úð²Âºð LAST day, SUNday, JULY 15, 2018
ՀԱՂԹՈՂ ՖԻԼՄԵՐ էջ 2-3
ՄՐՑԱՆԱԿակիրՆԵՐ Award WINNERS
DAILY
p. 4-5
Winning films reviewed p. 6 -7
արծաթե ծիրան
աստված տվեց silver apricot
god willing
GOLDEN APRICOT DAILY LAST DAY | 15 JULY | 2018
2 вÔÂàÔ üÆÈغð Ìð²¶Æð/ program
14.07
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 12:30 14:30
Մրցանակակիր ֆիլմ / Prize-Winner film Մրցանակակիր ֆիլմ / Prize-Winner film
16:30 18:30 21:00
Մրցանակակիր ֆիլմ / Prize-Winner film Մրցանակակիր ֆիլմ / Prize-Winner film Մրցանակակիր ֆիլմ / Prize-Winner film
ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 15:00 17:00
19:00
21:00
Բոյս / ռեժ. Անդրես ֆայել Beuys / dir Andres Veiel Սառը պատերազմ / ռեժ. Պավել Պավլիկովսկի Cold War / dir. Pawel Pawlikowski Խանութի Գողեր / ռեժ. Հիրոկաձու Կորեեդա Shoplifters / dir. Hirokazu Koreeda Դոն Կիխոտին սպանողը / ռեժ. Թերի Գիլիամ The Man Who Killed Don Quixote / dir. Terry Gilliam
Deu, 107’ GP 16+ Pol/Fra/UK, 89’ YP 18+ Jpn, 121’ YP 18+
Lang.: German/English Subt.: English/Armenian Lang.: Polish/French/German/ Croatian/Italian/Russian Subt.: English/Armenian Lang.: Japan Subt.: English/Armenian
Esp/Bel/Fra/ Prt/UK, 132’ CF 16+
Lang.: English/Spanish Subt.: English/Armenian
ì²ìºð²¶ð²Î²Ü ØðòàôÚÂ. àêκ ÌÆð²Ü
Սքանչելի կիսամեկուսացում «Հեռավոր համաստեղություն» (Շևաուն Միզրահի, ԱՄՆ/Թուրքիա /Հոլանդիա, 2017) Ստամբուլում մի խորը շինարարական փոս է բացված դարեվերջյան չքնաղ շենքի կող քին, որտեղ ծերանոց է գործում: Նրա պա տերի ներքո կյանքն անձայն ու անվստահ քայլերով է գնում առաջ: Ռեժիսոր Շևաուն Միզրահին, ով այս հաստատության բազ մամյա կամավորներից է, տեսագրում է այդ քայլքը, որ ցուցադրի բնակիչների բնավո րություններն ու ներաշխարհը: Նա ասես թույլ է տալիս մեզ կողքից լսել իրեն վստահ ված երջանիկ ու թախծոտ հուշերը:
Միզրահին ընդգծում է իր հերոսների ան հատական փորձառությունները` կույր լու սան կա րիչ, ով դեռ չի հրա ժար վել իր ֆո տոխցիկից, դաշնակահար, ով մտովի վե րապրում է իր սիրային արկածները, հայ կին, ում դեռ տանջում են Մեծ եղեռնի հու շերը: Սյուրռեալիստական տարր կարելի է զգալ կրկնվող տեսարանում, որտեղ 2 ըն կեր վերելակում քննարկում են այնպիսի էզոթերիկ թեմաներ, ինչպիսիք են այլմոլո րակայինների գոյությունը և գալիքը: Դա տարկ միջանցքների կադրերը կարող են փաստել, որ նրանք սքանչելի մեկուսաց ման մեջ են ապրում, բայց Միզրահին իր խցի կը հա նում է նաև դուրս, որ տեղ շի նարարների խումբը այլ տպավորություն է թողնում: ՍԿ
ì²ìºð²¶ð²Î²Ü ØðòàôÚÂ. вîàôÎ ÐÆÞ²î²ÎàôØ
Ինչպես հայրը, այնպես էլ որդին «Հստակ աշխարհ» (Վախթանգ ԿունցևԳաբաշվիլի, Վրաստան, 2017) Ֆիլմերի մասին ֆիլմերը կինոյի պատմու թյան անբաժան մասն են: Կինոսերների հա մար մշտապես հաճելի է նայել, թե ինչպես են ուրիշները կինո նկարում: Սա ճշմարտացի է նաև «Հստակ աշխարհ» ֆիլմի դեպքում, որը ցույց է տալիս, թե ինչպես են 26-ամյա Բեկան ու նրա հայ րը մի ա սին իրենց առա ջին ֆիլ մը նկարում: Բեկայի տարիքում, սովորաբար, ինքնավստահ, ինքնաբավ ու պատասխա նատու են լինում, սակայն նա դեռ այդպիսին չէ, թեև ֆիլմը չի բացատրում` ինչու: Վրացի ռեժիսոր Վախթանգ Կունցև-Գա
բաշվիլու վավերագրությունը, փաստորեն, այն մա սին է, թե ինչ պես է տղան պատ րաստ վում ինք նու րույն կյան քի: Հոր և որ դու համագործակցության մեջ կան ուրախ պա հեր, բայց կա նաև լար վա ծու թյուն: Բե կայի համար վավերագրական ֆիլմ նկա րելը լակմուսի թուղթ է. նա պիտի կարողա նա գործը գլուխ բերել, որպեսզի ապացուցի (նախ ինքն իրեն), որ պատրաստ է չափա հաս կյանքին: Նրա հայրը` որքան էլ համբե րատար ու հասկացող, հաճախ ստիպված է թեժ բանավեճեր հանդուրժել, երբ ինչ-որ բան Բեկայի ուզածի պես չի ստացվում: Իհարկե, կինոռեժիսորը երբեմն պետք է բռնակալ լինի, սակայն «Հստակ աշխար հում» ընտանիքն ու կինոն մշտապես խաչ վում են` անհասկանալի դարձնելով, թե ով է Բեկան` զայրացած ռեժիսո՞ր, թե՞ պարզա պես դժգոհ որդի: ՀԷ
ì²ìºð²¶ð²Î²Ü ØðòàôÚÂ. ²ð̲º ÌÆð²Ü
«Այս ֆիլմն ասես խմբերգ լինի» «Կհանդիպենք վա՛ղը, եթե Աստված տա» լիամետրաժ վավերագրական դե բյուտային ֆիլմում Այնարա Վերան ներ կայացնում է տարեց ֆրանցիսկյան մի անձնուհիների կենսուրախ ու գթասիրտ դիմանկարը: Իսպանացի ռեժիսոր Վերան մի ամբողջ տարի ու 6 ամիս կանոնավոր այցելել է մե նաստան, անգամ մի քանի շաբաթ ապրել ու քնել է այնտեղ, որպեսզի ի վիճակի լի նի ներկայացնել համայնքի առօրյայի յու րաքանչյուր մանրուքը: Վերայի համար հո գեհարազատ էր այս թեման, քանի որ մի անձնուհիներից մեկը նրա մորաքույրն էր: «Չնա յած դրան` ես եր բեք չէի անց նում վան քի շե մը»,- ասում է Վե րան: Մի այն երբ նրա մոտ ծնվեց ավելի կոնցեպտուալ վավերագրություն անելու գաղափարը` որոշեց ուսում ն ասիրել կյանքն այդ վանքի դարպասից անդին: «Հակառակ իմ սպասում ն երին, նրանք շատ բաց ու հար գա լից էին իմ հան դեպ՝ նույնիսկ իմանալով, որ ես չեմ կիսում իրենց հավատքն ու համոզմունքները: - շեշտեց Վերան: - Կյանքի մեծ մասը նրանք աշխա տել են այնպիսի խոցելի մարդկանց հետ, որոնք մերժված են սոցիալական համա կարգի կողմից: Այնպես որ, իմ կարծիքով, նրանք իրենց հավատը շատ գործնական մակարդակի են հարմարեցրել: Նրանք չեն խճճվում բարդ գաղափարների մեջ»: Ի սկզբա նե մտա դիր լի նե լով ֆիլմ նկա
Միջանցքային երթևեկություն «Կհանդիպենք վա՛ղը, եթե Աստված տա» (Այնարա Վերա, Իսպանիա, 2017) Կա րո՞ղ է ար դյոք տա րեց կա նանց առ օրյան լինել միաժամանակ միապաղաղ ու հետաքրքիր: Այս հարցին պատասխա նում է իսպանացի ռեժիսոր Այնարա Վերա յի «Կհանդիպենք վա՛ղը, եթե Աստված տա» վավերագրությունը, որը պատմում է 17 մի անձնուհու, նրանց աշխատանքի և ժաման ցի, մտորում ն երի, խնդիրների մասին, որոնք ընթանում են անկեղծ ու երբեմն զավեշտա լի միջադեպերի ու սրամիտ դատողություն ների ներքո: Նրանք զբաղված են թևնոցնե րի պատրաստությամբ, ասեղնագործ կտո րեղենի կար ու ձևով, սիրողական նկարչու թյամբ... Ո՛չ մի րոպե առանց աշխատանքի: «Միջանցքային երթևեկությունը» պարզա պես չի դա դա րում. դռնե րը բաց վում են և փակվում, իսկ կանայք, ժամացույցի սլաք ների պես, զիջում են միմյանց, հայտնվում «խցանման» մեջ ու շարունակում ճանա
րել մորաքրոջ մասին` Վերան շուտով հաս կա նում է, որ դա ան հե թեթ մո տե ցում է. «Նրանք համայնք են, ահա թե ինչպես են նրանք մտածում ու խոսում. այնպես որ ես պետք է ամ բողջ հա մայն քը ցույց տա յի: Ֆիլմն ասես խմբերգություն լինի»: Կրկնվող մոտիվը միջանցքն է, որն իրար է կապում անհատական սենյակներն ու կո մունալ տարածքը: «Շուտով ես հասկա ցա, որ այդ միջանցքը կդառնա ֆիլմի կա ռուցվածքի հիմքը` որպես մի վայր, որտեղ սկսվում է նրանց ընդ հա նուր կյան քը: Ես նրանց խցերում առհասարակ չեմ նկարել` բացառությամբ այն սենյակի, որտեղ պառ կած էր անկողնային հիվանդ կինը»: Նրանց կյանքի ռիթմը գուցեև դանդաղել է, սակայն այդ կանայք չեն կորցրել իրենց կենսուրախ ու շփվող խառնվածքը. «Հիմ նական խնդիրներից մեկն այն էր, որ նրանք միշտ ուզում էին հոգ տանել իմ մասին, նույ նիսկ երբ ես նրանց նկարահանում էի,- հի շում է Վերան:- Ես նկարահանել էի մի քա նի հոյակապ տեսարան, որոնք չկարողացա օգտագործել, քանի որ նրանք նկարահան ման կեսից շրջվում էին դեպի ինձ ու հարց նում «սուրճ կուզե՞ս»: ՍԿ
պարհը: Երբեմն կանգ են առնում, կիսվում տեսախցիկի հետ իրենց կարևոր, արդի և ուշագրավ խնդիրներով, օրինակ` ննջասե նյա կը պետք է միշտ հա վա քած լի նի, կո կիկ, կատարյալ մաքուր: Փողոցում հետդ ինչ ասես կարող է լինել, ու քեզնից հետո թափթփված սենյակ թողնել չի կարելի: Այնարա Վերայի տեսախցիկը խնամ քով և համբերությամբ է հետևում կանանց անշտապ շարժուձևին: Զուսպ գույներն ու համեստ բնակատեղին ֆիլմի մթնոլորտն ամենևին չեն գորշացնում: Ընթերցվում են պոեմ ն եր, նամակներ են գրվում, կարևոր մտքեր են փոխանակվում` այլոց երեխանե րի, կենցաղի և ինչո՞ւ ոչ` ապագա ծրագրերի մասին: Տատիկները կատակում են, ծաղ րում միմյանց և իրենց հետևող տեսախցի կը, առանձնապես չեն փնթփնթում, ուրախ են, որ կարող են ապրել սեփական համե րաշխ, ընկերասեր աշխարհում` մյուսնե րից կտրված: Մեկ այլ փոքրիկ աշխարհ է թաքնված թխվածքաբլիթի տուփում, որ տեղ պահվում են հին լուսանկարները: Այս տեղ են բազմաթիվ քույրեր, որոնք արդեն վաղուց չկան, իսկ ոմանց անուններն արդեն վաղուց մոռացվել են: ԴՄ
GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Կուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ` Դիանա Մարտիրոսյան Èáõë³ÝϳñÇã` سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã` Գայանե Մկրտչյան
³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ` Լուսինե Հովհաննիսյան, ¼³ñինե ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Տպագրված է §Üî ÐáɹÇÝ·¦ êäÀ-áõÙ
Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Diana Martirosyan Photographer: Mane Hovhannisyan Design: Gayane Grigoryan
Backstage General Adviser: Peter van Bueren
Printer: "NT Holding" Ltd.
GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 15 JULY | LAST DAY
вÔÂàÔ üÆÈغð 3 ʲԲðβÚÆÜ ØðòàôÚÂ. ²ð̲º ÌÆð²Ü
ʲԲðβÚÆÜ ØðòàôÚÂ. àêκ ÌÆð²Ü
Թարգմանչական խոչընդոտներ
Չնախատեսված հետևանքներ
«Հրաբուխ» (Ռոման Բոնդարչուկ, Ուկրաինա/Գերմանիա, 2018) Ֆիլմն սկսելով կամրջի տակով անցնող նա վի` վերևից ներքև նայող տպավորիչ կադ րով` ուկրաինացի ռեժիսոր Ռոման Բոնդար չուկը միանգամից փոխանցում է իր դեբյու տային խաղարկային ֆիլմի ողջ տրամադ րությունը: Նույն անհանգստությունը զգալի է «Հրաբուխի» առաջին արարում, որտեղ 30ն անց Լուկասը (հնչունային ձևավորող Սեր հիյ Ստեպանսկու դերասանական առաջ նախաղը) իր գործընկերների` ԵԱՀԿ ռազ մատեսուչների հետ անցնում է Ղրիմի մոտ գտնվող ռազմական անցակետերով: Սարսափ ֆիլմ է հիշեցնում, երբ մեքենան փչանում է, ու նրանք մնում են մեն-մենակ` ամայի ճամփի մեջտեղում: ԵԱՀԿ տեսուչնե րը թարգմանիչ Լուկասին հանձնարարում են օգ նու թյուն գտնել: Պարզ վում է, որ դա այնքան էլ բարդ չէ, որքան կարող էր թվալ, բայց երբ Լուկասը վերադառնում է, մեքե նան ու գործընկերները չկան: Միայնակ ու բջջային հեռախոսի ծածկույթից դուրս` նա ստիպված է ընդունել իրեն օգնություն առաջարկած էքսցենտրիկ Վովայի (Վիկ տոր Ժդանով) ու նրա դեռահաս դստեր Մա
«Ֆորտունա» (Ժերմինալ Ռոո, Շվեյցա րիա, 2018)
րուշկայի (Քրիստինա Դեյլիկ) հրավերքը: Նրանք Լուկասին բերում են Խերսոնի մար զի Բերիսլավ փոքրիկ քաղաքը: Տեղացինե րից մեկի հետ ծագած քաշքշուքի հետևան քով` Լուկասը զրկվում է իր ողջ ունեցված քից, այդ թվում` փաս տաթղ թե րից, որոնք անհրաժեշտ էին տունդարձի համար: Բոնդարչուկը, ով Կիևում է բնակվում, ծնուն դով Խերսոնից է: Նա կարողանում է նրբորեն հավասարակշռել փոքր-ինչ սյուրռեալիստա կան հորինվածքը և վավերագրություն հի շեցնող ուշագրավ դիտարկում ն երը: Մեծ մա սամբ տեղի ոչ պրոֆեսիոնալ դերասանների մարմ ն ավորած Բերիսլավի բնակիչներն ասես այլ իրականության մեջ են ապրում:
Լուկասն աստիճանաբար սկսում է ավելի լավ զգալ իրեն գավառական միջավայրում: Եվ հենց այդ պահից «Հրաբուխը» հետզհե տե համոզում է, որ Բերիսլավն, իրականում, այդ քան էլ վատ տեղ չէ: Ֆիլ մի սկզբնա կան լարվածությունը, սակայն, ամբողջովին չի անհետանում: Ղրիմի զավթման արձա գանքները ողջ ֆիլմի ընթացքում լսելի են: Բայց այնպես, ինչպես բեռնատար նավն էր առաջին տեսարանում մի կողմ շարժվում` թողնելով իր հետևից ազատ տարածու թյուն, այդպես էլ «Հրաբուխն» է ցույց տալիս այն բերկրանքը, որը կարելի է գտնել, երբ հասարակությունը հետզհետե անհետա նում է քո տեսադաշտից: ՀԷ
մը մեկնարկում է այն 2 տղամարդկանցով, ովքեր կպայքարեն նրա համար: 1992‑ն է, և մարտական ընկերներ Դավիդն ու Գեգին վերադառնում են ռազմի դաշտից: Ըստ նրա պապու պայմանավորվածության` Դինան պետք է ամուս նա նա Դա վի դի հետ: Բայց պարզվում է` Գեգին ու Դինան արդեն հան դիպել են և հասցրել սիրահարվել: Սիրային եռանկյունին հիմք է ծառայում դասական կառուցվածք ունեցող այս դրա մայի համար, որը պատմում է, թե ինչ դժվա րությունների են առերեսվում կանայք տվյալ հասարակության մեջ: Չնայած պատմության կենտրոնում Դինան է (ոչ միայն Դավիդն ու Գեգին, այլև մանկության ընկեր Գիրշելն է փորձում շահել նրա սիրտը)` նա գրեթե ոչինչ
չի որոշում: Տեղական ավանդույթներն ասում են, որ որոշ դեպ քե րում տղա մարդն իրա վունք ունի փախցնել չամուսնացած կնոջը, իսկ այրիները պարտավոր են ամուսնանալ իրենց առաջարկություն անող առաջին իսկ տղամարդու հետ: Սակայն Խաչվանին, ով նույնպես ծնուն դով Սվանեթից է, չի ուզում պարզապես դատապարտել այս հասարակության դա ժան բարքերը: Ինչպես ինքը` Խաչվանին է ասում, Սվա նե թին «որոշ իմաս տով նաև դրախտ է», և նրա սերն իր հայրենի հողի և հարուստ բանահյուսության հանդեպ նույն քան ուժեղ է արտահայտված այստեղ, որ քան նրա վրդովմունքը հեղձուցիչ ավան դույթների դեմ: ՅԲՀ
Ձյունածածկ լեռների գեղեցիկ սև-սպիտակ կադրերը հոյակապ ֆոն են վաղաժամ հա սունացման մասին պատմող այս անշտապ ֆիլմի համար: Եթովպացի ներգաղթյալ Ֆորտունան ընդամե նը 14 տարեկան է, ինչը նրա համար բազմաթիվ խնդիրներ է ծնում: Ալպերում գտնվող կաթոլիկ եկեղեցին, որն ապաստան է տրամադրում փախստական ներին, հնարավորություն չունի` հոգ տանե լու դեռահասին: Ֆորտունային չի հաջող վում երկար ժամանակ թաքցնել իր դժկա մության պատճառը` նա սիրահարվել է, իսկ 14-ամյա դեռահասի համար դա կենացմահու հարց է: Նրա տարիքը հետագա յում նաև նրա սիրեցյալի համար է խնդիր ներ ստեղծում, երբ իմանում է իրենց կար ճատև սիրային կապի չնախատեսված հե տևանքի մասին:
ՖԻՊՐԵՍՍԻ-Ի Øðò²Ü²Î
Դաժան բարքեր «Դեդե» (Մարիամ Խաչվանի, Վրաստան/ Կատար, 2017) «Եղբայր, նա քեզ սիրում է, ուրեմն առևան գելու կարիք չկա»: Այս նախադուսությունը, որը հնչում է տուն վերադարձող 2 զինվորնե րի միջև զրույցում, հուշում է մեզ այն նահա պետական բարքերի մասին, որոնք տիրում են Վրաստանի հյուսիս-արևմտյան Սվանեթ շրջանում, որտեղ և ծավալվում են Մարի ամ Խաչվանիի դեբյուտային խաղարկային «Դեդե» ֆիլմի գործողությունները: Չնայած գլխավոր հերոսուհին կինն է` Դինան, ֆիլ
вÚÎ²Î²Ü Ð²Ø²Úܲä²îκð. §Հրանտ Մաթեվոսյան¦ մրցանակ լավագույն սցենարի համար
Անգին մայրամուտները «Մայրամուտի բեռնատարները» (Աբոլ ֆազլ Սաֆարի, Իրան/Գերմանիա, 2018) Նրանք դա կոչում են 8 աստղանի հյուրա նոց, որի ամենամեծ աստղն արևն է: Իրա նական սահմանամերձ շրջանի անհավա նական արևածագերն ու մայրամուտնե րը օգտագործելով որպես այցեքարտ` այս ընտանիքը տեղանքը վերածում է պարտա դիր այցելության վայրի, ուր զբոսաշրջիկնե րը, տեղացիներն ու մտերիմ ն երը կարող են վայելել աշխարհի հարստությունը: Հմտորեն
օգտվելով սոցիալական մեդիայի հնարավո րություններից` Արաշը՝ ձեռներեցների ըն տանիքի կրտսեր որդին, գտնում է էլ ավելի շատ մարդկանց գրավելու գաղտնիքը: Բայց մինչ բիզնեսը ծաղկում է, նոր խնդիր ներ են ի հայտ գալիս: Ընտանիքն այս տե ղանքին վերաբերում է ընդամենը որպես ռե սուրսի, մինչդեռ մյուսների համար այն այլ նշանակություն է ստանում: Ծանր կյանք ապ րած առեղծվածային նոր հյուրի կերպարի մի ջոցով իրանցի ռեժիսոր Աբոլֆազլ Սաֆարին ներկայացնում է մի զգացմունքային պատ մություն փախստակների ու զբոսաշրջիկ ների մասին, որոնք բոլորն իրենց սեփական գինն են վճարում արևով լցված այս անգին վայրի մի մասը լինելու համար: ՀԷ
вÚÎ²Î²Ü Ð²Ø²Úܲä²îκð. ՀՀ սփյուռքի նախարարության մրցանակ՝ լավագույն սփյուռքահայ կինոգործչին (ընտրված է ՀԿԿԱ-ի կողմից)
Ազատության որոնումներ «Մենք ենք մեր սարերը» (Առնո Խայա ջանյան, Ֆրանսիա/Հայաստան , 2017) Ֆիլմն Արցախի հանրապետության ազ գային խորհրդանիշի` «Պապիկ-տատիկ» նշանավոր հուշակոթողի անունն է կրում: Այս վավերագրության համար ֆրանսիա հայ ռեժիսոր Առնո Խայաջանյանը ճամ փորդել է կովկասյան լեռներում` տեղի բնա կիչների զանազան դիմանկարները ստեղ ծելու նպատակով: Անընդհատ վիճարկվող այս տարածքում մարդիկ դեռևս ազատու թյան որոնում ն երի մեջ են: Սակայն պատե
րազմի կորուստների վրա կենտրոնանալու փոխարեն՝ Խայաջանյանը բացահայտում է, թե ինչպես են այս մարդիկ միասնաբար կերտում իրենց ամենօրյա կյանքը: Գեղեցիկ, ստատիկ կադրերում ռեժիսո րը բանաստեղծներին, մատենապահնե րին, պարուսույցներին, քահանաներին ու մարդասիրական առաքելություն իրակա նացնողներին առաջարկում է մեկնաբանել` ինչ է նշանակում լինել Արցախի մի մասնի կը: Նրանց ընդհանրական փորձառություն ները, որոնք ամբողջապես ներկայացված են խորհրդածող արտակադրային ձայ նով, նման են Ստեփանակերտի մոտակայ քում գտնվող հենց նույն հռչա կա վոր հու շարձանին: Մի խորհրդանիշի, որն Արցախի հպարտ քաղաքացու ոգին է փոխանցում: ՀԷ
Բարոյական հարցերը, որոնք բարձրաց նում է ռեժիսոր Ժերմի նալ Ռոոն իր 2-րդ խաղարկային ֆիլմում, հատկապես ցայ տուն են արտահայտվում եղբայր Ժա նի կերպարի մեջ (որի դերը փայլուն կա տարել է Բրունո Գանցը), երբ նա վանա կանների հետ քննարկում է նրանց կոչման նշանակությունը, կամ վերահսկիչի հետ խոսում է Ֆորտունայի ճակատագրի մա սին: ՍԿ
вÚÎ²Î²Ü Ð²Ø²Úܲä²îκð. Հայաստանի կինեմատոգրաֆիստների միության մրցանակ լավագույն դեբյուտի համար
Ձոն տոկունության «Քամու հետ» (Արթուր Սահակյան, Հայաստան, 2018) Փառատոնի այցելուների համար Սևանա լիճն ավելի շատ հայտնի է որպես գրավիչ հանգստավայր Երևանի տապից զովանա լու համար: Իսկ «Քամու հետ» ֆիլմի հերո սուհի Արփինեի համար Սևանը բոլորովին այլ բան է նշանակում: համար Լճի ջրերն են ձկնորս կնոջը ապրուստ պարգևում: Կոշտ ու կոպիտ մարդկանց մեջ աշխատելով` Ար փի նեն ամեն օր ստիպ ված է ապա ցու ցել, թե ով է ինքը:
Սկսնակ ռեժիսոր Արթուր Սահակյանը թե՛ Արփինեին, թե՛ Սևանա լճին գլխավոր դե րակատար է դարձրել բնության և մարդու լարված հարաբերությունների մասին այս վավերագրությունում, որը Երևանի թատրո նի և կինոյի պետական ինստիտուտի շրջա նավարտի դիպլոմային ֆիլմն է: Լճի խոր քերից նկարած կադրերով է բացվում ֆիլ մը: Տիտրերը հիշեցնում են, թե որքան հեշտ կարող է ձկնորսն այստեղ կնքել իր մահկա նա ցուն: Այն, ինչ հե տև ում է դրան, վե հա շուք մի ձոն է Արփինեի ու իր գործընկերնե րի տոկունությանը, ովքեր ամեն օր վտան գում են կյանքը, որ հարթեն իրենց ճանա պարհն այս կյանքում: ՀԷ
вÚÎ²Î²Ü Ð²Ø²Úܲä²îκð. §Սոս Սարգսյան¦ մշակութային հիմնադրամի մրցանակ՝ լավագույն դերասանին Հայկական ազգային կինոակադեմիայի մրցանակ լավագույն ֆիլմի համար
Մութ գաղտնիքների բեռը «Եվա» (Անահիտ Աբադ, Հայաստան/ Իրան, 2017) Ռեժիսոր Անահիտ Աբադը հայ-ադրբե ջանական հակամարտությանն անդրա դառնալու ազդեցիկ միջոց է գտել իր «Եվա» ֆիլմում, որն այս տարվա հայկական հայտն էր Օսկարին: Արցախյան պատերազմն Աբա դի ֆիլ մում ֆոն է` ոչ միշտ տե սա նե լի, բայց միշտ շոշափելի, որի դիմաց զար
գանում է «Եվա»-ի դրաման: Ֆիլմի համա նուն միայնակ մայրը հեռավոր լեռնային գյուղ է ժամանում դստեր` Նարեի հետ` իր ուսերին բերելով մութ գաղտնիքների բե ռը: Եվան փորձում է թաքուն մնալ և ամեն օր գնում է փոստ` ճշտելու` եկել են իր կեղծ անձնագրերն ու վիզաները, թե ոչ: Նա նոր ապագա է ծրագրում, բայց դեռ շղթայված է իր անցյալին: Աբադը հմտորեն թերթում է այս պատմության պատմական շերտերը` հետզհետե հասնելով «Եվա»-ի զգացմուն քային միջուկին` ընտանեկան ճգնաժամի ն, որը սկիզբ էր առել Ադրբեջանի հետ պա տերազմի տարիներին: ՀԷ
Feature Competition. Golden Apricot Volcano, Roman Bondarchuk Խաղարկային մրցույթ. Ոսկե ծիրան «Հրաբուխ», Ռոման Բոնդարչուկ “Thank you very much on behalf of the team, although I don’t know if this honor should go to Germany. The film is a Ukraian/German coproduction, so if a Ukraian ambassador could stand here we could share this stage.” Matthias Kiesler, ambassador of Germany, accepting award for Volcano «Ֆիլմի անձնակազմի անունից շնորհակալություն եմ հայտնում՝ չնայած վստահ չեմ, որ այս պարգևը պետք է հասնի Գերմանիային: Այս ֆիլմը ուկրաինականգերմանական համարտադրություն է, ու եթե ուկրաինական դեսպանը կարողանար այստեղ լինել, մենք կկիսեինք այս մրցանակը»: Մաթիաս Քիսլեր, Գերմանիայի դեսպանը «Հրաբուխի» համար մրցանակն ընդունելիս Documentary Competition. Silver Apricot See You Tomorrow, God Willing, Ainara Vera Վավերագրական մրցույթ. Արծաթե ծիրան – «Կհանդիպենք վա՛ղը, եթե Աստված տա», Այնարա Վերա “A few years ago I was Victor Kossakovsky’s student and he told me: ‘Don’t become a filmmaker.’ Unfortunately, all of us continued to try and make films. To make a documentary you need to continue to fight.” «Մի քանի տարի առաջ ես Վիկտոր Կոզակովսկու ուսանողն էի, և նա ինձ ասաց. «Մի՛ դարձիր կինոռեժիսոր»: Ցավոք, բոլորս շարունակեցինք մեր փորձերը: Վավերագրական ֆիլմ անելու համար պետք է շարունակել պայքարել»: Documentary Competition. Special Mention – Transparent World, Vakhtang Kuntsev-Gabashvili Վավերագրական մրցույթ. Հատուկ հիշատակում – «Հստակ աշխարհ», Վախթանգ Կունցև-Գաբաշվիլի
Parajanov Thaler. Asghar Farhadi «Փարաջանովյան թալեր». Ասղար Ֆարհադի “It’s a very special award because Parajanov mean so much to me. Like any other filmmakers in this part of the world, I watched his films when I was young. At that time I didn’t understand them, but they had a mystery and I loved it.” «Սա շատ կարևոր մրցանակ է, որովհետև Փարաջանովը մեծ նշանակություն ունի ինձ համար: Ինչպես այս տարածաշրջանի ցանկացած այլ կինոգործիչ՝ ես նրա ֆիլմերը նայել եմ երիտասարդ տարիքում: Այդ ժամանակ ոչինչ չէի հասկացել, բայց դրանց մեջ առեղծված կար, ու դա ինձ շատ էր դուր եկել»:
Documentary Competition. Golden Apricot Distant Constellation, Shevaun Mizrahi Վավերագրական մրցույթ. Ոսկե ծիրան «Հեռավոր համաստեղություն», Շևաուն Միզրահի
FIPRESCI Jury Prize Dede, Mariam Khachvani ՖԻՊՐԵՍՍԻ-ի ժյուրիի մրցանակ «Դեդե», Մարիամ Խաչվանի
Parajanov Thaler. Gianfranco Rosi «Փարաջանովյան թալեր». Ջանֆրանկո Ռոզի
Swiss ambassador Lukas Gasser accepting the award for Fortuna. Շվեյցարիայի դեսպան Լուկաս Գասսերն ընդունում է «Ֆորտունա»-ի մրցանակը Feature Competition. Silver Apricot Fortuna, Germinal Roaux Խաղարկային մրցույթ. Արծաթե ծիրան «Ֆորտունա», Ժերմինալ Ռոո
Armenian Panorama. Armenian National Film Academy Award for Best Film – Yeva, Anahit Abad «Հայկական համայնապատկեր». Հայկական ազգային կինոակադեմիայի մրցանակ լավագույն ֆիլմի համար – Անահիտ Աբադ, «Եվա»
Armenian Panorama. Hrant Matevossian Award for Best Script Sunset Truck, Abolfazl Saffary «Հայկական համայնապատկեր». «Հրանտ Մաթևոսյան» մրցանակ լավագույն սցենարի համար «Մայրամուտի բեռնատարը», Աբոլֆազլ Սաֆարի
“This award does not belong to me. It belongs to the entire crew: the actors, assistants, editors, cinematographer and all the other people that helped us. I thank you all.” «Այս մրցանակն ինձ չէ պատկանում, այլ ողջ անձակազմին՝ դերասաններին, օգնականներին, մոնտաժողներին, օպերատորին և բոլորին, ով մեզ օգնել է: Շնորհակալ եմ»:
Armenian Panorama. RA Ministry of Diaspora Award (selected by AAFCCJ) for Best Filmmaker from Diaspora We Are Our Mountains, Arnaud Khayadjanian «Հայկական համայնապատկեր». ՀՀ սփյուռքի նախարարության մրցանակ՝ լավագույն սփյուռքահայ կինոգործչին (ընտրված է ՀԿԿԱ-ի կողմից) – «Մենք ենք մեր սարերը», Առնո Խայաջանյան “Today is the French national day, so it was already a big day for me. I want to dedicate this award to all the people in my documentary and the region of Artsakh, which is unfortunately not recognized right now but I can tell that thousands of people live there with a lot of pride and dignity.” «Այսօր Ֆրանսիայում ազգային տոն է, փաստորեն՝ արդեն իսկ մեծ օր էր ինձ համար: Ուզում եմ այս մրցանակը նվիրել իմ վավերագրության հերոսներին և Արցախի ողջ ժողովրդին: Ցավոք, Արցախը հիմա չճանաչված պետություն է, բայց վստահեցնում եմ, որ հազարավոր մարդ է այնտեղ ապրում՝ պատվի ու արժանապատվության մեծ զգացումով»:
Armenian Panorama. Armenian Union of Cinematographers Award for Best Debut – With the Wind, Arthur Sahakyan «Հայկական համայնապատկեր». Հայաստանի կինեմատոգրաֆիստների միության մրցանակ լավագույն դեբյուտի համար – «Քամու հետ», Արթուր Սահակյան
Armenian Panorama. Sos Sargsyan Cultural Foundation Award for Best Actor Shant Hovhannisyan in Yeva «Հայկական համայնապատկեր». «Սոս Սարգսյան» մշակութային հիմնադրամի մրցանակ՝ լավագույն դերասանին Շանթ Հովհաննիսյան («Եվա»)
“I wasn’t expecting this. I received many awards, but this is an honor for me because I’m receiving this award in a new Armenia which has embarked on a path of great change. I’m a supporter of that with all my heart.”
“I’m really glad that my modest performance has gotten this appreciation. It matters for us.” «Իսկապես ուրախ եմ, որ իմ համեստ դերակատարումն արժանացել է նման գնահատանքի: Սա շատ կարևոր է մեզ համար»:
Honorary Apricot Hasmik Papyan Պատվավոր ծիրան Հասմիկ Պապյան
«Սա շատ անսպասելի էր: Ես բազմաթիվ մրցանակներ եմ ստացել, բայց սա իրոք մեծ պատիվ է ինձ համար, որովհետև ես այն ստանում եմ նոր Հայաստանում, որը մեծ փոփոխությունների ճանապարհն է բռնել: Ես իմ ողջ սրտով աջակցում եմ այդ ամենին»:
GOLDEN APRICOT DAILY LAST DAY | 15 JULY | 2018
6 Winning FILMS REVIEWED feature competition Golden Apricot
Lost in Translation Volcano (Roman Bondarchuk, Ukraine/ Germany, 2018) Opening with a tense and awe-inspiring topdown shot of a cargo ship passing a bridge, Ukrainian director Roman Bondarchuk (Ukrai nian Sheriffs, Dixie Land) sets the mood in his first fiction film. There’s a similar unnerving qual ity to Volcano’s first act, in which thirty-some thing Lukas (an acting debut by sound design er Serhiy Stepansky) drives past military check points near the Crimea with his colleagues, a group of OSCE military inspectors. It feels like the beginning of a slasher movie when their car breaks down and they’re strand ed in the middle of nowhere. Since he's at the bottom of the hierarchy, interpreter Lukas is or dered to find help. While that proves to be un expectedly easy, when Lukas returns both the car and his colleagues are nowhere to be found. All alone and with no cellphone reception he has no other option than to accept the invita tion of his unlikely saviors: eccentric Vova (Viktor Zhdanov) and his teenage daughter Marushka (Khrystyna Deilyk). They bring him to the small town of Beryslav in the Kherson region. During
feature competition Silver Apricot
Unintended Consequences Fortuna (Germinal Roaux, Switzerland, 2018)
a scuffle with a local youngster Lukas soon loses all of his belongings, including the documents he needs to get home safely. While he's now based in Kiev, Bondarchuk originally hails from the Kherson region himself. He finds a nuanced balance between slightly sur real fiction and keen documentary-like observa tions. Portrayed mostly by local non-profession
an exotic strongman in the local community center. The tension of the opening never dis sipates completely – echoes of the annexation of Crimea can be felt throughout the film – but just as the cargo ship in the first shot moves away to leave an open space, so Volcano shows the joys one can find when society slowly slips out of sight. HE
documentary competition Silver Apricot
‘The film is like a chorale’ In her feature-length documentary debut See You Tomorrow, God Willing, Ainara Vera paints a cheerful and loving portrait of a community of elderly Franciscan nuns.
Snowy mountains shot in gorgeous black-andwhite form the backdrop of this slow-burning movie about growing up fast. Ethiopian immi grant Fortuna is only fourteen years old, which gives her problems in more than one way. The Catholic monastery high in the Alps that pro vides refuge to the group of asylum seekers that she’s part of is not equipped to take care of unac companied minors. The care supervisor wants to move her to a foster family, but Fortuna refuses. While the girl is as secretive as any adolescent, she can’t hide the reason behind her refusal for long: she’s in love, and to a 14-year-old, that’s nothing less than a matter of life and death. Her age also poses a problem for the far-from-pas sive object of her infatuation, though only in retrospect, after he finds out about the unin tended consequence of their brief affair. The film’s setting naturally inspires philosoph ical musing on faith – religious or otherwise. The moral issues that director Germinal Roaux ad dresses in his second feature are most explicitly expressed by brother Jean (empathetically played by Bruno Ganz) as he discusses the meaning of their calling mwith the monks, or Fortuna’s fate with the refugee care supervisor. Roaux's own faith in his main character also tacitly underlies this quiet study of the way the outwardly unper turbed Fortuna deals with her inner turmoil. SK
al actors, the citizens of Beryslav seem to live in a completely different reality. Slowly but surely Lukas becomes more comfortable in this rural setting. That’s when Volcano begins to warm up to the idea that be ing in Beryslav isn’t so bad after all. Bondarchuk even slips in some valuable moments of fan tastical bliss, like the ecstatic performance by
Spanish filmmaker Vera visited the convent reg ularly over the course of a year and a half, and even ended up living and sleeping there for a couple of weeks to be able to capture every part of its daily rhythm. Vera found her subject very nearby, as one of the nuns living in this com munity is her aunt. “Still, I had never crossed the threshold – I would always pick her up and drop her off when I met her.” It was only after she got stuck on an entirely different, more conceptual idea for a documen tary, that she decided to look at the life beyond the gate of this convent. “Contrary to what I ex pected, they were very open and respectful to
wards me, even though I don’t share their be liefs. Most of their lives they’ve been working with vulnerable people who are failed by the so cial system, so I think they’ve adapted their be liefs to a very practical level. They don’t get lost in concepts.” Intending to shoot a portrait of her aunt, Vera soon found that this would be an absurd ap proach. “They’re a community, that’s how they think and talk, so I had to show that. The film is like a chorale.” A recurring motif is the corridor that connects the individual rooms to the com munal living area. “I soon realized that the cor ridor would provide the structure of the film, as the place where their communal life starts. Apart from the room of a bedridden woman, I didn’t film inside their cells.” Their lives may have slowed down, but the women have clearly not lost their cheerful and industrious nature. “One of my main problems was that they always wanted to take care of me, even while I was filming them”, Vera recalls. “I shot some great scenes that I couldn’t use be cause in the middle of the shot one of them would turn to me and ask: ‘Do you want cof fee?’” SK
Corridor Traffic
the women come together and go their sepe rate ways again. At times they take a moment to share some of their most urgent problems: for instance, the bedroom must always be in order and spotless, because what if something happens to you on the street that day? All you’ll leave behind will be a messy bedroom.
Vera follows the nuns with love and patience. Despite the film’s restrained color palate and humble setting, the overall tone is not grey at all. Poems are read, letters are written, and im portant thoughts are exchanged – about some one’s kids and future plans. The women often joke around and make fun of each other and of the camera that’s constantly on their tails. They don’t complain a lot and seem to be happy to be living in their own harmonious and amiable lit tle world, away from everyone else. Another lit tle world is found in an old cookie tin, in which photos from the past are kept. Many of the sis ters will someday find themselves here along with the many whose names have been forgot ten, perhaps forever. DM
most people are confident, self-sufficient and responsible. But Beka isn’t there yet, although Transparent World doesn’t specify why that may be. Using their film project as a case study, Georgian director Vakhtang Kuntsev-Ga bashvili’s documentary is actually about how this boy is gearing up for adult life. There’s moments of joy during the collaboration be tween father and son, but there’s also great tension. For Beka making the documentary is
a litmus test: he needs to pull this off to prove (mostly to himself) that he’s able to live life as an adult. His father, however patient and un derstanding, often has to tolerate heated ar guments when things don’t work out the way Beka plans. Of course, film directors sometimes have to be tyrants. But in Transparent World family and cinema always intersect, making it somewhat unclear whether Beka is being an angry director or simply an upset son. HE
See You Tomorrow, God Willing (Ainara Vera, Spain, 2017) Can the everyday life of elderly women be mono tone and fascinating at the same time? Ainara Vera’s documentary See You Tomorrow, God Willing shows it can, depicting the lives of seventeen elder ly nuns: their work and leisure, thoughts and prob lems, a life of sincerity punctuated by humorous incidents and clever quips. They make bracelets and excellent embroidery, while also doing some amateur painting. Not a minute without work! The “corridor traffic” in the monestary ne ver stops: doors open and close like clockwork,
documentary competition Special Mention
Like Father, Like Son Transparent World (Vakhtang Kuntsev-Gabashvili, Georgia, 2017) The making-of documentary has been an inte gral part of film history. For cinephiles, it’s of ten a pleasure to watch how other people make movies. This is also true for Transparent World, which shows how 26-year-old Beka and his fa ther make their first film together. At Beka’s age,
GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 15 JULY | LAST DAY
WINNING FILMS REVIEWED 7 FIPRESCI JURY PRIZE
documentary competition Golden Apricot
Tough Traditions
Splendid Semi-Isolation
Dede (Mariam Khatchvani, Georgia/Qatar, 2017)
Distant Constellation (Shevaun Mizrahi, US/Turkey/Netherlands, 2017) Somewhere in Istanbul, a deep construction pit gapes right beside an elegant fin-de-siè cle building that houses an old people’s home. Inside its walls, life moves at a quiet and frail pace. Filmmaker Shevaun Mizrahi, also a longtime volunteer at the facility, follows that pace in order to shine a light on the residents’ per sonalities and inner worlds. It’s as if she allows us to listen in on the memories of joy and sor row that they entrust her, and to discover the fullness of these lives that have now become re duced to reminiscing. With a simple digital camera and a paint erly use of light, Mizrahi creates scenes that are stripped of the more generic aspects of old age, highlighting instead the individual experiences of her compelling protagonists: a visually impaired photographer who still holds on to his camera; a pianist who revels in
the memories of his amorous adventures; an Armenian woman still haunted by the history of the genocide. A hint of surrealism can be felt in a recur ring scene in an elevator where two friends dis cuss such esoteric subjects as the existence of al
ien life and the hereafter. Subtle ambient sounds accompanying shots of empty corridors might suggest they live in a place of splendid isola tion, but Mizrahi also brings her camera outside, where the community of builders exudes a very different vibe. SK
ARMENIAN PANORAMA: Armenian Union of Cinematographers Award for Best Debut
Ode to Resiliance
Debuting director Arthur Sahakyan gives both Arpine and lake Sevan the starring roles in this documentary about the tense dynamic between humans and nature, which he creat ed as his graduation film at the Yerevan State Institute of Theater and Cinema. Shots taken from the depths of the vast lake open With the Wind, along with titles that remind us how easi ly fishermen can die here. What follows is a ma jestic ode to the resilience of Arpine and her col leagues, who face death every day to make their own way of life. HE
With the Wind (Arthur Sahakyan, Armenia, 2018) To festival visitors, lake Sevan is known mostly as a welcome retreat to cool off from the Yerevan heat. For Arpine, the protagonist of With the Wind, Sevan is everything else. As a fisherwoman, these waters provide her with her livelihood. Working among rugged men, it’s also the place where this sole fe male fisher has to prove herself on a daily basis.
ARMENIAN PANORAMA: Hrant Matevossian Award for Best Script
Priceless Sunsets Sunset Truck (Abolfazl Saffary, Iran/Germany, 2018) They call it an 8-star hotel, with the sun being their biggest star. Using the incredible sunrises and sunsets in a remote Iranian border region as their calling card, a family revamps the ar ea into a must-visit retreat where tourists, locals and friends can enjoy the wealth of the world.
Through a cunning social media strategy Arash, the youngest in this family of entrepreneurs, finds a way to attract even more people. But as business is taking off, new problems arise. This family only looks at the area as a resource, while others see different uses for it. Through a mysterious new guest with a complicated backsto ry, Iranian director Abolfazl Saffary spins a heartfelt tale about the dynamic between fugitives, refugees and tourists that all pay their own price to be part of this place with a priceless sun. HE
ARMENIAN PANORAMA: Sos Sargsyan Cultural Foundation Award for Best Actor / Armenian National Film Academy Award for Best Film
ARMENIAN PANORAMA: RA Ministry of Diaspora Award (selected by AAFCCJ) for Best Filmmaker from Diaspora
Looking for Freedom We Are Our Mountains (Arnaud Khayadjanian, France/Armenia, 2017) For this documentary, named after the famous monument also known as tatik-papik which is a symbol of national ride in the self-pro claimed Republic of Artsakh (initially named Nagorno-Karabakh), France-based director Arnaud Khayadjanian travels to the Caucasus mountains to make portraits of various in habitants there. They are still looking for a
The Weight of Dark Secrets Yeva (Anahid Abad, Armenia/Iran, 2017) Debuting director Anahid Abad has found a striking way to address the conflict between Armenia and Azerbaijan in Yeva, this year’s Armenian submission to the Oscars (and on ly the country’s sixth submission of all time). Abad uses the conflict over the Karabakh re gion as an opaque background – not neces
sarily seen, but always felt – in front of which the drama of Yeva unfolds. The eponymous single mother arrives in a re mote mountain village with her only daughter Nareh, carrying with her the weight of dark se crets. Trying to lay low, but sticking out like a sore thumb, Yeva goes about her daily routine of visiting the postal office to see if her fake passports and visa have arrived. While she’s planning for a new future, she’s still chained to her past. Abad skilfully peels the historical layers of this story by slowly coming to an emotional core of Yeva that has to do with a family crisis during the war with Azerbaijan. HE
“Bro, she has a crush on you, so we won’t have to kidnap her.” This offhand remark between two soldiers returning home introduces us to the de cidedly patriarchal traditions in Svaneti, a remote region in northwestern Georgia which is the set ting for Mariam Khatchvani’s debut feature Dede. Although the protagonist of the film is a young woman, Dina, the film starts out with the men who will come to fight over her. It’s 1992, and war buddies David and Gegi are returning from battle. David is set to wed Dina in a mar riage arranged by her grandfather. But it turns out Gegi and Dina have met before, and have fallen head-over-heels in love. This love triangle becomes the starting point for a classically composed drama, acted mostly by a non-professional cast from Svatneti. Dede mainly centers on the many hardships women face in this society – the film’s title is Svanesh for “mom”. Although Dine is at the center of the story, with not just David and Gegi but also childhood friend Girshel vying for her love, she has very little say in her own fate or future. Local traditions dictate that under some circumstanc es, men have the right to kidnap single women, and widows are forced to wed the first man who proposes marriage to them. But Khatchvani, a native of the Svaneti region herself, is not interested in simply judging this society’s tough traditions, which will feel back wards to many. As she writes in a director’s state ment, Svaneti is also “something of a paradise”, and her love for her home ground and its rich folklore is felt just as strongly as her outrage at its stifling customs. JBH
form of freedom in this highly contested ar ea. But instead of focusing on the tolls of war, Khayadjanian rather reveals how together these people give shape to ordinary day-today life. In beautifully framed, static shots he asks po ets, archivists, choreographers, ministers and humanitarian aides to expound on what’s it like to be a part of Artsakh. Their shared experienc es, all told in a reflective voice-over, are like the legendary monument near Artsakh’s capital it self: a capsule that captures what it means to be a proud citizen of Artsakh. HE
GOLDEN APRICOT DAILY LAST DAY | 15 JULY | 2018
8 Ðàì²Ü²ìàðܺð
АРМЕНИЯ, ЕРЕВАН , УЛ. АБОВЯНА ТЕЛ.: +374 10 59 16 00 ФАКС +374 10 59 16 66 MARKETING@GRANDHOTELYEREVAN.COM WWW.GRANDHOTELYEREVAN.COM