไกล “นี่…” เธอพูดขึ้นมา “ที่เขาพูดกันว่าพ่อแม่ที่มีลูกคนเดียวน่ะ เข้ากัน ไม่ค่อยได้ เธอคิดว่าจริงหรือเปล่า” ผมขบคิด แต่ไม่อาจค้นพบเหตุและผลได้ “ไปได้ยินมาจากไหน” ผมถาม “มีคนบอกฉัน นานมาแล้วล่ะ พ่อแม่ทไี่ ปด้วยกันไม่ได้นะ่ มักจะลงเอย ด้วยการมีลูกเพียงคนเดียว ตอนได้ยิน ฉันรู้สึกเศร้ามากเลย” “อืม…” ผมว่า “พ่อกับแม่ของเธอไปด้วยกันได้ดีหรือเปล่า” ผมไม่ได้ตอบเธอทันที ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน “แม่ผมร่างกายไม่คอ่ ยแข็งแรงน่ะ” ผมบอก “ผมไม่คอ่ ยแน่ใจนัก แต่ อาจเป็นไปได้ว่าพอมีผมแล้ว แม่เลยมีลูกไม่ได้อีก” “เธอเคยคิดบ้างไหมว่าจะเป็นยังไงถ้าตัวเองมีพี่น้อง” “ไม่เคย” “ท�าไมล่ะ” Haruki Murakami 15

ผมคว้าปกแผ่นเสียงที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาจ้องดู แต่ในห้องมืดเกินกว่า จะอ่านออกว่าบนนั้นเขียนอะไรไว้ ผมวางปกแผ่นเสียงลงแล้วยกข้อมือขึ้น ขยีต้ าอยูห่ ลายครัง้ แม่ผมเคยถามค�าถามเดียวกันนีค้ รัง้ หนึง่ ค�าตอบของผม ในตอนนั้นไม่ได้ท�าให้แม่ดีใจหรือเสียใจ แม่แค่ท�าหน้าแปลกๆ แต่ส�าหรับผม มันเป็นค�าตอบที่ซื่อสัตย์ที่สุดและจริงใจที่สุด ค�าตอบของผมยาวเหยียดจับต้นชนปลายไม่ถูก ผมไม่สามารถแสดง ความรู้สึกด้วยค�าพูดได้ตรงจุด แต่สิ่งที่ผมต้องการจะบอกเล่าก็คือ ตัวของ ผม ที่เป็นผมอยู่ตอนนี้ เติบโตมาโดยไม่มีพี่น้อง ถ้าผมมีพี่น้อง ผมก็จะไม่ใช่ ตัวของผมอย่างที่เป็นอยู่ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องฝืนธรรมชาติที่ผมในตอนนี้จะ คิดว่าถ้าผมมีพี่น้อง…ผมรู้สึกว่าค�าถามของแม่ผมนั้นคล้ายไม่มีความหมาย ในตอนนั้นผมตอบชิมาโมโตะด้วยค�าตอบเดียวกัน เธอจ้องหน้าผมนิ่ง ขณะที่ผมพูด อากัปกิริยาของเธอเป็นสิ่งที่ดึงดูดผู้คน แน่นอนครับ ผมมา นึกย้อนภายหลัง - ความรู้สึกสัมผัสคล้ายกับเธอค่อยๆ ลอกเปลือกหุ้มหัวใจ คนออกมาทีละชั้นๆ อย่างเบามือ ริมฝีปากของเธอขยับตามอากัปกิริยาของ เธอไปด้วย ผมสามารถจับประกายแสงอ่อนๆ จากก้นลึกเข้าไปในดวงตาของ เธอได้แวบหนึง่ แม้บดั นีผ้ มยังจดจ�าได้ แสงนัน้ ท�าให้ผมหวนคิดถึงเปลวเทียน เล็กๆ ที่วิบวับจากที่ลึกเข้าไปในห้องอันมืดและแคบ “ฉันคิดว่าฉันเข้าใจสิง่ ทีเ่ ธอพูดนะ” เธอพูดด้วยเสียงเรียบๆ แบบผูใ้ หญ่ “จริงหรือ” “อือ” เธอตอบ “ฉันคิดว่าในโลกนีม้ สี งิ่ ทีค่ นื กลับสูส่ ภาพเดิมได้ กับสิง่ ที่คืนกลับไม่ได้ เวลาที่ล่วงไปเป็นสิ่งที่คืนกลับไม่ได้ เมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ก็ย้อน กลับไปไม่ได้อีกแล้ว เธอคงคิดอย่างนี้สินะ” ผมพยักหน้า 16 การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก

“เมื่อเวลาผ่านไปสิ่งต่างๆ ก็จับตัวแข็ง คล้ายปูนซิเมนต์ที่จับตัวแข็ง อยู่ในถัง เราจึงไม่อาจย้อนคืนกลับไปได้อีก สิ่งที่เธออยากจะบอกก็คือ ปูน ซิเมนต์ที่เรียกว่าเธอได้จับตัวแข็งแล้ว ดังนั้น เธอนอกเหนือไปจากเธอ คนปัจจุบันจึงไม่มีอยู่ใช่ไหม” “ผมคิดว่าคงเป็นอย่างนั้นแหละ” ผมพูดอย่างไม่แน่ใจ ชิมาโมโตะเหลือบสายตาลงมองมือของเธอแวบหนึ่ง “รูไ้ หม บางครัง้ ฉันก็เริม่ คิด คิดถึงเมือ่ ฉันโตขึน้ และแต่งงาน คิดถึงว่า ฉันจะอาศัยอยูใ่ นบ้านแบบไหน ฉันจะท�าอะไร และฉันคิดว่า ฉันจะมีลกู กีค่ น” “โอ้โห” ผมว่า “เธอไม่เคยคิดหรือ” ผมส่ายหัว เด็กผู้ชายอายุสิบสองปีจะคิดถึงเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร “แล้วเธออยากจะมีลูกสักกี่คนล่ะ” มือของเธอซึ่งก่อนหน้านี้วางพักอยู่บนโซฟา เธอยกมันมาวางไว้บน หัวเข่า ผมเหม่อมองนิ้วของเธอซึ่งก�าลังไล้ไปบนผ้าลายตารางหมากรุกที่ ตัดเป็นกระโปรง มีบางสิ่งที่ลึกลับ คล้ายกับมีเส้นด้ายที่มองไม่เห็นพุ่งออก มาจากปลายนิ้วมือของเธอแล้วถักทอกันขึ้นเป็นความคิดอันใหม่สดว่าด้วย เรื่องของกาลเวลา ผมหลับตาลง แล้วในความมืด วังวนของน�้าก็ปรากฏขึ้น เบือ้ งหน้า วังวนของน�า้ จ�านวนนับไม่ถว้ นเกิดขึน้ และดับไปโดยไร้สมุ้ เสียง ไกล ออกไป แนต คิง โคลก�าลังร้องเพลง “เซาธ์ ออฟ เดอะ บอร์เดอร์” เพลง เกีย่ วกับเม็กซิโก แต่ในเวลานัน้ ผมไม่รู้ ผมรูส้ กึ เพียงว่า วลี “เซาธ์ ออฟ เดอะ บอร์เดอร์” มีเสียงที่แปลกประหลาด ทุกครั้งที่ได้ยิน ผมมักจะคิดเสมอว่ามี บางสิ่งบางอย่างอยู่ทางทิศใต้ของพรมแดนนั้น เมื่อผมลืมตาขึ้น ชิมาโมโตะ ก�าลังเคลื่อนนิ้วของเธอไปตามกระโปรงของเธอ ที่ไหนสักแห่งหนึ่งลึกลงไป ในร่างกายของผม ผมรู้สึกลึกล�า้ ถึงความเจ็บปวดอันแสนหวาน Haruki Murakami 17

“มันแปลก” เธอกล่าว “เมื่อไหร่ฉันคิดถึงการมีลูก ฉันจะจินตนาการ ถึงลูกได้แค่คนเดียว ฉันสามารถนึกภาพตัวเองมีลกู ได้เหมือนกัน ถ้าเป็นภาพ ฉันในฐานะแม่ และลูกอีกหนึ่งคน ไม่มีปัญหา แต่ฉันนึกภาพเด็กที่มีพี่น้อง ไม่ออก จะต้องเป็นลูกคนเดียวเสมอ” ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าเธอเป็นเด็กสาวทีฉ่ ลาดเกินวัย ผมแน่ใจว่าเธอชอบ ผมในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของเพศตรงข้าม ผมก็รู้สึกเช่นนั้น แต่ผมไม่รู้วิธี จัดการกับความรู้สึกเหล่านั้น ผมคิดว่าชิมาโมโตะก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอเคย จับมือผมครั้งหนึ่ง ตอนที่พาผมไปที่ไหนสักแห่ง เธอจับมือผมไว้ ดูเหมือน จะพูดว่า ทางนี้ เร็วสิ เธอจับมือผมไว้สิบวินาทีเท่านั้น แต่ผมรู้สึกราวกับ สามสิบนาที เมื่อเธอปล่อยมือผม ผมรู้สึกว่าอยากให้เธอจับเอาไว้อย่างนั้น แม้จะรู้ว่าเธอจับมือผมอย่างแสนจะเป็นธรรมชาติ แต่ความจริงเธอก็อยาก ลองจับมือของผมด้วย ความรู้สึกถึงมือของเธอคงอยู่กับผมไม่จางไป มือเธอต่างจากมือใคร อื่นที่ผมเคยจับ ต่างจากสัมผัสทั้งปวงที่ผมเคยรู้ เป็นมือเล็กๆ อบอุ่นของ เด็กสาววัยสิบสองปี นิ้วห้านิ้วและกลางอุ้งมือนั้นเหมือนกับกล่องใส่ของที่ เต็มแน่นไปด้วยทุกสิ่งที่ผมกระหายใคร่รู้ ทุกสิ่งที่ผม ต้องรู้ ด้วยการจับมือ ผม เธอเผยให้ผมเห็นว่าสิง่ เหล่านีค้ อื อะไร เธอแสดงให้เห็นว่า ในโลกจริง มี สถานที่แบบนี้ด�ารงอยู่ ในห้วงสิบวินาทีนั้น ผมรู้สึกราวกับได้กลายเป็นนก ตัวน้อยโผผินไปในอากาศท้าทายสายลม จากที่ลิบลิ่วบนท้องฟ้า ผมสามารถ มองเห็นภูมิทัศน์ไกลกว่าไกล ไกลเสียจนผมเห็นอะไรได้ไม่ชัด แต่บางสิ่งบาง อย่างก็ยังคงอยู่ที่นนั่ และสักวันหนึ่ง ผมคงจะเดินทางไปถึงสถานที่นนั้ การ เผยแสดงนี้ทา� ให้ผมหายใจขัดและอกสั่นสะท้าน ผมกลับบ้านมานั่งที่โต๊ะของผม ผมจ้องมองนิ้วมือที่ชิมาโมโตะได้ ยึดกุมเอาไว้อยู่นาน ผมดีใจที่เธอจับมือของผม สัมผัสอันอ่อนโยนของเธอ 18 การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก

ท�าให้หวั ใจของผมอบอุน่ นานหลายวัน ในเวลาเดียวกันก็ทา� ให้ผมสับสน ว้าวุน่ และรู้สึกทรมาน ผมไม่รู้จะปฏิบัติต่อความอบอุ่นนั้นอย่างไรดี ผมจะเก็บ ความอบอุ่นนั้นไว้ที่ไหนดี หลังเรียนจบชั้นประถม ชิมาโมโตะและผมแยกกันเข้าเรียนชั้นมัธยม คนละแห่ง ผมย้ายจากบ้านที่เคยอยู่มาจนถึงบัดนั้นไปอีกเมือง ถึงจะเรียก ว่าอีกเมือง แต่ก็อยู่ห่างออกไปเพียงสองสถานีรถไฟ ในช่วงสามเดือนแรก หลังจากย้ายบ้าน ผมไปพบเธอสามหรือสีค่ รัง้ แต่กเ็ พียงเท่านัน้ ไม่นานผมก็ เลิกไปหาเธอ เวลานัน้ เราทัง้ คูอ่ ยูใ่ นวัยทีเ่ ปราะบาง ข้อเท็จจริงเล็กๆ ทีว่ า่ เรา เรียนอยูค่ นละโรงเรียนและอาศัยอยูห่ า่ งจากกันสองสถานีรถไฟ ก็เพียงพอที่ จะท�าให้ผมรู้สึกว่าโลกของเราได้เปลี่ยนแปลงไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ เรา มีเพื่อนคนละกลุ่ม เครื่องแบบและหนังสือเรียนก็ต่างกันด้วย ร่างกายของ ผม เสียงของผม วิธที ผี่ มคิด ล้วนก�าลังเปลีย่ นแปลงไปอย่างรวดเร็ว ความ เคอะเขินทีเ่ กิดขึน้ โดยไม่ทนั ตัง้ ตัวคุกคามโลกอันชิดใกล้ทเี่ ราสร้างขึน้ แน่นอน ชิมาโมโตะยิ่งอยู่ในช่วงเปลี่ยนแปลงทั้งร่างกายและจิตใจที่มากกว่าผม และ ทั้งหมดนี้ท�าให้ผมอึดอัด แม่ของเธอเริ่มมองผมแปลกๆ ท�าไมเด็กผู้ชาย คนนีถ้ งึ ได้มาบ้านเราอยูไ่ ด้ เหมือนเธอจะพูดอย่างนัน้ เขาไม่ได้อาศัยอยูแ่ ถวนี้ อีกแล้วนี่ เรียนคนละโรงเรียนกันด้วย หรือไม่ผมก็อาจคิดมากไปเอง ดังนัน้ ชิมาโมโตะกับผมจึงค่อยๆ แยกห่างจากกัน ทีส่ ดุ ผมก็ไม่ได้พบเธอ อีกเลย และนัน่ คงจะ (คงจะ เท่านัน้ กระมัง เพราะการตรวจสอบความทรงจ�า แล้วตัดสินว่าเรื่องใดถูกต้องเรื่องใดผิดเพี้ยน ไม่ใช่หน้าที่ของผม) เป็นความ ผิดพลาดอย่างหนึ่ง ผมควรจะผูกสัมพันธ์กับเธออย่างแน่นแฟ้นต่อไป ผม ปรารถนาเธอ และเธอก็ปรารถนาผม แต่ผมระมัดระวังตัวเองเกินไป และ หวั่นเกรงเหลือเกินว่าจะต้องเจ็บปวด หลังจากนั้นผมจึงไม่ได้พบเธออีกเลย Haruki Murakami 19

แม้เราจะไม่ได้ไปมาหาสูก่ นั แล้ว แต่ผมก็คดิ ถึงเธอเสมอ ความทรงจ�า เกี่ยวกับเธอเป็นก�าลังใจให้ผม ปลอบประโลมผม ในยามที่ผมก้าวผ่านความ สับสนและเจ็บปวดของวัยรุ่น เธอครอบครองส่วนพิเศษในหัวใจของผมอยู่ เป็นเวลานาน ผมเก็บส่วนพิเศษนี้ไว้เพื่อเธอโดยเฉพาะเหมือนป้ายที่วางจอง โต๊ะตรงมุมอันเงียบสงบในร้านอาหาร แม้ว่าผมมั่นใจว่าจะไม่ได้พบเธออีก ตอนที่รู้จักเธอ ผมอายุเพียงสิบสองปี ยังไม่มีความรู้สึกหรือความ ปรารถนาทางเพศทีแ่ ท้จริงใดๆ แม้ผมจะรูส้ กึ ว่าสนใจหน้าอกทีน่ นู ออกมาของ เธอ รวมทัง้ สิง่ ทีซ่ อ่ นอยูใ่ ต้กระโปรงของเธอแล้วก็ตาม แต่ผมก็หารูไ้ ม่วา่ สิง่ นี้ หมายความว่าอย่างไร หรือจะน�าไปสูแ่ ห่งหนใด ผมเพียงแต่หลับตาลง ตัง้ ใจ รับฟัง และจินตนาการถึงสิง่ ทีด่ า� รงอยู่ ณ สถานทีแ่ ห่งนัน้ ทิวทัศน์ทเี่ ห็นยังไม่ สมบูรณ์ ทุกสิง่ พร่ามัวสลัวรางราวกับถูกปกคลุมด้วยหมอกน�า้ ค้าง แต่กระนัน้ ผมก็มองเห็นบางสิง่ บางอย่างทีส่ า� คัญเหลือเกินวางรอผมอยูท่ นี่ นั่ และผมก็รู้ ว่าชิมาโมโตะก็ก�าลังมองทิวทัศน์เดียวกันกับผมนี้อยู่ด้วย เราสองคนคงจะยังมีตัวตนที่ไม่สมบูรณ์ ผมคิดว่า เพื่อกลบฝังความ ไม่สมบูรณ์นั้น เราจึงสนใจสิ่งใหม่ๆ ที่ก�าลังมาเยือน ด้วยเหตุนี้ เราจึงยืนอยู่ เบื้องหน้าประตูบานใหม่ที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน เพียงเราสองคนเท่านั้น ใต้ แสงอ่อนจางสลัวราง เราจับมือของกันและกันแน่นในห้วงเวลาเพียงสิบวินาที

20 การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก

ผลงานส่วนหนึ่งของฮารูกิ มูราคามิ เรียงล�าดับตามเวลาการออกฉบับภาษาญี่ปุ่น

1979 สดับลมขับขาน (Hear the Wind Sing) ชัว่ ระยะ 19 วัน ช่วงปิดเทอมของ ชายหนุ่มวัย 21 ปี ที่ไม่ได้รับการ เอ่ยนาม ระหว่างขลุกอยู่ในบาร์ คบหากับ ‘มุสิก’ สหายหนุ่ม

1980 พินบอล, 1973 (Pinball, 1973) เหตุเกิดเมื1อชายหนุ่มนักแปลมี จิตผูกพันกับเครื1องเล่นพินบอล รุน่ ‘ยานอวกาศ’ และออกติดตาม หาเครื1องเล่นในดวงใจที่อาจจะ หลงเหลือเป็นเครื1องสุดท้าย

1982 แกะรอย แกะดาว (A Wild Sheep Chase) นักเขียนนิรนามถูกอิทธิพลมืด บีบเค้น ออกเดินทางพร้อมกับ สาวหูมหัศจรรย์ ไปยังดินแดน หนาวเหน็บ เพื1อตามหาแกะ พิสดารตามความประสงค์ของ ผู้ยิ่งใหญ่ลึกลับ 1983 วันเหมาะเจาะสําหรับจิงโจ้ (A Perfect Day for Kangaroos) ไปดูลกู จิงโจ้เพิง่ เกิดใหม่ ไปเจอสาวน้อย ร้ อ ยเปอร์ เ ซ็ น ต์ เช้ า วั น ฟ้ า ใสเดื อ น เมษายน สัมผัสความง่วงที่ ไม่เข้าใคร ออกใคร นัง่ แท็กซีท่ มี่ คี นขับเป็นแวมไพร์ และอื1นๆ

1985 แดนฝันปลายขอบฟ้า (Hard-boiled Wonderland and the End of The World) การเดินทางยาวไกลสู่โลกอนาคต พบ สั ต ว์ ข นสี ท องสุ ก ปลั่ ง มี เ ขาเดี่ ย ว กลางหน้าผาก คละข้อมูลเข้ารหัส โดยการโยนจากสมองซีกขวาไปยัง ซีกซ้าย อ่านความฝันเก่าจากกะโหลก ขาวโพลน 1984 เส้นแสงที่สูญหาย เราร้องไห้เงียบงัน (Firefly, Barn Burning and other stories) พบกับเรื1องสั้นที่เป็นโครงคร่าว ต้นเรื1องของ ด้วยรัก ความตาย และหั ว ใจสลาย นวนิ ย ายชื1อ เลื1อง โรงนามอดไหม้ เริงระบํา กับคนแคระ และอื1นๆ

1985 ไม่มีใครนําหน้า บนม้าหมุน (Dead Heat on a Merry-Go-Round) ชีวิตคนเราดั่งม้าหมุน หมุนไปในที่ ที่ถูกกําหนด ไปไหนก็ ไม่ ได้ ไม่แซง หน้าใคร และไม่ถกู ใครแซงหน้า หาก เรายั ง ควบตะบึ ง ขั บ เคี่ ย วคู ่ แ ข่ ง ใน จินตนาการอย่างดุเดือดสูสี

1987 ด้วยรัก ความตาย และหัวใจสลาย (Norwegian Wood) เรื1องราวของความรัก ไม่ใช่ความรัก ทัว่ ไป หากเป็นเรื1องราวของชายหนุม่ ที่ เ รี ย นรู ้ แ ละเติ บ โต เรื1อ งราวของ หญิงสาวผู้สับสน เรื1องราวของชีวิต และความตาย 1986 คําสาปร้านเบเกอรี (The Second Bakery Attack) ขอเชิ ญ เข้ า สู ่ ส ถานการณ์ พิ ลึ ก เพี้ยน พาไปบุกปล้นร้านเบเกอรี เพื1อ ถอนคํ า สาป ติ ด ตามคดี ช้างหาย กับชายผู้ขายเอกภาพ ในเครื1องใช้ ในครัว และอื1นๆ

1988 เริงระบําแดนสนธยา (Dance Dance Dance) ตัวเอกในเรื1องนี้เป็นคนเดียวกับ ‘ผม’ ในเรื1อ งสดั บ ลมขั บ ขาน, พินบอล, 1973 และแกะรอย แกะดาว 1990 ทีวีพีเพิล (TV People) พบกับชายผู้มีทีวีพีเพิลมาหาในเย็น วันอาทิตย์ สดับฟังชายชู้เมียชาวบ้าน ผู้มีนิสัยพูดคนเดียวราวกับอ่านบทกวี รับทราบเบือ้ งลึกเบือ้ งลับของมิสเตอร์ คลีนที่ทุกคนชื1นชม และอื1นๆ

1992 การปรากฏตัวของหญิงสาว ในคืนฝนตก (South of the Border, West of the Sun) เรื1องราวของชายสามัญ ผู้ดูคล้าย ประสบความสําเร็จในทุกสิ่ง เป็น เจ้าของบาร์แจ๊ซชั้นดี มีครอบครัว เล็ ก ๆ น่ารั ก พรั ก พร้ อ มเงิ น ทอง ข้าวของนอกกาย หากในใจยังคง ครวญหารั ก แรกในวั ย เยาว์ จน กระทั่ ง วั น หนึ่ ง หญิ ง สาวจากอดี ต ผู้นั้นย้อนกลับมา

1994 - 1995 บันทึกนกไขลาน (The Wind-Up Bird Chronicle) จากก้นบ่อนํ้าแห้งเงียบสงัด ไปจนถึ ง กระดิ่ ง เลื1อ นหิ ม ะ กรุ๋งกริ๋งในไซเบอร์สเปซ จาก กล่องนํ้าหอมในถังขยะ ย้อน เวลากลั บ ไปถึ ง การแล่ ห นั ง มนุ ษ ย์ ทั้ ง เป็น ในแมนจู เ รี ย และการสั ง หารหมู ่ เ ฟอะฟะ ในสวนสัตว์ซินเกียง

1997 - 1998 Underground บทสัมภาษณ์ผู้อยู่ในเหตุการณ์ กรุงโตเกียวถูกโจมตีด้วยแก๊สพิษ ในสถานีรถไฟใต้ดนิ ทีม่ ผี เู้ สียชีวติ 12 คน บาดเจ็บหลายพัน เพื1อ ตามหาที่ ม าที่ ไ ปของเหตุ ร ้ า ย สะเทือนขวัญครั้งนี้ 1996 ปีศาจแห่งเล็กซิงตัน (Lexington Ghosts) ไปหลงกลมนตร์ ข องปี ศ าจที่ เ ต้ น ระบํ า อยู ่ บ นบทเพลงแจ๊ ซ และ ความตาย ไปสํารวจดินแดนมนุษย์ นํ้ า แข็ ง อั น แสนหนาวเย็ น แห่ ง ขั้ ว โลกใต้ ไปปะทะคลื1น ยั ก ษ์ ริ ม ฝั ่ ง ทะเลชายฝั ่ ง ของจั ง หวั ด เล็ ก ๆ ห่างไกลผูค้ น ไปพบกับปีศาจเขียวที่ โผล่มาให้ตระหนกอกสั่นขวัญแขวน และอื1นๆ

1999 รักเร้นในโลกคู่ขนาน (Sputnik Sweetheart) ฤดูใบไม้ผลิปีที่ยี่สิบสอง สุมิเระ ตกหลุมรักเป็นครั้งแรกในชีวิต รักเข้มข้นดูดดื1ม ความรักทีเ่ รียก ได้ว่ายิ่งใหญ่พอจะสถาปนาเป็น อนุสาวรีย์ ได้ ผูท้ เี่ ธอหลงรักอายุ แก่กว่าเธอ 17 ปี แต่งงานแล้ว น่าจะเพิ่มเติมด้วยว่าเป็นสตรี 1999 อาฟเตอร์เดอะเควก (after the quake) เรื1องราวของตัวละครหกคนใน เรื1องสั้นหกเรื1องที่ตกอยู่ในห้วง รัดแห่งพันธนาการจากเรื1องราว หนหลั ง บางอย่ า ง ซึ่ ง ค่ อ ยๆ ปรากฏโฉมขึ้ น อี ก ครั้ ง โดย มี ส าเหตุ จ ากกรณี แ ผ่ น ดิ น ไหว ครั้งใหญ่ที่โกเบ

2002 คาฟกา วิฬาร์ นาคาตะ (Kafka on the Shore) ตัวละครสองหญิง สามชายจะร่าย ความพิลึกพิสดารในชีวิตของตน ให้ปรากฏ แถมด้วยกึง่ หญิงกึง่ ชาย อีกคน และชายสวมหมวกท็อปแฮ็ต รองเท้าบู๊ตหนังสูงถึงเข่า กับชาย ชรา อดี ต นายทหารในสู ท สี ข าว ทั้งชุดที่ทุกผู้ทุกคนทุกมุมโลกรู้จัก กันอย่างดี

2004 ราตรีมหัศจรรย์ (After Dark) ในช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมงยามราตรี ตัวละครที่มีความแปลกแยกและ แตกต่ า งทยอยเข้ า สู่เ วที เ ล็ ก ๆ กลางเมืองใหญ่ บ้างปรารถนาจะ หลบเลีย่ งความจริงบางอย่างของ ชี วิ ต บ้ า งปรารถนาจะเติ ม เต็ ม จิ ต วิ ญ ญาณของตนด้ ว ยการ หลอมรวมกับคนอื1น 2005 ลึกลับ.โตเกียว.เรื1องสั้น.

(Tokyo Mysterious Story Collection) เรื1อ งราวลึ ก ลั บ หลายระดั บ หลาก ความเข้มข้น ความบังเอิญชวนฉงน การติดตามคนหายสาบสูญ บ้างไปแล้ว ไปลับ บ้างไปแล้วพบตัวกลับมา เกิด อะไรขึ้ น เมื1อ ชื1อ และนามสกุ ล หนี ห าย ไปจากความทรงจํา และอื1นๆ

2007 เกร็ดความคิดบนก้าววิ่ง (What I Talk About When I Talk About Running) สั ม ผั ส กั บ เนื้ อ แท้ รู ้ จั ก วิ ถี ชี วิ ต วิ ถี ความคิด ผ่านบันทึกเรื1องราวการวิ่ง จากถ้ อ ยคํ า ของ ‘ฮารู กิ มู ร าคามิ ’ ตัวจริงเสียงจริง

2009 - 2010 หนึ่งคิวแปดสี่ (1Q84) เรื1องราวของโลกสองใบทีเ่ คลือ1 นมาบรรจบ เรื1องราวของชายหญิงคู่หนึ่งที่ตามหากัน และกัน หากทั้งสองจะถูกลิขิตให้พบกันใน โลกใบไหน โลกเดิมในปี 1984 หรือใน 1Q84

2013 ชายไร้สีกับปีแสวงบุญ (Colorless Tsukuru Tazaki and His Years of Pilgrimage) ตั้ ง แต่เ ดื อ นกรกฎาคมช่ว งที่ อ ยู่ มหาวิ ท ยาลั ย ปี ส อง จนถึ ง เดื อ น มกราคมปี ถั ด ไป ทสึ คุ รุ ทะซากิ มีชีวิตอยู่กับความคิดเรื1องการตาย แทบจะเพียงอย่างเดียว วันเวลา นั้น เขาคิดว่าการจบชีวิตของตน เป็นเรื1องธรรมดา มีเหตุมผี ลยิง่ กว่า สิ่งใด 2014 ชายที่คนรักจากไป (Men without Women) 7 เรื1องราวเล่าเสี้ยวชีวิตของชาย 7 คน เรื1องราวเมื1อหญิงอันเป็นที่รักจากไป หรือกําลังจากไป และเรื1องอื1นๆ

หากพบหนังสือที่มีขอผิดพลาดหรือไมไดมาตรฐาน อาทิ หนากระดาษขาดหายหรือสลับกัน โปรดแจงมาที่ gammemagie@gammemagie.com เพื่อขอเปลี่ยนเลมใหม