Golden Apricot Daily 2018 - Day 4

úð²Âºð day 4, wednesday, JULY 11, 2018

արվեստը՝ պատմության հայելի էջ 3

DAILY

Կյան­քի ու մահ­վան պա­րը էջ 4

Շոն Բեյքեր Sean Baker p. 5

Dancing with Death p. 6

Art Echoes History p. 7

վառվում էր սիրտը «Հրդեհիչը»

էջ. 4

Up in Smoke Burning

p. 6

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 11 JULY | 2018

2 ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL

11.07

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, SMALL BLUE HALL

10:00

Իվան /ռեժ.՝ Յանեզ Բուրգեր Ivan /dir. Janez Burger

Svn/Ita, 95’ FC 16+

Lang.: Slovenian/Italian Subt.: English/Armenian

18:30

Եվա / ռեժ. Անահիտ Աբադ Yeva / dir. Anahid Abad

Arm/Irn, 94’ AP 16+

Lang.: Armenian Subt.: English

12:30

Մատնագրեր Սառայի և Սալիմի վրա /ռեժ.՝ Մուայադ Ալայան The Reports on Sarah and Saleem / dir. Muayad Alayan

Pse/Nld/Deu/ Lang.: Arabic/Hebrew/ Mex, 127’ FC English 16+ Subt.: English/Armenian

20:30

Tur, 13’ AP 16+

Lang.: Armenian /Turkish Subt.: English/Armenian

15:00

Աղոտ մատիտանկար / ռեժ. Սևդա Ուսանօղլու A Blurry Pastel Painting / dir. Sevda Usanoğlu

Տիգրե /ռեժ.՝ Ուլիսես Պոռա Գարդիոլա, Սիլվինա Շնիցեր Tigre /dir. Ulises Porra Guardiola, Silvina Schnicer

Arg, 92’ FC 16+

Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian

Arm, 51’ AP 16+

Lang.: Armenian Subt.: English

17:00

Տրվում է վարձով /ռեժ. Չեժիյան Ռամալինգամ To Let /dir. Chezhiyan Ramalingam

Ind, 100’ FV 16+

Lang.: Tamil Subt.: English/Armenian

Մատնագրեր Սառայի և Սալիմի վրա /ռեժ.՝ Մուայադ Ալայան The Reports on Sarah and Saleem / dir. Muayad Alayan

Pse/Nld/Deu/ Lang.: Arabic/Hebrew/ Mex, 127’ FC English 16+ Subt.: English/Armenian

Օտարացած դուստրը /ռեժ.՝ Ստեֆան Լականտ Strange Daughter /dir. Stephan Lacant

Deu, 106’ GP 18+

19:00

21:30

Lang.: German/Arabic Subt.: English/Armenian

Քամու հետ / ռեժ. Արթուր Սահակյան With the Wind / dir. Arthur Sahakyan

ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ԳԻՇԵՐՆԵՐ ՊՈՂՈՍՅԱՆ ԱՅԳԻՆԵՐՈՒՄ YEREVAN NIGHTS AT POGHOSYAN GARDENS 21:00

Կհանդիպենք վաղը, եթե Աստված տա / ռեժ. Այնարա Վերա See You Tomorrow, God Willing/ dir. Ainara Vera

Esp, 62’ DC 16+

ԿԻՆՈՅԻ ՏՈՒՆ HOUSE OF CINEMA 16:00

Մայրամուտի բեռնատարը / ռեժ. Աբուֆազլ Սաֆարի Sunset Truck / dir. Abolfazl Saffary

Irn/Deu, 92՛ AP 16+

18:00

Հայելու միջով / ռեժ. Արսեն Առաքելյան Through the Mirror / dir. Arsen Arakelyan

Arm, 30’ AP 16+ Lang.: Armenian Subt.: English/Armenian Arm, 19’ AP 16+ Lang.: Armenian Arm, 25’ AP 16+ Subt.: English

Տոմբե / ռեժ. Դիանա Կարդումյան Tombé / dir. Diana Kardumyan

10:00 12:00 13:30 15:30 17:00

19:00 21:00

20:00

Եվա /ռեժ.՝ Անահիտ Աբադ Yeva /dir. Anahid Abad Սուսա /ռեժ.՝ Ռուսուդան Պիրվելի Susa /dir. Rusudan Pirveli Դեդե /ռեժ.՝ Մարիամ Խաչվանի Dede /dir. Mariam Khatchvani Հաղորդություն /ռեժ.՝ Ինգմար Բերգման Winter Light /dir. Ingmar Bergman

Arm/Irn, 94’ AP 16+ Geo, 75’ C2C 16+ Geo/Qat, 97’ C2C 16+ Swe, 81’ T 16+

Lang.: Armenian Subt.: English Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian Lang.: Swedish Subt.: English/Armenian

Սրբազան օղակաձև ճանապարհը / ռեժ.՝ Ջանֆրանկո Ռոզի Sacro GRA /dir. Gianfranco Rosi Ֆոքստրոտ/ռեժ.՝ Սամուել Մաոզ Foxtrot /dir. Samuel Maoz

Ita/Fra, 95’ R 16+

Lang.: Italian Subt.: English/Armenian

Isr/Che/Deu/ Fra, 113’

Lang.: Hebrew Subt.: English/Armenian

Հրդեհիչը / ռեժ. Լի Չհան-դոն Burning / dir. Chang-dong Lee

Kr, 148’

Lang.: Korean Subt.: English/Armenian

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, SMALL RED HALL 10:00, Ապենիններ /ռեժ.՝ Էմիլիանո Դանտե 17:30 Apennine /dir. Emiliano Dante

Lang.: Italian Subt.: English/Armenian

Ներդաշնակություն / ռեժ.՝ Լիդիա Շեյնին Rus, 62’ DC Harmony /dir. Lidia Sheinin 16+

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

20-րդ շրջանի կասկածյալները / ռեժ.՝ Հեսամ Էսլամի 20th Circuit Suspects / dir. Hesam Eslami

Irn, 73’ DC 16+

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

Ավերակը / ռեժ. Միխայիլ Գորոբչուկ Junker / dir. Mikhail Gorobchuk

Rus, 32’ CIS 16+

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

Սալյուտ-7 / ռեժ.՝ Կլիմ Շիպենկո Salyut-7 /dir. Klim Shipenko

Rus, 111’ CIS 16+

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

19:00

Ներդաշնակություն / ռեժ.՝ Լիդիա Շեյնին Rus, 62’ DC Harmony /dir. Lidia Sheinin 16+

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

20:30

20-րդ շրջանի կասկածյալները / ռեժ.՝ Հեսամ Էսլամի 20th Circuit Suspects / dir. Hesam Eslami

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

12:00

14:30

Irn, 73’ DC 16+

Arm, 20’ AP 16+ Lang.: Armenian Subt.: English/Armenian Arm, 47’ AP 16+ Lang.: Armenian Subt.: English

Պրո Շամիրամ / ռեժ. Մարիամ Օհանյան Pro Shamiram / dir. Mariam Ohanyan ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ, ԴԱԼՄԱ ԳԱՐԴԵՆ ՄՈԼ CINEMA STAR, DALMA GARDEN MALL 18:00

20:00

Բերգման. մի տարի, մի կյանք / ռեժ.՝ Յանե Մագնուսոն Bergman - A Year in a Life /dir. Jane Magnusson «Ֆլորիդա» նախագիծը /ռեժ.՝ Շոն Բեյքեր The Florida Project /dir. Sean Baker

Swe/Nor, 117’ T 12+

Lang.: Swedish/English/ German Subt.: English/Armenian

USA, 112’ YP 16+

Lang.: English Subt.: Armenian

Deu/Aut/Fra, 115’ GP 16+

Lang.: German/French/ English Subt.: English/Armenian Lang.: French Subt.: English/Armenian

ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ, ՌԻՈ ՄՈԼ CINEMA STAR, RIO MALL 18:30

Ita, 66’ DC 16+

Եկել եմ, որ գնամ / ռեժ. Արուս Հակոբյան I Came to Leave / dir. Arus Hakobyan

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

Գոգ և Մագոգ / ռեժ. Գարիկ Մաշկարյան Gog and Magog / dir. Garik Mashkaryan

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL

Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian

20:30

Երեք օր Քիբերոնում /ռեժ.՝ Էմիլի Աթեֆ 3 Days in Quiberon /dir. Emily Atef Միլա /ռեժ.՝ Վալերի Մասադյան Milla / dir. Valerie Massadian

Fra, 128’ FP 16+

ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԳՅՈՒՄՐԻ HOKTEMBER CINEMA, GYUMRI 16:00

Սալյուտ-7 /ռեժ. Կլիմ Շիպենկո Salyut-7 / dir. Klim Shipenko

Rus, 111’ CIS 16+ Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

18:00

Ավերակը /ռեժ. Միխայիլ Գորոբչուկ Junker / dir. Mikhail Gorobchuk

Rus, 32’ CIS 16+ Lang.: Russian Subt.: English/Armenian Mda, 75’ CIS 16+ Lang.: Moldovian Subt.: English/Armenian

20:00

Մայիսի վերջին օրը /ռեժ. Իգոր Կիստոլ The Last Day before June / dir. Igor Kistol Զանգ հորը /ռեժ. Սերիկ Ապրիմով A Call to Father / dir. Serik Aprymov Դանիել / ռեժ. Գարո Բերբերյան Taniel / dir. Garo Berberian

Kaz, 91’ CIS 16+ Lang.: Kazakh Subt.: English/Armenian UK, 22’ AP 16+ Lang.: English/Armenian Subt.: English/Armenian

Սրբա­զան լույս

Սրբա­զան արա­հետ

Սրբա­զան հո­ղեր

Երե­կո­յան ժա­մանց

Այս տար­վա «Եղի­ցի լույս» մրցա­նա­կը, որը 2012-ին հիմ ­ն ել է Հայ առա­քե­լա­կան եկե­ղե­ ցին` հո­գև­որ, մշա­կու­թա­յին ու մար­դա­սի­ րա­կան ար­ժեք­նե­րի քա­րոզ­ման ու հա­մաշ­ խար­հա­յին կի­նո­յում նշա­նա­կա­լի ավան­ դի հա­մար, այ­սօր կշնորհ­վի ռուս պրո­դյու­ սեր ու կի­նոքն­նա­դատ Ար­մեն Մեդ­վե­դև­ին (16:00, Սուրբ Էջ­մի­ած­նի Գև­որ­գյան ճե­մա­ րան, հյու­րե­րին տե­ղա­փո­խող ավ­տո­բու­սը Երև­ա­նից կշարժ­վի ժա­մը 14:00-ին):

Իտա­լա­ցի վար­պետ Ջանֆ­րան­կո Ռո­զիի վաղ­վա ժա­ման­մանն ըն­դա­ռաջ` փա­ռա­տո­ նում այ­սօր կմեկ­նար­կի նրա ֆիլ­մե­րի հե­ տա­հա­յաց ծրա­գի­րը (17:00, Մոսկ­վա կ/թ Կար­միր դահ­լիճ) ռե­ժի­սո­րի 2013-ին նկա­ րա­հան­ված «Սրբա­զան օղա­կա­ձև ճա­նա­ պար­հը» վա­վե­րագ­րա­կան ֆիլ­մով, որը ներ­ կա­յաց­նում է Հռո­մի ար­վար­ձան­նե­րի դի­ ման­կա­րը:

«Անի» լու­սան­կար­չա­կան ցու­ցա­հան­դե­սը, որը կազ­մա­կեր­պել է «Անա­դո­լու կուլ­տու­րը»` Ալեք­սանդր Թա­մա­նյա­նի ան­վան ճար­տա­ րա­պե­տու­թյան ազ­գա­յին թան­գա­րան-ինս­ տի­տու­տում (Կա­ռա­վա­րական շենք 3, Արա­ մի փո­ղոց), նվիր­ված է Անի քա­ղա­քին: Ցու­ ցա­հան­դե­սը (18:00) կգոր­ծի փա­ռա­տո­նի ամ­բողջ ըն­թաց­քում:

Ձեր փա­ռա­տո­նյան օրն ավար­տեք խնջույ­ քով, որը կսկսվի 22:30-ին` Enoteca գի­նե­տա­ նը (Սա­յաթ Նո­վա 6), կամ այ­ցե­լե­լով ամե­ նօ­րյա Կես­գի­շե­րյան ամ­փո­փ­մա­նը` «Ակում­ բում» (Թու­մա­նյան 40):

GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Կուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ` Կարեն Ավետիսյան, Ռոզա Գրիգորյան, Դիանա Մարտիրոսյան Èáõë³ÝϳñÇã` سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã` Գայանե Մկրտչյան

³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ` Լուսինե Հովհաննիսյան, ¼³ñինե ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Տպագրված է §Üî ÐáɹÇÝ·¦ êäÀ-áõÙ

Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Karen Avetisyan, Roza Grigoryan, Diana Martirosyan Photographer: Mane Hovhannisyan

Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren

Printer: "NT Holding" Ltd.

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 11 JULY | DAY 4

Èàôðºð ºì ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð

Ագ­րե­սի­ան որ­պես սի­րո դրսև­ո­րում

Արվեստագետը պետք է ազատ լինի

Դա­րեն Արո­նոֆս­կին իր ջրի շշով փա­ռա­ տո­նի բաց­ման արա­րո­ղու­թյա­նը յու­րո­վի «վրեժ լու­ծեց» Վար­դա­վա­ռին իրեն ջրած հա­յե­րից: Բայց նրա իրա­կան գրո­հը մենք զգում ենք կի­նո­յի էկ­րա­նից`ինչ­պես այս տար­վա 3 ֆիլ­մե­րում, որոնք ընդգրկ­ված են նրա հե­տա­հա­յաց ծրագ­րում:

Թու­մո կենտ­րո­նի երեկ­վա հյուրն էր կա­ նա­դա­հայ դե­րա­սա­նու­հի և պրո­դյու­սեր Ար­սի­նե Խան­ջյա­նը:

Բե­կում առա­ջաց­նե­լով իր փոք­րա­բյու­ ջե «Պի» (1998) ֆիլ­ մով` Արո­ նոֆս­ կին ան­ մի­ ջա­պես դրսև­ո­րեց իրեն որ­պես չա­փա­զանց ինք­նավս­տահ ռե­ժի­սոր: «Ես բյու­ջեի սահ­մա­ նա­փա­կում ­ն երն ըն­կա­լե­ցի որ­պես ազա­տու­ թյուն»,- երեկ Թու­մո կենտ­րո­նի մոտ 300 ու­ սա­նող­նե­րի հետ կա­յա­ցած եր­կա­րա­տև զրույ­ ցի ժա­մա­նակ ասաց ամե­րի­կա­ցի ռե­ժի­սո­րը: «Պի» ֆիլ­մում Արո­նոֆս­կին կա­տա­ղի օպե­ րա­տո­րա­կան աշ­խա­տանք ու կոմ­պյու­տե­րա­ յին անի­մա­ցիա է օգ­տա­գոր­ծել` որ­սա­լու իր գլխա­վոր հե­րո­սի մտա­յին վի­ճա­կը: Նա մի մա­թե­մա­տի­կոս է, ով հա­վա­սա­րա­պես հան­ ճա­րեղ է ու նյար­դա­յին: Մոն­տա­ժի հան­դեպ իր եզա­կի մո­տե­ցու­մով Արո­նոֆս­կին կա­րո­ղա­ցել է նույ­նիսկ էլ ավե­լի յու­րա­հա­տուկ պատ­կե­րա­ յին ոճ գտնել բո­լոր այն կեր­պար­նե­րի հա­մար, ով­քեր տա­րա­տե­սակ մո­լու­թյուն­նե­րով էին տա­ռա­պում իր հա­ջորդ` «Երա­զան­քի ռեք­վի­ եմ» ան­հա­վա­տա­լի ֆիլ­մում (2001): Թու­մո­յում Արո­նոֆս­կին ասաց, որ մշտա­ պես սպա­սում է քննա­դա­տու­թյա­նը` նույ­նիսկ եթե այն «դժվա­րու­թյամբ է վե­րապ­րում»: Նրա հա­վակ­նոտ 3-րդ ֆիլ­մը` «Ակուն­քը», հա­ կա­սա­կան վե­րա­բեր­մուն­քի ար­ժա­նա­ցավ` 2006-ին Վե­նե­տի­կի կի­նո­փա­ռա­տո­նում ու­ նե­ցած պրե­մի­ե­րա­յից հե­տո: Մի­ա­հյու­սե­լով 3 պա­տում, որոն­ցից յու­րա­քան­չյու­րը տե­ղի է ու­նե­նում տար­բեր ժա­մա­նա­կում ու վայ­րում (երե­քում էլ Հյու Ջեք­մանն է խա­ղում), «Ակուն­ քը» վեր­լու­ծում է, թե մար­դու էու­թյան մեջ որ­

Հե­տար­ձա­գան­քի փնտրտու­քում «Ար­վես­տա­գե­տի պարտքն է դառ­նալ ան­ ցյա­լի ար­վես­տի ու մշա­կույ­թի ար­ձա­գան­ քը` հա­յե­լի­ն»,- ասում է հայ կոմ­պո­զի­տոր Արա Դինք­ջյա­նը «Հայ­կա­կան հա­մայ­նա­ պատ­կե­ր» ծրագ­րի ֆիլ­մե­րից մե­կում: Հայ­ կա­կան կի­նո­յի այս տար­վա հունձ­քի բազ­ մա­թիվ ֆիլ­մեր են ար­ձա­գանք­ներ որո­ նում` հայ մշա­կույ­թի բո­լոր ճյու­ղե­րում: «Մենք սա ենք թող­ նում մեզ­ անից հե­ տո»,«Վե­րապ­րու­մի ար­ձա­գանք­նե­րը» ֆիլ­մում խոր­հում է հայ կոմ­պո­զի­տոր և բազ­մա­թիվ նվա­գա­րան­նե­րի վար­պետ Արա Դինք­ջյա­

քան հիմ ­ն ա­րար է կյան­քի իմաս­տի որո­նու­ մը: Եթե­րա­յին ձայ­նա­յին ձև­ա­վոր­մամբ, ման­ րակր­կիտ կա­ռուց­ված պատ­կե­րա­շա­րով և կյան­քի, սի­րո ու հույ­սի մա­սին ան­կեղծ պա­ տու­մով` «Ակունքն» իս­կա­պես մի ֆիլմ է, որը սպա­սում է վե­րա­բա­ցա­հայտ­ման, վե­րագ­նա­ հատ­ման և նշա­նա­վոր­ման: «Ըմ­բի­շի» (2008) և «Սև կա­րա­պի» (2010) եր­կեր­գու­թյունն առա­վել ջերմ ըն­դու­նե­լու­ թյուն գտավ: Հատ­կա­պես` վեր­ջի­նը, որում Նա­տա­լի Փորթ­մա­նը խա­ղում է Չայ­կովս­ կու «Կա­րա­պի լի­ճը» ներ­կա­յաց­մա­նը պատ­ րաստ­վող ան­հան­գիստ բա­լե­տի պա­րու­հու օս­կա­րա­կիր դե­րը: Հան­դի­սա­տե­սը ոգև­ո­րու­թյամբ ըն­դու­ նեց ֆիլ­մը` չնա­յած իր պար­զա­խո­սու­թյա­ նը, ծայ­րա­հե­ղա­կա­նու­թյանն ու ագ­րե­սի­ա­ յին. հենց դրա մեջ է Արո­ նոֆս­ կու ֆիլ­ մե­ րը կի­նո­թատ­րո­նում դի­տե­լու գե­ղեց­կու­թյու­ նը: «Իմ ֆիլ­մե­րը գու­ցե ագ­րե­սիվ են, բայց դրանք սրտից են բխում, և դա է ամե­նա­ կա­րև­ո­րը»,- ասում է ռե­ժի­սո­րը: Սա հաս­տատ կա­րե­լի է ասել Արո­նոֆս­կու դե­ռևս ամե­նա­հա­կա­սա­կան` «Մա°յր» ֆիլ­մի մա­սին: «Մայր» ֆիլմն օգ­տա­գոր­ծում է կրո­ նա­կան այ­լա­բա­նու­թյու­նը` անդ­րա­դառ­նա­լու կնոջ ու տղա­մար­դու ան­հա­վա­սար պատ­ մա­կան փոխ­հա­րա­բե­րու­թյանն ու մայր երկ­ րի և բո­լոր տղա­մարդ­կանց մի­ջև եղած թու­ նոտ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րին: Սա եր­կա­րա­ ձիգ, հյու­ծող և ջղագր­գիռ ֆիլմ է, որը հան­ դի­սա­տե­սին ցնցում է նա­խա­պատ­մա­կան ճի­չի պես: Բայց հենց Արո­նոֆս­կու հա­մար այն «սի­րո ակ­տի» հա­մար­ժեքն է: ՀԷ

նը: Մի­ա­ցյալ Նա­հանգ­նե­րի հայ ար­վես­տա­ գետ­նե­րի դի­ման­կար­նե­րի այս հա­վա­քա­ծո­ւի մեջ սկսնակ ռե­ժի­սոր Ավո Ջոն Կամ­բու­րյա­ նը ցույց է տա­լիս, թե ինչ­պես են մշա­կույ­թը, ինք­նու­թյունն ու պատ­մու­թյու­նը վե­րապ­րում ար­վես­տի մի­ջո­ցով: «Հայ­կա­կան հա­մայ­նա­պատ­կեր» ծրագ­ րի բազ­մա­թիվ ֆիլ­մերն իս­կա­պես կար­ծես ար­ձա­գանք­ներ են փնտրում հայ մշա­կույ­թի բո­լոր ձև­ե­րում: Այդ փնտրտուքն ակն­հայտ է Հա­յաս­տա­նի ան­ցյա­լի մա­սին պատ­մող վա­վե­րագ­րու­թյուն­նե­րում: Ստաս Նա­մի ­նի «Հա­յաս­տա­նի հնա­գույն տա­ճար­նե­րը» ֆիլ­ մը նման մի հե­տա­զո­տու­թյուն է, որում քար­ տե­զագր­վում է հայ եկե­ղե­ցի­նե­րի հա­րուստ ճար­տա­րա­պե­տու­թյու­նը: «Ես Այ­վա­զովս­կին եմ, ծնուն­դով Ղրի­մից» ֆիլ­մը քննում է 19‑րդ

Իրա­կան պո­ե­զիա

րում ­ն ե­րը Լ'Աք­վի­լա­յի երկ­րա­շար­ժի շուրջ: Սա­ կայն «Ապե­նին­նե­րում» Դան­տեն խոր­հում է ոչ մի­այն սե­փա­կան, այ­լև շրջա­կա բնա­կա­ վայ­րե­րում տե­ղի ու­նե­ցած աղետ­նե­րի մա­սին, որոնց ար­դյուն­քում մար­դիկ, զրկվե­լով տնե­ րից և տե­ղա­փոխ­վե­լով ճամ­բար­ներ, ստիպ­ ված են ապ­րել ուր­վա­կան­նե­րի քա­ղաք­նե­րում: Դան­տեն պատ­կե­րում է թե՛ սե­փա­կան քնած կնո­ջը, թե՛ լեռ­ներն ու շի­նու­թյուն­նե­րը նույն կան­խա­կալ քնքշու­թյամբ: Դան­տեի սև ու սպի­ տակ աշ­խար­հը պո­ե­տիկ է, նրբա­գեղ և մի­և­ նույն ժա­մա­նակ` իրա­կան: Ժա­մա­նակ առ ժա­ մա­նակ այդ իրա­կա­նու­թյան մեջ մոն­տա­ժի մի­ ջամ­տու­թյամբ հայտն­վում են գու­նա­վոր կեր­ պար­ներ, որոնք կեն­դա­նաց­նում են դա­տարկ փո­ղոց­նե­րը: Դան­տեն հան­դի­սա­տե­սին ծա­ նո­թաց­նում է հա­րա­զատ տե­ղան­քի հետ շատ զգույշ, մի քիչ վա­խե­ցած` հա­մադ­րե­լով լո­կալ խնդիրն անձ­նա­կան ապ­րում ­ն ե­րի հետ: ԴՄ

պե­տու­թյու­նը միշտ աջակ­ցում է փա­ռա­տո­ նե­րի կա­յաց­մա­նը, քա­նի որ հաս­կա­նում է, որ մշա­կույթն ամե ­նահ­զոր գոր­ծիք­նե­րից է. «Եվ եթե մենք ցան­կա­նում ենք, որ «Ոս­կե ծի­րա­նը» դառ­նա Կան­նի, Բեռ­լի­նի, Տո­րոն­ տո­յի, Վե­նե­տի­կի կի­նո­փա­ռա­տո­նե­րի մա­ կար­դա­կի, ապա պետության մաս­նակ­ցու­ թյու­նը պարտադիր է»: Խան­ջյա­նը նշեց, որ փա­ռա­տո­նը հո­յա­ կապ ճա­ նա­ պարհ է ան­ ցել 15 տար­ վա ըն­ թաց­քում. «Կազ­մա­կեր­պիչ­նե­րը կա­րո­ղա­ ցան իրա­կա­նու­թյուն դարձ­նել մի փա­ռա­ տոն, որով բո­լորս կա­րող ենք հպար­տա­նալ: Օրի­նակ, այս օրե­րին Հա­յաս­տա­նում է ռե­ժի­ սոր Դա­րեն Արո­նոֆս­կին: Եթե «Ոս­կե ծի­րա­ նը» չլի­ներ, ինչ­պե՞ս կա­րող էր նա մեր եր­կիր գալ»,-ասաց Խան­ջյա­նը: Խան­ջյա­նը նաև Հա­յաս­տա­նի քա­ղա­քա­կան կյան­ քի մաս­ նա­ կից է և այս­ տեղ էր 3 ամիս առաջ` Թավ­շյա հե­ղա­փո­խու­թյան օրե­րին. «Պատ­մու­թյան ըն­թաց­քում ար­վես­տա­գետ­նե­ րը միշտ կա­ րև­ որ դեր են կա­ տա­ րել՝ ազատ խոս­քի ար­տա­հայտ­ման պար­տա­կա­նու­թյունն իրենց վրա վերց­նե­լով: Ար­վես­տա­գե­տը չի կա­ րող ստեղ­ծա­գոր­ծել, եթե իրեն ազատ չզգա ու չար­տա­հայ­տի իր մտա­ծա­ծը»: ՌԳ

Երեկ Կի­նե­մա­տոգ­ րա­ֆիստ­նե­րի մի­ ու­թյու­նում բաց­վեց «Փխրու­ն» ցու­ցա­հան­ դե­սը: Տե­ղի և սփյուռ­ քի ար­վես­տա­գետ­ նե­րի հա­յաս­տա­նյան վեր­ջին շրջա­դար­ձե­ րին ար­ձա­գան­քող զա­նա­զան աշ­խա­ տանք­ներ` վի­դե­ո­արտ, ինս­տա­լյա­ցի­ա­ներ և պեր­ֆոր­մանս­ներ, ներ­կա­յաց­նող ցու­ ցա­հան­դե­սը բաց կլի­ նի մին­չև փա­ռա­տո­ նի ավար­տը` հու­լի­ սի 15-ը:

դա­րի հռչա­կա­վոր ծո­վան­կա­րիչ Հով­հան­ նես Այ­վա­զովս­կու հայ լի­նե­լը: Ծնվե­լով ու մե­ ծա­նա­լով Ղրի­մի Թե­ո­դո­սիա նա­վա­հանգս­ տում` Այ­վա­զովս­կին եր­բեք չէր ու­րա­նում իր ար­մատ­նե­րը, ին­չը ոգեշնչ­ման մեծ աղ­բյուր է սփյուռ­քա­հայ հա­մայն­քի հա­մար: Հայ­կա­կան ծա­գու­մը հա­վա­սա­րա­պես նշա­ նա­վոր­վում է «Պո­եմ մի­այ­նակ գայ­լի մա­սին» ֆիլ­մում, որը խորհր­դա­յին լե­գեն­դար բռնցքա­ մար­տիկ Իս­րա­յել Հա­կոբ­կո­խյա­նի մա­սին է: Ռե­ժի­սոր­նե­րը` հայր ու որ­դի Վրեժ և Տա­րոն Պետ­րո­սյան­նե­րը, Հա­կոբ­կո­խյա­նի բռնցքա­ մար­տը ներ­կա­յաց­նում են որ­պես մարմ ­ն ի ար­վեստ, որը կա­րող է ու­սում ­ն ա­սի­րու­թյան առար­կա դառ­նալ գա­լիք դա­րե­րում: Մարմ ­ն ի շարժ­ման պատ­մա­կան դերն ար­ծարծ­ված է նաև «Պրո Շա­մի­րամ» ֆիլ­մում, որ­տեղ Մա­րի­

Քա­ղա­քա­կան սի­րա­վեպ

«Ապե­նին­ներ» (Էմի­լի­ա­նո Դան­տե, Իտա­ լիա, 2017), Վա­վե­րագ­րա­կան մրցույթ, 11.07` 10:00, 17:30, Մոսկ­վա կ/թ` Կար­միր փոքր դահ­լիճ Կենտ­րո­նա­կան Իտա­լի­ա­յի լեռ­ներ` Կենտ­ րո­նա­կան Ապե­նին­ներ. Էմի­լի­ա­նո Դան­տեն պատ­կե­րում է իր հա­րա­զատ քա­ղա­քը` Լ'Աք­ վի­լան, որ­տեղ տե­ղի է ու­նե­ցել հուժ­կու երկ­ րա­շարժ: Ռե­ժի­սո­րը ներ­կա­յաց­նում է ծա­ նոթ փո­ղոց­նե­րը, կնո­ջը, ծեր սի­րու­նիկ շնե­ րին, որոնք նրա պատ­մու­թյան մի մասն են: Բազ­մա­թիվ շի­նու­թյուն­ներ, փլա­տակ­ներ, կի­սա­քանդ տներ ու բնա­կա­րան­ներ, սա­ կայն տե­ղա­ցի­նե­րը փոր­ձում են շա­րու­նա­ կել նախ­կին կեն­սա­կեր­պը, չընկճ­վել և նա­ յել առաջ` չնա­յած պե­տա­կան աջակ­ցու­թյան մի­ջոց­ներն առն­վազն կաս­կա­ծե­լի են: Սա Դան­ տեի երկ­ րորդ ֆիլմն է, որն ընդգրկ­վում է «Ոս­կե ծի­րա­նի» վա­վե­րագ­րա­ կան մրցույ­թում, 2015-ին փա­ռա­տո­նի հան­ դի­սա­տե­սը հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­ներ դի­տե­ լու նրա նա­խորդ` «Բնա­կա­տե­ղի. անձ­նա­ կան գրա­ռում ­ն եր» կի­նոն­կա­րը, որ­տեղ կրկին տես­նում էինք ռե­ժի­սո­րի պատ­կե­րա­յին մտո­

Խան­ջյա­նը վեր­հի­շեց 1990-ական­նե­ րին իր և ամուս­նու` կա­նա­դա­հայ ճա­նաչ­ ված ռե­ ժի­ սոր Ատոմ Էգո­ յա­ նի հետ առա­ ջին այ­ցե­րը Հա­յաս­տան. «Այս­տեղ նկա­րե­ ցինք «Օրա­ցույ­ց» ֆիլ­մը, որը շատ կա­րև­որ իրո­ղու­թյուն էր մեզ հա­մար, քա­նի որ սցե­ նա­րով չէ­ինք աշ­խա­տում: Տար­բեր վայ­րեր էինք այ­ցե­լում, որո­շում` ինչ նյու­թեր կա­րող ենք օգ­տա­գոր­ծել: Ինձ դպրո­ցա­կան տա­ րի­նե­րից սո­վո­րեց­րել էին, որ Հա­յաս­տա­նը դրախտ է, բայց ամե­նև­ին այդ­պես չէր: Այդ ժա­մա­նակ­վա­նից ես սկսե­ցի հե­տաքրք­րվել Հա­յաս­տա­նում տե­ղի ու­նե­ցող իրո­ղու­թյուն­ նե­րով»: Ար­սի­նե Խան­ջյանն ընդգ­ծեց, որ օրի­նակ Ֆրան­սի­ա­յում ու Գեր­մա­նի­ա­յում

3

«Մատ­նագ­րեր Սա­ռա­յի ու Սա­լի­մի վրա» (Մո­ւա­յադ Ալա­յան, Պա­ղես­տին/ Հո­լան­ դիա /Գեր­մա­նիա/ Մեք­սի­կա, 2018),Խա­ ղար­կա­յին մրցույթ 11.07` 12:30, 19:00, Մոսկ­վա կ/թ` Կա­պույտ դահ­լիճ Պարզ ու հա­ սա­ րակ բան պի­ տի լի­ ներ... Ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ Սա­ռան ու Սա­ լիմն ուշ գի­շե­րով սի­րա­յին կրքոտ հան­դի­ պում ­ն եր են ու­նե­նում վեր­ջի­նիս բեռ­նա­տա­ րի թափ­քում. մի ար­կած` եր­կու, ամե­նա­շա­ տը չորս հո­գու մի­ջև, եթե հաշ­վենք նաև դա­ վա­ճան­վող ամու­սնուն ու կնո­ջը: Բայց սա Երու­սա­ղեմն է, և Սա­ռան ու Սա­ լիմն իրենց հա­սա­րա­կու­թյու­նում առ­կա խո­ րը խրա­մատ­նե­րի հա­կա­ռակ կող­մե­րից են: Պա­ղես­տին­ցի ռե­ժի­սոր Մո­ւա­յադ Ալա­յանն ար­դյու­նա­վետ բե­մա­դու­թյուն է արել իր երկ­ րորդ խա­ղար­կա­յին ֆիլ­մում: Սա­ռան (Սի­վա­նե Քրեչ­ներ) փոքր սրճա­րա­նի սե­փա­կա­նա­տեր է ` բարձր խա­վի իս­րա­յե­լու­հի, դե­ռա­տի աղջ­ կա մայր և բա­նա­կի մշտազ­բաղ գնդա­պետ Դա­վի­դի (Իշաի Գո­լան) կի­նը: Սա­լի­մը (Ադիբ

ամ Օհա­նյա­նը նկա­րա­հա­նել է պա­րու­հի Աի­դա Սի­մո­նին` «Արա Գե­ղե­ցիկ և Շա­մի­րամ» հայ­ կա­կան հնա­գույն առաս­պե­լի վրա հիմն­ված ներ­կա­յաց­մա­նը պատ­րաստ­վե­լու ժա­մա­նակ: Այս տար­վա հայ ար­վես­տա­գե­տի ամե­նա­ հե­տաքր­քիր դի­ման­կա­րը, թե­րևս, Կա­րո Բեր­ բե­րյա­նի «Դա­նի­ել» ֆիլմն է: Մի­ա­վո­րե­լով «նո­ ւար» ժան­րի պատ­կեր­նե­րը, Ֆի­լիպ Գլա­սի երաժշ­տու­թյունն ու հայտ­նի դե­րա­սան Շոն Բի­նի ձայ­նը` այս հա­գե­ցած կար­ճա­մետ­րա­ժը մեծ պո­ետ և Մեծ եղեռ­նի զոհ Դա­նի­ել Վա­րու­ ժա­նի ող­բեր­գա­կան պատ­մու­թյան մա­սին է: Դինք­ջյա­նի փի­լի­սո­փա­յու­թյա­նը հա­մա­հունչ` այս կար­ճա­մետ­րաժ ֆիլ­մը պատ­մու­թյան հա­ րյուր էջ հետ է պտտում, որ­պես­զի ցույց տա, թե ինչ­պես են բա­նաս­տեղ­ծի գոր­ծերն ար­ձա­ գանք­վում ար­դի Հա­յաս­տա­նում: ՀԷ

Սա­ֆա­դի) ծայ­րը ծայ­րին մի կերպ հասց­նող պա­ղես­տին­ցի է, ով աշ­խա­տում է որ­պես փռի առա­քիչ և ամուս­նա­ցած է Բի­սա­նի (Մա­ի­սա Աբդ Էլ­հա­դի) հետ: Վեր­ջինս ուր որ է աշ­խարհ պի­տի բե­րի իրենց առաջ­նե­կին: «Պար­ զա­ պես մի բան կխմենք. կյանքն այդ­ քան էլ բարդ բան չէ»,-ասում է Սա­ լի­ մը Սա­ռա­յին` մի­ա­սին Բեթ­ղե­հեմ ու­ղև­որ­վե­ լիս: Շատ շու­տով նրանց կյանքն իս­կա­պես բար­դա­նում է: Նրանց սի­րա­յին կա­պը հան­ րայ­նաց­ման վտան­գի տակ է, երբ գոր­ծի մեջ ներգ­րավ­վում են իս­րա­յե­լա-պա­ղես­տի­նյան հա­կա­մար­տու­թյան եր­կու կող­մե­րի ու­ժա­յին կա­ռույց­նե­րը: Հենց այս­տեղ է, որ ի հայտ են գա­լիս մատ­նագ­րե­րը, որոնք ոչ մի­այն մատ­ նում են Սա­ռա­յին ու Սա­լի­մի ն, այ­լև եր­բեմն հենց նրանց հե­ղի­նա­կածն են: Ալա­յա­նը կա­ րո­ղա­նում է պա­հել լար­վա­ծու­թյու­նը ֆիլ­մի ողջ ըն­թաց­քում: Ֆիլ­մը ստա­ցել է Ռո­տեր­դա­մի ՄԿՓ-ի Ժյու­րիի հա­տուկ հի­շա­տա­կումն ու Հան­դի­ սա­տե­սի մրցա­նա­կը: Այն հմտո­րեն մի­ա­հյու­ սում է անձ­նա­կանն ու քա­ղա­քա­կա­նը, երբ Սա­ռա­յի ու Սա­լի­մի անձ­նա­կան պատ­մու­ թյու­նը վե­րած­վում է տաս­նյակ մի­ջազ­գա­յին խա­ղա­ցող­ներ ընդգր­կող խառ­նակ մի պա­ րույ­րի: ՅԲՀ

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 11 JULY | 2018

4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Վառ­վում էր սիր­տը...

զի շուտով Հե­մի ն վե­րա­դառ­նում է ճամ­փոր­ դու­թյու­նից Բեն անու­նով մի հա­րուստ տղա­ յի հետ (Սթի­վեն Յըն) և ան­հե­տա­նում` ասես հօդս է ցնդում: Լին, ում 2007-ին «Ոս­կե ծի­րա­նը» պատ­վել

էր հե­տա­հա­յաց ծրագ­րով, իր վեր­ջին ֆիլ­ մը` «Պո­ե­զի­ան», նկա­րել էր 8 տա­րի առաջ: Նրա նոր ֆիլ­ մի հա­ մար ելա­ կետ է ծա­ ռա­ յել հան­րա­հայտ ճա­պո­նա­ցի գրող Հա­րու­կի Մու­րա­կա­միի «Ամ­բա­րի հրկի­զու­մը» կարճ պատմ­ված­քը, սա­կայն Լին հարս­տաց­րել է պատմ­ված­քի կմախքն իր սե­փա­կան պատ­ մու­թյամբ: Ֆիլ­մի կենտ­րո­նա­կան` սի­րա­յին եռան­կյու­նու ստվեր­նե­րի մեջ անընդ­հատ ուր­վագծ­վում են ժա­մա­նա­կա­կից հա­րավ­ կո­րե­ա­կան հա­սա­րա­կու­թյան խնդիր­նե­րը` երկ­րի բարդ հա­րա­բե­րու­թյուն­ներն իր հյու­ սի­սա­յին հա­րև­ա­նի հետ, երի­տա­սար­դու­ թյան գոր­ծազր­կու­թյու­նը, հա­րուստ­նե­րի ու աղ­քատ­նե­րի մի­ջև բև­ե­ռա­ցու­մը: Սա­կայն ֆիլ­մի առանց­քում մնում է Հե­մին` նույ­նիսկ ան­հե­տա­ցու­մից հե­տո, երբ Չոն­սուն պա­րա­նո­յա­յի ու կաս­կած­նե­րի հոր­ձա­նու­ տում է հայտն­վում ու սկսում լրտե­սել Բե­նին, որի հարս­տու­թյու­նը նրան ասես ան­խո­ցե­լի է դարձ­նում: Ասել, որ «Հրդե­հի­չի» առեղծ­վա­ծը եր­կի­մաստ ու անո­րոշ է, կնշա­նա­կի ոչինչ չա­ սել: Եթե­րա­յինն ավե­լի բնու­թագ­րա­կան բառ է, կամ անոր­սա­լի, խա­բու­սիկ: Թե­րևս «Հրդե­ հի­չի» գաղտ­նիքն այն է, որ պետք է ոչ թե ձև­ աց­նել, որ այն­տեղ առեղծ­ված կա, այլ մո­ռա­ նալ, որ այն չկա: ՅԲՀ

այն կտրուկ մոն­տա­ժով կամ ար­տա­հայ­տիչ կադ­րով: Ֆոր­մա­լիզ­մը մնում է, բայց ֆոր­ման ինք­ նին զգա­ լի­ ո­ րեն փոխ­ վում է, երբ ֆիլմն անս­պա­սե­լի­ո­րեն ան­ցում է կա­տա­րում այն աշ­խարհ, որ­տեղ Յո­նա­թանն (Յո­նա­ թան Սի­րայն) էր ծա­ռա­յում: Դե­ռա­հա­սու­ թյան տա­ րի­ քից նոր դուրս եկած Յո­ նա­ թա­նը 3 զի­նա­կից­նե­րի հետ ամա­յի մի ան­ ցա­կե­տում է ծա­ռա­յում (գաղտ­նա­նու­նը` «Ֆոքստ­րոտ»), որ­տեղ կի­սա­վեր պատ­նեշն անց­նող ուղտն ար­դեն իսկ մեծ իրա­դար­ ձու­թյուն է հա­մար­վում: Այ­նու­հե­տև ֆիլ­մը ևս մեկ տա­րա­ծա­կան ու ժա­մա­նա­կա­յին

ան­ցում է անում` վե­րա­դառ­նա­լով Յո­նա­ թա­նի ծնող­նե­րի բնա­կա­րան, որն այս ան­ գամ տես­նում ենք նրա մոր` Դաֆ­նա­յի աչ­ քե­րով (Սա­րահ Ադ­լեր): «Ֆոքստ­րո­տը» հրա­շա­լի ու հա­մո­զիչ ֆիլմ է, որի ռե­ ժի­ սորն ու­ նի ասե­ լիք ու հստակ գի­տի` ինչ­պես է ու­զում այն փո­խան­ցել: Ֆիլմն իր մի­տում ­ն ա­վոր ոճա­բա­նու­թյամբ կա­րո­ղա­նում է հա­կա­սա­կան զգաց­մունք­ ներ առա­ջաց­նել` կորս­տի ու վշտի մա­սին իր փայ­լուն դա­տո­ղու­թյուն­նե­րով: Մա­ոզն ամ­բողջ խո­րու­թյամբ ցույց է տա­լիս մարդ­ կու­թյան հա­վերժ պա­րը կյան­քի ու մահ­վան հետ: ՅԲՀ

«Հրդե­հի­չը» (Լի Չհան-դոն, Հա­րա­վա­յին Կո­րեա, 2018), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա, 11.07` 21:00, Մոսկ­վա կ/թ` Կար­միր դահ­լիճ «Լավ մի­ մոս լի­ նե­ լու մի գաղտ­ նիք կա»,ասում է ոգև­որ­ված Հե­մի ն Չոն­սո­ւին` ձև­աց­ նե­լով, իբր ման­դա­րին է մաք­րում, ընդ որում այն­քան իրա­տե­սա­կան, որ Չոն­սուն գրե­ թե զգում է հա­մը բե­րա­նի մեջ: Ահա Հե­միի գաղտ­նի­քը. «Մի փոր­ձիր պատ­կե­րաց­նել, թե ձեռ­քումդ ման­դա­րին կա. պար­զա­պես մո­ռա­ցիր, որ այն չկա»: Սկզբում թվում է` սա պար­զա­պես սի­րա­ խաղ է Հե­միի (Չոն Չոն-սո) ու Չոն­սո­ւի (Յու Ահ-ին) մի­ջև: Երբ Հե­մի ն մեկ­նում է Աֆ­րի­ կա ու Չոն­սո­ւին խնդրում է հոգ տա­նել իր կատ­վին, նա ան­գամ կա­տա­կում է. «Պետք է մո­ռա­նամ, որ այս­տեղ կա­տու չկա՞»: Բայց շու­տով իրա­վի­ճա­կը թե­ժա­նում է Լի Չհանդո­նի «Հրդե­հի­չը» զար­մա­նա­լի նոր ֆիլ­մում, որն այս տա­րի Կան­նի կի­նո­փա­ռա­տո­նում ՖԻՊ­ՐԵՍ­ՍԻ-ի մրցա­նակ էր ստա­ցել: Քան­

Կյան­քի ու մահ­վան պա­րը «Ֆոքստ­րոտ» (Սա­մո­ւել Մա­ոզ, Իս­րա­յել, 2017), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա, 11.07` 19:00, Մոսկ­վա կ/թ` Կար­միր դահ­լիճ, 12.07` 20:00, Սի­նե­մա Սթար «Այ­սինքն` եթե խոս­քը զին­վո­րի մա­սին է, պետք է ասել «ըն­կե՞լ է»,- Մի­խա­յել Ֆելդ­մա­ նը (Լի­որ Աշ­քե­նա­զի) հարց­նում է որ­դու մա­ հա­խո­սա­կա­նի մա­սին է, և նրան տե­ղե­կաց­ նում են, որ այն­տեղ չի կա­րե­լի գրել, թե Յո­ նա­թա­նը «մա­հա­ցել է» կամ «զոհ­վել է»: Սա ըն­դա­մե ­նը մեկն է այն բյու­րոկ­րա­տա­կան կար­գե­րից, որոնց նա առե­րես­վում է որ­դու վախ­ճա­նից հե­տո: Վի­են­նա­յի կի­նո­փա­ռա­տո­նում ան­ցած տա­րի «Ար­ծա­թե առյուծ» ստա­ցած «Ֆոքստ­ րոտ» ֆիլ­մի առա­ջին հատ­վա­ծում Մա­ո­ զը խիստ ֆոր­մա­լիս­տա­կան մի­ջոց­նե­րով ցույց է տա­լիս Մի­խա­յե­լի հո­գե­վի­ճա­կը: Ֆիլ­ մի հիմ­քում, ինչ­պես ռե­ժի­սորն է ասում, «իր կյան­քի ամե­նա­վատ դրվագն» է. տա­րի­ ներ առաջ նա մոտ մեկ ժամ հա­մոզ­ված էր, որ իր դե­ռա­հաս դուստրն ահա­բեկ­չու­թյան զոհ է դար­ձել: Այս անձ­նա­կան ապ­րում ­ն ե­ րը ար­տա­հայտ­վել են Մի­խա­յե­լի` աղա­վաղ­ ված իրա­կա­նու­թյան ուժգ­նա­ցող զգա­ցո­ղու­ թյան մեջ: Նրա աշ­խար­հը պար­փակ­վում է բնա­կա­րա­նի մեջ, ու ամեն ինչ հետզ­հե­տե լղոզ­վում է, և հան­կարծ տեղն է ընկ­նում մի­

Բնա­կա­րա­նը` ռազ­մա­դաշտ

Խախ­տե­լով կա­նոն­նե­րը

«Ներ­դաշ­նա­կու­թյուն» (Լի­դիա Շեյ­նին, Ռու­սաս­տան, 2018), Վա­վե­րագ­րա­կան մրցույթ, 11.07` 12:00, 19:00, Մոսկ­վա կ/թ` Փոքր կար­միր դահ­լիճ

«20-րդ շրջա­նի կաս­կա­ծյալ­նե­րը» (Հե­սամ Էս­լա­մի, Իրան, 2017), Վա­վե­րագ­րա­կան մրցույթ, 11.07 `17:30, Մոսկ­վա կ/թ` Փոքր կար­միր դահ­լիճ

Վա­վե­րագ­րող և մոն­տա­ժող Լի­դիա Շեյ­ նինն ար­դեն պատ­կե­րել է ծեր և անօգ­նա­ կան մարդ­ կանց խնդիր­ ներն իր նա­ խորդ` «Մայ­րիկ» կար­ճա­մետ­րա­ժում, իսկ «Ներ­ դաշ­նա­կու­թյուն­ն» ասես թե­մա­յին ավե­լի ամ­ բող­ջա­կան և ծա­վա­լուն անդ­րա­դարձ է: Նի­նա Պետ­րով ­ն ան մի­այ­նակ ապ­րում է հին, ան­փույթ կա­հա­վո­րած պե­տեր­բուր­գյան բնա­կա­րա­նում: Նի­նան չի աշ­խա­տում, տա­ նից դուրս չի գա­լիս, հա­րև­ան­նե­րի հետ սուրճ չի խմում: Սա­կայն ծեր կի­նը խնամ­քի կա­րիք ու­ նի. անհ­ րա­ ժեշտ է գո­ նե մե­ կը, ով կստի­ պի կնո­ջը նոր­մալ սնվել: Օգ­նու­թյան է հաս­ նում Նա­դյան` Նի­նա­յի թոռ­նու­հին, որը տե­ ղա­փոխ­վում է տա­տի­կի տուն չորս փոքր երե­ խա­նե­րի հետ: Երե­խա­նե­րը ոչ չա­փից դուրս ակ­տիվ են, ոչ էլ շատ ան­կարգ. ան­գամ օգ­ նում են մայ­րի­կին և գի­տակ­ցում, որ պետք է չհա­կա­ճա­ռել: Սա­կայն Նի­նա­յի հա­մար ան­ գամ գա­զար ու­տող թոռ­նի­կը մար­տահ­րա­վեր է սե­փա­կան նյար­դա­յին հա­մա­կար­գին: Նրան

նյար­դայ­նաց­նում է աղ­մու­կը, երբ դիպ­չում և խառ­նում են հին իրե­րը, նրա կա­նո­նա­կարգ­ ված և կա­յուն աշ­խար­հը: Սա­կայն ան­դա­դար ըն­տա­նի­քով ու տնով զբաղ­վող Նա­դյա­յի և կտրուկ փո­փո­խու­թյուն­ նե­րից դժգոհ տա­տիկ Նի­նա­յի մեջ սուր կոնֆ­ լիկտ չկա, քան­զի եր­կուսն էլ փոր­ձում են հնա­ րա­վո­րինս հաս­կա­նալ իրար, փոխ­զի­ջում ­ն եր են անում, հա­մե­րաշխ պայ­քա­րում են` հա­նուն ներ­դաշ­նա­կու­թյան ու խա­ղա­ղու­թյան: Ռե­ժի­ սոր Լի­դիա Շեյ­նի­նը` ֆիլ­մի փոք­րիկ­նե­րի պես, կար­ծես թաքն­վում է սե­ղան­նե­րի տակ, դռնե­ րի ետև­ում, մութ ան­կյուն­նե­րում: Գաղտ­նի հե­ տև­ում է երե­խա­նե­րին ու տա­տի­կին, որ­պես­զի չբար­կաց­նի և չստեղ­ծի ավե­լորդ իրա­րան­ցում առանց այդ էլ աղմ ­կ ոտ տա­նը: Նա հա­մեր ­ աշ­ խու­թյան կողմ ­ն ա­կից է, չնա­յած լավ գի­տակ­ ցում է, որ ամեն ինչ մի­ան­գա­մից չի փոխ­վի` տա­տի­կը պետք է իր կյանք ըն­դու­նի նոր փո­ փո­խու­թյուն­նե­րը, ինչ­քան էլ դա բարդ կլի­նի նման պատ­կա­ռե­լի տա­րի­քում: ԴՄ

Իրա­նա­կան «20-րդ շրջա­նի կաս­կա­ծյալ­ նե­րը» ֆիլ­մի նե­րա­ծա­կան տե­սա­րա­նում կաս­կա­ծե­լի մի զանգ ան­հանգս­տաց­նում է գլխա­վոր հե­րո­սին: Խո­սա­փո­ղի մյուս ծայ­ րում ան­ծա­նոթ տղա­մար­դու ձայ­նը հարց­ նում է գո­ղաց­ված մե­քե­նա­յի ռա­դի­ո­ըն­դու­ նի­ չի մա­ սին: Էհ­ սա­ նը ցնցված է: Զանգն իրա­պես ոչինչ չի փո­խում, սա­կայն նրա աշ­ խա­տան­քա­յին ընդ­միջ­ման հա­ճե­լի լան­չը լրջո­րեն խա­թար­ված է: Էհ­սա­նի ազ­նիվ կյան­քում այս խա­թա­րու­մից ի վեր` ռե­ժի­սոր Էս­լա­մին ձեռ­նա­մուխ է լի­նում հե­րո­սի ու նրա ըն­կեր­նե­րի հան­ցա­վոր ան­ ցյա­լի հե­տա­դարձ քննու­թյա­նը: Ֆիլ­մի ան­վա­ նու­մը կապ­ված է Թեհ­րա­նի դա­տա­կան այն ստո­րա­բա­ժան­ման հետ, որն առև­անգ­ված մե­քե­նա­նե­րով է զբաղ­վում. հենց այն, ին­չին Էհ­սա­նը չա­փա­զանց լավ է ծա­նոթ: Որ­պես դե­ ռա­հաս­ներ` Էհ­սանն ու իր ըն­կեր­ներն օրերն անց են կաց­նում հա­մայն­քա­յին կենտ­րո­նում, որը թաքս­տոց է նրանց հիմ ­ն ա­կան գոր­ծու­նե­

Գի­տակ­ցու­թյան դել­տան «Տիգ­րե» (Ու­լի­սես Պո­ռա Գար­դի­ո­լա, Սիլ­ վի­նա Շնի­ցեր, Ար­գեն­տի­նա, 2017), Խա­ ղար­կա­յին մրցույթ, 11.07` 15:00, Մոսկ­վա կ/թ` Կար­միր դահ­լիճ

Հա­մա­տեղ եր­կու կար­ճա­մետ­րաժ նկա­ րա­հա­նե­լուց և որո­շա­կի հա­ջո­ղու­թյուն­ներ գրան­ցե­լուց հե­տո Ու­լի­սես Պո­ռա Գար­դի­ո­ լան և Սիլ­վի­նա Շնի­ցերն, ի վեր­ջո, ձեռ­նա­ մուխ են լի­նում դե­բյու­տա­յին լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մի նկա­րա­հան­մա­նը: «Տիգ­րե» ֆիլ­մի պրե­մի­ե­րան եղել է 2017-ին` Տո­րոն­տո­յի մի­ ջազ­գա­յին կի­նո­փա­ռա­տո­նում: Ֆիլ­ մը պատ­ մում է մի կնոջ մա­ սին, ով որ­դու հետ վե­րա­մի­ա­վոր­վե­լու հա­մար այ­ ցի է գա­ լիս Տիգ­ րե գե­ տի դել­ տա­ յի կղզում գտնվող նրա տուն: Շու­տով նա բա­ցա­հայ­ տում է՝ տուն­դարձն ու հաշ­տու­թյու­նը եր­բեք դյու­ րին չեն լի­ նում: Գե­ տի վրա տե­ ղադր­ ված հա­տուկ սար­քա­վո­րումն աշ­խա­տում է ամեն ինչ ոչն­չաց­նել: Մի օր մի աղ­ջիկ մո­լոր­ վում է ջունգ­լի­ում, ջրի մա­կար­դա­կը բարձ­ րա­նում է, իսկ «երբ ջրի մա­կար­դա­կը բարձ­ րա­նում է, բո­լո­րը սկսում են գժվել»` հա­ղոր­ դում է ֆիլ­մը: Այս­պես էլ ֆիլ­մի դրա­մա­տիկ ըն­թացքն ուր­վագծ­ված է մի­և­նույն սեյս­միկ ու­ղեգծով. սյու­ժե­տա­յին էս­կա­լա­ցի­ան սկսում է աճել ջրի մա­կար­դա­կի բարձ­րաց­ման հետ մեկ­ տեղ: Նույ­նը վե­րա­բե­րում է և մթնո­լոր­տա­յին խտաց­մա­նը` յու­րա­հա­տուկ գու­նա­յին գամ­ մա­յի, ցայ­տուն օպե­րա­տո­րա­կան աշ­խա­ տան­քի և խորհր­դա­վոը վայ­րի ընտր­ության ար­դյուն­քում, բնու­թյու­նը և կղզյակ­նե­րը ֆիլ­ մում կար­ ծես ինք­ նու­ րույն դե­ րեր են խա­ ղում: Այս ամե­նի ֆո­նին խտա­նում են նաև պատ­մու­թյուն­նե­րը, յու­րա­քան­չյուր առան­ ձին կոնֆ­ լիկտ դառ­ նում է փոք­ րիկ, բայց շատ առանց­քա­յին կա­թիլ ան­ցյա­լի, ներ­կա­ յի և ապա­գա­յի` կար­ծես կողք կող­քի դրված երեք դույ­լե­րում, որոնց ռե­ժի­սոր­ներն ի վեր­ ջո հա­ջոր­դա­բար շուռ են տա­լիս դել­տա­ յի ավա­զա­նի մեջ, որ­տեղ նրանք կխան­գա­ րեն, բայց և կհո­սեն մի­ա­սին գի­տակ­ցու­թյան և ժա­մա­նա­կի ան­կա­ռա­վա­րե­լի հո­սանք­նե­ րով: ԿԱ

ու­թյու­նը, այն է` մե­քե­նա­նե­րի գո­ղու­թյու­նը քո­ ղար­կե­լու հա­մար: Այս տղա­նե­րը Թեհ­րա­նում հայտ­նի էին, ի վեր­ջո` նրանք մե­ղադր­վե­ցին 1100 մե­քե­նա գո­ղա­նա­լու մեջ: Ին­քը` Էս­լա­մին, Էհ­սա­նի ավա­զա­կախմ­բին հան­դի­պեց սե­փա­ կան մե­քե­նա­յի գո­ղու­թյու­նից հե­տո: Սա­կայն դա­տա­կան գործ հա­րու­ցե­լու փո­խա­րեն` ռե­ ժի­սո­րը որո­շեց ինք­նու­րույն քննել տղա­նե­րի կյան­քը: Վտան­գի ու հա­ճույ­քի խառ­նուրդն էր, որ նրան ստի­պեց նկա­րա­հա­նել այս տղա­նե­ րին, ընդ որում` նաև հան­ցա­վոր արարք­նե­րի ժա­մա­նակ: Էս­լա­միի զար­մա­նա­լի­ո­րեն կա­րե­ կից վա­վե­րագ­րու­թյու­նը բա­ցա­հայ­տում է այս պա­տա­նի­նե­րի մի­ջև եղած գո­րո­վա­լից ըն­կե­ րու­թյու­նը: Ջա­ֆար Փա­նա­հիի «Տաք­սի» ֆիլ­մի (2015) պար­տի­զա­նա­կան ոճը հի­շեց­նող «20րդ շրջա­նի կաս­կա­ծյալ­նե­րը» ֆիլ­մը ևս խախ­ տում է կա­նոն­նե­րը, որ ցու­ցադ­րի Թեհ­րա­նի այն երե­սը, որն ան­տես­վում է իրա­նա­կան հա­ սա­րա­կու­թյան ավան­դա­կան հի­ե­րար­խի­ա­ յում: ՀԷ

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 11 JULY | DAY 4

«Ֆլո­րի­դա» նա­խա­գի­ծը» ներ­կա­յաց­նում է մո­ թել­նե­րում ապ­րող «թաքն­ված անօ­թև­ան­նե­ րին»: Ինչ­պե՞ս եք նրանց հայտ­նա­բե­րել: Տե­ղանքն է ինձ թե­լադ­րել այս թե­ման: Սցե­նա­րի հա­մա­հե­ղի­նակ Քրիս Բեր­գո­խը, ով ան­տար­բեր չէ Դիս­նե­յի հան­դեպ և ում մայ­րը ժա­մա­նա­կին ապ­րել է Ֆլո­րի­դա­յում, սկսեց ինձ հոդ­ված­ներ ու­ղար­կել այն ըն­տա­նիք­նե­րի մա­սին, որոնք ապ­րում են աղ­քա­ տու­թյան մեջ` հենց այդ կա­խար­դա­կան թա­գա­վո­ րու­թյան` Դիս­նեյ­լեն­դի հա­րև­ա­նու­թյամբ: Ես խո­րա­ ցա ու պարզ­վեց` դա իրոք հա­մազ­գա­յին խնդիր է: Բայց այս տե­ղան­քում իրա­վի­ճա­կի հեգ­նանքն ավե­ լի ծայ­րա­հեղ էր ար­տա­հայտ­ված` վայր, որը երե­խա­ նե­րի հա­մար ամե­նա­ու­րախն է հա­մար­վում, և ան­ մի­ջա­պես դրա հա­րև­ա­նու­թյամբ գտնվող մի տե­ ղանք, որ­տեղ նրանք ապ­րում են ծայ­րա­հեղ չքա­վո­ րու­թյան մեջ: Այն մո­թել­նե­րում, որ­տեղ նկա­րա­հան­վել է ֆիլ­ մը, մարդ ապ­րո՞ւմ էր: Այո: Նա­խա­պատ­րաստ­վե­լիս հնա­րա­վո­րինս շատ մարդ­կանց հետ ենք զրու­ցել: Մենք գի­տե­ինք, որ դա պետք է լի­նի պատ­մու­թյուն մոր ու աղջ­կա մա­սին, և ու­րիշ ոչինչ, չու­նե­ինք սյու­ժե­տա­յին գծեր կամ այլ կեր­պար­ներ: Բնա­կիչ­նե­րից հե­տաքրքր­վե­ցինք` ինչ­ պի­սի պատ­մու­թյուն­ներ կու­զե­ին, որ պատմ­վեն, ին­ չից հե­տո մեր գա­ղա­փար­նե­րը քննար­կե­ցինք ՀԿ-նե­ րի, մո­թե­լի կա­ռա­վա­րիչ­նե­րի հետ, որ­պես­զի պար­ զենք ար­դյոք այդ կեր­պար­ներն իրա­տե­սա­կան են: Մո­թե­լի կա­ռա­վա­րիչ­նե­րից մե­կը մեզ շատ օգ­նեց և նրա­նից ոգեշնչ­ված` հո­րի­նե­ցինք այն կեր­պա­րը, ում ի վեր­ջո մարմ ­ն ա­վո­րեց Ուի­լեմ Դե­ֆոն:

Շոն Բեյքեր Ամե­րի­կա­ցի ան­կախ ռե­ժի­սոր Շոն Բեյ­քերն առա­ջին ան­գամ «Ոս­կե ծի­րան» կի­նո­փա­ռա­տո­նին մաս­նակ­ցել է 2009-ին իր 3-րդ` «Բրոդ­վե­ յի ար­քա­յազ­նը» ֆիլ­մով: Եվս եր­կու` «Աստ­ղի­կը» ու «Ման­դա­րի­նը» լի­ա­ մետ­րաժ­նե­րից հե­տո Բեյ­քերն ան­ցյալ տա­րի նկա­րա­հա­նեց իր «Ֆլո­րի­ դա» նա­խա­գի­ծը»` հզոր պատ­մու­թյուն 6-ամյա Մու­նիի ու նրա երի­տա­ սարդ մոր` Հե­լիի մա­սին, որոնք հա­զիվ են ծայ­րը ծայ­րին հասց­նում ամե­րի­կյան հա­սա­րա­կու­թյան հետ­նա­խոր­շե­րում: Բեյ­քե­րի բո­լոր ֆիլ­մե­րում կա հայ­կա­կան տարր: Բեյ­քե­րի ըն­կեր ու գոր­ծըն­կեր Կա­րեն Կա­րա­գու­լյա­նին մենք տես­նում ենք մո­թե­լի սե­ փա­կա­նա­տի­րոջ դրվա­գա­յին դե­րում «Ֆլո­րի­դա» նա­խագ­ծում»: «Իմ կեր­պա­րը սկզբում ավե­լի կա­րև­որ էր,- բա­ցատ­րում է Կա­րա­գու­լյա­ նը,- բայց Շոնն ու­զում էր, որ ֆիլ­մը երե­խա­նե­րի մա­սին լի­նի և իմ դերն ահա­գին կրճատ­վեց»: Բեյ­քե­րը հի­շում է` երբ իրենք նկա­րա­հա­նում էին «Ման­դա­րի­նը»` Կա­րա­գու­լյա­նը ոչ մի­այն հո­րի­նեց իր կեր­պա­րը, այ­լև սյու­ժե­տա­յին մի ամ­բողջ գիծ: «Ես Կա­րե­նին ասա­ցի, որ Լոս Ան­ ջե­լե­սում սե­ռա­փոխ մարմ­նա­վա­ճառ­նե­րի մա­սին այս դրա­մա­յում ես նրան որևէ կերպ տե­ղա­վո­րել չեմ կա­րող, իսկ նա ասաց «Դու գի­տե՞ս, որ Լոս Ան­ջե­լե­սում մեկ այլ` վատ ներ­կա­յաց­ված խումբ էլ կա»: Պարզ­ վում է, որ քա­ղա­քի ամեն երկ­րորդ տաք­սու վա­րոր­դը հայ է:

Նույն կե՞րպ եք աշ­ խա­ տել նախ­ կին` «Ման­ դա­ րին», «Աստ­ղի­կը» ու «Բրոդ­վե­յի ար­քա­յազ­նը» ֆիլ­մե­րի վրա: Այո, հենց «Բրոդ­վե­յի ար­քա­յազ­նը» ֆիլ­մում էր, որ ես ու Կա­րե­նը մշա­կե­ցինք այդ մո­դե­լը: Ֆիլ­մը Նյու Յոր­քի փո­ղոց­նե­րում մաք­սա­նենգ ապ­րանք­ներ վա­ճա­ռող աֆ­րի­կա­ցի ներ­գաղ­թյալ­նե­րի ու այդ ապ­րանք­նե­րը մա­տա­կա­րա­րող լի­բա­նան­ցի­նե­րի փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մա­սին է: Ներ­գաղ­թյալ­ նե­րից շա­տե­րը փաս­տաթղ­թեր չու­նեն, այն­պես որ նրանց հետ կապ հաս­տա­տե­լը ժա­մա­նա­կա­տար էր` չու­զե­լով էին խո­սում մեզ հետ: Մենք հաս­կա­ ցանք, որ ժա­մա­նակ է պետք: Պետք է շա­հել նրանց վստա­հու­թյու­նը, լսել նրանց ձայ­ներն ու բարձ­րա­ ձայ­նել նրանց խնդիր­նե­րը: Եվ ոչ թե գնալ ու ասել. «Այս­պի­սի մի պատ­մու­թյուն եմ պատ­մե­լու քո հա­ մայն­քի մա­սին»: Նման բան չի կա­րե­լի անել:

Ձեր ֆիլ­մի երկ­րորդ ամե­նա­փոր­ձա­ռու դե­րա­ սա­նը թե­րևս 6-ամյա Բրուք­լին Փրինսն է` Մու­ նիի դե­րա­կա­տա­րը: Այո, նա ար­դեն իսկ շատ փոր­ձա­ռու էր ու բո­լո­րո­ վին չէր կաշ­կանդ­վում: Ի սկզբա­նե անընդ­հատ կա­ տա­կում էր մեզ հետ: Բայց զար­մա­նա­լին այն էր, որ նա նաև ու­նակ էր իմպ­րո­վիզ­նե­րի: Ես չէի կար­ծում, թե կկա­րո­ղա­նամ երե­խա­յին խնդրել իմպ­րո­վիզ­ներ անել, քա­նի որ դրա հա­մար կյան­քի փորձ է պետք: Իս­կա­պես տա­ղան­դա­վոր երե­խա է: ՍԿ «Ֆլո­րի­դա» նա­խա­գի­ծը» (Շոն Բեյ­քեր, ԱՄՆ, 2017), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա, 11.07` 20:00, Սի­ նե­մա Սթար, 12.07` 21:30, Մոսկ­վա կ/թ, Կար­միր դահ­լիճ

How important were your non-professional actors in developing the storyline?

“I like to call them ‘first-timers’ actually, because if they get the acting bug, they’ll need help within the industry to get their career started and calling them non-professionals doesn’t help. The only people I consider nonprofessionals are people we use in the moment, usually playing a variation on themselves, whom we ask if they want to be in a certain scene just as a one-off.”

They would be people that were living in the motels where you were filming?

“Yes. For the story, we talked to as many people as possible. We knew it was going to be a mother-daughter story, but we didn’t know anything else, we had no plot lines or character arcs. So we asked people what stories they wanted to be told and then we would pass our treatments by the residents, the non-profit organizations that provide social services, and the motel managers, to ask them whether the characters were realistic. These people basically opened up their worlds and their lives to us. There was one particular motel manager who was extremely helpful and inspired the character played by Willem Dafoe.”

Is this also the way you worked on your previous films Tangerine, Starlet and Prince of Broadway?

“Yes. It was with Prince of Broadway that Karren and I got to this model. That film is about the relation between the community of West-African immigrants who sell counterfeit goods on the streets of New York and the Lebanese who provide these goods. A lot of the West-African immigrants are undocumented, so approaching them took a long time, they were very reluctant to speak to us.

Through that process we learned that it’s all about time.

It’s about building trust, hearing their voices and amplifying them. Not trying to go in and say: ‘I’m going to tell this story about your community.’ You can’t do that.”

«Ման­դա­րի­նը» նկա­րա­հա­նել եք iPhone հե­ռա­ խոս­նե­րով, իսկ «Ֆլո­րի­դա» նա­խա­գի­ծը»` 35 մմ ժա­պա­վե­նով: Ինչ­պե՞ս եք ընտ­րում` տվյալ ֆիլ­մի հա­մար որ տեխ­նո­լո­գի­ան եք ու­զում օգ­տա­գոր­ծել: Ես իս­կա­պես սի­րում եմ կի­նո­ժա­պա­վե­նով նկա­րա­ հա­նում ­ն ե­րը ու «Ֆլո­րի­դա» նա­խագ­ծի» հա­մար ու­ զում էի հենց այդ լու­սան­կար­չա­կան որա­կը ստա­նալ, որ ֆիլ­մը բա­ցի­կի տպա­վո­րու­թյուն թող­նի, որը դուք կա­րող եք տուն ու­ղար­կել Դիս­նեյ­լենդ այ­ցե­լե­լուց հե­ տո: Իսկ «Ման­դա­րի­նում» iPhone-ը մեզ հնա­րա­վո­րու­ թյուն տվեց նկա­րա­հա­նել այն­պի­սի բա­ներ, որոնք այլ­ կերպ չէ­ինք կա­րո­ղա­նա: Բայց եթե դուք մեզ տես­նե­ իք, ձեզ կթվար` պար­զա­պես սել­ֆի ենք անում, կամ էլ YouTube-ի հա­մար տե­սա­նյութ տե­սագ­րում: Ուի­լեմ Դե­ֆո­ն «Ֆլո­րի­դա» նա­խագ­ծի» մի­ակ հայտ­նի դե­րա­սա­նին, ով Օս­կա­րի էր առա­ջադր­ վել մո­թե­լի կա­ռա­վար­չի դե­րի հա­մար: Հենց սկզբից էլ նրա՞ն էիք պատ­կե­րաց­նում այդ դե­րում: Եր­կար էինք որո­նում, բայց թեկ­նա­ծու­նե­րի մեծ մա­ սը շա՜տ հո­լի­վու­դյան էին: Այդ ժա­մա­նակ սե­ղա­նիս նկա­տե­ցի Ուի­լե­մի անու­նը: Քա­նի որ նա շատ ճկուն դե­րա­սան է, ես զգա­ցի, որ նա կա­րող է մարմ ­ն ա­վո­ րել ֆլո­րի­դա­ցի այդ մար­դուն: Երբ հան­դի­պե­ցինք, ես տե­սա, որ նա իս­կա­պես հե­տաքրքր­ված է, այ­ սինքն` հաս­տատ կա­նի իր «տնա­յին աշ­խա­տանքն» ու լուրջ կվե­րա­բեր­վի աշ­խա­տան­քին:

The Florida Project highlights the phenomenon of the ‘hidden homeless’ living in motels with an almost outrageous fairytale esthetic. How did you find out about this topic?

“I was brought to this topic through the location. My coscreenwriter Chris Bergoch, who has an affinity for Disney and whose mother happened to live in Florida, started sending me articles about families living in poverty right next to the Magic Kingdom. It’s actually a national problem, but in this location the irony is so extreme: y­ ou have children living in poverty just outside a place that we consider the happiest place on earth for kids. It obviously had an impact on me, so I thought using that location, this juxtaposition might have the same effect on audiences.”

You shot Tangerine on iPhones and The Florida Project on 35mm. How do you choose what kind of technology to use for each film?

“I truly love the esthetic of celluloid and film, and with The Florida Project I wanted that photographic quality – I wanted it to look like a postcard that you’d send home when you had visited Disney World. What the iPhone did for us in Tangerine is allowing us to shoot stuff that we wouldn’t have been able to get with anything else. If you saw us from across Santa Monica Boulevard, we would look like a bunch of people taking a selfie or shooting a YouTube video, something unprofessional.”

Sean Baker American independent filmmaker Sean Baker first came to Golden Apricot in 2009 with his third feature Prince of Broadway. After two more films, Starlet and Tangerine, last year saw his breakthrough to a wid­ er audience with The Florida Project, a powerful story about 6-year-old Moonee and her young mom Halley, living hand to mouth on the mar­ gins of American society.

There’s an Armenian connection in all of Baker’s films, and his name is Karren Karagulian. Baker has brought his friend and collaborator along, and we talk about his blink-and-you'll-miss-it appearance as a motel owner in The Florida Project. “The character was initially more prom­ inent”, Karagulian explains. “But Sean wanted it to be about the kids, so I was mostly cut out.” Baker recalls how when they were preparing Tangerine, Karagulian not only created his own role but an entire sto­ ryline: “I was bringing Karren the news that I had no way of fitting him into this drama about transgender sex workers in L.A. and he said: ‘Do you know there’s another underrepresented group in L.A.?’ It turns out every second cab driver in the city is from Armenia.”

You mentioned Willem Dafoe, the only high-profile actor in The Florida Project. Did you have him in mind from the very beginning?

“Our search was very broad, but most actors were too Hollywood. Then Willem’s name came across the table, and because he’s a very transformative actor, I felt he would be able to become that Florida man. When I met him I knew within five minutes that he was right for it. I could see that he was really tuned in; it was something that he was going to do his homework on and he was going to take it seriously. He was down for trying new things – I think he met with me thinking that we were going to make another iPhone movie, quite honestly.”

Your second-most experienced actor must have been 6-year-old Brooklynn Prince, playing Moonee.

“Oh yes, she was quite experienced already, which basically meant she didn’t feel intimidated at all, she was joking with us right from the start. But what’s amazing about her is that she’s also able to improvise. I didn’t think I was going to be able to ask children to improvise, because you need life experience to pull from. But I noticed that she’s always absorbing everything. She’s in many ways a prodigy.” SK

The Florida Project (Sean Baker, USA, 2017).

Yerevan Premiere. 11-7 20:00 Cinema Star Dalma Garden Mall, 12-7 21:30 Moscow Cinema Red Hall.

6

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 11 JULY | 2018

reviews

Up in Smoke

A Political Affair

Burning (Lee Chang-dong, South Korea, 2018). Yerevan Premiere. 11-7 21:00 Moscow Cinema Red Hall.

The Reports on Sarah and Saleem (Muayad Alayan, Palestine/Netherlands/Germany/ Mexico, 2018). 11-7 12:30, 19:00 Moscow Cinema Blue Hall.

There’s a trick to being a good mime, the excitable Hae-mi tells timid Jong-soo. She tells him this while she’s miming that she’s peeling a tangerine and making it seem so real that Jong-soo can almost taste the fruit. Her trick is: “Don’t try to imagine that there is a tangerine, but simply forget that there isn’t.”

At first this seems to be just a flirty moment in the meet-cute between Jong-soo (Ah-In Yoo) and Hae-mi (Jong-seo Jeon). When Hae-mi goes off to travel in Africa and she asks Jong-soo to look after her cat, who never shows hiimself when there’s strangers around, he even jokes: “Should I forget there isn’t a cat?” But the line soon turns eerily poignant and comes to haunt Lee Chang-dong’s riveting new film Burning, which won a Fipresci Award at the Cannes film festival earlier this year.

For soon after Hae-mi returns from her trip with rich kid Ben (Steven Yeung) in tow, she disappears into thin air – it’s as if she has gone up in smoke.

Coming eight years after his previous film Poetry, Burning is a welcome return to the screen for Lee, who was honored with a Retrospective at Golden Apricot in 2007. His new film takes

famed Japanese writer Haruki Murakami’s short story “Barn Burning” as its starting point, but Lee layers his own rich and rewarding tale onto the story’s bare bones. The problems in contemporary South Korean society constantly lurk in the shadows of the film’s central love triangle: the country’s complicated relationship to its northern neighbor; youth unemployment; the growing gap between rich and poor.

But the film’s beating heart remains Hae-mi, even long after she’s gone and Jong-soo has fallen into a spiral of paranoia and doubt, taking to spying on Ben, whose effortless wealth seems to make him bulletproof. To call Burning’s central mystery ambiguous would be an understatement. Ethereal is closer to the mark, elusive, slippery. Perhaps the trick to Burning is not to pretend there is a mystery, but to forget that there isn’t. JBH

It should have been a simple thing. Every once in a while, Sarah and Saleem meet up late at night for a passionate tryst in the back of his delivery van. It’s an affair between two people, or four at most if you count the husband and wife that they’re cheating on.

But this is Jerusalem, and Sarah and Saleem are from opposite sides of the deep trenches in their society. Palestinian director Muayad Alayan efficiently sets the scene in his second feature film The Reports on Sarah and Saleem. Sarah (Sivan Kerchner) is an upper-class Israeli, proprietor of a small café, wife of hardworking army colonel David (Ishai Golan), and mother of a young daughter. Saleem (Adeeb Safadi) is Palestinian, barely making ends meet as a delivery man for a bakery, and married to Bisan (Maisa Abd Elhadi) who is heavily pregnant with their first child.

Alayan opens his film, which is loosely inspired by true events, with a few quick flashforwards to the mess that his two protagonists will soon find themselves in. Thus the audience already knows that Saleem is dead wrong

when he invites Sarah out for a drink in nearby Bethlehem where nobody knows them and tells her: “It’s just a drink; life’s not that complicated.”

Soon after, their lives become very complicated indeed. As their affair threatens to become public, security forces on both sides of the Israeli-Palestinian conflict get involved.

That’s where those reports come in – not just written “on” Sarah and Saleem, but sometimes also “by” them. Alayan keeps up the pace for the entire length of the film, which received a Special Mention from the Tiger Award jury and won the Hubert Bals Fund Audience Award at the Rotterdam film festival. As Sarah and Saleem’s private affair spirals into a mess involving dozens of international players, the film deftly mixes the personal and the political. JBH

ly goes out of focus, only to snap back all of a sudden with an unexpected cut or striking shot.

The formalism stays, but the form itself changes significantly when the film suddenly jumps into the world that Jonathan (Yonaton Shiray) inhabited. Barely out of his teens, Jonathan is stationed with three other rookie

soldiers at a deserted checkpoint (code name: Foxtrot), where a camel passing the dilapidated barrier counts as a busy day. Two thirds in, the film once again jumps through space and time, back to his parents’ apartment but this time seen through the eyes of mother Daphna (Sarah Adler).

Foxtrot is a remarkably assured film, created by a filmmaker who has something to say and who knows exactly how he wants to say it.

Through its deliberate stylization, the film manages to invoke complex emotions, showing a deeply felt sense of humanity’s never-ending dance with fate and death. JBH

Dancing with Death Foxtrot (Samuel Maoz, Israel, 2017).

Yerevan Premiere. 11-7 19:00 Moscow Cinema Red Hall, 12-7 20:00 Cinema Star Dalma Garden Mall.

“So if it’s a soldier, it has to say ‘fallen’?” Michael Feldman (Lior Ashkenazi) is calling about the obituary for his son, and is informed that it cannot say that his Jonathan has ‘died’ or ‘passed away’. It’s just one among the barrage of rules and regulations he’s bombarded with after two young military officers come to his house to inform him Jonathan has died in service.

In the first third of Foxtrot, which won a Silver Lion after its premiere at the Venice film festival last year, Samuel Maoz employs a rigid formalism to depict Michael’s shaken perspective.

Maoz based the film on a harrowing moment from his own life: years ago, for about an hour, he thought his teenage daughter had died in a terrorist attack. This personal experience is reflected in Michael’s reeling sense of distorted reality. His world shrinks down to just the apartment, and again and again everything slow-

Realist Poetry

Battlefield Apartment

Apennine (Emiliano Dante, Italy, 2017).

Documentary Competition. 11-7 10:00, 17:30 Moscow Cinema Small Red Hall.

In Apennine Filmmaker Emiliano Dante depicts his home town L’Aquila, central in the Apennines mountain range, central in Italy. In August of 2016, a massive earthquake struck the region, leaving many homeless. The director shows his wife, the streets where a cute old dog lives his last days, many destroyed buildings, haunting ruins of houses and apartments. Yet people are trying to adjust and get on with their lives, despite the fact that government support can be called suspicious at best.

Back in 2015, Dante presented his previous film Habitat – Personal Notes in Yerevan, also featuring the director’s picturesque reflections on an earthquake in L’Aquila – this one in 2009. In Apennine Dante’s canvas is bigger, showing not only his own tragedy but that of the surrounding cities, where people have moved to camps after the earthquakes and are basically forced to live in ghost towns.

Dante presents everything with a striking subjective tenderness. His black-and-white world is poetic, elegant and realistic at the same time.

From time to time colored figures sneak into frame and liven up the empty streets. Dante acquaints the audience with his native lands with utmost sincerity, yet with some caution at the same time, combining local problems with personal experiences. DM

Harmony (Lidia Sheinin, Russia, 2017).

Documentary Competition. 11-7 12:00, 19:00 Moscow Cinema Small Red Hall.

Breaking the Rules 20th Circuit Suspects (Hesam Eslami, Iran, 2017). Documentary Competition.

11-7 17:30 Moscow Cinema Small Red Hall.

A suspicious phone call disturbs protagonist Ehsan in the opening moments of Iranian documentary 20th Circuit Suspects. On the other side of the line an anonymous male voice asks for stolen car radios. Ehsan is shocked. The phone call doesn’t really change anything, but still, his pleasant lunch break at work is gravely disturbed.

Starting from this disruption in Ehsan’s honest life, director Hesam Eslami backtracks to the criminal past he had with some friends. The film’s title refers to the Teheran court division that deals with car theft – a place Ehsan is all too familiar with. As teenagers he and his friends spent their

days at a community center, using it as a hideout for their main activity: car theft. These boys were notorious in Teheran – eventually they were prosecuted for stealing around 1,100 cars.

In fact, Eslami met Ehsan’s gang because they stole his own car as well. But instead of filing charges, the director decided to invest himself in the these boys’ lives. A mix of pleasure and a sense of danger compelled him to film them during their criminal escapades as well. In doing so, Eslami’s surprisingly compassionate documentary reveals a tender form of camaraderie between these youngsters. Echoing the renegade film style of Jafar Pahani’s Taxi (2015), a director who is thanked in the end credits along with the late Abbas Kiarostami, 20th Circuit Suspects similarly breaks the rules to show a side of Teheran that escapes the conventional hierarchy of Iranian society. HE

Nina Petrovna lives alone in an old, sloppily furnished Saint-Petersburg apartment. She doesn’t work, she doesn’t go out and she doesn’t drink coffee with the neighbors. However the old woman needs to be cared for. That’s why her granddaughter Nadia moves in with her four children. The kids are pretty quiet and not too disorderly, but even a grandchild chomping on a carrot is a challenge to Nina’s nervous system. And it’s not just noises that irritate her – the children touch her stuff, disrupting her strictly regulated and stable world.

Documentary filmmaker and editor Lidia Sheinin already dealt with the subject of old and helpless people in her earlier film Mom. Harmony offers a more thorough and thoughtful depiction of the same themes. Like the little children in the film, Sheinin hides under tables, behind doors and in dark corners, secretly filming the whole family, so as not to disturb Nina or make her angry again.

In the end, there’s no deep conflict between Nadia, who completely devotes herself to the family, and Nina, who’s very upset about the drastic changes in her life. Both are trying to understand and compromise and each in their own way, both are peacefully fighting for harmony. DM

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 11 JULY | DAY 4

Aggression as an Act of Love Darren Aronofsky made a splash during the opening ceremony when he took revenge on Armenia’s Vardavar using his own bottle of water. But his true attacks hit us on the cinema screen, as this years three-film Retrospective at the festival shows.

Breaking through with the exhilarating lowbudget film Pi (1998), Aronofsky immediately positioned himself as an unusually confident director. “I perceived the limitations of the budget as a liberation”, said the American director during a lengthy conversation with almost threehundred Armenian students at TUMO yesterday.

In Pi Aronofsky used hectic black-and-white cinematography, computer-animated visuals and a (back then) cutting-edge soundtrack of underground music to capture the mindset of his pro-

NEWS AND reviews 7 tagonist, a mathematician who is equal parts genius and nervous wreck. With a unique approach to editing Aronofsky managed to find an even more distinct visual style for the various characters suffering from different types of addiction in his incredible follow-up Requiem for a Dream (2001).

Not that Aronofsky has been immune to criticism. In fact, he said at TUMO that he always anticipates it, even though he finds it “difficult to live through.” His ambitious third film The Fountain was the first to be met with confused reactions after its premiere at the Venice film festival in 2006. Intertwining three narratives, each set in a different time and space but all starring Hugh Jackman, The Fountain dissects how the search for the meaning of life is essential to human nature. With ethereal soundscapes, meticulously constructed digital visuals and a sincere narrative about life, love and hope, The Fountain is truly a film waiting to be rediscovered, reappraised and celebrated as a masterpiece.

The diptych of The Wrestler (2008) and Black Swan (2010) received a much warmer reception.

Especially the latter, in which Natalie Portman plays the Oscar-winning role of an anxious bal-

Searching for Echoes

‘Artists can’t create without free speech’ Yesterday’s guest at TUMO was CanadianArmenian actress and producer Arsinée Khanjian, whose filmography includes roles in such films as Atom Egoyan’s Exotica, Ararat, The Lark Farm by the Taviani broth­ ers, and many more.

Khanjian reminisced about her first visits to Armenia with her husband Atom Egoyan in the 1990s. “We filmed Calendar here, which was a complicated film for us, because we were shooting without a script. We’d visit different places, and later decided which material we could use. During my school years I was taught that Armenia is paradise, but when we came here I realized it was nothing like that. That’s when I became interested in Armenia’s local affairs.”

Khajian also spoke about Armenia’s cultural policies. “In many countries, such as France or Germany, the governments are constantly supporting cultural events, including festivals, because they understand that culture is the most powerful instrument. In this regard,

Delta of Consciousness Tigre (Ulises Porra Guardiola & Silvina Schnicer, Argentina, 2017).

Feature Compe­tition. 11-7 15:00 Moscow Cinema Red Hall.

After garnering attention with several short films, Spanish-born director Ulises Porra Guardiola and Argentinian filmmaker Silvina Schnicer started production on their feature film debut. The result is Tigre, which premiered at the Toronto film festival in 2017.

65-year-old Rina visits her old home in the Tigre river delta in an attempt to reconnect with her son. However she soon finds out that homecoming and reconciliation are nev-

let dancer preparing for Tchaikovsky’s Swan Lake, got an enthusiastic response, in spite of its bluntness, extremeness and aggression. That is exactly the beauty of seeing an Aronofsky film in a movie theater: he cuts straight to the core of audiences all over the world. “My films may be aggressive, but they come from the heart and that is what’s most important.” That can certainly be said of Mother!, Aranofsky’s most recent film and probably his most controversial yet. “Mother! comes from a place of severe anger about and concern for the planet. To show that to an audience, you know that many people won’t enjoy it.”

Mother! might also be his most daring film, maintaining a frantic pace throughout as it accumulates all of the themes, styles and ambitious of Aronofsky’s previous films. Borrowing from the timeless stories of the biblical book of Genesis, Mother! uses religious allegories to address the uneven historic relation between man and woman and the toxic relation between all men and mother earth. It’s a sprawling, hectic and unnerving film that hits the audience like a primal scream. But for Aronofsky himself, it’s actually the cinematic equivalent of “an act of love.” HE

if we want Golden Apricot to become a festival on the level of Cannes, Berlin, Toronto and Venice, then government support is an absolute necessity.”

The actress has been a frequent guest of the festival since its inception. “Golden Apricot has had a glorious run in the past fifteen years”, she said. “The organizers were able to build up a festival that we can all be proud of. For instance, right now director Darren Aronofsky is in Armenia. Would he have visited our country, if not for Golden Apricot?” Khanjian also added that by communicating with directors such as Aronofsky, Armenian artists can expand on their talents. “I want Armenian artists to present their works outside our country’s borders.”

Khanjian is also a participant in Armenia’s political life. She was here three months ago, during the Velvet Revolution. “Throughout history artists have always played an important role at the forefront of free speech. Artists cannot create if they are not free to express their thoughts.” RG

er easy. Industrialization is creeping up on the until now unspoilt landscape; a girl gets lost in the jungle; and the river is rising. And as the film tells us: “When the water rises, everybody goes mad.”

The film’s narrative follows the same path as the seismic activities of nature: the plot escalates with the rising water. And the same can be said for the tense atmosphere. Thanks to an interesting color palette, commanding camerawork and the mysterious setting it’s as if the whole river infrastructure becomes part of the film’s cast. Gradually the story thickens, as every conflict becomes a small but thoughtful drop in the three buckets of past, present and future that the directors are slowly pouring in to the delta basin. The three streams of time collide and start to communicate in an uncontrollable stream of consciousness. KA

It’s the artist’s responsibility to become an echo of past art and culture, says Armenian composer Ara Dinkijan in a film in the Armenian Panorama. Several films in this year’s crop of Armenian cinema scour for echoes of Armenian culture.

“This is what we are leaving”, Armenian composer and multi-instrumentalist Ara Dinkijan muses in Echoes of Survival. In this collection of portraits of artistic Armenians in the United States, firsttime director Avo John Kambourian shows how culture, identity and history survive through art.

Indeed, several films in the Armenian Panorama program seem to scour for echoes of Armenian culture in all its forms. This search is most explicit in documentaries about Armenia’s past.

Stas Namin’s Ancient Temples of Armenia is such an exploration, charting the rich architecture of Armenian churches. I Am Aivazovsky, a Native of Crimea investigates the Armenian-ness of the iconic nineteenth-century marine art painter Ivan

Aivazovsky. While born and raised in the Black Sea port of Feodosia in Crimea, Aivazovsky never shied away from his roots, making him a valuable inspiration for the diaspora community.

The significance of an Armenian background is equally celebrated in Poem About the Lonely Wolf, a portrait of the legendary Soviet-era Armenian boxer Israyel Hakobkokhyan. The directors, father Vrezh and son Taron Petrosyan, present Hakobkokhyan’s boxing like body art that can be studied for ages to come. The historical significance of a body in motion is also invoked in Pro Shamiram, in which Mariam Ohanyan shows Armenian dancer Aida Simon as she prepares her eponymous play based on the ancient Armenian legend Ara the Beautiful and Shamiram.

This year’s most interesting portrait of an Armenian artist must be Garo Berberian’s Taniel.

Combining film noir imaginary, music by Philip Glass and narration by renowned actor Sean Bean, this dense short film tells the story of Taniel Varoujan, a majestic 20th century poet tragically slain during the Armenian Genocide. In line with Dinkijan’s philosophy this short film turns back one hundred pages in history to illustrate how the work of this poet still resonates in contemporary Armenia. HE

The Fragile exhibition, which opened yesterday and shows video art, installations and performances by artists from Armenia and the diaspora reflecting on the recent social-political changes, will run until July 15 at the Union of Cinematographers (18 Vardanants St.).

Sacred Light

Sacred Path

Sacred Lands

Into the Night

This year’s Let There Be Light Award, established by the Armenian Apostolic church in 2012 to promote spiritual, cultural and humanitarian values and for a significant contributions to global cinematography, will be given to Russian producer and film critic Armen Medvedev this afternoon (16:00, Gevorkian Seminary of Holy Etchmiadzin; the guest bus leaves at 14:00).

Ahead of tomorrow’s arrival of Italian master director Gianfranco Rosi himself, the festival’s Retrospective of his work is opening today (17:00 Moscow Cinema Red Hall) with a screening of Rosi’s 2013 documentary Sacro GRA, a portrait of the outskirts of Rome by way of its “Great Ring Road”. Also in the program are Below Sea Level and El Sicario, Room 164.

The Ani photo exhibition, organized by Anadolu Kultur at the National Museum-Institute of Architecture (Government House 3, Aram St.), presents images of the magnificent medieval Armenian city of Ani, which is now in ruins and in the territory of Turkey. After tonight’s cocktail in celebration of the exhibition’s opening (18:00), it runs throughout the festival.

End your festival day in style, either at the After-Party which starts 22:30 at Enoteca Wine Bar (6 Sayat-Nova Ave.) or during the daily Midnight Wrap-Up at The Club (40 Tumanyan St.), where filmmakers and other GAIFF guests are available to meet and discuss the day's events.

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 11 JULY | 2018

8 Ðàì²Ü²ìàðܺð

АРМЕНИЯ, ЕРЕВАН , УЛ. АБОВЯНА ТЕЛ.: +374 10 59 16 00 ФАКС +374 10 59 16 66 MARKETING@GRANDHOTELYEREVAN.COM WWW.GRANDHOTELYEREVAN.COM