GARUN PARALISIA Gaurkoan garun paralisia duen gazte bat izan dugu gure artean. Hitzaldirako denok aretoan bildu gara berak bere esperientzia kontatzen zigun bitartean. Lehenik eta behin bere buruaren aurkezpen bat egin du: Telmo Irureta izena duela, Zumaiakoa dela, bere familiako partaideak, etab. Arazoaren prozesua aurkezteko ez du umorea ahaztu eta denok momentu on bat pasatzeko aukera izan dugu. Prozesuaren amaieran, ospitalera egindako beste bisita horietako batean, enzefalitisa zuela adieraz zioten amari. Ama, normala den modura, hori zer zen galdetu zuen, eta ea larria zen. Medikuek denbora batean pasako zen zerbait izango zela adierazi zioten eta arazoaren inongo aztarnarik geratuko ez zela. Egun, medikuek esandakoaren kontra, gazte honek ezin du ia ezer bere kabuz burutu. Jateko laguntza behar du, arropa janzteko laguntza behar du, etabar luze bat. Hala ere, bere eguneroko bizitza ahalik eta hoberen eramaten saiatzen da. Irakasleen Unibertsitate Eskolan burutu zituen ikasketak, eta gaur egun Egian dagoen antzerkiko eskola batean ikasten du dramatizazioa. Argi dagoen modura, gurpildu aulki batean ibili behar du, bai etxean eta baita kalean ere, horrek dakartzan arazo guztiekin, ezin du nahi duen leku guztietara joan, tabernetan (berak esaten zuen bezala) ,batzuetan, ezin izaten zuen sartu, eskailerak edota koxkak izaten zituelako sarreran, segun eta nolakoa den lurra ezingo du hortik ibili.
Gu irakasle izango garen einean, agian, horrelako egoera bat aurkituko dugu gure ikasgelan. Inklusioaren bidean, ezin dugu onartu haur hauek besteek baino
aukera gutxiago izatea, dituzten zailtasunak besteenak baino handiagoak direlako. Haur hauek besteek baino arreta handiagoa beharko dutela argi dago, beraien kabuz gauza batzuk egiteko gai izango ez direlako, baina beraien premia hori asetzea da gure eginkizuna. Ikusi dugun modura, jarri berri dizuedan adibide honetan, ikasle hauek, dituzten zailtasunak direla, ikasketak aurrera ateratzeko gai dira, eta hori lortzea ezinbestekoa dugu eskola inklusibo bat sortzeko. Ezin dugu betiko esaldi horietan erori "gaixoa, nahiko du berak, orain ikastetxean nota honak ateratzeko". Berak esaten zuen bezala "gaixoa? ÂżPorquĂŠ? Voy en silla de ruedas pero puedo hacer muchas cosas". Haur hauei, besteei bezala animatu egin behar zaie beren ikasketak aurrera atera ditzaten. Beste kontu oso garrantzitsu bat haur hauen sozializazioa litzateke. Honek esan zigun modura, berak ez du kuadrilarik, eta seguruenik bere egoeragatik izango zela esaten zuen. Askotan etxean geratzea nahiago izaten zuela esaten zigun, nora joan jakiten ez zuelako. Hala ere, nahiz eta kuadrilarik ez izan, bere herriko edozeinekin juntatzen zela esaten zuen, eta inorrek ez ziola ezer esaten. Nire ustez, hau pertsona bakoitzaren araberakoa da, izan ere, gazte hau oso irekia zen, eta oso lotsa gutxi zuen eta horregatik ez zuen izaten zailtasun handirik beste gazteekin harremanetan jartzeko, baina imajina dezagun beste haur batek nork garun paralisia duen, baina beste hau baino askoz ere itxiagoa den. Haur horrek ez badu bere lagun taldea osatzen haur bat denean, ondoren zailtasun handiak izango ditu bere sozializazio prozesuan. Bestalde, beste guztiok bezala, gazte hauek lan munduan murgildu behar dira eta denok dakigun modura zailtasun handiak izaten dituzte horretan. Gazte honek, nahiz eta bere ikasketak amaitu zituen, ez du inoiz ikasitako horretan lan egiteko aukerarik izan, nahiz eta berak esaten zigun moduan, ez den asko saiatu.
Gauzak horrela, zailtasun bereziak dituzten beste ikasle askorekin bezala, gauza asko daude egiteko oraindik. Nire ustez, ikasketak aurrera ateratzeko denak dira gai, nahiz eta agian egokitzapen batzuk egin behar zaizkieten. Hala ere, niri gehien kezkatzen nauenak sozializatzeko eta lan mundura sartzeko izan ditzaketen arazoak dira. Gaur egun, nik ez dut imajintzen nolakoa izango litzatekeen nire bizitza lagunik gabe, eta ondorioz ez dut imajinatzen nolakoa litzatekeen gazte hauena. Horregatik zailtasun hauek aurrera eramate hori ikasgelatik hasi behar du, adibidez, nik sentsibilizazio programa bat prestatuko nuke ikastetxe osoan aurrera eramateko, horrela enpatia sortu eta haurrak beste honen lekuan jartzen ikasiko lukete. Hala ere, esan behar dut oso gai konplexua iruditzen zaidala eta oraindik ez dakidala nola jokatuko dudan ni irakasle naizen egunean horrelako arazo batekin topatzen banaiz.