200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση - 200 years from the Greek revolution

1821-2021 Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ THE GREEK REVOLUTION, PAINTER’S GLANCE Σύντομη περιήγηση στην Ιστορία και τη Ζωγραφική A short guide in History and Painting

25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ΙΙΙ EUROPEAN SCHOOL BRUSSELS III Ελληνικός τομέας Greek section

Κωνσταντίνος Παρθένης, «Η αποθέωση του Αθανάσιου Διάκου», 1933, λάδι σε καμβά, 371x380 εκ, Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα.

Konstantinos Parthenis, “The apotheosis of Athanasios Diakos” , 1933, oil on canvas, 371x380 cm, National Gallery, Athens. Ο Κωνσταντίνος Παρθένης (1878/9-1967), πατέρας του ελληνικού μοντερνισμού, με αυτόν τον πίνακα του εγκαινιάζει μια νέα περίοδο στην εξέλιξη του έργου του: τώρα η ζωγραφική του γίνεται περισσότερο ανθρωποκεντρική, αλληγορική και συμβολική. Στην «Αποθέωση του Αθανάσιου Διάκου» επιχειρεί να συγκεράσει την ελληνική ιστορία, τη βυζαντινή τέχνη αλλά και τις ευρωπαϊκές καλλιτεχνικές εξελίξεις σε ένα οργανωμένο και ισορροπημένο σύνολο υψηλών αισθητικών απαιτήσεων. Οι μορφές, ψηλόλιγνες και εξαϋλωμένες, μοιάζουν με ονειρικές προβολές· οι ανάλαφροι διαφανείς χρωματικοί τόνοι δημιουργούν ένα ιδεαλιστικό πεδίο όπου εκτυλίσσεται η εικαστική αφήγηση: ο Αθανάσιος Διάκος, ένας από τους αγωνιστές της ελληνικής επανάστασης που θανατώθηκε φρικτά στις 25 Απριλίου 1821, απεικονίζεται να ανασταίνεται από τον τάφο του και να ανεβαίνει προς τον ουρανό, φορώντας αρχαίο χιτώνα, όπου τον περιμένουν άγγελοι μουσικοί, όπως ακριβώς και στα έργα του Ελ Γκρέκο. Είναι φανερή η πρόθεση του Παρθένη να ταυτίσει την ανάσταση και την ανάληψη του Διάκου με αυτήν του Χριστού, και δεν είναι τυχαίο που δίνεται έμφαση στην εποχή όπου όλα αυτά συνέβησαν, την άνοιξη. Στα δεξιά του ήρωα, λοιπόν, μια νεαρή γυναίκα ραίνει τον ήρωα με άνθη, μια Φλώρα που έρχεται από την Άνοιξη του Μποτιτσέλλι. Στη σύνθεση του πίνακα κυριαρχεί η σχηματοποίηση, η γεωμετρική αντίληψη του χώρου και των μορφών με τα σπασμένα περιγράμματα να παραπέμπουν στο κυβιστικό λεξιλόγιο. Και όλα συντονισμένα και ενορχηστρωμένα με τέτοιον τρόπο ώστε κανένα στοιχείο, συμβολικό, ιστορικό ή μορφολογικό να μην επικαλύπτει το ένα το άλλο, αλλά οργανικά δεμένα και συνταιριασμένα να μιλούν αλληγορικά για το γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης που εντάσσεται πλέον στον κόσμο των ιδεών.

With this painting, Konstantinos Parthenis (1878 / 9-1967), ancestor of Greek modernism in art, inaugurates a turning point in his work: his paintings focus now on anthropocentric, allegorical, and symbolic themes. In "Apotheosis of Athanasios Diakos" he attempts to combine modern Greek history, Byzantine art, and European artistic developments in an organized and balanced set of high aesthetic requirements. The figures, slender and volatile, look like dream projections; the light and transparent color tones create an idealistic field where the artistic narrative unfolds: Athanasios Diakos, one of the fighters of the Greek revolution who was atrociously killed on April 25, 1821, is depicted wearing an ancient chiton, rising from his grave, and ascending to heaven, where angels-musicians are waiting for him, as it actually happens in El Greco’s paintings. Parthenis obviously intends to identify the resurrection and ascension of Diakos with that of Christ, and it is no coincidence that emphasis is given to the time of year when all this happened, springtime. Therefore, he places next to him a young woman dropping blossoms, a modern Flora coming out of Botticelli’s Primavera. Stylization in composition, and geometric perception of space, and forms in general, evokes the achievements of the cubist vocabulary; and all these elements, historical, symbolic, and morphological, do not overlap, they are brilliantly orchestrated to balance between allegory and sublimation. (Κατερίνα Μανδρώνη, Catherine Mandroni)

|1

200 χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης, 1821 Greek Revolution, 1821-2021 Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 είναι ένα ευρωπαϊκό και παράλληλα ελληνικό σημαντικό ιστορικό σημείο, επειδή ήταν ένα εθνικό κίνημα που κατόρθωσε να πετύχει τους στόχους του, σε αντίθεση με άλλα παρόμοια εγχειρήματα που εκδηλώθηκαν στην περιφέρεια της Ευρώπης. Συμβολικά η κήρυξή της εορτάζεται στις 25 Μαρτίου. Και έπρεπε να περάσουν δέκα περίπου χρόνια για να αναγνωριστεί και να συσταθεί το νεοελληνικό κράτος. Ο Κολοκοτρώνης στον λόγο που εκφώνησε στην Πνύκα στις 8/10/1838, μάς θυμίζει το ξεκίνημα της Επανάστασης που στηρίχθηκε σε μιαν αδιαπραγμάτευτη επιθυμία για ελευθερία και αυτοδιάθεση: Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Πρόκειται για έργο με ιδιαίτερο συμβολισμό, αφού απεικονίζει την Ελλάδα με τη μορφή νέας δαφνοστεφανωμένης γυναίκας, με αρχαιοπρεπή ενδυμασία, εν μέσω των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, να έχει σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς από τα πόδια της.

This is a painting with a special symbolism, since it depicts Greece in the form of a young laurel-crowned woman, in an ancient dress, among the fighters of the Revolution of 1821, having the chains of Θεόδωρος Π. Βρυζάκης, Η πατρίς ευγνωμονούσα, slavery broken from her feet.

1858, λάδι σε μουσαμά, 215x157εκ., Εθνική (Φαίδρα Γράψα Faidra Grapsa, S3ELA) Πινακοθήκη, Αθήνα.

Theodoros P. Vryzakis, Greece expressing gratitude, 1858, oil on canvas, 215x157cm, National Gallery, Athens.

|2

Roderick Beaton, How the 1821 Greek Revolution Changed the World Few realize the importance of the Greek Revolution of 1821 for the creation of nation states in Europe and around the world.

The 1821 Greek Revolution was the first liberal-national movement to succeed in the Old World of Europe – after that in the United States, more or less at the same time as similar liberation movements in South America (between 1811 and 1825), and before every one of the new nation-states that would soon become the norm throughout Europe emerged.

The ideological groundwork had been laid – mostly by thinkers writing in French and German – during the previous century. Greeks didn’t invent the nation-state. But it was in Greece and by Greeks that the experiment was first put into practice in Europe.

The French Revolution, which began in 1789, would more famously transform the political life of the continent, and perhaps of the world, in the long run. But after the rise and fall of Napoleon Bonaparte, and after the Congress of Vienna had established an international order for the whole European continent in 1815, it looked very much as though the clock had been turned back to before 1789.

It was the revolution in Greece, that broke out in the spring of 1821, that began to change all that. The outcome of the Greek Revolution was the pivotal point on which the whole geopolitical map of Europe tilted away from the eighteenth-century model of multi-ethnic, autocratically ruled empires and towards the twentieth-century model of the self-determination of nation-states.

One key date and event has often been overlooked or downplayed, even in histories of the Greek Revolution. The decisive moment came on 3 February 1830. It happened not on the battlefield or even in Greece at all, but in a dry conclave of dignitaries held at the British Foreign Office on Whitehall.

On that day the foreign ministers of Great Britain, France and Russia signed a document known as the “London protocol”. It declared, for the first time: “Greece will form an independent State, and will enjoy all those rights – political, administrative, and commercial – attached to complete independence”.

Greece (or Hellas/Ellada in Greek) was born at that moment and took its place on the political map of Europe. The Revolution wasn’t yet over – because it would take another two years for all the details to be worked out, including frontiers and the system of government. But that date in February 1830 marks the turning point.

After that, the list of new European states created on the same model is a long one: Belgium in 1831, Germany and Italy in 1871, Serbia, Romania and Montenegro in 1878, Bulgaria in 1908, Ireland in 1922, Turkey in 1923, to say nothing of the broader redrawing of the map of the continent in the wake of the two world wars and the Cold War of the twentieth century. (extract from Beaton’s article published in https://www.greece-is.com/11/01/2021)

|3

Το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης συγκίνησε την Δύση. Πολλοί αποφάσισαν να έρθουν στην επαναστατημένη Ελλάδα και να προσφέρουν στρατιωτική βοήθεια, άλλοι πάλι κινητοποιήθηκαν με εράνους και έντυπα για τη διάχυση του ζητήματος και την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης. Και επιπλέον πολλοί Ευρωπαίοι λογοτέχνες και καλλιτέχνες με το έργο τους μετέφεραν αυτό το μήνυμα ελευθερίας από τη σκλαβωμένη Ελλάδα. Απαθανατίζονται, λοιπόν, στο έργο τους γεγονότα και πρόσωπα, ιστορικά ή συμβολικά, που σημάδεψαν την πορεία και την εξέλιξη της Ελληνικής Επανάστασης. * The outbreak of the Greek Revolution moved Europe and America. Many people decided to come to Greece and offer military assistance, while others were mobilized to disseminate the fight of the enslaved Greeks by fundraisings and leaflets; in addition, many European writers and artists conveyed this message of freedom through their work. Historical events and persons imbued their art, being valued for their implicit symbolical meaning.

This intellectual movement, prominent at the turn of 19th century, is known as Philhellenism (Philhellenes), and it advocated for Greek independence from the Ottoman empire.

“The presence and participation of women in literary philhellenism is also worth mentioning. Its most famous female representative is none other than the brilliant Mary Shelley (1797-1851) from England, the companion of Percy Shelley (1792-1822) and author of the famous work Frankenstein (1818). Shelley befriended Alexandros Mavrokordatos and the so-called “Pisa circle” around Metropolitan Ignatius. Percy Shelley’s “Hellas”, is dedicated to his “turban-wearing friend” Alexandros Mavrokordatos. Shelley was identified with the Greek struggle for Freedom and Independence from the very beginning and had a decisive influence in shaping the philhellenic attitude of her close friend, Lord Byron (17881824). She learned Greek and along with her husband envisioned a free Greece, where they planned to move.

Richard Rothwell, Mary Shelley, oil on canvas, Having experienced some traumatic events, such as the loss 1840, National Portrait Gallery, London. of her children, of her partner, Percy Shelley, from drowning, and a little later, of her close friend, Byron, from illness in Missolonghi, Shelley wrote the philhellenic science fiction novel “The last Man”. In a nightmarish, dystopian future, the Greeks are trying to retake Constantinople, when an epidemic originating in the city devastates the whole world.

The author describes a group of Philhellenes who are fighting for the Greek Cause: the work is an allegory for her own people who got lost so early and so unjustly.” (from: https://www.athensinsider.com/)

(Κ.Μ. C.M.)

|4

Η Ελληνική Επανάσταση μέσα από τα μάτια των ζωγράφων.

1821-1831 τα κύρια γεγονότα The Greek Revolution through the eyes of painters.

1821-1831 the main events (χρονογραμμή: Έκτορας Φλεβάρης, S3ELA) (timeline: Ektoras Flevaris, S3ELA) 1821: η κήρυξη της Επανάστασης στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες και στην Πελοπόννησο 1821: Proclamation of the Revolution in the Danube hegemony and in the Peloponnese

Peter von Hess, Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κηρύσσει την Επανάσταση στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες, 1852, λιθογραφία, 0,45x0,63 εκ, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Peter von Hess, Alexandros Ypsilantis proclaims the Revolution in the Danubian hegemonies, 1852, lithography, 0,45x0,63 cm, National Historic Museum, Athens.

|5

|6

Θεόδωρος Βρυζάκης, Θεόδωρος Βρυζάκης, Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλογεί τη σημαία της Επανάστασης, 1865, λάδι σε μουσαμά, 164x126 εκ, Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα.

Theodoros Vryzakis, The Archbishop of Patras blesses the flag of Revolution, 1865, oil on canvas, 164x126, National Gallery, Athens.

1822: Η καταστροφή των Ψαρών 1822: The disaster of the isle of Psara

|7

Suzanne Elisabeth Eynard, Η καταστροφή των Ψαρών, αρχές 19ου αιώνα, υδατογραφία σε χαρτί, 47,7 x 38,1 εκ. Συλλογή της Εταιρείας για τον Ελληνισμό και τον Φιλελληνισμό. Suzanne Elisabeth Eynard, The destruction of Psara, early 19th century, aquarelle, 47,7 x38,1 cm, Collection of the Society for Hellenism and Philhellenism. Το νησί των Ψαρών (μικρό κορίτσι) καταφεύγει στην αγκαλιά της μητέρας Ελλάδας, η οποία στρέφει ικετευτικά το βλέμμα στον ουρανό. Στο βάθος εκτυλίσσεται σκηνή από την καταστροφή. The island of Psara (the little girl) takes refuge in the arms of her (chained) Mother Greece, who turns her head towards heaven.

In the background, the scene of the disaster.

Η Suzanne-Elizabeth Eynard-Châtelain γεννήθηκε στο Άμστερνταμ το 1775 και πέθανε στη Γενεύη το 1844. Το 1772 παντρεύτηκε τον Jacques Eynard, πρώην Γενοβέζικο έμπορο και αδελφό του Ελβετού φιλέλληνα Jean-Gabriel Eynard. Η Suzanne-Elizabeth Eynard-Châtelain έλαβε την εκπαίδευσή της το 1793 από τον ζωγράφο Pierre-Louis De la Rive στο Bex και το ύφος της καταδεικνύει τη γνώση του έργου του ζωγράφου της Γενεύης Firmin Massot (17661849). Οι αγαπημένες της τεχνικές ήταν το σχέδιο και η ακουαρέλα.

Suzanne-Elizabeth Eynard-Châtelain was born in Amsterdam in 1775 and died in Geneva in 1844. In 1772 she married Jacques Eynard, a former Genoese merchant and brother of the Swiss philhellene Jean-Gabriel Eynard. Suzanne-Elizabeth Eynard-Châtelain received her education in 1793 from the painter Pierre-Louis De la Rive in Bex and her style demonstrates knowledge of the work of the Geneva painter Firmin Massot (1766-1849). Her favorite techniques were drawing and watercolor. (Κάλλια Χαϊτίδου, Kallia Chaitidou, S6ELC)

1823 Διονύσιος Σολωμός Ὕμνος στην Ἐλευθερία 1823 Dionysios Solomos The Hymn to Liberty Ο Διονύσιος Σολωμός ήταν Έλληνας ρομαντικός ποιητής που καταγόταν από την Ζάκυνθο (Επτανησιακή Σχολή). Έγραψε τον Ὕμνο στήν Ἐλευθερία το 1823, τις δύο πρώτες στροφές του τις μελοποίησε ο Νικόλαος Μάντζαρος και έγινε ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος. Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι αποτελεί τη μείζονα ποιητική του σύνθεση, που παρέμεινε ανολοκλήρωτη. Έμπνευση για τους Ελεύθερους Πολιορκημένους υπήρξε η πολιορκία του Μεσολογγίου (1824-1826).

Dionysios Solomos was a Greek romantic poet from Zakynthos (Heptanese School); he wrote the Hymn to Liberty, which was set to music by Nikolas Mantzaros, and became the Greek National Anthem. The Free Besieged is one of his major poetical compositions, left unfinished. It was inspired by the siege of Missolonghi (1824-1826). Αγνώστου καλλιτέχνη, Προσωπογραφία Διονύσιου Σολωμού, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Unknown painter, Portrait of Dionysios Solomos, National Historical Museum.

Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή, σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι ποὺ μὲ βία μετράει τὴν γῆ. Ἀπ’ τὰ κόκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά, καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη, χαῖρε, ὦ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

We knew thee of old, O, divinely restored, By the lights of thine eyes, And the light of thy Sword.

From the graves of our slain, Shall thy valour prevail, As we greet thee again, Hail, Liberty! Hail! (translated by Rudyard Kipling, 1918) I know you by the sharp blade of your terrifying sword, I know you by the form you made taking the earth as victor lord.

Sprung from Grecian bones scattered hallowed on every vale, with your old valor unshattered, Liberty, hail to you, hail! (translated by Marios Vyron Raizis)

|8

1824: Η σφαγή της Χίου 1824: The massacre of Chios

|9

Ευγένιος Ντελακρουά, Η σφαγή της Χίου, 1824, λάδι σε μουσαμά, 419x354 εκ., Μουσείο του Λούβρου.

Eugène Delacroix, The massacre of Chios, 1824, oil on canvas, 419x354 cm, Museum of Louvre.

Ο Ευγένιος Ντελακρουά ήταν Γάλλος ρομαντικός ζωγράφος του 19ου αιώνα, ο οποίος επηρέασε τη ζωγραφική, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη του ιμπρεσιονισμού. Γεννήθηκε στο Σαρεντόν-Σαιντ-Μορίς στις 26 Απριλίου του 1798 και πέθανε στις 13 Αυγούστου του 1863. Οι πίνακες του είναι εμπνευσμένοι από ιστορικά γεγονότα της Ελληνικής και της Γαλλικής Επανάστασης. Ένας από αυτούς είναι η «Η σφαγή της Χίου». Ο πίνακας αυτός το 1824 πήρε το Χρυσό Μετάλλιο Δευτέρας Τάξεως και σήμερα κοσμεί το μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Σ’ αυτόν απεικονίζεται η τουρκική θηριωδία στο νησί της Χίου, όπου 20.000 άτομα σφαγιάστηκαν, η πόλη και τα χωριά καταστράφηκαν και αφανίστηκε σχεδόν όλος ο πληθυσμός του νησιού. Αυτός ο πίνακας αποτέλεσε μοχλό μεταστροφής της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης υπέρ του αγώνα των Ελλήνων για την ελευθερία. Ο Ντελακρουά, έχοντας επηρεαστεί από τη βάρβαρη σφαγή και την ανείπωτη ανθρώπινη τραγωδία αυτού του γεγονότος, ζωγραφίζει αυτόν τον πίνακα, επιτυγχάνοντας να τιμήσει την Ελληνική Επανάσταση, στην οποία συμμετείχε πνευματικά και ιδεολογικά μέσω του θαυμασμού που έτρεφε για τον λόρδο Μπάιρον που πέθανε το 1824 στο πολιορκημένο Μεσολόγγι. Με λίγα λόγια, τα κίνητρά του δεν έχουν σχέση μόνο με αυτό το φριχτό γεγονός, αλλά παραμένουν οικουμενικά και διαχρονικά. Περιγραφή του πίνακα: Η ζωγραφική του Ρομαντισμού στηρίζεται στην εκφραστική ελευθερία. Σκοπός των ρομαντικών ζωγράφων είναι η απόδοση της έκφρασης των ψυχικών καταστάσεων και η έξαρση των συναισθημάτων του θεατή. Τα θέματά τους βασίζονται, κυρίως, σε ιστορικά γεγονότα και σε μύθους. Οι πίνακες του Ευγένιου Ντελακρουά παρουσιάζουν σκηνές γεγονότων από την Ελληνική και την Γαλλική Επανάσταση. Στον πίνακά του «Η Σφαγή της Χίου» απεικονίζεται, όπως αναφέρθηκε και πρωτύτερα, η τουρκική θηριωδία στο νησί της Χίου. Σε πρώτο πλάνο παρατηρείται έντονη η αγωνία και η απελπισία στα πρόσωπα των ανθρώπων, με την μάνα που είναι ξαπλωμένη με το μωρό της στην αγκαλιά στο δεξί άκρο του πίνακα, τα δύο αγκαλιασμένα παιδιά στο αριστερό άκρο που περιμένουν τον θάνατο, το ταλαιπωρημένο αντρόγυνο στο κέντρο του πίνακα μαζί με την ηλικιωμένη γυναίκα που κοιτάζει προς τον ουρανό μ’ ένα βλέμμα απελπισίας στα μάτια της και, τέλος, τον Τούρκο καβαλάρη στα δεξιά που αρπάζει μια Ελληνοπούλα και την δένει στο άλογο του, έτοιμος να τραβήξει το σπαθί του. Στο βάθος του πίνακα ο σκεπασμένος με καπνό ουρανός και τα καμένα σπίτια ολοκληρώνουν την εικόνα της καταστροφής. Στο έργο αυτό προβάλλεται έντονη η συγκίνηση που θέλει να μεταφέρει ο καλλιτέχνης εμπνεόμενος από τον φιλελληνισμό και την Ελληνική Επανάσταση. Η συναισθηματική φόρτιση που εκπέμπει το πρόσωπο της ηλικιωμένης γυναίκας στο κέντρο του πίνακα έρχεται σε αντίθεση με το σκληρό πρόσωπο του Τούρκου καβαλάρη, ενώ η έλλειψη της συμμετρίας, τα λαμπερά χρώματα και τα πυρπολημένα χωριά στο βάθος του πίνακα συγκλονίζουν τον θεατή.

Eugène Delacroix was a 19th century French romantic painter who influenced painting by contributing to the development of Impressionism. He was born in Charenton-Saint-Maurice on April 26, 1798 and died on August 13, 1863. His paintings, especially the earlier ones, are inspired by historical events of the Greek and French Revolutions. One of them is "The massacre of Chios".

| 10

In 1824 this painting won the Gold Medal of Second Class and today is part of the vast collection of the Louvre Museum in Paris. It depicts the Ottoman atrocities on the island of Chios, where 20,000 people were slaughtered, the town and villages were destroyed and almost the entire population of the island was devastated. This painting was a lever for the change of European public opinion in favor of the cause of the Greek struggle for freedom.

Delacroix, appalled by the barbaric massacre and the human tragedy of this historic event, depicts this painting, paying tribute to the Greek Revolution, in which he participated spiritually and ideologically through his admiration for Lord Byron, who died in 1824 in the besieged Messolonghi.

Description of the painting: Romantic painting is founded on freedom of expression. The purpose of romantic painters is to express sentiments and to enhance the emotional participation of the viewer. Their themes are based mainly on historical events and myths.

The paintings of Eugène Delacroix represent scenes from the Greek and French Revolutions.

His painting "The Massacre of Chios" depicts, as mentioned above, the Turkish atrocities on the besieged island of Chios. In the front of the painting there is intense anxiety and despair on people's faces, with the mother lying with her baby in her arms at the right end of the painting, the two embracing children at the left end waiting for death, the desperate couple in the center of the painting with the old woman looking in agony towards the sky, while the Turkish horseman on the right grabs a Greek girl and ties her to his horse, ready to use his sword. In the background of the painting, the smoke-covered sky and the burned houses complete the image of the disaster and devastation.

In this painting, Delacroix’s emotions and feelings are projected on the old woman's face in the center of the painting that comes in contrast with the harsh face of the Turkish horseman, while the lack of symmetry, the bright colors and the burning villages in the background give the viewer a shock.

(Ελένη Κατερέλου, Eleni Katerelou, S6ELC)

| 11

1824-1826: Το Μεσολόγγι και ο Λόρδος Βύρων 1824-1826: Missolonghi and Lord Byron

| 12

Ludovico Lipparini, Ο όρκος του Λόρδου Βύρωνα στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη, 1850, λάδι σε μουσαμά, 2,50x3,50m, Δημοτικό Μουσείο του Τρεβίζο.

Ludovico Lipparini, The Oath of Lord Byron at the grave of Markos Botsaris, 1850, oil on canvas, 2,50x3,50m, Treviso Municipal Museum.

Ο Λουδοβίκος Λιπαρίνι (17 Φεβρουαρίου 1800 - 10 Μαρτίου 1856) ήταν φιλέλληνας Ιταλός ζωγράφος, ο οποίος εμπνεύστηκε από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Διάσημα έργα του που έχουν σχέση με την επανάσταση, είναι "Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει τη σημαία της Ανεξαρτησίας" και "Ο Όρκος του Λόρδου Βύρωνα". Γεννήθηκε στη Μπολόνια και διδάχτηκε σε εκείνη την πόλη, όπου ο ίδιος αναγνωρίστηκε από τα δεκαπέντε του. Εκεί σπούδασε ζωγραφική ενώ το 1825 εγκαταστάθηκε στη Βενετία και από το 1831 άρχισε να διδάσκει ζωγραφική στην τοπική Ακαδημία Καλών Τεχνών.

Διακρίθηκε ως ζωγράφος προσωπογραφιών και ιστορικών θεμάτων και ανήκει στη νεοκλασσική σχολή.

Ludovico Liparini (February 17, 1800 - March 10, 1856) was an Italian painter, who was inspired by the Greek Revolution of 1821. His famous works related to the revolution are "The Archbishop of Old Patras raises the flag of Independence" and "The Oath of Lord Byron".

He was born and educated in Bologna, where he became famous from the age of fifteen. He studied painting in Bologna. In 1825 he settled in Venice and from 1831 he began teaching painting at the local Academy of Fine Arts. He was distinguished as a painter of portraits and historical subjects and belongs to the neoclassical school. (Λήδα Τόμπρου, Lida Tomprou, S6ELC)

| 13

Θεόδωρος Βρυζάκης, Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι, 1861, λάδι σε μουσαμά, 155x213 εκ, Εθνική Πινακοθήκη Ναυπλίου.

Theodoros Vryzakis, Lord Byron’s reception in Missolonghi, 1861, oil in canvas, 155x213 cm, National Gallery, Nafplio. «Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» απεικονίζει τη θερμή υποδοχή -υπό τις επευφημίες πλήθους οπλιτών- του Άγγλου φιλέλληνα Βαρόνου Μπάιρον (Baron Byron) (γνωστού ως Λόρδου Βύρωνα), κατά την άφιξή του στο Μεσολόγγι, μετά του συγγραφέα φίλου του, Εδουάρδου Ιωάννη Τρελώνυ, παρουσία των τοπικών αρχών. Πρόκειται για την άφιξη του ρομαντικού μαχητή της Ελληνικής Επανάστασης, κατόπιν πρόσκλησης του Αγγλόφιλου πολιτικού Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου.

“The reception of Lord Byron in Missolonghi” depicts the warm welcome - to the cheers of a crowd of soldiers - of the English philhellene Baron Byron (known as Lord Byron), upon his arrival in Missolongi, with his writer friend, Edward John Trelawny, in the presence of the local authorities. This is the arrival of the romantic fighter of the Greek Revolution, at the invitation of the Anglophile politician Alexandros Mavrokordatos.

Ο Θεόδωρος Π. Βρυζάκης ήταν κορυφαίος Έλληνας ζωγράφος του 19ου αιώνα και βασικός θεμελιωτής της νεότερης (μεταβυζαντινής) ελληνικής ζωγραφικής. Ασχολήθηκε συστηματικά με τον Επαναστατικό Αγώνα. Απεικόνισε τις σκηνές και ζωγράφισε τις προσωπογραφίες των Ελλήνων πρωταγωνιστών, σύμφωνα με τις αρχές της «Σχολής του Μονάχου». Ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης της ελεύθερης Ελλάδας που σημείωσε τεράστια επιτυχία στο εξωτερικό.

Theodoros P. Vryzakis was a leading Greek painter of the 19th century and main founder of modern (post-Byzantine) greek painting. He was systematically involved in the Liberation War. He depicted scenes and painted portraits of Greek protagonists, according to the principles of the “Munich School”. He was the first artist of free Greece to meet great success abroad. (Ελεάν Δαυΐδ, Eleanne David, S6ELC)

| 14

Ευγένιος Ντελακρουά, Η μάχη του Γκιαούρη και του Χασάν, 1826, λάδι σε μουσαμά, 59,6×0.73,4 εκ, Art Institute of Chicago.

Eugène Delacroix, The fight between Giaour and Hassan, 1826, oil on canvas, 59x73,4 cm, Art institute of Chicago.

Η σκηνή που αναπαρίσταται σε αυτόν πίνακα στηρίζεται στο ποίημα του Λόρδου Βύρωνα «Ο Γκιαούρης» (1813). Τhe scene depicted on this painting is inspired by the poem of Lord Byron “The Giaour” (1813). (Σάββας Σαραγιώτης, Savvas Saragiotis, S6ELC) Clime of the unforgotten brave!

Whose land from plain to mountaincave Was Freedom;s home or Glory's grave!

Shrine of the mighty! can it be, That this is all remains of thee?

Approach, thou craven crouching slave: Say, is this not Thermopylæ?

These waters blue that round you lave,— Of servile offspring of the free— Pronounce what sea, what shore is this?

The gulf, the rock of Salamis!

These scenes, their story yet unknown; Arise, and make again your own; Snatch from the ashes of your Sires The embers of their former fires; And he who in the strife expires Will add to theirs a name of fear That Tyranny shall quake to hear, And leave his sons a hope, a fame, They too will rather die than shame: For Freedom's battle once begun, Bequeathed by bleeding Sire to Son, Though baffled oft is ever won.

Bear witness, Greece, thy living page!

| 15

Joseph Denis Odevaere, Ο θάνατος του Λόρδου Βύρωνα, 1826, λάδι σε καμβά, 166x234,5 εκ.

Groeningemuseum, Μπρίζ.

Joseph Denis Odevaere, Lord Byron on his Deathbed, 1826, oil on canvas, 166x234,5 cm, Groeningemuseum, Bruges.

Ο Λόρδος Βύρων (1788-1824) ήταν Άγγλος αριστοκράτης, ποιητής, πολιτικός, Φιλέλληνας και μια από τις σημαντικότερες μορφές του ρομαντισμού. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Βρετανούς ποιητές και από το πλούσιο έργο του ξεχωρίζουν τα ποιήματα Don Juan και Child Harold's Pilgrimage. Υπήρξε εξαιρετικά διάσημος και επιτυχημένος ως ποιητής, αλλά και ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στην Αγγλία, ζώντας άστατη οικονομική και ερωτική ζωή. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ιταλία, όπου έζησε για επτά χρόνια σε πόλεις όπως η Βενετία, η Ραβένα και η Πίζα. Αργότερα στήριξε τα ιταλικά και ελληνικά επαναστατικά κινήματα, και πέθανε στο πλευρό των Ελλήνων επαναστατών στο Μεσολόγγι σε ηλικία 36 χρόνων, ύστερα από υψηλό πυρετό.

Lord Byron was an English aristocrat, poet, politician, Philhellene and one of the leading figures of the Romantic Movement. He is considered one of the greatest British poets and from his rich work stand out the poems Don Juan and Childe Harold's Pilgrimage.

He was extremely famous and successful as a poet, but also a highly controversial figure in England, living an unstable financial and love life. He travelled to many places in Europe, particularly in Italy, where he lived for seven years in cities such as Venice, Ravenna and Pisa.

Later on he supported the revolutionary movements in Italy and in Greece. He died on the side of the Greek revolutionaries in Missolonghi at the age of just 36, after a high fever.

Ο Joseph Denis Odevaere (2 Δεκεμβρίου 1775, Μπριζ - 26 Φεβρουαρίου 1830, Βρυξέλλες), ήταν νεοκλασικός ζωγράφος από τη Νότια Ολλανδία (το σημερινό Βέλγιο) όπου υπηρέτησε ως ζωγράφος στον βασιλιά Γουίλιαμ Ι.

Παρακολούθησε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπρίζ. Στη συνέχεια μετακόμισε στο Παρίσι, συνεχίζοντας τις σπουδές του με τους Joseph-Benoît Suvée και Jacques-Louis David. Το 1804 τού απονεμήθηκε το Prix de Rome για τον πίνακα του με τίτλο «Ο θάνατος του Φωκίωνα». Στη συνέχεια έμεινε στην Ιταλία για οκτώ χρόνια, αντιγράφοντας παλιότερους δασκάλους και ιδιαίτερα τον Ραφαήλ. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία, επιλέχτηκε μαζί με άλλους καλλιτέχνες να διακοσμήσει το Palazzo del Quirinale κατά την επίσκεψη του Ναπολέοντα. Έπειτα, έμεινε για λίγο καιρό στο Παρίσι όπου συνεργάστηκε με τον Godefroy Engelmann, έναν από τους πρώτους λιθογράφους στη Γαλλία. Το 1815, μετά από μια έκθεση έργων του στη Γάνδη διορίστηκε ζωγράφος στην αυλή του βασιλιά Γουίλιαμ I της Ολλανδίας. Έχοντας αυτήν την θέση, ξεκίνησε μια εκστρατεία για την επιστροφή πολλών σημαντικών έργων τέχνης που εκλάπησαν στην Μπριζ από τον γαλλικό στρατό, συμπεριλαμβανομένων έργων των Μιχαήλ Αγγέλου Jan van Eyck. Ως ανταμοιβή για τις επιτυχημένες προσπάθειές του το Δημοτικό Συμβούλιο της Μπριζ τού απένειμε χρυσό μετάλλιο το 1816. Από το 1825 έως το 1829 ζωγράφισε πολλά έργα με θέμα τον Ελληνικό Πόλεμο Ανεξαρτησίας.

Joseph Denis Odevaere, (2 December 1775, in Bruges – 26 February 1830, in Brussels), was a Neo-Classical painter from the Southern Netherlands (now Belgium). He served as court painter to King William I. His first art lessons came at the Kunstacademie Brugge. He then moved to Paris, continuing his studies with Joseph-Benoît Suvée and Jacques-Louis David. In 1804, he was awarded the Prix de Rome for his painting «The Death of Phocion».

He then spent eight years in Italy, copying the old masters and taking particular inspiration from Raphael. While there, he was one of a large group of artists chosen to provide decorations for Napoleon's visit at the Palazzo del Quirinale. After that, he spent some time in Paris, where he worked with Godefroy Engelmann, one of the first lithographers in France.

An exhibition in Ghent in 1815 led to his appointment as court painter to King William I of the Netherlands. In this position, he began a campaign for the return of several major art works that had been looted from Bruges by the French Army, including pieces by Michelangelo and Jan van Eyck. In thanks for his successful efforts, the City Council of Bruges awarded him a Gold Medal in 1816.

From 1825 to 1829, he painted several works in support of the Greek War of Independence. (Αεξάνδρα Αντωνίου, Alexandra Antoniou, S6ELC)

| 16

| 17

Giuseppe Mazzola, Η επίθεση του Ιμπραήμ Πασά κατά του Μεσολογγίου, αχρονολόγητο, ελαιογραφία, Δημοτική Πινακοθήκη Μεσολογγίου.

Giuseppe Mazzola, The attack of Ibrahim pasha against Missolonghi, no date, Municipal Gallery of Missolonghi.

Ο Giuseppe Mazzola (5 Δεκεμβρίου 1748 - 24 Νοεμβρίου 1838) ήταν Ιταλός ζωγράφος που γεννήθηκε στη Valduggia. Σπούδασε για πολλά χρόνια με τον Martin Knoller (γνωστό Ιταλο-αυστριακό ζωγράφο τοιχογραφιών), ενώ στη συνέχεια στην Ακαδημία της Πάρμας και αργότερα υπό τον Anton Raphael Mengs. Ήταν ο διάδοχος του Knoller ως δάσκαλος ζωγραφικής στην Ακαδημία Brera, καθώς και συντηρητής της Pinacoteca. Έχασε το δεξί του χέρι στα 40 του χρόνια και άρχισε να ζωγραφίζει με το αριστερό χέρι.

Giuseppe Mazzola (December 5, 1748 – November 24, 1838) was an Italian painter born in Valduggia. He studied under Martin Knoller’s guidance (famous ItalianAustrian fresco painter), after that, at the Academy of Parma, and later, under Anton Raphael Mengs. He was Knoller ‘s successor as teacher of painting at the Brera Academy as well as conservator in the Pinacoteca. He lost his right hand when he was 40 years old, and began painting with his left hand. Among his works are the Assumption of the Virgin for the parish church of Grignasco, St Phillip for the church of Biella and the Resurrection for the Rotonda of Somasco. (Λήδα Τόμπρου, Lida Tomprou, S6ELC)

| 18

Jean Michel Mercier, Μεσολογγίτες πρόσφυγες, 1830, Μουσείο Μπενάκη.

Jean Michel Mercier, Refugees from Missolonghi, 1830, Benaki Museum.

Ο Jean M.Mercier είναι Γάλλος καλλιτέχνης ο οποίος γεννήθηκε στις Βερσαλλίες στις 13 Δεκεμβρίου του 1789 και πέθανε στο Παρίσι στις 15 Δεκεμβρίου του 1874. Μαθητής του Regnault, ο Mercier εισήλθε στη Σχολή Καλών Τεχνών στις 3 Σεπτεμβρίου του 1813. Ήταν επιμελητής του Μουσείου Ανζέ και διηύθυνε τη Σχολή Καλών Τεχνών της πόλης. Είχε ως μαθητή τον διάσημο Γάλλο ζωγράφο Jules-Eugène Lenepveu.

Jean Michel Mercier is a French artist born in Versailles on December 13, 1789 and died in Paris on December 15, 1874. He was Regnault’s student. Mercier entered the School of Fine Arts on September 3, 1813. He was curator of the Angers Museum and director of the School of Fine Arts. One of his students was the famous painter Jules-Eugène Lenepveu. (Σάββας Σαραγιώτης Savvas Saragiotis S6ELC)

| 19

Joseph Denis Odevaere, Οι τελευταίοι υπερασπιστές του Μεσολογγίου, 1827, λάδι σε καμβά, 53x89 εκ.

Rijksmuseum, Άμστερνταμ.

Joseph Denis Odevaere, The last guardians of Missolonghi, 1827, Oil on canvas, 53x89 cm, Rijksmuseum, Amsterdam.

Ο πίνακας απεικονίζει τους τελευταίους υπερασπιστές του Μεσολογγίου. Οι Έλληνες συγκεντρώνονται γύρω από τον Επίσκοπο Ιωσήφ, ο οποίος προσεύχεται πριν πυροβολήσει τα βαρέλια γεμάτα πυρίτιδα. Πολλοί από αυτούς ήταν πολύ ηλικιωμένοι και αδύναμοι για να ξεφύγουν από το πολιορκημένο Μεσολόγγι και συγκεντρώθηκαν σε τέσσερα ή πέντε σπίτια για να ανατιναχτούν, καθώς πλησίαζαν οι οθωμανικές δυνάμεις.

The present work depicts the last guardians of Missolonghi. The Greeks cluster around Bishop Joseph, as he prays before firing his pistol into the gunpowder-filled barrels. Μany of those were too old and weak to escape the besieged Missolonghi, so they were gathered in four or five houses to be blown up while the Ottoman army forces were approaching. (Αλεξάνδρα Αντωνίου Alexandra Antoniou S6ELC)

| 20

Θεόδωρος Βρυζάκης, Η έξοδος του Μεσολογγίου, 1853, 169x127 εκ, λάδι σε μουσαμά, Εθνική Πινακοθήκη Αθήνας.

Theodoros Vryzakis, The exodus of Missolonghi, 1853, 169x127 cm, National Gallery of Athens.

Εξαιρετικό ιστορικό έργο της Οθωνικής περιόδου (1832-1862), από τον σπουδαίο ζωγράφο, Θεόδωρο Βρυζάκη. Με αυτό συμμετείχε, το 1855, στη μεγάλη έκθεση του Παρισιού. Έγινε ευρέως γνωστό χάριν της ανατύπωσής του σε λιθογραφίες από το 1856. «Η Έξοδος του Μεσολογγίου» αποτελεί μία εντυπωσιακή σύνθεση εικόνων, η οποία διακρίνεται για τον αφηγηματικό ρεαλισμό και το ρομαντικό της ύφος. Στον πίνακα, απεικονίζεται ένα από τα δραματικότερα και πιο οδυνηρά επεισόδια της Ελληνικής Επανάστασης: η γενναία έξοδος των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» στις 10 Απριλίου 1826. Η σύνθεση χωρίζεται σε δύο ζώνες, την ουράνια και την επίγεια. Στην πρώτη κυριαρχεί ο Θεός, ενώ στη δεύτερη οι τελευταίοι απέλπιδες υπερασπιστές του

Μεσολογγίου ορμούν έξω από την πύλη του τείχους του Μεσολογγίου, σείοντας τα σπαθιά τους, ορισμένοι πληγωμένοι, μερικοί ήδη νεκροί, κάποιοι χαροπαλεύοντας.

Excellent historical painting of King’s Othon period (1832-1862) by the Greek painter, Theodoros Vryzakis. With this work, he participated, in 1855, in the Great Exhibition of Paris. This painting became widely known thanks to its reprinting in lithographs from 1856 onwards.

“The Exodus of Messolonghi” is an impressive composition of images, distinguished for its narrative realism and romantic style.

The painting depicts one of the most dramatic and poignant episodes of the Greek Revolution: the heroic exodus of the “Free Besieged” from Missolonghi on the night of April 10, 1826. The painting incorporates innumerous details, vividly emphasizing the desperate decision taken by the few Greeks left to defend Missolonghi.

The painting composition is divided in two zones, the celestial one dominated by the presence of God, and the earthly one, where the defenders of Missolonghi rush out of the gate of its wall, brandishing their swords, some wounded, some already dead, some clinging to life. Under the bridge, in the ditch, mothers and children lie dead.

The prevailing colors of the painting are black, white, and red, with goldish and brownish tones, evoking the outcome of the Exodus. (Ελεάν Δαυΐδ Eleanne David S6ELC)

| 21

| 22

Ευγένιος Ντελακρουά, Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου, 1826, 208×147 εκ, Μουσείο Καλών Τεχνών του Μπορντώ.

Eugène Delacroix, Greece on the ruins of Missolonghi, 1826, 208x147 cm, Musée des Beaux Arts, Bordeaux.

(Σάββας Σαραγιώτης Savvas Saragiotis S6ELC) Έμπνευση για τον πίνακα αποτελεί η τρίτη πολιορκία του Μεσολογγίου (1826) από τους Τούρκους. Για έναν χρόνο περίπου, οι «Ελεύεθροι Πολιορκημένοι» υποφέρουν από πείνα και αρρώστιες, ώσπου αποφασίζουν μια απονενοημένη πράξη: την Έξοδο, στις 10 Απριλίου 1826, Κυριακή των Βαΐων. Ο Ντελακρουά προσωποποιεί την Ελλάδα στο πρόσωπο μιας νέας γυναίκας που γονατίζει στα χαλάσματα του Μεσολογγίου, μόνη, αβοήθητη, απελπισμένη. Τα χέρια της, πιο εκφραστικά και από το πρόσωπό της, φαίνονται να αναρωτιούνται το μέγεθος της καταστροφής, ενώ δεξιά της προβάλλει το άψυχο χέρι ενός «ελεύθερου πολιορκημένου», η απόδοση του οποίου υπενθυμίζει και συνδηλώνει τον χαμό. Σε αντίθεση με αυτήν σκοτεινή και μελαγχολική αίσθηση που αναδύεται στο κέντρο του πίνακα, δεξιά διακρίνεται ένας θριαμβευτής άντρας, ντυμένος με ανατολίτικα

ρούχα και τουρμπάνι, σύμβολο του εχθρού, να μπήγει μια σημαία στο έδαφος, ορίζοντας τον χώρο της νίκης του.

The painting was inspired by the third siege of Missolonghi (1826) by the Ottoman army; during almost a year, sieged in the city, facing famine and epidemics, decided to attempt an Exodus, though they aware of the disastrous result. Delacroix personifies Greece as a woman kneeling on the ruins of Missolonghi, helpless, hopeless, and deploring the dead. Her arms are depicted in a gesture of somber questioning, while the emerging hand, lifeless bur expressive, becomes a powerful connotation of the disaster; in contrast, on the right background, a man with oriental costume and a yellow turban, symbolizing the enemy, is planting a flag in the ground as a sign of conquer and victory. (Κ.Μ. C.M.)

| 23

1827: Η ναυμαχία του Ναυαρίνου 1827: The battle of Navarino

| 24

Ambroise Louis Garneray, Η ναυμαχία του Ναυαρίνου, μεταξύ 1827-1830, λάδι σε μουσαμά, 179x278 εκ, Μουσείο Ιστορίας της Γαλλίας.

Ambroise Louis Garneray, The battle of Navarino, between 1827-1830, 179x278 cm, Museum of the History of France.

Ο Ambroise Louis Garneray (1783-1857) ήταν Γάλλος κουρσάρος, θαλασσογράφος και συγγραφέας που προανήγγειλε το είδος της θαλασσινής περιπέτειας. Στα 13 του ξεκίνησε την καριέρα του στη θάλασσα. Έλαβε μέρος και απαθανάτισε τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, όπου ο Οθωμανικός στόλος αντιμετώπισε τις ενωμένες δυνάμεις της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας και νικήθηκε. Αυτό σήμανε και την επίσημη αναγνώριση της Ελλάδας ως ελεύεθρου και αυτόνομου κράτους και έθνους.

Ambroise Louis Garneray (1783-1857) was a French corsair, painter and writer, precursor of the maritime adventure novels. He was the son of a royal painter; at the age of 13 he started his maritime career. He participated and illustrated the naval battle of Navarino, that is, the battle between the Ottoman fleet and the fleet of the three great forces of that time, France, Russia, and Britain. The defeat of the Ottoman fleet signaled the end of the Greek War of Independence and the recognition of the Greek State. (Κ.Μ. C.M.)

| 25

Ιβάν Αϊβαζόφσκι, Η ναυμαχία του Ναυαρίνου, 1846, λάδι σε μουσαμά, 172 x 234 εκ., Ναυτικό Κολλέγιο, Αγία Πετρούπολη.

Ivan Aivazovsky, The battle of Navarino, 1846, oil on canvas, 172x234 cm, Naval College, St Petersburg.

Ο σουλτάνος Μαχμούτ Β’ αρνήθηκε να δεχτεί τους όρος της Συνθήκης του Λονδίνου (1827) που προέβλεπε την ίδρυση αυτόνομου ελληνικού κράτους. Ναυτική δύναμη των συμμάχων στάλθηκε στην παραλία της Πελοποννήσου για εκφοβισμό, ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος όμως έστειλε μια λέμβο, σημαίνοντας έτσι την αρχή της ναυμαχίας και τελικά την νίκη των Μεγάλων Δυνάμεων.

Sultan Mahmud II refused the terms of the Treaty of London (1827) which established Greece as an independent state. An Allied naval force was sent to the Peloponnese coast to impose their conditions, but the Turkish-Egyptian fleet sent a dinghy, marking the beginning of the naval battle and the eventual victory of the Great Powers.

Ο Ιβάν Αϊβαζόφσκι (1817-1900) ήταν Ρώσος ζωγράφος Αρμενικής καταγωγής. Σε ηλικία 16 ετών, σπούδασε στην Αυτοκρατορική Ακαδημία Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης και μετά ταξίδεψε στην Ευρώπη, όπου αναγνωρίστηκε για τη δεξιοτεχνία του. Είναι φημισμένος για τα ρομαντικά τοπία του, κυρίως τις θαλασσογραφίες, αλλά και για τους πίνακες ανατολίτικου περιεχομένου. Πέθανε στη Κριμαία, έχοντας φιλοτεχνήσει 6.000 πίνακες κατά τη διάρκεια της 60χρονης πορείας του.

Ivan Aivazovsky (1817-1900) was a Russian painter of Armenian descent. At the age of 16, he studied at the Imperial Academy of Arts in St. Petersburg and then travelled to Europe, where he was admired for his expertise. He is known for his romantic landscapes, mainly seascapes, but also for his orientalist themes. He died in Crimea, having created 6,000 paintings throughout his 60-year career. (Ανδριάνα Μιχαλοπούλου Andriana Michalopoulou, S6ELC)

1827-1831: Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας 1827-1831: Ioannis Kapodistrias, the first governor of Greece

| 26

Ανωνύμου, Προσωπογραφία του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Anonymous, Portrait of the first governor of Greece, Ioannis Kapodistrias, National Historical Museum, Athens.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας (1776-1831) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός, υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και συντάκτης του Ελβετικού Συντάγματος (1814). Ορίστηκε ως πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας για 7 χρόνια, κατά τη μεταβατική περίοδο όπου το νεοσύστατο ελληνικό κράτος προστατευόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Προώθησε μεταρρυθμίσεις, αναδιοργάνωσε την κρατική μηχανή και τις ένοπλες δυνάμεις, πέτυχε την επέκταση των συνόρων και κατοχύρωσε την ελληνική ανεξαρτησία. Δολοφονήθηκε το 1831 από πολιτικούς αντιπάλους του.

Ioannis Kapodistrias (1776-1831) was a Greek diplomat and politician, Minister of Foreign Affairs of the Russian Empire, and author of the Swiss Constitution (1814). He was appointed as the first governor of Greece for 7 years, during the transitional period when the newly formed Greek state was protected by the Great Powers. He promoted reforms, reorganized the state apparatus and the armed forces, succeeded in expanding the borders and secured Greek independence. He was assassinated in 1831 by his political opponents.

(Κ.Μ. C.M.)

1831: ανακήρυξη του Όθωνα της Βαυαρίας ως πρώτου βασιλιά της Ελλάδας 1831: Proclamation of Otto of Bavaria as the first king of Greece

| 27

Josef Stieler, Όθων, 1832, λάδι σε μουσαμά, Μουσείο Μπενάκη.

Josef Stieler, Otto, 1832, oil on canvas, Benaki Museum.

Peter von Hess, Η είσοδος του βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα στην Αθήνα, 1839, λάδι σε μουσαμά, 250x415 εκ, Νέα Πινακοθήκη, Μόναχο.

Peter von Hess, The entry of King Othon of Greece in Athens, 1839, oil on canvas, 250x415 cm, Neue Pinakothek, Munich.

Ο Όθων (Otto von Wittelsbach, 1815-1867) ήταν γιος του Λουβοδίκου Α΄, βασιλιά της Βαυαρίας και πρώτος βασιλιάς του νεοελληνικού κράτους. Υπήρξε ο μοναδικός μονάρχης με τον τίτλο «Βασιλιάς της Ελλάδας», και όχι «Βασιλιάς των Ελλήνων», όπως είχαν οι επόμενοι βασιλείς. Επειδή η Αγγλία δεν εμπιστευόταν τον Ιωάννη Καποδίστρια, είχε πετύχει να γίνει δεκτή η απαίτησή της για μοναρχικό πολίτευμα στην Ελλάδα, ήδη από το 1830 (Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους).

Otto von Wittelsbach (1815-1867) was the son of Ludwig I, King of Bavaria, and the first king of the Greek state. He was the only monarch with the title "King of Greece", and not "King of the Greeks", as the next ones used to have. As Great Britain did not trust Ioannis Kapodistrias, it demanded from the other Great Forces, as early as 1830 (Protocol of Independence of the Greek State), to accept the monarchy as the enforced regime for the Greek state.

Ο Peter von Hess (1792-1871) ήταν Γερμανός ρομαντικός ζωγράφος της σχολής του ακαδημαϊκού ρεαλισμού. Ήταν ιδιαίτερα γνωστός στη βαυαρική Αυλή, όταν ο βασιλιάς Λουδοβίκος Α΄ του ανέθεσε να αναπαραστήσει σκηνές από τον ελληνικό Αγώνα για την ανεξαρτησία. Ταξίδεψε στη χώρα, όπου και απαθανάτισε ηρωϊκές προσωπικότητες. Θεωρείται ο ιδρυτής της "καλλιτεχνικής ιστοριογραφίας", που άσκησε σημαντική επίδραση στου Έλληνες ζωγράφους της "Σχολής του Μονάχου".

Peter von Hess (1792-1871) was a German romantic painter of the academic realist school. He was a well-known painter at the Bavarian Court, when we was commissioned by King Ludwig I to produce scenes of the Greek War of Independence.

He travelled to the country, where he immortalized heroic figures. He is considered as the person who established the "historical approach to art" which influenced the Greek painters of the Munich School. (Φανή Παπαδοπούλου Fani Papadopoulou, S6ELC)

| 28

Προσωπογραφίες αγωνιστών: από τη Φαντασία στην Εξιδανίκευση της Πραγματικότητας Portraits of Fighters: Imagination and Idealized Reality | 29

Ευγένιος Ντελακρουά, Καβαλάρης Έλληνας αγωνιστής, 1827, 65.7x81.6 εκ.

Eugène Delacroix, Greek fighter on horseback, 1827, 65.7x81.6 cm

(Σάββας Σαραγιώτης Savvas Saragiotis, S6ELC)

Ευγένιος Ντελακρουά, Η ανάπαυση του πολεμιστή, αχρον., λάδι σε μουσαμά, 30x25 εκ. Συλλογή της Εταιρείας για τον Ελληνισμό και τον Φιλελληνισμό.

Eugene Delacroix, Fighter’s rest, oil on canvas, 30x25 cm.

Collection of Society for Hellenism and Philhellenism.

(Ελένη Κατερέλου Eleni Katerelou, S6ELC)

| 30

Henri Decaisne, Αποτυχημένη Στρατιωτική επιχείρηση, 1826, λάδι σε μουσαμά, 58x72 εκ, Μουσείο Μπενάκη.

Henri Decaisne Failure of a military operation 1826 oil on canvas, 58x72 cm, Benaki Museum.

Ο πίνακας αναπαριστά μερικούς στρατιώτες που κάθονται απεγνωσμένοι και στεναχωρημένοι, ενώ πίσω τους μια πόλη φλέγεται. Ο Decaisne εμπνεύστηκε αυτόν τον πίνακα από την έξοδο του Μεσολογγίου το 1826, όταν μετά από μήνες πολιορκίας από τον Τουρκικό στρατό, οι Έλληνες, που υπέφεραν από την ανεπάρκεια προμηθειών και τις ασθένειες, αποφάσισαν να βρουν έναν άλλο δρόμο προς την ελευθερία, μόνο που αντιμετώπισαν θάνατο και καταστροφή. Αυτό το γεγονός συντάραξε τους ξένους Φιλλέληνες, οι οποίοι μέσω εκδηλώσεων και εκθέσεων, άρχισαν να μαζεύουν χρήματα για να υποστηρίξουν οικονομικά την Ελλάδα. Αυτός ο πίνακας παρουσιάστηκε σε μια παρόμοια έκθεση.

The painting depicts a couple of desolated soldiers, observing the destruction of their city in the background. This painting was inspired by the Fall of Missolonghi (in 1826) where after months of siege by the Turkish army, the Greeks suffered from the lack of provisions. Unable to defend themselves any longer, they decided to exit the city hoping to find freedom; in fact, they only met death and destruction. That event shocked the Philhellenes who started fundraising to support the Greek War of Independence, by organizing exhibitions. This painting belonged to one of this kind exhibitions. (Δανάη Veyret Danae Veyret, S6ELC)

Henri Decaisne, Ελληνίδα Γυναίκα (που περιμένει το αποτέλεσμα μιας μάχης), 1826, ελαιογραφία σε ξύλο, 60x50εκ, Μusée des Beaux Arts, La Rochelle.

Henri Decaisne, Greek Woman waiting for the outcome of a battle, 1826, oil on wood, 60x50 cm, Μusée des Beaux Arts, La Rochelle.

O πίνακας αυτός αναπαριστά μια νεαρή Ελληνίδα να κάθεται πάνω σ’έναν βράχο. Στα γόνατά της κοιμάται το παιδί της, ενώ με το δεξί της χέρι κρατάει ένα μαχαίρι, προφανώς για να αμυνθεί ή να σκοτώσει το παιδί και τον εαυτό της, ώστε να μην πέσει στα χέρια των εχθρών. Παρόμοιες συνθήκες έζησαν και οι Σουλιώτισσες (Ζάλογγο). Στην κάτω δεξιά άκρη φαίνονται μερικοί έφιπποι πολεμιστές. Όπως το υποδεικνύει και ο τίτλος, αυτή η γυναίκα αγωνιά για την κατάληξη αυτής της μάχης, όπως και όλοι οι άμαχοι.

The painting depicts a young Greek woman who is sitting on a rock. Her child is sleeping on her knees, while she is holding a dagger in her right hand, ready to defend or to kill the child and herself, to avoid falling in the hands of the enemy. Such situations were not unfamiliar during the Greek War of Independence; for example, the women of Souli threw themselves and their children off the cliffs, because their other choice was slavery and torture. At the left bottom we can see a couple of enemy warriors. As the title indicates, this woman is anxious about the outcome of this battle, like all who are not at the frontline. Αυτός ο πίνακας αναπαριστά έναν άνδρα (κατά πάσα πιθανότητα Σουλιώτη), ο οποίος ετοιμάζεται να στοχεύσει με το ντουφέκι του, κατά τη διάρκεια μιας μάχης. Στο βάθος αριστερά φαίνονται έφιπποι πολεμιστές, ενώ στα δεξιά μερικοί άλλοι πυροβολούν τους εχθρούς. Οι Σουλιώτες κατοικούσαν στο Σούλι της Ηπείρου και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση. Τhis painting portrays a man (most likely a Souliote) who ις ready to aim with his rifle during a battle. In the background on the left, we can see enemy warriors on horseback, while on the right, Greek fighters fire at them. The Souliotes, a Christian community of Albanian origin, lived in Souli in Epirus, and played an important role during the Greek revolution.

Henri Decaisne, Ένας Σουλιώτης αγωνιστής, 1826, λάδι σε μουσαμά, 60x50 εκ, Μusée des Beaux Arts, Μπορντό.

Henri Decaisne, A Souliote Fighter, 1826, oil on canvas, Μusée des Beaux Arts, Bordeaux.

| 31

Ο Henri Decaisne (Ενρί Ντεκέν) γεννήθηκε στις 27 Ιανουαρίου του 1799 στις Βρυξέλλες και πέθανε στις 17 Οκτωβρίου 1852. Ήταν ένας Φιλέλληνας Βέλγος ζωγράφος ο οποίος ασχολήθηκε με ιστορικά θέματα, ενώ ήταν φημισμένος για τα πορτρέτα του. Άρχισε να σπουδάζει ζωγραφική το 1814, ενώ φοιτούσε στο λύκειο. Το 1818, δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή του, άρχισε να δουλεύει στο Παρίσι, στο εργαστήριο ζωγραφικής του Girodet και στη συνέχεια, σ’αυτό του βαρώνου Gros. Το 1830 πήγε στην Ολλανδία ώστε να σπουδάσει κοντά σε διάσημους Φλαμανδούς ζωγράφους. Επέστρεψε μετά από μερικά χρόνια στο Παρίσι, όπου και πέθανε. Το 1816, στην Ακαδημία όπου φοιτούσε, κέρδισε το Prix de la figure antique, ενώ το 1827 βραβεύτηκε με το Grand Prix και το 1828 κέρδισε μετάλλιο. Το 1842 τιμήθηκε με το Legion d’Honneur για τον πίνακα του «Les Belges illustres».

Henri Decaisne was a Belgian Πhilhellene painter, born the 27th of January 1799 in Brussels, and died the 17th of October, 1852, in Paris. Most of his paintings depict historical events, although he was quite re-known for his portraits. He started learning how to paint in 1814, while studying in college. In 1818, two years after his graduation, he moved to Paris and started working in Girodet’s studio, later he moved to that of Baron Gros. In 1830 he left for the Netherlands, to study art next to famous Flemish artists. He returned to Paris, where he continued painting up to his death. In 1816, at the Academy where he was studying art, Decaisne won the Prix de la figure antique.

Eleven years later, in 1827, he won the Grand Prix while the next year he won a medal.

In 1842 he received the Legion d’ Honneur for one of his artworks, “Les Belges illustres”.

Διάσημα έργα/ Famous paintings Πορτρέτα/ Portaits: Le Duc d’Orléans (1833) La Princesse Clémentine d’Orléans (1833) La Reine des Belges (1835) Madame Malibran en Desdémone (1831) Victor Schoelcher (1833) Alphonse de Lamartine (1839)

Άλλα έργα/Other works: Agar dans le désert (1836) L’Ange gardien (1836) Sainte Thérèse (1836) La Charité (1839) Les Belges illustres (1840) L'Adoration des bergers (1841)

(Δανάη Veyret Danae Veyret, S6ELC)

| 32

| 33

Adalbert Schäffer, Γιός υπερασπίζεται τον πατέρα του αχρονολόγητο, λάδι σε μουσαμά, 45 εκ x 38 εκ, Συλλογή της Εταιρείας για τον Ελληνισμό και τον Φιλελληνισμό.

Adalbert Schäffer, Young Greek fights in defense of his father, no date, oil on canvas, 45x38 cm, Collection of Society for hellenism and Philhellenism.

Ο Adalbert Schäffer γεννήθηκε στην Ουγγαρία το 1815 και πέθανε στο Ντίσελντορφ το 1871. Η εκπαίδευση του Schäffer δεν είναι γνωστή. Έζησε στην Ουγγαρία όπου φιλοτέχνησε τα έργα του και πέρασε το τέλος της ζωής του στο Ντίσελντορφ, όπου έγινε μέλος του συλλόγου καλλιτεχνών Malkasten.

Adalbert Schaffer was born in Hungary in 1815 and died in Düsseldorf in 1871.

Schäffer's education remains unknown. He lived in Hungary where he created his works and spent the rest of his life in Düsseldorf, where he became a member of a painters' association, named Malkasten. (Κάλλια Χαϊτίδου Kallia Chaitidou, S6ELC)

| 34

Joseph Cartwright, Σουλιώτης αγωνιστής, 1822, Χαλκογραφί – ακουατίντα, 42x28εκ, Μουσείο Μπενάκη.

Joseph Cartwright, A Souliote fighter, 1822, Chalcography– aquatint, 42x28 cm, Benaki Museum.

Ο Joseph Cartwright (1789 – 1829) ήταν Άγγλος ζωγράφος ο οποίος εργαζόταν ως πολίτης για το Βρετανικό ναυτικό. Όταν τα νησιά του Ιονίου βρέθηκαν υπό Βρετανική κατοχή εργάστηκε στο γραφείο πληρωμών στην Κέρκυρα. Αυτή η θέση του έδωσε την ευκαιρία να ζωγραφίσει σκηνές από τη ζωή των κατοίκων των νησιών αυτών και των γειτονικών ακτών της Ελλάδος, τα οποία δημοσίευσε επιστρέφοντας στην Αγγλία.

Joseph Cartwright (1789 – 1829) was an English painter who worked for the British navy in a civilian capacity. When the Ionian Islands came under British rule, he was appointed paymaster-general of the forces at Corfu. The nature of his post gave him the opportunity to sketch the inhabitants of the Ionian islands and of the neighboring coast of Greece. The sketches were published when he returned to England.

Sir Charles Lock Eastlake, Έλληνες φυγάδες μετά την καταστροφή της Χίου, 1833, λάδι σε μουσαμά, 95x134 εκ, Μουσείο Μπενάκη.

Sir Charles Lock Eastlake, Greek fugitives (after the destruction of the island of Chios), 1833, oil on canvas, 95x134 cm, Benaki Museum.

Ο Sir Charles Lock Eastlake (17 Νοεμβρίου 1793– 24 Δεκεμβρίου 1865) ήταν Βρετανός ζωγράφος, διευθυντής γκαλερί, συλλέκτης και συγγραφέας. Ταξίδεψε στην Ρώμη, την Νάπολη και την Αθήνα, με σκοπό να ζωγραφίσει ιστορικούς και θρησκευτικούς πίνακες βασισμένους σε μεσογειακά τοπία.

Charles Lock Eastlake (17 Nov. 1793 – 24 Dec. 1865) was a British painter, gallery director, collector, and writer of the early 19th century. He travelled to Rome, Naples, and Athens, with the intention to paint historical and biblical paintings, set in Mediterranean landscapes.

| 35

(Δημήτρης Μάστορας Dimitris Mastoras, S6ELC)

Paul Emil Jacobs, Έλληνας πολεμιστής της ελευθερίας, 1863, λάδι σε πίνακα, Συλλογή της Εταιρείας για τον Ελληνισμό και Φιλελληνισμό.

Paul Emil Jacobs, A Greek freedom fighter, 1863, oil on panel, Collection of Society for Hellenism and Philhellenism.

Paul Emil Jacobs, Προσωπογραφίες δύο ελλήνων μαχητών της ελευθερίας, 1839, λάδι σε χαρτί, 55,5x39,5 εκ, Ιδιωτική συλλογή στο Μόναχο.

Paul Emil Jacobs, Portraits of two Greek freedom fighters, 1839, oil on paper, 55,5x39,5 cm, private collection, Munich.

Paul Emil Jacobs, Σκηνή από την ελληνική επανάσταση, 1841, λάδι σε μουσαμά, 134x113 εκ, Συλλογή της Εταιρείας για τον Ελληνισμό και Φιλελληνισμό.

Paul Emil Jacobs, Episode from the Greek War of Independence, 1841, oil on canvas, 134x113 cm, Collection of Society for Hellenism and Philhellenism.

Ζωγραφισμένο το 1841, μετά το ταξίδι του ζωγράφου στην Ελλάδα και την Ιταλία, το συγκεκριμένο έργο αποτίει φόρο τιμής στον Eλληνικό αγώνα για την Ανεξαρτησία (1821-1830). Μια ομάδα στρατιωτών, ο ένας από τους οποίους είναι πληγωμένος, έχει βρει καταφύγιο κάτω από τα ερείπια ενός αρχαίου ελληνικού ναού. Ένας τούρκος πολεμιστής έχει αρπάξει τα κηροπήγια και άλλα λάφυρα από την κοντινή εκκλησία που καίγεται και προσπαθεί να απαγάγει μια νεαρή Eλληνίδα για να την κρατήσει αιχμάλωτη. Αυτή είναι σε απόγνωση και απευθύνει το βλέμμα της στοn Θεό, ενώ ένας ένοπλος νεαρός Έλληνας εμφανίζεται από πίσω με σκοπό να την απελευθερώσει.

Explanatory note: Painted in 1841 following Jacobs’ trip to Greece and Italy, the present work pays tribute to the Greek War of Independence (1821-1830). A group of soldiers, one of them wounded, has taken refuge under the remains of an ancient Greek temple. A Turkish warrior clutches candlesticks and other loot from the nearby burning church, attempting to abduct a Greek young girl as his captive. In desperation her eyes look heavenward as an armed young Greek appears from behind who may yet deliver her from her fate.

Paul Emil Jacobs (1802-1866) Γεννήθηκε στη Γερμανία το 1802 και πέθανε το 1866. Ήταν ένας Γερμανός ζωγράφος, γνωστός για τα οριενταλιστικά του θέματα, τα λιθογραφημένα πορτραίτα και τα γυμνά, καθώς και τα θέματα της κλασικής μυθολογίας. Έλαβε την καλλιτεχνική του κατάρτιση στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου κι έγινε γνωστός για τη ζωγραφική του Ερμή και του Άργου (απ’ την κλασική μυθολογία). Ήταν ένας Φιλέλληνας που υποστήριξε τον αγώνα των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους με διάφορα έργα ζωγραφικής, που δείχνουν Έλληνες σκλάβους – αγωνιστές της ελευθερίας. Το 1844 δημιούργησε το μνημειώδες έργο «Γολγοθάς» για την εκκλησία του Αγίου Αυγουστίνου στην Γκότα. Το καλλιτεχνικό του έργο, που είχε φιλελληνική έμπνευση, είχε ισχυρό αντίκτυπο στην Ευρώπη. Η ΕΕΦ (Εταιρεία για τον Ελληνισμό και Φιλελληνισμό) διαθέτει τέσσερα εμβληματικά έργα του στη συλλογή της.

He was born in Gotha (Germany), in 1802, and died in 1866. He was a German painter, noted for orientalist themes, lithographed portraits and nudes, as well as the themes of classical mythology. He received his art training at the Munich Academy of Fine Arts and first became known for his painting of Mercury and Argus (from the Greek

| 36

classical mythology). He shared in the philhellene sympathy for the Greek war of independence with several paintings depicting pictures of Greek slaves – freedom fighters. In 1844 he created the monumental altarpiece “Calvary” for St. Augustine’s church in Gotha. The “Society for Hellenism and Philhellenism (SHP)” has four of his emblematic works in its collection. (Κωνσταντίνος Παπασπηλιόπουλος Konstantinos Papaspiliopoulos, S6ELC)

Peter von Hess, Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα συμμετέχει στον αποκλεισμό του λιμανιού του Ναυπλίου το καλοκαίρι του 1821, 1841-1844, έγχρωμη λιθογραφία, 87x66 εκ (πρωτότυπο σχέδιο), 28x21 εκ (αντίγραφο), Συλλογή Maillinger, Μουσείο της Πόλης του Μονάχου (πρωτότυπο σχέδιο), Μουσείο Μπενάκη (αντίγραφο). Peter von Hess, Laskarina Bouboulina blockades the Port of Nafplio in the summer of 1821, 1841-1844, tinted lithograph, 87x66 cm (original), 28x21 cm (reproduction). Original in the Maillinger Collection, Munich Municipal Museum, and reproduction at Benaki Museum.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα Πινώτση (1771 – 1825) ήταν Ελληνίδα ναύαρχος και ηρωίδα του ελληνικού Αγώνα της Aνεξαρτησίας το 1821. Σε ηλικία 40 ετών, ανέλαβε την εμπορική διαχείριση της περιουσίας του συζύγου της και ναυπήγησε με δικά της έξοδα πολεμικά πλοία, συμπεριλαμβανομένης της ναυαρχίδας “Αγαμέμνων”, τα οποία εξόπλισε με άρματα και πολεμοφόδια, που τα μετέφερε μυστικά στις Σπέτσες, για να πολεμήσει "για χάρη του έθνους". Δολοφονήθηκε το 1825 στη διάρκεια μιας οικογενειακής διένεξης.

Laskarina "Bouboulina" Pinotsi (1771 – 1825) was a Greek naval commander and a heroic figure during the Greek War of Independence. At the age of 40, she took over her husband's fortune and business and had several ships built at her own expense, including the large warship “Agamemnon”. She bought arms and ammunition and brought them secretly to

| 37

Spetses in her ships, to fight "for the sake of my nation." She was killed in 1825 during a family dispute in Spetses.

Peter von Hess, Ο Ρήγας εξαίρει τον προς ελευθερίαν των Ελλήνων Έρωτα, 1852, έγχρωμη λιθογραφία, 87x66 εκ (πρωτότυπο σχέδιο), 28x21 εκ (αντίγραφο), Συλλογή Maillinger, Μουσείο της Πόλης του Μονάχου (πρωτότυπο σχέδιο), Μουσείο Μπενάκη (αντίγραφο). Peter von Hess, Rigas Fereos excites the love of Greeks for freedom, 1852, tinted lithograph , 87x66 cm (original), 28x21 cm (reproduction). Original in the Maillinger Collection, Munich Municipal Museum, and reproduction at Benaki Museum

Το έργο του Von Hess απεικονίζει τον Ρήγα σε ένα ιδεαλιστικό-λυρικό τοπίο. Περιβάλλεται από νεαρούς Έλληνες και τραγουδά την ελευθερία. Τα ερείπια και η διάχυτη νοσταλγία για τη δόξα της αρχαιότητας, σε αντίθεση με το τραγικό παρόν, ενδυναμώνουν το ισχυρό σάλπισμα του Ρήγα.

Von Hess drawing presentσ Rigas in an idealistic and lyric setting. Surrounded by young Greek soldiers he sings songs proclaiming freedom. The ruins and the nostalgic mood for the past enhance the powerful message of Rigas.

Ο Ρήγας Φεραίος ή Βελεστινλής (1757 – 1798) ήταν Έλληνας συγγραφέας, πολιτικός στοχαστής και επαναστάτης, εκπρόσωπος του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Λόγω της συμβολής του στην εθνική αφύπνιση ενάντια στην οθωμανική Αυτοκρατορία και στη διεκδίκηση της Ανεξαρτησίας, ο Ρήγας τιμάται ως εθνικός ήρωας. Οραματίστηκε μία συνομοσπονδία όλων των βαλκανικών εθνών που θα βασιζόταν στις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης. Εξέδωσε το έντυπο "Εφημερίς" στη Βιέννη, συνέταξε την Χάρτα και συνέθεσε το ποίημα "Θούριος", προσκαλώντας τους Έλληνες σε επανάσταση. Συνελήφθη από την αυστριακή αστυνομία στην Τεργέστη και παραδόθηκε στους Οθωμανούς που τον σκότωσαν σε φρούριο του Βελιγραδίου.

Rigas Feraios or Velestinlis (1757 – 1798) was a Greek writer, political thinker and revolutionary, one of the leading figures of Neohellenic Enlightenment. Rigas Feraios is remembered as a Greek national hero because he contributed by his works and actions to the outbreak of the Greek Revolution. He envisioned a confederation of all Balkan nations, based on the principles of the French Revolution. He edited a journal called "Efimeris" in Vienna, he conceived the Chart, and composed a poem called

| 38

"Thourios", urging the Greeks to put an end to the Ottoman tyranny. He was arrested by the Austrian police in Trieste and handed over to Turks who killed him in Belgrade. (Φανή Παπαδοπούλου Fani Papadopoulou, S6ELC) | 39

Κάρλ Κρατσάιζεν, Προσωπογραφία του στρατηγού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, 1828, λιθογραφία, 29x23 εκ, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Karl Krazeisen, Portrait of the General Theodoros Kolokotronis, 1828, lithograph, 29x23 cm, National Historical Museum, Athens.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, γνωστός και ως «Γέρος του Μοριά», ήταν Έλληνας αρχιστράτηγος και ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821, οπλαρχηγός, στρατηγός, «Σύμβουλος της Επικρατείας». Διέθετε στρατηγικό νου, ευφυΐα και τόλμη. Μετά τον θάνατό του, τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία με τον βαθμό του Στρατάρχη. Πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση αποτελούν τα Απομνημονεύματά του «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836», που τα υπαγόρευσε στον ιστορικό, πολιτικό και συγγραφέα Γεώργιο Τερτσέτη, και κυκλοφόρησαν το 1851.

Theodoros Kolokotronis, also known as the "Old Man of Moria", was a Greek Commander-inChief and leading figure of the Revolution of 1821, chieftain, General of army, "Counselor of the State". He had a strategic mind, intelligence, and courage. After his death, he was honored by the Greek State with the rank of Marshal.

His Memoirs entitled "Narration of events of the Greek race from 1770 to 1836" are an invaluable source of information about the Greek Revolution, dictated to the historian, politician, and writer George Tertsetis, and published in 1851.

| 40

Κάρλ Κρατσάιζεν, Προσωπογραφία του Ιωάννη Μακρυγιάννη, 1828, λιθογραφία, 29x22.8 εκ, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Karl Krazeisen, Portrait of Ioannis Makrygiannis, 1828, lithograph, 29x22.8 cm, National Historical Museum, Athens.

Ο Έλληνας στρατιωτικός, πολιτικός, συγγραφέας και μουσικός Ιωάννης Τριανταφυλλοδημήτρης, ευρύτερα γνωστός ως Ιωάννης Μακρυγιάννης λόγω του αναστήματός του, ήταν σπουδαίος αγωνιστής (οπλαρχηγός) της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Οι πολλαπλοί τραυματισμοί του κατά τη διάρκεια των μαχών τον ταλαιπώρησαν έως το τέλος της ζωής του.

The Greek military, politician, writer, and musician Yannis Triantafyllodimitris, better known as Yannis Makryiannis because of his great stature, was a great fighter (chieftain) of the Greek Revolution of 1821. His multiple injuries during the battles afflicted him until the end of his life. Ο Κάρλ Κρατσάιζεν (1794-1878) ήταν Φιλέλληνας Γερμανός αξιωματικός του στρατού, αλλά και αυτοδίδακτος ζωγράφος και σχεδιαστής. Πολέμησε ως εθελοντής κατά την Ελληνική Επανάσταση και φιλοτέχνησε τις προσωπογραφίες πολλών Αγωνιστών του 1821. Ο Κρατσάιζεν, κατά την εθελοντική του δράση στο

βαυαρικό εκστρατευτικό σώμα στην Ελλάδα, κατέγραφε, όπως αντιλαμβανόταν, τις εξελίξεις στα μέτωπα του Αγώνα. Αποτύπωσε πρόσωπα, εικόνες, τοπία, αλλά και πολεμικές συγκρούσεις ή το πρώτο ελληνικό ατμόπλοιο (την Καρτερία). Φιλοτέχνησε τις προσωπογραφίες πολλών αγωνιστών και παραγάντων της Ελληνικής Εθνεγερσίας του 1821 (οπλαρχηγούς, πυρπολητές, ναυάρχους, καπεταναίους, προεστούς και Φιλέλληνες), που είχε την τύχη να γνωρίσει κατά την παραμονή του στα στρατόπεδα και τα πεδία των μαχών. Μάλιστα, οι ίδιοι υπέγραφαν, όπως τους ζητούσε, πάνω στις προσωπογραφίες τους, προς πιστοποίηση της αυθεντικότητάς τους. Υπό τον τίτλο «Bildnisse ausgezeichneter Griechen und Philhellenen nebst einigen Ansichten und Trachten. Nach der Natur gezeichnet und herausgegeben von Karl Krazeisen» («Προσωπογραφίες των διασημοτέρων Ελλήνων και Φιλελλήνων, με μερικές απόψεις και ενδυμασίες σχεδιασμένες εκ του φυσικού και δημοσιευμένες από τον Καρλ Κρατσάιζεν»), λιθογράφησε και κυκλοφόρησε στη Γερμανία (18271831) επτά λευκώματα. Έτσι, όχι μόνο διέσωσε τις μορφές των Ελλήνων Αγωνιστών αλλά και τις κατέστησε γνωστές σε όλη την Ευρώπη, γι’αυτό και έγιναν το πρότυπο για τη ζωγραφική απόδοσή τους από τον Πέτερ φον Ές και τον Θεόδωρο Βρυζάκη.

Karl Krazeisen was a Philhellene German army officer, but also a self-taught painter and designer. He fought as a volunteer during the Greek Revolution and painted the portraits of many great fighters of 1821.

During his voluntary action in the Bavarian expeditionary corps in Greece, he recorded the development of battles on all fronts of the war. He captured faces, images, landscapes, conflicts, even the arrival of the first Greek steamer-boat (Carteria).

He met and portrayed significant persons of the Greek War of Independence (chieftains, admirals, captains, dignitaries, and Philhellenes, from whom he asked to certify the portraits by their signature.

During 1827-1831, he published in Germany seven albums, entitled «Bildnisse ausgezeichneter Griechen und Philhellenen nebst einigen Ansichten und Trachten.

Nach der Natur gezeichnet und herausgegeben von Karl Krazeisen» ("Portraits of the most famous Greeks and Philhellenes, with some views and costumes designed by the natural and published by Karl Krazeisen").

His portraits were used as models for other painters, such as Peter von Hess and Theodoros Vryzakis. (Μαριέλ Δαυΐδ Marielle David, S6PHILO4)

| 41

| 42

Adam Friedel, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, 1827, λιθογραφία, 49x 34,5 εκ. Βρετανικό Μουσείο.

Adam Friedel, Theodoros, Kolokotronis, 1827, lithography, 49x34,5cm. The British Museum.

Adam Friedel, Πορτρέτο της «Ηρωίδας της Μυκόνου» Μαντώς Μαυρογένους, 1827, επιζωγραφισμένη λιθογραφία, 34 x 46 εκ. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Adam Friedel, Portrait of the Heroin of Mykonos, Manto Mavrogenous, 1827, painted lithography, 34x46 cm.

National Historical Museum, Athens.

H Μαντώ Μαυρογένους(1796-1848) ήταν μία Ελληνίδα αγωνίστρια στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Για τη συμβολή της τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία με τον τίτλο του αντιστράτηγου και ένα κεντρικό σπίτι στο Ναύπλιο. Είχε αριστοκρατική καταγωγή και ήταν κόρη του Νικόλαου Μαυρογένη, μέλους της «Φιλικής Εταιρίας» και της Ζαχαράτης Χατζή Μπάτη. Με πλοία εξοπλισμένα με δικά της έξοδα, καταδίωξε Αλγερινούς που λυμαίνονταν τις Κυκλάδες. Χρησιμοποίησε όλη της την περιουσία για τον Αγώνα. Κάτοχος της γαλλικής γλώσσας, συνέταξε συγκινητική έκκληση προς τις γυναίκες της Γαλλίας, ζητώντας τη συμπαράστασή τους στην Ελλάδα.

Manto Mavrogenous (1796 - 1848) was a Greek heroine in the Greek Revolution of 1821. For her contribution to the war, she was honored by the Greek State with the title of lieutenant general and with a house in Nafplio. She was a woman of aristocratic origin, daughter of the member of “Filiki Etaireia”, Nikolaos Maurogenes and Zacharati Chatzi Bati. With her own

expenses, she pursued the pirates who attacked Mykonos and other islands of Cyclades. She spent all her fortune for the benefit of the Revolution. As a French speaker, she appealed to the French women to support Greece in her struggle for freedom and independence.

| 43

Adam Friedel, Οδυσσέας Ανδρούτσος, 1827, λιθογραφία, 34 x 47 εκ. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Adam Friedel, Odysseas Androutsos, 1827, 34x47 cm. National Historical Museum, Athens.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος (1788-1825) γεννήθηκε στην Ιθάκη. Πατέρας του ήταν ο Ανδρέας Βερούσης από τις Λιβανάτες Λοκρίδος. Ο πατέρας του αφιέρωσε την ζωή του στον πόλεμο εναντίον των Τούρκων αλλά και των πλούσιων κοτζαμπάσηδων. Ο ίδιος μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον δεκτικό στις νεωτερικές ιδέες. Το 1818 μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία. Το αποκορύφωμα των μαχών του Ανδρούτσου ήταν η ηρωική Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς (8 Μαΐου 1821). Με περίπου 100 Έλληνες οχυρώθηκε μέσα στο χάνι και αντιμετώπισε επιτυχώς πολλαπλάσιο στράτευμα από Οθωμανούς υπό τον Ομέρ Βρυώνη. Ύστερα από την απόκρουση των Τούρκων ο Βρυώνης έδωσε διαταγή να φέρουν κανόνια με σκοπό να γκρεμίσει το χάνι, αλλά ο Ανδρούτσος και οι συναγωνιστές του κατάφεραν να αποδράσουν μέσα στη νύχτα με ελάχιστες απώλειες. Στη μάχη αυτή, η στρατηγική ιδιοφυΐα του Ανδρούτσου θριάμβευσε. Έτσι δικαιωματικά κατέλαβε τη θέση του αρχηγού των όπλων της Βοιωτίας, και ουσιαστικά αυτός επηρέασε την τύχη της επαναστάσεως στην ανατολική Στερεά , κατά τα επόμενα έτη. Σκοπός της ζωής του ήταν η λευτεριά του γένους σε ένα κράτος πραγματικά δημοκρατικό. Ωστόσο, οι συνεχείς συγκρούσεις του με σημαντικά πολιτικά πρόσωπα της εποχής οδήγησαν σε πολλές απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. Την άνοιξη του 1822 κατηγορήθηκε από τον Ιωάννη Κωλέττη για συνεργασία με τον εχθρό. Ο Ανδρούτσος συνέχισε απτόητος την πολεμική του δράση εναντίον των Τούρκων μέχρι το 1824. Μετά από σκευωρία των κυβερνητικών Μαυροκορδάτου και Κωλέττη φυλακίστηκε στο φρούριο της Ακρόπολης, όπου και δολοφονήθηκε στις 5 Ιουνίου 1825.

Odysseas Androutsos (1788–1825) was a hero of the Greek War of Independence. He was born in Ithaca.

In 1818 he joined the Filiki Eteria, which was planning the liberation of Greece from the Ottoman Empire.

In May 1821, Omer Vryonis, the commander of the Ottoman army, advanced with 8,000 men, after crushing the resistance of the Greeks at the river of Alamana and putting Diakos to death, and headed south into the Peloponnese to crush the Greek uprising. Androutsos, with a band of about 100 men, took up a defensive position at an inn near Gravia, supported by Panourgias, Diovouniotis and their men.

Vryonis attacked the inn but was repulsed with heavy casualties (over 400 dead). Finally, he was forced to ask for reinforcements, and artillery; but the Greeks managed to slip out before the reinforcements

arrived. Androutsos lost two men in the battle and earned the title of Commander in Chief of the Greek forces in Roumeli. Androutsos’ glory did not last long. In the following year, 1822, he was accused by his political opponent Ioannis Kolettis of being in contact with the Turks, and was stripped of his command. Finally, in 1825, the revolutionary government placed him under arrest in a cave at the Acropolis of Athens. The new commander, Yiannis Gouras, who once was Androutsos’ second in command, had him executed on June 5, 1825. Ο Δανός φιλέλληνας Adam Friedel (περ.1780-περ. 1868) ήταν στρατιωτικός, τυχοδιώκτης και ζωγράφος. Χωρίς κάποια πολεμική ικανότητα, επικαλούταν τον τίτλο του αντισυνταγματάρχη και γνώρισε από κοντά τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τον Μαυρομιχάλη, τον Μπότσαρη, τον Δ. Υψηλάντη, τον Κωλέττη, τον Μαυροκορδάτο και τον Βύρωνα. Το σημαντικότερο έργο του ήταν τα πορτρέτα των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης. Όταν εγκαταστάθηκε Αγγλία τύπωσε και κυκλοφόρησε 24 λιθόγραφα πορτραίτα τους, τα οποία επιχρωμάτισε ο J. Bouvier στο Παρίσι αλλά και στο Λονδίνο, το 1826 και 1827.

The Danish philhellene Adam Friedel (Greece: 1821-1824) was a military, and painter. With no real combat abilities, he invoked the title of lieutenant colonel and he personally met Kolokotronis, Nikitaras, Mauromihalis, Botsaris, D. Ypsilantis, Kolettis, Maurokordatos and Vironas. His greatest achievement was the drawings of the heroes of the Greek Revolution; when he settled in England, he printed and published 24 lithographed portraits of them (that later J. Bouvier lithographed and painted in many editions), in Paris and London, between 1826 and 1827. [“The Greeks. Twenty-four portraits of the Principal Leaders & Personages who have made themselves most conspicuous in the Greek Revolution, from the commencement of the struggle; London and Paris, published by Adam De Friedel, 1827.”]

(Κάλλια Κιοκάκη Kallia Kiokaki S6L1ELC)

| 44

| 45

Ramòn Rodriguez Barcaza, Παιδί με ελληνική ενδυμασία, 1868, λάδι σε μουσαμά, 150x120 εκ., Εθνική Πινακοθήκη Ναυπλίου.

Ramòn Rodriguez Barcaza, Boy in a Greek costume, 1868, oil on canvas, 150x120cm, National Gallery, Nafplio.

Ramon Rodríguez Barcaza (1820-1895), Ισπανός ζωγράφος που ασχολήθηκε με το είδος της ιστορικής ζωγραφικής και τη ζωγραφική ενδυμασιών (costumbrismo). Γεννήθηκε στο Κάντιθ (Cadiz) της Ισπανίας. Έγινε καθηγητής στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Κάντιθ. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του εκπαίδευση στη Σχολή Ζωγραφικής στην πατρίδα του και στη Σχολή San Fernando στη Μαδρίτη. Το 1849 μετακόμισε στο Παρίσι, χάρη σε υποτροφία που του χορηγήθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο του Κάντιθ, γεγονός που του επέτρεψε να μαθητεύσει δίπλα στον Γάλλο ζωγράφο Léon Cogniet. Συμμετείχε σε τοπικούς διαγωνισμούς, σε εθνικές εκθέσεις Καλών Τεχνών, καθώς και σε διεθνείς εκθέσεις, διακρίθηκε στην Έκθεση του Jerez το 1858 και πήρε χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Έκθεση στο Παρίσι το 1867.

Ramon Rodríguez Barcaza (1820-1895) was a Spanish painter interested in the genre of historical painting and costume painting (costumbrismo). He was born in Cadiz, Spain. He became a professor and academic at the Royal Academy of Fine Arts in Cadiz. He began his artistic education at the Royal Academy of Painting in Cadiz and at the San Fernando Academy in Madrid. In 1849 he moved to Paris, thanks to a scholarship granted by the Cadiz City Council, which allowed him to study with the French painter Léon Cogniet. He participated in local exhibitions, national art exhibitions as well as international exhibitions, was distinguished at the Jerez Exhibition in 1858 and won a gold medal at the Paris International Exhibition in 1867.

(Pavlo Silva Kavaratzis, S6ELC)

Η Ακρόπολη και η πόλη των Αθηνών: ένα ρομαντικό υστερόγραφο Acropolis and the city of Athens: a romantic post-scriptum

| 46

Martinus Rørbye, Άποψη των Αθηνών, 1836, ελαιογραφία, 51x78,5 εκ.

Thorvaldsensmuseum, Κοπεγχάγη.

Martinus Rørbye, View of Athens, 51x78,5 cm.

Thorvaldsensmuseum, Copenhagen. Όταν οι τρεις μεγάλες δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία) ανακήρυξαν την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830), οι κοινότητές της ήταν είτε ερείπια λόγω των γεγονότων του πολέμου είτε ασήμαντα χωριά. Η νέα πολιτεία είχε ως στόχο την αναδιοργάνωση του δομημένου χώρου, αντικαθιστώντας τμήματα που καταστράφηκαν και χτίζοντας νέους οικισμούς. Αυτή η δραστηριότητα άλλαξε το δομημένο περιβάλλον της χώρας, μετατρέποντας ερειπωμένες κοινότητες ή ασήμαντα χωριά σε αστικά κέντρα. Στον πίνακα φαίνεται η Αθήνα το 1836. Καθ 'όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η Αθήνα όχι μόνο παρέμεινε πόλη, αλλά παρέμεινε σταθερά η μεγαλύτερη πόλη στη «Στερεά Ελλάδα». Λίγο πριν την Επανάσταση, καταμετρήθηκε μεταξύ των δέκα κορυφαίων πόλεων των νoτίων Βαλκανίων. Μετά την Επανάσταση όμως, σε μια καταμέτρηση που έγινε τον Οκτώβριο του 1833, περιελάμβανε 400 σπίτια, επτά αρτοποιεία και 103 εργαστήρια (μεταξύ των οποίων ήταν δύο ελαιοτριβεία και δύο εργοστάσια σαπουνιών). Τον Νοέμβριο του 1831, οι αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Eduard Schaubert, μαθητές ίσως του πιο σημαντικού γερμανικού νεοκλασσικού αρχιτέκτονα, Karl Friedrich Schinkel, εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου πραγματοποίησαν μια συστηματική γεωγραφική έρευνα της πόλης, και στη συνέχεια συνέταξαν μια πρόταση αστικού σχεδιασμού, εν αναμονή της πιθανής ανακήρυξης της Αθήνας ως πρωτεύουσας του νεοσυσταθέντος κράτους. Το σχέδιο εγκρίθηκε το 1833 και μέχρι το τέλος του έτους η εφαρμογή του είχε αρχίσει. Τον Δεκέμβριο του 1834, η έδρα του κράτους μεταφέρθηκε από το Ναύπλιο στην Αθήνα. Όταν η Αθήνα επιλέχθηκε ως πρωτεύουσα της Ελλάδας, ήταν ένα χωριό 4.000 κατοίκων. Η Αθήνα ήταν τότε (1834) μια πόλη 10 ή 12.000 κατοίκων, ένα πλήρες ερείπιο με λίγες κατοικίες στους πρόποδες της Ακρόπολης. Η Αθήνα καθυστέρησε να επεκταθεί σε ολόκληρο τον χώρο που προέβλεπαν τα σχέδια. Για δεκαετίες, στην πραγματικότητα, τα όριά της παρέμειναν ουσιαστικά εκείνα της Παλιάς Πόλης. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι οι περιοχές, οι οποίες είναι σήμερα το κέντρο της πόλης, όπως η Ομόνοια και ολόκληρο το βόρειο τμήμα της οδού Πειραιώς, παρέμειναν σχεδόν ερημικές μέχρι το 1870-1880. Το 1855, για παράδειγμα, όχι μόνο η πλατεία Ομόνοιας δεν είχε ακόμη κτίρια, αλλά γενικότερα και η περιοχή βόρεια της οδού Σοφοκλέους. Το 1840, όταν άρχισε να λειτουργεί το πρώτο θέατρο της Αθήνας, βρισκόταν, σύμφωνα με μια μαρτυρία, «έξω από την πόλη… στη γυμνή πεδιάδα που περιβάλλεται από βουνά». Αυτή η περιοχή «έξω από την πόλη», σήμερα είναι η μικρή πλατεία ανάμεσα στους δρόμους Μενάνδρου και Σωκράτους, πίσω από την Αγορά, στο θορυβώδες κέντρο της πόλης, που σήμερα ονομάζεται περιοχή Θεάτρου. (Συνοπτική παρουσίαση του άρθρου “Athens in the 19th Century: From Regional Town of the Ottoman Empire to Capital of the Kingdom of Greece”, που έγραψε και δημοσίευσε ο δρ. Λεωνίδας Καλλιβρετάκης στην ιστοσελίδα https://brewminate.com/ στις 17/06/2017)

When the three protecting powers (Britain, France, and Russia) proclaimed Greece as an independent state with the Protocol of London (1830), its communities were either in ruins, as a result of wartime events or were inconsequential villages. The new state aimed to reorganize constructed space by replacing destroyed sections with cities and building new settlements. This activity changed the country’s constructed environment, transforming ruined communities, or insignificant villages into urban areas. In Rørbye’s painting there is a view of Athens in 1836.

Throughout the period of Turkish rule, Athens not only remained a city, but it remained consistently the largest city in “Sterea Ellada”. Just before the Revolution, it was counted among the top ten cities of the southern Balkans. In October 1833, it included 400 houses, seven bakeries and 103 workshops (among which were two olive presses and two soap factories). In November of 1831, the architects Stamatis Kleanthis and Eduard Schaubert, students perhaps of the most influential German neo-classical architect, Karl Friedrich Schinkel, settled in Athens, where they carried out a systematic geographical survey of the city, and subsequently drafted a city planning proposal, in anticipation of Athens’ possible establishment as the capital of the newly-formed state. The plan was approved in 1833 and by the end of the year, its implementation had begun. In December 1834, the Seat of State was transferred from Nafplion to Athens. When Athens was chosen as the Capital of Greece, it was a village of 4,000 inhabitants; Athens was then (1834) a town of 10 or 12,000 inhabitants, a total ruin with a few dwellings at the foot of the Acropolis. Athens was late in expanding into the entire space that the plans provided for. For decades, in fact, its limits remained essentially those of the Old City. It is interesting to note that the areas, which are today the center of the city, such as Omonia square and the whole northern section of Piraeus street, remained nearly deserted until 1870-1880. In 1855, for instance, not only was Omonia square still totally lacking in buildings, but more generally, so was the area north of Sophokleous street. In 1840, when the first Athens theatre began to operate, it was located, according to an eyewitness account, “outside of the City … in the naked plain surrounded by mountains”. This “outside the City” locale, today is the small square between Menandrou and Socrates streets, behind the Vegetable Market, in the noisy center of the city, where its memory survives as Theatre Street.

(A concise presentation of the article “Athens in the 19th Century: From Regional Town of the Ottoman Empire to Capital of the Kingdom of Greece”, written and published by Dr Leonidas Kallivretakis, in https://brewminate.com/, 17/06/2017)

Martinus Rørbye, Συζήτηση στον Παρθενώνα, 1844, Εθνική Πινακοθήκη Δανίας.

Martinus Rørbye, Discussion in Parthenon, 1844, Danish National Gallery. Ο ναός της Αθηνάς (Παρθενώνας) ήταν ένα από τα λαμπρότερα μνημεία της αθηναϊκής πολιτείας και κτίστηκε τον 5ο αι. π.Χ. σε δωρικό ρυθμό, με τη συνεργασία αρχιτεκτόνων και γλυπτών. Στα χριστιανικά χρόνια μετατράπηκε σε εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία (5 ος αι.μ.Χ.), τον 17ο αι είναι πλέον τζαμί, ενώ υπέστη σοβαρές ζημιές όταν ο Μοροζίνι εκστράτευσε κατά των Αθηνών το 1687. Ο Παρθενώνας απογυμνώθηκε από τις γλυπτές παραστάσεις του τον 19 ο αι. από τον λόρδο Έλγιν, που τις μετέφερε στο Βρετανικό Μουσείο.

| 47

The temple of Athena (Parthenon) was one of the most brilliant monuments of the Athenian state and was built in the 5th BC in Doric style, with the collaboration of architects and sculptors. In Christian times it was transformed into a church dedicated to Virgin Mary (5th century AD), in the 17th century it was already a mosque, while it suffered severe damage when Morosini campaigned against Athens in 1687. The Parthenon was stripped of its sculptural decorations in the 19th by Lord Elgin, who brought them to the British Museum.

| 48

Martinus Rørbye, Εργασίες στα Προπύλαια, 1835, Εθνική Πινακοθήκη Δανίας.

Martinus Rørbye, Greeks repairing the Propylaia- Acropolis, 1835, Danish National Gallery.

Οι εργασίες αποκατάστασης και αναστήλωσης των μνημείων της Ακρόπολης άρχισαν το 1834, λίγο μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους.

The restoration works of the Acropolis monuments began in 1834, shortly after the establishment of the Neohellenic state.

Ο Δανός καλλιτέχνης Martinus Rørbye (1803-1848) γεννήθηκε στη Νορβηγία και μετακόμισε με την οικογένειά του στη Δανία ως παιδί. Σπούδασε στην Ακαδημία Τέχνης υπό τον C.W. Eckersberg, από τον οποίο έμαθε τη ρεαλιστική αναπαράσταση. Ήταν γνωστός τόσο για τις ρωπογραφίες του (είδος ζωγραφικής με σκηνές ή γεγονότα από την καθημερινή ζωή) όσο και για τα τοπία του. Οι πίνακές του ήταν ρεαλιστικοί, αλλά ταυτόχρονα αναδείκνυαν τη συμπάθεια που ένιωθε ο ζωγράφος για τα πρόσωπα των ανθρώπων που ζωγράφιζε. Ο Rørbye αγαπούσε τα ταξίδια και ταξίδεψε περισσότερο από οποιονδήποτε από τους άλλους ζωγράφους της Χρυσής Εποχής της δανικής τέχνης. Τα ταξίδια του τον έφεραν στη Νορβηγία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Τουρκία, όπου πραγματοποίησε πολλά σχέδια με μελάνι και λάδι, τα οποία χρησιμοποιούσε αργότερα για τους πίνακες ζωγραφικής. Ο Rørbye δεν ήταν μόνο εξαιρετικός στο σχέδιο, αλλά βοήθησε τους Δανούς να στρέψουν το βλέμμα τους σε έναν κόσμο πέρα από την Κοπεγχάγη του 19ου αιώνα. Γι’αυτό ο Rørbye κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη δανική ιστορία της τέχνης. Το 1844, ο Rørbye έγινε καθηγητής στηνΑκαδημία, αλλά πέθανε τέσσερα χρόνια αργότερα από ασθένεια.

Martinus Rørbye (1803-1848) was born into a Danish family in Norway, but moved with his family to Denmark as a child. He studied at the Art Academy under C.W. Eckersberg, from whom he inherited and continued the objective and realistic

approach to subject matter. He was known both for genre works and for landscapes.

His pictures were factual but displayed a uniquely sympathetic view of the people he painted.

Rørbye loved travelling, and he travelled more than any other member of the Danish Golden Age painters. His travels brought him to Norway, France, Italy, Greece, and Turkey, where he carried out numerous ink and oil sketches that he later used as models for his paintings. Rørbye not only excelled in drawing and painting, but also contributed in broadening Danish artistic horizons beyond 19th century Copenhagen.

That’s why Rørbye occupies a special place in Danish Art history. In 1844, Rørbye became a professor at the Danish Art Academy, but died four years later of disease. (Κάλλια Κιοκάκη Kallia Kiokaki S6L1ELC)

| 49

| 50

Συνεργάστηκαν οι μαθήτριες και οι μαθητές των τάξεων S6ELC, S6PHILO4 και S3ELA Συντονισμός και επιμέλεια: Κατερίνα Μανδρώνη In collaboration with the students of S6ELC, S6PHILO4 and S3ELA Editing and curating: Catherine Mandroni