Golden Apricot Daily 2018 - Day 5

úð²Âºð day 5, thursday, JULY 12, 2018

Եղիցի լույս էջ 3

Անվամբ կանխորոշված

DAILY

էջ 4

Ճաո Լյան Zhao Liang p. 5

What's in a Name p. 6

Let There Be Light

Մեր տերը մենք ենք «Մեքտուբ, իմ սեր»

էջ. 4

p. 7

Nobody Owns Us

Mektoub, My Love

p. 6

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 12 JULY | 2018

2 ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL

12.07

Տրվում է վարձով /ռեժ. Չեժիյան Ռամալինգամ To Let /dir. Chezhiyan Ramalingam Թիթեռներ /ռեժ.՝ Թոլգա Քարաչելիք Butterflies /dir. Tolga Karaçelik Մարդասպանը, սենյակ 164 / ռեժ.՝ Ջանֆրանկո Ռոզի El Sicario, Room 164 /dir. Gianfranco Rosi Իվան /ռեժ.՝ Յանեզ Բուրգեր Ivan /dir. Janez Burger

Ind, 100’ FV 16+

Lang.: Tamil Subt.: English/Armenian

Tur, 117’ FC 18+ Fra/USA, 80’ R 16+ Svn/Ita, 95’ FC 16+

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian

18:30

Թիթեռներ /ռեժ.՝ Թոլգա Քարաչելիք Butterflies /dir. Tolga Karaçelik

Tur, 117’ FC 18+

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian

21:00

Մեքտուբ, իմ սեր /ռեժ.՝ Աբդելլատիֆ Tun, 175’ FP Քեշիշ 18+ Mektoub, My Love /dir. Abdellatif Kechiche

Lang.: French/English Subt.: English/Armenian

10:00

12:30 14:30

16:30

Lang.: Slovenian/Italian Subt.: English/Armenian

18:30

20:30

Մենք ենք, մեր սարերը / ռեժ. Առնո Խայաջանյան We Are Our Mountains / dir. Arnaud Khayadjanian

Fra/Arm, 17’ AP 16+

Lang.: Armenian Subt.: English

Esp, 54’ AP Արարատի ստվերը / ռեժ. Միգել Անգել 16+ Նիետո The Shadow of Ararat / dir. Miguel Ángel Nieto

Lang.: Spanish/English/ Russian/Armenian/Turkish Subt.: English/Armenian

Երկնքի և երկրի միջև / Arm, 22’ AP ռեժ. Մանե Գրիգորյան 16+ Between Sky and Earth / dir. Mane Grigoryan

Lang.: Armenian Subt.: English

Ճանապարհ դեպի տուն / ռեժ. Սեդա Գրիգորյան Way Back Home / dir. Seda Grigoryan

Lang.: English/Armenian Subt.: English/Armenian

Arm, 33’ AP 16+

ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ԳԻՇԵՐՆԵՐ ՊՈՂՈՍՅԱՆ ԱՅԳԻՆԵՐՈՒՄ YEREVAN NIGHTS AT POGHOSYAN GARDENS

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 10:00

Թուրքական թամբ /ռեժ.՝ Յուսուպ Rus, 75’ CIS Ռազիկով 16+ Sella Turcica / dir. Yusup Razykov

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

12:00

Այդ ես չեմ /ռեժ.՝ Մարիա Սահակյան I’m Going to Change My Name /dir.

Maria Sahakyan

Arm/Deu, 103’ C2C 16+

Lang.: Armenian/Russian Subt.: English/Armenian

14:30

Սև կարապ /ռեժ.՝ Դարեն Արոնոֆսկի Black Swan /dir. Darren Aronofsky

USA, 108’ R 16+

Lang.: English /French/ Italian Subt.: English/Armenian

16:30

Երեք օր Քիբերոնում /ռեժ.՝ Էմիլի Աթեֆ 3 Days in Quiberon /dir. Emily Atef

Deu/Aut/Fra, 115’ GP 16+

Lang.: German/French/ English Subt.: English/Armenian

19:00

Բոլորը գիտեն /ռեժ.՝ Ասղար Ֆարհադի Fra/Esp/Ita, Everybody Knows /dir. Asghar Farhadi 132’ YP 16+

Lang.: Spanish/English/ Catalan Subt.: English/Armenian

21:30

«Ֆլորիդա» նախագիծը /ռեժ.՝ Շոն Բեյքեր The Florida Project /dir. Sean Baker

Lang.: English Subt.: Armenian

USA, 112’ YP 16+

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, SMALL BLUE HALL

21:00

Տունդրայի գիրքը / ռեժ. Ալեքսեյ Rus, 105’ YP 16+ Lang.: Russian Վախրուշև Subt.: English/Armenian The Tundra Book / dir. Aleksei Vakhrushev

ԿԻՆՈՅԻ ՏՈՒՆ HOUSE OF CINEMA 16:00

Տաբու / ռեժ. Ռոբերտ Դերանյան Tabu / dir. Robert Deranian

USA, 91’ AP 16+

Lang.: English Subt.: Armenian

18:00

Աղոտ մատիտանկար / ռեժ. Սևդա Ուսանօղլու A Blurry Pastel Painting / dir. Sevda Usanoğlu

Tur, 13’ AP 16+

Lang.: Armenian /Turkish Subt.: English/Armenian

Պոեմ միայնակ գայլի մասին / ռեժ. Տարոն Պետրոսյան, Վրեժ Պետրոսյան Poem about the lonely wolf / dir. Taron Petrosyan, Vrezh Petrosyan

Վերապրումի արձագանքներ / ռեժ. Ավո Ջոն Քամբուրյան Echoes of Survival / dir. Avo John Kambourian

10:00

Կհանդիպենք վաղը, եթե Աստված տա / ռեժ. Այնարա Վերա See You Tomorrow, God Willing/ dir.

Ainara Vera

Esp, 62’ DC 16+

Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian

20:00

12:00

Ոչ դատավոր, ոչ հասարակաց կին / ռեժ.՝ Ժան Լիբոն, Իվ Ինան So Help Me God /dir. Jean Libon, Yves Hinant

Fra/Bel, 99’ DC, AP 16+

Lang.: French Subt.: English/Armenian

ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ, ԴԱԼՄԱ ԳԱՐԴԵՆ ՄՈԼ CINEMA STAR, DALMA GARDEN MALL

Դեպք ճանապարհի վրա / ռեժ.՝ Էվելինա Բարսեղյան On the Road / dir.. Evelina Barsegian

Rus, 8’ AP 16+

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

Ես Այվազովսկին եմ / ռեժ.՝ Աշոտ Rus, 40’ Ջազոյան AP 16+ I am Aivazovsky / dir.. Ashot Djazoyan Rus, 45’ Հայաստանի հնագույն տաճարները / AP 16+ ռեժ.՝ Ստաս Նամին Ancient Temples of Armenia / dir.. Stas Namin

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

Ոչ դատավոր, ոչ հասարակաց կին / Fra/Bel, 99’ ռեժ.՝ Ժան Լիբոն, Իվ Ինան DC, AP 16+ So Help Me God / dir. Jean Libon, Yves Hinant

Lang.: French Subt.: English/Armenian

19:00

Կհանդիպենք վաղը, եթե Աստված տա / ռեժ. Այնարա Վերա See You Tomorrow, God Willing / dir. Ainara Vera

Esp, 62’ DC 16+

Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian

20:30

Անտոմս ուղևորը /ռեժ.՝ Բեն վան Լիսհաութ The Stowaway /dir. Ben van Lieshout

Ndl/Uzb, 90’ YP 16+

Lang.: Dutch/Uzbek Subt.: English/Armenian

17:00

Lang.: Armenian Subt.: English/Armenian Arm, 49’ AP 16+ Lang.: Armenian/Turkish Subt.: English/Armenian

Արևը ցեխով չես ծածկի / ռեժ. Նաիրի Հոխիկյան You Cannot Cover the Sun With Mud / dir. Nairi Hokhikyan

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, SMALL RED HALL

14:00

Arm, 27’ AP 16+

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

USA, 65’ AP 16+ Lang.: English Subt.: English/Armenian

18:00

Ակունքը / ռեժ.՝ Դարեն Արոնոֆսկի The Fountain /dir. Darren Aronofsky

Can/USA, 96’ R 18+

Lang.: English/Maya Subt.: English/Armenian

20:00

Ֆոքստրոտ/ռեժ.՝ Սամուել Մաոզ Foxtrot /dir. Samuel Maoz

Isr/Che/Deu/ Fra, 113’

Lang.: Hebrew Subt.: English/Armenian

Deu/Fra, 101’ GP 16+

Lang.: German/French Subt.: English/Armenian

ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ, ՌԻՈ ՄՈԼ CINEMA STAR, RIO MALL 18:30

Անցում /ռեժ.՝ Քրիստիան Փեցոլդ Transit /dir. Christian Petzold

20:30

Ինչ նուրբ է մաշկդ /ռեժ. Դընի Կոտե Can, 93’ FP 16+ Lang.: English/French A Skin So Soft /dir. Denis Côté Subt.: English/Armenian

ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԳՅՈՒՄՐԻ HOKTEMBER CINEMA, GYUMRI 16:00

Կենտավրոս /ռեժ.՝ Ակթան Արըմ Kgz, 99’ CIS 16+ Lang.: Kyrgyz Կուբաթ Centaur /dir. Aktan Arym Kubat Subt.: Russian/English

18:00

Աշխարհի սիրալիր Kaz/Fra, 100’ անտարբերությունը /ռեժ. Ադիլխան CIS 16+ Երժանով The Gentle Indefference of the World / dir. Adilkhan Yerzhanov Վաղը /ռեժ. Յուլյա Շատուն Bkr, 75’ CIS 16+ Tomorrow / dir. Yuliya Shatun

20:00

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Կուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ` Կարեն Ավետիսյան, Մարիսկա Գրեյվլենդ, Դիանա Մարտիրոսյան Èáõë³ÝϳñÇã` سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã` Գայանե Մկրտչյան

³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ` Լուսինե Հովհաննիսյան, ¼³ñինե ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Տպագրված է §Üî ÐáɹÇÝ·¦ êäÀ-áõÙ

Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Karen Avetisyan, Mariska Graveland, Diana Martirosyan Photographer: Mane Hovhannisyan

Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren

Printer: "NT Holding" Ltd.

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 12 JULY | DAY 5

Èàôðºð ºì ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð

Ֆիլ­մե­րի պահ­պան­ման գոր­ծըն­թա­ցը

«Առա­ջին հեր­թին սի­րեք կի­նոն»

Սեր­գեյ Փա­րա­ջա­նո­վի «Հա­կոբ Հով­նա­ թա­նյան» կար­ճա­մետ­րաժ ֆիլ­մի (1967) աշ­խա­տան­քա­յին փու­լում գտնվող վե­ րա­կանգն­ման ծրա­գիրն այս ուր­բաթ ներ­կա­յաց­նե­լով` բրի­տա­նա­ցի կի­նոքն­ նա­դատ, պատ­մա­բան ու ռե­ժի­սոր Դա­ նի­ել Բըր­դը որո­շիչ փաս­տարկ է բե­րում ֆիլ­մե­րի պահ­պան­ման ու վե­րա­կանգն­ ման օգ­տին. «Դա ազ­գա­յին ինք­նու­թյու­ նը ձև­ա­վո­րե­լու ու մի­ջազ­գա­յին կի­նոմ­ շա­կույ­թը զար­գաց­նե­լու բա­ղադ­րիչ է»:

Հայ Առա­քե­լա­կան եկե­ղե­ցու հիմ­նած «Եղի­ցի լույս» 7-րդ ամե­նա­մյա մրցա­ նակն այս տա­րի շնորհ­վե­լու է ռուս կի­ նոքն­նա­դատ ու պրո­դյու­սեր Ար­մեն Մեդ­վե­դև­ին` կի­նոմ­շա­կույ­թում ու­նե­ցած ավան­դի ու կի­նո­յի հան­դեպ նրա ան­մար սի­րո հա­մար:

Կա­րե­լի է ասել` Դա­նի­ել Բըր­դը գրե­թե պա­ տա­հա­բար է ներգ­րավ­վել ֆիլ­մե­րի պահ­ պան­ման ու վե­րա­կանգն­ման գոր­ծըն­թա­ցի մեջ: Փի­լի­սո­փա­յու­թյուն ու հո­գե­բա­նու­թյուն ու­ սա­նե­լու տա­րի­նե­րին Բըր­դը հրա­պուր­վել էր լեհ ռե­ժի­սոր­ներ Ան­ջեյ Ժու­լավս­կու ու Վա­լե­ րի­ան Բո­րով­չի­կի հո­գե­բա­նո­րեն բարդ ֆիլ­ մե­րով: Նա բազ­միցս հան­դի­պել և հար­ցազ­ րույց է վերց­րել եր­կու ռե­ժի­սոր­նե­րից և նրանց ֆիլ­մե­րի ցու­ցադ­րու­թյուն­ներ է կազ­մա­կեր­պել Մի­ա­ցյալ Թա­գա­վո­րու­թյու­նում: Եվ սա դար­ ձել է նրանց ֆիլ­մե­րի վե­րա­կանգն­ման հա­ մար ֆի­նանս­ներ որո­նե­լու առիթ: Այս­պես մեկ­նար­կեց կի­նոմ­շա­կույ­թը պահ­ պա­նե­լու նրա առա­քե­լու­թյու­նը: «Ժա­պա­վե­նը քայ­քայ­վում է,- բա­ցատ­րում է Բըր­դը,- և այն պետք է խնա­մել ու վե­րա­կանգ­նել: Ես դեմ եմ այն գա­ղա­փա­րին, թե կի­նո­յի պատ­մու­թյունն ու ֆիլ­մե­րի պահ­պա­նու­մը ժա­մա­նա­կա­կից կի­նո­ար­տադ­րու­թյու­նից ան­ջատ ոլորտ­ներ են: Եթե ռե­ժի­սորն ու­զում է առաջ գնալ իր գոր­ծում, նա պետք է նախ հետ նա­յի»: Սա­կայն հետ նա­յելն ու կի­նո­պատ­մու­թյու­ նը պահ­պա­նե­լը դժվար խնդիր է, որը բախ­ վում է ֆի­նան­սա­կան բազ­մա­թիվ խո­չըն­ դոտ­նե­րի: «Պատ­վե­րով ֆիլմ դի­տե­լու գոր­ ծըն­թա­ցը շատ հար­մար է սպա­ռող­նե­րի հա­ մար, սա­կայն այդ հա­մա­կար­գը այդ­քան լավ չի մշակ­վել: Եթե ես հո­ռե­տես լի­նեի` կա­սեի, որ ֆի­զի­կա­կան մե­դի­ան մա­հա­նում է, իսկ

եթե լա­վա­տես լի­նեի, կա­սեի, որ ոլոր­տը հի­ մա շրջա­դար­ձա­յին ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում է»,- ասում է նա: Այս շրջա­դար­ձա­յին ժա­մա­նա­կաշր­ջա­ նում Բըր­դը նվիր­վել է հայ­կա­կան կի­նո­յի հա­ րուստ պատ­մու­թյան տա­րած­մա­նը. «Փա­ րա­ջա­նո­վը կի­նոշր­ջա­նակ­նե­րում շատ ճա­ նաչ­ված է, մինչ­դեռ Ար­տա­վազդ Փե­լե­շյա­ նը վե­րա­բա­ցա­հայտ­ման կա­րիք ու­նի: Մենք նույ­նիսկ մտա­ծում ենք սկսել ավե­լի մեծ նա­ խա­գիծ` համր շրջա­նի նշա­նա­վոր ռե­ժի­սոր Հա­մո Բեկ­նա­զա­րյա­նի ֆիլ­մե­րի վե­րա­կանգն­ ման ու տա­րած­ման նպա­տա­կով: Սեր­գեյ Էյ­ զենշ­տեյ­նի ու Ձի­գա Վեր­տո­վի նման ռե­ժի­ սոր­նե­րը ձև­ա­վո­րել են կի­նո­քե­րա­կա­նու­թյան կա­նոն­նե­րը: Ան­հա­վա­նա­կան է, որ ի դեմս Փա­րա­ջա­նո­վի ու Փե­լե­շյա­նի` Հա­յաս­տանն աշ­խար­հին տվել է եր­կու ռե­ժի­սոր, ով­քեր հիմ­ն ո­վին վե­րա­շա­րադ­րել են այդ կա­նոն­նե­ րը: Ահա թե ին­չու է պետք կի­նո­պատ­մու­թյա­ նը վե­րա­բեր­վել ինչ­պես սրբա­զան տեքս­տի, որը պահ­վում է Մա­տե­նա­դա­րա­նում` հին ձե­ ռագ­րե­րի ու մա­տյան­նե­րի պա­հո­ցում: Սրանք ար­վես­տի գոր­ծեր են, պատ­մու­թյան պա­ տա­ռիկ­ներ, որոնք պետք է պահ­պան­վեն ու որոնց պետք է հար­գա­լից վե­րա­բեր­վել»: ՀԷ Քննար­կում. «Դե­պի կի­նո­յի մա­տե­նա­դա­ րա­նը. պահ­պա­նե­լով հայ­կա­կան կի­նոն», GAIFF Pro, 13.07` 10:00, ՀԲԸՄ

«Անա­պա­տում մո­լոր­վա՛ծ նա­վե­րը» Հո­լան­դա­ցի ռե­ժի­սոր Բեն վան Լիս­հա­ու­թը Երև­ան է եկել որ­պես Վա­վե­րագ­րա­կան մրցույ­թի ժյու­րիի ան­դամ, ինչ­պես նաև մաս­նակ­ցե­լու իր` ավե­լի քան քսան տա­րի առաջ նկա­րա­հա­նած «Ան­տոմս ու­ղև­ո­րը» խա­ղար­կա­յին ֆիլ­մի ցու­ցադ­րու­թյա­նը: Ինչ­պես վան Լիս­հա­ու­թի ոճա­յին վա­վե­րագ­ րու­թյուն­նե­րը, օրի­նակ` «Հա­տուկ գո­տին» (1999), «Գի­շերն առևտ­րի կենտ­րո­նում» (2001), «Սի­բի­րյան էս­քիզ­ներ» (2015) ֆիլ­մե­րը, այն­ պես էլ նրա խա­ղար­կա­յին դրա­մա­նե­րը սկիզբ են առ­նում մի իրա­կա­նու­թյու­նից, որը կապ­ ված է շատ առանձ­նա­հա­տուկ վայ­րի` սո­վո­ րա­բար որո­շա­կի ամա­յու­թյամբ ձե­ռա­կերտ լանդ­ շաֆ­ թի հետ: «Ես բա­ վա­ կան շատ ժա­ մա­նակ եմ անց­կաց­նում նման վայ­րե­րում` ոգեշնչ­վե­լու և ու­սում­ն ա­սի­րե­լու, թե պատ­կե­ րա­յին առու­մով նման մի­ջա­վայրն ինչ կա­րող է տալ ֆիլ­մին»,- բա­ցատ­րում է վան Լիս­հա­ ու­թը: 90-ական­նե­րի սկզբնե­րին մի օրա­թեր­ թում ցա­մա­քած Արա­լյան ծո­վի լու­սան­կար­նե­ րի շար­քը տես­նե­լուց հե­տո վան Լիս­հա­ու­թը մեկ­նեց Ուզ­բեկս­տան, որ­տեղ նկա­րեց «Ան­ տոմս ու­ ղև­ ո­ րը» ֆիլ­ մի (1997) մի մա­ սը: «Ես տար­ված էի անա­պա­տա­ցած ցա­մա­քի մեջ խրված այդ նա­վե­րի պատ­կեր­նե­րով: Առա­ ջին ան­գամ այն­տեղ գնա­ցի 1992-ին, և պար­ բե­րա­բար վե­րա­դառ­նում էի, մին­չև որ 1996-ին վեր­ջա­պես սկսե­ցինք նկա­րա­հա­նում­ն ե­րը»: «Ան­տոմս ու­ղև­ո­րը» պատ­մում է Օրազ­բա­ յի` մի պա­տա­նու մա­սին, ով ջա­նում է խույս տալ ող­բեր­գա­կա­նո­րեն ավեր­ված շրջա­նից` թա­քուն մի նավ նստե­լով և հույս ու­նե­նա­լով, որ այն իրեն Ամե­րի­կա կհասց­նի: Փո­խա­րե­

նը` նա ժա­մա­նում է Ռո­տեր­դամ, որ­տեղ սե­ փա­կան կյան­քը փո­խե­լու հույ­սով նրան իր տուն է ըն­դու­նում տե­ղի նա­վաս­տու կի­նը: Վան Լիս­հա­ու­թի ֆիլ­մում տե­ղան­քի կա­րև­ ո­րու­թյունն ընդգծ­վում է ստա­տիկ պատ­կե­ րա­շա­րով: «Ես չեմ սի­րում գոր­ծո­ղու­թյա­նը հե­տև­ե­լու հա­մար շար­ժել տե­սախ­ցի­կը, դրա փո­խա­րեն` ես խո­րա­պես ու եր­կար մտա­ ծում եմ` որ­տեղ այն տե­ղադ­րել»: «Ան­տոմս ու­ղև­ո­րը» փա­ռա­տո­նա­յին շրջա­ նակ­նե­րում վան Լիս­հա­ու­թին նշա­նա­կա­լի հա­ջո­ղու­թյուն բե­րեց Ման­հայ­մում, Բեր­գա­ մո­յում, Բեռ­լի­նում, և դե­ռևս նրա սրտին շատ մոտ ֆիլմ է: «Իմ ամե­նա­նոր ֆիլ­մի փո­խա­ րեն այդ ֆիլմն այս­տեղ բե­րե­լու պատ­ճառ­ նե­րից մեկն այն է, որ ես պար­զա­պես շատ կու­զե­նա­յի նո­րից այն տես­նել մեծ էկ­րա­նին,ասում է նա,- դա նաև այն ֆիլմն է, որն ինձ առա­ջին ան­գամ բե­րեց նախ­կին խորհր­դա­ յին երկր­ներ, ուս­տի մտա­ծե­ցի` այն փա­ռա­ տո­նի հա­մա­տեքս­տին հա­մա­պա­տաս­խան կլի­նի, իսկ գաղ­թա­կա­նու­թյան թե­ման ավե­լի հրա­տապ է, քան եր­բևէ»: ՍԿ «Ան­տոմս ու­ղև­ո­րը» (Բեն վան Լիս­հա­ութ, Հո­լան­դիա/Ուզ­բեկս­տան, 1997), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա, 12.07` 20:30, Մոսկ­վա կ/թ` Կար­միր փոքր դահ­լիճ

Մեդ­ վե­ դևը, ով ծնվել է 1938-ին` Մոսկ­ վա­ յում, վաղ է հրա­պուր­վել կի­նո­յով: 5 տա­րե­ կա­նից սկսած նրա սի­րե­լի զբաղ­մուն­քը կի­ նո­թատ­րոն հա­ճա­խելն էր: 12 տա­րե­կա­նում Ստա­նիս­լավս­կու մա­սին գիր­քը նվեր ստա­ նա­լուց հե­տո Մեդ­վե­դևն ար­դեն վստահ էր, որ դե­րա­սա­նու­թյունն ու ռե­ժի­սու­րան են իր ապա­գան: Բայց երբ ըն­դուն­վեց ՎԳԻԿ (Հա­մա­մի­ու­ թե­նա­կան կի­նո­ինս­տի­տուտ)` նրա ու­սու­ցիչ, նշա­նա­վոր ռե­ժի­սոր Ալեք­սանդր Դով­ժեն­կոն ասաց, որ ռե­ժի­սու­րա­յի տա­ղանդ նա չու­նի: Մեդ­վե­դևը առայ­սօր հի­շում է Դով­ժեն­կո­յի բա­ռե­րը. «Դու ավե­լի շատ բա­նի կհաս­նես կի­նոմ­շա­կույ­թի այլ ոլորտ­նե­րում»: Ի վեր­ ջո Մեդ­վե­դևը դար­ձել է կի­նոքն­նա­դատ ու պրո­դյու­սեր, այ­նու­հե­տև` 1992-1994թթ. ղե­ կա­վա­րել Պետ­կի­նոն: «Դրան նա­խոր­դած բո­լոր տա­րի­նե­րին, երբ ստո­րին պաշ­տոն­

Բա­ցա­ռիկ հար­ցազ­րույց Ինչ­պես գրե­թե ամեն տա­րի` 15-րդ «Ոս­կե ծի­րա­նը» ևս հան­դի­սա­տե­սին կներ­կա­յաց­նի նոր գեր­մա­նա­կան ֆիլ­մե­ րի ընտ­րա­նին: Այս տա­րի ծրա­գի­րը կոչ­վում է «Ստեղծ­վել է Գեր­մա­նի­ա­յում» և պաշ­տո­նա­պես կմեկ­նար­կի հան­րա­ հայտ դե­րա­սա­նու­հի Ռո­մի Շնայ­դե­րի մա­սին պատ­մող «Երեք օր Քի­բե­րո­նում» ֆիլ­մի ցու­ցադ­րու­թյամբ: 1981 թվա­կան, ապ­րիլ, Ֆրան­սիա, Քի­բե­ րոն: Գեր­մա­նա­կան և ֆրան­սի­ա­կան կի­նո­ յի աստղ Ռո­մի Շնայ­դե­րը (Մա­րի Բա­ու­մեր) բուժ­վում է ընկ­ճախ­տից: Նրան այ­ցե­լու­թյան է գա­լիս վա­ղե­մի ըն­կե­րու­հին` Հիլ­դեն (Բիր­ գիտ Խի­նիխ­մա­յար)` կար­ծե­լով, թե մի­ա­սին հո­գե­բա­նա­կան խնդիր­նե­րը և կու­տակ­ված ֆրուստ­րա­տիվ զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րը հաղ­թա­ հա­րելն ավե­լի հեշտ է: Թվում է` պարզ ծրա­ գիր է, սա­կայն Շնայ­դե­րը հա­մա­ձայ­նում է բա­ցա­ռիկ հար­ցազ­րույց տալ գեր­մա­նա­կան «Շտերն» պար­բե­րա­կա­նին, որի լրագ­րո­ղը տակ­նուվ­րա է անում դե­րա­սա­նու­հու ներ­քի­ նը` մեր­կաց­նե­լով անձ­նա­կանն ու գաղտ­նին: Ռե­ժի­սոր Էմի­լի Աթե­ֆը ստեղ­ծել է նրբա­ գեղ, կլա­նող և մթնո­լոր­տա­յին ֆիլմ` հե­ղի­նա­ կա­յին վե­րա­պա­տում Շնայ­դե­րի փա­խուս­տի մա­սին: Կայս­րու­հի Սի­սիի` Էլի­զա­բեթ Բա­վա­ րա­ցու հա­վերժ կեր­պա­րից փախ­չե­լու հա­մար

Կի­նո­ժա­ռան­գու­թյուն Այ­սօր` 14:00-ին, ճար­տա­րա­պետ և պատ­ մա­բան Կա­րեն Բա­լյա­նը կներ­կա­յաց­ նի «Մոսկ­վա» կի­նո­թատ­րո­նի Ամա­ռա­յին դահ­լի­ճը» գիր­քը` հենց Ամա­ռա­յին դահ­լի­ ճում: Այն Բա­ լյա­ նի 3-րդ անդ­ րա­ դարձն է հայ խորհր­դա­յին մո­դեռ­նիս­տա­կան ճար­ տա­րա­պե­տու­թյա­նը և սա­տա­րում է կի­նո­ թատ­րո­նի բա­ցօ­թյա դահ­լի­ճին իր նախ­ կին փա­ռա­վոր տես­քը վե­րա­դարձ­նե­լու փոր­ձե­րին: Տա­րի­ներ շա­րու­նակ անմ ­խ ի­ թար վի­ճա­կում մնա­լով` ճար­տա­րա­պե­տա­ կան կա­ռույ­ցը հայտն­վել է քանդ­ման եզ­ րին: «Գրա­վի՛ր ամա­ռա­յին դահ­լի­ճը» կար­ գա­խո­սի ներ­քո` Թու­մո կենտ­րո­նի ու­սա­ նող­նե­րի նա­խա­ձեռ­նու­թյամբ տա­րած­քում կազ­մա­կերպ­վե­լու են հա­մերգ­ներ, ներ­կա­ յա­ցում­ն եր և այլ մի­ջո­ցա­ռում­ն եր, որոնց թվում նաև` «Ոս­կե ծի­րան» ՄԿՓ-ի ուր­բաթ օրը կա­յա­նա­լիք «Վի­շապ» ֆիլ­մի ցու­ցադ­ րու­թյու­նը (տես էջ 5):

3

նե­րի էի, ես դար­ձյալ եր­ջա­նիկ էի»,- ասում է Մեդ­վե­դևը «Եղի­ցի լույս» մրցա­նա­կը ստա­ նա­լու նա­խօ­րե­ին: Հի­մա` 80 տա­րե­կա­նում, նա իրեն դեռ եր­ջա­նիկ մարդ է հա­մա­րում. «Ես ամ­բողջ կյան­քում եղել եմ կի­նոմ­շա­կույ­ թի մի մա­սը: Այս մրցա­նակն այդ նվի­րու­մի վկա­յու­թյունն է»: Ռե­ժի­սոր­նե­րի, պրո­դյու­սեր­նե­րի ու քննա­ դատ­նե­րի նոր սերն­դին նա խոր­հուրդ է տա­ լիս հե­տև­յա­լը. «Կի­նո­յի հան­դեպ սե­րը պետք է միշտ առաջ­նա­հերթ լի­նի: Ո՛չ պաշ­տո­նը, ո՛չ կա­րի­ե­րան, ո՛չ ճա­նա­չու­մը չեն կա­րող առաջ­նա­յին հա­մար­վել: Եթե առա­ջին տե­ ղում կի­ նոն է, մնա­ ցածն ան­ պայ­ ման կհա­ ջող­վի»: ՀԷ

Շնայ­դե­րը դի­մել էր բազ­մա­թիվ կտրուկ քայ­ լե­րի` փո­խե­լով թե բնա­կա­վայ­րը, թե դե­րե­րի ներ­կապ­նա­կը: Սա­կայն նույ­նիսկ այ­սօր` դե­ րա­սա­նու­հու մա­հից 40 տա­րի անց, նրա մեջ տես­նում են նույն հին կեր­պար­նե­րը, իսկ ֆիլ­ մում, բա­ ցի դրա­ նից, հան­ գիստ չեն տա­ լիս Ալեն Դե­լո­նի հետ սի­րա­վե­պի մա­սին հար­ցե­ րով: Աթե­ֆը մեր­կաց­նում է Շնայ­դե­րի խնդիր­ նե­րը` ալ­կո­հո­լի և գի­շե­րա­յին զբո­սանք­նե­ րի մի­ջո­ցով, ծխա­խո­տի և ծո­վափ­նյա բրի­զի հետ խառ­նե­լով ին­տիմ զրույց­ներն ու խոս­տո­ վա­նու­թյուն­նե­րը: Նյար­դա­յին պոռթ­կում­ն եր, զղջում­ն եր, մտո­րում­ն եր. հյու­րա­նո­ցա­յին հա­ մա­րից հե­րոս­նե­րը տե­ղա­փոխ­վում են մին­չև ուշ ժամ աշ­խա­տող ռես­տո­րան­ներ, որ­տեղ, սո­վո­րա­բար, եվ­րո­պա­կան կի­նո­յի աստ­ղերն ան­գամ ոտք չեն դնում: Մի­նի­մալ մի­ջոց­նե­րով, փոքր դե­րա­սա­նա­ կան կազ­մով ու սահ­մա­նա­փակ նկա­րա­հան­ ման վայ­րե­րով` Աթե­ֆը ստեղ­ծել է հե­տաքր­ քիր, գրա­վիչ մի ֆիլմ, որ­տեղ գոր­ծո­ղու­թյուն­ ներն առանձ­ նա­ պես շատ չեն, սա­ կայն յու­ րա­քան­չյուր հե­րոս այս­տեղ ու­նի իր ասե­լի­քը, իղ­ձերն ու ցան­կու­թյուն­նե­րը, և Աթե­ֆը հմտո­ րեն զար­գաց­նում է դրանք: Ֆիլ­մը փոր­ձում է փո­խան­ցել փա­ռա­հեղ դե­րա­սա­նու­հու այն ապ­րում­ն ե­րը, որոնք ի վեր­ջո հան­գեց­րին նրա մահ­վա­նը 1 տա­րի ու 1 ամիս անց: ԴՄ «Երեք օր Քի­բե­րո­նում» (Էմի­լի Աթեֆ, Գեր­մա­նիա/Ավստ­րիա/Ֆրան­սիա, 2018), «Ստեղծ­ված է Գեր­մա­նի­ա­յում», 12.07` 16:30, Մոսկ­վա կ/թ` Կար­միր դահ­լիճ

Հան­դի­պում ռե­ժի­սո­րի հետ

Իր վեր­ջին` «Սա­ֆա­րի» ֆիլ­մի երեկ­վա երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա­յից հե­տո, ավստ­րի­ ա­ցի ռե­ժի­սոր Ուլ­րիխ Զայդլն այ­սօր հան­ դի­սա­տե­սին հան­դի­պե­լու առիթ կու­նե­նա (15:00, ՀԲԸՄ):

Գի­շե­րա­յին հան­դի­պում Փա­ռա­տո­նա­յին օրն ավար­տեք յու­րօ­րի­նակ ոճով` այ­ցե­լե­լով ամե­նօ­րյա Կես­գի­շե­րա­յին ամ­փոփ­մա­նը` Ակում­բում» (23:45, Թու­մա­ նյան 40), որ­տեղ ռե­ժի­սոր­ներն ու փա­ռա­ տո­նի հյու­րե­րը հան­դի­պում են մի­մյանց ու քննար­կում օր­վա իրա­դար­ձու­թյուն­նե­րը:

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 12 JULY | 2018

4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Ան­վամբ կան­խո­րոշ­ված «Իվան» (Յա­նեզ Բուր­գեր, Սլո­վե­նիա/ Իտա­լիա, 2017), Խա­ղար­կա­յին մրցույթ, 12.07` 16:30, Մոսկ­վա կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ

Մեր տե­րը մենք ենք «Մեք­տուբ, իմ սեր.երգ առա­ջին» (Աբ­դե­լա­ տիֆ Քե­շիշ, Ֆրան­սիա/Իտա­լիա/Թու­նիս, 2017), Ֆրան­կո­ֆոն երկր­նե­րի կի­նո, 12.07` 21:00, Մոսկ­վա կ/թ` Կա­պույտ դահ­լիճ Թու­նի­սում ծնված ֆրան­սի­ա­ցի ռե­ժի­սոր Աբ­դե­լա­տիֆ Քե­շի­շի վեր­ջին ֆիլ­մի գոր­ ծո­ղու­թյուն­նե­րը ծա­վալ­վում են 1994-ի ամ­ ռա­նը` Մի­ջերկ­րա­կան ծո­վի ափին` ֆրան­ սի­ա­կան Սեթ նա­վա­հանգս­տա­յին քա­ղա­ քում: Ըստ էու­թյան` առանց սյու­ժեի ու շեշտ­ ված ար­հա­մար­հան­քով այն չգրված կա­նո­նի հան­դեպ, որ կեր­պար­նե­րը պետք է ան­պայ­ ման որո­շա­կի զար­գա­ցում ապ­րեն` ֆիլ­մի թվա­ցյալ մա­կե­րե­սայ­նու­թյան տակ խռո­վա­ րա­րու­թյուն է թաքն­ված: Բա­ցար­ձա­կա­պես չկաշ­կանդ­վե­լով` Քե­շիշն իր ֆիլ­մում ամե­նայն ման­րա­մաս­նու­թյամբ ցու­ցադ­րում է տար­բեր հեշ­տա­սի­րա­կան դրվագ­ներ` տրա­մադ­րու­թյուն ստեղ­ծե­լու հա­ մար օգ­տա­գոր­ծե­լով դա­սա­կան երաժշ­տու­ թյունն ու արևի խամ­րած լույ­սը: 3 ժամ տև­ո­ ղու­թյամբ ֆիլ­մի մեծ հատ­ված­ներ բաղ­կա­ցած

են սի­րա­խա­ղից ու դրան ու­ղեկ­ցող անի­մաստ զրույց­նե­րից: Բո­լո­րը ժպտում են, շամ­պայն են խմում ու առանց խան­դե­լու իրար հետ կի­սում զու­գըն­կեր­նե­րին: «Մեր տե­րը մենք ենք»,ասում է մի կին: Նրանց ու­զա­ծը զվար­ճա­նալն է, ու հենց դա էլ անում են: Ֆիլ­մի գլխա­վոր հե­րո­սը մի երի­տա­ սարդ ու հմա­յիչ փա­րի­զաբ­նակ լու­սան­կա­ րիչ է` Ամի­նը, ով ժա­մա­նա­կա­վո­րա­պես վե­ րա­ դար­ ձել է իր ծննդա­ վայր: Նա փոր­ ձում է ներգ­րավ­վել Սե­թի գի­շե­րա­յին կյան­քում, բայց հիմ­ն ա­կա­նում նա­խընտ­րում է այդ քա­ ղա­քի հա­մա­տա­րած սի­րա­խա­ղե­րը հեռ­վից դի­տել: Զար­մա­նա­լի­ո­րեն քնքուշ տե­սա­րան­ նե­րում նա լու­սան­կա­րում է ծննդա­բե­րող ոչ­ խար­նե­րին: Նա սրտա­ցավ լսում է ըն­կեր­նե­ րին ու ազ­գա­կան­նե­րին. չէ՞ որ ի վեր­ջո նա «անս­պառ ժա­մա­նակ» ու­նի: Հենց այդ հա­ վերժ ան­ժա­մա­նա­կու­թյան զգա­ցո­ղու­թյունն է, որ Քե­շի­շին հա­ջող­վում է պատ­կե­րել ամ­ բողջ խո­րու­թյամբ: Հար­ցազ­րույ­ցում Քե­շիշն ասել է. «Իմ հու­ շե­րում 1990-ական­նե­րի կե­սե­րի կյան­քը մի տե­սակ ավե­լի հու­սադ­րող էր: Այն ժա­մա­ նակ մենք դեռ կա­րող էինք երա­զել ավե­լի լավ ապա­գա­յի մա­սին: Այս ան­հոգ ազա­տու­ թյու­նը հի­մա այ­լևս չկա»: ՄԳ

Նրա անու­ նը պետք է Տա­ րաս լի­ ներ, բայց ծննդա­բե­րու­թյա­նը մի­այն մայ­րը` Մա­ռան էր ներ­կա, ու վեր­ջինս նա­խընտ­րեց Իվան անու­ նը: Իվան Ահե­ղին վկա­յա­կո­չող այս անու­նը շատ տե­ղին է սլո­վե­նա­կան քրե­ա­կան հե­ղի­ նա­կու­թյան ապօ­րի­նի որ­դու հա­մար. Իվանն ասես ի սկզբա­նե դա­տա­պարտ­ված է: Յա­ նեզ Բուր­գե­րի նոր ֆիլ­մը մայ­րա­կան դրա­մա­ յի և ճա­նա­պար­հա­յին թրի­լե­րի հա­մա­տե­ղում է, որ­տեղ Մա­ռան և նրա հան­ցա­գործ սի­րե­ կան Ռո­կը (Մա­տյազ Տրի­բու­սոն) ճամ­փա են ընկ­նում` նոր կյանք որո­նե­լով: Մա­րու­շա Մա­ յե­րը հրա­շա­լի է կա­տա­րում երե­խա ու­նե­նա­

Տրվո՞ւմ է, թե՞ չի տրվում «Վար­ձով է տրվում» (Չե­ժի­յան Ռա­մա­լին­գամ, Հնդկաս­տան). Խա­ղար­կա­յին մրցույթ, 12.07` 10:00, Մոսկ­վա կ/թ` Կա­պույտ դահ­լիճ «Վար­ձով է տրվում» ֆիլ­մի մեկ­նար­կից շատ չան­ցած եր­ջա­նիկ երի­տա­սարդ զույ­գը` այս ֆիլ­մի գլխա­վոր հե­րոս­նե­րը, բախ­վում է մի իրա­վի­ճա­կի, որը բա­ցա­հայ­տում է, թե որ­ քան ան­ կա­ յուն ու ան­ պաշտ­ պան է նրանց հա­մեստ կեն­սա­կեր­պը: Իրենց վար­ձա­կա­ լած բնա­կա­րա­նի տե­րը, զգա­լով փո­ղի հա­ մը, փաս­տի առաջ է կանգ­նեց­նում Իլան­գո­ յին, Ամուն­դա­յին ու նրանց 5 տա­րե­կան որ­ դուն` Սիդլ­հար­թին, ասե­լով, որ նրանք պետք

Մտավոր դատավոր

Մի­ջանց­քա­յին եր­թև­ե­կու­թյուն «Կհան­դի­պենք վա՛ղը, եթե Աստ­ված տա» (Այ­նա­րա Վե­րա, Իս­պա­նիա, 2017), Վա­վե­ րագ­րա­կան մրցույթ, 12.07` 10:00, 19:00, Մոսկ­վա կ/թ, Կար­միր փորք դահ­լիճ Կա­ րո՞ղ է ար­ դյոք տա­ րեց կա­ նանց առօ­ րյան լի­նել մի­ա­ժա­մա­նակ մի­ա­պա­ղաղ ու հե­տաքր­քիր: Այս հար­ցին պա­տաս­խա­ նում է իս­պա­նա­ցի ռե­ժի­սոր Այ­նա­րա Վե­րա­ յի «Կհան­դի­պենք վա՛ղը, եթե Աստ­ված տա» վա­վե­րագ­րու­թյու­նը, որը պատ­մում է 17 մի­ անձ­նու­հու, նրանց աշ­խա­տան­քի և ժա­ման­ ցի, մտո­րում­ն ե­րի, խնդիր­նե­րի մա­սին, որոնք ըն­թա­նում են ան­կեղծ ու եր­բեմն զա­վեշ­տա­

է ազա­տեն բնա­կա­րա­նը 30 օր­վա ըն­թաց­ քում: Այդ վերջ­նա­գիրն է լար­ված մթնո­լոր­ տի գրա­վա­կանն այս իրա­տե­սա­կան դրա­ մա­յում, որը հիմնված է իրա­կան փաստերի վրա: Ընդ­հա­նուր առ­մամբ, բո­լոր նրանք, ով­ քեր բախ­վել են գենտ­րի­ֆի­կա­ցի­ա­յի խնդրին, կկա­րո­ղա­նան ինչ-որ չա­փով հաս­կա­նալ այս զույ­գի խնդիր­նե­րը: Ու այդ­պես նոր տան որո­ նում­ն ե­րը ստո­րա­ցու­ցիչ փոր­ձա­ռու­թյան են վե­րած­վում Ամուն­դա­յի ու Իլան­գո­յի հա­մար, ով­քեր իրենց սկու­տե­րով շրջում են ամ­բողջ քա­ղա­քում, իսկ հե­տո ավե­լի ու ավե­լի հե­ռա­ նում իրենց բնա­կա­վայ­րից ու Սի­դար­թի սի­ րե­լի դպրո­ցից: Ցույց տա­լով այս ըն­տա­նի­քի անձ­նա­կան փոքր դժբախ­տու­թյու­նը` «Վար­ ձով է տրվում» ֆիլմն ար­ձա­գանք է գլո­բալ տնտե­սա­կան փո­փո­խու­թյոն­նե­րի աղե­տա­լի հե­տև­անք­նե­րին: ՍԿ

Կորս­ված ժա­մա­նա­կի որո­նու­մը

«Ոչ դատավոր, ոչ հասարակաց կին» (Ժան Լիբոն և Իվ Ինան, Ֆրանսիա/ Բելգիա, 2017). Վավերագրական մրցույթ, 12.07` 12:00, 17:00, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր փոքր դահլիճ «Նա­պո­լե­ոնն ասում էր, որ հե­տաքն­նող դա­ տա­վո­րը կա­ռա­վա­րու­թյան ամե­նահ­զոր պաշ­տո­նյան է եղել, ու­րեմն եկեք դա ապա­ ցու­ ցենք»,- ասում է Անն Գրու­ վեն` ծի­ ծա­ ղով հրա­մա­յե­լով մե­քե­նան վա­րող ոս­տի­կա­ նա­կան սպա­յին մի­աց­նել ազ­դան­շան­նե­րը: Բրյու­սել­ցի այս դա­տա­վո­րին ան­սո­վոր ան­ վա­նե­լը մեղմ կլի­նի, քա­նի որ նա միշտ չէ, որ օրենսգր­քով է առաջ­նորդ­վում: Բել­գի­ա­կան օրեն­քով` հե­տաքն­նող դա­ տա­վոր­նե­րը լայն իրա­վա­սու­թյուն­ներ ու­նեն` հար­ցաքն­նում են կաս­կա­ծյալ­նե­րին և վկա­ նե­րին, հա­վա­քում ապա­ցույց­ներ և այլն: ժան Լի­բո­նի և Իվ Ինա­նի «Ոչ դա­տա­վոր, ոչ հա­ սա­րա­կաց կին» վա­վե­րագ­րու­թյու­նը պատ­ կե­րում է Գրու­վե­ին նրա ամե­նօ­րյա աշ­խա­ տան­քի ըն­թաց­քում: Ֆիլ­մը լուրջ խնդիր­ներ է վեր­հա­նում, և նե­րա­ռում է որոշ սահմռ­կե­ ցու­ցիչ պատ­կեր­ներ, սա­կայն ար­տա­սո­վոր դա­տա­վո­րի տված հու­շում­ն ե­րը թար­մաց­նող ու լար­ված երանգ են հա­ղոր­դում ֆիլ­մի ն: Վա­վե­րագ­րու­թյան հիմ­քում տաս­նա­մյակ­

լու մտքին հետզ­հե­տե հա­մա­կերպ­վող մոր դե­ րը: Սա­կայն երբ մայ­րա­կան բնազդն իր մա­սին իմաց է տա­լիս, Մա­ռան և Ռո­կը լուրջ որոշ­ման առաջ են կանգ­նում. որ­պես­զի Ռո­կը խու­սա­ փի բան­տից, իրենք պետք է թող­նեն փոք­րի­ կին: Այս պա­հից ի վեր պատ­մու­թյու­նը 2 ու­ղով է զար­գա­նում. Ռո­կը զայ­րա­ցած Մա­ռա­յին բե­ րում է Իտա­լիա, իսկ Իվա­նը խնա­մա­կալ­նե­րի ըն­տա­նի­քում է հայտն­վում, որ­տեղ առանց այդ էլ ասեղ գցե­լու տեղ չկա: Ըն­տա­նի­քի մնա­ցած երե­խա­ներն, ով­քեր տե­ղյակ են իրենց խղճուկ ֆի­նան­սա­կան վի­ճա­կից, բար­ձի օգ­նու­թյամբ փոր­ձում են ապա­հո­վագ­րել իրենց դիր­քե­րը... Ըստ էու­ թյան` Բերգերը ցույց է տա­ լիս, որ յու­րա­քան­չյու­րը հեշ­տու­թյամբ կա­րող է զրկվել ու­նեց­ված­քից: Նա ասես պնդում է, որ մի­այն մի բան կա, որ միշտ կլի­նի ձեզ հետ` ըն­տա­նի­քը: Ֆիլ­մի ող­բեր­գու­թյունն այն է, որ նույ­նիսկ եթե ան­փող Մա­ռան ու Իվա­նը վե­ րա­մի­ա­վոր­վեն, ըն­տա­նի­քից բա­ցի` իրոք ու­ րիշ ոչինչ չեն ու­նե­նա: ՀԷ

«Թի­թեռ­ներ» (Թոլ­գա Քա­րա­չե­լիք, Թուր­ քիա, 2018), Խա­ղար­կա­յին մրցույթ, 12.07` 12:30, 18:30, Մոսկ­վա կ/թ` Կա­պույտ դահ­լիճ

նե­րի հնու­թյուն ու­նե­ցող կրկնա­կի սպա­ նու­թյան դեպ­քով Գրու­վեի և նրա խու­զար­ կու­նե­րի հե­տաքն­նու­թյունն է, սա­կայն նրա իրա­կան սիր­տը մե­կան­գա­մյա խո­սակ­ցու­ թյուն­ներն են Գրու­վեի գրա­սե­նյա­կում: Կաս­ կա­ծյալ­նե­րին, վկա­նե­րին ու դա­տա­պարտ­ ված հան­ցա­գործ­նե­րին հար­ցաքն­նե­լիս Գրու­վեն եր­բեք իր նպա­տա­կից չի շեղ­վում ու հի­մա­րու­թյու­նը չի հան­դուր­ժում: Նրան թշնա­ման­քով վե­րա­բեր­վող­նե­րը կա­րող են ակն­կա­լել դա­տա­կան տույժ, իսկ դա­տա­վո­ րը մշտա­պես սրա­միտ խոսք ու­նի այդ եր­ բեմն ու­ժաս­պառ անող զրույց­նե­րից հե­տո

տրա­մադ­րու­թյու­նը բարձ­րաց­նե­լու հա­մար: Քա­ղա­քա­կան կո­ռեկ­տու­թյու­նը Գրու­վեի օրա­կար­գի մեջ չէ: «Եթե հենց հի­մա մեռ­նես, լի­քը փող կխնա­յի պե­տու­թյու­նը»,- առանց աչ­քը թար­թե­լու ասում է նա մի կրկնա­հան­ ցա­գործ թմրա­մո­լի: «Պե­տու­թյու­նը ստիպ­ ված չի լի­նի քեզ բանտ նստեց­նել` ծախ­սե­լով օրա­կան 150 եվ­րո: Բայց մենք դրա հա­մար չենք այս­տեղ»,- շա­րու­նա­կում է նա: Գրու­վեն գու­ցե խիստ է, սա­կայն մեծ կա­րեկ­ցանք և ար­դա­րու­թյան հան­դեպ հիմ­ն ա­րար հա­վատ է ցու­ցա­բե­րում` օրեն­քի տա­ռից վեր: ՅԲՀ

լի մի­ջա­դե­պե­րի ու սրա­միտ դա­տո­ղու­թյուն­ նե­րի ներ­քո: Նրանք զբաղ­ված են թև­նոց­նե­ րի պատ­րաս­տու­թյամբ, ասեղ­նա­գործ կտո­ րե­ղե­նի կար ու ձև­ով, սի­րո­ղա­կան նկար­չու­ թյամբ... Ո՛չ մի րո­պե առանց աշ­խա­տան­քի: «Մի­ջանց­քա­յին եր­թև­ե­կու­թյու­նը» պար­զա­ պես չի դա­ դա­ րում. դռնե­ րը բաց­ վում են և փակ­վում, իսկ կա­նայք, ժա­մա­ցույ­ցի սլաք­ նե­րի պես, զի­ջում են մի­մյանց, հայտն­վում «խցան­ման» մեջ ու շա­րու­նա­կում ճա­նա­ պար­հը: Եր­բեմն կանգ են առ­նում, կիս­վում տե­սախ­ցի­կի հետ իրենց կա­րև­որ, ար­դի և ու­շագ­րավ խնդիր­նե­րով, օրի­նակ` ննջա­սե­ նյա­ կը պետք է միշտ հա­ վա­ քած լի­ նի, կո­ կիկ, կա­տա­րյալ մա­քուր: Փո­ղո­ցում հետդ ինչ ասես կա­րող է լի­նել, իսկ քեզ­նից հե­տո թափթփ­ված սե­նյակ թող­նել չի կա­րե­լի: Այ­նա­րա Վե­րա­յի տե­սախ­ցի­կը խնամ­

քով և համ­բե­րու­թյամբ է հե­տև­ում կա­նանց անշ­տապ շար­ժու­ձև­ին: Զուսպ գույ­ներն ու հա­մեստ բնա­կա­տե­ղին ֆիլ­մի մթնո­լորտն ամե­նև­ին չեն գոր­շաց­նում: Ըն­թերց­վում են պո­եմ­ն եր, նա­մակ­ներ են գրվում, կա­րև­որ մտքեր են փո­խա­նակ­վում` այ­լոց երե­խա­նե­ րի, կեն­ցա­ղի և ին­չո՞ւ ոչ` ապա­գա ծրագ­րե­րի մա­սին: Տա­տիկ­նե­րը կա­տա­կում են, ծաղ­ րում մի­մյանց և իրենց հե­տև­ող տե­սախ­ցի­ կը, առանձ­նա­պես չեն փնթփնթում, ու­րախ են, որ կա­րող են ապ­րել սե­փա­կան հա­մե­ րաշխ, ըն­կե­րա­սեր աշ­խար­հում` մյուս­նե­ րից կտրված: Մեկ այլ փոք­րիկ աշ­խարհ է թաքն­ված թխված­քաբ­լի­թի տու­փում, որ­ տեղ պահ­վում են հին լու­սան­կար­նե­րը: Այս­ տեղ են բազ­մա­թիվ քույ­րեր, որոնք ար­դեն վա­ղուց չկան, իսկ ոմանց անուն­ներն ար­դեն վա­ղուց մո­ռաց­վել են: ԴՄ

Թուրք ռե­ժի­սոր Թոլ­գա Քա­րա­չե­լի­քը դե­ ռևս իր 2-րդ լի­ա­մետ­րաժ «Բա­ղե­ղը» ֆիլ­ մով անուն էր հանել. Սան­ դեն­ սի հե­ ղի­ նա­ կա­վոր կի­նո­փա­ռա­տո­նի պրե­մի­ե­րա­յից հե­ տո այն ընդգրկ­վեց ևս եր­կու տաս­նյակ կի­ նոշ­քերթ­նե­րում: Կի­նոքն­նա­դատ­նե­րը ֆիք­սել էին Քա­րա­չե­լի­քի հե­ղի­նա­կա­յին ձե­ռա­գիրն ու հե­տաքր­քիր պատ­մա­սա­նա­կան տա­ղան­ դը: Նրա 3-րդ՝ «Թի­թեռ­ներ» կա­տա­կեր­գա­ կան դրա­ման, որն 2018-ին Սան­դեն­սում ար­ ժա­նա­ցավ Ժյու­րիի գլխա­վոր մրցա­նա­կին, միանգամայն հաստատեց այդ կարծիքը: Ֆիլմը պատ­մում է 2 եղ­բոր ու իրենց քրոջ մա­սին, ով­քեր ար­դեն քա­նի տա­րի է հե­ռա­ ցել են իրա­ րից` թե՛ հո­ գե­ պես, թե՛ աշ­ խար­ հագ­րո­րեն: Սա­կայն օրե­րից մի օր իրենց ծեր հայ­րը կոչ է անում երե­քին վե­րա­դառ­նալ հա­ րա­զատ գյուղ: Մի կերպ հաղ­թա­հա­րե­լով մի­ մյանց հան­դեպ տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում կու­ տակ­ված զայ­րույ­թը` նրանք ճամ­փա են ընկ­ նում` պար­զե­լու, թե այդ ինչ կա­րև­որ լուր ու­ նի իրենց հայտ­նե­լու հայ­րը, ով պատ­գա­մել է իրեն թա­ղել մի­այն այն ժա­մա­նակ, երբ թի­ թեռ­նե­րը գյուղ կգան մեռ­նե­լու: Արտ­հա­ու­սա­յին ռո­ուդ-մու­վին` ճա­նա­պար­ հա­յին ֆիլ­մը, դառ­նում է սև կա­տա­կեր­գու­ թյուն՝ հու­մո­րի և տրա­գիզ­մի մի­ա­հյուս­վա­ծու­ թյամբ ու­սում­ն ա­սի­րե­լով կորս­ված ժա­մա­նա­ կի մութ թու­նե­լը: Ռե­ժի­սո­րի խո­շո­րա­ցույ­ցի տակ փո­խե­փոխ հայտն­վում են օտա­րա­ցու­մը, զղջու­մը, ֆրուստ­րա­ցի­ան: Այդ ամե­նին ու­ղեկ­ ցում են թուր­քա­կան կի­նո­յին բնո­րոշ բա­նաս­ տեղ­ծա­կա­նու­թյունն ու սիմ­վո­լիզ­մը: Առաջ ըն­ թա­նա­լու մի­տու­մով ճա­նա­պար­հոր­դու­թյու­նը նաև հետընթացք է դառնում և ան­ցյա­լի ակա­ նա­պատ ճա­նա­պար­հին հե­րոս­նե­րին սպա­ սում են հի­աս­թա­փու­թյու­նը, ցավն ու ան­վերջ բաց­վող պան­դո­րա­յի արկ­ղե­րը, որոն­ցից մե­ կում հաս­տատ թաքն­ված են ճախ­րան­քին կա­ րոտ գաղտ­նա­խոր­հուրդ թի­թեռ­նիկ­նե­րը: ԿԱ

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 12 JULY | DAY 5

Ինչո՞ւ ուզեցաք ֆիլմ անել շրջակա միջավայրի մասին: Չի­նաս­տա­նում բո­լորն օդի աղ­տոտ­վա­ծու­թյամբ են տար­ված: Արթ­նա­նա­լուց անմիջապես հե­տո քա­ղա­ քում ապ­րող մար­դիկ իրենց՝ հե­ռա­խոս­նե­րի հա­տուկ ծրագ­րե­րով, օդի աղ­տոտ­վա­ծու­թյու­նն են ստու­գում: Բայց սա մի­այն Չի­նաս­տա­նի խնդի­րը չէ: Եվ­րո­պա­ յի ու Ամե­րի­կա­յի հա­մար սա նույն­քան հրա­տապ է: Երբ ես ճամ­փոր­դում էի Չի­նաս­տա­նով մեկ, հա­սա ներ­քին Մոն­ղո­լի­ա­յի` քա­րած­խի հան­քե­րով հա­րուստ այս վայ­րը: Սա լի­ով ­ ին ստերջ գո­տի է: Այն­ժամ ես իմա­ցա, թե որ­տե­ղից է ողջ այդ աղ­տո­տու­մը ծա­գել: Արև­մուտ­քում վեր­ջերս շատ են ասում, որ Չի­ նաս­տանն այ­լընտ­րան­քա­յին էներ­գի­ա­յի աղ­ բյուր­նե­րի է անց­նե­լու: Որևէ բան փոխ­վե՞լ է: Ան­ցյա­լում քա­րած­խի էներ­գի­ան մե­ծա­պես օգ­տա­ գոր­ծե­լու ծրա­գիր կար: Հե­տո գլո­բալ տա­քաց­ման խնդրի պատ­ճա­ռով այդ ծրագ­րե­րը խա­փան­վե­ ցին: Հի­մա նա­խա­տես­վում է կա­ռու­ցել շատ ատո­ մա­կա­յան­ներ, ինչն էլ ավե­լի ահա­վոր է: Իմ հա­ջորդ նա­խագ­ծի հա­մար ես նկա­րա­հա­նում­ն եր եմ անե­լու 6 երկ­րում, որ­տեղ մի­ջու­կա­յին աղետ­ներ են եղել` Չեռ­նո­բի­լից մին­չև Ղա­զախս­տան և Բե­լա­ռուս: Չի­ նա­կան կա­ռա­վա­րու­թյու­նը հի­մա ասում է. «Իհար­ կե, ատո­մա­կայ­նը վտան­գա­վոր է, բայց մենք այ­ լընտ­րանք չու­նենք»: Բայց ես չեմ հաս­կա­նում` ին­չու մենք չենք կա­րող ավե­լի շատ «կա­նաչ» էներ­գիա օգ­տա­գոր­ծել ու փոք­րաց­նել ար­դյու­նա­բե­րու­թյունն ու կրճա­տել սպա­ռու­մը, որն այդ­քան ավե­րա­ծու­ թյան պատ­ճառ է դառ­նում:

Ճաո Լյան Չի­նա­ցի ար­վես­տա­գետ Ճաո Լյա­նի եր­կու ալ­մա մա­տեր­նե­րը մատ­ նա­ցույց են անում այն եր­կու ոտ­քե­րը, որոնք նրա ստեղ­ծա­գոր­ծա­ կան աշ­խա­տան­քի հենքն են: Նա Լու Սյուն գե­ղար­վես­տի ակա­դե­մի­ա­ յի և Պե­կի­նի կի­նո­ա­կա­դե­մի­ա­յի շրջա­նա­վարտ է: 1990 -ական­նե­րի կե­ սե­րից Լյա­նը զբաղ­վում է վի­դե­ո­ար­տով և նկա­րա­հա­նում ան­կախ վա­ վե­րագ­րա­կան ֆիլ­մեր: Նրա ֆիլ­մերն առնչ­վում են այն­պի­սի հրա­տապ թե­մա­նե­րի, ինչ­պի­սիք են Պե­կի­նի թմրա­մոլ «փան­քե­րը», Հյու­սի­սա­յին Կո­րե­ա­յի սահ­մա­նը հսկող չի­նա­կան զին­վո­րա­կան ոս­տի­կա­նու­թյու­նը և տե­ղա­կան պաշ­տո­նյա­նե­րի կա­շա­ռա­կե­րու­թյան դեմ բո­ղո­քող Պե­ կին եկած հայց­վոր­նե­րը: Իր վեր­ջին` «Վի­շապ» ֆիլ­մում, որի պրե­մի­ե­րան կա­յա­ցավ 2015-ի Վե­ նե­տի­կի ՄԿՓ-ի մրցու­թա­յին ծրագ­րում, Ճա­ոն առա­ջին ան­գամ մի­ա­ վո­րել է վի­դե­ո­արտն ու վա­վե­րագ­րու­թյու­նը: Ար­դյունքն ազ­դու պատ­ կեր­նե­րով լեփ-լե­ցուն ցնցող մի ֆիլմ է` նկա­րա­հան­ված ներ­քին Մոն­ ղո­լի­ա­յի ծայ­րա­հեղ շա­հա­գործ­մամբ քա­րած­խի հան­քե­րում: Որ­պես Դան­թեի «Դժոխ­քի» կինովա­վե­րագ­րա­կան տար­բե­րակ` «Վի­ շա­պը» մեզ քա­րած­խի ար­դյու­նա­հան­ման դժոխ­քից հան­քա­փոր­ նե­րի քա­վա­րա­նի մի­ջով ճամ­փոր­դու­թյան է տա­նում դե­պի ամայի «Դրախտ», որ­տեղ իշ­խում է աղ­տո­տու­մը:

You’ve voiced your disappointment about how little effect your films had in the past. Was this new approach also a response to that?

“Perhaps, yes. This piece, like almost all my previous work, is forbidden to be shown in China, and that’s a pity. But even if they would have been released, maybe nobody would see them. So I was feeling more and more useless, because I realized that my films could not change anything. For sure, there are some individual people who’ve changed their mind after seeing one of my films, but I can’t change an entire society’s thinking.

I hated that situation, but that doesn’t mean I don’t want to speak. I still feel a responsibility. All my films focus on problems in the contemporary human situation, things I’m worried about – whether it’s food scarcity, global warming, or nuclear power. It’s not just about showing the suffering of the poor, I also want to try to take a broader view and think about where the world is going.”

Դուք ան­ցյա­լում բարձ­րա­ձայ­նել եք Ձեր հի­աս­ թա­փու­թյունն առ այն, թե որ­քան փոքր ազ­դե­ ցու­թյուն են ու­նե­ցել Ձեր ֆիլ­մե­րը: Այս նոր մո­ տե­ցու­մը նաև դրա՞ ար­ձա­գանքն էր: Այս գոր­ծը, ինչ­պես և իմ գրե­թե բո­լոր նախ­կին աշ­ խա­տանք­նե­րը, ար­գել­ված են Չի­նաս­տա­նում, և դա շատ ցա­վա­լի է: Բայց ան­գամ եթե դրանք էկ­ րան բարձ­րա­նա­յին, հնա­րա­վոր է, որ ոչ ոք չնա­յեր: Ան­շուշտ, առան­ձին ան­հատ­ներ իմ ֆիլ­մը տես­նե­ լուց հե­տո մտա­փոխ­վել են, սա­կայն ես չեմ կա­րող ողջ հա­սա­րա­կու­թյան մտա­ծո­ղու­թյու­նը փո­խել: Ինձ հա­մար դա ատե­լի իրա­վի­ճակ էր, սա­կայն դա չի նշա­նա­կում, որ ես կնա­խընտ­րեմ լռել: Ես դեռ պա­ տաս­խա­նատ­վու­թյուն եմ զգում:

«Վի­շա­պը» (Ճաո Լյան, Չի­նաս­տան/Ֆրան­սիա, 2015), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա, 13.07` 21:00, Պո­ղո­սյան պար­տեզ­ներ, 21:00, Մոսկ­վա կ/թ` Ամա­ռա­յին դահ­լիճ

In the west, we’ve heard a lot about China’s recent switch to other energy sources. Have things changed since you made Behemoth?

“In the past, the plan was to use a lot of coal power. Then global warming became an issue, and they cut those plans. Now, they intend to built many nuclear po­wer – which is even more horrible! For my next project, I’m filming in six countries that had nuclear disasters, from Tchernobyl to Kazakhstan and Belarus. The Chinese go­ vernment now says: ‘Of course nuclear is dangerous, but we have no choice.’ But I don’t understand why we can’t use more green power, and reduce the industry and consumption that’s destroying so much.”

Your previous documentaries were much more traditional in their form. Where did Behemoth’s experimental style come from?

“I’ve always filmed a lot of material for my visual arts works while I was making my documentaries. But the two were always seperate in my mind, I always felt I had to follow the rules of the documentary format. Now, I started working towards a combination. On the one hand, the visual arts allow me a kind of freedom. But on the other, it’s like a child that needs a teacher to take it by the hand. It needs that documentary element to really say something.

“I still filmed a loty of documentary material for Behemoth: people talking while they worked, traditio­nal interviews, the usual elements. But when we started edi­ ting, I got very bored with it – listening to all these interviews, all these words. So we decided to take out all the dialogue, and look for a new structure without words.”

Ձեր նա­խորդ վա­վե­րագ­րու­թյուն­ներն իրենց ձև­ ով շատ ավե­լի ավան­դա­կան էին: Որ­տե­ղի՞ց է գա­լիս «Վի­շա­պի» փոր­ձա­ռա­կան ոճը: Ես նաև իմ նա­խորդ վա­վե­րագ­րու­թյուն­նե­րը նկա­ րա­հա­նե­լիս մշտա­պես մեծ քա­նա­կի նյութ եմ կու­ տա­կել պատ­կե­րա­յին ար­վես­տի ժան­րում գոր­ծե­րիս հա­մար: Սա­կայն իմ մտքում այդ եր­կու­սը մշտա­պես տա­րան­ջատ­ված են եղել: Հի­մա սկսել եմ աշ­խա­տել դրանք մի­ա­վո­րե­լու ուղ­ղու­թյամբ: Մի կող­մից` վի­ զո­ւալ ար­վեստն ինձ ազա­տու­թյուն է տա­լիս, մյուս կող­մից` ման­կա­հա­սակ երե­խա­յի է նման, որին ուղ­ ղոր­դող ու­սու­ցիչ է պետք: Վավերագրական տարր է հարկավոր, որ իրոք իմաստալից լինի: Ես ար­ դեն ամ­բող­ջու­թյամբ նկա­րել էի «Վի­շա­պի» վա­վե­ րագ­րա­կան նյու­թը: Սա­կայն երբ սկսե­ցինք մոն­տա­ ժել, լսե­լով այդ բո­լոր հար­ցազ­րույց­ներն ու խոս­քե­ րը, շատ ձանձ­րա­ցա, ուս­տի որո­շե­ցինք հա­նել բո­ լոր երկ­խո­սու­թյուն­ներն ու նոր կա­ռուց­վածք գտնել` առանց խոս­քե­րի:

Ան­հա­տա­կան տա­ռա­պան­քի և առա­վել ըն­դար­ ձակ տե­սա­դաշ­տի մի­ա­վո­րու­մը շատ ակ­նա­ռու է «Վի­շա­պի» պատ­կե­րա­շա­րում, որը մի­ա­վո­րում է մարդ­կա­յին ցնցող խո­շոր պլան­ներն ու հսկա­ յա­կան ստերջ բնա­պատ­կեր­նե­րը: Այդ խո­շոր պլան­ներն ի սկզբա­նե ստեղծ­վել էին իմ վի­դե­ո­ար­տի հա­մար, սա­կայն մոն­տա­ժի ժա­մա­ նակ դրանք շա­րու­նակ մտքիս մեջ էին: Ես սի­րում եմ այդ պատ­կեր­նե­րը, դրանք իս­կա­պես ինձ հու­ զել են: Սա­կայն ֆիլ­մը չպետք է թան­գա­րա­նա­յին նմուշ լի­նի` եր­կար ու դան­դաղ, բայց ոչ էլ ավան­ դա­կան վա­վե­րագ­րու­թյուն պի­տի լի­նի: Ամեն դեպ­ քում պետք է ցնցող պատ­կեր­ներ ունենա: Ես այ­ լևս չեմ ու­զում փոքր կի­նոխ­ցիկ օգ­տա­գոր­ծել` ինչ­ պես առա­ջին ֆիլմն անե­լիս: Ես սի­րում եմ այն ըն­ դար­ձակ պատ­կեր­նե­րը, որ կա­րո­ղա­ցանք ստա­նալ այս ֆիլ­մում: Մար­դիկ կա­րող են իս­կա­պես սուզ­վել դրանց մեջ և առանց խոս­քի` հաս­կա­նալ իմաս­տը: Այդ պատ­ճա­ռով է նաև, որ մենք շատ ժա­մա­նակ հատ­կաց­րինք հնչյու­նա­յին ձև­ա­վոր­մա­նը: Ահա թե ին­չու եմ ես պրո­յեկ­ցի­ո­նիս­տին միշտ խնդրում, որ­ պես­զի ֆիլ­մի ձայ­նը բարձր լի­նի: ՅԲՀ

Why did you want to make a film about pollution?

“In China, everyone is obsessed with pollution. Every day, the first thing people living in the cities do after waking up is check an app on their phones showing how polluted the air is. If it’s bad, we don’t go out. But this is not just a problem for China; it’s just as relevant in Europe or America – it’s global. While I was travelling along the Yellow River, all the way through China, I came to this place in inner Mongolia with a lot of coal mines. It’s a completely barren area, a landscape made just of stone, very tough. So then I knew where all that pollution came from. And then, step by step, the film started to take shape.”

Zhao Liang The two alma maters of Chinese artist Zhao Liang perfectly show the two legs his artistic output stands on: he is a graduate of both the Lu Xun Academy of Fine Arts and the Beijing Film Academy. He has been creating video art as well as making independent documentaries since the mid-1990s, and his filmography includes movies about such hotbutton issues as drug-addicted punks in Beijing, Chinese military police at the North Korean border, and petitioners who travel to Beijing to complain about corrupt local officials.

In his most recent film Behemoth, which premiered in competition at the Venice film festival in 2015, Zhao combines video art and documentary for the first time. The result is a staggering film, filled to the brim with powerful images of the extreme toll coal mining is taking on the landscapes of inner Mongolia. Structured as a documentary variation on Dante’s Inferno, Behemoth takes us on a trip from a coal-mining hell through the purgatory of its workers onto the empty streets of the "paradise" ghost town which was created by all that pollution.

That combination of individual suffering and a wider perspective is very present in Behemoth’s visuals, which combine striking close-ups of humans with huge vistas of barren landscapes.

“Those close-ups were originally created for my video art. But in the editing, I kept coming back to them. I love those images, they really moved me. Esthetically, the film shouldn’t just be a museum piece, very long and slow, but it also couldn’t be a traditional documentary. It should have amazing images; art is art. I love the big images we created; people can really fall into them and read their meaning without needing to explain everything in words. That’s also why we spent a lot of time on the sound design: since there’s no explicit story and no real dialogue, we needed to use other elements to build a narrative and an ambiance. That’s why I always ask the operator to play the film really loud!”

Will you continue in this hybrid art documentary style?

“Yes, definitely. If I look at Behemoth now, I only see what I shouldn’t do anymore! It’s only now that I have some distance from it, I can look at it with fresh eyes, that I can really see it. But I can’t change it, it’s done, the past is the past. Now I will keep working on this style.

This was a first step, the next will be better.” JBH

Behemoth (Zhao Liang, China/France, 2015).

Yerevan Premiere. 13-7 21:00 Boghossian Gardens, 21:00 Moscow Cinema Summer Hall.

6

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 12 JULY | 2018

reviews

Nobody Owns Us

To Let or Not to Let

Mektoub, My Love: Canto uno (Abdellatif Kechiche, France/Italy/Tunisia, 2017).

Francophone Countries Cinema. 12-7 21:00 Moscow Cinema Blue Hall.

To Let (Chezhiyan Ramaligham, India, 2017).

Feature Competition. 12-7 10:00 Moscow Cinema Blue Hall.

This latest film by French-Tunesian director Abdellatif Kechiche takes place over a carefree summer in 1994 in the French city of Sète, a harbor town on the Mediterranean Sea. Virtually plotless and showing a sheer disregard for the unwritten rule that characters should go through some kind of development, the film’s seeming shallowness hides a rebellious nature.

With a delightful lack of shame, Kechiche zooms in on the voluptuous curves of his cast and uses classical music and the light of a low sun to set the mood. Large parts of the threehour film are taken up by games of seduction and the meaningless chat that goes with them.

Everybody’s smiling, drinking champagne, and sharing lovers without jealousy. “Nobody owns us”, a women says. “Amuser” is what they want, and what they do.

The film centers on young, handsome photographer Amin, who has temporarily returned

to his birthplace from Paris. He takes some tentative steps into Sète’s nightlife, but prefers to observe the ubiquitous flirting from a distance.

In surprisingly tender scenes, he photographs sheep giving birth, and he always has a sympathetic ear to friends and family – after all, he has “all the time in the world.”

It’s exactly that feeling of eternal timelessness that Kechiche manages to capture in all its perfect airiness. These partying holidayma­ kers, many of them of Tunesian descent, are

What’s in a Name Ivan (Janez Burger, Slovenia/Italy, 2017).

Feature Competition. 12-7 16:30 Moscow Cinema Blue Hall.

He was supposed to be named Taras, but only his mother Mara is present at his time of birth and she goes for Ivan. With its invocation of Ivan the Terrible, its a fitting name for this bastard child of a high-profile Slovenian mobster, as Ivan’s life seems doomed from the start. Named after the unfortunate child, Janez Burger’s film combines a maternal drama with a lovers-onthe-run-thriller, as Mara and her fugitive boyfriend Rok (Matjaz Tribuson) hit the road in search of a new life.

Marusa Majer gives a chilling performance as a reluctant mother who slowly warms to the idea of having a child. However, just when that ma-

Corridor Traffic See You Tomorrow, God Willing (Ainara Vera, Spain, 2017). Documentary Competition. 12-7 10:00, 19:00 Moscow Cinema Small Red Hall Can the everyday life of elderly women be monotone and fascinating at the same time? Ainara Vera’s documentary See You Tomorrow, God Willing shows it can, depicting the lives of seventeen elderly nuns: their work and leisure, thoughts and problems, a life of sincerity punctuated by humorous incidents and clever quips. They make bracelets and excellent embroidery, while also doing some amateur painting. Not a minute without work!

The “corridor traffic” in the monestary ne­ ver stops: doors open and close like clockwork, the women come together and go their sepe­ rate ways again. At times they take a moment

Judge Mental So Help Me God (Jean Libon & Yves Hinant, France/Belgium, 2017). Documentary Competition, Francophone Film Program. 12-7 12:00, 17:00 Moscow Cinema Small Red Hall.

“Napoleon said that the investigating judge was the most powerful government official, so let’s prove it”, says Anne Gruwez, laughing as she orders the police officer who is driving her to turn on his sirens. Calling this Brussels judge unconventional would be putting it mildly, as she definitely doesn’t always go by the book.

In Belgian law, investigating judges have extensive jurisdictions: they question suspects and witnesses, collect evidence, and have physical materials examined. The documentary So Help Me God by Jean Libon and Yves Hinant portrays Gruwez in her day-to-day work. The film has serious things to say and includes some gruesome

living in a glorious meantime in which the real world is temporarily kept at bay. Mektoub, My Love offers a nostalgic reminiscence of a stage of life, and an era in recent history, without any worries. Perhaps the rougher times ahead will be shown in the possible sequel to this ‘canto uno’, or first song. In an interview, Kechiche himself said: “In my memories, life in the mid1990s had a comfort that has disappeared. We could still daydream about a better future. That carefree liberty is gone now.” MG

ternal responsibility kicks in, Mara and Rok face a dilemma: in order to keep him out of jail, they have to abandon their baby. At that point, Burger splices the narrative in two. Rok brings a resentful Mara to Italy to collect his savings, while their son Ivan is placed in a foster family that is clearly already at full capacity. In a disturbing scene the other foster children, aware of the financial situation of their wretched Slovenian family, try to secure their own position with a well-placed pillow.

Burger reflects on haves and the have-nots in this film about family, money, and stability. He mostly shows that anyone’s possessions can easily be stripped away. Ivan convincingly makes the case that only one thing will stay with you fore­ ver: family. The tragedy of the film is that even if the penniless Mara and her child Ivan ever reunite, family will be the only thing they have. With such a murky start in life, it’s not a pretty picture to imagine what Ivan’s future will hold. HE

It's not far into To Let before the happy young couple it centers on gets confronted with the precariousness of their modest little life. Their dispassionate landlord has smelled the scent of money and matter-of-factly orders Illango, Amudha, and their five-year-old son Siddharth to move out within 30 days.

That ultimatum keeps up the pressure in this naturalistic drama that loosely draws on real events that happened about a decade ago in the city of Chennai, where To Let was shot. Anyone who has been witness to housing booms and gentrification anywhere in the world will be able to relate to this couple’s ordeal, as their initial optimism about finding a new place and a ni­ cer landlord gradually turns into a darker mood.

With a sudden influx of IT companies bringing in hoards of highly paid employees, Illango’s creative profession – he’s a screenwriter trying to forge his way – makes landlords reluctant towards him. In an effort not to appear greedy, they hide behind unconvincing arguments about such private matters as religion and diet.

And so the search for a new home becomes a humiliating journey for Amudha and Illango, who cross the city on their scooter, traveling further and further from their neighborhood and away from Siddarth’s beloved school.

Zooming in on this intimate little tragedy, To Let speaks of the sweeping effects of global economic change. SK

to share some of their most urgent problems: for instance, the bedroom must always be in order and spotless, because what if something happens to you on the street that day? All you’ll leave behind will be a messy bedroom.

Vera follows the nuns with love and patience.

Despite the film’s restrained color palate and humble setting, the overall tone is not grey at all.

Poems are read, letters are written, and important thoughts are exchanged – about someone’s kids and future plans. The women often joke around and make fun of each other and of the camera that’s constantly on their tails. They don’t complain a lot and seem to be happy to be living in their own harmonious and amiable little world, away from everyone else. Another little world is found in an old cookie tin, in which photos from the past are kept. Many of the sisters will someday find themselves here along with the many whose names have been forgotten, perhaps forever. DM

images, but taking a cue from the offbeat judge, it strikes a refreshingly ebullient tone.

An investigation into a decades-old double homicide forms the narrative through-line, but the film's true heart beats in the one-off conversations in her office. When interviewing suspects, witnesses, and convicted criminals, Gruwez ne­ver beats around the bush and doesn’t suffer fools gladly. Those who approach her with hostility can expect a curt reprimand, while she always has a mischievous quip ready to lighten the mood after these sometimes grueling conversations.

Political correctness is not on her agenda. “It would be a lot cheaper if you die right away”, she tells a dug-addicted repeat offender without batting an eye. “That way the state won’t have to put you up in prison at the cost of 150 euros per day. But,” she continues, “that’s not why we’re here.” Gruwez may be blunt, but she shows a great deal of compassion, and a fundamental belief in justice above the letter of the law. JBH

In Search of Lost Time Butterflies (Tolga Karaçelik, Turkey, 2018).

Feature Competition. 12-7 12:30, 18:30 Moscow Cinema Blue Hall.

Turkish director Tolga Karaçelik made a name for himself with his second feature Ivy: after premiering at Sundance it screened at more than twenty international festivals, and critics no­ted Karaçelik’s distinct signature and interesting storytelling talent. Winning the “World Cinema Grand Jury Prize: Dramatic” at Sundance ear­lier this year, his third feature Butterflies confirms that reputation.

The comedic drama tells the story of two brothers and their sister, who have grown apart long ago, both spiritually and geographically.

One day they receive a message from their estranged father, urging them to rush back to

their home town. Overcoming the grievances that have accumulated over the years, the three eventually hit the road, knowing that their father has mysteriously commanded to bury him only when the butterflies come to the village to die.

Starting as a road movie, Butterflies eventually transforms into a black comedy exploring the dark tunnels of lost time through a combination of comedy and tragedy. Karaçelik turns a magnifying glass to themes of alienation, regret, and frustration, all of them accompanied by an acute poetry and symbolism typical of modern Turkish art cinema.

The journey is motivated by a desire to move forward, but becomes a retrospective at the same time. The siblings find themselves on the mined roads of the past, where disappointments and pain await, not to mention a multitude of Pandora’s boxes. At least one of them is sure to contain the mysterious butterflies, ready to take flight and die. KA

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 12 JULY | DAY 5

NEWS AND BACKGROUND 7

Ships Stranded in a Desert

The Holistic Practice of Film Preservation

Dutch filmmaker Ben van Lieshout has come to Yerevan as a member of the Documentary Competition jury, and also to show his film The Stowaway, a fiction feature he made more than two decades ago.

In presenting a work-in-progress restoration of Sergei Parajanov’s 1967 short Hakob Hovnatanyan this Friday, British film critic, historian and director Daniel Bird makes a compelling case for film preservation and restoration. “It’s part of forming a national identity and the development of international film culture.”

Looking back, it almost seems like an accident that Daniel Bird got involved in film preservation and restoration. While studying philosophy and psychology, Bird took a liking to the psychologically dense films of Polish director Andrzej Żuławski and Walerian Borowczyk. He met with and interviewed both directors on numerous occasions, screened their films in the U.K. and became involved in finding funds to keep their films safe.

It set him on a quest to preserve film culture.

“Films deteriorate”, Bird explains. “You need to look after them and restore them.” Bird vehemently opposes the idea that film history and film preservation are somehow distinct and separate from contemporary filmmaking: “In order to go forward as a filmmaker and a film culture you have to look back.”

But going back in history to revive it is a difficult ordeal with many financial obstacles.

“With the rise of Video On Demand, there’s a lot of convenience for the consumer, but the economics of that construction haven’t been worked out well enough. If I’m being pessimistic, physical media are dying; if I’m optimistic the industry is going through a period of change.”

Amidst these changes Bird is now dedicating himself to raising awareness for Armenia’s rich cinematic history. “Parajanov is widely known

Just like Van Lieshout’s stylized documentaries such as The Zone (1999), Night at the Mall (2001) and Sketches of Siberia (2015), his fiction films originate from the reality of very specific places – usually a man-made landscape with a certain sense of desolation. “I spend quite some time at these locations, to get ideas and to examine what that environment can bring to the film visually”, Van Lieshout explains. The prominence of locations in his films is reflected in their static framing. “I don’t like to move the camera to follow the action, instead I think long and hard about where to position it.”

A photo series on the dried up Aral Sea, which Van Lieshout saw in a newspaper in the ear-

Panel: Towards a Matenadaran of Film – Restoring Armenian Cinema. GAIFF Pro. 13‑7 10:00 AGBU.

while he was accepted to the VGIK film academy in Moscow, his teacher, renowned filmma­ ker Alexander Dovzhenko, told him he had no ta­lents as a director. Medvedev still remembers wat Dovzhenko said to him: “You will be valuable in other spheres of film culture.”

Eventually, Medvedev became a film critic and a producer, ending up as Goskino’s chairman between 1992 and 1998. “All those years before that, when I was working on the bottom of the hierarchy, I was happy too”, Medvedev reflects on the eve of receiving the Let There Be Light award. Now at the age of eighty, he still considers himself happy. “I’ve been part of film culture my whole life. This reward is a token of that dedication.”

His advice to a new generation of filmmakers, producers and critics alike? “Your love of cinema should always come first. No job position, career ambition or need for recognition can come before that. When cinema comes first, the rest will always follow.” HE

Yesterday the seventh annual Yeghitsi Luys (“Let There Be Light”) award, given out by the Armenian Apostolic church, was given to Russian film critic and producer Armen Medvedev for his contribution to film culture and his undying love for cinema.

Born in Moscow in 1938, Medvedev quickly took a liking to film. From the age of five, going to the movies was his most beloved pastime. At twelve years old, after receiving a book on Stanislavsky, Medvedev was sure acting or directing was going to be his future. But

As it did in most previous years, the festival is presenting a selection of new German films, this time under the banner “Made in Germany”. The program encompassing four films will officially open today with the screening of 3 Days in Quiberon about the tragic fate of famous German actress Romy Schneider.

April 1981, Quiberon, France. International mo­ vie-star Romy Schneider (Marie Bäumer) is being treated for a severe depression. Her old friend Hilde (Birgit Minichmayr) comes to visit, despe­rately trying to help Schneider overcome

The Stowaway (Ben van Lieshout, Nether­ lands/Uzbekistan, 1997). Yerevan Premiere.

12-7 20:30 Moscow Cinema Small Red Hall.

in cinema circles as this kind of rock star director, while documentarian Artavazd Peleshyan is waiting to be rediscovered. We’re even thinking about undertaking a bigger project to restore and distribute the works of legendary silent film director Hamo Beknazarian. Directors like Sergei Eisenstein and Dziga Vertov have formulated the rules of film grammar. It’s incredible that in Parajanov and Peleshyan, Armenia has produced two directors who have rewritten those rules. That’s why this film history has to be treated like a sacred text in the Matenadaran – a repository and research institute of ancient texts. These are pieces of culture, pieces of history, waiting to be saved and to be treated with respect.” HE

Love of Cinema Should Come First

An Exclusive Interview

ly nineties, set him off on a trip to Uzbekistan, where he would shoot part of his film The Stowaway (1997). “I was fascinated by these pictures of ships stranded in a desert. So I first went there in 1992 and kept coming back, until in 1996 we finally started shooting the film.”

The Stowaway tells the story of Orazbai, a young man who seeks to escape the tragically destroyed region for a better life, hiding in a ship that he hopes will bring him to America.

He arrives in Rotterdam instead, where a sailor’s wife, trying to bring about a change in her own life, takes him in.

The Stowaway brought Van Lieshout considerable success on the festival circuit, winning awards in Mannheim, Bergamo, and Berlin, and the film is still close to his heart. “I’d just love to see it on a screen again, which is one of the reasons I wanted to bring it here it instead of, for example, my most recent film”, he says. “It’s also the film that first brought me to the former Soviet states, so I thought it fitted the context of the festival. And the theme of migration is as topical as ever.” SK

her psychological problems and frustrations.

Perhaps this could have worked, if Schneider wouldn’t have agreed to give an exclusive interview to the German tabloid Stern. Slowly but surely the reporter messes up Schneider's already troubled mind with his attempts to unra­ vel the personal and the confidential.

Director Emily Atef has created an elegantly fascinating and atmospheric film, revealing the emotions behind Schneider’s escape. In order to shrug off her endless association with the role of Empress Sissi, Schneider had attempted many drastic changes, constantly diversifying her roles.

But even now, almost forty years after her death, the general audience is still mostly familiar with her early roles. 3 Days in Quiberon shows how bothered she was by annoying questions about her famous love affair with Alain Delon.

Atef explores the issues Schneider faces near

the end of her life: scenes of alcoholism and excessive smoking are accompanied by intimate conversations and confessions in a constant surge of fits, regrets, and reflections. From their comfy hotel rooms the characters roam out to late night bars and restaurants where European film stars rarely step foot.

With minimal visual means, a small cast and limited shooting locations Atef manages to crea­ te an engaging character study. Not much happens, but every character has a function, desire and conflict, all of which are expertly realized. In the end, 3 Days in Quiberon conveys the troubles that led to the marvelous actress’s eventual death a year and a month later. DM

3 Days in Quiberon (Emily Atef, Germany/ Austria/France, 2018). Made in Germany.

12-7 16:30 Moscow Cinema Red Hall.

Cinema Heritage This afternoon, architect and historian Karen Balyan will present his book Moscow Cinema’s Summer Hall. The book, Balyan’s third dealing with Armenian-Soviet modernist architecture, stands in a line of ongoing attemts to restore the cinema’s outdoor hall to its former glory. Having been in disrepair for years, it has been on the brink of demolition several times. Under the banner “Occupy Summer Hall”, the TUMO center’s students have taken over the space throughout this month for a series of presentations, concerts, and other events, which also includes this Friday’s GAIFF screening of Behemoth (see page 5). Fittingly, this afternoon’s book presentation (14:00, in Russian) will take place in the Summer Hall itself.

Daytripper Festival guests looking for a break from of Yerevan’s city heat are invited on a trip to the historic Garni temple, at less than an hour’s drive from the city. The bus will leave at 14:00.

Meet the Maker After yesterday’s Yerevan Premiere of his most recent film Safari, severe and austere Austrian director Ulrich Seidl will be given the spotlight at today’s Rendezvous (15:00, AGBU).

Into the Night End your festival day in style at daily Midnight Wrap-Up at The Club (23:45, 40 Tumanyan St.), where filmmakers and other GAIFF guests meet and discuss the day’s events.

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 12 JULY | 2018

8 Ðàì²Ü²ìàðܺð

նպաստելով

հայկական աշխարհի

զարգացմանը

OUR PROJECTS ՄԵՐ ՆԱԽԱԳԾԵՐԸ TATEV REVIVAL PROGRAM WINGS OF TATEV AERIAL TRAMWAY DILIJAN DEVELOPMENT PROGRAM UWC DILIJAN COLLEGE DILIJAN EDUCATIONAL CLUSTER DILIJAN HEALTHCARE HUB SURB GEVORG CHURCH ARTSAKH DEVELOPMENT PROGRAM AURORA HUMANITARIAN INITIATIVE SYRIAN-ARMENIAN RELIEF INITIATIVE

+3746060700 700800 800 info@idea.am info@idea.am www.idea.am www.idea.am 2/2 2/2Melik-Adamyan Melik-AdamyanSt., St.,Yerevan Yerevan0010, 0010,Armenia Armenia +374

Ø»ÉÇù-²¹³ÙÛ³Ý ÷áÕ. ÷áÕ. 2/2 2/2 ºñ¨³Ý 0010, г۳ëï³Ý Ø»ÉÇù-²¹³ÙÛ³Ý

THE FOUNDATION FOR ARMENIAN SCIENCE AND TECHNOLOGY (FAST)

«ՏԱԹԵՎԻ ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ» ԾՐԱԳԻՐ «ՏաԹևեր» ճոպանուղի ԴԻԼԻՋԱՆԻ ԶԱՐԳԱՑՄԱՆ ԾՐԱԳԻՐ UWC ԴԻԼԻՋԱՆ դպրոց ԴԻԼԻՋԱՆԻ ԿՐԹԱԿԱՆ ԿԼԱՍՏԵՐ ԴԻԼԻՋԱՆԻ ԱՌՈՂՋԱՊԱՀԱԿԱՆ ՀԱՆԳՈՒՅՑ ՍՈՒՐԲ ԳԵՎՈՐԳ ԵԿԵՂԵՑԻ ԱՐՑԱԽԻ ԶԱՐԳԱՑՄԱՆ ԾՐԱԳԻՐ «ԱՎՐՈՐԱ» ՄԱՐԴԱՍԻՐԱԿԱՆ ՆԱԽԱՁԵՌՆՈՒԹՅՈՒՆ «ԱՋԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆ ՍԻՐԻԱՀԱՅԵՐԻՆ» ՆԱԽԱՁԵՌՆՈՒԹՅՈՒՆ Հայաստանի գիտության և տեխնոլոգիաների հիմնադրամ (FAST)