VERZAMELWOEDE

STUDY ABROAD IN

CORONA TIJD

Nieuwe mensen leren kennen uit alle windstreken, studeren in een nieuwe omgeving en tóch een beetje vakantie vieren. Het beeld van het study abroad programma dat de HU aanbiedt, viel in duigen toen COVID-19 de kop opstak. Hoe hebben onze IvM-studenten in het buitenland deze bewogen tijd ervaren?

TEKST: NAOMI VLUG

De corona-uitbraak heeft voor flink wat reuring gezorgd. We werken al bijna vier maanden vanuit huis, houden te allen tijde 1,5 meter afstand – althwans, we doen ons best - en Microsoft Teams is ons nieuwe communicatiemiddel voor alle vergaderingen, colleges en vrijmibo’s. Een deel van de IvM-studenten bracht deze tijd echter niet door in Nederland, maar ging de grens over voor het volgen van een minor. Hoe hebben zij deze bewogen tijd ervaren? TESSA BURGER (21, JOURNALISTIEK) - SAN FRANCISCO, USA

Twee weken voor de voorjaarsvakantie maakte San Francisco State University bekend dat alle lessen online verder zouden gaan. “Mijn eerste gedachte was: spring break starts early!”, grapt Tessa. “Ik ging op 12 maart een weekje weg naar San Diego en toen was er eigenlijk nog weinig aan de hand. Ik heb heerlijk op het strand gelegen en lekker gegeten.” Toen ze terugkwam stond ze echter voor een verrassing. Één huisgenootje was halsoverkop vertrokken en haar andere twee huisgenootjes, allebei internationals, gaven ook plots aan de volgende dag te vertrekken. “Ik dacht: huh, hoezo dan? Waarom zou ik teruggaan? In mijn hoofd klopte het op dat moment echt niet.”

“De groeten, dacht ik, ik zit het hier wel uit”, vertelt Tessa lachend. Veel familieleden van Tessa zijn na de Tweede Wereldoorlog naar de Verenigde Staten vertrokken, waardoor ze tijdens haar tijd in San Francisco veel familie om zich heen had. Ze is met hen naar Yosemite geweest, talloze keren uit eten en als klap op de vuurpijl zouden ze in het voorjaar naar Hawaï gaan. “Ik voelde me bijna een vieze profiteur!”, lacht Tessa. “Ik kon alleen maar dromen over die reis naar Hawaï en wilde dat absoluut niet laten schieten.” Toch ging er ineens een knop om: “De besmettingen stegen, er gingen mensen dood en de kans dat Trump op ieder moment de grenzen zou sluiten werd steeds reëler.”

Met verschillende overstappen, landde ze uiteindelijk op 1 april in Nederland. Dit betekende niet dat de minor ook meteen voorbij was. “De afgelopen twee maanden heb ik nog allerlei criminal justice-vakken gevolgd. Dat was wel pittig, want door het tijdsverschil had ik les van 8 uur ’s avonds tot 4 uur ’s nachts.” De eerste twee maanden had Tessa veel spijt dat ze was teruggegaan naar Nederland. “Telkens als dat gevoel me bekroop, bedacht ik me ook dat ik daar niet de dingen had kunnen doen die ik wilde doen. Als ik wel in San Francisco gebleven, had ik waarschijnlijk vooral op mijn kamer gezeten van 1100 dollar.”

ANEMONE MINDERMAN (24, JOURNALISTIEK) - AARHUS, DENEMARKEN

Koud en winderig: dat is hoe Anemone Minderman het Deense Aarhus voor zich zag. Toch weerhield het haar niet om eind januari de trein te pakken naar de kustplaats om daar vijf maanden te vertoeven voor een minor videojournalistiek aan de Universiteit van Aarhus. Net als de Heidelberglaan 15 had de universiteit waar Anemone studeerde een studentenbar. “Het was een soort HideOut+”, zegt ze grappend. “Na een paar weken solliciteerde ik naar een baan achter de bar. De dag van mijn eerste shift ging alles ineens op slot: de grenzen, uitgaansgelegenheden, restaurants en dus ook die bar waar ik zou gaan werken.”

De corona-uitbraak leek in het begin niet heel heftig, vertelt ze. “Omdat de grenzen vrij snel gesloten waren, leek het allemaal mee te vallen. Maar toen raakten de schappen leeg, werd het stiller op straat en pakten de andere internationals één voor één hun biezen.” Waar veel studenten de Deense havenstad verlieten, koos Anemone ervoor om er te blijven. “De treinen reden niet meer en de vluchten waren mega duur óf werden gecanceld. Daarnaast zat ik prima in mijn kamer: mijn andere huisgenoot was wel naar huis vertrokken waardoor ik het appartement voor mezelf had.” Ze geeft toe dat als ze buiten Europa had gezeten, ze er misschien anders in had gestaan. “Mocht de pleuris uitbreken weet je dat je altijd binnen een paar uur rijden weer in Nederland kan zijn.”

Eind juni keerde ze terug naar Nederland met haar minor en een nieuwe ervaring op zak. Toch had ze zich deze tijd anders voorgesteld: “Ik heb best nog wat dingen kunnen doen: ik ben naar het strand geweest, heb een aantal pub crawls gedaan en heb musea bezocht. Ondanks dat had ik toch verwacht dat je van die gewoontes zou ontwikkelen als je ergens langer woont, zoals een favoriet koffietentje of favoriete winkel ontdekken. Door corona had niemand dat.” ELISE VAN HOOREN (21, CMD) - VIC, SPANJE

“Ik koos natuurlijk niet voor Spanje omdat ik de vakken zo leuk vond”, zegt de CMD-student lachend. “Het was wel heel erg wennen in het begin, ik kende eigenlijk niemand. Er was wel een ander studiegenootje, maar het is natuurlijk altijd een beetje aftasten met wie je bevriend raakt. Na een week of twee hadden we eigenlijk al wel een vast vriendengroepje”, vertelt Elise. Met deze groep trok ze veel op, onder andere door uitstapjes naar Barcelona te maken. “Daardoor werd ik erg enthousiast. Toen begon het pas echt!” Het enthousiasme was van korte duur: corona gooide al snel roet in het eten. “Wij keken vooral heel veel Nederlands nieuws waardoor we meteen de berichten meekregen over de eerste besmettingen. In Spanje zelf was dat veel minder: we zaten niet echt in een grote stad dus bij mij hadden ze er nog niet zoveel problemen mee.”

Elise had een weekendje weg gepland naar Madrid op 14 en 15 maart. “Dat weekend gingen ineens de universiteiten dicht en vanaf dat moment ging alles erg snel.” Het tripje naar Madrid viel in duigen en het reisadvies van het RIVM werd die zondag voor Spanje op oranje gezet. “Samen met alle Nederlandse meiden hadden we afgesproken dat wanneer Spanje op oranje zou gaan, we terug zouden vliegen. De volgende dag zat ik in het vliegtuig terug naar Nederland.”

Met diezelfde Nederlandse groep ontstond het idee om weer terug te gaan op het moment dat het zou kunnen. “Toen vliegen naar Spanje eind juni weer kon, gingen sommigen meteen terug naar Vic”, vertelt Elise. Haar vlucht ging helaas niet door omdat de luchtvaartmaatschappij failliet ging, waardoor ze ook het geld niet terug kreeg. “Ik had graag terug gewild om het appartement schoon te maken, nog wat mensen te zien en het echt fijn af te sluiten. Nu dat niet meer kan sla ik het voor deze zomer over, maar ik wil zeker nog eens naar Barcelona met een uitstapje naar Vic.”

PADUAANMAGAZINE