Golden Apricot Daily 2018 - Last Day

úð²Âºð LAST day, SUNday, JULY 15, 2018

ՀԱՂԹՈՂ ՖԻԼՄԵՐ էջ 2-3

ՄՐՑԱՆԱԿակիրՆԵՐ Award WINNERS

DAILY

p. 4-5

Winning films reviewed p. 6 -7

արծաթե ծիրան

աստված տվեց silver apricot

god willing

GOLDEN APRICOT DAILY LAST DAY | 15 JULY | 2018

2 вÔÂàÔ üÆÈغð Ìð²¶Æð/ program

14.07

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 12:30 14:30

Մրցանակակիր ֆիլմ / Prize-Winner film Մրցանակակիր ֆիլմ / Prize-Winner film

16:30 18:30 21:00

Մրցանակակիր ֆիլմ / Prize-Winner film Մրցանակակիր ֆիլմ / Prize-Winner film Մրցանակակիր ֆիլմ / Prize-Winner film

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 15:00 17:00

19:00

21:00

Բոյս / ռեժ. Անդրես ֆայել Beuys / dir Andres Veiel Սառը պատերազմ / ռեժ. Պավել Պավլիկովսկի Cold War / dir. Pawel Pawlikowski Խանութի Գողեր / ռեժ. Հիրոկաձու Կորեեդա Shoplifters / dir. Hirokazu Koreeda Դոն Կիխոտին սպանողը / ռեժ. Թերի Գիլիամ The Man Who Killed Don Quixote / dir. Terry Gilliam

Deu, 107’ GP 16+ Pol/Fra/UK, 89’ YP 18+ Jpn, 121’ YP 18+

Lang.: German/English Subt.: English/Armenian Lang.: Polish/French/German/ Croatian/Italian/Russian Subt.: English/Armenian Lang.: Japan Subt.: English/Armenian

Esp/Bel/Fra/ Prt/UK, 132’ CF 16+

Lang.: English/Spanish Subt.: English/Armenian

ì²ìºð²¶ð²Î²Ü ØðòàôÚÂ. àêκ ÌÆð²Ü

Սքանչելի կիսամեկուսացում «Հեռավոր համաստեղություն» (Շևաուն Միզրահի, ԱՄՆ/Թուրքիա /Հոլանդիա, 2017) Ստամ­բու­լում մի խո­րը շի­նա­րա­րա­կան փոս է բաց­ված դա­րե­վեր­ջյան չքնաղ շեն­քի կող­ քին, որ­տեղ ծե­րա­նոց է գոր­ծում: Նրա պա­ տե­րի ներ­քո կյանքն ան­ձայն ու անվս­տահ քայ­լե­րով է գնում առաջ: Ռե­ժի­սոր Շև­ա­ուն Միզ­րա­հին, ով այս հաս­տա­տու­թյան բազ­ մա­մյա կա­մա­վոր­նե­րից է, տե­սագ­րում է այդ քայլ­քը, որ ցու­ցադ­րի բնա­կիչ­նե­րի բնա­վո­ րու­թյուն­ներն ու նե­րաշ­խար­հը: Նա ասես թույլ է տա­լիս մեզ կող­քից լսել իրեն վստահ­ ված եր­ջա­նիկ ու թախ­ծոտ հու­շերը:

Միզ­րա­հին ընդգ­ծում է իր հե­րոս­նե­րի ան­ հա­տա­կան փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րը` կույր լու­ սան­ կա­ րիչ, ով դեռ չի հրա­ ժար­ վել իր ֆո­ տոխ­ցի­կից, դաշ­նա­կա­հար, ով մտո­վի վե­ րապ­րում է իր սի­րա­յին ար­կած­նե­րը, հայ կին, ում դեռ տան­ջում են Մեծ եղեռ­նի հու­ շե­րը: Սյուր­ռե­ա­լիս­տա­կան տարր կա­րե­լի է զգալ կրկնվող տե­սա­րա­նում, որ­տեղ 2 ըն­ կեր վե­րե­լա­կում քննար­կում են այն­պի­սի էզո­թե­րիկ թե­մա­ներ, ինչ­պի­սիք են այլ­մո­լո­ րա­կա­յին­նե­րի գո­յու­թյու­նը և գա­լի­քը: Դա­ տարկ մի­ջանցք­նե­րի կադ­րե­րը կա­րող են փաս­տել, որ նրանք սքան­չե­լի մե­կու­սաց­ ման մեջ են ապ­րում, բայց Միզ­րա­հին իր խցի­ կը հա­ նում է նաև դուրս, որ­ տեղ շի­ նա­րար­նե­րի խում­բը այլ տպա­վո­րու­թյուն է թող­նում: ՍԿ

ì²ìºð²¶ð²Î²Ü ØðòàôÚÂ. вîàôÎ ÐÆÞ²î²ÎàôØ

Ինչ­պես հայ­րը, այն­պես էլ որ­դին «Հստակ աշ­խարհ» (Վախ­թանգ Կուն­ցևԳա­բաշ­վի­լի, Վրաս­տան, 2017) Ֆիլ­մե­րի մա­սին ֆիլ­մե­րը կի­նո­յի պատ­մու­ թյան ան­բա­ժան մասն են: Կի­նո­սեր­նե­րի հա­ մար մշտա­պես հա­ճե­լի է նա­յել, թե ինչ­պես են ու­րիշ­նե­րը կի­նո նկա­րում: Սա ճշմար­տա­ցի է նաև «Հստակ աշ­խարհ» ֆիլ­մի դեպ­քում, որը ցույց է տա­լիս, թե ինչ­պես են 26-ամյա Բե­կան ու նրա հայ­ րը մի­ ա­ սին իրենց առա­ ջին ֆիլ­ մը նկա­րում: Բե­կա­յի տա­րի­քում, սո­վո­րա­բար, ինք­նավս­տահ, ինք­նա­բավ ու պա­տաս­խա­ նա­տու են լի­նում, սա­կայն նա դեռ այդ­պի­սին չէ, թեև ֆիլ­մը չի բա­ցատ­րում` ին­չու: Վրա­ցի ռե­ժի­սոր Վախ­թանգ Կուն­ցև-Գա­

բաշ­վի­լու վա­վե­րագ­րու­թյու­նը, փաս­տո­րեն, այն մա­ սին է, թե ինչ­ պես է տղան պատ­ րաստ­ վում ինք­ նու­ րույն կյան­ քի: Հոր և որ­ դու հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյան մեջ կան ու­րախ պա­ հեր, բայց կա նաև լար­ վա­ ծու­ թյուն: Բե­ կա­յի հա­մար վա­վե­րագ­րա­կան ֆիլմ նկա­ րե­լը լակ­մու­սի թուղթ է. նա պի­տի կա­րո­ղա­ նա գոր­ծը գլուխ բե­րել, որ­պես­զի ապա­ցու­ցի (նախ ինքն իրեն), որ պատ­րաստ է չա­փա­ հա­ս կյան­քին: Նրա հայ­րը` որ­քան էլ համ­բե­ րա­տար ու հաս­կա­ցող, հա­ճախ ստիպ­ված է թեժ բա­նա­վե­ճեր հան­դուր­ժել, երբ ինչ-որ բան Բե­կա­յի ու­զա­ծի պես չի ստաց­վում: Իհար­կե, կի­նո­ռե­ժի­սո­րը եր­բեմն պետք է բռնա­կալ լի­նի, սա­կայն «Հստակ աշ­խար­ հում» ըն­տա­նիքն ու կի­նոն մշտա­պես խաչ­ վում են` ան­հաս­կա­նա­լի դարձ­նե­լով, թե ով է Բե­կան` զայ­րա­ցած ռե­ժի­սո՞ր, թե՞ պար­զա­ պես դժգոհ որ­դի: ՀԷ

ì²ìºð²¶ð²Î²Ü ØðòàôÚÂ. ²ð̲º ÌÆð²Ü

«Այս ֆիլմն ասես խմբերգ լի­նի» «Կհան­դի­պենք վա՛ղը, եթե Աստ­ված տա» լի­ա­մետ­րաժ վա­վե­րագ­րա­կան դե­ բյու­տա­յին ֆիլ­մում Այ­նա­րա Վե­րան ներ­ կա­յաց­նում է տա­րեց ֆրան­ցիս­կյան մի­ անձ­նու­հի­նե­րի կեն­սու­րախ ու գթա­սիրտ դի­ման­կա­րը: Իս­պա­նա­ցի ռե­ժի­սոր Վե­րան մի ամ­բողջ տա­րի ու 6 ամիս կա­նո­նա­վոր այ­ցե­լել է մե­ նաս­տան, ան­գամ մի քա­նի շա­բաթ ապ­րել ու քնել է այն­տեղ, որ­պես­զի ի վի­ճա­կի լի­ նի ներ­կա­յաց­նել հա­մայն­քի առօ­րյա­յի յու­ րա­քան­չյուր ման­րու­քը: Վե­րա­յի հա­մար հո­ գե­հա­րա­զատ էր այս թե­ման, քա­նի որ մի­ անձ­նու­հի­նե­րից մե­կը նրա մո­րա­քույրն էր: «Չնա­ յած դրան` ես եր­ բեք չէի անց­ նում վան­ քի շե­ մը»,- ասում է Վե­ րան: Մի­ այն երբ նրա մոտ ծնվեց ավելի կոնցեպտուալ վավերագրություն անելու գաղափարը` որո­շեց ու­սում ­ն ա­սի­րել կյանքն այդ վան­քի դար­պա­սից ան­դին: «Հա­կա­ռակ իմ սպա­սում ­ն ե­րին, նրանք շատ բաց ու հար­ գա­ լից էին իմ հան­ դեպ՝ նույ­նիսկ իմա­նա­լով, որ ես չեմ կի­սում իրենց հա­վատքն ու հա­մոզ­մունք­նե­րը: - շեշ­տեց Վե­րան: - Կյան­քի մեծ մա­սը նրանք աշ­խա­ տել են այն­պի­սի խո­ցե­լի մարդ­կանց հետ, որոնք մերժ­ված են սո­ցի­ա­լա­կան հա­մա­ կար­գի կող­մից: Այն­պես որ, իմ կար­ծի­քով, նրանք իրենց հա­վա­տը շատ գործ­նա­կան մա­կար­դա­կի են հար­մա­րեց­րել: Նրանք չեն խճճվում բարդ գա­ղա­փար­նե­րի մեջ»: Ի սկզբա­ նե մտա­ դիր լի­ նե­ լով ֆիլմ նկա­

Մի­ջանց­քա­յին եր­թև­ե­կու­թյուն «Կհան­դի­պենք վա՛ղը, եթե Աստ­ված տա» (Այ­նա­րա Վե­րա, Իս­պա­նիա, 2017) Կա­ րո՞ղ է ար­ դյոք տա­ րեց կա­ նանց առ­ օրյան լի­նել մի­ա­ժա­մա­նակ մի­ա­պա­ղաղ ու հե­տաքր­քիր: Այս հար­ցին պա­տաս­խա­ նում է իս­պա­նա­ցի ռե­ժի­սոր Այ­նա­րա Վե­րա­ յի «Կհան­դի­պենք վա՛ղը, եթե Աստ­ված տա» վա­վե­րագ­րու­թյու­նը, որը պատ­մում է 17 մի­ անձ­նու­հու, նրանց աշ­խա­տան­քի և ժա­ման­ ցի, մտո­րում ­ն ե­րի, խնդիր­նե­րի մա­սին, որոնք ըն­թա­նում են ան­կեղծ ու եր­բեմն զա­վեշ­տա­ լի մի­ջա­դե­պե­րի ու սրա­միտ դա­տո­ղու­թյուն­ նե­րի ներ­քո: Նրանք զբաղ­ված են թև­նոց­նե­ րի պատ­րաս­տու­թյամբ, ասեղ­նա­գործ կտո­ րե­ղե­նի կար ու ձև­ով, սի­րո­ղա­կան նկար­չու­ թյամբ... Ո՛չ մի րո­պե առանց աշ­խա­տան­քի: «Մի­ջանց­քա­յին եր­թև­ե­կու­թյու­նը» պար­զա­ պես չի դա­ դա­ րում. դռնե­ րը բաց­ վում են և փակ­վում, իսկ կա­նայք, ժա­մա­ցույ­ցի սլաք­ նե­րի պես, զի­ջում են մի­մյանց, հայտն­վում «խցան­ման» մեջ ու շա­րու­նա­կում ճա­նա­

րել մո­րաք­րոջ մա­սին` Վե­րան շու­տով հաս­ կա­ նում է, որ դա ան­ հե­ թեթ մո­ տե­ ցում է. «Նրանք հա­մայնք են, ահա թե ինչ­պես են նրանք մտա­ծում ու խո­սում. այն­պես որ ես պետք է ամ­ բողջ հա­ մայն­ քը ցույց տա­ յի: Ֆիլմն ասես խմբեր­գու­թյուն լի­նի»: Կրկնվող մո­տի­վը մի­ջանցքն է, որն իրար է կա­պում ան­հա­տա­կան սե­նյակ­ներն ու կո­ մու­նալ տա­րած­քը: «Շու­տով ես հաս­կա­ ցա, որ այդ մի­ջանց­քը կդառ­նա ֆիլ­մի կա­ ռուց­ված­քի հիմ­քը` որ­պես մի վայր, որ­տեղ սկսվում է նրանց ընդ­ հա­ նուր կյան­ քը: Ես նրանց խցե­րում առ­հա­սա­րակ չեմ նկա­րել` բա­ցա­ռու­թյամբ այն սե­նյա­կի, որ­տեղ պառ­ կած էր ան­կող­նա­յին հի­վանդ կի­նը»: Նրանց կյան­քի ռիթ­մը գու­ցեև դան­դա­ղել է, սա­կայն այդ կա­նայք չեն կորց­րել իրենց կեն­սու­րախ ու շփվող խառն­ված­քը. «Հիմ­ նա­կան խնդիր­նե­րից մեկն այն էր, որ նրանք միշտ ու­զում էին հոգ տա­նել իմ մա­սին, նույ­ նիսկ երբ ես նրանց նկա­րա­հա­նում էի,- հի­ շում է Վե­րան:- Ես նկա­րա­հա­նել էի մի քա­ նի հո­յա­կապ տե­սա­րան, որոնք չկա­րո­ղա­ցա օգ­տա­գոր­ծել, քա­նի որ նրանք նկա­րա­հան­ ման կե­սից շրջվում էին դե­պի ինձ ու հարց­ նում «սուրճ կու­զե՞ս»: ՍԿ

պար­հը: Եր­բեմն կանգ են առ­նում, կիս­վում տե­սախ­ցի­կի հետ իրենց կա­րև­որ, ար­դի և ու­շագ­րավ խնդիր­նե­րով, օրի­նակ` ննջա­սե­ նյա­ կը պետք է միշտ հա­ վա­ քած լի­ նի, կո­ կիկ, կա­տա­րյալ մա­քուր: Փո­ղո­ցում հետդ ինչ ասես կա­րող է լի­նել, ու քեզ­նից հե­տո թափթփ­ված սե­նյակ թող­նել չի կա­րե­լի: Այ­նա­րա Վե­րա­յի տե­սախ­ցի­կը խնամ­ քով և համ­բե­րու­թյամբ է հե­տև­ում կա­նանց անշ­տապ շար­ժու­ձև­ին: Զուսպ գույ­ներն ու հա­մեստ բնա­կա­տե­ղին ֆիլ­մի մթնո­լորտն ամե­նև­ին չեն գոր­շաց­նում: Ըն­թերց­վում են պո­եմ ­ն եր, նա­մակ­ներ են գրվում, կա­րև­որ մտքեր են փո­խա­նակ­վում` այ­լոց երե­խա­նե­ րի, կեն­ցա­ղի և ին­չո՞ւ ոչ` ապա­գա ծրագ­րե­րի մա­սին: Տա­տիկ­նե­րը կա­տա­կում են, ծաղ­ րում մի­մյանց և իրենց հե­տև­ող տե­սախ­ցի­ կը, առանձ­նա­պես չեն փնթփնթում, ու­րախ են, որ կա­րող են ապ­րել սե­փա­կան հա­մե­ րաշխ, ըն­կե­րա­սեր աշ­խար­հում` մյուս­նե­ րից կտրված: Մեկ այլ փոք­րիկ աշ­խարհ է թաքն­ված թխված­քաբ­լի­թի տու­փում, որ­ տեղ պահ­վում են հին լու­սան­կար­նե­րը: Այս­ տեղ են բազ­մա­թիվ քույ­րեր, որոնք ար­դեն վա­ղուց չկան, իսկ ոմանց անուն­ներն ար­դեն վա­ղուց մո­ռաց­վել են: ԴՄ

GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Կուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ` Դիանա Մարտիրոսյան Èáõë³ÝϳñÇã` سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã` Գայանե Մկրտչյան

³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ` Լուսինե Հովհաննիսյան, ¼³ñինե ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Տպագրված է §Üî ÐáɹÇÝ·¦ êäÀ-áõÙ

Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Diana Martirosyan Photographer: Mane Hovhannisyan Design: Gayane Grigoryan

Backstage General Adviser: Peter van Bueren

Printer: "NT Holding" Ltd.

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 15 JULY | LAST DAY

вÔÂàÔ üÆÈغð 3 ʲԲðβÚÆÜ ØðòàôÚÂ. ²ð̲º ÌÆð²Ü

ʲԲðβÚÆÜ ØðòàôÚÂ. àêκ ÌÆð²Ü

Թարգմանչական խոչընդոտներ

Չնա­խա­տես­ված հե­տև­անք­ներ

«Հրաբուխ» (Ռոման Բոնդարչուկ, Ուկրաինա/Գերմանիա, 2018) Ֆիլ­մն սկսե­լով կամր­ջի տա­կով անց­նող նա­ վի` վե­րև­ից ներ­քև նա­յող տպա­վո­րիչ կադ­ րով` ուկ­րա­ի­նա­ցի ռե­ժի­սոր Ռո­ման Բոն­դար­ չու­կը մի­ան­գա­մից փո­խան­ցում է իր դե­բյու­ տա­յին խա­ղար­կա­յին ֆիլ­մի ողջ տրա­մադ­ րու­թյու­նը: Նույն ան­հանգս­տու­թյու­նը զգա­լի է «Հրա­բու­խի» առա­ջին արա­րում, որ­տեղ 30ն անց Լու­կա­սը (հնչու­նա­յին ձև­ա­վո­րող Սեր­ հիյ Ստե­պանս­կու դե­րա­սա­նա­կան առաջ­ նա­խա­ղը) իր գոր­ծըն­կեր­նե­րի` ԵԱՀԿ ռազ­ մա­տե­սուչ­նե­րի հետ անց­նում է Ղրի­մի մոտ գտնվող ռազ­մա­կան ան­ցա­կե­տե­րով: Սար­սափ ֆիլ­մ է հի­շեց­նում, երբ մե­քե­նան փչա­նում է, ու նրանք մնում են մեն-մե­նակ` ամա­յի ճամ­փի մեջ­տե­ղում: ԵԱՀԿ տե­սուչ­նե­ րը թարգ­մա­նիչ Լու­կա­սին հանձ­նա­րա­րում են օգ­ նու­ թյուն գտնել: Պարզ­ վում է, որ դա այն­քան էլ բարդ չէ, որ­քան կա­րող էր թվալ, բայց երբ Լու­կա­սը վե­րա­դառ­նում է, մե­քե­ նան ու գոր­ծըն­կեր­նե­րը չկան: Մի­այ­նակ ու բջջա­յին հե­ռա­խո­սի ծած­կույ­թից դուրս` նա ստիպ­ված է ըն­դու­նել իրեն օգ­նու­թյուն առա­ջար­կած էքս­ցենտ­րիկ Վո­վա­յի (Վիկ­ տոր Ժդա­նով) ու նրա դե­ռա­հաս դստեր Մա­

«Ֆոր­տու­նա» (Ժեր­մի­նալ Ռոո, Շվեյ­ցա­ րիա, 2018)

րուշ­կա­յի (Քրիս­տի­նա Դեյ­լիկ) հրա­վեր­քը: Նրանք Լու­կա­սին բե­րում են Խեր­սո­նի մար­ զի Բե­րիս­լավ փոք­րիկ քա­ղա­քը: Տե­ղա­ցի­նե­ րից մե­կի հետ ծա­գած քաշք­շուքի հե­տև­ան­ քով` Լու­կա­սը զրկվում է իր ողջ ու­նեց­ված­ քից, այդ թվում` փաս­ տաթղ­ թե­ րից, որոնք անհ­րա­ժեշտ էին տուն­դար­ձի հա­մար: Բոն­դար­չու­կը, ով Կի­և­ում է բնակ­վում, ծնուն­ դով Խեր­սո­նից է: Նա կա­րո­ղա­նում է նրբո­րեն հա­վա­սա­րակշ­ռել փոքր-ինչ սյուր­ռե­ա­լիս­տա­ կան հո­րին­ված­քը և վա­վե­րագ­րու­թյուն հի­ շեց­նող ու­շագ­րավ դի­տար­կում ­ն ե­րը: Մեծ մա­ սամբ տե­ղի ոչ պրո­ֆե­սի­ո­նալ դե­րա­սան­նե­րի մարմ ­ն ա­վո­րած Բե­րիս­լա­վի բնա­կիչ­ներն ասես այլ իրա­կա­նու­թյան մեջ են ապ­րում:

Լու­կասն աս­տի­ճա­նա­բար սկսում է ավե­լի լավ զգալ իրեն գա­վա­ռա­կան մի­ջա­վայ­րում: Եվ հենց այդ պա­հից «Հրա­բու­խը» հետզ­հե­ տե հա­մո­զում է, որ Բե­րիս­լավն, իրա­կա­նում, այդ­ քան էլ վատ տեղ չէ: Ֆիլ­ մի սկզբնա­ կան լար­վա­ծու­թյու­նը, սա­կայն, ամ­բող­ջո­վին չի ան­հե­տա­նում: Ղրի­մի զավթ­ման ար­ձա­ գանք­նե­րը ողջ ֆիլ­մի ըն­թաց­քում լսե­լի են: Բայց այն­պես, ինչ­պես բեռ­նա­տար նավն էր առա­ջին տե­սա­րա­նում մի կողմ շարժ­վում` թող­նե­լով իր հե­տև­ից ազատ տա­րա­ծու­ թյուն, այդ­պես էլ «Հրա­բուխ­ն» է ցույց տա­լիս այն բերկ­րան­քը, որը կա­րե­լի է գտնել, երբ հա­սա­րա­կու­թյու­նը հետզ­հե­տե ան­հե­տա­ նում է քո տե­սա­դաշ­տից: ՀԷ

մը մեկ­նար­կում է այն 2 տղա­մարդ­կան­ցով, ով­քեր կպայ­քա­րեն նրա հա­մար: 1992‑ն է, և մար­տա­կան ըն­կեր­ներ Դա­վիդն ու Գե­գին վե­րա­դառ­նում են ռազ­մի դաշ­տից: Ըստ նրա պա­պու պայ­մա­նա­վոր­վա­ծու­թյան` Դի­նան պետք է ամուս­ նա­ նա Դա­ վի­ դի հետ: Բայց պարզ­վում է` Գե­գին ու Դի­նան ար­դեն հան­ դի­պել են և հասց­րել սի­րա­հար­վել: Սի­րա­յին եռան­կյու­նին հիմք է ծա­ռա­յում դա­սա­կան կա­ռուց­վածք ու­նե­ցող այս դրա­ մա­յի հա­մար, որը պատ­մում է, թե ինչ դժվա­ րու­թյուն­նե­րի են առե­րես­վում կա­նայք տվյալ հա­սա­րա­կու­թյան մեջ: Չնա­յած պատ­մու­թյան կենտ­րո­նում Դի­նան է (ոչ մի­այն Դա­վիդն ու Գե­գին, այ­լև ման­կու­թյան ըն­կեր Գիր­շելն է փոր­ձում շա­հել նրա սիր­տը)` նա գրե­թե ոչինչ

չի որո­շում: Տե­ղա­կան ավան­դույթ­ներն ասում են, որ որոշ դեպ­ քե­ րում տղա­ մարդն իրա­ վունք ու­նի փախց­նել չա­մուս­նա­ցած կնո­ջը, իսկ այ­րի­նե­րը պար­տա­վոր են ամուս­նա­նալ իրենց առա­ջար­կու­թյուն անող առա­ջին իսկ տղա­մար­դու հետ: Սա­կայն Խաչ­վա­նին, ով նույն­պես ծնուն­ դով Սվա­նե­թից է, չի ու­զում պար­զա­պես դա­տա­պար­տել այս հա­սա­րա­կու­թյան դա­ ժան բար­քե­րը: Ինչ­պես ին­քը` Խաչ­վա­նին է ասում, Սվա­ նե­ թին «որոշ իմաս­ տով նաև դրախտ է», և նրա սերն իր հայ­րե­նի հո­ղի և հա­րուստ բա­նա­հյու­սու­թյան հան­դեպ նույն­ քան ու­ժեղ է ար­տա­հայտ­ված այս­տեղ, որ­ քան նրա վրդով­մուն­քը հեղ­ձու­ցիչ ավան­ դույթ­նե­րի դեմ: ՅԲՀ

Ձյունա­ծածկ լեռ­նե­րի գե­ղե­ցիկ սև-սպի­տակ կադ­րե­րը հո­յա­կապ ֆոն են վա­ղա­ժամ հա­ սու­նաց­ման մա­սին պատ­մող այս անշ­տապ ֆիլ­մի հա­մար: Եթով­պա­ցի ներ­գաղ­թյալ Ֆոր­տու­նան ըն­դա­մե ­նը 14 տա­րե­կան է, ին­չը նրա հա­մար բազ­մա­թիվ խնդիր­ներ է ծնում: Ալ­պե­րում գտնվող կա­թո­լիկ եկե­ղե­ցին, որն ապաս­տան է տրա­մադ­րում փախս­տա­կան­ նե­րին, հնա­րա­վո­րու­թյուն­ չու­նի` հոգ տա­նե­ լու դե­ռա­հա­սին: Ֆորտունային չի հա­ջող­ վում եր­կար ժա­մա­նակ թաքց­նել իր դժկա­ մու­թյան պատ­ճա­ռը` նա սի­րա­հար­վել է, իսկ 14-ամյա դե­ռա­հա­սի հա­մար դա կե­նացմա­հու հարց է: Նրա տա­րի­քը հե­տա­գա­ յում նաև նրա սի­րե­ցյա­լի հա­մար է խնդիր­ ներ ստեղ­ծում, երբ իմա­նում է իրենց կար­ ճա­տև սի­րա­յին կա­պի չնա­խա­տես­ված հե­ տև­ան­քի մա­սին:

ՖԻՊՐԵՍՍԻ-Ի Øðò²Ü²Î

Դաժան բարքեր «Դեդե» (Մարիամ Խաչվանի, Վրաստան/ Կատար, 2017) «Եղ­բայր, նա քեզ սի­րում է, ու­րեմն առև­ան­ գե­լու կա­րիք չկա»: Այս նա­խա­դու­սու­թյու­նը, որը հնչում է տուն վե­րա­դար­ձող 2 զին­վոր­նե­ րի մի­ջև զրույ­ցում, հու­շում է մեզ այն նա­հա­ պե­տա­կան բար­քե­րի մա­սին, որոնք տի­րում են Վրաս­տա­նի հյու­սիս-արևմ­տյան Սվա­նեթ շրջա­նում, որ­տեղ և ծա­վալ­վում են Մա­րի­ ամ Խաչ­վա­նիի դե­բյու­տա­յին խա­ղար­կա­յին «Դե­դե» ֆիլ­մի գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը: Չնա­յած գլխա­վոր հե­րո­սու­հին կինն է` Դի­նան, ֆիլ­

вÚÎ²Î²Ü Ð²Ø²Úܲä²îκð. §Հրանտ Մաթեվոսյան¦ մրցանակ լավագույն սցենարի համար

Ան­գին մայ­րա­մուտ­նե­րը «Մայ­րա­մու­տի բեռ­նա­տար­նե­րը» (Աբոլ­ ֆազլ Սա­ֆա­րի, Իրան/Գեր­մա­նիա, 2018) Նրանք դա կո­չում են 8 աստ­ղա­նի հյու­րա­ նոց, որի ամե­նա­մեծ աստղն արևն է: Իրա­ նա­կան սահ­մա­նա­մերձ շրջա­նի ան­հա­վա­ նա­կան արև­ա­ծա­գերն ու մայ­րա­մուտ­նե­ րը օգ­տա­գոր­ծե­լով որ­պես այ­ցե­քարտ` այս ըն­տա­նի­քը տե­ղան­քը վե­րա­ծում է պար­տա­ դիր այ­ցե­լու­թյան վայ­րի, ուր զբո­սաշր­ջիկ­նե­ րը, տե­ղա­ցի­ներն ու մտե­րիմ ­ն ե­րը կա­րող են վա­յե­լել աշ­խար­հի հարս­տու­թյու­նը: Հմտո­րեն

օգտ­վե­լով սո­ցի­ա­լա­կան մե­դի­ա­յի հնա­րա­վո­ րու­թյուն­նե­րից` Արա­շը՝ ձեռ­նե­րեց­նե­րի ըն­ տա­նի­քի կրտսեր որ­դին, գտնում է էլ ավե­լի շատ մարդ­կանց գրա­վե­լու գաղտ­նի­քը: Բայց մինչ բիզ­նե­սը ծաղ­կում է, նոր խնդիր­ ներ են ի հայտ գա­լիս: Ըն­տա­նիքն այս տե­ ղան­քին վե­րա­բե­րում է ըն­դա­մե­նը որ­պես ռե­ սուր­սի, մինչ­դեռ մյուս­նե­րի հա­մար այն այլ նշա­նա­կու­թյուն է ստա­նում: Ծանր կյանք ապ­ րած առեղծ­վա­ծա­յին նոր հյու­րի կեր­պա­րի մի­ ջո­ցով իրան­ցի ռե­ժի­սոր Աբոլ­ֆազլ Սա­ֆա­րին ներ­կա­յաց­նում է մի զգաց­մուն­քա­յին պատ­ մու­թյուն փախս­տակ­նե­րի ու զբո­սաշր­ջիկ­ նե­րի մա­սին, որոնք բո­լորն իրենց սե­փա­կան գինն են վճա­րում արև­ով լցված այս ան­գին վայ­րի մի մա­սը լի­նե­լու հա­մար: ՀԷ

вÚÎ²Î²Ü Ð²Ø²Úܲä²îκð. ՀՀ սփյուռքի նախարարության մրցանակ՝ լավագույն սփյուռքահայ կինոգործչին (ընտրված է ՀԿԿԱ-ի կողմից)

Ազա­տու­թյան որո­նում­ներ «Մենք ենք մեր սա­րե­րը» (Առ­նո Խա­յա­ ջա­նյան, Ֆրան­սիա/Հա­յաս­տան , 2017) Ֆիլմն Ար­ցա­խի հան­րա­պե­տու­թյան ազ­ գա­յին խորհր­դա­նի­շի` «Պապիկ-տատիկ» նշա­նա­վոր հու­շա­կո­թո­ղի անունն է կրում: Այս վա­վե­րագ­րու­թյան հա­մար ֆրան­սի­ա­ հայ ռե­ժի­սոր Առ­նո Խա­յա­ջա­նյա­նը ճամ­ փոր­դել է կով­կա­սյան լեռ­նե­րում` տե­ղի բնա­ կիչ­նե­րի զա­նա­զան դի­ման­կար­նե­րը ստեղ­ ծե­լու նպա­տա­կով: Անընդ­հատ վի­ճարկ­վող այս տա­րած­քում մար­դիկ դե­ռևս ազա­տու­ թյան որո­նում ­ն ե­րի մեջ են: Սա­կայն պա­տե­

րազ­մի կո­րուստ­նե­րի վրա կենտ­րո­նա­նա­լու փո­խա­րեն՝ Խա­յա­ջա­նյա­նը բա­ցա­հայ­տում է, թե ինչ­պես են այս մար­դիկ մի­աս­նա­բար կեր­տում իրենց ամե­նօ­րյա կյան­քը: Գե­ղե­ցիկ, ստա­տիկ կադ­րե­րում ռե­ժի­սո­ րը բա­նաս­տեղծ­նե­րին, մա­տե­նա­պահ­նե­ րին, պա­րու­սույց­նե­րին, քա­հա­նա­նե­րին ու մար­դա­սի­րա­կան առա­քե­լու­թյուն իրա­կա­ նաց­նող­նե­րին առա­ջար­կում է մեկ­նա­բա­նել` ինչ է նշա­նա­կում լի­նել Ար­ցա­խի մի մաս­նի­ կը: Նրանց ընդ­հան­րա­կան փոր­ձա­ռու­թյուն­ նե­րը, որոնք ամ­բող­ջա­պես ներ­կա­յաց­ված են խորհր­դա­ծող ար­տա­կադ­րա­յին ձայ­ նով, նման են Ստե­փա­նա­կեր­տի մո­տա­կայ­ քում գտնվող հենց նույն հռչա­ կա­ վոր հու­ շար­ձա­նին: Մի խորհր­դա­նի­շի, որն Ար­ցա­խի հպարտ քա­ղա­քա­ցու ոգին է փո­խան­ցում: ՀԷ

Բարոյական հար­ցե­րը, որոնք բարձ­րաց­ նում է ռե­ժի­սոր Ժեր­մի ­նալ Ռո­ոն իր 2-րդ խա­ղար­կա­յին ֆիլ­մում, հատ­կա­պես ցայ­ տուն են ար­տա­հայտ­վում եղ­բայր Ժա­ նի կեր­պա­րի մեջ (որի դե­րը փայ­լուն կա­ տա­րել է Բրու­նո Գան­ցը), երբ նա վա­նա­ կան­նե­րի հետ քննար­կում է նրանց կոչ­ման նշա­նա­կու­թյու­նը, կամ վե­րահս­կի­չի հետ խո­սում է Ֆոր­տու­նա­յի ճա­կա­տագ­րի մա­ սին: ՍԿ

вÚÎ²Î²Ü Ð²Ø²Úܲä²îκð. Հայաստանի կինեմատոգրաֆիստների միության մրցանակ լավագույն դեբյուտի համար

Ձոն տո­կու­նու­թյան «Քա­մու հետ» (Ար­թուր Սա­հա­կյան, Հա­յաս­տան, 2018) Փա­ռա­տո­նի այ­ցե­լու­նե­րի հա­մար Սև­ա­նա լիճն ավե­լի շատ հայտ­նի է որ­պես գրա­վիչ հանգս­տա­վայր Երև­ա­նի տա­պից զո­վա­նա­ լու հա­մար: Իսկ «Քա­մու հետ» ֆիլ­մի հե­րո­ սու­հի Ար­փի­նեի հա­մար Սև­ա­նը բո­լո­րո­վին այլ բան է նշա­նա­կում: հա­մար Լճի ջրերն են ձկնորս կնո­ջը ապ­րուստ պար­գև­ում: Կոշտ ու կո­պիտ մարդ­կանց մեջ աշ­խա­տե­լով` Ար­ փի­ նեն ամեն օր ստիպ­ ված է ապա­ ցու­ ցել, թե ով է ին­քը:

Սկսնակ ռե­ժի­սոր Ար­թուր Սա­հա­կյա­նը թե՛ Ար­փի­նե­ին, թե՛ Սև­ա­նա լճին գլխա­վոր դե­ րա­կա­տար է դարձ­րել բնու­թյան և մար­դու լար­ված հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մա­սին այս վա­վե­րագ­րու­թյու­նում, որը Երև­ա­նի թատ­րո­ նի և կի­նո­յի պե­տա­կան ինս­տի­տու­տի շրջա­ նա­վար­տի դիպ­լո­մա­յին ֆիլմն է: Լճի խոր­ քե­րից նկա­րած կադ­րե­րով է բաց­վում ֆիլ­ մը: Տիտ­րե­րը հի­շեց­նում են, թե որ­քան հեշտ կա­րող է ձկնորսն այս­տեղ կնքել իր մահ­կա­ նա­ ցուն: Այն, ինչ հե­ տև­ ում է դրան, վե­ հա­ շուք մի ձոն է Ար­փի­նեի ու իր գոր­ծըն­կեր­նե­ րի տո­կու­նու­թյա­նը, ով­քեր ամեն օր վտան­ գում են կյան­քը, որ հար­թեն իրենց ճա­նա­ պարհն այս կյան­քում: ՀԷ

вÚÎ²Î²Ü Ð²Ø²Úܲä²îκð. §Սոս Սարգսյան¦ մշակութային հիմնադրամի մրցանակ՝ լավագույն դերասանին Հայկական ազգային կինոակադեմիայի մրցանակ լավագույն ֆիլմի համար

Մութ գաղտ­նիք­նե­րի բե­ռը «Եվա» (Անա­հիտ Աբադ, Հա­յաս­տան/ Իրան, 2017) Ռե­ժի­սոր Անա­հիտ Աբա­դը հայ-ադր­բե­ ջա­նա­կան հա­կա­մար­տու­թյանն անդ­րա­ դառ­նա­լու ազ­դե­ցիկ մի­ջոց է գտել իր «Եվա» ֆիլ­մում, որն այս տար­վա հայ­կա­կան հայտն էր Օս­կա­րին: Ար­ցա­խյան պա­տե­րազմն Աբա­ դի ֆիլ­ մում ֆոն է` ոչ միշտ տե­ սա­ նե­ լի, բայց միշտ շո­շա­փե­լի, որի դի­մաց զար­

գա­նում է «Եվա»-ի դրա­ման: Ֆիլ­մի հա­մա­ նուն մի­այ­նակ մայ­րը հե­ռա­վոր լեռ­նա­յին գյուղ է ժա­մա­նում դստեր` Նա­րեի հետ` իր ու­սե­րին բե­րե­լով մութ գաղտ­նիք­նե­րի բե­ ռը: Եվան փոր­ձում է թա­քուն մնալ և ամեն օր գնում է փոստ` ճշտե­լու` եկել են իր կեղծ անձ­նագ­րերն ու վի­զա­նե­րը, թե ոչ: Նա նոր ապա­գա է ծրագ­րում, բայց դեռ շղթայ­ված է իր ան­ցյա­լին: Աբա­դը հմտո­րեն թեր­թում է այս պատ­մու­թյան պատ­մա­կան շեր­տե­րը` հետզ­հե­տե հաս­նե­լով «Եվա»-ի զգաց­մուն­ քա­յին մի­ջու­կին` ըն­տա­նե­կան ճգնա­ժա­մի ն, որը սկիզբ էր առել Ադր­բե­ջա­նի հետ պա­ տե­րազ­մի տա­րի­նե­րին: ՀԷ

Feature Competition. Golden Apricot Volcano, Roman Bondarchuk Խաղարկային մրցույթ. Ոսկե ծիրան «Հրաբուխ», Ռոման Բոնդարչուկ “Thank you very much on behalf of the team, although I don’t know if this honor should go to Germany. The film is a Ukraian/German coproduction, so if a Ukraian ambassador could stand here we could share this stage.”

Matthias Kiesler, ambassador of Germany, accepting award for Volcano «Ֆիլմի անձնակազմի անունից շնորհակալություն եմ հայտնում՝ չնայած վստահ չեմ, որ այս պարգևը պետք է հասնի Գերմանիային: Այս ֆիլմը ուկրաինականգերմանական համարտադրություն է, ու եթե ուկրաինական դեսպանը կարողանար այստեղ լինել, մենք կկիսեինք այս մրցանակը»: Մաթիաս Քիսլեր, Գերմանիայի դեսպանը «Հրաբուխի» համար մրցանակն ընդունելիս Documentary Competition. Silver Apricot See You Tomorrow, God Willing, Ainara Vera Վավերագրական մրցույթ. Արծաթե ծիրան – «Կհանդիպենք վա՛ղը, եթե Աստված տա», Այնարա Վերա “A few years ago I was Victor Kossakovsky’s student and he told me: ‘Don’t become a filmmaker.’ Unfortunately, all of us continued to try and make films. To make a documentary you need to continue to fight.” «Մի քանի տարի առաջ ես Վիկտոր Կոզակովսկու ուսանողն էի, և նա ինձ ասաց. «Մի՛ դարձիր կինոռեժիսոր»: Ցավոք, բոլորս շարունակեցինք մեր փորձերը: Վավերագրական ֆիլմ անելու համար պետք է շարունակել պայքարել»: Documentary Competition. Special Mention – Transparent World, Vakhtang Kuntsev-Gabashvili Վավերագրական մրցույթ. Հատուկ հիշատակում – «Հստակ աշխարհ», Վախթանգ Կունցև-Գաբաշվիլի

Parajanov Thaler. Asghar Farhadi «Փարաջանովյան թալեր». Ասղար Ֆարհադի “It’s a very special award because Parajanov mean so much to me. Like any other filmmakers in this part of the world, I watched his films when I was young. At that time I didn’t understand them, but they had a mystery and I loved it.” «Սա շատ կարևոր մրցանակ է, որովհետև Փարաջանովը մեծ նշանակություն ունի ինձ համար: Ինչպես այս տարածաշրջանի ցանկացած այլ կինոգործիչ՝ ես նրա ֆիլմերը նայել եմ երիտասարդ տարիքում: Այդ ժամանակ ոչինչ չէի հասկացել, բայց դրանց մեջ առեղծված կար, ու դա ինձ շատ էր դուր եկել»:

Documentary Competition. Golden Apricot Distant Constellation, Shevaun Mizrahi Վավերագրական մրցույթ. Ոսկե ծիրան «Հեռավոր համաստեղություն», Շևաուն Միզրահի

FIPRESCI Jury Prize Dede, Mariam Khachvani ՖԻՊՐԵՍՍԻ-ի ժյուրիի մրցանակ «Դեդե», Մարիամ Խաչվանի

Parajanov Thaler. Gianfranco Rosi «Փարաջանովյան թալեր». Ջանֆրանկո Ռոզի

Swiss ambassador Lukas Gasser accepting the award for Fortuna. Շվեյցարիայի դեսպան Լուկաս Գասսերն ընդունում է «Ֆորտունա»-ի մրցանակը Feature Competition. Silver Apricot Fortuna, Germinal Roaux Խաղարկային մրցույթ. Արծաթե ծիրան «Ֆորտունա», Ժերմինալ Ռոո

Armenian Panorama. Armenian National Film Academy Award for Best Film – Yeva, Anahit Abad «Հայկական համայնապատկեր». Հայկական ազգային կինոակադեմիայի մրցանակ լավագույն ֆիլմի համար – Անահիտ Աբադ, «Եվա»

Armenian Panorama. Hrant Matevossian Award for Best Script Sunset Truck, Abolfazl Saffary «Հայկական համայնապատկեր». «Հրանտ Մաթևոսյան» մրցանակ լավագույն սցենարի համար «Մայրամուտի բեռնատարը», Աբոլֆազլ Սաֆարի

“This award does not belong to me. It belongs to the entire crew: the actors, assistants, editors, cinematographer and all the other people that helped us. I thank you all.” «Այս մրցանակն ինձ չէ պատկանում, այլ ողջ անձակազմին՝ դերասաններին, օգնականներին, մոնտաժողներին, օպերատորին և բոլորին, ով մեզ օգնել է: Շնորհակալ եմ»:

Armenian Panorama. RA Ministry of Diaspora Award (selected by AAFCCJ) for Best Filmmaker from Diaspora We Are Our Mountains, Arnaud Khayadjanian «Հայկական համայնապատկեր». ՀՀ սփյուռքի նախարարության մրցանակ՝ լավագույն սփյուռքահայ կինոգործչին (ընտրված է ՀԿԿԱ-ի կողմից) – «Մենք ենք մեր սարերը», Առնո Խայաջանյան “Today is the French national day, so it was already a big day for me. I want to dedicate this award to all the people in my documentary and the region of Artsakh, which is unfortunately not recognized right now but I can tell that thousands of people live there with a lot of pride and dignity.” «Այսօր Ֆրանսիայում ազգային տոն է, փաստորեն՝ արդեն իսկ մեծ օր էր ինձ համար: Ուզում եմ այս մրցանակը նվիրել իմ վավերագրության հերոսներին և Արցախի ողջ ժողովրդին: Ցավոք, Արցախը հիմա չճանաչված պետություն է, բայց վստահեցնում եմ, որ հազարավոր մարդ է այնտեղ ապրում՝ պատվի ու արժանապատվության մեծ զգացումով»:

Armenian Panorama. Armenian Union of Cinematographers Award for Best Debut – With the Wind, Arthur Sahakyan «Հայկական համայնապատկեր». Հայաստանի կինեմատոգրաֆիստների միության մրցանակ լավագույն դեբյուտի համար – «Քամու հետ», Արթուր Սահակյան

Armenian Panorama. Sos Sargsyan Cultural Foundation Award for Best Actor Shant Hovhannisyan in Yeva «Հայկական համայնապատկեր». «Սոս Սարգսյան» մշակութային հիմնադրամի մրցանակ՝ լավագույն դերասանին Շանթ Հովհաննիսյան («Եվա»)

“I wasn’t expecting this. I received many awards, but this is an honor for me because I’m receiving this award in a new Armenia which has embarked on a path of great change. I’m a supporter of that with all my heart.”

“I’m really glad that my modest performance has gotten this appreciation. It matters for us.” «Իսկապես ուրախ եմ, որ իմ համեստ դերակատարումն արժանացել է նման գնահատանքի: Սա շատ կարևոր է մեզ համար»:

Honorary Apricot Hasmik Papyan Պատվավոր ծիրան Հասմիկ Պապյան

«Սա շատ անսպասելի էր: Ես բազմաթիվ մրցանակներ եմ ստացել, բայց սա իրոք մեծ պատիվ է ինձ համար, որովհետև ես այն ստանում եմ նոր Հայաստանում, որը մեծ փոփոխությունների ճանապարհն է բռնել: Ես իմ ողջ սրտով աջակցում եմ այդ ամենին»:

GOLDEN APRICOT DAILY LAST DAY | 15 JULY | 2018

6 Winning FILMS REVIEWED feature competition Golden Apricot

Lost in Translation Volcano (Roman Bondarchuk, Ukraine/ Germany, 2018) Opening with a tense and awe-inspiring topdown shot of a cargo ship passing a bridge, Ukrainian director Roman Bondarchuk (Ukrai­ nian Sheriffs, Dixie Land) sets the mood in his first fiction film. There’s a similar unnerving qual­ ity to Volcano’s first act, in which thirty-some­ thing Lukas (an acting debut by sound design­ er Serhiy Stepansky) drives past military check­ points near the Crimea with his colleagues, a group of OSCE military inspectors.

It feels like the beginning of a slasher movie when their car breaks down and they’re strand­ ed in the middle of nowhere. Since he's at the bottom of the hierarchy, interpreter Lukas is or­ dered to find help. While that proves to be un­ expectedly easy, when Lukas returns both the car and his colleagues are nowhere to be found.

All alone and with no cellphone reception he has no other option than to accept the invita­ tion of his unlikely saviors: eccentric Vova (Viktor Zhdanov) and his teenage daughter Marushka (Khrystyna Deilyk). They bring him to the small town of Beryslav in the Kherson region. During

feature competition Silver Apricot

Unintended Consequences Fortuna (Germinal Roaux, Switzerland, 2018)

a scuffle with a local youngster Lukas soon loses all of his belongings, including the documents he needs to get home safely.

While he's now based in Kiev, Bondarchuk originally hails from the Kherson region himself.

He finds a nuanced balance between slightly sur­ real fiction and keen documentary-like observa­ tions. Portrayed mostly by local non-profession­

an exotic strongman in the local community center. The tension of the opening never dis­ sipates completely – echoes of the annexation of Crimea can be felt throughout the film – but just as the cargo ship in the first shot moves away to leave an open space, so Volcano shows the joys one can find when society slowly slips out of sight. HE

documentary competition Silver Apricot

‘The film is like a chorale’ In her feature-length documentary debut See You Tomorrow, God Willing, Ainara Vera paints a cheerful and loving portrait of a community of elderly Franciscan nuns.

Snowy mountains shot in gorgeous black-andwhite form the backdrop of this slow-burning movie about growing up fast. Ethiopian immi­ grant Fortuna is only fourteen years old, which gives her problems in more than one way. The Catholic monastery high in the Alps that pro­ vides refuge to the group of asylum seekers that she’s part of is not equipped to take care of unac­ companied minors. The care supervisor wants to move her to a foster family, but Fortuna refuses.

While the girl is as secretive as any adolescent, she can’t hide the reason behind her refusal for long: she’s in love, and to a 14-year-old, that’s nothing less than a matter of life and death. Her age also poses a problem for the far-from-pas­ sive object of her infatuation, though only in retrospect, after he finds out about the unin­ tended consequence of their brief affair.

The film’s setting naturally inspires philosoph­ ical musing on faith – religious or otherwise. The moral issues that director Germinal Roaux ad­ dresses in his second feature are most explicitly expressed by brother Jean ­(empathetically played

by Bruno Ganz) as he discusses the meaning of their calling mwith the monks, or Fortuna’s fate with the refugee care supervisor. Roaux's own faith in his main character also tacitly underlies this quiet study of the way the outwardly unper­ turbed Fortuna deals with her inner turmoil. SK

al actors, the citizens of Beryslav seem to live in a completely different reality.

Slowly but surely Lukas becomes more comfortable in this rural setting. That’s when Volcano begins to warm up to the idea that be­ ing in Beryslav isn’t so bad after all. Bondarchuk even slips in some valuable moments of fan­ tastical bliss, like the ecstatic performance by

Spanish filmmaker Vera visited the convent reg­ ularly over the course of a year and a half, and even ended up living and sleeping there for a couple of weeks to be able to capture every part of its daily rhythm. Vera found her subject very nearby, as one of the nuns living in this com­ munity is her aunt. “Still, I had never crossed the threshold – I would always pick her up and drop her off when I met her.”

It was only after she got stuck on an entirely different, more conceptual idea for a documen­ tary, that she decided to look at the life beyond the gate of this convent. “Contrary to what I ex­ pected, they were very open and respectful to­

wards me, even though I don’t share their be­ liefs. Most of their lives they’ve been working with vulnerable people who are failed by the so­ cial system, so I think they’ve adapted their be­ liefs to a very practical level. They don’t get lost in concepts.”

Intending to shoot a portrait of her aunt, Vera soon found that this would be an absurd ap­ proach. “They’re a community, that’s how they think and talk, so I had to show that. The film is like a chorale.” A recurring motif is the corridor that connects the individual rooms to the com­ munal living area. “I soon realized that the cor­ ridor would provide the structure of the film, as the place where their communal life starts. Apart from the room of a bedridden woman, I didn’t film inside their cells.”

Their lives may have slowed down, but the women have clearly not lost their cheerful and industrious nature. “One of my main problems was that they always wanted to take care of me, even while I was filming them”, Vera recalls. “I shot some great scenes that I couldn’t use be­ cause in the middle of the shot one of them would turn to me and ask: ‘Do you want cof­ fee?’” SK

Corridor Traffic

the women come together and go their sepe­ rate ways again. At times they take a moment to share some of their most urgent problems: for instance, the bedroom must always be in order and spotless, because what if something happens to you on the street that day? All you’ll leave behind will be a messy bedroom.

Vera follows the nuns with love and patience.

Despite the film’s restrained color palate and humble setting, the overall tone is not grey at all. Poems are read, letters are written, and im­ portant thoughts are exchanged – about some­ one’s kids and future plans. The women often joke around and make fun of each other and of the camera that’s constantly on their tails. They don’t complain a lot and seem to be happy to be living in their own harmonious and amiable lit­ tle world, away from everyone else. Another lit­ tle world is found in an old cookie tin, in which photos from the past are kept. Many of the sis­ ters will someday find themselves here along with the many whose names have been forgot­ ten, perhaps forever. DM

most people are confident, self-sufficient and responsible. But Beka isn’t there yet, although Transparent World doesn’t specify why that may be.

Using their film project as a case study, Georgian director Vakhtang Kuntsev-Ga­ bashvili’s documentary is actually about how this boy is gearing up for adult life. There’s moments of joy during the collaboration be­ tween father and son, but there’s also great tension. For Beka making the documentary is

a litmus test: he needs to pull this off to prove (mostly to himself) that he’s able to live life as an adult. His father, however patient and un­ derstanding, often has to tolerate heated ar­ guments when things don’t work out the way Beka plans.

Of course, film directors sometimes have to be tyrants. But in Transparent World family and cinema always intersect, making it somewhat unclear whether Beka is being an angry director or simply an upset son. HE

See You Tomorrow, God Willing (Ainara Vera, Spain, 2017) Can the everyday life of elderly women be mono­ tone and fascinating at the same time? Ainara Vera’s documentary See You Tomorrow, God Willing shows it can, depicting the lives of seventeen elder­ ly nuns: their work and leisure, thoughts and prob­ lems, a life of sincerity punctuated by humorous incidents and clever quips. They make bracelets and excellent embroidery, while also doing some amateur painting. Not a minute without work!

The “corridor traffic” in the monestary ne­ ver stops: doors open and close like clockwork,

documentary competition Special Mention

Like Father, Like Son Transparent World (Vakhtang Kuntsev-Gabashvili, Georgia, 2017) The making-of documentary has been an inte­ gral part of film history. For cinephiles, it’s of­ ten a pleasure to watch how other people make movies. This is also true for Transparent World, which shows how 26-year-old Beka and his fa­ ther make their first film together. At Beka’s age,

GOLDEN APRICOT DAILY 2018 | 15 JULY | LAST DAY

WINNING FILMS REVIEWED 7 FIPRESCI JURY PRIZE

documentary competition Golden Apricot

Tough Traditions

Splendid Semi-Isolation

Dede (Mariam Khatchvani, Georgia/Qatar, 2017)

Distant Constellation (Shevaun Mizrahi, US/Turkey/Netherlands, 2017) Somewhere in Istanbul, a deep construction pit gapes right beside an elegant fin-de-siè­ cle building that houses an old people’s home.

Inside its walls, life moves at a quiet and frail pace. Filmmaker Shevaun Mizrahi, also a longtime volunteer at the facility, follows that pace in order to shine a light on the residents’ per­ sonalities and inner worlds. It’s as if she allows us to listen in on the memories of joy and sor­ row that they entrust her, and to discover the fullness of these lives that have now become re­ duced to reminiscing.

With a simple digital camera and a paint­ erly use of light, Mizrahi creates scenes that are stripped of the more generic aspects of old age, highlighting instead the individual experiences of her compelling protagonists: a visually impaired photographer who still holds on to his camera; a pianist who revels in

the memories of his amorous adventures; an Armenian woman still haunted by the history of the genocide.

A hint of surrealism can be felt in a recur­ ring scene in an elevator where two friends dis­ cuss such esoteric subjects as the existence of al­

ien life and the hereafter. Subtle ambient sounds accompanying shots of empty corridors might suggest they live in a place of splendid isola­ tion, but Mizrahi also brings her camera outside, where the community of builders exudes a very different vibe. SK

ARMENIAN PANORAMA: Armenian Union of Cinematographers Award for Best Debut

Ode to Resiliance

Debuting director Arthur Sahakyan gives both Arpine and lake Sevan the starring roles in this documentary about the tense dynamic between humans and nature, which he creat­ ed as his graduation film at the Yerevan State Institute of Theater and Cinema. Shots taken from the depths of the vast lake open With the Wind, along with titles that remind us how easi­ ly fishermen can die here. What follows is a ma­ jestic ode to the resilience of Arpine and her col­ leagues, who face death every day to make their own way of life. HE

With the Wind (Arthur Sahakyan, Armenia, 2018) To festival visitors, lake Sevan is known mostly as a welcome retreat to cool off from the Yerevan heat.

For Arpine, the protagonist of With the Wind, Sevan is everything else. As a fisherwoman, these waters provide her with her livelihood. Working among rugged men, it’s also the place where this sole fe­ male fisher has to prove herself on a daily basis.

ARMENIAN PANORAMA: Hrant Matevossian Award for Best Script

Priceless Sunsets Sunset Truck (Abolfazl Saffary, Iran/Germany, 2018) They call it an 8-star hotel, with the sun being their biggest star. Using the incredible sunrises and sunsets in a remote Iranian border region as their calling card, a family revamps the ar­ ea into a must-visit retreat where tourists, locals and friends can enjoy the wealth of the world.

Through a cunning social media strategy Arash, the youngest in this family of entrepreneurs, finds a way to attract even more people.

But as business is taking off, new problems arise.

This family only looks at the area as a resource, while others see different uses for it. Through a mysterious new guest with a complicated backsto­ ry, Iranian director Abolfazl Saffary spins a heartfelt tale about the dynamic between fugitives, refugees and tourists that all pay their own price to be part of this place with a priceless sun. HE

ARMENIAN PANORAMA: Sos Sargsyan Cultural Foundation Award for Best Actor / Armenian National Film Academy Award for Best Film

ARMENIAN PANORAMA: RA Ministry of Diaspora Award (selected by AAFCCJ) for Best Filmmaker from Diaspora

Looking for Freedom We Are Our Mountains (Arnaud Khayadjanian, France/Armenia, 2017) For this documentary, named after the famous monument also known as tatik-papik which is a symbol of national ride in the self-pro­ claimed Republic of Artsakh (initially named Nagorno-Karabakh), France-based director Arnaud Khayadjanian travels to the Caucasus mountains to make portraits of various in­ habitants there. They are still looking for a

The Weight of Dark Secrets Yeva (Anahid Abad, Armenia/Iran, 2017) Debuting director Anahid Abad has found a striking way to address the conflict between Armenia and Azerbaijan in Yeva, this year’s Armenian submission to the Oscars (and on­ ly the country’s sixth submission of all time).

Abad uses the conflict over the Karabakh re­ gion as an opaque background – not neces­

sarily seen, but always felt – in front of which the drama of Yeva unfolds.

The eponymous single mother arrives in a re­ mote mountain village with her only daughter Nareh, carrying with her the weight of dark se­ crets. Trying to lay low, but sticking out like a sore thumb, Yeva goes about her daily routine of visiting the postal office to see if her fake passports and visa have arrived. While she’s planning for a new future, she’s still chained to her past. Abad skilfully peels the historical layers of this story by slowly coming to an emotional core of Yeva that has to do with a family crisis during the war with Azerbaijan. HE

“Bro, she has a crush on you, so we won’t have to kidnap her.” This offhand remark between two soldiers returning home introduces us to the de­ cidedly patriarchal traditions in Svaneti, a remote region in northwestern Georgia which is the set­ ting for Mariam Khatchvani’s debut feature Dede.

Although the protagonist of the film is a young woman, Dina, the film starts out with the men who will come to fight over her. It’s 1992, and war buddies David and Gegi are returning from battle. David is set to wed Dina in a mar­ riage arranged by her grandfather. But it turns out Gegi and Dina have met before, and have fallen head-over-heels in love.

This love triangle becomes the starting point for a classically composed drama, acted mostly by a non-professional cast from Svatneti. Dede mainly centers on the many hardships women face in this society – the film’s title is Svanesh for “mom”. Although Dine is at the center of the story, with not just David and Gegi but also childhood friend Girshel vying for her love, she has very little say in her own fate or future. Local traditions dictate that under some circumstanc­ es, men have the right to kidnap single women, and widows are forced to wed the first man who proposes marriage to them.

But Khatchvani, a native of the Svaneti region herself, is not interested in simply judging this society’s tough traditions, which will feel back­ wards to many. As she writes in a director’s state­ ment, Svaneti is also “something of a paradise”, and her love for her home ground and its rich folklore is felt just as strongly as her outrage at its stifling customs. JBH

form of freedom in this highly contested ar­ ea. But instead of focusing on the tolls of war, Khayadjanian rather reveals how together these people give shape to ordinary day-today life.

In beautifully framed, static shots he asks po­ ets, archivists, choreographers, ministers and humanitarian aides to expound on what’s it like to be a part of Artsakh. Their shared experienc­ es, all told in a reflective voice-over, are like the legendary monument near Artsakh’s capital it­ self: a capsule that captures what it means to be a proud citizen of Artsakh. HE

GOLDEN APRICOT DAILY LAST DAY | 15 JULY | 2018

8 Ðàì²Ü²ìàðܺð

АРМЕНИЯ, ЕРЕВАН , УЛ. АБОВЯНА ТЕЛ.: +374 10 59 16 00 ФАКС +374 10 59 16 66 MARKETING@GRANDHOTELYEREVAN.COM WWW.GRANDHOTELYEREVAN.COM