LITERARY
17
“Don’t Sleep!” By Hiraya
Listening The clock ticks at 12am The sound of the keyboard is still clear, trying to get busy Everyone is silently and peacefully breathing Yet the loudest sound is her heartbeat Whispering Her mind whispers to shut down The bed whispered for her to lie down Yet she knows, the whisper of the ghost in the moonlight Is keeping her awake Mystery She’s afraid to close her eyes She doesn’t want to embrace her bed Sleeping is not a comfort anymore Staying awake will keep her safe Touch Time stops at 3am “Is he deeply asleep?” “Will I be able to sleep peacefully now?” She’s tired, yet afraid to feel the touch of those rude hands
PAHIYOM: Pagngiti kasabay nang paghilom By Jolly Jelly
Ang paghakbang ko palayo sa maraming tao, Siyang pagngangahulugan ko sa salitang pagkabigo Lakas loob na aangkinin ang sariling mundo Ngunit hindi ko sigurado kung hanggang dito na lang ba ako Isang simpleng buhay na nag-iisa sa ordinaryong bahay Nakagisnan na malayo sa piling ang nanay Kinamulatan na hindi pamilyar sa sariling tatay Pero ako ay may malaking pangarap, at iyon ay balang araw ay magtagumpay Mag-isa na nakikipagsapalaran sa bawat araw na lumilipas Tila unti-unting nauupos bitbit ang katagang “kaya paba bukas?” Tanging baon ko na pag-asa ay malapit nang tumakas Maraming katanungan kung mararating ko pa kaya ang wakas? Patuloy na susunod sa agos ng buhay Iba’t ibang klase ng tao ang kasabay Pero bigla akong nagulat nang sa aki’y may umakbay Dinala lang bitbit ko at hinawakan ang aking mga kamay Sa punto na sabay tayong humakbang Nawala ang pangamba dahil nandyan ka na nakaabang Tila’y mata ko ay nabalot ng kakaibang kinang Bigla kong nasambit “ngunit hanggang kailan?” Puso ko’y nag-aalala, mabubuhay pa kayang may kasama? Nabalot ako ng dilim at mag-iisa Salamat sa’yo, na sa akin ay sumama saan man pumunta Palagiang pagngiti dahil sa pag-ibig mon g ipinapadama Sa wakas, ngayo’y sigurado Humakbang man palayo sa maraming tao Kapalit nito ay paglapit ko sa’yo, mahal ko Naisara ko na ang libro ng paghilom at ngayo’y nasa panibagong yugto na tayo
Anxiousness The moment she sleeps; her body will not be hers It will be explored silently by those rude hands The moment she closes her eyes; she’s afraid to open it again Afraid to confirm the face owning the hands she disgusts Pray To the God and souls of each fool night “I don’t want to be wounded” “I don’t want to be bruised” “I don’t want him to be my bruise”
