úð²Âºð day 4, wednesday, JULY 11, 2018
արվեստը՝ պատմության հայելի էջ 3
DAILY
Կյանքի ու մահվան պարը էջ 4
Շոն Բեյքեր Sean Baker p. 5
Dancing with Death p. 6
Art Echoes History p. 7
վառվում էր սիրտը «Հրդեհիչը»
էջ. 4
Up in Smoke Burning
p. 6
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 11 JULY | 2018
2 ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL
11.07
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, SMALL BLUE HALL
10:00
Իվան /ռեժ.՝ Յանեզ Բուրգեր Ivan /dir. Janez Burger
Svn/Ita, 95’ FC 16+
Lang.: Slovenian/Italian Subt.: English/Armenian
18:30
Եվա / ռեժ. Անահիտ Աբադ Yeva / dir. Anahid Abad
Arm/Irn, 94’ AP 16+
Lang.: Armenian Subt.: English
12:30
Մատնագրեր Սառայի և Սալիմի վրա /ռեժ.՝ Մուայադ Ալայան The Reports on Sarah and Saleem / dir. Muayad Alayan
Pse/Nld/Deu/ Lang.: Arabic/Hebrew/ Mex, 127’ FC English 16+ Subt.: English/Armenian
20:30
Tur, 13’ AP 16+
Lang.: Armenian /Turkish Subt.: English/Armenian
15:00
Աղոտ մատիտանկար / ռեժ. Սևդա Ուսանօղլու A Blurry Pastel Painting / dir. Sevda Usanoğlu
Տիգրե /ռեժ.՝ Ուլիսես Պոռա Գարդիոլա, Սիլվինա Շնիցեր Tigre /dir. Ulises Porra Guardiola, Silvina Schnicer
Arg, 92’ FC 16+
Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian
Arm, 51’ AP 16+
Lang.: Armenian Subt.: English
17:00
Տրվում է վարձով /ռեժ. Չեժիյան Ռամալինգամ To Let /dir. Chezhiyan Ramalingam
Ind, 100’ FV 16+
Lang.: Tamil Subt.: English/Armenian
Մատնագրեր Սառայի և Սալիմի վրա /ռեժ.՝ Մուայադ Ալայան The Reports on Sarah and Saleem / dir. Muayad Alayan
Pse/Nld/Deu/ Lang.: Arabic/Hebrew/ Mex, 127’ FC English 16+ Subt.: English/Armenian
Օտարացած դուստրը /ռեժ.՝ Ստեֆան Լականտ Strange Daughter /dir. Stephan Lacant
Deu, 106’ GP 18+
19:00
21:30
Lang.: German/Arabic Subt.: English/Armenian
Քամու հետ / ռեժ. Արթուր Սահակյան With the Wind / dir. Arthur Sahakyan
ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ԳԻՇԵՐՆԵՐ ՊՈՂՈՍՅԱՆ ԱՅԳԻՆԵՐՈՒՄ YEREVAN NIGHTS AT POGHOSYAN GARDENS 21:00
Կհանդիպենք վաղը, եթե Աստված տա / ռեժ. Այնարա Վերա See You Tomorrow, God Willing/ dir. Ainara Vera
Esp, 62’ DC 16+
ԿԻՆՈՅԻ ՏՈՒՆ HOUSE OF CINEMA 16:00
Մայրամուտի բեռնատարը / ռեժ. Աբուֆազլ Սաֆարի Sunset Truck / dir. Abolfazl Saffary
Irn/Deu, 92՛ AP 16+
18:00
Հայելու միջով / ռեժ. Արսեն Առաքելյան Through the Mirror / dir. Arsen Arakelyan
Arm, 30’ AP 16+ Lang.: Armenian Subt.: English/Armenian Arm, 19’ AP 16+ Lang.: Armenian Arm, 25’ AP 16+ Subt.: English
Տոմբե / ռեժ. Դիանա Կարդումյան Tombé / dir. Diana Kardumyan
10:00 12:00 13:30 15:30 17:00
19:00 21:00
20:00
Եվա /ռեժ.՝ Անահիտ Աբադ Yeva /dir. Anahid Abad Սուսա /ռեժ.՝ Ռուսուդան Պիրվելի Susa /dir. Rusudan Pirveli Դեդե /ռեժ.՝ Մարիամ Խաչվանի Dede /dir. Mariam Khatchvani Հաղորդություն /ռեժ.՝ Ինգմար Բերգման Winter Light /dir. Ingmar Bergman
Arm/Irn, 94’ AP 16+ Geo, 75’ C2C 16+ Geo/Qat, 97’ C2C 16+ Swe, 81’ T 16+
Lang.: Armenian Subt.: English Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian Lang.: Swedish Subt.: English/Armenian
Սրբազան օղակաձև ճանապարհը / ռեժ.՝ Ջանֆրանկո Ռոզի Sacro GRA /dir. Gianfranco Rosi Ֆոքստրոտ/ռեժ.՝ Սամուել Մաոզ Foxtrot /dir. Samuel Maoz
Ita/Fra, 95’ R 16+
Lang.: Italian Subt.: English/Armenian
Isr/Che/Deu/ Fra, 113’
Lang.: Hebrew Subt.: English/Armenian
Հրդեհիչը / ռեժ. Լի Չհան-դոն Burning / dir. Chang-dong Lee
Kr, 148’
Lang.: Korean Subt.: English/Armenian
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, SMALL RED HALL 10:00, Ապենիններ /ռեժ.՝ Էմիլիանո Դանտե 17:30 Apennine /dir. Emiliano Dante
Lang.: Italian Subt.: English/Armenian
Ներդաշնակություն / ռեժ.՝ Լիդիա Շեյնին Rus, 62’ DC Harmony /dir. Lidia Sheinin 16+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
20-րդ շրջանի կասկածյալները / ռեժ.՝ Հեսամ Էսլամի 20th Circuit Suspects / dir. Hesam Eslami
Irn, 73’ DC 16+
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Ավերակը / ռեժ. Միխայիլ Գորոբչուկ Junker / dir. Mikhail Gorobchuk
Rus, 32’ CIS 16+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
Սալյուտ-7 / ռեժ.՝ Կլիմ Շիպենկո Salyut-7 /dir. Klim Shipenko
Rus, 111’ CIS 16+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
19:00
Ներդաշնակություն / ռեժ.՝ Լիդիա Շեյնին Rus, 62’ DC Harmony /dir. Lidia Sheinin 16+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
20:30
20-րդ շրջանի կասկածյալները / ռեժ.՝ Հեսամ Էսլամի 20th Circuit Suspects / dir. Hesam Eslami
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
12:00
14:30
Irn, 73’ DC 16+
Arm, 20’ AP 16+ Lang.: Armenian Subt.: English/Armenian Arm, 47’ AP 16+ Lang.: Armenian Subt.: English
Պրո Շամիրամ / ռեժ. Մարիամ Օհանյան Pro Shamiram / dir. Mariam Ohanyan ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ, ԴԱԼՄԱ ԳԱՐԴԵՆ ՄՈԼ CINEMA STAR, DALMA GARDEN MALL 18:00
20:00
Բերգման. մի տարի, մի կյանք / ռեժ.՝ Յանե Մագնուսոն Bergman - A Year in a Life /dir. Jane Magnusson «Ֆլորիդա» նախագիծը /ռեժ.՝ Շոն Բեյքեր The Florida Project /dir. Sean Baker
Swe/Nor, 117’ T 12+
Lang.: Swedish/English/ German Subt.: English/Armenian
USA, 112’ YP 16+
Lang.: English Subt.: Armenian
Deu/Aut/Fra, 115’ GP 16+
Lang.: German/French/ English Subt.: English/Armenian Lang.: French Subt.: English/Armenian
ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ, ՌԻՈ ՄՈԼ CINEMA STAR, RIO MALL 18:30
Ita, 66’ DC 16+
Եկել եմ, որ գնամ / ռեժ. Արուս Հակոբյան I Came to Leave / dir. Arus Hakobyan
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
Գոգ և Մագոգ / ռեժ. Գարիկ Մաշկարյան Gog and Magog / dir. Garik Mashkaryan
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL
Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian
20:30
Երեք օր Քիբերոնում /ռեժ.՝ Էմիլի Աթեֆ 3 Days in Quiberon /dir. Emily Atef Միլա /ռեժ.՝ Վալերի Մասադյան Milla / dir. Valerie Massadian
Fra, 128’ FP 16+
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԳՅՈՒՄՐԻ HOKTEMBER CINEMA, GYUMRI 16:00
Սալյուտ-7 /ռեժ. Կլիմ Շիպենկո Salyut-7 / dir. Klim Shipenko
Rus, 111’ CIS 16+ Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
18:00
Ավերակը /ռեժ. Միխայիլ Գորոբչուկ Junker / dir. Mikhail Gorobchuk
Rus, 32’ CIS 16+ Lang.: Russian Subt.: English/Armenian Mda, 75’ CIS 16+ Lang.: Moldovian Subt.: English/Armenian
20:00
Մայիսի վերջին օրը /ռեժ. Իգոր Կիստոլ The Last Day before June / dir. Igor Kistol Զանգ հորը /ռեժ. Սերիկ Ապրիմով A Call to Father / dir. Serik Aprymov Դանիել / ռեժ. Գարո Բերբերյան Taniel / dir. Garo Berberian
Kaz, 91’ CIS 16+ Lang.: Kazakh Subt.: English/Armenian UK, 22’ AP 16+ Lang.: English/Armenian Subt.: English/Armenian
Սրբազան լույս
Սրբազան արահետ
Սրբազան հողեր
Երեկոյան ժամանց
Այս տարվա «Եղիցի լույս» մրցանակը, որը 2012-ին հիմ ն ել է Հայ առաքելական եկեղե ցին` հոգևոր, մշակութային ու մարդասի րական արժեքների քարոզման ու համաշ խարհային կինոյում նշանակալի ավան դի համար, այսօր կշնորհվի ռուս պրոդյու սեր ու կինոքննադատ Արմեն Մեդվեդևին (16:00, Սուրբ Էջմիածնի Գևորգյան ճեմա րան, հյուրերին տեղափոխող ավտոբուսը Երևանից կշարժվի ժամը 14:00-ին):
Իտալացի վարպետ Ջանֆրանկո Ռոզիի վաղվա ժամանմանն ընդառաջ` փառատո նում այսօր կմեկնարկի նրա ֆիլմերի հե տահայաց ծրագիրը (17:00, Մոսկվա կ/թ Կարմիր դահլիճ) ռեժիսորի 2013-ին նկա րահանված «Սրբազան օղակաձև ճանա պարհը» վավերագրական ֆիլմով, որը ներ կայացնում է Հռոմի արվարձանների դի մանկարը:
«Անի» լուսանկարչական ցուցահանդեսը, որը կազմակերպել է «Անադոլու կուլտուրը»` Ալեքսանդր Թամանյանի անվան ճարտա րապետության ազգային թանգարան-ինս տիտուտում (Կառավարական շենք 3, Արա մի փողոց), նվիրված է Անի քաղաքին: Ցու ցահանդեսը (18:00) կգործի փառատոնի ամբողջ ընթացքում:
Ձեր փառատոնյան օրն ավարտեք խնջույ քով, որը կսկսվի 22:30-ին` Enoteca գինետա նը (Սայաթ Նովա 6), կամ այցելելով ամե նօրյա Կեսգիշերյան ամփոփմանը` «Ակում բում» (Թումանյան 40):
GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Կուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ` Կարեն Ավետիսյան, Ռոզա Գրիգորյան, Դիանա Մարտիրոսյան Èáõë³ÝϳñÇã` سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã` Գայանե Մկրտչյան
³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ` Լուսինե Հովհաննիսյան, ¼³ñինե ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Տպագրված է §Üî ÐáɹÇÝ·¦ êäÀ-áõÙ
Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Karen Avetisyan, Roza Grigoryan, Diana Martirosyan Photographer: Mane Hovhannisyan
Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren
Printer: "NT Holding" Ltd.
GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 11 JULY | DAY 4
Èàôðºð ºì ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð
Ագրեսիան որպես սիրո դրսևորում
Արվեստագետը պետք է ազատ լինի
Դարեն Արոնոֆսկին իր ջրի շշով փառա տոնի բացման արարողությանը յուրովի «վրեժ լուծեց» Վարդավառին իրեն ջրած հայերից: Բայց նրա իրական գրոհը մենք զգում ենք կինոյի էկրանից`ինչպես այս տարվա 3 ֆիլմերում, որոնք ընդգրկված են նրա հետահայաց ծրագրում:
Թումո կենտրոնի երեկվա հյուրն էր կա նադահայ դերասանուհի և պրոդյուսեր Արսինե Խանջյանը:
Բեկում առաջացնելով իր փոքրաբյու ջե «Պի» (1998) ֆիլ մով` Արո նոֆս կին ան մի ջապես դրսևորեց իրեն որպես չափազանց ինքնավստահ ռեժիսոր: «Ես բյուջեի սահմա նափակում ն երն ընկալեցի որպես ազատու թյուն»,- երեկ Թումո կենտրոնի մոտ 300 ու սանողների հետ կայացած երկարատև զրույ ցի ժամանակ ասաց ամերիկացի ռեժիսորը: «Պի» ֆիլմում Արոնոֆսկին կատաղի օպե րատորական աշխատանք ու կոմպյուտերա յին անիմացիա է օգտագործել` որսալու իր գլխավոր հերոսի մտային վիճակը: Նա մի մաթեմատիկոս է, ով հավասարապես հան ճարեղ է ու նյարդային: Մոնտաժի հանդեպ իր եզակի մոտեցումով Արոնոֆսկին կարողացել է նույնիսկ էլ ավելի յուրահատուկ պատկերա յին ոճ գտնել բոլոր այն կերպարների համար, ովքեր տարատեսակ մոլություններով էին տառապում իր հաջորդ` «Երազանքի ռեքվի եմ» անհավատալի ֆիլմում (2001): Թումոյում Արոնոֆսկին ասաց, որ մշտա պես սպասում է քննադատությանը` նույնիսկ եթե այն «դժվարությամբ է վերապրում»: Նրա հավակնոտ 3-րդ ֆիլմը` «Ակունքը», հա կասական վերաբերմունքի արժանացավ` 2006-ին Վենետիկի կինոփառատոնում ու նեցած պրեմիերայից հետո: Միահյուսելով 3 պատում, որոնցից յուրաքանչյուրը տեղի է ունենում տարբեր ժամանակում ու վայրում (երեքում էլ Հյու Ջեքմանն է խաղում), «Ակուն քը» վերլուծում է, թե մարդու էության մեջ որ
Հետարձագանքի փնտրտուքում «Արվեստագետի պարտքն է դառնալ ան ցյալի արվեստի ու մշակույթի արձագան քը` հայելին»,- ասում է հայ կոմպոզիտոր Արա Դինքջյանը «Հայկական համայնա պատկեր» ծրագրի ֆիլմերից մեկում: Հայ կական կինոյի այս տարվա հունձքի բազ մաթիվ ֆիլմեր են արձագանքներ որո նում` հայ մշակույթի բոլոր ճյուղերում: «Մենք սա ենք թող նում մեզ անից հե տո»,«Վերապրումի արձագանքները» ֆիլմում խորհում է հայ կոմպոզիտոր և բազմաթիվ նվագարանների վարպետ Արա Դինքջյա
քան հիմ ն արար է կյանքի իմաստի որոնու մը: Եթերային ձայնային ձևավորմամբ, ման րակրկիտ կառուցված պատկերաշարով և կյանքի, սիրո ու հույսի մասին անկեղծ պա տումով` «Ակունքն» իսկապես մի ֆիլմ է, որը սպասում է վերաբացահայտման, վերագնա հատման և նշանավորման: «Ըմբիշի» (2008) և «Սև կարապի» (2010) երկերգությունն առավել ջերմ ընդունելու թյուն գտավ: Հատկապես` վերջինը, որում Նատալի Փորթմանը խաղում է Չայկովս կու «Կարապի լիճը» ներկայացմանը պատ րաստվող անհանգիստ բալետի պարուհու օսկարակիր դերը: Հանդիսատեսը ոգևորությամբ ընդու նեց ֆիլմը` չնայած իր պարզախոսությա նը, ծայրահեղականությանն ու ագրեսիա յին. հենց դրա մեջ է Արո նոֆս կու ֆիլ մե րը կինոթատրոնում դիտելու գեղեցկությու նը: «Իմ ֆիլմերը գուցե ագրեսիվ են, բայց դրանք սրտից են բխում, և դա է ամենա կարևորը»,- ասում է ռեժիսորը: Սա հաստատ կարելի է ասել Արոնոֆսկու դեռևս ամենահակասական` «Մա°յր» ֆիլմի մասին: «Մայր» ֆիլմն օգտագործում է կրո նական այլաբանությունը` անդրադառնալու կնոջ ու տղամարդու անհավասար պատ մական փոխհարաբերությանն ու մայր երկ րի և բոլոր տղամարդկանց միջև եղած թու նոտ հարաբերություններին: Սա երկարա ձիգ, հյուծող և ջղագրգիռ ֆիլմ է, որը հան դիսատեսին ցնցում է նախապատմական ճիչի պես: Բայց հենց Արոնոֆսկու համար այն «սիրո ակտի» համարժեքն է: ՀԷ
նը: Միացյալ Նահանգների հայ արվեստա գետների դիմանկարների այս հավաքածուի մեջ սկսնակ ռեժիսոր Ավո Ջոն Կամբուրյա նը ցույց է տալիս, թե ինչպես են մշակույթը, ինքնությունն ու պատմությունը վերապրում արվեստի միջոցով: «Հայկական համայնապատկեր» ծրագ րի բազմաթիվ ֆիլմերն իսկապես կարծես արձագանքներ են փնտրում հայ մշակույթի բոլոր ձևերում: Այդ փնտրտուքն ակնհայտ է Հայաստանի անցյալի մասին պատմող վավերագրություններում: Ստաս Նամի նի «Հայաստանի հնագույն տաճարները» ֆիլ մը նման մի հետազոտություն է, որում քար տեզագրվում է հայ եկեղեցիների հարուստ ճարտարապետությունը: «Ես Այվազովսկին եմ, ծնունդով Ղրիմից» ֆիլմը քննում է 19‑րդ
Իրական պոեզիա
րում ն երը Լ'Աքվիլայի երկրաշարժի շուրջ: Սա կայն «Ապենիններում» Դանտեն խորհում է ոչ միայն սեփական, այլև շրջակա բնակա վայրերում տեղի ունեցած աղետների մասին, որոնց արդյունքում մարդիկ, զրկվելով տնե րից և տեղափոխվելով ճամբարներ, ստիպ ված են ապրել ուրվականների քաղաքներում: Դանտեն պատկերում է թե՛ սեփական քնած կնոջը, թե՛ լեռներն ու շինությունները նույն կանխակալ քնքշությամբ: Դանտեի սև ու սպի տակ աշխարհը պոետիկ է, նրբագեղ և միև նույն ժամանակ` իրական: Ժամանակ առ ժա մանակ այդ իրականության մեջ մոնտաժի մի ջամտությամբ հայտնվում են գունավոր կեր պարներ, որոնք կենդանացնում են դատարկ փողոցները: Դանտեն հանդիսատեսին ծա նոթացնում է հարազատ տեղանքի հետ շատ զգույշ, մի քիչ վախեցած` համադրելով լոկալ խնդիրն անձնական ապրում ն երի հետ: ԴՄ
պետությունը միշտ աջակցում է փառատո ների կայացմանը, քանի որ հասկանում է, որ մշակույթն ամե նահզոր գործիքներից է. «Եվ եթե մենք ցանկանում ենք, որ «Ոսկե ծիրանը» դառնա Կաննի, Բեռլինի, Տորոն տոյի, Վենետիկի կինոփառատոների մա կարդակի, ապա պետության մասնակցու թյունը պարտադիր է»: Խանջյանը նշեց, որ փառատոնը հոյա կապ ճա նա պարհ է ան ցել 15 տար վա ըն թացքում. «Կազմակերպիչները կարողա ցան իրականություն դարձնել մի փառա տոն, որով բոլորս կարող ենք հպարտանալ: Օրինակ, այս օրերին Հայաստանում է ռեժի սոր Դարեն Արոնոֆսկին: Եթե «Ոսկե ծիրա նը» չլիներ, ինչպե՞ս կարող էր նա մեր երկիր գալ»,-ասաց Խանջյանը: Խանջյանը նաև Հայաստանի քաղաքական կյան քի մաս նա կից է և այս տեղ էր 3 ամիս առաջ` Թավշյա հեղափոխության օրերին. «Պատմության ընթացքում արվեստագետնե րը միշտ կա րև որ դեր են կա տա րել՝ ազատ խոսքի արտահայտման պարտականությունն իրենց վրա վերցնելով: Արվեստագետը չի կա րող ստեղծագործել, եթե իրեն ազատ չզգա ու չարտահայտի իր մտածածը»: ՌԳ
Երեկ Կինեմատոգ րաֆիստների մի ությունում բացվեց «Փխրուն» ցուցահան դեսը: Տեղի և սփյուռ քի արվեստագետ ների հայաստանյան վերջին շրջադարձե րին արձագանքող զանազան աշխա տանքներ` վիդեոարտ, ինստալյացիաներ և պերֆորմանսներ, ներկայացնող ցու ցահանդեսը բաց կլի նի մինչև փառատո նի ավարտը` հուլի սի 15-ը:
դարի հռչակավոր ծովանկարիչ Հովհան նես Այվազովսկու հայ լինելը: Ծնվելով ու մե ծանալով Ղրիմի Թեոդոսիա նավահանգս տում` Այվազովսկին երբեք չէր ուրանում իր արմատները, ինչը ոգեշնչման մեծ աղբյուր է սփյուռքահայ համայնքի համար: Հայկական ծագումը հավասարապես նշա նավորվում է «Պոեմ միայնակ գայլի մասին» ֆիլմում, որը խորհրդային լեգենդար բռնցքա մարտիկ Իսրայել Հակոբկոխյանի մասին է: Ռեժիսորները` հայր ու որդի Վրեժ և Տարոն Պետրոսյանները, Հակոբկոխյանի բռնցքա մարտը ներկայացնում են որպես մարմ ն ի արվեստ, որը կարող է ուսում ն ասիրության առարկա դառնալ գալիք դարերում: Մարմ ն ի շարժման պատմական դերն արծարծված է նաև «Պրո Շամիրամ» ֆիլմում, որտեղ Մարի
Քաղաքական սիրավեպ
«Ապենիններ» (Էմիլիանո Դանտե, Իտա լիա, 2017), Վավերագրական մրցույթ, 11.07` 10:00, 17:30, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր փոքր դահլիճ Կենտրոնական Իտալիայի լեռներ` Կենտ րոնական Ապենիններ. Էմիլիանո Դանտեն պատկերում է իր հարազատ քաղաքը` Լ'Աք վիլան, որտեղ տեղի է ունեցել հուժկու երկ րաշարժ: Ռեժիսորը ներկայացնում է ծա նոթ փողոցները, կնոջը, ծեր սիրունիկ շնե րին, որոնք նրա պատմության մի մասն են: Բազմաթիվ շինություններ, փլատակներ, կիսաքանդ տներ ու բնակարաններ, սա կայն տեղացիները փորձում են շարունա կել նախկին կենսակերպը, չընկճվել և նա յել առաջ` չնայած պետական աջակցության միջոցներն առնվազն կասկածելի են: Սա Դան տեի երկ րորդ ֆիլմն է, որն ընդգրկվում է «Ոսկե ծիրանի» վավերագրա կան մրցույթում, 2015-ին փառատոնի հան դիսատեսը հնարավորություն ուներ դիտե լու նրա նախորդ` «Բնակատեղի. անձնա կան գրառում ն եր» կինոնկարը, որտեղ կրկին տեսնում էինք ռեժիսորի պատկերային մտո
Խանջյանը վերհիշեց 1990-ականնե րին իր և ամուսնու` կանադահայ ճանաչ ված ռե ժի սոր Ատոմ Էգո յա նի հետ առա ջին այցերը Հայաստան. «Այստեղ նկարե ցինք «Օրացույց» ֆիլմը, որը շատ կարևոր իրողություն էր մեզ համար, քանի որ սցե նարով չէինք աշխատում: Տարբեր վայրեր էինք այցելում, որոշում` ինչ նյութեր կարող ենք օգտագործել: Ինձ դպրոցական տա րիներից սովորեցրել էին, որ Հայաստանը դրախտ է, բայց ամենևին այդպես չէր: Այդ ժամանակվանից ես սկսեցի հետաքրքրվել Հայաստանում տեղի ունեցող իրողություն ներով»: Արսինե Խանջյանն ընդգծեց, որ օրինակ Ֆրանսիայում ու Գերմանիայում
3
«Մատնագրեր Սառայի ու Սալիմի վրա» (Մուայադ Ալայան, Պաղեստին/ Հոլան դիա /Գերմանիա/ Մեքսիկա, 2018),Խա ղարկային մրցույթ 11.07` 12:30, 19:00, Մոսկվա կ/թ` Կապույտ դահլիճ Պարզ ու հա սա րակ բան պի տի լի ներ... Ժամանակ առ ժամանակ Սառան ու Սա լիմն ուշ գիշերով սիրային կրքոտ հանդի պում ն եր են ունենում վերջինիս բեռնատա րի թափքում. մի արկած` երկու, ամենաշա տը չորս հոգու միջև, եթե հաշվենք նաև դա վաճանվող ամուսնուն ու կնոջը: Բայց սա Երուսաղեմն է, և Սառան ու Սա լիմն իրենց հասարակությունում առկա խո րը խրամատների հակառակ կողմերից են: Պաղեստինցի ռեժիսոր Մուայադ Ալայանն արդյունավետ բեմադություն է արել իր երկ րորդ խաղարկային ֆիլմում: Սառան (Սիվանե Քրեչներ) փոքր սրճարանի սեփականատեր է ` բարձր խավի իսրայելուհի, դեռատի աղջ կա մայր և բանակի մշտազբաղ գնդապետ Դավիդի (Իշաի Գոլան) կինը: Սալիմը (Ադիբ
ամ Օհանյանը նկարահանել է պարուհի Աիդա Սիմոնին` «Արա Գեղեցիկ և Շամիրամ» հայ կական հնագույն առասպելի վրա հիմնված ներկայացմանը պատրաստվելու ժամանակ: Այս տարվա հայ արվեստագետի ամենա հետաքրքիր դիմանկարը, թերևս, Կարո Բեր բերյանի «Դանիել» ֆիլմն է: Միավորելով «նո ւար» ժանրի պատկերները, Ֆիլիպ Գլասի երաժշտությունն ու հայտնի դերասան Շոն Բինի ձայնը` այս հագեցած կարճամետրաժը մեծ պոետ և Մեծ եղեռնի զոհ Դանիել Վարու ժանի ողբերգական պատմության մասին է: Դինքջյանի փիլիսոփայությանը համահունչ` այս կարճամետրաժ ֆիլմը պատմության հա րյուր էջ հետ է պտտում, որպեսզի ցույց տա, թե ինչպես են բանաստեղծի գործերն արձա գանքվում արդի Հայաստանում: ՀԷ
Սաֆադի) ծայրը ծայրին մի կերպ հասցնող պաղեստինցի է, ով աշխատում է որպես փռի առաքիչ և ամուսնացած է Բիսանի (Մաիսա Աբդ Էլհադի) հետ: Վերջինս ուր որ է աշխարհ պիտի բերի իրենց առաջնեկին: «Պար զա պես մի բան կխմենք. կյանքն այդ քան էլ բարդ բան չէ»,-ասում է Սա լի մը Սառային` միասին Բեթղեհեմ ուղևորվե լիս: Շատ շուտով նրանց կյանքն իսկապես բարդանում է: Նրանց սիրային կապը հան րայնացման վտանգի տակ է, երբ գործի մեջ ներգրավվում են իսրայելա-պաղեստինյան հակամարտության երկու կողմերի ուժային կառույցները: Հենց այստեղ է, որ ի հայտ են գալիս մատնագրերը, որոնք ոչ միայն մատ նում են Սառային ու Սալիմի ն, այլև երբեմն հենց նրանց հեղինակածն են: Ալայանը կա րողանում է պահել լարվածությունը ֆիլմի ողջ ընթացքում: Ֆիլմը ստացել է Ռոտերդամի ՄԿՓ-ի Ժյուրիի հատուկ հիշատակումն ու Հանդի սատեսի մրցանակը: Այն հմտորեն միահյու սում է անձնականն ու քաղաքականը, երբ Սառայի ու Սալիմի անձնական պատմու թյունը վերածվում է տասնյակ միջազգային խաղացողներ ընդգրկող խառնակ մի պա րույրի: ՅԲՀ
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 11 JULY | 2018
4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Վառվում էր սիրտը...
զի շուտով Հեմի ն վերադառնում է ճամփոր դությունից Բեն անունով մի հարուստ տղա յի հետ (Սթիվեն Յըն) և անհետանում` ասես հօդս է ցնդում: Լին, ում 2007-ին «Ոսկե ծիրանը» պատվել
էր հետահայաց ծրագրով, իր վերջին ֆիլ մը` «Պոեզիան», նկարել էր 8 տարի առաջ: Նրա նոր ֆիլ մի հա մար ելա կետ է ծա ռա յել հանրահայտ ճապոնացի գրող Հարուկի Մուրակամիի «Ամբարի հրկիզումը» կարճ պատմվածքը, սակայն Լին հարստացրել է պատմվածքի կմախքն իր սեփական պատ մությամբ: Ֆիլմի կենտրոնական` սիրային եռանկյունու ստվերների մեջ անընդհատ ուրվագծվում են ժամանակակից հարավ կորեական հասարակության խնդիրները` երկրի բարդ հարաբերություններն իր հյու սիսային հարևանի հետ, երիտասարդու թյան գործազրկությունը, հարուստների ու աղքատների միջև բևեռացումը: Սակայն ֆիլմի առանցքում մնում է Հեմին` նույնիսկ անհետացումից հետո, երբ Չոնսուն պարանոյայի ու կասկածների հորձանու տում է հայտնվում ու սկսում լրտեսել Բենին, որի հարստությունը նրան ասես անխոցելի է դարձնում: Ասել, որ «Հրդեհիչի» առեղծվածը երկիմաստ ու անորոշ է, կնշանակի ոչինչ չա սել: Եթերայինն ավելի բնութագրական բառ է, կամ անորսալի, խաբուսիկ: Թերևս «Հրդե հիչի» գաղտնիքն այն է, որ պետք է ոչ թե ձև ացնել, որ այնտեղ առեղծված կա, այլ մոռա նալ, որ այն չկա: ՅԲՀ
այն կտրուկ մոնտաժով կամ արտահայտիչ կադրով: Ֆորմալիզմը մնում է, բայց ֆորման ինք նին զգա լի ո րեն փոխ վում է, երբ ֆիլմն անսպասելիորեն անցում է կատարում այն աշխարհ, որտեղ Յոնաթանն (Յոնա թան Սիրայն) էր ծառայում: Դեռահասու թյան տա րի քից նոր դուրս եկած Յո նա թանը 3 զինակիցների հետ ամայի մի ան ցակետում է ծառայում (գաղտնանունը` «Ֆոքստրոտ»), որտեղ կիսավեր պատնեշն անցնող ուղտն արդեն իսկ մեծ իրադար ձություն է համարվում: Այնուհետև ֆիլմը ևս մեկ տարածական ու ժամանակային
անցում է անում` վերադառնալով Յոնա թանի ծնողների բնակարան, որն այս ան գամ տեսնում ենք նրա մոր` Դաֆնայի աչ քերով (Սարահ Ադլեր): «Ֆոքստրոտը» հրաշալի ու համոզիչ ֆիլմ է, որի ռե ժի սորն ու նի ասե լիք ու հստակ գիտի` ինչպես է ուզում այն փոխանցել: Ֆիլմն իր միտում ն ավոր ոճաբանությամբ կարողանում է հակասական զգացմունք ներ առաջացնել` կորստի ու վշտի մասին իր փայլուն դատողություններով: Մաոզն ամբողջ խորությամբ ցույց է տալիս մարդ կության հավերժ պարը կյանքի ու մահվան հետ: ՅԲՀ
«Հրդեհիչը» (Լի Չհան-դոն, Հարավային Կորեա, 2018), Երևանյան պրեմիերա, 11.07` 21:00, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր դահլիճ «Լավ մի մոս լի նե լու մի գաղտ նիք կա»,ասում է ոգևորված Հեմի ն Չոնսուին` ձևաց նելով, իբր մանդարին է մաքրում, ընդ որում այնքան իրատեսական, որ Չոնսուն գրե թե զգում է համը բերանի մեջ: Ահա Հեմիի գաղտնիքը. «Մի փորձիր պատկերացնել, թե ձեռքումդ մանդարին կա. պարզապես մոռացիր, որ այն չկա»: Սկզբում թվում է` սա պարզապես սիրա խաղ է Հեմիի (Չոն Չոն-սո) ու Չոնսուի (Յու Ահ-ին) միջև: Երբ Հեմի ն մեկնում է Աֆրի կա ու Չոնսուին խնդրում է հոգ տանել իր կատվին, նա անգամ կատակում է. «Պետք է մոռանամ, որ այստեղ կատու չկա՞»: Բայց շուտով իրավիճակը թեժանում է Լի Չհանդոնի «Հրդեհիչը» զարմանալի նոր ֆիլմում, որն այս տարի Կաննի կինոփառատոնում ՖԻՊՐԵՍՍԻ-ի մրցանակ էր ստացել: Քան
Կյանքի ու մահվան պարը «Ֆոքստրոտ» (Սամուել Մաոզ, Իսրայել, 2017), Երևանյան պրեմիերա, 11.07` 19:00, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր դահլիճ, 12.07` 20:00, Սինեմա Սթար «Այսինքն` եթե խոսքը զինվորի մասին է, պետք է ասել «ընկե՞լ է»,- Միխայել Ֆելդմա նը (Լիոր Աշքենազի) հարցնում է որդու մա հախոսականի մասին է, և նրան տեղեկաց նում են, որ այնտեղ չի կարելի գրել, թե Յո նաթանը «մահացել է» կամ «զոհվել է»: Սա ընդամե նը մեկն է այն բյուրոկրատական կարգերից, որոնց նա առերեսվում է որդու վախճանից հետո: Վիեննայի կինոփառատոնում անցած տարի «Արծաթե առյուծ» ստացած «Ֆոքստ րոտ» ֆիլմի առաջին հատվածում Մաո զը խիստ ֆորմալիստական միջոցներով ցույց է տալիս Միխայելի հոգեվիճակը: Ֆիլ մի հիմքում, ինչպես ռեժիսորն է ասում, «իր կյանքի ամենավատ դրվագն» է. տարի ներ առաջ նա մոտ մեկ ժամ համոզված էր, որ իր դեռահաս դուստրն ահաբեկչության զոհ է դարձել: Այս անձնական ապրում ն ե րը արտահայտվել են Միխայելի` աղավաղ ված իրականության ուժգնացող զգացողու թյան մեջ: Նրա աշխարհը պարփակվում է բնակարանի մեջ, ու ամեն ինչ հետզհետե լղոզվում է, և հանկարծ տեղն է ընկնում մի
Բնակարանը` ռազմադաշտ
Խախտելով կանոնները
«Ներդաշնակություն» (Լիդիա Շեյնին, Ռուսաստան, 2018), Վավերագրական մրցույթ, 11.07` 12:00, 19:00, Մոսկվա կ/թ` Փոքր կարմիր դահլիճ
«20-րդ շրջանի կասկածյալները» (Հեսամ Էսլամի, Իրան, 2017), Վավերագրական մրցույթ, 11.07 `17:30, Մոսկվա կ/թ` Փոքր կարմիր դահլիճ
Վավերագրող և մոնտաժող Լիդիա Շեյ նինն արդեն պատկերել է ծեր և անօգնա կան մարդ կանց խնդիր ներն իր նա խորդ` «Մայրիկ» կարճամետրաժում, իսկ «Ներ դաշնակությունն» ասես թեմային ավելի ամ բողջական և ծավալուն անդրադարձ է: Նինա Պետրով ն ան միայնակ ապրում է հին, անփույթ կահավորած պետերբուրգյան բնակարանում: Նինան չի աշխատում, տա նից դուրս չի գալիս, հարևանների հետ սուրճ չի խմում: Սակայն ծեր կինը խնամքի կարիք ու նի. անհ րա ժեշտ է գո նե մե կը, ով կստի պի կնոջը նորմալ սնվել: Օգնության է հաս նում Նադյան` Նինայի թոռնուհին, որը տե ղափոխվում է տատիկի տուն չորս փոքր երե խաների հետ: Երեխաները ոչ չափից դուրս ակտիվ են, ոչ էլ շատ անկարգ. անգամ օգ նում են մայրիկին և գիտակցում, որ պետք է չհակաճառել: Սակայն Նինայի համար ան գամ գազար ուտող թոռնիկը մարտահրավեր է սեփական նյարդային համակարգին: Նրան
նյարդայնացնում է աղմուկը, երբ դիպչում և խառնում են հին իրերը, նրա կանոնակարգ ված և կայուն աշխարհը: Սակայն անդադար ընտանիքով ու տնով զբաղվող Նադյայի և կտրուկ փոփոխություն ներից դժգոհ տատիկ Նինայի մեջ սուր կոնֆ լիկտ չկա, քանզի երկուսն էլ փորձում են հնա րավորինս հասկանալ իրար, փոխզիջում ն եր են անում, համերաշխ պայքարում են` հանուն ներդաշնակության ու խաղաղության: Ռեժի սոր Լիդիա Շեյնինը` ֆիլմի փոքրիկների պես, կարծես թաքնվում է սեղանների տակ, դռնե րի ետևում, մութ անկյուններում: Գաղտնի հե տևում է երեխաներին ու տատիկին, որպեսզի չբարկացնի և չստեղծի ավելորդ իրարանցում առանց այդ էլ աղմ կ ոտ տանը: Նա համեր աշ խության կողմ ն ակից է, չնայած լավ գիտակ ցում է, որ ամեն ինչ միանգամից չի փոխվի` տատիկը պետք է իր կյանք ընդունի նոր փո փոխությունները, ինչքան էլ դա բարդ կլինի նման պատկառելի տարիքում: ԴՄ
Իրանական «20-րդ շրջանի կասկածյալ ները» ֆիլմի ներածական տեսարանում կասկածելի մի զանգ անհանգստացնում է գլխավոր հերոսին: Խոսափողի մյուս ծայ րում անծանոթ տղամարդու ձայնը հարց նում է գողացված մեքենայի ռադիոընդու նի չի մա սին: Էհ սա նը ցնցված է: Զանգն իրապես ոչինչ չի փոխում, սակայն նրա աշ խատանքային ընդմիջման հաճելի լանչը լրջորեն խաթարված է: Էհսանի ազնիվ կյանքում այս խաթարումից ի վեր` ռեժիսոր Էսլամին ձեռնամուխ է լինում հերոսի ու նրա ընկերների հանցավոր ան ցյալի հետադարձ քննությանը: Ֆիլմի անվա նումը կապված է Թեհրանի դատական այն ստորաբաժանման հետ, որն առևանգված մեքենաներով է զբաղվում. հենց այն, ինչին Էհսանը չափազանց լավ է ծանոթ: Որպես դե ռահասներ` Էհսանն ու իր ընկերներն օրերն անց են կացնում համայնքային կենտրոնում, որը թաքստոց է նրանց հիմ ն ական գործունե
Գիտակցության դելտան «Տիգրե» (Ուլիսես Պոռա Գարդիոլա, Սիլ վինա Շնիցեր, Արգենտինա, 2017), Խա ղարկային մրցույթ, 11.07` 15:00, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր դահլիճ
Համատեղ երկու կարճամետրաժ նկա րահանելուց և որոշակի հաջողություններ գրանցելուց հետո Ուլիսես Պոռա Գարդիո լան և Սիլվինա Շնիցերն, ի վերջո, ձեռնա մուխ են լինում դեբյուտային լիամետրաժ ֆիլմի նկարահանմանը: «Տիգրե» ֆիլմի պրեմիերան եղել է 2017-ին` Տորոնտոյի մի ջազգային կինոփառատոնում: Ֆիլ մը պատ մում է մի կնոջ մա սին, ով որդու հետ վերամիավորվելու համար այ ցի է գա լիս Տիգ րե գե տի դել տա յի կղզում գտնվող նրա տուն: Շուտով նա բացահայ տում է՝ տունդարձն ու հաշտությունը երբեք դյու րին չեն լի նում: Գե տի վրա տե ղադր ված հատուկ սարքավորումն աշխատում է ամեն ինչ ոչնչացնել: Մի օր մի աղջիկ մոլոր վում է ջունգլիում, ջրի մակարդակը բարձ րանում է, իսկ «երբ ջրի մակարդակը բարձ րանում է, բոլորը սկսում են գժվել»` հաղոր դում է ֆիլմը: Այսպես էլ ֆիլմի դրամատիկ ընթացքն ուրվագծված է միևնույն սեյսմիկ ուղեգծով. սյուժետային էսկալացիան սկսում է աճել ջրի մակարդակի բարձրացման հետ մեկ տեղ: Նույնը վերաբերում է և մթնոլորտային խտացմանը` յուրահատուկ գունային գամ մայի, ցայտուն օպերատորական աշխա տանքի և խորհրդավոը վայրի ընտրության արդյունքում, բնությունը և կղզյակները ֆիլ մում կար ծես ինք նու րույն դե րեր են խա ղում: Այս ամենի ֆոնին խտանում են նաև պատմությունները, յուրաքանչյուր առան ձին կոնֆ լիկտ դառ նում է փոք րիկ, բայց շատ առանցքային կաթիլ անցյալի, ներկա յի և ապագայի` կարծես կողք կողքի դրված երեք դույլերում, որոնց ռեժիսորներն ի վեր ջո հաջորդաբար շուռ են տալիս դելտա յի ավազանի մեջ, որտեղ նրանք կխանգա րեն, բայց և կհոսեն միասին գիտակցության և ժամանակի անկառավարելի հոսանքնե րով: ԿԱ
ությունը, այն է` մեքենաների գողությունը քո ղարկելու համար: Այս տղաները Թեհրանում հայտնի էին, ի վերջո` նրանք մեղադրվեցին 1100 մեքենա գողանալու մեջ: Ինքը` Էսլամին, Էհսանի ավազակախմբին հանդիպեց սեփա կան մեքենայի գողությունից հետո: Սակայն դատական գործ հարուցելու փոխարեն` ռե ժիսորը որոշեց ինքնուրույն քննել տղաների կյանքը: Վտանգի ու հաճույքի խառնուրդն էր, որ նրան ստիպեց նկարահանել այս տղանե րին, ընդ որում` նաև հանցավոր արարքների ժամանակ: Էսլամիի զարմանալիորեն կարե կից վավերագրությունը բացահայտում է այս պատանիների միջև եղած գորովալից ընկե րությունը: Ջաֆար Փանահիի «Տաքսի» ֆիլմի (2015) պարտիզանական ոճը հիշեցնող «20րդ շրջանի կասկածյալները» ֆիլմը ևս խախ տում է կանոնները, որ ցուցադրի Թեհրանի այն երեսը, որն անտեսվում է իրանական հա սարակության ավանդական հիերարխիա յում: ՀԷ
GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 11 JULY | DAY 4
«Ֆլորիդա» նախագիծը» ներկայացնում է մո թելներում ապրող «թաքնված անօթևաննե րին»: Ինչպե՞ս եք նրանց հայտնաբերել: Տեղանքն է ինձ թելադրել այս թեման: Սցենարի համահեղինակ Քրիս Բերգոխը, ով անտարբեր չէ Դիսնեյի հանդեպ և ում մայրը ժամանակին ապրել է Ֆլորիդայում, սկսեց ինձ հոդվածներ ուղարկել այն ընտանիքների մասին, որոնք ապրում են աղքա տության մեջ` հենց այդ կախարդական թագավո րության` Դիսնեյլենդի հարևանությամբ: Ես խորա ցա ու պարզվեց` դա իրոք համազգային խնդիր է: Բայց այս տեղանքում իրավիճակի հեգնանքն ավե լի ծայրահեղ էր արտահայտված` վայր, որը երեխա ների համար ամենաուրախն է համարվում, և ան միջապես դրա հարևանությամբ գտնվող մի տե ղանք, որտեղ նրանք ապրում են ծայրահեղ չքավո րության մեջ: Այն մոթելներում, որտեղ նկարահանվել է ֆիլ մը, մարդ ապրո՞ւմ էր: Այո: Նախապատրաստվելիս հնարավորինս շատ մարդկանց հետ ենք զրուցել: Մենք գիտեինք, որ դա պետք է լինի պատմություն մոր ու աղջկա մասին, և ուրիշ ոչինչ, չունեինք սյուժետային գծեր կամ այլ կերպարներ: Բնակիչներից հետաքրքրվեցինք` ինչ պիսի պատմություններ կուզեին, որ պատմվեն, ին չից հետո մեր գաղափարները քննարկեցինք ՀԿ-նե րի, մոթելի կառավարիչների հետ, որպեսզի պար զենք արդյոք այդ կերպարներն իրատեսական են: Մոթելի կառավարիչներից մեկը մեզ շատ օգնեց և նրանից ոգեշնչված` հորինեցինք այն կերպարը, ում ի վերջո մարմ ն ավորեց Ուիլեմ Դեֆոն:
Շոն Բեյքեր Ամերիկացի անկախ ռեժիսոր Շոն Բեյքերն առաջին անգամ «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնին մասնակցել է 2009-ին իր 3-րդ` «Բրոդվե յի արքայազնը» ֆիլմով: Եվս երկու` «Աստղիկը» ու «Մանդարինը» լիա մետրաժներից հետո Բեյքերն անցյալ տարի նկարահանեց իր «Ֆլորի դա» նախագիծը»` հզոր պատմություն 6-ամյա Մունիի ու նրա երիտա սարդ մոր` Հելիի մասին, որոնք հազիվ են ծայրը ծայրին հասցնում ամերիկյան հասարակության հետնախորշերում: Բեյքերի բոլոր ֆիլմերում կա հայկական տարր: Բեյքերի ընկեր ու գործընկեր Կարեն Կարագուլյանին մենք տեսնում ենք մոթելի սե փականատիրոջ դրվագային դերում «Ֆլորիդա» նախագծում»: «Իմ կերպարը սկզբում ավելի կարևոր էր,- բացատրում է Կարագուլյա նը,- բայց Շոնն ուզում էր, որ ֆիլմը երեխաների մասին լինի և իմ դերն ահագին կրճատվեց»: Բեյքերը հիշում է` երբ իրենք նկարահանում էին «Մանդարինը»` Կարագուլյանը ոչ միայն հորինեց իր կերպարը, այլև սյուժետային մի ամբողջ գիծ: «Ես Կարենին ասացի, որ Լոս Ան ջելեսում սեռափոխ մարմնավաճառների մասին այս դրամայում ես նրան որևէ կերպ տեղավորել չեմ կարող, իսկ նա ասաց «Դու գիտե՞ս, որ Լոս Անջելեսում մեկ այլ` վատ ներկայացված խումբ էլ կա»: Պարզ վում է, որ քաղաքի ամեն երկրորդ տաքսու վարորդը հայ է:
Նույն կե՞րպ եք աշ խա տել նախ կին` «Ման դա րին», «Աստղիկը» ու «Բրոդվեյի արքայազնը» ֆիլմերի վրա: Այո, հենց «Բրոդվեյի արքայազնը» ֆիլմում էր, որ ես ու Կարենը մշակեցինք այդ մոդելը: Ֆիլմը Նյու Յորքի փողոցներում մաքսանենգ ապրանքներ վաճառող աֆրիկացի ներգաղթյալների ու այդ ապրանքները մատակարարող լիբանանցիների փոխհարաբերությունների մասին է: Ներգաղթյալ ներից շատերը փաստաթղթեր չունեն, այնպես որ նրանց հետ կապ հաստատելը ժամանակատար էր` չուզելով էին խոսում մեզ հետ: Մենք հասկա ցանք, որ ժամանակ է պետք: Պետք է շահել նրանց վստահությունը, լսել նրանց ձայներն ու բարձրա ձայնել նրանց խնդիրները: Եվ ոչ թե գնալ ու ասել. «Այսպիսի մի պատմություն եմ պատմելու քո հա մայնքի մասին»: Նման բան չի կարելի անել:
Ձեր ֆիլմի երկրորդ ամենափորձառու դերա սանը թերևս 6-ամյա Բրուքլին Փրինսն է` Մու նիի դերակատարը: Այո, նա արդեն իսկ շատ փորձառու էր ու բոլորո վին չէր կաշկանդվում: Ի սկզբանե անընդհատ կա տակում էր մեզ հետ: Բայց զարմանալին այն էր, որ նա նաև ունակ էր իմպրովիզների: Ես չէի կարծում, թե կկարողանամ երեխային խնդրել իմպրովիզներ անել, քանի որ դրա համար կյանքի փորձ է պետք: Իսկապես տաղանդավոր երեխա է: ՍԿ «Ֆլորիդա» նախագիծը» (Շոն Բեյքեր, ԱՄՆ, 2017), Երևանյան պրեմիերա, 11.07` 20:00, Սի նեմա Սթար, 12.07` 21:30, Մոսկվա կ/թ, Կարմիր դահլիճ
How important were your non-professional actors in developing the storyline? “I like to call them ‘first-timers’ actually, because if they get the acting bug, they’ll need help within the industry to get their career started and calling them non-professionals doesn’t help. The only people I consider nonprofessionals are people we use in the moment, usually playing a variation on themselves, whom we ask if they want to be in a certain scene just as a one-off.” They would be people that were living in the motels where you were filming? “Yes. For the story, we talked to as many people as possible. We knew it was going to be a mother-daughter story, but we didn’t know anything else, we had no plot lines or character arcs. So we asked people what stories they wanted to be told and then we would pass our treatments by the residents, the non-profit organizations that provide social services, and the motel managers, to ask them whether the characters were realistic. These people basically opened up their worlds and their lives to us. There was one particular motel manager who was extremely helpful and inspired the character played by Willem Dafoe.” Is this also the way you worked on your previous films Tangerine, Starlet and Prince of Broadway? “Yes. It was with Prince of Broadway that Karren and I got to this model. That film is about the relation between the community of West-African immigrants who sell counterfeit goods on the streets of New York and the Lebanese who provide these goods. A lot of the West-African immigrants are undocumented, so approaching them took a long time, they were very reluctant to speak to us. Through that process we learned that it’s all about time. It’s about building trust, hearing their voices and amplifying them. Not trying to go in and say: ‘I’m going to tell this story about your community.’ You can’t do that.”
«Մանդարինը» նկարահանել եք iPhone հեռա խոսներով, իսկ «Ֆլորիդա» նախագիծը»` 35 մմ ժապավենով: Ինչպե՞ս եք ընտրում` տվյալ ֆիլմի համար որ տեխնոլոգիան եք ուզում օգտագործել: Ես իսկապես սիրում եմ կինոժապավենով նկարա հանում ն երը ու «Ֆլորիդա» նախագծի» համար ու զում էի հենց այդ լուսանկարչական որակը ստանալ, որ ֆիլմը բացիկի տպավորություն թողնի, որը դուք կարող եք տուն ուղարկել Դիսնեյլենդ այցելելուց հե տո: Իսկ «Մանդարինում» iPhone-ը մեզ հնարավորու թյուն տվեց նկարահանել այնպիսի բաներ, որոնք այլ կերպ չէինք կարողանա: Բայց եթե դուք մեզ տեսնե իք, ձեզ կթվար` պարզապես սելֆի ենք անում, կամ էլ YouTube-ի համար տեսանյութ տեսագրում: Ուիլեմ Դեֆոն «Ֆլորիդա» նախագծի» միակ հայտնի դերասանին, ով Օսկարի էր առաջադր վել մոթելի կառավարչի դերի համար: Հենց սկզբից էլ նրա՞ն էիք պատկերացնում այդ դերում: Երկար էինք որոնում, բայց թեկնածուների մեծ մա սը շա՜տ հոլիվուդյան էին: Այդ ժամանակ սեղանիս նկատեցի Ուիլեմի անունը: Քանի որ նա շատ ճկուն դերասան է, ես զգացի, որ նա կարող է մարմ ն ավո րել ֆլորիդացի այդ մարդուն: Երբ հանդիպեցինք, ես տեսա, որ նա իսկապես հետաքրքրված է, այ սինքն` հաստատ կանի իր «տնային աշխատանքն» ու լուրջ կվերաբերվի աշխատանքին:
The Florida Project highlights the phenomenon of the ‘hidden homeless’ living in motels with an almost outrageous fairytale esthetic. How did you find out about this topic? “I was brought to this topic through the location. My coscreenwriter Chris Bergoch, who has an affinity for Disney and whose mother happened to live in Florida, started sending me articles about families living in poverty right next to the Magic Kingdom. It’s actually a national problem, but in this location the irony is so extreme: y ou have children living in poverty just outside a place that we consider the happiest place on earth for kids. It obviously had an impact on me, so I thought using that location, this juxtaposition might have the same effect on audiences.”
You shot Tangerine on iPhones and The Florida Project on 35mm. How do you choose what kind of technology to use for each film? “I truly love the esthetic of celluloid and film, and with The Florida Project I wanted that photographic quality – I wanted it to look like a postcard that you’d send home when you had visited Disney World. What the iPhone did for us in Tangerine is allowing us to shoot stuff that we wouldn’t have been able to get with anything else. If you saw us from across Santa Monica Boulevard, we would look like a bunch of people taking a selfie or shooting a YouTube video, something unprofessional.”
Sean Baker American independent filmmaker Sean Baker first came to Golden Apricot in 2009 with his third feature Prince of Broadway. After two more films, Starlet and Tangerine, last year saw his breakthrough to a wid er audience with The Florida Project, a powerful story about 6-year-old Moonee and her young mom Halley, living hand to mouth on the mar gins of American society. There’s an Armenian connection in all of Baker’s films, and his name is Karren Karagulian. Baker has brought his friend and collaborator along, and we talk about his blink-and-you'll-miss-it appearance as a motel owner in The Florida Project. “The character was initially more prom inent”, Karagulian explains. “But Sean wanted it to be about the kids, so I was mostly cut out.” Baker recalls how when they were preparing Tangerine, Karagulian not only created his own role but an entire sto ryline: “I was bringing Karren the news that I had no way of fitting him into this drama about transgender sex workers in L.A. and he said: ‘Do you know there’s another underrepresented group in L.A.?’ It turns out every second cab driver in the city is from Armenia.”
You mentioned Willem Dafoe, the only high-profile actor in The Florida Project. Did you have him in mind from the very beginning? “Our search was very broad, but most actors were too Hollywood. Then Willem’s name came across the table, and because he’s a very transformative actor, I felt he would be able to become that Florida man. When I met him I knew within five minutes that he was right for it. I could see that he was really tuned in; it was something that he was going to do his homework on and he was going to take it seriously. He was down for trying new things – I think he met with me thinking that we were going to make another iPhone movie, quite honestly.” Your second-most experienced actor must have been 6-year-old Brooklynn Prince, playing Moonee. “Oh yes, she was quite experienced already, which basically meant she didn’t feel intimidated at all, she was joking with us right from the start. But what’s amazing about her is that she’s also able to improvise. I didn’t think I was going to be able to ask children to improvise, because you need life experience to pull from. But I noticed that she’s always absorbing everything. She’s in many ways a prodigy.” SK
The Florida Project (Sean Baker, USA, 2017). Yerevan Premiere. 11-7 20:00 Cinema Star Dalma Garden Mall, 12-7 21:30 Moscow Cinema Red Hall.
6
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 11 JULY | 2018
reviews
Up in Smoke
A Political Affair
Burning (Lee Chang-dong, South Korea, 2018). Yerevan Premiere. 11-7 21:00 Moscow Cinema Red Hall.
The Reports on Sarah and Saleem (Muayad Alayan, Palestine/Netherlands/Germany/ Mexico, 2018). 11-7 12:30, 19:00 Moscow Cinema Blue Hall.
There’s a trick to being a good mime, the excitable Hae-mi tells timid Jong-soo. She tells him this while she’s miming that she’s peeling a tangerine and making it seem so real that Jong-soo can almost taste the fruit. Her trick is: “Don’t try to imagine that there is a tangerine, but simply forget that there isn’t.” At first this seems to be just a flirty moment in the meet-cute between Jong-soo (Ah-In Yoo) and Hae-mi (Jong-seo Jeon). When Hae-mi goes off to travel in Africa and she asks Jong-soo to look after her cat, who never shows hiimself when there’s strangers around, he even jokes: “Should I forget there isn’t a cat?” But the line soon turns eerily poignant and comes to haunt Lee Chang-dong’s riveting new film Burning, which won a Fipresci Award at the Cannes film festival earlier this year. For soon after Hae-mi returns from her trip with rich kid Ben (Steven Yeung) in tow, she disappears into thin air – it’s as if she has gone up in smoke. Coming eight years after his previous film Poetry, Burning is a welcome return to the screen for Lee, who was honored with a Retrospective at Golden Apricot in 2007. His new film takes
famed Japanese writer Haruki Murakami’s short story “Barn Burning” as its starting point, but Lee layers his own rich and rewarding tale onto the story’s bare bones. The problems in contemporary South Korean society constantly lurk in the shadows of the film’s central love triangle: the country’s complicated relationship to its northern neighbor; youth unemployment; the growing gap between rich and poor. But the film’s beating heart remains Hae-mi, even long after she’s gone and Jong-soo has fallen into a spiral of paranoia and doubt, taking to spying on Ben, whose effortless wealth seems to make him bulletproof. To call Burning’s central mystery ambiguous would be an understatement. Ethereal is closer to the mark, elusive, slippery. Perhaps the trick to Burning is not to pretend there is a mystery, but to forget that there isn’t. JBH
It should have been a simple thing. Every once in a while, Sarah and Saleem meet up late at night for a passionate tryst in the back of his delivery van. It’s an affair between two people, or four at most if you count the husband and wife that they’re cheating on. But this is Jerusalem, and Sarah and Saleem are from opposite sides of the deep trenches in their society. Palestinian director Muayad Alayan efficiently sets the scene in his second feature film The Reports on Sarah and Saleem. Sarah (Sivan Kerchner) is an upper-class Israeli, proprietor of a small café, wife of hardworking army colonel David (Ishai Golan), and mother of a young daughter. Saleem (Adeeb Safadi) is Palestinian, barely making ends meet as a delivery man for a bakery, and married to Bisan (Maisa Abd Elhadi) who is heavily pregnant with their first child. Alayan opens his film, which is loosely inspired by true events, with a few quick flashforwards to the mess that his two protagonists will soon find themselves in. Thus the audience already knows that Saleem is dead wrong
when he invites Sarah out for a drink in nearby Bethlehem where nobody knows them and tells her: “It’s just a drink; life’s not that complicated.” Soon after, their lives become very complicated indeed. As their affair threatens to become public, security forces on both sides of the Israeli-Palestinian conflict get involved. That’s where those reports come in – not just written “on” Sarah and Saleem, but sometimes also “by” them. Alayan keeps up the pace for the entire length of the film, which received a Special Mention from the Tiger Award jury and won the Hubert Bals Fund Audience Award at the Rotterdam film festival. As Sarah and Saleem’s private affair spirals into a mess involving dozens of international players, the film deftly mixes the personal and the political. JBH
ly goes out of focus, only to snap back all of a sudden with an unexpected cut or striking shot. The formalism stays, but the form itself changes significantly when the film suddenly jumps into the world that Jonathan (Yonaton Shiray) inhabited. Barely out of his teens, Jonathan is stationed with three other rookie
soldiers at a deserted checkpoint (code name: Foxtrot), where a camel passing the dilapidated barrier counts as a busy day. Two thirds in, the film once again jumps through space and time, back to his parents’ apartment but this time seen through the eyes of mother Daphna (Sarah Adler).
Foxtrot is a remarkably assured film, created by a filmmaker who has something to say and who knows exactly how he wants to say it. Through its deliberate stylization, the film manages to invoke complex emotions, showing a deeply felt sense of humanity’s never-ending dance with fate and death. JBH
Dancing with Death Foxtrot (Samuel Maoz, Israel, 2017). Yerevan Premiere. 11-7 19:00 Moscow Cinema Red Hall, 12-7 20:00 Cinema Star Dalma Garden Mall. “So if it’s a soldier, it has to say ‘fallen’?” Michael Feldman (Lior Ashkenazi) is calling about the obituary for his son, and is informed that it cannot say that his Jonathan has ‘died’ or ‘passed away’. It’s just one among the barrage of rules and regulations he’s bombarded with after two young military officers come to his house to inform him Jonathan has died in service. In the first third of Foxtrot, which won a Silver Lion after its premiere at the Venice film festival last year, Samuel Maoz employs a rigid formalism to depict Michael’s shaken perspective. Maoz based the film on a harrowing moment from his own life: years ago, for about an hour, he thought his teenage daughter had died in a terrorist attack. This personal experience is reflected in Michael’s reeling sense of distorted reality. His world shrinks down to just the apartment, and again and again everything slow-
Realist Poetry
Battlefield Apartment
Apennine (Emiliano Dante, Italy, 2017). Documentary Competition. 11-7 10:00, 17:30 Moscow Cinema Small Red Hall. In Apennine Filmmaker Emiliano Dante depicts his home town L’Aquila, central in the Apennines mountain range, central in Italy. In August of 2016, a massive earthquake struck the region, leaving many homeless. The director shows his wife, the streets where a cute old dog lives his last days, many destroyed buildings, haunting ruins of houses and apartments. Yet people are trying to adjust and get on with their lives, despite the fact that government support can be called suspicious at best. Back in 2015, Dante presented his previous film Habitat – Personal Notes in Yerevan, also featuring the director’s picturesque reflections on an earthquake in L’Aquila – this one in 2009. In Apennine Dante’s canvas is bigger, showing not only his own tragedy but that of the surrounding cities, where people have moved to camps after the earthquakes and are basically forced to live in ghost towns. Dante presents everything with a striking subjective tenderness. His black-and-white world is poetic, elegant and realistic at the same time. From time to time colored figures sneak into frame and liven up the empty streets. Dante acquaints the audience with his native lands with utmost sincerity, yet with some caution at the same time, combining local problems with personal experiences. DM
Harmony (Lidia Sheinin, Russia, 2017). Documentary Competition. 11-7 12:00, 19:00 Moscow Cinema Small Red Hall.
Breaking the Rules 20th Circuit Suspects (Hesam Eslami, Iran, 2017). Documentary Competition. 11-7 17:30 Moscow Cinema Small Red Hall. A suspicious phone call disturbs protagonist Ehsan in the opening moments of Iranian documentary 20th Circuit Suspects. On the other side of the line an anonymous male voice asks for stolen car radios. Ehsan is shocked. The phone call doesn’t really change anything, but still, his pleasant lunch break at work is gravely disturbed. Starting from this disruption in Ehsan’s honest life, director Hesam Eslami backtracks to the criminal past he had with some friends. The film’s title refers to the Teheran court division that deals with car theft – a place Ehsan is all too familiar with. As teenagers he and his friends spent their
days at a community center, using it as a hideout for their main activity: car theft. These boys were notorious in Teheran – eventually they were prosecuted for stealing around 1,100 cars. In fact, Eslami met Ehsan’s gang because they stole his own car as well. But instead of filing charges, the director decided to invest himself in the these boys’ lives. A mix of pleasure and a sense of danger compelled him to film them during their criminal escapades as well. In doing so, Eslami’s surprisingly compassionate documentary reveals a tender form of camaraderie between these youngsters. Echoing the renegade film style of Jafar Pahani’s Taxi (2015), a director who is thanked in the end credits along with the late Abbas Kiarostami, 20th Circuit Suspects similarly breaks the rules to show a side of Teheran that escapes the conventional hierarchy of Iranian society. HE
Nina Petrovna lives alone in an old, sloppily furnished Saint-Petersburg apartment. She doesn’t work, she doesn’t go out and she doesn’t drink coffee with the neighbors. However the old woman needs to be cared for. That’s why her granddaughter Nadia moves in with her four children. The kids are pretty quiet and not too disorderly, but even a grandchild chomping on a carrot is a challenge to Nina’s nervous system. And it’s not just noises that irritate her – the children touch her stuff, disrupting her strictly regulated and stable world. Documentary filmmaker and editor Lidia Sheinin already dealt with the subject of old and helpless people in her earlier film Mom. Harmony offers a more thorough and thoughtful depiction of the same themes. Like the little children in the film, Sheinin hides under tables, behind doors and in dark corners, secretly filming the whole family, so as not to disturb Nina or make her angry again. In the end, there’s no deep conflict between Nadia, who completely devotes herself to the family, and Nina, who’s very upset about the drastic changes in her life. Both are trying to understand and compromise and each in their own way, both are peacefully fighting for harmony. DM
GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 11 JULY | DAY 4
Aggression as an Act of Love Darren Aronofsky made a splash during the opening ceremony when he took revenge on Armenia’s Vardavar using his own bottle of water. But his true attacks hit us on the cinema screen, as this years three-film Retrospective at the festival shows. Breaking through with the exhilarating lowbudget film Pi (1998), Aronofsky immediately positioned himself as an unusually confident director. “I perceived the limitations of the budget as a liberation”, said the American director during a lengthy conversation with almost threehundred Armenian students at TUMO yesterday. In Pi Aronofsky used hectic black-and-white cinematography, computer-animated visuals and a (back then) cutting-edge soundtrack of underground music to capture the mindset of his pro-
NEWS AND reviews 7 tagonist, a mathematician who is equal parts genius and nervous wreck. With a unique approach to editing Aronofsky managed to find an even more distinct visual style for the various characters suffering from different types of addiction in his incredible follow-up Requiem for a Dream (2001). Not that Aronofsky has been immune to criticism. In fact, he said at TUMO that he always anticipates it, even though he finds it “difficult to live through.” His ambitious third film The Fountain was the first to be met with confused reactions after its premiere at the Venice film festival in 2006. Intertwining three narratives, each set in a different time and space but all starring Hugh Jackman, The Fountain dissects how the search for the meaning of life is essential to human nature. With ethereal soundscapes, meticulously constructed digital visuals and a sincere narrative about life, love and hope, The Fountain is truly a film waiting to be rediscovered, reappraised and celebrated as a masterpiece. The diptych of The Wrestler (2008) and Black Swan (2010) received a much warmer reception. Especially the latter, in which Natalie Portman plays the Oscar-winning role of an anxious bal-
Searching for Echoes
‘Artists can’t create without free speech’ Yesterday’s guest at TUMO was CanadianArmenian actress and producer Arsinée Khanjian, whose filmography includes roles in such films as Atom Egoyan’s Exotica, Ararat, The Lark Farm by the Taviani broth ers, and many more. Khanjian reminisced about her first visits to Armenia with her husband Atom Egoyan in the 1990s. “We filmed Calendar here, which was a complicated film for us, because we were shooting without a script. We’d visit different places, and later decided which material we could use. During my school years I was taught that Armenia is paradise, but when we came here I realized it was nothing like that. That’s when I became interested in Armenia’s local affairs.” Khajian also spoke about Armenia’s cultural policies. “In many countries, such as France or Germany, the governments are constantly supporting cultural events, including festivals, because they understand that culture is the most powerful instrument. In this regard,
Delta of Consciousness Tigre (Ulises Porra Guardiola & Silvina Schnicer, Argentina, 2017). Feature Competition. 11-7 15:00 Moscow Cinema Red Hall. After garnering attention with several short films, Spanish-born director Ulises Porra Guardiola and Argentinian filmmaker Silvina Schnicer started production on their feature film debut. The result is Tigre, which premiered at the Toronto film festival in 2017. 65-year-old Rina visits her old home in the Tigre river delta in an attempt to reconnect with her son. However she soon finds out that homecoming and reconciliation are nev-
let dancer preparing for Tchaikovsky’s Swan Lake, got an enthusiastic response, in spite of its bluntness, extremeness and aggression. That is exactly the beauty of seeing an Aronofsky film in a movie theater: he cuts straight to the core of audiences all over the world. “My films may be aggressive, but they come from the heart and that is what’s most important.” That can certainly be said of Mother!, Aranofsky’s most recent film and probably his most controversial yet. “Mother! comes from a place of severe anger about and concern for the planet. To show that to an audience, you know that many people won’t enjoy it.” Mother! might also be his most daring film, maintaining a frantic pace throughout as it accumulates all of the themes, styles and ambitious of Aronofsky’s previous films. Borrowing from the timeless stories of the biblical book of Genesis, Mother! uses religious allegories to address the uneven historic relation between man and woman and the toxic relation between all men and mother earth. It’s a sprawling, hectic and unnerving film that hits the audience like a primal scream. But for Aronofsky himself, it’s actually the cinematic equivalent of “an act of love.” HE
if we want Golden Apricot to become a festival on the level of Cannes, Berlin, Toronto and Venice, then government support is an absolute necessity.” The actress has been a frequent guest of the festival since its inception. “Golden Apricot has had a glorious run in the past fifteen years”, she said. “The organizers were able to build up a festival that we can all be proud of. For instance, right now director Darren Aronofsky is in Armenia. Would he have visited our country, if not for Golden Apricot?” Khanjian also added that by communicating with directors such as Aronofsky, Armenian artists can expand on their talents. “I want Armenian artists to present their works outside our country’s borders.” Khanjian is also a participant in Armenia’s political life. She was here three months ago, during the Velvet Revolution. “Throughout history artists have always played an important role at the forefront of free speech. Artists cannot create if they are not free to express their thoughts.” RG
er easy. Industrialization is creeping up on the until now unspoilt landscape; a girl gets lost in the jungle; and the river is rising. And as the film tells us: “When the water rises, everybody goes mad.” The film’s narrative follows the same path as the seismic activities of nature: the plot escalates with the rising water. And the same can be said for the tense atmosphere. Thanks to an interesting color palette, commanding camerawork and the mysterious setting it’s as if the whole river infrastructure becomes part of the film’s cast. Gradually the story thickens, as every conflict becomes a small but thoughtful drop in the three buckets of past, present and future that the directors are slowly pouring in to the delta basin. The three streams of time collide and start to communicate in an uncontrollable stream of consciousness. KA
It’s the artist’s responsibility to become an echo of past art and culture, says Armenian composer Ara Dinkijan in a film in the Armenian Panorama. Several films in this year’s crop of Armenian cinema scour for echoes of Armenian culture. “This is what we are leaving”, Armenian composer and multi-instrumentalist Ara Dinkijan muses in Echoes of Survival. In this collection of portraits of artistic Armenians in the United States, firsttime director Avo John Kambourian shows how culture, identity and history survive through art. Indeed, several films in the Armenian Panorama program seem to scour for echoes of Armenian culture in all its forms. This search is most explicit in documentaries about Armenia’s past. Stas Namin’s Ancient Temples of Armenia is such an exploration, charting the rich architecture of Armenian churches. I Am Aivazovsky, a Native of Crimea investigates the Armenian-ness of the iconic nineteenth-century marine art painter Ivan
Aivazovsky. While born and raised in the Black Sea port of Feodosia in Crimea, Aivazovsky never shied away from his roots, making him a valuable inspiration for the diaspora community. The significance of an Armenian background is equally celebrated in Poem About the Lonely Wolf, a portrait of the legendary Soviet-era Armenian boxer Israyel Hakobkokhyan. The directors, father Vrezh and son Taron Petrosyan, present Hakobkokhyan’s boxing like body art that can be studied for ages to come. The historical significance of a body in motion is also invoked in Pro Shamiram, in which Mariam Ohanyan shows Armenian dancer Aida Simon as she prepares her eponymous play based on the ancient Armenian legend Ara the Beautiful and Shamiram. This year’s most interesting portrait of an Armenian artist must be Garo Berberian’s Taniel. Combining film noir imaginary, music by Philip Glass and narration by renowned actor Sean Bean, this dense short film tells the story of Taniel Varoujan, a majestic 20th century poet tragically slain during the Armenian Genocide. In line with Dinkijan’s philosophy this short film turns back one hundred pages in history to illustrate how the work of this poet still resonates in contemporary Armenia. HE
The Fragile exhibition, which opened yesterday and shows video art, installations and performances by artists from Armenia and the diaspora reflecting on the recent social-political changes, will run until July 15 at the Union of Cinematographers (18 Vardanants St.).
Sacred Light
Sacred Path
Sacred Lands
Into the Night
This year’s Let There Be Light Award, established by the Armenian Apostolic church in 2012 to promote spiritual, cultural and humanitarian values and for a significant contributions to global cinematography, will be given to Russian producer and film critic Armen Medvedev this afternoon (16:00, Gevorkian Seminary of Holy Etchmiadzin; the guest bus leaves at 14:00).
Ahead of tomorrow’s arrival of Italian master director Gianfranco Rosi himself, the festival’s Retrospective of his work is opening today (17:00 Moscow Cinema Red Hall) with a screening of Rosi’s 2013 documentary Sacro GRA, a portrait of the outskirts of Rome by way of its “Great Ring Road”. Also in the program are Below Sea Level and El Sicario, Room 164.
The Ani photo exhibition, organized by Anadolu Kultur at the National Museum-Institute of Architecture (Government House 3, Aram St.), presents images of the magnificent medieval Armenian city of Ani, which is now in ruins and in the territory of Turkey. After tonight’s cocktail in celebration of the exhibition’s opening (18:00), it runs throughout the festival.
End your festival day in style, either at the After-Party which starts 22:30 at Enoteca Wine Bar (6 Sayat-Nova Ave.) or during the daily Midnight Wrap-Up at The Club (40 Tumanyan St.), where filmmakers and other GAIFF guests are available to meet and discuss the day's events.
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 4 | 11 JULY | 2018
8 Ðàì²Ü²ìàðܺð
АРМЕНИЯ, ЕРЕВАН , УЛ. АБОВЯНА ТЕЛ.: +374 10 59 16 00 ФАКС +374 10 59 16 66 MARKETING@GRANDHOTELYEREVAN.COM WWW.GRANDHOTELYEREVAN.COM