6 Wat als het fout loopt?

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik geen fan ben van het woord ‘beperking’, omdat het gaat over iets dat er niet is of dat niet kan. En toch leg ik me zelf ook beperkingen op, vaak vanuit de angst om onderuit te gaan. Dus dan doe ik het maar niet...zo zonde!

Jaren geleden was ik bij, zoals dat zo mooi heet, een ‘aanverwanten dag’. Een dag voor broers, zussen en ouders van iemand met een verstandelijke beperking. En in mijn geval mocht ik mee als zus van mijn broer. Het thema van die dag was ‘kijken door de ogen van een ander’.

In een gesprek dat werd begeleid, vertelde een meisje aan haar zus dat ze het vervelend vond dat er vooral naar haar beperking werd gekeken in plaats van naar wie zij is als persoon. Die opmerking zal ik m’n leven lang niet meer vergeten, omdat het zo herkenbaar was. En hoe zeer dit ook voortkomt uit liefde en willen beschermen, het is niet volwaardig naar de ander toe. En we doen het niet alleen bij anderen, ook bij ons zelf.

Het gaat er in mijn ogen over hoe je naar jezelf én naar anderen kijkt. Kijk je vanuit wat er tekort komt óf kijk je vanuit de overtuiging dat er altijd meer mogelijk is dan je denkt?

Vanaf die ene dag ben ik iedere keer als ik mijn broer zie weer verbaasd over wat ‘ie kan. En dat is niet omdat hij meer kan dan eerst, maar dat is omdat ik anders naar hem ben gaan kijken. En dat is gek genoeg soms best spannend, omdat het ook betekent dat je iets los moet laten. Want wat als het fout loopt? Ja….dan niks.

Binnen IBN zie ik veel leidinggevenden op deze manier naar hun mensen kijken, vanuit wat er mogelijk zou kunnen zijn. Het mag duidelijk zijn dat ik daar blij van word. Ik vermoed ook wel dat een aantal leidinggevenden meer op deze manier naar zich zelf zouden mogen kijken. En wat als het fout loopt? Ja….dan niks.