hierarchie, cennym czyniła zdanie każdego, kto miał dobre pomysły na rozwiązanie problemów, z jakimi borykały się te instytucje.
PODSTAWOWE STRATEGIE DZIAŁANIA Rozmowy z kierującymi teatrami przynoszą bardzo podobne opowieści na temat tego, jak działały ich instytucje w czasie pandemii: odwołane premiery, niemożność grania spektakli, niezrealizowane plany, brak możliwości bezpośredniego spotkania z widzami, brak pieniędzy i trudności finansowe wynikające z odcięcia dopływu środków ze sprzedaży biletów, organizacji spotkań i warsztatów, wynajmu pomieszczeń, udziału w festiwalach czy gościnnych występów. Warto jednocześnie zaznaczyć, że choć opowieści te są bardzo podobne, nie oznacza to, iż pandemia miała we wszystkich teatrach identyczne konsekwencje. Przeciwnie, jak staraliśmy się wskazywać we wstępie do tej części raportu, skutki te musiały być bardzo różnorodne, bo same instytucje teatralne są czasami skrajnie odmienne. Oznacza to z kolei, że bardzo zróżnicowane były strategie działań podejmowane w czasie lockdownu. Pierwszą z nich była hibernacja, a więc po prostu czekanie, wstrzymanie wszelkiej działalności, niepodejmowanie jakichkolwiek decyzji poza tą, że teatr przechodzi w stan uśpienia, pozwalający mu przetrwać do lepszych, bezpieczniejszych czasów. Jak można przeczytać poniżej, w cytacie z wypowiedzi jednego z respondentów, taka strategia nie wynikała z braku odwagi albo lenistwa, ale raczej powodowana była troską o zdrowie i bezpieczeństwo pracowników oraz widzów. Działanie przetrwaniowe […] przygotowywanie się do działalności w jakichś takich bezpiecznych warunkach
73
