Tekst en foto's Nelson Neirinck
Het hoge Noorden Na drie jaar vast wonen in Oppdal en vriendelijk te bedanken voor een deelname in het welgekende Belgische tv-programma doe ik hier graag uit de doeken hoe het een klimgeörienteerde Belg vergaat in Noorwegen en, speciaal voor deze editie, hoe een winterse week er voor mij uit ziet. Het is geen exact verslag, eerder een schets met bijeengeraapte ervaringen om een blik te bieden in het Noorse klimleven en een verklaring te geven over waarom het voor een winterliefhebber als ik onmogelijk is terug te keren naar België!
Maandagochtend gaat de wekker immer te vroeg af. De spieren zijn nog moe na een actief weekend maar helaas, de plicht roept. We moeten op om de lokale jeugd te onderwijzen! Terwijl in de keuken de koffiekan vreugdevol gorgelt trek ik een trui aan en kijk ik op de thermometer: 17 graden binnen. Aangenaam. Min 21 graden buiten... Frisjes vandaag! Blij dat we vorige zomer gerenoveerd hebben en er nu effectief isolatie in de muren zit! Verder is het pikdonker buiten... en dat blijft het ook voor de komende 3-4 uur. Hoewel deze ‘donkere periode’ veel mensen afschrikt is het iets waar je eigenlijk best snel aan went. Op school verloopt alles vlot en ondanks de wekelijkse “mandagsmøte” (maandagsvergadering) kom ik rond half vijf thuis. Het is een goede gewoonte niet direct stil te vallen want, hoewel de duisternis mentaal went, slaat de biologische klok soms wel eens te vroeg op slapenstijd. Daarom laad ik met Tammy (mijn vrouw) de ski’s in de pickup, en al gauw zijn we op weg naar Vangslia, een van de lokale skipistes. Onze vrienden wachten ons op en gezien de liften gesloten zijn leggen we de vellen op om de kleine vijfhonderd hoogtemeters te stijgen. De verlichting stopt echter halfweg de piste, maar met een goede koplamp cruisen we vrolijk verder. Een klein halfuurtje later gaan de vellen in de rugzak, de ski’s in “partymode” en suizen we naar beneden met een full-speed Don (onze hond) in het spoor!
22
Dinsdagmeetings zijn er niet, dus ben ik iets vroeger thuis. Daarom pakken we vanavond de rugzakken met touwen, vijzen en ijsblijlen en rijden we naar Drivdalen. Een halfuur van ons huis ligt “Treningsfeltet” een gebiedje met een aantal 30m hoge steile ijslijnen op vijf minuten stappen van de auto. Hoewel ook hier de koplamp zijn dienst bewijst komt één van mijn briljante uitvindingen erg van pas: de “LightBag-3000”. Een rugzak met autobatterij en twee 1500 lumen arbeidslampen. Een geniale manier om de hele crag te verlichten, al zeg ik het zelf! We klimmen wat voor en doen dan elk meerdere rondjes op toprope om warm te blijven. Eens thuis ploffen we moe maar tevreden in de zetel terwijl het inferno in de kachel ons gezellig laat knikkebollen. Op woensdagvoormiddag hebben we op school zogenaamde “vakdagen”– een hele voormiddag met 1 vak. Gezien er vandaag geen wetenschappen op het programma staan gaan we in de voormiddag Storhornet op. Een kleine “topptur”, zoals dat hier heet, van ongeveer 1000 hoogtemeter. Hoewel het behoorlijk wat gesneeuwd heeft hoeven we hier niet bang te zijn voor lawines gezien de helling nooit boven de 30 graden komt. Eigenlijk is touren voor ons het wintersurrogaat van lopen (trailrunnen) of een toertje joggen door de buurt. In dat opzicht verschillen wij wellicht behoorlijk van de Noren, die s’avonds of voor korte duur liever de langlauflatten aantrekken. Met het schaamrood op de wangen moet ik hier echter vaak toegeven dat ik tot op vandaag nog geen enkele keer op die extreem lichte, wiebelig lange, flinterdunne latten heb gestaan!
