WSTĘP
Podstawowym celem badań była identyfikacja strategii podejmowanych przez działające w Polsce instytucje teatralne w czasie pandemii. Interesowało nas zarówno to, w jakiej sytuacji podmioty tego rodzaju znalazły się po decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z 12 marca 2020 roku o czasowym zamknięciu instytucji kultury z powodu zagrożenia dla życia i zdrowia spowodowanego rozpowszechnianiem się w Polsce wirusa SARS-CoV-2, jak i to, w jaki sposób na nią zareagowały, co sprawiało im największą trudność, z czym zaś radziły sobie bardzo dobrze; czy w czasie lockdownu koncentrowały się tylko na swoich problemach czy też na problemach innych, a także, co te reakcje umożliwiało. Ważnymi pytaniami, na które chcieliśmy uzyskać odpowiedź, były również te dotyczące obecnych w środowisku teatralnym form współdziałania i współpracy, przecinających je osi sporów i konfliktów, a także nowych form inicjatyw wewnątrzśrodowiskowych, które uruchomiła pandemia. Mieliśmy nadzieję, że z odpowiedzi na te pytania zrekonstruujemy sytuację, w jakiej znalazły się teatry w czasie pandemii, a także przybliżymy jej specyfikę, a co za tym idzie – zbierzemy informacje mogące być podstawą udzielania tego typu podmiotom efektywnej pomocy. Warto podkreślić, że naszymi respondentami i respondentkami były osoby kierujące instytucjami teatralnymi w Polsce (najczęściej byli to dyrektorzy i dyrektorki, w wyjątkowych sytuacjach ich zastępcy lub zastępczynie). Oznacza to, że pozyskiwaliśmy informacje o sytuacji teatrów w okresie pandemii od osób, które mają najszerszą na ten temat wiedzę oraz które muszą, z racji pełnionej funkcji, orientować się we wszystkich aspektach działania podległych im instytucji, ale także których sposób myślenia i oceny bieżącej sytuacji stanowi jeden z czynników reagowania na nią w przyszłości. Osoby te jednak nie reprezentowały wszystkich postaw wobec pandemii obecnych
5
