14 minute read
Corfu: A Beautiful City........................................................... H τραγουδίστρια Ιωάννα Βλάχου µας συστήνει τη δική της πόλη ......................................................................................................................... Singer Ioanna Vlachou introduces us to her city.
ALAMY PHOTOS/WWW.VISUALHELLAS.GR GR Περνούν τις περισσότερες ώρες τους μέσα στο νερό. Κάθε μέρα μαζεύουν τα δίχτυα, τα βάζουν στη βάρκα και φεύγουν για ψάρεμα στα βαθιά. Χειμώνα-καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο. Δεν έχουν εποχές. Ούτε ωράριο. Ούτε διακοπές. Αφουγκράζονται τον ήχο των κυμάτων, διαβάζουν τον καιρό, αγαπούν τόσο τη θάλασσα, που δεν αντέχουν για πολύ μακριά της. Κι όταν βγαίνουν στη στεριά, μας διηγούνται με θαυμαστή λιτότητα ιστορίες μιας ζωής, ολόκληρης «ψημένη» στο αλάτι…
EN Fishermen spend most of their lives at sea, gathering their nets and hauling their catch aboard their boats. Be it winter, spring, summer or fall, they work tirelessly. In truth, they can not be separated from the sea for long, for it is their passion. They understand its speech: the sound of the wind upon the waves. When they are ashore, they tell wondrous tales. These are Greek fishermen.
Advertisement
Blessed Samos
Στην καρδιά της αμπελουργικής ζώνης, δύο χωριά θα σε ζαλίσουν με την ομορφιά τους... In the heart of viticulture on the island, two villages will stun you with their beauty…
© PERIKLES MERAKOS GR Στις διαδρομές ενός μεγάλου νησιού όπως η Σάμος μπορείς να χαθείς, να περιπλανηθείς σε πολλές γοητευτικές περιπέτειες, κινδυνεύοντας να χάσεις την πραγματική της γεύση, το αληθινό, απείραχτο άρωμά της. Νησί του καλού κρασιού από την αρχαιότητα, η Σάμος είναι κυρίως γνωστή για το ΠΟΠ λευκό, αρωματικό Mοσχάτο της, μια ποικιλία ταυτισμένη πια με το νησί. Η γεύση των κρασιών της θα σε γοητεύσει, όμως θα την καταλάβεις καλύτερα αν περιηγηθείς στην καρδιά της αμπελουργικής της ζώνης, στους Βουρλιώτες και τις Μανολάτες. Παραδοσιακά σπίτια με πολύχρωμα πορτοπαράθυρα μιας μοναδικής αρχιτεκτονικής και γραφικά καλντερίμια που έχουν ξεφύγει από τον χρόνο, ανηφορικά χτισμένα στο βουνό Άμπελος, και ολόγυρα μια φύση συγκινητική, σαν μια παρθένα, πρωτόπλαστη Τοσκάνη, σαν τη Μεσόγειο όπως την αποτύπωσαν οι πίνακες της Αναγέννησης. Αμπέλια, νερά και κυπαρίσσια, στο βάθος το γαλάζιο της θάλασσας και οι ακτές της Μικράς Ασίας, περιβόλια με δέντρα γεμάτα καρπούς και μποστάνια με λαχανικά, μια βουνίσια γαλήνη, η αφθονία του Θεού, ένα τοπίο που σε τίποτα δεν συνάδει με την εικόνα που έχουμε για τα ελληνικά νησιά.
EN It is easy to get lost wandering from one adventure to the next on a big island like Samos. You risk missing out on its authentic flavours and aromas. Since antiquity, Samos has been famous for winemaking and is primarily known today for Moscato, an aromatic variety of white that is designated a PDO (Product Designation of Origin). The vintages will win you over, but you will appreciate them more if you pay a visit to the heartland of wine production on the island: the villages of Vourliotes and Manolates. Built on the slopes of Mount Ambelos (‘Mount Vine’) and surrounded by nature, the architecturally-unique homes with colourful doors and windows and the picturesque cobbled streets have evaded the passage of time. The region shares a likeness to Tuscany and the Mediterranean as painted by artists of the Renaissance: vineyards and fruit-laden orchards, water features and cypress trees, gardens full of vegetables, and the expanse of the azure sea. The heart of winemaking in Samos is far from the stereotypical images of life in the Greek islands. This brand of tranquillity is unique to these mountains.
It is a place where you can escape civilisation and the hubbub of the world. Here,
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΘΕΙΤΕ στα γραφικά δρομάκια του χωριού, με τα καλοδιατηρημένα σπίτια και τα παραδοσιακά καφενεία.
WANDER through the picturesque alleys of the village with its well-preserved houses and the traditional cafés.
Samos has been famous for winemaking and is primarily known today for Moscato, that is designated a PDO.
μετά το νιαούρισμα των γατιών στο Jara ή αλλιώς τον παστέλ γαλάζιο και ροζ πλανήτη ενός μοναδικού καφενέ, στην πλατεία των Βουρλιωτών. Σπιτικοί χυμοί και γλυκά που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές μιας γαλλικής pâtisserie, αλλά τιμούν τα ξεχωριστά, τοπικά προϊόντα του νησιού. Πολίτικο μαλεμπί με τριαντάφυλλο και φιστίκι Αιγίνης, Πάβλοβα με τοπικά υλικά, μπανόφι με καραμέλα από πρόβειο βούτυρο και ζυμωτή παραδοσιακή καμπουνόπιτα (καμπούνια είναι οι βλαστοί του ντόπιου κρεμμυδιού). Οικολογική συνείδηση, αγάπη για τα ζώα και τον τόπο και μια νέα ευκαιρία για έναν παλιό καφενέ με ιστορία πολλών γενεών. Αν, πάλι, θέλεις να δοκιμάσεις την τοπική κουζίνα, σε περιμένει ένα Γαλάζιο Πηγάδι, με τα καρό τραπεζομάντιλά του κάτω από τον ίσκιο της κληματαριάς, κυανόλευκο σαν αιγαιοπελαγίτικο καλοκαίρι. Μπουρεκάκια, κόκορας κρασάτος, κολοκυθανθοί γεμιστοί, κοκκινιστό μοσχαράκι που λιώνει στο στόμα, σταβλίσιες μπριζόλες, ντόπια ντομάτα στη σαλάτα. Και το χαμόγελο του κυρίου Χρήστου, το πιο νόστιμο από όλα τα εδέσματα.
GR the silence is palpable with intermittent sounds of meowing from cats outside of Jara, the eclectic pink and powder blue Bistro in the village square. An old-style Kafeneio, Jara pays homage to local specialities and products through freshly-squeezed juices and homemade sweets that easily rival the finest from any French patisserie: Constantinopolitan Malebi with rose and pistachio, Pavlova, Banoffee with caramel made from sheep’s-milk butter, and Kampounopita (traditional onion phyllo pastries). Dating back several generations, the venerable Jara is ahead of its time in being eco-friendly and environmentally responsible. Should you want to try local cuisine, find a table beneath the shade of climbing vines at Galazio Pigadi (blue well), a taverna painted blue and white to match the colours of summer in the Aegean. House specialities include phyllo-pastry flutes, stuffed courgettes, coq au vin, braised beef, steaks, and salads of local tomatoes and veg. However, Christos’ smile is the choicest delicacy of them all. His food will melt in your mouth – his smile will melt your heart.
EN
© REELDRONE / MANOLIS THRAVALOS
A Precious Heritage
H γεμάτη χρώμα ιστορία των διάσημων κεραμικών της Ρόδου ICARO. The colourful history of the famous ICARO ceramics of Rhodes.
Text: Makos Tsimettas GR Πιάτα, βάζα, σερβίτσια, κανάτια, αγαλματίδια, φιγούρες με παραδοσιακές φορεσιές, «περικυκλωμένα» από άνθη σε χρώματα εκτυφλωτικά, παγώνια μέσα σε καλειδοσκοπικά σχέδια, ισλαμικά μοτίβα και καραβάκια βουτηγμένα στο ελληνικό μπλε. Όλα τους –θαρρείς– βγαλμένα από ένα παραδείσιο σύμπαν, εκεί όπου το χρώμα δεν το λυπήθηκε κανείς. Κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής στα Δωδεκάνησα, ο Ιταλός Άλφρεντ Μπιλιότι τα βλέπει να κοσμούν τα περισσότερα σπίτια της Λίνδου. Τα περίφημα κεραμικά Ιζνίκ τον γοητεύουν τόσο πολύ που αποφασίζει να ιδρύσει στο νησί το πρώτο εργοστάσιο. Η εταιρεία ICARO (Industria Ceramiche Artistiche Rodio Orientali) κατορθώνει ένα τόσο δυνατό success story που επιβιώνει ακόμη και μέσα στον όλεθρο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1948 περνά στα χέρια του Ροδίτη επιχειρηματία Κωνσταντίνου Δ. Χατζηκωνσταντή. Τη μετονομάζει σε ΙΚΑΡΟΣ και διαγράφει μία χρυσή πορεία σαράντα ετών, μέχρι το οριστικό τέλος της, το 1988. Έκτοτε η φήμη των ροδίτικων κεραμικών τα ταξίδεψε στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, όπως του Λούβρου. Τα αυθεντικά κομμάτια είναι πλέον δυσεύρετα και αποτελούν μέρος κάποιας ιδιωτικής συλλογής, χωρίς αυτό να σημαίνει το οριστικό τους τέλος. Αρκετοί από τους κεραμίστες της ΙΚΑΡΟΣ εξακολουθούν να παράγουν τις δικές τους συλλογές σε μια καθημερινή γιορτή καλλιτεχνικής δημιουργίας. EN Fashioned by hand in heavenly colours and all manner of motifs were sets of plates, dinnerware, vases and jugs. There were costumed figurines, kaleidoscopically-feathered peacocks and boats painted Greek-blue. During the Italian Occupation of the Dodecanese, Alfred Biliotti made note of such ceramics adorning the interiors of homes in Lindos. Smitten by the Iznik pottery of Rhodes, he created ICARO (Industria Ceramiche Artistiche Rodio Orientali). It was the island’s first such factory: a powerful success story that survived through the horrors of World War II. In 1948, the factory passed into the hands of a local businessman, Konstantinos D. Hatzikonstantis. Rebranded IKAROS, the company enjoyed a golden age of forty years until its closure in 1988. Ever since, the fame of Rhodian ceramics has spread far and wide. Examples have found their way into some of the world’s finest museums, including the Louvre. Originals are hard to find. Many are in the hands of private collectors. Today, the industry is not what it used to be. However, many former artisans of IKAROS continue to produce collections. For them, it is a labour of love to perpetuate the art form and celebrate the memory of an industry that thrived on clay awash in colour.
We would like to thank Mr Diakossavas for providing photographs from his book, ‘ICARO - IKAROS, 60 Years of Artistic Pottery’
Η ICARO ιδρύθηκε από τους Ιταλούς, στο πλαίσιο ενός σχεδίου εκβιομηχάνισης της Δωδεκανήσου.
ICARO was founded by the Italians as part of a plan to industrialise the Dodecanese.
Η αναγέννηση του βιομηχανικού μνημείου των Χανίων. The rebirth of the Industrial Monuments of Chania.
Text: Romina Xyda
Tabakaria Revival
© YIANNIS GIANNELOS © ΙNSITE ARCHITECTS LAB ΤΑ ΤΑΜΠΑΚΑΡΙΑ αποτελούν μνημεία της πρόσφατης ιστορίας της πόλης.
TABAKARIA are living monuments of the city’s recent history. GR Στην ανατολική πλευρά των Χανίων, κάτω από την αριστοκρατική Χαλέπα, υψώνονται σαν σκηνικό κάποια παλιά, επιβλητικά κτίρια. Είναι τα Ταμπακαριά, δηλαδή τα βυρσοδεψεία, που στα μέσα του 19ου αιώνα έδωσαν στη γειτονιά αυτή μαζί με το όνομά τους και την ταυτότητα ενός σημαντικού βιοτεχνικού κέντρου. Κατά τη διάρκεια της ακμής τους, τη δεκαετία του ’50, υπήρχαν στα Ταμπακαριά περισσότερα από 80 μικρά και μεγάλα βυρσοδεψεία (βιοτεχνίες επεξεργασίας δερμάτων), όπου απασχολούνταν εκατοντάδες επιδέξιοι τεχνίτες. Τα χρόνια εκείνα, στους δρόμους τους, ο θόρυβος των μηχανών μπερδευόταν με τραγούδια, έβλεπες παιδιά να ξύνουν προβιές στα καβαλέτα και εργάτες να πλένουν δέρματα μέσα σε λαξευτές γούρνες. Άκουγες τις βαρέλες, που μαλάκωναν το εμπόρευμα, να γυρίζουν κι ανάσαινες την ιδιαίτερη μυρωδιά του ταμπακαριού. Μετά τη δεκαετία του ’70, ο τρόπος επεξεργασίας του δέρματος άλλαξε, πολλοί άφησαν το επάγγελμα, η περιοχή εγκαταλείφθηκε, ακολούθησε η υποβάθμισή της και το μόνο που απέμεινε ήταν τα κελύφη των κτιρίων που, παρά την εγκατάλειψη, σχημάτιζαν ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό σύνολο. Κτίρια λιτά και στιβαρά, καμωμένα από πωρόλιθο, με δύο ή τρεις ορόφους, μικρά παράθυρα και τετράριχτες σκεπές. Η γοητεία των Ταμπακαριών ανέπαφη, η ομορφιά τους αδιαπραγμάτευτη. Σήμερα, 26 κτίρια έχουν ανακηρυχθεί διατηρητέα ως μνημεία βιομηχανικής αρχαιολογίας, ενώ κάποια άλλα ανακατασκευάζονται με απόλυτο σεβασμό στον μνημειακό χαρακτήρα της περιοχής. EN On the east side of Chania, below the aristocratic neighbourhood of Halepa, old and imposing buildings rise. Called Tabakaria (tanneries), they are remnants of an industrial crafts centre that thrived in the area during the 19th century. In the heyday of the 1950s, Tabakaria was home to more than 80 tanneries employing hundreds of skilled craftspeople. The drumming noise of machinery mixed with singing voices was constant, and it was common for children to scrape sheepskins on easels, and for workers to wash skins in troughs on the streets. One could hear the sound of barrels cranking round, softening the skins, and the pungent smells from the Tabakaria permeated throughout the neighbourhood. After the 1970s, new methods for treating leather replaced the old, causing many to leave the profession. The area was abandoned, then deteriorated, and all that remained were the shells of buildings that, despite being abandoned, formed a unique architectural ensemble. Tabakaria were simple, solid structures built to last. Constructed of porphyry and containing two to three stories with small windows and pitched roofs, they were charming in their own way, and that character is still intact. Today, 26 Tabakaria have been designated Monuments of Industrial Archaeology, while others are being restored with respect to their importance and impact on the history and character of the area.
Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΛΑΛΑΡΙΑ, ένα τοπίο απέραντης φυσικής ομορφιάς.
FIVE STOPS IN SKIATHOS
Κάθε τόπος έχει τα μυστικά του. Αυτά είναι της Σκιάθου… Every location has its highlights. These belong to Skiathos:
Text: Georgia Drakaki
GR Επισκεφθείτε το σπίτι του Παπαδιαμάντη. Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες λογοτέχνες γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σκιάθο. Λίγα μέτρα από το λιμάνι, θα δείτε την τελευταία του κατοικία, ένα παραδοσιακό, σκιαθίτικο σπίτι, HAPPINESS όπου έγραψε πολλά διηγήματα. Ανεβείτε στο κάστρο. Στα μέσα του 14ου αιώνα χτίστηκε για να IS HERE προστατεύει τους κατοίκους από τους πειρατές, αλλά το 1830 εγκαταλείφθηκε. Μπορείτε να θαυμάσετε τα εντυπωσιακά συντρίμμια του, οδηγώντας σχεδόν μια ώρα από την πόλη και περπατώντας ενάμισι χιλιόμετρο στο καλντερίμι. Η θέα του νησιού κόβει την ανάσα. Νιώστε κατάνυξη στην Ιερά Μονή Παναγίας Ευαγγελιστρίας. Οι ντόπιοι την αποκαλούν εκκλησία της Βαγγελίστρας. Είναι χτισμένη κάτω από την ψηλότερη κορυφή του νησιού και εδώ υφάνθηκε η πρώτη ελληνική σημαία της χώρας, ενώ ορκίστηκαν σπουδαίοι ήρωες του ελληνικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Βρίσκεται έξω από την πόλη της Σκιάθου και λειτουργεί ως ανδρικό μοναστήρι. Περπατήστε ή κολυμπήστε στα μοναδικά Λαλάρια. Μια βουτιά στα τιρκουάζ νερά αυτής της εξωτικής ακρογιαλιάς και μια φωτογραφία στις πέτρινες φυσικές πύλες θα σας χαρίσουν μια ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής. Μπορείτε να πάτε στα Λαλάρια με καραβάκι, ενώ αν διαλέξετε κάποιο που κάνει περισσότερες στάσεις, θα απολαύσετε ακόμη τις σπάνιας ομορφιάς Γαλάζιες Σπηλιές, αλλά και «μυστικές» παραλίες. Πιείτε καφέ στο Μπούρτζι. Μεταξύ παλιού και νέου λιμανιού, θα συναντήσετε το μεσαιωνικό βενετσιάνικο οχυρό ή «Μπούρτζι», που με τα κανόνια του προστάτευε το λιμάνι της Σκιάθου. Εδώ, βρισκόταν επιπλέον η δεξαμενή του νερού και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, προστάτη των Ενετών. Απολαύστε τον καφέ σας σε ένα από τα πιο ρομαντικά σημεία της Σκιάθου, αγναντεύοντας το ανοιχτό πέλαγος και το γραφικό λιμάνι με τα παραδοσιακά καΐκια. House of Papadiamantis. A few metres from the port is the last residence of Papadiamantis. A native of Skiathos, he is considered to be one of the most important Greek writers. He is said to have written many short stories in the house. The castle. An hour’s drive from the city and a short walk up a cobbled path brings you to the impressive remnants of a castle. Constructed in the mid-14th century to protect islanders from pirates, the castle was largely abandoned by 1830. Today, it provides breathtaking views of the island. The Holy Monastery of Panagia Evangelistria. Locals call it the Church of Vangelistra. Built beneath the highest peak on Skiathos, it is an icon of the Greek Revolution where national heroes swore oaths over the first unifying flag of Greece. The monastery is located outside the city of Skiathos and is still operational. Walk or swim in unique Lalaria. A dip in the turquoise waters off this exotic beach is a unique life experience. Take photos of the natural stone gates. Lalaria is approached by boat; some are direct, some make stops at the Blue Caves and other secluded beaches. Coffee in Bourtzi. Between the old and new port, you will find the Venetian Bourtzi (fortress) outfitted with cannons that once protected the medieval port of Skiathos. This was also the location of the water tank and the church of Agios Georgios, the patron saint of Venetians. Enjoy your coffee in one of the most romantic places in Greece, overlooking the picturesque port and the open sea.
EN
www.skiathos.gr
ΔΗΜΟΣ ΣΚΙΑΘΟΥ - MUNICIPALITY OF SKIATHOS
HAPPINESS IS HERE
ΠΕΡΠΑΤΗΣΤΕ στο κάστρο, θαυμάστε τη θέα από το Μπούρτζι, εξερευνήστε τα Λαλάρια και επισκεφθείτε το σπίτι του Παπαδιαμάντη.
STROLL AROUND the castle, enjoy the view from the Bourtzi fortress, explore Lalaria Beach and visit the House of Papadiamantis.
© MUNICIPALITY OF SKIATHOS
