Poniżej prezentujemy najważniejsze ustalenia badawcze poczynione w trakcie analiz informacji pozyskanych w trakcie badań CAWI oraz wywiadów indywidualnych z prowadzącymi instytucje teatralne w Polsce. Ustalenia te podzieliliśmy na sześć podstawowych grup.
W PODOBNEJ SYTUACJI, ALE W INNYM POŁOŻENIU Pandemia dotknęła wszystkie instytucje kultury w Polsce – zwłaszcza zaś te, które (tak jak teatry) opierały swoją działalność na bezpośrednim kontakcie, współuczestnictwie, czasowo-przestrzennej równoczesności. Doświadczenie lockdownu, choć powszechne, nie sprawiło jednak, że wszyscy znaleźli się w podobnym położeniu. Przeciwnie, niosło skrajnie odmienne skutki dla poszczególnych teatrów, zaś podstawowymi, uchwyconymi w trakcie badań wymiarami tych zróżnicowań były: —sposób działania instytucji teatralnych w czasie pandemii. Nieco ponad 2% tego rodzaju podmiotów deklaruje, że pomimo pandemii kontynuowało działalność programową bez zmian (chodzi tu głównie o te podmioty, które działały przede wszystkim w sieci lub są aktywnie wyłącznie w okresie letnim), około 40% spośród nich całkowicie lub częściowo zawiesiło aktywność, nie inicjując jakichkolwiek nowych działań, pozostałe wygasiły dotychczasowe funkcjonowanie, ale rozpoczęły też nowe jego rodzaje. Podstawowymi czynnikami decydującymi o przyjętej strategii okazywały się: status instytucji, wielkość budżetu i publicznej dotacji, którymi dysponuje teatr, a także wielkość zespołu. Zależność polegająca na tym, że im większa jest instytucja, tym częściej deklarowała kontynuowanie działalności, załamywała się jednak w przypadku największych
15
