Het traject van een patiënt met heupfractuur

Ik voel dat de revalidatietherapie mij goed doet.”

Simone Verbeemen

Het traject van een patiënt met heupfractuur

17 juni 2021; een stralende zomerdag. Maar voor de 92-jarige Simone Verbeemen krijgt die mooie dag een vervelend staartje. Na een val belandt ze met een heupbreuk op de spoed- gevallendienst. Een operatie volgt en dan kan de revalidatie in het ziekenhuis beginnen. We vroegen haar op 12 juli hoe ze precies in het ziekenhuis beland is en hoe de eerste periode van haar ziekenhuisverblijf verlopen is.

Elke dag een Duvel

“Ik woon al lang alleen en heb geen kinderen, maar kon me tot nu toe gemakkelijk alleen be- helpen”, steekt Simone van wal. “Ik rijd nog met de auto en lees elke dag de krant, zonder bril! Sinds enkele jaren heb ik een poetsman die om de 14 dagen komt. Wassen en strijken doe ik zelf. Soms kook ik, maar niet zo vaak. Ook boodschappen doen staat op mijn takenlijstje. Ik woon boven een supermarkt en heb vlakbij een postkantoor, apotheker, bakker en slager. Dat is het voordeel van midden in de stad te wonen, hé. Ik ga trouwens ook graag eens een pintje pakken in mijn vertrouwde café, elke dag een Duvel”, lacht ze.

Voetbalmatch

Maar nu is Simone dus tijdelijk wat minder mobiel. “Tja, die 17e juni. Een kameraad, Georges, kwam mij ’s avonds halen om bij hem thuis naar een voetbalmatch te kijken. Denemarken – Rode Duivels: 1-2! Na de match ging ik nog even naar het toilet. Hij had me gewaarschuwd voor het trapje, maar toch viel ik er bij het terugkomen over. Toen hij mij overeind wou helpen, voelde ik meteen dat het niet goed zat. De ambulance is mij dan komen halen en heeft mij naar de spoedgevallendienst van het Jessa Ziekenhuis gebracht.”

Pijnmedicatie

“Daar hoorde ik dat ik een heupfractuur had. Op de spoedgevallendienst verliep alles vlot. Ze hebben mij al snel gezegd dat ik ’s anderendaags geopereerd zou worden en vroegen welke medi- catie ik nam. De 18e juni ben ik dan geopereerd. De dokter vertelde achteraf dat alles heel goed was gegaan. Het is een serieuze wonde, maar liefst 21 haakjes. Ik heb wel pijn gehad, maar je krijgt daar medicatie voor. Later zijn ze de haakjes komen uitdoen, de eerste keer 11 en daarna de overige 10. Intussen is de wonde goed aan het genezen.”

Ze weten hier zelfs dat ik van mijn huisdokter elke morgen een groen pilletje moet pakken.

controle-afspraak op geriatrisch dagziekenhuis 10 sept

2021

4 aug

2021

Simone mag naar huis.

verhuis naar de Geriatrische Intensieve Revalidatieafdeling (GIRA) campus Salvator. De revalidatie wordt intensief voortgezet. 29 juni

2021

19 juni

2021

revalidatie start op orthogeriatrie

operatie op campus Virga Jesse en opname op de dienst orthogeriatrie 18 juni

2021

17 juni

2021

Simone valt en wordt met de ambulance naar de spoedgevallendienst van het Jessa Ziekenhuis (campus Virga Jesse) gebracht. Het verdict: heupfractuur

Revalidatie helpt

Op 29 juni verhuisde Simone van campus Virga Jesse naar campus Salvator. “Ze zeiden me dat ik twee keer per dag revalidatietherapie nodig had en dat ze daarin gespecialiseerd zijn op campus Salvator. Dus hebben ze me met een speciale auto overgebracht. Hier zijn ze meteen begonnen met de revalidatie. Ik voel dat het ook nodig is, dat het mij helpt. Zo’n val is niet om mee te lachen, maar ze doen dat hier heel goed.”

“Eerst zijn de ergotherapeuten en kinesisten individueel met ons bezig, en dan zetten ze ons in een vierkantsformatie om met meerdere mensen oefeningen aan toestellen te doen. Die therapeuten weten precies wat ze ieder van ons moeten laten doen: fietsen, duwen, op nog een ander toestel, … De oefeningen zijn iedere dag hetzelfde, maar soms wat zwaarder.”

Veilig met de rollator

“Door de oefeningen voel ik mij al veel beter. Op de gang geraak ik bijvoorbeeld al verder met mijn rollator dan in het begin. Alles verloopt ook veilig, want er blijft altijd iemand bij mij als ik met de rollator oefen. Het is een heel verschil met die eerste dagen toen ik alleen maar in bed kon liggen. Ik ben geen flauwerik, maar op de bedpan gaan, deed wel echt pijn. Zodra ik me op mijn zij kon draaien, ging het al beter.”

Groen pilletje

Ook voor het overige is Simone positief over haar ziekenhuisverblijf. “Er wordt goed onderling gecommuniceerd. Zo weten ze hier perfect wat er op de andere campus allemaal gedaan is. En ze weten zelfs dat ik van mijn huisarts elke morgen een groen pilletje moet nemen. De kamer en het eten zijn ook goed. Ze komen iedere dag vragen wat je wil eten, welke groenten of soort brood, … ik ken de andere mensen

die hier liggen natuurlijk niet echt, maar ik zie hen wel tijdens de therapie. Als we mekaar op de gang zien, wuiven we eens.”

Valangst?

Of Simone angst heeft om opnieuw te vallen? “Ik was altijd al voorzichtig, maar voortaan ga ik nog voorzichtiger zijn. Misschien ook wat meer mijn wandelstok gebruiken. Dat deed ik nu alleen als ik naar mijn broer ging die aan de andere kant van de stad woont.”

Hoe mobiel ze na de revalidatie zal zijn, kan Simone op het moment van het interview nog niet inschatten. “Het is voor mij al goed genoeg als ik terug alleen kan wonen. Ik woon in een appartement met een lift, maar voor mijn auto moet ik wel met de trap naar de garage. Tot nu toe ging autorijden heel vlot. Mijn ogen zijn nog prima en vroeger gingen mijn man en ik vaak met de auto op reis. Schrik om te rijden heb ik dus niet.”

Talentvol

Simone is altijd al een bezige bij geweest. “Ik heb vroeger als onderwijzeres in alle klassen van het lager onderwijs les gegeven. Ook mijn vader was onderwijzer. Zonder fouten schrijven zat er bij ons al jong in. Daarnaast heb ik ook veel gesport. Op 18 jaar ben ik begonnen met basketbal. Ik had wel talent, ja, net zoals mijn broers. Ik heb in zeven clubs gespeeld, tot op het hoogste niveau. Mijn man heb ik ook via basketbal leren kennen. Hij was trainer. En na mijn basketbalcarrière heb ik 16 jaar – met niet één gemiste match! - scouting gedaan voor Cuva Houthalen. Ook nu ben ik nog altijd geïnteresseerd in basketbal en voetbal.”

Niet bij de pakken neerzitten

Zo energiek als Simone zich vroeger in haar sport gaf, zo wil ze ook nu vooruit. “Ik ben nogal positief ingesteld. We zien wel wat er na de revalidatie komt. Gelukkig heb ik twee goede vrienden, Georges en Bart, en mijn schoonzus Rosa. In ieder geval doen ze hier in het ziekenhuis heel goed hun best om mij terug in orde te krijgen - ik ben heel tevreden over beide campussen! - en zelf doe ik er ook moeite voor. Voor de rest zien we wel. “

In de toekomst ga ik mijn wandelstok misschien wat meer gebruiken.

Terug thuis

Sinds 4 augustus is Simone terug in haar eigen, vertrouwde omgeving. Na zes weken volgt standaard een bezoek aan het geriatrisch dag- ziekenhuis voor een algemene controle bij orthopedist, geriater, ergotherapeut, kinesitherapeut, … Er wordt dan gekeken naar de algemene toestand en indien nodig bijgestuurd door één of meerdere disciplines. Maar hoe voelt deze dame zich nu zelf enkele maanden na haar val? “Met mij gaat het heel goed”, vertelt Simone Verbeemen opgewekt. “Thuis stap ik met een stok, ik lees nog steeds elke dag de krant en ik doe mijn was en strijk zelf. Een goede vriend komt dagelijks langs om te helpen waar dat nodig is. Ik ga trouwens ook iedere dag terug in een caféetje iets drinken. Mijn vierwielrollator geeft me daarbij de nodige steun. Dat lukt prima! Ik ben echt heel blij en tevreden dat ik dit allemaal terug kan.”