úð²Âºð day 5, thursday, JULY 12, 2018
Եղիցի լույս էջ 3
Անվամբ կանխորոշված
DAILY
էջ 4
Ճաո Լյան Zhao Liang p. 5
What's in a Name p. 6
Let There Be Light
Մեր տերը մենք ենք «Մեքտուբ, իմ սեր»
էջ. 4
p. 7
Nobody Owns Us
Mektoub, My Love
p. 6
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 12 JULY | 2018
2 ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL
12.07
Տրվում է վարձով /ռեժ. Չեժիյան Ռամալինգամ To Let /dir. Chezhiyan Ramalingam Թիթեռներ /ռեժ.՝ Թոլգա Քարաչելիք Butterflies /dir. Tolga Karaçelik Մարդասպանը, սենյակ 164 / ռեժ.՝ Ջանֆրանկո Ռոզի El Sicario, Room 164 /dir. Gianfranco Rosi Իվան /ռեժ.՝ Յանեզ Բուրգեր Ivan /dir. Janez Burger
Ind, 100’ FV 16+
Lang.: Tamil Subt.: English/Armenian
Tur, 117’ FC 18+ Fra/USA, 80’ R 16+ Svn/Ita, 95’ FC 16+
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian
18:30
Թիթեռներ /ռեժ.՝ Թոլգա Քարաչելիք Butterflies /dir. Tolga Karaçelik
Tur, 117’ FC 18+
Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian
21:00
Մեքտուբ, իմ սեր /ռեժ.՝ Աբդելլատիֆ Tun, 175’ FP Քեշիշ 18+ Mektoub, My Love /dir. Abdellatif Kechiche
Lang.: French/English Subt.: English/Armenian
10:00
12:30 14:30
16:30
Lang.: Slovenian/Italian Subt.: English/Armenian
18:30
20:30
Մենք ենք, մեր սարերը / ռեժ. Առնո Խայաջանյան We Are Our Mountains / dir. Arnaud Khayadjanian
Fra/Arm, 17’ AP 16+
Lang.: Armenian Subt.: English
Esp, 54’ AP Արարատի ստվերը / ռեժ. Միգել Անգել 16+ Նիետո The Shadow of Ararat / dir. Miguel Ángel Nieto
Lang.: Spanish/English/ Russian/Armenian/Turkish Subt.: English/Armenian
Երկնքի և երկրի միջև / Arm, 22’ AP ռեժ. Մանե Գրիգորյան 16+ Between Sky and Earth / dir. Mane Grigoryan
Lang.: Armenian Subt.: English
Ճանապարհ դեպի տուն / ռեժ. Սեդա Գրիգորյան Way Back Home / dir. Seda Grigoryan
Lang.: English/Armenian Subt.: English/Armenian
Arm, 33’ AP 16+
ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ԳԻՇԵՐՆԵՐ ՊՈՂՈՍՅԱՆ ԱՅԳԻՆԵՐՈՒՄ YEREVAN NIGHTS AT POGHOSYAN GARDENS
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 10:00
Թուրքական թամբ /ռեժ.՝ Յուսուպ Rus, 75’ CIS Ռազիկով 16+ Sella Turcica / dir. Yusup Razykov
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
12:00
Այդ ես չեմ /ռեժ.՝ Մարիա Սահակյան I’m Going to Change My Name /dir. Maria Sahakyan
Arm/Deu, 103’ C2C 16+
Lang.: Armenian/Russian Subt.: English/Armenian
14:30
Սև կարապ /ռեժ.՝ Դարեն Արոնոֆսկի Black Swan /dir. Darren Aronofsky
USA, 108’ R 16+
Lang.: English /French/ Italian Subt.: English/Armenian
16:30
Երեք օր Քիբերոնում /ռեժ.՝ Էմիլի Աթեֆ 3 Days in Quiberon /dir. Emily Atef
Deu/Aut/Fra, 115’ GP 16+
Lang.: German/French/ English Subt.: English/Armenian
19:00
Բոլորը գիտեն /ռեժ.՝ Ասղար Ֆարհադի Fra/Esp/Ita, Everybody Knows /dir. Asghar Farhadi 132’ YP 16+
Lang.: Spanish/English/ Catalan Subt.: English/Armenian
21:30
«Ֆլորիդա» նախագիծը /ռեժ.՝ Շոն Բեյքեր The Florida Project /dir. Sean Baker
Lang.: English Subt.: Armenian
USA, 112’ YP 16+
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, SMALL BLUE HALL
21:00
Տունդրայի գիրքը / ռեժ. Ալեքսեյ Rus, 105’ YP 16+ Lang.: Russian Վախրուշև Subt.: English/Armenian The Tundra Book / dir. Aleksei Vakhrushev
ԿԻՆՈՅԻ ՏՈՒՆ HOUSE OF CINEMA 16:00
Տաբու / ռեժ. Ռոբերտ Դերանյան Tabu / dir. Robert Deranian
USA, 91’ AP 16+
Lang.: English Subt.: Armenian
18:00
Աղոտ մատիտանկար / ռեժ. Սևդա Ուսանօղլու A Blurry Pastel Painting / dir. Sevda Usanoğlu
Tur, 13’ AP 16+
Lang.: Armenian /Turkish Subt.: English/Armenian
Պոեմ միայնակ գայլի մասին / ռեժ. Տարոն Պետրոսյան, Վրեժ Պետրոսյան Poem about the lonely wolf / dir. Taron Petrosyan, Vrezh Petrosyan
Վերապրումի արձագանքներ / ռեժ. Ավո Ջոն Քամբուրյան Echoes of Survival / dir. Avo John Kambourian
10:00
Կհանդիպենք վաղը, եթե Աստված տա / ռեժ. Այնարա Վերա See You Tomorrow, God Willing/ dir. Ainara Vera
Esp, 62’ DC 16+
Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian
20:00
12:00
Ոչ դատավոր, ոչ հասարակաց կին / ռեժ.՝ Ժան Լիբոն, Իվ Ինան So Help Me God /dir. Jean Libon, Yves Hinant
Fra/Bel, 99’ DC, AP 16+
Lang.: French Subt.: English/Armenian
ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ, ԴԱԼՄԱ ԳԱՐԴԵՆ ՄՈԼ CINEMA STAR, DALMA GARDEN MALL
Դեպք ճանապարհի վրա / ռեժ.՝ Էվելինա Բարսեղյան On the Road / dir.. Evelina Barsegian
Rus, 8’ AP 16+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
Ես Այվազովսկին եմ / ռեժ.՝ Աշոտ Rus, 40’ Ջազոյան AP 16+ I am Aivazovsky / dir.. Ashot Djazoyan Rus, 45’ Հայաստանի հնագույն տաճարները / AP 16+ ռեժ.՝ Ստաս Նամին Ancient Temples of Armenia / dir.. Stas Namin
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
Ոչ դատավոր, ոչ հասարակաց կին / Fra/Bel, 99’ ռեժ.՝ Ժան Լիբոն, Իվ Ինան DC, AP 16+ So Help Me God / dir. Jean Libon, Yves Hinant
Lang.: French Subt.: English/Armenian
19:00
Կհանդիպենք վաղը, եթե Աստված տա / ռեժ. Այնարա Վերա See You Tomorrow, God Willing / dir. Ainara Vera
Esp, 62’ DC 16+
Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian
20:30
Անտոմս ուղևորը /ռեժ.՝ Բեն վան Լիսհաութ The Stowaway /dir. Ben van Lieshout
Ndl/Uzb, 90’ YP 16+
Lang.: Dutch/Uzbek Subt.: English/Armenian
17:00
Lang.: Armenian Subt.: English/Armenian Arm, 49’ AP 16+ Lang.: Armenian/Turkish Subt.: English/Armenian
Արևը ցեխով չես ծածկի / ռեժ. Նաիրի Հոխիկյան You Cannot Cover the Sun With Mud / dir. Nairi Hokhikyan
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, SMALL RED HALL
14:00
Arm, 27’ AP 16+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
USA, 65’ AP 16+ Lang.: English Subt.: English/Armenian
18:00
Ակունքը / ռեժ.՝ Դարեն Արոնոֆսկի The Fountain /dir. Darren Aronofsky
Can/USA, 96’ R 18+
Lang.: English/Maya Subt.: English/Armenian
20:00
Ֆոքստրոտ/ռեժ.՝ Սամուել Մաոզ Foxtrot /dir. Samuel Maoz
Isr/Che/Deu/ Fra, 113’
Lang.: Hebrew Subt.: English/Armenian
Deu/Fra, 101’ GP 16+
Lang.: German/French Subt.: English/Armenian
ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ, ՌԻՈ ՄՈԼ CINEMA STAR, RIO MALL 18:30
Անցում /ռեժ.՝ Քրիստիան Փեցոլդ Transit /dir. Christian Petzold
20:30
Ինչ նուրբ է մաշկդ /ռեժ. Դընի Կոտե Can, 93’ FP 16+ Lang.: English/French A Skin So Soft /dir. Denis Côté Subt.: English/Armenian
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԳՅՈՒՄՐԻ HOKTEMBER CINEMA, GYUMRI 16:00
Կենտավրոս /ռեժ.՝ Ակթան Արըմ Kgz, 99’ CIS 16+ Lang.: Kyrgyz Կուբաթ Centaur /dir. Aktan Arym Kubat Subt.: Russian/English
18:00
Աշխարհի սիրալիր Kaz/Fra, 100’ անտարբերությունը /ռեժ. Ադիլխան CIS 16+ Երժանով The Gentle Indefference of the World / dir. Adilkhan Yerzhanov Վաղը /ռեժ. Յուլյա Շատուն Bkr, 75’ CIS 16+ Tomorrow / dir. Yuliya Shatun
20:00
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Կուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ` Կարեն Ավետիսյան, Մարիսկա Գրեյվլենդ, Դիանա Մարտիրոսյան Èáõë³ÝϳñÇã` سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã` Գայանե Մկրտչյան
³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ` Լուսինե Հովհաննիսյան, ¼³ñինե ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Տպագրված է §Üî ÐáɹÇÝ·¦ êäÀ-áõÙ
Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Karen Avetisyan, Mariska Graveland, Diana Martirosyan Photographer: Mane Hovhannisyan
Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren
Printer: "NT Holding" Ltd.
GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 12 JULY | DAY 5
Èàôðºð ºì ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð
Ֆիլմերի պահպանման գործընթացը
«Առաջին հերթին սիրեք կինոն»
Սերգեյ Փարաջանովի «Հակոբ Հովնա թանյան» կարճամետրաժ ֆիլմի (1967) աշխատանքային փուլում գտնվող վե րականգնման ծրագիրն այս ուրբաթ ներկայացնելով` բրիտանացի կինոքն նադատ, պատմաբան ու ռեժիսոր Դա նիել Բըրդը որոշիչ փաստարկ է բերում ֆիլմերի պահպանման ու վերականգն ման օգտին. «Դա ազգային ինքնությու նը ձևավորելու ու միջազգային կինոմ շակույթը զարգացնելու բաղադրիչ է»:
Հայ Առաքելական եկեղեցու հիմնած «Եղիցի լույս» 7-րդ ամենամյա մրցա նակն այս տարի շնորհվելու է ռուս կի նոքննադատ ու պրոդյուսեր Արմեն Մեդվեդևին` կինոմշակույթում ունեցած ավանդի ու կինոյի հանդեպ նրա անմար սիրո համար:
Կարելի է ասել` Դանիել Բըրդը գրեթե պա տահաբար է ներգրավվել ֆիլմերի պահ պանման ու վերականգնման գործընթացի մեջ: Փիլիսոփայություն ու հոգեբանություն ու սանելու տարիներին Բըրդը հրապուրվել էր լեհ ռեժիսորներ Անջեյ Ժուլավսկու ու Վալե րիան Բորովչիկի հոգեբանորեն բարդ ֆիլ մերով: Նա բազմիցս հանդիպել և հարցազ րույց է վերցրել երկու ռեժիսորներից և նրանց ֆիլմերի ցուցադրություններ է կազմակերպել Միացյալ Թագավորությունում: Եվ սա դար ձել է նրանց ֆիլմերի վերականգնման հա մար ֆինանսներ որոնելու առիթ: Այսպես մեկնարկեց կինոմշակույթը պահ պանելու նրա առաքելությունը: «Ժապավենը քայքայվում է,- բացատրում է Բըրդը,- և այն պետք է խնամել ու վերականգնել: Ես դեմ եմ այն գաղափարին, թե կինոյի պատմությունն ու ֆիլմերի պահպանումը ժամանակակից կինոարտադրությունից անջատ ոլորտներ են: Եթե ռեժիսորն ուզում է առաջ գնալ իր գործում, նա պետք է նախ հետ նայի»: Սակայն հետ նայելն ու կինոպատմությու նը պահպանելը դժվար խնդիր է, որը բախ վում է ֆինանսական բազմաթիվ խոչըն դոտների: «Պատվերով ֆիլմ դիտելու գոր ծընթացը շատ հարմար է սպառողների հա մար, սակայն այդ համակարգը այդքան լավ չի մշակվել: Եթե ես հոռետես լինեի` կասեի, որ ֆիզիկական մեդիան մահանում է, իսկ
եթե լավատես լինեի, կասեի, որ ոլորտը հի մա շրջադարձային ժամանակաշրջանում է»,- ասում է նա: Այս շրջադարձային ժամանակաշրջա նում Բըրդը նվիրվել է հայկական կինոյի հա րուստ պատմության տարածմանը. «Փա րաջանովը կինոշրջանակներում շատ ճա նաչված է, մինչդեռ Արտավազդ Փելեշյա նը վերաբացահայտման կարիք ունի: Մենք նույնիսկ մտածում ենք սկսել ավելի մեծ նա խագիծ` համր շրջանի նշանավոր ռեժիսոր Համո Բեկնազարյանի ֆիլմերի վերականգն ման ու տարածման նպատակով: Սերգեյ Էյ զենշտեյնի ու Ձիգա Վերտովի նման ռեժի սորները ձևավորել են կինոքերականության կանոնները: Անհավանական է, որ ի դեմս Փարաջանովի ու Փելեշյանի` Հայաստանն աշխարհին տվել է երկու ռեժիսոր, ովքեր հիմն ովին վերաշարադրել են այդ կանոննե րը: Ահա թե ինչու է պետք կինոպատմությա նը վերաբերվել ինչպես սրբազան տեքստի, որը պահվում է Մատենադարանում` հին ձե ռագրերի ու մատյանների պահոցում: Սրանք արվեստի գործեր են, պատմության պա տառիկներ, որոնք պետք է պահպանվեն ու որոնց պետք է հարգալից վերաբերվել»: ՀԷ Քննարկում. «Դեպի կինոյի մատենադա րանը. պահպանելով հայկական կինոն», GAIFF Pro, 13.07` 10:00, ՀԲԸՄ
«Անապատում մոլորվա՛ծ նավերը» Հոլանդացի ռեժիսոր Բեն վան Լիսհաութը Երևան է եկել որպես Վավերագրական մրցույթի ժյուրիի անդամ, ինչպես նաև մասնակցելու իր` ավելի քան քսան տարի առաջ նկարահանած «Անտոմս ուղևորը» խաղարկային ֆիլմի ցուցադրությանը: Ինչպես վան Լիսհաութի ոճային վավերագ րությունները, օրինակ` «Հատուկ գոտին» (1999), «Գիշերն առևտրի կենտրոնում» (2001), «Սիբիրյան էսքիզներ» (2015) ֆիլմերը, այն պես էլ նրա խաղարկային դրամաները սկիզբ են առնում մի իրականությունից, որը կապ ված է շատ առանձնահատուկ վայրի` սովո րաբար որոշակի ամայությամբ ձեռակերտ լանդ շաֆ թի հետ: «Ես բա վա կան շատ ժա մանակ եմ անցկացնում նման վայրերում` ոգեշնչվելու և ուսումն ասիրելու, թե պատկե րային առումով նման միջավայրն ինչ կարող է տալ ֆիլմին»,- բացատրում է վան Լիսհա ութը: 90-ականների սկզբներին մի օրաթեր թում ցամաքած Արալյան ծովի լուսանկարնե րի շարքը տեսնելուց հետո վան Լիսհաութը մեկնեց Ուզբեկստան, որտեղ նկարեց «Ան տոմս ու ղև ո րը» ֆիլ մի (1997) մի մա սը: «Ես տարված էի անապատացած ցամաքի մեջ խրված այդ նավերի պատկերներով: Առա ջին անգամ այնտեղ գնացի 1992-ին, և պար բերաբար վերադառնում էի, մինչև որ 1996-ին վերջապես սկսեցինք նկարահանումն երը»: «Անտոմս ուղևորը» պատմում է Օրազբա յի` մի պատանու մասին, ով ջանում է խույս տալ ողբերգականորեն ավերված շրջանից` թաքուն մի նավ նստելով և հույս ունենալով, որ այն իրեն Ամերիկա կհասցնի: Փոխարե
նը` նա ժամանում է Ռոտերդամ, որտեղ սե փական կյանքը փոխելու հույսով նրան իր տուն է ընդունում տեղի նավաստու կինը: Վան Լիսհաութի ֆիլմում տեղանքի կարև որությունն ընդգծվում է ստատիկ պատկե րաշարով: «Ես չեմ սիրում գործողությանը հետևելու համար շարժել տեսախցիկը, դրա փոխարեն` ես խորապես ու երկար մտա ծում եմ` որտեղ այն տեղադրել»: «Անտոմս ուղևորը» փառատոնային շրջա նակներում վան Լիսհաութին նշանակալի հաջողություն բերեց Մանհայմում, Բերգա մոյում, Բեռլինում, և դեռևս նրա սրտին շատ մոտ ֆիլմ է: «Իմ ամենանոր ֆիլմի փոխա րեն այդ ֆիլմն այստեղ բերելու պատճառ ներից մեկն այն է, որ ես պարզապես շատ կուզենայի նորից այն տեսնել մեծ էկրանին,ասում է նա,- դա նաև այն ֆիլմն է, որն ինձ առաջին անգամ բերեց նախկին խորհրդա յին երկրներ, ուստի մտածեցի` այն փառա տոնի համատեքստին համապատասխան կլինի, իսկ գաղթականության թեման ավելի հրատապ է, քան երբևէ»: ՍԿ «Անտոմս ուղևորը» (Բեն վան Լիսհաութ, Հոլանդիա/Ուզբեկստան, 1997), Երևանյան պրեմիերա, 12.07` 20:30, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր փոքր դահլիճ
Մեդ վե դևը, ով ծնվել է 1938-ին` Մոսկ վա յում, վաղ է հրապուրվել կինոյով: 5 տարե կանից սկսած նրա սիրելի զբաղմունքը կի նոթատրոն հաճախելն էր: 12 տարեկանում Ստանիսլավսկու մասին գիրքը նվեր ստա նալուց հետո Մեդվեդևն արդեն վստահ էր, որ դերասանությունն ու ռեժիսուրան են իր ապագան: Բայց երբ ընդունվեց ՎԳԻԿ (Համամիու թենական կինոինստիտուտ)` նրա ուսուցիչ, նշանավոր ռեժիսոր Ալեքսանդր Դովժենկոն ասաց, որ ռեժիսուրայի տաղանդ նա չունի: Մեդվեդևը առայսօր հիշում է Դովժենկոյի բառերը. «Դու ավելի շատ բանի կհասնես կինոմշակույթի այլ ոլորտներում»: Ի վեր ջո Մեդվեդևը դարձել է կինոքննադատ ու պրոդյուսեր, այնուհետև` 1992-1994թթ. ղե կավարել Պետկինոն: «Դրան նախորդած բոլոր տարիներին, երբ ստորին պաշտոն
Բացառիկ հարցազրույց Ինչպես գրեթե ամեն տարի` 15-րդ «Ոսկե ծիրանը» ևս հանդիսատեսին կներկայացնի նոր գերմանական ֆիլմե րի ընտրանին: Այս տարի ծրագիրը կոչվում է «Ստեղծվել է Գերմանիայում» և պաշտոնապես կմեկնարկի հանրա հայտ դերասանուհի Ռոմի Շնայդերի մասին պատմող «Երեք օր Քիբերոնում» ֆիլմի ցուցադրությամբ: 1981 թվական, ապրիլ, Ֆրանսիա, Քիբե րոն: Գերմանական և ֆրանսիական կինո յի աստղ Ռոմի Շնայդերը (Մարի Բաումեր) բուժվում է ընկճախտից: Նրան այցելության է գալիս վաղեմի ընկերուհին` Հիլդեն (Բիր գիտ Խինիխմայար)` կարծելով, թե միասին հոգեբանական խնդիրները և կուտակված ֆրուստրատիվ զգացողությունները հաղթա հարելն ավելի հեշտ է: Թվում է` պարզ ծրա գիր է, սակայն Շնայդերը համաձայնում է բացառիկ հարցազրույց տալ գերմանական «Շտերն» պարբերականին, որի լրագրողը տակնուվրա է անում դերասանուհու ներքի նը` մերկացնելով անձնականն ու գաղտնին: Ռեժիսոր Էմիլի Աթեֆը ստեղծել է նրբա գեղ, կլանող և մթնոլորտային ֆիլմ` հեղինա կային վերապատում Շնայդերի փախուստի մասին: Կայսրուհի Սիսիի` Էլիզաբեթ Բավա րացու հավերժ կերպարից փախչելու համար
Կինոժառանգություն Այսօր` 14:00-ին, ճարտարապետ և պատ մաբան Կարեն Բալյանը կներկայաց նի «Մոսկվա» կինոթատրոնի Ամառային դահլիճը» գիրքը` հենց Ամառային դահլի ճում: Այն Բա լյա նի 3-րդ անդ րա դարձն է հայ խորհրդային մոդեռնիստական ճար տարապետությանը և սատարում է կինո թատրոնի բացօթյա դահլիճին իր նախ կին փառավոր տեսքը վերադարձնելու փորձերին: Տարիներ շարունակ անմ խ ի թար վիճակում մնալով` ճարտարապետա կան կառույցը հայտնվել է քանդման եզ րին: «Գրավի՛ր ամառային դահլիճը» կար գախոսի ներքո` Թումո կենտրոնի ուսա նողների նախաձեռնությամբ տարածքում կազմակերպվելու են համերգներ, ներկա յացումն եր և այլ միջոցառումն եր, որոնց թվում նաև` «Ոսկե ծիրան» ՄԿՓ-ի ուրբաթ օրը կայանալիք «Վիշապ» ֆիլմի ցուցադ րությունը (տես էջ 5):
3
ների էի, ես դարձյալ երջանիկ էի»,- ասում է Մեդվեդևը «Եղիցի լույս» մրցանակը ստա նալու նախօրեին: Հիմա` 80 տարեկանում, նա իրեն դեռ երջանիկ մարդ է համարում. «Ես ամբողջ կյանքում եղել եմ կինոմշակույ թի մի մասը: Այս մրցանակն այդ նվիրումի վկայությունն է»: Ռեժիսորների, պրոդյուսերների ու քննա դատների նոր սերնդին նա խորհուրդ է տա լիս հետևյալը. «Կինոյի հանդեպ սերը պետք է միշտ առաջնահերթ լինի: Ո՛չ պաշտոնը, ո՛չ կարիերան, ո՛չ ճանաչումը չեն կարող առաջնային համարվել: Եթե առաջին տե ղում կի նոն է, մնա ցածն ան պայ ման կհա ջողվի»: ՀԷ
Շնայդերը դիմել էր բազմաթիվ կտրուկ քայ լերի` փոխելով թե բնակավայրը, թե դերերի ներկապնակը: Սակայն նույնիսկ այսօր` դե րասանուհու մահից 40 տարի անց, նրա մեջ տեսնում են նույն հին կերպարները, իսկ ֆիլ մում, բա ցի դրա նից, հան գիստ չեն տա լիս Ալեն Դելոնի հետ սիրավեպի մասին հարցե րով: Աթեֆը մերկացնում է Շնայդերի խնդիր ները` ալկոհոլի և գիշերային զբոսանքնե րի միջոցով, ծխախոտի և ծովափնյա բրիզի հետ խառնելով ինտիմ զրույցներն ու խոստո վանությունները: Նյարդային պոռթկումն եր, զղջումն եր, մտորումն եր. հյուրանոցային հա մարից հերոսները տեղափոխվում են մինչև ուշ ժամ աշխատող ռեստորաններ, որտեղ, սովորաբար, եվրոպական կինոյի աստղերն անգամ ոտք չեն դնում: Մինիմալ միջոցներով, փոքր դերասանա կան կազմով ու սահմանափակ նկարահան ման վայրերով` Աթեֆը ստեղծել է հետաքր քիր, գրավիչ մի ֆիլմ, որտեղ գործողություն ներն առանձ նա պես շատ չեն, սա կայն յու րաքանչյուր հերոս այստեղ ունի իր ասելիքը, իղձերն ու ցանկությունները, և Աթեֆը հմտո րեն զարգացնում է դրանք: Ֆիլմը փորձում է փոխանցել փառահեղ դերասանուհու այն ապրումն երը, որոնք ի վերջո հանգեցրին նրա մահվանը 1 տարի ու 1 ամիս անց: ԴՄ «Երեք օր Քիբերոնում» (Էմիլի Աթեֆ, Գերմանիա/Ավստրիա/Ֆրանսիա, 2018), «Ստեղծված է Գերմանիայում», 12.07` 16:30, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր դահլիճ
Հանդիպում ռեժիսորի հետ
Իր վերջին` «Սաֆարի» ֆիլմի երեկվա երևանյան պրեմիերայից հետո, ավստրի ացի ռեժիսոր Ուլրիխ Զայդլն այսօր հան դիսատեսին հանդիպելու առիթ կունենա (15:00, ՀԲԸՄ):
Գիշերային հանդիպում Փառատոնային օրն ավարտեք յուրօրինակ ոճով` այցելելով ամենօրյա Կեսգիշերային ամփոփմանը` Ակումբում» (23:45, Թումա նյան 40), որտեղ ռեժիսորներն ու փառա տոնի հյուրերը հանդիպում են միմյանց ու քննարկում օրվա իրադարձությունները:
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 12 JULY | 2018
4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Անվամբ կանխորոշված «Իվան» (Յանեզ Բուրգեր, Սլովենիա/ Իտալիա, 2017), Խաղարկային մրցույթ, 12.07` 16:30, Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ
Մեր տերը մենք ենք «Մեքտուբ, իմ սեր.երգ առաջին» (Աբդելա տիֆ Քեշիշ, Ֆրանսիա/Իտալիա/Թունիս, 2017), Ֆրանկոֆոն երկրների կինո, 12.07` 21:00, Մոսկվա կ/թ` Կապույտ դահլիճ Թունիսում ծնված ֆրանսիացի ռեժիսոր Աբդելատիֆ Քեշիշի վերջին ֆիլմի գոր ծողությունները ծավալվում են 1994-ի ամ ռանը` Միջերկրական ծովի ափին` ֆրան սիական Սեթ նավահանգստային քաղա քում: Ըստ էության` առանց սյուժեի ու շեշտ ված արհամարհանքով այն չգրված կանոնի հանդեպ, որ կերպարները պետք է անպայ ման որոշակի զարգացում ապրեն` ֆիլմի թվացյալ մակերեսայնության տակ խռովա րարություն է թաքնված: Բացարձակապես չկաշկանդվելով` Քեշիշն իր ֆիլմում ամենայն մանրամասնությամբ ցուցադրում է տարբեր հեշտասիրական դրվագներ` տրամադրություն ստեղծելու հա մար օգտագործելով դասական երաժշտու թյունն ու արևի խամրած լույսը: 3 ժամ տևո ղությամբ ֆիլմի մեծ հատվածներ բաղկացած
են սիրախաղից ու դրան ուղեկցող անիմաստ զրույցներից: Բոլորը ժպտում են, շամպայն են խմում ու առանց խանդելու իրար հետ կիսում զուգընկերներին: «Մեր տերը մենք ենք»,ասում է մի կին: Նրանց ուզածը զվարճանալն է, ու հենց դա էլ անում են: Ֆիլմի գլխավոր հերոսը մի երիտա սարդ ու հմայիչ փարիզաբնակ լուսանկա րիչ է` Ամինը, ով ժամանակավորապես վե րա դար ձել է իր ծննդա վայր: Նա փոր ձում է ներգրավվել Սեթի գիշերային կյանքում, բայց հիմն ականում նախընտրում է այդ քա ղաքի համատարած սիրախաղերը հեռվից դիտել: Զարմանալիորեն քնքուշ տեսարան ներում նա լուսանկարում է ծննդաբերող ոչ խարներին: Նա սրտացավ լսում է ընկերնե րին ու ազգականներին. չէ՞ որ ի վերջո նա «անսպառ ժամանակ» ունի: Հենց այդ հա վերժ անժամանակության զգացողությունն է, որ Քեշիշին հաջողվում է պատկերել ամ բողջ խորությամբ: Հարցազրույցում Քեշիշն ասել է. «Իմ հու շերում 1990-ականների կեսերի կյանքը մի տեսակ ավելի հուսադրող էր: Այն ժամա նակ մենք դեռ կարող էինք երազել ավելի լավ ապագայի մասին: Այս անհոգ ազատու թյունը հիմա այլևս չկա»: ՄԳ
Նրա անու նը պետք է Տա րաս լի ներ, բայց ծննդաբերությանը միայն մայրը` Մառան էր ներկա, ու վերջինս նախընտրեց Իվան անու նը: Իվան Ահեղին վկայակոչող այս անունը շատ տեղին է սլովենական քրեական հեղի նակության ապօրինի որդու համար. Իվանն ասես ի սկզբանե դատապարտված է: Յա նեզ Բուրգերի նոր ֆիլմը մայրական դրամա յի և ճանապարհային թրիլերի համատեղում է, որտեղ Մառան և նրա հանցագործ սիրե կան Ռոկը (Մատյազ Տրիբուսոն) ճամփա են ընկնում` նոր կյանք որոնելով: Մարուշա Մա յերը հրաշալի է կատարում երեխա ունենա
Տրվո՞ւմ է, թե՞ չի տրվում «Վարձով է տրվում» (Չեժիյան Ռամալինգամ, Հնդկաստան). Խաղարկային մրցույթ, 12.07` 10:00, Մոսկվա կ/թ` Կապույտ դահլիճ «Վարձով է տրվում» ֆիլմի մեկնարկից շատ չանցած երջանիկ երիտասարդ զույգը` այս ֆիլմի գլխավոր հերոսները, բախվում է մի իրավիճակի, որը բացահայտում է, թե որ քան ան կա յուն ու ան պաշտ պան է նրանց համեստ կենսակերպը: Իրենց վարձակա լած բնակարանի տերը, զգալով փողի հա մը, փաստի առաջ է կանգնեցնում Իլանգո յին, Ամունդային ու նրանց 5 տարեկան որ դուն` Սիդլհարթին, ասելով, որ նրանք պետք
Մտավոր դատավոր
Միջանցքային երթևեկություն «Կհանդիպենք վա՛ղը, եթե Աստված տա» (Այնարա Վերա, Իսպանիա, 2017), Վավե րագրական մրցույթ, 12.07` 10:00, 19:00, Մոսկվա կ/թ, Կարմիր փորք դահլիճ Կա րո՞ղ է ար դյոք տա րեց կա նանց առօ րյան լինել միաժամանակ միապաղաղ ու հետաքրքիր: Այս հարցին պատասխա նում է իսպանացի ռեժիսոր Այնարա Վերա յի «Կհանդիպենք վա՛ղը, եթե Աստված տա» վավերագրությունը, որը պատմում է 17 մի անձնուհու, նրանց աշխատանքի և ժաման ցի, մտորումն երի, խնդիրների մասին, որոնք ընթանում են անկեղծ ու երբեմն զավեշտա
է ազատեն բնակարանը 30 օրվա ընթաց քում: Այդ վերջնագիրն է լարված մթնոլոր տի գրավականն այս իրատեսական դրա մայում, որը հիմնված է իրական փաստերի վրա: Ընդհանուր առմամբ, բոլոր նրանք, ով քեր բախվել են գենտրիֆիկացիայի խնդրին, կկարողանան ինչ-որ չափով հասկանալ այս զույգի խնդիրները: Ու այդպես նոր տան որո նումն երը ստորացուցիչ փորձառության են վերածվում Ամունդայի ու Իլանգոյի համար, ովքեր իրենց սկուտերով շրջում են ամբողջ քաղաքում, իսկ հետո ավելի ու ավելի հեռա նում իրենց բնակավայրից ու Սիդարթի սի րելի դպրոցից: Ցույց տալով այս ընտանիքի անձնական փոքր դժբախտությունը` «Վար ձով է տրվում» ֆիլմն արձագանք է գլոբալ տնտեսական փոփոխությոնների աղետալի հետևանքներին: ՍԿ
Կորսված ժամանակի որոնումը
«Ոչ դատավոր, ոչ հասարակաց կին» (Ժան Լիբոն և Իվ Ինան, Ֆրանսիա/ Բելգիա, 2017). Վավերագրական մրցույթ, 12.07` 12:00, 17:00, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր փոքր դահլիճ «Նապոլեոնն ասում էր, որ հետաքննող դա տավորը կառավարության ամենահզոր պաշտոնյան է եղել, ուրեմն եկեք դա ապա ցու ցենք»,- ասում է Անն Գրու վեն` ծի ծա ղով հրամայելով մեքենան վարող ոստիկա նական սպային միացնել ազդանշանները: Բրյուսելցի այս դատավորին անսովոր ան վանելը մեղմ կլինի, քանի որ նա միշտ չէ, որ օրենսգրքով է առաջնորդվում: Բելգիական օրենքով` հետաքննող դա տավորները լայն իրավասություններ ունեն` հարցաքննում են կասկածյալներին և վկա ներին, հավաքում ապացույցներ և այլն: ժան Լիբոնի և Իվ Ինանի «Ոչ դատավոր, ոչ հա սարակաց կին» վավերագրությունը պատ կերում է Գրուվեին նրա ամենօրյա աշխա տանքի ընթացքում: Ֆիլմը լուրջ խնդիրներ է վերհանում, և ներառում է որոշ սահմռկե ցուցիչ պատկերներ, սակայն արտասովոր դատավորի տված հուշումն երը թարմացնող ու լարված երանգ են հաղորդում ֆիլմի ն: Վավերագրության հիմքում տասնամյակ
լու մտքին հետզհետե համակերպվող մոր դե րը: Սակայն երբ մայրական բնազդն իր մասին իմաց է տալիս, Մառան և Ռոկը լուրջ որոշման առաջ են կանգնում. որպեսզի Ռոկը խուսա փի բանտից, իրենք պետք է թողնեն փոքրի կին: Այս պահից ի վեր պատմությունը 2 ուղով է զարգանում. Ռոկը զայրացած Մառային բե րում է Իտալիա, իսկ Իվանը խնամակալների ընտանիքում է հայտնվում, որտեղ առանց այդ էլ ասեղ գցելու տեղ չկա: Ընտանիքի մնացած երեխաներն, ովքեր տեղյակ են իրենց խղճուկ ֆինանսական վիճակից, բարձի օգնությամբ փորձում են ապահովագրել իրենց դիրքերը... Ըստ էու թյան` Բերգերը ցույց է տա լիս, որ յուրաքանչյուրը հեշտությամբ կարող է զրկվել ունեցվածքից: Նա ասես պնդում է, որ միայն մի բան կա, որ միշտ կլինի ձեզ հետ` ընտանիքը: Ֆիլմի ողբերգությունն այն է, որ նույնիսկ եթե անփող Մառան ու Իվանը վե րամիավորվեն, ընտանիքից բացի` իրոք ու րիշ ոչինչ չեն ունենա: ՀԷ
«Թիթեռներ» (Թոլգա Քարաչելիք, Թուր քիա, 2018), Խաղարկային մրցույթ, 12.07` 12:30, 18:30, Մոսկվա կ/թ` Կապույտ դահլիճ
ների հնություն ունեցող կրկնակի սպա նության դեպքով Գրուվեի և նրա խուզար կուների հետաքննությունն է, սակայն նրա իրական սիրտը մեկանգամյա խոսակցու թյուններն են Գրուվեի գրասենյակում: Կաս կածյալներին, վկաներին ու դատապարտ ված հանցագործներին հարցաքննելիս Գրուվեն երբեք իր նպատակից չի շեղվում ու հիմարությունը չի հանդուրժում: Նրան թշնամանքով վերաբերվողները կարող են ակնկալել դատական տույժ, իսկ դատավո րը մշտապես սրամիտ խոսք ունի այդ եր բեմն ուժասպառ անող զրույցներից հետո
տրամադրությունը բարձրացնելու համար: Քաղաքական կոռեկտությունը Գրուվեի օրակարգի մեջ չէ: «Եթե հենց հիմա մեռնես, լիքը փող կխնայի պետությունը»,- առանց աչքը թարթելու ասում է նա մի կրկնահան ցագործ թմրամոլի: «Պետությունը ստիպ ված չի լինի քեզ բանտ նստեցնել` ծախսելով օրական 150 եվրո: Բայց մենք դրա համար չենք այստեղ»,- շարունակում է նա: Գրուվեն գուցե խիստ է, սակայն մեծ կարեկցանք և արդարության հանդեպ հիմն արար հավատ է ցուցաբերում` օրենքի տառից վեր: ՅԲՀ
լի միջադեպերի ու սրամիտ դատողություն ների ներքո: Նրանք զբաղված են թևնոցնե րի պատրաստությամբ, ասեղնագործ կտո րեղենի կար ու ձևով, սիրողական նկարչու թյամբ... Ո՛չ մի րոպե առանց աշխատանքի: «Միջանցքային երթևեկությունը» պարզա պես չի դա դա րում. դռնե րը բաց վում են և փակվում, իսկ կանայք, ժամացույցի սլաք ների պես, զիջում են միմյանց, հայտնվում «խցանման» մեջ ու շարունակում ճանա պարհը: Երբեմն կանգ են առնում, կիսվում տեսախցիկի հետ իրենց կարևոր, արդի և ուշագրավ խնդիրներով, օրինակ` ննջասե նյա կը պետք է միշտ հա վա քած լի նի, կո կիկ, կատարյալ մաքուր: Փողոցում հետդ ինչ ասես կարող է լինել, իսկ քեզնից հետո թափթփված սենյակ թողնել չի կարելի: Այնարա Վերայի տեսախցիկը խնամ
քով և համբերությամբ է հետևում կանանց անշտապ շարժուձևին: Զուսպ գույներն ու համեստ բնակատեղին ֆիլմի մթնոլորտն ամենևին չեն գորշացնում: Ընթերցվում են պոեմն եր, նամակներ են գրվում, կարևոր մտքեր են փոխանակվում` այլոց երեխանե րի, կենցաղի և ինչո՞ւ ոչ` ապագա ծրագրերի մասին: Տատիկները կատակում են, ծաղ րում միմյանց և իրենց հետևող տեսախցի կը, առանձնապես չեն փնթփնթում, ուրախ են, որ կարող են ապրել սեփական համե րաշխ, ընկերասեր աշխարհում` մյուսնե րից կտրված: Մեկ այլ փոքրիկ աշխարհ է թաքնված թխվածքաբլիթի տուփում, որ տեղ պահվում են հին լուսանկարները: Այս տեղ են բազմաթիվ քույրեր, որոնք արդեն վաղուց չկան, իսկ ոմանց անուններն արդեն վաղուց մոռացվել են: ԴՄ
Թուրք ռեժիսոր Թոլգա Քարաչելիքը դե ռևս իր 2-րդ լիամետրաժ «Բաղեղը» ֆիլ մով անուն էր հանել. Սան դեն սի հե ղի նա կավոր կինոփառատոնի պրեմիերայից հե տո այն ընդգրկվեց ևս երկու տասնյակ կի նոշքերթներում: Կինոքննադատները ֆիքսել էին Քարաչելիքի հեղինակային ձեռագիրն ու հետաքրքիր պատմասանական տաղան դը: Նրա 3-րդ՝ «Թիթեռներ» կատակերգա կան դրաման, որն 2018-ին Սանդենսում ար ժանացավ Ժյուրիի գլխավոր մրցանակին, միանգամայն հաստատեց այդ կարծիքը: Ֆիլմը պատմում է 2 եղբոր ու իրենց քրոջ մասին, ովքեր արդեն քանի տարի է հեռա ցել են իրա րից` թե՛ հո գե պես, թե՛ աշ խար հագրորեն: Սակայն օրերից մի օր իրենց ծեր հայրը կոչ է անում երեքին վերադառնալ հա րազատ գյուղ: Մի կերպ հաղթահարելով մի մյանց հանդեպ տարիների ընթացքում կու տակված զայրույթը` նրանք ճամփա են ընկ նում` պարզելու, թե այդ ինչ կարևոր լուր ու նի իրենց հայտնելու հայրը, ով պատգամել է իրեն թաղել միայն այն ժամանակ, երբ թի թեռները գյուղ կգան մեռնելու: Արտհաուսային ռոուդ-մուվին` ճանապար հային ֆիլմը, դառնում է սև կատակերգու թյուն՝ հումորի և տրագիզմի միահյուսվածու թյամբ ուսումն ասիրելով կորսված ժամանա կի մութ թունելը: Ռեժիսորի խոշորացույցի տակ փոխեփոխ հայտնվում են օտարացումը, զղջումը, ֆրուստրացիան: Այդ ամենին ուղեկ ցում են թուրքական կինոյին բնորոշ բանաս տեղծականությունն ու սիմվոլիզմը: Առաջ ըն թանալու միտումով ճանապարհորդությունը նաև հետընթացք է դառնում և անցյալի ակա նապատ ճանապարհին հերոսներին սպա սում են հիասթափությունը, ցավն ու անվերջ բացվող պանդորայի արկղերը, որոնցից մե կում հաստատ թաքնված են ճախրանքին կա րոտ գաղտնախորհուրդ թիթեռնիկները: ԿԱ
GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 12 JULY | DAY 5
Ինչո՞ւ ուզեցաք ֆիլմ անել շրջակա միջավայրի մասին: Չինաստանում բոլորն օդի աղտոտվածությամբ են տարված: Արթնանալուց անմիջապես հետո քաղա քում ապրող մարդիկ իրենց՝ հեռախոսների հատուկ ծրագրերով, օդի աղտոտվածությունն են ստուգում: Բայց սա միայն Չինաստանի խնդիրը չէ: Եվրոպա յի ու Ամերիկայի համար սա նույնքան հրատապ է: Երբ ես ճամփորդում էի Չինաստանով մեկ, հասա ներքին Մոնղոլիայի` քարածխի հանքերով հարուստ այս վայրը: Սա լիով ին ստերջ գոտի է: Այնժամ ես իմացա, թե որտեղից է ողջ այդ աղտոտումը ծագել: Արևմուտքում վերջերս շատ են ասում, որ Չի նաստանն այլընտրանքային էներգիայի աղ բյուրների է անցնելու: Որևէ բան փոխվե՞լ է: Անցյալում քարածխի էներգիան մեծապես օգտա գործելու ծրագիր կար: Հետո գլոբալ տաքացման խնդրի պատճառով այդ ծրագրերը խափանվե ցին: Հիմա նախատեսվում է կառուցել շատ ատո մակայաններ, ինչն էլ ավելի ահավոր է: Իմ հաջորդ նախագծի համար ես նկարահանումն եր եմ անելու 6 երկրում, որտեղ միջուկային աղետներ են եղել` Չեռնոբիլից մինչև Ղազախստան և Բելառուս: Չի նական կառավարությունը հիմա ասում է. «Իհար կե, ատոմակայնը վտանգավոր է, բայց մենք այ լընտրանք չունենք»: Բայց ես չեմ հասկանում` ինչու մենք չենք կարող ավելի շատ «կանաչ» էներգիա օգտագործել ու փոքրացնել արդյունաբերությունն ու կրճատել սպառումը, որն այդքան ավերածու թյան պատճառ է դառնում:
Ճաո Լյան Չինացի արվեստագետ Ճաո Լյանի երկու ալմա մատերները մատ նացույց են անում այն երկու ոտքերը, որոնք նրա ստեղծագործա կան աշխատանքի հենքն են: Նա Լու Սյուն գեղարվեստի ակադեմիա յի և Պեկինի կինոակադեմիայի շրջանավարտ է: 1990 -ականների կե սերից Լյանը զբաղվում է վիդեոարտով և նկարահանում անկախ վա վերագրական ֆիլմեր: Նրա ֆիլմերն առնչվում են այնպիսի հրատապ թեմաների, ինչպիսիք են Պեկինի թմրամոլ «փանքերը», Հյուսիսային Կորեայի սահմանը հսկող չինական զինվորական ոստիկանությունը և տեղական պաշտոնյաների կաշառակերության դեմ բողոքող Պե կին եկած հայցվորները: Իր վերջին` «Վիշապ» ֆիլմում, որի պրեմիերան կայացավ 2015-ի Վե նետիկի ՄԿՓ-ի մրցութային ծրագրում, Ճաոն առաջին անգամ միա վորել է վիդեոարտն ու վավերագրությունը: Արդյունքն ազդու պատ կերներով լեփ-լեցուն ցնցող մի ֆիլմ է` նկարահանված ներքին Մոն ղոլիայի ծայրահեղ շահագործմամբ քարածխի հանքերում: Որպես Դանթեի «Դժոխքի» կինովավերագրական տարբերակ` «Վի շապը» մեզ քարածխի արդյունահանման դժոխքից հանքափոր ների քավարանի միջով ճամփորդության է տանում դեպի ամայի «Դրախտ», որտեղ իշխում է աղտոտումը:
You’ve voiced your disappointment about how little effect your films had in the past. Was this new approach also a response to that? “Perhaps, yes. This piece, like almost all my previous work, is forbidden to be shown in China, and that’s a pity. But even if they would have been released, maybe nobody would see them. So I was feeling more and more useless, because I realized that my films could not change anything. For sure, there are some individual people who’ve changed their mind after seeing one of my films, but I can’t change an entire society’s thinking. I hated that situation, but that doesn’t mean I don’t want to speak. I still feel a responsibility. All my films focus on problems in the contemporary human situation, things I’m worried about – whether it’s food scarcity, global warming, or nuclear power. It’s not just about showing the suffering of the poor, I also want to try to take a broader view and think about where the world is going.”
Դուք անցյալում բարձրաձայնել եք Ձեր հիաս թափությունն առ այն, թե որքան փոքր ազդե ցություն են ունեցել Ձեր ֆիլմերը: Այս նոր մո տեցումը նաև դրա՞ արձագանքն էր: Այս գործը, ինչպես և իմ գրեթե բոլոր նախկին աշ խատանքները, արգելված են Չինաստանում, և դա շատ ցավալի է: Բայց անգամ եթե դրանք էկ րան բարձրանային, հնարավոր է, որ ոչ ոք չնայեր: Անշուշտ, առանձին անհատներ իմ ֆիլմը տեսնե լուց հետո մտափոխվել են, սակայն ես չեմ կարող ողջ հասարակության մտածողությունը փոխել: Ինձ համար դա ատելի իրավիճակ էր, սակայն դա չի նշանակում, որ ես կնախընտրեմ լռել: Ես դեռ պա տասխանատվություն եմ զգում:
«Վիշապը» (Ճաո Լյան, Չինաստան/Ֆրանսիա, 2015), Երևանյան պրեմիերա, 13.07` 21:00, Պողոսյան պարտեզներ, 21:00, Մոսկվա կ/թ` Ամառային դահլիճ
In the west, we’ve heard a lot about China’s recent switch to other energy sources. Have things changed since you made Behemoth? “In the past, the plan was to use a lot of coal power. Then global warming became an issue, and they cut those plans. Now, they intend to built many nuclear power – which is even more horrible! For my next project, I’m filming in six countries that had nuclear disasters, from Tchernobyl to Kazakhstan and Belarus. The Chinese go vernment now says: ‘Of course nuclear is dangerous, but we have no choice.’ But I don’t understand why we can’t use more green power, and reduce the industry and consumption that’s destroying so much.” Your previous documentaries were much more traditional in their form. Where did Behemoth’s experimental style come from? “I’ve always filmed a lot of material for my visual arts works while I was making my documentaries. But the two were always seperate in my mind, I always felt I had to follow the rules of the documentary format. Now, I started working towards a combination. On the one hand, the visual arts allow me a kind of freedom. But on the other, it’s like a child that needs a teacher to take it by the hand. It needs that documentary element to really say something. “I still filmed a loty of documentary material for Behemoth: people talking while they worked, traditional interviews, the usual elements. But when we started edi ting, I got very bored with it – listening to all these interviews, all these words. So we decided to take out all the dialogue, and look for a new structure without words.”
Ձեր նախորդ վավերագրություններն իրենց ձև ով շատ ավելի ավանդական էին: Որտեղի՞ց է գալիս «Վիշապի» փորձառական ոճը: Ես նաև իմ նախորդ վավերագրությունները նկա րահանելիս մշտապես մեծ քանակի նյութ եմ կու տակել պատկերային արվեստի ժանրում գործերիս համար: Սակայն իմ մտքում այդ երկուսը մշտապես տարանջատված են եղել: Հիմա սկսել եմ աշխատել դրանք միավորելու ուղղությամբ: Մի կողմից` վի զուալ արվեստն ինձ ազատություն է տալիս, մյուս կողմից` մանկահասակ երեխայի է նման, որին ուղ ղորդող ուսուցիչ է պետք: Վավերագրական տարր է հարկավոր, որ իրոք իմաստալից լինի: Ես ար դեն ամբողջությամբ նկարել էի «Վիշապի» վավե րագրական նյութը: Սակայն երբ սկսեցինք մոնտա ժել, լսելով այդ բոլոր հարցազրույցներն ու խոսքե րը, շատ ձանձրացա, ուստի որոշեցինք հանել բո լոր երկխոսություններն ու նոր կառուցվածք գտնել` առանց խոսքերի:
Անհատական տառապանքի և առավել ընդար ձակ տեսադաշտի միավորումը շատ ակնառու է «Վիշապի» պատկերաշարում, որը միավորում է մարդկային ցնցող խոշոր պլաններն ու հսկա յական ստերջ բնապատկերները: Այդ խոշոր պլաններն ի սկզբանե ստեղծվել էին իմ վիդեոարտի համար, սակայն մոնտաժի ժամա նակ դրանք շարունակ մտքիս մեջ էին: Ես սիրում եմ այդ պատկերները, դրանք իսկապես ինձ հու զել են: Սակայն ֆիլմը չպետք է թանգարանային նմուշ լինի` երկար ու դանդաղ, բայց ոչ էլ ավան դական վավերագրություն պիտի լինի: Ամեն դեպ քում պետք է ցնցող պատկերներ ունենա: Ես այ լևս չեմ ուզում փոքր կինոխցիկ օգտագործել` ինչ պես առաջին ֆիլմն անելիս: Ես սիրում եմ այն ըն դարձակ պատկերները, որ կարողացանք ստանալ այս ֆիլմում: Մարդիկ կարող են իսկապես սուզվել դրանց մեջ և առանց խոսքի` հասկանալ իմաստը: Այդ պատճառով է նաև, որ մենք շատ ժամանակ հատկացրինք հնչյունային ձևավորմանը: Ահա թե ինչու եմ ես պրոյեկցիոնիստին միշտ խնդրում, որ պեսզի ֆիլմի ձայնը բարձր լինի: ՅԲՀ
Why did you want to make a film about pollution? “In China, everyone is obsessed with pollution. Every day, the first thing people living in the cities do after waking up is check an app on their phones showing how polluted the air is. If it’s bad, we don’t go out. But this is not just a problem for China; it’s just as relevant in Europe or America – it’s global. While I was travelling along the Yellow River, all the way through China, I came to this place in inner Mongolia with a lot of coal mines. It’s a completely barren area, a landscape made just of stone, very tough. So then I knew where all that pollution came from. And then, step by step, the film started to take shape.”
Zhao Liang The two alma maters of Chinese artist Zhao Liang perfectly show the two legs his artistic output stands on: he is a graduate of both the Lu Xun Academy of Fine Arts and the Beijing Film Academy. He has been creating video art as well as making independent documentaries since the mid-1990s, and his filmography includes movies about such hotbutton issues as drug-addicted punks in Beijing, Chinese military police at the North Korean border, and petitioners who travel to Beijing to complain about corrupt local officials. In his most recent film Behemoth, which premiered in competition at the Venice film festival in 2015, Zhao combines video art and documentary for the first time. The result is a staggering film, filled to the brim with powerful images of the extreme toll coal mining is taking on the landscapes of inner Mongolia. Structured as a documentary variation on Dante’s Inferno, Behemoth takes us on a trip from a coal-mining hell through the purgatory of its workers onto the empty streets of the "paradise" ghost town which was created by all that pollution.
That combination of individual suffering and a wider perspective is very present in Behemoth’s visuals, which combine striking close-ups of humans with huge vistas of barren landscapes. “Those close-ups were originally created for my video art. But in the editing, I kept coming back to them. I love those images, they really moved me. Esthetically, the film shouldn’t just be a museum piece, very long and slow, but it also couldn’t be a traditional documentary. It should have amazing images; art is art. I love the big images we created; people can really fall into them and read their meaning without needing to explain everything in words. That’s also why we spent a lot of time on the sound design: since there’s no explicit story and no real dialogue, we needed to use other elements to build a narrative and an ambiance. That’s why I always ask the operator to play the film really loud!” Will you continue in this hybrid art documentary style? “Yes, definitely. If I look at Behemoth now, I only see what I shouldn’t do anymore! It’s only now that I have some distance from it, I can look at it with fresh eyes, that I can really see it. But I can’t change it, it’s done, the past is the past. Now I will keep working on this style. This was a first step, the next will be better.” JBH
Behemoth (Zhao Liang, China/France, 2015). Yerevan Premiere. 13-7 21:00 Boghossian Gardens, 21:00 Moscow Cinema Summer Hall.
6
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 12 JULY | 2018
reviews
Nobody Owns Us
To Let or Not to Let
Mektoub, My Love: Canto uno (Abdellatif Kechiche, France/Italy/Tunisia, 2017). Francophone Countries Cinema. 12-7 21:00 Moscow Cinema Blue Hall.
To Let (Chezhiyan Ramaligham, India, 2017). Feature Competition. 12-7 10:00 Moscow Cinema Blue Hall.
This latest film by French-Tunesian director Abdellatif Kechiche takes place over a carefree summer in 1994 in the French city of Sète, a harbor town on the Mediterranean Sea. Virtually plotless and showing a sheer disregard for the unwritten rule that characters should go through some kind of development, the film’s seeming shallowness hides a rebellious nature. With a delightful lack of shame, Kechiche zooms in on the voluptuous curves of his cast and uses classical music and the light of a low sun to set the mood. Large parts of the threehour film are taken up by games of seduction and the meaningless chat that goes with them. Everybody’s smiling, drinking champagne, and sharing lovers without jealousy. “Nobody owns us”, a women says. “Amuser” is what they want, and what they do. The film centers on young, handsome photographer Amin, who has temporarily returned
to his birthplace from Paris. He takes some tentative steps into Sète’s nightlife, but prefers to observe the ubiquitous flirting from a distance. In surprisingly tender scenes, he photographs sheep giving birth, and he always has a sympathetic ear to friends and family – after all, he has “all the time in the world.” It’s exactly that feeling of eternal timelessness that Kechiche manages to capture in all its perfect airiness. These partying holidayma kers, many of them of Tunesian descent, are
What’s in a Name Ivan (Janez Burger, Slovenia/Italy, 2017). Feature Competition. 12-7 16:30 Moscow Cinema Blue Hall. He was supposed to be named Taras, but only his mother Mara is present at his time of birth and she goes for Ivan. With its invocation of Ivan the Terrible, its a fitting name for this bastard child of a high-profile Slovenian mobster, as Ivan’s life seems doomed from the start. Named after the unfortunate child, Janez Burger’s film combines a maternal drama with a lovers-onthe-run-thriller, as Mara and her fugitive boyfriend Rok (Matjaz Tribuson) hit the road in search of a new life. Marusa Majer gives a chilling performance as a reluctant mother who slowly warms to the idea of having a child. However, just when that ma-
Corridor Traffic See You Tomorrow, God Willing (Ainara Vera, Spain, 2017). Documentary Competition. 12-7 10:00, 19:00 Moscow Cinema Small Red Hall Can the everyday life of elderly women be monotone and fascinating at the same time? Ainara Vera’s documentary See You Tomorrow, God Willing shows it can, depicting the lives of seventeen elderly nuns: their work and leisure, thoughts and problems, a life of sincerity punctuated by humorous incidents and clever quips. They make bracelets and excellent embroidery, while also doing some amateur painting. Not a minute without work! The “corridor traffic” in the monestary ne ver stops: doors open and close like clockwork, the women come together and go their sepe rate ways again. At times they take a moment
Judge Mental So Help Me God (Jean Libon & Yves Hinant, France/Belgium, 2017). Documentary Competition, Francophone Film Program. 12-7 12:00, 17:00 Moscow Cinema Small Red Hall. “Napoleon said that the investigating judge was the most powerful government official, so let’s prove it”, says Anne Gruwez, laughing as she orders the police officer who is driving her to turn on his sirens. Calling this Brussels judge unconventional would be putting it mildly, as she definitely doesn’t always go by the book. In Belgian law, investigating judges have extensive jurisdictions: they question suspects and witnesses, collect evidence, and have physical materials examined. The documentary So Help Me God by Jean Libon and Yves Hinant portrays Gruwez in her day-to-day work. The film has serious things to say and includes some gruesome
living in a glorious meantime in which the real world is temporarily kept at bay. Mektoub, My Love offers a nostalgic reminiscence of a stage of life, and an era in recent history, without any worries. Perhaps the rougher times ahead will be shown in the possible sequel to this ‘canto uno’, or first song. In an interview, Kechiche himself said: “In my memories, life in the mid1990s had a comfort that has disappeared. We could still daydream about a better future. That carefree liberty is gone now.” MG
ternal responsibility kicks in, Mara and Rok face a dilemma: in order to keep him out of jail, they have to abandon their baby. At that point, Burger splices the narrative in two. Rok brings a resentful Mara to Italy to collect his savings, while their son Ivan is placed in a foster family that is clearly already at full capacity. In a disturbing scene the other foster children, aware of the financial situation of their wretched Slovenian family, try to secure their own position with a well-placed pillow. Burger reflects on haves and the have-nots in this film about family, money, and stability. He mostly shows that anyone’s possessions can easily be stripped away. Ivan convincingly makes the case that only one thing will stay with you fore ver: family. The tragedy of the film is that even if the penniless Mara and her child Ivan ever reunite, family will be the only thing they have. With such a murky start in life, it’s not a pretty picture to imagine what Ivan’s future will hold. HE
It's not far into To Let before the happy young couple it centers on gets confronted with the precariousness of their modest little life. Their dispassionate landlord has smelled the scent of money and matter-of-factly orders Illango, Amudha, and their five-year-old son Siddharth to move out within 30 days. That ultimatum keeps up the pressure in this naturalistic drama that loosely draws on real events that happened about a decade ago in the city of Chennai, where To Let was shot. Anyone who has been witness to housing booms and gentrification anywhere in the world will be able to relate to this couple’s ordeal, as their initial optimism about finding a new place and a ni cer landlord gradually turns into a darker mood.
With a sudden influx of IT companies bringing in hoards of highly paid employees, Illango’s creative profession – he’s a screenwriter trying to forge his way – makes landlords reluctant towards him. In an effort not to appear greedy, they hide behind unconvincing arguments about such private matters as religion and diet. And so the search for a new home becomes a humiliating journey for Amudha and Illango, who cross the city on their scooter, traveling further and further from their neighborhood and away from Siddarth’s beloved school. Zooming in on this intimate little tragedy, To Let speaks of the sweeping effects of global economic change. SK
to share some of their most urgent problems: for instance, the bedroom must always be in order and spotless, because what if something happens to you on the street that day? All you’ll leave behind will be a messy bedroom. Vera follows the nuns with love and patience. Despite the film’s restrained color palate and humble setting, the overall tone is not grey at all. Poems are read, letters are written, and important thoughts are exchanged – about someone’s kids and future plans. The women often joke around and make fun of each other and of the camera that’s constantly on their tails. They don’t complain a lot and seem to be happy to be living in their own harmonious and amiable little world, away from everyone else. Another little world is found in an old cookie tin, in which photos from the past are kept. Many of the sisters will someday find themselves here along with the many whose names have been forgotten, perhaps forever. DM
images, but taking a cue from the offbeat judge, it strikes a refreshingly ebullient tone. An investigation into a decades-old double homicide forms the narrative through-line, but the film's true heart beats in the one-off conversations in her office. When interviewing suspects, witnesses, and convicted criminals, Gruwez never beats around the bush and doesn’t suffer fools gladly. Those who approach her with hostility can expect a curt reprimand, while she always has a mischievous quip ready to lighten the mood after these sometimes grueling conversations. Political correctness is not on her agenda. “It would be a lot cheaper if you die right away”, she tells a dug-addicted repeat offender without batting an eye. “That way the state won’t have to put you up in prison at the cost of 150 euros per day. But,” she continues, “that’s not why we’re here.” Gruwez may be blunt, but she shows a great deal of compassion, and a fundamental belief in justice above the letter of the law. JBH
In Search of Lost Time Butterflies (Tolga Karaçelik, Turkey, 2018). Feature Competition. 12-7 12:30, 18:30 Moscow Cinema Blue Hall. Turkish director Tolga Karaçelik made a name for himself with his second feature Ivy: after premiering at Sundance it screened at more than twenty international festivals, and critics noted Karaçelik’s distinct signature and interesting storytelling talent. Winning the “World Cinema Grand Jury Prize: Dramatic” at Sundance earlier this year, his third feature Butterflies confirms that reputation. The comedic drama tells the story of two brothers and their sister, who have grown apart long ago, both spiritually and geographically. One day they receive a message from their estranged father, urging them to rush back to
their home town. Overcoming the grievances that have accumulated over the years, the three eventually hit the road, knowing that their father has mysteriously commanded to bury him only when the butterflies come to the village to die. Starting as a road movie, Butterflies eventually transforms into a black comedy exploring the dark tunnels of lost time through a combination of comedy and tragedy. Karaçelik turns a magnifying glass to themes of alienation, regret, and frustration, all of them accompanied by an acute poetry and symbolism typical of modern Turkish art cinema. The journey is motivated by a desire to move forward, but becomes a retrospective at the same time. The siblings find themselves on the mined roads of the past, where disappointments and pain await, not to mention a multitude of Pandora’s boxes. At least one of them is sure to contain the mysterious butterflies, ready to take flight and die. KA
GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 12 JULY | DAY 5
NEWS AND BACKGROUND 7
Ships Stranded in a Desert
The Holistic Practice of Film Preservation
Dutch filmmaker Ben van Lieshout has come to Yerevan as a member of the Documentary Competition jury, and also to show his film The Stowaway, a fiction feature he made more than two decades ago.
In presenting a work-in-progress restoration of Sergei Parajanov’s 1967 short Hakob Hovnatanyan this Friday, British film critic, historian and director Daniel Bird makes a compelling case for film preservation and restoration. “It’s part of forming a national identity and the development of international film culture.” Looking back, it almost seems like an accident that Daniel Bird got involved in film preservation and restoration. While studying philosophy and psychology, Bird took a liking to the psychologically dense films of Polish director Andrzej Żuławski and Walerian Borowczyk. He met with and interviewed both directors on numerous occasions, screened their films in the U.K. and became involved in finding funds to keep their films safe. It set him on a quest to preserve film culture. “Films deteriorate”, Bird explains. “You need to look after them and restore them.” Bird vehemently opposes the idea that film history and film preservation are somehow distinct and separate from contemporary filmmaking: “In order to go forward as a filmmaker and a film culture you have to look back.” But going back in history to revive it is a difficult ordeal with many financial obstacles. “With the rise of Video On Demand, there’s a lot of convenience for the consumer, but the economics of that construction haven’t been worked out well enough. If I’m being pessimistic, physical media are dying; if I’m optimistic the industry is going through a period of change.” Amidst these changes Bird is now dedicating himself to raising awareness for Armenia’s rich cinematic history. “Parajanov is widely known
Just like Van Lieshout’s stylized documentaries such as The Zone (1999), Night at the Mall (2001) and Sketches of Siberia (2015), his fiction films originate from the reality of very specific places – usually a man-made landscape with a certain sense of desolation. “I spend quite some time at these locations, to get ideas and to examine what that environment can bring to the film visually”, Van Lieshout explains. The prominence of locations in his films is reflected in their static framing. “I don’t like to move the camera to follow the action, instead I think long and hard about where to position it.” A photo series on the dried up Aral Sea, which Van Lieshout saw in a newspaper in the ear-
Panel: Towards a Matenadaran of Film – Restoring Armenian Cinema. GAIFF Pro. 13‑7 10:00 AGBU.
while he was accepted to the VGIK film academy in Moscow, his teacher, renowned filmma ker Alexander Dovzhenko, told him he had no talents as a director. Medvedev still remembers wat Dovzhenko said to him: “You will be valuable in other spheres of film culture.” Eventually, Medvedev became a film critic and a producer, ending up as Goskino’s chairman between 1992 and 1998. “All those years before that, when I was working on the bottom of the hierarchy, I was happy too”, Medvedev reflects on the eve of receiving the Let There Be Light award. Now at the age of eighty, he still considers himself happy. “I’ve been part of film culture my whole life. This reward is a token of that dedication.” His advice to a new generation of filmmakers, producers and critics alike? “Your love of cinema should always come first. No job position, career ambition or need for recognition can come before that. When cinema comes first, the rest will always follow.” HE
Yesterday the seventh annual Yeghitsi Luys (“Let There Be Light”) award, given out by the Armenian Apostolic church, was given to Russian film critic and producer Armen Medvedev for his contribution to film culture and his undying love for cinema. Born in Moscow in 1938, Medvedev quickly took a liking to film. From the age of five, going to the movies was his most beloved pastime. At twelve years old, after receiving a book on Stanislavsky, Medvedev was sure acting or directing was going to be his future. But
As it did in most previous years, the festival is presenting a selection of new German films, this time under the banner “Made in Germany”. The program encompassing four films will officially open today with the screening of 3 Days in Quiberon about the tragic fate of famous German actress Romy Schneider. April 1981, Quiberon, France. International mo vie-star Romy Schneider (Marie Bäumer) is being treated for a severe depression. Her old friend Hilde (Birgit Minichmayr) comes to visit, desperately trying to help Schneider overcome
The Stowaway (Ben van Lieshout, Nether lands/Uzbekistan, 1997). Yerevan Premiere. 12-7 20:30 Moscow Cinema Small Red Hall.
in cinema circles as this kind of rock star director, while documentarian Artavazd Peleshyan is waiting to be rediscovered. We’re even thinking about undertaking a bigger project to restore and distribute the works of legendary silent film director Hamo Beknazarian. Directors like Sergei Eisenstein and Dziga Vertov have formulated the rules of film grammar. It’s incredible that in Parajanov and Peleshyan, Armenia has produced two directors who have rewritten those rules. That’s why this film history has to be treated like a sacred text in the Matenadaran – a repository and research institute of ancient texts. These are pieces of culture, pieces of history, waiting to be saved and to be treated with respect.” HE
Love of Cinema Should Come First
An Exclusive Interview
ly nineties, set him off on a trip to Uzbekistan, where he would shoot part of his film The Stowaway (1997). “I was fascinated by these pictures of ships stranded in a desert. So I first went there in 1992 and kept coming back, until in 1996 we finally started shooting the film.” The Stowaway tells the story of Orazbai, a young man who seeks to escape the tragically destroyed region for a better life, hiding in a ship that he hopes will bring him to America. He arrives in Rotterdam instead, where a sailor’s wife, trying to bring about a change in her own life, takes him in. The Stowaway brought Van Lieshout considerable success on the festival circuit, winning awards in Mannheim, Bergamo, and Berlin, and the film is still close to his heart. “I’d just love to see it on a screen again, which is one of the reasons I wanted to bring it here it instead of, for example, my most recent film”, he says. “It’s also the film that first brought me to the former Soviet states, so I thought it fitted the context of the festival. And the theme of migration is as topical as ever.” SK
her psychological problems and frustrations. Perhaps this could have worked, if Schneider wouldn’t have agreed to give an exclusive interview to the German tabloid Stern. Slowly but surely the reporter messes up Schneider's already troubled mind with his attempts to unra vel the personal and the confidential. Director Emily Atef has created an elegantly fascinating and atmospheric film, revealing the emotions behind Schneider’s escape. In order to shrug off her endless association with the role of Empress Sissi, Schneider had attempted many drastic changes, constantly diversifying her roles. But even now, almost forty years after her death, the general audience is still mostly familiar with her early roles. 3 Days in Quiberon shows how bothered she was by annoying questions about her famous love affair with Alain Delon. Atef explores the issues Schneider faces near
the end of her life: scenes of alcoholism and excessive smoking are accompanied by intimate conversations and confessions in a constant surge of fits, regrets, and reflections. From their comfy hotel rooms the characters roam out to late night bars and restaurants where European film stars rarely step foot. With minimal visual means, a small cast and limited shooting locations Atef manages to crea te an engaging character study. Not much happens, but every character has a function, desire and conflict, all of which are expertly realized. In the end, 3 Days in Quiberon conveys the troubles that led to the marvelous actress’s eventual death a year and a month later. DM
3 Days in Quiberon (Emily Atef, Germany/ Austria/France, 2018). Made in Germany. 12-7 16:30 Moscow Cinema Red Hall.
Cinema Heritage This afternoon, architect and historian Karen Balyan will present his book Moscow Cinema’s Summer Hall. The book, Balyan’s third dealing with Armenian-Soviet modernist architecture, stands in a line of ongoing attemts to restore the cinema’s outdoor hall to its former glory. Having been in disrepair for years, it has been on the brink of demolition several times. Under the banner “Occupy Summer Hall”, the TUMO center’s students have taken over the space throughout this month for a series of presentations, concerts, and other events, which also includes this Friday’s GAIFF screening of Behemoth (see page 5). Fittingly, this afternoon’s book presentation (14:00, in Russian) will take place in the Summer Hall itself.
Daytripper Festival guests looking for a break from of Yerevan’s city heat are invited on a trip to the historic Garni temple, at less than an hour’s drive from the city. The bus will leave at 14:00.
Meet the Maker After yesterday’s Yerevan Premiere of his most recent film Safari, severe and austere Austrian director Ulrich Seidl will be given the spotlight at today’s Rendezvous (15:00, AGBU).
Into the Night End your festival day in style at daily Midnight Wrap-Up at The Club (23:45, 40 Tumanyan St.), where filmmakers and other GAIFF guests meet and discuss the day’s events.
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 12 JULY | 2018
8 Ðàì²Ü²ìàðܺð
նպաստելով
հայկական աշխարհի
զարգացմանը
OUR PROJECTS ՄԵՐ ՆԱԽԱԳԾԵՐԸ TATEV REVIVAL PROGRAM WINGS OF TATEV AERIAL TRAMWAY DILIJAN DEVELOPMENT PROGRAM UWC DILIJAN COLLEGE DILIJAN EDUCATIONAL CLUSTER DILIJAN HEALTHCARE HUB SURB GEVORG CHURCH ARTSAKH DEVELOPMENT PROGRAM AURORA HUMANITARIAN INITIATIVE SYRIAN-ARMENIAN RELIEF INITIATIVE
+3746060700 700800 800 info@idea.am info@idea.am www.idea.am www.idea.am 2/2 2/2Melik-Adamyan Melik-AdamyanSt., St.,Yerevan Yerevan0010, 0010,Armenia Armenia +374
Ø»ÉÇù-²¹³ÙÛ³Ý ÷áÕ. ÷áÕ. 2/2 2/2 ºñ¨³Ý 0010, г۳ëï³Ý Ø»ÉÇù-²¹³ÙÛ³Ý
THE FOUNDATION FOR ARMENIAN SCIENCE AND TECHNOLOGY (FAST)
«ՏԱԹԵՎԻ ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ» ԾՐԱԳԻՐ «ՏաԹևեր» ճոպանուղի ԴԻԼԻՋԱՆԻ ԶԱՐԳԱՑՄԱՆ ԾՐԱԳԻՐ UWC ԴԻԼԻՋԱՆ դպրոց ԴԻԼԻՋԱՆԻ ԿՐԹԱԿԱՆ ԿԼԱՍՏԵՐ ԴԻԼԻՋԱՆԻ ԱՌՈՂՋԱՊԱՀԱԿԱՆ ՀԱՆԳՈՒՅՑ ՍՈՒՐԲ ԳԵՎՈՐԳ ԵԿԵՂԵՑԻ ԱՐՑԱԽԻ ԶԱՐԳԱՑՄԱՆ ԾՐԱԳԻՐ «ԱՎՐՈՐԱ» ՄԱՐԴԱՍԻՐԱԿԱՆ ՆԱԽԱՁԵՌՆՈՒԹՅՈՒՆ «ԱՋԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆ ՍԻՐԻԱՀԱՅԵՐԻՆ» ՆԱԽԱՁԵՌՆՈՒԹՅՈՒՆ Հայաստանի գիտության և տեխնոլոգիաների հիմնադրամ (FAST)