Golden Apricot Daily 2018 - Day 7

úð²Âºð day 7, saturday, JULY 14, 2018

կինոն պետք է սիրել էջ 3

հանցավոր ընտանիքը էջ 4

Ուլրիխ զայդլ Ulrich Seidl p. 5

Crime Family p. 6

Celebrating the Love for Cinema p. 7

DAILY տապալելով հողմաղացները «Դոն Կիխոտին սպանողը»

Tilting at Windmills The Man Who Killed Don Quixote p. 6

էջ. 4

2

Ìð²¶Æð/ program

14.07

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 15:00

Թուրքական թամբ /ռեժ.՝ Յուսուպ Ռազիկով Sella Turcica /dir. Yusup Razykov

Rus, 75’ CIS 16+

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

20:00

Անշարժ նստող փիղը / ռեժ. ՀուԲո An Elephant Sitting Still / dir. Hu Bo

Chn, 230’ YP 16+

Lang.: Mandarin Subt.: English/Armenian

Դոն Կիխոտին սպանողը / Esp/Bel/Fra/ ռեժ. Թերի Գիլիամ Prt/UK, 132’ The Man Who Killed Don Quixote / CF 16+ dir. Terry Gilliam Invitations Only

Lang.: English/Spanish Subt.: English/Armenian

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 17:00

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 7 | 14 JULY | 2018

Èàôðºð ºì ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð

Տե­սա­դաշ­տից դուրս «Թուր­քա­կան թամբ» (Յու­սուպ Ռա­զի­ կով, Ռու­սաս­տան, 2017), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա, ԱՊՀ ծրա­գիր, 14.07` 15:00, Մոսկ­վա կ/թ` Կա­պույտ դահ­լիճ Մի երի­տա­սարդ տղա­մարդ ու կին հան­ դի­պում են մոս­կո­վյան սրճա­րան­նե­րից մեկում, քննար­կե­լու սե­ռա­կան են­թա­տեքս­ տով առա­ջար­կը: Որոշ ժա­մա­նակ թվում է` Յու­սուպ Ռա­զի­կո­վի «Թուր­քա­կան թամ­բը» տա­նե­լու է մե­ծա­հա­սակ­նե­րի հա­մար ֆիլ­մե­ րի ար­դյու­նա­բե­րու­թյան ընդ­հա­տա­կը: Իրա­կա­նում «Թուր­քա­կան թամբ»-ի նե­ րա­ծա­կան տե­սա­րանն ըն­դա­մե ­նը խայծ է, մինչ­դեռ իրա­կան գլխա­վոր հե­րոսն ավե­ լի ուշ է հայտն­վում: Նույն սրճա­րա­նում մի ծեր, ճա­ղատ մարդ` սառ­նա­սիրտ դեմ­քով, ամ­բողջ ըն­թաց­քում հե­տև­ում է զույ­գին: Նա գաղտ­ նի լրտե­ սում է նրանց` տան ճա­ նա­ պար­հին: Երբ զույ­գին տես­նում ենք սև-սպի­

Հան­դի­պում ՀԲԸՄ-ում Եզ­րա­փա­կե­լով այս տար­վա վար­պե­տու­ թյան դա­սե­րի տպա­վո­րիչ շար­քը` իտա­ լա­ցի վա­վե­րագ­րող ռե­ժի­սոր Ջանֆ­րան­ կո Ռո­ զին այ­ սօր կքննար­ կի իր ֆիլ­ մե­ րը, աշ­խա­տա­ոճն ու մե­թոդ­նե­րը (15:00, ՀԲԸՄ):

Հաղ­թող­նե՛րը ... ...գաղտ­նի են մին­չև այ­սօր­վա փակ­ման արա­րո­ղու­թյու­նը (19:00): Իսկ վաղ­վա մա­ մու­լի ասու­լի­սին ժյու­րիի ան­դամ­ն ե­րը

տակ տե­սա­րա­նում` պոռ­նո ֆիլ­մի տա­ղա­ վա­րում, հնա­րա­վոր չէ վստա­հա­բար ասել, որ դա իրա­ կա­ նու­ թյուն է: Ավե­ լի շուտ դա ան­ծա­նոթ մար­դու` իրա­կա­նու­թյան պատ­կե­ րա­ցումն է: Չնա­ յած նա երևի իրա­ վա­ ցի է: Նա ամ­ բողջ կյան­ քում ԿԳԲ-ի գոր­ ծա­ կալ է եղել: Լրտե­ սե­ լը նրա էու­ թյունն է, նույ­ նիսկ երբ հա­սա­րա­կու­թյունն այ­լևս իրենից նման բան չի ակն­կա­լում: Նույ­նիսկ թո­շա­կի անց­նե­ լուց հե­տո այս գոր­ծա­կա­լը չի կա­րո­ղա­նում հաղթահարել բամ­բա­սանք­ներ որ­սա­լու ու տե­ղե­կու­թյուն­ներ հայ­թայ­թե­լու մո­լուց­քը: Նա ժա­մա­նա­կա­կից Ռու­սաս­տա­նն է, որը դեռ չի ձեր­բա­զատ­վել իր խորհր­դա­յին ան­ցյա­լի գոր­ծե­լա­ո­ճից: Ֆիլ­մի վեր­նա­գի­րը վե­րա­բե­րում է ու­ղե­ղի շուրջ փոք­րիկ ոսկ­րոտ խո­ռո­չի: Այն պաշտ­ պա­ նում է այն գեղ­ ձը, որը վե­ րահս­ կում է արյան ճնշու­մը, կար­գա­վո­րում էներ­գի­ա­յի ծախսն ու օր­գա­նիզ­մի այլ գոր­ծա­ռույթ­ներ: Ռա­զի­կո­վի նկա­րագ­րած Ռու­սաս­տա­նում այս գեղձն ասես բաց վերք լի­նի, որը ոչ մի կերպ չի սպի­ա­նում: ՀԷ

«Չէի ու­զում ամեն ինչ ծա­մել» «Ան­ցու­ղի­նե­րի» հի­պեր­մար­կե­տի հմայքն այն­քան անի­րա­կան է, որ որոշ կի­նոքն­նա­դատ­ներ հա­մե­մա­տում են մե­ծա­ծախ առևտ­րի կե­տը Հա­րի Փո­թե­րի Հոգ­վարթ­սի հետ: Սա­կայն ռե­ժի­սոր Թո­մաս Շտու­բերն այդ­քան էլ հա­մա­միտ չէ. «Հա­րի Փո­թեր` ոչ, մո­գա­կան վայր` այո»: Ֆիլ­մը նկար­վել է Կլե­մե նս Մե­յե­րի պատմ­ ված­քի հի­ման վրա: «Այդ­տե­ղից է գա­լիս ֆիլ­մի պո­ե­տի­կու­թյու­նը,- բա­ցատ­րում է Շտու­բե­րը,- իսկ ես ուղ­ղա­կի փոր­ձե­ցի տե­ ղա­փո­խել այն կի­նո­էկ­րան: Հա­վա­սա­րակշ­ ռու­թյու­նը շատ կա­րև­որ էր, որով­հե­տև գոր­ ծո­ղու­թյուն­նե­րի վայրն ինք­նին բա­ցար­ձակ պո­ ե­ տիկ չի: Այդ ոչ պո­ ետ ­ իկ վայ­ րը ֆիլ­ մում ձեռք է բե­րում գրե­թե շո­շա­փե­լի ռետ­ րո մթնո­լորտ` ռե­ժի­սո­րա­կան ոճի և գույ­նե­րի յու­րա­տիպ կի­րառ­ման շնոր­հիվ: Նախ, քա­նի որ ֆիլ­մում պատ­մի­չի խոսք կա, մենք գի­ տենք, որ այն մեր ժա­մա­նակ­նե­րում տե­ղի չի ու­նե­նում: Գլխա­վոր հե­րոս Քրիս­տի­անն ասում է, որ ժա­մա­նա­կին աշ­խա­տել է սու­ պեր­մար­կե­տում: Այ­սինքն` դա ար­դեն ան­ ցյա­լում է: Երկ­րորդ, որով­հե­տև ին­քը` վայ­րը, չի փայ­լում տեխ­նի­կա­կան վեր­ջին նո­րա­մու­ ծու­թյուն­նե­րով: Որոշ իմաս­տով ես ոգեշնչ­վել եմ Կա­ու­րիս­մյա­կիի ֆիլ­մե­րով, որ­տեղ նույն­ պես կա­ րե­ լի է տես­ նել նման բա­ ներ, օրի­ նակ` 20 տար­վա հնու­թյան ամե­րի­կյան ավ­ տո­մե­քե­նա­ներ»: Ֆիլ­մի 2 գլխա­վոր դե­րա­կա­տար­նե­րը` Սանդ­ րա Հյու­ լերն ու Ֆրանց Ռո­ գովս­ կին, ժա­մա­նա­կա­կից գեր­մա­նա­կան կի­նո­ յի աստ­ղերն են. «Ամե­նասկզ­բից էլ ինձ հա­ մար պարզ էր, որ Պե­տեր Քուր­թը, ում հետ ես ար­դեն աշ­խա­տել էի իմ նախ­կին` «Հեր­ բերտ» ֆիլ­մում, պի­տի խա­ղա Բրու­նո­յի դե­ րը: Սանդ­րա­յի հետ էլ այդ ժա­մա­նակ­վա­նից ցան­կու­թյուն կար աշ­խա­տե­լու ու վստահ էի, որ նա պետք է կա­տա­րի Մա­րի­ո­նի դե­րը: Իհար­կե, Ֆրան­ցին նույն­պես գի­տեի, բայց մենք մի­ա­սին չէ­ինք աշ­խա­տել: Նրա ճա­ նա­չե­լի­ու­թյու­նը 1-2 տար­վա վա­ղե­մու­թյուն ու­ նի, իսկ նրան դրա­ նից առաջ էինք դե­ րում հաս­տա­տել: Դե­րա­սան­նե­րին ու­ղար­ կել էինք մի շա­բա­թով սու­պեր­մար­կետ­նե­

րում աշ­խա­տե­լու, որ իրենց դե­րե­րում ավե­ լի բնա­կան նայ­վեն»: Աշ­խա­տա­վայ­րում այս կեր­պար­նե­րը կիս­ վում են առօ­րյա ման­րուք­նե­րով, սա­կայն նրանց ան­ցյա­լի և սու­պեր­մար­կե­տից դուրս կյան­ քի մա­ սին գրե­ թե ոչինչ հայտ­ նի չէ. «Բրու­ նոն կին ու­ նե՞ր. ու­ նե՛ր: Բայց ման­ րա­ մաս­նե­րը մեզ հայտ­նի չեն: Քրիս­տի­անն էլ, հա­վա­նա­բար, ծնո­ղա­զուրկ է: Մեզ հստակ հայտ­նի չէ, սա­կայն այս­տեղ մի­ան­շա­նակ որո­շա­կի հայր-տղա հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ կան` բեռ­նա­քարշ վա­րել սո­վո­րեց­նե­լու գոր­ ծըն­թա­ցի մի­ջո­ցով կեն­սա­փորձ փո­խան­ցե­ լու գա­ղա­փա­րը: Քրիս­տի­ա­նը կա­րող է դառ­ նալ նրա հե­ տև­ որ­ դը` հայտն­ վել նրա տե­ ղում: Մնա­ցա­ծը` քո­ղարկ­ված է` փակ դռնե­ րից ան­դին է: Հան­դի­սա­տե­սը պետք է ին­քը գլխի ընկ­նի, քա­նի որ ես չեմ ու­զում ամեն ինչ ծա­մել: Անհ­րա­ժեշտ է, որ մար­դիկ սե­ փա­կան գնա­հա­տա­կան­նե­րը տան, հատ­ կա­պես` ֆի­նա­լին»: ԴՄ

«Կինոմտքի» հսկաները

կմեկ­նա­բա­նեն իրենց ընտ­րու­թյու­նը (ժա­ մը 12:00, Գրանդ հո­թել Երև­ան, Վի­վալ­դի սրահ): Տես վաղ­վա օրա­թեր­թը հաղ­թող բո­լոր ֆիլ­մերն իմա­նա­լու հա­մար:

Երե­կո­յան Քա­նի որ փա­ռա­տո­նը մո­տե­նում է ավար­ տին, այս երե­ կո ձեզ սպա­ սում է այս տար­վա վեր­ջին ու ամե ­նա­խոս­տում­ն ա­լից խնջույ­քը: Այն­պես որ հա­գեք ձեր պա­րա­ յին կո­ շիկ­ ներն ու մի­ ա­ ցեք մեզ 22:30-ից սկսած, Միր­զո­յան գրա­դա­րա­նում (Մհեր Մկրտչյան 10):

Երեկ՝ GAIFF Pro-ի մաս կազմող «Կինոմիտք» (CineThink) աշխատարանի եզրափակիչ հանդիպմանը 2 ռեժիսոր կիսեցին ՀՀ վարչապետի հովանավորած 2,5 մլն դրամ մրցանակը՝ Հելենա Մելքոնյանն «Ապեր» վավերագրության և Լուսինե Սարգսյանը «Վարորդը» խաղարկային ֆիլմի համար:

GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Կուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ` Կարեն Ավետիսյան, Դիանա Մարտիրոսյան Èáõë³ÝϳñÇã` سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã` Գայանե Մկրտչյան

³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ` Լուսինե Հովհաննիսյան, ¼³ñինե ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Տպագրված է §Üî ÐáɹÇÝ·¦ êäÀ-áõÙ

Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Karen Avetisyan, Diana Martirosyan Photographer: Mane Hovhannisyan

Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren

Printer: "NT Holding" Ltd.

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 14 JULY | DAY 7

вðò²¼ðàôÚòܺð 3

«Քի­ա­ռոս­թա­մին ասաց` կառ­չեմ այս պատ­մու­թյու­նից» Իրան­ցի ռե­ժի­սոր­ներ Ջա­ֆար Փա­նա­հին ու հան­գու­ցյալ Աբ­աս Քի­ա­ռոս­թա­մին են հա­մո­զել ռե­ժի­սոր Հե­սամ Էս­լա­մի­ին շա­ րու­նա­կել աշ­խա­տանքն իր դե­բյու­տա­ յին` «20-րդ շրջա­նի կաս­կա­ծյալ­նե­րը» ֆիլ­մի վրա, վա­վե­րագ­րա­կան ֆիլմ, որը պատ­մում է մի խումբ պա­տա­նի­նե­րի մա­սին, որոնք Թեհ­րա­նում փոր­ձում են իրենց ապ­րուս­տը վաս­տա­կել` մե­քե­նա­ ներ գո­ղա­նա­լով: Հե­սամ Էս­լա­միի մուտքն Էհ­սա­նի ու նրա ըն­կեր­նե­րի աշ­խարհ պա­տա­հա­կան է տե­ ղի ու­նե­ցել` դե­ռա­հաս­նե­րը գո­ղա­ցել էին ռե­ ժի­սո­րի մե­քե­նան: Նրանց ոս­տի­կա­նու­թյա­ նը մատ­նե­լու փո­խա­րեն Էս­լա­մի ն որո­շում է այս հնա­րա­վո­րու­թյունն օգ­տա­գոր­ծել և շա­ հել նրանց վստա­հու­թյու­նը: «Ինքս ինձ ճա­նա­չե­ցի նրանց մեջ,- հի­շում է Էս­լա­մին,- այդ բար­կու­թյու­նը, ապս­տամ­ բու­թյան զգա­ցու­մը: Երբ պա­տա­նի էի, ես էլ էի այդ­պի­սին: Գու­ցե դա ան­խու­սա­փե­լի փուլ է հա­սու­նաց­ման շրջա­նում, կամ գու­ցե ես եմ դա առանձ­նա­հա­տուկ սուր զգա­ցել, քա­ նի որ մե­ծա­ցել եմ Իրա­նի հա­րա­վա­յին շրջա­ նում, որը տու­ժել էր Իրա­քի հետ պա­տե­րազ­ մից: Ամեն դեպ­քում ես զգա­ցի այդ ընդ­հան­ րու­թյունն իմ ու նրանց մի­ջև ու ի վեր­ջո որո­ շե­ցի ար­տա­հայ­տել դա իմ ֆիլ­մում»: Իր դե­բյու­տա­յին «20-րդ շրջա­նի կաս­ կա­ծյալ­նե­րը» ֆիլ­մում Էս­լա­մին դան­դա­ղո­ րեն բա­ցա­հայ­տում է իր հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­

«Հա­մա­կար­գը փա­կեց դռներն իմ առաջ» Հնդիկ ռե­ժի­սոր Չե­ժի­յան Ռա­մա­լին­ գամն իր սե­փա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նից էլ կա­րող էր օրի­նակ քա­ղել պատ­վախն­ դիր սցե­նա­րիստ Իլան­գո­յի մա­սին իր դե­բու­տա­յին ֆիլ­մի հա­մար: Իլան­գոն իր ըն­տա­նի­քի հա­մար մատ­չե­լի մի տուն փնտրե­լիս` խա­բե­ու­թյան ու խտրա­կա­ նու­թյան է հան­դի­պում: Էժա­նա­գին ար­տադ­րան­քի գո­վազ­դա­ յին հո­լո­վակ­նե­րով վաս­տա­կող Իլան­գո­յի` իր սցե­նար­նե­րը վա­ճա­ռե­լու պա­տիժ-փոր­ձու­ թյան մեջ ար­տա­ցոլ­ված է Չե­ժի­յա­նի ու­նե­ ցած սե­փա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նը կի­նո­ար­ տադ­րու­թյան ոլոր­տում: Թեև սկզբում նա կենտ­րո­նա­ցած էր գրե­

րը տղա­նե­րի հետ: «Սկզբում չէի ու­զում, որ ես էլ ֆիլ­մում լի­նեմ,- խոս­տո­վա­նում է նա,- բայց այն­քան մտեր­մա­ցա նրանց հետ, որ չէի կա­ րող այս պատ­մու­թյու­նը այլ կերպ պատ­մել»: Սա­կայն աշ­խա­տան­քը շա­րու­նա­կել Էս­լա­մի­ին հա­մո­զել են իր ու­սու­ցիչ­ներ Ջա­ֆար Փա­նա­ հին, որը շա­րու­նա­կում է պայ­քա­րել ֆիլմ նկա­ րե­լու պե­տա­կան ար­գելք­նե­րի դեմ, և Աբաս Քի­ա­ռոս­թա­մին, ով ցա­վոք, մա­հա­ցավ 2016ին: «Նրանք տե­սան ֆիլ­մի կարճ տար­բե­րակն ու շատ ոգև­որ­վե­ցին: Քի­ա­ռոս­թա­մին ասաց.

«Կառ­չիր այս պատ­մու­թյու­նից»: Ու ես այդ­պես էլ արե­ցի ևս 6 տա­րի»,- հի­շում է Էս­լա­մին: Փա­նա­հիի առա­ջին ար­ձա­գան­քը նույն­ պես շատ ոգև­ո­րիչ էր: «Նա այն­քան էր ոգև­ որ­վել, որ հե­տաքրքր­վեց` նոթ­բուքն ու կոշտ սկա­վա­ռակս մո՞տս են: Սկսե­ցինք մի­ա­սին վե­րա­մոն­տա­ժել որոշ հատ­ված­ներ: Ու այն­ քան տար­ ված էինք, որ մի ամ­ բողջ գի­ շեր նստե­ցինք»,- հի­շում է ռե­ժի­սո­րը: Էս­լա­մին եր­ջա­նիկ է, որ իրեն ոգեշն­չել ու քա­ջա­լե­րել են այն ռե­ժի­սոր­նե­րը, որոնք ու­սու­

լու վրա` պարզ­վեց, որ կի­նո մուտք գոր­ծե­լու նրա ճա­նա­պար­հը դա չէ: «Հնդկա­կան կի­նո­ ար­տադ­րու­թյու­նում այն ժա­մա­նակ սցե­նա­ րա­ կան հա­ մա­ կարգ չկար: Եթե ու­ զում էիր ֆիլմ նկա­րել` պի­տի գնա­յիր պրո­դյու­սե­րի մոտ, և 2-3 ժամ շա­րու­նակ ուղ­ղա­կի պատ­ մե­իր ողջ ֆիլմդ` նե­րա­ռյալ բո­լոր եր­գերն ու կռիվ ­նե­րը: Ես այդ­պես չէի կա­րող. սցե­նա­ րի հա­րյու­րա­վոր էջեր կա­րող եմ գրել, սա­ կայն չեմ կա­րող ժա­մե­րով ու առանց դա­դա­ րի այն պատ­մել որևէ մե­կին, այ­սինքն` այդ հա­մա­կար­գը փա­կեց իմ առաջ իր դռնե­րը»: Այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, այլ ռե­ժի­սոր­նե­րի հա­ մար հետ­նա­բե­մում աշ­խա­տե­լով` նա սո­վո­րեց` ինչ­պես են ֆիլմ նկա­րում, և որ­պես օպե­րա­ տոր 10 ֆիլմ ստեղ­ծե­լուց հե­տո հան­դես եկավ «Վար­ձով է տրվում» ռե­ժի­սո­րա­կան դե­բյու­ տով: Տնե­րի շու­կա­յում վար­ձա­կա­լու­թյան սա­ կա­վու­թյունն ու խտրա­կա­նու­թյու­նը շա­րու­ նա­կում են աճել: 98 րո­պե հա­մեստ տև­ո­ղու­ թյամբ, առանց եր­գե­րի ու կռվի տե­սա­րան­նե­ րի այս դե­բյու­տը հստա­կո­րեն կոտ­րում է այս տա­րա­ծաշր­ջա­նում դե­ռևս ժո­ղովր­դա­կա­նու­

թյուն վա­յե­լող կի­նո­բա­նա­ձևը: Չե­ժի­յանն առ­ հա­սա­րակ ձեռն­պահ է մնում երաժշ­տու­թյուն օգ­տա­գոր­ծե­լուց, քա­նի որ նրա ֆիլ­մի թի­րա­ խը ռե­ա­լիզմն է: «Չեն­նան հնչյուն­նե­րի քա­ղաք է,- բա­ցատ­րում է Չե­ժի­յա­նը: - Ուժ­գին աղ­ մուկ, մե­քե­նա­ներ, ամեն տե­սակ ձայն կա­րե­ լի է լսել փո­ղոց­նե­րում: Ես հենց դա ցան­կա­ցա օգ­տա­գոր­ծել` ֆիլ­մի իրա­կա­նու­թյու­նը դի­տո­ ղին ավե­լի մո­տեց­նե­լու հա­մար»: Հնդկաս­տա­նում ֆիլմն էկ­րան կբարձ­րա­ նա փա­ռա­տո­նա­յին ցան­ցում ցու­ցադր­վե­ լուց հե­տո մի­այն: Չե­ժի­յա­նը հույս ու­նի, որ մի­ջազ­գա­յին գնա­հա­տանքն իր հայ­րե­նի­ քում ռե­ա­լիս­տա­կան կի­նո­յի հան­դեպ ավե­ լի մեծ հե­տաքրք­րու­թյուն առաջ կբե­րի: «Այ­ սօր մար­դիկ առ­ցանց հրա­շա­լի ֆիլ­մեր դի­ տե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­նեն, որի շնոր­հիվ գի­տեն, թե որն է լավ կամ վատ ֆիլ­մը: Չեմ կար­ծում, որ կի­նո­թատ­րոն­նե­րը կա­րող են շա­րու­նա­կել ցու­ցադ­րել ֆիլ­մեր, որոնք դար­ ձյալ ու նո­րից մի­և­նույն պատ­մու­թյունն են կրկնում` պար­զա­պես այլ դե­րա­սան­նե­րով ու այլ եր­գե­րով»,- ասում է ռե­ժի­սո­րը: ՍԿ

Կի­նո­յի սի­րով լե­ցուն Խաղարկային մրցույթի ժյուրիի անդամ Բեկի Փրոբսթը կինոբիզնեսում ազդեցիկ գործունեություն է ծավալել, որի համար այս տարի ավելի վաղ` Բեռլինի կինոփառատոնում մեծարանքի արժանացավ: Մեր օրաթերթին տված հարցազրույցում նա հայացք է նետում դեպի անցյալն ու ապագան: Տաս­նա­մյակ­ներ ձգվող իր կի­նո­կա­րի­ե­ րա­յում Բե­կի Փրոբս­թը ֆիլ­մե­րի ցու­ցադ­ րու­թյուն­ներ է կազ­մա­կեր­պել և փա­ռա­տո­ նի տնօ­ րեն է եղել Շվեյ­ ցա­ րի­ ա­ յում` ի վեր­ ջո դառ­նա­լով այն կինն, ով Բեռ­լի­նի եվ­րո­ պա­կան կի­նո­շու­կա­յին տվեց իր այ­սօր­վա տեսքն ու անու­նը: «Կի­նոն իմ կյան­քի մի մեծ հատ­վածն է, -ասում է նա,- երբ աշ­խա­տան­ քի մեջ չեմ` ֆիլ­մեր եմ նա­յում ու կար­դում կի­ նո­յի մա­սին: Եթե սի­րում ես այն, ինչ անում ես, ապա իս­կա­պես հաղ­թել ես կյան­քի վի­ ճա­կա­խա­ղում»:

Նա հա­ճույ­քով հա­մա­ձայ­նեց այս տար­վա խա­ղար­կա­յին մրցույ­թի ժյու­րիի կազ­մում լի­ նել. «Ոս­կե ծի­րա­նը» կար­միր գոր­գի, ֆուտ­ բո­լի աստ­ղե­րի կամ «L'Orռal»-ի վրա չէ հիմն­ ված, այլ այն մարդ­կանց, ով­քեր սի­րում են

կի­նոն: Սա կի­նո­յի սի­րո տո­նա­կա­տա­րու­ թյուն է»: Խոր­ հե­ լով այս տար­ վա GAIFF Pro շու­կա­յի գոր­ծու­նե­ու­թյան մա­սին` Փրոբսթն ընդգ­ծեց. «Կի­նո­շու­կան պար­զա­պես այս տար­վա կի­նո­ար­տադ­րան­քը չէ, այն առնչ­

ցիչ­ներ են դար­ձել իրան­ցի ռե­ժի­սոր­նե­րի նոր սերն­դի հա­մար. «Ես տե­սել եմ, թե ինչ­պես է Փա­նա­հին օգ­նել բազ­մա­թիվ երի­տա­սարդ ռե­ժի­սոր­նե­րի: Ան­հա­վա­նա­կան է, երբ տես­ նում ես` ինչ­պես է նա խրա­խու­սում ու աջակ­ ցում տա­ղանդ­նե­րին: Առանց նրանց խորհր­ դի` ես եր­բեք այս­քան հան­գա­մա­նա­լից չէի զբաղ­վի այս ֆիլ­մով: Եր­ջա­նիկ եմ, որ արե­ցի դա, քա­նի որ այդ վեց տար­վա ըն­թաց­քում ես ստեղ­ծե­ցի պատ­մու­թյուն ոչ մի­այն հա­սու­նա­ ցող Էհ­սա­նի, այ­լև իմ մա­սին»: ՀԷ

վում է նաև ապա­գա նա­խագ­ծե­րի ֆի­նան­ սա­վոր­մա­նը, կամ ան­ցյա­լին, օրի­նակ` երբ դիստ­րի­բյու­տորն իր հին ֆիլ­մե­րի հա­մար գնորդ է գտնում: Այս կա­ պակ­ ցող գոր­ ծու­ նե­ու­թյունն ավե­լի կա­րև­որ է, քան սե­մի ­նար­ ներն ու քննար­կում­ն ե­րը»: Հա­ջորդ տա­րի Փրոբս­թը կլի­նի շվեյ­ցա­ րա­ցի ռե­ժի­սոր Ռե­բե­կա Փա­նյա­նի վա­վե­ րագ­րա­կան ֆիլ­մի հե­րո­սու­հին: Պրո­դյու­սե­ րի խոս­քով` ֆիլ­մը նաև կներ­կա­յաց­նի Շվեյ­ ցա­րի­ա­յի կի­նո­պատ­մու­թյան հատ­ված­նե­րը: Թվայ­նաց­մամբ շատ բան է փոխ­վել: Ցա­վոք, բա­ցա­ռի­կու­թյան գա­ղա­փա­րը վե­րա­նում է: Իսկ մինչ այդ, Փրոբս­ թը նոր մար­ տահ­ րա­վե­րի է պատ­րաստ­վում. այս աշ­նա­նը նա սկսե­լու է Լո­զա­նի կի­նոդպ­րո­ցի սցե­նա­ րա­կան դա­սըն­թա­ցը. «Ես միշտ կի­նո­յի հա­ մար եմ ապ­րել, սա­կայն ցան­կա­նում էի գե­ ղե­ցիկ հե­ռա­նալ, դրա հա­մար էլ բա­նա­լի­նե­ րը հանձ­նե­ցի Մա­տայս Կնո­լին [Եվ­րո­պա­ կան կի­նո­շու­կա­յի ներ­կա տնօ­րե­նը]: Սակայն ընկ­ճախտ չու­նե­նա­լու հա­մար ես որո­շե­ցի վե­րա­դառ­նալ դպրոց. ընտ­րե­ցի սցե­նա­րա­ կան ար­վես­տը, քա­նի որ շատ ծեր եմ լեռն ի վեր մագլ­ցե­լու և իմ փոք­րիկ ֆիլ­մը նկա­ րե­լու հա­մար, սա­կայն շատ եմ սի­րում կար­ դալ ու գրել»: ՍԿ

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 7 | 14 JULY | 2018

4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Տաս­նա­մյակ­նե­րի կռիվ` հող­մա­ղաց­նե­րի դեմ «Դոն Կի­խո­տին սպա­նո­ղը» (Թե­րի Գի­ լի­ամ, Իս­պա­նիա/Բել­գիա/Ֆրան­սիա/ Պոր­տու­գա­լիա/ Մեծ Բրի­տա­նիա, 2018), Փակ­ման ֆիլմ, 14.07` 17:00, 15.07` 21:00, Մոսկ­վա կ/թ` Կար­միր դահ­լիճ Յու­րա­քան­չյուր ֆիլ­մի գո­յու­թյու­նը մի փոք­ րիկ հրաշք է: Գու­մար ժո­ղո­վելն ու ճիշտ հա­ մա­գոր­ծա­կից­ներ գտնե­լը եր­բեք որևէ ռե­ ժի­սո­րի հա­մար հեշտ գործ չէ: Բայց դժվա­ րին ար­տադ­րու­թյուն­նե­րի մեջ Թե­րի Գի­լի­ա­ մի «Դոն Կի­խո­տին սպա­նո­ղը» վստա­հո­րեն առա­ջա­տարն է. լե­գեն­դար ռե­ժի­սորն իր նվի­րա­կան նա­խագ­ծի վրա աշ­խա­տում էր դե­ռևս 1991-ից: 1605 թ.-ին տպագր­ված Սեր­վան­տե­սի դա­ սա­կան գրքի գի­լի­ա­մա­կան տար­բե­րա­կում հող­մա­ղաց­նե­րի դեմ կռվող միջ­նա­դա­րյան աս­պետն ըն­կել է ժա­մա­նա­կա­կից մի­ջա­վայր, իսկ նրա զի­նա­կիր Սան­չո Պան­սան վե­րած­ վել է գո­վազ­դա­յին հո­լո­վա­կի վրա աշ­խա­տող ցի­նիկ ռե­ժի­սո­րի: 10 տա­րուց ավե­լի սցե­նար հղկե­լուց և գու­մար հայ­թայ­թե­լուց հե­տո Գի­լի­ ա­մի ֆիլմն առա­ջին ան­գամ ար­տադ­րու­թյուն մտավ 2000-ին, երբ եր­ կու գլխա­ վոր դե­ րե­ րում հան­ դես էին գա­ լիս Ժան Ռոշ­ ֆորն ու Ջո­նի Դե­պը: Սա­կայն մի շարք խո­չըն­դոտ­ներ (այդ թվում` ջրհե­ղեղ­ներ, Ռոշ­ֆո­րի կրկնա­ կի ճող­վածքն ու ֆի­նան­սա­կան խնդիր­ներ) տա­պա­լե­ցին ար­տադ­րու­թյունն ու ըն­դա­մե­ նը մի քա­նի շա­բաթ անց նկա­րա­հա­նում­ն ե­ րը դա­դա­րեց­վե­ցին: Մի­ակ բա­նը, որ դրա­նից ստաց­վեց` Քիթ Ֆուլ­թո­նի և Լո­ւիս Պե­պեի հե­ ղի­նա­կած փայ­լուն վա­վե­րագ­րու­թյունն էր` «Լա Ման­չա­յում մո­լոր­վա­ծը» Գի­լի­ա­մի ֆիլ­մի նկա­րա­հան­ման (ավե­լի ճիշտ` չնկա­րա­հան­ ման) մա­սին: Այդ ող­բեր­գու­թյու­նից հե­տո Գի­

լի­ա­մը փոր­ձում էր նա­խա­գի­ծը վե­րա­կեն­դա­ նաց­նել` ինքն էլ վե­րած­վե­լով Դոն Կի­խո­տի: Տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում այն­պի­սի հայտ­նի դե­ րա­սան­ներ, ինչ­պի­սիք են Ռո­բերտ Դյու­վա­լը, Մայքլ Փեյ­լի­նը և Ջոն Հյոր­թը ֆիլ­մի գլխա­վոր հե­րո­սին մարմ­ն ա­վո­րե­լու ցան­կու­թյուն են ցու­ցա­բե­րել, սա­կայն նա­խա­գիծն ամեն ան­ գամ տա­պալ­վել է: Նույ­նիսկ հի­մա, երբ ֆիլ­ մը վեր­ջա­պես ավարտ­ված է, խնդիր­նե­րը չեն վեր­ջա­ցել. պոր­տու­գա­լա­ցի պրո­դյու­սեր Պա­ ո­լո Բրան­կոն, ով 2016-ին կարճ ժա­մա­նա­կով ընդգրկ­ ված է եղել նա­ խագ­ ծում, պնդում է, որ իրա­վունք­նե­րի տերն ինքն է, և վար­ձատ­ րու­թյուն է պա­հան­ջում: Մի բան հաս­տատ է. «Լա Ման­չա­յում մո­լոր­վա­ծի» երկ­րորդ մա­սը, որն ար­դեն իսկ հայ­տա­րար­ված է, մի գլուխ պատ­մե­լու բան կու­նե­նա:

Ան­խու­սա­փե­լի է, որ «Դոն Կի­խո­տին սպա­նո­ղը» դժվա­րա­նում է ար­դա­րաց­նել այս 25 տար­վա սպա­սե­լիք­ներն ու իր ար­ դեն իսկ լե­գեն­դար կար­գա­վի­ճա­կը: Բայ­ ցև­այն­պես, այն ի զո­րու է հա­ճույ­քի շատ պա­հեր պար­գև­ել: Թե­րևս ավե­լի շատ, քան եթե Գի­լի­ա­մի ն հա­ջող­վեր ֆիլմն ավար­ տել 2000-ին, քա­ նի որ ան­ ցած ան­ հարթ ու­ղին նա ներ­մու­ծել է ֆիլ­մի հյուս­ված­

Թե­րի Գի­լի­ամ. «Մենք եր­կուսս էլ շատ ենք փոխ­վել. ֆիլ­մը լա­վա­ցել է, հարս­տա­ցել, նրա­նում նոր շեր­տեր են ավե­լա­ցել: Այն առա­վե­լա­պես կի­նո­յի մա­ սին է և թե ինչ է այն անում մարդ­կանց հետ ու ինչ­պես են երազ­ ներն ազ­դում մեզ վրա, քա­նի որ ֆիլ­մերն իրոք երազ­ներ են»:

Հան­ցա­վոր ըն­տա­նի­քը «Խա­նու­թի գո­ղե­րը» (Հի­րո­կա­ձու Կո­­րե­ե­­­դա, Ճա­պո­նիա, 2018), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա, 15.07` 19:00, Մոսկ­վա կ/թ` Կար­միր դահ­լիճ

Փղի կա­րա­պի եր­գը «Ան­շարժ նստող փի­ղը» (Հու Բո, Չի­նաս­ տան, 2018), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա, 14.07` 20:00, Մոսկ­վա կ/թ` Կա­պույտ դահ­լիճ Պե­կի­նի կի­նո­ա­կա­դե­մի­ան գե­րա­զանց ավար­­տե­լուց հե­տո ռե­ժի­սոր Հու Բոն նկա­ րա­հա­նեց 230-րո­պե­ա­նոց «Ան­շարժ նստող փի­ղը» դե­բյու­տա­յին ֆիլ­մը: Ցա­վոք, ար­դեն Բե­լի­նա­լե­ում` ֆիլ­մի մի­ջազ­գա­յին պրե­մի­ե­ րա­յի ժա­մա­նակ, այն ար­դեն իսկ հա­մակ­ված էր ող­բեր­գա­կան երանգ­նե­րով... Չի­նա­կան կի­նո­յի ամե­նա­խոս­տում­ն ա­լից հե­ղի­նակ­նե­ րից մե­կը, սկսե­լով լի­ա­մետ­րաժ խա­ղար­կա­ յին կի­նո­յի ճա­նա­պար­հը, ան­մի­ջա­պես փա­ կեց իր իսկ կյան­քի ճա­նա­պար­հը` ինք­նաս­ պան լի­նե­լով 29 տա­րե­կան հա­սա­կում: Անա­նուն, գորշ ու տրտում չի­նա­կան քա­ղա­ քում ապ­րում է Վեյ Բու անու­նով մի երի­տա­ սարդ, ում ու­սու­ցիչ հո­րը կա­շառք վերց­նե­լու հա­մար վռնդել են աշ­խա­տան­քից: Անար­դար ու ան­տա­նե­լի իրա­դար­ձու­թյուն­նե­րի սար­դոս­ տայ­ նում խճճված` անզ­ վարթ Բուն սկսում է հա­լու­մաշ քա­ղա­քով իր եր­կա­րա­ձիգ ոդի­սա­ կա­նը, որի ըն­թաց­քում նա կհան­դի­պի ծե­րու­ կին, որին ըն­տա­նի­քի ան­դամ­ն երն ու­զում են հանձ­նել ծե­րա­նոց, հա­մա­դա­սա­րան­ցուն, ում

հան­դեպ կար­ծես ան­տար­բեր չէ Բուն, ու էլի բազ­մա­պի­սի մարդ­կանց` փուչ ու խար­դախ, անար­դա­րու­թյու­նից տու­ժած կամ անար­դա­ րու­թյուն սեր­մա­նող, որոնց բո­լո­րին մի­ա­վո­ րում է էք­զիս­տեն­ցի­ալ խա­վա­րը, ին­դուստ­րի­ ալ քա­ո­սը և մեկ հա­մընդ­հա­նուր տա­րօ­րի­նակ նպա­տակ` հաս­նել բաղ­ձա­լի Ման­ջու­րիա, որի կեն­դա­նա­բա­նա­կան այ­գում բնակ­վում է փի­ ղը: Այն ար­դեն շատ եր­կար ան­շարժ, խա­ղաղ ու անվր­դով նստած է նույն տե­ղում` բուդ­դիս­ տա­կան անխ­ռո­վու­թյան մի հե­տաքր­քիր սիմ­ վոլ-փո­խա­բե­րու­թյուն: Ֆիլ­մի հիմ­ն ա­կան գոր­ծող 4 ան­ձանց պատ­մու­թյուն­ներն, ավան­դա­կան դրա­մա­ տուր­գի­ա­յի կա­նոն­նե­րով, պետք է մի կե­տում հատ­վեն, սա­կայն Հու Բո­յի տրա­մադ­րու­ թյան, մթնո­լոր­տի, գույ­նի և դրա­մա­տուր­գի­ ա­կան նուրբ զգա­ցո­ղու­թյան շնոր­հիվ` դժվար է նրան գա­մել որևէ կոնկ­րետ կի­նե­մա­տոգ­ րա­ֆի­ա­կան ավան­դույ­թի: Երի­տա­սարդ կի­ նո­գոր­ծի­չը որ­քան էլ մե­դի­տա­տիվ կի­նո­ յի ավան­դույթ­նե­րի հե­տև­որդ էր, նույն­քան էլ ինք­նա­բավ վար­պետ: Նրա առա­ջին ու փաս­ տո­րեն վեր­ջին ֆիլ­մը ռե­ժի­սո­րի պայ­թյու­նավ­ տանգ էք­զիս­տեն­ցի­ալ հրի կու­տա­կումն է: Ցա­վոք, երբ բռնկվեց տու­նը, նա դուրս բե­րեց իր հե­ րոս­ նե­ րին, սա­ կայն ինքն իրեն փրկել չու­զե­ցավ: ԿԱ

քի մեջ: Ինչ­պես Սեր­վան­տեսն էր խոր­հում գրա­վոր տեքս­տով պատ­մու­թյուն պատ­մե­ լու մա­սին, այդ­պես էլ Գի­լի­ամն է իր եր­ գի­ծա­կան հա­յացքն ուղ­ղում ֆիլմ նկա­րե­ լու գոր­ծըն­թա­ցին: Ար­դյուն­քը մի սքան­չե­լի պա­րա­դոքս է. «Դոն Կի­խո­տին սպա­նո­ղը» գու­ցե Գի­լի­ա­մի լա­վա­գույն ֆիլ­մը չէ, բայ­ ցև մի­և­նույն ժա­մա­նակ գու­ցե նրա գլուխ­ գոր­ծոցն է: ՅԲՀ

Թեև Թե­րի Գի­լի­ա­մի «Դոն Կի­խո­տի» տար­ բե­րակն այս տար­վա փա­ռա­տո­նի փակ­ման ֆիլմն է, սա­կայն «Ոս­կե ծի­րա­նի» եզ­րա­փա­ կիչ ցու­ցադ­րու­թյու­նը «Խա­նու­թի գո­ղե­րը» կլի­նի: Ճա­պո­նա­ցի վար­պետ Հի­րո­կա­ձու Կո­ րե­ե­դա­յի վեր­ջին ֆիլմն այս տա­վա Կան­նի կի­նո­փա­ռա­տո­նի «Ոս­կե ար­մա­վե­նու» հաղ­ թողն է: Ֆիլ­մի մտեր­միկ ըն­տա­նե­կան պատ­ մու­թյու­նը հրա­շա­լի հա­կակ­շիռ է վաղ­վա Աշ­ խար­հի առաջ­նու­թյան եզ­րա­փակ­չին: Կամ գու­ցե «ըն­տա­նե­կան պատ­մու­թյունն» այն­ քան էլ ճշգրիտ չէ: Առա­ ջին հա­ յաց­ քից թվում է` մենք վե­ րա­ դար­ ձել ենք այն նույն վայ­րը, որ Կո­րե­ե­դան իր նա­խորդ ֆիլ­մե­րում ար­դեն փու­թա­ջա­նո­րեն մշա­կել է: Իս­կա­պես, ֆիլ­մի ճա­պո­նե­րեն ան­վա­նու­մը թարգ­ման­ վում է «Խա­նութ թա­լա­նող ըն­տա­նի­քը»: Մեզ ներ­կա­յաց­նում են մանր գո­ղու­թյամբ զբաղ­ վող մի ըն­տա­նիք: Հայրն ու որ­դին` խա­նութ թա­լա­նե­լու եռան­դով լցված, լավ յու­ղած մե­ քե­նա են հի­շեց­նում. տա­տը կեն­սա­թո­շա­կա­ յին խար­դա­խու­թյան սրա­միտ մի­ջոց­ներ գի­

տի, իսկ ըն­տա­նի­քի հետ ապ­րող ավագ աղ­ ջի­կը մեր­կա­պա­րի ակում­բում է աշ­խա­տում: «Մի բան, որ խա­նու­թում է, դեռ ոչ մե­կին չի պատ­կա­նում»,- ասում է հայ­րը որ­դուն: Սա­կայն, ըն­տա­նիքն արև­ան­գում ու իր տա­ նի­քի տակ է ըն­դու­նում մի աղջ­կա` փաս­տա­ցի փրկե­լով նրան ծնող­նե­րի բռնու­թյու­նից, շու­ տով տես­նում ենք, որ այս ինք­նա­կոչ ըն­տա­նե­ կան մի­ա­վո­րի մեջ շատ բան այն չէ, ինչ թվում է: Կո­րե­ե­դան չի դա­տում իր կեր­պար­նե­րին ոչ ապ­րուստ վաս­տա­կե­լու հա­մար արած մանր գո­ղու­թյուն­նե­րի, ոչ էլ կա­մաց-կա­մաց ի հայտ եկող ան­ցյա­լի ավե­լի դա­ժան արարք­նե­րի հա­մար: Փո­խա­րե­նը` շեշ­տում է սի­րո ու հո­ գա­տա­րու­թյան մթնո­լոր­տը, որ մի­մյանց է կա­ պում այս սար­քո­վի ըն­տա­նի­քի ան­դամ­ն ե­րին: «Գու­ցե կա­պերն ավե­լի ուժ­գին են, երբ սե­փա­ կան ըն­տա­նիքդ ես ընտ­րում»,- մի պահ մտո­ րում է մայ­ րը, և ֆիլմն իս­ կա­ պես կաս­ կա­ ծի տակ է առ­նում արյու­նակ­ցա­կան կա­պե­րը, որ ճա­պո­նա­կան հա­սա­րա­կու­թյու­նում, ինչ­պես և ողջ աշ­խար­հում, դե­ռևս գե­րա­կա­յող են: «Խա­նու­թի գո­ղե­րը» քնքշու­թյամբ լի ֆիլմ է, և երկ­րորդ մա­սում, երբ ըն­տա­նի­քի խնամ­քով կա­ռուց­ված աշ­խարհն է ներ­կա­յաց­վում, մենք հա­մակ­րում ենք ըն­տա­նի­քին: Թեև Կո­րե­ե­դա­ յի ոճի մեջ ոչ մի ճչա­ցող տարր չկա, գե­ղե­ցիկ ու լուռ պա­հե­րի կու­տակ­մամբ կա­ռուց­վում է մի ամ­բող­ջու­թյուն, որն իր փոքր մասշ­տա­բի մեջ էլ ավե­լի տպա­վո­րիչ է: ՅԲՀ

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 14 JULY | DAY 7

Ժա­ մա­ նա­ կին Դուք դուրս էիք մնա­ ցել կրթա­ կան հաս­տա­տու­թյու­նից, քա­նի որ Ձեր կա­րո­ ղու­թյուն­նե­րը բա­վա­րար չեն հա­մար­վել: Ինչ­պի­ սի՞ն է Ձեր վե­րա­բեր­մու­նքը կի­նո­յի ակա­դե­մի­ա­ կան կրթու­թյա­նը: Դա խիստ ան­հա­տա­կան է: Ոմանց բա­վա­կա­նաց­ նում է սե­փա­կան կեն­սա­փոր­ձը, իսկ ոմանց հա­մար էլ ակա­դե­մի­ա­կան կրթու­թյան ար­դյուն­քում ստաց­ ված գի­տե­լիք­ներն են դառ­նում անհ­րա­ժեշտ հիմք ֆիլմ նկա­րա­հա­նե­լու հա­մար: Ինքս վռնդվել եմ այն­ տե­ղից, քանի որ հա­մա­ձայն չէի այն­տեղ հաս­տատ­ ված տե­սու­թյուն­նե­րի և պատ­կե­րա­ցում­ն ե­րի հետ: Մար­դ պետք է դրսևորի սե­փա­կան տա­ղան­դը և ոչ թե կարծ­րա­ցած տե­սու­թյուն­նե­րի հե­տև­որդ լի­նի: Ըստ Ձեզ` հնա­րա­վո՞ր է` ապա­գա­յում գա մի ժա­ մա­նակ, երբ «վա­վե­րագ­րա­կան» և «խա­ղար­կա­ յին» սահ­մա­նում­ն ե­րը կդառ­նան ան­ցյա­լի կի­նո­ գի­տա­կան մնա­ցուկ­ներ: Չեմ կար­ծում, որ նման բան եր­բևէ կլի­նի` չնա­յած, որ ինքս տև­ա­կան ժա­մա­նակ պնդել եմ, որ նրանց մի­ջև չկա սահ­մա­նա­գիծ: Բայց դա եղել է իմ կող­մից մի­ան­ գա­մայն գի­տակց­ված սադ­րանք: Եվ այդ սահ­մա­նը գո­ւյու­թյուն ու­նի մին­չև այն կե­տը, երբ մարդն ար­դեն ոչ թե իր հա­մար է խա­ղում, այլ ու­րի­շի հա­մար: Ներ­ կա­յումս մենք կանգ­նած ենք մեկ ու­րիշ խնդրի առաջ: Չա­փա­զանց վտան­գա­վոր է դառ­նում իբ­րև ճշմար­ տու­թյուն վա­ճառ­ված սու­տը:

ՈՒԼ­ՐԻԽ ԶԱՅԴԼ Ավստ­րա­ցի ռե­ժի­սոր, սցե­նա­րիստ և պրո­դյու­սեր Ուլ­րիխ Զայդ­լի կա­ րի­ե­րան սկսվել է վա­վե­րագ­րա­կան կի­նո­յով, և հա­սել է բարձ­րունք­նե­ րի` ի վեր­ջո դաս­վե­լով ժա­մա­նա­կա­կից ամե­նա­յու­րա­տիպ ու ամե­նա­ սուր կի­նո­վա­վե­րագ­րող­նե­րի շար­քին: Սա­կայն խա­ղար­կա­յին կի­նո­յի ոլոր­տում նրա փոր­ձե­րը նույն­քան հա­ջող էին. 2001 թ.-ի «Տա­պը» խա­ ղար­կա­յին ֆիլմն իս­կույն ար­ժա­նա­ցավ Վե­նե­տի­կի կի­նո­փա­ռա­տո­նի գլխա­վոր մրցա­նա­կին: Ի վեր­ջո, Զայդ­լին հա­ջող­վեց հետզ­հե­տե ջնջել ժան­րա­յին սահ­ման­ներն ու ստեղ­ծել իր հե­ղի­նա­կա­յին մո­տե­ցու­մը` վա­վե­րագ­րա­կան իրա­կա­նու­թյու­նը դարձ­նե­լով մեկ այլ` խա­ղար­կա­յին, կոն­ցեպ­տո­ւալ իրա­կա­նու­թյուն: Տա­րի­ներ շա­րու­նակ կի­նո­հան­դի­սա­տե­սին և ընդ­հան­րա­պես հան­րու­ թյա­նը մե­կը մյու­սի հե­տև­ից շո­կա­յին հուժ­կու հար­ված­ներ հասց­նող Զայդ­լի ան­վան կող­քին մա­մու­լում հա­ճախ տես­նում ենք «enfant terri­ ble» և «սադ­րիչ» պի­տակ­նե­րը, բայ­ցև հա­ճախ նաև «21-րդ դա­րի կի­նո­ յի դա­սա­կան» կո­չու­մը: Եվ նրա ցան­կա­ցած նոր ֆիլմ էլ ավե­լի շո­կա­յին և սադ­րիչ է` փոփ­րե­լով մարդ­կա­յին էու­թյան այն ան­դունդ­նե­րը, որոնց գո­յու­թյան մա­սին շա­տերս նա­խընտ­րում ենք մո­ռա­նալ:

Ձեր դեպ­քում էլ շա­տերն առաջ են քա­շում էթի­ կա­կան սահ­մա­նի հար­ցը, որն այս կամ այն կերպ ան­տես­ված է Ձեր ֆիլ­մե­րում: Առա­հա­սա­րակ կա՞ Ձեզ հա­մար էթի­կա­կան սահ­մա­նա­գիծ: Ապ­րի­ո­րի սահ­ման­ներ ինձ հա­մար չկան: Բայց նկա­ րա­հա­նում­ն ե­րի ժա­մա­նակ կա մի հստակ պա­տաս­ խա­նատ­վու­թյան գի­տակ­ցում` մար­դու ար­ժա­նա­ պատ­վու­թյու­նը չպետք է ոտ­նա­հար­վի: Մենք ապ­ րում ենք հա­սա­րա­կու­թյու­նում, որ­տեղ կան անըն­ դու­նե­լի երև­ույթ­ներ: Օրի­նակ, եթե ցույց տամ կնոջ նկատ­մամբ բռնու­թյուն, շա­տե­րը կզայ­րա­նան, բայց ըստ իս՝ եթե կա երև­ույթ, այն պետք է ան­պայ­ման ցու­ցադր­վի: Օրի­նակ` «Սա­ֆա­րի» ֆիլ­միս պա­րա­ գա­յում ARTE-ն դժգո­հեց, թե ինչ­պես ենք բա­ցե­ի­բաց ցույց տա­լիս ոնց են սպա­նում, իսկ հե­տո քեր­թում կեն­դա­նի­նե­րին: Իսկ ես հենց դա եմ ու­զում: Չեմ ու­ զում ֆիլմ անել, որը հան­դի­սա­տե­սին կհանգս­տաց­ նի: Ընդ­հա­կա­ռա­կը` կի­նոն նրա հա­մար է, որ մար­ դիկ սկսեն մտա­ծել, իրար գալ, հաս­կա­նալ երև­ույթ­ նե­րի դրդա­պատ­ճառ­ներն ու էու­թյու­նը:

Եթե «Սա­ֆա­րի» ֆիլ­մը դի­տար­կենք որպես մա­ նի­ֆեստ, ապա ո՞ր ճամ­բա­րի դեմ է այն ուղղ­ված: Ու­ղիղ իմաս­տով մա­նի­ֆեստ չէ: Հե­տաքր­քիրն այն է, որ կեն­դա­նի­նե­րի պաշտ­պա­նու­թյամբ զբաղ­վող կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րը հա­վա­նում են ֆիլ­մը և խոր­ հուրդ են տա­լիս այն ան­պայ­ման դի­տել: Որսորդները ֆիլմը նույնպես ընդունում են` ցու­ցադ­րե­լով այն մի­ մյանց մաս­նա­վոր դի­տում­ն ե­րի ժա­մա­նակ: «Սա­ֆա­րի» ֆիլ­մում կեն­դա­նի­նե­րի սպա­նու­ թյուն­նե­րի հեր­թա­կա­նու­թյու­նը կար­ծես որոշ­ված է ըստ խղճա­հա­րու­թյան առա­ջաց­ման աս­տի­ճա­ նի: Նախ բի­զո­նի պես կո­պիտ կեն­դա­նի­ներն են, հետո՝ ըն­ձուղ­տի պես նուրբ: Որ­տե՞ղ է գտնվում մար­դը Ձեր խղճա­հա­րու­թյան սանդ­ղա­կի վրա: Մար­դը հենց ֆիլ­մի կենտ­րո­նում է, ճիշտ այն­պես, ինչ­ պես և մո­լո­րա­կի կենտ­րոն­ում: Մարդն է, որ ու­նե­նում է ամե­նա­կոր­ծա­նիչ ազ­դե­ցու­թյու­նը, քա­նի որ իրեն վեր է դա­սում ամեն ինչից: Մարդը սպա­նում է այն ամենն, ին­չով պայ­մա­նա­վոր­ված է իր գո­յու­թյու­նը: ԿԱ

You continually blur the line between fiction and documentary. Do you think there will ever come a time when those words will just be old-fashioned academic terms?

“I don’t think that will ever happen, although I myself have been insisting for a long time now that there is no distinction between the two. But that was a very con­ scious provocation on my part. The truth is that a dis­ tinction does exist, up until the point when a person is no longer acting for himself but for others. For instance, I often use non-professional, natural actors in my films, but their surroundings aren’t their own or their pets aren’t their own. And yet, right now we’re facing a much bigger problem. Oftentimes the media don’t let you dis­ tinguish if the reality you’re seeing is real or fake. It’s very dangerous when lies are being sold as the truth.”

So you could say the media are an important source of inspiration for you.

“Of course; I don’t separate myself from society and I live my life in the same world, overrun by media, which in my opinion hasn’t justified itself.”

But many also accuse you of crossing certain ethical boundaries. Do these barriers exist for you?

“A priori I don’t have any limits. But during shooting there is a very clear understanding that people’s dig­ nity should not be trampled on. However, we live in a society that doesn’t tolerate certain things. For exam­ ple, if I show violence against women, many will be an­ gry. And yet I feel if something is there then it absolutely must be shown. In the case of Safari, ARTE was unhappy that we openly show animals being killed and skinned.

But that’s exactly what I wanted to show. I don’t want my films to calm the audience down. On the contrary, cin­ ema exists to make people think and come together, try and understand the reasons and the essence behind various phenomena.”

Բազ­միցս ասել եք՝ ոչ մի մե­թոդ չու­նեք: Դա նույն­ պե՞ս զայդ­լա­կան սադ­րիչ հայ­տա­րա­րու­թյուն է: Ոնց ասում եմ, այդ­պես էլ կա: Իհար­կե, դե­րա­սան­ նե­րի և լո­կա­ցի­ա­նե­րի հետ շատ եմ աշ­խա­տում: Շատ մեծ ջանք ու ժա­մա­նակ եմ տրա­մադ­րում նա­ խա­պատ­րաս­տա­կան փու­լին: Ֆիլ­մը հետզ­հե­տե սկսվում է ուր­վագծ­վել և կերտ­վել: Բայց ասել, թե ի սկզբա­նե մե­թոդ կար, ճիշտ չէ: Կա ընդ­հա­նուր պատ­կե­րա­ցում, գա­ղա­փար, բայց հենց իրա­գործ­ ման հար­ցում կան­խամ­տած­ված մե­թոդ չկա: Այ­սինքն ֆիլ­մի ֆի­նա­լը նույն­պե՞ս ուր­վագծ­վում է աշ­խա­տան­քի ըն­թաց­քում: Շատ դեպ­քե­րում` այո: Նկա­րա­հա­նում­ն ե­րի վեր­ջում սկսում ես մտա­ ծել` այս ան­ ցած ամ­ բողջ պատ­ մու­ թյունն ինչ­պի­սի ավարտ պի­տի ու­նե­նա, կամ ճա­նա­ պար­հի ո՞ր հատ­վա­ծը կա­րող է լի­նել այդ ավար­տա­ կան կե­տը: Կամ էլ նա­խօ­րոք մտած­ված ֆի­նա­լը կա­ րող է փո­փոխ­վել ըստ ան­ցած ճա­նա­պար­հի: Հի­մա ֆիլմ ենք անում, որ­ տեղ ար­ դեն կա­ րե­ լի է են­ թադ­ րել` նկա­րա­հա­նա­ծից ին­չը կա­րող է լի­նել ֆի­նալ, սա­ կայն դե­ռևս ֆիլ­մի կե­սն անգամ չենք նկարել: Ամենն ի հայտ է գա­լիս և որոշ­վում է մոն­տա­ժի ժա­մա­նակ:

You were once kicked out of film school, because your skills weren’t considered sufficient. Did this affect your view of academic film education in any way?

“That’s a very individual thing. Some are able to make movies by the didactic method, some are able to do it based on their life experience, while others need the knowledge they get from academic education as a foundation for making films. I was kicked out because I didn’t agree with the theories and ideas that were popu­ lar at that school. I was certain that students should ex­ press their own talents instead of following theories that are supposedly set in stone.”

You’ve often said you don’t have any particular method of work. Is this true or is it also one of your provocative statements?

“I say what I mean. Of course I work with actors a lot and study the locations. A great deal of time and ener­ gy goes to preproduction. Step by step the film starts to take form. But to say that there was a method all along would be wrong. There’s a general idea at the start, but during the making of the film there is no preconceived method.”

Ulrich SEIDL

So the ending of the films also takes form during the shoot?

“In many cases, yes. Sometimes when you reach the end of a shoot, you start thinking about this whole journey you’ve gone through and what kind of ending it can have, or bet­ ter yet what part of the journey can be made the ending.

Or you have a preconceived ending that might change along the way. For instance, for the film we’re making now I can already predict what the ending will be, although we’re not even halfway through the shoot.”

Austrian director, writer and producer Ulrich Seidl started his filmmak­ ing career making documentaries, and has grown to be one of the most original and sharpest practitioners of the form. But his achievements in feature films are just as impressive. His first feature Dog Days won the Grand Prize at Venice, while his Paradise trilogy (all three of which screened at Golden Apricot over the years) are surely among the best films of the past decades.

If you consider Safari a manifesto, then who was it aimed at?

“The film is not a manifesto per se. Yet the paradoxical and interesting thing is that animal rights organizations have liked the film and urge people to watch it, but the hunters’ communities also accept it and organize pri­ vate screenings for each other from time to time.”

Over the years Seidl has ventured to blur the line between documenta­ ry and fiction, creating his own approach to filmmaking in which “docu­ mentary reality” is altered to be a fictitious and conceptual one. Seidl’s works have often shocked audiences, and whole societies, and this is definitely true of his latest film Safari, which had its Yerevan Premiere earlier this week. The film depicts the practices of European big game hunters who travel to Africa for an easy sip of violence, unabashedly re­ vealing their colonial views in interviews with the director. Seidl never loses his grip as a shocker and provocateur, digging deep into the pits of the human essence that most of us would like to ignore.

In Safari it seems like the order in which animals get killed is determined by the level of pity one might feel for them: the bison-like brutal animals go first and then you move on to calmer animals like the giraffe. Where would you place humans on this scale of pity?

“The human is at the center of the film, just as he is at the center of the planet. And it’s man who has the most de­ structive effect, because he places himself above everything else, and then cuts the branch that’s holding him up and kills everything that supports his existence.” KA

6

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 7 | 14 JULY | 2018

reviews and NEWS

Crime Family

Decades of Tilting at Windmills

Shoplifters (Hirokazu Kore-eda, Japan, 2018). Yerevan Premiere. 15-7 19:00 Moscow Cinema Red Hall.

The Man Who Killed Don Quixote (Terry Gilliam, Spain/Belgium/France/Portugal/ UK, 2018). Closing Film. 14-7 17:00, 15-7 21:00 Moscow Cinema Red Hall.

Every film’s existence is a small miracle. Getting together the money and finding the right col­ laborators is never an easy task for any filmmak­ er. But as difficult productions go, Terry Gilliam’s The Man Who Killed Don Quixote definitely takes the cake: the legendary director has been work­ ing on this passion project since 1991.

Gilliam’s version of Cervantes’ classic stories of Don Quixote, first published in 1605, pulls the Medieval windmill-battling knight into the present and turns his squire Sancho Panza in­ to a cynical filmmaker working on a commer­ cial. After spending more than a decade finessing the screenplay and gathering funds, Gilliam first entered production in 2000, with Jean Rochefort and Johnny Depp in the two primary roles. But a series of setbacks – including floods, a dou­ ble hernia for Rochefort, and financial woes, to name just a few – plagued the set and after just a few weeks filming had to be shut down. The only thing to come out of it was the brilliant makingof (or rather, un-making-of) documentary Lost in La Mancha by Keith Fulton and Louis Pepe.

Ever since that tragedy, Gilliam has kept on trying to revive the project, turning into some­ thing of a Don Quichote himself. Over the years, such well-known actors as Robert Duvall, Michael Palin and John Hurt have been attached

to take on the title role, only for the project to repeatedly fall through. Even now that the film is finally finished, the problems still aren’t over: Portuguese producer Paulo Branco, who was briefly attached to the project in 2016, claims he still has the rights and wants to get paid. One thing’s for sure: Fulton and Pepe’s follow-up to Lost in La Mancha, which has already been an­ nounced, will have a hell of a tale to tell.

Inevitably, The Man Who Killed Don Quixote has a hard time living up to the legendary status accrued through 25 years of buildup and hype.

Terry Gilliam: “The film and me have both changed a lot. The film just got better, it got richer, it has more levels in it. It’s more about cinema and what films do to people, how dreams effect us – because films are dreams, really.”

The Elephant’s Swan Song

After graduating with straight A’s from the Beijing Film Academy, director Hu Bo made his debut with the 230-minute epic An Elephant Sitting Still. But at the film’s international pre­ miere at the Berlin film festival last February, it was already covered with a tragic pall: the direc­ tor committed suicide at the age of 29. One of the most promising newcomers of Chinese cin­ ema ended his life before his journey in cinema had truly begun.

In an unnamed, grey, and somber Chinese town lives a young man named Wei Bu, whose father was fired from his teaching job for brib­ ery. Tangled up in this unfair and unbear­ able situation, Wei Bu sets off on a long odys­ sey through this old, rundown town. Along the

way he’ll meet an old man whose family wants to put him in a retirement home, a classmate whom Bu seems to have feelings for, and various other people. He comes across the just and the fraudulent; across people who’ve suffered injus­ tice and people sowing that injustice. All of them are united by an existential void, industrial cha­ os, and one strange goal – to reach Manchuria.

For in Manchuria’s zoo there lives an elephant who’s been sitting still for a very long time. This peaceful and impassive creature becomes a tell­ ing symbol of Buddhist tranquility.

Rules of classical screenwriting dictate that the four characters of the film, once separat­ ed, will eventually meet up again. But with his unique sense of mood, color, and narrative it’s hard to pin Hu Bo to any one cinematic tradi­ tion. The young director was as much a pro­ ponent of meditative cinema, as a fully-realized master of political allegory. His first and final fea­ ture is the accumulation of his explosive existen­ tial fire. Sadly, when the house caught fire, he managed to save his characters, but decided to stay inside himself. KA

tagonist only emerges later. In the same café an old, bald man with a stone-cold face had been eyeing the young couple the whole time. He secretly follows them all the way to their apartment. When they’re shown in a black-and-white scene on a porn set, it’s not necessarily what’s really happening. Rather, it’s the secretive man’s idea of what’s going on.

Although he’s probably right. You see, this mysterious man has spent his whole working life as an agent for the Committee for State Security (KGB). Spying is in his nature, even now that society doesn’t really need him to do that an­ ymore. Although he’s retired, this agent can’t shake his urge to eavesdrop, scouring for tidbits of information and gossip. Through this charac­

ter Razykov portrays a new Russia that’s still hav­ ing trouble shaking off its Soviet past.

The film’s title refers to the small bony cavi­ ty around the brain that protects the gland that controls blood pressure, managing energy and other bodily activities. In Razykov’s Russia this gland seems to lie exposed. While in the past men like this spy were tightly regulated within the Soviet system, now they go about the same routines unchecked and without a sense of pur­ pose. In his first leading role, Valeriy Maslov beautifully embodies this seismic shift. True to his past his character is always on the lookout.

Meanwhile society moves on and he himself slips slowly out of sight. HE

An Elephant Sitting Still (Hu Bo, China, 2018). Yerevan Premiere. 14-7 20:00 Moscow Cinema Blue Hall

Out of Sight Sella Turcica (Yusup Razykov, Russia, 2017).

Yerevan Premiere, CIS Focus. 14-7 15:00 Moscow Cinema Blue Hall.

A young man and woman meet in a Moscow café to discuss a sexually charged proposition.

For a little while it seems as if Yusup Razykov’s Sella Turcica will dive into the steamy under­ ground world of adult film production. However, Razykov’s film doesn’t turn out to be that explic­ it after all.

In fact, it seems that the opening scene of Sella Turcica is classic bait-and-switch, since the real pro­

But it still has plenty of pleasures to offer – per­ haps even more so than would have been the case if Gilliam had managed to finish the film way back in 2000, since he has incorporated the film’s bumpy road to creation into its very fab­ ric to hilarious effect. Just as Cervantes reflect­ ed on telling stories in a written text, so Gilliam turns his satirical eye onto the process of film­ making. The net result is a delightful paradox: The Man Who Killed Don Quixote may not be Gilliam’s best film, but it might be his master­ piece nevertheless. JBH

While Terry Gilliam’s version of Quixote is this year’s official Closing Film, the final film to ac­ tually get a screening at Golden Apricot 2018 is Shoplifters. This latest film by Japanese grand master Hirokazu Kore-eda won the Golden Palm at this year’s Cannes film festival, and its intimate family story is perfect counter-programming to tomorrow’s World Cup final.

Or maybe “family story” isn’t exactly right. At first glance, it does seem that we’re back in that territory, which Kore-eda has mined to great effect in many of his previous films. Indeed, the film’s original Japanese title translates to “Shoplifting family”. We’re introduced to to a household of petty thieves. Father and son form a well-oiled machine when they’re on a shoplifting spree; grandma has a nifty line in pension fraud; and an older girl living with the family works at a strip club. “If it’s in the store, it doesn’t belong to anyone yet”, the dad tells his son.

During yesterday's closing meeting of the CineThink workshop, held as part of GAIFF Pro, two directors shared the 2.5 million dram (roughly 4,500 euro) award supported by the Armenian Prime Minister: Helena Melkonyan for the documentary Bro, and Lusine Sargsyan for the fiction film The Driver.

But after the family takes in a young girl, basically kidnapping her to save her from her real parents’ abuse, we soon find out that not everything is as it seems in this self-pro­ claimed family unit. Kore-eda doesn’t judge these characters, either for the petty crimes they commit to survive or for the more severe acts in their pasts which slowly come . Instead, he accents the loving and caring relation­ ships that bind this makeshift family togeth­ er. “Perhaps the bond is stronger when you choose your own family”, the mother muses at one point, and Shoplifters indeed questions the strong emphasis on blood relations that is still prevalent in Japanese society, as it is in much of the world.

Shoplifters is a film full of heart, and by the time the family’s carefully constructed world starts to unravel in the film’s second half, you’re completely on their side. While there’s nothing too flashy about Kore-eda’s style, the accumu­ lation of beautiful, low-key moments builds up to a whole that’s all the more impressive for its modest scale. JBH

Meet the Maker Closing this year’s impressive series of talks and master classes, Italian documenta­ ry filmmaker Gianfranco Rosi will discuss his films, style and methods this afternoon (15:00 AGBU).

And the Winners Are... …a well-guarded secret until tonight’s clos­ ing ceremony (19:00). But the juries will elucidate on their choices during a press conference tomorrow (12:00 Grand Hotel Yerevan Vivaldi Room), and soms win­ ning films will be screened once more on Sunday. See tomorrow’s to find out who's takling home this year's awards.

Into the Night As the festival is getting near its end, to­ night’s the night to really give it your all at the year’s final After-Party. So put on your dancing shoes and join us from 22:30 at Mirzoyan Library (10 Mher Mkrtchyan St).

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 14 JULY | DAY 7

INTERVIEWS 7

‘Kiarostami told me to stick with this story’

‘The system seemed to close the gate for me’

Iranian masters of cinema Jafar Panahi and the late Abbas Kiarostami urged director Hesam Eslami to keep working on his de­ but 20th Century Suspects, a documenta­ ry about a group of boys trying to survive in Tehran by stealing cars.

Indian filmmaker Chezhiyan Ramalingam (or Chezhiyan for short) could pull from his own experiences for his debut film To Let about aspiring screenwriter Illango, who faces deceit and discrimination when trying to find an affordable home for his family.

Hesam Eslami’s entry point into the world of Ehsan and his friends was one of pure coinci­ dence: the teenagers stole the director’s car.

Instead of reporting them to the police Eslami decided to make use of this opportunity to reach out to them.

“I could recognize something of myself in them”, Eslami remembers. “This anger, this sense of rebelliousness. I had that as well when I was younger. Maybe that’s a universal part of growing up, or maybe I specifically felt it because I grew up in a southern region of Iran that was affected by the war with Iraq. Either way, we shared a connection and eventually I wanted to express that in my film.”

Over the course of his debut documen­ tary 20th Circuit Suspects, Eslami slowly re­ veals his relationship with the boys. “I original­ ly didn’t want to include myself in the film”, Eslami admits. “But I became so close with them that I couldn’t tell this story any oth­ er way.” What really convinced Eslami to keep working was advice he received from his men­ tors Jafar Panahi, who’s still struggling with a ban on filmmaking, and Abbas Kiarostami, who sadly passed away in 2016. Eslami re­ calls: “They saw a short version of the film

and were enthusiastic. Kiarostami said: ‘Stick with this story.’ So I did for six more years.”

Panahi’s first reaction was enthusiastic as well.

“He became so excited that he asked me if I had my laptop and hard drive with me. I did, so we took it out and re-edited parts of the film together. We got so involved that we actually edited through the night!”

Eslami was happy to be taken under the wings

by these directors, who have grown to be men­ tors for a new generation of Iranian filmmakers.

“I’ve seen Panahi help so many young directors.

It’s incredible to see how he stimulates talent.

Without their advice I would never have taken this film so far. I’m happy I did because over the course of six years I’ve not only made a comingof-age story about Ehsan, but also about my­ self.” HE

Kaurismäki’s films, who also uses those kinds of things – scenes with twenty-year-old American cars, for example.”

The two leading lights in the unpoetic envi­ ronment are the stars of modern German cine­ ma: actors Sandra Hüller and Franz Rogowski.

“It was obvious to me from the very start that Peter Kurth, with whom I had already worked on my previous film Herbert, would play the role of Bruno. And I had wanted to work with Sandra since that time as well, so I know I wanted her for the role of Marion. Of course I also knew Franz, but I hadn’t worked with him. His popularity began to rise a few years ago, but he was already cast before that. We sent the actors to work in a real supermarket for a week so they could play their roles more realistically.”

At work, these characters have everyday talks about the present, but almost nothing is known about their lives outside of the hypermarket.

That was on purpose, Stuber says: “Did Bruno have a wife? Yes – but the details are unknown.

Christian, on the other hand, probably has no parents. We don’t know for sure, but there’s a certain father-son dynamic going on, the idea of passing on your experience through the pro­ cess of learning to drive a forklift. Christian can become Bruno’s successor, take his place.

Everything else is left a secret, left behind closed doors. It’s left for the audience to find out, I didn’t want to spell everything out. People need to have their own opinions, especially about the ending.” DM

Illango’s ordeal as a screenwriter trying to sell his script while churning out commercials for cheesy products to earn a living, reflects some of Chezhiyan’s own dealings with the film indus­ try. Although his initial focus was on writing, it turned out this wouldn’t be his way into cinema.

“The film industry in India back then didn’t have a system of script applications. When you want­ ed to make a film, you’d go to a producer and basically narrate the full story, including all the fights and songs, for two or three hours. That wasn’t in my nature – I can write screenplays of hundreds of pages but I can’t explain the story to someone for hours with no break. So that sys­ tem seemed to close the gate for me.”

However, through working behind the scenes for other directors he learned how films are made, and after ten films as a cinematographer, he has made his directorial debut with To Let. The scarcity and discrimination on the housing mar­ ket which the film addresses are still increasing.

With a modest length of less than 98 minutes, no fights and no songs, his debut clearly breaks with the formula that’s still popular in his region.

Chezhiyan abstains from using music altogeth­ er, as his film aims for realism. “Chennai is a city of sounds”, he explains. “Loud voices, vehicles: you can hear all kinds of sounds in the street. I wanted to use this to bring the reality of the film very close.”

The film will only be released in India after it has completed its festival tour; Chezhiyan hopes the international appraisal will raise more inter­ est in realist cinema at home. “Nowadays, peo­ ple see very good films online, which makes them aware of good and bad films. I don’t think cinemas can keep showing people films that tell the same story over and again, only with differ­ ent actors and different songs.” SK

the woman who gave Berlin’s European Film Market its current name and shape. “Cinema is a big part of my life”, she says. “When I’m not working I see films, I read about films. If you love what you’re doing then you’ve really won the lottery.”

She’s pleased to be on this year’s Feature Competition jury: “Golden Apricot is a festi­ val not based on red carpets, football stars and L’Oréal, but on people who love cinema. It’s a celebration of the love for cinema.” Reflecting on this year’s market activities at GAIFF Pro, Probest emphasizes: “A film market is not just the output of this year’s films. It’s also what’s happening there in terms of future projects that need financing, or in terms of the past – like a distributor who finds a buyer for their back cat­

alogue. These connecting activities are more im­ portant than seminars and debates.”

Next year, Probst will be the subject of a doc­ umentary by Swiss filmmaker Rebecca Panian.

“According to the producer the film will also illus­ trate a part of the history of cinema in Switzerland.

A lot has changed with digitization. Unfortunately, the idea of exclusivity is disappearing.”

In the meantime, Probst is getting ready for a new challenge: this fall, she’ll be entering the Lausanne Film School on a screenwriting course.

“I’ve always lived for cinema, but I wanted to go with grace, so to say. That’s why I handed over the keys to [current EFM director] Matthijs Knol.”

But after she did so, Probst suddenly faced a rather empty schedule. “To not fall into a de­ pression, I decided to go back to school. I chose

screenwriting because I’m too old to run up a mountain and shoot a little film. But I like read­ ing and writing.” SK

‘I didn’t want to spell everything out’ The charm of the hypermarket in In the Aisles is so unreal that some critics have compared the wholesale shopping center to Harry Potter’s Hogwarts. But director Thomas Stuber doesn’t quite agree: “Harry Potter, no. Magical place, yes.”

The film is based on a short story by Clemens Meyer. “That’s where that poetic layer comes from”, Stuber explains. “I just tried to express it through cinema. The balance was important be­ cause the place where everything is taking place is not poetic at all.”

That humdrum place gets an almost tangible retro-atmosphere in the film, thanks to the di­ rector’s chosen colors and style. “Firstly, because the film has a narrator, we know that it doesn’t take place at this moment in time: Christian, our main character, tells us he used to work in the supermarket in the past tense. And second of all, we see that the place itself is not exactly full of the latest technology. In a way I was inspired by

Celebrating the Love for Cinema Feature Competition jury member Beki Probst built an impressive career in the film business, for which she was honored at the Berlin film festival earlier this year. Talking with the Daily, she looks back and to the future.

In a cinema career spanning decades, Beki Probst worked as a film exhibitor and festival director in Switzerland and ultimately became

8 Ðàì²Ü²ìàðܺð

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 7 | 14 JULY | 2018