úð²Âºð day 6, friday, JULY 13, 2018
ՀԹԿՊ-ի հաղթողները էջ 3
DAILY
Չտեսնված հինը էջ 4
Ջանֆրանկո Ռոզի Gianfranco Rosi p. 5
The Unseen Old p. 6
ATCP Winners p. 7
Ռոմանտիկ Սպառում «Անցուղիներում»
էջ. 4
Romantic consumerism In the Aisles
p. 6
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL
13.07
10:00
Ֆորտունա /ռեժ.՝ Ժերմինալ Ռոո Fortuna /dir. Germinal Roaux
Swz,106’ FC 16+
Lang.: French/Amharic Subt.: English/Armenian
12:30
Անցուղիներում /ռեժ. Թոմաս Շտուբեր In the Aisles /dir. Thomas Stuber
Deu, 126’ FC 18+
Lang.: German Subt.: English/Armenian
15:00
Ծովի մակարդակից ցածր / ռեժ.՝ Ջանֆրանկո Ռոզի Below Sea Level /dir. Gianfranco Rosi
USA/Ita, 110’ R 16+
Lang.: English Subt.: Armenian
17:00
Ֆորտունա /ռեժ.՝ Ժերմինալ Ռոո Fortuna /dir. Germinal Roaux
Swz,106’ FC 16+
Lang.: French/Amharic Subt.: English/Armenian
19:00
Անցուղիներում /ռեժ. Թոմաս Շտուբեր In the Aisles /dir. Thomas Stuber
Deu, 126’ FC 18+
Lang.: German Subt.: English/Armenian
21:30
Տադուսակ /ռեժ.՝ Մարտեն Լառոշ Tadoussac /dir. Martin Laroche
Can, 90’ FC
Lang.: French Subt.: English/Armenian
Lang.: Persian Subt.: English/Armenian
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 10:00
Մայրամուտի բեռնատարը / ռեժ.Աբուֆազլ Սաֆարի Sunset Truck / dir. Abolfazl Saffary
Irn/Deu, 92’ AP 16+
12:00
Ցեղը /ռեժ.՝ Միրոսլավ Սլաբոշպիտսկի The Tribe /dir. Myroslav Slaboshpytskiy
Ukr, 132’ C2C Lang.: No dialogue 16+ Subt.: English/Armenian
15:00
Ակունքը / ռեժ.՝ Դարեն Արոնոֆսկի The Fountain /dir. Darren Aronofsky
Can/USA, 96’ R 18+
Lang.: English/Maya Subt.: English/Armenian
17:00
Սաֆարի / ռեժ.՝ Ուլրիխ Զայդլ Safari /dir. Ulrich Seidl
Aut, 90’ YP 18+
Lang.: German Subt.: English/Armenian
19:00
Լորիկ / ռեժ. Ալեքսեյ Զլոբին Lorik / dir. Alexey Zlobin
Arm/Rus/Che/ Lang.: Armenian Swe, 95’ AP 16+ Subt.: English
21:00
Սառը պատերազմ / ռեժ. Պավել Պավլիկովսկի Cold War / dir. Pawel Pawlikowski
Pol/Fra/UK, 89’ YP 18+
Lang.: Polish/French/German/ Croatian/Italian/Russian Subt.: English/Armenian
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, SMALL RED HALL Հստակ աշխարհ / ռեժ.՝ Վախթանգ Կունցև-Գաբաշվիլի Transparent World / dir. Vakhtang Kuntsev-Gabashvili Շութբոլ / ռեժ.՝ Ֆելիքս Կոլոմեր Shootball /dir. Fèlix Colomer
Geo, 82’ DC 16+
Esp, 94’ DC 16+
Lang.: Spanish/Catalan Subt.: English/Armenian
14:00
Զանգ հորը /ռեժ.՝ Սերիկ Ապրիմով A Call to Father /dir. Serik Aprimov
Kaz, 91’ CIS 16+
Lang.: Kazakh Subt.: English/Armenian
15:30
Մայիսի վերջին օրը / ռեժ.՝ Իգոր Կիստոլ The Last Day before June / dir. Igor Kistol Շութբոլ / ռեժ.՝ Ֆելիքս Կոլոմեր Shootball /dir. Fèlix Colomer Հստակ աշխարհ / ռեժ.՝ Վախթանգ Կունցև-Գաբաշվիլի Transparent World /dir. Vakhtang KuntsevGabashvili Տունդրայի գիրքը / ռեժ.՝ Ալեքսեյ Վախրուշև The Tundra Book /dir. Aleksei Vakhrushev
Mda, 75’ CIS16+ Esp, 94’ DC 16+ Geo, 82’ DC 16+
Lang.: Moldovian Subt.: English/Armenian Lang.: Spanish/Catalan Subt.: English/Armenian Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian
Rus, 105’ YP 16+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
10:00
12:00
17:00 19:00
20:30
Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian
Քաղաքական ներկան «Հայկական համայնապատկեր» ծրագ րի ոչ բոլոր ֆիլմերն են ուղղված անցյա լին: Նրանցից մի քանիսը ներկայաց նում են երկրի ներկան: Այս ֆիլմերը մի ասին պատկերում են հակասություն ներով լի բարդ մի երկիր, որտեղ վեհն ու քաղաքավարին կարող են հանկարծ իրենց տեղը զիջել բռնությանն ու (քա ղաքական) լարվածությանը:
§Ճանապարհ դեպի տուն¦
Մաննեի «Ադապտացիան» երևանյան կյանքի գեղեցիկ դիմանկար է: Այս աշ խույժ վավերագրական ֆիլմն` իր սև-սպի տակ պատկերաշարով նման է քաղաքա յին սիմ ֆո նի ա յի, որը ցույց է տա լիս երև անցիներին զբոսնելիս, քայլելիս, սպասե լիս, աշխատելիս, խաղալիս, ուտելիս և այլն: Պատկերելով երևանյան առօրյան` Մաննեն (Մանե Բաղդասարյանի կեղծանունը) սի րունիկ նկար է ստեղծել` չնայած նա չի խու սափում նաև քաղաքի խնդիրները ներկա յացնելուց: Տպավորիչ դրվագ կա անօթևան ների ճաշարանում, որտեղ մի կին փորձում է կոպեկները հաշվելով գոնե մի կերակուր
գնել: Սրան հակադրելով անհոգ, երիտա սարդ ու առաջադեմ երևանցիների կադ րերը` «Ադապտացիան» ցույց է տալիս մեծ քաղաքի կյանքի երկակիությունը: Այնուամե նայնիվ, «Ադապտացիայում» ցուցադրվող կյանքն այդքան վատ չէ: Նույ նը չի կարելի ասել «Ճանապարհ դեպի տուն» ֆիլմի մասին: ժամանակակից Հա յաստանի քաղաքացիական իրավունքների մասին այս վավերագրական ֆիլմի հիմքում 2016-ին տեղի ունեցած կանադահայ դերա սանուհի Արսինե Խանջյանի կալանավոր ման միջադեպն է (ով այս շաբաթ կինոփա ռատոնում պարգևատրվել է «Փարաջանո
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, SMALL BLUE HALL 17:00
18:30 20:30
Եկել եմ, որ գնամ / ռեժ. Արուս Հակոբյան I Came to Leave / dir. Arus Hakobyan Պրո Շամիրամ / ռեժ. Մարիամ Օհանյան Pro Shamiram / dir. Mariam Ohanyan Սիրավառ / ռեժ. Մաթյո Զեյթինջօղլու Burn In Love / dir. Mathieu Zeitindjioglou
Arm, 20’ AP 16+
Lang.: Armenian Subt.: English/Armenian
Arm, 47’ AP 16+ Fra/Ind, 97’ AP 16+
Հայելու միջով / ռեժ. Արսեն Առաքելյան Through the Mirror / dir. Arsen Arakelyan
Arm, 30’ AP 16+
Lang.: Armenian Subt.: English Lang.: French/English/ Spanish Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English/Armenian
Գոգ և Մագոգ / ռեժ. Գարիկ Մաշկարյան Arm, 25’ AP Gog and Magog / dir. Garik Mashkaryan 16+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ, ԴԱԼՄԱ ԳԱՐԴԵՆ ՄՈԼ CINEMA STAR, DALMA GARDEN MALL 18:00
20:00
Սև կարապ / ռեժ. Դարեն Արոնոֆսկի Black Swan / dir. Darren Aronofsky Բոլորը գիտեն / ռեժ. Ասղար Ֆարհադի Everybody Knows / dir. Asghar Farhadi
USA, 108’ R 16+
Lang.: English /French/Italian Subt.: English/Armenian
Fra/Esp/Ita, 132’ YP 18+
Lang.: Spanish/English/ Catalan Subt.: English/Armenian
Deu, 107’ GP 16+
Lang.: German/English Subt.: English/Armenian
ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ, ՌԻՈ ՄՈԼ CINEMA STAR, RIO MALL 18:30
Բոյս / ռեժ. Անդրես ֆայել Beuys / dir Andres Veiel
ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ԳԻՇԵՐՆԵՐ ՊՈՂՈՍՅԱՆ ԱՅԳԻՆԵՐՈՒՄ YEREVAN NIGHTS AT POGHOSYAN GARDENS 21:00
Վիշապը / ռեժ. Ճաո Լյան Behemoth / dir. Zhao Liang
Chn/Fra, 90’ YP 16+
Lang.: Mandarin Subt.: English/Armenian
ԿԻՆՈՅԻ ՏՈՒՆ HOUSE OF CINEMA 16:00
Բնաջնջում / ռեժ. Կոստադին Բոնև Uprooting / dir. Kostadin Bonev
18:00
Ճանապարհ դեպի տուն / ռեժ. Սեդա Գրիգորյան Way Back Home / dir. Seda Grigoryan Լուսինը, արևը և հրացանակիրները / ռեժ. Վահագն Խաչատրյան The Moon, the Sun and the Musketeers / dir. Vahagn Khachatryan
20:00
Դանիել / ռեժ. Գարո Բերբերյան Taniel / dir. Garo Berberian Դեպք ճանապարհին / ռեժ. Էվելինա Բարսեղյան On the Road / dir. Evelina Barsegian Հայաստանի հնագույն տաճարները / ռեժ. Ստաս Նամին Ancient Temples of Armenia / dir. Stas Namin
վյան թալեր» մրցանակով): Այդ միջադեպից վրդովված` ռեժիսոր Սեդա Գրիգորյանն անդրադառնում է հայաստանյան քաղա քականությանն ու երկրում 2017-ին տեղի ունեցած խորհրդարանական ընտրություն ներին: Հաշվի առնելով, որ այն նկարահան վել էր Թավշյա հեղափոխությունից առաջ` «Ճանապարհ դեպի տունը» շատ արդիա կան ֆիլմ է: Հեղափոխության արձագանքները ան կաս կած տեղ կգտնեն հա ջորդ տար վա հայկական ֆիլմերում: Երկրի նորընտիր վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը փառատո նի բացման արարողության ժամանակ ար դեն նշել է, որ այս ուղղությամբ ունի ակն կալիքներ: Սակայն քաղաքական աճող լար վածությունը նկատելի է նաև այս տարվա հայկական ֆիլմերի ընտրանիում: Էվելինա Բարսեղյանի «Դեպք ճանապարհին» ֆիլմի իրադարձություններն, օրինակ, տեղի են ու նենում մայրաքաղաքի հենց սրտում, որտեղ մի գող բարոյական երկընտրանքի է բախ վում, երբ փախչում է ոստիկանությունից: Չմանրամասնելով, թե ով է գողն ու ինչու է նա ընտրել հանցավոր ուղին` Բարսեղյանը պարզապես ցույց է տալիս քաղաքը գիշեր վա խավարում, որտեղ փողոցներում շրջում են ոստիկաններ ու հանցագործներ: Գիշերային Երևանն էլ ավելի ճնշող է
Blg/Arm, 86’ AP 16+
Lang.: Bulgarian/Armenian/ Turkish/English Subt.: English/Armenian Arm, 33’ AP 16+ Lang.: English/Armenian Subt.: English/Armenian Prt/Arm, 19’ AP 16+
Lang.: Portuguese Subt.: English/Armenian
UK, 22’ AP 16+ Lang.: English/Armenian Subt.: English/Armenian Rus, 8՛ AP 16+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
Rus, 45’ AP 16+
Lang.: Russian Subt.: English/Armenian
«Տոմբե» ֆիլմում: Այս գեղեցիկ կարճամետ րաժը Կառայի կյանքի մի դժբախտ երեկո յի մա սին է (նրա դե րը կա տա րել է շնոր հալի դերասանուհի Նարինե Գրիգորյանը, որին կարող եք տեսնել նաև փառատոնում ընդգրկված «Եվա» ու «Լորիկ» ֆիլմերում): Կարճամետրաժն անդրադառնում է Հայաս տանի ժամանակակից հասարակությունում կանանց դերին: Կառան ամբողջ օրն աման է լվանում «Goldfish» խորտկարանում, որը գտնվում է քաղաքի կասկածելի ու նեոնի լույսի տակ ապրող հատվածում: Մի գիշեր այդ տաղտկալի առօրյան լրջո րեն խաթարվում է, երբ Կառայի հարբած ու կո պիտ ամու սի նը գա լիս է նրա հե տև ից: Կառան փախչում է աշխատավայրից ու տեսնում քաղաքը նոր լույսի ներքո: Ճանա պարհին հանդիպում է մարմն ավաճառնե րի, կավատների ու գողերի, տեսնում շա հագործումն երի, հանցագործությունների ու բարոյալքման քաղաք: Սցենարի համահե ղինակ Վահրամ Մարտիրոսյանի հետ մի ասին ռեժիսոր Դիանա Կարդումյանը ցույց է տալիս քաղաքի վատագույն դիմագիծը: Սակայն գլխավոր հերոսուհու անկեղծ ու քնքուշ կերպարի շնորհիվ` «Տոմբեն», քննա դատելով մերօրյա Հայաստանը, այնուամե նայնիվ, հույս է ներշնչում ապագայի հան դեպ: ՀԷ
GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Կուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ` Կարեն Ավետիսյան, Դիանա Մարտիրոսյան Èáõë³ÝϳñÇã` سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã` Գայանե Մկրտչյան
³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ` Լուսինե Հովհաննիսյան, ¼³ñինե ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Տպագրված է §Üî ÐáɹÇÝ·¦ êäÀ-áõÙ
Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Karen Avetisyan, Diana Martirosyan Photographer: Mane Hovhannisyan
Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren
Printer: "NT Holding" Ltd.
Èàôðºð ºì ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð
«Աղքատ են, բայց համերաշխ» «Շրջակա անցուդարձը» ֆիլմում ռեժիսոր Ռիմ Սալեհը ներկայացրել է Կահիրեի աղքատ թաղամասերից մեկի` Ռոդ Էլ Ֆարագի առօրյան` ուսումնասիրելով նրանց վարկային միությունը` մեծ ծախսերի, հանդիսությունների կամ չնախատեսված խնդիրների համար գումար տնտեսելու նպատակով կազմավորված պարզ համակարգը: «Այս թաղամասում օտարներին լավ չեն վե րաբերվում» - ֆիլմում ասում է վարկերը հա վաքող Ում Ղարիբը: Բարեբախտաբար, լի բանանցի ռեժիսոր Սալեհն այնտեղ ընտանե կան կապեր ուներ: «Մայրս Եգիպտոսից է, և երբ նա մահացավ, ես մեկնեցի Ռոդ Էլ Ֆա րագ, քանի որ ուզել էր այնտեղ թաղվել: Նա միշտ շատ ջերմ էր խո սում այն հա մայն քի մասին, որտեղ մեծացել էր: Հիշում եմ` երեխա ժամանակ էլ եմ այնտեղ եղել, բայց դուրս չէր եկել: Նրա մահից հետո ես սկսեցի այդ ամե նին այլ կողմից նայել` ասես մորս աչքերով: Մի քանի անգամ այցելեցի, սկսեցի ճանաչել մարդկանց, իսկ հետո հասկացա, որ ուզում եմ ֆիլմ նկարահանել այդ միկրոաշխարհի մասին»,- բացատրում է Սալեհը: Սալեհի խոսքով` վարկային միությունն
3
իր համար դուռ էր դե պի համայն քի ամե նօրյա կյանք. «Ես ուզում էի ցույց տալ, որ այս աղքատության մեջ մեծ համերաշխու թյուն կա,համախմբվածություն: Որոշ առու մով` վարկային միությունը նրանց հնարա վորություն է տալիս ծրագրել իրենց կյան քերը»: Միևնույն ժամանակ նա չէր կարող կանխատեսել` ինչ կստացվի իր նախա ձեռնությունից: «Սովորաբար այդքան աղ քատ մարդիկ դժվարանում են ծախսերը հաշվարկել,- բացատրում է Սալեհը,- ասում էին` կստանանք մեր կուտակած գումարն ու սառնարան կառնենք, բայց հետո բոլորո վին այլ բանի վրա էին ծախսում»: Սալեհի խումբը նկարահանումն երն իրա կանացրել է 6 տարվա ընթացքում` որոշակի պարբերականությամբ, և որոշ իրադարձու թյուններ անխուսափելիորեն դուրս են մնա ցել նրանց տեսադաշտից: Օրինակ` 8-ամյա Դունյայի դեպքում, ով հանկարծ որոշել էր տնտեսած գումարներն օգտագործել սե ռական օրգանները խեղելու համար: Սալե հը թույլ է տալիս այդ հանդուգն, իմպուլսիվ ու մարդկանց շահագործող աղջկան պատ մել իր որոշման մասին ու խնդրել է նրան ու ծնողներին վերարտադրել աղջկա որոշ մանը հաջորդած ընտանեկան վեճի տեսա րանը: «Դունյան անընդհատ օգտագործում էր տե սախ ցի կը, ու մենք ու զում էինք, որ դա ակնհայտ լիներ: Երբեմն նա նայում էր հենց տեսախցիկին ու հնարավոր էր տես նել նրա գոհունակ քմծիծաղը: Ես այդ պա հերը ներառել եմ` նրա իրական դիմանկա րը ստեղծելու համար: Նա իսկապես ցնցել էր մեզ»: ՍԿ
Երեկ «Ոսկեվազ» գինետանը եռօրյա նիստներից հետո իր մրցանակը հանձնեց այս տարվա Հայ-թուրքական կինոպլատֆորմը, որի պարգևն ընդունեց «Մենմենակ» վավերագրական ֆիլմի պրոդյուսեր Դիլեկ Այդինը: Ռեժիսոր Դիլեկ Գյոկչինի ֆիլմը պատմելու է Դայրայթո անունով մի վանուհու մասին, ով չնայած բոլոր դժվարություններին և խոչընդոտներին՝ շարունակում է խնամել Զազ գյուղում պահպանված միակ ասորական եկեղեցին՝ հուսալով, որ մի օր ասորիները կվերաբնակվեն այդ հողերը: 7000 եվրո պարգը, որը հովանավորվում է Եվրոպական Միության, Շվեդիայի արտաքին գործերի նախարարության և Eurasia Partnership-ի կողմից, կծախսվի ֆիլմի նկարահանումների վրա: Ճարտարապետ և պատմաբան Կարեն Բալյանը «Մոսկվա» կինոթատրոնի Ամառային դահլիճում ներկայացրեց նույն դահլիճի մասին պատմող իր գիրքը: Սա Բալյանի 3-րդ անդրադարձն է հայ խորհրդային մոդեռնիստական ճարտարապետությանը և կոչված է աջակցելու կինոթատրոնի բացօթյա դահլիճին իր նախկին փառավոր տեսքը վերադարձնելու ընթացիկ փորձերին: Տարիներ շարունակ մնալով անմխիթար վիճակում` կառույցը բազմիցս հայտնվել է քանդման եզրին: «Գրավի՛ր ամառային դահլիճը» կարգախոսի ներքո՝ Թումո կենտրոնի ուսանողների նախաձեռնությամբ տարածքում կազմակերպվելու են մի շարք համերգներ, ներկայացումներ և այլ միջոցառումներ, որոնց թվում նաև` «Ոսկե ծիրան» ՄԿՓ-ի կայանալիք «Վիշապ» ֆիլմի ցուցադրությունը (21:00, այսօր):
Էլի մրցանակներ Միայն ՀԹԿՊ հարթակի մասնակիցնե րը չեն, որ մրցանակներ են ստանալու այս տար վա GAIFF Pro-ի շրջա նա կում: Այսօր CineThink («Կինոմիտք») ծրագ րի փակ մա նը (12:00, ՀԲԸՄ) պար գև կշնորհվի ամենախոստումն ալից փիչի հեղինակին: Ծրագիրը նախատեսված է հայ կինոգործիչների համար, ովքեր ուզում են լավացնել հրապարակախո սության ունակությունները: 2 500 000 դրամ մրցանակի հովանավորն է ՀՀ վարչապետը:
Հանդիպում ՀԲԸՄ-ում
Իր «Ֆլորիդա» նախագիծը» ֆիլմի երեկվա Երևանյան պրեմիերայից հե տո ամերիկացի անկախ կինոռեժիսոր Շոն Բեյքերն այսօր կհանդիպի հան դի սա տե սին (15:00, ՀԲԸՄ): Նա, ան շուշտ, կխոսի նկարահանման իր մե թոդի, քիչ ներկայացված համայնք ները կինոյի ստեղծման գործընթացի մեջ ներգրավելու մասին: Ինչպես նա ասաց մեր նախորդ համարներից մե կում. «Պետք է շահել նրանց վստահու թյունը, լսել նրանց ձայնն ու ուժեղաց նել այն»:
Գիշերային կյանք
Արմեն Մեդվեդևը ստանում է այս տարվա «Եղիցի լույս» մրցանակը:
Դարեն Արոնոֆսկին Սերգեյ Փարաջանովի թանգարանում
Ավարտեք ձեր փառատոնային օրը կամ գնա լով խնջույ քին, որը կսկսի 22:30-ին` «Մանե» կոտեյլ բարում (Սա րյան 1), կամ մասնակցելով Կեսգիշե րային ամփոփմանն «Ակումբում» (Թու մանյան 40):
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 13 JULY | 2018
4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Ռոմանտիկ սպառում
Չնախատեսված հետևանքներ
«Անցուղիներում» (Թոմաս Շտու բեր, Գերմանիա, 2018), Խաղարկային մրցույթ, 13.07` 12:30, 19:00, Մոսկվա կ/թ` Կապույտ դահլիճ
«Ֆորտունա» (Ժերմինալ Ռոո, Շվեյ ցարիա, 2018).Խաղարկային ֆիլմերի մրցույթ, 13.07` 10:00, 17:00, Մոսկվա կ/թ` Կապույտ դահլիճ
Հսկա հիպերմարկետի մի բաժնից մյուսը մտազբաղ ու հապճեպ քայլում են աշխատող ները` կապույտ համազգեստով, ձեռքները` գրպանների մեջ: Այստեղ նոր աշխատակից կա` Քրիստիանը (գերմանական կինոյի ծա գող աստղ Ֆրանց Ռոգովսկի), որն էլ էքսկուր սավարի պես ծանոթացնում է հանդիսատե սին մեծածախ առևտրի կենտրոնի թաքնված հմայքին: Երիտասարդը, ով էլ ավելի չխոսկան է, քան իր «ուսուցիչ» Բրունոն, պետք է սովո րի արագ տիրապետել բեռնաքարշ վարելու հմտություններին, որպեսզի իջեցնի առաս տաղի բարձրության վրա գտնվող ոգելիցով լի արկ ղերն` առանց զո հե րի: Երևի բարդ է կենտրոնանալ այս սարքը կառավարելու վրա, երբ կողքի` քաղցրավենիքի բաժնում քեզ ան դադար աչքերով ժպտում է Մարիոնը («Թոնի Էրդմանի» աստղ Սանդրա Հյուլերը): Սուրճի սարքի մոտ միասին ընդմիջելով` Մարիոն ու Քրիստիանը, բնականաբար, սիրահարվում են, և նրանց պլատոնական կապին, իհար կե, չի կարող խանգարել անգամ Մարիոնի ամուսնական կարգավիճակը: «Անցուղիներում» ֆիլմում, որը «Ոսկե ծի րան» է գալիս Բեռլինալեի մրցութային
Ձյունածածկ լեռների գեղեցիկ սև-սպիտակ կադրերը հոյակապ ֆոն են վաղաժամ հա սունացման մասին պատմող այս անշտապ ֆիլմի համար: Եթովպացի ներգաղթյալ Ֆոր տունան ընդամենը 14 տարեկան է, ինչը նրա համար բազմաթիվ խնդիրներ է ծնում: Ալ պերում գտնվող կաթոլիկ եկեղեցին, որն ապաստան է տրամադրում փախստական ներին, հնարավորություն չունի` հոգ տանե լու դեռահասին: Ֆորտունային չի հաջողվում երկար ժամանակ թաքցնել իր դժկամության պատճառը` նա սիրահարվել է, իսկ 14-ամյա դեռահասի համար դա կենաց-մահու հարց է: Նրա տարիքը հետագայում նաև նրա սի րեցյալի համար է խնդիրներ ստեղծում, երբ իմանում է իրենց կարճատև սիրային կապի չնախատեսված հետևանքի մասին: Բարոյական հարցերը, որոնք բարձրաց նում է ռե ժի սոր Ժեր մի նալ Ռո ոն իր 2-րդ խաղարկային ֆիլմում, հատկապես ցայտուն են արտահայտվում եղբայր Ժանի կերպա րի մեջ (որի դերը փայլուն կատարել է Բրու նո Գանցը), երբ նա վանականների հետ քննարկում է նրանց կոչման նշանակությու նը, կամ վերահսկիչի հետ խոսում է Ֆորտու նայի ճակատագրի մասին: ՍԿ
ծրագրից հետո, երիտասարդ ռեժիսոր Թո մաս Շտուբերն առաջին իսկ տեսարաննե րից մե կում չքնաղ մի վալս է ցու ցադ րում` բեռնաքարշ մեքենաների մասնակցությամբ: Սպառողական, առևտրային բաղկացուցի չը մղվում է երկ րորդ պլան. հան րա խա նու թի միջավայրը պոետիկ է, ռոմանտիկ, չա փի մեջ սենտիմենտալ: Լույսերը սինխրոն անջատվում-միանում են, իսկ գիշերվան ըն դառաջ դասական երաժշտություն է հնչում և ասես ամպերից իջնող, քնքուշ հայտարա րություն. «Բարի գալուստ, գիշեր է...»: Կինոքննադատներն արդեն հասցրել են համեմատել Շտուբերի ստեղծած հմայիչ մի ջավայրը մոգական Հոգվարթսի հետ, իսկ
Քրիստիանի մեքենան` կախարդական փայ տիկի, որն, ըստ փորձառու սենսեյ Բրունո յի, կարող է լուծել բոլոր խնդիրները: Բայց դա միայն հիպերմարկետի ներսում: Իսկ այնտեղ` դրսում, գույներն ուրիշ են, պատկերներն ավե լի հստակ են` առանց մո գա կա նու թյան ակ նարկի: Հատկանշական է, որ ֆիլմում խոսք չկա աշխատակիցների անցյալի մասին` ո՞վ էր Քրիստիանն արտաքին աշխարհում` մինչ այստեղ գործի ընդունվելը, ինչո՞ւ Մարիոնը չի բաժանվում ամուսնուց, ի՞նչ ճանապարհներով է անցել բեռնատարի վարորդ Բրունոն... Կա միայն այժմէականը` անցուղիներում ծնվող ու մարող զգացմունքները, հիպերմարկետի վառվող ու մարող լույսերը: ԴՄ
Երևանյան խեղկատակը
Չտեսնված հինը «Սառը պատերազմ» (Պավել Պավլի կովսկի, Լեհաստան/Ֆրանսիա/Մեծ Բրիտանիա, 2018), Երևանյան պրեմիե րա, 13.07` 21:00, 15.07` 17:00, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր դահլիճ Չնայած երկարամյա գործունեությանը` լեհ ռեժիսոր Պավել Պավլիկովսկին համաշ խարհային լայն կինոհանրությանը հայտնի դարձավ 2014-ին, երբ «Իդա» սև-սպիտակ դրաման արժանացավ Օսկարի «Լավա գույն օտարալեզու ֆիլմ» անվանակարգում: Տրիումֆից 3 տարի անց Պավլիկովսկին վե րադարձավ «Սառը պատերազմ» ֆիլմով, որն ոչ միայն ընդգրկվեց Կաննի կինոփա ռատոնի մրցութային ծրագրում, այլև ստա ցավ Լավագույն ռեժիսորական աշխա տանք մրցանակը: Գործողությունները տեղի են ունենում հետպատերազմական Լեհաստանում և պատմվում 15 տարվա պատմություն: Տա ղանդավոր երաժիշտ Վիկտորը (Տոմաշ Կոտ), կուսակցության հրահանգով, պատե րազմից ավերված գյուղերում սկսում է տա ղանդներ որոնել: Լավագույնները պետք է համալրեն իր ջազային համույթը: Լսում ների ժամանակ Վիկտորը հանդիպում է քաղցրաձայն, կրքոտ Զուլային (Յոաննա Կու լիգ), ում էլ վի ճակ ված է դառ նալ այն ճակատագրական կինը, ում Վիկտորը փո խադարձաբար կնվիրի իր ողջ` դրամատիկ իրադարձություններով լի հետագա կյանքը: «Սառը պատերազմը» շարունակում է «Իդա»-ի թեմատիկ և առաջին հերթին` գե
Առերեսում անցյալի հետ «Շութբոլ» (Ֆելիքս Կոլոմեր, Իսպանիա, 2017), Վավերագրական մրցույթ,13.07` 12:00, 17:00, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր փոքր դահլիճ Ֆելիքս Կոլոմերի «Շութբոլ» վավերագրու թյունը մռայլ մի պատմություն է` ֆիլմի վեր նագրի զվարճալի խաղի ասոցիացիայից շատ հեռու: Խոակին Բենիտեսը` ֆիլմի եր կու հերոսներից մեկը, «շութբոլ» խաղի հե ղինակն ու դրա ամենաեռանդուն պաշտ պանն է: Բայց ավելի կարևոր մի բան կա. նա մանկապիղծ է, ով տասնամյակներ շա րունակ տասնյակ փոքր տղաների է պղծել` լինելով ավագ դպրոցի ֆիզկուլտուրայի ու սուցիչ: Նա բռնվեց 2011-ին, սակայն դատա
«Լորիկ» (Ալեքսեյ Զլոբին, Հայաստան/ Ռուսաստան/Շվեյցարիա/Շվեդիա/Սեր բիա/ Կիպրոս, 2018), Երևանյան պրեմի երա, ԱՊՀ ծրագիր, 13.07` 19:00, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր դահլիճ
ղագիտական ավանդույթները, որոնց հա մահեղինակն է օպերատոր Լուկաշ Զա լը, ում սև-սպիտակը կրկին լի է շնչող երփ ներանգներով, բայցև չափազանց զուսպ և մաքսիմալ դասական է: Դասական է նաև ողջ ֆիլմն իր սեղմվածությամբ, սյուժետա յին հստակությամբ, հեղինակի համամարդ կային հորդորի պարզությամբ, ամեն ինչ` ռետրո դրամայի լավագույն կանոններով: Հենց ինքը` «սառը պատերազմը», կամ, ասենք, «երկաթյա վարագույրը» ֆիլմում չի քննարկվում, փոխարենը` ֆիլմի շատ կադ րեր ինքնին արտացոլում են վարագույրի էու թյունը` տխրությամբ, խելակորույս պոռթկում ներով և պոռթկումն երի հանդեպ վախով:
պարտելու փոխարեն` դպրոցի ղեկավարու թյունը փորձեց կոծկել նրա արարքները: Նշանակալի է, որ այս ցնցող վավերագ րությունում Բենիտեսն անձամբ է պատմում իր պատմությունը: Թեև «Շութբոլը» երիտա սարդ Կոլոմերի երկրորդ լիամետրաժ վա վերագրությունն է, ռեժիսորը գործի է դրել իր լրագրողական ողջ բնազդը Բենիտեսին հետևելու ու նրան իր արարքների ու զոհե րի հետ առերեսման բերելու համար: Ի հա կակշիռ այս խոստովանանք-պատմության առա ջին հե րո սի` ֆիլ մում կա մեկ այլ հե րոս` Մանուել Բարբերոն` Բենիտեսի զոհե րից մեկի հայրը: Ֆիլմի ընթացքում պարզ վում է, որ եր կու տղա մար դիկ շատ ընդ հանուր բան ունեն, սակայն մինչ նրանցից մեկը բռնությունն օգտագործում է որպես անցյալում գործած իր արարքների արդա րացում, մյուսը խիզախել է այն վերածել դրական ուժի: ՅԲՀ
Երբեմն էլ կադրերը սկսում են ընտանեկան լուսանկարներ հիշեցնել` աղոտ, բայց ջերմա գին հիշողություն, ինչին, ըստ էության, նվիր ված է ողջ ֆիլմը, որը Պավլիկովսկու` տիտ րով արձանագրված ձոնն է իր ծնողներին: «Սառը պատերազմը» չունի որևէ նորա րարական հավակնություն, սակայն ռեժի սորին հաջողվել է հաղթահարել մեկ այլ մարտահրավեր: Նա հնարավորինս փայ լեցրել և վերադասավորել է նման կինո յի վաղուց հալումաշ եղած գործիքակազ մը: «Սառը պատերազմն» այն «չտեսնված հինն» է, որը եր բեմն շատ ավե լի բարդ է ցուցադրել ու ավելի հաճելի է տեսնել, քան որևէ «բազմիցս տեսած նորը»: ԿԱ
Ինչպես հայրը, այնպես էլ որդին «Հստակ աշխարհ» (Վախթանգ ԿունցևԳաբաշվիլի, Վրաստան, 2017), Վավե րագրական մրցույթ, 13.07` 10:00, 19:00, Մոսկվա կ/թ` Կարմիր փոքր դահլիճ Ֆիլմերի մասին ֆիլմերը կինոյի պատմու թյան անբաժան մասն են: Կինոսերների հա մար մշտապես հաճելի է նայել, թե ինչպես են ուրիշները կինո նկարում: Սա ճշմարտացի է նաև «Հստակ աշխարհ» ֆիլմի դեպքում, որը ցույց է տալիս, թե ինչպես են 26-ամյա Բեկան ու նրա հայ րը մի ա սին իրենց առա ջին ֆիլ մը նկարում: Բեկայի տարիքում, սովորաբար, ինքնավստահ, ինքնաբավ ու պատասխա նատու են լինում, սակայն նա դեռ այդպիսին չէ, թեև ֆիլմը չի բացատրում` ինչու:
Լինելով արվեստների, գրականության ու թատրոնի սիրահար` Լորիկը մշտապես իրա կա նու թյու նից մի քիչ կտրված է: Պա տաս խանատվություն ստանձնելու փոխարեն` նա թաքնվում է իր սիրած հերոսների` Սիրանո դը Բերժըրակի, Ռիչարդ արքայի և թատերական այլ մեծանուն կերպարների դիմակների տակ: Նրա ամենասիրելի հերոսն «Ալիսան հրաշք ների աշխարհում»-ի Ճագարն է: Իսկ ռուսաս տանցի ռեժիսոր Ալեքսեյ Զլոբինն իր խա ղարկային դեբյուտի` «Լորիկի» համար Լյուիս Քերոլի զարմանալի պատմությունները տե ղափոխել է ժամանակակից Երևան: Գլխին ստացած հարվածի հետևանքով` Լորիկն այ լոց մարմինների մեջ հայտնվելու մոգական կարողություն է ձեռք բերում: Մի երևանցուց մյուսի մեջ ցատկելով` Լորիկն ի վերջո հաջո ղում է դերասանության հանդեպ իր մոլուցքն օգտագործել բարի նպատակով: Նա վերջա պես կարողանում է պատասխանատվություն ստանձնել, և միայն սեփական կյանքը վե րափոխելու փոխարեն` իսկապես փոխել շա տերի կյանքը: Լորիկի սյուրռեալ արկածնե րը ֆիլմը դարձնում են զվարթ մի ներբող առ խեղկատակն, ում արժե լուրջ ընդունել` նույ նիսկ եթե նա մշտապես խաղում է: ՀԷ
Վրացի ռեժիսոր Վախթանգ Կունցև-Գա բաշվիլու վավերագրությունը, փաստորեն, այն մա սին է, թե ինչ պես է տղան պատ րաստ վում ինք նու րույն կյան քի: Հոր և որ դու համագործակցության մեջ կան ուրախ պա հեր, բայց կա նաև լար վա ծու թյուն: Բե կայի համար վավերագրական ֆիլմ նկա րելը լակմուսի թուղթ է. նա պիտի կարողա նա գործը գլուխ բերել, որպեսզի ապացուցի (նախ ինքն իրեն), որ պատրաստ է չափա հաս կյանքին: Նրա հայրը` որքան էլ համբե րատար ու հասկացող, հաճախ ստիպված է թեժ բանավեճեր հանդուրժել, երբ ինչ-որ բան Բեկայի ուզածի պես չի ստացվում: Իհարկե, կինոռեժիսորը երբեմն պետք է բռնակալ լինի, սակայն «Հստակ աշխար հում» ընտանիքն ու կինոն մշտապես խաչ վում են` անհասկանալի դարձնելով, թե ով է Բեկան` զայրացած ռեժիսո՞ր, թե՞ պարզա պես դժգոհ որդի: ՀԷ
GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 13 JULY | DAY 6
«Ծովի մակարդակից ցածր» ֆիլմի անապատի հերոսներից մեկը, նկարագրելով իրավիճակն, ասում է, որ ինքը «ոչ մի տեղից 1000 մղոն հե ռավորության վրա» է: Ձեր ֆիլմերում կարծես միշտ կենտրոնի ու ծայրամասի միջև եղած այս լարվածությունն եք փնտրում: Հա մա ձայն եմ, սա կայն ֆիլմ նկա րե լիս` ես դրա մա սին չեմ մտա ծում: Հենց որ խո րա սուզ վում եմ աշխատանքի մեջ, ամեն ինչ ասես զրկվում է սո վորական տարածությունից, ժամանակից ու հե ռավորությունից: Տեղի է ունենում հանդիպում, իսկ հետո ժամանակը պարզապես վերածվում է զուտ իմ ֆիլմի սկզբի ու վերջի միջև եղող մի բանի: Ու դա այնքան մեծ տարածություն է թվում: Այդպես է նաև իմ անձնական կյանքում, որովհետև ես շատ եմ հեռանում մնացած ամեն ինչից: Այդ պատճա ռով է, որ ամեն ֆիլմ նկարելիս մտածում եմ, թե սա վերջինն է լինելու: Ձեր ֆիլմերը միշտ «աութսայդերների» մա սին են, սակայն Դուք դա էլ եք հարաբերական դարձնում: Որովհետև ես ինքս էլ «աութսայդեր» եմ: Հատկապես այդպես էր «Ծովի մակարդակից ցածր» ֆիլմում: «Նավավարը» նկարելուց հետո 10 տարի պահանջ վեց , որպեսզի ես հաջորդ ֆիլմս ավարտեմ: Ես գա ղափար չունեի` ինչպես դառնալ ռեժիսոր, անգամ չգիտեի, թե դա ինչ էր նշանակում: Ես տարիներով ֆիլմ էի նկարում ամերիկյան անապատում` փոր ձելով այն ներկայացնել որպես եզակի անսահման տարածություն, սակայն ֆիլմը նկարելիս ես կորցրի ամեն ինչ: Հետո գտա անապատի այդ վայրն իր հա մայնքով, որտեղ մարդիկ իրենց երկրորդ կյանքն են ապրում, և դա հենց այն համակցությունն էր, որ տա րիներ շարունակ փորձում էի ստանալ: Այդ վայրում ամենալավն այն է, որ ոչ ոք քեզ չի հարցնում` որտե ղից ես, կամ ինչ ես անում այդտեղ: Ֆիլմ նկարելու նպատակով տեսախցիկը ձեռքս առնելուց առաջ ես մեկ ամիս ապրեցի այդ վայրում` պարզապես լինե լով այն, ինչ կամ: «Ծովի մակարդակից ցածր» ֆիլ մից հետո սկսեցի ավելի արագ նկարել, սակայն ես միշտ փորձում եմ պատմություն պատմելու նոր ուղի գտնել: Ես չեմ կարող անընդհատ նույն ֆիլմը նկա րել. միշտ փորձեր անելու կարիք ունեմ:
Ջանֆրանկո Ռոզի Էրիթրեայում ծնված, բայց Իտալիայում գործող ռեժիսոր Ջանֆրան կո Ռոզին իր շրջադարձային «Հրավառ ծովը» ֆիլմում ( ցուցադրվել է 2016-ի «Ոսկե ծիրան»-ում) Եվրոպայի գաղթականության ճգնաժա մի մի ցնցող փոխաբերություն գտավ: Ֆիլմը նրան Բեռլինալեի «Ար ծաթե արջ» բերեց և առաջադրվեց Օսկարի: Ռոզիի` վերոհիշյալ ֆիլ մից առաջ նկարված 3 այլ ֆիլմերից բաղկացած հետահայաց ծրագի րը «Ոսկե ծիրանում» ցույց է տալիս , որ ռեժիսորը միշտ էլ սուր աչքով կարողացել է մասնավորի մեջ վերհանել ընդհանրականը: Ռոզին վավերագրական կինոյում իրեն հաստատել է դեռ 1993 թվա կանին` «Նավավարը» ֆիլմով: Որպես կինոխցիկով օտարական` նա որոնում է այն, ինչի մեջ կարելի է մարմնավորել իր շրջապատի պատ մությունները: Լինի դա անապատի համայնքը «Ծովի մակարդակից ցածր»-ում (2008), մեքսիկացի մարդասպանի իջևանատան սենյակը «Մարդասպանը, սենյակ 164» ֆիլմում (2010), կամ Հռոմի հսկայական օղաձև ճանապարհն ու դրա մոտակայքում ապրող մարդիկ` «Սրբա զան օղակաձև ճանապարհ»-ում (2013): Ռոզին հաջողում է նկարա հանման անորոշ տեղանքը վերածել կյանքի և մահվան ու դրանց մի ջև ընկածի մասին դիտարժան պատմությունների:
A desert dweller in Below Sea Level describes his sit uation as being “a thousand miles from nowhere.” It seems that in your films you are always looking for this tension between center and periphery. “I agree, but I never realize that when I’m working on a film. Once I immerse myself in a film everything becomes devoid of the usual space, time and distance. An encounter happens and then time becomes just this thing that sits between the beginning and ending of my film. This feels like such a huge distance, also in my personal life, because I’m so far away from everything else. That’s why I think with every film that I do that it will be my last one.” Your films are all somehow about outsiders, but you make that come across as being relative too. “Because I’m the outsider myself! This was especially the case with Below Sea Level. After making Boatman it took ten years for me to finish another film. I was at a loss on how to become a filmmaker; I didn’t even know what that meant anymore. I spent years making a film in the American desert, trying to render it as this unique boundless space, but I lost everything during the production. Then I found this place, this community in the desert where people live a second life, where no questions are asked, and it was the synthesis of what I had wanted to do for years. The good thing about that space is that nobody asks you where you come from or what you are doing there. So I lived there for a month, just being myself, before I picked up the camera to shoot a film. After Below Sea Level all my films went faster, but I always try to find a new way of telling stories. I cannot make the same film again and again. I need to experiment with narrative in documentary filmmaking.” Do you perceive that need for experimentation as a challenge? “I mostly enjoy it, but now I’m facing a really big challenge. I’m working on a new film set in the Middle East called Nocturne. For the first time I’m making a film in place where I don’t understand what people actually say. So language is the biggest difficulty now. I have to somehow find a narrative structure without words. With that I don’t mean that I’m only making snapshots – I’m trying to create the structure of a story with as few words as possible.”
Այդ անհրաժեշտությունն իբրև մարտահրավեր եք ընկալում: Ավե լի շուտ վա յե լում եմ դա, սա կայն հի մա իս կապես մի մեծ մարտահրավերի առաջ եմ: «Նոկ տյուրն» կոչվող ֆիլմ եմ սկսել նկարել Մերձավոր Արևելքում: Առաջին անգամ է, որ ֆիլմ եմ նկարա հանում մի վայրում, որտեղ մարդկանց լեզուն չեմ հասկանում: Լեզուն է հիմա ամենամեծ դժվարու թյունը: Պետք է գտնեմ խոսքերից զերծ պատումի կառույց: Նկատի չունեմ, որ միայն պատկերներ եմ անելու, այլ ջանում եմ պատումի մի կառուցվածք ստանալ, որտեղ հնարավորինս քիչ խոսք կլինի:
That’s an interesting contrast with El Sicario, Room 164, a film set in a single motel room that com pletely revolves around the oral history told by a Mexican hitman. “Exactly. It’s also a contrast with Below Sea Level, a film that’s like the poetry of Walt Whitman for me. The way every person talks, it’s like a poet. It’s incredible. I only realized this when I was working on the subtitles of the film. I was writing everything down, which turned out like one big, fantastic poem. The way these people start speaking, the space between their words, all this becomes part of the narration. That whole film gained the structure of a small poem, and that’s not because of me, it’s because of them.”
Հետաքրքիր միտք է` հաշվի առնելով, որ «Մար դասպանը, սենյակ 164» ֆիլմն ամբողջությամբ տեղի է ունենում իջևանատան համարում և հիմքում մեքսիկացի մարդասպանի բանավոր խոսքն է: Դա հակադրություն է ստեղծում «Ծովի մակարդա կից ցածր» ֆիլմի հետ. վերջինս ինձ համար Ուոլթ Ուիթմե նի պոեզիայի նման է: Ամեն մարդ այնտեղ խոսում է պոետի նման. անհավատալի է... Ես դա գիտակցեցի, երբ ֆիլմի ենթագրերն էի պատրաս տում: Ամեն ինչ գրի էի առնում, և պարզվեց, որ դա մի մեծ ֆանտաստիկ պոեմ է: Այն, թե ինչպես են այդ մարդիկ խոսում, նրանց խոսքերի միջև եղած տարածությունը` այս ամենը պատումի մաս է դառ նում: Ողջ ֆիլմը պոեմի կառուցվածք ստացավ, և դրա պատճառը ես չէի, այլ` նրանք:
Sacro GRA feels like a poem too, mostly because of the way you structure it. Through just a few char acters you transform that whole marginalized ar ea into one cosmos. “This is another film that arose out of a personal crisis. I was basically living around this huge ring road around Rome in a van. I’m not from Rome and I’m not a Roman so for me that place was more like a mental space. There are maybe three million people around the Sacro GRA and around 250,000 in the center of the city, so this is a completely massive, yet marginal space. It was not my intention to neatly map that circle, but to open it up and somehow synthesize the lives of its three million inhabitants.”
«Սրբազան օղակաձև ճանապարհը» նույնպես պոեմի է նման` նրա կառուցվածքի շնորհիվ: Ըն դամենը մի քանի հերոսների միջոցով այդ ողջ մարգինալացված վայրը վերածել եք տիեզերքի: Դա ևս մի ֆիլմ է, որն անձնական ճգնաժամից է ծնվել: Ես, փաստորեն, ապրում էի բեռնատարի մեջ` Հռոմի շուրջը ձգվող այդ հսկա օղակաձև ճա նապարհի մոտակայքում: Ես Հռոմից չեմ, ուստի այդ տեղն ինձ համար ավելի շատ մտային վայր էր: «Սրբազան օղակաձև ճանապարհի» շուրջն ապ րում է գրեթե 3 միլիոն մարդ, իսկ քաղաքի կենտ րոնում` մոտ 250,000: Սա թեև մարգինալ, սակայն հսկա յա կան վայր է: Իմ նպա տակն այդ օղակը ճշգրիտ քարտեզագրելը չէր. ես ուզում էի այն բա ցել և մի կերպ միակցել այդ 3 միլիոն բնակիչների կյանքերը: ՀԷ Հանդիպում Ջանֆրանկո Ռոզիի հետ` 14.07` 15:00, ՀԲԸՄ
Gianfranco Rosi With his seminal documentary Fire at Sea (screened at Golden Apricot in 2016) director Gianfranco Rosi – born in Eritrea but based in Italy – found a striking metaphor for the European migrant crisis. The film garnered him the Berlinale’s Silver Bear as well as an Oscar nomination. This year's retrospective of the three films Rosi made before Fire at Sea shows that he always had a keen eye for the universal in the specific. Rosi already established his approach to documentary filmmaking in his 1993 debut Boatman. As an outsider with a camera, he searches for encounters that somehow embody the stories of his surroundings. Whether it’s the desert community of Below Sea Level (2008), the motel room of a Mexican hitman in El Sicario, Room 164 (2010) or Rome’s massive ring road and the people living around it in Sacro GRA (2013), Rosi translates these obscure settings into relatable stories about life, death and what happens in between.
In your latest film Fire at Sea you similarly make this mental space of the Sicilian island of Lampedusa, but the incredible thing is that you also find a met aphor there for the whole European migrant crisis. “In Fire at Sea there are two conflicting, very powerful social elements. You have the people on the Island going about their daily lives and then there’s these migrants arriving at the same island, but in a completely different space. It’s a metaphor for Europe, or maybe the whole world. People often ask me why there’s no interaction between the refugees and the people of Lampedusa in my film. It’s because it doesn’t exist. On the one hand I was there filming life, but on the other I also encountered death. After I filmed the bodies of the refugees in the belly of a ship, I stopped filming altogether. It was too powerful. Filming death was like a point of arrival, or departure. I don’t know exactly what it was, but it was an ending for sure.” HE Rendezvous with Gianfranco Rosi. 14-7 15:00 AGBU.
6
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 13 JULY | 2018
reviews
Romantic Consumerism
Unintended Consequences
In the Aisles (Thomas Stuber, Germany, 2018). Feature Competition. 13-7 12:30, 19:00 Moscow Cinema Blue Hall.
Fortuna (Germinal Roaux, Switzerland, 2018). Feature Competition. 13-7 10:00, 17:00 Moscow Cinema Blue Hall.
Employees of a giant hypermarket scurry from one department to another, dressed in blue, hands in pockets. Christian (played by German cinema’s rising star Franz Rogowski) is the new guy here, and through his eyes we get acquainted with the discreet charm of this wholesale shopping center. Christian, who’s even more quiet than his “teacher” in the ways of the warehouse Bruno, must learn to operate a forklift so that he can get the alcohol boxes that are stacked sky-high to the ground without casualties. But it’s hard to concentrate on this delicate task when a woman like Marion (Sandra Hüller) is smiling at you from across the aisle. After sharing a few breaks by the coffee machine the two fall in love and nothing can overshadow their relationship – not even Marion’s marriage. In the very first scenes of In the Aisles, which premiered in the Berlinale competition program in February, young German director Thomas Stuber shows us a magnificent waltz performed
Snowy mountains shot in gorgeous black-andwhite form the backdrop of this slow-burning movie about growing up fast. Ethiopian immigrant Fortuna is only fourteen years old, which gives her problems in more than one way. The Catholic monastery high in the Alps that provides refuge to the group of asylum seekers that she’s part of is not equipped to take care of unaccompanied minors. The care supervisor wants to move her to a foster family, but Fortuna refuses. While the girl is as secretive as any adolescent, she can’t hide the reason behind her refusal for long: she’s in love, and to a 14-yearold, that’s nothing less than a matter of life and death. Her age also poses a problem for the far-from-passive object of her infatuation, though only in retrospect, after he finds out about the unintended consequence of their brief affair. The film’s setting naturally inspires philosophical musing on faith – religious or otherwise. The moral issues that director Germinal Roaux addresses in his second feature are most explicitly expressed by brother Jean (empathetically played by Bruno Ganz) as he heads a discussion among the monks about the meaning of their calling, or talks about Fortuna’s fate with the refugee care supervisor. However, faith also tacitly underlies this quiet study of the way the outwardly unperturbed Fortuna deals with her inner turmoil. SK
by forklifts. The consumerist element of the hypermarket is pushed to the background as the mood becomes more poetic and romantic, even sentimental in the best sense of the word. The lights flicker on and off in unison, while the night is greeted with classical music and a tender announcement, seemingly coming down from the skies above: “Welcome, it’s night...” Critics have already compared the dazzling atmosphere Stuber created to the magic of Harry Potter’s Hogwarts and Christian’s forklift to a magic
wand which, as Bruno insists, can solve any problem. But that’s probably only true within the walls of the hypermarket. Outside, the colors are different, less blurry and more defined, while Stuber’s shots remove any hint of magic. It’s probably no coincidence that we never learn much about the characters’ pasts. Who was Christian before he got hired? Why can’t Marion divorce her husband? What roads has truck driver Bruno conquered in his life? There’s only the present – the emotions blooming and fading away between the aisles. DM
The Unseen Old Cold War (Pawel Pawlikowski, Poland/ France/UK). Yerevan Premiere. 13-7 21:00, 15-7 17:00 Moscow Cinema Red Hall. Polish director Pawel Pawlikowski caught the eye of a wide international audience in 2015 with his black-and-white film Ida, which won the Academy Award for Best Foreign Language Film. Three years after his triumph Pawlikowski returns with Cold War, which premiered at the Cannes film festival earlier this year, where it won the award for Best Director. The events in the film take place in postWW2 Poland and span a period of fifteen years. Talented jazz musician Wiktor (Tomasz Kot) is instructed by the Communist Party to go on a search for talents in the rural areas that were devastated by the war. During the auditions he organizes, Wiktor meets sweet-voiced and passionate Zula (Joanna Kulig). She becomes the femme fatale to whom he’ll devote the rest of his eventful life. Cold War continues in Ida’s footsteps both thematically and aesthetically. Pawlikowski again collaborates with cinematographer Lukasz Zal, whose monochrome images, teeming with life and shades, are restrained and classical. As is the whole film, with its tight script, defined narrative and the clarity of the director’s universal appeal – all done in the best traditions of a retro drama. The eponymous Cold War is not mentioned in the film and neither is the Iron Curtain. Instead, the essence of the divide is reflected in the film’s shots and frames. They’re full of sadness and sudden emotional outbursts, or laden with the fear those may come. Some shots are framed as family photographs, distant yet warm memories. In essence, that’s what the whole film is about: as the end credits reveal, Cold War is Pawlikowski’s ode to his parents. In doing so, the director has managed to
Confronting the Past Shootball (Fèlix Colomer, Spain, 2017). Documentary Competition. 13-7 12:00, 17:00 Moscow Cinema Small Red Hall. Fèlix Colomer’s documentary Shootball tells a dark tale, far removed from the fun and games its innocuous title invokes. Joaquín Benítez, one of the film’s two protagonists, was the originator of the titular ballgame and one of its most enthusiastic advocates. But much more importantly, he was a pedophile who abused dozens of young boys over several decades in his capacity as a high school PE teacher. He was caught in
Yerevan’s Jester Lorik (Alexey Zlobin, Armenia/Russia/ Switzerland/Sweden/Serbia/Cyprus, 2018). Yerevan Premiere & CIS Focus. 13-7 19:00 Moscow Cinema Red Hall.
successfully polish and refurnish the triedand-worn toolkit of a classical kind of cinema. Cold War presents an “unseen old” and
2011, but instead of prosecuting him, school authorities attempted to cover up his actions. Remarkably, Benitez tells his own story in the shocking documentary. Although Shootball is only Colomer’s second feature-length documentary (he made his first film Sasha while he was still a film student), the filmmaker uses all his journalistic instincts to track Benitez down and confront him with his victims and his actions. That confession-like story is offset against the first-person account by the film’s second lead Manuel Barbero, the father of one of Benitez’s victims. As the film goes along, it turns out that the two men have much in common. But whereas one uses the violence that befell him in his past to excuses his own actions, the other has ventured to turn them into a positive force. JBH
proves that this, while harder to show, can be far more rewarding to see than the overexposed new. KA
Like Father, Like Son Transparent World (Vakhtang KuntsevGabashvili, Georgia, 2017). Documentary Competition. 13-7 10:00, 19:00 Moscow Cinema Small Red Hall. The making-of documentary has been an integral part of film history. For cinephiles, it’s always a pleasure to watch how other people make movies. This is also true for Transparent World, which shows how 26-year-old Beka and his father make their first film together. At Beka’s age, most people are confident, self-sufficient and responsible. But Beka isn’t there yet, although Transparent World doesn’t specify why that may be.
As a fan of theater, literature and the arts, Lorik always seems a little out of touch with reality. Rather than taking responsibility he hides behind the masks of his favorite characters: Cyrano de Bergerac, King Richard, and other great roles written for the stage. His mostloved character is the rabbit from Alice in Wonderland, a hurried animal living in a world that defies all logic. Transposing Lewis Carroll’s wondrous stories to contemporary Yerevan for his debut feature Lorik, Russia-based director Alexey Zlobin throws his title character down his very own rabbit hole. After an accidental blow to the head he magically inhabits the bodies of other Yerevanites. Jumping from one person to another, Lorik finally gets to put his acting obsession to good use. When he ends up in the body of an emerging right-wing political leader, he can finally take responsibility and actually change people’s lives, instead of only transforming his own. Through Lorik’s surreal adventures, Zlobin’s film becomes a joyful ode to the jester who deserves to be taking seriously, even if he’s always playing. HE
Using their film project as a case study, Georgian director Vakhtang Kuntsev-Ga bashvili’s documentary is actually about how this boy is gearing up for adult life. There’s moments of joy during the collaboration between father and son, but there’s also great tension. For Beka making the documentary is a litmus test: he needs to pull this off to prove (mostly to himself) that he’s able to live life as an adult. His father, however patient and understanding, often has to tolerate heated arguments when things don’t work out the way Beka plans. Of course, film directors sometimes have to be tyrants. But in Transparent World family and cinema always intersect, making it somewhat unclear whether Beka is being an angry director or simply an upset son. HE
GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 13 JULY | DAY 6
NEWS AND BACKGROUND 7
‘There is solidarity despite their poverty’ In What Comes Around, director Reem Saleh portrays day-to-day life in Rod el Farag, a poor neighborhood in Cairo, by following its credit union: a simple collective system for putting money aside to save for bigger expenses, celebrations, or calamities. “This neigbourhood can be awful to strangers”, says credit collector Um Ghareeb in the film. Luckily, Lebanese director Saleh had a family connection there, she explains: “My mother is from Egypt, and when she died I went to Rod el Farag, because this was where she wanted to be buried. She always spoke very fondly of the neighborhood where she grew up, although I remember going there once as a kid and not liking it. But after her death I started seeing it differently, as if through her eyes. I went back several times, I got to know the people, and finally I decided I wanted to make a film about this microcosm.” The credit union was Saleh’s portal into the neighborhood’s day-to-day life, she says. “I
wanted to show that in this poverty there’s a lot of solidarity, a sense of community. To some extent, the credit union allows them to plan their lives.” Still, she could not have anticipated the outcomes. “In general it’s difficult for people with so little money to plan their expenses. They would say to us: ‘When the union money comes, I’ll buy a fridge’, but then they’d spend it on something completely different.” As Saleh’s crew shot periodically over the course of six years, some events inevitably escaped their sight. That was the case with the unexpected move by 8-year-old Dunya, who uses her union savings to fund her own genital mutilation. Saleh lets the brash, impulsive, and manipulative girl recount the event, and asked her and her parents to reenact the family fight that ensued. “Dunya continually used the camera, and we wanted this to be obvious. Sometimes she looks into the lens and sometimes you can see her smirk. I included these moments to give an honest portrayal of her. She was a shock to us.” SK
At yesterday’s closing festivities for the three-day Armenia-Turkey Cinema Platform, producer Dilek Aydın accepted the ATCP Award for her project On Her Own. The film by director Dilek Gökçin will tell the story of Dayrayto, an Assyrian nun who, against all odds, keeps her position at the only Assyrian monastery left in Zaz, a village in the province of Mardin in Southeastern Turkey. Her only motivation is to be able to see her fellow Assyrians come back to their lands. The 7,000 euro ATCP Award (supported by of the European Union, the Swedish Ministry for Foreign Affairs, and the Eurasia Partnership Foundation) goes towards the making of the film.
The Political Present
More Awards The ATCP Awards (see above) aren’t the only prizes given out during this year’s GAIFF Pro events. At today’s close of CineThink (12:00 AGBU), a workshop program focused on public speaking skills for emerging Armenian filmmaker, an award will be given to the most promising project pitch. The award, which is worth 2.5 million Armenian drams, has been provided by Armenia’s brand new Prime Minister.
Not all of the films in this year’s Armenian Panorama program rummage through the past – some of them examine the country’s present. Taken together these films capture a complex country full of contrasts: moment of poetry and pleasantry can suddenly make way for violence and (political) tension. Manne’s Adaptation is a beautiful portrait of life in Yerevan. This playful documentary in black-and-white is like a city symphony, capturing the people of Yerevan walking, talking, waiting, working, playing, and eating, amongst other things. With this portrayal of daily life in Yerevan Manne (the nom de plume of Mane Baghdasaryan) paints a pretty picture, although she doesn’t shy away from the city’s problems entirely. A striking scene takes place in a canteen for the homeless where one lady tries to scrape together enough money for a single meal. Juxtaposing this scene with images of carefree, young, and hip Yerevanites, Adaptation shows the duality of living in the big city. Still, Adaption mostly shows a life of relative ease. The same cannot be said of Way Back Home. This scathing documentary about the civil rights issues in contemporary Armenia takes the 2016 public arrest of the Canadian-Armenian actress Arsinée Khanjian (who was awarded a Parajanov Thaler at the festival earlier this week) as its enticing incident. Infuriated by the event director Seda
Tombé
Grigoryan examines the state of Armenian politics and the country’s 2017 parliamentary elections. Only just predating the eventful Velvet Revolution that took place earlier this year, Way Back Home is an incredibly timely film. Echoes of that revolution will no doubt be found in many of next year’s Armenian films. The country’s new Prime Minister Nikol Pashinyan already spoke of his hopes in this direction in his remarks at the opening of the festival. However, a rising tension can already be felt in this years crop of Armenian films. Evelina Barsegian’s On the Road, for instance, takes place deep in the belly of the capital city, where a robber faces a moral dilemma while fleeing from the police. Without any background information of who this robber is and why he has chosen a criminal path, Barsegian simply shows a city in the dead of night where cops and crooks alike roam the streets.
Yerevan by night is even more haunting in Tombé. This beautiful short film about an unfortunate evening in the life of Kara (portrayed by prolific actress Narine Grigoryan, who can also be seen in Yeva and Lorik during this year’s festival) examines the position of women in Armenia’s contemporary society. Kara spends her days washing dishes at the “Goldfish” eatery, located in a shady and neon-lit part of the city. One night, just before closing, Kara's tiring routine is gravely disturbed when her drunk and abusive husband comes for her. She flees the workplace and sees the city in a new light. She comes across pimps, prostitutes and thieves in a city of exploitation, crime and moral decay. Along with her co-screenwriter Vahram Martirosyan, writer and director Diana Kardumyan shows the worst of the city. However, as protagonist Kara is so sincere and gentle, Tombé can criticize present-day Armenia while still leaving hope for its future. HE
Architect and historian Karen Balyan (right) presented his book Moscow Cinema’s Summer Hall yesterday, right underneath his subject’s structure. The book, Balyan’s third dealing with Armenian-Soviet modernist architecture, stands in a line of ongoing attemts to restore the cinema’s outdoor hall to its former glory. Having been in disrepair for years, the site has been on the brink of demolition several times. Under the banner “Occupy Summer Hall”, the TUMO center’s students have taken over the space for a series of presentations, concerts, and other events, which also includes today’s GAIFF screening of Behemoth (21:00).
Meet the Maker Following yesterday’s Yerevan Premiere of his latest film The Florida Project, a Rendezvous with renowned American independent filmmaker Sean Baker is organized this afternoon (15:00 AGBU). He will undoubtedly expound on his methods, not just showing underrepresented communities but involving them in his films’ creation as well, as he explained in the Daily earlier this week: “It’s all about time. It’s about building trust, hearing their voices and amplifying them.”
Into the Night End your festival day in style, either at the After-Party which starts 22:30 at Mane Cocktail Bar (1 Martiros Saryan St.) or during the daily Midnight Wrap-Up at The Club (40 Tumanyan St.).
Armen Medvedev receiving this year's Let There Be Light Award.
GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 13 JULY | 2018
8 Ðàì²Ü²ìàðܺð
EATERY
Food, est. 800 B.C.
Yerevan | Dilijan | Moscow 10 Pushkin T.: +374 10 561 354
6 Sayat Nova T.: +374 60 655 080
2/6, bld.13 Romanov T.: +7 495 782 19 98
Abovyan str. 3/1 Tel.: 091 56 89 31