CZY CHCIELIBYŚCIE COŚ PAŃSTWO DODAĆ NA KONIEC? Ostatnie pytanie, które zadaliśmy w trakcie badań kwestionariuszowych CAWI prowadzącym instytucje teatralne, miało charakter otwarty i było rodzajem zachęty do opowiedzenia o sprawach, które nie zostały poruszane w kwestionariuszu ankiety, a które mogły być dla respondentów istotne. Pytanie to brzmiało: „Czy chciałaby Pani/chciałby Pan podzielić się w otwartej formie refleksjami na temat kryzysu epidemiologicznego lub sytuacji teatru, którym Pani/Pan kieruje, a które nie były poruszane w poprzednich pytaniach?”. Z możliwości wypowiedzenia się skorzystało prawie 30% biorących udział w badaniu. Ich odpowiedzi zostały uporządkowane w 10 podstawowych kategorii: Niedoinformowanie. Respondenci podnosili przede wszystkim problem braku informacji pomagających określić, jak prowadzona przez nich instytucja może i powinna działać w czasie lockdownu oraz po jego zakończeniu. Szczególnie podkreślano niedostatek informacji, ich niedostosowanie do specyfiki poszczególnych instytucji teatralnych oraz wynikającą stąd nieprzydatność porad. Ważnym wątkiem była również niejasność kryteriów przyznawania pomocy, zasad obowiązujących w konkursach grantowych, a także sprzeczności i absurdy wielu rozporządzeń. Ten niedostatek informacji nie tylko zresztą krępował według badanych działania, ale też powodował narastający brak zaufania do władz. Jak zauważa jeden z respondentów: Największym problemem jest nieprecyzyjność otrzymywanych zaleceń i brak zaufania do decyzji podejmowanych przez władzę centralną […]. Inny z kolei stwierdza, że z powodu braku wystarczających wskazówek regulujących pracę teatrów, podstawowym źródłem informacji stawała się wymiana informacji w obrębie środowiska:
57
